Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Cezariusz Baćkowski

Sędziowie: SSA Jerzy Skorupka (spr.)

SSA Bogusław Tocicki

Protokolant: Beata Sienica

przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej we W.Marka Janczyńskiego

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2019 r.

sprawy P. B.

o odszkodowanie i zadośćuczynienie za oczywiście niesłuszne tymczasowe aresztowanie

na skutek apelacji wniesionych przez wnioskodawcę

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 27 listopada 2018 r. sygn. akt III Ko 221/17

I.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt II części rozstrzygającej w ten sposób, że zasądza od Skarbu Państwa na rzecz P. B. dalsze 48.350 zł tytułem zadośćuczynienia za oczywiście niesłuszne tymczasowe aresztowanie wraz z odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa rzecz P. B. 576 zł tytułem zwrotu kosztów udziału pełnomocnika w obu instancjach;

IV.  stwierdza, że koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 27 listopada 2018 r., III Ko 221/17, na podstawie art. 552§4KPK zasądził od Skarbu Państwa na rzecz P. B. 17.032,83 zł tytułem odszkodowania oraz 51.650 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się wyroku. Dalej idące żądanie wnioskodawcy sąd oddalił.

Wymienione orzeczenie zostało zaskarżone przez pełnomocnika wnioskodawcy adw. H. K. w części dotyczącej oddalenia dalej idącego żądania zadośćuczynienia, tj. punktu II części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku. Skarżąca zarzuciła:

I.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 KPK w zw. z art. 410 KPK przez dowolną ocenę materiału dowodowego w postaci:

1)  zeznań wnioskodawcy oraz świadków M. T. i J. G. przez bezzasadne uznanie ich za bezpośrednio zainteresowanych rozstrzygnięciem sprawy, gdy M. T. jako konkubina wnioskodawcy jest tym zainteresowana jedynie pośrednio, a J. G. wcale, co doprowadziło do nieuwzględnienia w wystarczającym stopniu zeznań tych świadków, tj. negatywnych przeżyć związanych z zatrzymaniem wnioskodawcy na oczach obcych osób oraz ostracyzmem w lokalnej społeczności, kryzysu w związku z konkubiną, zmartwień związanych ze stanami lękowymi konkubiny i stanem zdrowia matki wnioskodawcy, a także nieuwzględnienie dodatkowej dolegliwości związanej ze statusem osadzonego wymagającego wzmożonej ochrony oraz trapiącej wnioskodawcę bezsenności, przydanie nadmiernej wagi zachowaniu wnioskodawcy w areszcie, tj. braku kar dyscyplinarnych, otrzymania nagród regulaminowych, korzystania z biblioteki, telewizji i spacerów oraz uczestniczenia w podkulturze więziennej i wyciągnięcia stąd wniosku o niezbyt dużej dolegliwości tymczasowego aresztowania, gdy zapewnienie podstawowych praw człowieka, jak prawo do spaceru i kontaktu z kulturą nie wpływa na zmniejszenie krzywdy wynikającej z tymczasowego aresztowania, podobnie, jak bez znaczenia jest udział w podkulturze więziennej,

2)  nieprzydania należytej wagi teczce osobopoznawczej i zeznaniom wnioskodawcy o długotrwałości tymczasowego aresztowania,

3)  przydania nadmiernej wagi wcześniejszej karalności wnioskodawcy i wcześniejszemu przebywaniu w areszcie,

co miało istotny wpływ na wynik postępowania, gdyż doprowadziło do błędnego ustalenia rozmiaru krzywdy doznanej przez wnioskodawcę,

II.  obrazę art. 445§1 KC w zw. z art. 552§1 i 4 KPK przez przyznanie zadośćuczynienia nierekompensującego w pełni doznaną krzywdę, w rażąco zaniżonej wysokości i w sposób zautomatyzowany, z wykorzystaniem miesięcznego przeliczenia krzywdy, zamiast jej indywidualnej oceny oraz z zastosowaniem niewłaściwie pojmowanego kryterium stopy życiowej społeczeństwa.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy dalszej kwoty 98.350 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku tytułem zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie.

Wymieniony wyrok zaskarżyła także pełnomocnik P. B. adw. K. N. w zakresie dotyczącym punktu II części rozstrzygającej, zarzucając obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, która doprowadziła do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, tj.:

1)  art. 7 KPK w zw. z art. 410 KPK przez pominięcie tłumaczenia karty chorobowej P. B. dokonanego przez lekarza rodzinnego M. Ł., gdy z tego dokumentu wynikały istotne dla sprawy okoliczności,

2)  art. 7 KPK przez dowolną ocenę opinii biegłego J. M. wyrażającą się w przyjęciu, że jej wnioski są jasne i klarowne oraz znajdują potwierdzenie w dokumentacji medycznej, gdy opinia jest nierzetelna, a biegły sporządził ją w oparciu o własną ocenę treści karty chorobowej P. B. niezgodnie z jej rzeczywistą treścią, a w opinii ustnej wydanej na rozprawie wypowiedział się o tłumaczeniu lekarza rodzinnego M. Ł. niezgodnie z treścią tego dokumentu,

3)  art. 7 KPK przez odmówienie wiary zeznaniom P. B., M. T. i J. G. w zakresie rozstroju zdrowia wnioskodawcy doznanego w wyniku tymczasowego aresztowania w postaci nadciśnienia tętniczego krwi,

czego konsekwencją był błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, przejawiający się w nieprawidłowym ustaleniu, że brak jest związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy stwierdzonym nadciśnieniem tętniczym a jego tymczasowym aresztowaniem, co skutkowało odmową przyznania odszkodowania za rozstrój zdrowia wnioskodawcy, gdy stwierdzone u niego nadciśnienie jest normalnym następstwem tymczasowego aresztowania i powinno skutkować przyznaniem mu odszkodowania za rozstrój zdrowia,

4)  art. 7 KPK w zw. z art. 554§4 KPK przez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego, przy niedostatecznym wzięciu pod uwagę zasad wypracowanych na gruncie art. 445§1 i 2 KC, co przejawiło się w błędnym uznaniu, że cierpienia fizyczne i psychiczne wnioskodawcy związane z pozbawieniem wolności charakteryzowały się niskim stopniem natężenia, co skutkowało zaniżeniem wysokości należnego zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z tymczasowym aresztowaniem,

5)  art. 554§4 KPK przez zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy zwrotu wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika, gdy w razie uwzględnienia roszczeń wnioskodawcy choćby w części, przysługuje mu od Skarbu Państwa zwrot uzasadnionych wydatków, w tym z tytułu ustanowienia jednego pełnomocnika, który we wniosku z 7 lipca 2017 r. zawarł stosowny wniosek.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie na rzecz P. B. 150.000 zł tytułem odszkodowania za rozstrój zdrowia spowodowany niesłusznym tymczasowym aresztowaniem, 300 zł za zakup leków na nadciśnienie oraz 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną na skutek tymczasowego aresztowania, a także zasądzenie na rzecz wnioskodawcy zwrotu wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika przed sądem pierwszej oraz pełnomocnika przed sądem drugiej instancji.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zważył, co następuje.

Zasadne są zarzuty sformułowane w apelacji adw. H. K. oraz zarzuty sformułowane drugiej apelacji w punktach 4 i 5.

Zakreślona przepisami kodeksu postępowania karnego kognicja sądu karnego w postępowaniu o odszkodowanie i zadośćuczynienie określonym w Rozdziale 58 wyznacza zakres faktów podlegających wykazaniu w toku tego postępowania. Roszczenia, o jakich mowa w art. 552§4 KPK mają charakter cywilnoprawny. Oznacza to, że na wnioskodawcy (pokrzywdzonym - poszkodowanym) spoczywa ciężar wykazania podstawy i wysokości dochodzonych roszczeń. Winien on zatem wykazać:

1.  zdarzenie, z którym łączy szkodę (a więc fakt niewątpliwego niesłusznego aresztowania lub zatrzymania),

2.  wysokość szkody lub krzywdy oraz,

3.  adekwatny związek przyczynowy pomiędzy szkodą lub krzywdą a niewątpliwie niesłusznym aresztowaniem (lub zatrzymaniem).

W sprawie niekwestionowana jest pierwsza z wymienionych wyżej przesłanek. W zasadzie niesporne jest również to, że w następstwie aresztowania wnioskodawca doznał zarówno szkody oraz krzywdy wymagającej naprawienia oraz zadośćuczynienia. Odnotować należy, że w apelacjach nie kwestionuje się odszkodowania za utracone zarobki oraz inne korzyści, które wnioskodawca mógłby uzyskać, gdyby nie został tymczasowo aresztowany. Kwestionowane jest zaś brak uznania pozostałych podstaw ( causae) odszkodowania. Mianowicie, rozstroju zdrowia wnioskodawcy w postaci nadciśnienia tętniczego krwi oraz zakupu leków na nadciśnienie w związku z rzeczonym rozstrojem zdrowia. W pierwszym wypadku dochodzi się 150.000 zł, a w drugim 300 zł. Sporna jest także kwestia wysokości zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez wnioskodawcę w związku z jego tymczasowym aresztowaniem.

W ostatniej z wymienionych kwestii należy stwierdzić, że trafne są zarzuty sformułowane w apelacji adw. H. K. oraz zarzuty sformułowane w punkcie 4 drugiej apelacji. Zasadnie podnosi się w tych środkach odwoławczych, że ustalając wysokość zadośćuczynienia sąd a quo pominął następujące okoliczności:

⚫

zatrzymanie w sklepie (...) na oczach wielu ludzi,

⚫

ostracyzm, z jakim spotkał się wnioskodawca w rodzinnym mieście,

⚫

status aresztowanego wymagającego wzmożonej ochrony,

⚫

„stany lękowe”, które wystąpiły u partnerki wnioskodawcy po jego tymczasowym aresztowaniu,

⚫

bezsenność, która wystąpiła po opuszczeniu aresztu.

Trafnie też wskazuje się, że sąd pierwszej instancji nadał nadmierne znaczenie następującym okolicznościom:

⚫

wcześniejszemu dwukrotnemu tymczasowemu aresztowaniu, w związku z czym przebywanie w areszcie nie było dla wnioskodawcy przeżyciem tak dużym, jak dla osoby aresztowanej po raz pierwszy,

⚫

uczestniczenie w podkulturze więziennej,

⚫

brak ukarania dyscyplinarnego w czasie wykonywania tymczasowego aresztowania,

⚫

czterokrotne uzyskanie nagrody regulaminowej,

⚫

zapewnienie w areszcie dostępu do prasy, telewizji i biblioteki oraz udział w zajęciach kulturalno-oświatowych i spacerach.

Celnie zauważa się, że ostatnie w wymienionych okoliczności stanowią podstawowe prawa osoby tymczasowo aresztowanej, w związku z czym, nie można przyjąć, że poszanowanie tych praw zmniejsza krzywdę wynikającą z pozbawienia wolności. Zgodzić się należy z argumentem, że „wprawdzie osoba osadzona po raz pierwszy doznaje pewnego dodatkowego szoku, ale osoba powracająca do aresztu śledczego doznaje dodatkowych cierpień związanych ze świadomością, że tym razem została osadzona niewinnie”. Znaczenie ma bowiem „sam fakt pozbawienia wolności człowieka świadomego swej niewinności, a ten kształtuje się niezależnie od wcześniejszego sposobu życia osadzonego”.

Do wymienionych okoliczności dodać należy okoliczności powszechnie znane z orzecznictwa sądów powszechnych i Sądu Najwyższego oraz literatury przedmiotu. Mianowicie, że warunki zdrowotne, sanitarne i bytowe aresztowania pogarsza utrzymujące się przeludnienie aresztów śledczych. Stłoczenie ludzi na zbyt małej przestrzeni powoduje narastanie stresu i agresji. Sprzyja popełnianiu przestępstw przez tymczasowo aresztowanych. Występują trudności w utrzymaniu higieny osobistej i załatwiania potrzeb fizjologicznych, które często są załatwiane na oczach współosadzonych. Z braku stołu, posiłki spożywane są na taborecie lub łóżku.

W obu apelacjach wskazuje się również, że w sprawach dotyczących zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek oczywiście niesłusznego tymczasowego aresztowania przez osoby, które zostały uniewinnione razem z P. B., zostały im zasądzone wyraźnie wyższe kwoty zadośćuczynienia. Mianowicie, w sprawie III Ko 192/18 Sąd Okręgowy we Wrocławiu zasądził na rzecz D. M. tytułem zadośćuczynienia 165.000 zł, a w sprawie III Ko 223/17 tenże sąd zasądził na rzecz M. M. z tego tytułu 170.000 zł. W obu sprawach, zadośćuczynienie za miesiąc pozbawienia wolności odpowiadało 10.000 zł. W tej kwestii zwrócić należy uwagę, że okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia mają charakter ściśle osobisty. Zatem przyznanie innym osobom uniewinnionym w tej samej sprawie wyższego zadośćuczynienia niż P. B., nie oznacza, że temu wnioskodawcy także przysługuje wyższe zadośćuczynienie.

Mając w polu widzenia podane wyżej okoliczności stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy we Wrocławiu rozstrzygając o wysokości zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie P. B., w sposób niedostateczny uwzględnił dolegliwości spowodowane bezprawnym stosowaniem tego środka.

Wysokość zadośćuczynienia, które powinno być odpowiednie (zob. wyr. SA w Katowicach z 14.2.2008 r., II AKa 11/08, OSA 2009, Nr 2, poz. 7), wyznaczają dwie granice. Z jednej strony, musi ono przedstawiać wartość ekonomicznie odczuwalną, z drugiej zaś powinno być utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej. Zadośćuczynienie powinno uwzględniać indywidualne cechy człowieka, którego niesłusznie pozbawiono wolności (zob. wyr. SA w Katowicach z 24.4.2007 r., II AKa 61/07, KZS 2007, Nr 7–8, poz. 129). Odwołanie się zatem do stopy życiowej społeczeństwa nie może stanowić argumentu pozwalającego ograniczać wysokość zadośćuczynienia, w sytuacji gdy indywidualne okoliczności danej sprawy uzasadniają jego wyższy niż przeciętny wymiar. Znaczenie dla określenia rozmiarów krzywdy i wysokości należnego zadośćuczynienia ma długość stosowania tymczasowego aresztowania, stopień jego dolegliwości oraz przeżycia natury moralnej z tego wynikające (uczucie przykrości, utrata dobrego imienia), konieczność poddania się rygorom związanym ze stosowaniem środka przymusu, jak również ewentualny ostracyzm środowiskowy (zob. wyr. SA w Krakowie z 9.4.2008 r., II AKa 46/08, KZS 2008, Nr 6, poz. 48). Z oczywistych względów różnorodne dolegliwości związane z pozbawieniem człowieka wolności zazwyczaj rosną wraz z wydłużaniem się jego czasu, ze względu na skutki osobiste, rodzinne, społeczne.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia sąd pierwszej instancji niedostatecznie uwzględnił, że wnioskodawca został zatrzymany w miejscu publicznym, na oczach wielu ludzi. Fakt jego tymczasowego aresztowania był opisany w ogólnopolskich i lokalnych mediach, a wnioskodawcę przedstawiano jako członka zorganizowanej grupy przestępczej. W areszcie śledczym nadano mu status osadzonego wymagającego wzmożonej ochrony, co nakładało na niego dodatkowe dolegliwości w czasie pobytu w areszcie. Po tymczasowym aresztowaniu wnioskodawcy u jego partnerki wystąpiły „stany lękowe”, a sam wnioskodawca po opuszczeniu aresztu zaczął cierpieć na bezsenność.

Wymienione okoliczności, mające indywidualny charakter uzasadniają przyznanie P. B. zadośćuczynienia w wysokości wyższej niż zasądzona przez sąd pierwszej instancji. Sąd odwoławczy zmienił zatem zaskarżony wyrok w punkcie II części rozstrzygającej w ten sposób, że zasądził od Skarbu Państwa na rzecz P. B. dalsze 48.350 zł tytułem zadośćuczynienia za oczywiście niesłuszne tymczasowe aresztowanie wraz z odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku. Zasądzenie dalszego zadośćuczynienia w wymienionej wysokości przedstawiać będzie odczuwalną wartość ekonomiczną, ale nie nadmierną w stosunku do krzywdy doznanej przez wnioskodawcę (zob. post. SN z 12.08.2008 r., V KK 45/08, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 1638; wyr. SN z 2.02.2007 r., IV KK 444/06, Prok. i Pr. – wkł. 2007, Nr 10, poz. 18; wyr. SN z 3.07.2007 r., II KK 321/06, KZS 2007, Nr 12, poz. 28; wyr. SN z 8.11.2006 r., II KK 64/06, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 2112; post. SN z 5.05.2005 r., V KK 413/04, OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 928).

Natomiast w kwestii odszkodowania za rozstrój zdrowia i związany z tym zakup leków, Sąd Okręgowy we Wrocławiu prawidłowo oddalił żądanie uznając, że roszczenia nie pozostają w adekwatnym związku z tymczasowym aresztowaniem wnioskodawcy. Zasadnicze argumenty podnoszone w tej kwestii w apelacji adw. K. N. sprowadzają się do wadliwego odczytania przez biegłego z zakresu medycyny sądowej zapisu z karty chorobowej P. B. w dniu 2 czerwca 2015 r. oraz wniosków wyprowadzonych z tego faktu przez sąd a quo.

Powołując się na opinię wymienionego biegłego sąd pierwszej instancji ustalił, że pierwszy zapis leczenia nadciśnienia tętniczego krwi pochodzi z września 2015 r. Miał on miejsce rok po opuszczeniu aresztu. U wnioskodawcy odnotowano wtedy skoki ciśnienia, które były leczone okresowo już od 2010 r. Sąd uznał więc, że nie ma związku pomiędzy tymczasowym aresztowaniem a nadciśnieniem tętniczym i zakupem związanych z tym leków. Według apelacji, biegły błędnie odczytał zapis historii choroby na k. 148. Po pierwsze, prawidłowy zapis pochodzi z 2 czerwca 2015 r. a nie z 2 września 2015 r. Po drugie, prawidłowy zapis brzmi „od dłuższego czasu wzrost RR 167/107. Złe samopoczucie. Zapalenie skóry lewej dłoni z łuszczeniem skóry”, a nie „od dłuższego czasu skoki ciśnienia, 167/107; 2010 skoki leczone okresowo”. Z wymienionego faktu wywodzi się, że wzrost i skoki ciśnienia tętniczego krwi spowodowane zostały tymczasowym aresztowaniem wnioskodawcy.

Zauważyć jednak należy, że z zapisu historii choroby z dnia 2 czerwca 2015 r. wynika, że badanie ciśnienia przeprowadzone tego dnia wskazało wynik 120/90. Zbliżony wynik, tj. 120/80 wykazało badanie przeprowadzone w dniu 14 lipca 2015 r. Dopiero w dniu 4 czerwca 2016 r. lekarz postawił diagnozę o występowaniu nadciśnienia tętniczego krwi, przypisując lek na nadciśnienie o nazwie (...).

W wymienionej apelacji wskazuje się również, że nadciśnienie tętnicze jest częstą reakcją organizmu na długotrwały stres, podając jednocześnie, że pod wpływem stresu, który może towarzyszyć postępowaniu karnemu mogą się zaostrzać niektóre zaburzenia somatyczne, jak nadciśnienie tętnice (s. 9). Wskazuje się również, że z zeznań P. B. wynika, że szczególnie stresujący był niego „fakt ciężkości zarzutów i grożąca za to surowa kara”. Źródłem permanentnego stresu było także „trójinstancyjne” postępowanie, które trwało kilka lat, „wypełnione niepewnością nadchodzącej przyszłości”. W podsumowaniu tego wątku stwierdza się, że wszystkie te czynniki razem wzięte doprowadziły do rozstroju zdrowia P. B.. W apelacji stwierdza się zatem, że do rozstroju zdrowia P. B. doprowadziło nie tylko jego tymczasowe aresztowanie, ale także inne czynniki wynikające z prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego, jak:

⚫

waga przedstawionego zarzutu,

⚫

surowość grożącej mu kary,

⚫

czas trwania postępowania,

⚫

oczekiwanie na rozstrzygniecie przez Sąd Najwyższy kasacji prokuratora od wyroku uniewinniającego.

Mając na względzie wymienionego okoliczności stwierdzić zatem należy, że w apelacji, podobnie jak w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, nie wykazano, że rozstrój zdrowia P. B. w postaci nadciśnienia tętniczego krwi, spowodowany został jego niewątpliwie niesłusznym tymczasowym aresztowaniem.

Kognicja sądu karnego w sprawach, o jakich mowa w Rozdziale 58 KPK ogranicza się jedynie do szkód (i krzywd) wynikłych z tymczasowego aresztowania (i odpowiednio zatrzymania). Oznacza to, że zawarte w punkcie II zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcie przesądza jedynie kwestię odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkodę wynikłą z wykonania wymienionego środka zapobiegawczego. Nie przesądza zaś kwestii odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkody wynikłe z innych zdarzeń powstałych w toku prowadzonego przeciwko wnioskodawcy postępowania karnego (np. wynikłe z faktu przedstawienia mu zarzutów, czy czasu trwania postępowania). Oznacza to, że wnioskodawca może nadal dochodzić naprawienia swych szkód i krzywd, które pozostają w związku z prowadzonym przeciwko niemu postępowaniem karnym, tj. takich, których źródłem jest postępowanie karne, ale które nie wynikają z wykonania tymczasowego aresztowania. Niniejszy wyrok definitywnie rozstrzyga jedynie kwestię odpowiedzialności Skarbu Państwa z tytułu niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania, pozostawiając otwartą kwestię innych roszczeń, których źródłem mogło być toczące się przeciwko wnioskodawcy postępowanie karne.

Podzielając zarzut sformułowany w punkcie 5 apelacji adw. K. N., sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz P. B. 576 zł. tytułem zwrotu kosztów udziału pełnomocnika w obu instancjach.

Mając na względzie powyższe okoliczności, orzeczono, jak na wstępie.

SSA Jerzy Skorupka

SSA Cezariusz Baćkowski

SSA Bogusław Tocicki