Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

POSTANOWIENIE

Dnia 29 marca 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu – Wydział I Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym we Wrocławiu

sprawy z powództwa: G. G.

przeciwko: A. Ł. i G. P.

o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym

na skutek zażalenia powódki

na postanowienie Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 12 października 2012 r., sygn. akt I C 1198/11

p o s t a n a w i a: oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznając swoją niewłaściwość rzeczową do rozpoznania niniejszej sprawy, w oparciu o przepis art. 200 § 1 k.p.c. w zw. z art. 17 pkt 4 k.p.c., przekazał ją do rozpoznania Sądowi Rejonowemu (...), jako właściwemu z uwagi na przedmiot spornego żądanie oraz miejsce położenia nieruchomości.

Powyższe postanowienie zaskarżyła powódka, która wnosząc o jego uchylenie zarzuciła naruszenie przepisów art. 6 k.p.c., art. 15 § 1 k.p.c., art. 17 pkt 4 k.p.c. oraz art.193 § 1 i 2 k.p.c.

Sąd Apelacyjny zważył:

Zażalenie jest uzasadnione.

W przedmiotowej sprawie, mając na względzie charakter i treść spornego żądania, którym jest ustalenie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, trafnie Sąd Okręgowy stwierdził swoją niewłaściwość rzeczową i przekazał sprawę właściwemu dla jej rozpoznania rzeczowo i miejscowo Sądowi Rejonowemu. Wbrew przekonaniu skarżącej Sąd I instancji w tym zakresie prawidłowo zastosował przepis art. 17 pkt 4 k.p.c. Niewątpliwie bowiem, literalna i nie budząca żadnych wątpliwości treść cytowanego przepisu wskazuje na wyłączną właściwość sądów rejonowych dla rozpoznania tego typu roszczeń, bez względu na wartość przedmiotu sporu.

W ocenie Sądu Apelacyjnego wydając zaskarżone orzeczenie Sąd I instancji nie naruszył również dyspozycji przepisu art. 15 § 1 k.p.c. skoro w dacie zgłoszenia owego żądania, z przyczyn powyżej wskazanych, nie istniały przesłanki do uznania podstaw jego właściwości rzeczowej. Niewątpliwie zaś owo sporne roszczenie z uwagi na swoją treść w istocie nie miało charakteru żądania ewentualnego, jak sugerowała to skarżąca, a było w rzeczywistości nowym roszczeniem, dochodzonym obok pierwotnie sformułowanego w pozwie rozpoznawanym w innej sprawie. W takim zaś przypadku, dopuszczalności takowej zmiany powództwa uzależniona była od brak jej wpływu na właściwość sądu, w tym jego właściwość rzeczową. Jednakże w omawianej sprawie, z przyczyn powyżej wskazanych warunek ten nie został spełniony, co uprawniało Sąd I instancji do potraktowania go jako oddzielnej sprawy i przekazania jej do sądu dla niej właściwego. To zaś z kolei czyniło nieuzasadnionymi zarzut naruszenia przepisu art. 193 § 1 i 2 k.p.c.

Sąd Odwoławczy za całkowicie bezzasadny uznał również zarzut naruszenia przepisu art. 6 k.p.c., co z uwagi już na samą treść i charakter owego unormowania, formułującego ogólną zasadę szybkości postępowania, nie wymagało głębszej analizy.

Z tych wszystkich względów skarżone postanowienie, jako wadliwie, po myśli art. 386 § 1 k.p.c. i art. 397 § 2 k.p.c., podlegać musiało zamianie w sposób wskazany w sentencji.

mw