Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2022 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący sędzia SA Jerzy Skorupka (spr.)

Sędziowie: SA Wiesław Pędziwiatr

SA Jarosław Mazurek

Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz

przy udziale prokuratora Prokuratury (...) Waldemara Kawalca

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2022 r.

sprawy

T. W. oskarżonego z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k., art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w związku z art. 294 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.

R. G. oskarżonego o czyn z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k., art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego R. G. i przez prokuratora co do T. W.

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 3 lutego 2021 r. sygn. akt III K 178/20

I.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do T. W.
w punkcie VII części rozstrzygającej w ten sposób, że na podstawie art. 72§1 pkt 1 KK zobowiązuje go do informowania sądu o przebiegu okresu próby;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok w stosunku do T. W. i R. G. utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. K. D. 600 zł powiększone o 138 zł podatku od towarów i usług tytułem kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu T. W.;

IV.  zasądza od R. G. koszty postępowania odwoławczego w części przypadającej na tego oskarżonego, obciążając w pozostałym zakresie kosztami postępowania odwoławczego Skarb Państwa oraz wymierza mu opłatę w wysokości 300 zł;

V.  zwalnia T. W. od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z 3.02.2021 r., III K 178/20:

I. uznał oskarżonego R. G. za winnego tego, że w okresie od 29 do 31 sierpnia 2019 r. w S. i innych miejscach, działając wspólnie i w porozumieniu z W. P., T. W. i innymi osobami, w ramach z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci przekazania na podstawie umowy najmu samochodu B. (...) nr rej. (...) o wartości nie mniejszej niż 150.000 zł bez zamiaru wywiązania się z obowiązku zwrotu przekazanego pojazdu w ten sposób, że po dokonaniu rezerwacji telefonicznej na dane Z. W., T. W. posługując się przekazanymi mu w tym celu podrobionymi dokumentami w postaci dowodu osobistego i prawa jazdy na dane Z. W., zawarł z (...) sp. z o.o. umowę najmu opisanego wyżej samochodu, wprowadzając w błąd pracownika spółki co do swojej tożsamości oraz zamiaru wywiązania się z obowiązku zwrotu pojazdu, po czym wspólnie z W. P. przekazał samochód R. G. i innym osobom, które doprowadziły do dezaktywowania sygnału (...) pojazdu w celu jego przywłaszczenia, tj. uznaje oskarżonego R. G. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżonego R. G. za winnego tego, że w okresie od 30 do 31 sierpnia 2019 r. we W. i innych miejscach, działając wspólnie i w porozumieniu z W. P., T. W. i innymi osobami, w ramach z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić (...) sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci samochodu L. (...) o wartości powyżej 200.000 zł bez zamiaru wywiązania się z obowiązku zwrotu przekazanego pojazdu w ten sposób, że po rezerwacji telefonicznej pojazdu dokonanej na dane Z. W., T. W. i W. P. udali się do W. celem zawarcia umowy najmu tego pojazdu, przy wykorzystaniu podrobionych dokumentów w postaci dowodu osobistego i prawa jazdy na dane Z. W. i wyłudzenia pojazdu przez wprowadzenie w błąd pracownika wypożyczalni co do tożsamości najemcy i zamiaru zwrotu pojazdu, z zamiarem przekazania go R. G. i innym osobom w celu jego przywłaszczenia, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął ze względu na postawę przedstawicieli pokrzywdzonej spółki, tj. uznał oskarżonego R. G. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk połączył kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu R. G. w punkcie I i II części dyspozytywnej wyroku i wymierzył mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

IV.  uznał oskarżonego T. W. za winnego tego, że w okresie od 29 do 31 sierpnia 2019 r. w S. i innych miejscach, działając wspólnie i w porozumieniu z W. P., R. G. i innymi osobami, w ramach z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci przekazania na podstawie umowy najmu samochodu B. (...) nr rej. (...) o wartości nie mniejszej niż 150.000 zł bez zamiaru wywiązania się z obowiązku zwrotu przekazanego pojazdu w ten sposób, że po dokonaniu rezerwacji telefonicznej na dane Z. W. T. W. posługując się przekazanymi mu w tym celu podrobionymi dokumentami w postaci dowodu osobistego i prawa jazdy na dane Z. W. zawarł z (...) sp. z o.o. umowę najmu opisanego wyżej samochodu, wprowadzając w błąd pracownika spółki co do swojej tożsamości oraz zamiaru wywiązania się z obowiązku zwrotu pojazdu, po czym wspólnie z W. P. przekazał samochód R. G. i innym osobom, które doprowadziły do dezaktywowania sygnału (...) pojazdu w celu jego przywłaszczenia, tj. uznał oskarżonego T. W. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 kk karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) zł;

V.  uznał oskarżonego T. W. za winnego tego, że w okresie od 30 do 31 sierpnia 2019 r. we W. i innych miejscach, działając wspólnie i w porozumieniu z W. P., R. G. i innymi osobami, w ramach z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić (...) sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci samochodu L. (...) o wartości powyżej 200.000 zł bez zamiaru wywiązania się z obowiązku zwrotu przekazanego pojazdu w ten sposób, że po rezerwacji telefonicznej pojazdu dokonanej na dane Z. W., T. W. i W. P. udali się do W. celem zawarcia umowy najmu tego pojazdu, przy wykorzystaniu podrobionych dokumentów w postaci dowodu osobistego i prawa jazdy na dane Z. W. i wyłudzenia pojazdu przez wprowadzenie w błąd pracownika wypożyczalni co do tożsamości najemcy i zamiaru zwrotu pojazdu, z zamiarem przekazania go R. G. i innym osobom w celu jego przywłaszczenia, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął ze względu na postawę przedstawicieli pokrzywdzonej spółki, tj. uznał oskarżonego T. W. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 kk karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) zł;

VI.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk połączył wymierzone oskarżonemu T. W. w punkcie IV i V kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego T. W. kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat próby;

VIII.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 2 kk połączył wymierzone oskarżonemu T. W. w punkcie IV i V kary grzywny i wymierzył mu karę łączną grzywny w wysokości 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) zł;

IX.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu T. W. na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od godziny 11.20 dnia 31 sierpnia 2019 r. do godziny 9.25 dnia 29 listopada 2019 r., przyjmując że jeden dzień zatrzymania i tymczasowego aresztowania równy jest 2 (dwóm) stawkom dziennym grzywny;

X.  na podstawie art. 44 § 1 i 2 kk orzekł wobec oskarżonych T. W. i R. G. przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) na k. 301 pod poz. (...) (Drz (...)), zarządził pozostawienie ich w aktach sprawy;

XI.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. K. D. kwotę 1.697,40 zł (w tym 317,40 zł VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego T. W.;

XII.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 627 § 1 kpk i art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądził od R. G. koszty postępowania częściowo, tj. w kwocie 500 zł, w pozostałym zakresie obciążając nimi Skarb Państwa, a nadto wymierzył mu opłatę w kwocie 300 zł;

XIII.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego T. W. od ponoszenia kosztów postępowania, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, w tym odstąpił od wymierzenia mu opłaty.

Wyrok zaskarżył oskarżyciel publiczny w zakresie dotyczącym T. W. , w części dotyczącej orzeczenia o karze, na niekorzyść tego oskarżonego, zarzucając obrazę prawa materialnego, tj. art. 72§1 KK przez jego niezastosowanie i nieorzeczenie w stosunku do oskarżonego jednego z obowiązków probacyjnych wymienionych w tym przepisie, gdy orzeczenie takiego obowiązku było obowiązkowe.

We wniosku odwoławczym skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do T. W. przez orzeczenie jednego z obowiązków probacyjnych określonych w art. 72§1 KK, zwłaszcza przez zobowiązanie go do informowania sądu o przebiegu okresu próby.

Wyrok zaskarżyła w całości obrończyni oskarżonego R. G. adw. J. B. zarzucając:

I.  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 KPK w zw. z art. 410 KPK przez dowolną i wybiórczą ocenę wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań W. P. i uznanie, że wynika z nich, że R. G. dopuścił się zarzucanych mu przestępstw wspólnie i w porozumieniu z W. P. i T. W., zaś niedania wiary tym dowodom w zakresie, w jakim świadczyły na korzyść oskarżonego i uznanie, że ww. świadek złożył korzystne dla oskarżonego zeznania w obawie przed nim, w sytuacji, gdy ma on konflikt z oskarżonym i składa przeciwko niemu obciążające zeznania przez Sądem Okręgowym w Legnicy,

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mający wpływ na jego treść, przejawiający się w uznaniu, że:

1)  R. G. obejmował zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd wypożyczalni (...) i doprowadzenie jej do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, gdy oskarżony nigdy nie zgłosił się do tej wypożyczalni w celu wynajmu auta, nie czynił z T. W. i W. P. ustaleń dotyczących popełnienia oszustwa, a także nie podrobił dla nich dokumentów umożliwiając im popełnienie przestępstw,

2)  z materiału dowodowego, w tym wyjaśnień R. G. wynika, że miał zawieźć samochodem A. W. P. i T. W. do W., gdy T. W. nie zna i nie rozpoznał oskarżonego, a W. P. kategorycznie zaprzeczył, aby poruszał się samochodem z oskarżonym po lub przed wynajęciem samochodu B.,

3)  W. P. stwierdził, że został zwerbowany przez oskarżonego G. do wypożyczenia samochodów z wypożyczalni, gdy świadek zeznał, że proceder zaproponował mu (...), a rola oskarżonego ograniczała się do przekazania dokumentów T. W. owemu (...) oraz podpisania, w imieniu firmy (...) umowy najmu samochodu B., który stanowił własność wypożyczalni (...),

III.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 270§1 KK przez błędną subsumpcję i przyjęcie, że oskarżony G. dopuścił się przestępstwa podrobienia dokumentów w formie sprawczej, gdy oskarżony jedynie przekazał dokumenty T. W. mężczyźnie o pseudonimie (...), który wytworzył z nich fałszywe prawo jazdy i dowód osobisty na nazwisko Z. W. co powinno skutkować przyjęciem pomocnictwa do podrobienia dokumentów, tj. przypisania czynu z art. 18§3 KK w zw. z art. 270§1 KK,

IV.  niewspółmierność kar jednostkowych i kary łącznej przejawiającą się w jej rażącej surowości, zwłaszcza przez wzgląd na wymiar kary wobec pozostałych oskarżonych, wobec których orzeczono kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, braku wyrządzenia szkody w mieniu pokrzywdzonego, który odzyskał samochód, nieudolnego usiłowania popełnienia czynu z punktu II aktu oskarżenia, niekaralności oskarżonego, natychmiastowego zwrotu mienia, co powinno skutkować złagodzeniem kary, a nie jej zaostrzeniem.

We wniosku odwoławczym skarżąca wniosła o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o zmianę kwalifikacji prawnej przez przyjęcie czynu z art. 18§3 KK w zw. z art. 270§1 KK, ewentualnie przez obniżenie kar jednostkowych i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zważył, co następuje.

Zasadna jest apelacja oskarżyciela publicznego. Podzielając zarzut i wniosek odwoławczy, sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w postulowanym kierunku.

Druga apelacja okazała się niezasadna w całości. Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że R. G. działając wspólnie i w porozumieniu z W. P. i T. W. doprowadził sp. (...) zajmującą się wypożyczaniem samochodów, do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez zawarcie umowy najmu samochodu B. (...) o wartości nie mniejszej niż 150.000 zł. Prawidłowe jest również ustalenie, że R. G., działając wspólnie i w porozumieniu z W. P. i T. W., usiłował doprowadzić wymienioną spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez zawarcie umowy najmu samochodu L. (...) o wartości przekraczającej 200.000 zł. Sąd a quo prawidłowo ustalił że oskarżony posługiwał się (używał) podrobionym dokumentem, a wymierzając mu karę nie przekroczył progu jej niewspółmierności.

Dokonując tych ustaleń sąd a quo oparł się na zeznaniach pokrzywdzonej M. Ł. i K. Z., będącego pracownikiem sp. (...), które nie są kwestionowane w rozpoznawanej apelacji. Wymieniony sąd oparł się również na zeznaniach i wyjaśnieniach W. P., który będąc oskarżony o oszukańcze wyłudzenie wymienionych wyżej samochodów wspólnie i w porozumieniu z R. G. i T. W., dobrowolnie poddał się karze i został skazany wyrokiem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 27.08.2020 r., III K 183/20 (k. 342-342), a także wyjaśnieniach T. W. i R. G..

Dla oceny informacji podanych przez W. P. znamienne jest jego zachowanie na rozprawie głównej w dniu 26.10.2020 r. Świadek początkowo oświadczył, że nie pamięta zdarzenia sprzed roku i nie ma w sprawie nic do powiedzenia. Dopiero po nałożeniu na niego pieniężnej kary porządkowej, złożył zeznanie, choć w wielu kwestiach zasłaniał się niepamięcią lub zeznawał odmiennie niż w postępowaniu przygotowawczym. W. P. podtrzymał jednak wyjaśnienia złożone w śledztwie oraz przed sądem (k. 111-112; k. 150-151 i k. 279-280), które zostały mu odczytane. Nie podtrzymał jedynie pierwszych wyjaśnień, w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu oszustwa (k. 92-94). Na rozprawie głównej W. P. podał, że boi się R. G., który jest nieobliczalny i bardzo silny. W innej sprawie, w której R. G. jest oskarżony, występuje w charakterze świadka.

Zachowanie W. P. wskazuje, że obawiał się R. G.. Zasadnie więc sąd pierwszej instancji z dużą ostrożnością ocenił zeznania tego świadka złożone na rozprawie głównej. Sąd meriti zasadnie odmówił wiary części wyjaśnień i zeznań W. P., ustalając fakty jedynie na podstawie tych relacji, które były zgodne z zeznaniami M. ł.i K. Z. oraz wyjaśnieniami T. W.. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom W. P., w których nie przyznał się do zarzucanego mu oszustwa (k. 92-94), gdyż są one sprzeczne z wymienionymi dowodami, a nadto nie zostały podtrzymane na rozprawie głównej.

Natomiast na podstawie dalszych wyjaśnień W. P. złożonych w śledztwie oraz przed sądem i zeznań złożonych na rozprawie głównej, sąd a quo ustalił, że znał on dobrze R. G., gdyż ich dzieci chodziły do tego samego przedszkola, a obaj korzystali z tej samej siłowni. R. G. zaproponował też W. P. udział w procederze wyłudzania z wypożyczalni samochodów, a ten wprowadził do procederu T. W.. Współpracujący z R. G. mężczyzna o pseudonimie (...) podrobił dowód osobisty na nazwisko Z. W. ze zdjęciem T. W., które W. P. przekazał R. G.. Wymienionym dowodem T. W. posługiwał się zawierając umowy najmu samochodów B. i L.. Sąd ustalił również, że po zawarciu umowy najmu pierwszego z tych samochodów, W. P. i T. W. pojechali nim do Ś., gdzie przekazali auto R. G..

Wymienione fakty potwierdził T. W.. Z wyjaśnień tego oskarżonego wynika wszak, że znał W. P., który zaproponował mu udział w wypożyczaniu drogich samochodów z przeznaczeniem dla bogatych biznesmenów, z czego miały być duże pieniądze. T. W. nie znał R. G., słyszał zaś, jak W. P. wiele razy rozmawiał z R. o wynajmie samochodów (k. 87). Na prośbę W. P. przekazał mu swoje zdjęcie, po czym odebrał od niego podrobiony dowód osobisty ze swoim zdjęciem na nazwisko Z. W.. W dniu 30.08.2020 r. W. P. zawiózł go samochodem marki A. (...) do S. pod W., gdzie zawarł umowę najmu samochodu B. posługując się wymienionym dowodem osobistym, po czym obaj pojechali do Ś., gdzie samochód B. wraz z kluczykami przekazali znajomemu W. P. o umieniu R.. Na miejscu podjechał samochód A. (...), który pozostawiony został w S.. Tym samochodem oskarżony wrócił do W.. Następnego dnia, tj. 31.08.2020 r. W. P. ponownie zawiózł go samochodem A. (...) do W., w celu zawarcia umowy najmu kolejnego samochodu, którym był L. (...). Przy zawieraniu tej umowy został zatrzymany przez policję wraz z W. P..

Fakty podane przez W. P. znajdują też potwierdzenie w zeznaniach M. Ł. i K. Z.. Świadek zeznała, że 31.08.2020 r. zadzwonił do niej W. P., który chciał wynająć luksusowe auto. Po głosie świadek poznała, że jest to ten sam mężczyzna, który wcześniej wynajął auto B.. Zgadzało się też nazwisko Z. W. i numer telefonu, z którego dzwoniono (796-319-970). Do okoliczności wypożyczenia tego samochodu K. Z. zgłaszał wątpliwości. Poza tym, nie można go było zlokalizować, gdyż wyłączony był sygnał (...). W dniu 31.08.2020 r. M. Ł. i K. Z. samochodem L. przybyli na ul. (...) we W., gdzie miało dojść do zawarcia umowy najmu tego samochodu. Przyjechali tam W. P. i T. W.. Gdy M. Ł. zażądała zwrotu samochodu B., W. P. podał jej numer telefonu do osoby, która miała się tym zająć. Świadek zobaczyła, że podany kontakt na telefonie W. P. nazwany jest (...) (k. 63).

Z zeznań K. Z. wynika zaś, że na ul. (...) widział samochód A. (...), który po zatrzymaniu W. P. i T. W. przez policję, zaraz odjechał. Odnotować też należy, że z zeznań pracownika sp. (...) K. C. wynika, że w czasie odbierania samochodu B., który stał zaparkowany w okolicach Ś., podjechał do nich samochód A. (...), który K. Z. wcześniej widział na ul. (...). Zwrócić należy uwagę, że R. G. w śledztwie podał, że samochodem A. zawiózł do W. W. P. i T. W. w dniu, w którym zostali zatrzymani przez policję.

W świetle powyższych dowodów brak jest podstaw do twierdzenia o arbitralnie jednostronnej ocenie materiału dowodowego, uwypuklającej dowody świadczące na niekorzyść oskarżonego G. i pomijającej lub jedynie częściowo uwzgledniającej dowody przemawiające na korzyść tego oskarżonego (s. 6 rozpoznawanej apelacji). Zarzut dowolnej oceny wyjaśnień i zeznań W. P. sformułowany w punkcie pierwszym rozpoznawanej apelacji nie jest więc zasadny.

Wbrew twierdzeniem zawartym w tej skardze (s. 7) zachowanie R. G. nie ograniczyło się do przekazania dokumentów T. W. mężczyźnie o pseudonimie (...) i zgodnego z prawem wynajęcia samochodu B. przez firmę (...) należącą do oskarżonego. Zważyć wszak należy, że R. G. i ów (...) nie znali T. W.. Na rozprawie w dniu 18.09.2020 r. T. W. podał zaś, że W. P. zaproponował mu wynajmowanie samochodów dla biznesmenów, z czego będzie zysk i duże pieniądze. Oskarżony szybko uświadomił sobie jednak, że chodzi o kradzieże samochodów. Na prośbę W. P. przekazał mu swoje zdjęcie, po czym otrzymał od niego dowód osobisty na nazwisko Z. W. ze swoim zdjęciem. Po zawarciu umowy najmu samochodu B., razem z W. P. pojechał do Ś.. Na miejscu stało auto A. (...). Był też R., którego twarzy nie zapamiętał, gdyż było ciemno. Wcześniej W. P. rozmawiał z R. przez telefon. Za wynajem samochodu B. zapłacił pieniędzmi, które otrzymał od W. P..

Natomiast W. P. w śledztwie wyjaśnił, że zdjęcie T. W. przekazał R. G., a ten dał je (...), który specjalizuje się w „tego typu” kradzieżach samochodów. Podał też, że samochód B. miał być wynajęty na firmę (...) (k. 111-112). Również na rozprawie w dniu 26.10.2020 r. W. P. podał, że zdjęcie T. W. przekazał R. G., który w sprawie podrobienia dowodu osobistego kontaktował się z (...). Owego (...) poznał, gdy przekazywał T. W. podrobiony dowód osobisty. Pomimo podpisania umowy najmu samochodu B. z firmą (...), na rozprawie głównej nie podał żadnych okoliczności dotyczących treści i zawarcia tej umowy, zeznając, że niczego nie pamięta. Zeznał też, że widział (...), gdy wypożyczali samochód L..

Zważyć należy, że W. P. poznał (...) w chwili odbierania od R. G. podrobionego dowodu osobistego na nazwisko Z. W., którym posługiwał się T. W. przy zawieraniu umów najmu samochodów B. (...) i L. (...). Wynika stąd, że to nie (...) zaproponował mu udział w procederze, ale R. G., którego znał. Wbrew twierdzeniom apelacji prawidłowe jest zatem ustalenie, że W. P. został zwerbowany przez R. G..

Nietrafne jest również twierdzenie, że skoro T. W. nie znał R. G. i nie rozpoznał go na tablicy poglądowej, to dowolne jest ustalenie, że R. G. po odebraniu samochodu B. zawiózł T. W. i W. P. samochodem A. ze Ś. do W. (s. 9 apelacji). W śledztwie oraz na rozprawie głównej T. W. przekonująco wyjaśnił, dlaczego nie zapamiętał R. G..

Autorka apelacji nie ma racji również co do tego, że ujawnione na rozprawie dowody nie świadczą o usiłowaniu wyłudzenia samochodu L. przez R. G.. Dość powiedzieć, że wyłudzenie tego samochodu miało nastąpić następnego dnia po wyłudzeniu samochodu B.. Mechanizm przestępstwa był taki sam w obu wypadkach. Pamiętać należy, że R. G. w śledztwie podał, że na miejsce przywiózł samochodem A. W. P. i T. W. (k. 167-168), a M. Ł. i K. Z. zeznali, że oczekując na przyjazd najemcy samochodu L. na ul. (...) widzieli samochód A. (...), który po zatrzymaniu W. P. i T. W. zaraz odjechał.

Okoliczność, że R. G. osobiście nie zawarł żadnej z umów najmu samochodów B. i L. nie świadczy, że nie współdziałał w popełnieniu przypisanych mu przestępstw. Ujawnione na rozprawie głównej dowody, prawidłowo ocenione przez sąd pierwszej instancji nie pozostawiają wątpliwości, że dokonane na ich podstawie ustalenia faktyczne odpowiadają rzeczywistemu stanowi rzeczy. R. G. zawarł z W. P. i T. W. porozumienie co do wspólnego oszukania wypożyczalni samochodów (...). W ramach tego porozumienia ustalono rolę każdego z oskarżonych, przypisując R. G. rolę koordynatora wykonania przestępstw. R. G. miał świadomość jakie role w tych oszustwach wykonują W. P. i T. W., gdyż osobiście te role im wyznaczył. Okoliczność, że R. G. nie stawił się w wypożyczalni samochodów i nie podpisał rzeczonych umów nie świadczą, że nie miał zamiaru oszukania tego przedsiębiorstwa, co następnie zrealizował wspólnie i w porozumieniu z W. P. i T. W..

Sąd meriti trafnie przypisał oskarżonemu posługiwanie się podrobionym dokumentem w postaci dowodu osobistego na nazwisko Z. W.. R. G. miał wszak świadomość podrobienia tego dokumentu przez (...) i posługiwania się nim przez T. W. przy zawieraniu umów najmu obu samochodów. Autorce apelacji umknęło, że sąd meriti przypisał R. G. posługiwanie się podrobionym dokumentem, a nie jego podrobienie. Co prawda, zachowanie sprawcy w typie czynu zabronionego z art. 270§1 KK polega m.in. na użyciu (używaniu) podrobionego lub przerobionego dokumentu, ale użyty przez sąd pierwszej instancji zwrot „posłużył się” odpowiada ustawowej formule „używa”. W tym zanczeniu oba terminy należy traktować jako synonimiczne.

Niezasadny jest ostatni zarzut dotyczący rażącej surowości kar jednostkowych i kary łącznej wymierzonych R. G.. Okoliczności podane w apelacji mające przemawiać za wymierzeniem oskarżonemu łagodniejszej kary, sąd a quo wziął pod uwagę. Wymierzając oskarżonemu karę sąd uwzględnił wszak jego niekaralność, młody wiek oraz odzyskanie samochodu B. przez pokrzywdzonego. Nie można jednak tracić z pola widzenia, że oskarżony nie zwrócił dobrowolnie tego samochodu. Nastąpiło to na wyraźne żądanie M. Ł., gdy W. P. udostępnił jej numer telefonu oskarżonego. R. G. miał więc świadomość, że w ten sposób zostanie zidentyfikowany. Zatem odmawianie zwrotu samochodu nie miało sensu. Pomimo to, nie odstawił samochodu do wypożyczalni (...), ale pozostawił pod Ś. bez kluczyków, narażając pokrzywdzonego na dodatkowe koszty.

Prawda jest, że W. P. i T. W. wymierzono niższe kary. W polu widzenia należy mieć jednak to, że byli oni „wykonawcami” przestępnego przedsięwzięcia, którego pomysłodawcą i koordynatorem był R. G.. Poza tym obaj współsprawcy przyznali się do popełnienia zarzuconych im czynów i złożyli obszerne wyjaśnienia pozwalające na ustalenie przebiegu obu zdarzeń. W tych okolicznościach wymierzenie W. P. i T. W. kar pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem jest uzasadnione, w przeciwieństwie do R. G., który na takie dobrodziejstwo nie zasłużył.

Mając zatem na względzie powyższe okoliczności, orzeczono, jak na wstępie.

SSA Wiesław Pędziwiatr

SSA Jerzy Skorupka

SSA Jarosław Mazurek