Treść orzeczenia II AKa 93/14 - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

II AKa 93/14 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Apelacyjny we Wrocławiu z 2014-05-08

Sygn. akt II AKa 93/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2014 roku

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący:

SSA Tadeusz Kiełbowicz

Sędziowie:

SA Witold Franckiewicz (spr.)

SO del. do SA Piotr Kaczmarek

Protokolant:

Aldona Zięta

przy udziale prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Urszuli Piwowarczyk - Strugały

po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2014 roku

sprawy M. W. (1)

oskarżonego z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.; art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.; art. 55 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.; art. 263 § 1 k.k.; art. 263 § 2 k.k.;

J. F. (1)

M. S. (1)

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.; art. 58 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.; art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.; art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.; art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

M. S. (2)

oskarżonego z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii; art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii; art. 58 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii; art. 18 § 2 i § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii; art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.; art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.;

J. P. (1)

oskarżonego z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii; art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

Ł. M.

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii; art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora w stosunku do oskarżonych M. W. (1), J. F. (1), M. S. (1), J. P. (1) i Ł. M. oraz apelacji oskarżonych M. W. (2), J. F. (1) i M. S. (2)

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 6 listopada 2013 roku, sygn. akt III K 80/12

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonych M. W. (1) i J. P. (1) ;

II. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonych M. S. (2) i Ł. M. , uznając apelacje za oczywiście bezzasadne;

III. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. F. (1) w ten sposób, że przyjmuje w punktach XIII i XIV części dyspozytywnej, iż wymienione substancje psychotropowe stanowiły znaczna ilość, zaś przypisane przestępstwa wyczerpywały znamiona z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 roku w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k., zaś za podstawę wymiaru kary pozbawienia wolności przyjmuje przepis art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 roku w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k.;

IV. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. S. (1) w ten sposób, że przyjmuje w punktach XXV, XXVI i XXVII, iż wymienione substancje psychotropowe stanowiły znaczną ilość, zaś przypisane przestępstwa wyczerpały ustawowe znamiona z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym od dnia 9 grudnia 2011 roku w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k., zaś za podstawę wymiaru kary pozbawienia wolności przyjmuje przepis art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 roku w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 4 § 1 k.k.;

V. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy wobec oskarżonych, J. F. (1) i M. S. (1);

VI. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów P. C. (1), T. R., K. K. i S. S. (1) po 600 złotych z tytułu kosztów obrony oskarżonych M. W. (1), J. F. (1), J. P. (1) i M. S. (1) w postępowaniu odwoławczym oraz po 138 złotych z tytułu zwrotu podatku VAT, nadto zasądza na rzecz adwokatów P. C. (1) 182,20 złotych, a na rzecz T. R. 180 złotych z tytułu zwrotu kosztów dojazdu;

VII. na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. stwierdza, iż koszty procesu za postępowanie odwoławcze w stosunku do oskarżonych: M. S. (1), J. P. (1) i Ł. M. ponosi Skarb Państwa,

VIII. zasądza od oskarżonych M. W. (1) i J. F. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania odwoławczego wraz z opłatami za II instancję:

- od M. W. (1) w wysokości 800 złotych,

- od J. F. (1) w wysokości 460 złotych.

UZASADNIENIE

M. W. (1) został oskarżony o to, że:

1. w lecie 2008 roku w nieustalonym miejscu na terenie powiatu (...) okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał J. G. (1) 1kilogram amfetaminy za nieustalona kwotę w celu jej dalszej odsprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 13.08.2008 r. sygn. akt II K 4/07 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

2. w końcu sierpnia 2009 r. w K. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał innym ustalonym osobom, co do których wyłączono materiały do odrębnego postępowania 1 kilogram amfetaminy za kwotę 7.000,- zł w celu jej dalszej odsprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 13.08.2008 r. sygn. akt II K 4/07 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

3. w dniu 16 września 2009 r. w K. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał M. S. (1) i innej ustalonej osobie, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania 1 kilogram amfetaminy za kwotę 6.500,- zł w celu jej dalszej odsprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 13.08.2008 r. sygn. akt II K 4/07 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

4. w okresie od czerwca 2010 r. do czerwca 2011 r. na terenie powiatu (...) okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał nieustalonym osobom 10 kilogramów amfetaminy za kwotę 70.000,- zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 13.08.2008 r. sygn. akt II K 4/07 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

5. w maju lub czerwcu 2010 roku w R. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał innej ustalonej osobie, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania i M. S. (1) 2 kilogramów amfetaminy za kwotę około 13.000,- zł w celu jej dalszej odsprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 13.08.2008 r. sygn. akt II K 4/07 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

6. na przełomie czerwca i lipca 2010 roku w R. okręgu
(...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał innej ustalonej osobie, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania 1 kilogram amfetaminy za kwotę około 6.500,- zł w celu jej dalszej odsprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z

dnia 13.08.2008 r. sygn. akt II K 4/07 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

7. na przełomie czerwca i lipca 2010 roku w R. okręgu
(...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że dał M. S. (1) w komis 1 kilogram amfetaminy w zamian za zapłatę kwoty około 6.500-7.000,- zł po jej sprzedaży, w celu jej dalszej odsprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 13.08.2008 r. sygn. akt II K 4/07za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

8. w sierpniu 2010 r. w N. okręgu (...) wbrew
przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że dał M. S. (1) i M. S. (2) w komis 1 kilogram amfetaminy w zamian za zapłatę kwoty 7.000,- zł po jej sprzedaży, w celu jej dalszej odsprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 13.08.2008 r. sygn. akt II K 4/07 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

9. w dniu 4 lipca 2011 roku w K. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał J. P. (1) 1 kilogram amfetaminy za kwotę około 7.000,- zł w celu jej dalszej odsprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 13.08.2008 r. sygn. akt II K 4/07 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

10. pod koniec maja 2010 r. w K. i N. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej chcąc, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego polegającego na udziale w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej nakłaniał ustaloną osobę, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, do jego popełnienia w ten sposób, że oferował tej osobie 10 kilogramów amfetaminy równoważną kwocie 70.000,- zł jako zapłatę za działkę, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 13.08.2008 r. sygn. akt II K 4/07 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

11. w okresie przed dniem 4 lipca 2011 r. na terenie powiatu (...) okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia substancji psychotropowych w ten sposób, że przewiózł przez granicę państwa ze Słowacji do Polski nabytą na terenie Słowacji znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci 1.017,29 gramów amfetaminy, a następnie w dniu 4 lipca 2011 r. w K. okręgu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał (...) 018 i (...) 045 1.017,29 gramów amfetaminy za kwotę 8.000,- zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 13.08.2008 r. sygn. akt II K 4/07 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przy zast. art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

12. w dniu 23 sierpnia 2011 r. w K. i T. okręgu (...),działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania handlował bronią palną w ten sposób, ze sprzedał (...) 018 i (...) 045 pistolet (...) (...) kalibru (...) mm bez oznaczeń numerowych i producenta, przywieziony uprzednio przez siebie ze Słowacji za kwotę 5.980,- zł,

tj. o przestępstwo z art. 263 § 1 kk,

13. w dniu 23 sierpnia 2011 r. w K. i T. okręgu (...) posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu (...) „(...)” kalibru (...) mm bez oznaczeń numerowych i producenta,

tj. o przestępstwo z art. 263 § 2 kk,

14. w nieustalonym czasie do dnia 31 sierpnia 2011 r. w K. okręgu
(...) posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci
pistoletu gazowego marki (...) kalibru (...) mm nr (...),

tj. o przestępstwo z art. 263 § 2 kk.

J. F. (1) został oskarżony o to, że :

15. w okresie od stycznia do maja 2011 r. na terenie okręgu (...) wbrew przepisom ustawy dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia substancji psychotropowych w ten sposób, że przewiózł przez granicę państwa z Czech do Polski znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o nazwie (...), a następnie w S. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że z częstotliwością od 30 do 40 razy sprzedawał M. S. (1) na zasadzie komisu metamfetaminę w ilościach od 5 gram do 15 gram w zamian za kwotę od 120,- zł do 150,- zł za jeden gram płatną po sprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Żaganiu z dnia 02.07.2010 r. sygn. akt II K 364/10 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

16. w dniu 4 marca 2011 roku na terenie okręgu (...) wbrew przepisom ustawy dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia substancji psychotropowych w ten sposób, że przewiózł przez granicę państwa z Czech do Polski znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o nazwie (...), a następnie w L. S. okręgu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał (...) 018 metamfetaminę w ilości 9,6 grama za kwotę 1.500 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Żaganiu z dnia 02.07.2010 r. sygn. akt II K 364/10 za umyślne przestępstwo podobne,

17. w dniu 15 marca 2011 roku na terenie okręgu (...) wbrew przepisom ustawy dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia substancji psychotropowych w ten sposób, że przewiózł przez granicę państwa z Czech do Polski znaczne ilości substancji psychotropowych w postaci metamfetaminy o nazwie (...), a następnie w hotelu o nazwie (...) w okolicach W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał (...) 018 metamfetaminę w ilości 3,90 grama za kwotę 350,- zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Żaganiu z dnia 02.07.2010 r. sygn. akt II K 364/10 za umyślne przestępstwo podobne,

przy czym czynów tych dopuścił się działając w krótkich odstępach czasu w podobny sposób, uczyniwszy sobie z tego stałe źródło dochodu

18. w dniu 4 marca 2011 roku w L. Ś. okręgu (...) , działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) czynił przygotowania do wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości substancji psychotropowej – metamfetaminy i udziału w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej – metamfetaminy wbrew przepisom ustawy w ten sposób, ze zobowiązał się dokonać zakupu i przywozu przez granicę państwa z Czech do Polski w celu dalszego wprowadzenia do obrotu znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o nazwie (...) dla M. S. (1) w ilości 3,0 grama, od którego w tym celu pobrał nieokreśloną bliżej kwotę pieniężną - kilkaset zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Żaganiu z dnia 02.07.2010 r. sygn. akt II K 364/10 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

M. S. (1) został oskarżony o to, że :

19. w maju lub czerwcu 2010 roku w R. okręgu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ten sposób, że zakupił od M. W. (1) 2 kilogramy amfetaminy za kwotę około 13.000,- zł celem dalszej jej sprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

20. na przełomie czerwca i lipca 2010 roku w R. okręgu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ten sposób, że wziął w komis od M. W. (1) 1 kilogram amfetaminy w zamian za zapłatę kwoty 7.000,- zł po jej sprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

21. na przełomie czerwca i lipca 2010 roku w Z. okręgu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ten sposób, że zakupił od R. H. 1 kilogram amfetaminy za nieustaloną kwotę, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

22. w sierpniu 2010 roku w N. okręgu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (2) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ten sposób, że wziął w komis od M. W. (1) 1 kilogram amfetaminy w zamian za zapłatę kwoty 7.000,- zł po jej sprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

23. w okresie od września 2010 roku do grudnia 2010 roku w G. i W. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o nazwie (...) w ten sposób, że trzykrotnie sprzedał innej ustalonej osobie, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania metamfetaminę w ilości 50 gram za kwotę 6.000,- zł, 100 gram za kwotę 12.000,- zł i 120 gram za kwotę 14.000,- zł, to jest łącznie 270 gram za łączną kwotę 32.000,- zł celem dalszej jej sprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

24. w okresie od października do grudnia 2010 r. w G., rejonu (...), okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że nie mniej jak 6 razy sprzedał Ł. M. metamfetaminę w ilościach od 0,5 grama do 0,7 grama w zamian za kwotę od 50,- zł do 100,- zł za jeden gram, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

25. na przełomie listopada i grudnia 2010 roku w O. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, ze przekazał Ł. M. w komis znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o nazwie (...) w ilości co najmniej 14 gram w zamian za zapłatę kwoty 2.000,- zł po jej sprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

26. w bliżej nieustalonym okresie po dniu 16 kwietnia 2010 roku w G. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że dwukrotnie sprzedał Ł. M. znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości każdorazowo co najmniej 50 gram o łącznej wartości co najmniej 700,- zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

27. wiosną po dniu 16 kwietnia 2010 roku w M. okręgu (...), trzykrotnie udzielał każdorazowo co najmniej po jednej działce substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o nieustalonej masie sześciu ustalonym i nieustalonym osobom, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

28. w okresie od stycznia do maja 2011 r. w S. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że z częstotliwością od 30 do 40 razy zakupił na zasadzie komisu od J. F. (1) metamfetaminę w ilościach od 5 gram do 15 gram w zamian za kwotę od 120,- zł do 150,- zł za jeden gram płatną po sprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

29. w okresie od stycznia do połowy maja 2011 r. w okolicach P. okręgu (...) około trzydziestokrotnie udzielał każdorazowo co najmniej po jednej działce substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o nieustalonej masie K. M., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

30. w dniu 4 marca 2011 roku w L. S. okręgu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z J. F. (1) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał (...) 018 metamfetaminę w ilości 9,6 grama za kwotę 1.500 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

31. w dniu 15 marca 2011 roku w hotelu o nazwie (...) w okolicach W. działając wspólnie i w porozumieniu z J. F. (1) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał (...) 018 metamfetaminę w ilości 3,90 grama za kwotę 350,- zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

32. na przełomie marca i kwietnia 2011 r. w S., okręgu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że zakupił na zasadzie komisu od J. F. (1) metamfetaminę w ilości 5 gram za kwotę po 150 zł za jeden gram płatną po sprzedaży, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

33. na przełomie marca i kwietnia 2011 r. w O. okręgu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że w okolicy przedszkola w O. sprzedał innej ustalonej osobie, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania metamfetaminę w ilości 0,7 grama za kwotę 50 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

34. na początku kwietnia 2011 r. w O. okręgu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że w okolicach sklepu (...) w O. sprzedał innej ustalonej osobie, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania metamfetaminę w ilości 0,7 grama za kwotę 50zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk,

przy czym czynów tych dopuścił się działając w podobny sposób w krótkich odstępach czasu, uczyniwszy sobie z tego stałe źródło dochodu,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk,

35. w dniu 4 marca 2011 roku w L. okręgu (...) , działając wspólnie i w porozumieniu z J. F. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej czynił przygotowania do wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości substancji psychotropowej – metamfetaminy i udziału w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej – metamfetaminy wbrew przepisom ustawy w ten sposób, że zamówił u J. F. (1) dokonanie zakupu i przywozu przez granicę państwa z Czech do Polski w celu dalszego wprowadzenia do obrotu znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o nazwie (...) w ilości 3,0 grama, przekazując mu w tym celu nieokreśloną bliżej kwotę pieniężną - kilkaset zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

36. w dniu 15 marca 2011 roku w hotelu o nazwie (...) w okolicach W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził (...) 018 do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, ze sprzedał mu 48,81 grama chlorku sodu jako substancję psychotropową - metamfetaminę za kwotę 7.000,- zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16 kwietnia 2010 roku sygn. akt II K 1258/09 za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

M. S. (2) został oskarżony o to, że:

37. sierpniu 2010 roku w N. okręgu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ten sposób, że wziął w komis od M. W. (1) 1 kilogram amfetaminy w zamian za zapłatę kwoty 7.000,- zł po jej sprzedaży,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

38. wiosną po dniu 16 kwietnia 2010 roku w M. okręgu (...), działając wspólnie z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami trzykrotnie posiadał w celu zażycia każdorazowo co najmniej po jednej działce substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o nieustalonej masie,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

39. wiosną po dniu 16 kwietnia 2010 roku w M. okręgu (...) co najmniej trzykrotnie ułatwiał używanie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o nieustalonej masie ustalonym i nieustalonym osobom poprzez udostępnianie do tego celu stodoły, znajdującej się na jego posesji,

tj. o przestępstwo z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

40. jesienią 2010 r. w G. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej nakłaniał M. S. (1) do udziału w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej – metamfetaminy o nazwie (...), udzielając mu pomocy poprzez wręczenie pieniędzy w kwocie około 7.000,- zł z przeznaczeniem na jej zakup,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 i 3 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

41. w okresie od końca stycznia 2011 r. do końca lutego 2011 r. w M. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w obrocie znaczna ilością substancji psychotropowej – metamfetaminy o nazwie (...) w ten sposób, że sprzedał nieustalonym nabywcom dziesięć do piętnastu działek metamfetaminy po 200,- zł za 1 gram,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk,

42. w styczniu lub lutym 2011 r. w M. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w obrocie substancją psychotropową – amfetaminą w ten sposób, że podzielił posiadane przez siebie 5 gram amfetaminy na 10 porcji, które następnie sprzedał nieustalonym nabywcom za nieustalona kwotę,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

43. w styczniu i lutym 2011 r. w M. okręgu (...), działając wspólnie z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami w wykonaniu z góry powziętego zamiaru posiadał codziennie trzykrotnie w celu zażycia każdorazowo co najmniej po jednej działce substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o nazwie (...), amfetaminy (...) o nieustalonej masie,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk.

J. P. (1) został oskarżony o to, że:

44. w dniu 4 lipca 2011 r. w K. okręgu (...) działając wbrew przepisom ustawy z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej wziął udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że zakupił od M. W. (1) 1 kilogram amfetaminy za kwotę 7.000,- zł z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

45. w dniu 2 sierpnia 2011 r. w K. działając wbrew przepisom ustawy w zamiarze aby inna osoba dokonała czynu zabronionego polegającego na udziale w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej – amfetaminy nakłaniał M. W. (1) do dostarczenia mu najmniej 3 kilogramów amfetaminy z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Ł. M. został oskarżony o to, że :

48. w bliżej nieustalonym okresie po dniu 16 kwietnia 2010 roku w G. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że dwukrotnie nabył od M. S. (1) znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości każdorazowo co najmniej 50 gram łącznej wartości co najmniej 700,- zł,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

49. na przełomie listopada i grudnia 2010 roku w O. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, ze przyjął od M. S. (1) w komis znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o nazwie (...) w ilości co najmniej 14 gram w zamian za zapłatę kwoty 2.000,- zł po jej sprzedaży,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

50. w okresie od października 2010 r. do grudnia 2010 roku w O. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że co najmniej sześciokrotnie zakupił od M. S. (1) znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o nazwie (...) w ilości co najmniej 0,7 grama do 1 grama każdorazowo w zamian za zapłatę kwoty od 50,- zł o 100,- zł za działkę,

tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

51. wiosną po dniu 16 kwietnia 2010 roku w M. okręgu (...), działając wspólnie z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami trzykrotnie posiadał w celu zażycia każdorazowo co najmniej po jednej działce substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o nieustalonej masie,

tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Wyrokiem z dnia 6 listopada 2013 r., sygn. akt: III K 80/12 Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze orzekł:

I. uznał oskarżonego M. W. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku, przyjmując, iż czynu tego dopuścił się, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 13. 08. 2008r. w sprawie II K 4/07 za czyn z art. 56 ust. 3 w zw. z art. 61 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 11 par. 3 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 24.01. 2006r. do 21.06. 2007r., tj. popełnienia występku z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. (tekst pierwotny Dz.U. 2005 nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na mocy powołanych przepisów, przy zastosowaniu art. 4 par. 1 k.k., wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 złotych;

II. uznał oskarżonego M. W. (1) za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt 2 i 3 części wstępnej wyroku, ustalając, iż działał on co do każdego z tych czynów w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt I części dyspozytywnej wyroku, przyjmując, iż czyny te popełnił w ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. (tekst pierwotny Dz.U. 2005 nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i art. 91 par. 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4 par. 1 k.k, wymierzył mu karę 1 (jednego ) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 złotych;

III. uniewinnił oskarżonego M. W. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt 4 części wstępnej wyroku i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa;

IV. uznał oskarżonego M. W. (1) za winnego tego, że na przełomie czerwca i lipca 2010r. w miejscowości R. powiatu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał M. S. (1) 1 kg amfetaminy oraz przekazał mu w komis 1 kg amfetaminy za kwoty po 6 500 zł, ustalając, że działał on w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt I części dyspozytywnej wyroku oraz z przestępstwa tego uczynił sobie stałe źródło dochodu, czym wyczerpał znamiona występku z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. (tekst pierwotny Dz.U. 2005 nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i art. 65 par. 1 k.k. oraz uznał oskarżonego M. W. (1) za winnego popełniania czynów opisanych w pkt 5 i 8 części wstępnej wyroku, ustalając, że działał on co do każdego z opisanych wyżej czynów w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt I części dyspozytywnej wyroku oraz z przestępstw tych uczynił sobie stałe źródło dochodu, wyczerpując znamiona występków z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. (tekst pierwotny Dz.U. 2005 nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i art. 65 par. 1 k.k. i przyjął, że opisane wyżej trzy czyny popełnił w ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. (tekst pierwotny Dz.U. 2005 nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i art. 65 par. 1 k.k. oraz art. 91 par. 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4 par. 1 k.k, wymierzył mu karę 1 (jednego ) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 złotych;

V. uniewinnił oskarżonego M. W. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt 9 części wstępnej wyroku i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa;

VI. uniewinnił oskarżonego M. W. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt 10 części wstępnej wyroku i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa;

VII. uznał oskarżonego M. W. (1) za winnego tego, że w dniu 4 lipca 2011r. w K. powiatu (...) wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie znacznej ilości substancji psychotropowej w ten sposób, że przy udziale innej osoby sprzedał funkcjonariuszom operacyjnym (...) G. o kryptonimach (...) 018 i (...). 017, 29 gramów amfetaminy za kwotę 8 000 zł., przyjmując, iż działał on w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt I części dyspozytywnej wyroku, czym wyczerpał znamiona występku z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. (tekst pierwotny Dz.U. 2005 nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na mocy powołanych przepisów, przy zastosowaniu art. 4 par. 1 k.k, wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 złotych;

VIII. uznał oskarżonego M. W. (1) za winnego tego, że w dniu 23 sierpnia 2011r. w K. powiatu (...), za pośrednictwem innej osoby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej handlował bronią palną, na którą nie posiadał wymaganego zezwolenia, w ten sposób, że sprzedał funkcjonariuszom operacyjnym (...) G. o kryptonimach (...) 018 i (...) pistolet (...)kaliber(...) mmm bez oznaczeń numerowych i producenta za kwotę 5 980 zł., przyjmując, że działał on w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt I części dyspozytywnej wyroku, tj. za winnego występku z art. 263 par. 1 k.k. w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na mocy powołanych przepisów oraz art. 33 par. 2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 20 (dwudziestu) stawek dziennych, przyjmując 1 stawkę za kwotę 10 złotych;

IX. uznał oskarżonego M. W. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 14 części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 263 par. 2 k.k. i za to na podstawie powołanego przepisu wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

X. na podstawie art. 85 k.k. i art. 91 par. 2 k.k. wymierzył oskarżonemu M. W. (1) za czyny opisane w pkt I, II, IV, VII, VIII i IX części dyspozytywnej wyroku karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 200 (dwieście) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

XI. na podstawie art. 45 par. 1 k.k. orzekł przepadek korzyści osiągniętej z popełnionych przestępstw za czyny opisane w części wstępnej wyroku:

- za czyny przypisane w pkt II w kwocie 13 500 zł.;

- za czyny przypisane w pkt IV w kwocie 26 500 zł;

- za czyn przypisany w pkt VII w kwocie 8 000 zł;

- za czyn przypisany w pkt VIII w kwocie 5 980 zł.

XII. na podstawie art. 63 par. 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. W. (1) okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 31 sierpnia 2011r. do 30 sierpnia 2013r.,

XIII. uznał oskarżonego J. F. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 15 części wstępnej wyroku, z tym, iż z jego opisu wyeliminował zwroty „na terenie okręgu (...)” i „dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia substancji psychotropowych, w ten sposób, ze przewiózł przez granice państwa z Czech do Polski znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o nazwie P., a następnie” oraz zapis „znaczną ilością” i przyjął, iż czynu tego dopuścił się, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Żaganiu z dnia 02. 07. 2010r. w sprawie II K 364/10 za czyn z art. 63 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. na karę 11 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 19.10. 2009r. do 02. 07. 2010r., czym wyczerpał znamiona występku z art. art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na mocy powołanych przepisów wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 złotych;

XIV. uznał oskarżonego J. F. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 16 części wstępnej wyroku z tym, iż z jego opisu wyeliminował zwroty „na terenie okręgu (...)” i „dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia substancji psychotropowych, w ten sposób, ze przewiózł przez granice państwa z Czech do Polski znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o nazwie P., a następnie” oraz zapis „znaczną ilością” i przyjął, iż czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt XIII części dyspozytywnej wyroku, czym wyczerpał znamiona występku z art. art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na mocy powołanych przepisów wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 złotych;

XV. uniewinnił oskarżonego J. F. (1) od popełniania czynów opisanych w pkt 17 i 18 części wstępnej wyroku i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa;

XVI. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu J. F. (1) za czyny opisane w pkt XIII i XIV części dyspozytywnej wyroku karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 zł;

XVII. na podstawie art. 45 par. 1 k.k. orzekł przepadek korzyści osiągniętej z popełnionych przestępstw za czyn opisany w pkt XIV części dyspozytywnej wyroku w kwocie 750 zł;

XVIII. na podstawie przepisu art. 63 par. 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu J. F. (1) okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 31 sierpnia 2011r. do dnia 29 maja 2012r.;

XIX. uznał oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt 19, 20, 21, 22 i 23 części wstępnej wyroku i ustalił, iż czynów tych dopuścił się, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 16.04. 2010r. w sprawie II K 1258/09 m.in. za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i inne, za które wymierzono mu karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 16.09. 2009r. do 16.04. 2010r. oraz z przestępstw tych uczynił sobie stałe źródło dochodu, czym wyczerpał znamiona występków z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. (tekst pierwotny Dz.U. 2005 nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i art. 65 par. 1 k.k., przyjmując, iż czyny te popełnił w ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. (tekst pierwotny Dz.U. 2005 nr 179 poz. 1485) w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i art. 65 par. 1 k.k. oraz art. 91 par. 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4 par. 1 k.k, wymierzył mu karę 1 (jednego ) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 złotych;

XX. uznał oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 24 części wstępnej wyroku, z tym, iż z jego opisu wyeliminował zwrot „uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób że” i przyjął, iż czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt XIX części dyspozytywnej wyroku, czym wyczerpał znamiona występku z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na mocy powołanych przepisów wymierzył mu karę 1 (jednego ) roku pozbawienia wolności;

XXI. uniewinnił oskarżonego M. S. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt 25 części wstępnej wyroku i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa;

XXII. uznał oskarżonego M. S. (1) za winnego tego, że wiosną 2010r. w G. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dwukrotnie sprzedał Ł. M. dwie działki amfetaminy każdorazowo w ilości około 0, 7 gram za nieustaloną kwotę i przyjął, iż czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt XIX części dyspozytywnej wyroku, czym wyczerpał znamiona wypadku mniejszej wagi z art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na podstawie powołanych przepisów wymierzył mu karę 3 (trzech ) miesięcy pozbawienia wolności;

XXIII. uznał oskarżonego M. S. (1) za winnego tego, ze wiosną 2010r. w M. i P. powiatu (...) trzykrotnie udzielał każdorazowo co najmniej po 1 działce substancji psychotropowej w postaci amfetaminy kilku uzależnionym osobom, a także około trzydziestokrotnie co najmniej po 1 działce K. M. i przyjął, iż czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt XIX części dyspozytywnej wyroku, czym wyczerpał znamiona występku z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na podstawie powołanych przepisów wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności ;

XXIV. uznał oskarżonego M. S. (1) za winnego czynu opisanego w pkt 28 części wstępnej wyroku, z tym że z jego opisu wyeliminował zwrot „znaczną ilością”, tj. występku z art. z art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i przyjął, iż czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt XIX części dyspozytywnej wyroku, czym wyczerpał znamiona występku z art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na podstawie powołanych przepisów wymierzył mu karę 1 (jednego ) roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 20 (dwadzieścia) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 złotych;

XXV. uznał oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 30 części wstępnej wyroku, z tym, że z jego opisu wyeliminował zwroty „działając wspólnie i w porozumieniu z J. F. (1)” oraz „znaczną ilością” , zaś po słowach „sprzedał” dodaje zwrot „operacyjnemu funkcjonariuszowi (...) G. o kryptonimie” i przyjął, iż czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt XIX części dyspozytywnej wyroku, czym wyczerpał znamiona występku z art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na podstawie powołanych przepisów wymierzył mu karę 8 (ośmiu ) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 20 (dwadzieścia) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 złotych;

XXVI. uznał oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 31 części wstępnej wyroku, z tym, że z jego opisu wyeliminował zwroty „działając wspólnie i w porozumieniu z J. F. (1)” oraz „znaczną ilością” , zaś po słowach „sprzedał” dodaje zwrot „operacyjnemu funkcjonariuszowi (...) G. o kryptonimie” i przyjął, iż czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt XIX części dyspozytywnej wyroku, czym wyczerpał znamiona występku z art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na podstawie powołanych przepisów wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 20 (dwadzieścia) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 złotych;

XXVII. uznał oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 32 części wstępnej wyroku, z tym, że z jego opisu wyeliminował zwrot „znaczną ilością” i przyjął, iż czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt XIX części dyspozytywnej wyroku, czym wyczerpał znamiona występku z art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na podstawie powołanych przepisów wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 20 (dwadzieścia) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 złotych;

XXVIII. uznał oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 33 części wstępnej wyroku, z tym, że z jego opisu wyeliminował zwrot „uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że” i przyjął, iż czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt XIX części dyspozytywnej wyroku, czym wyczerpał znamiona wypadku mniejszej wagi z art. 59 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na podstawie powołanych przepisów wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

XXIX. uznał oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 34 części wstępnej wyroku, z tym, że z jego opisu wyeliminował zwrot „uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że” i przyjął, iż czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt XIX części dyspozytywnej wyroku, czym wyczerpał znamiona wypadku mniejszej wagi z art. 59 ust.1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na podstawie powołanych przepisów wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

XXX. uniewinnił oskarżonego M. S. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt 35 części wstępnej wyroku i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa;

XXXI. uznał oskarżonego M. S. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 36 części wstępnej wyroku i przyjął, iż czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt XIX części dyspozytywnej wyroku, tj. występku z art. 286 par. 1 k.k. w zw. z art. 64 par. 1 k.k. i za to na podstawie powołanych przepisów wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności ;

XXXII. na podstawie art. 85 k.k. i art. 91 par. 2 k.k. wymierzył oskarżonemu M. S. (1) za czyny opisane w pkt XIX, XX, XXII, XXIII, XXIV, XXV, XXVI, XXVII, XXVIII, XXIX, XXXI części dyspozytywnej wyroku karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 100 (sto) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 zł;

XXXIII. na podstawie art. 45 par. 1 k.k. orzekł przepadek korzyści osiągniętej z popełnionych przestępstw:

- za czyn opisany w pkt 23 części wstępnej wyroku, a przypisany oskarżonemu w pkt XIX części dyspozytywnej wyroku w kwocie 32 000zł;

- za czyn przypisany w pkt XXV wyroku w kwocie 1500 zł;

- za czyn przypisany w pkt XXVIII wyroku w kwocie 50 zł.

- czyn przypisany w pkt XXIX wyroku w kwocie 50 zł;

- czyn przypisany w pkt XXXI wyroku w kwocie 7000 zł.

XXXIV. na podstawie przepisu art. 63 par. 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. S. (1) okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 2 września 2011r. do dnia 24 listopada 2011r.;

XXXV. uznał oskarżonego M. S. (2) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 37 części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. (tekst pierwotny Dz.U. 2005 nr 179 poz. 1485), przy zastosowaniu art. 4 k.k., wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 zł;

XXXVI. uznał oskarżonego M. S. (2) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 38 części wstępnej wyroku, z tym, ze z jego opisu wyeliminował zwrot „działając wspólnie z ustalonymi i nieustalonymi osobami trzykrotnie” i za to na podstawie przepisu art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. wymierzył mu karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności;

XXXVII. uznał oskarżonego M. S. (2) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 39 części wstępnej wyroku i za to na podstawie przepisu art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. wymierzył mu karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności;

XXXVIII. uniewinnił oskarżonego M. S. (2) od popełnienia czynu opisanego w pkt 40 części wstępnej wyroku i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa;

XXXIX. uznał oskarżonego M. S. (2) za winnego tego, ze w okresie od stycznia do lutego 2011r. w M. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej sprzedał nieustalonym nabywcom około 10 działek metamfetaminy o nazwie (...) po 200 zł. za 1 gram oraz 10 działek amfetaminy, tj. występku z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. i za to na mocy powołanego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

XL. uznał oskarżonego M. S. (2) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt 43 części wstępnej wyroku, z tym, że z jego opisu wyeliminował zwrot „działając wspólnie z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami w wykonaniu z góry powziętego zamiaru” i przyjął, że czyn ten wyczerpał znamiona występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. i za to na podstawie powołanego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności;

XLI. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 par. 1 k.k. wymierzył oskarżonemu M. S. (2) za czyny opisane w pkt XXXV, XXXVI, XXXVII, XXXIX, XL części dyspozytywnej wyroku karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XLII. na podstawie art. 69 k.k. i art. 70 par. 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec M. S. (2) warunkowo zawiesił na okres 4 (czterech) lat próby;

XLIII. na podstawie przepisu art. 63 par. 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu M. S. (2) okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 31 października 2011r. do dnia 20 grudnia 2011r.;

XLIV. uniewinnił oskarżonego J. P. (1) od popełnienia czynów opisanych w pkt 44 i 45 części wstępnej wyroku i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa;

XLV. uznał oskarżonego Ł. M. za winnego tego, że wiosną 2010r. w G. oraz M. posiadał dwie działki amfetaminy w ilości około 0, 7 gram , które uprzednio nabył od M. S. (1) oraz posiadał w celu zażycia jedną działkę amfetaminy, tj. popełnienia występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. oraz uznał oskarżonego Ł. M. za winnego tego, że w okresie od października 2010r. do grudnia 2010r. w O. posiadał dwie działki amfetaminy w ilości około 0, 7 gram, którą uprzednio zakupił od M. S. (1) za nieustaloną kwotę, tj. popełnienia występku z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. i przyjął, że działał on w ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 91 par. 1 k.k. wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XLVI. uniewinnił oskarżonego Ł. M. od popełnienia czynu opisanego w pkt 49 części wstępnej wyroku i w tym zakresie kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa;

XLVII. na podstawie art. 69 k.k. i art. 70 par. 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec Ł. M. warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat próby;

XLVIII. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. R., adw. J. L., adw. T. T. oraz adw. K. K. kwoty po 1 560 zł oraz dalsze 358, 80 zł;

XLIX. zwolnił oskarżonych M. W. (1), J. F. (1), M. S. (1), M. S. (2) i Ł. M. od ponoszenia kosztów sądowych.

Od powyższego wyroku apelację wnieśli obrońcy oskarżonych: M. W. (1), J. F. (1), M. S. (2) i Prokurator co do wszystkich oskarżonych.

Obrońca oskarżonego M. W. (1), zaskarżył wyrok co do pkt I, II, VII, VIII, IX, X części dyspozytywnej wyroku i na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania w art. 5 §2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w stopniu mającym wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego z naruszeniem zasady rozstrzygania wątpliwości na korzyść oskarżonego,, w szczególności:

a) bezkrytyczne i jednostronne przyjęcie za wiarygodne zeznań świadków M. B. (1), M. G. i A. S. podczas gdy zeznania te w sposób oczywisty zmierzały do uzyskania przez w.w. świadków korzyści w postaci łagodniejszego wymiaru odpowiedzialności karnej oraz bagatelizowanie istotnych wątpliwości co do wiarygodności tych zeznań w związku z licznymi, istotnymi rozbieżnościami między zeznaniami tych świadków w postępowaniu przygotowawczym oraz postępowaniu przed sądem meriti, a następnie rozstrzygnięciu tych rozbieżności na niekorzyść oskarżonego;

b) dowolnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wyrażającej się w przyjęciu, iż „analiza rozmów z kontroli operacyjnej” stosownej wobec oskarżonego M. W. (1) są podstawą do stwierdzenia sprawstwa oraz winy oskarżonego M. W. (1), podczas gdy z zasad doświadczenia życiowego wynika, iż owe analizy są wykonane nierzetelnie, wybiórczo oraz tendencyjnie.

2. obrazę przepisów postępowania w art. 171 § 1, § 5 i § 7 k.p.k. mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez uznaniu wyjaśnień M. B. (1), M. G. i A. S. za dowód obciążający oskarżonego M. W. (1) podczas gdy wyjaśnienia złożone w sytuacji wyłączającej swobodę wypowiedzi oraz przy wyraźnej sugestii wymiernych korzyści w postaci łagodnego wyroku w zamian za pomówienie oskarżonego, którzy wcześniej zostali skazani prawomocnymi wyrokami.

3. obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez zaniechanie oceny wiarygodności zeznań świadków anonimowych, mimo iż świadkowie Ci są funkcjonariuszami operacyjnymi a ich zeznania w sposób oczywisty muszą zmierzać do obciążenia oskarżonego, co uniemożliwia prawidłową kontrolę instancyjną skarżonego orzeczenia.

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony M. W. (1) popełnił czyny przestępne opisane w pkt I, II, VII, VIII, IX, X części dyspozytywnej wyroku podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania M. B. (1), M. G., A. S. oraz zeznania świadków anonimowych nie daje podstawy do poczynienia takich ustaleń;

w n o s z ą c:

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. W. (1);

ewentualnie:

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Obrońca oskarżonego J. F. (1) zaskarżył wyrok w części dot. pkt XIII, XIV, XVI, XVII i XVIII części dyspozytywnej wyroku, zarzucając:

1. rażącą obrazę prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 oraz § 2 k.p.k. w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k., art. 4, 5 k.p.k. która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegającą na:

a) nielogiczności i sprzeczności w jakie popada Sąd w uzasadnieniu z jednej strony wyraźnie akcentując, że „dla przyjęcia pomówienia za podstawę ustaleń faktycznych wymagać należy, by było ono logiczne, konsekwentne i wsparte innymi dowodami” (str. 14 uzasadnienia), z drugiej zaś strony wskazując wyjaśnienia M. G., jako jedyny dowód na ustalenie stanu faktycznego w zakresie opisanym w części XIII części dyspozytywnej wyroku (str. 8 uzasadnienia);

b) dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazanego jako dowody na stronie 8 uzasadnienia, tj. wyjaśnień M. G. w zakresie czynu opisanego w punkcie XIII części dyspozytywnej wyroku oraz zeznań świadka anonimowego nr 1, zeznań świadka anonimowego nr 2, i wyjaśnień M. S. (1) w zakresie czynu opisanego w punkcie XIV części dyspozytywnej wyroku, w sytuacji gdy pomówienie M. G. jest niejasne, niekonsekwentne, nie znajdujące jakiegokolwiek potwierdzenia w innych dowodach, głoszone przez osobę budzącą zasadnicze wątpliwości co do swojej osobowości, nadto która jednego dnia wyjaśniała zgoła odmiennie w przedmiotowym zakresie, czego w ogóle Sąd nie dostrzega w uzasadnieniu wyroku, zeznania świadków anonimowych w żaden sposób nie mogą potwierdzać, że J. F. (1) działał wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1), że uczestniczył w obrocie substancji psychotropowej, że kiedykolwiek rzeczywiście wszedł w posiadanie tych substancji, a M. S. (1) wszedł w ich posiadanie dzięki jakiemukolwiek zachowaniu J. F. (1), zaś z wyjaśnień M. S. (1), którym Sąd w tym zakresie dał wiarę (str. 13 uzasadnienia) wprost wynika, że działał on sam, co wyklucza udział J. F. (1).

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku, polegający na ustaleniu, iż oskarżony J. F. (1):

a) w okresie od stycznia do maja 2011 r. w S. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie substancji psychotropowej w ten sposób, że z częstotliwością od 30 do 40 razy sprzedawał M. S. (1) na zasadzie komisu metamfetaminę w ilościach od 5 gram do 15 gram w zamian za kwotę od 120 zł do 150 zł za jeden gram płatną po sprzedaży, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na takie ustalenia’

b) w dniu 4 marca 2011 r. w L. okręgu (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał (...) 018 metamfetaminę w ilości 9,6 grama za kwotę 1.500 zł, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na takie ustalenia;

w n o s z ą c:

1. o zmianę zaskarżonego wyroku w punktach XIII i XIV poprzez uniewinnienie oskarżonego J. F. (1) od zarzucanych mu czynów, a w konsekwencji uchylenie rozstrzygnięć zawartych w punktach XVI-XVIII;

ewentualnie:

2. o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej czynów opisanych w punktach XIII i XIV sentencji wyroku, a w konsekwencji rozstrzygnięć zawartych w punktach XVI-XVIII oraz przekazanie w tej części sprawy Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego M. S. (2) zaskarżył wyrok w całości, zarzucając brak dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych co do dowodów z pomówienia (art. 7 w zw. z art. 2, 4 k.p.k. oraz w zw. z art. 410 i 424 k.p.k.), co mogło i niewątpliwie miało wpływ na treść orzeczenia. Orzeczenie wydano bez dokonania koniecznych ustaleń, bez rozważenia pełnego stanu faktycznego, bez dokonania prawidłowej oceny dowodów z pomówienia w kontekście analizy wszystkich zgromadzony dowodów;

w n o s z ą c:

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, względnie o uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Prokurator zaskarżył powyższy wyrok:

- w części dotyczącej orzeczenia o winie za czyny opisane w punktach I, II, III, VI, VII, VIII wyroku na niekorzyść oskarżonego M. W. (1),

- w części dotyczącej orzeczenia o winie za czyny opisane w punktach XIII, XIV, XV wyroku na niekorzyść oskarżonego J. F. (1),

- w części dotyczącej orzeczenia o winie za czyny opisane w punktach XX, XXII, XXIV, XXV, XXVI, XXVII, XXVIII, XXIX, XXX wyroku na niekorzyść oskarżonego M. S. (1),

- w części dotyczącej orzeczenia o winie za czyny opisane w punkcie XLIV wyroku na niekorzyść oskarżonego J. P. (1),

- w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonych M. W. (1), J. F. (1), M. S. (1), M. S. (2) i Ł. M..

Powołując się na przepisy art. 425 § 1, 427, 438 pkt 1, 2, 3 i 4 oraz 437 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

I. obrazę przepisu art. 7 k.p.k. w punktach III i XLIV wyroku, mającą wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na dokonaniu oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez pominięcie okoliczności, że sposób komunikowania się oskarżonego M. W. (1) z nabywcami substancji psychotropowych i używane przezeń określenia na substancje psychotropowe wynika z treści zeznań świadka M. B. (1), świadków anonimowych nr 1 i 2, a także wywodów i wniosków analizy kryminalnej oraz faktu, że w obrocie handlowym nie sposób używać określenia drewno, więźba dachowa bez sprecyzowania gatunku drewna, nazw elementów konstrukcyjnych, sortymentu, rozmiarów, co skutkowało uniewinnieniem oskarżonego M. W. (1) od czynu zarzucanego mu w punkcie IX aktu oskarżenia oraz uniewinnieniem oskarżonego J. P. (1) od czynów zarzucanych mu w punktach XLIV i XLV aktu oskarżenia, podczas gdy materiał dowodowy w postaci treści rozmów telefonicznych, analizowany we wzajemnym powiązaniu z zeznaniami świadka M. B. (1) i świadków anonimowych nr 1 i 2 oraz wynikami analizy kryminalnej w sposób zgodny z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że oskarżeni M. W. (1) i J. P. (1) swoim działaniem wyczerpali znamiona zarzucanych im aktem oskarżenia czynów.

II. obrazę przepisu art. 263 § 2 k.k. poprzez przyjęcie w punkcie VIII wyroku, iż czyn opisany w punkcie XIII aktu oskarżenia stanowi współukarany czyn uprzedni do przestępstwa handlu bronią, to jest przestępstwa zarzucanego oskarżonemu M. W. (1) w punkcie XII aktu oskarżenia, podczas gdy czyny te stanowią przestępstwa pozostające w zbiegu realnym.

III. obrazę przepisu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., w odniesieniu do punktu VI wyroku, polegającą na jego niezastosowaniu w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie X aktu oskarżenia i w konsekwencji uniewinnieniu oskarżonego M. W. (1) od zarzucanego mu czynu, podczas gdy czyn ten polegał na jednorazowym, bezskutecznym zaproponowaniu J. Ś. zapłaty za działkę (...) kilogramami amfetaminy, a zatem bez wychodzenia poza granice oskarżenia można czyn ten zakwalifikować jako przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w punktach XIII i XIV wyroku, dotyczących oskarżonego J. F. (1), a mający wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym przyjęciu, że J. F. (1) nie dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia substancji psychotropowej – metamfetaminy poprzez przewiezienie jej z terenu Republiki Czeskiej do Polski, podczas gdy dowody w postaci zeznań świadków anonimowych, relacjonujące jednoznacznie treść dwukrotnego oświadczenia oskarżonego J. F. (1) odnośnie konieczności wyjazdu do Czech po metamfetaminę o nazwie (...) w połączeniu z zeznaniami A. S., M. B. (1) i M. G., w sposób jednoznacznie wskazującymi źródło zaopatrzenia oskarżonego J. F. (1) jako dostawcy (...) dla oskarżonego M. S. (1) na terenie Republiki Czeskiej, relacjonowane przez świadków anonimowych nr 1 i 2 wypowiedzi M. S. (1) o źródle zaopatrzenia J. F. (1) w (...) na terenie Czech potwierdzają, że oskarżony J. F. (1) swoim działaniem wyczerpał znamiona przestępstw opisanych w punktach XV i XVI aktu oskarżenia.

V. obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w wyroku w punktach XIII i XIV wyroku dotyczących oskarżonego J. F. (1) oraz w punktach XXV, XXVI i XXVII dotyczących oskarżonego M. S. (1) poprzez przyjęcie, iż ustalone ilości substancji psychotropowych nie stanowią „znacznej ilości” w rozumieniu tego przepisu, podczas gdy ustalona w wyroku ilość substancji psychotropowych stanowi znaczną ilość, za czym przemawia literalna wykładnia znamienia znacznej ilości, zgodna z ustaloną linią orzeczoną i doktrynalną.

VI. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w punktach XXII, XXVII i XXIX wyroku, dotyczących oskarżonego M. S. (1), a mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na błędnym przyjęciu, że działanie oskarżonego M. S. (1) stanowiło wypadki mniejszej wagi, podczas gdy całokształt działalności przestępczej oskarżonego, wielość transakcji narkotykowych, wartość przedmiotów transakcji, uczynienie sobie z popełniania przestępstw narkotykowych stałego źródła dochodu, wykluczają możliwość zakwalifikowania tych czynów jako wypadków mniejszej wagi.

VII. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść w punktach I, II i VII wyroku w odniesieniu do oskarżonego M. W. (1) oraz w punktach XX, XXII, XXIV, XXV, XXVI, XXVII, XXVIII i XXIX wyroku w odniesieniu do oskarżonego M. S. (1), a polegający na błędnym przyjęciu, że w odniesieniu do tych przestępstw oskarżeni nie uczynili sobie z ich popełniania stałego źródła dochodu, podczas gdy z uwagi na częstotliwość transakcji, ich regularność uznać należało, iż stanowią one dla oskarżonych stałe źródło dochodu.

VIII. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w punkcie XV w części dotyczącej czynu zarzucanego oskarżonemu J. F. (1) w punkcie XVIII aktu oskarżenia i w punkcie XXX wyroku w odniesieniu do oskarżonego M. S. (1) poprzez błędne przyjęcie, że czynności podjęte przez J. F. (1) i M. S. (1) nie stanowią karalnego przygotowania do przestępstw opisanych w art. 57 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy dowody w postaci zeznań świadków anonimowych nr 1 i 2 wskazują, iż oskarżeni J. F. (1) i M. S. (1) poprzez wejście w porozumienie między sobą oraz wręczenie pieniędzy przez M. S. (1) J. F. (1) na zakup substancji psychotropowej w znacznej ilości dopuścili się zarzucanych im czynów.

IX. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonych M. W. (1), J. F. (1), M. S. (1), M. S. (2), Ł. M., wyrażającą się w nieorzeczeniu środków karnych w postaci nawiązek na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii, podczas gdy z uwagi na stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonym nawiązki stanowią element naprawienia szkód społecznych, wyrządzonych działalnością oskarżonych, a brak jest przesłanek do nieorzekania tego środka karnego;

w n o s z ą c o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku w punktach I, II, III, VI, VII, VIII, XIII, XIV, XV – w zakresie czynu opisanego w punkcie XVIII aktu oskarżenia, XX, XXII, XXIV, XXV, XXVI, XXVII, XXVIII, XXIX i XXX i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż (...) W. dopuścił się przestępstwa określonego w art. 263 § 2 k.k., a zarzucanego mu w punkcie XIII aktu oskarżenia i wymierzenie mu za ten czyn kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonym M. W. (1), J. F. (1), M. S. (1), M. S. (2) i Ł. M. nawiązek w wymiarze wnioskowanym przez prokuratora.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

1. Odnośnie apelacji Prokuratora.

Zarzut opisany w punkcie V apelacji zasługiwał na uwzględnienie.

Słusznie Prokurator podniósł, że ustalona w wyroku w stosunku do oskarżonych J. F. (1) (punkt XIII i XIV części dyspozytywnej wyroku) i M. S. (1) (punkt XXV, XXVI i XXVII części dyspozytywnej wyroku) ilość substancji psychotropowych stanowi znaczną ilość w rozumieniu art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd I instancji, przypisując J. F. (1) i M. S. (1) sprawstwo i winę w zakresie czynów opisanych w punktach XIII, XIV, XXV, XXVI i XXVII, wyeliminował z opisu czynów ustawowe znamię przestępstwa w postaci ,,znacznej ilości”, przyjmując kwalifikację prawną typu podstawowego z art. 56 ust. 1 ww. ustawy. Sąd Okręgowy uznał bowiem, że będące przedmiotem tychże czynów ilości substancji psychotropowych nie stanowią ,,ilości znacznej” w rozumieniu art. 56 ust. 3 ustawy. Uzasadniając takie stanowisko powołał się na orzecznictwo i poglądy doktryny zgodnie z którymi ,,ilością znaczną” jest ilość co najmniej kilku kilogramów substancji psychoaktywnej.

Faktem jest, że rozpiętość prezentowanych zarówno w orzecznictwie jak i doktrynie stanowisk precyzujących pojęcie ,,znacznej ilości” środków odurzających (substancji psychotropowych) jest bardzo duża. I tak w wyroku z dnia 6.11.2003 r. (II Aka 56/03) - na który między innymi powołuje się Sąd I instancji - Sąd Apelacyjny w Katowicach stwierdził, że „skoro w praktyce spotyka się przemyt narkotyków w dziesiątkach kilogramów czy nawet w tonach (na statkach) i niewątpliwie takie ilości należy określać jako znaczne, to nie sposób przyjąć, że ilości określone w gramach (144 gramy) są też znaczną ilością o której mowa w ustawie”. Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyrokach z dnia 31.08.2005 r., II Aka 167/05 i z dnia 30.05.2007 r., II Aka 85/07, o których także wspomina Sąd Okręgowy uznając, że znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych to taka, która wystarczy do odurzenia jednorazowo kilkudziesięciu tysięcy osób. Nie można jednak stracić z pola widzenia, że ten sam Sąd (tj. Sąd Apelacyjny w Krakowie) w wyroku z dnia 25.10.2006 r. (II Aka 205/06) za znaczną ilość narkotyków uznał 200 gramów amfetaminy, a nawet zajmował stanowisko zgodnie z którym za taką ilość uznać należy już taką, która wystarczy do jednorazowego odurzenia co najmniej kilkudziesięciu osób ( KZS 8/1997 r., poz. 47), co tylko unaocznia skalę problemów interpretacyjnych jakie rodzi to pojęcie, widoczną w świetle analizy orzecznictwa sądów apelacyjnych.

Sąd Najwyższy natomiast prezentuje w zasadzie jednolite stanowisko co do interpretacji pojęcia ,,znacznej ilości” środków odurzających lub substancji psychotropowych. W wyroku z dnia 1.03.2006 r., II KK 47/05 Sąd Najwyższy stwierdził, że miarą „znaczności” w rozumieniu art. 48 ust 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. z 1997 r., nr 75, poz. 468 ze zm.), jak i z art. 62 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. nr 179, poz. 1484) może być także stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna ilość (OSNKW 2/2006 r., poz. 57). Stanowisko takie Sąd Najwyższy podtrzymał w kolejnych swoich orzeczeniach (patrz postanowienie z dnia 1 lutego 2007 r. III KK 257/06, wyrok z dnia 10 czerwca 2008 r. III KK 30/08, postanowienie z dnia 23 września 2009 r. I KZP 10/09). W znaczącej większości stanowisko takie znajduje także aprobatę w doktrynie (tak między innymi M. Bojarski, W. Radecki: Pozakodeksowe prawo karne, Tom I. Komentarz, W-wa 2002 r., C.H. BECK, s. 274; T.L. Chruściel, M. Preiss – Mysłowska: Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii. Komentarz, W-wa 2000 r., s. 305. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie podziela stanowisko prezentowane przez Sąd Najwyższy.

Mając na uwadze, że tzw. dawki uliczne metamfetaminy (tzw. działki) zaczynają się od 100 mg (tj. 0,1 g) przyjęto, że oskarżeni J. F. (1) i M. S. (1) wprowadzili do obrotu znaczną ilość środków odurzających, a zatem wyczerpali swoim działaniem znamiona przestępstwa z art. 56 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Wprowadzili bowiem do obrotu odpowiednio : z częstotliwością od 30 do 40 razy metamfetaminę w ilości od 5 do 15 gramów (czyn XIII), a kolejno metamfetaminę w ilości 9,6 gramów (punkt XIV i XXV wyroku), 3,9 gramów (punkt XXVI wyroku) oraz 5 gramów (punkt XXVII wyroku). Przeliczając powyższe ilości substancji psychotropowych na tzw. działki wskazać należy, że wprowadzone do obrotu substancje psychotropowe pozwalały na sporządzenie działek dla osób uzależnionych od tych środków w ilości przekraczającej odpowiednio: 50-150, 96, 39 i 50 porcji (przyjmując, że wielkość jednej dawki dla osoby uzależnionej od metamfetaminy wynosi już 0,1 grama), a zatem przekraczających znacząco ilości pozwalające na zaspokojenie potrzeb kilkudziesięciu uzależnionych.

Powyższe skutkowało zmianą wyroku - odpowiednio punktów XIII i XIV w stosunku do J. F. (1) oraz XXV, XXVI i XXVII w odniesieniu do M. S. (1), poprzez przyjęcie, że wymienione substancje psychotropowe stanowiły znaczną ilość, zaś przypisane przestępstwa wyczerpały ustawowe znamiona z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd Apelacyjny zastosował przepis art. 56 ust. 1 i 3 wyżej cytowanej ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 roku, kierując się zasadą określoną w art. 4 § 1 k.k.

Sąd Apelacyjny nie uwzględnił wniosku Prokuratora o uchylenie w tym zakresie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, gdyż nie zmienił ustaleń faktycznych, poprawił jedynie kwalifikację prawną czynów, wynikającą z odmiennej oceny faktów i pojęcia ,,znacznej ilości” środków odurzających, aprobując wymiar kary za poszczególne przestępstwa, mieszczący się w granicach ustawowej sankcji przepisu art. 56 ust. 3 cyt. ustawy.

Pozostałe z przedstawionych przez Prokuratora zarzutów nie zasługiwały natomiast na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutów przedstawionych w punkcie I apelacji. Na wstępie wskazać należy, że prokurator zarzucał Sądowi Okręgowemu obrazę przepisu art. 7 k.p.k. w punktach III części dyspozytywnej wyroku (dot. oskarżonego M. W. (1)) i XLIV części dyspozytywnej wyroku (dot. oskarżonego J. P. (2)) - patrz punkt I zarzutów, natomiast w uzasadnieniu ad. punkt I Apelujący odnośnie oskarżonego M. W. (1) odwołuje się do punktu IX wyroku (w którym – jak pisze Prokurator: Sąd uniewinnił M. W. (1) od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie IX aktu oskarżenia polegającego na tym, że w dniu 4 lipca 2011 roku w K. okręgu (...) wbrew przepisom ustawy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał J. P. (1) 1 kilogram amfetaminy za kwotę około 7.000 zł w celu jej dalszej odsprzedaży”). Wobec niejasności co do zakresu zaskarżenia przypomnieć należy, że w punkcie III części dyspozytywnej wyroku Sąd Okręgowy uniewinnił oskarżonego M. W. (1) od popełnienia czynu opisanego w punkcie 4 części wstępnej wyroku, tj. tego, że w okresie od czerwca 2010 r. do czerwca 2011 r. uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał nieustalonym osobom 10 kilogramów amfetaminy za kwotę 70.000 zł, zaś w punkcie IX części dyspozytywnej wyroku Sąd Okręgowy uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 14 części wstępnej wyroku tj. tego, że w nieustalonym czasie do dnia 31 sierpnia 2011 r. posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną)

Prezentowany natomiast przez Prokuratora w uzasadnieniu zarzutów opis czynu (do punktu I apelacji) dotyczy punktu V części dyspozytywnej wyroku, w którym Sąd Okręgowy uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w punkcie 9 części wstępnej wyroku, a mianowicie tego, że w dniu 4 lipca 2011 r. oskarżony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał J. P. (1) 1 kg amfetaminy za kwotę około 7.000 zł w celu dalszej jej odsprzedaży.

Wobec tak dostrzeżonych rozbieżności Sąd Apelacyjny rozpoznał przedmiotową apelację odnośnie oskarżonego M. W. (1) zarówno w kontekście punktu III jak i V części dyspozytywnej wyroku (mimo tego, że zakresem zaskarżenia Prokurator nie obejmuje punktu V części wstępnej wyroku – patrz strona 1 apelacji, a także brak jest wniosku apelacyjnego dotyczącego punktu V części dyspozytywnej wyroku – patrz strona 4 apelacji). Niemniej, w uzasadnieniu apelacji, Prokurator zawarł stwierdzenia wskazujące na zaskarżenie wyroku również w punkcie V części dyspozytywnej wyroku (dot. oskarżonego M. W. (1)), skoro rozstrzygnięcia zawarte w punkcie V i XLIV (dot. oskarżonego J. P. (1)) dotyczą tego samego czynu (brak wniosków apelacyjnych dotyczy punktów V i XLIV – str. 4 apelacji).

W punkcie XLIV części dyspozytywnej wyroku Sąd uniewinnił J. P. (1) od zarzutu polegającego na tym, że w dniu 4 lipca 2011 r. z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej wziął udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że zakupił od (...) W. 1 kg amfetaminy za kwotę 7.000 zł z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży (pkt 44 części wstępnej wyroku) oraz od zarzutu popełnienia przestępstwa polegającego na tym, że w dniu 2 sierpnia 2011 r. działając wbrew przepisom ustawy w zamiarze, aby inna osoba dokonał czynu zabronionego polegającego na udziale w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej – amfetaminy – nakłaniał M. W. (1) do dostarczenia mu najmniej 3 kilogramów amfetaminy z przeznaczeniem do dalszej odsprzedaży (pkt 45 części wstępnej wyroku).

Odnosząc się zatem do apelacji w ww. zakresie należy wskazać, że Sąd Okręgowy nie dopuścił się naruszenia przepisu art. 7 k.p.k.

Sąd Okręgowy przeanalizował rozmowy telefoniczne jakie w okresie objętym zakresem ww. zarzutów M. W. (1) prowadził z L. W., R. H.. Mężczyźni nie rozmawiali jednak wprost o narkotykach, lecz m.in. o ,,drzewie”, ,,kubikach drzewa”, ,,wzięciu stówki”, ,,garniturach”, ,,kolumbijskich dziewczynach”. Przeprowadził także Sąd I instancji analizę rozmów telefonicznych prowadzonych przez M. W. (1) i J. P. (1). Otóż 3 lipca 2011 r., a zatem na dzień przed przeprowadzeniem transakcji objętej punktem 9 i 44 aktu oskarżenia M. W. (1) telefonował do J. P. (1). Zapraszał go do siebie mówiąc, że może wpaść, jeśli ma czas, na co J. P. (1) odpowiedział, że ,,podleci jutro”. (M. W. (1) poinformował dodatkowo J. P. (1), że jest w domu jedynie do dnia następnego). W odpowiedzi J. P. (1) zauważył: ,,no cóż…czyli się urodziło, dobra:, zaś M. W. (1) odparł: ,,tak, dokładnie”. Przeanalizował także Sąd Okręgowy rozmowy telefoniczne jakie miały miejsce w czerwcu 2011 roku między ww. oskarżonymi. W rozmowie z dnia 6 czerwca 2011 r. J. P. (1) pytał M. W. (1): ,,żną tam co na tym tartaku, czy nie żną? Bo pięknych kubików bym potrzebował”. Na co M. W. (1) odparł: ,, ruszy się, ruszy ale na razie jest tak, jak jest” i zapewnił, że zadzwoni jak coś się ruszy. Telefonując do M. W. (1) w dniu 14 czerwca 2011 r. J. P. (1) chciał się dowiedzieć, czy M. W. (1) o nim zapominał, na co ten odparł, że ,,są problemy z częściami do motoru i trzeba czekać, będzie dobrze później”. W dniu 20 czerwca 2011 r. J. P. (1) ponownie dzwonił do M. W. (1) pytając, ,,czy prognoza jest optymistyczna”, na co M. W. (1) odpowiedział twierdząco. Dwa dni później, w dniu 22 czerwca 2011 r. J. P. (1) dzwonił do M. W. (1) zgłaszając chęć zakupu ,,małej ciupagi”, na co M. W. (1) odparł, że nie ma, co J. P. (1) kwituje słowami, że przyjdzie: ,,po to w nocy...”, ,,wiesz, o co chodzi”. W kolejnej rozmowie telefonicznej J. P. (1) mówił: ,,ciężko się do ciebie dodzwonić, potrzebowałbym 3 kubiki drzewa k…..twardego”, na co M. W. (1) odparł: ,,wiem i czekam tak samo”.

Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony materiał dowodowy (ograniczający się w zasadzie do zapisów rozmów telefonicznych – przypomn. SA) nie wykazał w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości udziału M. W. (1) i J. P. (1) w transakcjach narkotykowych.

Zdaniem Apelującego Sąd I instancji pominął całkowicie okoliczność, że sposób komunikowania się oskarżonego M. W. (1) z nabywcami substancji psychotropowych i używane przezeń określenia na substancje psychotropowe wynika z treści zeznań M. B. (1), świadków anonimowych nr 1 i 2, a także wywodów i wniosków analizy kryminalnej oraz faktu, że w obrocie handlowym nie sposób używać określeń drewno, więźba dachowa bez sprecyzowania szczegółów zamówienia, co miałoby stanowić dowód popełnienia przestępstwa.

Z takim zarzutem nie sposób się zgodzić. Sąd Okręgowy przytacza bowiem określenia stosowane przez oskarżonych w analizowanych rozmowach telefonicznych. Dostrzega także, że fakt posługiwania się takim słownictwem dla opisu narkotyków potwierdziła w swoich wyjaśnieniach M. B. (1) (ona sama kontaktując się z M. W. (1) posługiwała się zresztą określeniami typu: skutery, części do skuterów). Słusznie jednak Sąd I instancji uznał, że powyższe ustalenia nie stanowią wystarczającej podstawy dla przypisania oskarżonym winy i sprawstwa w zakresie objętym punktami 4,9,44 i 45 aktu oskarżenia. Istotnie tematyka rozmów telefonicznych prowadzonych przez oskarżonych stwarza podstawę do przypuszczenia, że mogą dotyczyć transakcji narkotykowych. Mówiąc chociażby o kubikach drewna, drzewie rozmówcy nie nakreślają szerszego tła dla takiej tematyki, jak chociażby nie precyzują ilości zamawianego drewna, rodzaju itp. W świetle deklaracji J. P. (1), iż nie budował w okresie objętym ww. zarzutem domu, to, że zamawiał u M. W. (1) (posiadacza gospodarstwa rolnego i 2 hektarów lasu, trudniącego się między innymi handlem drewnem, pracami tartacznymi i leśnymi) drewno na inwestycję (nie zaś narkotyki) budzi poważne wątpliwości. Wątpliwe, by na zgłoszone przez J. P. (1) telefonicznie zamówienie: ,,potrzebowałbym 3 kubiki drzewa k…twardego” J. W. odpowiedziałby ,,wiem i czekam tak samo”, skoro trudnił się handlem drewnem, a zamawiana rzekomo przez J. P. (1) ilość drewna nie stanowiła ilości znacznej (1 kubik stanowi równowartość 1 m³). Znamienne, że rozmówcy zmieniali temat rozmowy, używali enigmatycznych stwierdzeń jak chociażby : ,,no cóż…czyli się urodziło, dobra”. W dniu 6 czerwca mężczyźni rozmawiali o zamówieniu na drewno, a już 8 dni później, nawiązując niejako do ostatniej rozmowy (J. P. (1) pytał M. W. (1), czy ten o nim zapomniał), rozmawiali już o częściach do motoru, nie wracając do kwestii drewna. Słuszne jest zatem podejrzenie, że stosując taką nomenklaturę oskarżeni chcieli zataić prawdziwy przedmiot rozmowy. Mimo powyższych wątpliwości co do faktycznej tematyki rozmów podejmowanych przez oskarżonych w ocenie Sądu Apelacyjnego, aprobującego stanowisko Sądu Okręgowego zbyt daleko idące jest jednak kategoryczne przyjęcie założenia, że w oparciu o taką treść rozmów można przypisać oskarżonemu M. W. (1) i J. P. (3) sprawstwo w zakresie wyżej opisanych czynów. Nie sposób pominąć i to, że nagrane rozmowy mają charakter dalece chaotyczny, rozmówcy enigmatycznie podejmują tematy w zasadzie ze sobą nie związane. W świetle powyższych nieuprawnione byłoby przyjęcie, że w istocie dotyczą amfetaminy czy też innych tego typu środków. Tym bardziej w oparciu o powyższe nieuprawnione jest ustalenie ilości nabytego środka i ceny transakcji. Zarzut opisany w punkcie 45 części wstępnej wyroku nie został wsparty materiałem dowodowym, który pozwoliłby na ustalenie sprawstwa oskarżonego J. P. (1). Prokurator nie wykazał w apelacji aby Sąd I instancji dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k.

Sąd Apelacyjny nie podzielił także stanowiska Prokuratora, iż opisane w punkcie 13 i 14 aktu oskarżenia czyny stanowią przestępstwa pozostające w zbiegu realnym ( pkt II apelacji). Sąd Okręgowy ustalił (odmiennie od niż czyni to oskarżyciel publiczny w akcie oskarżenia, który zarzuca oskarżonemu M. W. (1) popełnienie przestępstwa z art. 263 § 1 k.k. oraz 263 § 2 k.k.), że oskarżony M. W. (1) dopuścił się przestępstwa handlu bronią (pkt VIII wyroku).

Jak wynika to z zeznań świadka anonimowego nr 1 osobiście rozmawiał on w dniu 23 sierpnia 2011 r. z oskarżonym M. W. (1), między innymi na temat broni, którą chciał od oskarżonego zakupić. Podczas rozmowy oskarżony zobowiązał się przywieźć broń w umówione miejsce, ale nie potrafił wskazać konkretnej godziny (k. 134). W dniu w którym miało dojść do transakcji (23 sierpnia 2011 r.) pośrednicząca w zakupie broni M. B. (1) wielokrotnie dzwoniła do M. W. (1), ale jego telefon był nieosiągalny z czego funkcjonariusze wywnioskowali, że pojechał on po broń za granicę (k. 135). Ostatecznie jeszcze tego samego dnia wieczorem oskarżony M. W. (1) przekazał broń M. B. (1), a ta bezpośrednio po tym oddała ją funkcjonariuszom.

W oparciu o powyższe Sąd Okręgowy uznał oskarżonego M. W. (1) za winnego tego, że w dniu 23 sierpnia 2011 r. w K. powiatu (...) za pośrednictwem innej osoby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej handlował bronią palną, na która nie posiadał wymaganego zezwolenia, w ten sposób, że sprzedał funkcjonariuszom operacyjnym (...) G. pistolet (...)kaliber(...) mm bez oznaczeń numerowych i producenta za kwotę 5.980 zł tj. czynu z art. 263 § 1 k.k. (pkt VIII części dyspozytywnej wyroku). W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że czyn polegający na nielegalnym posiadaniu broni palnej w postaci pistoletu stanowi czyn współukarany uprzedni wobec czynu polegającego na handlu bronią. Zarzut apelacji prokuratora zwrócony jest właśnie przeciwko przyjęciu takiej konstrukcji.

U podstaw redukcji wielości ocen przy zbiegu przestępstw, na zasadzie przestępstwa współukaranego (w tym wypadku uprzedniego) leży wzgląd funkcjonalny wynikający z przekonania, zgodnie z którym nie zachodzi potrzeba karania za wszystkie zbiegające się przestępstwa, jeżeli kara wymierzona za jedno z tych przestępstw spełni wszystkie te funkcje, jakie miałyby spełnić kary wymierzone za każde ze zbiegających się przestępstw. ( zob. A. Spotowski: Pomijalny(pozorny) zbieg przepisów ustawy i przestępstw, Warszawa 1976r., s.159), a zatem kara wymierzona za jeden ze zbiegających się czynów przestępnych obejmuje niejako karę, jaką można by było wymierzyć za pozostałe czyny przestępne. Warunkiem ustalenia pomijalnego zbiegu przestępstw jest stwierdzenie znacznej różnicy stopnia społecznej szkodliwości czynów, przy czym czyny te muszą być ze sobą powiązane w ten sposób, iż tworzą pewną zwartą całość. W literaturze wskazywano, że u podstaw wyłączenia wielości ocen w ramach czystej wielości czynów leży generalne wskazanie teleologiczne, zgodnie z którym ukaranie za czyn o większej zawartości bezprawia usuwa możliwość ukarania za czyn o mniejszej zawartości bezprawia ( tak W. Macior: Z problematyki zbiegu przestępstw i przepisów ustawy (w sprawie pozornego zbiegu realnego przestępstw), PiP nr 1 z 1965r., s.77). Nie bez znaczenia pozostaje ocena wzajemnej więzi poszczególnych przestępstw (o pozornym zbiegu przestępstw może być mowa między innymi w sytuacji gdy czyny pozostają względem siebie w relacji środka do celu ) (zob. K. Buchała: Glosa do wyroku SN z dnia 26.09.1972r., V KRN 379/72. OSPiKA nr 12/1973, poz. 253), tożsamość zaatakowanego dobra prawnego, element pewnej zwartości czasowej i ewentualnie miejscowej, a także czynnik jedności zamiaru sprawcy ( J. Kostarczyk – Gryszka: Z rozważań nad jednością i wielością czynów oraz jednością i wielością przestępstw, WPP nr 2/1967, s. 165).

Oba czyny zarzucane oskarżonemu M. W. (1) naruszały porządek publiczny, pozostają przy tym w bliskiej zwartości miejscowej i czasowej. Czynem dominującym, o większym ładunku społecznej szkodliwości (większej zawartości bezprawia) był przy tym czyn polegający na handlu bronią. Samo chwilowe jej posiadanie było jedynie swoistym środkiem do celu. W realiach przedmiotowej sprawy, biorąc pod uwagę sposób przeprowadzenia transakcji, gdzie broń została przekazana ,,z ręki do ręki”, nie sposób było dopuścić się przestępstwa handlu bronią, nie wchodząc uprzednio w jej posiadanie. Zamiarem oskarżonego M. W. (1) nie było przy tym samo posiadanie broni, ale jej sprzedaż na zamówienie. Sądowi Apelacyjnemu znane są poglądy na które za Komentarzem pod redakcją Zbigniewa Ćwiąkalskiego, powołuje się Prokurator, zgodnie z którymi czyny z art. 263 § 1 i 2 k.k. stanowią przestępstwa pozostające z zbiegu realnym. Niemniej jednak ta ogólna dyrektywa wymaga każdorazowo konkretyzacji, w oparciu o okoliczności szczególne popełnionych czynów, które wchodzą w grę. W ocenie Sądu Apelacyjnego właśnie analiza okoliczności popełnienia tych dwóch czynów pozwala uznać za podstawę skazania tylko czyn główny (tj. czyn kwalifikowany z art. 263 § 1 k.k.) i pominąć uprzedni (tj. czyn z art. 263 § 2 k.k.). Wymierzenie oskarżonemu M. W. (1) kary jednostkowej za ten czyn w wymiarze roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych po 10 złotych każda oddaje jednocześnie całą zawartość kryminalną czynu i bezprawia zachowania sprawcy.

Nie jest trafny podniesiony w punkcie III apelacji zarzut obrazy przepisu art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w odniesieniu do punktu VI części dyspozytywnej wyroku, polegający na niezastosowaniu konstrukcji prawnej usiłowania podżegania do przestępstwa w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie 10 aktu oskarżenia i w konsekwencji uniewinnieniu oskarżonego M. W. (1) w sytuacji, gdy czyn ten polegał na jednorazowym, bezskutecznym zaproponowaniu J. Ś. zapłaty za działkę gruntu 10 kilogramów amfetaminy. W ocenie prokuratora, bez wychodzenia poza granice oskarżenia, można czyn ten zakwalifikować jako przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Apelujący proponuje zatem przyjęcie konstrukcji usiłowania podżegania popełnienia przestępstwa wyczerpującego ustawowe znamiona czynu z art. 56 ust. 3 cyt. Ustawy.

Jak wynika z niekwestionowanych w tym zakresie ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji – w maju 2010 roku J. Ś. (znajomy M. W. (1)) zwrócił się do niego z propozycją zakupu przez oskarżonego M. W. (1) należącej do J. Ś. działki o powierzchni około 20 arów, położonej w miejscowości N.. Oskarżony M. W. (1) zaproponował, że w ramach zapłaty za działkę przekaże J. Ś. 10 kilogramów amfetaminy o wartości rynkowej 70.000 zł. Na powyższą propozycję J. Ś. nie przystał, między innymi z tego względu, że zależało mu na otrzymaniu gotówki. Zeznał (k. 324): ,,ja przemyślałem i przekalkulowałem jego propozycję i nie zgodziłem się na tą transakcję, ponieważ nie miałbym zbytu na tak dużą ilość amfetaminy jaką jest 10 kilogramów”. ,,Nie rozważałem tej propozycji. Nie odpowiadało mi to. Odrzuciłem to całkowicie, ja nie myślałem, co by było gdybym się ewentualnie zgodził na jego propozycję. Mnie interesowały pieniądze, a nie obchodzenie z jakimiś towarami” (k. 4437). Jako że J. Ś. nie przystał na taki sposób rozliczenia, mężczyźni nie wracali więcej do rozmowy na ten temat, a oskarżony M. W. (1) nie ponawiał swojej propozycji dotyczącej sposobu zapłaty. Nawiasem mówiąc do sprzedaży działki M. W. (1) ostatecznie nie doszło. Przy tak prawidłowo ustalonym stanie faktycznym Sąd I Instancji uniewinnił oskarżonego M. W. (1) od zarzutu podżegania do popełnienia przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

P. Kardas w Komentarzu do Kodeksu Karnego pod redakcją A. Zolla (P. Kardas (w: ) Kodeks karny. Cześć ogólna. Komentarz. Tom I, pod red. A. Zolla, Zakamycze 2004 r.), pisze: „Nakłanianie ma charakter kauzalny w tym sensie, że wymaga oprócz realizacji samej czynności nakłaniania wywołania określonego rezultatu w postaci nakłonienia innej osoby do popełnienia czynu zabronionego”. Znamię czynnościowe „nakłania” zawarte w dyspozycji art. 18 § 2 k.k. zgodnie z regułami interpretacyjnymi wykłada się w aspekcie dokonanym. „Oznacza to, że czasownik „nakłania” wykorzystany do opisu podżegania użyty został do oznaczenia wywołania określonego skutku (por. uzasadnienie uchwały SN z 21 października 2003r., I KZP 11/03. OSNKW 2003, z. 11-12, poz. 89, s. 6). Dla dokonania podżegania konieczne jest ukończenie czynności nakłaniania oraz wywołanie u osoby nakłanianej zamiaru podjęcia określonego zachowania (…) nie jest natomiast konieczne urzeczywistnienie czynu zabronionego przez osobę nakłanianą” (por. P. Kardas (w: ) Kodeks karny. Cześć ogólna. Komentarz. Tom I, pod red. A. Zolla, Zakamycze 2004r., s. 348). Podobne stanowisko zajmuje J. Giezek. Twierdzi bowiem, że dla wypełnienia znamion podżegania nie jest wystarczające samo podjęcie zachowania określanego jako nakłanianie, lecz niezbędne jest wywołanie w wyniku tej czynności swoistego skutku, mającego - co najmniej - postać zamiaru dokonania czynu zabronionego u osoby nakłanianej (bezpośredniego wykonawcy) lub decyzji podjęcia określonego zachowania. Bez powstania takiego skutku czynności nakłaniania nie można mówić o wypełnieniu znamion tej postaci czynu zabronionego, a więc o jego dokonaniu" (zob. J. Giezek, [w:] Giezek (red.), Kodeks karny, s. 171-172). Trafnie zatem Sąd Okręgowy przyjmuje, że zachowanie oskarżonego M. W. (1) nie stanowiło podżegania do przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W rzeczywistości bowiem aktywność oskarżonego, sprowadzająca się do jednokrotnego zaproponowania J. Ś. zapłaty za działkę poprzez przekazanie mu 10 kilogramów amfetaminy spotkała się z wyraźną odmową z jego strony. Żaden z mężczyzn nie wracał już później do tej propozycji. Nie wywołała ona zatem u właściciela gruntu zamiaru podjęcia zachowania polegającego na przyjęciu amfetaminy, nie doszło do skutecznego nakłonienia J. Ś. do popełnienia czynu zabronionego. W tych okolicznościach, zdaniem Sądu I instancji, przyjęcie konstrukcji podżegania do przestępstwa polegającego na wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości narkotyków byłoby zbyt daleko idące.

Nie kwestionując trafności wyroku uniewinniającego oskarżonego M. W. (1) od zarzutu podżegania do popełnienia czynu z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii apelujący zarzuca jednak Sądowi I instancji niezastosowanie konstrukcji usiłowania podżegania. W doktrynie spotkać można różne stanowiska na temat dopuszczalności zastosowania takiej konstrukcji. Jedni autorzy kwalifikację taką przyjmują, inni odrzucają. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie w pełni podziela jednak stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów zgodnie z którym ,,Podżeganie może być popełnione w formie usiłowania, i to zarówno wtedy, gdy usiłujący bezskutecznie nakłania do czynu zabronionego o znamionach określonych w przepisach części szczególnej kodeksu karnego jak i wtedy, gdy bezskutecznie nakłania do czynu zabronionego w znamionach podżegania” (uchwała 7 sędziów z 21.10.2003r., I KZP 11/03, OSNKW 2003/11-12/89). Na takim stanowisku stanął także Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wskazując, że: ,,Biorąc pod uwagę, że wywołanie u innej osoby woli popełnienia czynu zabronionego jest istotą podżegania, uprawnione jest twierdzenie, że zachowanie się podżegacza, nawet już zakończone, który chcąc aby inna osoba dokonała czynu zabronionego i nakłaniając ją do tego nie osiągnął skutku w postaci wywołania u tej innej osoby zamiaru popełnienia takiego czynu, przybiera klasyczny kształt usiłowania popełnienia przestępstwa w tej postaci” (wyrok z dnia 8.06.2006r., Orzecznictwo Sądów Apelacyjnych, 2006, Nr 12, poz. 62).

Sama teoretyczna dopuszczalność zastosowania takiej konstrukcji nie przesądza jednak tego, czy w przedmiotowej sprawie istotnie usiłowanie podżegania miało miejsce. W przekonaniu Sądu Apelacyjnego brak w tak zarysowanym stanie faktycznym podstaw dla przyjęcia takiej kwalifikacji. Przypomnieć trzeba, że to J. Ś. złożył M. W. (1) propozycję zakupu należącej do niego ziemi, a ten zaoferował w ramach zapłaty za oferowaną przez niego działkę (...) kilogramów amfetaminy. Inicjatywa oskarżonego w zakresie formy zapłaty za działkę miała zatem charakter luźnej propozycji, która od początku nie spotkała się z pozytywnym odzewem ze strony sprzedającego. Wobec jednoznacznej postawy J. Ś., który odmówił przyjęcia narkotyków jako formy zapłaty, oskarżony nie ponawiał oferty, nie nalegał. Także J. Ś. nie wracał do tematu, co potwierdza tylko brak zainteresowania taką formą wynagrodzenia z jego strony. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie dość, że działania oskarżonego nie wywołały u J. Ś. woli popełnienia przestępstwa (co nie pozwala na przyjęcie konstrukcji podżegania), to niewielki stopień aktywności ze strony oskarżonego M. W. (1) (sprowadzający się w istocie do ,,rzucenia” luźnej, niezobowiązującej propozycji) nie może skutkować przypisaniem oskarżonemu usiłowania podżegania. Gdyby w istocie intencją oskarżonego było usiłowanie wywołania u J. Ś. zamiaru popełnienia czynu zabronionego, z pewnością jego aktywność mająca na celu skłonienie J. Ś. do przyjęcia 10 kilogramów amfetaminy byłaby większa, z czasem (wobec wahania J. Ś., co do przyjęcia takiego rozliczenia) podlegała intensyfikacji i nie sprowadzałaby się jedynie do niezobowiązującej propozycji barterowej zapłaty. Przewidywać można, że oskarżony wracałby do tematu, starał się podejmować rozmowy z J. Ś., przekonywał go do zmiany zdania. Tymczasem żadne z takich zachowań nie miały miejsca.

Nie podzielił także Sąd Apelacyjny przedstawionego w punkcie IV apelacji zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie punktów XIII i XIV wyroku, dotyczących oskarżonego J. F. (1). W wymienionych punktach Sąd Okręgowy zmienił opis czynów oraz kwalifikację prawną, eliminując znamię wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości substancji psychotropowej - a w konsekwencji takich ustaleń - zakwalifikował czyny zarzucane J. F. (1) jako przestępstwa z art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegające na udziale w obrocie ww. substancjami. Uzasadniając takie orzeczenie Sąd wskazał, że istnieje jedynie ogólnikowa informacja pochodząca od M. G. (którą ta uzyskała z kolei od M. S. (1), który nie uczestniczył bezpośrednio w działaniach J. F. (1)), a nadto lakoniczna wypowiedź J. F. (1) kierowana do świadków anonimowych, co jest niewystarczające do przyjęcia, by istotnie J. F. (1) przewiózł przez granice państwa z Czech do Polski substancję psychotropową w postaci metamfetaminy o nazwie (...) . Brak w ocenie Sądu I instancji jakichkolwiek dowodów na to, by przyjąć, że miejscem nabycia narkotyków przez J. F. (1) była Republika Czeska.

Tak dokonaną ocenę Sąd Apelacyjny podziela. Istotnie zeznania osoby (M. G.), która z kolei otrzymała informację od swojego konkubenta M. S. (1), który na dodatek nie uczestniczył w rzeczonym procederze zakupu metamfetaminy na terenie Republiki Czeskiej, nie mogą stanowić podstawy dla przypisania oskarżonemu J. F. (2) sprawstwa i winy w tym zakresie. Nader lakoniczna i zbyt ogólnikowa jest także kierowana do funkcjonariuszy prowadzących czynności operacyjne wypowiedź oskarżonego ,,to ja lecę do Czech po kryształki”. Nie ma żadnych dowodów na to, że istotnie do takiego nabycia doszło, tym bardziej, że jak wynika to z zeznań funkcjonariuszy Straży Granicznej, J. F. (1) zdarzało się nie wywiązywać należycie z zamówień. W zasadzie drugorzędne znaczenie, zdaniem Sądu Apelacyjnego, przypisać należy okoliczności, iż w okolicach Ś. znajduje się miejscowość nosząca nazwę Czechy, co nie wyklucza, że właśnie tam zaopatrywał się w narkotyki oskarżony. Nie jest przekonywujący wywód Prokuratora, iż gdyby chodziło o mieszkańca miejscowości C. koło Ś., oskarżony na określenie mieszkańca posługiwałby się określeniem (...)” czy też (...) – nie zaś Czech. Po pierwsze oskarżony używa określenia (...) – jadę do (...)- nie jako określenie mieszkańca Republiki, ale oznaczenia kraju. Po drugie trudno przyjąć, że zachowywałby tak dalece posuniętą poprawność językową, prowadząc rozmowy dotyczące działalności przestępczej w kręgu znanych sobie osób. Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu I instancji w zakresie dokonanych ustaleń faktycznych, opartych na właściwej ocenie dowodów, nie wykraczającej poza ramy art. 7 k.p.k.

Prokurator w punkcie VI apelacji zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych kolejno w punktach XXII, XXVII i XXIX części wstępnej wyroku, dotyczących oskarżonego M. S. (1) polegający na błędnym przyjęciu, że działanie oskarżonego stanowiło wypadek mniejszej wagi, podczas gdy całokształt działalności przestępczej oskarżonego, wielość transakcji, wartość przedmiotów transakcji, uczynienie sobie z popełnianych przestępstw narkotykowych stałego źródła dochodu wykluczają możliwość zakwalifikowania tych czynów jako wypadków mniejszej wagi. W uzasadnieniu prezentowanych w punkcie VI zarzutów Prokurator konsekwentnie przedstawia wywody apelacji w zakresie punktów XXII, XXVII i XXIX części wstępnej wyroku. Tymczasem wskazać należy, że wbrew zarzutowi Prokuratora, Sąd Okręgowy w punkcie XXVII wyroku nie przyjął, że czyn stanowi wypadek mniejszej wagi (wyeliminował jedynie z opisu czynu zwrot ,, znaczna ilość”). W ocenie Sądu Apelacyjnego intencją Prokuratora było w istocie sformułowanie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie punktu XXXVII poprzez nie przyjęcie przez Sąd Okręgowy, iż oskarżony M. S. (1) nie uczynił sobie z popełnionego czynu stałego źródła dochodu - o czym Sąd Apelacyjny rozstrzygnął poniżej w uzasadnieniu w odniesieniu do czynu opisanego w pkt XXXVIII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Podniesione tamże wywody odnoszące się w tym zakresie do zarzutu apelacyjnego dotyczącego pkt XXXVII zaskarżonego wyroku.

W punkcie XXII wyroku Sąd uznał M. S. (1) za winnego tego, że dwukrotnie sprzedał Ł. M. dwie działki amfetaminy każdorazowo w ilości około 0,7 grama za nieustaloną kwotę, w punkcie XXVIII za winnego tego, że uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w ten sposób, że sprzedał innej ustalonej osobie (co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania) metamfetaminę w ilości 0,7 grama za kwotę 50 zł, zaś w punkcie XXIX za winnego tego, że sprzedał innej, nieustalonej osobie metamfetaminę w ilości 0,7 grama za kwotę 50 zł. Z uwagi na niewielkie ilości sprzedanych przez oskarżonego narkotyków, oscylujące w granicach jednej, dwóch ,,działek” Sąd Okręgowy przyjął, że czyny te wyczerpały znamiona wypadku mniejszej wagi z art. 59 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

,,Wypadek mniejszej wagi" to przestępstwo zawierające znamiona typu podstawowego, które ze względu na okoliczności czynu i cechy sprawcy zasługuje na łagodniejsze w porównaniu z typem podstawowym ustawowe zagrożenie karą. Oceniając, czy w danej sprawie zachodzi wypadek mniejszej wagi należy brać pod uwagę przedmiotowo - podmiotowe znamiona czynu (tak m.in. SN w postanowieniu z dnia 25 września 2002 r., II KKN 79/00). W zakresie strony przedmiotowej należy zatem uwzględnić: rodzaj naruszonego dobra, sposób działania sprawcy i użyte przez niego środki, rozmiar, charakter wyrządzonej albo grożącej szkody, czas i miejsce popełnienia czynu. Biorąc natomiast pod uwagę aspekt podmiotowy czynu na uwagę zasługują przede wszystkim: postać zamiaru, motywacja sprawcy i cel jego działania, formy umyślności. Jednocześnie zważyć należy, że o kwalifikacji czynu jako wypadku mniejszej wagi nie decyduje ani dotychczasowa karalność oskarżonego, ani opinia w miejscu zamieszkania, ani też inne okoliczności, mające wpływ na wymiar kary lecz wyłącznie rodzaj i natężenie przedmiotowych i podmiotowych znamion czynu (tak wyrok SN z dnia 24 kwietnia 2002 r., II KKN 193/00). Na uwagę zasługuje jednocześnie stanowisko zgodnie z którym przyjęcie, że sprawca popełnił przestępstwo w warunkach recydywy nie wyłącza możliwości uznania przestępstwa za wypadek mniejszej wagi (tak SN w uchwale z dnia 15 lipca 1971 r., VI KZP 42/70).

W ocenie Sądu Odwoławczego sprzedaż przez oskarżonego metamfetaminy oraz amfetaminy w ilości, która jednorazowo oscylowała w granicach 0,7 grama jest wypadkiem mniejszej wagi w rozumieniu art. 59 ust. 3 cytowanej ustawy. Przypomnieć należy, że dawka uliczna dla tych środków oscyluje w granicach 0,1 g. Ilość oferowanej substancji psychotropowej, pozwalająca w zasadzie na sporządzenie około 7 działek, dość bliska zwartość czasowa popełnianych przestępstw (wiosna 2010 r., przełom marca i kwietnia 2011 r. oraz kwiecień 2011 r.) i wreszcie fakt, że czyn opisany w punkcie XXII wyroku dotyczy sprzedaży amfetaminy Ł. M. – osobie, która, jak wynika to z wyjaśnień M. G. (k. 1444) sama przyjeżdżała do M. S. (1) celem nabycia substancji psychotropowych ( oskarżony nie podejmował zatem w tym przypadku działań mających na celu nakłonienie odbiorcy do zakupu narkotyku, lecz trudnił się jedynie jego sprzedażą, dysponował stosowną ofertą), pozwala w ocenie Sądu Apelacyjnego na przyjęcie, że przypisane oskarżonemu M. S. (1) w punktach XXII, XXVIII i XXIX wyroku czyny stanowią wypadki mniejszej wagi. Za przyjęciem takiej kwalifikacji przemawia nadto fakt, że w ocenie Sądu Apelacyjnego oskarżony M. S. (1) nie uczynił sobie z przestępstwa stałego źródła dochodu, o czym w dalszej części uzasadnienia. Wobec nieskuteczności zarzutów wniosek Prokuratora o uchylenie wyroku, również w tym zakresie, okazał się niezasadny.

W punkcie VII apelacji Prokurator zarzucił Sądowi Okręgowemu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść w punktach I, II i VII części dyspozytywnej wyroku w odniesieniu do oskarżonego M. W. (1) oraz w punktach XX, XXII, XXIV, XXV, XXVI, XXVII, XXVIII, XXIX części dyspozytywnej wyroku w odniesieniu do oskarżonego M. S. (1) (dodatkowo w uzasadnieniu powyższych zarzutów Apelujący wspomina o punkcie XXIII wyroku, który nie został jednak objęty zaskarżeniem, nie podlega zatem kontroli instancyjnej i w tym zakresie brak jest wniosku apelacyjnego) polegający na błędnym przyjęciu przez Sąd Okręgowy, że w odniesieniu do tych przestępstw oskarżeni nie uczynili sobie stałego źródła dochodu. W ocenie Apelującego z uwagi na częstotliwość transakcji, ich regularność takie założenie należało przyjąć.

O stałym dochodzie sprawcy może być mowa w sytuacji, gdy sprawca dopuszcza się przestępstwa wielokrotnie i regularnie, a takie zachowania stanowią dla niego sposób na uzyskiwanie dochodu. W orzecznictwie SN wskazuje się, że "stałość źródła dochodu" musi się łączyć z wielokrotnością i systematycznością działalności przestępnej nacelowanej na uzyskanie dochodu. Nie może się zatem "materializować" w pojedynczym akcie czynu sprawcy (zob. wyr. SN z 20.4.2005 r., III KK 27/05, OSNwSK 2005, Nr 1, poz. 804; post. SN z 13.2.2008 r., III KK 369/07, OSNKW 2008, z. 6, poz. 46). Także Sąd Najwyższy wskazał, że "stałe źródło dochodu” nie jest równoznaczne z wyłącznym źródłem dochodu, może więc to być źródło dochodu współistniejące z innymi, byleby miało charakter stały, a nie sporadyczny . (wyr. SN z 7.6.1976 r., II KR 69/76, OSNPG 1976, Nr 11, poz. 111). Stałość źródła dochodu nie jest równoznaczna z tym, że musi ono być główne dla sprawcy - może stanowić źródło uboczne (zob. np. wyr. SN z 20.12.1971 r., I KR 249/71, OSNKW 1972, Nr 5, poz. 87). Nie jest też istotna wysokość dochodu uzyskiwanego przez sprawcę z popełnienia przestępstwa (zob. wyr. SN z 3.2.1989 r., IV KR 3/89) i nie musi on wystarczać na zaspokojenie potrzeb życiowych sprawcy ( B. Kolasiński, Dyrektywy, s. 41-42).

Przenosząc powyższe rozważania teoretyczne na grunt przedmiotowej sprawy nie sposób uznać, że oskarżeni M. W. (1) i M. S. (1) w zakresie wyżej wskazanym uczynili sobie stałe źródło dochodów.

Oskarżony M. W. (1) dopuścił się zarzucanych mu czynów: w lecie 2008 (I), w sierpniu i wrześniu 2009 r. (II), wiosną 2010 r. (XXII), między październikiem, a grudniem 2010 r. (XX), w okresie od stycznia do maja 2011 r. (XXIV) oraz w lipcu 2011 r. (VII). W ocenie Sądu Apelacyjnego mimo wielokrotności transakcji, nie dochodziło do nich regularnie. Jego działalność nie była w dużym stopniu systematyczna, co w dużej mierze wynikało z konieczności oczekiwania na pojawienie się towaru na rynku, czy też zależne było od złożenia zamówienia przez nabywcę. Proceder w tym czasie miał zatem charakter raczej doraźny, bardziej sporadyczny niż systematyczny.

Podobnie działalność przestępcza M. S. (1) w odniesieniu do przestępstw opisanych w punktach XX, XXII, XXIV, XXV, XXVI, XXVII, XXVIII, XXIX części dyspozytywnej wyroku nie stanowiła jego stałego źródła dochodu. Oskarżony M. S. (1) zarzuconych mu czynów dopuścił się: wiosną 2010 r. (XXII), w okresie od października do grudnia 2010 r. (XX), w okresie od stycznia do maja 2011 r. (XXIV), w dniu 4 marca 2011 r. (XXV), w dniu 15 marca 2011 r. (XXVI), na przełomie marca i kwietnia 2011 r., (XXVII i XXVIII), na początku kwietnia 2011 r.( XXIX). Podobnie jak w przypadku M. W. (1) wprawdzie dopuścił się wielu czynów, jednak nie sposób przyznać im walor regularności.

Choć posiadanie legalnego dochodu nie wyklucza oczywiście czerpania z działalności przestępczej stałego źródła dochodu to jednak warto dodać, że M. W. (1) posiada niewielkie gospodarstwo rolne i 2 hektary lasu. Trudni się między innymi pracami leśnymi i tartacznymi oraz handlem drewnem. M. S. (1) podejmował natomiast okazjonalne prace o charakterze dorywczym.

Nie podzielił Sąd Apelacyjny zarzutu przedstawionego w punkcie VIII apelacji. Prokurator zarzucił w nim błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w punkcie XV w części dotyczącej czynu zarzucanego oskarżonemu J. F. (1) w odniesieniu do pkt 18 części wstępnej wyroku oraz w punkcie XXX wyroku w odniesieniu do oskarżonego M. S. (1), poprzez błędne przyjęcie, że czynności podjęte przez tych oskarżonych nie stanowią karalnego przygotowania do przestępstw z art. 57 ust 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W ocenie Apelującego za odmiennym ustaleniem przemawiają zeznania świadków anonimowych nr 1 i 2 z których wynika, że M. S. (1) wręczył J. F. (1) pieniądze na zakup substancji psychotropowej w znacznej ilości.

W punkcie XV części dyspozytywnej wyroku Sąd Okręgowy uniewinnił J. F. (1) od popełnienia czynów opisanych w punktach 17,18 części wstępnej wyroku, tj. tego, że: w dniu 15 marca 2011 dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia substancji psychotropowych w ten sposób, że przewiózł przez granice państwa z Czech do Polski znaczne ilości substancji psychotropowych w postaci metamfetaminy o nazwie (...) , a następnie w hotelu o nazwie (...) w okolicach W. działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że sprzedał (...) 018 metamfetaminę w ilości 3,9 gramów za kwotę 350 zł (punkt 17 części wstępnej wyroku) oraz, że dniu 4 marca 2011 roku działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) czynił przygotowania do wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości substancji psychotropowej - metamfetaminy i udziału w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej – metamfetaminy w ten sposób, że J. F. (1) zobowiązał się dokonać zakupu i przywozu przez granice państwa z Czech do Polski w celu dalszego wprowadzenia do obrotu znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o nazwie (...) dla M. S. (1) w ilości 3,0 gramy od którego w tym celu pobrał nieokreśloną bliżej kwotę pieniężną - kilkaset złotych ( pkt 18 części wstępnej wyroku). W punkcie XXX natomiast Sąd Okręgowy uniewinnił M. S. (1) od popełnienia czynu opisanego w punkcie 35 części wstępnej wyroku, tj. tego, że dniu 4 marca 2011 roku działając wspólnie i w porozumieniu z J. F. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej czynił przygotowania do wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości substancji psychotropowej - metamfetaminy i udziału w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej – metamfetaminy w ten sposób, że zamówił u J. F. (1) dokonanie zakupu i przywozu przez granice państwa z Czech do Polski w celu dalszego wprowadzenia do obrotu znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o nazwie (...) w ilości 3,0 gramy, przekazując mu w tym celu nieokreśloną bliżej kwotę pieniężną - kilkaset złotych.

Sąd Okręgowy uznał (strona 34 uzasadnienia), że czynności podjęte wówczas przez oskarżonych nie stanowią karalnego przygotowania do przestępstwa o jakim mowa w art. 57 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W ocenie Sądu Okręgowego brak jest bowiem dowodów na to, że J. F. (1) miał dokonać wewnątrzwspólnotowej dostawy narkotyków z Czech do Polski. Dowodem na powyższe nie może być samo ogólnikowe, lakoniczne stwierdzenie wyrażone wobec funkcjonariuszy, iż ,,leci do Czech po kryształki”. Zdaniem Sądu I instancji stosunkowo nieduża ilość (3 gramy) jaką miał przewieźć J. F. (1) dla M. S. (1) (zważywszy na inne transakcje) nie pozwala na przyjęcie, żeby taka ilość miała być przedmiotem przestępstwa z art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Z takim stanowiskiem nie zgodził się Prokurator podkreślając, że dla bytu przestępstwa z art. 57 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wystarczy, jeśli strony podejmą jedną z czynności wykonawczych określonych w art. 16 k.k. – w tym przypadku było to wejście w porozumienie oraz wręczenie pieniędzy na zakup 3,0 gramów metamfetaminy (...) dla M. S. (1), który określił precyzyjnie rodzaj i ilość substancji psychotropowej i jak wynika to z zeznań świadków anonimowych nr 1 i 2 wiedział, że źródło zaopatrzenia J. F. (1) w narkotyki znajduje się na terenie Republiki Czeskiej.

Trafne jest w ocenie Sądu Apelacyjnego uniewinnienie oskarżonych J. F. (1) i M. S. (1), jak o tym orzeczono w punktach XV i XXX wyroku.

Podzielić należy przedstawioną w tym zakresie argumentację przez Sąd I instancji. Istotnie brak dowodów na przypisanie J. F. (1) sprawstwa w zakresie czynów opisanych w punktach 17 i 18 części wstępnej wyroku.

W zakresie czynów opisanych w punktach 18 i 35 części wstępnej wyroku słusznie Sąd I instancji przyjął, że podjęte wówczas czynności przez J. F. (1) i M. S. (1) nie stanowią karalnego przygotowania do przestępstwa określonego w art. 57 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy nie sposób ostatecznie przyjąć, że faktycznie J. F. (1) dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy narkotyków z Czech do Polski. W szczególności trudno przyjąć, by świadczyło o tym ogólnikowe stwierdzenie wypowiedziane w obecności funkcjonariuszy ,,lecę do Czech po kryształki”. Nie sposób nadto wykluczyć, w szczególności, biorąc uwagę ilość rzekomo zamówionego narkotyku, będącą stosunkowo niewielką, zważywszy na inne transakcje z udziałem oskarżonych, że istotnie były one przeznaczone na zaspokojenie potrzeb własnych, nie planowano natomiast wprowadzenia ich do obrotu. W tym zakresie brak jest bowiem przekonywających dowodów, a takich nie wskazał w apelacji Prokurator.

Nie może także zostać uwzględniony ostatni z zarzutów Prokuratora (punkt IX apelacji), dotyczący rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec M. W. (1) , J. F. (1) , M. S. (1) , M. S. (2) i Ł. M., wyrażający się w nieorzeczeniu środka karnego w postaci nawiązki na cel zapobiegania i zwalczania narkomanii, podczas gdy z uwagi na stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonym, nawiązka stanowi element naprawienia szkód społecznych wyrządzonych działalnością oskarżonych, a brak jest przesłanek do nieorzekania tego środka karnego.

Ustawa z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii przewiduje możliwość orzeczenia nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii do kwoty 50.000 zł w przypadku skazania za przestępstwa określone w art. 53-63 tej ustawy (art. 70 ust. 4 ustawy). Istotnie oskarżonym M. W. (1), J. F. (1), M. S. (1), M. S. (2) i Ł. M. przypisano sprawstwo i winę za przestępstwa należące do tego katalogu.

Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonym: M. W. (1) karę łączną 4 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wymiarze 200 stawek dziennych przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 złotych, J. F. (1) karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 80 stawek dziennych przyjmując jedna stawkę za kwotę 10 zł, M. S. (1) karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych przyjmując jedną stawkę za 10 zł, M. S. (2) karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W stosunku do oskarżonego Ł. M. orzekł natomiast karę 5 miesięcy pozbawienia wolności. Wykonanie kary w stosunku do M. S. (2) i Ł. M. Sąd Okręgowy zawiesił warunkowo na okres odpowiednio 4 i 2 lat próby.

Jednocześnie w stosunku do oskarżonych M. W. (1), J. F. (1) i M. S. (1) Sąd Okręgowy na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł środek karny w postaci przepadku korzyści osiągniętej z popełnionych przestępstw w wysokości odpowiednio: w stosunku do M. W. (1) za czyny przypisane w punktach II (13.500 zł) , IV (26.500 zł), VII (8.000 zł) i VIII (5.980 zł), w stosunku do J. F. (1) za czyn opisany w punkcie XIV wyroku w wysokości 750 zł, w stosunku do M. S. (1) za czyny przypisane w punktach XIX – 32.000 zł, XXV 1.500 zł, XXVIII 50 zł, XXIX 50 zł, XXXI 7.000 zł.

W ocenie Sądu Apelacyjnego tak orzeczone w stosunku do ww. oskarżonych kary są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów i nie noszą znamion rażącej niewspółmierności. Wymierzając je, Sąd I instancji w odpowiednim zakresie uwzględnił i prawidłowo zastosował określone w art. 53 k.k. dyrektywy sądowego wymiaru kary.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary prokurator sprowadza do nieorzeczenia przez Sąd Okręgowy nawiązki i opiera na twierdzeniu, że wymierzone oskarżonym kary nie uwzględniają należycie stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez nich czynów. Z tak postawionym zarzutem zgodzić się nie można. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy dokonał wszechstronnej i merytorycznie poprawnej oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów jakich dopuścili się oskarżeni.

Apelujący Prokurator zdaje się stać na stanowisku, że jedynie orzeczenie wobec oskarżonych nawiązki przyczyni się do należytego kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Tymczasem nie można stracić z pola widzenia, że wobec oskarżonych M. W. (1), J. F. (1) i M. S. (1), a zatem osób wobec których orzeczono bezwzględne kary pozbawienia wolności, Sąd orzekł także środek karny w postaci przepadku przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa, co stanowi dodatkową sankcję karną. W przekonaniu Sądu Apelacyjnego wymierzone tym oskarżonym przez Sąd I instancji kary korelują ze stopniem ich winy, społecznej szkodliwości czynu i cechami osobowymi sprawców.

Nie występuje także rażąca niewspółmierność kar orzeczonych w stosunku do M. S. (2) i Ł. M., co do których słusznie Sąd Okręgowy dostrzegł możliwość zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Zasadne jest przyjęcie, że wymierzona w punktach XLI i XLV wyroku kara będzie dla tych oskarżonych w odpowiednim stopniu dotkliwa, spełni przy tym prewencyjne i wychowawcze cele kary. Nie podziela także i w tym przypadku Sąd Apelacyjny przekonania Prokuratora, jakoby dodatkowe obciążenie tych oskarżonych obowiązkiem uiszczenia nawiązki było warunkiem uznania wymierzonej im kary za sprawiedliwą.

2. Odnośnie apelacji obrońcy M. S. (2).

Apelacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym. Uwagi obrońcy oskarżonego M. S. (2), odnoszące się do oceny dowodu z pomówień nie zawierają żadnych istotnych argumentów wskazujących na ewentualność obrazy przez Sąd Okręgowy art. 7 k.p.k. i sprowadzają się wyłącznie do wyrażenia własnego, subiektywnego stanowiska. W świetle powyższych okoliczności, dokonana przez Sąd Okręgowy ocena dowodów nie jest oceną dowolną i pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. Poprzedzona bowiem została ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a nadto została wyczerpująco i logicznie (z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego) przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (art. 424 k.p.k.).

W konsekwencji Sąd I instancji poczynił trafne ustalenia, odnośnie czynów przypisanych oskarżonemu M. S. (2) w punktach XXXV, XXXVI, XXXVII, XXXIX i XL części dyspozytywnej wyroku.

Przypisując oskarżonemu sprawstwo i winę w zakresie czynu polegającego na tym, że w sierpniu 2010 r. działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością amfetaminy w ten sposób, że wziął w komis od M. W. (1) 1 kilogram amfetaminy za ustaloną zapłatę 7.000 zł (punkt XXXV części dyspozytywnej wyroku) Sąd Okręgowy oparł się na wyjaśnieniach współpodejrzanej M. B. (1) , która szczegółowo opisała miejsce, czas transakcji oraz ilość narkotyku będącego przedmiotem transakcji, a nadto kategorycznie wskazała na udział w niej M. S. (2). Zauważył Sąd Okręgowy, że transakcja była o tyle charakterystyczna, że wobec braku zapłaty za towar przez M. S. (2), ostatecznie M. B. (1) zobowiązała się wobec M. W. (1), że ureguluje należność za M. S. (1), którego niejako rekomendowała M. W. (1), jako godnego polecenia kontrahenta.

Uznając oskarżonego M. S. (2) za winnego czynu opisanego w punkcie XXXVI części dyspozytywnej wyroku tj. tego że wiosną po dniu 16 kwietnia 2010 r. działając wspólnie z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami trzykrotnie posiadał w celu zażycia każdorazowo co najmniej po jednej działce substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o nieustalonej masie, Sąd Okręgowy także i w tym przypadku za wiarygodne uznał wyjaśnienia M. B. (1).

Podobnie wyjaśnienia M. B. (1) stanowiły podstawę ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego za czyn opisany w punkcie XXXVII części dyspozytywnej wyroku, polegający na tym, że wiosną po dniu 16 kwietnia 2010 r. co najmniej trzykrotnie ułatwiał użycie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o nieustalonej masie ustalonym i nieustalonym osobom, poprzez udostępnienie do tego celu stodoły znajdującej się na jego posesji.

Uznając natomiast oskarżonego za winnego tego, że w okresie od końca stycznia do lutego 2011 r. sprzedał nieustalonym nabywcom około 10 działek metamfetaminy o nazwie (...) po 200 zł za 1 gram oraz 10 działek amfetaminy (punkt XXXIX części dyspozytywnej wyroku), a także za winnego tego, że w styczniu i lutym 2011 r. posiadał codziennie trzykrotnie w celu zażycia każdorazowo co najmniej po jednej działce substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o nazwie (...), amfetaminy (...) o nieustalonej masie (punkt XL części dyspozytywnej wyroku), Sąd Okręgowy oparł się na wyjaśnieniach współpodejrzanej M. G. (k. 4882), która w objętym zarzutami okresie wraz z ówczesnym konkubentem M. S. (1) zamieszkiwała u M. S. (2).

Problematyka pomówienia znajduje bogate odbicie w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Porządkując zagadnienia związane z tą kwestią, Sąd Najwyższy wyraził pogląd zgodnie z którym: „pomówienie jest jednym z rodzajów wyjaśnień osoby zainteresowanej w wyniku procesu. Istnieją dwa rodzaje pomówienia. Do pierwszego z nich należą te pomówienia, w których współoskarżony, zapierając się własnej winy, pomawia inną osobę, przeważnie współoskarżonego, o popełnienie danego czynu i w ten sposób dąży do ekskulpowania własnej osoby. Do drugiego należy pomówienie, które umownie można określić jako pomówienie złożone, mianowicie zachodzi ono, gdy oskarżony przyznaje się do winy twierdząc jednocześnie, że także inna osoba (z reguły współoskarżony) brała udział w przestępstwie, które jest przedmiotem osądu w danej sprawie (wyrok z dnia 6 lutego 1970 r. IV KR 249/69). Dyrektywą naczelną w obu wyżej wskazanych wypadkach jest zasada swobodnej oceny dowodów, poparta regułami celowościowymi, nakazującymi zachowanie szczególnej ostrożności i skrupulatności w ich ocenie. Podkreślić należy, że ustawa nie precyzuje ilości dowodów w oparciu o które może zostać przypisana wina, nie dzieli też dowodów na ,,lepsze” i ,,gorsze” – inaczej - ,,silniejsze” i ,,słabsze”. Odtwarzając zdarzenie stanowiące przedmiot postępowania, Sąd musi dysponować dowodami w dostatecznym stopniu przekonującymi. Jeśli takowe są, przypisanie winy i sprawstwa może nastąpić nawet na podstawie wyjaśnień osoby współpodejrzanej.

Wbrew zarzutom przedstawionym w apelacji pomówienia M. B. (1) i M. G. są dowodami pełnowartościowymi. Sąd I instancji, w ocenie Sądu Apelacyjnego, w żaden sposób nie uchybił obowiązkowi wnikliwej i ostrożnej analizy tych dowodów, czemu dał wyraz w wyczerpujących pisemnych motywach. Dodać należy jedynie, że w ocenie Sądu Apelacyjnego przedstawione przez współpodejrzane wersje wydarzeń ocenić należy jako wiarygodne także w kontekście doświadczenia życiowego.

Niewątpliwie fakt, że M. B. (1) i M. G. znały bezpośrednio oskarżonego, uczestniczył w niektórych zdarzeniach objętych zarzutem, powoduje, że wyjaśnienia ich mają wysoki walor poznawczy. Dodatkowo M. G. przez pewien czas zamieszkiwała wraz z M. S. (1) u M. S. (2), co niewątpliwie ułatwiało obserwację przestępczego procederu.

Przechodząc do zarzutów przedstawionych przez Apelującego należy wskazać, że nie dyskredytuje wyjaśnień M. G. fakt, iż oskarżony M. S. (2) wyrzucił ją z mieszkania, gdy dowiedział się o konflikcie M. S. (1), jej konkubenta, z prawem. Składając wyjaśnienia M. G. nie prezentowała postawy, która świadczyłaby, że żywi względem oskarżonego M. S. (2) jakieś szczególne urazy. Starała się bowiem możliwie dokładnie opowiedzieć o wiadomych jej procederach z jego udziałem, nie starając się oskarżonego bronić, czy też oskarżać. Podobnie nie znajduje Sąd Apelacyjny podstaw by uznać, że ,,niezrównoważona M. B. (1) ma do oskarżonego osobiste urazy, a może nawet chęć zemsty, choćby za to, że po długotrwałym jej konkubinacie z M. S. (1), S. udzielił mieszkania S. i jego nowej konkubinie – M. G.”. Nie wykazał obrońca, by można było zasadnie kwestionować treść wyjaśnień M. B. (1) ze względu na (jak wydaje się sugerować obrońca) jej problemy emocjonalne, czy też szczególne nasilenie osobistej urazy, jaką miałaby żywić względem oskarżonego.

Zupełnie bezpodstawny jest stawiany przez obrońcę dość ogólny zarzut, jakoby ,,trudno przyjąć, że M. G. mówiła tak w ogóle prawdę”. Do wniosku takiego obrońca dochodzi przypominając, że początkowo M. G. zaprzeczyła, jakoby zażywała narkotyki (z wyjątkiem próbowania amfetaminy w wieku lat 17 po której źle się czuła), a już pouczona o treści art. 60 k.k. zdecydowała się złożyć wyjaśnienia w których ujawniła, że przyjmowała narkotyki także od M. S. (1) i M. S. (2). Nie można zapominać bowiem, że przeciwko M. G. toczyło się postępowanie w toku którego postawiono jej zarzuty pozostające w bliskim powiązaniu z będącymi przedmiotem niniejszej sprawy. Siłą rzeczy (przynajmniej początkowo) starała się zatem umniejszać swoją rolę w przestępczym procederze.

W ocenie Sądu Apelacyjnego oświadczenie M. G. ,,ja mam świadomość, że swoimi wyjaśnieniami obciążam inne osoby, ale zmusza mnie do tego moja trudna sytuacja osobista” nie tyle świadczy o tym, że jak wydaje się oceniać obrońca – składała zeznania o określonej treści jedynie na potrzeby skorzystania z dobrodziejstwa instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, ale dowodzi tego, że zdając sobie sprawę ze swojej trudnej sytuacji procesowej (i zapewne także życiowej - jako matka trzymiesięcznego wówczas dziecka), zdecydowała się ujawnić szczegóły dotyczące między innymi działalności przestępczej M. S. (2).

Bezpodstawny jest nadto wysnuty przez obronę wniosek, jakoby oskarżony nie mógł dopuścić się w M. w okresie od stycznia do lutego 2011 r. czynów opisanych w punktach 41, 42 i 43 aktu oskarżenia, skoro do końca kwietnia 2011 r. M. G. mieszkała wraz z M. S. (1) w G., a dopiero potem zamieszkała wraz z nim u M. S. (2). Jak wynika to z wyjaśnień M. G. (k. 1444) zamieszkiwała wraz z M. S. (1) u M. S. (2) od końca stycznia do końca lutego 2011 roku (nie zaś w sugerowanym przez obrońcę okresie). Wskazane zaś powyżej punkty aktu oskarżenia dotyczą właśnie tego czasu. Jak już wspominano wcześniej – stała obecność M. G. w domu M. S. (2) dawała jej szerokie możliwości obserwacji podejmowanych przez oskarżonego działań przestępczych.

Nie sposób wreszcie, jak stara się tego dowieść obrońca, uznać, że fakt skorzystania przez M. B. (1) i M. G. z dobrodziejstwa art. 60 k.k. nie pozwala niejako automatycznie na przyjęcie prawdziwości przedstawionej przez nie wersji. Istotnie, składając wyjaśnienia o określonej treści liczyły one na złagodzenie grożącej im kary (wszak stanowi to istotę nadzwyczajnego złagodzenia kary). Dowolne jest jednak założenie, które zdaje się przyjmować obrońca, że ujawniając przed organami ścigania istotne, nieznane im wcześniej okoliczności, kobiety złożyły wyjaśnienia nie znajdujące odbicia w rzeczywistym przebiegu wydarzeń. Założenie takie kazałoby w zasadzie a priori dyskredytować prawdziwość wszelkich informacji pozyskanych w ten sposób. Sąd Okręgowy miał na uwadze, że można dopatrzyć się interesu w składaniu przez M. B. (1) i M. G. wyjaśnień o określonej treści. Zachował jednak należytą ostrożność w ich ocenie, a nieścisłości występujące w wyjaśnieniach zarówno M. B. (1) jak i M. G. (które obrońca nazywa kłamstwem) zostały przez Sąd I instancji zauważone i należycie uwzględnione. Bez wątpienia w dużej mierze są one wynikiem upływu czasu. Analiza wyjaśnień złożonych przez wyżej wymienione wskazuje, że szeroko opisywały one okoliczności towarzyszące popełnieniu przez M. S. (2) (a także pozostałych oskarżonych) zarzucanych im przestępstw, posługując się licznymi datami, nazwiskami, a także wskazywały na ilość narkotyków, ceny transakcji. Wysoki stopień szczegółowości opisywanych okoliczności (dotyczących wszak nie tylko oskarżonego M. S. (2), ale i pozostałych oskarżonych), tłumaczy zatem niepamięć, którą kobiety zasłaniały się w toku postępowania sądowego, co skutkowało odczytaniem protokołów złożonych uprzednio wyjaśnień, na zasadzie przepisu art. 391 k.p.k.

3. Odnośnie apelacji obrońcy J. F. (1)

Apelacja obrońcy oskarżonego J. F. (1) nie zasługiwała na uwzględnienie.

Obrońca zarzucił Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów prawa procesowego (art. 7, 424 § 1 pkt 1 i § 2 w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 i § 2, oraz art. 4,5 k.p.k.), które miało wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia w punktach XIII i XIV wyroku.

Zarzuty wskazane w apelacji nie są zasadne. Ustalenie Sądu Okręgowego, że J. F. (1) dopuścił się opisanych w punktach XIII i XIV części dyspozytywnej wyroku czynów jest prawidłowe i znajduje jednoznaczne podstawy w treści przeprowadzonych na rozprawie dowodów. Sąd I instancji poddał te dowody szczegółowej analizie i w uzasadnieniu wyroku, w sposób przekonywający oraz zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego przedstawił na jakich przesłankach faktycznych i prawnych oparł swoje przekonanie o sprawstwie oskarżonego J. F. (1). Wnioski Sądu pierwszej instancji wyprowadzone zostały z całokształtu okoliczności ujawnionych podczas przewodu sądowego (art. 410 k.p.k.), zgodnie z dyrektywami prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) i bezstronności (art. 4 k.p.k.), a tym samym nie wykraczają one poza granice ocen zakreślonych dyspozycją art. 7 k.p.k. i nie wzbudzają wątpliwości Sądu Odwoławczego. Nie naruszył także Sąd Okręgowy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z 11.10.2002 r. (V KKN 250/01-Lex Polonica nr 3665450), że obraza art. 5 § 2 k.p.k. jest możliwa tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Z uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego nie wynika, by takie wątpliwości Sąd powziął. Nie sposób zatem tak postawiony zarzut uznać za trafny.

Odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie XIII części dyspozytywnej wyroku obrońca zarzuca Sądowi I Instancji ,,nielogiczności i sprzeczności w jakie popada w uzasadnieniu” Podnosi, że z jednej strony Sąd wskazuje, że dla przyjęcia pomówienia za podstawę ustaleń faktycznych wymagać należy, by było ono logiczne, konsekwentne i wsparte innymi dowodami, a jednocześnie jako jedyny dowód w zakresie ustalenia sprawstwa i winy w zakresie czynu opisanego w punkcie XIII przyjmuje jedynie wyjaśnienia współpodejrzanej M. G..

Istotnie podstawą ustalenia tego, iż w okresie od stycznia do maja 2011 r. J. F. (1) w miejscu swojego zamieszkania przekazał M. S. (1) na zasadzie komisu metamfetaminę z częstotliwością 30 do 40 razy w ilościach 5 do 15 gram w zamian za kwoty od 120 zł do 150 zł za gram, jakie M. S. (1) płacił J. F. (1) w terminie późniejszym, po sprzedaży tych narkotyków swoim klientom były wyłącznie wyjaśnienia M. G.. Zasadniczym problemem podnoszonym przez obrońcę oskarżonego J. F. (1) wydaje się być kwestia dopuszczalności korzystania z dowodu z pomówienia w sytuacji, gdy stanowi on jedyny dowód w sprawie.

Kwestia oceny dowodu z pomówienia była już przedmiotem rozważań w kontekście omówienia zarzutów stawianych w apelacji obrońcy M. S. (2), a poczynione wówczas uwagi pozostają aktualne także w świetle zarzutów formułowanych przez obrońcę J. F. (1). Przypomnieć jednak należy, że nie ma przeszkód by czynić przeciwko oskarżonemu ustalenia na podstawie samego jedynie dowodu z pomówienia. Żaden z obowiązujących przepisów prawa procesowego na takie ograniczenia nie wskazuje. Oczywiście pożądane jest (i taką intencję zdaje się wyraził Sąd Okręgowy w swoim uzasadnieniu), by dowód z pomówienia znalazł potwierdzenie w innych dowodach. Nie jest to jednak warunkiem sine qua non skorzystania z takiego dowodu. Nie tracąc z pola widzenia rygorów jakim podlegać winna ocena takiego dowodu (o czym szerzej był już mowa w kontekście omówienia apelacji oskarżonego M. S. (2)) Sąd I instancji zaprezentował poprawną argumentację dla wykazania trafności przyjęcia ustaleń w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, co do czynu opisanego w punkcie XIII wyroku jedynie na podstawie wyjaśnień M. G., przy zastosowaniu swobodnej oceny dowodów z art. 7 k.p.k. Nie dyskwalifikują w szczególności wyjaśnień M. G. rozbieżności pojawiające się w wersjach przedstawionych przez nią tego samego dnia. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie są one na tyle poważne, by odmówić im przymiotu wiarygodności. Wskazać należy, że M. G. konsekwentnie wskazywała, że M. S. (1) zaopatrywał się w narkotyki w S. u mężczyzny o imieniu J., którego nazwiska nie pamiętała. Niezmiennie podawała także, że do pierwszej transakcji doszło około marca, kwietnia 2011 r. M. G. siłą rzeczy dysponowała ograniczoną wiedzą na temat przestępczej działalności zarówno M. S. (1) jak i J. F. (1), skoro – jak konsekwentnie podaje – podczas transakcji zostawała w samochodzie i nie wypytywała M. S. (1) o szczegóły, ponieważ tego nie lubił. Otwarcie przyznawała się do braku wiedzy o pewnych okolicznościach (takich jak chociażby nazwisko oskarżonego), nie uzupełniała wersji wydarzeń o fakty o których nie miała wiedzy, jedynie celem stworzenia kompletnego obrazu przestępczego procederu. Sam fakt, że owocem jej półtoragodzinnych wyjaśnień były 3 strony protokołu, zaś po przesłuchaniu przez prawie 7 godzin zapisano jedynie 4 strony nie świadczy o większym walorze jednych wyjaśnień przed drugimi. Zarzuca także obrońca, że w trwającym siedem godzin przesłuchaniu uczestniczyło 3 funkcjonariuszy, a ich rola była nieznana. Powyższe w żaden sposób nie dyskredytuje złożonych wówczas wyjaśnień. Bezpodstawne i dowolne jest nadto twierdzenie, jakoby ,,zasady doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania wskazywały jednoznacznie, że obecność 3 funkcjonariuszy musiała wywierać na przesłuchiwanej presje i naciski”. Brak na taką okoliczność jakichkolwiek dowodów. Faktem jest, że wiedzę o przestępczej działalności J. F. (1) M. G. czerpała z informacji przedstawionych przez M. S. (1). Zbyt daleko idące jest jednak założenie, że ten przedstawiał fałszywą wersję wydarzeń, skoro z zeznań M. B. (1) wynika, że M. S. (1) ją okłamywał. Wprawdzie sama M. B. (1) nie zaobserwowała żadnych przestępczych działań M. S. (1) z J. F. (1), konsekwentne jednak na ta okoliczność zeznawała M. G.. Trudno zarzucić także niejasności i niekonsekwencje pomówień M. G. jedynie w oparciu o to, że zadeklarowała przez Sądem ,,ja nie za bardzo pamiętam co mówiłam w tej sprawie. To było dawno”. Istotnie do przesłuchania przed Sądem doszło w dniu 30 sierpnia 2013 r., podczas gdy wyjaśnienia w toku postępowania przygotowawczego składała ona w dnu 7 marca 2012 r., a zatem blisko półtora roku wcześniej. Prawdopodobne jest, że po upływie 17 miesięcy zatarciu ulegają złożone wcześniej wyjaśnienia tym bardziej, gdy miały one dość duży walor szczegółowości. Wobec deklarowanej niepamięci uprawnione był zatem odczytanie protokołu z wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego, nawet w pełnym zakresie. Sąd I instancji podjął próbę uzyskania od M. G. wypowiedzi w ramach przesłuchania na rozprawie. Dopiero wobec zasłaniania się przez nią niepamięcią, odczytał cały protokół złożonych poprzednio wyjaśnień, co nie stanowiło naruszenia przepisu art. 391 k.p.k. (patrz SN III KR 166/74 , LEX nr 21658). Nie podziela wreszcie Sąd opinii Apelującego, jakoby osobowość M. G. budziła na tyle dalekie wątpliwości, że nie pozwala na przyjęcie jej zeznań jako pełnowartościowego dowodu. Apelujący nie popiera tak wyrażonej wątpliwości żadnymi dowodami.

Podstawą przypisania oskarżonemu J. F. (1) sprawstwa i winy w zakresie czynu opisanego w punkcie XIV wyroku były natomiast zeznania świadków anonimowych nr 1, 2 oraz wyjaśnienia M. S. (1). W ocenie autora apelacji także i w zakresie tego czynu pomówienie M. G. jest niejasne, niekonsekwentne, nie znajdujące potwierdzenia w innych dowodach. Nie wynika w ocenie obrońcy z zeznań świadków anonimowych, że oskarżony J. F. (1) wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w ten sposób, że sprzedał (...) 018 metaamfetaminę w ilości 9,6 gram za kwotę 1.500 zł tym bardziej, że M. S. (1) wyjaśniał, że działał on sam (k. 4391).

Z zeznań złożonych przez świadków anonimowych wynika jednoznacznie, że w dniu 3 marca 2011 r. udali się wraz z M. S. (1) do miejsca zamieszkania J. F. (1) i wyrazili chęć zakupu 10 gramów metamfetaminy. Świadek nr 1 zeznał: ,,M. z J. ustalili, żeby ten przywiózł 13 z czego 10 jest dla nas” (k. 110). Wieczorem w dniu którym miało dojść do transakcji M. S. (1) zadzwonił do świadka anonimowego podając, że ,,J. coś nawali”, i deklarując dostawę towaru w dniu jutrzejszym. Ostatecznie M. S. (1) dostarczył 9,6 gramów metamfetaminy do hotelu w którym przebywali funkcjonariusze w dniu 4 marca 2011 r. około godziny 1 w nocy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, wbrew zarzutom przedstawionym w apelacji J. F. (1) uczestniczył wraz z M. S. (1) w obrocie metamfetaminą w ilości 9,6 grama. Nie budzi bowiem wątpliwości to, że funkcjonariusze kontaktowali się z M. S. (1) i J. F. (1) celem nabycia metamfetaminy. Przekazując funkcjonariuszom towar M. S. (1) narzekał wprawdzie na współpracę z J. F. (1) w toku realizacji zamówienia (wspominał, że ,,J. nawalił”), nie wskazywał jednak kategorycznie, że ten ostatecznie nie wywiązał się z realizacji zamówienia. Istotnie mógł mieć zastrzeżenia do współpracy z J. F. (1), skoro wykonanie zamówienia ostatecznie uległo opóźnieniu.

Apelujący wskazuje jednocześnie, że M. S. (1) nie mógł działać wspólnie i w porozumieniu z J. F. (1) w zakresie czynu opisanego w punkcie XIV wyroku, skoro podał, że działał sam. Istotnie w toku postępowania sądowego M. S. (1) przyznał się do popełnienia między innymi czynu opisanego w punkcie 30 aktu oskarżenia tj. tego, że w dniu 4 marca 2011 r. działając wspólnie i w porozumieniu z J. F. (1) uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w ten sposób, że sprzedał (...) 018 metamfetaminę w ilości 9,6 grama i wyjaśnił, że działał sam (k. 4392). W świetle jednak pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie sposób uznać, że J. F. (1) nie uczestniczył wraz z M. S. (1) w opisanym powyżej przestępstwie. Sąd Apelacyjny wyraża przekonanie, że oskarżony M. S. (1) wskazywał na swój osobisty jedynie udział w przedmiotowym czynie, kierując się ,,solidarnością koleżeńską”, nie chcąc dodatkowo obciążać J. F. (1). Apelujący w sposób przekonywający nie wykazał aby dokonana przez Sąd I instancji ocena zeznań M. S. (1) i M. G. była dowolna, przekraczała granice wyznaczone przepisem art. 7 k.p.k.

W konsekwencji nieuwzględnienia ww. zarzutów dotyczących punktów XIII i XIV części dyspozytywnej wyroku, prawidłowe pozostają kwestionowane przez autora apelacji rozstrzygnięcia w punktach XVI, XVIII, XVIII części dyspozytywnej wyroku. W punkcie XVI Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu karę łączną w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 80 stawek dziennych, przyjmując jedną stawkę za kwotę 10 zł. W punkcie XVII orzekł o przepadku korzyści pochodzących z przestępstwa opisanego w punkcie XIV wyroku w wysokości 750 zł, zaś w punkcie XVIII na poczet orzeczonej kary wolności zaliczył oskarżonemu okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 31 sierpnia 2011 r. do dnia 29 maja 2012 r. Wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe oraz kary łączne pozbawienia wolności i grzywny w żadnym zakresie nie SA karami rażąco surowymi, zwłaszcza jeśli uwzględni się działanie oskarżonego w warunkach art. 64 § 1 k.k. Zastosowana zasada częściowej absorpcji jest właściwa i uwzględnia zbieżność czasową i przedmiotową czynów.

4. Odnośnie apelacji obrońcy M. W. (1).

Apelacja obrońcy oskarżonego M. W. (1) nie zasługiwała na uwzględnienie.

Niezasadnie podnosi skarżący, jakoby Sąd I instancji błędnie ustalił stan faktyczny sprawy w zakresie przypisanych oskarżonemu czynów opisanych w punktach I, II, VII, VIII, IX części dyspozytywnej wyroku. (Na marginesie dodać należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych Apelujący podnosi także w odniesieniu do punktu X części dyspozytywnej wyroku w którym wymierzono oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności. W tym kontekście, tak sformułowane zarzuty nie poddają się merytorycznej analizie). Zgromadzone dowody, ocenione przez ten Sąd swobodnie, z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, jednoznacznie wskazują na to, że był on sprawcą tychże przestępstw. Lektura uzasadnienia wyroku, nie daje również podstaw do stwierdzenia, że przy rozstrzyganiu sprawy, Sąd Okręgowy pominął okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego. Pisemne motywy wskazują bowiem, że Sąd ten rozważył wszystkie aspekty sprawy.

Obrońca dyskredytuje wyjaśnienia M. B. (1), M. G., A. S. uznając, że zmierzały do uzyskania przez wyżej wymienionych korzyści w postaci łagodniejszego wymiaru kary, bagatelizowanie istotnych wątpliwości co do wiarygodności tych wyjaśnień w związku z licznymi rozbieżnościami w wersji przedstawionej w toku postępowania przygotowawczego i przed Sądem I instancji, rozstrzygnięcie rozbieżności na niekorzyść oskarżonego.

Jak wynika to z treści uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego, głównym dowodem który legł u podstaw oskarżenia M. W. (1) były wyjaśnienia M. B. (1), M. G. i A. S.. Istotnie dowód taki, będący dowodem z pomówień wymaga szczególnie ostrożnej analizy. Nie powtarzając w tym miejscu rozważań teoretycznych dotyczących takiego dowodu, a przeprowadzonych w kontekście zarzutów stawianych oskarżonemu M. S. (2) i J. F. (1) należy wskazać, że w ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny tych dowodów, uwzględniając należycie wszelkie środki ostrożności jakie powinny towarzyszyć takiej analizie.

Słusznie Sąd Okręgowy zauważa, że współoskarżeni byli powiązani z oskarżonym M. W. (1), z dużą dozą prawdopodobieństwa można zatem stwierdzić, że posiadali wiedzę na temat zarzucanych mu czynów. Oczywistym jest, że skoro zdecydowali się oni skorzystać z dobrodziejstwa art. 60 k.k., ich intencją było między innymi uzyskanie łagodniejszego wyroku. Powyższe nie dyskredytuje jednak a priori przedstawionej przez nich wersji. Naturalne jest, ponadto, że zazwyczaj – z uwagi na upływ czasu – zeznania złożone przed sądem nie są tak szczegółowe, obszerne i wyczerpujące jak te złożone w toku postępowania przygotowawczego. Tak też było i w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy zauważył jednocześnie sprzeczności w zeznaniach tych świadków i należycie je przeanalizował.

W ocenie Sądu Apelacyjnego M. B. (1) posiadała wiarygodną wiedzę na temat działalności przestępczej M. W. (1). Poznała go jeszcze za pośrednictwem swojego ówczesnego konkubent J. G. (1) (nota bene także prowadzącego transakcje narkotykowe z M. W. (1)), który zmarł w roku 2009. Oskarżony darzył ją dużym zaufaniem tym bardziej, że w przeszłości zatrzymana przez CBŚ nie ujawniła, że znalezioną w samochodzie amfetaminę nabyła właśnie u M. W. (1). M. B. (1) pośredniczyła w transakcjach, miała bezpośredni dostęp do M. W. (1), znajdowała się zatem w samym centrum przestępczego procederu w którym uczestniczył oskarżony. Z kolei A. S. nabywał wraz z M. S. (1) narkotyki od M. W. (1), natomiast M. G. pozostawała w związku z konkubenckim właśnie z M. S. (1) i z uwagi na tą znajomość obserwowała proceder w którym uczestniczył między innymi jej konkubent i oskarżony. Zeznania M. B. (1) w zakresie w jakim opisywała transakcje zawierane przez oskarżonego ze świadkami anonimowymi – mężczyznami o pseudonimach (...) i (...) znajdują potwierdzenie w przedstawionej przez nich wersji wydarzeń. Nieuprawnione jest przy tym twierdzenie o zaniechaniu przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności zeznań świadków anonimowych, co uniemożliwia kontrolę instancyjną orzeczenia.

Bezpodstawny pozostaje zarzut obrońcy, jakoby zeznania M. B. (1), M. G. i A. S. zostały złożone w sytuacji wyłączającej swobodę wypowiedzi, przy wyraźnej sugestii wymiernych korzyści w postaci łagodnego wyroku w zamian za pomówienie oskarżonego. Żadna z wyżej wymienionych osób nie sugerowała nawet, by osoby trzecie miały wpływ na złożone przez nich zeznania. Taki zarzut ma na celu wyłącznie zdyskredytowanie przedstawionej wersji wydarzeń i nie znajduje wiarygodnego oparcia w zgromadzonych dowodach. Analiza treści protokołów przesłuchań M. B. (1), M. G. i A. S. przekonuje, że ich wypowiedzi były swobodne, co znalazło odzwierciedlenie w dokumentach. W toku składania wyjaśnień wyżej wymienieniu nie zgłaszali jakichkolwiek skarg na działania funkcjonariuszy.

Nie miał także Sąd Okręgowy wątpliwości, co do wartości dowodowej wyjaśnień złożonych przez M. B. (1), mimo zgłaszanych w toku postępowania wątpliwości co do jej stanu psychicznego. W toku postępowania przed Sądem I instancji obrońca M. W. (1) wniósł o przesłuchanie M. B. (1) w obecności biegłego psychologa. Wniosek uzasadnił tym, że na większość pytań świadek odpowiadała ,,nie wiem” mimo, że pytania były proste. Nadto przed sądem zeznawała nieco odmiennie, niż w toku postępowania przygotowawczego. Powyższe w żadnej mierze nie wskazuje na istnienie wątpliwości co do zdolności postrzegania lub odtwarzania spostrzeżeń przez M. B. (1). Sąd Okręgowy nie stracił z pola widzenia tego, że M. B. (1) leczyła się na depresję, a leczenie to z bliżej nieokreślonych przez nią przyczyn przerwała. W toku postępowania Sąd I instancji nie dopatrzył się jednak żadnych nieprawidłowości w jej funkcjonowaniu, a wersja przez nią przedstawiona pozostawała w logicznej relacji do pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów. Sąd Okręgowy, realizując zasadę bezpośredniości, nie powziął wątpliwości co do stanu psychicznego M. B. (1), jej stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez nią spostrzeżeń. Wbrew temu, co twierdzi obrońca trudno przyjąć, że dyspozycja M. B. (1) była dobra jedynie chwilowo, skoro niepokojących symptomów nie dostrzeżono także podczas przesłuchań przeprowadzanych kilkukrotnie w toku postępowania przygotowawczego. W konsekwencji, nie podzielając zgłoszonych przez obrońcę wątpliwości co do stanu emocjonalnego, zdrowia psychicznego oraz zdolności do prawidłowego postrzegania, rozumienia oraz komunikowania zaobserwowanych faktów i okoliczności, Sąd Apelacyjny oddalił zgłoszony w toku postępowania odwoławczego wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu psychologii. W uzasadnieniu apelacji obrońca oskarżonego nie wykazał, aby Sąd I instancji dopuścił się naruszenia przepisu art. 192 § 2 k.p.k.

Dowolnie kwestionuje obrońca wiarygodność dowodu w postaci rozmów z kontroli operacyjnej. Niczym nie poparte pozostaje bowiem twierdzenie, iż z ,,zasad doświadczenia życiowego wynika, że owe analizy wykonywane są nierzetelnie, wybiórczo i tendencyjnie”. Nie znalazł zatem Sąd Apelacyjny podstaw do uwzględnienia zgłoszonego w toku postępowania odwoławczego wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu fonoskopii, na okoliczność prawidłowego ustalenia treści rozmów telefonicznych oskarżonego.

W trakcie postępowania przygotowawczego dokonano transkrypcji nagrań rozmów telefonicznych. Brak jest jakiegokolwiek dowodu dającego podstawy do zakwestionowania powyższych czynności. Zdaniem Sądu Apelacyjnego zostały one przeprowadzone rzetelnie, a zatem prowadzenie dodatkowych badań fonoskopijnych jest zbędne.

Nie stwierdzono także, że rzekomy konflikt - nawet jeśli takowy występuje – P. C. (2) – funkcjonariusza straży granicznej i oskarżonego M. W. (1) miał jakiekolwiek znaczenie dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, a w szczególności wpłynął na analizę rozmów telefonicznych. Oddalono w konsekwencji zgłoszony w toku postępowania odwoławczego dowód z przesłuchania świadka na okoliczność występowania tego konfliktu.

Obrońca, podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu, że oskarżony popełnił czyn opisany w punkcie IX wyroku, w zasadzie zarzutu takiego nie uzasadnia.

Jak wynika to z ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji podczas przeszukania pomieszczeń zajmowanych przez oskarżonego ujawniono pistolet gazowy (...) model (...) kalibru (...) mm o numerze (...) produkcji niemieckiej raz z magazynkiem, bez nabojów. Sąd Okręgowy, przypisując oskarżonemu sprawstwo i winę w zakresie ww. czynu, rozważył podnoszoną przez oskarżonego okoliczność nieświadomości bezprawności tego działania, co uzasadnił wcześniejszym wydaniem przez Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim w dniu 13 sierpnia 2008 r. wyroku w sprawie o sygn. akt. II K 4/07, uniewinniającego go od zarzutu nielegalnego posiadania pistoletu gazowego marki (...) o kalibrze (...) mm nr (...) i późniejszym wydaniem mu tejże broni. Słusznie jednak Sąd Okręgowy przypisuje oskarżonemu sprawstwo i winę za ten czyn zauważając, że uniewinnienie oskarżonego było jedynie konsekwencją niemożności kategorycznego ustalenia właściciela broni. Z pewnością oskarżony, jako osoba o dużym doświadczeniu życiowym, uczestnicząc w procesie dotyczącym m.in. nielegalnego posiadania broni miał świadomość, że broń gazową posiadał niezgodnie z prawem. Naiwne byłoby założenie, że nie zdaje sobie sprawy z konieczności posiadania pozwolenia na broń palną. O tym, że miał taką świadomość świadczą chociażby okoliczności towarzyszące popełnieniu przestępstwa handlu bronią (punkt VIII części dyspozytywnej wyroku).

5. Odnośnie pozostałych kwestii

Działając na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze i § 14 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów: P. C. (1), T. R., K. K. oraz S. S. (1) kwotę po 600 zł na rzecz każdego z nich, tytułem nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonym M. W. (1), J. F. (1), J. P. (1) i M. S. (1) z urzędu, powiększoną o wysokość podatku VAT.

Nie znalazł Sąd Apelacyjny podstaw do zasądzenia na rzecz adwokata P. C. (1) wynagrodzenia w wysokości półtorej stawki minimalnej (zgodnie z wnioskiem zawartym w piśmie z dnia 6 maja 2014 r.), biorąc pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, charakter sprawy i wkład pracy adwokata w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy.

Ponadto, na podstawie § 19 pkt 2 ww. Rozporządzenia, zasądzono na rzecz adwokata T. R. kwotę 180 zł oraz na rzecz adwokata P. C. (1) kwotę 182,20 z tytułu kosztów dojazdu z siedziby obrońców do siedziby Sądu Apelacyjnego. Powyższa kwota została wyliczona w oparciu o § 2 pkt 1 lit. b Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 roku w sprawie warunków ustalenia oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. 2002, Nr 27, poz. 271).

Orzeczenie o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze w stosunku do oskarżonych M. W. (1) i J. F. (1) oparto o art. 627 k.p.k. Kwota opłat została wyliczona w oparciu o treść art. 2 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 – t.j. z późn. zm.). Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. koszty za postępowanie odwoławcze w stosunku do oskarżonych: M. S. (1), J. P. (1) i Ł. M. ponosi natomiast Skarb Państwa.

Dodano: 28 sierpnia 2014, Opublikował(a): Joanna Bernakiewicz
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu
Osoba, która wytworzyła informację: Tadeusz Kiełbowicz, do SA Piotr Kaczmarek
Data wytworzenia informacji: 8 maja 2014