Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2025 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Jarosław Mazurek

Sędziowie: SA Maciej Skórniak (spr.)

SA Piotr Kaczmarek

Protokolant: Anna Konieczna

przy udziale Beaty Lorenc- Kociubińskiej prokuratora Prokuratury (...) we W.

po rozpoznaniu 24 lipca 2025 r.

sprawy

M. B.

oskarżonego z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 53 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 w zw. z art. 62 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 209 § 1 i § 1 a k.k.

A. J.

oskarżonego z art. 58 ust. 1 w zb. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 53 ust. 1 i ust. 2 w zb. z art. 56 ust. 1 i art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 171 § 1 k.k. w zb. z art. 12 ustawy z 13 kwietnia 2016 roku o bezpieczeństwie obrotu prekursorami materiałów wybuchowych (tj. Dz. U. 2019.994 z dnia 28 maja 2019 roku) w zw. z art. 11 § 2 k.k.

A. K. (1)

oskarżonego z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych oraz prokuratora co do oskarżonych M. B. i A. J.

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 4 listopada 2022 r. sygn. akt III K 49/21

I.  na podstawie art. 4 § 1 k.k. jako podstawę wszelkich rozstrzygnięć przyjmuje stan prawny sprzed 24 czerwca 2020 roku;

II.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. B. w ten sposób, że:

1.  w pkt I części dyspozytywnej, eliminuje ustalenie o działaniu oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa, a z kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu art. 64 § 1 k.k., oraz wysokość jednej stawki dziennej grzywny podwyższa do kwoty 20 (dwadzieścia) złotych;

2.  w pkt II części dyspozytywnej, eliminuje ustalenie o działaniu oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa, a z kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu art. 64 § 1 k.k.;

3.  w pkt III części dyspozytywnej eliminuje ustalenie o działaniu oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa, a z kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu art. 64 § 1 k.k. oraz wysokość jednej stawki dziennej grzywny podwyższa do kwoty 20 (dwadzieścia) złotych;

4.  w pkt IV części dyspozytywnej w ten sposób, że w miejsce przypisanego oskarżonemu ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k.:

I.  uznaje oskarżonego M. B. winnym popełnienia czynu opisanego w pkt 4 części wstępnej wyroku, eliminując ustalenia o działaniu oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa, tj. czynu z art. 59 § 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie tego przepisu oraz art. 33 § 2 k.k. wymierza mu karę roku pozbawienia wolności i 30 (trzydzieści) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

II.  uznaje oskarżonego M. B. za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt 5 i 9 części wstępnej wyroku, eliminując ustalenia o działaniu oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa oraz przyjmując, że czyny te zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k., tj. przestępstw z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności ;

5.  w pkt V części dyspozytywnej, eliminuje ustalenie o działaniu oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa, a z kwalifikacji prawnej przypisanych mu czynów art. 64 § 1 k.k., oraz z opisu przypisanego czynu zawartego w pkt 6 części wstępnej ustalenie o posiadaniu przez oskarżonego środka psychotropowego w postaci tabletek (...) - (...) w ilości co najmniej 200 sztuk;

6.  w pkt VIII części dyspozytywnej eliminuje ustalenie o działaniu oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa, a z kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu art. 64 § 1 k.k. oraz wysokość jednej stawki dziennej grzywny podwyższa do kwoty 20 (dwadzieścia) złotych;

7.  stwierdza, że orzeczenie o karze łącznej zawarte w pkt XI części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku i związane z nim zaliczenie z pkt XII, utraciły moc;

III.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego A. J. w ten sposób, że w pkt XV części dyspozytywnej, wysokość jednej stawki dziennej grzywny podwyższa do kwoty 20 (dwadzieścia) złotych;

IV.  zaskarżony wyrok wobec A. K. (1), a w pozostałej części wobec M. B. i A. J., utrzymuje w mocy;

V.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. łączy orzeczone wobec oskarżonego M. B. w punktach I, II, III, V, VIII, X części dyspozytywnej wyroku oraz w pkt II. 4. a) i b) kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 4 ( czterech ) lat pozbawienia wolności oraz wymienione w punktach I, III, VIII oraz pkt II. 4. a) niniejszego wyroku kary grzywny i wymierza mu karę łączną grzywny w wysokości 3 00 ( trzystu ) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 ( dwadzieścia ) złotych;

VI.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu M. B. okres tymczasowego aresztowania od 26 sierpnia 2019 r. godz. 6:15 do 1 października 2019 r. godz. 6:15 i od 27 lipca 2020 r. godz. 6:15 do 30 lipca 2021 r. godz. 14:40;

VII.  zasądza od oskarżonych M. B., A. J. oraz A. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie po 6,66 złotych oraz wymierza im opłaty i tak:

- oskarżonemu A. K. (1) 380 złotych za drugą instancję,

- oskarżonemu M. B. 1.600 złotych

- oskarżonemu A. J. 1.200 złotych

za obie instancje.

UZASADNIENIE

M. B. został oskarżony o to, że:

1.  w bliżej nieokreślonym czasie od grudnia 2018 roku do sierpnia 2019 roku, działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii co najmniej czterokrotnie dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia z terenu Holandii i przywozu na teren Polski w celu uzyskania korzyści majątkowej znacznych ilości substancji psychotropowych w postaci: nie mniej niż około 4000 sztuk tabletek (...) - (...), przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2.  w styczniu 2019 roku w B. woj. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości około 1 grama, którą uzyskał nieodpłatnie od A. J., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

3.  w bliżej nieokreślonym czasie, nie później jednak niż do dnia 21 maja 2019 roku działając wspólnie i w porozumieniu z A. J. w B. woj. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wytworzył znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ten sposób, że zaproponował A. J. wytwarzanie amfetaminy w ilości co najmniej 1 kilograma tygodniowo za cenę 6000 złotych i w tym celu nabył i dostarczył mu wbrew przepisom ww. ustawy i Rozporządzenia (WE) nr 273/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie prekursorów narkotykowych (DZ. Urz. UE L z dn. 18 lutego 2004 roku, Dz. U. UE.L.2004.47.1 z późniejszymi zmianami) prekursor do produkcji ww. substancji psychotropowej (...) (...) - w nieustalonej ilości, z którego następnie nie później niż w dniu 21 maja 2019 roku A. J. wytworzył nie mniej niż 200 gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o czyn z art. 53 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

4.  w bliżej nieustalonym okresie wiosną 2019 roku w miejscowości B. woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii udzielił A. J. w zamian za dodatkowe wyposażenie zakupionego od niego samochodu marki B., substancji psychotropowej w postaci około 20 tabletek (...) - (...), przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

5.  w bliżej nieustalonym okresie latem 2019 roku - do dnia 26 sierpnia 2019 roku w miejscowości B. woj. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii udzielił A. J. substancji odurzającej w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości nie mniejszej niż 0,15 grama, w ten sposób, że poczęstował go tzw. skrętem, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o czyn z art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

6.  w okresie od stycznia do marca 2019 r. w miejscowości T. gm. P. woj. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał znaczne ilości substancji psychotropowych w postaci tabletek (...) - (...) w ilości co najmniej 200 sztuk oraz amfetaminy w ilości co najmniej 1 kg, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

7.  w okresie od stycznia 2019 roku do 11 sierpnia 2019 roku w T. gm. P. woj. (...) oraz w G. woj. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czyniąc sobie z popełniania przestępstwa stałe źródło dochodu wprowadził do obrotu co najmniej 120 gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz co najmniej 20 gram substancji odurzającej w postaci ziela konopi innych niż włókniste, co stanowiło znaczną ilość tych substancji osiągając z tego tytułu łączną korzyść w kwocie co najmniej 3100 złotych, w ten sposób, że:

-

w okresie od stycznia 2019 roku do kwietnia 2019 roku przekazał A. K. (1) substancję psychotropową w postaci amfetaminy w łącznej ilości co najmniej 20 gram, z zamiarem dalszej odsprzedaży, które to środki zostały następnie przez ww. zbyte T. K., co do którego materiały zostały wyłączone do odrębnego postępowania, za cenę 30 złotych za 1 gram, tj. za łączną kwotę co najmniej 600 zł;

-

w okresie od stycznia 2019 roku do 11 sierpnia 2019 roku przekazał nieustalonym osobom środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste w łącznej ilości co najmniej 20 gram z zamiarem dalszej ich odsprzedaży, które to środki zostały następnie przez ww. osoby zbyte T. K., co do którego materiały zostały wyłączone do odrębnego postępowania, za cenę 50 zł za 1 gram ziela konopi innych niż włókniste, tj. za łączną kwotę co najmniej 1000 zł;

-

w nieustalonym bliżej dniu w okresie od lipca 2019 roku do 11 sierpnia 2019 roku w G. przekazał innej ustalonej osobie, co do której materiały zostały wyłączone do odrębnego postępowania, 100 gram substancji psychotropowej - amfetaminy w postaci soli z kofeiną, z zamiarem dalszego przekazania tych środków przez ww. osobę T. K., co do którego materiały zostały wyłączone do odrębnego postępowania, za kwotę 15 złotych za 1 gram, tj. łącznie za 1500 złotych, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

8.  w dniu 26 sierpnia 2019 roku miejscowości G. przy ul. (...), przy stacji paliw (...) w pokoju nr (...), działając wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o łącznej wadze 66,183 grama netto znajdującej się w dwóch torebkach foliowych z zapięciem strunowym oraz 5,464 grama netto środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste znajdujących się w torebce z napisem „Piekarnia dla ciebie” i czynił przygotowania do wprowadzenia do obrotu tych substancji w ten sposób, że w tym samym miejscu i czasie posiadał wagę elektroniczną, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o czyn z art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 w zw. z art. 62 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

9.  w dniu 25 sierpnia 2019 roku w G. pow. (...) woj. (...) udzielił L. M., wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 4,209 grama netto, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwo umyślne,

tj. o czyn z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

10.  w okresie od 23 września 2017 roku do 25 sierpnia 2019 roku w N., pow. (...), woj. (...), uchylał się od wykonywania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego określonego wyrokiem Sądu Okręgowego w Kielcach z dnia 28 października 2009 r. sygn. akt I C 2225/09 w wysokości po 400 złotych miesięcznie na rzecz małoletniego syna W. B., w wyniku czego powstała zaległość w wysokości co najmniej trzech świadczeń okresowych, narażając go na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych,

tj. o czyn z art. 209 § 1 i § 1 a k.k.

A. J. został oskarżony o to, że :

11.  w okresie od 16 października 2019 roku do 18 lutego 2020 roku w B. woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii udzielał innej ustalonej osobie, co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania nieodpłatnie oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej substancji psychotropowej w postaci C. w ten sposób, że:

- nie mniej niż trzykrotnie udzielił jej substancji psychotropowej w postaci C. w ilości nie mniejszej niż 18 tabletek w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, tj. w zamian za udzielenie mu przez tą ustaloną osobę substancji psychotropowej w postaci matamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 0,5 grama za 7 tabletek C.

- nie mniej niż trzykrotnie nieodpłatnie udzielił jej substancji psychotropowej w postaci C. w ilości łącznej nie mniejszej niż 18 tabletek,

tj. o czyn z art. 58 ust. 1 w zb. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

12. w grudniu 2019 roku w L. oraz B. woj. (...) wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości łącznej nie mniejszej niż 3 gramy, którą zakupił od innej ustalonej osoby, co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

13.  w okresie od początku 16 października 2019 roku do 18 lutego 2020 roku w B. woj. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości łącznej nie mniejszej niż 10 gramów, którą zakupił w kilku transakcjach od innej ustalonej osoby, co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

14.  w bliżej nieustalonym czasie, nie później jednak niż do dnia 18 lutego 2020 roku w B. woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii oraz Rozporządzenia (WE) nr 273/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie prekursorów narkotykowych (DZ. Urz. UE L z dn. 18 lutego 2004 roku, Dz. U. UE.L.2004.47.1 z późniejszymi zmianami) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przy pomocy posiadanych w miejscu zamieszkania przyrządów w postaci chłodnic, rozdzielacza z lejkiem, łaźni olejowej, wentylatora, maski gazowej, kolb szklanych, maszynki elektrycznej z termometrem, chłodnicy szklanej spiralnej i innych przedmiotów w postaci słoików, butelek, miseczek, co do których na podstawie okoliczności można stwierdzić, że mogły służyć jako wyposażenie do niedozwolonego wytwarzania, przetwarzania oraz przerobu substancji psychotropowych, a także prekursorów narkotykowych w postaci (...) (...), (...) (...), (...), (...) (...), (...), (...), (...), (...), (...) i (...) oraz innych substancji chemicznych używanych w nielegalnych laboratoriach narkotykowych takich jak amoniak, jod, kwas fosforowy, kwas mrówkowy, kwas octowy, kwas octowy lodowaty, kwas' azotowy, KOH, (...), borowodorek sodu, chlorowodorek metyloaminy, formamid, perhydrol (nadtlenek wodoru), sód metaliczny, (...) (...), (...), (...), etanol bezwodny, (...) ((...)) wytworzył znaczne ilości substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 200 gram, metamfetaminy w nieustalonej dokładnie ilości nie mniejszej niż 1,5 grama, (...) w nieustalonej dokładnie ilości nie mniejszej niż 3 gramy, przy czym:

- w bliżej nieustalonym czasie, nie później jednak niż do dnia 21 maja 2019 roku w B., działając wspólnie i w porozumieniu z M. B., przy pomocy dostarczonego przez ww. prekursora w postaci substancji (...) w nieustalonej ilości służącego do produkcji substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w celu jej wytwarzania w ilości co najmniej 1 kilograma tygodniowo za cenę 6000 złotych, wytworzył co najmniej 200 gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, a nadto:

- w okresie od stycznia 2019 roku do 18 lutego 2020 roku wyprodukowane przez siebie substancje psychotropowe wprowadzał do obrotu i nieodpłatnie udzielał ich innym osobom w ten sposób, że:

- w styczniu 2019 roku udzielił M. B. nieodpłatnie substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 1 gram

- w okresie od 16 października 2019 roku do 18 lutego 2020 roku nieodpłatnie udzielił innej ustalonej osobie, co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 0,5 grama,

- w okresie od 16 października 2019 roku do 18 lutego 2020 roku wprowadził do obrotu wyprodukowaną przez siebie substancję psychotropową w postaci (...) poprzez przekazanie innej ustalonej osobie, co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, co najmniej 3 gramów tej substancji w celu dalszej odsprzedaży, a następnie w dniu 3 grudnia 2019 roku polecił mu dalsze przekazanie ww. substancji G. U., w celu dalszej odsprzedaży innej nieustalonej osobie, a nadto w ww. okresie kilkakrotnie przekazał nieodpłatnie G. U. amfetaminę w łącznej ilości nie mniejszej niż 1,25 grama, w celu dalszego przekazania innym nieustalonym osobom,

tj. o czyn z art. 53 ust. 1 i ust. 2 w zb. z art. 56 ust. 1 i art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

15.  w bliżej nieustalonym okresie wiosną 2019 roku w miejscowości B. woj. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał substancję psychotropową w postaci około 20 tabletek (...) - (...), którą otrzymał od M. B. w zamian za dodatkowe wyposażenie zakupionego od A. J. samochodu marki B.,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

16.  w bliżej nieustalonym okresie latem 2019 roku - do dnia 26 sierpnia 2019 roku w miejscowości B. woj. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał substancję odurzającą w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości nie mniejszej niż 0,5 grama w postaci tzw. skręta, który otrzymał nieodpłatnie od M. B.,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

17.  w bliżej nieustalonym okresie nie później jednak niż do dnia 18 lutego 2020 roku w B., woj. (...) przy ul. (...) bez wymaganego zezwolenia wytworzył substancję wybuchową w postaci nadtlenku urotropiny ( (...)) w ilości zajmującej powierzchnię dna słoika o średnicy 8,5 cm i wysokości 2-3 mm, a także w ww. okresie i miejscu wbrew przepisom Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr (...) z dnia 15 stycznia 2013 roku w sprawie wprowadzania do obrotu i używania prekursorów materiałów wybuchowych (DZ. Urz. UE L 39 z 9 lutego 2013 roku) posiadał prekursory materiałów wybuchowych w postaci: nadtlenku wodoru o stężeniu powyżej 12 % w ilości 210 ml oraz urotropiny w ilości łącznej nie mniejszej niż 1125,22 grama,

tj. o czyn z art. 171 § 1 k.k. w zb. z art. 12 ustawy z 13 kwietnia 2016 roku o bezpieczeństwie obrotu prekursorami materiałów wybuchowych (tj. Dz. U. 2019.994 z dnia 28 maja 2019 roku) w zw. z art. 11 § 2 k.k.

A. K. (1) został oskarżony o to, że :

18.  w okresie od stycznia 2019 roku do kwietnia 2019 roku w okolicach P. woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w obrocie substancją psychotropową w postaci amfetaminy w ten sposób, że nabywał kilkakrotnie ww. substancje od M. B., w łącznej ilości nie mniejszej niż 20 gram, które następnie zbywał T. K., co do którego materiały wyłączono do odrębnego postępowania w cenie po 30 złotych za 1 gram celem dalszej odsprzedaży, uzyskując z tego tytułu korzyść majątkową w łącznej kwocie nie mniejszej niż 600 złotych,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k.

L. M. został oskarżony o to, że :

19.  w dniu 26 sierpnia 2019 roku w miejscowości G. przy ulicy (...) w (...) przy stacji paliw (...) w pokoju nr (...) działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał substancję psychotropową - amfetaminę znajdującą się w torebce foliowej z zapięciem strunowym w ilości 4,209 grama netto,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii .

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 4 listopada 2022 roku, w sprawie III K 49/21 uznał oskarżonych winnymi tego że:

I.w zakresie zarzutu opisanego w pkt. 1 części wstępnej wyroku, oskarżonego M. B. za winnego tego, że w bliżej nieustalonym dniu, wiosną 2019 r., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia z terenu Holandii i przywozu na teren Polski znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci około 4000 sztuk tabletek ecstasy - (...), przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Crown Court w P. w Wielkiej Brytanii z dnia 12 października 2015 r. sygn. akt 15/2005/199823T, za przestępstwo podobne, tj. wytwarzanie narkotyków klasy (...), na karę 30 miesięcy pozbawienia wolności, w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, tj. przestępstwa z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 55 ust. 3 w zw. z ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

II. oskarżonego M. B. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. 2 części wstępnej wyroku, przyjmując, iż działał w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt. I części rozstrzygającej wyroku, tj. przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, wymierzył mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

III.w zakresie zarzutu opisanego w pkt. 3 części wstępnej wyroku oskarżonego M. B. za winnego tego, że w bliżej nieokreślonym czasie, nie później jednak niż do dnia 21 maja 2019 roku, w B., chcąc aby A. J. dokonał czynu zabronionego polegającego na wytworzeniu wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w znacznej ilości co najmniej 1 kilograma tygodniowo za cenę 6000 złotych, nakłaniał go do tego oraz udzielił mu pomocy dostarczając wbrew przepisom ww. ustawy prekursor do produkcji ww. substancji psychotropowej (...) ( (...) (...)) - w nieustalonej ilości, z którego następnie nie później niż w dniu 21 maja 2019 roku A. J. wytworzył 200 gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, przyjmując, iż działał w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt. I części rozstrzygającej wyroku, tj. przestępstwa z art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 53 ust. 2 w zw. z ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 19 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

IV.oskarżonego M. B. za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt. 4, 5 i 9 części wstępnej wyroku, przy czym w zakresie czynu opisanego w pkt. 4 eliminuje działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i przyjmuje, iż nieodpłatnie udzielił A. J. substancję psychotropową w postaci około 20 tabletek ecstasy – (...) oraz ustala, iż w zakresie wszystkich tych czynów działał w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt. I części rozstrzygającej wyroku, a nadto przyjmuje, iż czyny te stanowią elementy ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k., tj. przestępstw z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

V. oskarżonego M. B. za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt. 6 i 8 części wstępnej wyroku, ustalając, iż działał w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt. I części rozstrzygającej wyroku oraz przyjmując, iż czyny te stanowią elementy ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k., tj. przestępstw z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 57 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 3 i art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI.na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego M. B., za czyn opisany w punkcie 8 części wstępnej, przepadek dowodu rzeczowego, bliżej opisanego w wykazie DRZ nr (...) pod poz. 8 na karcie 2272 akt;

VII.na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka wobec oskarżonego M. B., za czyn opisany w punkcie 8 części wstępnej, przepadek dowodów rzeczowych, bliżej opisanych w wykazie DRZ nr (...) pod poz. 9, 10, 11 na karcie 1153 akt i zarządza ich zniszczenie;

VIII. oskarżonego M. B. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. 7 części wstępnej wyroku, przyjmując, iż działał w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w pkt. I części rozstrzygającej wyroku, tj. przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 23 czerwca 2020 r. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 w zw. z ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 23 czerwca 2020 r. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

IX.na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego M. B., za czyn opisany w punkcie poprzednim, przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 3 100 (trzy tysiące sto) złotych;

X. oskarżonego M. B. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. 10 części wstępnej wyroku, eliminując z jego opisu zapis o narażeniu W. B. na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, tj. przestępstwa z art. 209 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 209 § 1 k.k. wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XI.na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 23 czerwca 2020 r. połączył orzeczone wobec oskarżonego M. B. w punktach I, II, III, IV, V, VIII, X części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz wymienione w punktach I, II, VIII kary grzywny i wymierzył mu karę łączną grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

XII.na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu M. B. okres tymczasowego aresztowania od 26 sierpnia 2019 r. godz. 6:15 do 1 października 2019 r. godz. 6:15 i od 27 lipca 2020 r. godz. 6:15 do 30 lipca 2021 r. godz. 14:40;

XIII.w zakresie zarzutu opisanego w pkt. 11 części wstępnej wyroku, uznał oskarżonego A. J. za winnego tego, że w okresie od 16 października 2019 roku do 18 lutego 2020 roku w B., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii udzielał innej ustalonej osobie, co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania nieodpłatnie oraz w celu osiągnięcia korzyści osobistej substancji psychotropowej w postaci C. w ten sposób, że:

- nie mniej niż trzykrotnie udzielił jej substancji psychotropowej w postaci C. w ilości nie mniejszej niż 18 tabletek w celu osiągnięcia korzyści osobistej, tj. w zamian za udzielenie mu przez tę ustaloną osobę substancji psychotropowej w postaci matamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 0,5 grama za 6 tabletek C., przyjmując, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi,

- nie mniej niż trzykrotnie nieodpłatnie udzielił jej substancji psychotropowej w postaci C. w ilości łącznej nie mniejszej niż 18 tabletek, tj. przestępstwa z art. 59 ust. 3 ustawy z 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 58 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 23 czerwca 2020 r. i za to na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 23 czerwca 2020 r. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XIV.uznał oskarżonego A. J. za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt. 12, 13, 15, 16 części wstępnej wyroku, przyjmując, iż czyny te stanowią elementy ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k., tj. przestępstw z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XV.w zakresie zarzutu opisanego w pkt. 14 części wstępnej wyroku, uznał oskarżonego A. J. za winnego tego, że w bliżej nieustalonym czasie, nie później jednak niż do dnia 18 lutego 2020 roku w B., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przy pomocy posiadanych w miejscu zamieszkania przyrządów w postaci chłodnic, rozdzielacza z lejkiem, łaźni olejowej, wentylatora, maski gazowej, kolb szklanych, maszynki elektrycznej z termometrem, chłodnicy szklanej spiralnej i innych przedmiotów w postaci słoików, butelek, miseczek, co do których na podstawie okoliczności można stwierdzić, że mogły służyć jako wyposażenie do niedozwolonego wytwarzania, przetwarzania oraz przerobu substancji psychotropowych, a także prekursorów narkotykowych w postaci (...) (fenyloaceton,l-fenylo-2 propanon), (...) ((...)), (...), (...) (...), (...), (...), (...), (...), (...) i (...) oraz innych substancji chemicznych używanych w nielegalnych laboratoriach narkotykowych takich jak amoniak, jod, kwas fosforowy, kwas mrówkowy, kwas octowy, kwas octowy lodowaty, kwas azotowy, K., (...), borowodorek sodu, chlorowodorek metyloaminy, formamid, perhydrol (nadtlenek wodoru), sód metaliczny, (...) (...), (...), (...), etanol bezwodny, (...) (dimetyloformamid) wytworzył znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 200 gramów oraz substancji psychotropowych w postaci metamfetaminy w nieustalonej dokładnie ilości nie mniejszej niż 1,5 grama i (...) w nieustalonej dokładnie ilości nie mniejszej niż 3 gramy, przy czym:

- w bliżej nieustalonym czasie, nie później jednak niż do dnia 21 maja 2019 roku w B., przy pomocy dostarczonego przez oskarżonego M. B. prekursora w postaci substancji (...) w nieustalonej ilości, służącego do produkcji substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, wytworzył 200 gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy,

a nadto w okresie od stycznia 2019 roku do 18 lutego 2020 roku wyprodukowane przez siebie substancje psychotropowe wprowadzał do obrotu i nieodpłatnie udzielał ich innym osobom w ten sposób, że:

- w styczniu 2019 roku udzielił M. B. nieodpłatnie substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 1 gram,

- w okresie od 16 października 2019 roku do 18 lutego 2020 roku nieodpłatnie udzielił innej ustalonej osobie, co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 0,5 grama,

- w okresie od 16 października 2019 roku do 18 lutego 2020 roku wprowadził do obrotu wyprodukowaną przez siebie substancję psychotropową w postaci (...) poprzez przekazanie innej ustalonej osobie, co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, co najmniej 3 gramów tej substancji w celu dalszej odsprzedaży, a następnie w dniu 3 grudnia 2019 roku polecił mu dalsze przekazanie ww. substancji G. U., w celu dalszej odsprzedaży innej nieustalonej osobie, a nadto w ww. okresie kilkakrotnie przekazał nieodpłatnie G. U. amfetaminę w łącznej ilości nie mniejszej niż 1,25 grama, w celu dalszego przekazania innym nieustalonym osobom, tj. przestępstwa z art. 53 ust. 1 i ust. 2 i art. 56 ust. 1 i art. 58 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11§ 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 23 czerwca 2020 r. i za to na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11§ 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 23 czerwca 2020 r. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

XVI.na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. J., za czyn opisany w punkcie poprzednim, przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 1 245 (tysiąc dwieście czterdzieści pięć) złotych;

XVII.na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego A. J. przepadek dowodów rzeczowych, bliżej opisanych w wykazie DRZ nr (...) pod poz. 11, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 38, 39, 40, 41, 42, 43, 44, 45, 46 (za wyjątkiem urotropiny – ślad nr 36.1. i 36.2), 47, 48, 49, 50, 51, 52, 53, 54, 55, 56, 57, 58 na kartach 2242-2246 akt;

XVIII.w zakresie zarzutu opisanego w pkt. 17 części wstępnej wyroku, uznał oskarżonego A. J. za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie nie później jednak niż do dnia 18 lutego 2020 roku w B., przy ul. (...), bez wymaganego zezwolenia wytworzył substancję wybuchową w postaci nadtlenku urotropiny ( (...)) w ilości zajmującej powierzchnię dna słoika o średnicy 8,5 cm i wysokości 2-3 mm, tj. przestępstwa z art. 171 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 171 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

XIX.na podstawie art. 44 § 1 i 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. J. przepadek dowodów rzeczowych, bliżej opisanych w wykazie DRZ nr (...) pod poz. 10, 16, 46 – w zakresie urotropiny (ślad nr 36.1. i 36.2) na kartach 2242, 2245 akt;

XX.na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 23 czerwca 2020 r. połączył orzeczone wobec oskarżonego A. J. w punktach XIII, XIV, XV, XVIII części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

XXI. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu A. J. okres tymczasowego aresztowania od 18 lutego 2020 r. godz. 13:30 do 30 lipca 2021 r. godz. 14:35;

XXII.uznał oskarżonego A. K. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 18 części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 56 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzemieniu obowiązującym do 23 czerwca 2020 r. i za to na podstawie art. 56 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 23 czerwca 2020 r., wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

XXIII.na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. K. (1) przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 600 (sześćset) złotych;

XXIV.uznał oskarżonego L. M. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie 19 części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, wymierzył mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

XXV.na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka wobec oskarżonego L. M. przepadek dowodu rzeczowego, bliżej opisanego w wykazie DRZ nr (...) pod poz. 8 na karcie 1153 akt i zarządza jego zniszczenie;

XXVI.na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu L. M. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 26 sierpnia 2019 r. godz. 6:15 do 27 sierpnia 2019 r. godz. 12:00;

XXVII.zasądził od oskarżonych M. B., A. J., A. K. (1) i L. M. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe zgodnie z ich udziałem w sprawie, w tym wymierzył im opłaty: oskarżonemu M. B. w kwocie 1000 zł, oskarżonemu A. J. w kwocie 800 zł, oskarżonemu A. K. (1) w kwocie 380 zł, oskarżonemu L. M. w kwocie 60 zł.

Apelację od wyroku złożyli:

Obrońca oskarżonego M. B. - adw. Ł. K. - zaskarżając wyrok w zakresie rozstrzygnięcia z pkt I, III, IV, V i VIII części dyspozytywnej co do czynów z pkt 1, 3, 4, 6, 7 i 9 części wstępnej na korzyść oraz w zakresie punktu XII części dyspozytywnej wyroku. Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1 – 3 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucając:

1)  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 63 § 1 k.k. poprzez niezaliczenie M. B. na poczet orzeczonej kary całego okresu rzeczywistego pozbawienia wolności.

2)  naruszenie przepisów postępowania mającego wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego łamiącą zasady logiki i doświadczenia życiowego, wyrażającą się w przyjęciu przez Sąd I instancji, iż M. B. wiosną 2019 r. dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia z terenu Holandii i przywozu na teren Polski znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci około 4000 sztuk tabletek ekstazy – (...) oraz udzielił A. J. substancję psychotropowa w postaci około 20 tabletek ekstazy – (...) dokonane w oparciu o pomówienie współoskarżonego A. J. w postępowaniu przygotowawczym, odwołane w postępowaniu sądowym.

3)  naruszenie przepisów postępowania mającego wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego łamiącą zasady logiki i doświadczenia życiowego, wyrażająca się w przyjęciu przez Sąd I instancji, iż M. B. posiadał tabletki ekstazy - (...) w ilości co najmniej 200 sztuk oraz amfetaminy w ilości co najmniej 1 kg, a także wprowadził do obrotu co najmniej 120 gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz co najmniej 20 gram substancji odurzającej w postaci ziela konopi innych niż włókniste, dokonane w oparciu o niczym niepotwierdzone pomówienie T. K..

4)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu przez sąd, iż A. J. wytworzył 200 gram amfetaminy, podczas gdy z konsekwentnych wyjaśnień A. J. jednoznacznie wynika, że jego działanie było usiłowaniem nieudolnym, albowiem nie miał sprzętu umożliwiającego konwersję (...) do (...) co w konsekwencji spowodował błędne ustalenie, że doszło do popełnia przez M. B. przestępstwa z art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

W oparciu o podniesione zarzutu skarżący wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i zaliczenie oskarżonemu M. B. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okresu tymczasowego aresztowania od dnia 1 października 2019 r. do dnia 27 lipca 2020 r.;

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego M. B. od przypisanych mu czynów opisanych w punktach I, III, IV, V, VIII części dyspozytywnej wyroku, w zakresie jakim odpowiadają czynom opisanym w pkt 1, 3, 4, 6, 7, 9 części wstępnej wyroku i w konsekwencji wymierzenie mu kary łącznej za czyny opisane w pkt 2, 5, 8 i 10 części wstępnej wyroku kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego A. J. - adw. P. K. (1) - zaskarżając w zakresie punktów XIII – XX na korzyść oskarżonego, zarzucając:

1)  obrazę prawa procesowego a to art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 410 k.p.k. – poprzez dokonanie skrajnie nieobiektywnej, całkowicie dowolnej, a także oderwanej od zasad logiki i doświadczenia życiowego oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności w postaci wyjaśnień oskarżonego A. J. w kontekście ich wzajemnej korelacji z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, która to ocena w konsekwencji doprowadziła do bezzasadnego przypisania oskarżonemu czynów zarzucanych aktem oskarżenia.

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, stanowiący konsekwencję wskazanych wyżej uchybień w zakresie przepisów postępowania, a polegający na przyjęciu, że oskarżony popełnił przypisane orzeczeniem przestępstwa.

3)  rażącą niewspółmierność kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności, co stanowi konsekwencję niedostatecznego uwzględnienia okoliczności łagodzących, a jednocześnie przecenienie tych dyrektyw wymiaru kary, które wpływają na niego obostrzająco.

W oparciu o podniesione zarzutu skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uchylenie orzeczenia o karze łącznej i uniewinnienie oskarżonego od przepisanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego A. K. (1) - adw. B. W. - zaskarżając wyrok w całości, zarzucił:

1)  mającą wpływ na treść zaskarżonego postanowienia - obrazę przepisów postępowania tj.: art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i uznanie:

- za niewiarygodne zeznań oskarżonego oraz J. P., K. K., J. K., S. N., M. Z. (1), M. Z. (2), P. K. (2) w zakresie w jakim potwierdzili brak obecności oskarżonego na terenie Polski w okresie objętym zarzutem oraz w zakresie sprzedaży auta H. (...) i braku możliwości używania tego auta przez oskarżonego;

- za wiarygodne zeznań T. K. w sytuacji, gdy były one bardzo lakoniczne i nie zawierały żadnych szczegółów mogących je uwiarygodnić, a ponadto nie ma innych dowodów mogących potwierdzający te zeznania przy istnieniu szeregu dowodów podważających wersję podawaną przez T. K. (umowa sprzedaży, wykaz połączeń telefonicznych);

- wykazu połączeń pomiędzy oskarżonym a T. K. za dowód świadczący o sprawstwie, podczas gdy potwierdza on wersję podaną przez oskarżonego dotyczącą braku jego obecności w kraju w okresie od stycznia do kwietnia 2019 r.

2) mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku - obrazę przepisów postępowania tj. art. 167 k.p.k. poprzez brak wezwania w charakterze świadka osoby, która zakupiła auto H. (...) oraz 170 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy z dnia 26 października 2022 r., który zmierzał do ustalenia tej osoby, co w konsekwencji prowadziło do błędnego ustalenia przez Sąd I instancji, iż oskarżony mógł poruszać się w okresie objętym zarzutem przedmiotowym autem.

3) rażącą niewspółmierność kary wynikająca z nieuwzględnienia okoliczności łagodzących, podczas gdy wzgląd na cele wychowawcze i zapobiegawcze jakie kara powinna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz prawidłowa ocena wszystkich okoliczności powoduje, iż wobec oskarżonego należy zastosować karę wolnościową z zastosowaniem art. 37a § 1 k.k.

W związku z podniesionymi powyżej zarzutami apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów; ewentualnie – o orzeczenie wobec niego kary wolnościowej z zastosowaniem ar. 37a § 1 k.k.

Prokurator Prokuratury (...)w P. zaskarżając wyrok w całości na niekorzyść oskarżonych M. B. i A. J., na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 1, 3 i 4 k.p.k. wyrokowi zarzucając:

1)  obrazę prawa materialnego, tj. art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 114a § 1 k.k. poprzez niezasadne przyjęcie, że oskarżony M. B. dopuścił się czynów, o których mowa w punktach: I, II, III, IV, V oraz VIII części dyspozytywnej wyroku w warunkach recydywy specjalnej podstawowej z uwagi na skazanie prawomocnym wyrokiem Sądu Crown Court P. w Wielkiej Brytanii z dnia 12 października 2015 r., sygn.. 15/2005/199823T, za przestępstwo podobne, tj. wytwarzanie narkotyków klasy B-konopi indyjskich na karę 30 miesięcy pozbawienia wolności mimo braku ustawowych przesłanek do przyjęcia, że oskarżony działała w warunkach powrotu do przestępstwa, albowiem Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej nie jest państwem członkowskim Unii Europejskiej, co oznacza, że wyroki skazujące wydane przez sądy brytyjskie nie spełniają definicji określonej w art. 114a § 1 k.k., a przez to wykluczone jest uznawanie takich wyroków za podstawę recydywy określonej w art. 64 § 1 k.k.

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść rozstrzygnięcia w zakresie czynów, o których mowa w pkt III i XV części dyspozytywnej wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżeni M. B. i A. J. nie działali w warunkach współsprawstwa, lecz M. B. jedynie podżegał i pomagał A. J. w popełnieniu przedmiotowego czynu, podczas gdy w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że udział M. B. w przedmiotowym czynie był na tyle istotny, że uzasadniał przyjęcie działania wspólnie i w porozumieniu z A. J. w myśl art. 18 § 1 k.k.

3)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść rozstrzygnięcia w zakresie czynu, o którym mowa w pkt IV części dyspozytywnej wyroku poprzez przyjęcie, że nie został on popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu okoliczności przedmiotowego czynu uwzględniająca wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że wyczerpuje on znamiona przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

4)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia mający wpływ na treść rozstrzygnięcia w zakresie czynu o który mowa w pkt X części dyspozytywnej wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżony M. B. nie naraził małoletniego pokrzywdzonego W. B. na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, podczas gdy w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że brak świadczeń alimentacyjnych ze strony oskarżonego stanowił okoliczność utrudniającą zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych wyżej wymienionego pokrzywdzonego.

5)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść rozstrzygnięcia w zakresie czynu o którym mowa w pkt XIII części dyspozytywnej wyroku poprzez przyjęcie, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi oraz że nie został popełniony w celu osiągniecia korzyści majątkowej, podczas gdy prawidłowa analiza całokształtu okoliczności przedmiotowego czynu, w szczególności działanie oskarżonego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wysoki stopień zawinienia i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu sprzeciwia się uznaniu zachowania oskarżonego za wypadek mniejszej wagi, zwłaszcza że w zamian za udzielenie wskazanej substancji psychotropowej oskarżony otrzymał korzyść majątkową o charakterze niepieniężnym postaci metamfetaminy.

6)  obrazę prawa materialnego, tj. art. 12 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o bezpieczeństwie obrotu prekursorami materiałów wybuchowych w zw. z art. 22 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE nr (...) z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie wprowadzania do obrotu i stosowania prekursorów materiałów wybuchowych, zmieniającego rozporządzenie WE nr 1907/2006 i uchylającego rozporządzenie UE nr 98/2013 poprzez ich niezasadne niezastosowanie i w konsekwencji wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu, o którym mowa w punkcie XVIII części dyspozytywnej wyroku przepisu art. 12 wspomnianej wyżej ustawy na skutek błędnego uznania, że brak wskazania rozporządzenia UE nr 2019/1148 w treści tego przepisu zamiast uchylonego rozporządzenia UE nr 98/2013 uniemożliwia przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa określonego w art. 12 wspomnianej ustawy, podczas gdy w świetle przywołanych wyżej przepisów prawa nie budzi żadnych wątpliwości, że czyn zarzucany oskarżonemu A. J. wyczerpuje znamiona przywołanego wyżej przestępstwa.

7)  rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonemu M. B. kar jednostkowych za czyny, o których mowa w pkt I, II, III, IV, V, VIII i X części dyspozytywnej wyroku, a także orzeczonej w pkt XI kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat oraz kary łącznej grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych z przyjęciem wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych wyrażającą się w ich rażącej łagodności, wynikającej z nienależytego uwzględnienia przez Sąd I instancji okoliczności obciążających oskarżonego, a w szczególności jego dotychczasowego sposobu życia, w tym uprzedniej wielokrotnej karalności, liczby popełnionych czynów zabronionych, okoliczności popełnienia tych czynów, rodzaju i charakteru naruszonych dóbr prawnych, stopnia zawinienia oraz wysokiej społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu wynikającej nie tylko ze znacznej ilości środków psychotropowych, ale także z faktu działania w celu osiągniecia korzyści majątkowej oraz uczynienia sobie stałego źródła dochodu z popełnienia przestępstwa określonego w art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, co w konsekwencji powoduje, iż orzeczona kara z całą pewnością nie spełni swych celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie powinna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

8)  rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu A. J. kar jednostkowych za czyny o których mowa w pkt XIII, XIV, XV i XVIII części dyspozytywnej wyroku oraz orzeczonej w pkt XX kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 2 miesięcy wyrażającą się w ich rażącej łagodności, wynikającej z nienależytego uwzględnienia przez sąd I instancji okoliczności obciążających oskarżonego, a w szczególności liczby popełnionych czynów zabronionych, okoliczności popełnienia tych czynów, rodzaju i charakteru naruszonych dóbr prawnych, stopnia zawinienia oraz wysokiej społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu wynikającej nie tylko ze znacznej ilości środków psychotropowych, a także z faktu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co w konsekwencji powoduje, iż orzeczona kara z całą pewnością nie spełni swych celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie powinna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W oparciu o podniesione zarzutu skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez:

- wyeliminowanie art. 64 § 1 k.k. z kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu M. B. w punktach: I, II, III, IV, V oraz VIII oraz dokonanie stosownej korekty opisów tych czynów poprzez wyeliminowanie działania w warunkach powrotności do przestępstwa;

- dokonanie korekty opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu M. B. w pkt III poprzez przyjęcie, że wyczerpuje on znamiona współsprawstwa przestępstwa określonego w art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

- dokonanie korekty opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu M. B. w pkt IV poprzez przyjęcie, że wyczerpuje on znamiona przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

- uzupełnienie opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu M. B. w pkt X poprzez przyjęcie, że wyczerpuje on znamiona przestępstwa z art. 209 § 1 i 1a k.k.;

- korektę w zakresie pkt XI części dyspozytywnej poprzez wskazanie, że kara łączna grzywny obejmuje kary jednostkowe wymienione w punktach I, III i VIII, a nie jak to błędnie wskazano: „wymienione w punktach I, II, VIII”;

- wymierzenie oskarżonemu M. B. odpowiednio: za czyn przypisany w punkcie I kary 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 400 stawek dziennych z przyjęciem wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych; za czyn przypisany w punkcie II kary 6 miesięcy pozbawienia wolności; za czyn przypisany w punkcie III kary 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 500 stawek dziennych z przyjęciem wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych; za czyn opisany w pkt 4 części wstępnej wyroku wyczerpujący dyspozycje art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k. w wymiarze 100 stawek dziennych z przyjęciem wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych; za ciąg przestępstw opisany w punkcie IV obejmujący czyny wskazane w pkt 5 i 9 części wstępnej wyroku kary 8 miesięcy pozbawienia wolności; za ciąg przestępstw opisany w punkcie V kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; za czyn przypisany w punkcie VIII kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, grzywny w wymiarze 400 stawek dziennych z przyjęciem wysokości jednej stawki na kwotę 20 zł oraz nawiązki na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 3000 złotych na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii; za czyn przypisany w punkcie X kary 8 miesięcy pozbawienia wolności, a następnie orzeczenie kary łącznej w wymiarze 6 lat pozbawieni wolności ora kary łącznej grzywny w wymiarze 600 stawek dziennych z przyjęciem wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych;

- dokonanie korekty opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu A. J. w pkt XIII poprzez przyjęcie, że wyczerpuje ona znamiona przestępstwa z art. 58 ust. 1 w zb. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.;

- dokonanie korekty opisu czynu przypisanego oskarżonemu A. J. w pkt XV poprzez przyjęcie, że wytworzenia wymienionych tam substancji psychotropowych dokonał działając wspólnie i w porozumieniu z M. B.;

- uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu A. J. w pkt XVIII o przepis art. 12 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 r. o bezpieczeństwie obrotu prekursorami materiałów wybuchowych w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz orzeczenie na podstawie art. 44 § 1 i 2 k.k. przepadku wszystkich substancji spełniających kryteria prekursorów materiałów wybuchowych i wymienionych w wykazie Drz nr VII/166/20/P;

- wymierzenie oskarżonemu A. J. odpowiednio: za czyn przypisany w punkcie XIII kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k. w wymiarze 150 stawek dziennych z przejęciem wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych; za ciąg przestępstw opisany w punkcie XIV kary 10 miesięcy pozbawienia wolności; za czyn przypisany w punkcie XV kary 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 500 stawek dziennych z przyjęciem wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych; za czyn przypisany w pkt XVIII kary 2 lat pozbawienia wolności; a następnie orzeczenie kary łącznej w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny w wymiarze 600 stawek dziennych z przyjęciem wysokości jednej stawki na kwotę 20 złotych;

- zasądzenie od obu oskarżonych kosztów procesu za postępowanie odwoławcze, a w pozostałych zakresie o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

W istotnym zakresie jako trafne należało ocenić zarzuty apelacji prokuratora, a w niewielkim zakresie także zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego M. B.. Z kolei apelacja obrońców oskarżonych A. J. i A. K. (1) nie zasługiwały na uwzględnienie.

Co do zarzutów apelacji oskarżonego M. B.:

Sąd Okręgowy zasadniczą podstawą ustaleń faktycznych w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemu w pkt I, II, III i IV części wstępnej wyroku uczynił wyjaśnienia współoskarżonego A. J.. Wbrew twierdzeniom skarżącego, ocena wiarygodności tego dowodu, w szczególności w zakresie relacji pozwalającej na ustalenie przemytu z Holandii do Polski substancji psychotropowej w postaci tabletek ecstasy - (...), opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, dokonana została przez Sąd Okręgowy z zachowaniem koniecznej staranności i wnikliwości. Wyprowadzone z tego wnioski należy traktować jako poprawne, nie naruszające reguł logiki oraz wskazań wynikających z doświadczenia życiowego. Ustalenia te nie są dowolne, nie wykraczają poza ramy swobody sędziowskiej i muszą korzystać z ochrony swobody sędziowskiej wyznaczonej przez art. 7 k.p.k.

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku, w części poświęconej ocenie dowodów (pkt 2.1 dowody wiarygodne, a zwłaszcza w pkt 2.2), w odniesieniu do oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego M. B., który nie przyznał się do czynu przypisanego mu w pkt I części dyspozytywnej, w sposób wnikliwy dokonał analizy wiarygodności wyjaśnień A. J.. Sąd wskazał na okoliczności złożenia tych wyjaśnień, ich wartość merytoryczną (szczegółowość). Miał także na uwadze fakt, że oskarżony A. J. w postępowaniu sądowym, wyjaśniając na rozprawie w dniu 16 lipca 2021 roku (k. 2740), zaprzeczył wyjaśnieniom składanym w śledztwie (k. 888-890), a odnoszącym się do przemytu tabletek ecstasy - (...) przez oskarżonego M. B., stwierdził, iż wszystko to sobie wymyślił, gdyż łudził się, że to pomoże uniknąć mu kary. Niezależnie od argumentów, które w tym zakresie powołał już Sąd Okręgowy uznając za wiarygodne pierwsze wyjaśnienia A. J. należy wskazać na istotne okoliczności, które każą taką ocenę traktować jako przekonującą. Trafnie Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że sama chęć poprawienia własnej sytuacji w procesie przez pomówienie innych uczestników przestępstwa nie dyskredytuje takiego dowodu. Oczywistym jest, że organy wymiaru sprawiedliwości oczekują, że sprawcy ujawnią własne i cudze działania. Motywem może być również oczekiwanie łagodniejszego potraktowania. W realiach niniejszej sprawy, oskarżony A. J. pomawiał w pierwszym rzędzie siebie o przyjęcie (posiadanie) 20 tabletek (...). Konsekwencją musiało być wskazanie źródła pochodzenia tego narkotyku, tj. wskazanie na oskarżonego M. B.. Można więc zachowanie oskarżonego traktować jako racjonalne. A jak wskazuje to Sąd Okręgowy, ujawniając te okoliczności nie tylko nie mógł liczyć na uniknięcie odpowiedzialności, ale faktycznie kierował ściganie przede wszystkim przeciwko sobie samemu. Próba zmiany relacji na rozprawie, jest przy tym nie tylko próbą obrony oskarżonego M. B., któremu groziły przecież bardzo surowe konsekwencje, ale także i siebie przed skazaniem. Oskarżony miał więc istotny motyw, aby zmienić swoje wcześniejsze wyjaśnienia. Motyw silniejszy niż od tego, aby ewentualnie nieprawdziwie pomawiać siebie i M. B.. W ocenie Sądu Apelacyjnego są też dalsze okoliczności, przemawiające za wiarygodnością wyjaśnień oskarżonego A. J. kwestionowanych w omawianej apelacji (zarzut 2). Oskarżeni A. J. i M. B. nie tylko się znali, ale też ich znajomość miała charakter dość zażyły, mając na uwadze przyznawane przez obu oskarżonych porozumienie co do produkcji amfetaminy. Oskarżony M. B. przyznał się do popełnienia czynu przypisanego mu w pkt II części dyspozytywnej tj. przyjęcia 1 grama amfetaminy od A. J.. Był więc inny jeszcze przypadek wymiany narkotyków między oskarżonymi. Doszło do sprzedaży samochodu i rozliczeń z tytułu dodatkowego wyposażenia. W końcu: wiadomość o posiadaniu przez oskarżonego M. B., nie tylko amfetaminy, ale właśnie tabletek ecstasy - (...) pochodzi z zupełnie innego, niezależnego od A. J. źródła tj. z relacji T. K.. W tych okolicznościach należy przyjmować, że nawet niekonsekwentna relacja A. J., w zakresie w jakim stwierdza realizację przestępstwa przez M. B. powinna być traktowana jako wiarygodna. Za tym ocena dokonana w tym zakresie przez Sąd Okręgowy musi być traktowana jako akceptowalna.

Sąd Okręgowy również dokonał prawidłowej oceny wiarygodności zeznań świadka T. K., który relacjonował nabywanie różnych narkotyków od oskarżonego M. B. za pośrednictwem A. K. (1), ale także posiadania przez B. tabletek ecstacy - (...) oraz 1 kg amfetaminy. Dokonując oceny wiarygodności zeznań T. K. trzeba odnotować, że inaczej niż w przypadku A. J., jego wyjaśnienia trzeba traktować jako konsekwentne i stanowcze (od momentu, kiedy ten zdecydował się ujawnić działalność narkotykową oskarżonych). Wyjaśnienia te zostały bowiem potwierdzone także przed Sądem rozpoznającym sprawę (k. 2831-2833). Trzeba mieć tu na uwadze, że świadek w tej sprawie zabiegał o łagodne potraktowanie z uwagi na czyny, za które ponosił odpowiedzialność w odrębnym postępowaniu. Miał więc jednoznaczny motyw, aby obciążać oskarżonego. Z drugiej strony, co też manifestował w trakcie rozprawy, obawiał się zemsty ze strony oskarżonych M. B. i A. K. (1). Jeśli uwzględni się i to, że T. K. jest uzależniony od narkotyków, a oskarżeni byli jego dostawcami, to trzeba przyjmować, że złożenie wyjaśnień wymagało od świadka odwagi i istotnego hartu ducha. Stąd dowodowi temu Sąd Okręgowy trafnie przyznaje istotną wartość dla dokonania ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy prowadził przy tym istotne czynności zmierzające do weryfikacji wiarygodności zeznań T. K.. Weryfikacja ta wypadła przy tym zdecydowanie pozytywnie. Nie ujawniły się żadne okoliczności, które miałyby podważać okoliczności podnoszone przez tego świadka.

Nie jest przy tym prawdą podnoszony w tym zakresie zarzut skarżącego, że zeznania T. K. składane w stosunku do M. B. pozostają dowodem odosobnionym. Przeciwnie, istotną wartość mają tu okoliczności zatrzymania oskarżonego w dniu 26 sierpnia 2019 roku miejscowości G. przy ul. (...), przy stacji paliw (...) w pokoju nr (...). Oskarżony posiadał tam znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o łącznej wadze 66,183 grama netto, znajdującej się w dwóch torebkach foliowych z zapięciem strunowym oraz 5,464 grama netto środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste. Fakt ten, niewątpliwy przecież, wskazuje na wiarygodność relacji T. K. co do miejsca, gdzie miał przyjeżdżać po narkotyki – stacji paliw (...) w G.. Z kolei fakt wynajmowania przez oskarżonego M. B. domku w T., jakie wskazał T. K., został potwierdzony zeznaniami obiektywnego świadka K. G.. Sąd Okręgowy w tym zakresie przywołuje także inne jeszcze dowody w tym: dane telekomunikacyjne, wyniki oględzin telefonów, opinie informatyczne oraz analizy kryminalne dotyczące nawiązywanych kontaktów między M. B., A. K. (1), B. S., T. K..

W konsekwencji także w tym zakresie ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy jawi się jako poprawna. Nie ma podstaw do jej zakwestionowania na gruncie wymagań art. 7 k.p.k.

Sąd Apelacyjny akceptuje natomiast stanowisko skarżącego zaprezentowane li tylko w samym uzasadnieniu apelacji obrońcy, co do wadliwości ustaleń faktycznych i prawnej oceny zachowania stanowiącego posiadanie przez oskarżonego tabletek ecstasy – (...) jako składnik czynu posiadania z art. 62 ust 2 upn przypisanego w pkt V części dyspozytywnej, a opisanego w pkt 6 części wstępnej wyroku.

Sąd Okręgowy dokonał samodzielnych ustaleń, opierając się na wyjaśnieniach A. J., inaczej niż w akcie oskarżenia, istotnie zwęził przedział czasowy, kiedy miało dojść do czynu, przyjmując, że oskarżony M. B. (pkt I części dyspozytywnej) wiosną 2019 roku, jednokrotnie, przywiózł tabletki ecstasy do Polski. Jednocześnie w pkt 6 części wstępnej przypisano oskarżonemu posiadanie takiej substancji psychotropowej w okresie od stycznia do marca 2019 roku, tj. w okresie pokrywającym się faktycznie z przypisanym oskarżonemu przemytem. Przestępstwo z art. 55 upn (przemyt) i z art. 62 upn (posiadanie), są przestępstwami niezależnymi i są realizowane przez inne zachowania strony przedmiotowej oraz inny zamiar. Jednakże można znajdować sytuację, kiedy to posiadanie narkotyku jest koniecznym następstwem przemytu. Chodzić tu będzie o sytuację, moment, kiedy sprawca przywozi niedozwoloną substancję, ale nie zdołał jeszcze nią zadysponować, przekazać zamawiającemu albo przetrzymywać (posiadać) i sukcesywnie upłynniać. Powołane tu okoliczności, rozstrzygane na gruncie zasady in dubio pro reo z art. 5 § 2 k.p.k. każą przyjmować, że zachodzą zasadnicze wątpliwości co do tego, jaki w tym przypadku charakter miało posiadanie. Trzeba więc przyjmować, że miało ono miejsce bezpośrednio po przemycie i było wyłącznie jego następstwem. Nie ma więc podstaw do przypisania oskarżonemu odrębnej odpowiedzialności w tym zakresie. Kwestia ta była już przedmiotem rozważań doktryny, gdzie zaprezentowano tożsame stanowisko „ Posiadaniu środków odurzających lub substancji psychotropowych, które łączy się z przestępstwami określonymi w art. 53, 55, 56, 58 i 59 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, nie podlega odrębnemu ukaraniu (pozorny zbieg przestępstw). Nie można bowiem np. przewozić lub udzielić środka odurzającego, którego się nie posiadało (czyn współukarany uprzedni). Natomiast konsekwencją wytworzenia środka odurzającego jest jego posiadanie (czyn współukarany następczy). Posiadanie należy traktować jako współukarane, gdy z przestępstwem głównym łączy je bliskość czasowa i więź sytuacyjna. Rozerwanie tej więzi powoduje, że zachodzi realny zbieg przestępstw” (wyrok SA w Katowicach z dn. 11 stycznia 2018, II AKa 555/17). Teza powyższa jest trafna z jednym zastrzeżeniem, iż nie dochodzi wówczas do pozornego ale pomijalnego biegu przestępstw (zob. też wyrok SA w Warszawie z dn. 9 listopada 2017, II AKa 252/17)” – tak: G. W. (red.), Z. D. (red.), Komentarz do wybranych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, [w:] Przestępstwa narkotykowe i dopalacze. Komentarz, art. 62 teza 47, Opublikowano: (...).2019.

Nie zasługuje na uwzględnienie również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych postawiony w pkt 4 apelacji, a odnoszący się kwestii przypisania oskarżonemu podżegania i pomocnictwa A. J. do wyprodukowania 200 gramów amfetaminy. Kwestia postaci zjawiskowej przypisanego oskarżonemu czynu jest przedmiotem zarzutu apelacji prokuratora i znajdzie odniesienie poniżej. W tym miejscu należy wskazać, że oskarżeni A. J. i M. B. potwierdzili, że dokonali ustaleń co do wytwarzania w przyszłości przez oskarżonego A. J. amfetaminy. Nie ulega też wątpliwości, że A. J. takie działania podjął. Twierdzi on natomiast, że nie zdołał dokonać konwersji (...) do (...), a uzyskany przez niego produkt, zamiast amfetaminą, okazał się być solą kuchenną. Otóż Sąd Okręgowy miał podstawy do dokonania innych ustaleń faktycznych tj. przypisania oskarżonemu sprawstwa wyprodukowania substancji psychotropowej.

W tym zakresie należy przywołać dowody, które wskazują na to, że oskarżony A. J. gromadził wiedzę i umiejętności, które faktycznie dawały mu możliwość wyprodukowania amfetaminy. Sąd przekonująco opiera się tu na zeznaniach M. P., od którego oskarżony pozyskiwał specjalistyczne wiadomości odnośnie procesów chemicznych. Analiza zabezpieczonych u oskarżonego A. J. notatek oraz wydruków z jego telefonu zawiera m.in. opisy produkcji amfetaminy, metamfetaminy, (...). W pomieszczeniach mieszkalnych i gospodarczych użytkowanych przez oskarżonego A. J. ujawniono i zabezpieczono bardzo dużo różnych przedmiotów, narzędzi i substancji. Ujawnione i zabezpieczone dowody rzeczowe podlegały badaniu biegłych. Sporządzona przez Laboratorium Kryminalistyczne (...)w Ł.. Z opinii tej jednoznacznie wynika, że na zabezpieczonych u A. J. bardzo wielu przedmiotach oraz w zabezpieczonych próbkach, szczegółowo opisanych w opinii, stwierdzono substancje psychotropowe w postaci metamfetaminy, amfetaminy, (...), prekursorów narkotykowych, w tym m.in. (...), (...), (...) i innych. Co istotne, z opinii tej wynika, że zabezpieczone próbki, w których stwierdzono metamfetaminę, amfetaminę, (...), (...) (...) mogą pochodzić z substancji stanowiących odpady poprodukcyjne wyżej wymienionych substancji z różnych etapów ich produkcji.

Wyjaśnieniom oskarżonego A. J. zaprzeczają także relacje jego znajomych. A. G. stanowczo zeznała, że A. J. mówił jej o wyprodukowaniu metamfetaminy i częstował nią R. R.. Także M. B. potwierdził, iż A. J. udzielił mu 1 gram metamfetaminy, mówiąc, iż pochodzi z jego produkcji.

Istotne znaczenie dla ustalenia wyprodukowania przez oskarżonego A. J. narkotyku, ale także dla ustalenia jego ilości oraz jego przejęcia przez oskarżonego M. B. ma wskazana przez Sąd Okręgowy korespondencja między oskarżonymi. Warto ją także w tym miejscu zacytować ponownie, bo ma ona wyjątkowo czytelną wymowę. Można mieć na tej podstawie pewność, że działania oskarżonego A. J. zakończone zostały powodzeniem, a oskarżony M. B. w krótkim czasie stawił się u niego po narkotyki i je odebrał. („… mam dla Ciebie jakieś 200 g swiezego eleganckiego i zajebistej jakości materiału o który prosiles bo wlasnie upiekłem i az sam sie jaram jakie wyszlo – k. 195) i mężczyźni umawiają się na spotkanie („No jestem w domu. Mozesz smialo przyjechać i dam Ci to co pisałem”, „Będę u Ciebie przed dziesiątą” – k. 195). Analiza kryminalna potwierdza z kolei, iż telefon M. B. logował się tego dnia w B., a zatem w miejscu zamieszkania A. J. (k.12 – Załącznik). Dowody te, w powiązaniu z powyższymi, dają przekonującą podstawę do dokonania ustaleń faktycznych co do sprawstwa obu oskarżonych w zakresie przypisanego im czynu produkcji amfetaminy.

Co do apelacji obrońcy oskarżonego A. J.:

Apelacja, choć poprawna formalnie, ma charakter wysoce ogólnikowy i faktycznie pozbawiona jest uzasadnienia, co istotnie utrudnia dokonanie kontroli instancyjnej w zakresie kwestionowanego przez skarżącego przypisania sprawstwa i winy oskarżonemu.

W pierwszym rzędzie należy wskazać, że nie zasługuje na akceptację zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. Przede wszystkim zarzut tego rodzaju ma charakter konkurencyjny wobec zarzutu naruszenia przepisów art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. Może bowiem zostać postawiony jedynie w wypadku, gdy ocena dowodów nie jest wadliwa, a jedynie nie może doprowadzić do rozstrzygnięcia wątpliwości.

Ocena postawionego zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo z art. 5 § 2 k.p.k. wymaga przede wszystkim wskazania, jakie znaczenie ma ta reguła dowodowa i w jakich okolicznościach może mieć zastosowanie. Nie jest to oczywiście reguła, która pozwala na zastąpienie dowodzenia w oparciu o dowody i fakty nimi stwierdzone. W pierwszym bowiem rzędzie, to dowody, gromadzone i oceniane na gruncie art. 7 k.p.k., mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Zarzuty w zakresie oceny dowodów na podstawie art. 4 k.p.k. lub 7 k.p.k., a taki zarzut skarżący stawia, mają charakter jednoznacznie konkurencyjny. " Naruszenie reguły in dubio pro reo możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy po przeprowadzonym prawidłowo postępowaniu dowodowym i odpowiadającej standardom wynikającym z art. 7 k.p.k. ocenie materiału dowodowego, nadal istnieją niedające się usunąć wątpliwości, które sąd rozstrzyga niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. Oznacza to, że w przypadkach, w których skarżący kwestionuje ocenę poszczególnych dowodów, nie może być mowy o naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k. Zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. mają bowiem charakter rozłączny” (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2021r., V KK 5/21, LEX nr 3268035). Konieczne jest przy tym wykazanie, że orzekający Sąd rzeczywiście powziął nie dające się usunąć wątpliwości, jednak nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego. " Dla zasadności tego zarzutu [naruszenia art. 5 § 2 k.p.k - przypis autora] nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do zgromadzonego materiału dowodowego i wymowy poszczególnych dowodów. Jeżeli poczynione ustalenia faktyczne uzależnione są od obdarzenia wiarą tej, czy innej grupy dowodów, nie wchodzi w rachubę naruszenie reguły in dubio pro reo, albowiem jednym z podstawowych obowiązków sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.)" (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2021r., V KK 233/21, LEX nr 3219932).

W rozpoznawanej sprawie zachodzi właśnie taka sytuacja. Skarżący natomiast ani w treści stawianego zarzutu, ani w uzasadnieniu swojej apelacji, nie wskazał jakie wątpliwości Sąd winien powziąć. Należy domniemywać, że chodzi o zasadnicze wątpliwości, także co do wiarygodności wyjaśnień składanych przez oskarżonego, a za tym i sprawstwa w odniesieniu do przypisanych oskarżonemu czynów. Natomiast Sąd Okręgowy nie wskazywał na istotne trudności w dokonaniu ustalenia stanu faktycznego na podstawie przeprowadzonych w sprawie dowodów. Jednocześnie nie można zasady in dubio pro reo traktować jako uniwersalnej normy procesowej, która przesądza o konieczności dania wiary najkorzystniejszym dla oskarżonego dowodom, w konfrontacji z innymi dowodami. A tak zdaje się traktuje to skarżący.

Z kolei oceniając postawiony przez skarżącego zarzut naruszenie przepisów postępowania (art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.) trzeba przyjmować, że brak jest też podstaw do tego, aby przyjmować, że przyznanie waloru wiarygodności dowodom wskazanym przez Sąd meriti miałoby nastąpić z naruszeniem wskazanych norm procesowych.

Sąd Apelacyjny wyżej, odnosząc się do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego M. B. w dostatecznie szerokim zakresie omawiał dowód z wyjaśnień oskarżonego A. J. oraz podstawy, dla których wyjaśnienia oskarżonego składane w toku śledztwa, winny zostać ocenione jako wiarygodne, w konfrontacji z wyjaśnieniami zmienionymi przedstawionymi na rozprawie. Wskazano, że wyjaśnienia wcześniejsze, nie tylko cechuje szczegółowość, ale są one przekonujące w zakresie motywów, jakie miałyby oskarżonym kierować. Inaczej niż wyjaśnienia składane przez oskarżonego na rozprawie. W końcu, za przyznaniem wiarygodności wskazanych wyjaśnień oskarżonego przemawia ich powiązanie z relacjami innych osób oraz okolicznościami wiarygodnie ustalonymi na podstawie wskazanych dowodów. Taka ocena dokonana przez Sąd Okręgowy nie tylko nie nosi cech dowolności w świetle wymagań art. 7 k.p.k., ale też nie pomija żadnego z istotnych dowodów, które zostały przeprowadzone w postępowaniu (brak jest podstaw do stwierdzenia naruszenia art. 410 k.p.k.).

Skarżący stawia jako kolejny zarzut (pkt 2) zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, który byłby wynikiem naruszenia wskazanych przepisów postępowania, ale też byłby niejako samoistnym błędem w ustaleniach faktycznych. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu już w przeszłości przedstawił ważki pogląd odnoszący się do błędu w ustaleniach faktycznych jako uchybienie w procesie dowodzenia i tak: „ Błąd w ustaleniach faktycznych może mieć postać błędu "braku" albo błędu "dowolności". Zarzut taki może zostać postawiony wówczas, gdy sąd, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie istotne w sprawie dowody, a także gdy prawidłowo je ocenił. Natomiast ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, sąd pominął wynikające z nich fakty istotne w sprawie albo ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone. Błąd dowolności może polegać również na wadliwym wnioskowaniu z prawidłowo ustalonych faktów co do istnienia lub nieistnienia faktu głównego w procesach poszlakowych. Błąd tego rodzaju oznacza, że określony fakt został ustalony dowolnie, gdyż nie ma oparcia w dowodach” (tak: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrok z dnia 9 sierpnia 2018 roku, II AKa 184/18 LEX nr 2556688). Z taką sytuacją mamy do czynienia właśnie przy ocenie zarzutu. Istota błędu w ustaleniach faktycznych ( error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia polega bowiem na tym, że Sąd dokonuje ustaleń faktycznych pomimo braku dowodów stwierdzających daną okoliczność (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności") – tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, wyrok z dnia 13 grudnia 2018 roku, w sprawie II AKa 379/18, Lex 2609637).

Nieuwzględnienie zarzutu odnoszącego się do wadliwości dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów, przekonuje, że nie doszło z tego powodu do błędu w ustaleniach faktycznych. Pozostaje jedynie oceniać postawiony przez obrońcę zarzut w kontekście ewentualnej dowolności ustaleń Sądu Okręgowego. Także i w tym zakresie twierdzenia skarżącego pozostają nieprzekonujące. Faktycznie zdecydowana większość ustaleń faktycznych została dokonana na podstawie relacji świadków, które stwierdzały konkretne działania oskarżonego, w tym w szczególności wyjaśnieniach samego oskarżonego, który przyznał się do popełnienia czynów oraz złożył obciążające siebie i M. B. wyjaśnienia. Co do zakresu i motywów zmiany wyjaśnień w toku rozprawy, należy odesłać wyżej, do części poświęconej zarzutom apelacji obrońcy M. B..

Sąd Okręgowy dokonał ustaleń faktycznych przeciwnych do wyjaśnień oskarżonego jedynie w zakresie wyprodukowania przez oskarżonego 200 gramów amfetaminy i przekazania jej oskarżonemu M. B.. Także w zakresie tego czynu podstawę dowodową szczegółowo omówiono wyżej. Wskazane tam dowody, w tym zeznania świadków A. G. i R. R., a przede wszystkim przedstawiona w uzasadnieniu wyroku korespondencja SMS między oskarżonymi, dają podstawę, że ustalenia sprawstwa, nie tylko nie są dowolne, ale są logiczne i przekonujące. Trzeba, także w tym zakresie wykluczać błąd w rozumowaniu Sądu.

Obrońca podniósł również zarzut rażącej niewspółmierności kar jednostkowych oraz kary łącznej wymierzonej oskarżonemu. Szczególne ten zarzut, z uwagi na brak uzasadnienia, pozostaje trudny do oceny.

Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku prezentowanym już w przeszłości, a które należy w tym miejscu powtórzyć: „ Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Oczywiście nie oznacza to, że na przykład kara mieszcząca się "pośrodku" tegoż zagrożenia zawsze będzie karą współmierną, a na zarzut rażącej niewspółmierności będą narażone wyłącznie kary niejako "graniczne". Niemniej jednak stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy za czynnik mający niebagatelne znaczenie przy całościowej ocenie, czy konkretna kara jest niewspółmierna, i to rażąco” – tak Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, wyrok z dnia 7 kwietnia 2022 roku, w sprawie II AKa 479/21, LEX nr 3397950). Sąd Okręgowy wymierzając oskarżonemu kary za poszczególne przestępstwa wskazał okoliczności, które determinowały ocenę społecznej szkodliwości oraz wpływały na wymiar kary jako okoliczności łagodzące (w przewadze) oraz okoliczności obciążające. Sąd Okręgowy przyjmował także, że oskarżony jest osobą niekaraną, a jego wcześniejsze skazanie, o którym informacja pozostaje zamieszczona nadal w informacji K. (k. 3257), uległo zatarciu. Konsekwencją takiego właśnie podejścia było wymierzenie oskarżonemu kar jednostkowych (pkt XIII, XIV i XVIII), do 8 miesięcy pozbawienia wolności, które jedynie w niewielkim stopniu przewyższają dolne ustawowe zagrożenie za przypisane oskarżonemu przestępstwa. Za zasadniczy, z uwagi na warunki odpowiedzialności oskarżonego czyn z pkt XV części dyspozytywnej, stanowiący między innymi zbrodnię z art. 53 ust 2 upn, wymierzono oskarżonemu karę 3 lat pozbawienia wolności. Karę w dolnych ustawowych granicach zagrożenia. Nawet w sytuacji, kiedy w tym przypadku wskazał na: znaczną społeczna szkodliwość czynu (którą trzeba wiązać z rodzajem substancji psychotropowej, która była przedmiotem przestępstwa, tzw. twarde narkotyki), naruszenie bardzo ważnego dobra chronionego prawem oraz ilości wyprodukowanej substancji psychotropowej. W ocenie Sądu Apelacyjnego trzeba w tym zakresie mieć zwłaszcza na uwadze ilość środka psychotropowego będącego przedmiotem przestępstwa, która nie tylko wyczerpuje znamię znacznej ilości, ale faktycznie stanowi wielokrotność tej wartości.

Wymiar kary orzeczonej oskarżonemu nie może być traktowany jako nadmiernie surowy. Wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe uwzględniają przede wszystkim okoliczności łagodzące wskazane przez Sąd i faktycznie zostały wymierzone w minimalnym ustawowym wymiarze.

Skarżący obrońca w toku rozprawy odwoławczej uzupełniając zarzut podniesiony w pisemnej apelacji domagał się złagodzenia kary wymierzonej oskarżonemu przez zastosowanie nadzwyczajnego jej złagodzenia i wymierzenie mu kary pozbawienia wolności poniżej zagrożenia ustawowego. Takie stanowisko, poza niewątpliwie dobrą opinią o oskarżonym, co należy wnosić także z dowodów z dokumentów złożonych przez obrońcę w postępowaniu odwoławczym oraz przekonaniem, że ten będzie w przyszłości przestrzegał porządku prawnego, nie ma koniecznego uzasadnienia. Nadzwyczajne złagodzenia kary na podstawie ogólnej przesłanki z art. 60 § 2 k.k. wymaga ustalenia, że w sprawie mamy do czynienia ze szczególnie uzasadnionym wypadkiem. W sytuacji czynu przypisanego oskarżonemu, ale także w odniesieniu do sytuacji osobistej oskarżonego, takie szczególne okoliczności uzasadniające wyjątkowe potraktowanie nie zachodzą. Trzeba mieć na uwadze, że oskarżony nie przyznał się częściowo do przypisanych mu czynów, a w istotnym zakresie, gdzie pomawiał inne osoby o popełnienie przestępstwa, w toku postępowania sądowego zmienił stanowisko i swoim wcześniejszym wyjaśnieniom zaprzeczył. Nie ma więc także szczególnych okoliczności odnoszących się do samego zachowania oskarżonego w procesie i jego zasadniczego wkładu w wyjaśnienia okoliczności sprawy. Stąd brak jest przekonujących powodów, aby także i taki wniosek apelującego obrońcy uwzględnić.

Nie zasługuje na uwzględnienie również podniesiony w apelacji zarzut niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary łącznej. Podobnie jak kary jednostkowe, kara łączna 3 lat i 2 miesięcy, wymierzana w korzystniejszym dla oskarżonego stanie prawnym obowiązującym do 24 czerwca 2020 roku, wprawdzie nie jest karą minimalną, ale na pewno jest karą bardzo łagodną. Sąd uwzględnił, iż czyny przypisane oskarżonemu godziły w różne dobra prawne. Miał na względzie ilość przestępstw, jakich dopuścił się oskarżony. Z tych względów, Sąd wykluczył możliwość zastosowania zasady absorpcji. Absorpcja, tak jak kumulacja, znajduje uzasadnienie w zupełnie wyjątkowych sytuacjach. W przedmiotowej sprawie sytuacja taka nie występuje, a zatem kara łączna pozbawienia wolności i grzywny winny zostać wymierzone według zasady asperacji. Asperacji, która faktycznie zbliża się do absorpcji.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego A. K. (1) :

Skarżący w treści stawianego zarzutu, a szerzej jeszcze w uzasadnieniu apelacji podważa wiarygodność i postponuje zeznania T. K. jako źródła dowodowego, które może stanowić podstawę prawidłowych ustaleń faktycznych.

Sąd Apelacyjny zamieścił już wcześniej stanowisko w zakresie oceny wiarygodności dowodu z zeznań T. K.. Ten bowiem składał zeznania także pozwalające na ustalenie sprawstwa oskarżonego M. B.. W tym zakresie relacja tego świadka, nie tylko okazała się przekonująca, ale przede wszystkim z pozytywnym wynikiem została zweryfikowana na podstawie innych wiarygodnych dowodów.

Nie powtarzając w tym miejscu wskazanych wyżej okoliczności, zeznania T. K. należy uznawać za stanowcze i konsekwentne, bo ten podtrzymał swoje pomówienia także zeznając na rozprawie. Świadek był konsekwentny mimo obawy o bezpieczeństwo, które sygnalizował zresztą już w fazie śledztwa. Deklarowane przez niego obawy mogą mieć faktyczne podstawy, mając na uwadze dotychczasowy sposób życia oskarżonych A. K. (1), a zwłaszcza M. B., który miał prowadzić działalność narkotykową w istotnym rozmiarze.

Pomówienia T. K. zasadzają się na niekwestionowanej przez oskarżonego znajomości mężczyzn. W kontaktach telefonu T. K. miał zapisany nr telefonu A. K. (1). Załącznik nr 20 do analizy kryminalnej potwierdza 79 połączeń wychodzących i 70 połączeń przychodzących między A. K. (1) a T. K. w okresie od 20.06.2019 r. do 9.08.2019 r., co potwierdza okresowo intensywne kontakty między mężczyznami. Fakt, że nie jest to już okres późniejszy niż okres czynu przypisanego oskarżonemu w pkt XXII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku i brak takiego dowodu za okres czynu, nie ma wpływu na ocenę wiarygodności relacji T. K., który twierdzi, że wcześniej kupował od oskarżonego narkotyki.

Sąd Okręgowy wskazuje także na wymowę dowodu z danych telekomunikacyjnych, oględzin telefonów, opinii informatycznych oraz analizy kryminalnej dotyczącej nawiązywanych kontaktów między M. B., A. K. (1), B. S., T. K. oraz innymi osobami. Nie budzi wątpliwości fakt, iż mężczyźni ci znali się i często kontaktowali się ze sobą. M. B. odwiedzał również A. K. (1), kiedy ten przebywał w Holandii (tak również J. P. – k. 3051). To ważne ustalenie przede wszystkim z uwagi na to, że pozwala pozytywnie zweryfikować twierdzenia T. K., że wprawdzie nabywał narkotyki od oskarżonego A. K. (1), ale pochodziły one od M. B..

Skarżący zarzut błędnej oceny wiarygodności dowodu z zeznań T. K. opiera na jego sprzeczności z innymi dowodami, w szczególności wyjaśnieniami oskarżonego A. K. (2) i świadków, głównie członków jego najbliższej rodziny: J. P., K. K., J. K., S. N., M. Z. (3), M. Z. (2) i P. K. (2), którzy mieliby stwierdzać alibi oskarżonego na okres pierwszego półrocza 2019 roku. Sąd Okręgowy jednoznacznie krytycznie ocenia wiarygodność tych dowodów. Ocena ta ma uzasadnienie, nie tylko w okolicznościach w jakich świadkowie ci zostali przesłuchani, ale – na co zwraca uwagę Sąd Apelacyjny – zwłaszcza samej treści złożonych przez tych świadków zeznań. O ile świadkowie ci z dużą dozą pewności twierdzili, że A. K. (1) w omawianym okresie przebywa w Holandii i ani razu nie przyjechał do Polski, to już w odniesieniu do innych okoliczności ich relacje są już mało spójne. Warto tu wskazać, że właśnie w czasie nieobecności w kraju miały być święta wielkanocne, matka oskarżonego miała mieć zawał, a jego partnerka S. N. była w ciąży (urodziła w sierpniu 2019 roku) i to ona, a nie oskarżony, przyjeżdżała na spotkania. Znacząca jest przy tym niespójność relacji S. N. co do okoliczności zakupu/sprzedaży przez oskarżonego samochodu V. (...) w tym czasie.

Skarżący czyni przedmiotem zarzutu (pkt 2) oddalenie wniosku dowodowego z naruszeniem art. 170 § 1 k.p.k. zmierzającego do ustalenia, że oskarżony w okresie objętym zarzutem mógł użytkować samochód marki H. (...). Zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie przede wszystkim z uwagi na fakt, że skarżący do tej okoliczności przywiązuje nadmierne znaczenie. Fakt, że T. K. wskazuje właśnie na to, że oskarżony A. K. (1) poruszał się takim właśnie samochodem nie musi przesądzać, że miało to miejsce właśnie w okresie przypisanego mu czynu. Po drugie: T. K. trafnie wskazuje na taki właśnie samochód, bo oskarżony mógł być tak widywany, czemu co do zasadny nie zaprzeczył. Spór dotyczy wyłącznie momentu jego użytkowania. W końcu: Sąd Apelacyjny przeprowadził dowód z dostępnej internetowo informacji o pojeździe z Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców (k. 3290-3293), z której wynika, że taki samochód nabyła 20.11.2014 roku osoba prywatna (E. N. – matka partnerki oskarżonego S. N. – k. 3018, chociaż faktycznie samochód ten miałby być własnością jej syna), ale dotychczas nie odnotowano w ewidencji zbycia tego samochodu i osoby nowego właściciela. Jeśli założyć, że samochód został sprzedany, jak twierdzi obrona, to obowiązku zgłoszenia tej transakcji nie dopełniła żadna ze stron, a minęło już przeszło 5 lat.

W konsekwencji ani wskazane tu dowody nie wykazują przekonująco twierdzeń skarżącego, ani prowadzenie takich dowodów nie ma takiego znaczenia jakiego oczekuje skarżący. W konsekwencji należy przyjmować, że relacja T. K. nie może zostać skutecznie zakwestionowana przez podnoszone przez skarżącego tu okoliczności.

Skarżący podniósł również zarzut rażącej surowości kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu w pkt XXII części dyspozytywnej. Skarżący domaga się wymierzenia mu, na podstawie art. 37a § 1 k.k. kary wolnościowej. Zastosowanie wskazanego przepisu może mieć miejsce wyłącznie wówczas, gdy zachodzą okoliczności do złagodzenia kary, gdy wolnościowe kary (ograniczenie wolności lub grzywna) będą realizowały dyrektywy sądowego wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 k.p.k. , a w szczególności zaś jeśli kara łagodniejsza będzie współmierna do społecznej szkodliwości czynu oraz wdroży oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. W sytuacji oskarżonego tak nie jest. Sąd Okręgowy wymierzając oskarżonemu karę, przy braku okoliczności łagodzących, miał na uwadze: znaczną społeczną szkodliwość czynu oraz uprzednią karalność oskarżonego. Aktualne dane o karalności oskarżonego (k. 3253-3256) stwierdzają jego wielokrotną karalność (8 x), w tym za przestępstwa przeciwko mieniu i przestępstwa narkotykowe. Oskarżony też odbywał karę pozbawienia wolności w latach 2020-2022. Ta okoliczność przekonuje, że winna mu zostać wymierzona kara pozbawienia wolności i to w ustawowych granicach.

Kara 8 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu nie razi surowością. Jest to kara jedynie w niewielkim stopniu surowsza od ustawowego minimum (6 miesięcy), i powinna realizować w stopniu dostatecznym wszystkie dyrektywy wymiaru kary, także dyrektywę sprawiedliwościową. Wymiar kary pozostaje, podobnie jak kwestia oceny dowodów, w zakresie sędziowskiej swobody. Art. 438 pkt 4 k.p.k. daje możliwości ingerencji sądowi odwoławczemu wyłącznie w sytuacji skrajnie nieakceptowalnej. Tylko wówczas gdy, różnica między karą wymierzoną, a karą jaką należałoby wymierzyć jest tak duża, że uzasadnia przekonanie, że faktycznie mamy do czynienia z niewspółmiernością w stopniu rażącym, w stopniu oczywistym, dostrzegalnym na pierwszy rzut oka (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2022 r., w sprawie I KK 173/22, OSNK 2023/2/5; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2021 r., w sprawie II AKa 252/20, LEX nr 3253561 i wyrok z dnia 18 sierpnia 2022 r., w sprawie II AKa 61/21 LEX nr 3409556). Taka sytuacja wobec A. K. (1) bez wątpienia nie zachodzi. Nie ma więc podstaw do zmiany wyroku, także w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary.

Odnośnie apelacji prokuratora:

Apelacja prokuratora w istotnym zakresie stawianych zarzutów zasługiwała na uwzględnienie.

Prokurator jako pierwszy postawił zarzut na korzyść oskarżonego M. B., naruszenia art. 64 § k.k. w zw. z art. 114a § 1 k.k. podnosząc, że wyrok skazujący i wykonanie kary w Wielkiej Brytanii, po jej opuszczeniu Unii Europejskiej z dniem 31 stycznia 2020 roku, nie stanowi orzeczenia stanowiącego podstawę do ustalenia karalności i recydywy w warunkach art. 64 § 1 k.k.

Jeszcze przed oceną tak postawionego zarzutu należy wskazać, że już same ustalenia Sądu Okręgowego odnoszące się do skazania oskarżonego M. B. wyrokiem Sądu Crown Court w P., w sprawie sygn. akt 15/2005/199823T, nie daje koniecznej podstawy do ustalenia warunków powrotności do przestępstwa. Przepis art. 64 § 1 k.k. wymaga ustalenia, że oskarżony odbył co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, w okresie 5 lat przed dokonaniem czynu. Koniecznym jest więc ustalenie okresu odbycia poprzednio orzeczonej kary. Takich ustaleń jednak nie dokonano w sprawie, a brak jest takiego wskazania w opisie zarzucanych w a/o czynów, ale także opisie poprawionym, przyjętym w pkt I części dyspozycyjnej zaskarżonego wyroku. Zmiana tego opisu i uzupełnienie ustaleń w tym zakresie nie byłoby możliwe z uwagi na kierunek zaskarżenia rozstrzygnięcia (na korzyść) w apelacji prokuratora.

Zasadniczym pozostaje jednak ocena zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego postawionego przez prokuratora. Opierając się na treści dyspozycji art. 114a § 1 k.k. skarżący przyjmuje, że normę co do zasady odnoszącą się do wzajemnego uznawania orzeczeń i wykonywania orzeczeń w krajach Unii Europejskiej należy adaptować także do innych zakresów orzekania w prawie karnym. Skarżący na uzasadnienie swojego stanowiska przywołuje szereg poglądów doktryny i orzecznictwa. W tych okolicznościach należy taki sposób wykładni przepisu art. 114a § 1 k.k. uznać za poprawny i przyjmować, że zakres karalności stanowiącej podstawę do ustalenia recydywy z art. 64 k.k. ograniczona jest do orzeczeń wydanych w krajach Unii Europejskiej.

W niniejszej sprawie dostrzegać trzeba także zmianę przepisów w czasie. W chwili czynu (przed 31 stycznia 2020 roku) Wielka Brytania była w Unii Europejskiej, a czyn został popełniony w warunkach art. 114a § 1 k.k. Już w czasie orzekania przez Sąd I instancji sytuacja się zmieniła. Wymaga to rozstrzygnięcia o warunkach odpowiedzialności. Właściwym będzie tu, na ogólnych zasadach rozstrzygania o kolizji ustaw w czasie, zastosowanie stanu prawnego korzystniejszego dla oskarżonego.

Konsekwencją uwzględniania tego zarzutu apelacji prokuratora była zmiana ustaleń oraz kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu M. B. czynów w pkt I – V, VIII części dyspozytywnej (rozstrzygnięcie w pkt II. 1.-6. niniejszego wyroku.

Prokurator nie zaakceptował ustalenia Sądu Okręgowego (pkt III i XV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku), gdzie przyjęto, że zachowanie oskarżonego M. B. polegające na współdziałaniu z A. J. w wyprodukowaniu 200 gramów amfetaminy, nie stanowi sprawstwa sensu stricto z art. 18 § 1 k.k., ale jedynie podżeganie i pomocnictwo do takiego przestępstwa.

Przepis art. 18 § 1 k.k. zawiera trzy zasadnicze zjawiskowe formy sprawstwa: 1) jednosprawstwo - gdy przestępstwo popełnia jedna osoba, 2) współsprawstwo - gdy kilka osób działa wspólnie i w porozumieniu, odgrywając równorzędne role oraz 3) sprawstwo kierownicze - gdy jedna osoba kieruje wykonaniem czynu przez inną osobę lub wykorzystuje jej uzależnienie. Nie ulega wątpliwości, że w sytuacji oskarżonego może chodzić wyłącznie o współsprawstwo. Oskarżony M. B. nie realizował ustawowego znamienia czasownikowego (wytwarzanie, przetwarzanie, wyrabianie – art. 53 ust. 1 upn). Skarżący prokurator opierając się na poglądach doktryny wskazuje, że zachodzą podstawy do ustalenia sprawstwa nawet w takiej sytuacji, przy braku realizacji nawet w części znamienia czasownikowego, wyłącznie na podstawie stosunku sprawcy do czynu, bądź jego obiektywnego wkładu w realizację przestępstwa. Ustalone zachowanie oskarżonego M. B. żadnego z tych kryteriów nie spełnia. Ten nie traktował przestępstwa za własne. Z kolei oceniając jego zachowania w aspekcie materialnym (wkładu w realizację przestępstwa), także zachowanie oskarżonego nie spełnia koniecznych cech sprawstwa. Oskarżony M. B. zachęcał A. J. do produkcji narkotyku, obiecał, że będzie narkotyk kupował za ustaloną cenę, w końcu dostarczał środków chemicznych do produkcji. Jednocześnie zakres produkcji (metoda, miejsce, czas, ryzyko niepowodzenia itd.) pozostawało wyłącznie w gestii A. J.. Można nawet przyjmować, że A. J. w zakresie produkcji narkotyku zachował niezależność, a sukces wysiłków nie był warunkowany udziałem w tym oskarżonego M. B.. W tych okolicznościach należy przyjmować, że ustalenie Sądu Okręgowego nie jest obarczone błędem. Jest ono logiczne i zasługuje na uwzględnienie. Brak jest w zachowaniu oskarżonego takich cech, które pozwalałyby jego rolę traktować jako istotną w takim stopniu, aby można ją traktować tak samo jak rzeczywistego sprawcę. Forma zjawiskowa podżegania i pomocnictwa w sposób pełny i przekonujący definiuje zachowanie oskarżonego M. B. i nie ma podstaw do zmiany tych ustaleń.

Sąd Apelacyjny akceptuje kolejny zarzut (odnośnik 3). Skarżący formułując ten zarzut odnosi się w jego treści do rozstrzygnięcia z pkt IV części dyspozytywnej, które orzeka o ciągu przestępstwa z art. 91 § 1 k.k. obejmującym skazanie za czyn opisane w pkt 4, 5 i 9. Dwa ostatnie już w treści zarzutu były kwalifikowane jako nieodpłatne udzielenie środka odurzającego i psychotropowego z art. 58 ust 1 upn. Brak jest dowodów na innych charakter tych działań, tak na podstawie dowodów zgormadzonych w postępowaniu przygotowawczym, ale także na podstawie materiału postępowania sądowego. Stąd brak jest jakichkolwiek podstaw do odmiennej oceny w zakresie tych przypisanych oskarżonemu czynów.

Uzasadnienie apelacji (str. 16) karze przyjmować, że omawiany tu zarzut apelacji prokurator odnosi faktycznie, nie do wszystkich przestępstw ciągu, ale wyłącznie do czynu z pkt 4, udzielenie oskarżonemu A. J. 20 tabletek ecstasy – (...) w związku z przekazaniem wyposażenia zakupionego od tego oskarżonego samochodu B., w akcie oskarżenia zakwalifikowanego jako przestępstwo z art. 59 ust. 1 upn. I tak formułowany zarzut zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy nieprzekonująco przyjmuje, że przekazanie tych środków psychotropowych nie miało faktycznie związku z dodatkowym wyposażeniem. Było formą wdzięczności za takie wyposażenie.

Ma rację skarżący, że należy przypisać oskarżonemu działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Nie wchodząc niepotrzebnie w szczegóły, Sąd przecież ustala, że działanie oskarżonego miało związek z rozliczeniami między oskarżonymi. Rozliczeniami stricte majątkowymi. Nawet jeśli przekazanie miało miejsce już po sprzedaży samochodu, to pozostawała kwestia rozliczeń (długu), który został spłacony właśnie w taki sposób. Oskarżony M. B. spłacił w ten sposób swoje zobowiązanie, uzyskał przysporzenie, którego ekwiwalentem był środek niedozwolony w obrocie. Mamy więc w tym przypadku spełnione szczególne znamię, które przesądza o istnieniu kwalifikowanej postaci udzielenia z art. 59 ust. 1 upn.

Zachodziła więc podstawa do zmiany orzeczenia w zakresie ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. Warunki ciągu spełniały nadal dwa przestępstwa z pkt 5 i 9 części wstępnej wyroku, czy w kształcie zarzucanym oskarżonemu (pkt 4 części wstępnej), podlegający innej kwalifikacji winien podlegać odrębnemu ukaraniu. Rozstrzygnięcie w tym przedmiocie zawarte zostało w pkt II. 4. niniejszego wyroku.

Wymierzając oskarżonemu karę za przestępstwo i odrębnie za ciąg przestępstw, Sąd Apelacyjny nie widział potrzeby, aby istotnie modyfikować wymiar kary zawarty w orzeczeniu Sądu Okręgowego. Nawet przyjęcie surowszej kwalifikacji prawej za czyn z pkt 4 części wstępnej, nie miało wpływu na istotną zmianę oceny społecznej szkodliwości tego czynu oraz innych okoliczności, jakie Sąd Okręgowy wziął pod uwagę w tym zakresie. Szerzej o wymiarze kary niżej, w związku z odrębnie formułowanym zarzutem w tym przedmiocie.

Nie zasługuje na uwzględnienie w całości kolejny zarzut apelacji prokuratora wobec M. B. (odnośnik 4). Przyjęcie kwalifikowanej postaci przestępstwa niealimentacji z art. 209 § 1a k.k. wymaga wykazania, że zachodził materialny skutek w postaci narażenia uprawnionego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Także i ta dodatkowa okoliczność wymaga wykazania dowodami, nie można jej domniemywać, jak przedstawia to skarżący. Sąd Okręgowy przekonująco podnosi, że wobec odmowy składania zeznań przez matkę małoletniego, pod opieką której ten pozostaje, nie można przekonująco ustalić jej stanu dochodów i majątku, co miałoby wprost przełożenie na ocenę możliwości narażenia. Trzeba w tych okolicznościach dostrzegać możliwość, że sytuacja majątkowa drugiego z rodziców (matki) jest dobra i może ona zabezpieczyć podstawowe przecież potrzeby życiowe dziecka. Bez szczególnego rozwodzenia się w tym zakresie trzeba akceptować przyjęte w tej materii zapatrywania Sądu Okręgowego. Nie ma żadnych przesłanek, aby dokonywać przeciwnych ustaleń.

Sąd Apelacyjny nie zaakceptował również kolejnego zarzutu (odnośnik 5) podnoszącego błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu A. J. w pkt XIII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy przyjmuje, że oskarżony A. J. wymieniając się z A. G. clonozepam za metamfetaminę działał w celu i osiągnął korzyść osobistą. Skarżący prokurator twierdzi natomiast, że była to też korzyść majątkowa i domaga się też zmiany ustaleń w tym zakresie. Z takim stanowiskiem zgodzić się nie można. Działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej odnosić należy do działań w sferze majątkowej, stricte do obrotu regulowanego prawnie. Ani narkotyki, wyjęte z obrotu, nie stanowią majątku (mienia), ani ich „sprzedaż”, czy „zamiana” nie stanowi właściwej umowy w rozumieniu przepisów prawa cywilnego. Trzeba się w tym zakresie odwołać choćby do odrębnego uregulowania zawartego w przepisach art. 64 § 1 – 4 upn, zawierającego odrębne uregulowanie przestępstwa kradzieży właśnie w odniesieniu do środków niedozwolonych, do których odnosi się ustawa. W konsekwencji, jeśli dochodzi do udzielenia, obrotu narkotykowego to korzyść majątkowa występuje jedynie po jednej stronie transakcji, po stronie zbywcy, który uzyskuje środki pieniężne lub inne mienie. Inaczej po drugiej stronie. Taka też jest sytuacja w omawianym przypadku, wymiana niedozwolonych środków, nie może być traktowana jako korzyść majątkowa. Zapatrywanie prawne Sądu Okręgowego jest w całości przekonujące.

Skarżący podnosi też zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że zachowanie oskarżonego A. J. stanowi wypadek mniejszej wagi w rozumieniu art. 59 ust 3 upn. Sąd przyjął, że oskarżony udzielił substancji psychotropowej w postaci clonazepamu w ilości nie mniejszej niż 18 tabletek w celu osiągnięcia korzyści osobistej, tj. w zamian za udzielenie mu przez tę ustaloną osobę substancji psychotropowej w postaci matamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 0,5 grama za 6 tabletek. Ocena, że czyn oskarżonego stanowi wypadek mniejszej wagi zasadza się na ocenie całości okoliczności sprawy, a zwłaszcza ocenie, że oskarżony pozyskiwał w ten sposób najwyżej parę dawek narkotyku (metamfetaminy), którą zażywał do dawna i być może jest od niej uzależniony. Zachowanie takie nie jest nacechowane istotnym stopniem społecznej szkodliwości. Ocena przeciwna zaprezentowana przez skarżącego nie zawiera żadnych nowych okoliczności, które miałyby podważać ocenę zaprezentowaną w uzasadnieniu wyroku. Z pewnością może być traktowana jako uprzywilejowana forma przypisanego oskarżonemu przestępstwa.

Sąd nie podzielił także kolejnego zarzutu (odnośnik 6) podnoszącego obrazę prawa materialnego, tj. art. 12 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 г. о bezpieczeństwie obrotu prekursorami materiałów wybuchowych w zw. z art. 22 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady UE nr (...) z dnia 20 czerwca 2019 r. w sprawie wprowadzania do obrotu i stosowania prekursorów materiałów wybuchowych, zmieniającego rozporządzenie WE nr 1907/2006 i uchylającego rozporządzenie UE nr 98/2013 poprzez ich niezasadne niezastosowanie i w konsekwencji wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu, o którym mowa w punkcie XVIII części dyspozytywnej wyroku przepisu art. 12 wspomnianej wyżej ustawy na skutek błędnego uznania, że brak wskazania rozporządzenia UE nr 2019/1148 w treści tego przepisu zamiast uchylonego rozporządzenia UE nr 98/2013 uniemożliwia przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa określonego w art. 12 wspomnianej ustawy, podczas gdy w świetle przywołanych wyżej przepisów prawa nie budzi żadnych wątpliwości, że czyn zarzucany oskarżonemu A. J. wyczerpuje znamiona przywołanego wyżej przestępstwa.

Wbrew argumentacji prowadzonej szeroko w uzasadnieniu apelacji, trzeba w pierwszym rzędzie odwołać się do przepisu art. 12 ustawy z dnia 13 kwietnia 2016 г. о bezpieczeństwie obrotu prekursorami materiałów wybuchowych, który zawiera całość ustawowych znamion przestępstwa: „Przeciętny użytkownik, który, wbrew przepisom rozporządzenia (UE) nr (...), wprowadza, posiada lub używa prekursor materiałów wybuchowych podlegający ograniczeniom, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”. Częścią dyspozycji jest tutaj konkretne rozporządzenia UE nr 98/2013, a nie norma blankietowa, która odwoływałaby się do odrębnego uregulowania w stosowanych przepisach krajowych lub unijnych. Taka właśnie redakcja przepisu pozostaje zasadnicza dla ustalenia reguł odpowiedzialności karnej. O ile w innych działach prawa, a nawet w postępowaniu karnym, dopuszczalne jest odwoływanie się do analogii, to przepis art. 1 § 1 k.k. czyni podstawową zasadą odpowiedzialności legalizm (czyn zagrożony pod groźbą kary przez ustawę). Przepis ten jest normą gwarancyjną i nie może być interpretowany rozszerzająco tj. choćby przez to, że w miejsce jednych elementów normy, nieaktualnych, wprowadza się inne.

Nie ulega wątpliwości dla skarżącego, ale też dla Sądu, że doszło do zastąpienia jednego rozporządzenia (UE) nr (...) drugim (...), o takiej samej treści w doniesieniu do substancji (prekursorów), które są przedmiotem oceny w niniejszej sprawie. Trudno też podważać argumenty funkcjonalne i celowościowe podnoszone przez skarżącego. Niemniej, żadna z zastosowanych tu reguł wykładni nie może pozostawać sprzeczna z wykładnią semantyczną. Nie może zastępować samej normy prawnej. A tak byłoby przy przyjęciu, że przedmiotem ochrony są substancje wymienione w aktualnie obowiązującym rozporządzenia. Trzeba przyjmować, że doszło do niedopatrzenia ustawodawcy, który nie dokonał stosowanej zmiany ustawy, w reakcji na zmianę prawa unijnego. Nie można jednak koniecznej zmiany zastępować wykładnią.

W konsekwencji należało podzielić rygorystyczne stanowisko zaprezentowane przez Sąd Okręgowy.

Skarżący na koniec podnosi także zarzuty rażącej niewspółmierności kar jednostkowych i kary łącznej wymierzonych oskarżonemu M. B. (odnośnik 7) oraz A. J. (odnośnik 8) oraz domaga się wymierzenia oskarżonym kar istotnie surowszych. Sąd uwzględnił zarzut jedynie w zakresie kary grzywny, przez podwyższenie stawki dziennej grzywny do poziomu wskazanego przez skarżącego.

Oceniając postawiony tu przez skarżącego zarzut należy wskazać, że Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku (pkt 4 uzasadnienia) wskazał w odniesieniu do każdego z przypisanego oskarżonym czynu przesłanki wymiaru kary. W zasadniczym zakresie wskazywał też na stopień społecznej szkodliwości przypisywanych czynów oraz sposób działania oskarżonych. Ustalenia odnoszące się do oskarżonego M. B. uległy także obecnie zmianie, gdyż na skutek uwzględnienia apelacji prokuratora, zmienione zostały warunki odpowiedzialności oskarżonego i wyeliminowano ustalenie o działaniu w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. Z kolei w stosunku do oskarżonego A. J. złożone do akt postępowania dowody przekonują o jego pozytywnej opinii w miejscu zamieszkania oraz działalności zawodowej (artystycznej).

Sąd odwoławczy nie dopatruje się aktualnie takich okoliczności, które nie zostały uwzględnione przez Sąd Okręgowy, ani tego, żeby którejkolwiek z okoliczności nie zostało nadane właściwe, prawidłowe znaczenie. Przeciwnie wymiar kary dokonany przez Sąd Okręgowy jest wyważony, umiarkowany, adekwatny do okoliczności czynów oskarżonych.

Sąd Apelacyjny zmieniając wymiar kar jednostkowych (pkt II. 4. a) – b) był zobligowany do wymierzenia oskarżonemu M. B. kary łącznej (pkt V wyroku). Zastosował w tym przypadku tą samą co Sąd Okręgowy zasadę asperacji oraz ten sam wymiar kary łącznej pozbawienia wolności (4 lata pozbawienia wolności). Jest to wynikiem pełnej akceptacji oceny okoliczności sprawy, a przede wszystkim oceny osoby oskarżonego, który, jak podnosi to prokurator, był wielokrotnie karany i powraca do przestępstwa.

Kary łączne wymierzone oskarżonym M. B. (4 lata pozbawienia wolności) oraz A. J. (3 lata i 2 miesiące pozbawienia wolności) to kary obiektywnie dolegliwe. I taki stopień dolegliwości będzie istotnie przez oskarżonych odczuwalny. Kara w tym rozmiarze realizuje przy tym dyrektywę sprawiedliwości, ale też będzie kształtowała należycie świadomość społeczną oraz działała na oskarżonych wychowawczo. Powinna znaleźć akceptację.

Jak wskazano to już wyżej w części poświęconej apelacji obrońcy oskarżonego A. J., wymiar kary pozostaje w gestii Sądu I instancji, w zakresie swobody sędziowskiej. „ Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, ….” art. 53 § 1 k.k. Zmiana orzeczenia o karze w drodze odwoławczej może mieć miejsce jedynie w warunkach przewidzianych w art. 438 pkt 4 k.p.k. stwierdzenia rażącej niewspółmierności kary. Orzecznictwo wymaga przy tym, aby owa rażąca niewspółmierność kary miała charakter zasadniczy, oczywisty i rażący. Nie wystarczy tu inna ocena, czy inne osobiste przekonania co do potrzeby wymierzenia kary w innym rozmiarze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2021 roku, w sprawie II DOW 15/21, LEX nr 3261440; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2021 roku, w sprawie II AKa 252/20, LEX nr 3253561 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 sierpnia 2022 roku, w sprawie II AKa 61/21, LEX nr 3409556).

Zarzuty co do kary podniesione przez prokuratora nie dają podstaw do stwierdzenia, że spełniona została taka przesłanka odwoławcza.

Sąd Apelacyjny zaakceptował zarzut apelacji prokuratora jedynie w odniesieniu do ustalonej przez Sąd Okręgowy wysokości stawki dziennej grzywny. Wymierzenie jej w kwocie 10 złotych razi łagodnością. Stawka w minimalnym wymiarze pozostaje oczywiście nieadekwatna do aktualnej wartości pieniądza, a przede wszystkim do możliwości majątkowych i zarobkowych oskarżonych M. B. i A. J.. Ci mają dochody i majątek, który pozwala im na uiszczenie adekwatnej do okoliczności czynu grzywny. Kwota 20 zł jaką przyjął Sąd zmieniając wyrok wobec oskarżonych nie jest kwotą wysoką, ale zdecydowanie bardziej adekwatną do okoliczności sprawy.

Wymierzając oskarżonemu A. B. karę łączną Sąd Apelacyjny zobowiązany był zaliczyć oskarżonemu na jej poczet okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowani (pkt VI wyroku). Sąd zaliczył oskarżonemu, tak samo jak w było w zaskarżonym wyroku, okres od 26 sierpnia 2019 r. godz. 6:15 do 1 października 2019 r. godz. 6:15 i od 27 lipca 2020 r. godz. 6:15 do 30 lipca 2021 r. godz. 14:40.

Kwestia zaliczenia była przedmiotem zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego (pkt 1). Jednakże zarzut taki nie podlegałby rozpoznaniu. Zgodnie bowiem z art. 447 § 6 k.p.k. nie mogą stanowić zarzutu apelacji rozstrzygnięcia, które mogłoby zostać zmienione między innymi na podstawie art. 420 k.p.k. A tak byłoby z kwestią zaliczenia.

Zaliczenie w niniejszej sprawie nie może uwzględniać całego okresu tymczasowego aresztowania oskarżonego w sprawie, gdyż w okresie od 1 października 2019 r. godz. 6:15 do 27 lipca 2020 r. godz. 6:15 była wobec oskarżonego wykonywana kara orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego w Końskich z dnia 23 listopada 2018 roku, w sprawie II K 443/18. Okres ten zaliczony w innej sprawie, nie podlega zaliczeniu na poczet kary wymierzonej w aktualnym postępowaniu.

Sąd orzekając o nieuwzględnieniu apelacji wszystkich oskarżonych, na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., art. 633 k.p.k. i art 634 k.p.k. obciążył ich wydatkami za postępowania odwoławcze oraz na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust 1 oraz art. 9 i 10 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983.49.223 tj.) wymierzył mi opłatę; oskarżonemu A. K. (1) za drugą instancję, oskarżonym M. B. i A. J. wobec zmiany wymierzonej kary, opłatę za obie instancje.

SSA Maciej Skórniak

SSA Jarosław Mazurek

SSA Piotr Kaczmarek