Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2018 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Robert Kuczyński

Sędziowie: SSA Maria Pietkun (spr.)

SSA Irena Różańska-Dorosz

Protokolant: Monika Horabik

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2018 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z wniosku N. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o składki

na skutek apelacji N. M.

od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 18 stycznia 2018 r. sygn. akt V U 1482/17

I. oddala apelację,

II. zasądza od wnioskodawcy na rzecz strony pozwanej kwotę 480 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Opolu wyrokiem z dnia 18 stycznia 2018r. oddalił odwołania N. M. od decyzji strony pozwanej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 3 lipca 2017 r. i 4 sierpnia 2017r. w przedmiocie wysokości zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i ponownego rozpoznania sprawy w kwestii podlegania ubezpieczeniom społecznym w Polsce oraz zasądził od wnioskodawcy na rzecz strony pozwanej kwotę 5.400 zł.

Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawca N. M. od dnia 9 listopada 1992 r. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą N. M. (...), w zakresie wynajem i zarządzanie nieruchomości własnymi lub dzierżawionymi.

Decyzją z dnia 7 sierpnia 2014 r., ZUS Oddział w O., potwierdził, że ustawodawstwem właściwym dla N. M. w zakresie ubezpieczeń społecznych jest ustawodawstwo polskie w związku z zatrudnieniem od 07 kwietnia 2010 r. do 31 stycznia 2012 r. w firmie mającej siedzibę na terenie Słowacji u G. M., (...) oraz zatrudnieniem od 01 lutego 2012 r. do nadal w firmie mającej siedzibę na terenie Słowacji (...) s.r.o.

W dniu 18 sierpnia 2014 roku ZUS Oddział w O. zawiadomił wnioskodawcę o wszczęciu postępowania administracyjnego związanego z obowiązkiem wnioskodawcy jako podmiotu prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą na terenie Polski dokonania zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych od dnia 7 kwietnia 2010 roku oraz przedłożenia dokumentów rozliczeniowych.

Zawiadomienie doręczone zostało wnioskodawcy w dniu 22 sierpnia 2014 roku.

Wyrokiem z dnia 8 grudnia 2015 r., wydanym w sprawie o sygn. akt V U 2255/15 Sąd Okręgowy w Opolu oddalił odwołanie N. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 7 sierpnia 2014 r.

Wobec uprawomocnienia się powyższego orzeczenia z dniem 11 października 2016 r. , w dniu 7 marca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. wydał decyzję stwierdzającą, że N. M. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność podlega obowiązkowo ubezpieczeniom od dnia 7 kwietnia 2010 roku do nadal.

W/w decyzja doręczona została wnioskodawcy w dniu 7 kwietnia 2017 roku. Strona nie wniosła od niej odwołania na drogę sądową.

Pismem z dnia 1 czerwca 2017 r. (odebranym przez wnioskodawcę w dniu 7 czerwca 2017 r.), ZUS Oddział w O. zawiadomił wnioskodawcę o wszczęciu postepowania w sprawie określenia wysokości należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy.

Decyzją z dnia 03 lipca 2017 r. ZUS Oddział w O. stwierdził, że N. M. jest dłużnikiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz fundusz pracy.

Zadłużenie wraz z należnymi odsetkami za zwłokę naliczonymi na dzień wydania decyzji wynosi łącznie 95 118,33 zł, w tym:

1)  z tytułu: składek na ubezpieczenia społeczne w ramach zakresów numerów deklaracji 01-39 za okres od 2010-04 do 2017-04 w kwocie: 53 994,09 zł. odsetek za zwłokę: 17 073,00 zł

2)  z tytułu: składek na ubezpieczenie zdrowotne w ramach zakresów numerów deklaracji 01-39 za okres od 2012-05 do 2017-04 w kwocie: 16 431,40 zł

odsetek za zwłokę: 3 546,00 zł

3)  z tytułu: składek na Fundusz Pracy w ramach zakresów numerów deklaracji 01-39 za okres od 2012-05 do 2017-04 w kwocie: 3 394,84 zł

odsetek za zwłokę: 679,00 zł

W dniu 26 lipca 2017 r. wnioskodawca ponownie wniósł o ustalenie, że z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej począwszy od 7 kwietnia 2010 roku nie podlega ustawodawstwu polskiemu ,albowiem od w/w daty podlega ustawodawstwu słowackiemu w zakresie ubezpieczeń społecznych w związku z podjęciem zatrudnienia w oparciu o umowę o prace z pracodawca słowackim. Do wniosku odwołujący załączył decyzję słowackiej instytucji ubezpieczeniowej z dnia 2 października 2015 r.

Decyzją z dnia 4 sierpnia 2017 r. ZUS Oddział w O. odmówi wnioskodawcy ponownego rozpoznania sprawy zakończonej prawomocną decyzją z dnia 7 marca 2017 r., wskazując, iż nie istnieje żaden nowy dowód ani żadna nowa okoliczność, która miałaby wpływ na ustalenie obowiązku podlegania ubezpieczeniu społecznemu z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej.

Przy tak poczynionych ustaleniach Sąd Okręgowy uznał ,że odwołania wnioskodawcy nie są zasadne.

Sąd wskazał ,że podstawy prawne w zakresie wymiaru spornych składek na ubezpieczenia społeczne zawarte są w przepisach ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, podlegania ubezpieczeniu zdrowotnemu i składką na to ubezpieczenie – ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. poz. 164 z późn. zm.), a kwestie dotyczące opłacania składek na Fundusz Pracy – ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013 r. poz. 674 z późn. zm.).

Obowiązek ubezpieczenia społecznego osoby prowadzącej działalność gospodarczą wynika z powołanych przepisów (art. 13 pkt. 4 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt. 5 i art. 12 ust. 1 oraz w zw. z art. 8 ust. 6 pkt. 1 u.s.u.s.).

Zgodnie z art. 365 §1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby, takie orzeczenie zapadło w kwestii podlegania wnioskodawcy polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych.

Wnioskodawca nie kwestionował wysokości spornego zadłużenia, a jedynie fakt, iż w spornym okresie (objętym zaskarżoną decyzją), jako podlegający innym tytułom ubezpieczeniowym (z tytułu zatrudnienia) nie był zobowiązany do odprowadzania składek z tytułu podlegania ubezpieczeniu jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą.

Decyzji z dnia 7 sierpnia 2014 r. została zweryfikowana w sprawie toczącej się w tut. Sądzie pod sygn. V U 2255/15 - gdzie prawomocnie oddalono odwołanie wnioskodawcy.

Sąd rozpoznający obecnie sprawę odwołującego jest związany ustaleniami faktycznymi i prawnymi poczynionymi przez Sąd Okręgowy w Opolu w wyroku wydanym w sprawie o sygn. V U 2255/15, bowiem moc wiążąca orzeczenia określona w art. 365 §1 k.p.c. w odniesieniu do sądów oznacza, że podmioty te muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak to orzeczono w prawomocnym orzeczeniu.

Skoro ostateczną decyzją zostało ustalone, iż wnioskodawca podlegał wówczas ubezpieczeniom z tytułu prowadzenia w Polsce pozarolniczej działalności gospodarczej, to nie ma możliwości dokonania obecnie odmiennych ustaleń. Z kolei konsekwencją uprawomocnienia się tej decyzji oraz decyzji z dnia 7 marca 2017 roku jest ustalenie wysokości zaległych składek . Ponieważ wnioskodawca nie naliczył oraz nie opłacił należnych składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne i FP oraz nie złożył stosownych dokumentów ubezpieczeniowych, ZUS wszczął postępowanie w celu ustalenia wysokości należności i określił je w decyzji z dnia 3 lipca 2017 roku .

W ocenie Sądu Okręgowego wnioskodawca nie złożył w sprawie żadnych dokumentów mogących wpływać na odmienną ocenę jego sytuacji jako płatnika składek od tej ustalonej w sprawie przez organ rentowy.

Z kolei wymierzenie odsetek od należnych składek znajduje uzasadnienie w cyt. wyżej art. 23 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z art. 53 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) odsetki za zwłokę naliczane są od dnia następnego po dniu upływu terminu płatności.

W zakresie podnoszonego przez wnioskodawcę zarzutu przedawnienia obowiązku uiszczenia zaległości składkowych za okres od kwietnia 2010 roku do maja 2012 roku sad pierwszej instancji wskazał , że w świetle treści 24 ust. 5f ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych bieg terminu przedawnienia zawiesza się w przypadku wydania przez organ rentowy decyzji ustalającej obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym, podstawę wymiaru składek lub obowiązek opłacania składek na te ubezpieczenia. Bieg terminu przedawnienia ulega zawieszeniu od dnia wszczęcia postępowania do dnia w którym decyzja stała się prawomocna. W niniejszej sprawie wnioskodawca dnia 22 sierpnia 2014 r. odebrał zawiadomienie o wszczęciu w dniu 18 sierpnia 2014 roku przez ZUS Oddział w O. postępowania administracyjnego związanego z obowiązkiem wnioskodawcy jako podmiotu prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą na terenie Polski dokonania zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych od dnia 7 kwietnia 2010 roku oraz przedłożenia dokumentów rozliczeniowych. W konsekwencji czego doszło do zawieszenia biegu terminu przedawnienia spornych składek.

Nadto zgodnie z treścią art. 24 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych ( t. j. Dz. U. z 2017 roku poz. 1778) w brzemieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2012 roku, należności z tytułu składek ulegają przedawnieniu po upływie 5 lat, licząc od dnia, w którym stały się wymagalne.

W przypadku wydania przez ZUS decyzji ustalającej obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym, podstawę wymiaru składek lub obowiązek opłacania składek na te ubezpieczenia, bieg terminu przedawnienia ulega zawieszeniu od dnia wszczęcia postępowania do dnia, w którym decyzja stała się prawomocna. W ocenie Sądu, również wszystkie pozostałe (późniejsze) zaległości składkowe ujęte w zaskarżonej decyzji nie uległy przedawnieniu - termin bowiem upływu okresu przedawnienia każdej z tych składek przypadał po dniu doręczenia wnioskodawcy zaskarżonej decyzji. Niczego przy tym nie zmieniła nowelizacja art. 24 ust. 4 ustawy systemowej skracająca termin przedawnienia z 10 do 5 lat. W myśl art. 27 ustawy z 16 września 2011 roku o redukcji niektórych obowiązków obywateli i przedsiębiorców (Dz.U. Nr 232, poz. 1378), do przedawnienia należności z tytułu składek, o którym mowa w art. 24 ust. 4 ustawy systemowej, którego bieg rozpoczął się przed dniem 1 stycznia 2012 roku (a więc jak w niniejszej sprawie), stosuje się przepisy w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, z tym że bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia 1 stycznia 2012 roku, chyba że przedawnienie rozpoczęte przed dniem 1 stycznia 2012 roku nastąpiłoby zgodnie z dotychczasowymi przepisami wcześniej - wówczas przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

W rozpoznawanej sprawie przedawnienie składek należnych za okres po dacie 22 sierpnia 2014 roku (zawieszenia biegu terminu przedawnienia składek należnych do dnia 22 sierpnia 2014 roku) nastąpiłoby kolejno w datach późniejszych niż dzień 3 lipca 2017 roku (data wydania spornej decyzji), a zatem - stosując do tych składek skrócony 5-letni termin przedawnienia uznać należało, że składki te przedawnią się najwcześniej z upływem 22 sierpnia 2019 r.

W zakresie odmowy przez organ rentowy ponownego rozpoznania sprawy zakończonej prawomocną decyzją z dnia 7 marca 2017 roku o podleganiu ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w okresie od dnia 7 kwietnia 2010 roku do nadal., zdaniem sądu, nie zaistniały przesłanki przewidziane treścią art. 83a ust. 1 ustawy z dnia 13.12.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych pozwalające na ponowne ustalenie uprawnień wnioskodawcy w przedmiocie podlegania ustawodawstwu właściwemu.

Dołączony do wniosku o wznowienie postępowania jedyny dowód z postaci dokumentu- postanowienia słowackiej instytucji ubezpieczeniowej z dnia 2 października 2015 roku o zawieszeniu postępowania administracyjnego prowadzonego przez w/w instytucję w zakresie ustalenia ustawodawstwa właściwego dla wnioskodawcy, nie ma żadnego wpływu na treść wydanej przez organ rentowy decyzji. Podkreślić także należy, iż żądanie ponownej oceny jakiemu ustawodawstwu podlega wnioskodawca począwszy od miesiąca kwietnia 2010 roku wykracza poza zakres decyzji wydanej w dniu 7 marca 2017 roku. W/w kwestia oceniana była w postępowaniu administracyjnym prowadzonym przez organ rentowy a zakończonym wydanie prawomocnej decyzji z dnia 7 sierpnia 2014 roku. Wnioskodawca nie wnosił o wznowienie w/w postępowania administracyjnego .

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie powołanych przepisów, art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu uzasadnia przepis art. 98 §1 w zw. Z art. 99 i art. 108 § 1 k.p.c. Wysokość kosztów wynika z treści § 2 pkt 6 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, który określa stawkę minimalną w sprawach przy wartości przedmiotu sprawy wynoszącej powyżej 50.000 zł do 200.000 - 5.400 zł. Sąd zasądził od wnioskodawcy na rzecz organu rentowego kwotę 5.400 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Mając natomiast na względzie, iż zasadność wydania obu spornych decyzji Sąd badał w ramach jednego postępowania dowodowego (również na podstawie tych samych dowodów), odstąpiono od orzekania o kosztach zastępstwa procesowego, w zakresie odwołania od decyzji z dnia 7 marca 2017 r. Powyższe, w ocenie Sądu, pozostaje w zgodzie z rzeczywistym nakładem pracy pełnomocnika ZUS, poczynionym w niniejszej sprawie.

Apelację od powyższego wyroku złożył wnioskodawca zarzucając naruszenie prawa materialnego , a to art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29.04.2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zawierającego normę kolizyjną dla osoby wykonującej pracę najemną i na własny rachunek w dwóch krajach , który to przepis wyklucza odmienne ustalenia właściwego ustawodawstwa, w okolicznościach sprawy , zdaniem skarżącego nie zastosowano tego przepisu , kiedy strona dysponuje zgłoszenie do ubezpieczeń w słowackiej instytucji, błędnego uznania że wnioskodawca jest zobowiązany do opłacenia składek objętych zaskarżoną decyzją, kiedy faktycznie wykonywał zatrudnienie na terenie Słowacji w spornym okresie oraz braku prawidłowej decyzji prawidłowej decyzji za cały sporny okres co do podlegania właściwemu ustawodawstwu. Skarżący zarzuca nadto naruszenie art. 22 kp, w zw. z art. 58 kc i 300 kp poprzez zignorowanie zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym w miejscu wykonywania pracy najemnej, naruszenia przepisu art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16.09.2009r dotyczącego wykonywania rozporządzenia WE nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.09.284.1 ze zm.) poprzez nieuwzględnienie nadania wnioskodawcy numeru ubezpieczenia w dokumencie rejestrującym oraz art. 1ust. 2 lit c w zw. z art. 5 ust. 1 , art. 6 i 16 ostatnio powołanego rozporządzenia, skoro apelujący dysponuje ważnym zgłoszeniem do ubezpieczenia społecznego na Słowacji. Wnioskodawca zarzuca naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 5 , art. 8 ust. 6 pkt 1 , art. 12 ust. 1 , 13 pkt 4 i 83 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, poprzez ich błędne zastosowanie , kiedy to winna znaleźć zastosowanie tylko wyżej opisana norma kolizyjna z art. 13 ust. 3 powołanego rozporządzenia w sprawie koordynacji.

Przy tak sformułowanych zarzutach skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji i zasadzenia zwrotu poniesionej opłaty od apelacji.

Organ rentowy w odpowiedzi na apelację wnosił o jej oddalenie i zasadzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył.

Apelacja wnioskodawcy nie podlega uwzględnieniu , a podniesione w niej zarzuty nie odnoszą się do istoty sporu. Zaskarżoną decyzją z dnia 3.07.2017r. organ rentowy stwierdził, że wnioskodawca N. M. posiada opisane w tej decyzji zadłużenie z tytułu nieopłaconych składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne , ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz Pracy w związku z prowadzeniem pozarolniczej działalności gospodarczej w okresie od kwietnia 2010r.do kwietnia 2017r. wraz z odsetkami. Decyzją z dnia 7 sierpnia 2014r. organ rentowy stwierdził , że w związku z prowadzoną pozarolnicza działalnością gospodarczą wnioskodawca podlega polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych w okresie od 7.04.2010r. w związku z zatrudnieniem w dwu firmach na terenie Słowacji. Skarżący w ogóle zdaje się nie zauważać, że prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Opolu z dnia 8.12.2015r. sygn. akt V U 2255/15 oddalono jego odwołalnie od decyzji strony pozwanej z dnia 7.08.2014r. stwierdzającej, że od kwietnia 2010r. podlega on polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych. Wyrok ten uprawomocnił się wobec prawomocnego odrzucenia apelacji wnioskodawcy. W świetle niewadliwych ustaleń sądu pierwszej instancji za sporny okres, zapadł prawomocny wyrok stwierdzający , iż wnioskodawca, który dowodził, że wykonywał działalność najemną na terenie Słowacji i prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą w Polsce, w okresie tym podlega polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych. Opisany wyrok na podstawie art. 366 kpc korzysta z powagi rzeczy osądzonej. Oznacza to, że w tym samym przedmiocie pomiędzy tymi samymi stronami nie może toczyć się ponownie postępowanie sądowe. W niniejszym procesie nie ma żadnych podstaw do ponownej oceny, jakiemu ustawodawstwu w spornym okresie podlega wnioskodawca, skoro rozstrzygnął te kwestię w/w prawomocny wyrok. Podobnie nie ma żadnych podstaw do oceny rzeczywistego charakteru zatrudnienia na Słowacji. W opisanym wyżej postępowaniu sadowym zakończonym prawomocnym wyrokiem sąd ustalił, że została wyczerpana procedura opisana w przepisie art. 16 ust. 1 w zw. z art. 14 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) NR 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ( Dz. Urz . UE L2009/284/1). Nadto wnioskodawca nie zauważa ,że organ rentowy , ani sąd powszechny miejsca zamieszkania nie są władne oceniać ważności istnienia tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym realizowanego na terenie innego kraju członkowskiego. Decydująca jest jedynie procedura wyżej opisana pomiędzy instytucjami ubezpieczeniowymi , a w tym trybie słowacka instytucja ubezpieczeniowa nie zakwestionowała podlegania wnioskodawcy polskiemu ustawodawstwu.

Zaskarżona decyzja organu rentowego jest natomiast skutkiem ustalenia , że właściwe jest polskie ustawodawstwo, skoro na terenie Polski wnioskodawca prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą w spornym okresie. Owa działalność stanowi tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13.10.1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. tj. 2017/1778) .

Skarżący podnosi w apelacji zarzuty, które są bezprzedmiotowe dla niniejszej sprawy , bowiem stanowiły istotę sporu zakończonego prawomocnym wyrokiem wiążącym bezwzględnie w niniejszej sprawie. Podnoszona kwestia zgłoszenia do ubezpieczenia społecznego, nie decyduje o rzeczywistym istnieniu takiego tytułu , skoro odmienne było stanowisko słowackiej instytucji ubezpieczeniowej , a nadto kwestia ta była wyłącznie przedmiotem oceny w poprzednim , prawomocnie zakończonym procesie.

Wnioskodawca nie podnosił w apelacji zarzutów dotyczących przedawnienia części składek za okres od kwietnia 2010r. do maja 2012r., Sąd Apelacyjny w całości podziela ocenę prawna dokonaną przez sąd pierwszej instancji, bez potrzeby jej ponownego przytaczania , podzielając zastosowanie instytucji zawieszenia terminu biegu przedawnienia w oparciu o przepis art. 24 ust. 5f ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. tj. 2017/1778 ) .

Druga z zaskarżonych decyzji organu rentowego z dnia 4.08.2017r. , należy odnieść do przesłanek wznowienia postępowania w rozumieniu art. 83 a ust. 3 powołanej ustawy systemowej. Skoro zaskarżona decyzja stała się prawomocną , organ rentowy w razie stwierdzenia nowych dowodów wystąpić winien do sądu o wznowienie postępowania . Nowym dowodem miało być zawiadomienie w postaci postanowienia słowackiej instytucji ubezpieczeniowej z dnia 2.10.2015r. o zawieszeniu prowadzonego przez tę instytucję postępowania. W tych okolicznościach zasadnie organ rentowy nie znalazł podstaw do zastosowania przepisu art. 83 a ust. 3 pkt 2 ustawy systemowej. Z wyżej wskazanych względów dokumentacja dotycząca zatrudnienia wnioskodawcy na Słowacji jest bezprzedmiotowa, wobec wykluczenia kognicji polskiego sądu i organu rentowego w zakresie oceny treści stosunku pracy realizowanego na terenie innego kraju członkowskiego.

W świetle powyższego apelacja wnioskodawcy jako niezasadna i bezprzedmiotowa w zakresie podniesionych zarzutów, podlega oddaleniu na podstawie art. 385 kpc.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu znajduje uzasadnienie w przepisie § 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015/1804 ze zm.), przy czym zasadzono dwukrotność stawki minimalnej , skoro przedmiotem postępowania było odwołanie od dwóch decyzji.

SSA Irena Różańska-Dorosz SSA Robert Kuczyński SSA Maria Pietkun

AdSz