Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2025 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Jerzy Skorupka /spr./

Sędziowie: SA Jarosław Mazurek

SA Bogusław Tocicki

Protokolant: Joanna Rowińska

przy udziale Dariusza Sulikowskiego prokuratora Prokuratury (...) we W.

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2025 r.

sprawy A. J.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawczynię

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 21 listopada 2024 r. sygn. akt III Ko 604/24

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  nie uwzględnić wniosku o zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni A. J. poniesionych kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze;

III.  stwierdza, że wydatki za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z 21 listopada 2014 r., III Ko 604/24, na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz A. J. 43.290 zł z ustawowymi odsetkami za zwłokę, tytułem zadośćuczynienia za wydanie i wykonanie decyzji Komendanta (...)Milicji Obywatelskiej we W. nr (...)o internowaniu od 6 stycznia 1982 r. do 13 marca 1982 r., oddalając dalej idące żądanie.

Wyrok zaskarżyła w części oddalającej pełnomocnik wnioskodawczyni r.pr. K. Z., zarzucając:

I.  w zakresie zadośćuczynienia:

1.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 KPK, przez dowolną ocenę dowodów i uznanie, że zasądzone zadośćuczynienie spełnia cel określony w art. 8 ust. 1 ustawy lutowej;

2.  obrazę prawa materialnego, tj.:

a)  art. 445§1KC w zw. z art. 445§2 KC i art. 448 KC w zb. z art. 8 ust. 1 ustawy lutowej, przez błędne przyjęcie, że zasądzona kwota zadośćuczynienia jest odpowiednia do krzywd, których doznała wnioskodawczyni;

b)  art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. z art. 445§1 KC przez błędne ich zastosowanie skutkujące uznaniem, że 43.290 zł stanowi odpowiednie zadośćuczynienie za doznaną przez wnioskodawczynię krzywdę, gdy sąd nie uwzględnił okoliczności zatrzymania i warunków bytowych ośrodków odosobnienia, w których przebywała, skutków psychicznych i zdrowotnych, obawy o dalszą przyszłość, zdrowie i życie, niepewności co do okresu izolacji, skali moralnego pokrzywdzenia;

c)  art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. z art. 445§1 KC przez błędną ich wykładnię skutkującą miarkowaniem zasądzonego zadośćuczynienia przez pomnożenie 20.000 zł przez ilość miesięcy pozbawienia wolności;

II.  w zakresie odsetek, obrazę art. 448§1 KC przez jego niezastosowanie i nieprzyznanie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku.

We wniosku odwoławczym skarżąca wniosła o zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni dalszych 156.710 zł tytułem zadośćuczynienia oraz odsetek za opóźnienie od zasądzonej kwoty 43.290 zł, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zważył, co następuje.

Apelacja jest bezzasadna, gdyż sąd pierwszej instancji nie uchybił kwestionowanym przepisom prawa, prawidłowo ocenił dowody ujawnione na rozprawie głównej, respektując kryteria wskazane w art. 7 KPK, ustalił stan faktyczny odpowiadający ujawnionym dowodom, który prawidłowo ocenił pod względem prawnym.

Wbrew zarzutowi, sąd pierwszej instancji ustalił, że po zatrzymaniu, A. J. została umieszczona w Zakładzie Karnym we W., w celi czteroosobowej, z toaletą na końcu korytarza. Była pozbawiona korespondencji oraz widzenia z najbliższą rodziną oraz namawiana przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa do podpisania tzw. „lojalki”. Pomimo, że warunki socjalno-bytowe były trudne, nie doświadczyła negatywnego traktowania ze strony funkcjonariuszy Służby Więziennej.

Wnioskodawczyni 15 stycznia 1982 r. została przewieziona do Ośrodka (...) w G., gdzie warunki bytowe były znacznie lepsze, choć nadal była pozbawiona korespondencji i widzeń z najbliższymi. Była namawiana do zmiany swojej postawy i nie wiedziała, czy odzyska wolność. W dniu 4 marca 1982 r. uzyskała przepustkę ze względu na śmierć matki, a 13 marca 1982 r. uchylono decyzję o jej internowaniu.

Wbrew zarzutowi obrazy przepisu art. 7 KPK, sąd meriti w całości dał wiarę zeznaniom A. J.. Podkreślił przy tym brak pazerności w żądaniu kwoty zadośćuczynienia, w przeciwieństwie do jej pełnomocnika, który zgłosił żądanie bez uzgodnienia z wnioskodawczynią. Sąd zwrócił też uwagę na podawanie przez pełnomocnika nieprawdziwych informacji, niemających podstawy i uzasadnienia w relacji A. J. i przedstawionych przez nią faktach.

Odnotować należy, że na rozprawie w dniu 21 listopada 2024 r. wnioskodawczyni podała, że nie ocenia doznanej krzywdy na 200.000 zł i nie ustalała z pełnomocnikiem żądania zadośćuczynienia w takiej wysokości. Twierdzenie to powtórzyła w odpowiedzi na pytanie pełnomocnika.

Powołując się na przepis art. 8 ust. 1 ustawy lutowej i art. 445§1 KC oraz orzecznictwo sądów polskich, sąd pierwszej instancji obszernie i szczegółowo uzasadnił powody zasądzenia zadośćuczynienia oraz sposób ustalenia jego wysokości, a także zasądzenie odsetek za opóźnienie.

W świetle wymienionych okoliczności, wszystkie zarzuty i twierdzenia apelacji są oczywiście bezzasadne. Z tych względów, orzeczono, jak na wstępie.

SSA Jarosław Mazurek SSA Jerzy Skorupka SSA Bogusław Tocicki