Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2025 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Jerzy Skorupka (spr.)

Sędziowie: SA Andrzej Kot

SA Jarosław Mazurek

SA Cezariusz Baćkowski

SA Artur Tomaszewski

Protokolant: Magdalena Szymczak

przy udziale prokuratora Małopolskiego Wydziału Zamiejscowego Departamentu ds. Przestępczości Zorganizowanej i Korupcji Prokuratury Krajowej w Krakowie Piotra Krupińskiego

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2025 r.

sprawy J. S. (1) oskarżonej o czyny z art. 18 § 1 kk w związku z art. 13 § 1 kk w związku z art. 148 § 2 pkt 3 kk, z art. 263 § 2 kk i art. 18 § 1 kk w związku z art. 148 § 2 pkt 3 kk i art. 263 § 2 kk w związku, z art. 11 § 2 kk przy zastosowaniu art. 12 § 1 kk, z art. 18 § 1 kk w związku z art. 262 § 1 kk w związku z art. 12 § 1 kk

K. Z. (1) oskarżonej o czyn z art. 13 § 1 kk w związku z art. 148 § 2 pkt 3 kk, z art. 263 § 2 kk i art. 148 § 2 pkt 3 kk i art. 263 § 2 kk w związku z art. 11 § 2 kk przy zastosowaniu art. 12 § 1 kk, z art. 262 § 1 kk w związku z art. 12 § 1 kk

D. Z. (1) oskarżonego o czyny z art. 263 § 2 kk i art. 18 § 3 kk w związku z art. 148 § 2 pkt 3 kk i art. 263 § 2 kk i art. 239 § 1 kk w związku z art. 11 § 2 kk przy zastosowaniu art. 12 § 1 kk, z art. 18 § 3 kk w związku z art. 262 § 1 kk w związku z art. 12 § 1 kk, z art. 263 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy

z dnia 28 sierpnia 2024 r. sygn. akt III K 40/23

I.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do J. S. (1) w ten sposób, że:

1.  przyjmuje, że zachowania przypisane oskarżonej w punktach I i IV części rozstrzygającej stanowią jeden czyn zabroniony, z opisu którego eliminuje ustalenie o działaniu bez powodu i kwalifikuje ten czyn jako przestępstwo z art. 18§1 KK w zw. z art. 13§2 KK w zw. z art. 148§2 pkt 3 i §3 KK oraz art. 148§2 pkt 3 i §3 KK i art. 263§2 KK w zw. z art. 11§2 KK i art. 12§1 KK i za to, na podstawie art. 148§2 pkt 3 KK w zw. z art. 11§3 KK wymierza jej karę dożywotniego pozbawienia wolności stwierdzając, że utraciła moc kara łączna pozbawienia wolności wymierzona oskarżonej w punkcie VIII oraz związane z tym orzeczenia o środkach karnych i kompensacyjnych zawarte w punktach II, III, V, VI, IX, X oraz orzeczenie z punktu XXIV o zaliczeniu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie;

2.  uniewinnia oskarżoną od czynu przypisanego w punkcie VII, tj. przestępstwa z art. 18§1 KK w zw. z art. 262§1 KK w zw. z art. 12§1 KK i określa, że koszty procesu w tej części ponosi Skarb Państwa;

II.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do K. Z. (1) w ten sposób, że:

1.  zachowania przypisane oskarżonej w punktach XI i XIII części rozstrzygającej stanowią jeden czyn zabroniony, z opisu którego eliminuje ustalenie o działaniu bez powodu i kwalifikuje ten czyn jako przestępstwo z art. 13§2 KK w zw. z art. 148§2 pkt 3 i §3 KK oraz z art. 148§2 pkt 3 i §3 KK i art. 263§2 KK w zw. z art. 11§2 KK i art. 12§1 KK i za to, na podstawie art. 148§2 pkt 3 KK przy zastosowaniu art. 60§1, 3 i 6 pkt 2 KK w zw. z art. 11§3 KK wymierza jej karę 11 (jedenastu) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności stwierdzając, że utraciła moc kara łączna pozbawienia wolności wymierzona oskarżonej w punkcie XVI oraz związane z tym orzeczenia o środkach karnych zawarte w punktach XII, XIV, XVII oraz orzeczenie z punktu XXIV o zaliczeniu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie;

2.  uniewinnia oskarżoną od czynu przypisanego w punkcie XV, tj. przestępstwa z art. 262§1 KK w zw. z art. 12§1 KK i określa, że koszty procesu w tej części ponosi Skarb Państwa;

III.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do D. Z. (1) w ten sposób, że:

1.  przyjmuje, że zachowania przypisane oskarżonemu w punkcie XVIII stanowią jeden czyn, z opisu którego eliminuje ustalenie o działaniu z motywacji zasługującej na szczególne potępienie i czyn ten kwalifikuje jako przestępstwo z art. 18§3 KK w zw. z art. 148§1 KK i art. 263§2 KK w zw. z art. 11§2 KK, za co, na podstawie art. 19§1 KK w zw. z art. 148§1 KK w zw. z art. 11§3 KK wymierza mu karę 13 (trzynastu) lat pozbawienia wolności stwierdzając, że utraciła moc kara łączna pozbawienia wolności wymierzona w punkcie XXIII oraz związane z tym orzeczenie o środku karnym z punktu XIX i orzeczenie z punktu XXIV o zaliczeniu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie;

IV.  w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do J. S. (1), K. Z. (1) i D. Z. (1);

V.  na podstawie art. 40§1 i 2 pkt 1 KK w zw. z art. 43§1 KK orzeka wobec J. S. (1) środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 8 (ośmiu) lat;

VI.  na podstawie art. 40§1 i 2 pkt 1 KK w zw. z art. 43§1 KK orzeka wobec K. Z. (1) środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 8 (ośmiu) lat;

VII.  na podstawie art. 85§1 KK i art. 86§1 KK łączy kary pozbawienia wolności orzeczone wobec D. Z. (1) w punkcie XXI zaskarżonego wyroku oraz w niniejszym wyroku i wymierza mu karę łączną 13 (trzynastu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 63§1 KK na poczet orzeczonych kar i kary łącznej zalicza oskarżonym okresy ich rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj.:

1.  J. S. (1) od 20 kwietnia 2022 r., godz. 18.30 do 23 kwietnia 2025 r.;

2.  K. Z. (1) od 20 kwietnia 2022 r., godz. 21.20 do 23 kwietnia 2025 r.;

3.  D. Z. (1) od 21 kwietnia 2022 r., godz. 19.50 do 23 kwietnia 2025 r.;

IX.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. D. 2214 zł, w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

X.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, wydatkami tego postępowania w tym związanymi z apelacją prokuratora obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

J. S. (1) została oskarżona o to, że:

I.  w dniu 24 grudnia 2021r. w B., S., J., K., na terenie województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego bezpośredniego zamiaru pozbawienia życia B. S., w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie związanej z działaniem bez powodu i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wydając polecenia K. Z. (1), kierowała wykonaniem przez nią na pewnym etapie czynu zabronionego, a także, działając wspólnie i w porozumieniu z K. Z. (1) w ramach podziału ról i zadań w realizacji zaplanowanego z premedytacją czynu zabronionego poprzez wykonanie niektórych istotnych czynności wykonawczych w postaci:

⚫

nabycia leku weterynaryjnego (...) zawierającego (...) w Przychodni (...) s.c. w B. za kwotę 100,00 zł, za pomocą karty płatniczej (...) przypisanej do jej rachunku bankowego o nr (...), i następnie przywiezienia ww. leku do pomieszczenia biura przy Placu (...) w J.,

⚫

nabycia polewy mlecznej (...) i migdałów blanszowanych w (...) w J., za pomocą karty płatniczej (...) przypisanej do jej rachunku bankowego o nr (...), i następnie przywiezienia ww. polewy do pomieszczenia biura przy Placu (...) w J.,

⚫

zmieszaniu leku weterynaryjnego (...) zawierającego (...) z mleczną polewą na bazie wody i następnie polecenia K. Z. (1) kontynuowania zmieszania wskazanych składników,

⚫

pokrycie, uprzednio zakupionego ciasta, tak spreparowaną mleczną polewą,

⚫

dodatkowe posmarowanie zewnętrznej powierzchni ww. polewy pozostałą zawartością leku weterynaryjny (...) i posypania migdałami blanszowanymi,

⚫

udania się wspólnie z K. Z. (1) w dniu 24 grudnia 2021 roku do miejsca zamieszkania swoich rodziców przy ul. (...) (...) w K. na spotkanie wigilijne i polecenia K. Z. (1) zabrania ze sobą i przyniesienia ww. ciasta zawierającego spreparowaną polewę mleczną zmieszaną z lekiem weterynaryjnym (...) zawierającym (...) z migdałami blanszowanymi,

⚫

polecenia K. Z. (1) współuczestniczenia w spotkaniu wigilijnym w dniu 24 grudnia 2021 roku w miejscu zamieszkania jej rodziców przy ul. (...) (...) w K., a następnie, przez poczęstowanie matki - B. S., tak spreparowanym wyrobem cukierniczym, bezpośrednio zmierzała do dokonania czynu zabronionego, nie uświadamiając sobie, że jego dokonanie jest niemożliwe ze względu na użycie zbyt małej dawki leku weterynaryjnego (...), który w tej ilości nie nadawał się do skutecznego uśpienia pokrzywdzonej, co w efekcie uniemożliwiło podjęcie dalszych zaplanowanych czynności wykonawczych pozbawienia życia przez uduszenie śpiącej, a przez to bezbronnej pokrzywdzonej, to jest o popełnienia czynu z art. 18 § 1 KK w zw. z art. 13 § 1 KK w zw. z art. 148 § 2 pkt 3 KK.

II.  w dniu 24 grudnia 2021r. w B., S., J., K., na terenie województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego bezpośredniego zamiaru pozbawienia życia M. S., w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie związanej z działaniem bez powodu i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wydając polecenia K. Z. (1), kierowała wykonaniem przez nią - na pewnym etapie - czynu zabronionego, a także, działając wspólnie i w porozumieniu z K. Z. (1) w ramach podziału ról i zadań w realizacji zaplanowanego z premedytacją czynu zabronionego poprzez wykonanie niektórych istotnych czynności wykonawczych w postaci:

⚫

nabycia leku weterynaryjnego (...) zawierającego (...) w Przychodni (...) s.c. w B. za kwotę 100,00 zł, za pomocą karty płatniczej (...) przypisanej do jej rachunku bankowego o nr (...), i następnie przywiezienia ww. leku do pomieszczenia biura przy Placu (...) w J.,

⚫

nabycia polewy mlecznej (...) i migdałów blanszowanych w (...) w J., za pomocą karty płatniczej (...) przypisanej do jej rachunku bankowego o nr (...), i następnie przywiezienia ww. polewy do pomieszczenia biura przy Placu (...) w J.,

⚫

zmieszaniu leku weterynaryjnego (...) zawierającego (...) z mleczną polewą na bazie wody i następnie polecenia K. Z. (1) kontynuowania zmieszania wskazanych składników, pokrycie, uprzednio zakupionego ciasta, tak spreparowaną mleczną polewą, dodatkowe posmarowanie zewnętrznej powierzchni ww. polewy pozostałą zawartością leku weterynaryjny (...) i posypania migdałami blanszowanymi,

⚫

udania się wspólnie z K. Z. (1) w dniu 24 grudnia 2021 r. do miejsca zamieszkania swoich rodziców przy ul. (...) (...) w K. na spotkanie wigilijne i polecenia K. Z. (1) zabrania ze sobą i przyniesienia ww. ciasta zawierającego spreparowaną polewę mleczną zmieszaną z lekiem weterynaryjnym (...) zawierającym (...) z migdałami blanszowanymi,

⚫

polecenia K. Z. (1) współuczestniczenia w spotkaniu wigilijnym w dniu 24 grudnia 2021r. w miejscu zamieszkania jej rodziców przy ul. (...) (...) w K., a następnie, przez poczęstowanie ojca - M. S., tak spreparowanym wyrobem cukierniczym, bezpośrednio zmierzała do dokonania czynu zabronionego, nie uświadamiając sobie, że jego dokonanie jest niemożliwe ze względu na użycie zbyt małej dawki leku weterynaryjnego (...), który w tej ilości nie nadawał się do skutecznego uśpienia pokrzywdzonego, co w efekcie uniemożliwiło podjęcie dalszych zaplanowanych czynności wykonawczych pozbawienia życia przez uduszenie śpiącego, a przez to bezbronnego pokrzywdzonego, to jest o popełnienie czynu z art. 18 § 1 KK w zw. z art. 13 § 1 KK w zw. z art. 148 § 2 pkt 3 KK

III.  w okresie od dnia 25 grudnia 2021r. do dnia 13 stycznia 2022r. w J., K., na terenie województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego bezpośredniego zamiaru pozbawienia życia B. S., w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie związanej z działaniem bez powodu i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wydając polecenia K. Z. (1), kierowała wykonaniem przez nią - na pewnym etapie - czynu zabronionego, a także działając wspólnie i w porozumieniu z K. Z. (1) w ramach podziału ról i zadań w realizacji zaplanowanego z premedytacją czynu zabronionego poprzez wykonanie niektórych istotnych czynności wykonawczych w postaci:

⚫

zapoznania się w bliżej nieustalonym dniu w okresie od dnia 25 grudnia 2021 r. do dnia 12 stycznia 2022 r. z obsługą techniczną broni model (...),

⚫

polecenia zapoznania się przez K. Z. (1) w bliżej nieustalonym dniu w okresie od dnia 25 grudnia 2021 r. do dnia 12 stycznia 2022 r. z obsługą techniczną broni model (...),

⚫

polecenia zabrania przez K. Z. (1) w dniu 13 stycznia 2022r. przekazanej przez D. Z. (1) w biurze jego firmy przy Placu (...) w J., uprzednio przygotowanej przez niego samodziałowej broni palnej model (...) (...) z tłumikiem i z załadowaną amunicją palną, którą posiadała bez pozwolenia, a następnie jej spakowania do plecaka i przetransportowania wspólnie z nią do miejsca zamieszkania rodziców J. S. (1) przy ul. (...) (...) w K.,

⚫

polecenia K. Z. (1) pozorowania wspólnie z nią, konieczności pozostania na noc w tym mieszkaniu,

⚫

polecenia K. Z. (1) przekazania jej samodziałowej broni palnej model (...) (...) z tłumikiem i z załadowaną amunicją palną, która posiadała bez pozwolenia,

przy użyciu której to ww. broni palnej oddała dwa strzały w kierunku klatki piersiowej matki B. S., powodując u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci:

⚫

rany wlotowej od strony przedniej klatki piersiowej i powstanie kanału przelotowego przez ciało pokrzywdzonej,

⚫

rany wlotowej od strony tylnej klatki piersiowej pokrzywdzonej i powstanie kanału przelotowego przez ciało pokrzywdzonej z postrzałem serca i aorty, doprowadzając tym samym do masywnej utraty krwi w następstwie czego B. S. zmarła, to jest o popełnienie czynu art. 263 § 2 KK i art. 18 § 1 KK w zw. z art. 148 § 2 pkt 3 KK i art. 263 § 2 KK w zw. z art. 11 § 2 KK przy zastosowaniu art. 12 § 1 KK

IV.  w okresie od dnia 25 grudnia 2021r. do dnia 13 stycznia 2022r. w J., K., na terenie województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego bezpośredniego zamiaru pozbawienia życia M. S., w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie związanej z działaniem bez powodu i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wydając polecenia K. Z. (1), kierowała wykonaniem przez nią - na pewnym etapie - czynu zabronionego, a także działając wspólnie i w porozumieniu z K. Z. (1) w ramach podziału ról i zadań w realizacji zaplanowanego z premedytacją czynu zabronionego poprzez wykonanie niektórych istotnych czynności wykonawczych w postaci:

⚫

zapoznania się w bliżej nieustalonym dniu w okresie od dnia 25 grudnia 2021r. do dnia 12 stycznia 2022r. z obsługą techniczną broni model (...),

⚫

polecenia zapoznania się przez K. Z. (1) w bliżej nieustalonym dniu w okresie od dnia 25 grudnia 2021r. do dnia 12 stycznia 2022r. z obsługą techniczną broni model (...),

⚫

polecenia zabrania przez K. Z. (1) w dniu 13 stycznia 2022r. przekazanej przez D. Z. (1) w biurze jego firmy przy Placu (...) w J., uprzednio przygotowanej przez niego samodziałowej broni palnej model (...) (...) z tłumikiem i z załadowaną amunicją palną, którą posiadała bez pozwolenia, a następnie jej spakowania do plecaka i przetransportowania wspólnie z nią do miejsca zamieszkania rodziców J. S. (1) przy ul. (...) (...) w K.,

⚫

polecenia K. Z. (1) pozorowania wspólnie z nią, konieczności pozostania na noc w tym mieszkaniu,

⚫

polecenia K. Z. (1) przekazania jej samodziałowej broni palnej model (...) (...) z tłumikiem i z załadowaną amunicją palną, która posiadała bez pozwolenia

i następnie po oddaniu dwóch strzałów do matki, poleciła K. Z. (1), działając wspólnie i w porozumieniu z nią, przejęcie od niej przekazanej samodziałowej broni palnej model (...) (...) z tłumikiem z załadowaną amunicją palną, którą posiadała bez pozwolenia, i oddanie strzałów w kierunku M. S. idącego do rannej i umierającej żony, w wykonaniu którego to polecenia K. Z. (1) oddała dwa strzały w kierunku klatki piersiowej przy użyciu przekazanej jej ww. broni palnej, które spowodowały u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci:

⚫

rany wlotowej od strony lewej pleców i powstanie kanału przelotowego przez ciało pokrzywdzonego przez jego serce z wylotem w trzeciej przestrzeni międzyżebrowej skośnie od tyłu i ku górze i przodowi, doprowadzając tym samym do masywnej utraty krwi w następstwie czego M. S. zmarł, to jest o popełnienie czynu z art. 263 § 2 KK i art. 18 § 1 KK w zw. z art. 148 § 2 pkt 3 KK i art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 12 § 1 KK

V.  w okresie od dnia 5 lutego 2022r. do dnia 20 kwietnia 2022r. w J., K., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wydając polecenia K. Z. (1), kierowała wykonaniem przez nią - na pewnym etapie - czynu zabronionego, a także działając wspólnie i w porozumieniu z K. Z. (1) w ramach podziału ról i zadań w realizacji zaplanowanego z premedytacją czynu zabronionego poprzez wykonanie niektórych istotnych czynności wykonawczych w postaci:

⚫

polecenia K. Z. (1) dokonania w dniu 5 lutego 2022 r. zamówienia w firmie (...) z siedzibą w Z., za pośrednictwem konta użytkownika o nr (...) o nazwie (...) na portalu e-handlu (...) z przypisanym numerem (...) i adresie e-mail: (...) i adresie korespondencyjnym (...), (...)-(...) L., 10 sztuk opakowań po 100 ml każde, żywych larw muchy plujki pospolitej, występujących pod nazwą handlową (...), stanowiące żywe larwy owadów nekrofagicznych i dokonania płatności za ww. towar w wysokości 34,80 zł i usługę przesyłki w wysokości 8,99 zł w łącznej wysokości 43,79 zł,

⚫

polecenia K. Z. (1) odebrania dostarczonych zgodnie z zamówieniem z dnia 5 lutego 2022r. 10 sztuk opakowań po 100 ml każde, żywych larw muchy plujki pospolitej, z paczkomatu firmy kurierskiej w J. w dniu 8 lutego 2022 r. i zaniesienia na kilka dni do niedaleko znajdującego się biura D. Z. (1) przy Placu (...) w J., oraz pojenia żywych larw tych owadów,

⚫

polecenia K. Z. (1) zabrania i dostarczenia w bliżej nieustalonym dniu do dnia 11 lutego 2022 r. 1000 ml żywych larw muchy plujki pospolitej do mieszkania przy ul. (...) (...) w K. w celu zjedzenia przez ww. owady tkanek miękkich zwłok znajdujących się w tym mieszkaniu,

⚫

polecenia K. Z. (1) dokonania w dniu 11 lutego 2022r. zamówienia w firmie (...) z siedzibą w Z., za pośrednictwem konta użytkownika o nr (...) o nazwie (...) na portalu e-handlu (...) z przypisanym numerem (...) i adresie e-mail: (...) i adresie korespondencyjnym (...), (...)-(...) L., 20 sztuk opakowań po 100 ml każde, żywych larw muchy plujki pospolitej, występujących pod nazwą handlową (...), stanowiących żywe larwy owadów nekrofagicznych i dokonania płatności za ww. towar w wysokości 83,60 zł,

⚫

dostarczenia w bliżej nieustalonym dniu od dnia 15 lutego 2022 r. 2000 ml żywych larw muchy plujki pospolitej do mieszkania przy ul. (...) (...) w K. w celu zjedzenia przez ww. owady tkanek miękkich zwłok znajdujących się w tym mieszkaniu,

w wyniku czego swoim zachowaniem zbezcześciła zwłoki B. S., to jest o popełnienie czynu z art. 18 § 1 KK w zw. z art. 262 § 1 KK w zw. z art. 12 § 1 KK

VI.  w okresie od dnia 5 lutego 2022r. do dnia 20 kwietnia 2022r. w J., K., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wydając polecenia K. Z. (1), kierowała wykonaniem przez nią - na pewnym etapie - czynu zabronionego, a także działając wspólnie i w porozumieniu z K. Z. (1) w ramach podziału ról i zadań w realizacji zaplanowanego z premedytacją czynu zabronionego poprzez wykonanie niektórych istotnych czynności wykonawczych w postaci:

⚫

polecenia K. Z. (1) dokonania w dniu 5 lutego 2022r. zamówienia w firmie (...) z siedzibą w Z., za pośrednictwem konta użytkownika o nr (...) o nazwie (...) na portalu e-handlu (...) z przypisanym numerem (...) i adresie e-mail: (...) i adresie korespondencyjnym (...), (...)-(...) L., 10 sztuk opakowań po 100 ml każde, żywych larw muchy plujki pospolitej, występujących pod nazwą handlową (...), stanowiące żywe larwy owadów nekrofagicznych, i dokonania płatności za ww. towar w wysokości 34,80 zł i usługę przesyłki w wysokości 8,99 zł w łącznej wysokości 43,79 zł,

⚫

polecenia K. Z. (1) odebrania dostarczonych zgodnie z zamówieniem z dnia 5 lutego 2022 roku 10 sztuk opakowań po 100 ml każde, żywych larw muchy plujki pospolitej, z paczkomatu firmy kurierskiej w J. w dniu 8 lutego 2022r. i zaniesienia na kilka dni do niedaleko znajdującego się biura D. Z. (1) przy Placu (...) w J., oraz pojenia żywych larw tych owadów,

⚫

polecenia K. Z. (1) zabrania i dostarczenia w bliżej nieustalonym dniu do dnia 11 lutego 2022 r. 1000 ml żywych larw muchy plujki pospolitej do mieszkania przy ul. (...) (...) w K. w celu zjedzenia przez ww. owady tkanek miękkich zwłok znajdujących się w tym mieszkaniu,

⚫

polecenia K. Z. (1) dokonania w dniu 11 lutego 2022r. zamówienia w firmie (...) z siedzibą w Z., za pośrednictwem konta użytkownika o nr (...) o nazwie (...) na portalu e-handlu (...) z przypisanym numerem (...) i adresie e-mail: (...) i adresie korespondencyjnym (...), (...)-(...) L., 20 sztuk opakowań po 100 ml każde, żywych larw muchy plujki pospolitej, występujących pod nazwą handlową (...), stanowiących żywe larwy owadów nekrofagicznych, i dokonania płatności za ww. towar w wysokości 83,60 zł,

⚫

dostarczenia w bliżej nieustalonym dniu od dnia 1 5 lutego 2022 r. 2000 ml żywych larw muchy plujki pospolitej do mieszkania przy ul. (...) (...) w K. w celu zjedzenia przez ww. owady tkanek miękkich zwłok znajdujących się w tym mieszkaniu,

w wyniku czego swoim zachowaniem zbezcześciła zwłoki M. S., to jest o popełnienie czynu z art. 18 § 1 KK w zw. z art. 262 § 1 KK w zw. z art. 12 § 1 KK

K. Z. (1) została oskarżona o to, że:

VII.  w dniu 24 grudnia 2021r. w B., S., J., K., na terenie województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego bezpośredniego zamiaru pozbawienia życia B. S., w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie związanej z działaniem bez powodu i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inną osobę - J. S. (1), działając wspólnie i w porozumieniu oraz w ramach podziału ról i zadań w realizacji zaplanowanego z premedytacją czynu zabronionego poprzez wykonanie niektórych istotnych czynności wykonawczych w postaci:

⚫

nabycia leku weterynaryjnego (...) zawierającego (...) w Przychodni (...) s.c. w B. za kwotę 100,00 zł za pomocą karty płatniczej (...) przypisanej do jej rachunku bankowego o nr (...), i następnie przywiezienia ww. leku do pomieszczenia biura przy Placu (...) w J.,

⚫

nabycia polewy mlecznej (...) i migdałów blanszowanych w (...) w J., za pomocą karty płatniczej (...) przypisanej do jej rachunku bankowego o nr (...), i następnie przywiezienia ww. polewy do pomieszczenia biura przy Placu (...) w J.,

⚫

współuczestniczenia w zmieszaniu leku weterynaryjnego (...) zawierającego (...) z mleczną polewą na bazie wody,

⚫

udania się wspólnie z J. S. (1) w dniu 24 grudnia 2021 r. do miejsca zamieszkania rodziców J. S. (1) przy ul. (...) (...) w K. na spotkanie wigilijne i przyniesienia ze sobą ww. ciasta zawierającego spreparowaną polewę mleczną zmieszaną z lekiem weterynaryjnym (...) zawierającym (...) z migdałami blanszowanymi,

⚫

współuczestniczenia w spotkaniu wigilijnym z J. S. (1) w dniu 24 grudnia 2021 r. w miejscu zamieszkania jej rodziców przy ul. (...) (...) w K. i przez to wspieranie swoją obecnością J. S. (1) w realizacji zaplanowanego czynu zabronionego,

podczas którego to spotkania, J. S. (1) poczęstowała matkę B. S. tak spreparowanym wyrobem cukierniczym, czym bezpośrednio zmierzała dokonania czynu zabronionego, nie uświadamiając sobie, że jego dokonanie jest niemożliwe ze względu na użycie zbyt małej dawki leku weterynaryjnego (...), który w tej ilości nie nadawał się do skutecznego uśpienia pokrzywdzonej, co w efekcie uniemożliwiło podjęcie dalszych zaplanowanych czynności wykonawczych pozbawienia życia przez uduszenie śpiącej, a przez to bezbronnej pokrzywdzonej, to jest o popełnienie czynu z art. 13 § 1 KK w zw. z art. 148 § 2 pkt 3 KK

VIII.  w dniu 24 grudnia 2021r. w B., S., J., K., na terenie województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego bezpośredniego zamiaru pozbawienia życia M. S., w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie związanej z działaniem bez powodu i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inną osobę - J. S. (1), działając wspólnie i w porozumieniu oraz w ramach podziału ról i zadań w realizacji zaplanowanego z premedytacją czynu zabronionego poprzez wykonanie niektórych istotnych czynności wykonawczych w postaci:

⚫

nabycia leku weterynaryjnego (...) zawierającego (...) w Przychodni (...) s.c. w B. za kwotę 100,00 zł za pomocą karty płatniczej (...) przypisanej do jej rachunku bankowego o nr (...), i następnie przywiezienia ww. leku do pomieszczenia biura przy Placu (...) w J.,

⚫

nabycia polewy mlecznej (...) i migdałów blanszowanych w (...) w J., za pomocą karty płatniczej (...) przypisanej do jej rachunku bankowego o nr (...), i następnie przywiezienia ww. polewy do pomieszczenia biura przy Placu (...) w J.,

⚫

współuczestniczenia w zmieszaniu leku weterynaryjnego (...) zawierającego (...) z mleczną polewą na bazie wody,

⚫

udania się wspólnie z J. S. (1) w dniu 24 grudnia 2021 roku do miejsca zamieszkania rodziców J. S. (1) przy uL (...) (...) w K. na spotkanie wigilijne i przyniesienia ze sobą ww. ciasta zawierającego spreparowaną polewę mleczną zmieszaną z lekiem weterynaryjnym (...) zawierającym (...) z migdałami blanszowanymi,

⚫

współuczestniczenia w spotkaniu wigilijnym z J. S. (1) w dniu 24 grudnia 2021 r. w miejscu zamieszkania jej rodziców przy ul. (...) (...) w K. i przez to wspieranie swoją obecnością J. S. (1) w realizacji zaplanowanego czynu zabronionego,

podczas którego to spotkania, J. S. (1) poczęstowała ojca - M. S. tak spreparowanym wyrobem cukierniczym, czym bezpośrednio zmierzała dokonania czynu zabronionego, nie uświadamiając sobie, że jego dokonanie jest niemożliwe ze względu na użycie zbyt małej dawki leku weterynaryjnego (...), który w tej ilości nie nadawał się do skutecznego uśpienia pokrzywdzonego, co w efekcie uniemożliwiło podjęcie dalszych zaplanowanych czynności wykonawczych pozbawienia życia przez uduszenie śpiącego, a przez to bezbronnego pokrzywdzonego, to jest o popełnienie czynu z art. 13 § 1 KK w zw. z art. 148 § 2 pkt 3 KK

IX.  w okresie od dnia 25 grudnia 2021r. do dnia 13 stycznia 2022r. w J., K., na terenie województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego bezpośredniego zamiaru pozbawienia życia B. S., w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie związanej z działaniem bez powodu i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inną osobę - J. S. (1), działając wspólnie i w porozumieniu oraz w ramach podziału ról i zadań w realizacji czynu zabronionego poprzez wykonanie niektórych istotnych czynności wykonawczych w postaci:

⚫

zapoznania się w bliżej nieustalonym dniu w okresie od dnia 25 grudnia 2021 r. do dnia 12 stycznia 2022 r. z obsługą techniczną broni model (...),

⚫

zabrania w dniu 13 stycznia 2022r. przekazanej przez D. Z. (1) w biurze jego firmy przy Placu (...) w J., uprzednio przygotowanej przez niego samodziałowej broni palnej model (...) (...) z tłumikiem i z załadowaną amunicją palną, którą posiadała bez zezwolenia, a następnie jej spakowania do plecaka i przetransportowania wspólnie z J. S. (1) do miejsca zamieszkania rodziców J. S. (1) przy ul. (...) (...) w K. i jednocześnie pozorowania wspólnie z J. S. (1) konieczności pozostania na noc w tym mieszkaniu,

⚫

przekazania J. S. (1) samodziałowej broni palnej model (...) (...) z tłumikiem i z załadowaną amunicją palną, która posiadała bez pozwolenia,

przy użyciu której to ww. broni palnej J. S. (1) oddała dwa strzały w kierunku klatki piersiowej matki B. S., powodując u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci:

⚫

rany wlotowej od strony przedniej klatki piersiowej i powstanie kanału przelotowego przez ciało pokrzywdzonej,

⚫

rany wlotowej od strony tylnej klatki piersiowej pokrzywdzonej i powstanie kanału przelotowego przez ciało pokrzywdzonej z postrzałem serca i aorty, doprowadzając tym samym do masywnej utraty krwi w następstwie czego B. S. zmarła, to jest o popełnienie czynu z art. 263 § 2 KK i art. 148 § 2 pkt 3 KK i art. 263 § 2 KK w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 12 § 1 KK

X.  w okresie od dnia 25 grudnia 2021r. do dnia 13 stycznia 2022r. w J., K., na terenie województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego bezpośredniego zamiaru pozbawienia życia M. S., w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie związanej z działaniem bez powodu i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez inną osobę - J. S. (1), działając wspólnie i w porozumieniu oraz w ramach podziału ról i zadań w realizacji czynu zabronionego poprzez wykonanie niektórych istotnych czynności wykonawczych w postaci:

⚫

zapoznania się w bliżej nieustalonym dniu w okresie od dnia 25 grudnia 2021 r. do dnia 12 stycznia 2022 r. z obsługą techniczną broni model (...),

⚫

zabrania w dniu 13 stycznia 2022r. przekazanej przez D. Z. (1) w biurze jego firmy przy Placu (...) w J., uprzednio przygotowanej przez niego samodziałowej broni palnej model (...) (...) z tłumikiem i z załadowaną amunicją palną, którą posiadała bez zezwolenia, a następnie jej spakowania do plecaka i przetransportowania wspólnie z J. S. (1) do miejsca zamieszkania rodziców J. S. (1) przy ul. (...) (...) w K. i jednocześnie pozorowania wspólnie z J. S. (1) konieczności pozostania na noc w tym mieszkaniu,

⚫

przekazania J. S. (1) samodziałowej broni palnej model (...) (...) z tłumikiem i z załadowaną amunicją palną, która posiadała bez pozwolenia,

a następnie, wykonując polecenie J. S. (1) i działając wspólnie i w porozumieniu z nią, przejęła od J. S. (1) przekazaną samodziałową broni palną model (...) (...) z tłumikiem z załadowaną amunicją palną, którą posiadała bez zezwolenia, przy użyciu której oddała dwa strzały w kierunku M. S. idącego do rannej i umierającej żony, powodując u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci:

⚫

rany wlotowej od strony lewej pleców i powstanie kanału przelotowego przez ciało pokrzywdzonego przez jego serce z wylotem w trzeciej przestrzeni międzyżebrowej skośnie od tyłu i ku górze i przodowi,

doprowadzając tym samym do masywnej utraty kiwi w następstwie czego M. S. zmarł, to jest o popełnienie czynu z art. 263 § 2 KK i art. 148 § 2 pkt 3 KK i art. 263 § 2 KK w zw. z art. 11 § 2 KK przy zastosowaniu art. 12 § 1 KK

XI.  w okresie od 5 lutego 2022 r. do 13 lutego 2022 r. w J., K., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu w ramach podziału ról i zadań w realizacji czynu zabronionego poprzez wykonanie niektórych istotnych czynności wykonawczych w postaci:

⚫

dokonania w dniu 5 lutego 2022 r. zamówienia w firmie (...) z siedzibą w Z., za pośrednictwem konta użytkownika o nr (...) o nazwie (...) na portalu e-handlu (...) z przypisanym numerem (...) i adresie e-mail: (...) i adresie korespondencyjnym (...), (...)-(...) L., 10 sztuk opakowań po 100 ml każde, żywych larw muchy plujki pospolitej, występujących pod nazwą handlową (...), stanowiące żywe larwy owadów nekrofagicznych, i dokonania płatności za ww. towar w wysokości 34,80 zł i usługę przesyłki w wysokości 8,99 zł w łącznej wysokości 43,79 zł,

⚫

odebrania dostarczonych zgodnie z zamówieniem z dnia 5 lutego 2022 r. 10 sztuk opakowań po 100 ml każde, żywych larw muchy plujki pospolitej, z paczkomatu firmy kurierskiej w J. w dniu 8 lutego 2022 r. i zaniesienia na kilka dni do niedaleko znajdującego się biura D. Z. (1) przy Placu (...) w J., gdzie poiła żywe larwy tych owadów,

⚫

zabrania i dostarczenia w bliżej nieustalonym dniu do dnia 11 lutego 2022 r. po 1000 ml żywych larw muchy plujki pospolitej do mieszkania przy ul. (...) (...) w K. w celu zjedzenia przez ww. owady tkanek miękkich zwłok znajdujących się w tym mieszkaniu,

⚫

dokonania w dniu 11 lutego 2022r. zamówienia w firmie (...) z siedzibą w Z., za pośrednictwem konta użytkownika o nr (...) o nazwie (...) na portalu e-handlu (...) z przypisanym numerem (...) i adresie e-mail: (...) i adresie korespondencyjnym (...), (...)-(...) L., 20 sztuk opakowań po 100 ml każde, żywych larw muchy plujki pospolitej, występujących pod nazwą handlową (...), stanowiące żywe larwy owadów nekrofagicznych, i dokonania płatności za ww. towar w wysokości 83,60zł,

w wyniku czego swoim zachowaniem zbezcześciła zwłoki B. S., to jest o popełnienie czynu z art. 262 § 1 KK w zw. z art. 12 § 1 KK

XII.  w okresie od 5 lutego 2022 r. do 13 lutego 2022 r. w J., K., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wspólnie i w porozumieniu w ramach podziału ról i zadań w realizacji czynu zabronionego poprzez wykonanie niektórych istotnych czynności wykonawczych w postaci:

⚫

dokonania w dniu 5 lutego 2022 r. zamówienia w firmie (...) z siedzibą w Z., za pośrednictwem konta użytkownika o nr (...) o nazwie (...) na portalu e-handlu (...) z przypisanym numerem (...) i adresie e-mail: (...) i adresie korespondencyjnym (...), (...)-(...) L., 10 sztuk opakowań po 100 ml każde, żywych larw muchy plujki pospolitej, występujących pod nazwą handlową (...), stanowiące żywe larwy owadów nekrofagicznych, i dokonania płatności za ww. towar w wysokości 34,80 zł i usługę przesyłki w wysokości 8,99 zł w łącznej wysokości 43,79 zł,

⚫

odebrania dostarczonych zgodnie z zamówieniem z dnia 5 lutego 2022r. 10 sztuk opakowań po 100 ml każde, żywych larw muchy plujki pospolitej, z paczkomatu firmy kurierskiej w J. w dniu 8 lutego 2022r. i zaniesienia na kilka dni do niedaleko znajdującego się biura D. Z. (1) przy Placu (...) w J., gdzie poiła żywe larwy tych owadów,

⚫

zabrania i dostarczenia w bliżej nieustalonym dniu do dnia 11 lutego 2022r. po 1000 ml żywych larw muchy plujki pospolitej do mieszkania przy ul. (...) (...) w K. w celu zjedzenia przez ww. owady tkanek miękkich zwłok znajdujących się w tym mieszkaniu,

⚫

dokonania w dniu 11 lutego 2022r. zamówienia w firmie (...) z siedzibą w Z., za pośrednictwem konta użytkownika o nr (...) o nazwie (...) na portalu e-handlu (...) z przypisanym numerem (...) i adresie e-mail: (...) i adresie korespondencyjnym (...), (...)-(...) L., 20 sztuk opakowań po 100 ml każde, żywych larw muchy plujki pospolitej, występujących pod nazwą handlową (...), stanowiące żywe larwy owadów nekrofagicznych, i dokonania płatności za ww. towar w wysokości 83,60zł, w wyniku czego swoim zachowaniem zbezcześciła zwłoki M. S., to jest o popełnienie czynu z art. 262 § 1 KK w zw. z art. 12 § 1 KK

D. Z. (1) został oskarżony o to, że:

XIII.  w okresie od dnia 25 grudnia 2021 r. do dnia 5 maja 2022 r. w K., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz działając w bezpośrednim zamiarze, aby J. S. (1) i K. Z. (1), dokonały zaplanowanego pozbawienia życia B. S., przy użyciu broni palnej, ułatwił J. S. (1) i K. Z. (1) popełnienie czynu zabronionego w ten sposób, że:

⚫

nabył instrukcję obsługi broni model (...),

⚫

zapoznał J. S. (1) w bliżej nieustalonym dniu w okresie od dnia 25 grudnia 2021 r. do dnia 12 stycznia 2022 r. z obsługą techniczną broni model (...),

⚫

przyniósł w dniu 13 stycznia 2022 r. do swojego pomieszczenia biurowego przy Placu (...) w J., uprzednio przygotowaną przez niego samodziałową broń palną model (...) (...) z tłumikiem,

⚫

w uzgodnieniu z J. S. (1), załadował samodziałową broń palną model (...) (...) z tłumikiem, amunicją palną w ilości 4 naboi kaliber (...),

⚫

przekazał - w uzgodnieniu z J. S. (1) - załadowaną samodziałową broń palną model (...) (...) z tłumikiem, amunicją palną w ilości 4 naboi kaliber (...), K. Z. (1), nie posiadającej pozwolenia na jej posiadanie, w celu ukrycia w plecaku i przeniesienia jej do mieszkania rodziców J. S. (1) w K. w celu użycia przez J. S. (1) do zabójstwa matki B. S., w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie związanej z działaniem bez powodu i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez J. S. (1),

⚫

w dniu 14 stycznia 2022 r. po dokonaniu zabójstwa B. S., broń palną model (...) (...) przyjął z powrotem, bez posiadania pozwolenia, którą zapakował do czarnego worka i umieścił wraz z amunicją w torbie po laptopie i ukrył pod samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) zaparkowanym w zamkniętym garażu typu blaszak na terenie nieruchomości przy ul. (...) w K., zacierając tym samym ślady przestępstwa poprzez usunięcie narzędzi służących do zabójstwa B. S., czym utrudnił postępowanie karne pomagając J. S. (1) i K. Z. (1) uniknąć odpowiedzialności karnej, to jest o popełnienie czynu z art. 263 § 2 KK i art. 18 § 3 KK w zw. z art. 148 § 2 pkt 3 KK i art. 263 § 2 KK i art. 239 § 1 KK w zw. z art. 11 § 2 KK przy zastosowaniu art. 12 § 1 KK

XIV.  w okresie od dnia 25 grudnia 2021 r. do dnia 5 maja 2022 r. w K., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz działając w bezpośrednim zamiarze, aby J. S. (1) i K. Z. (1), dokonały zaplanowanego pozbawienia życia M. S., przy użyciu broni palnej, ułatwił J. S. (1) i K. Z. (1) popełnienie czynu zabronionego w ten sposób, że:

⚫

nabył instrukcję obsługi broni model (...),

⚫

zapoznał J. S. (1) w bliżej nieustalonym dniu w okresie od dnia 25 grudnia 2021 r. do dnia 12 stycznia 2022 r. z obsługą techniczną broni model (...),

⚫

przyniósł w dniu 13 stycznia 2022 r. do swojego pomieszczenia biurowego przy Placu (...) w J., uprzednio przygotowaną przez niego samodziałową broń palną model (...) (...) z tłumikiem,

⚫

w uzgodnieniu z J. S. (1), załadował samodziałową broń palną model (...) (...) z tłumikiem, amunicją palną w ilości 4 naboi kaliber (...),

⚫

przekazał - w uzgodnieniu z J. S. (1) - załadowaną samodziałową broń palną model (...) (...) z tłumikiem, amunicją palną w ilości 4 naboi kaliber (...), K. Z. (1), nie posiadającej pozwolenia na jej posiadanie, w celu ukrycia w plecaku i przeniesienia jej do mieszkania rodziców J. S. (1) w K. w celu użycia przez J. S. (1) do zabójstwa ojca M. S., w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie związanej z działaniem bez powodu i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez J. S. (1),

⚫

w dniu 14 stycznia 2022 r. po dokonaniu zabójstwa M. S., broń palną model (...) (...) przyjął z powrotem, bez posiadania pozwolenia, którą zapakował do czarnego worka i umieścił wraz z amunicją w torbie po laptopie i ukrył pod samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) zaparkowanym w zamkniętym garażu typu blaszak na terenie nieruchomości przy ul. (...) w K., zacierając tym samym ślady przestępstwa poprzez usunięcie narzędzi służących do zabójstwa M. S., czym utrudnił postępowanie karne pomagając J. S. (1) i K. Z. (1) uniknąć odpowiedzialności karnej, to jest o popełnienie czynu z art. 263 § 2 KK i art. 18 § 3 KK w zw. z art. 148 § 2 pkt 3 KK i art. 263 § 2 KK i art. 239 § 1 KK w zw. z art. 11 § 2 KK przy zastosowaniu art. 12 § 1 KK

XV.  w okresie od dnia 5 lutego 2022 r. do dnia 20 kwietnia 2022 r. w J. i w K., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego w zamiaru, aby J. S. (1) i K. Z. (1), dokonały czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie w postaci zbezczeszczenia zwłok B. S. w ten sposób, że:

⚫

posiadając wędkarską wiedzę o żerowaniu zwierząt, udzielił rad związanych z możliwością nabycia żywych larw muchy plujki pospolitej, występujących pod nazwą handlową (...), stanowiącą żywe larwy owadów nekrofagicznych i ich pojeniu do czasu uzyskania końcowego etapu rozwoju larwalnego i dopiero w tym stadium złożenia w mieszkaniu rodziców J. S. (1) w K., gdzie znajdowały się zwłoki B. S.,

⚫

udostępnił J. S. (1) i K. Z. (1) w okresie od dnia 8 lutego 2022r. do dnia 14 lutego 2022r., na okres kilku bliżej nieustalonych dni, pomieszczenie swojego biura przy Placu (...) w J., w celu pojenia żywych larw tych owadów, do czasu uzyskania końcowego etapu rozwoju larwalnego i dopiero w tym stadium złożenia ich w mieszkaniu rodziców J. S. (1) w K., gdzie znajdowały się zwłoki B. S. w celu zjedzenia jej tkanek miękkich,

w wyniku czego pomógł J. S. (1) i K. Z. (1) w dokonaniu zbeszczeszczania zwłok B. S. w okresie od bliżej nieustalonego dnia pomiędzy 8 lutego 2022 r. a 11 lutego 2022 r. do dnia 20 kwietnia 2022 r., to jest o popełnienie przestępstwa z art. 18 § 3 KK w zw. z art. 262 § 1 KK w zw. z art. 12 § 1 KK

XVI.  w okresie od dnia 5 lutego 2022 r. do dnia 20 kwietnia 2022 r. w J. i w K., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego w zamiaru, aby J. S. (1) i K. Z. (1), dokonały czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie w postaci zbezczeszczenia zwłok M. S. w ten sposób, że:

⚫

posiadając wędkarską wiedzę o żerowaniu zwierząt, udzielił rad związanych z możliwością nabycia żywych larw muchy plujki pospolitej, występujących pod nazwą handlową (...), stanowiącą żywe larwy owadów nekrofagicznych i ich pojeniu do czasu uzyskania końcowego etapu rozwoju larwalnego i dopiero w tym stadium złożenia w mieszkaniu rodziców J. S. (1) w K., gdzie znajdowały się zwłoki M. S.,

⚫

udostępnił J. S. (1) i K. Z. (1) w okresie od dnia 8 lutego 2022r. do dnia 14 lutego 2022r. na okres kilku bliżej nieustalonych dni, pomieszczenie swojego biura przy Placu (...) w J., w celu pojenia żywych larw tych owadów, do czasu uzyskania końcowego etapu rozwoju larwalnego i dopiero w tym stadium złożenia ich w mieszkaniu rodziców J. S. (1) w K., gdzie znajdowały się zwłoki M. S. w celu zjedzenia jego tkanek miękkich,

w wyniku czego pomógł J. S. (1) i K. Z. (1) w dokonaniu zbeszczeszczania zwłok M. S. w okresie od bliżej nieustalonego dnia pomiędzy 8 lutego 2022 r. a 11 lutego 2022 r. do dnia 20 kwietnia 2022 r., to jest o popełnienie czynu z art. 18 § 3KK w zw. z art. 262 § 1 KK w zw. z art. 12 § 1 KK

XVII.  w dniu 21 kwietnia 2022 r. w K., woj. (...) posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu gazowego (...) produkcji niemieckiej wraz z magazynkiem i amunicją (...), oraz amunicję w postaci 131 sztuk nabojów pistoletowych kal. (...), 10 sztuk amunicji (...), oraz 2 sztuki amunicji (...) (...), to jest o popełnienie czynu z art. 263 § 2 KK

Sąd Okręgowy w Świdnicy wyrokiem z 28 sierpnia 2024 r., III K 40/23, na podstawie art. 4§1 KK, stosując przepisy KK obowiązujące do dnia 1 października 2023 r.:

I.  J. S. (1) uznał za winną popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w pkt I i III części wstępnej, z tym że przyjął, że zarzucanych jej czynów dopuściła się działając w krótkich okresach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i zakwalifikował je z art. 18 § 1 KK w zw. z art. 13 § 2 KK w zw. z art. 148 § 2 pkt 3 KK oraz z art. 148 § 2 pkt 3 KK i art. 263 § 2 KK w zw. z art. 11 § 2 KK przy zastosowaniu art. 12 § 1 KK i za to na podstawie art. 148 § 2 pkt 3 KK w zw. z art. 11 § 3 KK wymierzył jej karę dożywotniego pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 40 § 1 i 2 KK w zw. z art. 43 § 1 KK orzekł wobec oskarżonej środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 8 (ośmiu) lat;

III.  na podstawie art. 47 § 1 KK orzekł od oskarżonej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej nawiązkę w wysokości 20.000 (dwudziestu tysięcy) zł;

IV.  J. S. (1) uznał za winną popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w pkt II i IV części wstępnej wyroku, z tym że przyjął, że zarzucanych jej czynów dopuściła się działając w krótkich okresach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i zakwalifikował je z art. 18 § 1 KK w zw. z art. 13 § 2 KK w zw. z art. 148 § 2 pkt 3 KK oraz z art. 148 § 2 pkt 3 KK i art. 263 § 2 KK w zw. z art. 11 § 2 KK przy zastosowaniu art. 12 § 1 KK i za to na podstawie art. 148 § 2 pkt 3 KK w zw. z art. 11 § 3 KK wymierzył jej karę dożywotniego pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 40 § 1 i 2 KK w zw. z art. 43 § 1 KK orzekł wobec oskarżonej środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 8 (ośmiu) lat;

VI.  na podstawie art. 47 § 1 KK orzekł od oskarżonej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej nawiązkę w wysokości 20.000 (dwudziestu tysięcy) zł;

VII.  J. S. (1) uznał za winną popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w punktach V i VI części wstępnej wyroku, to jest przestępstw z art. 18 § 1 KK. w zw. z art. 262 § 1 KK w zw. z art. 12 § 1 KK i za to na podstawie art. 262 § 1 KK wymierzył jej kary po 1 roku pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 85 § 1 KK i art. 88 KK orzeczone wobec J. S. (1) w punktach I, IV i VII wyroku kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną dożywotniego pozbawienia wolności;

IX.  na podstawie art. 90 § 2 KK orzeczone wobec J. S. (1) w punktach II i V wyroku środki karne połączył i określił łączny środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych określając czas jego trwania na okres 10 (dziesięciu) lat;

X.  na podstawie art. 77 § 2 KK określił, że J. S. (1) może skorzystać z warunkowego przedterminowego zwolnienia po odbyciu co najmniej 30 lat kary łącznej pozbawienia wolności;

XI.  K. Z. (1) uznał za winną popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w pkt VII i IX części wstępnej, z tym że przyjął, że zarzucanych jej czynów dopuściła się działając w krótkich okresach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i zakwalifikował je z art. 13 § 2 KK w zw. z art. 148 § 2 pkt 3 KK oraz z art. 148 § 2 pkt 3 KK i art. 263 § 2 KK w zw. z art. 11 § 2 KK przy zastosowaniu art. 12 § 1 KK i za to na podstawie art. 148 § 2 pkt 3 KK w zw. z art. 11 § 3 KK przy zastosowaniu art. 60 § 1, 3 i 6 pkt 2 KK wymierzył jej karę 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności;

XII.  na podstawie art. 40 § 1 i 2 KK w zw. z art. 43 § 1 KK orzekł wobec oskarżonej środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 8 (ośmiu) lat;

XIII.  K. Z. (1) uznał za winną popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w pkt VIII i X części wstępnej, z tym że przyjął, że zarzucanych jej czynów dopuściła się działając w krótkich okresach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i zakwalifikował je z art. 13 § 2 KK w zw. z art. 148 § 2 pkt 3 KK oraz z art. 148 § 2 pkt 3 KK i art. 263 § 2 KK w zw. z art. 11 § 2 KK przy zastosowaniu art. 12 § 1 KK i za to na podstawie art. 148 § 2 pkt 3 KK w zw. z art. 11 § 3 KK przy zastosowaniu art. 60 § 1,3 i 6 pkt 2 KK wymierzył jej karę 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności;

XIV.  na podstawie art. 40 § 1 i 2 KK w zw. z art. 43 § 1 KK orzekł wobec oskarżonej K. Z. (1) środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 8 (ośmiu) lat;

XV.  K. Z. (1) uznał za winną popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w punktach XI i XII części wstępnej wyroku, to jest przestępstw z art. 262 § 1 KK w zw. z art. 12 § 1 KK i stosując przepis art. 61 § 1 KK odstąpił od wymierzenia kar za te czyny;

XVI.  na podstawie art. 85 § 1 KK i art. 86 § 1 KK orzeczone wobec K. Z. (1) w punktach XI, XIII wyroku kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności;

XVII.  na podstawie art. 90 § 2 KK orzeczone wobec K. Z. (1) w punktach XII i XIV wyroku środki karne połączył i określił łączny środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych określając czas jego trwania na okres 10 (dziesięciu) lat;

XVIII.  D. Z. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach XIII oraz XIV części wstępnej, z tym że przyjął, że oskarżony pomógł J. S. (1) oraz K. Z. (1) w popełnieniu zarzucanych im zbrodni oraz z ich opisów wyeliminował zapis „zacierając tym samym ślady przestępstwa poprzez usunięcie narzędzi służących do zabójstwa B. S., czym utrudnił postępowanie karne pomagając J. S. (1) i K. Z. (1) uniknąć odpowiedzialności karnej” i zakwalifikował zarzucane mu czyny z art. 18 § 3 KK w zw. z art. 148 § 2 pkt 3 KK i art. 263 § 2 KK w zw. z art. 11 § 2 KK przy zastosowaniu art. 12 § 1 KK i za to na podstawie art. 19 § 1 KK w zw. z art. 148 § 2 pkt 3 KK w zw. z art. 11 § 3 KK wymierzył mu kary po 14 (czternaście) lat pozbawienia wolności;

XIX.  na podstawie art. 40 § 1 i 2 KK w zw. z art. 43 § 1 KK orzekł wobec oskarżonego środki karne w postaci pozbawienia praw publicznych na okres po 8 (osiem) lat;

XX.  D. Z. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach XV oraz XVI części wstępnej wyroku, z tym że przyjął, że oskarżony pomógł J. S. (1) oraz K. Z. (1) w popełnieniu zarzucanych im występków i zakwalifikował zarzucane mu czyny z art. 18 § 3 KK w zw. z art. 262 § 1 KK przy zastosowaniu art. 12 § 1 KK i za to na podstawie art. 19 § 1 KK w zw. z art. 262 § 1 KK wymierzył mu kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

XXI.  D. Z. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie XVII części wstępnej wyroku, to jest czynu z art. 263 § 2 KK i za to na podstawie art. 263 § 2 KK wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

XXII.  na podstawie art. 44 § 2 KK orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa broni w postaci pistoletu gazowego (...) produkcji niemieckiej wraz z magazynkiem i amunicją (...), oraz amunicję w postaci 131 sztuk nabojów pistoletowych kal. (...), 10 sztuk amunicji (...), oraz 2 sztuki amunicji (...) (...);

XXIII.  na podstawie art. 85 § 1 K.k. i art. 86 § 1 KK orzeczone wobec D. Z. (1) w punktach XVIII, XX, XXI wyroku kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną 15 (piętnastu) lat pozbawienia wolności;

XXIV.  na podstawie art. 63 § 1 KK na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym okres ich zatrzymania i tymczasowego aresztowania:

⚫

J. S. (1) od dnia 20 kwietnia 2022 r. godz. 18:30 do dnia 28 sierpnia 2024 r.,

⚫

K. Z. (1) od dnia 20 kwietnia 2022 r. godz. 21:20 do dnia 28 sierpnia 2024 r.,

⚫

D. Z. (1) od dnia 21 kwietnia 2022 r. godz. 19:15 do dnia 28 sierpnia 2024 r.;

XXV.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata I. D. 4.200 zł (z VAT) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej J. S. (1) z urzędu w toku postępowania przygotowawczego oraz przed sądem I instancji;

XXVI.  na podstawie art. 627 KPK zasądził od J. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w sprawie w części w wysokości 200.000 zł, a na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył jej opłatę sądową w wysokości 1000 zł;

XXVII.  na podstawie art. 624 § 1 KPK zwolnił K. Z. (1) w całości od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, zaliczając wydatki poniesione w sprawie na rachunek Skarbu Państwa.

XXVIII.  na podstawie art. 627 KPK zasądził od D. Z. (1) na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w sprawie w części w wysokości 50.000 zł, a na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę sądową w wysokości 600 zł.

Wyrok zaskarżył oskarżyciel publiczny co do punktu IX na niekorzyść J. S. (1), co do punktu XVII na niekorzyść K. Z. (1) i co do punktów XVIII, XXI i XXIII na niekorzyść D. Z. (1), zarzucając:

I.  obrazę prawa materialnego, tj.:

1.  art. 85§1 KK i art. 86§1 KK polegającą na niewskazaniu wobec J. S. (1) w punkcie IX wyroku podanych wyżej przepisów jako podstawy łączenia środków karnych pozbawienia praw publicznych;

2.  art. 85§1 KK i art. 86§1 KK polegającą na niewskazaniu wobec K. Z. (1) w punkcie XVII wyroku podanych wyżej przepisów jako podstawy łączenia środków karnych pozbawienia praw publicznych;

3.  art. 90§2 KK w zw. z art. 85§1 KK i art. 86§1 KK polegającą na nieorzeczeniu wobec D. Z. (1) kary łącznej pozbawienia praw publicznych, pomimo obligatoryjnego nakazu;

II.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść punktu XXI wyroku, tj. art. 413§1 pkt 5 i §2 pkt 1 KPK przez pominięcie okresu posiadania bez zezwolenia amunicji do broni palnej w postaci 131 sztuk nabojów pistoletowych kaliber (...) od bliżej nieustalonego dnia i co najmniej od 13 stycznia 2022 r. do 5 maja 2022 r.;

III.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez ustalenie okoliczności wpływających na złagodzenie kar wymierzonych D. Z. (1);

IV.  rażącą niewspółmierność:

1.  kary roku pozbawienia wolności wymierzonej D. Z. (1) za czyn przypisany w punkcie XXI, nieuwzgledniającej stopnia społecznej szkodliwości czynu, okoliczności jego popełnienia, zachowania przed i po popełnieniu czynu, motywacji i pobudek działania oraz ilości i rodzaju posiadanej broni palnej;

2.  kar po 14 lat wymierzonych D. Z. (1) w punkcie XVIII wyroku przez przecenienie stopnia występujących okoliczności łagodzących i nadanie im zbyt dużego waloru oraz niedocenienie licznych i istotnych okoliczności obciążających;

3.  kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności wymierzonej D. Z. (1), która jest nieznacznie wyższa od kary wymierzonej przy zastosowaniu zasady absorpcji, przez co nie odpowiada społecznemu oddziaływaniu jakie kara ma osiągnąć i nie uwzględnia ustawowych dyrektyw wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności.

We wniosku odwoławczym skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w sposób określony w apelacji.

Wyrok zaskarżyła obrończyni J. S. (1) w zakresie orzeczeń zawartych w punktach od I do X zarzucając:

I.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1.  art. 170§1 pkt 2 KPK w zw. z art. 201 KPK przez oddalenie wniosków dowodowych z 20.04.2023 r. sprecyzowanych 21.07.2023 r. o:

a)  przesłuchanie wychowawcy z internatu i osób, z którymi mieszkała tam K. Z. (1) na okoliczność jej zachowania się,

b)  przeprowadzenie dowodu z nowej opinii biegłych psychologów i psychiatrów przy udziale tłumacza przysięgłego wydanej po swobodnym wypowiedzeniu się oskarżonej, a nie odpowiadaniu przez nią na zadawane pytania,

c)  przeprowadzenie eksperymentu procesowego, po odebraniu od oskarżonej wyjaśnień w języku angielskim i sporządzenie uzupełniającej opinii biegłych z zakresu analizy i syntezy obrazu w środowisku 3 D, ponieważ pierwotna opinia została wydana wyłącznie na podstawie wyjaśnień K. Z. (1),

d)  zwrócenie się do wskazanego przez oskarżoną towarzystwa ubezpieczeniowego o wydanie polisy, na mocy której oskarżona uposażyła K. Z. (1) na wypadek swojej śmierci,

e)  zwrócenie się do Komendanta Policji w L. o nadesłanie notatnika służbowego M. G. za okres od lutego 2022 r. do 22 kwietnia 2022 r., protokołów ewentualnych czynności z udziałem oskarżonej oraz kopii zeszytu z dyżurki komisariatu policji za okres od 1 lutego 2022 r. do 20 kwietnia 2022 r.;

2.  art. 72 KPK w zw. z art. 204§1 KPK przez przeprowadzenie czynności procesowych bez udziału tłumacza przysięgłego, gdy oskarżona od początku postępowania, w tym przygotowawczego, konsekwentnie zgłaszała niedostateczną znajomość języka polskiego, która wpłynęła na sposób oraz zakres składanych wyjaśnień, pomimo że potrzebę przydzielenia tłumacza dostrzegł prokurator w trakcie końcowych czynności zaznajomienia się z materiałem dowodowym sprawy;

3.  art. 7 KPK w zw. z art. 410 KPK przez dowolną ocenę materiału dowodowego wyrażającą się w:

a)  niezasadnej odmowie dania wiary wyjaśnieniom oskarżonej, gdy odbiegają one od wyjaśnień K. Z. (1),

b)  bezkrytyczne przyjęcie, że wyjaśnienia K. Z. (1) są wiarygodne,

c)  bezkrytyczne przyjęcie, że wyjaśnienia K. Z. (1) w zakresie opisu zabójstwa zasługują na wiarę, gdy opis ten wydaje się nieracjonalny i nielogiczny;

d)  bezpodstawne przyjęcie, że kula amunicji osadzona w okolicy podżuchwowej J. S. (1) znalazła się tam w wyniku przelotu przez ciało M. S., gdy K. Z. (1) celowo oddała strzał w jej kierunku, aby otrzymać pieniądze z lokaty, do których była uposażona;

II.  błąd w ustaleniach faktycznych, który miał istotny wpływ na rozstrzygnięcie, polegający na ustaleniu, że:

1.  J. S. (1) miała zamiar zabicia rodziców, gdy jedynym źródłem tej informacji jest K. Z. (1), która składając wyjaśnienia została poinformowana o możliwości zredukowania jej kary do minimum, a zatem kierowała się własnym interesem zrzucając winę na J. S. (1);

2.  motywem działania J. S. (1) były kwestie finansowe, tj. obawa przed odkryciem przez rodziców wybrania pieniędzy z rachunku bankowego, gdy oskarżona pozostawała z rodzicami w bliskich i serdecznych relacjach, zaś sporadyczne uwagi o rzekomej nienawiści były spowodowane określonymi sytuacjami, które nie były znaczące;

3.  oskarżona brała udział w spreparowaniu ciasta, gdy to K. Z. (1) podejmowała wszystkie czynności, od zakupu ciasta i żelu uspokajającego, wymieszania tych składników i zaserwowania ciasta rodzicom J. S. (1);

4.  oskarżona spowodowała u matki obrażenia, w wyniku których zmarła, gdy do takich ustaleń przyczyniły się wyjaśnienia K. Z. (1), która jest nierzetelna i niewiarygodna;

5.  po dokonaniu zabójstwa, któremu oskarżona zaprzecza, przebywała w mieszkaniu rodziców podejmując działania zmierzające do pozbycia się ich ciał, gdy jedyną osobą, która o tym mówi jest K. Z. (1), a także o tym, że oskarżona sposób pozbycia się ciał ustalała z D. Z. (1);

6.  K. Z. (1) była poddana oskarżonej, która dysponowała jej kartą płatniczą, gdy miała ona swobodę w dysponowaniu swoimi środkami finansowymi, dokonując często płatności on-line bądź za pomocą aplikacji w telefonie;

7.  wspólnego zawinięcia ciał w folię, gdy zrobiła to wyłącznie K. Z. (1);

8.  K. Z. (1) na polecenie oskarżonej w dniu 5 lutego 2022 r. na (...) kupiła 10 opakowań po 10 ml każde żywych larw muchy plujki, w celu pozbycia się ciał rodziców, gdy oskarżona nie wiedziała o tym;

III.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, przez błędne zastosowanie przepisu art. 627 KPK i pominięcie przepisu art. 624 KPK ewentualnie art. 633 KPK, zasądzając od oskarżonej koszty procesu w wysokości 200.000 zł.

We wniosku odwoławczym skarżąca wniosła o uniewinnienie oskarżonej, ewentualnie o uchylenie wyroku w celu uzupełnienia postępowania dowodowego przez dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów zawnioskowanych przez oskarżoną przy udziale tłumacza przysięgłego z języka angielskiego.

Wyrok zaskarżył obrońca K. Z. (1) adw. G. Ć. w części co do kary, zarzucając rażącą niewspółmierność (surowość) orzeczonej kary w zakresie punktu:

1.  XI wyroku przez wymierzenie kary 7 lat pozbawienia wolności za czyny opisane w punktach VII i IX części wstępnej wyroku;

2.  XIII przez wymierzenie kary 10 lat pozbawienia wolności za czyny opisane w punktach VIII i X części wstępnej wyroku;

3.  XVI przez wymierzenia kary łącznej 12 lat pozbawienia wolności, gdy cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonej zostaną spełnione przez wymierzenie kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności, gdyż oskarżona przyznała się do zarzucanych czynów, ujawniła wszystkie okoliczności przestępstwa, nie utrudniała postępowania, wyraziła skruchę, była pod silnym wpływem opiekunów prawnych, tj. J. S. (1) i D. Z. (1).

We wniosku odwoławczym skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonej kar:

⚫

6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyny opisane w punktach VII i IX części wstępnej wyroku;

⚫

6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyny opisane w punktach VIII i X części wstępnej wyroku;

⚫

8 lat pozbawienia wolności kary łącznej.

Wyrok zaskarżył obrońca D. Z. (1) adw. T. K. w zakresie orzeczeń zawartych w punktach od XVIII do XXIII oraz XXVIII zarzucając:

I.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik postępowania, tj.:

1.  art. 410 KPK w zw. z art. 7 KPK w zw. z art. 5§2 KPK przez dowolną ocenę materiału dowodowego oraz rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego niedających się rozstrzygnąć wątpliwości przez przyjęcie, że popełnił czyny opisane w punktach XVIII, XX i XXI wyroku;

2.  art. 410 KPK w zw. z art. 7 KPK w zw. z art. 5§2 KPK przez dowolną ocenę materiału dowodowego oraz rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego niedających się rozstrzygnąć wątpliwości przez przyjęcie, że ułatwił J. S. (1) i K. Z. (1) dokonanie zabójstwa B. S. i M. S.;

3.  art. 410 KPK w zw. z art. 7 KPK w zw. z art. 5§2 KPK przez dowolną ocenę materiału dowodowego oraz rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego niedających się rozstrzygnąć wątpliwości przez przyjęcie, że ułatwił J. S. (1) i K. Z. (1) zbezczeszczenie zwłok B. S. i M. S.;

4.  art. 410 KPK w zw. z art. 7 KPK w zw. z art. 5§2 KPK przez dowolną ocenę materiału dowodowego oraz rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego niedających się rozstrzygnąć wątpliwości przez przyjęcie, że 21 kwietnia 2022 r. posiadał bez zezwolenia broń palną w postaci pistoletu gazowego W. z magazynkiem i amunicją oraz amunicję w ilości 131 sztuk nabojów pistoletowych kaliber (...), 10 sztuk amunicji (...) i 2 sztuki amunicji (...);

5.  art. 410 KPK w zw. z art. 7 KPK przez danie wiary wyjaśnieniom K. Z. (1), gdy nie powinny być uznane za wiarygodne, gdyż posiadała interes w umniejszeniu swojej roli w przestępstwie przez obciążenie współoskarżonych, posiada tendencję do pomawiania innych osób, gdyż pomówiła swego ojca o molestowanie, co miało wpływ na wynik postępowania, gdyż na podstawie jej wyjaśnień oparł się sąd;

6.  art. 410 KPK w zw. z art. 7 KPK i art. 5§2 KPK przez dowolną ocenę materiału dowodowego oraz rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego niedających się rozstrzygnąć wątpliwości przez przyjęcie, że ponosi odpowiedzialność za przestępstwo z art. 18§3 KK w zw. z art. 148§2 pkt 3 KK i art. 263§2 KK w zw. z art. 11§2 KK i art. 12§1 KK, gdy nie wykazano, aby wiedział kogo i z jakich powodów chcą zabić oskarżone J. S. (1) i K. Z. (1);

7.  art. 170§1 pkt 4 i 5 KPK przez bezpodstawne oddalenie wniosku dowodowego z 5 lipca 2023 r. dotyczącego przesłuchania policjantów na okoliczność przeszukania garażu oraz J. S. (2) na okoliczność, czy słyszała treść rozmów oskarżonych;

II.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 12§1 KK w zw. z art. 11§1 KK w zw. z art. 262§1 KK i art. 23 KC, przez niezasadne przyjęcie, że czyny z punktów XV i XVI części wstępnej wyroku stanowią odrębne czyny, gdy przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, co powinno skutkować uznaniem ich za jeden czyn i wymierzenie jednej kary;

III.  rażącą niewspółmierność kar cząstkowych wymierzonych za poszczególne przestępstwa oraz kary łącznej.

We wniosku odwoławczym skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów, ewentualnie o jego zmianę przez wymierzenie kary łagodniejszej, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zważył co następuje. Zaskarżony wyrok podlegał zmianie z powodów leżących zasadniczo poza granicami zaskarżenia i podniesionych zarzutów, gdyż dokonana korekta nie pogarszała sytuacji prawnej oskarżonych, a przeciwnie, polepszała ich sytuację. Uwagi w tych kwestiach zamieszczone zostaną po przedstawieniu uwag dotyczących oceny zarzutów podniesionych w apelacjach.

Przechodząc do apelacji oskarżonej J. S. (1); skarga okazała się niezasadna z następujących powodów. Stosownie do przepisu art. 72§1 KPK, oskarżony ma prawo do korzystania z bezpłatnej pomocy tłumacza, jeżeli nie włada w wystarczającym stopniu językiem polskim. Potrzeba zapewnienia tłumacza osobie, która nie włada w wystarczającym stopniu językiem polskim wynika także z przepisu art. 6 ust. 3 lit. e EKPC oraz Dyrektywy PE 2010/64/UE z 20.10.2010 r. w sprawie prawa do tłumaczenia ustnego i pisemnego w postępowaniu karnym, gdzie art. 2 stanowi, że osobom podejrzanym i oskarżonym, które nie mówią w języku danego postępowania lub go nie rozumieją należy zapewnić tłumaczenie ustne podczas postępowania przed organami śledczymi i sądowymi, w tym podczas przesłuchania przez policję, wszystkich rozpraw sądowych oraz wszelkich niezbędnych posiedzeń. Powinnością organów państwa jest ustalenie, czy wymienione osoby mówią w języku postępowania karnego i czy go rozumieją oraz czy potrzebują pomocy tłumacza.

Użyty w art. 72§1 KPK zwrot „nie włada w wystarczającym stopniu językiem polskim” wskazuje, że osobą uprawnioną do korzystania z pomocy tłumacza jest również osoba, która ze względu na brak dostatecznej czynnej i biernej znajomości języka polskiego nie może w pełni świadomie uczestniczyć w procesie. W orzecznictwie sądowym wyrażany jest pogląd, że warunkiem uzasadniającym wezwanie tłumacza jest ustalenie, że oskarżony nie rozumie w dostatecznym stopniu zadawanych pytań bądź nie może formułować myśli odtwarzających przebieg zdarzeń (zob. wyr. SN z 22.04.1970 r., III KR 45/70; wyr. SN z 3.04.2003 r., III KKN 143/01). Swoboda formułowania myśli zakłada posługiwanie się językiem polskim w stopniu niestwarzającym problemów w komunikacji, gdyż dla sprawowania obrony istotne znaczenie ma zapewnienie zrozumienia i sensu dokonywanych czynności procesowych.

Kluczową kwestią jest zatem ustalenie, czy J. S. (1) mówi w języku polskim i rozumie go, gdyż w przeciwnym razie aktualizuje się jej prawo do żądania zapewnienia tłumacza przy dokonywaniu wszystkich czynności procesowych. W apelacji podnosi się, że J. S. (1) w zasadzie od początku postępowania przygotowawczego zgłaszała brak znajomości języka polskiego, co miało stanowić przeszkodę w prowadzeniu skutecznej obrony. Dopiero na późnym etapie postępowania przygotowawczego zapewniono udział tłumacza, który towarzyszył oskarżonej w końcowym zaznajomieniu z materiałami postępowania. Konsekwencją tego był brak możliwości odniesienia się do wyjaśnień złożonych przez K. Z. (1) oraz zaoferowania swojej wersji wydarzeń, tym bardziej, że istotne ustalenia w sprawie zostały dokonane na podstawie wyjaśnień K. Z. (1) (s. 9 apelacji).

Zważyć zatem należy, że z protokołu pierwszej rozprawy głównej z 14 czerwca 2023 r. wynika, że oskarżona nie żądała obecności tłumacza. W protokole nie odnotowano złożenia przez oskarżoną stosownego wniosku. Z wyjaśnień oskarżonej złożonych na tej rozprawie nie wynika też, aby żądała ustanowienia tłumacza. Oskarżona nie podnosiła, że nie zna bądź nie rozumie języka polskiego. W protokole nie ma zapisów, że oskarżona nie potrafi sformułować myśli i odnieść się do zarzutów aktu oskarżenia, a także, że nie rozumie wyjaśnień złożonych na rozprawie przez K. Z. (1) i D. Z. (1) oraz ich wyjaśnień, które zostały złożone w postępowaniu przygotowawczym i odczytane przez sąd. Oskarżona nie podnosiła również, że nie rozumie zeznań świadków złożonych na rozprawie. Wymienionych uwag i żądań oskarżona nie zgłaszała na kolejnych terminach rozprawy głównej, gdyż w protokołach z tych czynności nie ma takich zapisów.

Oskarżona w pismach z 15 sierpnia i 23 listopada 2023 r. żądała przeprowadzenia dowodu z treści jej „wyjaśnień” sporządzonych w języku angielskim na piśmie poza rozprawą główną. Wnioski te zostały zasadnie oddalone na rozprawie w dniu 5 marca 2024 r., gdyż zgodnie z zasadą wyrażoną w przepisie art. 365 KPK, rozprawa odbywa się ustnie i przepisy postępowania nie przewidują możliwości złożenia na rozprawie głównej wyjaśnień na piśmie, a tym bardziej przeprowadzenia dowodu z wyjaśnień sporządzonych na piśmie poza rozprawą główną.

Na wymienionej rozprawie ujawniono również wniosek oskarżonej z 26 lutego 2024 r. o przyznanie tłumacza, który oskarżona sprecyzowała jako wniosek o przyznanie drugiego obrońcy z urzędu. Pomimo to, sąd wyjaśnił, że nie budzi wątpliwości, że oskarżona włada językiem polskim w wystarczającym stopniu. Mieszka w Polsce i prowadzi tutaj działalność gospodarczą. Z zeznań świadków wynika, że na co dzień posługuje się językiem polskim w stopniu komunikatywnym.

Dodać należy, że na żadnym etapie postępowania oskarżona nie kwestionowała złożonych wyjaśnień. Na rozprawie w dniu 14 czerwca 2023 r. J. S. (1) odmówiła złożenia wyjaśnień, wobec czego sąd odczytał jej wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym. Wszystkie wyjaśnienia oskarżona potwierdziła, pomimo że nie korzystała wtedy z pomocy tłumacza. Oskarżona nie zakwestionowała ich treści oraz poprawności zaprotokołowania. Oskarżona nie twierdziła, że określone wypowiedzi, zwroty, myśli zostały nieprawidłowo zapisane w protokołach przesłuchania. Podała, że miała 19 lat, gdy wróciła z RPA. Było to więc w 2000 r. Zatem od ponad 20 lat przebywa w Polsce. Oskarżona nie podnosiła również braku zrozumienia wyjaśnień złożonych przez K. Z. (1) i D. Z. (1) oraz zeznań świadków, ani braku możliwości porozumiewania się z obrońcą i nie domagała się przyznania tłumacza dla tych czynności.

Przesłuchani w sprawie świadkowie nie twierdzili, aby oskarżona korzystała z translatora czy jakiegokolwiek urządzenia tłumaczącego z języka angielskiego na polski i odwrotnie. Na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2023 r. M. B. zeznał, że J. S. (1) rozmawiała swobodnie po polsku. Czasami miała inny akcent. Tak samo zeznał R. K. na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2023 r. Na rozprawie w dniu 27 marca 2024 r. D. Z. (1) wyjaśnił, że z J. S. (1) rozmawiał po polsku.

Z opinii psychiatrycznej i psychologicznej wynika, że oskarżona rozmawiała po polsku i biegli nie mieli żadnych uwag, co do jej swobodnego wypowiadania się, rozumienia poleceń i innych kwestii w czasie badania. Biegli stwierdzili, że oskarżona komunikuje się w zrozumiały sposób, przekazuje swoje myśli, kontroluje przebieg rozmowy oraz zakres własnych wypowiedzi.

Z wymienionych względów sąd odwoławczy nie uwzględnił wniosku oskarżonej o złożenie wyjaśnień w języku angielskim w obecności tłumacza. Znamienne, że oskarżona nie domagała się złożenia wyjaśnień w języku polskim.

Z tych względów, zarzut obrazy przepisów art. 72 KPK i art. 204§1 KPK przez przeprowadzenie czynności procesowych bez udziału tłumacza, należy ocenić jako niezasadny. Okoliczność, że zaznajomienie z materiałami postępowania przygotowawczego miało miejsce w obecności tłumacza, nie stanowi argumentu przemawiającego za odmienną oceną wymienionego zarzutu.

Niezasadny jest zarzut obrazy przepisu art. 7 KPK w zw. z art. 410 KPK przez dowolną ocenę materiału dowodowego. Przypomnieć należy, że zasada swobodnej oceny dowodów wymaga, aby organy postępowania przekonanie o sposobie rozstrzygnięcia określonej kwestii kształtowały na podstawie wszystkich dowodów, które zostały w sprawie przeprowadzone, oceniając je swobodnie, mając na względzie zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd oceniając dowody powinien więc kierować się własnym przekonaniem, opierając się na dowodach przeprowadzonych i ujawnionych zgodnie z przepisami procedury karnej oraz należycie uzasadnić dokonaną ocenę. Ocena dowodów powinna zaś uwzględniać pozaustawowe kryteria w postaci zasad logiki, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (zob. Z. Świda, Zasada swobodnej oceny dowodów w polskim procesie karnym, [w:] Zasady procesu karnego wobec wyzwań współczesności. Księga ku czci profesora Stanisława Waltosia, Warszawa 2000, s. 561).

Dodać należy, że istotą zasady swobodnej oceny dowodów jest traktowanie wszystkich przeprowadzonych dowodów jako równoważnych. Żaden ze środków dowodowych nie ma uprzywilejowanej pozycji z punktu widzenia oceny jego wiarygodności i mocy dowodowej. Równorzędność środków dowodowych wyklucza istnienie dowodów ze swej istoty „lepszych” i „gorszych”. Moc dowodowa każdego dowodu może być bowiem oceniana tylko w powiązaniu z innymi dowodami. Kwestie wiarygodności dowodu oceniać należy w aspektach obiektywnym i subiektywnym. W pierwszym, chodzi o prawdziwość informacji pochodzącej od źródła dowodowego, a w drugim o szczerość źródła dowodowego. Dowód nie musi przekonywać wszystkich członków organu kolegialnego. Wystarczy, aby przekonał większość z nich.

Sąd przy ocenie dowodów jest związany przeprowadzonymi dowodami. Związanie to ma dwa wymiary. Po pierwsze, sąd nie może pominąć któregokolwiek z przeprowadzonych dowodów. Po drugie, nie wolno mu w swoich ocenach kierować się dowodami, które nie zostały przeprowadzone (zob. A. Gaberle, Dowody w sądowym procesie karnym, Kraków 2007, s. 239). Związanie sądu przeprowadzonymi dowodami jest równoznaczne z uwzględnieniem ich treści. Sądowi nie wolno więc „wkładać w usta” osoby przesłuchiwanej słów przez nią niewypowiedzianych lub przekręcać jej wypowiedzi. Nie wolno też domniemywać ze słów osoby przesłuchiwanej faktów, które z nich nie wynikają. Wszelkie niejasności wypowiedzi powinny zostać usunięte w czasie przesłuchania przez zadanie stosownych pytań.

W rozpoznawanej apelacji podnosi się, że K. Z. (1) jest niewiarygodna, gdyż jest osobą zimną, wyrachowaną, kalkulującą, mającą motyw do pozbawienia życia J. S. (1), gdyż chciała otrzymać pieniądze zgromadzone na lokacie oraz odszkodowanie po jej śmierci, gdyż była uposażona z lokaty i polisy. W apelacji nie podaje się zaś, jaki motyw miała K. Z. (1), aby pozbawić życia małżonków S., nieznanych jej osób, których przed wigilią 2021 r. widziała nie więcej niż kilka razy, z którymi nie łączyły ją żadne więzy towarzyskie i finansowe. Nie mogła też liczyć na uzyskanie jakichkolwiek korzyści po ich śmierci.

Oceniając wyjaśnienia K. Z. (1) sąd pierwszej instancji uznał je za wiarygodne (s. 41 uzasadnienia wyroku). Oskarżona już na początku śledztwa przyznała się do zabójstwa B. S. i M. S. i taką postawę prezentowała przez cały czas postępowania. Również przed sądem przyznała się do zabójstwa tych osób i złożyła wyjaśnienia zgodne z wyjaśnieniami z postępowania przygotowawczego. Sąd a quo zwrócił przy tym uwagę, że w czasie pierwszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym K. Z. (1) przyznała się do usiłowania zabójstwa małżonków S. w czasie kolacji wigilijnej 2021 r., o czym organy ścigania nie miały żadnych informacji. Dokonała zatem aktu auto denucjacji. K. Z. (1) była przesłuchiwana wiele razy i za każdym razem przyznawała się do zarzucanych jej czynów, potwierdzając swój udział w zbrodni zabójstwa oraz innych czynach i szczegółowo opisując przebieg zdarzeń oraz swojego postępowania.

Wyjaśnienia złożone przez K. Z. (1) zostały potwierdzone zeznaniami świadków i opiniami biegłych, wynikami oględzin zwłok i oględzin ciała J. S. (1) oraz oględzinami znalezionej broni, tj. pistoletu marki S. i wynikiem okazania tej broni, a także zabezpieczoną korespondencją SMS i bilingami rozmów telefonicznych z J. S. (1) i D. Z. (1).

Wymienione dowody potwierdzają też relację K. Z. (1) dotyczącą przebiegu zdarzenia w mieszkaniu B. S. i M. S., zwłaszcza zachowanie obu oskarżonych. Sąd pierwszej instancji zasadnie ustalił, że J. S. (1) oddała dwa strzały w kierunku matki i pociski utkwiły w ciele zmarłej. K. Z. (1) oddała w kierunku M. S. także dwa strzały, z tym, że jeden pocisk pozostał w ciele zmarłego, a drugi, po przebiciu ciała trafił J. S. (1) w szczękę. Twierdzenia apelacji, że K. Z. (1) celowo oddała strzał w kierunku J. S. (1), bo chciała dostać pieniądze z polisy na życie i lokaty, nie mają oparcia w zebranych i powołanych dowodach. Oględziny zewnętrzne i wewnętrzne B. S. i M. S. ujawniły cztery rany wlotowe, spowodowane czterema pociskami. Dwa z nich wyjęto z ciała B. S. i jeden z ciała M. S.. Jeżeli K. Z. (1) miała oddać celowy strzał w kierunku J. S. (1), to powinno być pięć pocisków, tj. cztery w ciałach zmarłych małżonków, bo tyle było ran na ich ciałach oraz piąty pocisk w szczęce J. S. (1). Znaleziono jednak cztery pociski, co odpowiada wyjaśnieniom K. Z. (1) dotyczącym przebiegu zdarzenia w mieszkaniu małżonków S. oraz jej wyjaśnień dotyczących załadowania broni czterema pociskami przez D. Z. (1).

Sąd pierwszej instancji miał w polu widzenia opinię biegłych psychiatrów i biegłej psycholog, że K. Z. (1) podczas badania przyjęła strategię polegającą na minimalizowaniu własnych problemów psychologicznych w zakresie funkcjonowania osobowości. Według biegłych, z wymienionych powodów, wyniki przeprowadzonych badań mogą nie odzwierciedlać istniejącej psychopatologii w zakresie zaburzeń osobowości. Zdaniem biegłych, K. Z. (1) jest osobą mało reaktywną emocjonalnie, niepodatną na stres, zazwyczaj opanowaną i spokojną, obojętną, z niskim poziomem lęku. Potrafi dbać o swoje sprawy i interesy życiowe, osiągać cele oraz wykorzystywać inne osoby do ich realizacji. Jej związki emocjonalne są niestabilne, raczej płytkie, do których nie przywiązuje dużej wagi.

Oceniając zaś wyjaśnienia J. S. (1) sąd meriti uznał je za wiarygodne jedynie w zakresie, w jakim były one zgodne z wyjaśnieniami K. Z. (1). Według sądu, oskarżona starała się w nieudolny sposób dopasować przedstawioną wersję wydarzeń do dowodów zebranych w sprawie.

Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił też wyjaśnienia J. S. (1) i K. Z. (1) w zakresie relacji występujących pomiędzy tymi oskarżonymi. Z ustaleń sądu wynika, że początkowo K. Z. (1) przyjeżdżała do J. S. (1), aby pomóc jej w opiece przy koniach oraz na przejażdżki konne. Z czasem zaczęła spędzać u niej coraz więcej czasu. Na przełomie lutego i marca 2021 r. K. Z. (1) zamieszkała u J. S. (1) w (...). W dniu 29 maja 2021 r. J. S. (1) złożyła zawiadomienie o seksualnym wykorzystywaniu K. Z. (1) przez jej ojca T. Z., które miało mieć miejsce od 2014 r. do 2019 r. W dniu 7 czerwca 2021 r. J. S. (1) skierowała do Sądu Rejonowego w Kłodzku wniosek o wszczęcie postępowania wobec zagrożenia dobra małoletniej K. Z. (1) i pozbawienie jej ojca T. Z. wykonywania władzy rodzicielskiej oraz zakazanie mu utrzymywania kontaktów z córką, a także powierzenie jej tymczasowo pełnienia funkcji rodziny zastępczej.

Postanowieniem z dnia 14 lipca 2021 r., III Nsm 732/21, Sąd Rejonowy w Kłodzku umieścił małoletnią K. Z. (1) w rodzinie zastępczej u J. S. (1) oraz zakazał T. Z. utrzymywania kontaktów z córką. J. S. (1) została ustanowiona opiekunem prawnym K. Z. (1). Otrzymywała ona świadczenie 500+, pobierała alimenty zasądzone od rodziców K. oraz świadczenie pieniężne jako pomoc na pokrycie kosztów utrzymania dziecka w wysokości 656 zł oraz 1131 zł. Otrzymywała również dodatek wychowawczy w wysokości 290 zł. Jako opiekun prawny, J. S. (1) mogła korzystać z rachunku bankowego K. Z. (1) oraz jej karty płatniczej.

J. S. (1) włączyła K. Z. (1) do programu (...) z którego uzyskała wymierną pomoc finansową. Na portalu „(...)” obie ogłosiły zbiórkę pieniędzy w kwocie 100.000 zł, pod hasłem „(...)”. Oskarżone zleciły też D. Z. (1) wydrukowanie ulotek dotyczących tej zbiórki.

Pomimo otrzymywanych funduszy, K. Z. (1) wykonywała na rzecz J. S. (1) różnego rodzaju prace, partycypując w ten sposób w kosztach swojego utrzymania. Odnotować należy, że na rozprawie w dniu 27 czerwca 2023 r. A. B. (1) zeznała, że J. S. (1) i K. Z. (1) w swoim towarzystwie czuły się swobodnie. K. chciała, aby J. była dla niej matką i przyjaciółką, ale J. inaczej to sobie wyobrażała. Zdarzało się, że się kłóciły. Rodzice K. przyjeżdżali do J. S. (1) w K.. Ta sprzeciwiała się powrotowi K. do domu rodzinnego. Początkowo K. dobrze czuła u oskarżonej. Ta kupiła jej ubranie na egzamin w 8 klasie szkoły podstawowej. Oskarżona wspierała K. w edukacji i pierwszą klasę liceum ukończyła z bardzo dobrymi ocenami. Później powtarzała klasę lub dwie.

Wynika stąd, że w początkowym okresie wspólnego mieszkania, J. S. (1) troszczyła się o K. Z. (1), pomagała jej w kwestiach prawnych i finansowych, a w domu powierzała wykonywanie drobnych prac porządkowych. W późniejszym czasie relacje i stosunki pomiędzy oskarżonymi zmieniły się zasadniczo. Na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2023 r. K. Z. (2) zeznał, że siostra zmieniła się, gdy poznała J. S. (1). Z radosnej dziewczyny stała się tajemnicza, zamknięta i przestraszona. Świadek podał też, że K. przed aresztowaniem powiedziała, że „we trójkę wylądują w więzieniu”. Nie podała jednak z kim i za co. Była przestraszona. Nie chciała opowiadać.

Sąd a quo ustalił, że J. S. (1) miała pełną kontrolę nad K. Z. (1) do dnia 14 lutego 2022 r., kiedy ta wyprowadziła się od niej. W wymienionym czasie K. Z. (1) była uzależniona od dobrej woli J. S. (1), która dysponowała kartą do jej rachunku bankowego, otrzymywała alimenty oraz zasiłki.

J. S. (1) podała, że była szantażowana przez K. Z. (1) i D. Z. (1). Dlatego nie chciała zawiadamiać organów ścigania o popełnionych zbrodniach. Argumenty te sąd a quo uznał za nielogiczne i nieracjonalne, gdyż oskarżona dobrze znała K. Z. (1), wiedziała jakie ma problemy gdyż udzielała jej pomocy w różnych sytuacjach życiowych. W rozmowie telefonicznej z członkiem rodziny oskarżona twierdziła zresztą, że zabiła rodziców z K. Z. (1). Na rozprawie w dniu 14 czerwca 2023 r. D. P. będąca ciotką J. S. (1) zeznała, że oskarżona przez telefon powiedziała jej, że była z K. u rodziców i ta zabiła jej rodziców. Mówiła o jakiejś mafii oraz, że się boi. Świadek zadzwoniła na policję w K. i poprosiła, aby poszli sprawdzić, czy coś stało się rodzicom J. S. (1).

Podkreślić należy, że oskarżona nie podała w jaki sposób była szantażowana i dlaczego obawiała się rzekomych gróźb. Po zabójstwie rodziców oskarżona wiele razy spotykała się z ludźmi, których mogła poprosić o zawiadomienie policji. Mogła to zresztą uczynić sama, nawet telefonicznie, co z pewnością spowodowałoby zatrzymanie K. Z. (1) i D. Z. (1) i ustanie gróźb i szantażu, jeżeli miały miejsce. Nie uczyniła tego jednak, co nakazuje wątpić w szczerość i prawdziwość relacji oskarżonej. Dość powiedzieć, że na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2023 r. E. M. będąca sąsiadką małżonków S. zeznała, że w drugiej połowie lutego zostało zalane jej mieszkanie. Przyszła wtedy J. S. (1) i powiedziała, że nie ma jej rodziców, gdyż wyjechali do Anglii. Zaoferowała pomoc firmy budowlanej. Powiedziała, że przychodzi do mieszkania rodziców karmić koty. Świadek widziała, że wieczorami w mieszkaniu S. paliło się światło.

J. S. (1) wiedziała, że rodzice nie żyją. Jeżeli była szantażowana miała okazję, aby ujawnić zbrodnię i prosić o zawiadomienie policji. Zamiast tego, kłamała sąsiadce o wyjeździe rodziców do Anglii.

Sąd meriti ustalił, że J. S. (1) i K. Z. (1) wykonywały swoje czynności rozpisane na role do momentu, kiedy uznały, że założony cel został osiągnięty. Po zabójstwie B. S. i M. S. pozostawiły ciała w ich mieszkaniu, a następnie próbowały pozbyć się zwłok bądź zminimalizować efekty ich rozkładu. Zwłoki owinęły folią budowlaną i kupiły ozonator i odświeżacz powietrza. Z czasem, pomiędzy J. S. (1) i K. Z. (1) doszło do nieporozumień i kłótni, i 14 lutego K. Z. (1) musiała się wyprowadzić z domu J. S. (1).

W apelacji nie wskazuje się błędów, które popełnił sąd pierwszej instancji oceniając wyjaśnienia obu oskarżonych kobiet, ograniczając uzasadnienie podniesionego zarzutu w zasadzie do stwierdzenia, że sąd powinien podejść z dystansem do wyjaśnień złożonych przez K. Z. (1), gdyż od początku podejmowała działania w kierunku zminimalizowania wymiaru kary. Jeżeli autorka apelacji uważa, że przyznanie się do popełnienia zarzucanych przestępstw, złożenie szczegółowych wyjaśnień opisujących sposób i okoliczności pozbawienia życia małżonków S., dokonanie aktu auto denuncjacji i przyznanie się do popełnienia przestępstw, które nie zostały zarzucone, stanowi wyraz działania w kierunku zminimalizowania wymiaru kary, to z taką tezą należy się zgodzić, gdyż w wypadku każdego oskarżonego opisane zachowanie powinno być ocenione jako okoliczność łagodząca, wpływająca na wymiar kary.

Twierdzenia apelacji należy zaś odrzucić, jeżeli towarzyszy im przekonanie, że K. Z. (1) od początku była nieszczera, podawała zmyśloną i nieprawdziwą wersję zdarzenia, aby uwolnić się od winy, a cały jej ciężar chciała przerzucić na J. S. (1) i D. Z. (1). Taką tezę należy odrzucić, gdyż nie znajduje ona potwierdzenia w zebranych w sprawie dowodach, ujawnionych na rozprawie głównej. Zgodzić się należy, że oceniając wyjaśnienia K. Z. (1) należy mieć w polu widzenia negatywną o niej opinię psychologiczną i wnioski biegłych. Nie mogą one jednak ważyć na ocenie wyjaśnień oskarżonej w zakresie, w jakim zostały one potwierdzone innymi dowodami. Z tych względów, podniesiony zarzut należy ocenić jako niezasadny.

Bezzasadny jest zarzut dotyczący niezasadnego oddalenia wniosków dowodowych. W apelacji podnosi się, że na pierwszy rzut oka przesłuchanie wychowawcy K. Z. (1) z internatu i jej koleżanek jest nieprzydatne dla rozpoznania sprawy. Jednak biorąc pod uwagę zażyłość pomiędzy K. Z. (1) i J. S. (1), która występowała na pewnym etapie ich znajomości, przesłuchanie wymienionych osób mogłoby doprowadzić do ustalenia odmiennej wersji wydarzeń. Mianowicie, że K. Z. (1) miała motyw do pozbawienia życia J. S. (1), bo chciała uzyskać odszkodowanie z polisy na życie. Autorka apelacji traci jednak z pola widzenia, że K. Z. (1) osobiście pozbawiła życia M. S., a oskarżyciel publiczny nie zarzucił jej, że zamierzała pozbawić życia J. S. (1). Teza dowodowa i uzasadnienie wniosków dowodowych oraz rozpoznawany zarzut, nie wskazują na przydatność tych dowodów dla rozpoznania i wyjaśnienia kwestii zabójstwa oraz usiłowania zabójstwa małżonków S..

Oczywiście bezzasadny jest zarzut nieuwzględnienia wniosku o uzyskanie nowej opinii psychiatryczno-psychologicznej, sporządzonej przy udziale tłumacza. Według oskarżonej, w czasie badania skupiała się na zrozumieniu zadawanych pytań, przez co nie mogła udzielać precyzyjnych odpowiedzi, co doprowadziło biegłych do wniosku, że jest osobą chłodną i kalkulującą. Pomijając ustalenia sądu pierwszej instancji o swobodnym porozumiewaniu się oskarżonej w języku polskim, należy stanowczo powiedzieć, że sprawozdanie biegłych z przeprowadzonych badań i przedstawione przez nich wnioski są całkowicie odmienne od sformułowanych w omawianym zarzucie. Biegli stwierdzili, że oskarżona prawidłowo wchodzi w relacje z innymi osobami, komunikuje się w sposób zrozumiały, rozumie pytania i przekazuje swoje myśli, kontroluje przebieg rozmowy i zakres własnych wypowiedzi. Stara się nie udzielać informacji na swój temat i odmawia rozmowy na temat zdarzenia i powiązanych z nim wątków.

Niezasadne jest także domaganie się przeprowadzenia na nowo badania, w którym oskarżona mogłaby swobodnie opowiedzieć swoją historię, a nie odpowiadać na pytania biegłych. Oskarżonej umknęło, że sposób przeprowadzenia badania ustalają biegli i powinien od odpowiadać metodologii badań psychiatrycznych i psychologicznych. Natomiast oskarżona powinna podporządkować się ustaleniom biegłych. W treści zarzutu nie podnosi się okoliczności świadczących o tym, że opinia wymienionych biegłych jest niepełna, niejasna lub wewnętrznie sprzeczna. W takim stanie rzeczy, zarzut oceniono jako niezasadny.

Oczywiście bezzasadny jest także zarzut niezasadnego oddalenia wniosku o ponowne przeprowadzenie eksperymentu procesowego, po odebraniu od oskarżonej wyjaśnień w języku angielskim przy udziale tłumacza. W kwestii prawa oskarżonej do tłumacza, sąd odwoławczy wyraził już stanowisko, które jest aktualne przy ocenie wymienionego zarzutu. W apelacji nie wykazano zaś, aby sporządzona opinia „3D” była niejasna lub niepełna albo zachodziła sprzeczność w samej opinii lub między różnymi opiniami w tej samej sprawie.

W taki sam sposób należy ocenić zarzut niezasadnego oddalenia wniosku o zwrócenie się do wskazanego przez oskarżoną towarzystwa ubezpieczeniowego o wydanie polisy, na mocy której oskarżona uposażyła K. Z. (1) na wypadek swojej śmierci. Sąd pierwszej instancji zasadnie uznał, że fakt uczynienia K. Z. (1) osobą uposażoną w polisie na życie nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Powtórzyć należy, że K. Z. (1) nie została oskarżona o zabójstwo czy usiłowanie zabójstwa J. S. (1), a zatem ewentualne ustalenie, że po jej śmierci mogła otrzymać odszkodowanie, nie ma znaczenie dla rozpoznania sprawy o zabójstwo, o które oskarżono K. Z. (1) i które jej przypisano. Na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2024 r. J. S. (1) podała zresztą, że wykupiła ubezpieczenie na życie i uczyniła K. Z. (1) uposażoną do kwoty 750.000 zł. Zmieniła jednak ten zapis, ustanawiając uposażonym sąsiada (s. 11 protokołu rozprawy). Sąd a quo ustalił zaś, że J. S. (1) posiadała ubezpieczenie na życie w (...) od dnia 2 lipca 2021 r. do 1 sierpnia 2022 r. Uposażonym był R. K. (s. 25 uzasadnienia wyroku).

Skarżąca nie ma racji kwestionując decyzję sądu pierwszej instancji o oddaleniu wniosku o zwrócenie się do Komendanta (...)Policji w L. o nadesłanie notatnika służbowego M. G. oraz innych dokumentów podanych we wniosku. Przede wszystkim należy zauważyć, że M. G., będący komendantem wymienionego posterunku nie potwierdził wyjaśnień oskarżonej J. S. (1), aby zgłaszała mu zawiadomienie o zabójstwie rodziców. Natomiast na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2023 r. policjant P. M. podał, że gdy pełnił służbę w D. został ściągnięty do komisariatu policji w P., gdzie była J. S. (1). Mówiła, że jej rodziców zastrzelili nieznani mężczyźni, a ona została postrzelona. Zwłoki rodziców znajdowały się w K.. Twierdziła, że się boi, że jest zastraszana. Mówiła, że zabójcy dostali broń od D. Z. (1), który handluje bronią. Mówiła, że nie ufa policjantom z K., dlatego tam nie zgłosiła zabójstwa rodziców.

W efekcie, niezasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, że:

1.  J. S. (1) miała zamiar zabicia rodziców, gdy jedynym źródłem tej informacji jest K. Z. (1), która składając wyjaśnienia została poinformowana o możliwości zredukowania jej kary do minimum, a zatem kierowała się własnym interesem zrzucając winę na J. S. (1);

2.  motywem działania J. S. (1) były kwestie finansowe, tj. obawa przed odkryciem przez rodziców wybrania pieniędzy z rachunku bankowego, gdy oskarżona pozostawała z rodzicami w bliskich i serdecznych relacjach, zaś sporadyczne uwagi o rzekomej nienawiści były spowodowane określonymi sytuacjami, które nie były znaczące;

3.  oskarżona brała udział w spreparowaniu ciasta, gdy to K. Z. (1) podejmowała wszystkie czynności, od zakupu ciasta i żelu uspokajającego, wymieszania tych składników i zaserwowania ciasta rodzicom J. S. (1);

4.  oskarżona spowodowała u matki obrażenia, w wyniku których zmarła, gdy do takich ustaleń przyczyniły się wyjaśnienia K. Z. (1), która jest nierzetelna i niewiarygodna;

5.  po dokonaniu zabójstwa, któremu oskarżona zaprzecza przebywała w mieszkaniu rodziców podejmując działania zmierzające do pozbycia się ich ciał, gdy jedyną osobą, która o tym mówi jest K. Z. (1), a także o tym, że oskarżona sposób pozbycia się ciał ustalała z D. Z. (1);

6.  K. Z. (1) była poddana oskarżonej, która dysponowała jej kartą płatniczą, gdy miała ona swobodę w dysponowaniu swoimi środkami finansowymi, dokonując często płatności on-line bądź za pomocą aplikacji w telefonie;

7.  zawinięcia ciał w folię dokonały wspólnie, gdy zrobiła to wyłącznie K. Z. (1);

8.  w celu pozbycia się ciał rodziców oskarżonej, K. Z. (1) na polecenie oskarżonej w dniu 5 lutego 2022 r. na (...) kupiła 10 opakowań po 10 ml każde żywych larw muchy plujki, gdy oskarżona nie wiedziała o tym.

Wymieniony zarzut jest bezzasadny, gdyż wszystkie istotne fakty zostały ustalone na podstawie dowodów ujawnionych na rozprawie głównej i szczegółowo opisanych w uzasadnieniu wyroku. Wszystkie dowody zostały prawidłowo ocenione, stosownie do wskazań zawartych w art. 7 KPK. Sąd pierwszej instancji prawidłowo zatem ustalił, że J. S. (1) zorganizowała całe przestępcze przedsięwzięcie. Przeprowadziła czynności przygotowawcze i nakłoniła K. Z. (1) do udziału w przestępstwie. Dokonały one podziału czynności, a rola J. S. (1) w przestępstwach była najważniejsza. Z racji wieku, zależności opiekuńczych i finansowych oraz mieszkaniowych, J. S. (1) dominowała nad K. Z. (1) i podporządkowała ją sobie. Na rozprawie w dniu 14 czerwca 2023 r. K. Z. (1) przyznała się do popełnienia zarzuconych jej przestępstw i odmówiła złożenia wyjaśnień, podtrzymując wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego, które zostały jej odczytane.

Odnośnie do drugiej kwestii, sąd meriti ustalił, że oskarżona pozbawiła życia swoich rodziców z powodów finansowych (s. 70 uzasadnienia wyroku). Wymieniony sąd miał w polu widzenia, że na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2024 r. J. S. (1) podała, że z rodzicami miała mienie przesiedleńcze z RPA i Anglii. Rodzice mieli kredyty zaciągnięte w Afryce i Anglii na ponad 200.000 zł, a majątek rodziców wynosił 205.000 zł. Dlatego nieprawdą jest, że miała finansowy motyw, aby zabić rodziców. A. S. (1) wystąpiła do sądu cywilnego o uznanie oskarżonej niegodnej dziedziczenia, bo myślała, że wartość spadku wynosi 2.000.000 zł, a okazało się, że jedynie 250.000 zł.

Ustalenie sądu odnośnie do motywu działania oskarżonej dokonane zostało na podstawie zeznań osób, którym ujawniała informacje o bezprawnym korzystaniu z majątku rodziców oraz niechętnym, a wręcz pogardliwym do nich stosunku. Na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2023 r. R. K. zeznał wszak, że J. S. (1) mówiła, że zabije rodziców i zakopie ich w gnojowniku. Wbrew apelacji nie sposób ocenić takiej wypowiedzi jako nic nie znaczącej. Przeciwnie, oddaje ona stosunek oskarżonej do rodziców, pełen niechęci i wrogości. Należy mieć przy tym w polu widzenia, że R. K. był osobą bliską dla oskarżonej a nie tylko partnerem biznesowym. Oskarżona uczyniła go uposażonym na wypadek swojej śmierci, a w testamencie zapisała mu znaczną część majątku, o czym podała na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2024 r. (s. 11 protokołu rozprawy). Z tych powodów, w rozmowie z R. K., oskarżona nie mówiła od rzeczy i słowa o pozbawieniu życia rodziców i zakopaniu ich w gnojowniku należy traktować poważnie.

Odnośnie do kolejnej kwestii, sąd ustalił, że J. S. (1) chciała uśpić swoich rodziców podczas kolacji wigilijnej, podając im przygotowane przez siebie ciasto, zawierające środek usypiający, a następnie ich udusić. W dniu 22 grudnia 2021 r. J. S. (4) poleciła K. Z. (1), aby telefonicznie skontaktowała się z przychodniami weterynaryjnymi w okolicy i ustaliła, w której z nich można nabyć lek (...) zawierający (...), która ma działanie silnie uspakajające. W dniu 24 grudnia 2021 r. J. S. (1) i K. Z. (1) kupiły w Przychodni (...) w B. jedno opakowanie leku (...) w tubostrzykawce, płacąc kartą przypisaną do rachunku bankowego K. Z. (1). W drodze powrotnej J. S. (1) kupiła ciasto, polewę mleczną firmy (...). Oetker i migdały blanszowane, po czym przywiozła kupione produkty do biura firmy (...). Na miejscu zmieszała lek z mleczną polewą i pokryła nią ciasto, na koniec posypując powierzchnię migdałami blanszowanymi. Kobiety ustaliły, że w razie poczęstowania ciastem rodziców J. S. (1), K. Z. (1) powie, że jest uczulona na orzechy, a J. S. (1), że jest na diecie.

Na podstawie opinii Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w K. sąd meriti uznał, że oskarżone podając pokrzywdzonym ciasto z polewą, w której znajdował się lek (...) nieudolnie usiłowały doprowadzić do ich śmierci. Z opinii wynika wszak, że dawka (...) zawarta w turbo strzykawce wymienionego leku zbliżona jest do dawki dobowej. Po podaniu takiej dawki leku (około 175 mg (...)) można by, co najwyżej spodziewać się objawów w postaci uspokojenia, spowolnionej mowy, zawrotów głowy, senności i spowolnienia ruchowego oraz niedociśnienia.

Wobec niepowodzenia pierwszego planu, oskarżone przystąpiły do realizacji planu zastrzelenia rodziców J. S. (1). Oskarżone ustaliły, że dokonają tego 13 stycznia 2022 r. D. Z. (1) początkowo załadował dwie sztuki amunicji kaliber (...) do magazynka pistoletu (...) z tłumikiem. Jednak na prośbę J. S. (1) doładował magazynek kolejnymi dwoma sztukami amunicji. J. S. (1) uzgodniła z D. Z. (1), że wyłączy alarm w biurze w J., aby po popełnieniu zbrodni mogły tam się schronić. Zanim oskarżone pojechały do domu rodziców J. S. (1), ta wysłała o godz. 20.07 D. Z. (1) wiadomość, w której przypomniała o wyłączeniu alarmu. Ten potwierdził, że o godz. 22.30 alarm zostanie wyłączony.

Na miejscu, gdy M. S. przebywał w łazience, J. S. (1) wzięła od K. Z. (1) z plecaka załadowany pistolet (...) i razem udały się do kuchni, gdzie przebywała jej matka B. S.. J. S. (1) oddała do niej z bliskiej odległości jeden strzał w plecy, a gdy ta upadła, oddała do niej drugi strzał w przednią część klatki piersiowej na wysokości serca. Wystrzelone pociski utknęły w ciele ofiary. Po tym J. S. (1) przekazała broń K. Z. (1) mówiąc „ja nie daję rady, ty masz dokończyć”.

Słysząc krzyk żony, M. S. wyszedł z łazienki. Minął K. Z. (1) i J. S. (1), która uniemożliwiała mu podejście do żony. Wtedy K. Z. (1), z bliskiej odległości, oddała dwa strzały do M. S.. Jeden z pocisków utknął w ciele M. S., a drugi przeszedł na wylot jego ciało i zranił J. S. (1) w okolicę podżuchwową, powodując złamanie lewego trzonu żuchwy.

Rano 14 stycznia 2022 r. gdy D. Z. (1) przyszedł do biura, kobiety opowiedziały mu co się wydarzyło. Oskarżony zabrał broń, spryskał ją płynem w białej butelce z zielonym atomizerem, a następnie umieścił ją w czarnym worku i tak przygotowany pakunek włożył do torby na laptopa. Następnie D. Z. (1) wraz J. S. (1) wyjechali z biura, aby udzielić pomocy rannej oskarżonej.

W dniu 3 lutego 2022 r. J. S. (1) kupiła czarną folię budowlaną, po czym razem z K. Z. (1) zawinęły zwłoki w osobne dywany czy narzuty i przemieściły je do pomieszczenia koło kuchni. K. Z. (1) owinęła zwłoki w folię. W celu pozbycia się zwłok K. Z. (1) 5 lutego 2022 r. kupiła na portalu (...), korzystając z konta fundacji (...) sztuk opakowań po 100 ml, żywych larw muchy plujki pospolitej, które odebrała w dniu 8 lutego 2022 r. z paczkomatu. W dniu 11 lutego 2022 r. K. Z. (1), korzystając z tego samego konta, kupiła na portalu (...) 20 sztuk opakowań po 100 ml wymienionych larw. W tym samym czasie J. S. (1) odebrała Generator Ozonu (...), który został kupiony na (...) w dniu 13 lutego 2022 r.

W dniu 14 lutego 2022 r. J. S. (1) wyrzuciła K. Z. (1) z domu. D. Z. (1) znalazł jej pokój do wynajęcia w mieszkaniu M. B. i od tego czasu przejął faktyczną opiekę nad oskarżoną. K. Z. (1) nawiązała bliższe kontakty towarzyskie i seksualne z D. Z. (1). Oskarżona uzgodniła z nim, że będzie pełnił funkcję opiekuna do czasu jej usamodzielnienia się, co wiązało się z dalszą pomocą finansową ze strony (...) w K.. (...) w K. w dniu 23 marca 2022 r. przyznało D. Z. (1) pieczę opiekuńczą nad K. Z. (1). Podsumowując, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest niezasadny z powodów, które wcześniej podano.

Niezasadny jest zarzut wadliwego zastosowania przepisu art. 627 KPK i pominięcia przepisu art. 624 KPK, ewentualnie art. 633 KPK, zasądzając od oskarżonej koszty procesu w wysokości 200.000 zł. W uzasadnieniu skargi podaje się, że sąd w niedostateczny sposób uwzględnił sytuację majątkową oskarżonej. Właściwa analiza tej okoliczności pozwoliłaby na zwolnienie oskarżonej w całości albo w części od ponoszenia kosztów postępowania, na zasadzie słuszności.

Zważyć należy, że zgodnie z art. 627 KPK od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego, sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Z art. 624§1 KPK wynika zaś możliwość zwolnienia oskarżonego w całości lub w części od zapłaty kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności. Wynika stąd, że co do zasady oskarżony, wobec którego wydano wyrok skazujący obowiązany jest do poniesienia kosztów postępowania, a możliwość zwolnienia z tego obowiązku wymaga wykazania zaistnienia ujętych w przepisie warunków. Decyzja o przełamaniu zasady ponoszenia kosztów sądowych przez oskarżonego ma charakter fakultatywny i jest podejmowana na podstawie swobodnej oceny sądu meriti. Przepis art. 624§1 KPK wymaga zaś wykazania przez stronę ubiegającą się o zwolnienie od kosztów sądowych okoliczności wskazanych w wymienionym przepisie. Przyjmuje się, że przesłanki zwolnienia od kosztów sądowych na podstawie art. 624§1 KPK nie mają zastosowania do oskarżonych, którzy mają dobrą sytuację materialną i osiągają stabilne dochody.

Sąd a quo ustalił, że J. S. (1) posiada majątek w postaci ruchomości i nieruchomości i na podstawie przepisu art. 627 KPK zasądził od niej na rzecz Skarbu Państwa wydatki poniesione w sprawie w wysokości 200.000 zł. Z protokołu rozprawy z dnia 11 czerwca 2024 r. wynika, że oskarżona i jej obrończyni nie wnosiły o zwolnienie z ponoszenia kosztów na podstawie art. 624§1 KPK. W protokole nie ma też zapisów o złej sytuacji majątkowej oskarżonej, która nie pozwala na poniesienie kosztów sądowych. Z wymienionych względów zarzut oceniono jako niezasadny.

W apelacji nie kwestionuje się kary wymierzonej oskarżonej za poszczególne czyny oraz kary łącznej, a także wymierzonych środków karnych.

Przechodząc do oceny zarzutów kolejnej skargi należy powiedzieć, że apelacja D. Z. (1) jest zasadna w zakresie, w jakim kwestionuje przypisanie mu przestępstwa z art. 262§1 KK, polegającego na udzieleniu pomocy J. S. (1) i K. Z. (1) do zbeszczeszczania zwłok B. S. i M. S., a także świadomość motywu, z jakim te oskarżone pozbawiły życia małżonków S.. W pozostałym zakresie apelacja jest niezasadna.

Niezasadne są pierwsze dwa zarzuty dotyczące obrazy przepisów art. 7 KPK, art. 410 KPK i art. 5§2 KPK oraz zarzut numer 5 dotyczący tych samych przepisów postępowania. Zasadniczym mankamentem jest to, że z treści dwóch pierwszych zarzutów nie wynika w jaki sposób sąd dopuścił się obrazy wymienionych przepisów. Dopiero w uzasadnieniu skargi podnosi się, że sąd bezkrytycznie dał wiarę wersji wydarzeń przedstawionej przez K. Z. (1). Miała ona wszak oczywisty interes w umniejszeniu swojej roli w zarzucanych przestępstwach i pomówieniu innych osób, a zwłaszcza oskarżonego. Według apelacji, powodem odmówienia wiary wyjaśnieniom K. Z. (1) powinno być m.in. pomówienie przez nią jej ojca o molestowanie seksualne. Podnosi się również, że w czasie przesłuchania w dniu 28 kwietnia 2022 r. podała ona, że o cieście przygotowanym na wigilię wiedzieli jedynie J. S. (1) i oskarżony, który wiedział też, że broń jest przeznaczona do zabicia przez J. S. (1) dwóch ludzi. Dopiero po fakcie dowiedział się, że byli to jej rodzice. Natomiast na rozprawie głównej podała, że oskarżony od początku wszystko wiedział. Poza tym, K. Z. (1) początkowo twierdziła, że J. S. (1) mówiła jej, że umie posługiwać się bronią. W takim razie, zbędne było uczenie jej przez oskarżonego posługiwania się pistoletem (...), nad stawami w pobliżu K.. Oskarżony nie wiedział też, że broń miała służyć do zabicia rodziców J. S. (1), dlatego nie można mu przypisać pomocnictwa do przestępstwa ich zabójstwa.

Odnośnie do kwestii wiarygodności K. Z. (1) sąd odwoławczy wypowiedział się, oceniając tożsamy zarzut podniesiony w apelacji obrończyni J. S. (1). Stanowisko i oceny tam wyrażone mają pełne odniesienie do oceny zarzutów apelacji D. Z. (1) i nie ma powodu ich powtarzać. Dodać jedynie wypada, że do czasu zatrzymania K. Z. (1), oskarżony darzył ją zaufaniem i opieką. Po wyprowadzeniu się K. Z. (1) od J. S. (1) znalazł jej mieszkanie, a następnie został jej opiekunem prawnym, pobierając stosowne świadczenia społeczne przyznane oskarżonej. Wszedł z nią w relację seksualną, zostając ojcem jej dziecka. Oskarżony zmienił stosunek do K. Z. (3) dopiero, gdy ta złożyła wyjaśnienia, w których ujawniła jego zachowanie i rolę w popełnionych przestępstwach.

Oskarżony został instrumentalnie potraktowany i wykorzystany przez K. Z. (1) do osiągnięcia założonych przez nią celów. Takie postępowania oskarżonej odpowiada wnioskom zawartym w opinii biegłych psychiatrów i psychologa, w której podano, że K. Z. (1) wykorzystuje inne osoby do realizacji założonych celów oraz potrafi dbać o swoje sprawy i interesy życiowe. Jej związki emocjonalne są niestabilne i płytkie, do których nie przywiązuje dużej wagi.

Nie zmienia to postaci rzeczy, że wyjaśnienia K. Z. (1) zostały potwierdzone innymi dowodami i w tym zakresie nie ma podstaw do kwestionowania szczerości wypowiedzi i prawdziwości podanych faktów. Sąd pierwszej instancji miał w polu widzenia, że okoliczności przywołane w apelacji są odmiennie relacjonowane przez oskarżoną w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie głównej. Sąd dał temu wyraz na s. 34-35, 53 i 54 oraz 69-70 uzasadnienia wyroku. W wymienionych kwestiach sąd dał wiarę wyjaśnieniom K. Z. (1) złożonym na rozprawie głównej, gdyż doświadczenie życiowe nakazuje odrzucić interpretację, że D. Z. (1) nie znał planów J. S. (1) i nie wiedział kogo ona chce pozbawić życia. Prawidłowo ustalony ciąg zdarzeń, z których wynika, że oskarżony nabył plastikową atrapę pistoletu marki S. oraz instrukcję obsługi tej broni, nad stawami w pobliżu K. uczył J. S. (1) obchodzenia się z bronią i oddawania strzałów, w biurze swojej firmy widział obie oskarżone przygotowujące ciasto na kolację wigilijną, którą miały spędzić u rodziców J. S. (3) i żartował, że nigdy w życiu nie zje nic, co ona przygotuje, w dniu zabójstwa małżonków S. wyłączył alarm w swoim biurze, aby oskarżone mogły się tam schronić, jednoznacznie świadczy o wiedzy i świadomości oskarżonego, co do zamiaru pozbawienia życia rodziców J. S. (1). Inną kwestią jest świadomość oskarżonego motywu działania J. S. (1) i K. Z. (1), gdyż motyw i zamiar, to dwie różne okoliczności strony podmiotowej. W tej kwestii uwagi zostaną przedstawione przy ocenie zarzutu numer 6.

W treści omawianych zarzutów niewłaściwe jest przywołanie przepisu art. 5§2 KPK. W pierwszym rzędzie zważyć należy, że naruszenie reguły in dubio pro reo możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy po przeprowadzonym prawidłowo postępowaniu dowodowym i odpowiadającej standardom wynikającym z art. 7 KPK ocenie materiału dowodowego, nadal istnieją niedające się usunąć wątpliwości, które sąd rozstrzyga niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5§2 KPK. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do zgromadzonego materiału dowodowego i wymowy poszczególnych dowodów. Jeżeli poczynione ustalenia faktyczne uzależnione są od obdarzenia wiarą tej, czy innej grupy dowodów, nie wchodzi w rachubę naruszenie reguły in dubio pro reo, gdyż jednym z podstawowych obowiązków sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 KPK).

Uznając zatem jedne dowody za wiarygodne a inne za niewiarygodne, sąd kieruje się, zgodnie z art. 7 KPK, zasadą swobodnej oceny dowodów. Sąd ma przy tym prawo dać wiarę wyjaśnieniom złożonym przez jednego oskarżonego, uznać je częściowo za wiarygodne lub odrzucić je w całości i odmówić w całości lub w części wiary wyjaśnieniom drugiego oskarżonego, byleby stanowisko swoje należycie i przekonująco uzasadnił, a ocena tych dowodów była wszechstronna i wnikliwa, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i zebranymi w sprawie dowodami.

Nie można zatem równocześnie podnosić zarzutu obrazy przepisów art. 5§2 KPK i art. 7 KPK, gdyż mają one rozłączny charakter. Jeżeli skarżący kwestionuje ocenę poszczególnych dowodów, stanowiących podstawę ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, nie może jednocześnie twierdzić, że ujawnione wątpliwości sąd rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego. Zarzut obrazy przepisu art. 5§2 KPK może być skutecznie podniesiony dopiero, gdy po przeprowadzeniu oceny wszystkich dowodów ujawnionych na rozprawie zgodnie z regułami określonymi w art. 7 KPK, nadal pozostają wątpliwości, które sąd rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego. Jeżeli więc w apelacji kwestionuje się ocenę przeprowadzonych dowodów, nie ma racji podnoszenie zarzutu obrazy przepisu art. 5§2 KPK. Innymi słowy, bezzasadne jest łączenie zarzutów obrazy art. 7 KPK i art. 5 § 2 KPK co jasno przedstawił Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 30 maja 2023 r., II AKa 80/23, w którym stwierdził, że „nakaz rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, wyrażony w art. 5§2 KPK, skierowany jest do organu postępowania a nie strony. Chodzi więc o obiektywne, a nie subiektywne wątpliwości, które powziął lub powinien powziąć sąd, lecz ich nie rozstrzygnął we wskazanym kierunku. Określony przez ustawę stan, jako „niedające się usunąć wątpliwości” powstaje w następstwie oceny dowodów. Wtedy dopiero można stwierdzić, czy wątpliwości były istotne, a nie jedynie spekulacyjne oraz czy i jakie miały one znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonego. […] To zaś, że w toku postępowania zarysowały się różne wersje przebiegu zdarzenia nie oznacza zaistnienia przesłanek, o jakich mowa w art. 5§2 KPK. Rozstrzygnięciu powstających wątpliwości służy bowiem wszechstronna inicjatywa dowodowa oraz ocena przeprowadzonych dowodów, zgodna z art. 7 KPK”.

Odnośnie do czwartego zarzutu, w apelacji ograniczono się jedynie do sformułowania jego treści, bez uzasadnienia w części motywacyjnej. Natomiast sąd pierwszej instancji ustalił, że 21 kwietnia 2022 r. od godz. 20.30 do godz. 23.35 funkcjonariusze policji z Komisariatu Policji w K. przeszukali dom D. Z. (1) w K. przy ul. (...). Przeszukanie to zostało przerwane ze względu na porę nocną oraz względy techniczne uniemożliwiające kontynuowanie czynności. Ujawniono wtedy broń palną w postaci pistoletu gazowego (...) z magazynkiem i 12 sztukami amunicji (...), rewolwer z napisem (...), 3 wiatrówki, lunetę do broni, 4 łuski 7x64, 10 sztuk amunicji (...) oraz 2 sztuki amunicji (...) (...), nabój (...), 500 sztuk naboi bocznego zapłonu (...), 28 sztuk naboi bocznego zapłonu, 10 sztuk naboi gazowych koloru srebrnego (...).

Biegłym przekazano do badań wymieniony pistolet gazowy (...) wraz z magazynkiem i amunicją. Z opinii wynika, że mechanizmy pistoletu działają w sposób umożliwiający oddawanie strzałów przy użyciu nabojów alarmowych i gazowych kaliber (...) mm. Pistolet jest bronią palną, na posiadanie której wymagane jest pozwolenie, stosownie do ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji. Natomiast amunicja w postaci 131 sztuk nabojów pistoletowych kal. (...) jest amunicją do broni palnej, na której posiadanie także wymagane jest pozwolenie. Próba odstrzelenia 10 sztuk amunicji przy użyciu zabezpieczonego pistoletu maszynowego (...) zakończyła się wynikiem pozytywnym.

Odnotować należy, że odnośnie do wymienionego pistoletu gazowego oskarżyciel publiczny podniósł zarzut obrazy przepisu art. 413§1 pkt 5 i §2 pkt 1 KPK przez pominięcie okresu posiadania przez D. Z. (1) 131 sztuk nabojów kaliber (...), wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie XXI przez przyjęcie, że wymienioną amunicję oskarżony posiadał co najmniej od 13 stycznia 2022 r. do maja 2022 r.

W tej kwestii K. Z. (1) podała, że D. Z. (1) powoływał się na znajomość z jakimś Czeczenem, który miał do niego przyjść dwa razy. Podała również, że oskarżony otrzymał od mężczyzny o imieniu R. kartonik z nabojami, na którym było napisane (...). Z ustaleń sądu wynika zaś, że w czasie przeszukania domu D. Z. (1) w 21 kwietnia 2022 r. znaleziono pistolet gazowy (...) kaliber (...) wraz z magazynkiem i 12 sztukami amunicji cal. (...), rewolwer z napisem (...), 3 sztuki wiatrówek, lunetę do broni, 4 szt. łusek 7x64, 10 sztuk amunicji (...), oraz 2 sztuki amunicji (...), 1 nabój (...), 500 szt. naboi bocznego zapłonu (...), 28 szt. naboi bocznego zapłonu, 10 szt. naboi gazowych koloru srebrnego (...).

Natomiast w czasie przeszukania w dniu 5 maja 2022 r. znaleziono pistolet maszynowy marki (...) z zamontowanym tłumikiem i dwoma magazynkami, leżące luzem 6 szt. amunicji, pięć pudełek kartonowych z nabojami (...), dwa pudełka po 25 sztuk amunicji w każdym, wszystkie naboje miały napis (...). W pozostałych 2 pudełkach znajdowało się 22 sztuki amunicji oraz 20 sztuk amunicji. W ostatnim 5 pudełku ujawniono luzem 14 sztuk. Znaleziono również 10 metalowych puszek z amunicją kaliber 6,3 mm ilość 1480 szt.

W punkcie XXI zaskarżonego wyroku sąd przypisał D. Z. (1) przestępstwo z art. 263§2 KK polegające na tym, że w dniu 21 kwietnia 2022 r. w K., posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu gazowego (...) kal. 9mm wraz z magazynkiem i amunicją cal. (...) oraz amunicję w postaci 131 sztuk nabojów pistoletowych kal. (...) Browning, 10 sztuk amunicji (...), oraz 2 sztuki amunicji (...). Wymienione w opisie czynu broń i amunicja zostały znalezione w dniu 21 kwietna 2022 r., a 131 sztuk nabojów pistoletowych (...), zostały znalezione w dniu 5 maja 2022 r. Nie przeczy to jednak prawidłowemu ustaleniu, że wymienione 131 sztuk amunicji oskarżony posiadał już 21 kwietnia 2022 r. Został on zatrzymany 21 kwietnia 2022 r. i nie miał możliwości nabycia tej amunicji po wymienionej dacie. Natomiast nie ustalono od kiedy oskarżony posiadał rzeczoną amunicję, gdyż wyjaśnienia K. Z. (1) w tej kwestii są na tyle ogólne, że nie pozwalają na ustalenie, że było to 13 stycznia 2022 r., tym bardziej, że oskarżona mówiła o amunicji kaliber (...), gdy 131 sztuk amunicji ma kaliber (...). Z wymienionych względów niezasadne są zarzuty apelacji D. Z. (1) i oskarżyciela publicznego.

Zasadny jest zarzut numer 6, ale tylko w części, w której kwestionuje się świadomość oskarżonego, co do motywu, z jakim działały J. S. (1) i K. Z. (1). Sąd przypisał oskarżonemu przestępstwo z art. 148§2 pkt 3 KK w tym, że na ustalenie świadomości motywu działania oskarżonych kobiet, nie powołał żadnego dowodu. Sąd prawidłowo ustalił, że oskarżony pomógł zrealizować J. S. (1) i K. Z. (1) zamiar zabójstwa małżonków S. (s. 69 uzasadnienia wyroku). Sąd ustalił również, że J. S. (1) i K. Z. (1) oraz D. Z. (1) dokonali zabójstwa B. S. i M. S. w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie, związanej z działaniem bez powodu i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez J. S. (1) (art. 21§2 KK). Na ustalenie co do oskarżonego nie ma jednak żadnego dowodu. Z tego względu, sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wyeliminował ustalenie o działaniu z motywacji zasługującej na szczególne potępienie.

Niezasadny jest zarzut numer 8. W motywach skargi stwierdza się, że oskarżony od początku postępowania kwestionował czynności związane z odnalezieniem w garażu broni, z której zastrzelono małżonków S.. Podnosi się, że broń została odnaleziona dopiero w czasie czwartego przeszukania. Okoliczność ta może wskazywać na prawdziwość twierdzeń oskarżonego, że po jego zatrzymaniu ktoś celowo umieścił broń w garażu, aby go obciążyć. Nie można też wykluczyć wersji oskarżonego o kontaminacji śladów DNA. Stąd oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie wszystkich policjantów biorących udział w czynności przeszukania było uzasadnione, tak samo jak przesłuchanie pracownicy oskarżonego J. S. (2).

Zważyć więc należy, że na rozprawie w dniu 5 marca 2024 r. sąd dopuścił dowody z zeznań policjantów M. Ł. i S. G. na okoliczność przeszukania posesji D. Z. (1) w kwietniu 2022 r. Natomiast oddalił wnioski zawarte w punktach I-III pisma oskarżonego z 20 kwietnia 2023 r. Na wymienionej rozprawie policjant M. Ł. zeznał, że w kwietniu 2022 r. brał udział w czynności przeszukania mieszkania D. Z. (1) przy ul. (...). Garaż nie był przeszukiwany. Przeszukanie trwało do zmroku i zostało przerwane. Żona oskarżonego została zatrzymana, aby nie doszło do zacierania śladów. Zbieżne zeznania złożył policjant S. G..

Na podstawie art. 170§1 pkt 3 i 5 KPK sąd oddalił wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego D. Z. (1) z dnia 5 lipca 2023 r. (k. 550-551) o przesłuchanie funkcjonariuszy policji F. P., A. B. (2), A. P., K. K. na okoliczność przeszukania garażu, gdyż wskazani policjanci uczestniczyli jedynie w przeszukaniu domu oskarżonego, więc dowód ten nie jest przydatny do stwierdzenia danej okoliczności. Sąd oddalił także wnioski dowodowe zawarte w pkt I - III (częściowo) i X pisma oskarżonego z dnia 20 kwietnia 2023 r. (k. 417-420), gdyż sposób przeprowadzenia czynności procesowych realizowanych w sprawie wynika z protokołów, a czynności te nie były kwestionowane w trakcie ich przeprowadzania przez osoby w nich uczestniczące. W końcu, sąd oddalił wniosek dowodowy z dnia 5 lipca 2023 r. (k. 550-551) o przesłuchanie J. S. (2) na okoliczność czy słyszała treść rozmów oskarżonych, gdyż świadek była na długotrwałym zwolnieniu lekarskim, a z wniosku nie wynika, aby J. S. (2) miała jakąkolwiek wiedzę o podanych zdarzeniach, przez co dowód ten nie jest przydatny do stwierdzenia danej okoliczności.

Sąd a quo nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, że znaleziona w garażu broń została mu podrzucona, a jego DNA ujawnione na walizce, w której znajdował się pistolet maszynowy (...), zostało przypadkowo przeniesione przez policjanta. W postępowaniu przygotowawczym oraz na rozprawie w dniu 27 marca 2024 r. D. Z. (1) twierdził, że ślady DNA znalezione na broni zostały przeniesione, gdy policjant przeszukiwał wnętrze samochodu marki F. (...). Ten sam policjant znalazł później pudełko z bronią, na które przeniósł DNA oskarżonego

Sąd pierwszej instancji ustalił, że na brzegu rzeczonej walizki (pudełka) oraz poniżej rączki, a także na gąbce wyścielającej jej wnętrze znajdowały się ślady DNA D. Z. (1) (s. 47-51 uzasadnienia wyroku). Dokonując wymienionego ustalenia, sąd miał na uwadze twierdzenia oskarżonego o przeniesieniu jego DNA przez policjanta (s. 51-52). Według sądu, w razie kontaminacji, DNA oskarżonego powinno zostać ujawnione w miejscach, które dotknął policjant chwytając walizkę (pudełko), a nie tam, gdzie zostały znalezione. Ślady DNA oskarżonego ujawniono bowiem w miejscach trudno dostępnych, m.in. pod klamrami zapinającymi walizkę. Pomimo, że broń, tj. pistolet (...) oraz walizka zostały starannie wyczyszczone, to w zakamarkach walizki oraz na porowatej gąbce, znaleziono ślady DNA oskarżonego. Odnotować należy, że K. Z. (1) wyjaśniła, że po oddaniu D. Z. (2) broni, z której zostali zastrzeleni małżonkowie S., ten wyczyścił broń za pomocą białego płynu i zapakował w foliową torbę.

Sąd a quo zasadnie stwierdził, że za pomocą zeznań policjantów biorących udział w przeszukaniu garażu nie da się wykazać tezy, że broń została podrzucona oskarżonemu i tezy o kontaminacji DNA. Przebieg przeszukania oraz czynności wykonywane przez poszczególnych policjantów wynikają zaś z protokołu, którego treści oskarżony nie kwestionował. Obie tezy dowodowe nie mają też oparcia w żadnych dowodach ujawnionych na rozprawie, poza wyjaśnieniami D. Z. (1).

Niezasadny jest zarzut wymierzenia oskarżonemu rażąco surowej kary. Podnosi się w skardze, że mając na uwadze determinację z jaką J. S. (1) dążyła do zabójstwa rodziców, do tej zbrodni doszłoby nawet bez pomocy D. Z. (1). Udział oskarżonego w zbrodni zabójstwa nie miał więc dużego znaczenia. Powinno to skutkować wymierzeniem mu kary w dolnych rejonach ustawowego zagrożenia, a nawet nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Rozmiar represji karnej nałożonej na D. Z. (1) zakwestionował także oskarżyciel publiczny, stawiając zarzut wymierzenia oskarżonemu kary rażąco łagodnej. Według skarżącego, sąd pierwszej instancji w niedostateczny sposób uwzględnił natężenie złej woli oskarżonego i występujących w sprawie okoliczności obciążających, wymienionych w zarzucie VI apelacji.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku (s. 83) wynika, że w procesie wymiaru kary, sąd uwzględnił bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu w ich abstrakcyjnym znaczeniu nadanym przez ustawę karną, wyrażającym się w ustawowym zagrożeniu karą, które kształtuje się od 12 lat pozbawienia wolności do kary dożywotniego pozbawienia wolności, a także w znaczeniu konkretnym, znajdującym wyraz w okolicznościach stanowiących desygnat strony podmiotowej jak i przedmiotowej właściwych typów czynów zabronionych. Przy wymiarze kary, sąd uwzględnił również stopień winy oskarżonego. Działał on z zamiarem bezpośrednim, czyli dostarczył J. S. (1) i K. Z. (1) broń, aby te pozbawiły życia pokrzywdzonych. Natomiast od strony podmiotowej, jako okoliczności obciążające, sąd uwzględnił towarzyszące czynowi niskie pobudki i motywację zachowania oskarżonego. Sąd miał też w polu widzenia brak rzeczywistej skruchy i żalu przez oskarżonego. Sąd uwzględnił również dotychczasowy sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, właściwości i warunki osobiste, w tym, że oskarżony jest człowiekiem dojrzałym życiowo i miał stałą pracę, jak również fakt, że przez większość swojego życia prowadziły normalny, usystematyzowany i ustabilizowany tryb życia, nie schodząc na drogę przestępstwa.

Zarzuty apelacji oskarżyciela publicznego w większości zdezaktualizowały się w wyniku rozstrzygnięcia reformatoryjnego sądu odwoławczego. Dlatego ocena tej apelacji przedstawiona zostanie na końcu.

Przechodząc zatem do wyjaśnienia powodów rozpoznania sprawy poza granicami zaskarżenia i podniesionych zarzutów, zważyć należy, że J. S. (1) i K. Z. (1) zostały oskarżone o usiłowanie zabójstwa B. S., o usiłowanie zabójstwa M. S., o dokonanie zabójstwa B. S., o dokonanie zabójstwa M. S.. D. Z. (1) został zaś oskarżony o udzielenie pomocy do zabójstwa B. S. oraz o udzielenie pomocy do zabójstwa M. S.. J. S. (1) i K. Z. (1) oskarżyciel zarzucił więc popełnienie łącznie ośmiu czynów, przyjmując, że każdy z nich stanowi osobne przestępstwo.

Sąd pierwszej instancji uznał, że usiłowanie i dokonanie zabójstwa B. S. stanowi jeden czyn, a usiłowanie i dokonanie zabójstwa M. S. stanowi drugi czyn. W efekcie, uznał J. S. (1) za winną popełnienia dwóch, a nie czterech przestępstw, jak zarzucono w akcie oskarżenia. Tak samo postąpił sąd pierwszej instancji w wypadku K. Z. (1), uznając ją za winną usiłowania i dokonania zabójstwa B. S. (orzeczenie z punktu XI) oraz za winną usiłowania i dokonania zabójstwa M. S. (orzeczenie z punktu XIII). Również w wypadku D. Z. (1), sąd uznał go za winnego popełnienia dwóch przestępstw z art. 18§3 KK w zw. z art. 148§2 pkt 3 KK i art. 263§2 KK w zw. z art. 11§2 KK i art. 12§1 KK. Pierwsze z nich polegało na udzieleniu pomocy do zabójstwa B. S., a drugie, na udzieleniu pomocy do zabójstwa M. S..

Dokonana przez oskarżyciela publicznego i sąd meriti ocena prawna zachowania oskarżonych jest wadliwa, gdyż J. S. (1) i K. Z. (1) od początku towarzyszył jeden zamiar pozbawienia życia rodziców J. S. (1). Sąd pierwszej instancji ustalił wszak, że oskarżone w dniu 24 grudnia 2021 r. chciały dokonać zabójstwa rodziców J. S. (1) przez ich uśpienie i uduszenie, ale czynu tego nie zrealizowały, gdyż podany lek nie nadawał się do ich uśpienia. Wobec niepowodzenia tego planu, w dniu 13 stycznia 2022 r. oskarżone spowodowały śmierć rodziców J. S. (1) przez ich zastrzelenie (s. 68 uzasadnienia wyroku). Sąd ustalił, że J. S. (1) miała dwa niezależne plany pozbawienia życia swoich rodziców, które realizowała jednocześnie. Pierwszy polegał na ich uduszeniu, a drugi na ich zastrzeleniu (s. 7 uzasadnienia wyroku). Dlatego J. S. (1) jeszcze przed 24 grudnia 2021 r. poleciła D. Z. (1) zdobycie broni palnej i razem z oskarżonym ćwiczyła się w obchodzeniu z nią nad stawami w pobliżu K..

Zamiar zastrzelenia rodziców nie zrodził się po nieudanej próbie ich uśpienia i uduszenia. Zamiar ten towarzyszył J. S. (1) od samego początku. Oskarżona chciała zabić rodziców w jeden albo drugi sposób, ale w ramach jednego zamiaru pozbawienia ich życia.

Zważyć należy, że gdyby zamiar zastrzelenia rodziców wystąpił u J. S. (1) dopiero po nieudanej próbie ich uduszenia, nie poleciłaby D. Z. (1) zdobycia broni palnej dużo przed wigilią 2021 r. Tymczasem, na rozprawie w dniu 27 marca 2024 r. oskarżony podał, że pierwsze rozmowy z J. S. (1) o zdobyciu broni miały miejsce w pierwszym tygodniu grudnia 2021 r. Oskarżony wyjaśnił również, że pomimo, że w śledztwie podał, że 15 lub 16 grudnia 2021 r. pojechał z J. S. (1) nad staw strzelać z broni, w rzeczywistości nie było żadnego strzelania.

Zatem, już w pierwszej dekadzie czy połowie grudnia 2021 r. oskarżona planowała pozbawienie życia rodziców przez ich zastrzelenie. Zamiar obejmował oboje rodziców, a nie jedynie zabójstwa matki lub ojca. Przypisywanie więc J. S. (1), a także K. Z. (1) osobnego zamiaru usiłowania i dokonania zabójstwa B. S. oraz usiłowania i dokonania zabójstwa M. S., jest niewłaściwe i nie ma oparcia w dokonanych ustaleniach faktycznych. Wymieniona ocena prawna zachowania obu oskarżonych kobiet jest dla nich niekorzystna, gdyż jej wyrazem jest przypisanie oskarżonym kobietom dwóch przestępstw, a w konsekwencji wymierzenie kary i środków karnych za dwa przestępstwa, z konsekwencją w postaci wymierzenia kary łącznej. Dlatego czyny obu oskarżonych należało połączyć węzłem jednego zamiaru, przyjmując, że każda z nich popełniła jedno przestępstwo polegające na usiłowaniu i dokonaniu zabójstwa B. S. i M. S..

Wszystkim oskarżonym umknęło że obłożenie zwłok larwami muchy plujki nie stanowi ich zbezczeszczenia, tj. czynu z art. 262§1 KK. W literaturze przedmiotu zarysowały się dwa kierunki wykładni przepisu art. 262§1 KK. Według pierwszego, opis znamion tego czynu determinuje postać zamiaru sprawcy, który musi działać z określonym stosunkiem psychicznym do przedsiębranych działań, które w jego świadomości odbierane są jako nakierowane na znieważenie zwłok, czy też czynione są w celu znieważenia zwłok. W efekcie, czyn z art. 262§1 KK może być popełniony jedynie w zamiarze bezpośrednim, gdyż sprawca musi chcieć znieważyć zwłoki i do tego dążyć swoim zachowaniem. Taki pogląd wyrażony został w trzech komentarzach do kodeksu karnego oraz w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 15 stycznia 2004 r., II AKa 374/03. Zachowanie, które z perspektywy przeciętnego obserwatora mogłoby być uznane za znieważenie zwłok, dla przypisania sprawcy przestępstwa z art. 262§1 KK musi także w jego świadomości być podjęte z zamiarem znieważenia zwłok.

Wyrażane jest przy tym stanowisko, że w przepisie art. 262§1 KK nie chodzi o bierne okazywanie lekceważenia, ale o manifestowanie braku szacunku, o każdy akt brutalnego nieposzanowania, zbezczeszczenia, okazania lekceważenia czy pogardy. Mogą to być obelgi, nieprzystojne, demonstracyjne gesty, oblanie płyty nagrobnej nieczystościami lub farbą, a nawet jej oplucie, rozkopanie grobu, zmiana ułożenia zwłok (zob. R.A. Stefański, Przestępstwo znieważenia zwłok ludzkich, prochów ludzkich lub grobu, Prok. i Pr. 2004, nr 10, s. 24).

Drugi kierunek wykładni wymienionego przepisu przyjmuje, że zbezczeszczenia zwłok sprawca może się dopuścić działając w zamiarze ewentualnym. Stąd, w wypadku, gdy zamiarem sprawcy było zatarcie śladów popełnionego przestępstwa i uniknięcie odpowiedzialności karnej, jednocześnie może działać ze świadomością, że dokonuje zbezczeszczenia zwłok.

Należy także zauważyć, że Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z 15 kwietnia 2021 r., II AKa 271/20 przyjął, że rozczłonkowanie zwłok po dokonaniu zabójstwa nie wypełnia znamion przestępstwa znieważenia zwłok. Wymieniony sąd stwierdził, że „jakkolwiek działania przybrały postać wyjątkowo drastycznych […], to próżno w nich szukać zamiaru, choćby ewentualnego, zbezczeszczenia zwłok ofiary. Sprawcy w najmniejszy nawet sposób nie demonstrowali braku szacunku […], nie byli ukierunkowani na ich sprofanowanie, a dążyli jedynie do ich pozbycia się w celu zatarcia śladów zabójstwa”. Wyjaśnić trzeba, że zachowanie sprawców w sprawie II AKa 271/20 polegało m.in. na odrąbaniu nóg, aby zwłoki zmieściły się w piecu, gdzie miały zostać spalone.

Natomiast Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 15 stycznia 2004 r., II AKa 374/03 wyraził pogląd, że znieważenie zwłok musi mieć charakter umyślny i związany z wyrażeniem braku szacunku należnego zmarłemu, obrażania go i bezczeszczenia słowem i za pomocą demonstracyjnych gestów. Zasypanie zwłok ziemią poza cmentarzem i przykrycie tego miejsca gałęziami oraz naruszenie w ten sposób typowego sposobu pochówku, jak też narażenie na żerowanie zwierząt, nie stanowi realizacji czynu z art. 262§1 KK.

W rozpoznawanej sprawie dowody zaoferowane przez oskarżyciela publicznego jednoznacznie wskazują, że celem działania oskarżonych było pozbycie się z mieszkania zwłok zastrzelonych rodziców J. S. (1), a dzięki temu uniknięcie odpowiedzialności za popełniony czyn. Oskarżone podjęły zachowanie, które miało usunąć ślady i dowody popełnionego czynu i zapewnić im bezkarność, a nie bezcześcić zwłoki pokrzywdzonych. Sąd pierwszej instancji ustalił wszak, że po dokonaniu zabójstwa J. S. (1) i K. Z. (1) podjęły czynności mające na celu uniknięcie odpowiedzialności za popełnione zbrodnie (s. 16 oraz s. 70-71 uzasadnienia wyroku). Początkowo ciała rodziców owinęły w dywany (narzuty), a następnie na portalu (...) kupiły opakowania larw muchy plujki, w celu zjedzenia przez owady tkanek miękkich zwłok, które znajdowały się w mieszkaniu.

Sąd a quo ustalił, że oskarżeni mieli kilka pomysłów na pozbycie się zwłok. W tym celu został zakupiony wózek schodowy jednak pomysł ten nie został zrealizowany, gdyż oskarżone obawiały się, że ciała rodziców J. S. (1) spadną podczas transportu i popełnione zbrodnie zostaną odkryte przez sąsiadów. Według kolejnego pomysłu, tkanki miękkie zwłok miały zostać zjedzone przez larwy owadów nekrofagów. W tym celu zostały dwukrotnie kupione na portalu (...) larwy tych owadów i obłożone zwłoki rodziców. Również ten pomysł nie przyniósł spodziewanych efektów, gdyż jak wynika z opinii entomologa, larwy używane w wędkarstwie znajdują się na końcowym etapie przepotwarzania i już nie żerowały. W mieszkaniu były otwarte okna, włączony ozonator, co spowodowało ucieczkę much (s. 71 uzasadnienia wyroku). Wymieniony biegły stwierdził, że larwy sprzedawane w sklepach jako przynęta dla wędkarzy są zwykle w końcowym etapie rozwoju larwalnego (III stadium larwalne). Mogą one pobierać pokarm przez krótki czas lub wcale. Oznacza to, że kupione larwy stosunkowo szybko przepoczwarczają się i następnie przekształcają się w dorosłe muchy. Z tego powodu nie są w stanie zutylizować zwłok, nawet jeśli zostały na nich położone w dużej ilości.

Mając na względzie powyższe ustalenia sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w stosunku do J. S. (1) w ten sposób, że przyjął, że zachowania przypisane oskarżonej w punktach I i IV części rozstrzygającej stanowią jeden czyn zabroniony, który zakwalifikował jako przestępstwo z art. 18§1 KK w zw. z art. 13§2 KK w zw. z art. 148§2 pkt 3 i §3 KK oraz z art. 148§2 pkt 3 KK i §3 KK i art. 263§2 KK w zw. z art. 11§2 KK i art. 12§1 KK. Za ten czyn wymierzył oskarżonej karę dożywotniego pozbawienia wolności stwierdzając, że utraciła moc kara łączna pozbawienia wolności wymierzona oskarżonej w punkcie VIII oraz związane z tym orzeczenia o środkach karnych i kompensacyjnych zawarte w punktach II, III, V, VI, IX, X oraz orzeczenie z punktu XXIV o zaliczeniu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie. J. S. (1) sąd odwoławczy uniewinnił od czynu przypisanego jej w punkcie VII, tj. przestępstwa z art. 18§1 KK w zw. z art. 262§1 KK w zw. z art. 12§1 KK i określił, że koszty procesu w tej części ponosi Skarb Państwa.

W stosunku do K. Z. (1) sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zachowania przypisane oskarżonej w punktach XI i XIII części rozstrzygającej stanowią jeden czyn zabroniony, który zakwalifikował z art. 13§2 KK w zw. z art. 148§2 pkt 3 i §3 KK oraz z art. 148§2 pkt 3 KK i §3 KK i art. 263§2 KK w zw. z art. 11§2 KK i art. 12§1 KK, za co wymierzył oskarżonej, przy zastosowaniu przepisów art. 60§1, 3 i 6 pkt 2 KK w zw. z art. 11§3 KK karę 11 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności stwierdzając, że utraciła moc kara łączna pozbawienia wolności wymierzona oskarżonej w punkcie XVI oraz związane z tym orzeczenia o środkach karnych zawarte w punktach XII, XIV, XVII oraz orzeczenie z punktu XXIV o zaliczeniu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie. Sąd odwoławczy uniewinnił oskarżoną od czynu przypisanego jej w punkcie XV, tj. przestępstwa z art. 262§1 KK w zw. z art. 12§1 KK i określił, że koszty procesu w tej części ponosi Skarb Państwa.

W stosunku do D. Z. (1) sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że przyjął, że zachowania przypisane oskarżonemu w punkcie XVIII części rozstrzygającej stanowią jeden czyn, z którego opisu wyeliminował ustalenie o działaniu z motywacji zasługującej na szczególne potępienie i czyn ten zakwalifikował jako przestępstwo z art. 18§3 KK w zw. z art. 148§1 KK i art. 263§2 KK w zw. z art. 11§2 KK, za który wymierzył oskarżonemu karę 13 lat pozbawienia wolności stwierdzając, że utraciła moc kara łączna pozbawienia wolności wymierzona w punkcie XXIII oraz związane z tym orzeczenie o środku karnym z punktu XIX i orzeczenie z punktu XXIV o zaliczeniu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie.

Na podstawie art. 40§1 i 2 pkt 1 KK w zw. z art. 43§1 KK sąd odwoławczy orzekł wobec J. S. (1) i K. Z. (1) środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres 8 lat. Sąd połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wobec D. Z. (1) i wymierzył mu karę łączną 13 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Poza tym, sąd rozstrzygnął o zaliczeniu oskarżonym na poczet orzeczonych kar i kary łącznej okresów ich rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie oraz o kosztach postępowania.

J. S. (1) sąd odwoławczy wymierzył karę dożywotniego pozbawienia wolności, czyli taką samą jak sąd pierwszej instancji. W historii prawa zabójstwo ojca i matki uznawane było za zbrodnię wymagającą szczególnego potępienia. W prawie rzymskim uważane było za najpoważniejsze przestępstwo, za popełnienie którego była wymierzana najsurowsza kara, czyli poena cullei (łac. kara worka). Polegała ona na zaszyciu skazanego żywcem w skórzanym worku i wrzuceniu do morza lub rzeki, co wiązało się z odmówieniem im pochówku, a przez to połączenia z bogami (zob. M. Jońca, Parricidium w prawie rzymskim, Lublin 2008, s. 235-255; tenże, Poena cullei. Kara czy rytuał?, Zeszyty Prawnicze 2005, Nr 5, s. 83–100). Skazanego zazwyczaj zaszywano w worku wraz z żywymi zwierzętami (zob. A. Dębiński, Poena Cullei w rzymskim prawie karnym, Prawo Kanoniczne, 1994, Nr 3-4, s. 133–146) . Inną nazwą używaną na określenie tej formy egzekucji była poena parricidii. Stosowano ją wobec ludzi, którzy popełnili przestępstwo zwane parricidium, najczęściej rozumiane jako ojcobójstwo lub matkobójstwo (zob. A. Dziadzio, Powszechna historia prawa. Warszawa 2008, s. 131). Matkobójstwo i ojcobójstwo również współcześnie uznawane jest za jedną z najpoważniejszych zbrodni, wymagającej szczególnego potępienia i bardzo surowej odpowiedzialności.

Uwzględniając i podzielając argumenty sądu pierwszej instancji, które przemawiały za wymierzeniem J. S. (1) kary dożywotniego pozbawienia wolności, sąd odwoławczy wymierzył taką samą karę. Odnotować należy, że nie była ona kwestionowana w apelacji tej oskarżonej. Sąd odwoławczy nie orzekał o możliwości warunkowego przedterminowego zwolnienia oskarżonej, gdyż ta czynność została uregulowana w art. 78§3 KK. Wobec J. S. (1) sąd odwoławczy orzekł środek karny pozbawienia praw publicznych, gdyż oskarżona została skazana za przestępstwo popełnione w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie (art. 40§2 KK). Wobec przypisania oskarżonej tylko jednego przestępstwa odpadła konieczność wymierzenia dalszych środków karnych i w efekcie łączenia ich klamrą łącznego środka karnego.

Sąd odwoławczy miał w polu widzenia, że przypisania J. S. (1) jednego przestępstwa, polegającego na pozbawieniu życia matki i ojca przez ich zastrzelenie, miało kluczowe znaczenie dla oceny ewentualnego naruszenia zakazu reformationis in peius. Z przepisu art. 434§1 pkt 1 KPK wynika wszak, że sąd odwoławczy nie może orzec na niekorzyść oskarżonego, jeżeli nie wniesiono na jego niekorzyść środka odwoławczego. Przepis ten ma charakter gwarancyjny i nie może być interpretowany rozszerzająco w zakresie zwiększenia możliwości orzekania na niekorzyść. Wynikający z art. 434§1 pkt 1 KPK zakaz reformationis in peius dotyczy zatem każdej zmiany wyroku mogącej spowodować negatywne konsekwencje orzeczenia w postaci zwiększenia realnej dolegliwości dla oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe uwagi, sąd odwoławczy uznał, że wieloaspektowa analiza wszystkich realnych korzyści wiążących się ze zmianą zaskarżonego wyroku uzasadnia stwierdzenie, że nie doszło do pogorszenia sytuacji J. S. (1) i K. Z. (1), ale sytuacja tych oskarżonych uległa polepszeniu. Nie doszło więc do naruszenia zakazu reformationis in peius i zachowany został standard niepogarszania sytuacji prawnej oskarżonego, wobec którego nie wniesiono środka odwoławczego na niekorzyść. Przypisanie J. S. (1) przestępstwa z art. 148§3 KK nie zwiększyło rozmiaru dolegliwości karnej nałożonej na oskarżoną. Przeciwnie, dolegliwość ta została zredukowana przez uznanie jej za winną popełnienia jednego, a nie dwóch przestępstw i w efekcie, wymierzenia jednej kary i środka karnego, a nie dwóch kar i dwóch środków karnych oraz łącznej kary pozbawienia wolności i środków karnych.

Wymienione uwagi odnoszą się także do K. Z. (1), w stosunku do której również zachowany został standard ne peius, tj. nie pogarszać. Sąd odwoławczy wymierzył oskarżonej karę pozbawienia wolności nieznacznie niższą niż sąd pierwszej instancji, uznając za niezasadny zarzut rażącej surowości wymierzonej oskarżonej kary podniesiony w apelacji jej obrońcy. Wszystkie okoliczności wskazane w uzasadnieniu skargi zostały uwzględnione w procesie wymiaru kary, zarówno przez sąd pierwszej instancji, jak i sąd odwoławczy. Natomiast wbrew podniesionym zarzutom, nie ma podstaw do uznania K. Z. (1) za osobę bezwolną, wykonującą ściśle polecenia J. S. (1), będącą „narzędziem” w jej rękach. Należy mieć na uwadze, że po zabójstwie małżonków S., K. Z. (1) sprzeciwiała się J. S. (1), nie akceptowała jej postępowania i wyprowadziła się od niej z domu. Związała się z D. Z. (1), którego traktowała instrumentalnie.

W zachowaniu oskarżonej występują zatem liczne okoliczności łagodzące wymiar kary, ale także okoliczności niekorzystne dla niej. Z tych względów sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów i wniosków apelacji obrońcy K. Z. (1).

Odnośnie do apelacji oskarżyciela publicznego odnotować należy, że w wyniku rozstrzygnięcia reformatoryjnego, na aktualności straciły zarzuty podniesione w punktach I-III apelacji. Zarzut sformułowany w punkcie IV skargi został uznany za niezasadny i omówiony wcześniej. Niezasadne są zarzuty sformułowane w punktach od V do VIII dotyczące wymiaru kar jednostkowych oraz kary łącznej w stosunku do D. Z. (1) oraz związane z tymi zarzutami wnioski odwoławcze. Oceniając te zarzuty należy mieć na względzie, że pojęcie niewspółmierności oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wypadku prawidłowej realizacji dyrektyw sądowego wymiaru kary. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest zatem spełniona, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Podstawę ingerencji w rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji co do kary może stanowić więc jedynie ustalenie, że jej wymiar nie uwzględnia wszystkich okoliczności wiążących się z ustawowymi dyrektywami jej wymiaru bądź też wykracza poza granice swobodnego uznania sędziowskiego.

Ponadto, sfera sędziowskiego wymiaru kary w pierwszej kolejności zarezerwowana jest dla sądu pierwszej instancji, który w tym zakresie orzeka biorąc przede wszystkim pod uwagę wskazania wynikające z art. 53§1 i 2 KK. Podważanie ocen dokonywanych w tej sferze możliwe jest jedynie w ramach zarzutu rażącej niewspółmierności kary z art. 438 pkt 4 KPK (zob. post. SN z 8.11.2016 r., III KK 191/16, post. SN z 3.10.2011 r., V KK 96/11). Z tego względu kontrola instancyjna wyroku sądu pierwszej instancji w zakresie wymiaru kary powinna być dokonywana z uwzględnieniem szerokiego zakresu swobodnej oceny sądu co do tego, jaka kara będzie stanowiła trafną reakcję karną na przestępstwo. Podważenie stanowiska sądu a quo nie może się zatem sprowadzać do wyrażenia przez autora apelacji odmiennego poglądu co do doniosłości okoliczności sprawy w kontekście dyrektyw sądowego wymiary kary. Ingerencja w płaszczyznę wymiaru kary wymaga zaś wykazania, że sąd meriti naruszył dyrektywy wymiaru kary w taki sposób, że orzeczona kara jest nie tylko nieproporcjonalna, ale rażąco niewspółmierna w świetle prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary w danej sprawie. Nie wystarczy zatem wskazanie, że sąd orzekający nie uwzględnił danej okoliczności istotnej z perspektywy zastosowania się do jednej z dyrektyw albo uwzględnił tą okoliczność, ale w niedostateczny sposób. Należy wykazać uchybienie na tyle doniosłe, że uwzględnienie prawidłowego znaczenia określonej dyrektywy wymiaru kary nakazywałoby orzec karę znacząco odbiegającą od tej, która została wymierzona w zaskarżonym wyroku (co do wysokości lub jej rodzaju).

Innymi słowy, nie wystarczy odmienne zapatrywanie skarżącego co do dolegliwości sankcji karnej za popełnione przestępstwo, gdyż nie każda różnica w ocenie upoważnia sąd odwoławczy do ingerencji w jej kształt. Ustawa traktuje bowiem jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która zachodzić może wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można by przyjąć, iż zachodziła wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 KK.

W rozpoznawanej sprawie sąd a quo uwzględnił stopień szkodliwości społecznej czynu popełnionego przez oskarżonego oraz stopień jego zawinienia. Uwzględnił również tzw. okoliczności obciążające i łagodzące. Sąd uwzględnił okres i sposób działania oskarżonego, a zatem wszystkie okoliczności podniesione w zarzucie, choć ujął to sposób syntetyczny, gdy skarżący w kazuistyczny sposób manifestuje każdą czynność oskarżonego. Z tych względów, zarzut jest niezasadny. Apelacja nie dostarcza żadnych rzeczowych argumentów pozwalających na zakwestionowanie zasadności wysokości kary wymierzonej oskarżonemu.

Mając zatem na względzie powyższe uwagi, sąd odwoławczy orzekł jak na wstępie.

Andrzej Kot	Jerzy Skorupka	Jarosław Mazurek
Cezariusz Baćkowski		Artur Tomaszewski