Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2024 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Piotr Kaczmarek (spr.)

Sędziowie: SA Maciej Skórniak

SA Andrzej Kot

Protokolant: Magdalena Szymczak

przy udziale prokuratora Prokuratury (...) Jarosława Rybczyńskiego

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2024 r.

sprawy A. P. (1)

oskarżonego o czyny z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk i art. 65 kk, art. 263 § 2 kpk

K. B. (1)

oskarżonego o czyn z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 21 grudnia 2023 r. sygn. akt III K 47/23

I.  przyjmując za podstawę wszelkich rozstrzygnięć stan prawny obowiązujący do 1 stycznia 2023r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. zmienia zaskarżony wyrok co do:

a.  oskarżonego A. P. (1) w ten sposób, że w kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego w pkt.3 a przypisanego w pkt.II pomija art.12 § 1 k.k.,

b.  oskarżonego K. B. (1) w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności, dozorze kuratora i obowiązkach probacyjnych zawarte w pkt.XII – XIV, na podstawie art.63 § 1 k.k. na poczet kary pozbawienia wolności zaliczając okres rzeczywistego pozbawienia wolności od 1 września 2022r. godz.19.30 do 28 listopada 2022r. godz.13.35,

II. utrzymuje w mocy w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok wobec oskarżonych A. P. (1) i K. B. (1),

III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego J. K. 1200zł, w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz 168,81 zł tytułem zwrotu niezbędnych wydatków,

IV. zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

A. P. (1) został oskarżony o to, że :

1. w okresie od nieustalonego dnia 2020 roku do 1 września 2022 roku w W., województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu i wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii oraz wspólnie i w porozumieniu z K. B. (1), wytworzył znaczną ilość metamfetaminy, w ten sposób, że w ramach podziału ról w popełnieniu przestępstwa korzystał z udostępnionych mu przez K. B. (1) pomieszczeń na terenie jego nieruchomości, dokonał ich niezbędnych przeróbek, składował w tych pomieszczeniach surowce i półprodukty niezbędne w procesie krystalizacji metamfetaminy oraz wykonywał inne czynności stosownie do zaistniałych okoliczności
i potrzeb, przy czym z popełnienia tego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o przestępstwo z art. 53 ust 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

2. w okresie co najmniej od lutego 2022 do września 2022 w Z., województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił A. P. (2) łącznie nie mniej niż 15 gram metamfetaminy, przyjmując każdorazowo płatność w kwocie 40 złotych za gram, przy czym z popełnienia tego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o przestępstwo z art. 59 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

3. nieustalonego dnia września 2022 roku w Z., województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił A. B. nie mniej niż 40 gram metamfetaminy, ustalając płatność w kwocie 35 złotych za gram, przy czym
z popełnienia tego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o przestępstwo z art. 59 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

4. w dniu 20 września 2022 roku w Z., województwa (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 21 maja 1999 roku o broni i amunicji, posiadał bez wymaganego zezwolenia pistolet gazowy marki E. (...) kal. (...) mm (...), (...) wraz z magazynkiem oraz cztery naboje (...) mm (...),

tj. o przestępstwo z art. 263 § 2 k.k.

a nadto:

K. B. (1) został oskarżony o to, że :

5. w okresie od nieustalonego dnia 2020 roku do 1 września 2022 roku w W., województwa (...), działając w krótkich odstępach czasu i wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii oraz wspólnie i w porozumieniu z A. P. (1), wytworzył znaczną ilość metamfetaminy, w ten sposób, że w ramach podziału ról w popełnieniu przestępstwa zapewnił mu pomieszczenia na terenie swojej nieruchomości, dokonał ich niezbędnych przeróbek, składował w tym pomieszczeniu surówce i półprodukty niezbędne w procesie krystalizacji metamfetaminy oraz wykonywał inne czynności stosownie do zaistniałych okoliczności i potrzeb, przy czym z popełnienia tego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu,

tj. o przestępstwo z art. 53 ust 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

podstawą wszelkich rozstrzygnięć zawartych w części dyspozytywnej wyroku w odniesieniu do oskarżonych, na podstawie art. 4 § 1 k.k., czyniąc przepisy Kodeksu karnego i ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii według stanu prawnego obowiązującego od 1 września 2022 r. do 29 października 2022 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 21 grudnia 2023 r., sygn.. akt: III K 47/23 orzekł:

I.w granicach zarzutu opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku uznał oskarżonego A. P. (1) za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie, ale najpewniej od nieustalonego dnia października 2021 r. do dnia 1 września 2022 r. w W., województwo (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągniecia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w udostępnionych mu przez K. B. (1) pomieszczeniach na terenie jego nieruchomości, w których oskarżony dokonał niezbędnych przeróbek, usiłował wytworzyć znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy, w ilości nie mniejszej niż 59,38 g netto, co stanowi ok. 593 porcje handlowe, metodą jej syntezy
z pseudoefedryny, składując w tych pomieszczeniach surowce i półprodukty niezbędne w procesie krystalizacji metamfetaminy oraz wykorzystując do tego przedmioty i urządzenia m.in. takie jak: kuchenki elektryczne, młynki elektryczne, mikser, wytwornicę pary wodnej, chłodnicę, rozdzielacze chemiczne, kosze grzejne, krystalizatorkę, kanistry, kolby okrągłodenne trójszyjne, wiadra, lejki z tworzywa sztucznego, kolana szklane, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ujawnienie nielegalnego laboratorium przez funkcjonariuszy (...) w J., tj. przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 57b k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności oraz 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny po 30 (trzydzieści) złotych każda;

II. uznał oskarżonego A. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punktach 2 i 3 części wstępnej wyroku, tj. przestępstw z art. 59 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k., uznając, że przestępstwa te popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III. uznał oskarżonego A. P. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie 4 części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 263 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 263 § 2 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

IV. na podstawie art. 91 § 2 k.k., art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył oskarżonemu A. P. (1) orzeczone wobec niego kary jednostkowe pozbawienia wolności
i wymierzył mu karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V. w granicach zarzutu opisanego w punkcie 5 części wstępnej wyroku uznał oskarżonego K. B. (1) za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie, ale najpewniej od nieustalonego dnia października 2021 r. do dnia 1 września 2022 r. w W., województwo (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągniecia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, aby A. P. (1) dokonał czynu zabronionego w postaci wytworzenia znacznej ilości substancji psychotropowej – metamfetaminy, swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie w ten sposób, że udostępnił A. P. (1) pomieszczenia na terenie swojej nieruchomości, pomagał we wnoszeniu różnych przedmiotów i urządzeń niezbędnych do wytwarzania metamfetaminy, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, tj. przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na zasadzie art. 22 § 1 k.k. i art. 19 § 1 k.k. przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 19 § 2 k.k. w zw. z art. 60 §1 i § 6 pkt 2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 10 (dziesięć) złotych każda;

VI. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu A. P. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 20 września 2022 r., godz. 06:15 do dnia 4 kwietnia 2023 r., godz. 14:50;

VII. na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego A. P. (1) w zakresie przypisanego mu w punkcie I części dyspozytywnej wyroku przestępstwa przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych: zarejestrowanych pod poz. od 13 do 15 w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) (k. 781-781v. akt), zarejestrowanych pod poz. od 1 do 32 w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) (k. 894-895 akt), zarejestrowanych pod poz. 16 i 17 w wykazie dowód rzeczowych nr (...) (...) (k. 903 akt), zarejestrowanych pod poz. od 18 do 23 w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) (k. 905 akt), zarejestrowanych pod poz. 33 w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) (k. 907 akt), zarejestrowanych pod poz. od 24 do 101 w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) (k. 911-913v.);

VIII. na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego A. P. (1) w zakresie przypisanych mu w punktach I i II części dyspozytywnej wyroku przestępstw nawiązkę w kwocie 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) na rzecz Stowarzyszenia (...) Poradni (...) , (...) w J. na cele związane z zapobieganiem i zwalczaniem narkomanii;

IX. na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. P. (1) przepadek na rzecz Skarbu Państwa kwoty 600 zł (sześćset złotych) stanowiącej równowartość korzyści majątkowej jaką oskarżony odniósł z popełnienia przestępstwa przypisanego mu w punkcie II części dyspozytywnej wyroku w zakresie dotyczącym A. P. (2);

X. na podstawie art. 44 § 6 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. P. (1) w zakresie przypisanego mu w punkcie III części dyspozytywnej wyroku przestępstwa przepadek na rzecz Skarbu Państwa, poprzez zniszczenie, dowodów rzeczowych w postaci pistoletu gazowego marki E. (...) kal. (...) mm nr (...) w opakowaniu z tworzywa sztucznego koloru czarnego w formie walizeczki oraz czterech naboi (...) mm (...), zarejestrowanych pod poz. 1 i 2 w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) (k. 776 akt);

XI. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. orzekł zwrot oskarżonemu A. P. (1) dowodów rzeczowych, zarejestrowanych pod poz. od 3 do 12 w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) (k. 781 akt);

XII. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie wymierzonej oskarżonemu K. B. (1) kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat próby;

XIII. na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał oskarżonego K. B. (1) w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

XIV. na podstawie art. 72 § 1 pkt 1, 4 i 5 k.k. zobowiązał oskarżonego K. B. (1) w okresie próby do informowania kuratora sądowego o przebiegu okresu próby, w formie pisemnej, raz na 6 (sześć) miesięcy, począwszy od dnia prawomocności wyroku, do wykonywania pracy zarobkowej i powstrzymania się od używania środków odurzających;

XV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu K. B. (1) na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia
1 września 2022 r., godz. 19:30 do dnia 28 listopada 2022 r., godz. 13:35, przyjmując, iż jeden dzień pozbawienia wolności równoważny jest dwóm dziennym stawkom grzywny;

XVI. na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego K. B. (1) w zakresie przypisanego mu w punkcie V części dyspozytywnej wyroku przestępstwa nawiązkę w kwocie 2.000 (dwa tysiące złotych) na rzecz Stowarzyszenia (...) Poradni (...) , (...) w J. na cele związane z zapobieganiem i zwalczaniem narkomanii;

XVII. na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. B. (1) przepadek na rzecz Skarbu Państwa kwoty 20.000 zł (dwudziestu tysięcy złotych) stanowiącej równowartość korzyści majątkowej jaką oskarżony odniósł z popełnienia przestępstwa przypisanego mu w punkcie V części dyspozytywnej wyroku;

XVIII. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. orzekł zwrot oskarżonemu K. B. (1) dowodów rzeczowych w postaci telefonu komórkowego marki S. wraz z kartą pamięci SIM oraz kartą pamięci M., zarejestrowanych pod poz. 1 w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) (k. 777 akt) oraz w postaci rejestratora wraz z dyskiem twardym, zarejestrowanego pod poz. 1 w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) (k. 779 akt);

XIX. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego J. K. kwotę 2.280 zł z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu K. B. (1) z urzędu w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, w tym należny podatek od towarów i usług oraz kwotę 6 zł za udostępnienie przez prokuraturę akt śledztwa i kwotę 292,99 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu do sądu;

XX. zwolnił oskarżonych A. P. (1) i K. B. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i nie wymierzył im opłaty.

Apelacje od tego wyroku wnieśli prokurator i oskarżeni.

Prokurator zaskarżył wyrok co do oskarżonych A. P. (1) oraz K. B. (1) w części dotyczącej orzeczenia o karze, zarzucając:

1)  rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec A. P. (1) za czyn wskazany w pkt I zaskarżonego wyroku, polegającą na orzeczeniu za przypisane mu przestępstwo kary 3 lat i jednego miesiąca, do czego doszło wskutek niedostatecznego uwzględnienia przez Sąd okoliczności podmiotowych i przedmiotowych, w tym znacznego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu w pkt I czynu oraz stopnia jego zawinienia, co skutkowało wymierzeniem oskarżonemu kary, która nie spełnia swych celów w zakresie prewencji ogólnej, jak i indywidualnej, a także jest pozbawiona celu wychowawczego i waloru społecznego oddziaływania, podczas gdy prawidłowo przeprowadzona ocen okoliczności mających znaczenie przy określaniu wymiaru kary, wskazuje na konieczność orzeczenia w tym wypadku kary surowszej, to jest kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności za wskazany wyżej czyn z punktu I zaskarżonego wyroku.

2)  rażącą niewspółmierność kary łącznej wymierzonej A. P. (1) za wszystkie przypisane mu przestępstwa w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, wynikającej z niedostatecznego uwzględnienia przez Sąd okoliczności podmiotowych i przedmiotowych, w tym znacznego stopnia społecznej szkodliwości każdego z przypisanych oskarżonemu czynów oraz stopnia jego zawinienia, co skutkowało wymierzeniem oskarżonemu kary łącznej, która nie spełnia swych celów w zakresie prewencji ogólnej, jak i indywidualnej, a także jest pozbawiona celu wychowawczego i waloru społecznego oddziaływania, podczas gdy prawidłowo przeprowadzona ocena okoliczności mających znaczenie przy określaniu wymiaru kary łącznej, wskazuje na konieczność orzeczenia w tym wypadku kary surowszej, to jest kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności za wszystkie przypisane mu czyny czyli w wymiarze zbliżonym do sumy orzeczonych kar jednostkowych, przy równoczesnej zmianie kary jednostkowej za czyn z pkt I zaskarżonego wyroku w sposób wskazany w pkt 1. niniejszej apelacji.

3)  rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec K. B. (1) , polegającą na orzeczeniu za zarzucone mu przestępstwo kary jednego roku pozbawienia wolności, do czego doszło wskutek niedostatecznego uwzględnienia przez sąd okoliczności podmiotowych i przedmiotowych, w tym znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia zawinienia oskarżonego, co skutkowało wymierzeniem oskarżonemu kary, która nie spełnia swych celów w zakresie prewencji ogólnej, jak i indywidualnej, a także jest pozbawiona celu wychowawczego i waloru społecznego oddziaływania, podczas gdy prawidłowo przeprowadzona ocena okoliczności mających znaczenie przy określaniu wymiaru kary, wskazuje na konieczność orzeczenia w tym wypadku kary surowszej, to jest kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku i sześciu miesięcy.

4)  obrazę przepisów prawa materialnego, to jest przepisu art. 69 § 1 k.k., poprzez orzeczenie w zaskarżonym wyroku w jego pkt XII warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec K. B. (1), gdy oskarżony ten w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu był skazany na karę pozbawienia wolności.

5)  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na ustaleniu, że w stosunku do K. B. (1) zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna, pozwalająca na orzeczenie wobec niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, podczas gdy w rzeczywistości ustalone okoliczności sprawy, a także rodzaj popełnionego przestępstwa, sposób zachowania się sprawcy oraz motywacja którą się kierował – działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a także popełnienie przez K. B. (1) przestępstwa mimo uprzednich skazań, wskazuje na to, iż prognoza kryminologiczna wobec tego oskarżonego nie jest pozytywna, stąd orzeczenie wobec niego kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie jest dopuszczane.

Podnosząc powyższe zarzuty, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie:

- oskarżonemu A. P. (1) za czyn przypisany mu w pkt I wyroku kary 4 lat pozbawienia wolności, zaś za wszystkie przypisane mu przestępstwa kary łącznej 5 lat pozbawienia wolności;

- oskarżonemu K. B. (1) za czyn przypisany mu w pkt V wyroku jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania przy wyeliminowaniu z podstawy orzeczenia o karze artykułu 19 § 2 k.k. i uchyleniu punktów XII, XIII, XIV zaskarżonego wyroku.

Obrońca oskarżonego A. P. (1) – adw. B. G. – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  co do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I części dyspozytywnej wyroku – naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść skarżonego wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a to:

a)  dowodu z wyjaśnień oskarżonego A. P. (1) poprzez nieobdarzenie ich walorem wiarygodności w zakresie w jakim oskarżony stwierdził, że czterokrotnie próbował wytworzyć środek odurzający w postaci metamfetaminy, jednakże za każdym razem nie uzyskał pożądanego efektu, ponieważ nie znał odpowiednich proporcji w jakich należało podzielić i wydestylować środek z uzyskanych roztworów acetonowych, zatem oskarżony nawet nie był w stanie przewidzieć, jaką ilość metamfetaminy będzie wstanie uzyskać, stąd trudno przypisywać mu usiłowanie wytworzenia znacznej ilości substancji psychotropowej;

b)  dowodu z opinii biegłego z zakresu chemii, w sytuacji gdy na jej podstawie trudno wnioskować, jakoby A. P. (1) usiłował wytworzyć 59,38 gramów metamfetaminy, podczas gdy wnioski z opinii nie pozostają w sprzeczności z dowolnie ocenionymi wyjaśnieniami A. P. (1) w zakresie podjęcia przez oskarżonego nieudolnych prób wytworzenia substancji psychotropowej przez wzgląd na brak wiedzy i doświadczenia, to dlatego że A. P. (1) nie dysponował taką wiedzą jak biegły, która umożliwiałaby oskarżonemu pozyskanie substancji psychotropowych z roztworu acetonowego;

co skutkowało dowolnym ustaleniem, że ilość narkotyku, którą usiłował wytworzyć A. P. (1) była znaczna, a co za tym idzie, iż czyn przypisany oskarżonemu należało zakwalifikować z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 listopada 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k.

2)  co do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I części dyspozytywnej wyroku – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść tego orzeczenia, polegający na dowolnym ustaleniu, że ilość substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o wadze 59,38 g netto, którą A. P. (1) usiłował wytworzyć stanowiła znaczną ilość, mając na względzie fakt, iż posiadana przez oskarżonego ilość substancji psychotropowej nie pozwalała na zaspokojenie potrzeb co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, co skutkowało dowolnym ustaleniem, że oskarżonemu należało przypisać usiłowanie popełnienia czynu zabronionego z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

3)  co do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II części dyspozytywnej wyroku (opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku) – naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść skarżonego wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a to:

a)  dowodu z zeznań świadka A. P. (2) poprzez obdarzenie ich walorem wiarygodności, podczas gdy:

- z wydruku korespondencji prowadzonej pomiędzy świadkiem a oskarżonym wynika wyłącznie, że A. P. (2) była zainteresowana nabyciem metamfetaminy od A. P. (1), stąd trudno na tej podstawie domniemywać, jakoby doszło do udzielania przez oskarżonego świadkowi przedmiotowych substancji psychotropowych;

- świadek w toku swoich jedynych zeznań złożonych na etapie postępowania przygotowawczego trzykrotnie podawała inną ilość narkotyków, które miał jej udzielić A. P. (1);

- świadek podała, że jako osoba nieuzależniona od narkotyków zażywała metamfetaminę okazjonalnie czasami dwa, czasami trzy razy w miesiącu, przy czym biorąc pod uwagę okres w jakim miała uzyskiwać środki od A. P. (1) wynoszący 8 miesięcy (od lutego do września 2022 r.) i ilość środków, które miała zakupić (finalnie zeznała, że było to 15 gram), należałoby przyjąć, że miesięczne zapotrzebowanie świadka na metamfetaminę wynosiło ponad 1,8 g, co przez wzgląd na rodzaj narkotyku i rzeczywiste zapotrzebowanie A. P. (2) stanowiłoby ilość wręcz nierealną;

b) dowodu w postaci wydruku korespondencji pomiędzy oskarżonym a A. P. (2), pochodzącej z telefonu A. P. (1) poprzez dowolne ustalenie, jakoby treść korespondencji wspierała uznane za w pełni wiarygodne zeznania A. P. (2), w sytuacji gdy z przedmiotowej treści wynika wyłącznie, że A. P. (2) była zainteresowana nabyciem metamfetamiy od A. P. (1), stąd trudno na tej podstawie domniemywać, jakoby doszło do udzielania przez oskarżonego świadkowi przedmiotowych substancji psychotropowych;

c) dowodu z wyjaśnień oskarżonego A. P. (1) poprzez nieobdarzenie go walorem wiarygodności w zakresie w jakim oskarżony nie przyznał się do zarzucanego czynu, podczas gdy depozycje te korelują z dowolnie ocenionym dowodem w postaci wydruku korespondencji pomiędzy oskarżonym a A. P. (2), pochodzącej z telefonu A. P. (1);

co skutkowało dowolnym ustaleniem, że A. P. (1) wypełnił swoim zachowaniem znamiona strony podmiotowej i przedmiotowej przypisanego mu czynu zabronionego.

4)  co do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II części dyspozytywnej wyroku (opisanego w punkcie 3 części wstępnej wyroku) – naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść skarżonego wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a to:

a)  dowodu z zeznań świadka A. B. poprzez obdarzenie ich walorem wiarygodności, podczas gdy z wydruku korespondencji prowadzonej pomiędzy świadkiem a oskarżonym wynika wyłącznie, że bliżej nieustalony mężczyzna jest zainteresowany nabyciem bliżej nieokreślonego produktu, stąd trudno na tej podstawie domniemywać, jakoby doszło do udzielenia przez oskarżonego A. B. substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy;

b)  dowodu w postaci wydruku korespondencji pomiędzy oskarżonym a A. B., pochodzącej z telefonu A. P. (1) poprzez dowolne ustalenie, jakoby treść korespondencji wspierała uznane za w pełni wiarygodne zeznania A. B., w sytuacji gdy z przedmiotowej treści wynika wyłącznie, że bliżej nieustalony mężczyzna jest zainteresowany nabyciem bliżej nieokreślonego produktu, stąd ludno na tej podstawie domniemywać, jakoby doszło do udzielania przez oskarżonego świadkowi przedmiotowych substancji psychotropowych;

c)  dowodu z wyjaśnień oskarżonego A. P. (1) poprzez nieobdarzenie go walorem wiarygodności w zakresie w jakim oskarżony nie przysnął się do zarzucanego czynu, podczas gdy depozycje te korelują z dowolnie ocenionym dowodem w postaci wydruku korespondencji pomiędzy oskarżonym a A. B., pochodzącej z telefonu A. P. (1);

co skutkowało dowolnym ustaleniem, że A. P. (1) wypełnił swoim zachowaniem znamiona strony podmiotowej i przedmiotowej przypisanego mu czynu zabronionego.

5)  co do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II części dyspozytywnej wyroku (opisanego w punkcie 3 części wstępnej wyroku) – obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

a)  art. 12 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji, gdy udzielenie przez oskarżonego środków odurzających A. B. stanowiło jedno prawnie relewantne zachowanie, wypełniające znamiona czynu zabronionego z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

b)  art. 65 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy:

- oskarżony nie uzyskał od A. B. zapłaty za metamfetaminę, stąd nie sposób przyjąć, że A. P. (1) uczynił sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu;

- nie sposób mówić o stałym źródle dochodu, w sytuacji gdy czyn stanowi jedno zdarzenie prawnie relewantne – nie istnieje przymiot „stałości” źródła dochodu.

6) co do czynów przypisanych oskarżonemu w punktach I-III części dyspozytywnej wyroku – rażącą niewspółmierność kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu, w sytuacji gdy:

a) czyn przypisany oskarżonemu w punkcie I części dyspozytywnej wyroku został popełniony w formie usiłowania, co zmniejsza stopień jego społecznej szkodliwości;

b) oskarżony usiłował wytworzyć 59,38 gramów metamfetaminy, która to ilość przez wzgląd na pojemność znamienia „znacznej ilości”, kształtuje się jako ilość niewielka, przyjmując, że w ramach tego znamienia mieszczą się również kilogramy jak i tony przedmiotowej substancji psychotropowej;

c) A. P. (1) przyznał się do popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie III części dyspozytywnej wyrku (opisanego w punkcie 4 części wstępnej wyroku);

d) oskarżony wiedzie ustabilizowany tryb życia, ma konkubinę i dwoje małoletnich dzieci oraz posiada legalne źródło dochodu – wykonuje pracę zarobkową;

e) ilości substancji psychotropowej, udzielonej A. P. (2) oraz A. B. nie można rozpatrywać w kategoriach „znacznej ilości” (w ramach czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II części dyspozytywnej wyroku (opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku było to 15 gram metamfetaminy, natomiast w ramach czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II części dyspozytywnej wyroku było to 40 gram metamfetaminy), przy czym za udzielenie środków A. P. (2) oskarżony uzyskał 600 zł, natomiast za udzielenie środków A. B., A. P. (1) nie otrzymał zapłaty.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

1)  co do zarzutu wskazanego w punkcie I apelacji – zmianę skarżonego orzeczenia poprzez wyeliminowanie z opisu czynu pojęcia „znacznej ilości”, a następnie zmianę przyjętej kwalifikacji prawnej czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. na czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 57b k.k. i wymierzenie kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

2)  co do zarzutu wskazanego w punkcie II apelacji – zmianę skarżonego orzeczenia poprzez wyeliminowanie z opisu czynu pojęcia „znacznej ilości”, a następnie zmianę przyjętej kwalifikacji prawnej czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. na czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 57b k.k. i wymierzenie kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

3)  co do zarzutu wskazanego w punkcie III a-c apelacji – zmianę skarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu przypisanego mu w punkcie II części dyspozytywnej wyroku (opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku).

4)  co do zarzutu wskazanego w punkcie IV a-c apelacji - zmianę skarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynu przypisanego mu w punkcie II części dyspozytywnej wyroku (opisanego w punkcie 3 części wstępnej wyroku).

5)  co do zarzutu wskazanego w punkcie V apelacji – zmianę skarżonego orzeczenia poprzez wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II części dyspozytywnej wyroku (opisanego w punkcie 3 części wstępnej wyroku) „uczynienia z przestępstwa stałego źródła dochodu”, a następnie wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu art. 12 § 1 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k., a następnie uznanie, że czyny opisane w punkcie 2 i 3 części wstępnej wyroku popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 k.k. i wymierzenie kary 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności;

a co za tym idzie wymierzenie oskarżonemu za czyny przypisane w punktach I-II części dyspozytywnej wyroku, na podstawie art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

6)  co do zarzutu wskazanego w punkcie VI apelacji – zmianę skarżonego wyroku poprzez orzeczenie:

a)  za czyn przypisany oskarżonemu w punkcie I części dyspozytywnej wyroku – na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przy zastosowaniu art. 60 § 2 k.k., i art. 60 § 6 pkt 2 k.k. kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności;

b)  za czyny przypisane oskarżonemu w punkcie II części dyspozytywnej wyroku (opisane w punktach 2 i 3 części wstępnej wyroku), a popełnione w warunkach ciągu przestępstw, o którym mowa w art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii kary w zw. z art. 91 § 1 k.k. kary 1 roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności;

a co za tym idzie – orzeczenie wobec oskarżonego za powyższe czyny na podstawie art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

c)  za czyn przypisany oskarżonemu w punkcie III części dyspozytywnej wyroku (opisany w punkcie 4 części wstępnej wyroku), na podstawie art. 263 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 37a k.k. kary grzywny w wysokości 150 stawek dziennych grzywny, przy określeniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 zł.

Obrońca oskarżonego K. B. (1) – radca prawny J. K. – zaskarżył wyrok co do pkt: V, XII, XIII, XIV, XV, XVI, XVII, XVIII, XIX i XX – zarzucając:

1)  obrazę art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. – poprzez zaniechanie dokładnego określenia czynu przypisanego oskarżonemu K. B. (1) w punkcie V sentencji zaskarżonego wyroku, tj. określenie, że oskarżony K. B. (1) (…) w bliżej nieustalonym okresie, ale najpewniej od nieustalonego dnia października 2021 r. do dnia 1 września 2022 r w W., województwo (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągniecia korzyści majątkowej w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, aby A. P. (1) dokonał czynu zabronionego w postaci wtórzenia znacznej ilości substancji psychotropowej – metamfetaminy, swoim zachowaniem ułatwił jego popełnienie w ten sposób, że udostępnił A. P. (1) pomieszczenia na terenie swojej nieruchomości, pomagał we wnoszeniu różnych przedmiotów i urządzeń niezbędnych do wytwarzania metamfetaminy, czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu (…)”, a tym samym odstąpienie od określenia ilości metamfetaminy, wytworzenie której ułatwić miał oskarżony K. B. (1), podczas gdy art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. wymaga dokładnego określenia czynu przypisanego oskarżonemu K. B. (1), a więc także określenia ilości metamfetaminy, wytworzenie której ułatwić miał oskarżony K. B. (1), gdyż ma to wpływ na kwalifikację prawną czynu, a dalej na stopień szkodliwości społecznej czynu, a w konsekwencji na orzeczoną karę.

2)  obrazę § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu poprzez niepowiększenie zsądzonej od Skarbu Państwa rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego K. B. (1) opłaty o kwotę podatku od towarów i usług.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

1)  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania – ewentualnie – zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu K. B. (1) z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. - na art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

2)  zmianę zakażonego wyroku poprzez podwyższenie zasądzonej od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego K. B. (1) opłaty o kwotę podatku od tworów i usług.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Z uwagi na charakter sprawy, dla jasności i czytelności wywodu oraz w celu przedstawienia w sposób pełny rozumowania i stanowiska Sądu odwoławczego w zakresie podjętych rozstrzygnięć, a także dla zapewnienia warunków rzetelnego procesu Sąd Apelacyjny we Wrocławiu odstąpił od wymogu sporządzenia uzasadnienia zgodnie ze wskazaniem art. 99a § 1 k.p.k. Sąd Apelacyjny w orzekającym składzie zgadza się z argumentacją wspierającą takie stanowisko wyrażoną w orzeczeniach m.in. Sądu Najżywszego - wyrok z 11 sierpnia 2020 r., I KA 1/20, OSNKW 2020, nr 9-10, poz. 41, Sądu Apelacyjnego w Gdańsku - wyrok z 17 czerwca 2020 r., II AKa 64/20, LEX nr 3055805 i Sądu Apelacyjnego w Poznaniu - wyrok z 12 listopada 2020 r., II AKa 217/18, LEX nr 3104650.

1.W zakresie zarzutów obrazy prawa procesowego , ustaleń faktycznych oraz obrazy prawa materialnego .

Przed odniesieniem się do poszczególnych zarzutów , w zakresie zarzutów związanych z naruszeniem art.4,7 i 410 k.p.k. przypomnieć należy ,że zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie odwoławczym (wyrok SN z 5.09.1974 r., II KR 114/74, OSNKW 1975 /2, poz. 28). Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga jednak wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej przez sąd orzekający, prowadzących do wniosku, iż ocena ta przekracza granice swobodnej (wyrok SN z 20.04.2004 r. – V KK 332/03, Prok. i Pr.-wkł. (...)–8, poz. 6; wyrok SA w Poznaniu z 26.11.2012 r., II AKa 149/12, LEX nr 1264421; wyrok SA w Warszawie z 12.10.2012 r., II AKa 272/12, LEX nr 1238289). Konieczne jest wykazanie konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu (wyrok SA w Warszawie z 12.09.2012 r., II AKa 228/12, LEX nr 1238267). W rachubę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenia się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (wyrok SA we Wrocławiu z 19.04.2012 r., II AKa 85/12, LEX nr 1162856). Przekonanie sędziowskie, stanowiące podstawę każdego orzeczenia, wtedy tylko nie zasługuje zatem na respektowanie, gdy zostanie wykazane, że jest nietrafne (postanowienie SA w Krakowie z 12.06.2001 r., II AKz 225/01 KZS 2001 /6, poz. 34).Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście sąd pominął dowody istotne dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania lub że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (postanowienie SN z 18.02.2015 r., II KK 8/15, LEX nr 1654741). Nie może osiągnąć skutku środek odwoławczy, który tego nie czyni, a jedynie przedstawia polemiczne wersje zdarzeń czy rozumowanie odmienne, oparte na innym systemie wartości (postanowienie SA w Krakowie z 27.06.2000 r., II AKz 208/00, KZS 2000 /7–8, poz. 46). O przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów można mówić wtedy, gdy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zawiera oczywiste błędy natury faktycznej (np. niedostrzeżenie istotnych dowodów czy okoliczności) bądź logicznej (niezrozumienie implikacji wynikających z treści dowodów) (postanowienie SN z 25.02.2014 r., IV KK 31/14, LEX nr 1441277). Co oczywiste, nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych (postanowienie SN z 19.02.2014 r., II KK 17/14, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 1). Reasumując ,przekonanie sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem na rozprawie głównej całokształtu istotnych okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w sposób podyktowany obowiązkiem dociekania prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) i stanowi wyraz rozważenia (art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k.), zgodnie z regułami poprawnego rozumowania, doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy, wszystkich ważkich okoliczności przemawiających na korzyść i niekorzyść oskarżonego (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16.12.1974 r., Rw 618/74, OSNKW 1975 r., z. 3-4, poz. 47). Z kolei wyrażona w art. 5 § 2 zasada nakazu tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie oznacza, że wszystkie wyłaniające się w toku postępowania zastrzeżenia faktograficzne należy a priori poczytywać na korzyść oskarżonego – chyba że i w wyniku zastosowania logicznej interpretacji innych dowodów oraz metod empirycznych i tak owych wątpliwości usunąć się nie da (wyrok SA w Łodzi z 30.12.1998 r., II AKa 241/98, Biul. PA w Ł. (...), s. 11). Zatem reguła ta ma zastosowanie dopiero wówczas, gdy zostały wyczerpane wszystkie możliwości poznawcze w postępowaniu, a mimo to nie udało się usunąć zaistniałych wątpliwości (wyrok SN z 31.08.1979 r., IV KR 173/79, OSNPG 1980 /2, poz. 24; postanowienie SN z 16.06.2005 r., II KK 257/05, OSNKW 2005 /9, poz. 86; wyrok SA w Lublinie z 29.05.2002 r., II AKa 66/02, P.. Orz. PA w L. (...), s. 27; wyrok SN z 10.02.2011 r., V KK 281/10, OSNKW 2011 /2, poz. 20; postanowienie SN z 13.12.2013 r., III KK 312/13, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 9).Dodatkowo , w przepisie tym jest mowa o rozstrzyganiu wątpliwości, co stanowi domenę organu procesowego, tym samym nakaz wynikający z art. 5 § 2 odnosi się jedynie do wątpliwości, jakie powziął organ procesowy. Strony i ich pełnomocnicy mogą wprawdzie podnosić wątpliwości co do okoliczności sprawy, lecz skorzystanie z art. 5 § 2 stanowi wyłączną kompetencję organu procesowego. Stąd też dla oceny, czy nie został naruszony zakaz tłumaczenia wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nie jest istotne zgłaszanie przez stronę coraz to innych wątpliwości, ale to jedynie, czy orzekający sąd rzeczywiście je powziął na tle realiów konkretnej sprawy i mimo to rozstrzygnął je na niekorzyść skazanego, względnie czy takie wątpliwości powinien był powziąć (zob. wyrok SA w Krakowie z 14.10.2004 r., II AKa 149/04, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 18; postanowienie SN z 16.06.2005 r., II KK 476/04, Biul. PK 2005 /2, poz. 1.02.6; wyrok SN z 20.04.2004 r.,V KK 332/03, Prok. i Pr.-wkł. (...)–8, poz. 6; postanowienie SN z 22.12.2010 r., II KK 308/10, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 10; postanowienie SN z 14.06.2013 r., II KK 133/13, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 5; wyrok SN z 9.05.2002 r., V KK 21/02, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 13; wyrok SN z 6.05.2014 r., V KK 358/13, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 5).

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji nie naruszył żadnych ze wskazanych w apelacjach norm postępowania norm dotyczących sfery przeprowadzenia dowodów , ich oceny , wreszcie dokonywania na ich postawie ustaleń faktycznych .W zakresie art.410 k.p.k. Sąd meriti w tym zakresie ani nie odwołał się do dowodów nieujawnionych na rozprawie ani też nie pominął dowodów wskazanych w apelacji , w tym dowodów takich jak wyjaśnienia oskarżonych , pamiętając o właściwym rozumieniu normy wynikającej z art. 410 k.p.k., którą w pewnym uproszczeniu należy rozumieć w ten sposób, iż nie stanowi ona o konieczności dokonywania ustaleń faktycznych na podstawie sprzecznych dowodów ,bowiem jest to logicznie niemożliwe , lecz nakazie aby w procesie oceny dowodów nie pomijać żadnego dowodu , w szczególności sprzeciwiającego się tezie oskarżyciela w tym znaczeniu ,iż dowody takie powinny być oceniane same w sobie z perspektywy wiarygodności dowodowej, jak też relacji z innymi dowodami np. czy nie podważają one wiarygodności dowodów mających przemawiać za tezą oskarżyciela.Skoro Sąd meriti miał w polu widzenia także dowody przemawiające na korzyść oskarżonych ,zaś ocena tych dowodów, podobnie jak dowodów przeciwnych ,nie ma charakteru dowolnego czy jednostronnego (na niekorzyść oskarżonych to nie doszło także do naruszenia reguły z art. 4 k.p.k..

Co do apelacji obrońca oskarżonego K. B. (1) .

Jako niezasadny oceniono zarzut naruszenia art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. poprzez zaniechanie, zdaniem apelującego, dokładnego określenia czynu przypisanego oskarżonemu K. B. (1) a mające polegać na odstąpieniu od określenia ilości metamfetaminy wytworzenie której ułatwić miał oskarżony , co wpłynąć w konsekwencji miało na kwalifikację prawną przypisanego czynu oraz orzeczoną karę. Tak oceniając ten zarzut Sąd Apelacyjny w pierwszej kolejności zastrzega ,iż uzasadnienie przedmiotowej apelacji, na poziomie modelowym, poprzez odwołanie się do obszernie zacytowanych orzeczeń sądowych oraz przywołanej tam literatury, prawidłowo przedstawia sens normatywny normy wynikającej z przepisu art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. obligującej sąd w przypadku wyroku skazującego co do dokładnego określenia przypisanego czynu, a więc maksymalnie precyzyjnego określenia wszystkich elementów prawnie relewantnych (przedmiotowo lub podmiotowo) z perspektywy znamion danego typu czynu zabronionego , natomiast właściwej uwagi apelującego umknęły dwie istotne kwestie, z których w szczególności ta druga powoduje ocenę podniesionego zarzutu jako niezasadnego . Oczywiście nie może być zakwestionowanym to ,że przypisując temu oskarżonemu w punkcie V określony czyn użyto sformułowania „ aby A. P. (1) dokonał czynu zabronionego w postaci wytworzenia znacznej ilości substancji psychotropowej − metamfetaminy” bez wyrażenia przy użyciu jednostek miary (gramów, kilogramów itp. ) tej mającej być wytworzonej ilości (w sytuacji gdy wyrażenie takie nastąpiło w zakresie czynu przypisanego A. P. (1) a polegającego na usiłowaniu wytworzenia tego rodzaju substancji psychotropowej − punkt I zaskarżonego wyroku). Takie postąpienie Sądu I instancji nie jest jednak wbrew twierdzeniu apelującego wadliwe z perspektywy wymogów z art. 413 § 2 pkt.1 1 k.p.k. bowiem wymóg dokładnego określenia czynu musi być po pierwsze zrelatywizowany do możliwości takiej maksymalnej konkretyzacji na płaszczyźnie występujących in concreto możliwości dowodowych, przede wszystkim zaś musi uwzględniać charakter danego typu czynu zabronionego. Mając na uwadze to ostatnią okoliczności zdaniem Sądu Apelacyjnego w pełni uprawnione jest takie możliwie precyzyjne to jest wyrażające się w jednostkach miary określenie czynu polegającego np. na wytworzeniu danego rodzaju narkotyku, wprowadzenia go do obrotu czy udzielenia innej osobie jeśli chodzi o czyn polegający na sprawstwie, zwłaszcza sprawstwie pojedynczym, kiedy to sprawca jest jedyną osobą podejmującą poszczególne czynności wykonawcze, składające się na znamiona danego typu czynu zabronionego, ma zatem pełną wiedzę co do skonkretyzowanych ilości danego rodzaju narkotyku i tę skonkretyzowany ilości obejmuje swoją wolą określonego działania. W przypadku niesprawczych form przestępnego współdziałania a w szczególności pomocnictwa pomocnik popełnia własne przestępstwo, którego prawny byt a tym samym odpowiedzialność karna jest niezależna od tego czy doszło do popełnienia przestępstwa do której pomocnik udzielił pomocy, zatem pomocnik odpowiada w zakresie okoliczności przedmiotowych i podmiotowych relewantnych dla jego odpowiedzialności. W tym kontekście odnosząc to do kwestii istotnej dla przedmiotowej sprawy to rzecz sprowadza się do prawidłowości ustalenia i wysłowienia w zaskarżonym wyroku tego czy oskarżony K. B. (1) obejmował świadomością to, iż podejmując czynności składające się na przypisany mu czyn udziela w ten sposób pomocy nie tylko do wytworzenia substancji psychoaktywnej jako takiej ale do wytworzenia jej w ilości kwalifikowanej − „znacznej ilości” , a następnie czy przy takiej świadomości podejmując czynności wyrażał w ten sposób wolę udzielenia pomocy, innymi słowy czy jego zamiar obejmował taką kwalifikowaną ilość substancji jak też czy koniecznym dla przypisania takiego zamiaru jest ustalenie u pomocnika świadomości konkretnej, wyrażonej w jednostkach miary wartości. W tym zakresie zdaniem Sądu Apelacyjnego dokonanie relewantnego ustalenia o istnieniu takiego zamiaru w zależności od realiów dowodowych może obejmować ustalenie o świadomości osoby udzielającej pomocy co do skonkretyzowanej ilości danego środka danego narkotyku, i w takim przypadku w ramach wymogu wynikającego z art. 413 § 2 punkty 1 k.p.k. winno to znaleźć wyraz w opisie czynu przypisanego, może także − jak in concreto − obejmować ustalenie iż taka osoba nie mając precyzyjnej wiedzy o wytworzenie jakiej ilości narkotyku chodzi swoją świadomością i wolą (zamiarem, który w przypadku pomocnika obejmuje zarówno zamiar bezpośredni jak też ewentualny) obejmuje to , iż wytworzeniu ma ulec taka ilość która odpowiada prawnemu pojęciu „znacznej ilość” i w takim przypadku prawidłowa realizacja wymogu z art. 413 § 2 punkty 1 k.p.k. polega na postąpieniu w sposób który uczynił Sąd I instancji , a więc dokładne określenie czynu obejmuje określenie w tym przypadku świadomości pomocnika okoliczności stanowiącej znamię kwalifikujące. Nie jest kwestionowane to, iż oskarżony K. B. (1) obejmował swoją świadomością czasokres działania A. P. (1), ilości i rodzaj wyposażenia umieszczonego w udostępnionym pomieszczeniu, wreszcie niekwestionowany jest to jaką korzyść majątkową, udzielaną w częściach, łącznie osiągnął a więc 20000 zł. Zasady logiki i doświadczenia życiowego dostępne temu oskarżonemu , jak każdemu co najmniej przeciętnie rozwiniętemu człowiekowi, prowadzą do jednoznacznego wniosku, iż skoro A. P. (1) miał mu przekazać 20000 zł tytułem wynagrodzenia za pomoc , a więc kwotę która sama w sobie wystarczyłaby w przypadku każdego narkotyku do nabycia takich ich ilości które bez wątpienia byłyby oceniane jako znaczne , to oznacza to że jeśli działania A. P. (1) miałoby mieć jakikolwiek ekonomiczny sens, tym bardziej w kontekście ryzyka surowej odpowiedzialności karnej, to już zaangażowanie tej wysokości środków wynagrodzenie dla oskarżonego dowodzi zamierzonej skali działalności oskarżonego A. P. (1) , a więc przede wszystkim ilości mającej być wytworzonej substancji psychoaktywnej, jednoznacznie przez to wskazując iż oskarżony K. B. (1) obejmował swoją świadomością iż chodzi o ilość znaczną w prawnym tego słowa znaczeniu i ustalenie to w sposób odpowiadający wymogowi z art.413 § 2 pkt.1 kpk zostało wysłowione w zaskarżonym wyroku.

Co do apelacji obrońca oskarżonego A. P. (1).

Niewadliwa z perspektywy wymogów art. 7 k.p.k. była ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji , a w konsekwencji prawidłowe były ustalenia faktyczne w zakresie kwestionowanej w apelacji okoliczności dotyczącej czynu przypisanego w punkcie I a więc przestępstwa usiłowania wytworzenia znacznej ilości met amfetaminy − 59,38 g netto to jest czy oskarżony A. P. (1) obejmował swoją świadomością (a w konsekwencji wolą) wytworzenie takiej ilości metamfetaminy która odpowiadałaby prawnemu znaczeniu pojęcia „znacznej ilości” . Nie ulega bowiem wątpliwości , iż zarówno typ podstawowy przestępstwa z art.53 ustawy o przeciwdziałania narkomanii (art. 53 ust. 1) , jak też kwalifikowany właśnie przez znamię „znacznej ilości”” są przestępstwami umyślnymi , zatem zamiarem sprawca musi obejmować wszystkie znamiona przedmiotowe , a więc także kwalifikujący znamię ilościowe. Z tym kontekście, bez zbędnego powtarzania, odwołać należy się do poczynionych wcześniej ocen związanych z czasokresem działania oskarżonego A. P. (1), zakresem czynionych przygotowań w zakresie ilości i rodzaju wyposażenia, przede wszystkim zaś kwot przekazywanych K. B. (1) tytułem wynagrodzenia za udostępnienie pomieszczeń. Oceniane łącznie nie pozostawiają zdaniem Sądu Apelacyjnego wątpliwości co do tego, iż zamiarem oskarżonego było wytworzenie takiej ilości metamfetaminy której wartość uczyni ekonomicznym (opłacalnym ) poniesienie takiego nakładu czasu oraz pieniędzy jakie bez wątpienia podniósł oskarżony A. P. (1), w przeciwnym razie jego działanie nie miałoby sensu, a trudno założyć podejmowanie tego rodzaju działań przez oskarżonego, w sytuacji gdyby np. chciał zaspokoić własne potrzeby to mógłby na bieżąco w ramach już chociażby kwoty przekazanych K. B. (1) nabywać w znacznych ilościach każdy rodzaj narkotyku dostępny faktycznie w obrocie na terenie Polski , nie ryzykując przy tym, poza odpowiedzialnością za posiadanie, tak surową odpowiedzialnością karną jaka jest przewidziana za przestępstwo z art. 53 ust. 2 ustawy. Niezależnie od powyższego, co jak się wydaje uszło właściwej uwadze apelującego, zwrócić należy uwagę na to ,iż oskarżonemu tym czynem , a co nie jest kwestionowane, przypisano iż wytworzenie metamfetaminy miało nastąpić w celu osiągnięcia korzyści majątkowej , a działanie sprawcy który wytwarza substancję psychotropową w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (lub osobistej) sama w sobie jest okolicznością kwalifikującą takie zachowanie jako zbrodnię z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, niezależnie od ilości danej substancji która miała być wytworzona lub zostałaby wytworzona, innymi słowy także przy hipotetycznie odmiennej ocenie prawidłowości ustalenia świadomości oskarżonego co do ilości mającej być wytworzono w substancji psychoaktywnej jego czyn w dalszym ciągu należałoby zakwalifikować w tożsamy sposób jak uczynił to Sąd I instancji.

Niewadliwe była także ocena Sądu I instancji (biorąc pod uwagę przeciętną porcję metaamfetaminy , wynikająca z praktyki orzeczniczej , in concreto wspartej także opinią biegłego ) ,iż mogąca być wytworzoną (i objęta zamiarem oskarżonego) ilość metaamfetaminy obejmuje około 600 jednorazowych porcji , stąd nawet przy założeniu iż osoba uzależniona zażyłaby w ciągu dnia 10 takich porcji to ilość taka wystarczyłaby dla zaspokojenia potrzeb kilkudziesięciu (60) takich osób , prowadząc w efekcie do prawidłowej oceny prawnej (na poziomie wykładni i subsumpcji) z odwołaniem się do dominującego w orzecznictwie sądowym poglądu ,że znaczna ilość narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób (tak: wyrok SN z 23 lutego 2017 r., IV KK 19/17; wyrok SN z 11 października 2017 r., III KK 73/17).

Odpowiadająca wymogom art. 7 k.p.k. była ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji, a w konsekwencji prawidłowe były ustalenia faktyczne w zakresie przestępstwa polegającego na udzielaniu, wielokrotnie, w łącznej określonej ilości, za określoną cenę, w określonym czasie substancji psychotropowej w postaci met amfetaminy. Uznając , iż argumenty przywołane w apelacji oceny tej skutecznie nie podważają Sąd Apelacyjny miał na uwadze co następuje:

− treść zeznań A. P. (2) (k 745 − 746) wbrew twierdzeniom apelującego nie zawiera radyklanie różnych twierdzeń świadka do ilości nabytych przez nią od oskarżonego narkotyków, świadek odnosząc się do okazanej korespondencji elektronicznej, sporządzanej z powodów oczywistych przy użycia języka zapewniającego minimum dyskrecji, przedstawia rozumienie zwrotów opisujących ilość porcji i ich wagę, pod koniec przesłuchania jednorazowo wskazuje na łączną ilość nabytej od oskarżonego substancji psychotropowej w danym okresie czasu to jest od lutego 2022 r. do września 2022 r. to jest 15 g, wskazuje także możliwie precyzyjnie ceny jakie płaciła za poszczególne partie, jedynie w zakresie ilości transakcji twierdzenie świadka z uwagi na upływ czasu, proces chorobowy choć każdorazowo obejmują wielu zachowań to w niewielkim stopniu jednak się różnią (wskazanie 4 do 6). Brak jest w przedmiotowym postępowaniu podstaw do zakwestionowania wiarygodności zeznań świadka z perspektywy np. chęci pomówienia oskarżonego o niepopełnione zachowania czy też przerzucenia na niego własnej odpowiedzialności.. Okoliczności takich nie wskazuje oskarżony, pojawienie się świadka w postępowaniu było wynikiem analizy danych zabezpieczonych na telefonie komórkowym oskarżonego, świadek gdyby kierowała się np. obawą przed odpowiedzialnością karną za posiadanie amfetaminy to wystarczy że przedstawiłaby interpretację treści komunikacji jako nie dotyczącej kwestii narkotyków .Jako nieprzekonujące, choć pozornie precyzyjne, należy ocenić argumenty związane z zestawieniem ilości wskazanej przez świadka łącznie nabytej metamfetaminy z okresem nabywania (około 8 miesięcy) ze wskazywaną przez świadka okolicznością zażywania narkotyków 2 lub 3 razy w miesiącu. Nie uprawnia to w żadnej mierze do tak stanowczych wniosków jakie wyprowadza apelujący o wręcz nierealnych ilościach bowiem abstrahuje ono od takiej okoliczności jak chociażby wielkość jednorazowo zażywanych porcji przez świadka, z zeznań którego wynika, iż zdarzały się sytuacje iż kupował ilości obejmujący co najmniej kilka porcji („dwie komedie” − 2 g stanowiące wielość występujących w praktyce porcji takiego rodzaju narkotyku ). Niewadliwa była ocena treści korespondencji elektronicznej (k 747 − 748) powiem winna być ona dokonywana z uwzględnieniem treści zeznań świadka , a z tymi treści korespondencji pozostaje w logicznym powiązaniem. To treść zeznań świadka tłumaczącego poszczególne zwroty oraz jednocześnie opisującego fakt nie tylko zgłaszania zapytania do oskarżonego ale faktycznego nabywania metamfetaminy w pełni uprawniał Sąd I instancji do dokonania ustalenia , iż do takiego zbycia , wielokrotnie , faktycznie doszło.

Analogicznie ocenić należało ocenę dowodów na płaszczyźnie art. 7 k.p.k. w zakresie czynu polegającego na zbywaniu met amfetaminy A. B.. Świadek ten w sposób przekonujący, po okazaniu mu wydruku korespondencji, wskazał kogo ona dotyczy − oskarżonego, czego ona dotyczy a więc określonej ilości i jakości metamafetaminy , opisywanej jako tzw. dosypka, przeznaczenie tego narkotyku nabytej ostatecznie ilość oraz ceny jednostkowej , czasu tej transakcji , zniszczenie przez świadka narkotyku po zatrzymaniu oskarżonego, wreszcie nierozliczenie się z oskarżonym z uwagi na jego zatrzymanie. Analogicznie jak wcześniej ocenić także należy kwestię znaczenia dowodowego wydruku komunikacji elektronicznej , która sam w sobie przy braku innych dowodów być może nie prowadziłaby do określonych stanowczych wniosków , natomiast in concreto dowód ten nie ma charakteru jedynego, przeciwnie pozostaje w ścisłym i logicznym powiązaniem z treścią wskazanych zeznań świadka wskazującego czego co do istoty przedmiotowa transakcja dotyczy , a który to świadek jednoznacznie, przy braku podstaw do odmowy przyznania mu wiarygodności z uwagi chociażby na domniemaną chęć pomówienia oskarżonego, opisał szczegóły transakcji w sytuacji w której przy kierowaniu się przez niego wyłącznie własnym interesem prawnym to jest zniesieniem lub zmniejszeniem ryzyko odpowiedzialności karnej mógłby skutecznie zaprzeczyć rzeczywistemu charakterowi tej korespondencji .

Jako niezasadny oceniono zarzut naruszenia art. 65 § 1 k.k. w zakresie czynu przypisanego w punkcie II litera wyroków a więc polegającego na udzieleniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej substancji psychotropowej A. B. (nie jest kwestionowana taka kwalifikacja przyjęta w zaskarżonym wyroku co do czynu przypisanego w punkcie I oraz czynu dotyczącego udzielania substancji psychotropowej A. P. (2) ). Podstawą takiej oceny było po pierwsze to, iż aktualna treść art. 65 § 1 k.p.k. k.k. nie pozostawia wątpliwości, iż kwalifikująca okoliczność to jest uczynienie sobie stałego źródła dochodu może dotyczyć pojedyńczego przestępstwa (czynu) , nie zaś jak w poprzednim stanie prawnym wielości przestępstw, prawidłowości tej kwalifikacji nie podważa skutecznie to iż oskarżony przypadku A. B. fizycznie nie otrzymał wynagrodzenia za dostarczone wynagrodzenie, miał je otrzymać przyszłości do czego ostatecznie nie doszło, bowiem nie zmienia to faktu , iż zamiarem oskarżonego było uzyskiwanie ze sprzedaży narkotyku, także od tego odbiorcy, dochodu, jednocześnie czyn ten z tej perspektywy nie może być oceniany w sposób niejako „wypreparowany” od popełnianych jednocześnie czynów polegających na udzielaniu innej osobie (A. P. (2) ) wielokrotnie, w zamian za pieniądze tożsamego rodzaju substancji psychotropowej czy też usiłowaniu wytworzenia tego rodzaju substancji, także w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, które ujmowane łącznie wskazują iż zamiarem oskarżonego było z jednej strony wytwarzanie metamfetaminy, z drugiej zaś dostarczanie jej, wielokrotnie, różnym odbiorcom, każdorazowo w celu uzyskania w ten sposób dochodu, nawet gdyby dochód ten nie miał ustanowić wyłącznego czy zasadniczego źródła dochodu dla oskarżonego.

Zasadny był zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez przyjęcie w kwalifikacji prawnej tego czynu, w ślad za zarzutem aktu oskarżenia, kwalifikacji z art. 12 § 1 k.k., a więc konstrukcji tak zwanego przestępstwa ciągłego , którego istota polega na wielokrotności zachowań , z których każde same w sobie odpowiada znamionom danego typu czynu zabronionego − in concreto udzielenia substancji psychotropowej , a które w znaczeniu prawnym traktowane są jako jeden czyn przy spełnieniu wymogów wynikających z treści art. 12 § 1 k.k.. Jak wynika z zeznań świadka A. B. , którym trafnie dano wiarę (k 784 − 785) chodziło o jedną transakcję (jedno zachowanie) dotyczące wskazanej ilości metaamfetaminy za umówioną cenę, innymi słowy nie ma w tym zakresie sytuacji wielości zachowań oskarżonego polegających na zbywaniu przedmiotowej substancji temu świadkowi , co wyklucza z kwalifikacji prawnej, z powodów wyżej wskazanych, art. 12 § 1 k.k. , co implikowało konieczność zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie przyjęcia tej kwalifikacji prawnej.

Przyjęcie przez Sąd Apelacyjny za podstawę wszelkich rozstrzygnięć stanu prawnego obowiązujący do 1 stycznia 2023r. jest wynikiem zastosowania reguły tzw. ustawy względniejszej , wynikającej z z art. 4 § 1 k.k. , in concreto mając na uwadze to ,iż zgodnie z art. 70 ust.4a ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii ( w brzmieniu obwiązującym od 1 stycznia 2023r. tj. wejścia w życie nowelizacji zawartej w ustawie z dnia 5 sierpnia 2022 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw, Dz.U.2022.1855) w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 53 ust. 1, 1a lub 2, art. 55 ust. 1, 2 lub 3, art. 56 ust. 1, 2 lub 3, art. 58 ust. 1 lub 2, art. 59 ust. 1, 2 lub 3, art. 61, art. 62 ust. 1 lub 2, art. 62b ust. 2, art. 63 ust. 1, 2 lub 3 sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 Kodeksu karnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 1000 złotych, do wysokości 60 000 złotych, innymi słowy orzeczenie tego rodzaju świadczenia , zwiększającego dolegliwość ekonomiczną kary sensu largo , stało się obligatoryjne , także w przypadku popełnienia przestępstw jak przypisane w przedmiotowym postępowaniu .

Trafny był podniesiony przez prokuratora zarzut naruszenia prawa materialnego w zakresie dotyczącym oskarżonego K. B. (1) to jest art. 69 § 1 k.k. poprzez warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec tego oskarżonego kary pozbawienia wolności w sytuacji uprzedniej karalności tego oskarżonego na karę pozbawienia wolności , przy czym naruszenie prawa materialnego w zakresie art.69§ 1 k.k. ,poprzez uznanie za spełnionej przesłanki formalnej warunkowego zawieszenia wykonania kary w postaci braku uprzedniej karalności na karę pozbawienia wolności ( w tym z warunkowym zawieszeniem wykonania ) ma tu charakter wtórny w postaci naruszenia prawa materialnego w zakresie przyjęcia przez Sąd I instancji zatarcia skazania .Nie jest kwestionowane to ,iż wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 19.12.2012 r. w sprawie II K 1250/12 temu oskarżonemu została wymierzona kara roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat, zaś wyrokiem Sądu Rejonowego w Lubaniu z dnia 19.03.2014 r. w sprawie II K 748/13 kara 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 2-letniej próby .Sąd I instancji przyjął przy tym ,iż wobec nie zarządzenia wykonania wymierzonych kar, skazania te uległy zatarciu z mocy prawa z upływem 6-miesięcy od zakończenia okresu próby (art. 76 § 1 k.k.) , zaś pozostałe skazania obejmowały inne kary niż pozbawienia wolności . Właściwej uwagi Sąd I instancji uszło to co wynika z danych o karalności dostępnych przecież temu Sądowi (k 953, potwierdzonych danymi uzyskanymi w postępowaniu odwoławczym k. 1101 − 1102 ) iż w postępowaniu IIK 1250/12 wbrew ocenom Sądu 1 instancji doszło do zarządzenia wykonania uprzednio warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności ,a to postanowieniem Sądu Rejonowego w Lubaniu z 24 listopada 2014 r.. Kara ta podlegała, do czasu warunkowego przedterminowego zwolnienia, wykonaniu w warunkach zakładu karnego i do chwili obecnej nie doszło do zatarcia skazania na ta karę − art. 107 § 1 k.k.. Oznacza to , iż oskarżony K. B. (1) w czasie orzekania przez Sąd 1 instancji oraz orzekania przez Sąd Apelacyjny był osobą uprzednio to jest w dacie przypisanego przestępstwa karaną na karę pozbawienia wolności co biorąc pod uwagę treść art. 69 § 1 k.p.k. wyklucza, już na poziomie przesłanki formalnej, możliwość warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej in concreto kary pozbawienia wolności, co nakazywało zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności oraz powiązanych z tym orzeczeniem orzeczeń o dozorze kuratora oraz obwiązkach probacyjnych (nakazując jednocześnie zaliczenie na poczet orzeczonej już bez warunkowego zawieszenia wykonania kary kary pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego to jest okresu jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania , w zaskarżonym wyroku zaliczonego na poczet kary grzywny, mylnie uznanej przez Sąd I instancji jako jedynej kary podlegająca efektywnemu wykonaniu ). Biorąc pod uwagę uwzględnienie zarzutu naruszenia prawa materialnego we wskazanym zakresie bezprzedmiotowym stało się odnoszenie do kolejnego zarzutu prokuratora tj. błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie przyjęcia wobec oskarżonego tzw. dodatniej prognozy kryminologicznej , a więc przesłanki materialnej instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności z art. 69 § 1 k.k., skoro z powodu niespełnienia przesłanki formalnej wykluczone jest stosowanie tej instytucji, innymi słowy nie ma już procesowej konieczności badania istnienia przesłanki materialnej.

2.W zakresie zarzutów związanych z karą i innymi środkami.

W orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art.438 pkt.4 k.p.k., występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki SN: z 22.10.2007 r., (...) 75/07, LEX nr 569073; z 26.06.2006 r., (...) 28/06, LEX nr 568924; z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7–8, poz. 60). Tak orzeczona kara może wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art.53 k.k. i nast. lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 k.k. pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Oczywiście nie oznacza to, że na przykład kara mieszcząca się "pośrodku" tegoż zagrożenia zawsze będzie karą współmierną, a na zarzut rażącej niewspółmierności będą narażone wyłącznie kary niejako "graniczne". Niemniej jednak stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy za czynnik mający niebagatelne znaczenie przy całościowej ocenie, czy konkretna kara jest niewspółmierna, i to rażąco. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających konieczność wymierzenia – przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary –,przy możliwym zróżnicowaniu zakresu zastosowania tej instytucji - poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia . Dyrektywa prewencji indywidualnej oznacza ,że sankcja (jej rodzaj i wysokość) powinna być tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego , co może zostać osiągnięte poprzez odstraszanie sprawcy od popełniania przestępstw albo jego wychowanie (resocjalizację). Efekt "odstraszający" kary ma zmaterializować się w umyśle sprawcy, ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo jest karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzi do istotnego podwyższenia wymiaru kary ponad próg dolnego zagrożenia. Wtedy rodzi się uzasadnione prawdopodobieństwo, że sprawca skazany na karę odpowiednio surową powstrzyma się przed ponownym rozmyślnym popełnieniem czynu zabronionego (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 marca 2007 r., II AKa 58/07, KZS 2007, z. 9, poz. 52). Idea wychowania (resocjalizacji) przez karę zakłada z kolei takie dostosowanie wysokości i rodzaju kary kryminalnej do indywidualnych potrzeb sprawcy, aby przez sankcję został on "wychowany", tj. zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W obu przypadkach orzeczona kara ma być adekwatna w tym znaczeniu ,że racjonalne w realiach danej sprawy (oskarżonego) oznaczenie progu uprawniającego do wniosku o możności osiągnięcia tych celów wyznacza próg powyżej , którego orzekanie kary jest zbędne , a przez to może ona nabrać cech rażącej niewspółmierności przez swą surowość. Z kolei w zakresie prewencji ogólnej , rozumianej pozytywnie, chodzi tu o kształtowanie właściwych ocen i postaw w społeczeństwie, a w szczególności utwierdzenie ogółu w przekonaniu, że sprawcy przestępstw ponoszą odpowiedzialność za swoje czyny, a wymierzona im kara jest zawsze adekwatna do stopnia zawinienia, stopnia społecznej szkodliwości ich czynu. Tylko taka sprawiedliwa kara może bowiem wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, budząc jednocześnie ogólną aprobatę dla obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Istotą prewencji ogólnej nie jest więc wyłącznie wymierzanie surowych kar pozbawienia wolności, lecz kształtowanie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary, jej dostosowanie do stopnia winy sprawcy i okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynu, a zatem karanie sprawiedliwe i tworzące atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560).

Uznając ,iż orzeczona wobec K. B. kara choć jest karą łagodna ale nie jest w ustalonych realiach karą rażąco niewspółmiernie łagodną , a tylko taka uprawniałaby sąd odwoławczy do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez jej podwyższenie , miano na uwadze w kontekście apelacji prokuratora i zawartych tam argumentów :

- treść uzasadnienia apelacji w zakresie dotyczącym tego oskarżonego wskazuje iż prokurator oceniając orzeczoną karę roku pozbawienia wolności (wysokość orzeczonej kary grzywny nie jest kwestionowana) w ocenie tej uwzględnił także jej probacyjny charakter , a więc zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia jej wykonania czego wyrazem jest twierdzenie „ czyni ją już całkowicie nie odczuwalną dla K. B. (1) ”. W tym kontekście uwzględnieniem zarzutu naruszenia prawa materialnego i uchylenie orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania orzeczonej kary , czyni ją tak zwaną karą bezwzględną , a więc podlegającą wykonaniu w warunkach zakładu karnego ,zaś kara ta nie ma charakteru krótkoterminowego skoro obejmuje okres roku,

− nie jest kwestionowane zastosowanie wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, jak też zastosowana podstawa tej instytucji której opis zawarty w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazuje na podstawę z art. 60 § 2 k.k. a więc sytuacja szczególnie uzasadnionego wypadku kiedy nawet najniższa kara przewidziana za dane przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa (taką też podstawy przyjmował jak się wydaje prokurator we wniosku końcowym − k 1002, wnioskując o wymierzenie temu oskarżonemu, przy przyjęciu kwalifikacji współsprawstwa, kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności) w sytuacji w której in concreto zachodzi także 2 podstawa (kierując się podstawą prawną wskazaną w części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku) związana z przyjętą i niekwestionowaną przez prokuratora kwalifikacją prawną czynu przypisanego oskarżonemu , a więc pomocnictwa , nie zaś współsprawstwa, w sytuacji w której treść art. 19 § 2 k.k. nie pozostawia wątpliswości, iż już na poziomie ustawodawczym ocena karygodności tej formy zjawiskowej prowadzi do wniosku o na tyle mniejszym stopniu karygodności w stosunku do sprawstwa , iż stanowi samodzielną, choć fakultatywną, podstawę nadzwyczajnego złagodzenia kary. Oczywiście biorąc pod uwagę treść art. 57 § 1 k.k. w razie zbiegu podstaw nadzwyczajnego złagodzenia kary karę jedynie raz nadzwyczajnie łagodzi się , natomiast ugruntowanym w orzecznictwie i dogmatyce stanowiskiem jest , iż w takim przypadku zakres zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary (w granicach od kary minimalnej zastosowaniem tej instytucji do dolnej granicy ustawowego zagrożenia) jest z zasady szerszy niż przypadku zaistnienia jednej podstawy nadzwyczajnego złagodzenia kary,

− nie są kwestionowane poczynione przez Sąd I instancji okoliczności dotyczące osoby oskarżonego jego sytuacji osobistej, zawodowej i rodzinnej . Oskarżony przed zatrzymaniem i tymczasowym aresztowaniem, jak też po jego uchyleniu pracuje zawodowo, posiada pozytywną opinię środowiskową, wspiera sąsiadów, wraz z bezrobotną aktualnie żoną wychowuje trójkę dzieci z jej poprzedniego związku , utrata w trakcie ciąży dziecka przez żonę oskarżonego doprowadziła do jego załamania prowadzącego do nadużywania alkoholu i korzystania ze środków odurzających, co bez wątpienia przyczyniło się do podjęcia decyzji przez oskarżonego o udzieleniu pomocy drugiemu oskarżonemu, w sposób przypisany w zaskarżonym wyroku, w dokonaniu przestępstwa.

Oceniając orzeczoną wobec oskarżonego A. P. (1) karę jednostkową 3 lat i jednego miesiąca pozbawienia wolności orzeczoną w pkt. I (orzeczona za to przestępstwo kara grzywny oraz pozostałe kary jednostkowe nie są kwestionowane przez prokuratora) oraz orzeczoną karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (punkt I V zaskarżonego wyroku) jako nie cechujące się rażącą niewspółmiernością przez swą łagodność Sąd Apelacyjny, oprócz okoliczności wskazanych przez Sąd I instancji, miał na uwadze:

− w zakresie kary jednostkowej nie jest kwestionowane to, iż Sąd I stancji karę tą wymierzył przy przyjęciu odmiennej kwalifikacji w stosunku do zarzucanej w akcie oskarżenia , poprzez przyjęcie iż czyn oskarżonego zakończył się nie w fazie dokonania lecz jego usiłowania. Biorąc pod uwagę przedmiot ochrony przestępstw (znakomitej większości) stypizowanych w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii , a więc zdrowie publiczne (poprzez zdrowie i życie poszczególnych użytkowników środka odurzającego czy substancji psychoaktywnej ) nie ulega wątpliwości , iż czyn przypisany oskarżonemu nie stworzył dla dobra prawnie chronionego takiego niebezpieczeństwa jakie stworzyłby gdyby doszło do jego dokonania , a więc wytworzenia określonych ilości substancji psychoaktywnej, a tym bardziej gdyby doszło do następczego wprowadzenia jej do obrotu. Okoliczność ta ma bardzo istotne znaczenie z perspektywy stopnia społecznej szkodliwości czynu, będącego na płaszczyźnie art. 53 k.k. jedną z podstawowych dyrektyw wymiaru kary, mającego przecież charakter zindywidualizowany. Ustawodawca, w ramach przysługującej mu swobody, ma prawo, e zależności od oceny względów kryminalnopolitycznych , określić granicy ustawowego zagrożenia, w tym poprzez przewidywanie odpowiednio surowego zagrożenia karą jak przypadku zbrodni, pamiętać jednak należy iż określając tak szerokie granice ustawowego zagrożenia w tym przypadku musi pozostawić odpowiedni luz w procesie sądowego wymiaru kary , chociażby już z perspektywy stopniowalności pojęcia „znaczna ilość” czy innych okoliczności relewantnych z perspektywy kary, wreszcie określając ustawowe zagrożenia przewidywał je przede wszystkim dla czynów polegających na dokonaniu i stworzeniu przez to konkretnego niebezpieczeństwa, o określonej intensywności, dla dobra prawnie chronionego, co in concreto nie ma miejsca,

− ustalona w czynie przypisanym ilość substancji psychoaktywnej jaka mogła być wytworzona przez oskarżonego a więc około 60 g, choć jw. wskazano mieści się już w pojęciu „znacznej ilości” a więc znamienia kwalifikującego to zachowanie jako zbrodnię w stosunku do typu podstawowego to jednak mając na uwadze praktykę sądową w której chodzi często o wytwarzanie kilogramów, dziesiątek czy setek kilogramów, wreszcie ton tego rodzaju substancji to przypisana ilość kształtuje się zdecydowanie w wartości granicznej do typu podstawowego.

- w zakresie kary łącznej, mając na uwadze przyjęty stan prawny, obejmujący także treść art. 85 a k.k., orzekając karę łączną sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W tym kontekście przypomnieć należy, iż co prawda oskarżony ten był już w przeszłości trzykrotnie karany to jednak nie odbywał do tej pory kary pozbawienia wolności , a więc kary o zdecydowanie największym stopniu dolegliwości , a in concreto orzeczono karę łączną która w ocenie Sądu Apelacyjnego dla oskarżonego będzie karą w tym kontekście wręcz długą, pozwalając na wdrożenie oddziaływań które umożliwią osiągnięcie celów kary pozbawienia wolności po których mowa w art. 67 k.k.w. a jednocześnie silnie oddziałującą przestrogą przed podejmowaniem analogicznych zachowań w przyszłości, jej wymiar nie może przy tym być z perspektywy celów kary w zakresie prewencji ogólnej oceniany jako orzeczenie kary nadmiernie łagodnej skoro chodzi o karę polegającą na pozbawieniu wolności na okres ponad 3 lat.

Oceniając orzeczono wobec oskarżonego A. P. (1) kary jednostkowe (implikujące granice kary łącznej a przez to jej wysokość) na płaszczyźnie zarzutów wysłowionych w apelacji obrońcy tego oskarżonego Sąd Apelacyjny uznał, mając na uwadze okoliczności wskazane w części uzasadnienia poświęconej apelacji prokuratora co do kar orzeczonych wobec tego oskarżonego, iż żadna z orzeczonych kar jednostkowych, choć surowych, nie może być oceniana jako kara rażąco niewspółmiernie surowa z powodu np. pominięcia przez Sąd I instancji jakieś okoliczności łagodzącej, wadliwego przyjęcia okoliczności obciążającej czy też braku właściwej oceny wagi poszczególnych okoliczności odciążających czy łagodzących. Taka ocena nie pomija niekwestionowanych okoliczności ,że oskarżony poza popełnieniem przestępstw prowadził akceptowalny tryb życia, pracował, posiadał ustabilizowaną sytuację rodzinną, co dobrze rokuje procesowi resocjalizacji a co miano na uwadze nie uwzględniając apelacji na niekorzyść wniesionej przez prokuratora, natomiast zwrócić należy uwagę , iż te okoliczności nie powstrzymały jednak oskarżonego od popełnienia i to kilku umyślnych przestępstw , z których żadne nie ma charakteru przestępstwa nagłego, chwilowego, w przypadku każdego z nich były one popełniane z namysłem, w znakomitej większości w celu uzyskania korzyści majątkowej. Kara orzeczona za przestępstwo przypisane w punkcie I jest biorąc pod uwagę zaistnienie podstawy obligatoryjnego nadzwyczajnego obostrzenia kary z art. 57 b k.k. karą minimalną, graniczne ilości mogącej być wytworzonych substancji psychoaktywnej i zakończeniu działania w fazie usiłowania nie zaś dokonania, przy istotnym wyżej opisanym znaczeniu, biorąc pod uwagę cel działania oskarżonego, determinacje nie osiągają ,oceniane łącznie , takiego poziomu który prowadziłby do oceny , iż taka minimalna kara , w granicach ustawowego zagrożenia z uwzględnieniem obligatoryjnego nadzwyczajnego obostrzenia kary jest karą niewspółmiernie surową w takim znaczeniu w jakim stanowiłaby podstawę fakultatywnego nadzwyczajnego złagodzenia kary o której mowa w art. 60 § 2 k.k. , a więc sytuacji nadzwyczajnej w stosunku do zwyczajnego sądowego wymiaru kary i okoliczności jako kształtujące wymiar kary w ramach ustawowego zagrożenia. Kara orzeczona w punkcie II za ciąg przestępstw art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uwzględniając , iż co do obu przestępstw składających się na ten ciąg zachodzi podstawa nadzwyczajnego obostrzenia kary z art. 65 § 1 k.k. , w przypadku zaś czynu polegającego na udzieleniu metamfetaminy A. P. (2) także podstawa z art. 57b k.k. , wreszcie sama konstrukcja ciągu przestępstw mogłaby doprowadzić do wymierzenia kary powyżej górnej granicy ustawowego zagrożenia za wszystkie przestępstwa składające się na ten ciąg , jest karą silnie zbliżoną do minimum ustawowego zagrożenia (roku) , dalece zaś niższą od maksimum ustawowego zagrożenia (10 lat) co prowadzi do wniosku o braku podstaw do uznania jej za rażąco niewspółmiernie surową w znaczeniu zaistnienia podstawy do zmiany wyroku o której mowa w art. 438 pkt. 4 k.p.k. .Analogiczną ocenę należało wyrazić w stosunku do kary orzeczonej za przestępstwo z art. 263 § 2 k.k. skoro obejmuje ona karę stanowiącą minimum ustawowego zagrożenia za ten typ czynu zabronionego, orzeczenie w miejsce kary w ramach ustawowego roku zagrożenia kary przy zastosowaniu art. 37 a k.k. pole mogłoby znajdować uzasadnienie z perspektywy art. 53 k.k. gdyby czyn ten był jedynym zarzuconym i przypisanym oskarżonemu, bądź też towarzyszyły mu inne czyny o analogicznej społecznej szkodliwości, nie zaś gdy przedmiotem oceny w przedmiotowym postępowaniu jest popełnienie przez oskarżonego także 3 innych, poważnych przestępstw umyślnych. Mając na uwadze treść art. 86 § 1 k.k. minimalną karę łączną jaką należałoby wymierzyć oskarżonemu przy orzeczonych karach jednostkowych to 3 lata i 2 miesiące , zatem orzeczona kara łączna 3 lat i 6 miesięcy, uwzględniając okoliczności związane ze stopniem demoralizacji oskarżonego wynikającego z faktu popełnienia 4 umyślnych przestępstw, jego uprzedniej karalności, w tym za przestępstwa podobne , na płaszczyźnie art. 85 a k.k. jest w istocie karą minimalną dającą szansę na osiągnięcie wskazanych w tym przepisie celów , a przez to nie może być oceniana jako kara rażąco niewspółmiernie surowa.

Jako niezasadny oceniono zarzut obrońcy z urzędu dotyczący wadliwego określenia wysokości wynagrodzenia poprzez nie podwyższenie go o należny podatek od towarów i usług . Tak oceniając ten zarzut Sąd Apelacyjny miał na uwadze po pierwsze ,iż wysokość wynagrodzenia została określona przez samego obrońcę w spisie kosztów (k.1001) na 2280zł , przy czym obrońca wniósł o podwyższenie go o podatek od towarów i usług w kwocie 524.40zł , a tym samym wysokość wynagrodzenia jako takiego orzeczona w zaskarżonym wyroku jest zgodna z wnioskiem .Po wtóre , nie ulega wątpliwości ,iż wyrok zawierzający rozstrzygnięcie o tym wynagrodzeniu zapadł na gruncie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2023 r. poz. 2437), przewidującego stawki wynagrodzenia o połowę niższe w stosunku od obrony z wyboru , które to zróżnicowanie na poziomie konstytucyjnym zostało trafnie ocenione przez Sąd I instancji , czego wyrazem było zastosowanie , per analogiam , wysokości wynagrodzenia przewidzianego w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2023.1935 t.j. z dnia 2023.09.20) . co wyłącza jednak możliwość powiększenia wskazanego w rozporządzeniu wynagrodzenia o wysokość podatku od towarów i usług (VAT), które ma miejsce jedynie w przypadku orzekania o należnym obrońcy wynagrodzeniu na podstawie regulacji dot. wynagrodzenia obrońców ustanowionych z urzędu .Odmienne postąpienie tj. podwyższenie 2280 zł (które dla obrońcy z wyboru byłoby kwotą brutto tj. od której ma obowiązek wykazać należny podatek od towarów i usług, innymi słowa wartość pozostała do jego dyspozycji – netto – jest mniejsza ) oznaczałoby , tylko w przeciwną stronę , zróżnicowanie sytuacji (na jego korzyść) obrońcy z urzędu dla którego kwota 2280 zł byłaby już kwotą netto tj. pozostawałaby w takim zakresie do jego dyspozycji , skoro w zakresie należnego podatku od towarów i usług od tej kwoty „otrzymywałby” odpowiednią kwotę dodatkowo w oparciu w wskazany w apelacji.

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 22 ³ ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2024 r. poz. 499) oraz § 4 ust.1 i 3 oraz § 17 ust.2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U.2024.764 z dnia 2024.05.21) , zaś o zwrocie wydatków z tytułu dojazdu na rozprawę odwoławczą na podstawie § 2 pkt.2 w/w rozporządzenia .

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono poprzez zwolnienie obu oskarżonych z obowiązku ich poniesienia mając na uwadze ich sytuację osobistą, rodzinną (zobowiązania natury alimentacyjnej) ,majątkową oraz orzeczenie wobec obu oskarżonych kar pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia ich wykonania , istotnie limitujących możliwości majątkowe.

SSA Maciej Skórniak

SSA Piotr Kaczmarek

SSA Andrzej Kot