Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 71/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 28 czerwca 2019 roku, w sprawie sygn. akt III K 50/19

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

1.☒ obrońca oskarżonych A. J., J. J. (1), J. O. (1) i J. P. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

A. J.

Oskarżony był w przeszłości skazany wyrokami:

1) Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia z dnia 21.08.2020r., w sprawie sygn. akt IIK 1631/18, za przestępstwo z art. 158 § 1 k.k., 62 ust. 1 uopn, na karę łączną 2 lat ograniczenia wolności

2) Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia z dnia 14.12.2021r., w sprawie IIK 714/20, za przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i inne, na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 3 lat próby oraz grzywę.

Oskarżony jest poszukiwany do odbycia zastępczej kary pozbawienia wolności za grzywnę orzeczoną wyrokiem (pkt 2) oraz listem gończym w postępowaniu Prokuratury (...) w sprawie II1KO1221/23, o czyn z art. 280 § 1 k.k.

dane o karalności

564-565

2.1.1.2.

J. J. (1)

brak informacji o skazaniu

dane o karalności

566

2.1.1.3.

J. O. (1)

Oskarżony był skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Poznania - Stare Miasto w Poznaniu z dnia 26.04.2017r., w sprawie VIII K 153/17 za przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. na karę ograniczenia wolności.

Oskarżony jest aktualnie poszukiwany przez Prokuraturę (...)w K.do sprawy (...) za czy z art. 56 ust. 3 uopn.

dane o karalności

567-568

2.1.1.4.

J. P. (1)

Oskarżony był ostatnio skazany wyrokiem łącznym Sąd Rejonowego dla Krakowa - Krowodrzy z dnia 25.10.2016 r., w sprawie sygn. akt IIK666/16, na karę łączną 1 roku i 4 miesięcy ograniczenia wolności, zamienioną następnie na karę zastępczą pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 20.11.2018r. do 29.11.2018r.

dane o karalności

569-570

2.1.1.5.

J. J. (1)

Oskarżony odbywał karę wymierzoną w niniejszej sprawie w okresie od 20.11. 2018r. do 28.06.2019r., od 3.09.2021r. do 8.09.2021r. i od 3.09.2021r. do 25.01. 2023r.

W zakładzie karnym posiadał opinię pozytywną.

opinia Dyrektora Aresztu Śledczego w K. z dnia 10.10.2023r.

576-577

2.1.1.6.

J. P. (1)

Oskarżony odbywał karę wymierzoną w niniejszej sprawie w okresie od 29.11.2018r. do 28.06.2019r., i od 1.07.2020 do 1.12.2022r.

W zakładzie karny posiadał opinię przeciętną.

opinia Dyrektora Zakładu Karnego w W. z dnia 12.10.2023r.

588-589

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

dane o karalności

dowód stanowi dokument urzędowy

2.1.1.2

dane o karalności

j/w

2.1.1.3

dane o karalności

j/w

2.1.1.4

dane o karalności

j/w

2.1.1.5

opinia Dyrektora Aresztu Śledczego w K. z dnia 10.10.2023r.

Opinia została sporządzona przez uprawniony podmiot. Zawiera zasadnicze informacje odnośnie sytuacji oskarżonego i jego zachowania w warunkach pozbawienia wolności. Zachowanie osadzonego zostało ocenione jako dobre.

2.1.1.6

opinia Dyrektora Zakładu Karnego w W. z dnia 12.10.2023r.

Opinia została sporządzona przez uprawniony podmiot. Zawiera zasadnicze informacje odnośnie sytuacji oskarżonego i jego zachowania w warunkach pozbawienia wolności. Zachowanie osadzonego zostało ocenione jako przeciętne.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego A. J. adw. D. S. (1) złożył w piśmie z dnia 2 stycznia 2023 roku (k. 502-509) apelację od wyroku Sądu Okręgowego. Apelacja ta jest tożsama w zakresie postawionych zarzutów, jak i ich uzasadnienia, z apelacją złożoną wcześniej od tego wyroku – apelacja z dnia 10 października 2019 roku (t. XXII k. 234-241). Skarżący zaskarżył wyrok w części (faktycznie natomiast w całości co do oskarżonego A. J.), na podstawie art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. zarzucając:

I. Zarzut obrazy przepisu prawa materialnego, a to:

a)  art. 258 § 1 k.k., poprzez przypisanie oskarżonemu w pkt II zaskarżonego wyroku czynu polegającego na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej, pomimo braku dowodów potwierdzających wypełnienie przez oskarżonego znamion tego przestępstwa oraz zignorowanie przez Sąd Okręgowy faktu, iż w przedmiotowej sprawie brak jest istotnych elementów konstytutywnych dla zorganizowanej grupy przestępczej, a w szczególności elementów „zorganizowania", hierarchizacji oraz trwałej struktury grupy;

b)  art. 264 § 3 k.k. oraz art. 18 § 3 k.k. poprzez przypisanie oskarżonemu A. J. sprawstwa czynu polegającego na organizacji wbrew przepisom ustawy przekroczenia granicy Rzeczpospolitej Polskiej nielegalnym imigrantom w formie sprawstwa, podczas gdy oskarżony swoim zachowaniem wypełniał co najwyżej znamiona przestępstwa z art. 264 § 3 k.k. w formie zjawiskowej pomocnictwa;

II. obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku a to:

a)  art. 335 § 2 k.p.k. w zw. z art. 343 § 7 k.p.k. poprzez uwzględnienie wniosku prokuratora o skazanie oskarżonego w trybie art. 335 k.p.k., bez przeprowadzania rozprawy w sytuacji gdy wina oskarżonego co do popełnienia zarzuconego czynu z art. 258 § 1 k.k. budzi wątpliwości;

b)  art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. poprzez przypisanie oskarżonemu A. J. dwóch przestępstw (z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art 65 § 1 k.k. oraz odrębnego przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.) zawierających w swym opisie identyczne znamiona przedmiotowe, podmiotowe oraz popełnionych w tym samym czasie i miejscu polegających na tym , że oskarżony w okresie od 4 sierpnia 2015 r. do dnia 11 sierpnia 2015 r. w K., Z. oraz na terytorium Węgier działał w międzynarodowej, zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu imigrantów w ramach przyjętego podziału ról i zadań, które to zachowania w istocie stanowią jeden czyn, przez co oskarżony został skazany w zaskarżonym wyroku dwukrotnie za ten sam czyn, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty niniejszej apelacji nie zasługują na uwzględnienie w całości.

Ad. II a).

W pierwszym rzędzie należało poddać ocenie zarzuty naruszenia przepisów postępowania, których uwzględnienie byłoby faktycznie najdalej idące i musiało skutkować koniecznością podjęcia rozstrzygnięcia kasatoryjnego. Stwierdzenie naruszenia przepisu art. 335 k.p.k., w zarzucanej postaci musiałoby skutkować zakwestionowaniem możliwości wydania wyroku wydanego w tym trybie, tj. koniecznością przeprowadzenia postępowania dowodowego na rozprawie tj. w całości przewodu sądowego od początku (art. 437 § 2 k.p.k.). Sąd Odwoławczy w tym przypadku musiałby uchylić w całości wyrok, co czyniłoby oczywistym przedwczesne rozpatrywanie pozostałych zarzutów tego środka zaskarżenia. Stąd to uchybienie jako zasadnicze musi zostać omówione już na wstępie.

Nie jest to przy tym zarzut merytorycznie zasadny. Sąd Apelacyjny nie podziela stanowiska o naruszeniu przez Sąd Okręgowy podstawy prawnej do uwzględnienia wniosku prokuratora i wydania wyroku na posiedzeniu. Wniosek prokuratora z dnia 3 czerwca 2019 roku (T. XXI k. 47-54), inaczej niż twierdzi skarżący obrońca, nie był formułowany na podstawie art. 335 § 2 k.p.k., lecz na podstawie art. 335 § 1 k.p.k. Jest to zasadnicza różnica, gdyż w trybie art. 335 § 1 k.p.k. prokurator kieruje wyłącznie wniosek o skazanie bez przeprowadzenia rozprawy, a jednym z warunków, aby taki wniosek był możliwy jest przyznanie się oskarżonych do zarzuconego występku. Takie też były okoliczności złożenia wniosku o skazanie przez prokuratora w niniejszej sprawie, przy czym wszyscy oskarżeni, którzy początkowo nie przyznawali się do popełnienia zarzuconych przestępstw, ostatecznie zmienili swoją taktykę procesowa i w obecności obrońców zmienili wyjaśnienia, przyznali się bezwarunkowo do wszystkich zarzuconych przestępstw i złożyli wnioski o skazanie w trybie art. 335 § 1 k.p.k.

Przepis art. 335 § 1 k.p.k. stanowi, że jeżeli oskarżony przyznaje się do winy, a w świetle jego wyjaśnień okoliczności popełnienia przestępstwa i wina nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte, można zaniechać przeprowadzenia dalszych czynności. Jeżeli zachodzi potrzeba oceny wiarygodności złożonych wyjaśnień, czynności dowodowych dokonuje się jedynie w niezbędnym do tego zakresie. Prokurator, zamiast z aktem oskarżenia, występuje do sądu z wnioskiem o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych za zarzucany mu występek, uwzględniających również prawnie chronione interesy pokrzywdzonego.

Wszystkie te warunki zostały spełnione w odniesieniu do wniosków oskarżonych: A. J., jak i wobec pozostałych oskarżonych: J. J. (1), J. O. (1) i J. P. (1), co do których obrońca w apelacjach ich dotyczących zawarł analogiczne zarzuty i wnioski procesowe.

Trzeba ten tryb odróżniać od dobrowolnego poddania się odpowiedzialności na podstawie wniosku złożonego przez prokuratora w oparciu o art. 335 § 2 k.p.k. W tym wypadku wniosek jest składany przez prokuratora obok aktu oskarżenia i warunki jego złożenia są znacząco inne, a mianowicie nie jest wymagane przyznanie się oskarżonych do zarzuconych przestępstw. Zgodnie z art. 335 § 2 k.p.k., prokurator może dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych za zarzucany mu występek, uwzględniających też prawnie chronione interesy pokrzywdzonego, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości, oświadczenia dowodowe złożone przez oskarżonego nie są sprzeczne z dokonanymi ustaleniami, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy art. 335 § 1 k.p.k. zdanie piąte i art. 335 § 3 k.p.k. zdanie drugie. Do aktu oskarżenia nie stosuje się przepisów art. 333 § 1 i 2 k.p.k. W realiach niniejszej sprawy wniosek prokuratora nie był złożony w tym trybie, a zatem zarzuty obrońcy wszystkich oskarżonych oparte ściśle na naruszeniu tego przepisu są bezzasadne.

Zasadnicze z uwagi na treść postawionego przez skarżącego zarzutu jest jednak ocena zasadniczej przesłanki o charakterze merytorycznym, która w każdym przypadku powinna przesądzać o zasadności wniosku prokuratora o skazanie tj. niebudzącego wątpliwości sprawstwa oskarżonego i takich też okoliczności czynu. Wymóg taki pozostaje tożsamy w przypadku trybu przewidzianego tak w § 1, jak i § 2, art. 335 k.p.k. To właśnie okoliczności faktyczne stanowiące przesłankę złożenia wniosku podlegają weryfikacji przez Sąd I instancji, który dopiero po stwierdzeniu całości przesłanek z art. 335 k.p.k., może wniosek uwzględnić i wydać wyrok skazujący na posiedzeniu (art. 434 § 6 i 7 k.p.k.). Procedowanie Sąd I instancji w niniejszej sprawie było niewątpliwie prawidłowe.

Zastosowanie tryby wnioskowego z art. 335 § 1 k.p.k. faktycznie zakładał poprzestanie na niebudzących wątpliwości wyjaśnieniach oskarżonego. W niniejszej sprawie materiał dowodowy jest niewątpliwie bogatszy. Można przyjmować nawet, że pełny. A przyznanie się oskarżonego A. J., tak jak i pozostałych oskarżonych, do winy i złożenie wyjaśnień w końcowej fazie śledztwa, nie miało wpływu na istotne ograniczenie zakresu prowadzonych czynności procesowych. Ma to obecnie istotne znaczenie w kontekście podniesionego przez skarżącego obrońcę zarzutu. Sąd I instancji dysponował bowiem obszernym materiałem dowodowym, który pozwalał, poza samymi wyjaśnieniami oskarżonych, na ustalenie w sposób niebudzący wątpliwości, sprawstwa oskarżonych. Wprost przesądzić o tym, że postawiony w apelacji obrońcy zarzutu uchybienia wymogowi stwierdzenia w sposób „niebudzących wątpliwości” sprawstwa i winy oskarżonych należy oceniać jako bezpodstawny.

W tym zakresie trzeba odwołać się do samych dowodów, w tym zwłaszcza tych, które powołał Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku. I tak: oprócz wyjaśnień oskarżonych A. J. k. 139-140 t. 2g oraz J. J. (1) k. 81-82 t. 2b; J. O. (1) k. 99-100 t. 2i; J. P. (1) k. 216-217 t. 2j, 18-19, 24-25 t. 2j/1, dokonuję ustaleń faktycznych oparto się na podstawie pozostałych zgodnych w wymowie dowodów i tak: materiałach pozyskanych z Republiki Federalnej Niemiec k. 205-230 t.2b, 1-175 t. 13g, 1-303 t. 13f; materiałach pozyskanych z Republiki Słowackiej k. 39-87 t. 5a, 7-10 t. 5c; protokołach oględzin k. 10-61, 101-128e, 135-139, 144-146, 146k-146r, 150-152 t. 2a, 11-12b, 18-19 t.2g, 12b012c t. 2b, 10-12, 20-28 t. 2j; opiniach biegłych k. 77-85 t. 2a, 89-93h t. 2a, 176-184 t. 2b, 1-18f, 19-51, 67-71 t.2f, 171-174, 187-198 t.2j; zeznaniach świadków: D. S. (2) k. 56-59; J. B. k. 61-63 t. 2c; M. M. k. 11-16, 17-23; Y. A. k. 6-8, 54-61; M. A. k. 24-27; M. B. k. 28-42; M. N. k. 43-48; A. (...) Z.k. 62-74; R. M. k. 75-82; Jemenu T. A. k. 101-108; H. (...) A.k. 109-116; A. A. k. 117-126; S. A. k. 131-138; M. S. k. 139- 147; Y. A. k. 151-155; A. (...) F.k. 169-174 t. 2d; D. S. (3) k. 189-192 t. 2a. Dowody te nie tylko wskazują jednoznacznie na popełnienie przypisanych oskarżonym przestępstw, ale też nie zostały zakwestionowane przez skarżącego.

Szczególnie istotne znaczenie należy przy tym nadawać zeznaniom świadków - cudzoziemców, obywateli Syrii, Jemenu i Afganistanu, którzy jako nielegalni imigraci byli przedmiotem przemytu. Przytaczanie relacji poszczególnych osób w sposób oczywisty przekracza wymogi niniejszego postępowania i nie jest niezbędne z uwagi na to, że relacje te nie były kwestionowane także przez skarżącego. Konieczne jest jednak wykazanie, że świadkowie ci zgodnie relacjonują czynności jakie były z nimi wykonywane. Fakt nielegalnego przekraczania kolejnych granic, aż do pobytu w B.. Wszystko to odbywało się w sposób zorganizowany i przy współdziałaniu wielu osób, w tym takich, którzy działalnością polegającą na przemycie ludzi trudnili się od dawna i na dużą skalę. Tak samo pozostają zbieżne relacje tych świadków w odniesieniu do tego jak znaleźli się oni w samochodach przewożących ich przez teren Polski do Niemiec. Relacje te, niejako niezależnie od dowodu z wyjaśnień oskarżonych, przesądzają o niewątpliwych okolicznościach czynów przypisanych oskarżonym. Stąd, w ocenie Sądu Apelacyjnego, w niniejszej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, że wyjaśnienia oskarżonych, w zasadniczym zakresie, stanowią reakcję na wymowę zgromadzonych już w sprawie, a świadczących na ich niekorzyść, dowodów.

Stąd wyjaśnienia oskarżonych pozostają wiarygodne, nawet po tym, jak już po wydaniu wyroku, podjęto próbę ich zakwestionowania, a o czym najlepiej świadczy osobista apelacja A. J. z dnia 2 stycznia 2023 roku (k. 521) i analogiczne apelacje J. J. (1) (k. 522) i J. P. (1) (k. 524). Pozostają skuteczne jako przesądzające o prawidłowości przyjętego trybu postępowania oraz wiarygodne co do ustaleń dokonanych na ich podstawie. Oskarżonym nie służy prawo do osobistej apelacji od wyroku Sądu Okręgowego, ale ich „apelacje” był próbą, aby podważać własne wyjaśnienia i przyznanie się do zarzucanych im czynów. Mając na uwadze całokształt zgromadzonych w sprawie dowodów, twierdzenie skarżącego obrońcy i samych oskarżonych, są bezpodstawne.

Zarzut stawiany tu przez obrońcę należy także odnosić wprost do uwarunkowań prawnych uzyskania przez oskarżonych orzeczenia o dobrowolnym poddaniu się karze. Przyjęcie na siebie kary akceptowalnej co do wymiaru przez oskarżonego - należy rozumieć, że kary istotnie niższej niż ta, jakiej mógłby domagać się oskarżyciel publiczny w procesie, oraz tej jaką mógłby wymierzyć samodzielnie sąd, ograniczony jedynie ustawowymi granicami - ma istotne konsekwencje procesowe. Oskarżeni mieli świadomość i byli pouczeni o konsekwencjach prawnych, w tym treści art. 447 § 5 k.p.k. Swoje wyjaśnienia o przyznaniu się do winy oraz zgodę na wniosek prokuratora składali w obecności swoich obrońców z wyboru. Była to więc przemyślana linia obrony oskarżonych, układ z prokuratorem, co do skazania za popełnione czyny na uzgodnioną karę.

Jeżeli zatem wyjaśnienia wszystkich przyznających się do winy oskarżonych były zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, to Sąd Okręgowy nie dopuścił się obrazy przepisów art. 335 § 1 k.p.k. (ani art. 335 § 2 k.p.k.) w zw. z art. 343 § 7 k.p.k., uwzględniając wniosek prokuratora o skazanie oskarżonego w trybie art. 335 k.p.k. Konsekwencją takiego trybu postępowania jest bowiem niedopuszczalność podniesienia zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych, jak i zarzuty surowości wymierzonej kary. Trudno nie dostrzegać, że formułowany przez skarżącego obrońcę zarzut naruszenia art. 335 k.p.k., ale i dalsze zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego, a w szczególności zrzuty podnoszone w osobistych apelacjach oskarżonych, stanowią właśnie obejście zakazu z art. 447 § 5 k.p.k. i faktycznie zmierzają do odwlekania zakończenia postępowania. Także i w tym aspekcie, nie można akceptować stanowiska skarżącego.

Jak wyżej wskazano, Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze – wbrew wywodom zawartym w apelacjach obrońcy wszystkich oskarżonych – przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy. Sąd I instancji wydał rozstrzygnięcie respektując zasady procesowe, w tym zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.), zasadę bezstronności (art. 4 k.p.k.), zasadę in dubio pro reo (art. 5 k.p.k.), a także zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania (art. 410 k.p.k.). Takie orzeczenie nie nosi też cech rażącej niesprawiedliwości (art. 440 k.p.k.) pozwalającej zmieniać orzeczenie niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

Ad. II b)

W ocenie Sądu Apelacyjnego jako bezpodstawny należy oceniać zarzut obrońcy wszystkich oskarżonych obrazy przepisów art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. poprzez przypisanie oskarżonym dwóch przestępstw (z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art 65 § 1 k.k. oraz odrębnego przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.) zawierających w swym opisie identyczne znamiona przedmiotowe, podmiotowe oraz popełnionych w tym samym czasie i miejscu polegających na tym , że oskarżony w okresie od 4 sierpnia 2015 r. do dnia 11 sierpnia 2015 r. w K., Z. oraz na terytorium Węgier działał w międzynarodowej, zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu imigrantów w ramach przyjętego podziału ról i zadań, które to zachowania w istocie stanowią jeden czyn, przez co oskarżony został skazany w zaskarżonym wyroku dwukrotnie za ten sam czyn, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą.

W doktrynie i orzecznictwie wielokrotnie dawano wyraz temu, że przynależność do zorganizowanej grupy przestępczej (art. 258 k.k.) jest przestępstwem formalnym, a zatem do wypełnienia jego znamion wystarczy sama bierna przynależność, bez popełnienia jakichkolwiek innych czynów zabronionych. Nie jest konieczna wiedza o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących, mechanizmów jej funkcjonowania itp. Wystarczy gotowość sprawcy do spełniania zadań służących tej grupie, której świadomość istnienia ma sprawca. „Zorganizowana grupa przestępcza” powinna składać się nie mniej jak z trzech osób, których wspólnym celem jest popełnianie przestępstw stale bądź zależnie od okazji. Nie jest przy tym wymagana jakaś specjalna wewnętrzna struktura organizacyjna, ani niezmienny skład, ani określony stopień zorganizowania, jak szczegółowe określenie zasad przynależności, staż członkowski, sankcje za wystąpienie przeciw dyscyplinie itd. (por. wyrok SN z dnia 16 stycznia 2008r. sygn. IV KK – 389/07 – LEX nr 346607 oraz postanowienie SN z dnia 20 grudnia 2006r. sygn. IV KK – 300/06 – OSNwSK 2006, nr 1, poz. 2551; a także wyrok S.A. w Krakowie z dnia 19 grudnia 2003r. sygn. II AKa-257/03 – Krakowskie Zeszyty Sądowe 2004, z. 4, poz. 41 oraz wyrok S.A. w Łodzi z dnia 20 października 2006r. sygn. II AKa – 174/06 – Prokuratura i Prawo – wkładka 2007, nr 7-8, poz. 38).

Natomiast odpowiedzialność karna z art. 264 § 3 k.k. związana była z podjęciem rzeczywistych czynności dla realizacji przestępstwa, w celu którego została powołana i zorganizowana grupa przestępcza. Uczestnictwo w związku albo zorganizowanej grupie przestępczej lub terrorystycznej jest delictum sui generis, nie konsumuje więc odpowiedzialności za popełnione przez uczestnika takiego związku lub grupy konkretne czyny przestępcze. W takim wypadku zachodzi realny zbieg przestępstw, przy czym odpowiedzialność za popełnione przestępstwo lub przestępstwa podlega obostrzeniu na podstawie art. 65 § 1 k.k. (por. A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, wyd. V, LEX 2010, teza 7 do art. 258 k.k.). Nie budzi wątpliwości stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 7.10.2016 r., sygn. II KK 136/16: „ Zakwalifikowanie zachowania sprawcy z art. 258 § 1 k.k. nie powoduje pochłonięcia przez ten przepis przestępstw popełnionych przez sprawcę w trakcie jego przynależności do związku albo zorganizowanej grupy i stanowiących realizację ich celu. Za przestępstwa takie sprawca powinien odpowiadać niezależnie od odpowiedzialności za przestępstwo określone w art. 258 § 1 k.k. ” (LEX nr 2147280; por. także wyrok SN z dnia 22.05.2007 r., sygn. WA 15/07, OSNwSK 2007, nr 1, poz. 1123).

W konsekwencji należy przyjmować, że konstrukcja zarzutu oskarżenia, a za nim przyjęta w zaskarżonym wyroku, jest prawidłowa. Prawidłowe są ustalenia, co do odrębności czynów i ich kwalifikacji prawnej. Za tym nie może być w tym przypadku mowy o jakiejkolwiek okoliczności wyłączającej ściganie.

Ad. 1 a)

Skarżący formułując swój zarzut jako naruszenie przepisów prawa materialnego faktycznie zmierza do zakwestionowania ustaleń faktycznych, co jest niedopuszczalne w niniejszym postępowaniu z uwagi na ograniczenie z art. 447 § 5 k.p.k. Mając na uwadze ugruntowane stanowisko doktryny, ale w szczególności orzecznictwa, zarzut naruszenia prawa materialnego, polegający na zastosowaniu lub niezastosowaniu właściwej normy prawa karnego, jest możliwy wyłącznie w sytuacji, kiedy mamy do czynienia z niewątpliwym i niekwestionowanym przez skarżącego stanem faktycznym. Zarzut winien dotyczyć wyłącznie stanu, kiedy przyjęte ustalenie, czy będący przedmiotem ustaleń czyn nie zawiera znamion przestępstwa, lub zawiera znamiona innego przestępstwa. Skarżący natomiast kwestionuje w swoim zarzucie, że struktura przestępcza w jakiej brał udział oskarżony, była pozbawiona „ w szczególności elementu „zorganizowania”, hierarchizacji oraz trwałej struktury grupy”. Tak sformułowany zarzut odnosi się, nie do kwalifikacji prawnej, ale do samych ustaleń faktycznych istnienia grupy przestępczej, co już samo czyni go niedopuszczalnym.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych wielokrotnie dawano wyraz temu, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest dopuszczalny wyłącznie, gdy jego autor nie kwestionuje poczynionych ustaleń faktycznych. Oto przykłady takiego stanowiska najwyższej instancji sądowej.

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 1977 r. sygn. I KR 65/77 stwierdzono: „ Zarzut obrazy prawa materialnego może być zasadny tylko wówczas, gdy dotyczy zastosowania lub niezastosowania przepisu zobowiązującego sąd do jego bezwzględnego respektowania”. (OSNPG 1977/10/90). Z kolei, w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 1978 r. sygn. I KR 124/78 stwierdzono jednoznacznie, że „ obraza prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony i do niego nie zastosowano właściwego przepisu. Natomiast nie ma tej obrazy, kiedy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń, przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego”. (OSNPG 1979/3/51). Natomiast w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 sierpnia 1978 r. sygn. I KR 155/78 wskazano, że „ nie ma obrazy prawa materialnego, gdy wada orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń, przyjętych za jego podstawę. Jeżeli autor rewizji kwestionuje przyjętą w wyroku kwalifikację prawną czynu, ponieważ w działaniu oskarżonego dopatruje się innego od przypisanego mu przestępstwa, to podstawą takiej rewizji może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku”. (OSNPG 1979/3/52).

Zarzut ten należy też traktować jako merytorycznie nieuzasadniony. W pierwszym rzędzie należy odwołać się do wyjaśnień samych oskarżonych, którzy znając treść postawionego im zarzutu, tj. udziału w grupie przestępczej o określonych cechach, przyznali się do popełnienia takiego czynu i potwierdzili istotne dla takiego ustalenia okoliczności. Potwierdzili oni więc nie tylko sam fakt współdziałania z innymi osobami, ale działanie w strukturze, która miała określone przestępcze cele, podział ról i strukturę organizacyjną. Wszystko co jest wymagane przez prawo do przyjęcia, że mamy właśnie do czynienia z grupą przestępczą w rozumieniu art. 258 § 1 k.k.

W doktrynie prawa karnego, „zorganizowaną grupę przestępczą” określa się jako ugrupowanie co najmniej trzech osób, mające na celu popełnienie przestępstw (po nowelizacji w 2004 roku art. 65 § 1 k.k. i art. 258 § 1 k.k. - przestępstwa), które nie musi posiadać trwałej, rozwiniętej struktury oraz długofalowego programu działania jak związek przestępczy, jednakże charakteryzuje się elementami zorganizowania, w tym określonym podziałem ról (zob. Z. Ćwiąkalski [w:], A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll. Kodeks karny. Część szczególna. Tom II, Komentarz do art. 117-277 k.k., Kraków 2016).

Chociaż „zorganizowanie” polega na w miarę stałym jej składzie, to nie wszyscy członkowie grupy muszą uczestniczyć w popełnieniu każdego z zaplanowanych przestępstw, jak również akceptacji celów i gotowości do zaspokajania potrzeb grupy, w tym w narzędzia potrzebne do popełniania przestępstw, wyszukiwanie miejsc niezbędnych dla przechowywania skradzionych przedmiotów, rozprowadzanie ich paserom (por. wyrok S.A. w Krakowie z dnia 19 grudnia 2003r., sygn. II AKa – 257/03, Krakowskie Zeszyty Sądowe 2004, z. 4, poz. 41).

W doktrynie i orzecznictwie akcentowano także, że grupa zorganizowana to coś znacznie więcej niż współsprawstwo czy luźna grupa osób zamierzających popełnić przestępstwo. W pojęciu "zorganizowania" tkwią warunki podstawowej wewnętrznej struktury organizacyjnej (choćby z niskim stopniem zorganizowania), jakaś trwałość, jakieś więzy organizacyjne w ramach wspólnego porozumienia, planowanie przestępstw, akceptacja celów, trwałość zaspokojenia potrzeb grupy, gromadzenie narzędzi popełniania przestępstw, wyszukiwanie miejsc dla przechowywania łupu, rozprowadzanie go, podział ról, skoordynowany sposób działania, powiązania socjologiczno-psychologiczne między członkami. Kierowanie grupą jako funkcja władcza polega na określaniu kierunków działania, wydawaniu poleceń, koordynowaniu działalności uczestników grupy (wyrok S.A. w Krakowie z dnia 7 grudnia 2000r., sygn. II AKa – 184/00, Krakowskie Zeszyty Sądowe 2001, z. 1, poz. 26; podobnie wyrok S.A. w Łodzi z dnia 24 stycznia 2001r., sygn. II AKa – 240/01 – Prokuratura i Prawo 2004, nr 5, poz. 26, a także Z. Ćwiąkalski [w:] A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117-277 k.k., Zakamycze, 2006, wyd. II – tezy do art. 258 k.k.).

Zorganizowana grupa mająca na celu dokonywanie przestępstw tym różni się od innej grupy (szajki) przestępców, że jest zorganizowana, a więc posiada trwałą strukturę czy to pionową – z przywódcą kierującym działalnością, czy poziomą – ze stałym gronem uczestników koordynujących działalność według ustalonych reguł i tym, że jej grono nie nawiązuje kontaktu dla dokonania pojedynczych przestępstw, lecz z góry zakłada popełnienie możliwie wielu przestępstw. Nie jest grupą zorganizowaną grono znajomych, którzy odnawiają kontakty tylko dla dokonania doraźnej przestępczej transakcji handlowej. Nie jest taką grupą środowisko ludzi zajmujących się tą samą działalnością przestępczą, jeśli nie utrzymują ze sobą kontaktów organizacyjnych, to jest gdy nie łączy ich żadna struktura (wyrok SA w Krakowie z 21 marca 2001 r., II AKa 28/01, KZS 2001, z. 4, poz. 26).

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w pełni miał rację traktując działalność oskarżonych jako udział w zorganizowanej grupie przestępczej po myśli art. 258 § 1 k.k. Chociaż nie przypisano żadnemu z oskarżonych kierowania tą grupą, to jednak brak przywódcy, także brak hierarchii pionowej nie przesądza o tym, że nie mamy do czynienia z „zorganizowaną grupą przestępczą”. Nie ulega bowiem wątpliwości, że istniała struktura pozioma grupy (przemytnicy imigrantów operujący na terenie Węgier, organizujący grupy imigrantów i pobierający od nich pieniądze za nielegalny przejazd do Niemiec i Austrii, a także bezpośredni przewoźnicy, organizujący środki transportu i przewożący nielegalnie imigrantów). Każdy z uczestników działań przestępczych znał swoje obowiązki i akceptował je i chociaż mógł nie mieć pełnej wiedzy o działalności grupy, to bez wątpienia godził się, że nie jest jedynym uczestnikiem przestępczej działalności, która ma charakter planowy i skoordynowany.

Co więcej, przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. może być popełnione nie tylko w zamiarze bezpośrednim, lecz także w zamiarze ewentualnym, gdyż absolutnie możliwym jest „udział” w grupie przestępczej, gdy sprawca godzi się, że podejmuje jakiekolwiek działania w grupie osób, co do której ma świadomość bezprawności ich działania i pewnego stopnia zorganizowania (por. wyrok S.A. w Katowicach z dnia 26 stycznia 2006r. sygn. II AKa – 394/05 – LEX nr 191755). Tak było właśnie w przypadku oskarżonego A. J..

Mając powyższe na uwadze, nie znaleziono podstaw do podważenia wniosków i ustaleń Sądu I instancji, że oskarżeni: A. J., J. J. (1), J. O. (1) i J. P. (1) brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej. Sąd Okręgowy prawidłowo stwierdził także, że istniała grupa mająca na celu popełnienie przestępstw, polegających na przerzucie imigrantów z Węgier do krajów Europy Zachodniej, a także prawidłowo określił jej skład personalny, który był powiązany z koniecznymi dla popełnienia tego czynu cechami organizacyjnymi. Sąd wskazał też na dowody potwierdzające na świadomy udział oskarżonych w tej grupie. Nie nasuwa żadnych zastrzeżeń przyjęty – stosunkowo niedługi – czas działania oskarżonych w strukturach tej grupy. Jednak przede wszystkim, co zdaje się bagatelizować obrońca oskarżonych, Sąd Okręgowy przypisał wszystkim oskarżonym działanie w ramach tak rozbudowanej zorganizowanej grupy przestępczej, w skład której wchodziło szereg innych osób, nieobjętych tym samym postępowaniem, a w szczególności przemytników imigrantów, którzy działali na terenie Węgier. W dalszej części uzasadnienia zostaną zaprezentowane szczegółowe przesłanki, dla których przyjęto działanie oskarżonych w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Wszystkie istotne kwestie związane z przyjęciem działania w ramach grupy przestępczej były przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego. Sąd wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku elementy, które zgodnie z poglądami doktryny i judykatury charakteryzują grupę przestępczą - struktura, uporządkowanie, występowanie określonych ról w ramach struktury, wspólne planowanie, zdobywanie i przysposabianie środków, poczucie więzi i wspólnoty pomiędzy członkami grupy. Chodziło przy tym zarówno o sprawne wynajęcie samochodów dostawczych w K., przy czym oskarżony J. J. (1), który był osobą wynajmującą pojazdy, jak i pozostali oskarżeni, musieli wiedzieć, że na W. zostaną skontaktowani z osobami biorącymi udział w przemycie imigrantów, gdyż nie kontaktowali się osobiście z imigrantami, nie wyszukiwali imigrantów i nie proponowali im przerzutu, ani nie odbierali od nich pieniędzy i nie prowadzili negocjacji co do zapłaty za przewiezienie na granicę Niemiec. To pozostali uczestnicy zorganizowanej grupy przestępczej, podejmujący działania na terenie Węgier, którzy musieli być we współpracy z oskarżonymi, zorganizowali grupy imigrantów do przerzutu, przeprowadzili negocjacje zapłaty za przemyt, przyjmowali pieniądze od imigrantów, a także kierowali imigrantów do samochodów oskarżonych.

Obrońca stawiając swoje zarzuty pomija, że nie było faktycznie możliwe (choćby ze względu na barierę językową i brak czasu) przeprowadzenie przerzutu kilkudziesięciu osób przez mieszkańców K. z B. do Polski, a dalej do Niemiec, bez skoordynowanych działań zorganizowanej grupy przestępczej, zajmującej się doborem imigrantów, ich przygotowaniem i poinstruowaniem co do warunków i terminów przejazdu, przyjęciem od imigrantów środków finansowych, jak rozliczeniem się z oskarżonymi i innymi pośrednikami. Wszystkie te okoliczności, ze względu na zebrany materiał dowodowy, oceniony zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 7 k.p.k., szczególnie zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, wskazują, że istnienie zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze międzynarodowym było oczywiste, a wszyscy oskarżeni mieli świadomość jej istnienia i rozmieli swoją rolę przestępczą jako działanie w strukturach tej grupy i na jej rzecz.

Istnienie zorganizowanej grupy przestępczej po myśli art. 258 § 1 k.k. wręcz przebija z treści zeznań świadków, imigrantów z Syrii, Jemenu i Afganistanu, których zeznania stały się podstawą ustaleń dowodowych Sądu Okręgowego, jak również innych świadków, których zeznań Sąd I instancji nie przywoływał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wynika z tych zeznań niezbicie, że przerzut imigrantów z Węgier do Niemiec organizowali mężczyźni działający w B., kierujący zorganizowaną grupą przestępczą, którzy mieli rozeznanie w środowisku imigrantów, posługiwali się językiem arabskim, a także to oni decydowali o szczegółach przerzutu imigrantów, korzystając z przestępczego zaangażowania m.in. oskarżonych. Natomiast imigranci kontaktowali się z oskarżonym dopiero w ostatniej fazie, gdy już zajmowali miejsca w samochodach dostawczych, którymi przyjechali oskarżeni z K. do B.. Nie ulega więc wątpliwości, że rola oskarżonych była ograniczona, wykonawcza. To pozostający w B. organizatorzy przerzutu zajmowali się organizacją procederu. Oskarżeni obdarzeni zaufaniem członków grupy przestępczej, uzyskiwali z kolei możliwość udziału w grupie i korzyści za dokonanie przemytu. To przesądza o roli jaką należało przypisać wszystkim oskarżonym.

W tym zakresie należy także mieć na uwadze fakt, że oskarżeni dokonali w krótkim czasie aż trzech przerzutów nielegalnych imigrantów z Węgier do Niemiec, przy czym zakończenie przestępstwa wiązało się z ujawnieniem mającego miejsce w dniu 11 sierpnia 2015r. przewozu. Zamierzeniem oskarżonych było więc pozyskiwanie stałego dochodu z opisanego wyżej procederu, polegającego na organizowaniu i wykonywaniu nielegalnym imigrantom przekraczania granic RP ze Słowacja i Niemcami wbrew przepisom ustawy;

1)  koordynacja działań w wynajęciu samochodu oraz pewności co do zorganizowania imigrantów, którzy zechcą skorzystać z przewozu z Węgier;

2)  organizacji przejazdu oraz dyscyplina przejazdu (jazda samochodu, który miał pilotować przejazd samochodu dostawczego, a także informować o ewentualnych zagrożeniach, koordynacja łączności miedzy pojazdami, niemożność opuszczania samochodów dostawczych prze imigrantów);

3)  lojalność członków zorganizowanej grupy przestępczej w ukrywaniu kierowników i głównych koordynatorów działań w K. i na W., porzucenie samochodu i ucieczka oskarżonego J. O. (1) nawet w obliczu oddania strzałów przez policjantów podczas pościgu.

Chociaż nie ustalono przywódcy (przewódców), zorganizowanej grupy przestępczej, zwłaszcza tych działających na ternie Węgier, to nie stanowi to przeszkody dla przyjęcia działania oskarżonych: A. J., J. J. (1), J. O. (1) i J. P. (1) w strukturach tej grupy. Oskarżeni, będący mieszkańcami K., z pewnością się dobrze znali i ufali sobie. Między oskarżonymi istniała wzajemna akceptacja, wewnętrzna solidarność i gotowość do udziału w przestępstwach. Przeprowadzenie przestępstwa przemytu imigrantów, przy zaangażowaniu wielu osób z różnych krajów był możliwy jedynie dzięki działaniu zespołowemu, które musiało być zaplanowane, zorganizowane i realizowane w sposób skoordynowany, zgodny ze ściśle ustalonym podziałem zadań (ról). Są to elementy (wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonych), które wyraźnie obrazują funkcjonowanie zorganizowanej grupy przestępczej.

W niniejszej sprawie spełniony został również ostatni z wymogów przypisania działania w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw – mianowicie świadomość oskarżonych istnienia grupy oraz roli pełnionej w jej strukturze.

Ad I b)

Nie można także akceptować zarzutu obrońcy oskarżonego A. J. obrazy przepisów art. 264 § 3 k.k. oraz art. 18 § 3 k.k. poprzez przypisanie oskarżonemu sprawstwa czynu polegającego na organizacji wbrew przepisom ustawy przekroczenia granicy Rzeczpospolitej Polskiej nielegalnym imigrantom w formie sprawstwa, podczas gdy – zdaniem obrońcy – oskarżeni swoim zachowaniem wypełniali co najwyżej znamiona przestępstwa z art. 264 § 3 k.k. w formie zjawiskowej pomocnictwa. W obliczu zarzutów obrońcy, domagającego się przyjęcia wyłącznie działania oskarżonych jako pomocników przy przestępstwach z art. 264 § 3 k.k., zarówno z punktu widzenia teorii formalno - obiektywnej, jak i teorii materialno-obiektywnej współsprawstwa, zachodziły przesłanki, aby uznać wszystkich oskarżonych za współsprawców tych przestępstw.

Według teorii formalno - obiektywnej, przyjęcie współsprawstwa wymagałoby wypełnienia przez każdego ze współdziałających chociażby części znamion czasownikowych danego typu czynu zabronionego (por. W. Wolter – Nauka o przestępstwie, Warszawa 1973, s. 296 – 297; a także P. Kardas – Teoretyczne podstawy odpowiedzialności karnej za przestępne współdziałanie, Kraków 2001, s. 456 i n.; A. Liszewska – Współdziałanie przestępne w polskim prawie karnym. Analiza dogmatyczna, Łódź 2004, s. 48 i n.; R. Dębski: O teoretycznych podstawach regulacji współdziałania przestępnego w kodeksie karnym z 1979 r., Studia Prawno-Ekonomiczne 1998, t. LVII, s. 123 i n.; Ł. Pohl – Pomocnictwo a inne zjawiskowe formy czynu zabronionego (kryteria różnicujące) – Prokuratura i Prawo 2001, nr 6, s. 27 i n; P. Palka – Glosa do postanowienia SN z dnia 20 kwietnia 2004r., sygn. V KK 351/03, Przegląd Sądowy 2005, nr 7-8, s. 259 i n.).

Z tego punktu widzenia, czynności wykonywane przez oskarżonych: A. J., J. J. (1), J. O. (1) i J. P. (1), służące popełnieniu przestępstwa nielegalnego przekroczenia granicy w sposób skoordynowany i zorganizowany, organizujące je i pozwalające zatrzeć jego ślady, faktycznie polegało na wypełnieniu przez nich znamion czasownikowych danego typu czynu zabronionego, a zatem czynności „organizowania innym osobom przekraczanie wbrew przepisom granicy Rzeczypospolitej Polskiej”.

Niewątpliwie wynajęcie samochodów dostawczych w K. przez oskarżonego J. J. (1) w celu przekazania ich pozostałym oskarżonym w zamiarze bezpośrednim, aby wykorzystali je do nielegalnego przewozu imigrantów, a następnie przemieszczenie się oskarżonych: A. J., J. O. (1) i J. P. (1) do B. w celu odebrania imigrantów z rąk pozostałych organizatorów nielegalnego przekroczenia granicy (którzy w B. zorganizowali grupy imigrantów, przyjęli od nich zapłatę za przewóz i kierowali do przybyłych z K. samochodów dostawczych, pouczając jak się maja zachowywać i jak będzie przebiegała ich podróż), a następnie skoordynowane przekroczenie nielegalne granicy Rzeczpospolitej Polskiej, z posługiwaniem się przez oskarżonych: A. J., J. O. (1) i J. P. (1) środkami łączności i pilotującym transport samochodem osobowym, co pozwalało na reagowanie na zagrożenia kontrolą Policji lub (...) G., świadczy dobitnie o tym, ze wszyscy oskarżeni wykonywali czasownikowe czynności „organizowania innym osobom przekraczanie wbrew przepisom granicy Rzeczypospolitej Polskiej”. Nakazywało to przyjęcie, że byli współsprawcami przestępstwa z art. 264 § 3 k.k., gdyż wykazali dobitnie działanie cum animo auctoris. Z tych powodów zarzuty obrońcy w tym zakresie należało traktować jako bezzasadny.

Wniosek

Obrońca oskarżonego A. J. wniósł o:

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1)  uniewinnienie oskarżonego od czynu przypisanego mu w pkt II zaskarżonego wyroku tj. przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.;

2)  zmianę opisu oraz kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I zaskarżonego wyroku poprzez usunięcie z kwalifikacji prawnej art. 65 § 1 k.k., a zastąpienie go art. 18 § 3 k.k. jako opisującym znamiona przestępstwa pomocnictwa, a nadto z opisu czynu usunięcie słów „działając w międzynarodowej, zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu imigrantów, w ramach przyjętego podziału ról i zadań jej członków”, a w ich miejsce umieszczenia znamion pomocnictwa tj. działania w zamiarze aby inne ustalone i nieustalone osoby dokonały czynu z art. 264 § 3 k.k. swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie poprzez udzielenie środka przewozu oraz informacji oraz wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary 8 miesięcy pozbawienia wolności

ewentualnie

– uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność wszystkich podniesionych w apelacji obrońcy zarzutów, przy braku podstaw do orzekania poza zakresem zaskarżenia i ponad podniesione zarzuty, musiało skutkować brakiem podstaw do uwzględnienia wniosków tej apelacji, tych reformatoryjnych, jak i wniosku o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.2.

Obrońca oskarżonego J. J. (1) adw. D. S. (1) złożył w dniu 2 stycznia 2023 roku (k. 510-517) apelację od wyroku Sądu Okręgowego. Apelacja ta jest tożsama w zakresie postawionych zarzutów, jak i ich uzasadnienia, z apelacją złożoną wcześniej od tego wyroku – apelacja z dnia 21 października 2019 roku (t. XXII k. 253-260). Skarżący zaskarżył wyrok w części (faktycznie natomiast w całości co do oskarżonego A. J.), na podstawie art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. zarzucając:

I.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to:

a)  art. 258 § 1 k.k., poprzez przypisanie oskarżonemu w pkt II zaskarżonego wyroku czynu polegającego na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej, pomimo braku dowodów potwierdzających wypełnienie przez oskarżonego znamion tego przestępstwa oraz zignorowanie przez Sąd Okręgowy faktu, iż w przedmiotowej sprawie brak jest istotnych elementów konstytutywnych dla zorganizowanej grupy przestępczej, a w szczególności elementów „zorganizowania", hierarchizacji oraz trwałej struktury grupy;

b)  art. 264 § 3 k.k. oraz art. 18 § 3 k.k. poprzez przypisanie oskarżonemu A. J. sprawstwa czynu polegającego na organizacji wbrew przepisom ustawy przekroczenia granicy Rzeczpospolitej Polskiej nielegalnym imigrantom w formie sprawstwa, podczas gdy oskarżony swoim zachowaniem wypełniał co najwyżej znamiona przestępstwa z art. 264 § 3 k.k. w formie zjawiskowej pomocnictwa.

II.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to:

a)  art. 335 § 2 k.p.k. w zw. z art. 343 § 7 k.p.k. poprzez uwzględnienie wniosku prokuratora o skazanie oskarżonego w trybie art. 335 k.p.k., bez przeprowadzania rozprawy w sytuacji gdy wina oskarżonego co do popełnienia zarzuconego czynu z art. 258 § 1 k.k. budzi wątpliwości;

b)  art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. poprzez przypisanie oskarżonemu J. J. dwóch przestępstw (z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art 65 § 1 k.k. oraz odrębnego przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.) zawierających w swym opisie identyczne znamiona przedmiotowe, podmiotowe oraz popełnionych w tym samym czasie i miejscu polegających na tym , że oskarżony w okresie od 4 sierpnia 2015 r. do dnia 11 sierpnia 2015 r. w K., Z. oraz na terytorium Węgier działał w międzynarodowej, zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu imigrantów w ramach przyjętego podziału ról i zadań, które to zachowania w istocie stanowią jeden czyn, przez co oskarżony został skazany w zaskarżonym wyroku dwukrotnie za ten sam czyn, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego J. J. (1) nie zasługują na uwzględnienie.

Zarzuty rozpatrywanej apelacji pozostają tożsame z zarzutami postawionymi w apelacjach tego obrońcy wobec wszystkich oskarżonych, w tym A. J.. Argumenty przemawiające za bezzasadnością wskazanych zarzutów przedstawiono omawiając apelację dot. oskarżonego A. J. (część 3.1 niniejszego uzasadnienia). Tam przedstawione stanowisko oraz zamieszczona argumentacja jest w całości aktualna wobec omawianej tu apelacji oraz w całości wyczerpuje stanowisko jakie należałoby zająć wobec treści podniesionych zarzutów i ich uzasadnienia.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1)  uniewinnienie oskarżonego od czynu przypisanego mu w pkt II zaskarżonego wyroku tj. przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.;

2)  zmianę opisu oraz kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I zaskarżonego wyroku poprzez usunięcie z kwalifikacji prawnej art. 65 § 1 k.k., a zastąpienie go art. 18 § 3 k.k. jako opisującym znamiona przestępstwa pomocnictwa, a nadto z opisu czynu usunięcie słów „działając w międzynarodowej, zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu imigrantów, w ramach przyjętego podziału ról i zadań jej członków", a w ich miejsce umieszczenia znamion pomocnictwa tj. działania w zamiarze aby inne ustalone i nieustalone osoby dokonały czynu z art. 264 § 3 k.k. swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie poprzez udzielenie środka przewozu oraz informacji oraz wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary 7 miesięcy pozbawienia wolności;

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Tożsamość podniesionych w tej apelacji zarzutów z innymi omawianymi apelacjami obrońcy oskarżonych oraz takie samo stanowisko jakie należało zająć wobec zarzutów, przesądza o niemożności uwzględnienia wniosków niniejszej apelacji, tak w zakresie wniosku kasatoryjenego, jak i wniosków o zmianę wyroku. W tym zakresie należy się także odwołać do stanowiska zaprezentowanego w pkt 3.1 niniejszej apelacja, wobec wniosków apelacji obrońcy w stosunku do oskarżonego A. J..

3.3.

Obrońca oskarżonego J. O. (1) adw. D. S. (1) złożył w piśmie z dnia 27 grudnia 2023 roku (k. 480-486) apelację od wyroku Sądu Okręgowego. Apelacja ta jest tożsama w zakresie postawionych zarzutów, jak i ich uzasadnienia, z apelacją złożoną wcześniej od tego wyroku – apelacja z dnia 19 września 2019 roku (t. XXII k. 224-230). Skarżący zaskarżył wyrok w części (faktycznie natomiast w całości co do oskarżonego J. O. (1)), na podstawie art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. zarzucając:

I.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 258 § 1 k.k., poprzez przypisanie oskarżonemu w pkt II zaskarżonego wyroku czynu polegającego na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej, pomimo braku dowodów potwierdzających wypełnienie przez oskarżonego znamion tego przestępstwa oraz zignorowanie przez Sąd Okręgowy faktu, iż w przedmiotowej sprawie brak jest istotnych elementów konstytutywnych dla zorganizowanej grupy przestępczej, a w szczególności elementów „zorganizowania”, hierarchizacji oraz trwałej struktury grupy;

II.  obrazę obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku a to:

a)  art. 335 § 2 k.p.k. w zw. z art. 343 § 7 k.p.k. poprzez uwzględnienie wniosku prokuratora o skazanie oskarżonego w trybie art. 335 k.p.k., bez przeprowadzania rozprawy w sytuacji gdy wina oskarżonego co do popełnienia czynu z art. 258 § 1 k.k. budzi wątpliwości;

b)  art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. poprzez przypisanie oskarżonemu J. O. dwóch przestępstw (z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art 65 § 1 k.k. oraz odrębnego przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.) zawierających w swym opisie identyczne znamiona przedmiotowe, podmiotowe oraz popełnionych w tym samym czasie i miejscu polegających na tym, że oskarżony w okresie od 4 sierpnia 2015 r. do dnia 11 sierpnia 2015 r. w K., Z. oraz na terytorium Węgier działał w międzynarodowej, zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu imigrantów w ramach przyjętego podziału ról i zadań, które to zachowania w istocie stanowią jeden czyn, przez co oskarżony został skazany w zaskarżonym wyroku dwukrotnie za ten sam czyn, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego J. O. (1) nie zasługują na uwzględnienie.

Zarzuty rozpatrywanej apelacji pozostają tożsame z zarzutami postawionymi w apelacjach tego obrońcy wobec pozostałych oskarżonych, stąd argumenty przemawiające za bezzasadnością wskazanych zarzutów przedstawiono omawiając apelację dot. oskarżonego A. J. (część 3.1 niniejszego uzasadnienia). Tam przedstawione stanowisko oraz zamieszczona argumentacja jest w całości aktualna wobec omawianej tu apelacji oraz w całości wyczerpuje stanowisko jakie należałoby zająć wobec treści podniesionych w niniejszej apelacji zarzutów i ich uzasadnienia.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1)  uniewinnienie oskarżonego od czynu przypisanego mu w pkt II zaskarżonego wyroku tj. przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.;

2)  zmianę opisu oraz kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I zaskarżonego wyroku poprzez usunięcie z kwalifikacji prawnej art. 65 § 1 k.k. a z opisu czynu słów „działając w międzynarodowej, zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu imigrantów, w ramach przyjętego podziału ról i zadań jej członków”, a w ich miejsce umieszczenia znamion współsprawstwa tj. działania wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi i nieustalonymi osobami i wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary 12 miesięcy pozbawienia wolności;

ewentualnie:

– uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Tożsamość podniesionych w tej apelacji zarzutów z tymi z apelacji obrońcy złożonymi wobec innych oskarżonych oraz takie samo stanowisko jakie należało zająć wobec tych zarzutów, przesądza o niemożności uwzględnienia także wniosków niniejszej apelacji, tak w zakresie wniosku kasatoryjenego, jak i wniosków o zmianę wyroku. W tym zakresie należy się także odwołać do stanowiska zaprezentowanego w pkt 3.1 niniejszej apelacja, wobec wniosków apelacji obrońcy w stosunku do oskarżonego A. J..

3.4.

Obrońca oskarżonego J. P. (1) adw. D. S. (1) złożył w piśmie z dnia 2 stycznia 2023 roku (k. 493-501) apelację od wyroku Sądu Okręgowego. Apelacja ta jest tożsama w zakresie postawionych zarzutów, jak i ich uzasadnienia, z apelacją złożoną wcześniej od tego wyroku – apelacja z dnia 25 października 2019 roku (t. XXII k. 265-273). Skarżący zaskarżył wyrok w części (faktycznie natomiast w całości co do oskarżonego J. P. (1)), na podstawie art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. zarzucając:

I.  Zarzut obrazy przepisu prawa materialnego, a to:

a)  art. 258 § 1 k.k., poprzez przypisanie oskarżonemu w pkt II zaskarżonego wyroku czynu polegającego na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej, pomimo braku dowodów potwierdzających wypełnienie przez oskarżonego znamion tego przestępstwa oraz zignorowanie przez Sąd Okręgowy faktu, iż w przedmiotowej sprawie brak jest istotnych elementów konstytutywnych dla zorganizowanej grupy przestępczej, a w szczególności elementów „zorganizowania”, hierarchizacji oraz trwałej struktury grupy;

b)  art. 57 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz art. 16 § 1 k.k. poprzez przypisanie oskarżonemu J. P. (1) przestępstwa przygotowania do wprowadzenia do obrotu środków odurzających zabezpieczonych w jego miejscu zamieszkania podczas gdy oskarżyciel publiczny nie przedstawił żadnych dowodów wskazujących, że oskarżony posiadał haszysz i marihuanę w celu komercyjnym.

II.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku a to:

a)  art. 335 § 2 k.p.k. w zw. z art. 343 § 7 k.p.k. poprzez uwzględnienie wniosku prokuratora o skazanie oskarżonego w trybie art. 335 k.p.k., bez przeprowadzania rozprawy w sytuacji gdy wina oskarżonego co do popełnienia zarzuconego czynu z art. 258 § 1 k.k. oraz 57 ust 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii budzi wątpliwości;

b)  art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. poprzez przypisanie oskarżonemu J. P. dwóch przestępstw (z art. 264 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art 65 § 1 k.k. oraz odrębnego przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.) zawierających w swym opisie identyczne znamiona przedmiotowe, podmiotowe oraz popełnionych w tym samym czasie i miejscu polegających na tym , że oskarżony w okresie od 4 sierpnia 2015 r. do dnia 11 sierpnia 2015 r. w K., Z. oraz na terytorium Węgier działał w międzynarodowej, zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu imigrantów w ramach przyjętego podziału ról i zadań, które to zachowania w istocie stanowią jeden czyn, przez co oskarżony został skazany w zaskarżonym wyroku dwukrotnie za ten sam czyn, co stanowi bezwzględna przyczynę odwoławczą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego J. P. (1) nie zasługują na uwzględnienie w całości.

Większość zarzutów rozpatrywanej apelacji (pkt I a) i II a) i b) pozostają tożsame z zarzutami postawionymi w apelacjach tego obrońcy wobec pozostałych oskarżonych, argumenty przemawiające za bezzasadnością wskazanych zarzutów przedstawiono omawiając apelację dot. oskarżonego A. J. (część 3.1 niniejszego uzasadnienia). Tam przedstawione stanowisko oraz zamieszczona argumentacja jest w całości aktualna wobec omawianych tu zarzutów apelacyjnych oraz w całości wyczerpuje stanowisko jakie należałoby zająć wobec treści podniesionych w niniejszej apelacji zarzutów i ich uzasadnienia.

Ad. I b)

Zarzut naruszenia prawa materialnego w zakresie przypisanego oskarżonemu w pkt III części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku przestępstwa z art. 62 ust. 2 i art. 57 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. (pkt I b), w zasadniczym zakresie omawianych już wcześniej warunków złożenia skargi apelacyjnej oraz z uwagi na brak podstaw dowodowych, także nie zasługuje na uwzględnienie.

Także w tym przypadku, formalnie postawiony został zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego (kwalifikacji prawnej czynu), ale faktycznie zarzut ten sprowadza się, podobnie jak w przypadku innych zarzutów tego obrońcy, do zakwestionowania samych ustaleń faktycznych, tj. ustalenia że niekwestionowane w samej apelacji zachowanie polegające na posiadaniu środków odurzających w postaci 180,2 g haszyszu oraz 2,75 g marihuany, stanowiła także przygotowanie do wprowadzenia do obrotu tej znacznej ilości środków odurzających. Nie jest to więc kwestia wyłącznie oceny prawnej zachowania, ale ustalenie samego zachowania jakim jest przygotowanie do wprowadzenia do obrotu. Przygotowania rozumianego z jednej strony jako zamiar takiego działania, z drugiej jako wykonanie czynności (wejścia w posiadanie), które takie wprowadzenie do obrotu w przyszłości umożliwi.

Mamy więc do czynienia, nie z naruszeniem prawa materialnego, ale z niedopuszczalnym na podstawie art. 447 § 5 k.p.k. w tych warunkach zaskarżenia zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych.

Wychodząc już poza konieczną potrzebę uzasadnienia należy wskazać, że ustalenie Sądu Okręgowego w tym zakresie nie nosi cech dowolności i musi być traktowane jako niewątpliwie prawidłowe. W tym zakresie Sąd Okręgowy oparł się na przekonujących dowodach w postaci: protokołu przeszukania (k. 4-7, t. 2j/1); protokół użycia testera (k. 8-9, t. 2j/1); opinia biegłego (k. 62-67, t. 2j/1), a także w wyjaśnieniach samego oskarżonego J. P. (1), który najpierw potwierdził posiadanie znacznej ilości środków odurzających (k. 18-19, 24-25, t. 2j/1), a poddając się dobrowolnie karze w trybie art. 335 § 1 k.p.k., przyznając się także do tego, że narkotyki te nie były na własne potrzeby, lecz przygotowane do wprowadzenia ich do obrotu (k. 216-217, t. 2j).

Przyznanie się do winy oskarżonego i dokonane w tym zakresie ustalenia faktyczne pozostają przy tym zgodne ze wskazaniami doświadczenia życiowego. Znaczna ilość ujawnionych środków odurzających, stanowiąca wiele set jednorazowych porcji konsumpcyjnych, praktycznie zawsze wiąże się z handlem tego rodzaju środkami. Niezwykle rzadko może mieć miejsce magazynowanie takich zapasów wyłącznie na własne potrzeby. Stąd też przyznanie się oskarżonego do takiego czynu należy traktować jako przekonujące na podstawie pozostałych okoliczności sprawy.

Z tych przyczyn także ten zarzut apelacji obrońcy oskarżonego J. P. (1) należało uznać za bezzasadny i nielojalny wobec zebranego materiału dowodowego, w tym także sprzeczny z dyrektywami z art. 7 k.p.k. k art. 5 § 2 k.p.k.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1)  uniewinnienie oskarżonego od czynu przypisanego mu w pkt II zaskarżonego wyroku tj. przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.;

2)  zmianę opisu oraz kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I zaskarżonego wyroku poprzez usunięcie z kwalifikacji prawnej art. 65 § 1 k.k. a z opisu czynu słów „działając w międzynarodowej, zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw w postaci przemytu imigrantów, w ramach przyjętego podziału ról i zadań jej członków", a w ich miejsce umieszczenia znamion współsprawstwa tj. działania wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi i nieustalonymi osobami i wymierzenie oskarżonemu za ten czyn kary 6 miesięcy pozbawienia wolności;

3)  zmianę opisu oraz kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt III zaskarżonego wyroku poprzez usunięcie z kwalifikacji prawnej art. 57 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a z opisu czynu słów „czyniąc w ten sposób przygotowania do prowadzenia do obrotu znacznej ilości wymienionych środków odurzających”;

4)  wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności

ewentualnie

– uchylenie zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze. 

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Tożsamość podniesionych w tej apelacji zarzutów z tymi z apelacji obrońcy złożonymi wobec innych oskarżonych oraz wskazane tu stanowisko jakie należało zająć wobec tych zarzutów, przesądza o niemożności uwzględnienia także wniosków niniejszej apelacji, tak w zakresie wniosku kasatoryjnego, jak i wniosków reformatoryjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w całości wobec oskarżonych: A. J., J. J. (1), J. O. (1) i J. P. (1). (pkt I wyroku).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok utrzymano w mocy wobec niestwierdzenia w toku kontroli odwoławczej:

- istnienia bezwzględnych powodów odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.,

- tego, że utrzymanie w mocy wyroku skutkowałoby rażącą niesprawiedliwością orzeczenia (art. 440 k.p.k.),

- wadliwości kwalifikacji prawnej (art. 455 k.p.k.),

- a także stwierdzenia z powodów opisanych w sekcji 3. nietrafności podniesionych zarzutów apelacji obrońcy (art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. oraz art. 439 § 1 k.p.k.).

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

W oparciu o przepisy art. 636 § 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. oraz art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądzono od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa przypadające na nich koszty postępowania odwoławczego odpowiednio:

1)  od oskarżonych: A. J. i J. J. (1) po 305 złotych, na co składa się 5,- złotych tytułem przypadających na nich po 1/4 zryczałtowanych wydatków Skarbu Państwa w tym postępowaniu oraz po 300,- złotych tytułem opłaty za drugą instancję;

2)  od oskarżonych: J. O. (1) i J. P. (1) po 405 złotych, na co składa się 5,- złotych tytułem przypadających na nich po 1/4 zryczałtowanych wydatków Skarbu Państwa w tym postępowaniu oraz po 400,- złotych tytułem opłaty za drugą instancję.

7.  PODPIS

SSA Maciej Skórniak SSA Jarosław Mazurek SSA Janusz Godzwon

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego A. J. adw. D. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o sprawstwie i kwalifikacji prawnej przypisanych czynów

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. J. (1) adw. D. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o sprawstwie i kwalifikacji prawnej przypisanych czynów

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. O. (1) adw. D. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o sprawstwie i kwalifikacji prawnej przypisanych czynów

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego J. P. (1) adw. D. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o sprawstwie i kwalifikacji prawnej przypisanych czynów

0.1. 1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana