Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 232/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 25 lutego 2021 r. sygn. akt III K 402/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

w całości

na korzyść

co do winy

na niekorzyść

w części

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia
albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej
czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada
prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść
orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego
zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z (...)
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

K. G.

Zachowanie oskarżonego w trakcie pobytu w areszcie śledczym jest prawidłowe. Nie został ukarany dyscyplinarnie. Nie jest członkiem podkultury więziennej.

Oskarżony był karany sądownie.

Opinia o oskarżonym z Aresztu Śledczego we W.

Informacja z K.

k. 1055-1056

k. 1050

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu
z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Opinia o oskarżonym z Aresztu Śledczego we W.

Informacja z K.

Dokumenty zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa przez upoważniony organ. Zasługują więc w całości na uwzględnienie.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające
znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu
z pkt 2.1.
albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH
ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

Apelację od wyroku w pkt I., co do kary, w pkt II. i III., co do
winy wniósł obrońca oskarżonego zarzucając:

I.  w pkt II. i III.

1) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to:

a) art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez całkowicie dowolne i bezkrytyczne przyjęcie, na podstawie zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, że oskarżony K. G. w okresie od kwietnia 2016 r. do 10 lutego 2017 r. brał udział - w zorganizowanej i kierowanej przez inną osobę ustaloną i objęta odrębnym postępowaniem - grupie przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na zaborze w celu przywłaszczenia mienia na szkodę (...) sp. z o.o., w której członkami w różnych okresach czasu było co najmniej 8 ustalonych osób objętych odrębnym postępowaniem karnym, podczas gdy mając na uwadze całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, opartego głównie na wyjaśnieniach i zeznaniach innych osób, przeciwko którym toczyło się odrębne postępowanie karne, w zakresie dotyczącym oskarżonego K. G., brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że oskarżony we wskazanym w akcie oskarżenia okresie, tj. od kwietnia 2016 r. do 10 lutego 2017 r. brał udział w zorganizowanej grupy przestępczej, która cechowała się wyodrębnioną i trwałą strukturą, istnieniem określonych więzi organizacyjnych o pewnej trwałości, występowaniem określonych ról w ramach struktury, wspólnym planowaniem, zdobywaniem i przysposabianiem środków oraz poczuciem więzi i wspólnoty pomiędzy członkami grupy, przy czym osoby te w ogóle nie wskazują w jakimkolwiek w zakresie, aby oskarżony K. G. w ogóle funkcjonował w ramach takowej zorganizowanej grupy przestępczej , a zatem oskarżonemu nie sposób przypisać popełnienie przestępstwa z art. 258 § 1 kk;

b) 182 § 3 kpk w zw. z art. 186 § 1 kpk poprzez dokonanie ustaleń faktycznych w
niniejszej sprawie w oparciu o dowody w postaci zeznań i wyjaśnień świadka D. J. i świadka M. K. (1) (osoby przeciwko, którym w
momencie składania oświadczeń o skorzystaniu z prawa do odmowy składania zeznań w niniejszym postępowaniu toczyło się Dostępowanie karne o współudział w przestępstwie przed Sadem Okręgowym we Wrocławiu, Wydział III Kamy sygn. akt III K 215/18) składane przez te osoby w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym toczącym się przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu, Wydział III Karny
sygn. akt III K 215/18, podczas gdy osoby te w postępowaniu sądowym prowadzonym w niniejszej sprawie odmówiły składania zeznań, co miało miejsce
odpowiednio na rozprawie w dniu 26 kwietnia 2019 r. w przypadku świadka M. K. (1) oraz w dniu 23 maja 2019 r. w przypadku świadka D.
J., a zatem w oparciu o powołane powyżej przepisy postępowania karnego zeznania wskazanych osób nie mogą służyć za dowody w niniejszym postępowaniu, a nadto Sad na ich podstawie nie może czynić jakichkolwiek
ustaleń faktycznych w sprawie;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał istotny wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji bez jakichkolwiek wątpliwości, że oskarżony K. G. pomógł w zbyciu sprzętu elektronicznego w kwocie nie mniejszej niż 936.260,98 zł, przy czym kwota ta miała by wynikać z ustaleń dokonanych przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt III K 215/18, jako wartość mienia, którego D. J. oraz osoby współdziałające z nim w ramach zorganizowanej grupy przestępczej dokonał zaboru w celu przywłaszczenia na szkodę (...)
sp. z o.o., pomniejszona o wartość sprzętu, którą członkowie zorganizowanej grupy
przestępczej ukradli z magazynu (...) i zachowali dla siebie, podczas gdy w niniejszej sprawie brak jest jakichkolwiek jednoznacznych i niepodważalnych dowodów wskazujących na to, że oskarżony K. G. pomógł w zbyciu każdego jednego sprzętu elektronicznego pochodzącego z kradzieży na szkodę (...) sp. z o.o., którego wartość wyniosłaby w sumie kwotę 936.260,98 zł, a co za tym idzie, brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że oskarżony K. G. pomógł w zbyciu jakiekolwiek innego mienia, aniżeli opisanego w pkt I. wyroku, a także na to, że oskarżony w ogóle był jedyną osobą, która miała się rzekomo zajmować sprzedażą skradzionego towaru z magazynu (...), czy też osób takich było więcej;

II.  w pkt I. wyroku

- rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, podczas gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności

niniejszej sprawy, w tym postawy oskarżonego w trakcie prowadzonego postępowania, treści wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym odnośnie czynu, którego popełnienie zostało oskarżonemu zarzucone w pkt I. wyroku, warunków i właściwości osobistych skazanego, sposobu zachowania się skazanego po popełnieniu zarzucanego czynu, a także aktualnej sytuacji osobistej i rodzinnej skazanego, w pełni uzasadnione, a także wystarczające dla osiągnięcia celów kary było orzeczenie przez Sąd I instancji kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelującego obrońcy były chybione.

Przedmiotem zainteresowania i rozważań Sądu Okręgowego był całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i istotnych dla sprawy, jak nakazuje art. 410 k.p.k. Podstawę ustaleń zaś stanowiły dowody uznane przez sąd za wartościowe i wiarygodne.

Sąd Okręgowy po dokonaniu analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, zajął trafne stanowisko co do meritum sprawy sprowadzające się do tezy, że oskarżony K. G. dopuścił się przypisanych mu czynów. Wnikliwa analiza tego materiału prowadzi do wniosku, że ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie są w pełni prawidłowe, a w konsekwencji podniesione w apelacji zarzuty obrazy przepisów postępowania jawią się jako całkowicie bezpodstawne. Nie znajdują też one potwierdzenia w wynikach przeprowadzonego przewodu sądowego, które wskazują, że Sąd pierwszej instancji poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne i wyciągnął z nich właściwe wnioski. Swoje stanowisko w tym przedmiocie oparł na całokształcie okoliczności ujawnionych w postępowaniu, mających znaczenie dla rozstrzygnięcia jak tego wymaga dyspozycja 410 k.p.k. Zawarta tam argumentacja jest logiczna, przekonywująca, pozbawiona błędu i nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k. Jako taka zasługuje na pełna aprobatę.

Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje przyjęte w judykaturze stanowisko, iż kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Tak więc dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez sąd I instancji (pomijając kwestię nowych dowodów). Jeżeli natomiast ocena dokonana przez sąd pierwszej instancji pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym. Przeprowadzona kontrola odwoławcza tego rodzaju mankamentów w dokonanej ocenie dowodów nie wykazała.

Ustosunkowując się do zarzutu obrońcy kwestionującego udział oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej tj. w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu z art. 258 § 1 k.k., na wstępie należy określić kryteria pozwalające na przyjęcie działania w zorganizowanej grupie przestępczej.

Sąd Apelacyjny podziela w tym zakresie stanowisko, że grupa zorganizowana to coś znacznie więcej niż współsprawstwo czy luźna grupa osób zamierzających popełnić przestępstwo. Istotą "zorganizowania" jest więc istnienie wewnętrznej struktury organizacyjnej (choćby z niskim stopniem zorganizowania) o określonej trwałości oraz występujące w niej więzy organizacyjne oparte na porozumieniu, zaś elementami pozwalającymi na wyodrębnienie takiej zorganizowanej grupy przestępczej, wspólne planowanie przestępstw, akceptacja celów oraz skoordynowany sposób działania. Brak kierownictwa grupy, nie wyklucza możliwości uznania grupy przestępczej za zorganizowaną. Wystarczy, że posiada trwałą strukturę poziomą - z reguły ze stałym gronem uczestników koordynujących jej działalność według ustalonych reguł. W przypadku grupy przestępczej nie jest wymagany szczególny poziom jej organizacji, wystarczająca jest organizacja na poziomie zaledwie podstawowym, ale z podziałem ról, a zorganizowaną grupę mogą tworzyć osoby, których celem jest popełnianie przestępstw, o luźnym związku, m.in. bez stałych ról, ale w każdym razie o większym określeniu ról niż przy współsprawstwie (wyrok SN z 13 listopada 2013 r., II KK 170/13, Prok. i Pr. 2014/2, poz. 15). Do przypisania przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. nie jest nawet konieczna wiedza o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących, mechanizmów funkcjonowania. Wystarczy tylko gotowość sprawcy do spełnienia zadań służących tej grupie. Wnikliwa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje, że oskarżony w takiej grupie brał udział. W ramach tej grupy, każdy z jej członków pełnił ściśle określoną rolę, choć nie wszyscy się znali. Oskarżony był odpowiedzialny za zbyt kradzionych przez pozostałych członków grupy ( zwerbowanych przez D. J.) przedmiotów. Rzeczy te regularnie odbierał i sprzedawał. Skarżący obrońca ograniczył się wyłącznie do przytoczenia wybranych judykatów wskazujących na cechy grupy przestępczej, bez odniesienia ich do realiów niniejszej sprawy. Twierdząc z kolei o braku dowodów na udział oskarżonego w grupie przestępczej nie dostrzega chyba, że Sąd I instancji trafnie powołał się na zeznania D. J., D. D. (2), K. W., P. J., Ł. L., R. G. czy M. K. (1), wreszcie na wykaz połączeń telefonicznych oskarżonego z D. J.. Te dowody zresztą potwierdzają ustalenia w zakresie pozostałych przypisanych oskarżonemu czynów. W szczególności z relacji D. J. wynika jednoznacznie, że wszystkie skradzione przedmioty zostały przekazane oskarżonemu. Skoro zatem nie kwestionuje skarżący wartości skradzionych z magazynu (...) przedmiotów, to konsekwentnie zaakceptować należy ustalenia o wartości przedmiotów paserstwa (z korektą dokonaną na skutej apelacji prokuratora).

Oczywiście bezzasadny okazał się zarzut obrazy art.182 § 3 kpk w zw. z art. 186 § 1 kpk.

Dość powiedzieć, że skarżący stracił tu z pola widzenia przepis art.391 § 2 kpk. W oparciu o tę podstawę prawną uprzednio złożone przez D. J. i M. K. (1) wyjaśnienia mogły zostać odczytane.

Oceniając kwestię ewentualnie rażącej niewspółmierności kary Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że w orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art.438 pkt.4 k.p.k., występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki SN: z 22.10.2007 r., (...) 75/07, LEX nr 569073; z 26.06.2006 r., (...) 28/06, LEX nr 568924; z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7–8, poz. 60). Tak orzeczona kara może wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art.53 k.k. i nast. lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 k.k. pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Oczywiście nie oznacza to, że na przykład kara mieszcząca się "pośrodku" tegoż zagrożenia zawsze będzie karą współmierną, a na zarzut rażącej niewspółmierności będą narażone wyłącznie kary niejako "graniczne". Niemniej jednak stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy za czynnik mający niebagatelne znaczenie przy całościowej ocenie, czy konkretna kara jest niewspółmierna, i to rażąco. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających konieczność wymierzenia – przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary – przy możliwym zróżnicowaniu zakresu zastosowania tej instytucji - poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia . Dyrektywa prewencji indywidualnej oznacza ,że sankcja (jej rodzaj i wysokość) powinna być tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego , co może zostać osiągnięte poprzez odstraszanie sprawcy od popełniania przestępstw albo jego wychowanie (resocjalizację). Efekt "odstraszający" kary ma zmaterializować się w umyśle sprawcy, ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo jest karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzi do istotnego podwyższenia wymiaru kary ponad próg dolnego zagrożenia. Wtedy rodzi się uzasadnione prawdopodobieństwo, że sprawca skazany na karę odpowiednio surową powstrzyma się przed ponownym rozmyślnym popełnieniem czynu zabronionego (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 marca 2007 r., II AKa 58/07, KZS 2007, z. 9, poz. 52). Idea wychowania (resocjalizacji) przez karę zakłada z kolei takie dostosowanie wysokości i rodzaju kary kryminalnej do indywidualnych potrzeb sprawcy, aby przez sankcję został on "wychowany", tj. zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W obu przypadkach orzeczona kara ma być adekwatna w tym znaczeniu ,że racjonalne w realiach danej sprawy (oskarżonego) oznaczenie progu uprawniającego do wniosku o możności osiągnięcia tych celów wyznacza próg powyżej , którego orzekanie kary jest zbędne , a przez to może ona nabrać cech rażącej niewspółmierności przez swą surowość. Z kolei w zakresie prewencji ogólnej , rozumianej pozytywnie, chodzi tu o kształtowanie właściwych ocen i postaw w społeczeństwie, a w szczególności utwierdzenie ogółu w przekonaniu, że sprawcy przestępstw ponoszą odpowiedzialność za swoje czyny, a wymierzona im kara jest zawsze adekwatna do stopnia zawinienia, stopnia społecznej szkodliwości ich czynu. Tylko taka sprawiedliwa kara może bowiem wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, budząc jednocześnie ogólną aprobatę dla obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Istotą prewencji ogólnej nie jest więc wyłącznie wymierzanie surowych kar pozbawienia wolności, lecz kształtowanie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary, jej dostosowanie do stopnia winy sprawcy i okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynu, a zatem karanie sprawiedliwe i tworzące atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Zarzut rażącej niewspółmierności kary , niezależnie od kierunku, o którym mowa w art. 438 pkt. 4 k.p.k. w kontekście powyższych wskazań może zatem in concreto okazać się skutecznym w razie wykazania przez podnoszącego zarzut jednej z niżej wskazanych sytuacji: wykazania wpływu na wysokość orzeczonej kary wzięcia przez orzekający sąd okoliczności z tej perspektywy irrelewantnej bądź to z perspektywy art. 53 § 1 k.k. jako takiego , bądź też okoliczności na płaszczyźnie dyrektyw sądowego wymiaru kary mających znaczenie, natomiast nie występujących in concreto, wadliwie ustalenie istnienia okoliczności obciążającej lub wadliwe nie nieustalenie okoliczności łagodzącej, wreszcie przydanie nadmiernego znaczenia poszczególnym, relewantnym okolicznościom.

Oceniając z tej perspektywy orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i grzywny Sąd Apelacyjny uznał je jako nie cechujące się rażącą niewspółmiernością przez swą łagodność jak też surowość.

Rzeczywiście po stronie oskarżonego mamy do czynienia z przewagą okoliczności obciążających. Słusznie prokurator powołuje się na działanie w warunkach powrotu do przestępstwa, znaczącą wysokość wyrządzonej szkody, czy uczynienie sobie z przestępstwa stałego źródła dochodów. Okoliczności te Sąd I instancji należycie jednak uwzględnił orzekając karę pozbawienia wolności daleko odbiegającą od dolnej granicy ustawowego zagrożenia przekraczającą ponad dwukrotnie. Z drugiej strony, nie dostrzega prokurator, że dolegliwość kary pozbawienia wolności wzmocniona została poprzez orzeczenie dodatkowo wysokiej grzywny, nie uwzględnia również aktualnej sytuacji życiowej, rodzinnej oskarżonego.

W oparciu o powyższe okoliczności nie sposób też uznać, że orzeczone kary pozbawienia wolności rażą surowością. Obrońca poza powołaniem się na dyrektywy wymiaru kary nie wskazał żadnych rzeczowych argumentów, które by uzasadniały podniesiony przez niego zarzut rażącej niewspółmierności kary.

Wniosek

Obrońca wniósł o

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w jego pkt I. w części dotyczącej orzeczenia o karze i środkach karnych poprzez obniżenie orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary z 1 roku pozbawienia wolności do 6 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  zmianę zaskarżonego wyroku w jego pkt II. i III. poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych czynów;

3.  uchylenie pkt IV, VI i VII zaskarżonego wyroku

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy z wyjątkiem zmiany, o której mowa w rubryce 5.2. uzasadnienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na bezzasadność zarzutów skarżących, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy, zmieniając jedynie ustalenia co do opisu czynu jak i kwalifikacji prawnej w zakresie wskazanym przez prokuratora.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok wobec oskarżonego K. G. w ten sposób, że:

- łączną wartość sprzętu elektronicznego stanowiącego przedmiot przestępstwa przypisanego oskarżonemu w punkcie III części rozstrzygającej ustalono na 936.260,98 zł;

- w kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie I i III części rozstrzygającej w miejsce art. 12 kk powołano przepis art. 12 § 1 kk;

- z podstawy wymiaru kar wymierzonych oskarżonemu w punkcie I, II i III części rozstrzygającej wyeliminowano przepisy art. 64 § 1 kk i art. 12 kk;

- za podstawę wymiaru kar łącznych wymierzonych oskarżonemu w miejsce art. 85 kk przyjęto przepis art. 85 § 1 kk.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmieniono opis czynu wskazanego w punkcie III części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku, co wynikało z omyłki rachunkowej Sądu I instancji Skorygowano również kwalifikację prawną czynu wskazanego w punkcie I, II i III części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku oraz podstawę wymiaru kar łącznych.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 627 kpk i art. 2 pkt 5 oraz art. 3 ust. 1 ustawy i opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego K. G. na rzecz Skarbu Państwa 20 zł tytułem wydatków postępowania odwoławczego oraz wymierzono mu opłatę w wysokości 2.400 zł za II instancję.

7. PODPIS

3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 25 lutego 2021 r. sygn. akt III K 402/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator Okręgowy we Wrocławiu

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 25 lutego 2021 r. sygn. akt III K 402/18

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana