Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2017 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Kot (spr.)

Sędziowie: SSA Stanisław Rączkowski

SSA Cezariusz Baćkowski

Protokolant: Iwona Łaptus

przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej we Wrocławiu Dariusza Sulikowskiego

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2017 r.

sprawy B. K.

oskarżonego o czyny z art. 258 § 1 k.k., art. 158 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., o przeciwdziałaniu narkomanii,

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 21 grudnia 2016 r. sygn. akt III K 395/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego B. K. w ten sposób, że:

a)  czyn przypisany oskarżonemu w punkcie XLIX części rozstrzygającej kwalifikuje, jako przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

b)  czyn przypisany oskarżonemu w punkcie LI części rozstrzygającej kwalifikuje, jako przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r., o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzoną na podstawie tego przepisu karę pozbawienia wolności obniża do 4 (czterech) miesięcy;

c)  stwierdza , że utraciła moc kara łączna orzeczona wobec oskarżonego B. K. w punkcie LXXVI części rozstrzygającej;

I.  w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec B. K. utrzymuje w mocy;

II.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k. k. wymierza oskarżonemu B. K. karę łączną roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 2 k.k. i art. 73 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesza na okres 4 (czterech) lat próby i oddaje oskarżonego w tym okresie pod dozór kuratora sądowego;

III.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 5 0 ( pięćdziesięciu ) stawek dziennych grzywny po 50 (pięćdziesiąt) złotych, zaliczając na jej poczet, na podstawie art. 63 § 1 k.k., okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 7 listopada 2013 r. do 8 listopada 2013 r., przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równa się dwóm stawkom dziennym grzywny;

IV.  zasądza od oskarżon ego B. K. na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierza opłat ę w wysokości 550 zł za obie instancje.

UZASADNIENIE

B. K. został oskarżony o to, że :

I.  w okresie od lipca 2011 r. do 17 grudnia 2012 r. we W. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez A. S. (1) i R. W. w skład której wchodzili R. G. (1), A. K., K. S., W. P., T. N., R. F., P. P. (1), A. S. (2), M. L., P. M., P. N., F. K., G. K., R. G. (2) i inne osoby zajmującej się nielegalnym obrotem środkami leczniczymi w tym środkami anabolicznymi, organizowaniem i udziałem w bójkach z użyciem niebezpiecznych przedmiotów,

tj . o czyn z art. 258§1 k.k.

II.  w dniu 21 sierpnia 2012 r. we W. u zbiegu ulicy (...) działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez A. S. (1) oraz R. W. oraz wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami brał w bójce przy użyciu drewnianych i metalowych pałek, noży oraz maczet narażając jej uczestników na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia oraz wystąpienia skutku określonego w art. 156§1 kk i art. 157§1 kk w wyniku której jeden z jej uczestników – M. P.- odniósł obrażenia w postaci powierzchownego urazu głowy, rany tłuczonej łuku brwiowego oraz ran ciętych palca V i kłębu prawego naruszających czynności narządu jego ciała na okres powyżej dni 7, a inny uczestnik bójki – R. W. - odniósł obrażenia w postaci rany kłutej klatki piersiowej z następowym krwotokiem do jamy opłucnowej prawej oraz wstrząsu krwotocznego, którego to obrażenia spowodowały powstanie choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156§1 pkt 2 kk,

tj . o czyn z art. 159 k.k. i art. 158 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

III.  w dniu 8 listopada 2013 r. we W. w mieszkaniu przy ulicy (...) posiadał wbrew przepisom ustawy środki odurzające w postaci 7,01 gram netto kokainy,

tj . o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 21 grudnia 2016 r., sygn., akt: III K 395/13 orzekł:

I.  uznał oskarżonego B. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie XLIX części wstępnej wyroku z tym, iż przyjął, że w okresie od 20 do 21 sierpnia 2012 r. we W. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez A. S. (1) i R. W., w skład której wchodzili M. L., K. S., G. K., F. K., R. G. (2), P. M. i inne osoby, zajmującej się organizowaniem i udziałem w bójce w dniu 21 sierpnia 2012 r. we W. przy ul. (...) i wyeliminował sformułowanie „zajmującej się nielegalnym obrotem środkami leczniczymi, w tym środkami anabolicznymi” i „z użyciem niebezpiecznych przedmiotów” i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżonego B. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie L części wstępnej wyroku i wyeliminował sformułowanie „przy użyciu drewnianych i metalowych pałek, noży oraz maczet” kwalifikując ten czyn z art. 158 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

III.  uznał oskarżonego B. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie LI części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył oskarżonemu B. K. wymierzone mu kary jednostkowe pozbawienia wolności i orzekł karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

Obrońca oskarżonego B. K. – adw. M. M. (1) - zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  w zakresie czynu przypisanego w pkt XLIX części dyspozytywnej wyroku – obrazę prawa materialnego, a to:

a)  art. 258 § 1 k.k. poprzez nieprawidłową jego wykładnię, polegająca na błędnej interpretacji znamienia „zorganizowania” grupy przestępczej wynikającej z:

- uznania, że stan taki wynikać może wyłącznie z faktu późniejszego wieloosobowego popełnienia przestępstwa;

- niedostrzeżenie, że wymagany przez normę art. 258 § 1 k.k. stopień organizacji grupy musi się charakteryzować trwałością i stabilnością, której osiągnięcie nie jest możliwe w czasie około 24 godzin;

b)  art. 158 § 2 k.k. w zw. z art. 258 § 1 k.k. poprzez ich nieprawidłowa wykładnię polegająca na błędnym przyjęciu, że przestępstwo udziału w bójce powiązane być musi z udziałem w zorganizowanej grupie przestępczej, zaś ustalenie udziału w bójce pociągać za sobą musi skazanie za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k., podczas gdy ustanawiane przez powołane przepisy typy czynów zabronionych są od siebie całkowicie niezależne.

1.  w zakresie czynu przypisanego w pkt L części dyspozytywnej wyroku obrazę prawa procesowego a to ar. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na przekroczeniu granicy swobodnej oceny dowodów mającej postać uznania, że zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności wyjaśnienia współoskarżonego T. N., pozwalają na zrekonstruowanie fragmentu rzeczywistości, w którym, B. K. urzeczywistnił znamiona przestępstwa udziału w bójce w dniu 21 sierpnia 2012 r. przy ul. (...) we W..

2.  w zakresie czynu przypisanego w pkt LI części dyspozytywnej wyroku obrazę prawa materialnego, a to art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wyrażającą się w błędnym zinterpretowaniu znamienia charakteryzującego stronę przedmiotową zarzucanego przestępstwa w postaci „znacznej ilości” poprzez niedostrzeżenie, że to znamię odnosi się do takiej ilości środka odurzającego, która – wedle przyjętej linii orzeczniczej – pozwala na odurzenie, a nie jak to przyjął Sąd I instancji, na zaspokojenie potrzeb, co najmniej kilkudziesięciu osób.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów przypisanych mu w pkt XLIX oraz L;

- zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt LI z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a w konsekwencji orzeczenie w miejsce kary 1 roku pozbawienia wolności karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata.

Obrońca oskarżonego B. K. – adw. R. K. – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to:

● naruszenie art. 7 k.p.k. polegające na dowolnej i dokonanej bez należytego sceptycyzmu ocenie dowodu z zeznań świadka M. M. (2) i nadaniu jego zeznaniom waloru pełnej wiarygodności, pomimo iż w/w świadek opierał wiedzę o istnieniu i członkach dwóch antagonistycznych grup przestępczych działających na terenie W., w tym grupy przestępczej w skład której miał wchodzić oskarżony B. K., wyłącznie na podstawie informacji zasłyszanych w areszcie śledczym od A. S. (1) i R. W., jak również pomimo faktu, iż w/w świadek miał niewątpliwy interes prawny w przekazaniu zasłyszanych przez siebie informacji organom ścigania ze względu na perspektywę skorzystania na podstawie art. 60 § 4 kk z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, a nawet warunkowego zawieszenia jej wykonania w toczącym się przeciwko niemu postepowaniu karnym;

● naruszenie art. 7 k.p.k. polegające na dowolnej ocenie dowodu z zeznań świadka L. W. (1) i uznaniu, że treść jego zeznań wskazuje na udział oskarżonego B. K. w zorganizowanej grupie przestępczej, podczas gdy w/w świadek w swych zeznaniach w ogóle nie wskazał, aby tak nazywające się osoby były członkami zorganizowanej grupy przestępczej, kierowanej przez A. S. (1) i R. W.;

● naruszenie art. 7 k.p.k. polegające na dowolnej i dokonanej bez należytego sceptycyzmu ocenie dowodu z wyjaśnień oskarżonego T. N. i nadaniu wyjaśnieniom w.w oskarżonego waloru pełnej wiarygodności, pomimo faktu, iż oskarżony ten miał niewątpliwy interes prawny w złożeniu wyjaśnień zgodnych z przyjętą przez organy ścigania linia, wyrażający się w możliwości uzyskania łagodniejszego wymiaru kary, a nawet nadzwyczajnego jej złagodzenia, a nawet pomimo tego stanowczo zaprzeczał istnieniu zorganizowanej grupy przestępczej, która miała być kierowana przez A. S. (1) i R. W., a w skład której miał wchodzić B. K.;

● naruszenie art. 7 k.p.k., polegające na dowolnej ocenie dowodów z zeznań świadków będących pracownikami siłowni przy ul. (...), tj. A. P., A. N. i I. K. i uznaniu, że treść ich zeznań wskazuje na udział oskarżonego B. K. w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez A. S. (1) i R. W. podczas gdy w/w świadkowie wskazali jedynie, iż oskarżony B. K. często korzystał z siłowni przy ul. (...) i pozostawał w koleżeńskich relacjach z innymi osobami korzystającymi z siłowni wywodzącymi się ze środowiska kibicowskiego (...).

2.  dokonanie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogących mieć wpływ na jego treść, polegających na:

- błędnym przyjęciu, iż oskarżony B. K. wraz z m.in. A. S. (1) i R. W. tworzył zorganizowaną grupę przestępczą, mającą na celu organizowanie bójek z użyciem niebezpiecznym narzędzi w dniu 21 sierpnia 2012 r. we W. przy ul. (...), podczas gdy oskarżony nie znał osobiście żadnego z członków przedmiotowej grupy przestępczej, a rola jaką miał pełnić w przedmiotowej grupie przestępczej nie została w żaden sposób określona w postępowaniu dowodowym;

- błędnym przyjęciu, iż oskarżony B. K. w dniu 21 sierpnia 2012 r. uczestniczył w bójce przy ul. (...) we W., pomimo iż jego rola i zaangażowanie w bojkę nie zostały w żaden sposób określone w postępowaniu dowodowym, a nadto nie został zidentyfikowany jako uczestnik bójki przez żadnego ze świadków zdarzenia.

Nadto w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie LI części dyspozytywnej wyroku – na podstawie art. 427 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1 - , zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- obrazę prawa materialnego, a to art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wyrażającą się w błędnym zinterpretowaniu znamienia charakteryzującego stronę przedmiotową zrzucanego przestępstwa w postaci „znacznej ilości” poprzez niedostrzeżenie, że to znamię odnosi się do takiej ilości środka odurzającego, która – wedle przyjętej linii orzeczniczej – pozwala n odurzenie, a nie jak to przyjął Sąd I instancji, na zaspokojenie potrzeb, co najmniej kilkudziesięciu osób.

Nadto, z ostrożności procesowej na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 4, zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

3.  rażącą surowość kary łącznej orzeczonej względem oskarżonego B. K. polegającą na wymierzeniu mu bezwzględnej kary 2 lat pozbawienia wolności, podczas gdy całokształt okoliczności sprawy, w szczególności marginalna rola oskarżonego w bójce, do której doszło w dniu 21 sierpnia 2012 r. przy ul. (...) we W., a także uprzednia niekaralność oskarżonego przemawiały za wymierzeniem oskarżonemu kary łącznej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o :

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego B. K. od czynów przypisanych mu w punktach XLIX i L części dyspozytywnej wyroku;

- zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt LI z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a w konsekwencji orzeczenie w miejsce kary 1 roku pozbawienia wolności kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata;

ewentualnie o:

- wymierzenie oskarżonemu B. K. za przestępstwa przypisane mu w punktach XLIX, L i LI części dyspozytywnej wyroku kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obrońców były zasadne jedynie w zakresie zarzutów rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego B. K..

Odnosząc się do zarzutów obu obrońców, w których kwestionowali udział oskarżonego B. K. w grupie mającej na celu popełnianie przestępstw należy wskazać, że Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił istnienie takiej grupy. Prawidłowo określił też jej skład personalny. Nie nasuwa żadnych zastrzeżeń przyjęty czas działania owej grupy. Te wszystkie kwestie były przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego na str. 11-45, 102-107, 113-119 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Wbrew zarzutom apelacyjnym, Sąd Okręgowy wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku elementy, które zgodnie z poglądami doktryny i judykatury charakteryzują grupę przestępczą, zaliczając do nich element kierownictwa, funkcjonalny i dynamiczny, tym samym dostrzegł wszystkie niezbędne cechy do przypisania grupy przestępczej. Sąd Apelacyjny aprobuje je i zauważa, że skarżący wydają się przedstawionej tam argumentacji nie dostrzegać.

Między członkami grupy istniała wzajemna akceptacja, wewnętrzna solidarność i gotowość do podjęcia wszelkich kroków na wypadek wyrządzenia w ich kręgu komukolwiek krzywdy. Udział w bójkach na taką skalę jak miało to miejsce na ul. (...) (przy udziale kilkudziesięciu osób) był możliwy jedynie dzięki działaniu grupowemu, które musiało być dokładnie zaplanowane, zorganizowane i realizowane w sposób skoordynowany, zgodny ze ściśle ustalonym podziałem zadań (ról). Są to elementy (wbrew twierdzeniom obrońców B. K.), które wyraźnie odróżniają działalność w ramach zorganizowanej grupy przestępczej od przestępstwa popełnionego w ramach zwykłego współsprawstwa w rozumieniu art. 18 § 1 k.k. Grupa ta wypracowała system przygotowań do dokonywania bójek, rozpoznania terenu. Rozkład tych zadań nie był stały, ponieważ bójki, jako zdarzenia dynamiczne nie mogą podlegać z góry wykazywanemu układowi. To spotkanie przed bójkami, czy to na stadionie na ul. (...) [przed bójką na ul. (...)], czy też na siłowni na ul. (...) [przed bójką na ul. (...)] generowało plan działania sprawców. Odmienne warunki, w jakich miały być dokonywane przestępstwa powodowały, że role członków grupy mogły się różnić w czasie poszczególnych przestępstw, by skutecznie doprowadzić do realizacji celów grupy, jakim był odwet na R. D. [przyczyna bójki na ul. (...)]. Grupa posiadała narzędzia do popełnienia przestępstw w postaci broni palnej, amunicji, kominiarek, kijów, pałek teleskopowych czy też samochodów, jakie były używane w celu dojechania na miejsce bojek, oraz ucieczki z tych miejsc, ale również do rozpoznania terenu. Dysponowała zapleczem personalnym, na tyle obszernym, że była w stanie zorganizować posiłki w dniu zdarzeń. W tym zakresie istotne pod względem dowodowym okazują się zarówno wyjaśnienia oskarżonych – członków grupy T. N., P. P. (1), ale również świadków spoza struktury – L. W. (2), M. M. (2), a także wyniki kontroli operacyjnej.

Udział oskarżonego B. K. w tej grupie wynika z wyjaśnień jej pozostałych członków, w tym nie tylko oskarżonego T. N., który wskazał, że B. K. brał czynny udział w bójce na ul. (...) (k. 6076-6077, t. XXXI), ale również P. P. (1), który potwierdził znajomość z B. K. (k. 7268, t. XXXVII), P. N. (k. 9327, t. XLVII), F. K. (k 7268, t. XXXVII) oraz z wyjaśnień samego B. K., który przyznał „znam z siłowni jedynie K. S., M. L., P. M., F. K., R. G. (2)” (k. 9437, t. XLVII). Wobec powyższego zarzut z pkt 2 apelacji adw. R. K. odnoszący się do braku znajomości przez oskarżonego któregokolwiek ze współoskarżonych okazał się nietrafny. Jak słusznie zauważył to Sąd meriti, w sytuacji, gdy uwzględni się przekonywujące wyjaśnienia R. F., P. P. (1), T. N., to ponad wszelką wątpliwość stwierdzić należy, iż oskarżeni świadomie funkcjonowali w strukturze zorganizowanej grupy przestępczej. Podkreślić należy, że oskarżonych łączyły nie tylko treningi, ale również wykorzystywanie niebezpiecznych narzędzi i siłowe rozwiązywanie sporów. Dla przypisania danej osobie udziału w zorganizowanej grupie przestępczej nie jest konieczne ustalenie, że osoba ta znała wszystkie szczegóły organizacji grupy i wszystkie osoby wchodzące w jej skład. Wystarczająca jest tu gotowość sprawcy do wykonywania zadań służących tej grupie, której świadomość istnienia sprawca posiada, a taka gotowość w połączeniu z pełną solidarnością członkom grupy A. S. (1) i R. W..

Odnosząc się do zarzutu adw. M. M. (1) dotyczącego czasu funkcjonowania grupy należy wskazać, że ustawodawca nie określił minimalnego okresu wymaganego do wypełnienia znamienia udziału w zorganizowanej grupie. Grupa taka może powstać dla popełnienia już tylko jednego przestępstwa. Do dokonania czynu z art. 258 § 1 k.k. dojdzie także wtedy, gdy nie zostanie popełnione przestępstwo, dla którego grupa została zorganizowana (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 9 marca 2017 r., LEX nr 2287447). Tym samym ustalenie przez Sąd Okręgowy (s. 114 uzasadnienia wyroku) działania wskazanej grupy w okresie zależnym od tego, który z poszczególnych oskarżonych, w jaki sposób wyrażał gotowość wzięcia w akcji odwetowej, czy też uczestniczył w spotkaniach grupy należy uznać za prawidłowe. Nie można uwzględnić zarzutu obrońcy jakoby niemożliwe było zorganizowanie grupy przestępczej w krótkim czasie (24 h), gdy weźmie się pod uwagę, że osoby do grupy należące spotykały się na siłowni, bądź od wielu lat utrzymywały relacje koleżeńskie, pozostając ze sobą w stałym kontakcie. Zorganizowanie to w istocie sprowadzało się do wyznaczenia celu i środków, nie polegało na tworzeniu wielopoziomowej struktury i przedsięwzięciu skomplikowanych działań. Wbrew twierdzeniom obrońców grupa ta miała utrwaloną strukturę oraz cechowała się stabilnością jeszcze przed zdarzeniem z dnia 21 sierpnia 2012 r. Czym innym jest, bowiem udział w grupie mającej na celu popełnianie przestępstw od udziału w popełnieniu przestępstwa w ramach przynależności do tejże grupy. Innymi słowy, można być uczestnikiem grupy nie popełniając przestępstw stanowiących cel jej funkcjonowania. Chybione są zatem wywody skarżących jakoby „nie było żadnej struktury, a jedynie ad hoc doszło do dwóch zdarzeń, które ze sobą nie mają żadnego związku.

Niezasadne okazały się zarzuty dowolnej oceny dowodu z zeznań świadka M. M. (2), L. W. (1) oraz wyjaśnień T. N.. Należy wskazać, że obraza art. 410 k.p.k. zachodzi, gdy wyrokujący sąd opiera się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej albo opiera się tylko na części materiału ujawnionego. Taka sytuacja w rozpoznawanej sprawie nie miała jednak miejsca. W obu apelacjach nie wskazano, że sąd oparł wyrok na dowodach, które nie zostały ujawnione na rozprawie a dokonanie oceny materiału ujawnionego, nieodpowiadającej interesowi procesowemu skarżącego, nie uchybia dyspozycji art. 410 k.p.k. Inną rzeczą jest prawidłowość oceny materiału dowodowego, co zapewne chcieli zarzucić skarżący, a czym innym jest dokonanie ustaleń faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia na dowodach nieujawnionych w toku rozprawy głównej. W pisemnym uzasadnieniu wyroku, Sąd Okręgowy w sposób przekonywający oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i życiowego doświadczenia, przedstawił na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje własne przekonanie o sprawstwie i winie oskarżonego, kwalifikacji prawnej czynów jakich dopuścił się oskarżony, rodzaju i stopniu winy, a także co do pozostałych okoliczności, istotnych z punktu widzenia wymiary kary. Wnioski ocenne Sądu pierwszej instancji wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 k.p.k.), a tym samym nie wykraczają one poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 k.p.k.

Obrońcy przedstawili w uzasadnieniach wniesionych apelacji świadków M. M. (2) i L. W. (1), jako przestępców, którzy współpracę z prokuraturą rozpoczęli tylko z tego powodu, że chcieli poprawić swoją niepewną sytuację prawną wynikającą z prowadzonych przeciwko nim postępowań karnych. Podważając ich zeznania odwoływali się w głównej mierze do dążenia do skorzystania przez M. M. (2) z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary oraz braku wiedzy L. W. (1) na temat działalności grupy. Wszystkie te okoliczności wiarygodności świadków nie wykluczają. Sąd Okręgowy wnikliwie i rzetelnie ocenił dowody z tych zeznań. Powielanie tej trafnej oceny, jawi się jako zbędne. Sąd Okręgowy depozycje w/w w kontekście istnienia dowodów zarówno bezpośrednich lub pośrednich potwierdzających twierdzenia pomawiających, omówił je zgodnie z logiką wywodów, ich konsekwencją a także stanowczością, z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego (s. 90, 114-116, 118, 119, 122, 145 uzasadnienia wyroku). Wyjaśniający w sprawie współoskarżeni oraz świadkowie M. M. (2) i L. W. (1), choćby w perspektywie zastosowania art. 60 § 3 i 4 k.k. mieli interes procesowy w ujawnieniu okoliczności popełnionych przestępstw i osób współdziałających. Nie mieli jednak możliwości uzgodnienia wersji przed zatrzymaniem, na co zwrócił również uwagę Sąd I instancji (s. 97 uzasadnienia wyroku). Chybione są twierdzenia apelujących, że zeznania L. W. (1), M. M. (2) oraz wyjaśnienia T. N., nie znajdowały potwierdzenia w innych dowodach (w tym - osobowych) zebranych w sprawie. Świadkowie - pracownicy siłowni na ul. (...) P., A. N., I. K. nie tylko wskazali, że B. K. często korzystał z siłowni przy ul. (...), ale co znamienne należał do grupy A. S. (1), bowiem korzystał wspólnie z pozostałymi jej członkami z siłowni nieodpłatnie, czyniąc sobie z tego miejsca centrum spotkań. W dniu 21 sierpnia 2012 r., do takiego spotkania przed bójką również doszło a B. K. uczestniczył w nim, co wynika z zeznań m.in. I. K. (k. 2883v, t. XV).

O udziale B. K. w grupie A. S. (1) i R. W. w tym spotkaniu na ul. (...) przed bójką na ul. (...) świadczą również dowody z wyjaśnień współoskarżonych. Po pierwsze, jak słusznie ustalił Sąd Okręgowy, to B. K. opowiedział T. N. o zdarzeniu, w (...) restauracji (s. 31 uzasadnienia wyroku) podczas którego między przedstawicielami grupy P. S. i B. K., oraz F. K. doszło do kłótni. Po drugie, to właśnie T. N. wyjaśnił, że B. K. i F. K. poinformowali R. W., o tym, że został określony przez R. D. mianem (...) (k. 6075, t. XXXI). Po trzecie, T. N. wyjaśnił, że po tym jak otrzymał informacje o spotkaniu na ul. (...) w siłowni, gdy przybył już na miejsce, to B. K. już tam był (k. 6075, t. XXXI). T. N. opisując to wskazał „wydawało się, że F. i T. [B. K.] byli w jednej ekipie z nami i zwrócili się o pomoc”, „na pewno widziałem, że podczas walki [na ul. (...)] biją się W., ja, S., G., K.” (k. 6077, t. XXXI). Udział B. K. w zdarzeniu w dniu 21 sierpnia 2012 r., znajduje również odzwierciedlenie w dowodach rzeczowych – dokumentacji fotograficznej (k. 1482-1485, t. VIII) i zapisach z monitoringu z ul. (...) (k. 1488-1490, t. VIII). Kwestionowanie w apelacji wartości tych dowodów ma zatem charakter wyłącznie polemiczny, podobnie jak podważanie ustalenia Sądu, co do sprawstwa oskarżonego. W ramach działalności grupy B. K. poinformował jednego z jej kierowników o pomówieniu i w gruncie rzeczy, przyczynił się do zainicjowania konfliktu między grupami w dniu 21.08.2012 r. i w zdarzeniu tym wziął udział. Spójność wskazanych dowodów, logika wypowiedzi współoskarżonych, pozwalała na uznanie ich za wiarygodne. B. K. wypełnił określoną rolę - okazał się posiadać status informatora - to właśnie przekazanie informacji o pomówieniu R. W. było jednym z czynników generujących zdarzenie z 21.08.2012 r. Z drugiej strony należy dostrzec, że rola B. K. nie polegała tylko na przekazaniu informacji, ale również udziale w spotkaniu na ul. (...) i udziale w bójce. Brak zidentyfikowania B. K., jako uczestnika bójki przez świadków, wbrew zarzutom apelacji, nie ma tu większego znaczenia, gdyż Sąd I instancji czynił ustalenia na podstawie innych wskazanych wyżej dowodach w oparciu o które zrekonstruował stan faktyczny.

Nie budzi zastrzeżeń Sądu Apelacyjnego wykładnia art. 158 § 2 k.k. i art. 258 § 1 k.k. przyjęta przez Sąd Okręgowy. Sąd Apelacyjny podziela stanowisko obrońcy, który twierdzi, że art. 258 § 1 k.k. i art. 158 § 2 k.k. stanowią typy czynów zabronionych całkowicie od siebie niezależnych, nie pozostają w zbiegu kumulatywnym. Powtórzyć należy, że sportowo-towarzyska grupa A. S. (1) i R. W. w sytuacji „kryzysowej” (pomówienia), przekształciła się w grupę mającą na celu popełnianie przestępstw. Oskarżony B. K. brał udział w tej grupie i wspólnie z pozostałymi współoskarżonymi uczestniczył również w bójce na ul. (...). Sąd Okręgowy prawidłowo zakwalifikował oba te czyny skazując B. K. odrębnie za czyn z art. 258 § 1 k.k. (pkt XLIX wyroku) oraz za czyn z art. 158 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (pkt L wyroku).

Błędne jest zapatrywanie obrońców, co do naruszenia art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd Okręgowy w pkt LI części rozstrzygającej wyroku uznał oskarżonego B. K. za winnego czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegający na tym, że posiadał środki odurzające w postaci 7,01 gram netto kokainy. Sąd I instancji nie czynił ustaleń faktycznych o znacznej ilości środków odurzających, nie wynikała ona również z opinii z badań fizyko-chemicznych (k. 9466, 9486-9487, t. XLVIII). W uzasadnieniu Sądu Okręgowego pojawiła się oczywista omyłka w zakresie podnoszonym przez obrońców B. K., jednakże nie miała ona wpływu na treść wyroku.

Odnosząc się do kwestii wymiaru kar oskarżonemu B. K., należy stwierdzić, że rozstrzygnięcie w tym zakresie charakteryzowało się rażącą surowością. Uwaga ta dotyczy kary wymierzonej za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (przypisany w pkt LI części rozstrzygającej wyroku). Mając na uwadze ilość posiadanego narkotyku Sąd Apelacyjny obniżył oskarżonemu karę jednostkową za czyn z pkt XLVI z roku pozbawienia wolności do 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Podstawą wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności wobec oskarżonego B. K. były wymierzone z osobna kary jednostkowe 4, 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz roku pozbawienia wolności. Mając na uwadze związek przedmiotowo-podmiotowy pomiędzy przypisanymi oskarżonemu przestępstwami, a także upływ czasu od będących przedmiotem osądu zdarzeń, poprawne zachowanie oskarżonego po tych zdarzeniach. Sąd Apelacyjny wymierzył karę łączną na zasadzie asperacji, uznając, że kara ta właściwie zrealizuje cele, o jakich mowa w art. 53 § 1 k.k. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie. Zważywszy na wspomniane już okoliczności tj. poprawne zachowanie po popełnieniu przestępstw, upływ czasu od zdarzeń, nie było przeszkód do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa z art. 69 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynów (art. 4 § 1 k.k.)

O zasądzeniu od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k., zaś wysokość opłaty określono na podstawie oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 oraz art. 3 ust. 1 i art. 8 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

Stanisław Rączkowski

Andrzej Kot

Cezariusz Baćkowski