Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2015 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Edward Stelmasik (spr.)

Sędziowie: SSA Robert Wróblewski

SSA Wiesław Pędziwiatr

Protokolant: Iwona Łaptus

przy udziale prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Urszuli Piwowarczyk-Strugały

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2015 r.

sprawy T. B. (1) oskarżonego z art. 13 § 1 kk w związku z art. 310 § 2 kk w związku z art. 286 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk, art. 310 § 1 kk w związku z art. 12 kk;

A. S. (1) oskarżonej art. 310 § 2 kk w związku z art. 286 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk i art. 13 § 1 kk w związku z art. 310 § 2 kk w związku z art. 286 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk i w związku z art. 91 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w związku z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 15 czerwca 2015 r. sygn. akt III K 77/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego T. B. (1) w ten sposób, że uchyla obie kary grzywny wymierzone temu oskarżonemu w pkt I i II, stwierdzając, iż straciła moc kara łączna grzywny orzeczona wobec tego oskarżonego w pkt XIII;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok co do oskarżonego T. B. (1) i tenże wyrok co do oskarżonej A. S. (1) utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. P. i adw. M. B. po 600 zł powiększone o 138 zł VAT tytułem nieopłaconych kosztów obrony udzielonej z urzędu oskarżonym T. B. (1) i A. S. (1);

IV.  zwalnia oskarżonych T. B. (1) i A. S. (1) od ponoszenia kosztów sądowych za drugą instancję stwierdzając, iż wydatki związane z tym postępowaniem ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, wyrokiem z dnia 15.06.2015 r. skazał łącznie 7 osób

w tym m.in.

a)  T. B. (1) :

I.  za usiłowanie puszczenia w obieg podrobionego banknotu 50 złotowego i usiłowania oszukania w ten sposób innej osoby co do kwoty 50 zł. tj. za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. na 1 rok pozbawienia wolności i 20 stawek dziennych grzywny po 20 zł. każda.

II.  za podrobienie 7 banknotów o nominale po 100 zł. każdy oraz 2 banknotów o nominale po 50 zł. – na podstawie art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 2 p. 2 k.k. na kary 3 lat pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny po 20 zł. każda;

XIII. na podstawie art. 85, 86 § 1 i 2 oraz 63 § 1 k.k. na kary łączne:

a)  3 lat pozbawienia wolności z zaliczeniem na jej poczet faktycznego pozbawienia wolości od 7.06. 2013 r. do 05.09.2013 r.

b)  200 stawek dziennych grzywny po 20 zł. każda;

b) A. S. (1) :

VI. za ciąg 5 przestępstw polegających na puszczeniu w obieg lub usiłowanie puszczenia w obieg podrobionych 4 banknotów 100 złotowych i banknotów 50 złotowego i oszukaniu w ten sposób 5 osób na w/w kwoty zakwalifikowanych jako ciąg przestępstw z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 310 § 2 k.k.i art. 286 § 1 k.k. na podstawie art. 310 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. oraz art. 33 § 2 k.k. na kary 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 10 zł. każda.

VII. za kradzież 30 butelek wódki o wartości 662,07 zł. na podstawie art. 278 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. na kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 20 stawek dziennych po 10 zł. każda;

XV. na podstawie art. 85, 86 § 1i § 2 k.k. oraz art. 63 § 1 k.k. na kary łączne:

a)  2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 5 lat próby;

b)  100 stawek dziennych grzywny po 10 zł. każde, z zaliczeniem na jej poczet faktycznego pozbawienia wolności od 7.06.2013 r. do 26.07.2013 r. uznając karę tę za wykonaną, zaś dalej trwające aresztowanie zaliczył na poczet kary pozbawienia wolności (sygn. akt III K 77/14).

Wyrok ten został zaskarżony przez obrońców w/w oskarżonych.

Obrońca osk. T. B. (1) zarzucił zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że oskarżony ten dopuścił się obu zarzuconych mu przestępstw, mimo, że nie pozwala na dokonanie takich ustaleń zebrany w sprawie materiał dowodowy.

Wniósł w konsekwencji o zmianę tego wyroku i uniewinnienie osk. T. B. od zarzucanych mu czynów (T.X. k. 2094 i n.).

Obrońca osk. A. S. (1) zarzucił zaskarżonemu wyrokowi rażącą surowość orzeczonej kary z uwagi na ustaleniu maksymalnego to jest 5 letniego okresu próby związanego z warunkowym zawieszeniem wykonania łącznej kary pozbawienia wolności.

Wniósł on o zmianę tego przez skrócenie okresu próby do 3 lat (k. 2096 i n.).

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Na wstępie stwierdzić należy, nie podzielono argumentów zawartych w obu apelacjach. Stwierdzenie powyższe nie jest jednak równoznaczne z pełną akceptację wyroku wydanego co do os. (...). Mianowicie - zakwestionowano zasadność obu grzywien, wymienionych temu sprawcy. Wprawdzie orzeczeń tych apelujący nie kwestionował, ale kierunek apelacji, to jest skierowanie jej co do ustaleń o winie oskarżonego, obligował do zbadania zasadności rozstrzygnięć i w tym zakresie (nakaz z art. 447 § 1 k.p.k.). Orzeczenia te, jako merytorycznie niezasadne, uchylono.

Na uzasadnienie swego rozstrzygnięcia przedstawia Sąd Apelacyjny następujące argumenty:

I.  Ocena zasadności apelacji obrońcy osk. T. B. (1) .

Apelacja przedstawiona w tytule niniejszego fragmentu uzasadnienia okazała się chybiona. Jednakże w następstwie jej wniesienia wyłoniła się możliwość dokonania korzystnej dla osk. T. B. korekty zaskarżonego wyroku w zakresie wymierzonych mu grzywien. Mianowicie - już wcześniej zasygnalizowano, że nie znaleziono merytorycznych podstaw do orzeczenia tego rodzaju kar. Co więcej – nawet w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wskazano powodów, dla których grzywny takie Sąd Okręgowy wymierzył T. B. (1). Orzeczenia wydane w tym zakresie zostały wobec tego uchylone.

1.  Przed podaniem powodów takiego rozstrzygnięcia, odniesie się Sąd Apelacyjny do zarzutów, skierowanych w apelacji przeciwko ustaleniom o winie osk. T. B..

A.  W tym zakresie w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że nie sposób kwestionować trafności ustaleń Sądu Okręgowego co do tego, że właśnie ten oskarżony jest sprawcą podrobienia tych zakwestionowanych banknotów, które wkrótce potem zostały puszczone w obieg. Krytycznie jednak należy odnieść się do uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w którym Sąd Okręgowy nie podjął nawet próby ustalenia, w jakim celu osk. T. B. podrobił te pieniądze. Od tego bowiem uzależniona byłaby ocena prawna popełnionego przestępstwa. Gdyby bowiem ustalono, że pieniądze te podrobił z zamiarem oszukańczego puszczenia ich do obiegu, wówczas odpowiadałby za jeden czyn, wyczerpujący znamiona przestępstw z art. 310 § 1 k.k., art. 310 § 2 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. (por: wyrok S.N. z dnia 24.04.1976 r. II Kw 56/76 OSNPG 1976/11/102). Ustalenie takie wydaje się być najbardziej prawdopodobne albowiem sprawcy tego rodzaju przestępstw z reguły fałszują pieniądze po to, by następnie puścić je w oszukańczy obieg. Sąd Apelacyjny nie był jednak władny do dokonania tego rodzaju korekty zaskarżonego wyroku, albowiem byłaby ona niekorzystna dla osk. T. B.. W jej następstwie doszłoby bowiem do uznania tego oskarżonego za współsprawcę wszystkich wypadków oszukańczego puszczenia do obiegu podrobionych pieniędzy, które zostały przypisane pozostałym oskarżonym. Wiązałoby się to z możliwością jego współodpowiedzialności odszkodowawczej za wszystkie zaistniałe w tej sprawie oszustwa. Tymczasem Sąd Okręgowy, w ślad za aktem oskarżenia, przypisał temu oskarżonemu jedynie jeden wypadek puszczenia do obiegu podrobionego banknotu o nominale 50 zł. i to w formie usiłowania (czyn z p. I). W tym miejscu zauważyć należy, że ustalenie powyższe pozostaje w opozycji do stanowiska wyrażonego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Mianowicie – Sąd Okręgowy ustalił, iż T.B. wprawdzie sam osobiście usiłował puścić w obieg podrobiony banknot 50 złotowy, płacąc nim za piwa w lokalu N. C. (strona 3 uzasadnienia), ale równocześnie przyjął, iż wcześniej wszystkie „wydrukowane falsyfikaty banknotów przekazał on K. D., A. S. i R. B., polecając ich wymianę poprzez zakup drobnych towarów i uzyskanie reszty w prawdziwych środkach płatniczych „ (cytat ze strony 2 uzasadnienia). Jeszcze raz jednak powtórzyć należy stanowisko wyżej zasygnalizowane, a mianowicie, że Sąd Apelacyjny nie był uprawniony do dokonywania takiej korekty zaskarżonego wyroku, które korelowałyby z powyższymi ustaleniami, gdyż byłaby ona niekorzystna dla oskarżonego T. B..

Wracając do meritum sprawy, a więc do oceny zasadności zarzutów, skierowanych w apelacji przeciwko ustaleniom o podrobieniu przez T. B. banknotów o nominale 100 zł. i 50 zł. to powtórnie stwierdzić należy, iż są one niezasadne. W tym zakresie skarżący eksponuje głównie postawę wymienionego sprawcy, nie przyznającego się do winy a nadto sugeruje, że niewiarygodne są cyt. „ wyjaśnienia współoskarżonych i zeznania świadków, przedstawiających niekorzystne dla oskarżonego T. B. (1) okoliczności” (cytat z apelacji). Argumenty te są niezasadne.

1) Tak w pierwszej kolejności należy ocenić fakt eksponowania postawy T.B.. To prawda, że konsekwentnie negował on swą winę w zakresie zarzuconego mu podrobienia banknotów 100 złotowych i 50 złotych. Sąd Okręgowy trafnie jednak zwrócił uwagę, że składał on w tym zakresie rozmaite wyjaśnienia. Przede wszystkim w początkowej fazie śledztwa pomawiał o to przestępstwo K. D. (2). Później z pomówień tych się wycofał, ale nie był w stanie logicznie wytłumaczyć powodów takiej swej postawy w procesie.

2) W apelacji nie wyjaśnia się powodów, dla których uznał obrońca wyjaśnienia współoskarżonych „za niewiarygodne”. Zapewne miał na uwadze wyjaśnienia K. D. (2), bo to jedynie ona obciążała T.B. o podrobienie banknotów. Oczywiście nie stracono z pola widzenia początkujących jej wyjaśnień gdy, sugerowała, jakoby obaj mężczyźni, to jest zarówno T.B. jak i R.B., nie mieli żadnego związku z podrobieniem tych pieniędzy i puszczeniem ich w obieg. Jej postawa nie uszła jednak uwadze Sądu Okręgowego. Trafnie zwrócono uwagę w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż oskarżona ta przekonująco wytłumaczyła powody swej postawy. Wyjaśniła, iż była emocjonalnie związana z T.B. (byłam zakochana) i chciała go chronić przed odpowiedzialnością karną. Zmieniła swą postawę, gdy zorientowała się w trakcie konfrontacji, że sprawca ten potraktował ją instrumentalnie, a co więcej fałszywie pomówił o podrobienie pieniędzy. Od tego czasu już konsekwentnie utrzymywała, że to właśnie T.B. był sprawcą podrobienia pieniędzy.

1)  Sąd Okręgowy nie stracił z pola widzenia postawy dwójki pozostałych oskarżonych a mianowicie A. S. (1) i R. B., którzy sugerowali, jakoby nie mieli świadomości tego, że T. B. był sprawcą podrobienia pieniędzy. Ich wyjaśnienia należy oceniać jednak z daleko idącą ostrożnością. Zważyć bowiem należy, że sprawcy ci negowali, by mieli świadomość uczestniczenia w procederze puszczenia w obieg fałszywych pieniędzy. Jest więc oczywistym, że przeczyli, aby w ich obecności odbywało się podrobienie tych banknotów.

2)  W samej zaś rzeczy za trafnością ustaleń o winie T.B. w zakresie przypisanego mu przestępstwa fałszowania pieniędzy świadczą nie tylko wyjaśnienia K. D. (2), lecz także inne dowody i okoliczności sprawy wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

a)  W tym zakresie trafnie eksponuje Sąd Okręgowy fakt przywiezienia do W. przez tego sprawcę drukarki. Sugestie tego sprawcy, iż zamierzał wykorzystać ją do sporządzenia podań o pracę brzmią mało przekonująco, zwłaszcza gdy zważy się, iż nie podał on żadnego przykładu, by w takim celu urządzenie to wykorzystano.

b)  Jest przy tym znamiennym, że biegły powołany w tej sprawie stwierdził, iż właśnie przy wykorzystaniu takiej drukarki można kopiować banknoty takie, jakie były przedmiotem przestępstw, przypisanych oskarżonym (k. 930 – 934 T. IV). To prawda, że biegły ten nie był w stanie w sposób jednoznaczny ustalić, czy właśnie ta drukarka została użyta do podrobienia zabezpieczonych pieniędzy z uwagi na brak indywidualnych cech wyróżniających te banknoty, ale sam fakt potwierdzenia, że przy takim urządzeniu można drukować zabezpieczone pieniądze, jest znamienny.

c)  Oczywiście – powyższe okoliczności, a więc fakt, że to osk. T. B. był właścicielem tej drukarki, oraz że znajdowała się w jego samochodzie, sam przez się nie dowodzi, iż to on wytwarzał te fałszywe pieniądze. Trafnie zauważa jednak Sąd Okręgowy, że tylko on pozostawił ślad linii papilarnej na tym urządzeniu (k. 533 i k.824 – 827 T.V).

d)  Zasadnie odwołał się Sąd Okręgowy także do zeznań Z. D.. Rozmawiał on telefonicznie z ojczymem T. B. (1) i dowiedział się od niego, że wymieniony sprawca miał już wcześniej pewne problemy z organami ścigania z uwagi na podrobienie pieniędzy (k. 1833 – 1834 T.VIII).Uzupełniając argumentację Sądu Okręgowego, zwrócić należy nadto uwagę na dane wynikające z fotografii, na której oskarżony T. B. jest uwidoczniony z tymi podrobionymi banknotami (patrz: Tom IV k. 757 – 764). Wprawdzie biegły badający to zdjęcie był w stanie zidentyfikować pełny numer jedynie jednego z tych banknotów ( (...)), ale stwierdził równocześnie, że cyt. „prawdopodobnie na wszystkich tych banknotach jest ten sam numer”. Stanowisko powyższe należy podzielić, albowiem ujawnione numery usytuowane są na tych samych pozycjach jak na banknocie, którego numery w całości zidentyfikowano (patrz: opinia i materiał zdjęciowy k. 757 – 764 T.IV.

W tym stanie rzeczy uznano, że brak podstaw do kwestionowania ustaleń o winie T.B. w zakresie przypisanego mu przestępstwa podrobienia pieniędzy o nominałach 100 zł. i 50 zł.

A.  Sąd Apelacyjny nie widzi także podstaw do kwestionowania ustaleń o udziale tego oskarżonego w puszczeniu w obieg jednego z tych banknotów - konkretnie o nominale 50 zł. (czyn z p. I ). Przypomnieć należy, iż Sąd Okręgowy ustalił, że T. B. oraz R.B. usiłowali w dniu 2 czerwca 2013 r. zapłacić takim podrobionym banknotem za piwa zakupione w lokalu N. (...). Wydaje się przy tym, że już z samego faktu podjęcia takiej próby o godz. 4,oo – 5,oo w nocy wynika trafność dokonanych ustaleń. Sprawcy zapewne liczyli, że z uwagi na późną porę a zwłaszcza zmęczenia barmanki ich przestępstwo nie zostanie ujawnione. W tym zakresie trafność ustaleń o współsprawstwie T.B. jest oczywista, gdy uwzględni się treść zeznań barmanki A. S. oraz opinię z badań monitoringu (k. 351, 1227 – 1231 i 1239 – 1247). Oczywiście odrębnym zagadnieniem jest, to czy Sąd Okręgowy dokonał pewnych ustaleń o rozmiarach przestępstwa tego sprawcy w zakresie wprowadzenia do obrotu podrobionych banknotów. Kwestię tę sygnalizowano wcześniej, gdy dostrzeżono, że Sąd Okręgowy przyjął, iż T.B. w istocie był współsprawcą wprowadzenia do obrotu wszystkich podrobionych pieniędzy (patrz: cytowany fragment uzasadnienia ze strony 2). Zastrzeżenie powyższe nie zmienia jednak stanowiska co do oczywistej trafności ustaleń w zakresie udziału tego oskarżonego w oszukańczym usiłowaniu wprowadzenia do obrotu banknotu o nominale 50 zł.

B.  Kierunek apelacji (tj. co do ustaleń o winie oskarżonego ) obliguje do całościowej oceny zaskarżonego wyroku (nakaz z art. 447 § 1 k.p.k.).

1)  W tym zakresie rozważono w pierwszej kolejności, czy trafna była ocena działalności przestępczej popełnionej przez tego sprawcę. Już wcześniej zasygnalizowano pewne zastrzeżenia, jakie ma w tym zakresie Sąd Apelacyjny.

a)  Przede wszystkim Sąd Okręgowy nie podjął próby ustalenia, jaki był zamiar osk. T. B., gdy podrabiał przedmiotowe banknoty. Gdyby bowiem ustalono, że już w momencie kopiowania tych banknotów miał on zamiar puszczenia ich w obieg i oszukiwanie w ten sposób, to zachowanie takie należałoby zakwalifikować jako jedno przestępstwo wyczerpujące znamiona art. 310 § 1 k.k. art. 310 § 2 k.k.i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Zważyć bowiem należy, że wszystkie te zachowania łączył bardzo bliski związek czasowy (odstęp kilkudniowy). Odwołuje się Sąd Apelacyjny w tym względzie do stanowiska wyrażonego przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24.04.1976 r. II Kw 56/76 – OSNPG 1976/11/102. W trakcie postępowania apelacyjnego nie było jednak możliwości dokonania takiej korekty, gdyż wiązałoby się z pogorszeniem sytuacji oskarżonego. Ustalono by bowiem jego współodpowiedzialność we wprowadzeniu do obrotu łącznie 7 banknotów o nominałach 100 zł. oraz 2 banknotów o nominale 50 złotych. Wiązałoby się to z ewentualną odpowiedzialnością odszkodowawczą w tak szerokim zakresie. Fakt zaakceptowania tego błędnego rozstrzygnięcia w istocie pozostał bez wpływu na sytuację oskarżonego, gdyż orzekając karę łączną zastosował Sąd Okręgowy zasadę pełnej absorpcji zbiegających się kar.

b)  W samej zaś rzeczy nie jest wykluczone, że zasadnym było potraktowanie przedmiotowej działalności oskarżonego jako dwa odrębne przestępstwa, albowiem jest do przyjęcia i stanowisko, że zamiar puszczenia tych podrobionych pieniędzy pojawił się u oskarżonego T. B. dopiero po ich wytworzeniu. Założenie takie, jakkolwiek mało prawdopodobne, jest także do zaakceptowania. Wówczas ocena prawna tej działalności, przyjęta przez Sąd Okręgowy jest także do zaakceptowania. Oczywiście - z zastrzeżeniem co do rozmiarów ilości podrobionych banknotów wprowadzonych do oszukańczego obrotu. Już wcześniej bowiem zacytowano fragment ustaleń Sądu Okręgowego, z którego w sposób oczywisty wynika, że T. B. przypisano współudział we wprowadzeniu do obrotu wszystkich podrobionych banknotów.

1)  Nakaz z art. 447 § 1 k.p.k. obligował nadto do rozważenia, czy nie rażą surowością kary wymierzone temu sprawcy. Oceniając pod tym kątem zaskarżony wyrok stwierdzić należy, że nie budzą zastrzeżeń kary pozbawienia wolności orzeczone przez Sąd Okręgowy. Odnosi się to zwłaszcza do kary 3 lat pozbawienia wolności wymierzonej za czyn z art. 310 § 1 k.k. Zważyć bowiem należy, że karę tę wymierzono z zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego jej złagodzenia (art. 60 § 2 i § 6 p. 2k.k.). Przy jej ocenie należy uwzględnić fakt małej podatności tego sprawcy na dotychczas stosowane kary o charakterze wolnościowym. Przecież przedmiotowych przestępstw dopuścił się on w trakcie trwania próby związanej ze skazaniem przez Sąd Rejonowy w Prudniku wyrokiem z dnia 14.02.2012 r. za czyn z art. 279 § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat (sygn. akt II K 676/11 k. 916 T.IV). Ponadto ustalono, że w trakcie trwania niniejszego procesu skazano go prawomocnie za kolejne przestępstwa, a mianowicie:

- wyrokiem S.R. w P. z dnia 18.02.2014 r. za czyn z art. 222 § 1 k.k. na 3 m-ce ograniczenia wolności,

- wyrokiem S.R. w P. z dnia 19.08.2014 r. za czyn z art. 286 § 1 k.k. na 8 m-cy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 3 lata (k. 1921 T.IX.).

W tym stanie uznano, że wymierzona kara 3 lat pozbawienia wolności za czyn z art. 310 § 1 k.k. realizuje wskazania przewidziane w art. 53 k.k.

Zastrzeżenia Sądu Apelacyjnego wywołuje natomiast fakt wymierzenia T.B. grzywny. Powołano się w tym zakresie na przepis art. 33 § 2 k.k. Takie orzeczenie byłoby do zaakceptowania, gdyby Sąd Okręgowy ustalił, iż w momencie „produkowania” tych banknotów miał oskarżony zamiar wprowadzenia ich do obrotu. Już wcześniej zasygnalizowano, że taki w istocie oskarżonym T. B. kierował, albowiem tylko wówczas podrobienie pieniędzy staje się czynnością racjonalną. Tego jednak Sąd Okręgowy nie ustalił. Co więcej - Sąd Okręgowy nawet nie ustalił współodpowiedzialności tego sprawcy za wprowadzenie do obrotu tych podrobionych banknotów. Istotną w tym zakresie jest bowiem treść wyroku, nie zaś jego uzasadnienie.

W samej zaś rzeczy, Sąd Apelacyjny ma zastrzeżenia do merytorycznej zasadności wymierzenia oskarżonemu kary grzywny. Zważyć należy, że skazano go na karę 3 lat pozbawienia wolności, stąd też trudno przyjąć, aby zdołano ściągnąć od niego orzeczoną grzywnę. W tym też zakresie skorygowano zaskarżony wyrok, uchylając orzeczenie o wymierzeniu takiej kary.

Podobnie rzecz przedstawia się z oceną kary wymierzonej na podstawie art. 310 § 2 k.k.w zw. z art. 11 § 3 k.k. Nie zgłasza się żadnych uwag do kary roku pozbawienia wolności gdyż, stanowi ona minimum ustawowego zagrożenia, przewidzianego za tego rodzaju przestępstwo. Zastrzeżenia wywołuje natomiast fakt orzeczenia za to przestępstwo nadto kary grzywny. Oczywiście były podstawy prawne do orzeczenia kary tego rodzaju z uwagi na popełnienie przedmiotowego przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Merytoryczna zasadność tego orzeczenia jest jednak wysoce wątpliwa z przyczyn wskazanych wcześniej, gdy oceniano karę grzywny wymierzoną T.B. za czyn z art. 310 § 1k.k. W konsekwencji i to orzeczenie uchylono w instancji odwoławczej.

Sąd Apelacyjny nie widzi żadnych podstaw do kwestionowania wysokości kary łącznej pozbawienia wolności, orzeczonej wobec tego oskarżonego, skoro zważy się, iż wymierzono ją z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji zbiegających się kar.

I.  Rozważania co do zasadności apelacji obrońcy osk. A. S. (1).

Apelacja przedstawiona w tytule niniejszego fragmentu uzasadnienia jest niezasadna i to w stopniu oczywistym.

Na wstępie zauważyć należy, iż w apelacji tej kwestionowany jest jedynie czas trwania próby, wyznaczonej osk. A. S. z uwagi na warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej jej kary pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny rozważył jednak całość rozstrzygnięcia o karze orzeczonej wobec tej oskarżonej (nakaz z art. 447 § 2 k.k.). Oceniając z tego punktu widzenia zaskarżony wyrok, zauważa się, iż kary te żadną miarą nie mogą uchodzić za rażąco surowe.

1.  Stwierdzenie powyższe odnosi się w pierwszym rzędzie do kar 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 20 stawek dziennych grzywny po 10 zł. każda, wymierzonych A. S. (1) za kradzieże wódki dokonywane w sklepie (...) Zważyć należy, iż tę działalność przestępczą prowadziła ona przez tydzień, a sposób dokonywania kradzieży dowodził pewnej zuchwałości. Skoro zważy się, iż kara pozbawienia wolności jedynie w niewielkim stopniu przekracza minimum ustawowego zagrożenia, a orzeczona grzywna stanowi relatywnie niewielką część przedmiotu tego przestępstwa tym samym obie te kary zostały zaakceptowane przez Sąd Apelacyjny.

2.  Podobnie rzecz przedstawia się z oceną kar wymierzonych A. S. (1) za oszukańcze wprowadzenie do obrotu podrobionych 4 banknotów 100 złotych oraz banknotu 50 złotowego. Tych 5 przestępstw dopuściła się oskarżona w ciągu określonym, w art. 91 § 1 k.k. Orzeczone kary roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny po 10 złotych każda w żadnym wypadku nie mogą być uznane za rażąco surowe. Zważyć należy, że kara pozbawienia wolności w niewielkim stopniu przekracza minimum ustawowego zagrożenia, zaś wymierzona grzywna może uchodzić za wręcz symboliczną, bo jej wysokość to de facto 1000 zł. (100 x10 zł.).

3.  Sąd Apelacyjny nie widzi podstaw do kwestionowania wymiaru orzeczonych kar łącznych. Karę pozbawienia wolności orzeczono bowiem z uwzględnieniem zasady asperacji, przy dominującym wpływie zasady absorpcji zbiegających się kar, natomiast grzywna wymierzona została z zastosowaniem zasady pełnej absoprocji.

4.  Jak to już wyżej zasygnalizowano, w apelacji kwestionowany jest czas trwania próby, wyznaczonej oskarżonej A. S. w związku z warunkowym zawieszeniem wykonania wymierzonej jej kary pozbawienia wolności. To prawda, że określono w tym zakresie maksymalny okres próby, przewidziany w art. 70 § 1 p. 1 k.k. Jest to jednak orzeczenie merytorycznie zasadne. Przypisane oskarżonej A. S. przestępstwa dowodzą, iż z dokonywania kradzieży oraz oszustw uczyniła ona metodę funkcjonowania w społeczeństwie. Zasadnym jest więc kontrolowanie jej zachowania przez czas określony w zaskarżonym wyroku.

I.  Uzasadnienie orzeczenia o kosztach procesu.

Sąd Apelacyjny uznał, że sytuacja majątkowa obojga apelujących skazanych uniemożliwia ściągnięcie od nich kosztów sądowych za drugą instancję, stąd też zwolniono ich od ponoszenia tych kosztów (art. 624 § 1 k.p.k.).

SSA Robert Wróblewski SSA Edward Stelmasik SSA Wiesław Pędziwiatr