Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

1.na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II A Ka 32/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 28.10.2022r., sygn. akt III K 128/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

F. G. był karany za czyny z art. 190 § 1 kk. art. 256 § 2 kk. i art. 256 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk na karę łączną 1 roku i 4 miesięcy ograniczenia wolności przez zobowiązania do pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin miesięcznie oraz 2.000 złotych świadczenia pieniężnego.

Kara ograniczenia wolności została wykonana. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Zielonej Górze z dnia 28 stycznia 2022 roku skazany został zwolniony z reszty kary ograniczenia wolności.

Nie zostało wykonane świadczenie pieniężne.

Dane o karalności

k. 89-91

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Dane o karalności

Dokumenty o charakterze urzędowym. Wydane przez uprawniony podmiot. Niebudzący wątpliwości.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelację od niniejszego wyroku Sądu Okręgowego wniósł obrońca oskarżonego adw. P. M. zarzucając rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności, poprzez niedostateczne uwzględnienie okoliczności przedmiotowych oraz podmiotowych określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k. i w konsekwencji wymierzenie wobec F. G. kary niewspółmiernej do wagi popełnionego czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd Apelacyjny musi wskazać, iż sprawstwo oskarżonego nie było kwestionowane i w świetle zebranego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości. Prawidłowa jest też ocena karnoprawna przypisanego oskarżonemu czynu.

Sformułowany w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności kary podnosi się gdy kara mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale z uwagi na konkretne okoliczności sprawy, w sposób oczywisty „rażący” odbiega od kary, którą należałoby uznać za uzasadnioną i sprawiedliwą. Ową surowość kary określa się przy tym nie abstrakcyjnie, ale przez wskazanie stopnia wykorzystania ustawowych granic zagrożenia. W tym konkretnym przypadku wymierzona kara nie razi surowością. Znajduje się zdecydowanie blisko ustawowego minimum zagrożenia za czyn będący podstawą wymiaru kary tj. przestępstw z art. 119 § 1 k.k., przewidującego karę do 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku (pkt 4) w sposób obszerny i szczegółowy wskazał na okoliczności, które należało wziąć pod uwagę przy wymiarze kary oskarżonemu. Sąd nie pominął tu także okoliczności łagodzących, takich jak przyznanie się oskarżonego do winy, złożenie wyjaśnień, czy wyrażenie skruchy. To niewątpliwie okoliczności ważkie, które znalazły swój konkretny wyraz w ukształtowaniu wymiaru kary.

Zasadnicze jednak okoliczności ustalonego czynu oskarżonego jawią się jako istotnie obciążające. W pierwszym rzędzie należy wskazać na okoliczności czynu oskarżonego. Dopuścił się on przemocy fizycznej i groźby wobec przypadkowych osób. Nie został sprowokowany. Powodem ataku była wyłącznie torba w kolorach tęczy, która była manifestacją tolerancji jako poglądu społecznego i politycznego. Zachowanie oskarżonego było niewątpliwie nacechowane brutalnością. Obywało się w miejscu publicznym, z głośnym manifestowaniem nietolerancji wobec osób o innych zapatrywaniach politycznych. Jednocześnie oskarżony wykazał się istotną agresją wobec I. L., który podjął próbę obrony zaatakowanej G. P.. W ten sposób oskarżony naruszył także normę art. 217a k.k. Jako okoliczność szczególnie obciążającą uwzględniono także to, że oskarżony użył wobec pokrzywdzonych dotkliwych środków przemocy, pałki i gazu.

Przepis art. 53 § 1 k.k. na którego naruszenie wskazuje skarżący, jako funkcję limitującą wymiar kary wskazuje stopień zawinienia. Kara nie może przekraczać stopnia zawinienia. Także w sytuacji oskarżonego należało ten stopień zawinienia traktować jako wysoki, istotnie obciążający oskarżonego. Nie ulega wątpliwości, że oskarżony działał z premedytacją. Zamiar taki należy wnosić ze sposobu zachowania się oraz wypowiedzi. Sąd Okręgowy nie prowadzi co do tego ustaleń, a wobec kierunku apelacji, jest to też niedopuszczalne w postępowaniu odwoławczym, ale nie ulega wątpliwości, że oskarżony miał przy sobie gaz pieprzowy i pałkę teleskopową. Nie jest to oczywiście zestaw akcesoriów jakie należałoby mieć przy sobie przebywając w celach towarzyskich na (...). Nie budzi więc wątpliwości jednoznacznie krytyczna ocena czynu oskarżonego w tym zakresie dokonana przez Sąd Okręgowy.

Przekonująco Sąd Okręgowy wskazuje też na fakt, że oskarżony podobnego czynu dopuścił się ponownie. Pomimo skazania go wyrokiem Sądu Rejonowego w Zielonej Górze (II K 648/18) za groźbę karalną (art. 190 § 1 k.k.), ale też za przestępstwo z art. 256 § 1 k.k. (propagowanie faszyzmu i totalitaryzmu). Do tego oskarżony dopuścił się tego przestępstwa w okresie odbywania wolnościowej kary. To dowodzi, z jednej strony skrajnych poglądów jakie motywują oskarżonego do popełniania przestępstwa, a z drugiej strony, nieskuteczności kary wolnościowej, łagodnej, będącej wynikiem przekonania, że oskarżony jest skłonny dokonać weryfikacji swojej postawy życiowej, swojego postępowania oraz trwałej poprawy. Można jednocześnie nabrać przekonania, że wymierzona kara nie tylko nie przyniosła rezultatu, ale przeciwnie, że doszło do eskalacji przestępczych zachowań. Oskarżony od propagowania nienawiści hasłami, przeszedł do propagowania nienawiści poprzez pięści i gaz.

Wszystkie powołane wyżej okoliczności dają podstawę do uznania za przekonujące stanowisko Sądu I instancji, że oskarżony zasługuje na karę surową, izolacyjną, która będzie realizowała generalne dyrektywy wymiaru kary z art. 53 § 1 k.k. Kary, która będzie karą wychowawczą, zdolną prewencyjne i wychowawczo oddziaływać na oskarżonego, ale też będzie karą obiektywnie sprawiedliwą, kształtującą świadomość prawną oraz poczucie bezpieczeństwa.

Skarżący surowość kary upatruje przy tym nie tyle w wielkości jej wymiaru, domaga się bowiem kary jednego roku, zamiast jednego roku i 6 miesięcy, ale w możliwości zawieszenia jej wykonania na podstawie art. 69 § 1 k.k. Oczekuje więc ponownie kary wolnościowej i probacyjnej, w sytuacji kiedy taka kara wobec oskarżonego nie odniosła wymaganego skutku, a ostatecznie okazała się nieuzasadniona i pobłażliwa. Powtórzenie takiego błędu nie może mieć obecnie miejsca.

W końcu, należy wskazać, że zarzut rażącej niewspółmierności kary nie może się utrzymać z uwagi na wymiar kary jaka została oskarżonemu wymierzona przez Sąd Okręgowy. Oskarżony nie odbywał dotychczas kary pozbawienia wolności, nie był poddany izolacji. Także i orzeczoną teraz karę może, jeśli istotnie wykaże się samodyscypliną, odbywać w warunkach dozoru elektronicznego, bez kontaktu z zakładem karnym. Dozór elektroniczny, to sposób wykonania kary zdecydowanie mniej dolegliwy niż izolacja, ale na tyle ingerujący w sposób zachowania oskarżonego, że winien zdecydowanie, nie tak jak poprzednie skazanie, wpłynąć na zachowanie skazanego, wymusić jego trwałą poprawę. W przeciwnym razie można przyjąć, że wobec oskarżonego pozostaje konieczne sięgnięcie po karę izolacyjną.

Wniosek

Wobec postawionych powyżej zarzutów, na podstawie art. 437 k.p.k., obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu F. G. kary 1 roku pozbawienia wolności oraz zastosowania na podstawie art. 69 § 1 k.k. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania tej kary na okres 3 lat próby.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd nie podzielił zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego, co musiało skutkować nieuwzględnieniem wniosków tego środka zaskarżenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Co do winy i kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok utrzymano w mocy wobec niestwierdzenia w toku kontroli odwoławczej:

- istnienia bezwzględnych powodów odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.

- tego, że utrzymanie w mocy wyroku skutkowałoby rażącą niesprawiedliwością orzeczenia - art 440 k.p.k.

- Wadliwości kwalifikacji prawnej - art. 455 k.p.k.

- a także stwierdzenia powodów opisanych w sekcji 3 nietrafności poniesionych w apelacji zarzutów. art. 438 pkt 4 k.p.k.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 636 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr49, poz 223 z późn. zm.), wobec nieuwzględnienia wniesionego wyłącznie przez oskarżonego środka odwoławczego, Sąd zasądził od F. G. rzecz Skarbu Państwa kwotę 20,00 zł na tytułem wydatków postępowania odwoławczego oraz wymierza mu opłatę w wysokości 300 zł za II instancję.

7.  PODPIS

SSA Maciej Skórniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Adw. P. M. obrońca oskarżonego F. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wymiar kary.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana