Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2024 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Piotr Kaczmarek

Sędziowie: SA Bogusław Tocicki (spr.)

SO del. do SA Daniel Kliś

Protokolant: Katarzyna Szypuła

przy udziale Beaty Lorenc-Kociubińskiej prokuratora Prokuratury (...)

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2024 r.

sprawy S. Z. ( (...))

oskarżonego o czyny z art. 280 § 2 kk w związku z art. 64 § 1 kk, art. 62 ust. 1 ustawy z dn. 29 lipca 2025r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu

z dnia 14 lutego 2024 r. sygn. akt III K 118/23

I.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego S. Z. ( (...)) w ten sposób, że:

a)  co do przestępstwa przypisanego oskarżonemu w punkcie I podpunkt 1 części rozstrzygającej przyjmuje, że oskarżony kierując groźby posługiwał się nieustalonym narzędziem, a także z kwalifikacji prawnej i wymiaru kary za to przestępstwo eliminuje przepis art. 64 § 1 k.k., zaś wymierzoną karę obniża do 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

b)  w ramach czynu przypisanego w punkcie I podpunkt 2 uznaje oskarżonego S. Z. ( (...)) za winnego tego, że w dniu 16 sierpnia 2023 r. w N., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia należącego do pokrzywdzonego P. F. portfela marki T. (...) z dokumentami w postaci: dowodu osobistego na nazwisko P. F., prawa jazdy na nazwisko P. F., 1 sztuki karty bankomatowej (...) na nazwisko P. F., 3 sztuk kart bankomatowych banku (...), 1 sztuki karty pojazdu M. (...), 1 sztuki karty medycznej, 1 sztuki karty wędkarskiej, 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty „(...)", 4 sztuk wizytówek usuwając jednocześnie dokumenty, którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać stwierdzające tożsamość innej osoby, na szkodę pokrzywdzonego P. F., tj. przestępstwa z art. 278 § 5 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. art. 11 § 2 k.k. według stanu prawnego na dzień 30 września 2023r. zgodnie z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., wedle wskazanego stanu prawnego, wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

c)  w ramach czynu przypisanego w punkcie I podpunkt 2 uznaje oskarżonego S. Z. ( (...)) za winnego tego, że w dniu 16 sierpnia 2023 r. w N., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 500 złotych i 50 Euro (stanowiących równowartość 218,50 złotych), o łącznej wartości 718,50 złotych, tj. wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 119 § 1 k.w. wymierza mu karę 30 (trzydziestu) dni aresztu;

d)  stwierdza, że odniesieniu do kar orzeczonych w punktach I podpunkty „b” i „c” niniejszego wyroku, na podstawie art. 10 § 1 k.w. podlega wykonaniu wyłącznie kara 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności wymierzona za przestępstwo przypisane w punkcie I podpunkt „b” niniejszego wyroku;

e)  w miejsce orzeczenia zawartego w punkcie V części rozstrzygającej na podstawie art. 119 § 4 k.w. orzeka wobec oskarżonego S. Z. ( (...)) obowiązek naprawienia w całości szkody wyrządzonej wykroczeniem opisanym w punkcie I podpunkt „c” niniejszego wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. F. ( (...)) kwoty 718,50 złotych;

f)  stwierdza, że utraciła moc kara łączna wymierzona oskarżonemu w punkcie III części rozstrzygającej;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec oskarżonego S. Z. ( (...)) utrzymuje w mocy;

III.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy kary wymierzone w punkcie I podpunkty „a” i „b” niniejszego wyroku oraz karę wymierzoną w punkcie II zaskarżonego wyroku i wymierza oskarżonemu S. Z. ( (...)) karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, na poczet której – na podstawie art. 63 § 1 k.k. – zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego od dnia 18 sierpnia 2023r. godz. 08:00 do dnia 13 grudnia 2023r.;

IV.  zasadza od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. O. K. 1.476,- złotych (w tym podatek VAT) tytułem kosztów nieopłaconej obrońcy z urzędu udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym, a także 230,- złotych tytułem kosztów dojazdu;

V.  zwalnia oskarżonego S. Z. ( (...)) od kosztów postępowania odwoławczego, wydatkami tego postępowania obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Mimo wymogów określonych w przepisie art. 99a § 1 k.p.k., a także w przepisach Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 listopada 2019r. w sprawie wzorów formularzy uzasadnień wyroków oraz sposobu ich wypełniania (Dz.U z 2019r. poz. 2349), w niniejszej sprawie odstąpiono od opracowania uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego na formularzu UK, sporządzając uzasadnienie wyroku w sposób tradycyjny. Odstępstwo od tej zasady podyktowane zostało koniecznością zagwarantowania stronom postępowania prawa do rzetelnego procesu, który obejmuje także postępowanie odwoławcze, a to w kontekście art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności.

Było to podyktowane tym, że forma oraz treść formularza w realiach niniejszej sprawy skutkowałaby niemożnością pełnego respektowania konwencyjnego standardu rzetelnego procesu. Należy podzielić stanowisko Sądu Najwyższego przedstawione w wyroku z dnia 11 sierpnia 2020r. (sygn. akt I KA 1/20), w który to, w ślad za prof. P. H. (por. „Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, Komentarz, tom I red. L. Garlicki, Warszawa 2010, str. 305-306) uznał, że „ wprawdzie prawo do dwuinstancyjnego rozpoznania sprawy karnej nie wynika wprost z art. 6 Konwencji, jest jednak oczywiste, że skoro w systemie prawa polskiego umieszczono prawo do zaskarżenia wyroku wydanego w pierwszej instancji, to takie państwo – strona Konwencji przewidując możliwość wniesienia apelacji od wyroku, musi zapewnić do niej skuteczny dostęp, a co za tym idzie musi gwarantować odpowiednimi instrumentami procesowymi rzetelność samego postępowania odwoławczego”, a w konsekwencji, iż „ aby nie doszło do naruszenia prawa strony do rzetelnego procesu sądowego (na etapie odwoławczym) opisanego w art. 6 ust. 1 EKPC, tak, jak jest on ujmowany i tłumaczony przez orzecznictwo ETPC, zwłaszcza że w systemie prawa polskiego istnieje nadzwyczajny środek zaskarżenia (kasacja), który może być oparty na naruszeniu prawa procesowego (w tym naruszeniu art. 433 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k.), konieczne jest by kontrola ta w aspekcie standardu konwencyjnego realizowana była przez sąd odwoławczy, jak też i Sąd Najwyższy w ramach postępowania kasacyjnego”. Nie ulega przecież wątpliwości, iż kontrola ta może być dokonana jedynie poprzez zapoznanie się z argumentami sądu, przemawiającymi za przyjętym rozstrzygnięciem. Tym samym jakość uzasadnienia wyroku jest istotnym elementem prawa. Obligatoryjne nakazanie sporządzenia uzasadnień w formie formularzy (art. 99a § 1 k.p.k.), nie dawałoby w realiach niniejszej sprawy właściwego instrumentarium procesowego dla zrealizowania standardu prawa do rzetelnego procesu, gdyż niejednokrotnie, zwłaszcza w sprawach wieloosobowych i wielowątkowych, zarzuty ujęte w części wstępnej apelacji nie przystają do jej wniosków lub wykluczają się od strony formalnoprawnej, czy pozostają oderwane od wskazanej podstawy odwoławczej, bądź też formułowane są dopiero w uzasadnieniu.

W omawianej sprawie zakres podmiotowo-przedmiotowy sprawy, charakter wniesionych środków odwoławczych, sposób sporządzenia apelacji (w tym charakter podniesionych w nich zarzutów), w odniesieniu do przedmiotu samej sprawy oraz tych elementów, które musiały być brane pod uwagę z urzędu, prowadzi do wniosku, że sporządzenie uzasadnienia na formularzu UK 2 skutkowałoby niemożnością rzetelnego i konkretnego ustosunkowania się w toku postępowania do każdego istotnego argumentu zawartego w apelacji stron, a przede wszystkim przedstawienia konkluzji, które dla stron byłyby czytelne i wskazywałyby w jaki sposób dany wniosek został wyprowadzony.

Uzasadnienie stanowiska tut. Sądu stanowią nadto orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego oraz ETPC. Zważyć bowiem należy, że w sytuacji, kiedy art. 91 ust. 2 Konstytucji RP stanowi, iż „ umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową” oraz wobec jednoczesnego stwierdzenia, że formularz nie pozwala na realizowanie obowiązku wynikającego z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433 § 1 i 2 k.p.k. zaniechanie sporządzenia uzasadnienia formularzowego okazało się konieczne.

Sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób tradycyjny znajduje oparcie w stanowisku Trybunału Konstytucyjnego wyrażonym w wyroku z dnia 19.12.2006r. w sprawie P 37/05 (OTK-A 2006/11/177). Stosowany zatem wprost przepis art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności (Dz.U z 1993r., poz. 61, poz. 284 ze zm.) obliguje sąd drugiej instancji do odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do każdego istotnego – na tle konkretnej sprawy – argumentu. Tym samym brak odniesienia do takiej argumentacji stanowi o naruszeniu standardu rzetelnego procesu (tak m.in. ETPC w wyroku z 9.12.199r. Riuz Torija przeciwko Hiszpanii, A. 303-A, w: M.A. Nowicki: „Europejski Trybunał Praw Człowieka, Orzecznictwo, tom 1, Zakamycze 2001, s. 515- 516 i SN w wyroku z 16.01.2007r., sygn. akt V KK 328/06, z 6.04.2011r., sygn. akt V KK 368/10 i inne). Podobne stanowisko przedstawił Trybunał Konstytucyjny na tle art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, wskazując że uzasadnienie orzeczeń jest decydującym komponentem prawa do rzetelnego procesu sądowego i podstawą kontroli zewnętrznej orzeczenia przez organ wyższej instancji, bowiem dokumentuje argumenty przemawiające za przyjętym rozstrzygnięciem (wyrok TK z 16.01.2006r., sygn. SK 30/05, OTK-A 2006, nr 1 poz. 2, teza 4.3 uzasadnienia).

Mając powyższe na uwadze, uwzględniając także stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w sprawie P 37/05 oraz Sądu Najwyższego przedstawione w sprawie I KA 1/20, formułujące obowiązek sądu odwoławczego do każdorazowej oceny, w związku z kategorycznym brzmieniem art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433 § 1 i 2 k.p.k., czy w danej sprawie może sporządzić uzasadnienie swojego wyroku na formularzu UK 2, nie naruszając podstawowych gwarancji strony do rzetelnego procesu odwoławczego, Sąd Apelacyjny w sprawie omawianej odstąpił od sporządzenia uzasadnienia w formie przewidzianej w art. 99a § 1 k.p.k.

Prokurator Prokuratury (...) w N.skierował akt oskarżenia przeciwko S. Z. ( (...)) o to, że :

1)  w dniu 16 sierpnia 2023r. w N., woj. (...), posługując się innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem w postaci maczety poprzez wymachiwanie nią bezpośrednio przed P. F. oraz usiłowanie zadania nią ciosu wymienionemu, a ponadto grożąc natychmiastowym użyciem przemocy i kopiąc go spowodował jego upadek, doprowadzając go do stanu bezbronności, po czym skradł należący do P. F. portfel marki T. (...) z zawartością dowodu osobistego na nazwisko P. F., prawa jazdy na nazwisko P. F., 1 sztuki karty bankomatowej (...) na nazwisko P. F., 3 sztuk kart bankomatowych banku (...), 1 sztuki karty pojazdu M. (...), 1 sztuki karty medycznej, 1 sztuki karty wędkarskiej, 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty „(...)", 4 sztuk wizytówek oraz pieniędzy w kwocie 500 złotych i 80 euro (według kursu euro na dzień 16.08.2023 r. stanowiących równowartość 375,36 zł), na szkodę P. F. w wysokości łącznej 875,36 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary 1 roku pozbawienia wolności w okresie od 24 stycznia 2022r. do 18 października 2022r., orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Nysie z dnia 19 sierpnia 2019r., sygn. akt II K 1336/18 za umyślne przestępstwo podobne,

- tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2)  w dniu 18 sierpnia 2023r. w N., przy ul. (...), woj. (...), wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał substancję psychotropową w postaci amfetaminy o wadze łącznej 8,9033 g netto,

- tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Wyrokiem z dnia 14 lutego 2024r.sygn. akt III K – 118/23 Sąd Okręgowy w Opolu orzekł następująco :

I.  w miejsce czynu opisanego w punkcie 1. części wstępnej wyroku:

1)  uznał oskarżonego S. Z. (Z.) za winnego tego, że w dniu 16 sierpnia 2023r. w N., posługując się narzędziem przypominającym maczetę, groził pokrzywdzonemu P. F. (F.), popełnieniem przestępstwa uszkodzenia ciała na jego szkodę, a groźba ta wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, a jednocześnie kopiąc pokrzywdzonego w klatkę piersiową, spowodował jego upadek, czym naruszył jego nietykalność cielesną, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat, po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności (w okresie od 24 stycznia 2022r. do 18 października 2022r.), orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Nysie z dnia 19 sierpnia 2019r., sygn. akt II K – 1336/18 za umyślne przestępstwo podobne, tj. przestępstwa z art. 190 § 1 k.k., art. 217 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. i art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i art. 11 § 3 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu S. Z. karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

2)  uznał oskarżonego S. Z. (Z.) za winnego tego, że w dniu 16 sierpnia 2023r. w N., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia należącego do pokrzywdzonego P. F. (F.) portfela marki T. (...) z zawartością dowodu osobistego na nazwisko P. F., prawa jazdy na nazwisko P. F., 1 sztuki karty bankomatowej (...) na nazwisko P. F., 3 sztuk kart bankomatowych banku (...), 1 sztuki karty pojazdu M. (...), 1 sztuki karty medycznej, 1 sztuki karty wędkarskiej, 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty „(...)", 4 sztuk wizytówek oraz pieniędzy w kwocie 500 złotych i 80 euro (według kursu euro na dzień 16.08.2023 r. stanowiących równowartość 375,36 zł), w łącznej wysokości 875,36 zł, usuwając jednocześnie dokumenty, którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać oraz kradnąc dokumenty stwierdzające tożsamość innej osoby, na szkodę pokrzywdzonego P. F., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności (w okresie od 24 stycznia 2022r. do 18 października 2022r.), orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Nysie z dnia 19 sierpnia 2019r., sygn. akt II K – 1336/18 za umyślne przestępstwo podobne, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 i § 5 k.k. w zw. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 276 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. i art. 64 §1 k.k., i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 64 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznał oskarżonego S. Z. (Z.) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie 2. części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 1 cyt. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k., przy zastosowaniu z art. 4 § 1 k.k., połączył orzeczone wobec oskarżonego S. Z. (Z.) w punktach I.1., 1.2. i II. części dyspozytywnej wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, zaliczył oskarżonemu S. Z. (Z.) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 sierpnia 2023r. godz. 08:00 do dnia 7 lutego 2024r.;

V.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego S. Z. (Z.) obowiązek naprawienia szkody w całości, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. F. (F.) kwoty 875,36 złotych;

VI.  na podstawie art. 70 ust. 4a cyt. wyżej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, orzekł wobec oskarżonego S. Z. (Z.) świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 1.000 (tysiąca) złotych;

VII.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci maczety oraz rachunku z dnia 17.08.2023r. dotyczącego sprzedaży waluty Euro w kwocie 50 euro, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/240/23/P, przechowywanych w magazynie dowodów rzeczowych Sądu Okręgowego w Opolu;

VIII.  na podstawie art. 70 ust. 2 cyt. wyżej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr II/507/23/N, w postaci 4 szt. woreczków strunowych w części wypełnionych substancją koloru białego oraz woreczka strunowego z zawartością substancji proszkowej koloru białego;

IX.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zarządził zwrot oskarżonemu S. Z. (Z.) dowodów rzeczowych w postaci: pałki baseballowej oraz telefonu komórkowego m-ki S., opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/240/23/P, przechowywanych w magazynie dowodów rzeczowych Sądu Okręgowego w Opolu;

X.  na podstawie § 11 ust. 1 pkt 2, § 11 ust. 1 pkt 5, § 17 pkt 1 ,§ 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dni 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. O. K. kwotę 3.247,20 złotych, w tym 23 % podatku Vat w kwocie 607,20 złotych, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu przez radę prawnego z urzędu;

XI.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego S. Z. (Z.) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu.

Apelacje od tego wyroku wniosły następujące strony procesowe:

1)  prokurator Prokuratury (...) w N., na korzyść oskarżonego S. Z. ( (...)), w całości w odniesieniu do czynów przypisanych mu w punktach: 1.1 i 1.2 części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku;

2)  obrońca z urzędu oskarżonego S. Z. ( (...)), r.pr. O. K. w całości w odniesieniu do czynów przypisanych mu w punktach: 1.1 i 1.2 części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku, a także w części dotyczącej kary wymierzonej za przestępstwo przypisane w punkcie II części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku i w zakresie kary łącznej.

Prokurator Prokuratury (...) w N. , powołując się na przepis art. 438 pkt 1 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 1.1 i 1.2 zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, iż zostały one popełnione w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k., tj. w wyniku błędnego zastosowania tego przepisu, podczas gdy wyrokiem Sądu Rejonowego w Nysie z dnia 19 sierpnia 2019r., sygn. akt II K – 1336/18 wymierzono oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, którą odbywał on w okresie od 24 stycznia 2022r. do 18 października 2022r., jednak składające się na nią kary jednostkowe nie były orzeczone w wymiarze co najmniej 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Podnosząc powyższy zarzut, prokurator Prokuratury (...) w N. wniosła o: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisów czynów ujętych w pkt. 1.1 i 1.2 sentencji orzeczenia oraz ich kwalifikacji prawnej, a także z podstawy wymiaru kar za nie orzeczonych, działania oskarżonego S. Z. ( (...)) w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 k.k., przy pozostawieniu pozostałych elementów wyroku bez zmian.

Obrońca z urzędu oskarżonego S. Z. ( (...)), r.pr. O. K., powołując się na przepisy art. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie: 

a)  art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 391 § 1 k.p.k. poprzez odczytywanie wyjaśnień P. F. złożonych przez niego w toku postępowania przygotowawczego, pomimo iż zaistniała potrzeba przesłuchania go w toku toczącego się postępowania;

b)  art. 170 § 1 i 1a k.p.k. oraz art. 174 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o bezpośrednie przesłuchanie w charakterze świadka pokrzywdzonego P. F. pomimo, iż istniały poważne wątpliwości pomiędzy złożonymi przezeń zeznaniami w postępowaniu przygotowawczym, a jego zeznania w część nie korespondowały ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Jednocześnie przesłuchanie świadka (pokrzywdzonego) w postępowaniu przygotowawczym odbyło się bez udziału obrońcy oskarżonego i obrona nie miała możliwości zadania pytań świadkowi;

c)  art. 391 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez przyjęcie przez Sąd, że świadek za pośrednictwem wiadomości e-mail może odmówić stawiennictwa w sądzie celem złożenia zeznań oraz nie wyrazić zgody na złożenie zeznań w formie posiedzenia zdalnego. Nadto, że złożone przez świadka zeznania w postępowaniu przygotowawczym są wystarczające i obszerne, zaś jego bezpośrednie przesłuchanie zmierza do przedłużenia postępowania, przy jednoczesnej częściowej odmowie wiarygodności złożonych przez świadka zeznań. In concreto nie wystąpiły przeszkody dopuszczające odstąpienie od bezpośredniości (na rzecz pośredniości) przeprowadzenia dowodu z przesłuchania świadka, którego – co wymaga podkreślenia — miejsce pobytu, adres do korespondencji, numer telefonu, adres e-mail były znane sądowi a quo;

d)  art. 391 § 1 k.p.k. i art. 392 § 1 k.p.k. poprzez bezzasadne odczytanie zeznań świadka P. F. i uznanie, że świadek poinformował sąd, że mieszka za granicą i nie przewiduje przyjazdu do Polski, a także, że nie zgadza się na przesłuchanie w formie zdalnej, podczas gdy informacje od świadka w tym zakresie sąd pozyskał przed dniem 7 lutego 2024r. natomiast w dniu 7 lutego 2024r. sąd meriti wydał postanowienia w trybie art. 404 § 1 k.p.k. o prowadzeniu odroczonej rozprawy w nowym terminie od początku ze względu na zmianę składu sądu;

e)  art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k., w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodą ocenę materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i oparcie wyroku niemal w całości na podstawie zeznań pokrzywdzonego P. F., pomimo iż jego zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym różniły się pomiędzy sobą, a w wielu fragmentach w ogóle nie korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym;

f)  art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, w sytuacji, gdy z materiału dowodowego nie wynika w sposób niebudzący wątpliwości, aby oskarżony posługiwał się urządzeniem niebezpiecznym przypominającym maczetę, groził pokrzywdzonemu. Wszak w tej kwestii, poza zeznaniami pokrzywdzonego, które zresztą nie były ze sobą spójne i nie pozostawały ze sobą we wzajemnej korelacji, istnieje „ słowo przeciwko słowu”. Sąd meriti w sposób nad wyraz lapidarny uzasadnił, dlaczego za wiarygodną w tym zakresie uznał wersję pokrzywdzonego;

g)  art. 6 k.p.k. i art. 6 ust. 3 pkt d Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, poprzez uniemożliwienie oskarżonemu zadawania pytań głównemu świadkowi oskarżenia na kontradyktoryjnej rozprawie, przez co został on pozbawiony prawa do rzetelnego i sprawiedliwego procesu;

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że:

a)  w portfelu pokrzywdzonego znajdowała się kwota 80 Euro, podczas gdy z wiarygodnego dowodu z dokumentu w postaci rachunku z kantoru wynika, że oskarżony wymienił w kantorze kwotę 50 Euro, a w trakcie przeszukania oskarżonego oraz pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych zajmowanych przez oskarżonego nie ujawniono innej waluty Euro;

b)  oskarżony posługiwał się narzędziem przypominającym maczetę, groził pokrzywdzonemu popełnieniem przestępstwa uszkodzenia ciała na jego szkodę, podczas gdy w chwili zdarzenia oskarżony nie posiadał przy sobie żądnego narzędzia, zwłaszcza przypominającego maczetę, a do konfrontacji z pokrzywdzonym dążył jeden na jeden „ na gołe pięści”;

III.  z daleko posuniętej ostrożności procesowej – jako zarzut ewentualny, aktualizujący się w sytuacji, w której zarzut z punktu I nie spotka się z uznaniem Sądu odwoławczego – rażącą niewspółmierność wymierzonych jednostkowych kar pozbawienia wolności, a także orzeczonej kary łącznej w wymiarze 2 lat i 3 miesięcy (rażąco niewspółmiernej i surowej do zarzuconych czynów).

Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca z urzędu oskarżonego S. Z. ( (...)), r.pr. O. K., wniósł o:

1)  uchylenie wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

2)  zasądzenie kosztów udzielonej pomocy prawnej w instancji odwoławczej według norm przypisanych, względem przedłożonego na rozprawie apelacyjnej spisu kosztów, gdyż nie zostały one opłacone ani w całości, ani w części;

3)  alternatywnie, w przypadku uznania przez Sąd Apelacyjny, że naprawienie uchybień Sądu I Instancji nie przekraczałoby ramy dozwolonego uzupełnienia postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym, o:

a)  na podstawie art. 452 § 2 pkt 1 a contrario i § 3 k.p.k. – przeprowadzenie dowodu z bezpośredniego przesłuchania świadka P. F. na rozprawie apelacyjnej, a w przypadku trudności z osobistym stawiennictwem świadka, wnoszę o jego przeprowadzenie zdalnie w formie wideokonferencji, względnie, w trybie art. 585 pkt 2 i pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 586 § 1 i § 2 k.p.k. po umożliwieniu obronie przygotowania pytań do świadka;

b)  wyeliminowanie z opisu czynu w części dyspozytywnej wyroku sformułowania „ posługując się narzędziem przypominającym maczetę”;

c)  zmianę rozstrzygnięcia w zakresie kary wymierzonej oskarżonemu, która jawi się jako rażąco niewspółmierna i surowa, poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w niższym wymiarze;

d)  zmianę zaskarżonego orzeczenia co do punktu V orzekając odmiennie co do istoty, poprzez orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody w całości, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty nieprzekraczającej 723,00 złotych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

I. Na uwzględnienie zasługiwała częściowo apelacja prokuratora Prokuratury (...) w N. , która słusznie zarzuciła, że zaskarżony wyrok zapadł z obrazą przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 1.1 i 1.2 zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, iż zostały one popełnione w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k., tj. w wyniku błędnego zastosowania tego przepisu, podczas gdy wyrokiem Sądu Rejonowego w Nysie z dnia 19 sierpnia 2019r., sygn. akt II K – 1336/18 wymierzono oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, którą odbywał on w okresie od 24 stycznia 2022r. do 18 października 2022r., jednak składające się na nią kary jednostkowe nie były orzeczone w wymiarze co najmniej 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a mianowicie doszło do skazania:

⚫

za przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

⚫

za przestępstwo opisane w art. 226 § 1 k.k. na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

⚫

za przestępstwo opisane w art. 289 § 1 k.k. na karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

⚫

za przestępstwo opisane w art. 190 § 1 k.k. na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

Niezależnie od podobieństwa wskazanych przestępstw do przestępstw przypisanych oskarżonemu S. Z. ( (...)) w niniejszym wyroku, nie został spełniony warunek konstytutywny recydywy specjalnej zwykłej z art. 64 § 1 k.k. w postaci odbycia przez oskarżonego kary pozbawienia wolności w wymiarze co najmniej 6 (sześciu) miesięcy, gdyż kara w tej wysokości za umyślne przestępstwo podobne nie została orzeczona (por. wyroki SN: z dnia 9 maja 2011 r., sygn. akt V KK – 130/11, LEX nr 817562; z dnia 30 stycznia 2014 r., II KK – 348/13, LEX nr 1427465; z dnia 20 marca 2013 r., sygn. akt IV KK – 51/13, LEX nr 1292225; z dnia 26 stycznia 2006r., sygn. akt IV KK – 464/05, OSNwSK 2006, z. 1, poz. 217).

Należało zatem zmienić zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego S. Z. ( (...)) polegający na wyeliminowaniu recydywy z art. 64 § 1 k.k. z kwalifikacji prawnej oraz podstawy wymiaru kary przestępstw przypisanych oskarżonemu S. Z. ( (...)), wskazywanych w apelacji prokuratora, a co do przestępstwa przypisanego oskarżonemu w punkcie I podpunkt 1 części rozstrzygającej zmienić zaskarżony wyroku poprzez obniżenie wymierzonej kary do 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Jednak zaskarżony wyrok był dotknięty także innymi poważnymi uchybieniami, które nie pozwalały na utrzymanie w mocy dalszej części zaskarżonego wyroku. W dalszej części niniejszego uzasadnienia wyroku uchybienia te zostaną wskazane i omówione.

II. Zasadniczym problemem, który rzutował na prawidłowość zapadłego wyroku była podniesiona w apelacji obrońcy z urzędu oskarżonego S. Z. ( (...)), r.pr. O. K. , niemożność zweryfikowania zeznań pokrzywdzonego – świadka P. F. podczas kontradyktoryjnego procesu, pozwalającego na usunięcie wszelkich wątpliwości co do wiarygodności jego przekazu, szczególnie w odniesieniu do spornych kwestii:

1) jakie były przyczyny konfliktu pokrzywdzonego P. F. z oskarżonym, także w obliczu zdarzeń z dnia 14 sierpnia 2023r., poprzedzających inkryminowane zdarzenie z dnia 16 sierpnia 2023r.;

2) czy oskarżony S. Z. w dniu 16 sierpnia 2023r. posługiwał się niebezpiecznym narzędziem i czy była nim maczeta (albo tzw. piracki kordelas, z tępym ostrzem, pochodzący ze stroju karnawałowego, zabezpieczony podczas przeszukania jego mieszkania);

3) czy pokrzywdzony P. F. rzeczywiście miał przy sobie, obok 500 złotych, pieniądze w kwocie 80 Euro, czy mniejszą kwotę 50 Euro, którą oskarżony S. Z. ukradł, a następnie wymienił na 218,50 złotych, co potwierdzał paragon z kantoru wymiany walut;

4) dlaczego pokrzywdzony P. F. nie stawił się na przesłuchanie na rozprawie głównej przed Sądem Okręgowym w Opolu oraz na rozprawie odwoławczej przed Sądem Apelacyjnym we Wrocławiu.

Brak bezpośredniego przesłuchania świadka P. F. doprowadził w efekcie do zbyt pobieżnej analizy jego wiarygodności, co przełożyło się na obrazę przepisów procesowych dotyczących sposobu oceny dowodów, a zatem naruszenie przez Sąd I instancji , w tym zasady procesowe: zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.), zasadę bezstronności (art. 4 k.p.k.), zasadę in dubio pro reo (art. 5 k.p.k.), a także zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Dokonane w zaskarżonym wyroku ustalenia faktyczne w zakresie opisanych wyżej wątpliwości, były rażąco dowolne oraz nieznajdujące oparcia w zebranym materiale dowodowym,, a także nie uwzględniały całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 k.p.k.).

III. Niezależnie od krytycznego podejścia do kwestii braku bezpośredniego przesłuchania na rozprawie świadka – pokrzywdzonego P. F., nie można podzielić zarzutu apelacji obrońcy z urzędu oskarżonego, r.pr. O. K., o obrazie przepisu art. 391 § 1 k.p.k. przez odczytanie zeznań tego świadka wobec jego pobytu za granicą i niemożności zapewnienia jego stawiennictwa przed Sądem I instancji (następnie także przed Sądem odwoławczym), wobec stanowczej postawy świadka, który ignorował obowiązki procesowe w tym zakresie.

Przepis art. 391 § 1 k.p.k. stanowi, że jeżeli świadek bezpodstawnie odmawia zeznań, zeznaje odmiennie niż poprzednio albo oświadczy, że pewnych okoliczności nie pamięta, albo przebywa za granicą lub nie można mu było doręczyć wezwania, albo nie stawił się z powodu niedających się usunąć przeszkód lub przewodniczący zaniechał wezwania świadka na podstawie art. 350a k.p.k., a także wtedy, gdy świadek zmarł, wolno odczytywać w odpowiednim zakresie protokoły złożonych poprzednio przez niego zeznań w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem w tej lub innej sprawie albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę.

Warto przypomnieć stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 marca 2015r. sygn. II KK – 318/14, który jednoznacznie i dość kategorycznie określił przesłanki odczytania zeznań świadka przebywającego za granicą:

„ 1. Przepis art. 391 § 1 k.p.k., przewidując samoistną przesłankę odczytania zeznań świadka, który przebywa za granicą, nie uzależnia skorzystania z tej możliwości od żadnych dodatkowych warunków, takich jak np. długotrwałość pobytu za granicą i znaczenie odczytywanych zeznań dla toczącego się postępowania, co nie zwalnia sądu od ustalenia, czy pobyt świadka za granicą stanowi realną przeszkodę w realizacji zasady bezpośredniości.

2. Pobyt świadka za granicą należy traktować jako wystarczającą przesłankę odczytania jego zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym tylko wtedy, gdy przesłuchanie go przed sądem jest utrudnione w stopniu porównywalnym z niemożliwością doręczenia mu wezwania lub innymi niedającymi się usunąć przeszkodami. ” (OSNKW 2015, z. 9, poz. 73).

W takich warunkach zaktualizowały się przesłanki do odczytania zeznań świadka – pokrzywdzonego P. F. z postępowania przygotowawczego (k. 2-8, 31-32, 293), co jednak nie zwalniało Sądu I instancji z obowiązku wnikliwej oceny wiarygodności wszystkich depozycji procesowych tego świadka, korzystając zasad prawidłowej oceny dowodów, szczególnie zasady in dubio pro reo (art. 5 k.p.k.) oraz zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.).

Z tych przyczyn nie były trafne zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego o obrazie przez Sąd Okręgowy w Opolu przepisów procesowych, a mianowicie:

a)  art. 170 § 1 i 1a k.p.k. oraz art. 174 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o bezpośrednie przesłuchanie w charakterze świadka pokrzywdzonego P. F. pomimo, iż istniały poważne wątpliwości pomiędzy złożonymi przezeń zeznaniami w postępowaniu przygotowawczym, a jego zeznania w część nie korespondowały ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Jednocześnie przesłuchanie świadka (pokrzywdzonego) w postępowaniu przygotowawczym, chociaż odbyło się bez udziału obrońcy oskarżonego i obrona nie miała możliwości zadania pytań świadkowi, nie było czynnością, w której udział obrońcy miałby charakter obowiązkowy. Nie zachodziły bowiem warunki z art. 79 § 1 i 2 k.p.k. albo z art. 80 k.p.k.;

b)  art. 391 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, że świadek za pośrednictwem wiadomości e-mail może odmówić stawiennictwa w sądzie celem złożenia zeznań oraz nie wyrazić zgody na złożenie zeznań w formie posiedzenia zdalnego. Jak już wyżej wskazano, zaktualizowały się samoistne przesłanki do odczytania zeznań świadka P. F. wobec pobytu za granicą i niemożności zapewnienia jego stawiennictwa na rozprawie głównej, a trudności w przesłuchaniu świadka bezpośrednio nie mogły stanowić przeszkody w wyrokowaniu. Wspomniane okoliczności pozwalały na odczytanie zeznań świadka w trybie art. 391 § 1 k.p.k. nawet w sytuacji, gdy znane byłyby: miejsce pobytu świadka, adres do korespondencji, numer telefonu, adres e-mail;

c)  art. 391 § 1 k.p.k. i art. 392 § 1 k.p.k. poprzez bezzasadne odczytanie zeznań świadka P. F. i uznanie, że świadek poinformował sąd, że mieszka za granicą i nie przewiduje przyjazdu do Polski, a także, że nie zgadza się na przesłuchanie w formie zdalnej. Nie miało znaczenia, że Sąd I instancji pozyskał te informacje przed dniem 7 lutego 2024r., a następnie w dniu 7 lutego 2024r. przystąpił do rozpoznania odroczonej rozprawy w nowym terminie od początku ze względu na zmianę składu sądu. Na etapie postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny także podjął starania o zapewnienie stawiennictwa świadka P. F. i okazało się to nieskuteczne, wobec stanowiska i postawy procesowej świadka, a zatem istniały te same przesłanki do odczytania zeznań tego świadka co w postępowaniu przed Sądem I instancji.

IV. Nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek dowodowy wyrażony w apelacji przez obrońcę z urzędu oskarżonego S. Z. ( (...)), r.pr. O. K., o bezpośrednie przesłuchanie na rozprawie odwoławczej (także zdalnie w formie wideokonferencji, względnie, w trybie art. 585 pkt 2 i pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 586 § 1 i § 2 k.p.k.) i wniosek ten został oddalony na rozprawie apelacyjnej na podstawie art. 170 § 1 pkt 4 k.p.k., gdyż dowód z zeznań świadka – pokrzywdzonego P. F. został przeprowadzony przez Sąd I instancji w sposób zgodny z art. 391 § 1 k.p.k., gdyż nie zdołano zapewnić stawiennictwa świadka na rozprawie głównej i odczytano jego zeznania z postępowania przygotowawczego z tych powodów iż świadek przebywa na stałe za granicą i tam pracuje oraz nie zamierza powrócić do kraju w spodziewanej perspektywie. Wspomniane okoliczności zaistniały także przed Sądem Apelacyjnym we Wrocławiu, gdyż mimo kierowania wezwania do świadka pocztą, przez policję oraz w drodze telefonicznej (SMS), świadek nie stawił się na rozprawie odwoławczej i nie zadeklarował gotowości złożenia zeznań bezpośrednio przez Sądem Apelacyjnym. W tej sytuacji również zostały spełnione warunki do odczytania zeznań tego świadka w trybie art. 391 § 1 k.p.k. Zeznania świadka P. F. zostały wprowadzone do materiału dowodowego prawidłowo, a wniosek dowodowy obrońcy kwestionował w istocie tylko sposób wprowadzenia tego dowodu do materiału dowodowego, czego w okolicznościach sprawy nie można było przeprowadzić.

V. Odnosząc się do kwestii wiarygodności świadka P. F., to już Sąd I instancji miał do niej istotne zastrzeżenia, skoro zmodyfikował opis przestępstw przypisanych temu oskarżonemu w punktach I.1 oraz I.2 części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku, nie podzielając zarzutu aktu oskarżenia, że oskarżony S. Z. miałby się dopuścić napadu rabunkowego z użyciem niebezpiecznego przedmiotu (art. 280 § 2 k.k.). Poniżej zostaną przedstawione wspomniane wątpliwości, zarówno te stwierdzone przez Sąd I instancji, jak i dostrzeżone i uwzględnione podczas kontroli instancyjnej Sądu odwoławczego.

Incydent poprzedzający przestępstwo na szkodę pokrzywdzonego P. F.

Wspomniane wątpliwości Sądu I instancji były wiązane z tym, że zupełnie inny charakter miało zdarzenie z dnia 16 sierpnia 2023r., którego nie można rozpatrywać bez przypomnienia zarzewia konfliktu między stronami, który miał miejsce już w dniu 14 sierpnia 2023r.

Na podstawie materiału dowodowego w postaci krytycznie i obiektywnie ocenionych wyjaśnień oskarżonego S. Z. (k. 40-42, 58-60, 122-125, 248-253, 291-292) oraz zeznań pokrzywdzonego – świadka P. F. (k. 2-8, 31-32, 293), a także wydruków wiadomości tekstowych wysłanych przez oskarżonego do pokrzywdzonego (k. 9-10), Sąd Okręgowy w Opolu prawidłowo ustalił, że pochodzący z N. pokrzywdzony P. F., od dłuższego czasu mieszkający na stałe i pracujący w Holandii, latem 2023r. przyjechał do Polski na wakacje i zatrzymał się w N..

W dniu 14 sierpnia 2023r. około godz. 23.00, wracając do domu, pokrzywdzony P. F. podszedł do nieznanych sobie mieszkańców N., wśród których był oskarżony S. Z. i jego dwaj koledzy, siedzących na ławce przy ul. (...). P. F. zaczepił wspomnianych mężczyzn, raczących się alkoholem, na co oni wyrazili wolę, aby się oddalił. Rozmowa między mężczyznami nie była przyjazna. Pokrzywdzony P. F. odszedł, a następnie ponownie podszedł do oskarżonego S. Z., gdy ten pozostał sam na ławce, bo jego koledzy udali się do pobliskiego sklepu. Wraz z P. F. do ławki przyszedł jeszcze jeden mężczyzna. Między P. F. a oskarżonym S. Z. wywiązała się awantura i szarpanina, w trakcie której przewagę zyskał pokrzywdzony. Oskarżony S. Z. postanowił wziąć odwet na pokrzywdzonym, szukając możliwości odegrania się na nim.

Następnego dnia rano, tj. 15 sierpnia 2023r., oskarżony S. Z. ustalił jak nazywa się pokrzywdzony, a następnie znalazł go za pośrednictwem portalu społecznościowego. O godzinie 09:32 oskarżony S. Z. wysłał do pokrzywdzonego P. F. wiadomość o treści: „ Dzień dobry rewanżyk mały co fajo, przyjdę osobiście co śmieciu." (k. 9-10).

Ponieważ zachowanie pokrzywdzonego P. F. w dniach poprzedzających zdarzenie z 16 sierpnia 2023r. nie miało jednoznacznie pozytywnego charakteru, a można wnioskować, że w istotny sposób przyczyniło się do powstania konfliktu z oskarżonym S. Z., można było zrozumieć dlaczego pokrzywdzony unikał bezpośredniego przesłuchania na rozprawach: głównej i odwoławczej.

Opis narzędzia, którym miał posługiwać się oskarżony S. Z., podany przez pokrzywdzonego P. F.

Na podstawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego S. Z. (k. 40-42, 58-60, 122-125, 248-253, 291-292) oraz zeznań pokrzywdzonego – świadka P. F. (k. 2-8, 31-32, 293), Sąd Okręgowy w Opolu ustalił następujący przebieg zdarzeń w dniu 16 sierpnia 2023r.

W dniu 16 sierpnia 2023r., kiedy pokrzywdzony P. F. wracał do domu, pod klatką schodową gdzie mieszkał, czekał na niego oskarżony S. Z., który trzymał w ręku narzędzie, określane przez pokrzywdzonego początkowo jako „ długi nóż, przypominający maczetę”. Wypowiadając wulgarne groźby pobicia, oskarżony S. Z. szedł w kierunku pokrzywdzonego, domagał się rewanżu za wcześniejsze zdarzenie. Kiedy zbliżył się do pokrzywdzonego, machał w jego kierunku trzymanym w ręku narzędziem oraz kopnął go w okolice biodra. Pokrzywdzony P. F. zaczął się cofać, a wtedy przewrócił się na plecy i wypadł mu z saszetki portfel. W obawie przed napastnikiem, trzymającym niebezpieczny przedmiot, pokrzywdzony P. F., szybko się podniósł i zaczął uciekać, pozostawiając portfel na miejscu zdarzenia. Oskarżony S. Z. nie biegł za nim, uznając, że już „ zrewanżował” się za zdarzenie z dnia 14 sierpnia 2003 r.

Korzystając z nadarzającej się okazji, oskarżony S. Z. zabrał leżący na ziemi portfel P. F. wraz z zawartością w postaci: dowodu osobistego pokrzywdzonego, jego prawa jazdy, 1 sztuki karty bankomatowej (...) wydanej na nazwisko pokrzywdzonego, 3 sztuk kart bankomatowych banku (...), 1 sztuki karty pojazdu M. (...), 1 sztuki karty medycznej, 1 sztuki karty wędkarskiej, 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty „(...)", 4 sztuk wizytówek. W portfelu były także pieniądze w kwocie 500 złotych oraz w walucie Euro. Pokrzywdzony P. F. twierdził, że było to 80 Euro, natomiast następnego dnia po zdarzeniu, w dniu 17 sierpnia 2023r. oskarżony S. Z. wymienił w kantorze wymiary walut 50 Euro, skradzione pokrzywdzonemu, stanowiące wartość 218,50 złotych.

Kolejnym istotnym elementem, budzącym wątpliwości co do wiarygodności zeznań pokrzywdzonego P. F. był opis wskazanego przez niego niebezpiecznego narzędzia, którym miał się posługiwać oskarżony S. Z. i który to przedmiot pokrzywdzony ocenił jako tak bardzo niebezpieczny, że uciekł z miejsca zdarzenia, pozostawiając swój portfel z wieloma ważnymi dokumentami i pieniędzmi.

Po pierwsze, bezpośrednio po zdarzeniu pokrzywdzony P. F. wezwał patrol Policji, jednak nie odebrano od niego wówczas zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa, gdyż tego dnia spożywał alkohol. Już ta okoliczność osłabiała wiarygodność relacji co do rozpoznania przedmiotu, którym posługiwał się oskarżony S. Z., gdyż z pewnością pokrzywdzony ze względu na zdenerwowanie i spożyty alkohol mógł mylić się co do opisu tego narzędzia.

Po wtóre, pokrzywdzony P. F. zgłosił się na policję następnego dnia po zdarzeniu, czyli 17 sierpnia 2023r., zawiadamiając, że zaatakował go mężczyzna posługujący się „ długim nożem przypominającym maczetę". W późniejszym czasie zatrzymano w mieszkaniu oskarżonego S. Z. przedmiot, którego w żadnej mierze nie można nazwać ani nożem, ani maczetą, gdyż był to tzw. piracki kordelas, z tępym ostrzem, pochodzący ze stroju karnawałowego, zabezpieczony podczas przeszukania jego mieszkania (k. 19-21, 30, 44-45, 75-89). Takiego przedmiotu nie można pomylić z żadnym innym, a już na pewno nie z nożem albo maczetą.

Po trzecie, jak już wyżej wskazano, właśnie podczas przeszukania mieszkania oskarżonego S. Z. w dniu 18 sierpnia 2023r., obok portfela należącego do pokrzywdzonego, ujawniono również tzw. piracki kordelas, z tępym ostrzem, pochodzący ze stroju karnawałowego, zabezpieczony podczas przeszukania jego mieszkania (k. 19-21, 30, 44-45, 75-89). Chociaż narzędzie to w żadnym stopniu nie odpowiadało opisowi „ długiego noża przypominającego maczetę", to pokrzywdzony P. F. rozpoznał je jako przedmiot, którym podczas przestępstwa rzekomo posługiwał się oskarżony S. Z. (k. 2-8, 31- 32). To rozpoznanie było niewiarygodne i budziło zasadnicze pytania o szczerość intencji pokrzywdzonego, a także to czy nie starał się przedstawić oskarżonego w jak najniekorzystniejszym świetle albo możliwość rozpoznania istotnie zaburzył spożyty wcześnie alkohol. Taka postawa pokrzywdzonego P. F. pozwalała częściowo zrozumieć dlaczego pokrzywdzony unikał bezpośredniego przesłuchania na rozprawach: głównej i odwoławczej.

Wskazanie wartości waluty Euro skradzionej przez pokrzywdzonego S. Z., odbiegającej od podanej przez pokrzywdzonego P. F.

Absolutnie nie były wiarygodne zeznania pokrzywdzonego P. F. (k. 2-8, 31-32, 293) co do tego, że wartość skradzionej mu waluty Euro wynosiła 80 Euro, gdyż z wszystkich wyjaśnień oskarżonego S. Z. (k. 40-42, 58-60, 122-125, 248-253, 291-292), choć w pierwszej fazie nie przyznającego się do kradzieży portfela z dokumentami i pieniędzmi, to jednak ostatecznie potwierdzającego te okoliczności, wynikało, że w portfelu było tylko 50 Euro, a nie 80 Euro. Taką zresztą kwotę oskarżone S. Z. wymienił w kantorze wymiany walut, a podczas przeszukania jego mieszkania odnaleziono potwierdzający to paragon (w kopercie – k. 352a). Dowodził on wymiany w dniu 17 sierpnia 2023r., a zatem następnego dnia po przestępstwie kradzieży, tylko 50 Euro za kwotę po 4,37 złotych za jedno Euro, co dawało łącznie wartość 218,50 złotych, a nie 80 Euro.

Taka konstatacja podważała wiarygodność relacji pokrzywdzonego P. F., a także szczerość jego intencji, szczególnie czy nie starał się przedstawić oskarżonego w jak najniekorzystniejszym świetle. Taka postawa pokrzywdzonego P. F. pozwalała także częściowo zrozumieć dlaczego pokrzywdzony unikał bezpośredniego przesłuchania na rozprawach: głównej i odwoławczej.

Wspomniana wartość skradzionej waluty Euro były niebagatelna z tego powodu, że wartość skradzionych pieniędzy przesądzała czyn kradzież pieniędzy stanowiła przestępstwo, czy wykroczenie. Sąd I instancji przyjął, że wspomniana wartość skradzionych 500 złotych i 80 Euro odpowiadała łącznej kwocie 875,36 złotych, gdyż według kursu Euro na dzień 16.08.2023r. wartość 80 Euro dawała równowartość 375,36 złotych (por. wydruk ze strony internetowej dot. kursu walut w dniu 16.08.2023r. – k. 291, 246). Faktycznie jednak wartość skradzionych pieniędzy wynosiła jedynie 718,50 złotych, na co składało się 500 złotych oraz 50 Euro skradzionych, a następnie wymienionych w kantorze przez oskarżonego S. Z. za kwotę po 4,37 złotych za jedno Euro, co dawało łącznie wartość 218,50 złotych (paragon w kopercie – k. 352a). Co więcej, na taką kwotę był materialny dowód w postaci paragonu, a jednocześnie jest nieprawdopodobne, aby oskarżony S. Z. nie wymienił wszystkich skradzionych pieniędzy.

Określenie wartości pieniędzy skradzionych pokrzywdzonemu P. F. miało kapitalne znaczenie dla ustalenia, czy jego czyn polegający na kradzieży pieniędzy odpowiadał znamionom przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. (tak byłoby w wypadku wartości przekraczającej 800 złotych), czy też znamionom wykroczenia z art. 119 § 1 k.k. (w wypadku, gdyby wspomniana wartość nie przekraczała 800 złotych). Ponieważ w tym zakresie ustalenia Sąd I instancji były niewiarygodne, ze względu na przedstawione wyżej okoliczności, wątpliwości te należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego S. Z., zgodnie z zasadą in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.), przyjmując, że dopuścił się wyłącznie wykroczenia, pozostającego w zbiegu realnym z przestępstwem przeciwko mieniu i dokumentom z art. 278 § 5 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. art. 11 § 2 k.k.

VI. Opisane wyżej wątpliwości, stanowiły klasyczny przykład tego, że w postępowaniu zaistniały takie wątpliwości, które zgodnie z zasadą in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.), należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego S. Z.. Jak już wyżej wskazano, brak bezpośredniego przesłuchania świadka P. F. doprowadził w efekcie do zbyt pobieżnej analizy jego wiarygodności, co przełożyło się na obrazę przepisów procesowych dotyczących sposobu oceny dowodów, a zatem naruszenie przez Sąd I instancji , w tym zasady procesowe: zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.), zasadę bezstronności (art. 4 k.p.k.), zasadę in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.), a także zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Dokonane w zaskarżonym wyroku ustalenia faktyczne w zakresie opisanych wyżej wątpliwości, były rażąco dowolne oraz nieznajdujące oparcia w zebranym materiale dowodowym,, a także nie uwzględniały całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 k.p.k.).

Wskazane wątpliwości doprowadziły, jak wskazano wyżej, do odmiennej oceny zgromadzonego materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego S. Z. (k. 40-42, 58-60, 122-125, 248-253, 291-292) oraz zeznań pokrzywdzonego – świadka P. F. (k. 2-8, 31-32, 293), na tle innych, przedstawionych wyżej dowodów. Prowadziło to do dalszej zmiany zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Opolu w stosunku do oskarżonego S. Z. ( (...)) w ten sposób, że:

a)  w ramach czynu przypisanego w punkcie I podpunkt 2 uznano oskarżonego S. Z. ( (...)) za winnego tego, że w dniu 16 sierpnia 2023 r. w N., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia należącego do pokrzywdzonego P. F. portfela marki T. (...) z dokumentami w postaci: dowodu osobistego na nazwisko P. F., prawa jazdy na nazwisko P. F., 1 sztuki karty bankomatowej (...) na nazwisko P. F., 3 sztuk kart bankomatowych banku (...), 1 sztuki karty pojazdu M. (...), 1 sztuki karty medycznej, 1 sztuki karty wędkarskiej, 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty (...), 1 sztuki karty „(...)", 4 sztuk wizytówek usuwając jednocześnie dokumenty, którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać stwierdzające tożsamość innej osoby, na szkodę pokrzywdzonego P. F., tj. przestępstwa z art. 278 § 5 k.k. i art. 275 § 1 k.k. w zw. art. 11 § 2 k.k. według stanu prawnego na dzień 30 września 2023r. zgodnie z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wedle wskazanego stanu prawnego, wymierzono mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności. W ramach tego czynu Sąd Apelacyjny uznał za czyn współukarany następczy działanie oskarżonego S. Z. polegające na usunięciu dokumentów, którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, co prowadziło do wyeliminowania przepisu art. 276 k.k. z kwalifikacji prawnej przypisanego przestępstwa. Oprócz tego, jak dano temu wyraz we wcześniejszym fragmencie niniejszego uzasadnienia wyroku, nie było podstaw do przyjęcia działania oskarżonego w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k., co słusznie podkreśliła prokurator w swojej apelacji;

b)  w ramach czynu przypisanego w punkcie I podpunkt 2 uznano oskarżonego S. Z. ( (...)) za winnego tego, że w dniu 16 sierpnia 2023 r. w N., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 500 złotych i 50 Euro (stanowiących równowartość 218,50 złotych), o łącznej wartości 718,50 złotych, tj. wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 119 § 1 k.w. wymierzono mu karę 30 (trzydziestu) dni aresztu;

c)  stwierdzono, że odniesieniu do kar orzeczonych w punktach I podpunkty „b” i „c” niniejszego wyroku, na podstawie art. 10 § 1 k.w. podlega wykonaniu wyłącznie kara 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności wymierzona za przestępstwo przypisane w punkcie I podpunkt „b” niniejszego wyroku;

d)  w miejsce orzeczenia zawartego w punkcie V części rozstrzygającej na podstawie art. 119 § 4 k.w. orzeczono wobec oskarżonego S. Z. ( (...)) obowiązek naprawienia w całości szkody wyrządzonej wykroczeniem opisanym w punkcie I podpunkt „c” niniejszego wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. F. ( (...)) kwoty 718,50 złotych;

e)  stwierdzono, że utraciła moc kara łączna wymierzona oskarżonemu w punkcie III części rozstrzygającej.

W pozostałej części zaskarżony wyrok wobec oskarżonego S. Z. ( (...)) utrzymano w mocy (art. 437 § 1 k.k.).

VII. Nie było podstaw do kwestionowania rozstrzygnięcia zawartego w punkcie II części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku o uznaniu oskarżonego S. Z. ( (...)) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie 2. części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającego na tym, że oskarżony w dniu 18 sierpnia 2023r. w N., przy ul. (...), woj. (...), wbrew przepisom cyt. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał substancję psychotropową w postaci amfetaminy o wadze łącznej 8,9033 g netto. Podstawę do takich ustaleń faktycznych dawały: wyniki przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych zajmowanych przez oskarżonego S. Z. (k. 12-15), wyniki użycia testera narkotykowego (k. 22-26), protokół ważenia zabezpieczonych substancji (k. 27) i opinia z badań fizykochemicznych (k. 101-106), uzupełnione wyjaśnieniami oskarżonego S. Z. (k. 40-42, 58-60, 122-125, 248-253, 291-292). Wymierzona za to przestępstwo kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, połączona z zawartym w punkcie VIII części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku orzeczeniem, na podstawie art. 70 ust. 2 cyt. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przepadkiem dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr II/507/23/N, w postaci 4 szt. woreczków strunowych w części wypełnionych substancją koloru białego oraz woreczka strunowego z zawartością substancji proszkowej koloru białego, nie raziła surowością, a wniesione apelacje nie zawierały żadnych istotnych zarzutów co do wspomnianych rozstrzygnięć.

VIII. Ponieważ w wyniku przedstawionych wyżej zmian zaskarżonego wyroku, na podstawie art. 575 § 2 k.p.k. utraciła moc kara łączna wymierzona w punkcie III części rozstrzygającej, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył kary wymierzone w punkcie I podpunkty „a” i „b” niniejszego wyroku oraz karę wymierzoną w punkcie II zaskarżonego wyroku i wymierzył oskarżonemu S. Z. ( (...)) karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, na poczet której – na podstawie art. 63 § 1 k.k. – zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego od dnia 18 sierpnia 2023r. godz. 08:00 do dnia 13 grudnia 2023r.

Przy wymiarze kar jednostkowych uwzględniono społeczną szkodliwość czynów oskarżonego, na którą składają się okoliczności przedmiotowe (rozmiar szkody i krzywdy wyrządzonej przestępstwem, podłoże konfliktu, którym była typowa kłótnia po alkoholu, postawa pokrzywdzonego, który otworzył konflikt między stronami) i okoliczności podmiotowe (postać winy, postać zamiaru bezpośredniego, motywacja i agresywne działanie oskarżonego wobec pokrzywdzonego, dążącego za wszelką cenę do rewanżu).

Wspomniane kary jednostkowe orz kar łączna, orzeczona wedle zasad asperacji, lecz w dolnych granicach ze względu na związek przedmiotowo-podmiotowy i czasowy przestępstw, nie mogła pomijać tych okoliczności, które wskazał Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w tym przede wszystkim dotychczasowej karalności oskarżonego, w tym także notowania jako nieletniego (k. 49-50, 66-69, 133, 381-383, 394-399), jego młodego wieku oraz generalnie pozytywnej opinii środowiskowej wynikającej z wywiadu kuratora (k. 66-69, 95-96). Ze wspomnianego wywiadu środowiskowego wynika, że obecni 23-letni oskarżony przed zatrzymaniem mieszkał w N. przy ul. (...). Jest bezdzietnym kawalerem. Posiada wykształcenie podstawowe, bez zawodu. Przed aresztowaniem pracował w prywatnej firmie, osiągając minimalne wynagrodzenie. Nie posiada nikogo na utrzymaniu. Nie ma majątku. Sąsiedzi nie zgłaszali uwag do jego zachowania.

Przy wymiarze kary Sąd I instancji słusznie uwzględnił także cechy osobowości oskarżonego, a także jego postawę procesową, świadcząca nie tylko o przyznaniu się do przypisanych czynów, lecz także o pewnej refleksji co do swojego nagannego zachowania. Takiej ceny prawidłowości wymierzenia kar jednostkowych wymierzonych w punkcie I podpunkty „a” i „b” niniejszego wyroku oraz kary wymierzonej w punkcie II zaskarżonego wyroku i orzeczonej ostatecznie kary łącznej 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, nie przekreślają wnioski wypływające z opinii o oskarżonym S. Z. ( (...)) z Zakładu Karnego w K. z dnia 13.11.2024r. (k. 389-391), gdzie jest obecnie osadzony. Nie było natomiast podstaw, aby jeszcze bardziej łagodzić orzeczone kary jednostkowe i karę łączną.

Wspomniane kary jednostkowe i kara łączna 1 (jednego) roku pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego czyni w pełni zadość celom kary określonym w art. 53 k.k. w zakresie prewencji szczególnej oraz społecznego oddziaływania kary. Podkreśla jak groźne społecznie są czyny godzące w naruszone przez niego dobra chronione (nietykalność cielesną, wolność człowieka oraz mienie i dokumenty). Zważywszy na właściwości i warunki osobiste oskarżonego, w tym jego cechy osobowości, kara w tej postaci będzie miała także w odniesieniu do niego walor prewencji szczególnej.

Należy przypomnieć, że wielokrotnie zwracano uwagę w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych, jaki kryteria muszą być spełnione, aby uznać karę za rażąco niewspółmierną. W wyroku Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów z dnia 9 stycznia 1973r., sygn. V KRN – 474/72 stwierdzono, że „ rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo” (OSNKW 1973, nr 6, poz. 76).

Z kolei, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia z dnia 30 maja 2003r. sygn. II AKa – 163/03 dał wyraz temu, że „ nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną” (OSA 2003, z. 11, poz. 113).

Takie nieusprawiedliwione dysproporcje, w wymierzonych ostatecznie wobec oskarżonego S. Z. ( (...)) karach jednostkowych i karze łącznej, nie zachodzą.

Orzeczenie o kosztach sądowych

Orzeczenie o zasądzeniu od Skarbu Państwa na rzecz r.pr. O. K. kwoty 1.476,- złotych, obejmującej także należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym, znalazło oparcie w przepisie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. – Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz.U. z 2024r. poz. 1564). Wysokość wynagrodzenia adwokackiego została ustalona w oparciu o przepisy § 17 ust. 2 pkt 5 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2024r. poz. 763).

Jednocześnie, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 634 k.p.k., a także art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz.U. z 2023r. poz. 123 z późniejszymi zmianami), zwolniono oskarżonego S. Z. ( (...)) z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa. Przy wspomnianym orzeczeniu wzięto pod uwagę stan osobisty, rodzinny, zdrowotny i majątkowy oskarżonego, jego możliwości zarobkowe, także w kontekście orzeczonej bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Daniel Kliś

Piotr Kaczmarek

Bogusław Tocicki