Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 marca 2024 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący sędzia SA Jerzy Skorupka

Sędziowie: SA Piotr Kaczmarek

SA Maciej Skórniak (spr.)

Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz

przy udziale prokuratora (...) Jerzego Prędoty

po rozpoznaniu 6 marca 2024 r.

sprawy V. T.

oskarżonego o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 12 § 1 k.k., art. 62 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z 11 stycznia 2023 r. sygn. akt III K 271/22

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego V. T. na rzecz Skarbu Państwa 20 zł tytułem wydatków postępowania odwoławczego oraz wymierza mu opłatę w wysokości 2800 zł za II instancję.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2023 roku, w sprawie sygn. akt III K 271/22, Sąd Okręgowy we Wrocławiu:

I.  uznał oskarżonego V. T. za winnego tego, że w okresie od nieustalonego dnia do dnia 21 lipca 2021 roku działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu wbrew warunkom określonym w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku, dokonał przywozu na terytorium Polski znacznej ilości środków odurzających w postaci:

- ziela konopi innych niż włókniste (marihuana) o masie 447,91 grama netto umieszczonych w przesyłce pocztowej o nr (...) nadanej z terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej,

- żywicy konopi (haszysz) o masie 28 grama netto umieszczonej w przesyłce pocztowej o nr (...) nadanej z terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej,

które to przesyłki zostały ujawnione w (...) (...) S.A w Z. w dniu 21 lipca 2021 roku tj. popełnienia czynu z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12§1k.k. i art.4§1k.k. za to na podstawie art. 55 ust. 3 w/w ustawy przy zastosowaniu art. 60§1 i §6 pkt. 2 k.k. orzekł karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

II.  uznał oskarżonego V. T. za winnego tego, że w dniu 22 lipca 2021 roku we W. wbrew przepisom ustaw o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku posiadał środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste o masie netto 2,00 gramy oraz żywicę konopi o masie 1,16 grama, tj. popełnienia czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4§1k.k. i za to na podstawie art. 62 ust.1 w/w ustawy przy zastosowaniu art. 37a§1k.k. orzekł karę 100 (sto) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

III.  na podstawie art. 85§1 i 2 k.k. i art. 86§ 1 i 2 k.k. orzeczone w punktach I i II wyroku kary grzywny połączył i orzekł karę łączną grzywny 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych okręcając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych;

IV.  na podstawie art. 63§1k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżanemu okres zatrzymania od dnia 22 lipca 2021 roku godz. 14.00 do dnia 23 lipca 2021 roku godz. 15.45;

V.  na podstawie art. 70 ust.1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wskazanych w wykazie nr (...) pod poz.(...) (k.229) i zarządził ich zniszczenie oraz w wykazie nr 1 (k.31);

VI.  na podstawie art. 44§2k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wskazanych w wykazie nr (...) pod poz.(...) (k.235);

VII.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku orzekł od oskarżonego na rzecz (...), Ośrodek (...) we W., al. (...) nawiązkę w kwocie 10 000 ( dziesięć tysięcy) złotych;

VIII.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe 4 494,87 złotych, w tym opłata 2800 złotych.

Powyższy wyrok został zaskarżony wyłącznie przez obrońcę oskarżonego adw. Ł. S. w całości, który na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił:

1)  naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 poprzez nieprawidłowe przeprowadzenie postępowania dowodowego oraz dowolną, a nie swobodną ocenę przeprowadzonych dowodów oraz nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, które przemawiały na korzyść oskarżonego, co w rezultacie doprowadziło do wadliwej oceny stanu faktycznego, w szczególności zaś poprzez:

- uznanie, że wyjaśnienia złożone przez oskarżonego w toku postępowania przed Sądem I instancji są niewiarygodne, w części w której oskarżony wyjaśniał co do okoliczności związanych z zarzuconym mu czynem z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy wyjaśnienia te są spójne, logiczne jako takie posiadają przymiot wiarygodności, a nadto korelują z zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków N. C., A. Ł. oraz F. T., których to zeznania również w sposób bezzasadny Sąd a quo uznał za niewiarygodne;

- uznanie, że wyjaśnienia złożone przez oskarżonego w toku postępowania przed Sądem I instancji są niewiarygodne, w części w której oskarżony wyjaśniał co do okoliczności związanych z uzyskaniem znacznej kwoty pieniędzy w sposób niezwiązany z obrotem środkami niedozwolonymi, a to wobec inwestowania w tzw. krypto waluty, co – jak powszechnie wiadomo i jest to łatwe do zweryfikowania – może przynosić duże zyski;

- uznanie za niewiarygodne zeznań świadków N. C., A. Ł. oraz F. T., w części w której z zeznań tych wynika, że ww. powierzyli oskarżonemu ujawnione podczas przesłuchania pieniądze oraz w części dotyczącej kolekcjonowania przez oskarżonego kolorowych woreczek strunowych, podczas gdy zeznania te są spójne, logiczne, wiarygodne i jako takie posiadają przymiot wiarygodności, a w szczególności zaś brak jest podstaw do kwestionowania depozycji świadków i odmawiania im wiarygodności w zakresie w jakim wskazywali oni na konkretne przekazywane im przez oskarżonego kwoty, wyłącznie na podstawie poczynionych przez Sąd meriti wyliczeń, stanowiących jedynie pewne przyjęte przez Sąd meriti założenia;

- uznanie za niewiarygodne zeznań świadków N. C., A. Ł. oraz F. T., wyłącznie na podstawie tego, że osoby te są lub były osobami bliskimi dla oskarżonego, a ich zeznania zdaniem sądu stanowią jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony, podczas gdy zeznaniom tym nie można odmówić przymiotu wiarygodności, albowiem są one spójne, logiczne przedstawiają prawdziwą wersję zdarzeń.

2) naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. poprzez nieprawidłowa ocenę dowodu w postaci wydanej w sprawie uzupełniającej opinii biegłego, tj. opinii z dnia 2 stycznia 2023 roku, a to poprzez uznanie, że opinia ta daje podstawy do uznania, że zabezpieczone podczas zatrzymania oskarżonego substancje w postaci ziela konopi innych niż włókniste zawierają znaczne stężenie substancji niedozwolonych, podczas gdy z ww opinii biegłego wynika jednie, że ilość ta przekracza 0,3 % tychże substancji, a zatem z jej treści nie wynika wprost, że stężenie substancji było znaczne.

3) naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia, a to art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygniecie niedających się usunąć wątpliwości w zakresie postawionego oskarżonemu zarzutu z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, na niekorzyść oskarżonego, a to wobec przyjęcia przez sąd a quo nieuzasadnionych założeń dotyczących pochodzenia środków zabezpieczonych w czasie przeszukania mieszkania oskarżonego i bezzasadne przyjęcie, że środki te pochodziły z czynu zabronionego stypizowanego w ww. przepisie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, jak również przyjęcia, że znalezione w mieszkaniu oskarżonego konopie indyjskie inne niż włókniste zawierają znaczną ilość substancji niedozwolonych, co nie wynika wprost ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

4) naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść orzeczenia, a to art. 5 § 2 k.p.k., poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości w zakresie postawionego oskarżonemu zarzutu z art. 62 ust. 1 ustawy i przeciwdziałaniu narkomanii, na niekorzyść oskarżonego, a to wobec przyjęcia, że znalezione u oskarżonego substancje zawierały znaczne stężenie substancji niedozwolonych, co nie zostało potwierdzone w toku postępowania co przede wszystkim nie wynika ze sporządzonej w toku postępowania opinii biegłego z zakresu fizykochemii;

a w konsekwencji:

błąd w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu z art. 55 ust. 3 działania o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy prawidłowa interpretacja przeprowadzonych w sprawie dowodów, winna prowadzić do wniosku, że oskarżonemu można przypisać odpowiedzialność jedynie w zakresie posiadania środków niedozwolonych (do czego przyznał się w toku postępowania), albowiem brak jest jakichkolwiek zweryfikowanych w toku postępowania dowodów świadczących o tym, że oskarżony dopuścił się przywozu, wywozu, przewozu, wewnątrzwspólnotowego nabycia lub wewnątrzwspólnotowej dostawy środków odurzających, substancji psychotropowych nowych substancji psychoaktywnych w znacznej ilości.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

ewentualnie:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego w zakresie wszystkich podniesionych zarzutów, a co za tym idzie również w zakresie wniosków tego środka zaskarżenia, nie zasługuje na uwzględnienie.

Ad zarzut pkt 1).

Skarżący w pierwszym rzędzie zarzuca naruszenie przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 424 k.p.k. w zakresie w jakim Sąd Okręgowy odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego V. T. oraz świadków – członków jego najbliżej rodziny (N. C., A. Ł. oraz F. T.).

Przepis art. 424 k.p.k. zawiera wymaganie jakie prawo stawia uzasadnieniu wyroku, w szczególności wyroku skazującego. Lektura akt postępowania oraz samego uzasadnienia wyroku przekonuje, że uzasadnienie spełnia stawiane przez ustawodawcę wymagania, w szczególności zawiera okoliczności, które sąd uznał za udowodnione, na jakich dowodach się w tym zakresie opierał i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Brak jest w tym zakresie także przekonujących argumentów w samej apelacji, które wykazywałyby faktycznie istotne braki uzasadnienia wyroku, zwłaszcza takie, które mogłyby mieć wpływ na treść orzeczenia. A mamy tu przecież do czynienia z przesłanką wymagającą wykazania skutku uchybienia dla trafności samego rozstrzygnięcia.

Bardziej jednak istotne, a co faktycznie pomija skarżący formułując taki zarzut, jest treść art. 455a k.p.k. zawierająca sformułowany kategorycznie zakaz uchylenia wyroku z powodu braków jego uzasadnienia, a więc wobec stwierdzenia naruszenia art. 424 k.p.k. Naruszenie tego przepisu - nawet oczywiste - nie może skutkować decyzją procesową w postaci uchylenia wyroku, ale również przesądzić o innej niż uczynił to sąd, ocenie dowodów.

Z kolei art. 4 k.p.k. zawiera istotną zasadę procesową – zasadę obiektywizmu, która jednak nie może być traktowana samodzielnie. Naruszenie tej normy może nastąpić wyłącznie w przypadku naruszenia także innej normy procesowej, która nakłada na sąd obowiązek określonego zachowania w procesie. Faktycznie więc zarzut naruszenia art. 4 k.p.k. musi być rozpoznawany w niniejszej sprawie łącznie z zarzutem naruszenia art. 7 k.p.k. – sędziowskiej swobody oceny dowodów.

Art. 7 k.p.k. przesądza swobodę z jaką organy postępowania (w tym przypadku sąd) kształtują swoje przekonania o wiarygodności dowodów. To jest zasadnicza kompetencja sądu, weryfikowana wyłącznie w oparciu o zasady logiki i wskazania doświadczenia życiowego. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia tego przepisu wymaga więc wykazania przez skarżącego, że ocena dokonana przez sąd jest wadliwa na gruncie wskazanych tu przesłanek. Konieczne jest wykazanie wadliwości oceny poszczególnych dowodów (tak też: Sąd Apelacyjny w Warszawie, wyrok z dnia 30 grudnia 2022 r., w sprawie II AKa 293/22, LEX nr 3510437). Nie wystarczy jedynie przedstawienie innej, nawet bardziej przekonującej w subiektywnej ocenie skarżącego wersji wydarzeń.

Wbrew stanowisku skarżącego ocena dowodów, w tym tych którym Sąd Okręgowy odmówił wiary, zwłaszcza wyjaśnień oskarżonego musi być traktowana jako wszechstronna, pełna, logiczna oraz wsparta o istotne wskazania doświadczenia życiowego, a przez to przekonująca. Wprawdzie już takie tylko ustalenie sądu odwoławczego zwalniałoby ten sąd od obowiązku szczegółowego omawiania poszczególnych okoliczności sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2023 r., w sprawie II KK 530/23 LEX nr 3689914), to jednak należy w tym miejscu odwołać się do wymowy zasadniczych dowodów, które przekonują o trafności stanowiska Sądu Okręgowego.

Sąd Okręgowy odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w części, tj. w odniesieniu do jego zaprzeczeń, że to on zamówił i zamierzał odebrać dwie przesyłki nadane w USA zawierające środki odurzające: nr (...) zawierającej ziele konopi innych niż włókniste (marihuana) o masie 447,91 grama netto i nr (...) zawierającej żywicę konopi (haszysz) o masie 28 grama netto. Oskarżony konsekwentnie takiemu przemytowi zaprzeczał, natomiast szereg wskazanych i omówionych przez sąd dowodów i okoliczności pozwalają na ustalenie sprawstwa oskarżonego.

W pierwszym rzędzie należy skazać, że obie przesyłki miały tego samego nadawcę w USA (J. S. – (...) W (...), (...), tel. (...)), zostały nadane jednocześnie tj. w dniu 1 lipca 2021 roku, do tej samej osoby tj. T. L., oraz wskazano ten sam numer telefonu odbiorcy ( Importer' s contact (...)) – k. 8 i 16. Różny był w obu listach przewozowych wyłącznie adres dostawy. Taka treść listów przewozowych każe w sposób niewątpliwy przyjmować, że mamy do czynienia z przesyłkami kierowanymi do tej samej osoby. Nie ma przy tym żadnych racjonalnych powodów, aby przesyłki te były kierowane na różne adresy zamieszkania odbiorcy. Jedynym powodem takiego zabiegu mogła być chęć ukrycia faktu, że pod jeden adres kierowana jest większa liczba przesyłek, albo po prostu ograniczenie odpowiedzialności, gdyby jednak któraś z przesyłek została zatrzymana.

Trafnie więc Sąd Okręgowy, za śledczymi w sprawie, przyjmuje że sprawcy należy poszukiwać w miejscu dostawy, ten bowiem musiał mieć możliwość nawiązania kontaktu z kurierem i odebrania przesyłek. Sąd Okręgowy w tym zakresie uznaje za wiarygodne zeznania E. S., która osobiście zamieszkuje we W. przy ul. (...). Zeznała ona (k. 359), że mieszka tam od wielu lat, mieszkania nie wynajmowała nikomu, nie ma związku z oskarżonym oraz T. L., zaprzeczała, aby przychodziły do niej niezamówione paczki. Treść złożonych przez tego świadka zeznań, mając na uwadze także jej wiek (67 lat) może rodzić zaufanie.

Inaczej należy oceniać sytuację w przypadku oskarżonego. Oskarżony wynajmuje mieszkanie we W. przy ul. (...) od początku 2021 roku. Faktycznie dość długo przed datą nadania przesyłek (1 lipca 2021 roku). Jedynie on ma więc możliwość ich odebrania. Przekonująco także Sąd Okręgowy wskazuje na dalsze okoliczności odnoszące się do oskarżonego, a wskazujące na niego jako sprawcę czynu. Oskarżony przechowuje w tym mieszkaniu, aczkolwiek w niewielkiej ilości, te same środki odurzające (marihuanę i haszysz), które miały być dostarczone w przedmiotowych przesyłkach. W samochodzie oskarżonego ujawniono takiego samego typu (kolorowe) woreczki strunowe, które są wykorzystywane przy dystrybucji narkotyków, jak te w przesyłce z marihuaną. Oskarżony posiadał też precyzyjną wagę. Trzeba tu odnotować, że oskarżony przyznał fakt posiadania środków odurzających i ich zażywanie od dłuższego czasu. To zaś znalazło potwierdzenie w zeznaniach choćby A. Ł. – matki oskarżonego (k. 329), F. T. – ojca oskarżonego (k. 330) oraz jego dziewczyny N. C. (330).

Słuszny jest zarzut skarżącego (odnośnik 4), że fakt pokrewieństwa i związek o charakterze osobistym nie jest wystarczającą podstawą do podważania wiarygodności zeznań świadków. O ile istotnie oczywisty w takiej sytuacji motyw do ochrony oskarżonego przed odpowiedzialnością musi skłaniać do szczególnie wnikliwej weryfikacji prawdziwości zeznań, to nie przesądza o braku ich wiarygodności. Sąd Okręgowy (pkt 2.2 uzasadnienia) nie dyskredytuje w całości zeznań omawianych tu świadków, ale wskazuje, że podszedł do nich „z dużą ostrożnością”. Relacje wskazanych świadków odnoszą się w zasadniczym zakresie do kwestii pochodzenia środków, które oskarżony próbował ukryć. To natomiast nie ma zasadniczego znaczenia dla sprawy i należy traktować jako jedną z wielu uwzględnionych przez Sąd okoliczności, które mogą wskazywać właśnie na sprawstwo oskarżonego.

Sąd Okręgowy trafnie przyjmuje, że istotne znaczenie należy nadawać zachowaniu oskarżonego podczas wizyty w jego mieszkaniu funkcjonariuszy Urzędu Celno – Skarbowego. Oskarżony już tylko z obawy o zatrzymanie, ryzykując utratę, próbował ukryć znaczna sumę pieniędzy - 115.400 zł oraz 7960 euro, wyrzucając paczkę z nimi przez okno budynku. Sąd Okręgowy w istotnym zakresie odmawia wiarygodności zeznaniom najbliższych oskarżonego, którzy wskazują na pochodzenie tych środków z legalnego źródła. I tu trzeba się zgodzić z twierdzeniami skarżącego, że nie można przesądzać, że faktycznie pieniądze te pochodziły z handlu środkami odurzającymi. Oskarżonemu nie postawiono takiego zarzutu, a brak było dostatecznych dowodów, aby to przesądzać. Trzeba jednak mieć na uwadze, że ustalone zachowanie oskarżonego zmierzające do pośpiesznego ukrycia tych pieniędzy musi być odczytywane w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstw narkotykowych. Wskazuje, że istotnie ten mógł w ten sposób usuwać dowody przestępstwa. Sąd jednak takich jednoznacznych ustaleń nie mógł dokonać, a za tym nie było podstaw do orzeczenia przepadku tych pieniędzy w ramach rozszerzonej konfiskaty na podstawie art. 45 § 2 k.k., do czego byłby zobligowany. Natomiast oskarżony wyrzucając pieniądze przez okno mógł przecież obawiać się, że zostaną one objęte przepadkiem, choćby na tej właśnie podstawie. Zgodzić się trzeba bez zastrzeżeń ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, że nie było innych racjonalnych powodów do takiego właśnie zachowania oskarżonego.

To właśnie sposób zachowania oskarżonego z pieniędzmi, oprócz niekonsekwencji wyjaśnień oskarżonego, jest zasadniczą przesłanką wątpliwości co do ich pochodzenia. Sąd Okręgowy tej kwestii jednak nie przesądza, wskazuje jedynie na istotne wątpliwości w tym zakresie. Natomiast fakt posiadania przez oskarżonego dużych kwot pieniędzy w gotówce, których pochodzenia nie potrafił przekonująco wyjaśnić, a przede wszystkim próba ich ukrycia wobec obawy interwencji organów ścigania, wskazuje – obok innych wskazanych okoliczności - na sprawstwo oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów.

Nie zasługuje na akceptację zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. w odniesieniu do znaczenia jakie Sąd Okręgowy nadał posiadaniu przez oskarżonego kolorowych woreczków strunowych. W dowodowej przesyłce nr (...) ujawniono obok marihuany 128 sztuk takich kolorowych woreczków (k. 31). W samochodzie oskarżonego natomiast ujawniono woreczki tego samego typu z różnymi napisami w ilości: 108, 32, 53 oraz 5 i 10 sztuk (protokół przeszukania oskarżonego – k. 110). Nie ulega wątpliwości, że tego rodzaju opakowania – woreczki, są często używane do porcjowania narkotyków. Zostały u oskarżonego znalezione razem wagą kieszonkową i suszem marihuany, a przez to nie może ulegać wątpliwości, że były one wykorzystywane właśnie do konfekcjonowania narkotyku. Oskarżony, a za nim apelujący obrońca wskazują, że owe kolorowe woreczki strunowe mogą być przedmiotem kolekcjonowania. Nie można wykluczyć, że znajdą się też tacy pasjonaci, którzy z pasji będą właśnie zbierać woreczki strunowe. Chodzić jednak będzie o egzemplarze inne, różne. Zabezpieczone natomiast u oskarżonego są nie tylko w dużej liczbie, co o małej różnorodności. Fakt, że zatrzymano te woreczki razem z wagą i narkotykami przesądza, że twierdzenia skarżącego wprost rażą naiwnością i nie można ich akceptować.

Ad zarzut 2).

Opinia uzupełniająca biegłego z zakresu badań fizykochemicznych przy Sądzie Okręgowym we Wrocławiu P. D. z dnia 2 stycznia 2023 roku, zawiera ustalenia, że „ suma zawartości (...) oraz kwasu (...) w zielu o masie 2,00 grama, ujawnione u V. T. i zabezpieczonym jako dowód 2, przekracza wielokrotnie [podkreślenie autora] wartość 0,3 procenta wagowego w suchej masie,”. Zasadnicze jest więc tu sformułowanie „wielokrotnie” odnoszące się wprost do parametru 0,3 procenta suchej masy jako wartości granicznej dla przyjęcia, że substancja stanowi środek odurzający z grupy I-N przewidziany przez ustawę o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku. Ponieważ poziom substancji czynnej w suszu roślinnym jest parametrem możliwym do ustalenia w drodze badania, stopniowalnym, to ustalenie przez biegłego, że ilość substancji aktywnej w próbce jest wielokrotnie wyższa niż próg graniczny, upoważnia do przyjęcia, że zawartość tej substancji była znaczna, a nawet duża.

Zarzut ten pozostaje w tych okolicznościach niezasadny. Niezasadny także z tego powodu, że w całym uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego nie ma stwierdzenia o znacznym stopniu stężeniu substancji czynnej w zabezpieczonej u oskarżonego marihuanie, a jedynie ustalenie, że susz ten stanowi środek odurzający z grupy I-N (str. 2).

Ad. zarzut 3).

Skarżący podnosi także naruszenie przez Sąd meriti art. 5 § 2 k.p.k., który w jego ocenie miałby przemawiać za oparciem ustaleń faktycznych na wyjaśnieniach oskarżonego w kontrze do pozostałych wskazywanych przez Sąd dowodów.

Ocena postawionego zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo z art. 5 § 2 k.p.k. wymaga przede wszystkim wskazania, jakie znaczenie ma ta reguła dowodowa i w jakich okolicznościach może mieć zastosowanie. Nie jest to oczywiście reguła, która pozwala na zastąpienie dowodzenia w oparciu o dowody i fakty nimi stwierdzone. W pierwszym bowiem rzędzie, to dowody, gromadzone i oceniane na gruncie art. 7 k.p.k., mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Zarzuty w zakresie oceny dowodów na podstawie art. 4 k.p.k. lub 7 k.p.k., a taki zarzut skarżący stawia, mają charakter jednoznacznie konkurencyjny. " Naruszenie reguły in dubio pro reo możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy po przeprowadzonym prawidłowo postępowaniu dowodowym i odpowiadającej standardom wynikającym z art. 7 k.p.k. ocenie materiału dowodowego, nadal istnieją niedające się usunąć wątpliwości, które sąd rozstrzyga niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. Oznacza to, że w przypadkach, w których skarżący kwestionuje ocenę poszczególnych dowodów, nie może być mowy o naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k. Zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają bowiem charakter rozłączny” (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2021r., V KK 5/21, LEX nr 3268035). Konieczne jest przy tym wykazanie, że orzekający sąd rzeczywiście powziął niedające się usunąć wątpliwości, jednak nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. " Dla zasadności tego zarzutu [naruszenia art. 5 § 2 k.p.k - przypis autora] nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do zgromadzonego materiału dowodowego i wymowy poszczególnych dowodów. Jeżeli poczynione ustalenia faktyczne uzależnione są od obdarzenia wiarą tej, czy innej grupy dowodów, nie wchodzi w rachubę naruszenie reguły in dubio pro reo, albowiem jednym z podstawowych obowiązków sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.)" (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2021r., V KK 233/21, LEX nr 3219932).

W rozpoznawanej sprawie zachodzi właśnie taka sytuacja. Skarżący natomiast, ani w treści stawianego zarzutu, ani w uzasadnieniu swojej apelacji, nie wskazał jakie wątpliwości sąd winien powziąć. Sąd zaś istotnych trudności w dokonaniu ustalenia stanu faktycznego na podstawie przeprowadzonych w sprawie dowodów nie wskazał. Jednocześnie nie można zasady in dubio pro reo traktować jako uniwersalnej normy procesowej, która przesądza o konieczności dania wiary oskarżonemu, w konfrontacji z innymi dowodami. A tak zdaje się traktuje to skarżący.

W ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest też podstaw do tego, aby przyjmować, że przyznanie waloru wiarygodności dowodom wskazanym przez Sąd meriti miałoby nastąpić z naruszeniem wskazanych norm procesowych.

Ad. zarzut 3).

W zakresie podniesionego tu zarzutu całkowicie aktualne pozostaje stanowisko zaprezentowane powyżej wobec analogicznego zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. Trzeba tu jednak podkreślić, że nie tylko nie było powodu do ujawnienia się istotnych wątpliwości w zakresie realizacji znamion czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przypisanego oskarżonemu w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, ale też okoliczności tego czynu trzeba oceniać jako niewątpliwe. Oskarżony przyznał się do takiego czynu – posiadania wydanych przez niego środków odurzających, a uzupełniająca opinia biegłego P. D. z dnia 2 stycznia 2023 roku (k. 329) w sposób niebudzący wątpliwości stwierdza, że zabezpieczony u oskarżonego susz roślinny stanowi, z uwagi na zawartość wskazanych w opinii substancji czynnych, środek odurzający zakazany ustawą.

Obrońca podniesiony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wyprowadza jako konsekwencję naruszenia przepisów postępowania. Nieuwzględnienie powyższych zarzutów przekonuje, że nie do zaakceptowania jest - mający z niego wynikać – zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Niemniej, z uwagi na charakter niniejszej sprawy należy wskazać, że nie sposób dopatrywać się w niniejszej sprawie samoistnego błędu w ustaleniach faktycznych. Błędu wynikającego z wadliwości ustaleń dokonanych na podstawie prawidłowo przeprowadzonych i ocenionych dowodów. Błąd taki może wystąpić w przypadku dokonania ustaleń sprzecznie z dowodami lub ponad wymowę wiarygodnych dowodów (por. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrok z dnia 9 sierpnia 2018 roku, II AKa 184/18 LEX nr 2556688; wyrok z dnia 13 grudnia 2018 roku, w sprawie II AKa 379/18, Lex 2609637).

W niniejszej sprawie brak jest niewątpliwie bezpośredniego dowodu, relacji świadka, czy opinii biegłego, pozwalających ustalić w sposób bezpośredni sprawstwo oskarżonego w zakresie czynu z art. 55 ust. 5 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przypisanego mu w pkt I części dyspozytywnej wyroku. Ustalenia o sprawstwie zostało dokonane na podstawie szeregu okoliczności związanych z nadaną do mieszkania oskarżonego przesyłką. Dowody i okoliczności zostały wskazane wyżej, w odniesieniu do zarzutu z pkt 1 omawianej apelacji i nie ma potrzeby ich w tym miejscu powtarzać. Sąd Okręgowy w sposób przekonując argumentował, że wobec wiarygodności zeznań E. S., zamieszkującej w mieszkaniu przy ul. (...), to właśnie oskarżony mógł być jedyną osobą, do której dowodowe przesyłki mogłyby trafić. Musiało dojść do próby doręczenia przesyłki przez kuriera w mieszkaniu oskarżonego. Wówczas ten miał możliwość odebrania także tej drugiej, adresowanej na inne mieszkania, ale na to samo nazwisko i numer kontaktowy odbiorcy. Praktycznie należy wykluczać, aby podjąć przesyłkę mogła inna osoba.

Nie budzi także wątpliwości ustalenie, że oskarżony dokonał zamówienia tych środków i miał świadomość, że zostaną one przesłane z zagranicy. Zamówienie wymagało współdziałania samego zamawiającego nie tylko w zakresie podania danych odbiorcy, ale przede wszystkim przez dokonanie uprzedniego rozliczenia tej transakcji. Musiało to poprzedzać nadanie przesyłki i wiązać się ze świadomością złożenia zamówienia oraz sposobu jego wykonania (choćby tego, że przesyłka zostanie nadana z zagranicy i będzie miała charakter przemytniczy).

Wszystko to koresponduje z okolicznościami odnoszącymi się do osoby oskarżonego. Ten posiadał takie same środki odurzające, od dłuższego czasu ich używał, miał przedmioty wykorzystywane do konfekcjonowania narkotyków, a w końcu obawiając się zatrzymania podjął on ryzykowną próbę ukrycia znacznej sumy pieniędzy.

W konsekwencji należy przyjmować, że ocena dowodów, a za nią ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Okręgowy są poprawne, nie są obarczone błędem i akceptowalne także w świetle zarzutów niniejszego środka odwoławczego.

Na podstawie art. 636 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), wobec nieuwzględnienia wniesionego wyłącznie przez oskarżonego środka odwoławczego, Sąd zasądził od V. T. rzecz Skarbu Państwa kwotę 20,00 zł na tytułem wydatków postępowania odwoławczego oraz wymierza mu opłatę w wysokości 2800 zł za II instancję.

SSA Piotr Kaczmarek

SSA Jerzy Skorupka

SSA Maciej Skórniak