Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2017 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Cezariusz Baćkowski

Sędziowie: SSA Andrzej Kot (spr.)

SSA Stanisław Rączkowski

Protokolant: Iwona Łaptus

przy udziale prokuratora Prokuratury Regionalnej we Wrocławiu Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2017 r.

sprawy G. K. i H. K.

oskarżonych o czyn z art. 53 ust. 1 i 2, art. 54 ust. 1 i art. 54 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego G. K. i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu

z dnia 4 lipca 2017 r. sygn. akt III K 78/17

uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonych H. K. i G. K. i sprawę tych oskarżonych przekazuje Sądowi Okręgowemu w Opolu do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

G. K. został oskarżony o to, że:

I.  od nieustalonego okresu czasu do 10 października 2016r. w O., woj. (...) w pomieszczeniach domu mieszkalnego przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z H. K., wbrew przepisom ustawy uprawiał konopie inne niż włókniste w ilości 16 krzewów w różnych fazach wzrostu, gdzie po ich wysuszeniu waga łączna suszu wynosiła 947,84 grama netto, przy czym uprawa ta mogła dostarczyć znacznej ilości ziela konopi innych niż włókniste, a nadto wytworzył środki odurzające w postaci marihuany w znacznej ilości, o wadze łącznej 513,15 grama netto z których można uzyskać 1026 porcji tego narkotyku , 0,5 grama każda porcja, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz posiadał i przystosowywał przyrządy służące i przeznaczone do niedozwolonego wytwarzania, przetwarzania i przerobu środków odurzających.

tj. o przestępstwo z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 54 ust 1 i 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii i art 63 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk

H. K. została oskarżona o to, że :

II.  od nieustalonego okresu czasu do 10 października 2016r. w O., woj. (...) w pomieszczeniach domu mieszkalnego przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu z G. K., wbrew przepisom ustawy uprawiała konopie inne niż włókniste w ilości 16 krzewów w różnych fazach wzrostu, gdzie po ich wysuszeniu waga łączna suszu wynosiła 947,84 grama netto, przy czym uprawa ta mogła dostarczyć znacznej ilości ziela konopi innych niż włókniste, a nadto wytworzył środki odurzające w postaci marihuany w znacznej ilości, o wadze łącznej 513,15 grama netto z których można uzyskać 1026 porcji tego narkotyku , 0,5 grama każda porcja, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz posiadał i przystosowywał przyrządy służące i przeznaczone do niedozwolonego wytwarzania, przetwarzania i przerobu środków odurzających.

tj. o przestępstwo z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 54 ust 1 i 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii i art 63 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk

Sąd Okręgowy w Opolu wyrokiem z dnia 4 lipca 2017 r., sygn.. akt: III K 78/17 orzekł:

1.  w miejsce czynu zarzuconego w punkcie I aktu oskarżenia uznał oskarżonego G. K. za winnego tego, że od nieustalonego okresu czasu do 10 października 2016 r. w O., woj. (...) w pomieszczeniach domu mieszkalnego przy ul. (...), wbrew przepisom ustawy uprawiał konopie inne niż włókniste w ilości 16 krzewów w różnych fazach wzrostu, gdzie po ich wysuszeniu waga łączna suszu wyniosła 947,84 grama netto, przy czym uprawa ta mogła dostarczyć znacznej ilości ziela konopi innych niż włókniste, a nadto wytworzył środek odurzający w postaci ziela konopi w znacznej ilości o wadze łącznej 513,15 gramów netto tj. przestępstwa z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii i art 63 ust 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przy zast. art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę grzywny 200 (dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 (dwudziestu) złotych;

2.  na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek wszystkich dowodów rzeczowych opisanych w wykazach dowodów rzeczowych nr II/181/17/N (dowody rzeczowe nr 76/17, 77/17, 80/17, 81/17, 82/17, 83/17, 84/17, 85/17, 86/17, 91/17, 92/17, 94/17, 95/17, 96/17, 97/17, 98/17, 99/17), nr I/5/17/P (71/17, 72/17, 73/17, 74/17, 75/17, 78/17, 79/17, 87/17, 88/17, 89/17, 90/17, 93/17, 100/17) i nr III/11/17/P (dowód rzeczowy nr 76/17),

3.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego G. K. kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 10 października 2016 r. godz. 10:00 do dnia 11 października 2016 r. godz. 13:55, przyjmując dwa dni pozbawienia wolności,

4.  H. K. uniewinnił od popełnienia czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia, kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa,

5.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 i 3 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego G. K. koszty sądowe w kwocie 1.765,49 (tysiąc siedemset sześćdziesiąt pięć złotych 49/100) złotych tytułem części wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu przygotowawczym i sądowym oraz kwotę 1.200,00 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem opłaty od kar.

Apelację od tego wyroku wnieśli prokurator oraz obrońca oskarżonego G. K..

Prokurator zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonych G. K. i H. K., zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść, a polegający na wyrażeniu błędnego poglądu, iż przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe nie dostarczyło bezspornych dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonej H. K. odnośnie zarzuconego jej czynu z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 54 ust. 1 i 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk. w szczególności z uwagi na fakt, iż nie ustalono aby oskarżona H. K. współdziałała w dokonaniu czynu zabronionego, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy należycie oceniony prowadzi do wniosku, iż oskarżona zamieszkiwała z oskarżonym i prowadziła wspólnie z nim gospodarstwo domowe, utrudniała czynności Policji, w szczególności nie wpuszczając funkcjonariuszy do domu mimo wielokrotnych wezwań, ukrywała wyprodukowane środki odurzające w swoich ubraniach, które to bezsporne dowody ocenione łącznie prowadzą do wniosku, iż oskarżona dopuściła się zarzucanego jej przestępstwa z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 54 ust. 1 i 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2.  rażącą i mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę prawa procesowego, a to:

- art. 366 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie wyjaśnienia istotnych okoliczności mogących mieć znaczenie dla odpowiedzialności karnej oskarżonej H. K., w szczególności ustalenia, czy wymieniona oskarżona sporządziła zapiski dotyczące uprawy konopi indyjskich w sytuacji, kiedy było to możliwe poprzez uzyskanie opinii biegłego z zakresu badania dokumentów, a dowody te zostały zabezpieczone i przekazane do dyspozycji Sądu;

- art. 5 § 2 k.p.k. poprzez uznanie, że wątpliwości co do winy H. K. nie da się usunąć i dlatego należy je rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego, podczas gdy możliwe jest wyjaśnienie wątpliwości w oparciu o opinię biegłego z zakresu badania dokumentów;

- art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów zebranych w sprawie, w szczególności zeznań świadka J. P. oraz protokołów przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych w O. przy ulicy (...) i oględzin plantacji konopi indyjskich w tym samym miejscu, czego następstwem było poczynienie nietrafnego ustalenia, że oskarżona H. K. nie dopuściła się wspólnie i w porozumieniu Z G. K. zarzucanego jej przestępstwa.

3. obrazę przepisów prawa materialnego a to art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez wymierzenie oskarżonemu G. K. kary grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k. podczas gdy prawidłową podstawą wymierzenia tej kary jest przepis art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, wymierzenie kary grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k. nie byłoby w przedmiotowej sprawie możliwe.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego G. K. zaskarżył wyrok w części dotyczącej kary i zarzucił rażącą niewspółmierność kary i wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części przez znaczne złagodzenie kary pozbawienia wolności, stosując nadzwyczajne złagodzenie kary, uznając, że nawet najniższa kara przewidziana za popełnione przestępstwo jest niewspółmiernie za surowa wobec oskarżonego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Zasadna okazała się apelacja prokuratora.

Zgodzić się należy ze skarżącym, że Sąd Okręgowy uchybił zasadzie określonej w art. 7 kpk, tracąc z pola widzenia wskazane w apelacji oskarżyciela dowody rzeczowe (k. 277-281 akt sprawy). Ocena dowodów, która nie jest wszechstronna jest oceną dowolną i jako taka nie pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 kpk. Zasadnie został również podniesiony zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk, jeśli zważyć, że wątpliwości do których odwoływał się Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (zresztą niebezpodstawne) mogły zostać usunięte w postępowaniu dowodowym. Innymi słowy, ustalenia faktyczne Sądu orzekającego zostałyby zaakceptowane przez Sąd Apelacyjny w sytuacji, gdyby w obszarze dowodzenia i rozważań znalazły się zapiski ujawnione na miejscu zdarzenia.

Rację ma prokurator, iż treść owych zapisków pozostaje niewątpliwie w związku z uprawą ziela konopi. Jeśli okaże się, że zostały one sporządzone przez H. K., ustaleń faktycznych stanowiących podstawę uniewinnienia oskarżonej od zarzucanego jej czynu zaaprobować nie można. Z informacji uzyskanej przez Sąd Apelacyjny z Komendy Powiatowej Policji w O. ( k. 277 ) wynika jednoznacznie, że Sąd I instancji nie dysponował omawianymi zapiskami i nie przeprowadził tego dowodu na rozprawie głównej. Wniosek o przeprowadzenie tego dowodu zawarty był zaś w akcie oskarżenia (k.179 akt sprawy). Prawdą jest, że oskarżyciel publiczny nie domagał się przeprowadzenia tego dowodu na rozprawie. Nie wnioskował również o zasięgnięcie opinii biegłych z zakresu pisma ręcznego w celu ustalenia czy oskarżeni sporządzili dowodowe zapiski. Takie zaniechanie prokuratora w zestawieniu z treścią apelacji daje podstawy do uzasadnionej krytyki, jednakże z uwagi na aktualną treść przepisu art. 167 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 366 § 1 kpk nie zwalniało Sądu orzekającego z obowiązku dopuszczenia i przeprowadzenia wskazanych dowodów z urzędu.

Na rozprawie odwoławczej oboje oskarżeni zaprzeczyli autorstwu przedmiotowych notatek. W związku z powyższym, mając na uwadze, że znaleziono je w ich mieszkaniu, wyjaśnienia owe należy zweryfikować opinią biegłego z zakresu badań pisma, w celu ustalenia czy oskarżeni te notatki sporządzili. Wyniki ekspertyzy Sąd Okręgowy musi następnie ocenić w kontekście wszystkich okoliczności stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku. Jego uchylenie w stosunku do oskarżonej jawi się zatem jako wystarczająco zasadne. Orzeczenie kasatoryjne wobec oskarżonego G. K. wynika zaś z konieczności ustalenia przy ponownym rozpoznaniu (co będzie uzależnione od wykazania autorstwa zapisków), czy współdziałał on w popełnieniu przestępstwa z oskarżoną, bądź inną osobą czy też nie. Takie orzeczenie zwalnia Sąd odwoławczy z odniesienia się do zarzutów apelującego obrońcy (art.436 kpk).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd Okręgowy w Opolu będzie miał na względzie powyższe uwagi i zadba o to, żeby na rozprawie zostały przeprowadzone wszystkie, istotne dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy dowody, które zostaną następnie ocenione zgodnie z wymogami art. 7 i 410 kpk. Przy wymiarze kary oskarżonemu, Sąd I instancji winien uwzględnić również argumenty podniesione w apelacji obrońcy, które skłaniają do rozważenia zastosowania art. 60 § 2 kk.

Andrzej Kot

Cezariusz Baćkowski

Stanisław Rączkowski