Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2021 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Cezariusz Baćkowski

Sędziowie: SA Bogusław Tocicki (spr.)

SA Maciej Skórniak

Protokolant: Anna Konieczna

przy udziale Łukasza Kudyka prokuratora (...) (...) we W.

po rozpoznaniu 18 listopada 2021 r.

sprawy

A. W. (1)

oskarżonego z art. 258 § 3 k.k. w zw. z art. 258 § 2 k.k., art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 13 § 1 k.k. w z w. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 163 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 190 § 1 k.k., art. 159 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., art. 13 § 1 k.k. w z w. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Ł. B. (1)

oskarżonego z art. 258 § 2 k.k., art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 13 § 1 k.k. w z w. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

K. R. (1)

oskarżonego z art. 258 § 2 k.k., art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 13 § 1 k.k. w z w. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z 29 stycznia 2021 r. sygn. akt III K 57/20

I.  zmienia zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego A. W. (1) w ten sposób, że:

a)  za podstawę wszelkich rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku przyjmuje przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym na dzień 23 czerwca 2020r.;

b)  stwierdza, że przepadek środków odurzających i substancji psychotropowych został orzeczony w punkcie IV części rozstrzygającej w związku z ciągiem przestępstw przypisanym oskarżonemu A. W. (1) w punkcie III części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 3 części wstępnej);

c)  stwierdza, że obowiązek naprawienia szkody w wysokości 5.000 złotych na rzecz pokrzywdzonego Ł. Ś. został orzeczony w punkcie VII części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu A. W. (1) w punkcie VI części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 12 części wstępnej);

d)  stwierdza, że obowiązek naprawienia szkody w wysokości 10.000 złotych na rzecz pokrzywdzonego P. C. został orzeczony w punkcie VII części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu A. W. (1) w punkcie VI części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 13 części wstępnej);

e)  stwierdza, że nawiązka w wysokości 5.000 złotych na rzecz Funduszu (...) została orzeczona w punkcie XI części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu A. W. (1) w punkcie X części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 8 części wstępnej);

f)  stwierdza, że nawiązka w wysokości 10.000 złotych na rzecz (...) Towarzystwa (...), Ośrodek (...) dla (...) w W. (...), (...)-(...) G., (...) S.A. (...) (...), została orzeczona w punkcie XIII części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu A. W. (1) w punkcie XII części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 10 części wstępnej);

g)  stwierdza, że przepadek równowartości korzyści majątkowej w wysokości 250.000 złotych został orzeczony w punkcie XIV części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu A. W. (1) w punkcie XII części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 10 części wstępnej);

h)  stwierdza, że nawiązka w wysokości 5.000 złotych na rzecz Funduszu (...) została orzeczona w punkcie XVI części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu A. W. (1) w punkcie XV części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 11 części wstępnej);

i)  karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w stosunku do oskarżonego A. W. (1) w punkcie XVII części rozstrzygającej obniża do 10 (dziesięciu) lat;

II.  zmienia zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego Ł. B. (1) w ten sposób, że:

a)  za podstawę wszelkich rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku przyjmuje przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym na dzień 23 czerwca 2020r.;

b)  stwierdza, że przepadek równowartości korzyści majątkowej w wysokości 280.000 złotych został orzeczony w punkcie XXXIX części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu Ł. B. (1) w punkcie XXXVIII części rozstrzygającej (opisanym w punktach: 32, 35 i 36 części wstępnej);

c)  stwierdza, że przepadek środków odurzających i substancji psychotropowych został orzeczony w punkcie XL części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu Ł. B. (1) w punkcie XXXVIII części rozstrzygającej (opisanym w punktach: 32, 35 i 36 części wstępnej);

d)  stwierdza, że nawiązka w wysokości 15.000 złotych na rzecz (...) Towarzystwa (...), Ośrodek (...) dla (...) w W. (...), (...)-(...) G., (...) S.A. (...) (...), została orzeczona w punkcie XLI części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu Ł. B. (1) w punkcie XXXVIII części rozstrzygającej (opisanym w punktach: 32, 35 i 36 części wstępnej);

e)  stwierdza, że nawiązka w wysokości 5.000 złotych na rzecz Funduszu (...) została orzeczona w punkcie XLIII części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu Ł. B. (1) w punkcie XLII części rozstrzygającej (opisanym w punkach: 33 i 37 części wstępnej);

f)  stwierdza, że przepadek środków odurzających został orzeczony w punkcie XLV części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu Ł. B. (1) w punkcie XLIV części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 34 części wstępnej);

g)  karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w stosunku do oskarżonego Ł. B. (1) w punkcie XLVIII części rozstrzygającej obniża do 5 (pięciu) lat;

III.  zmienia zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego K. R. (1) w ten sposób, że:

a)  za podstawę wszelkich rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku przyjmuje przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym na dzień 23 czerwca 2020r.;

b)  na podstawie art. 105 § 1 i 2 k.p.k. prostuje oczywistą omyłkę pisarską zawartą w punkcie LII części rozstrzygającej w ten sposób, że w miejsce słów: „ opisanego w punkcie czterdziestym czwartym części wstępnej wyroku ” umieszcza prawidłowy zapis: „ opisanego w punkcie czterdziestym drugim części wstępnej wyroku ”;

h)  karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w stosunku do oskarżonego K. R. (1) w punkcie LIII części rozstrzygającej obniża do 10 (dziesięciu) miesięcy;

IV.  w pozostałej części zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonych: A. W. (1), Ł. B. (1) i K. R. (1) utrzymuje w mocy;

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. Ż. 900,- (dziewięćset) złotych tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą obronę z urzędu oskarżonego A. W. (1) w postępowaniu odwoławczym oraz dalsze 207,- (dwieście siedem) złotych tytułem zwrotu podatku VAT;

VI.  zasądza od oskarżonych: A. W. (1), Ł. B. (1) i K. R. (1) na rzecz Skarbu Państwa przypadające na nich koszty sądowe za postępowanie odwoławcze oraz wymierza im opłaty za obie instancje odpowiednio:

a)  oskarżonemu A. W. (1) w wysokości 5.600,- (pięciu tysięcy sześciuset) złotych;

b)  oskarżonemu Ł. B. (1) w wysokości 5.400,- (pięciu tysięcy czterystu) złotych;

c)  oskarżonemu K. R. (1) w wysokości 180,- (sto osiemdziesiąt) złotych.

UZASADNIENIE

Mimo wymogów określonych w przepisie art. 99a § 1 k.p.k., a także w przepisach Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 listopada 2019r. w sprawie wzorów formularzy uzasadnień wyroków oraz sposobu ich wypełniania (Dz.U z 2019r. poz. 2349), w niniejszej sprawie odstąpiono od opracowania uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego na formularzu UK, sporządzając uzasadnienie wyroku w sposób tradycyjny. Odstępstwo od tej zasady podyktowane zostało koniecznością zagwarantowania stronom postępowania prawa do rzetelnego procesu, który obejmuje także postępowanie odwoławcze, a to w kontekście art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności.

Było to podyktowane tym, że forma oraz treść formularza w realiach niniejszej sprawy skutkowałaby niemożnością dotrzymania konwencyjnego standardu rzetelnego procesu. Należy podzielić stanowisko Sądu Najwyższego przedstawione w wyroku z dnia 11 sierpnia 2020r. (sygn. akt I KA 1/20), w który to, w ślad za prof. P. H. (por. „Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, Komentarz, tom I red. L. Garlicki, Warszawa 2010, str. 305-306) uznał, że „ wprawdzie prawo do dwuinstancyjnego rozpoznania sprawy karnej nie wynika wprost z art. 6 Konwencji, jest jednak oczywiste, że skoro w systemie prawa polskiego umieszczono prawo do zaskarżenia wyroku wydanego w pierwszej instancji, to takie państwo – strona Konwencji przewidując możliwość wniesienia apelacji od wyroku, musi zapewnić do niej skuteczny dostęp, a co za tym idzie musi gwarantować odpowiednimi instrumentami procesowymi rzetelność samego postępowania odwoławczego”, a w konsekwencji, iż „ aby nie doszło do naruszenia prawa strony do rzetelnego procesu sądowego (na etapie odwoławczym) opisanego w art. 6 ust. 1 EKPC, tak, jak jest on ujmowany i tłumaczony przez orzecznictwo (...), zwłaszcza że w systemie prawa polskiego istnieje nadzwyczajny środek zaskarżenia (kasacja), który może być oparty na naruszeniu prawa procesowego (w tym naruszeniu art. 433 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k.), konieczne jest by kontrola ta w aspekcie standardu konwencyjnego realizowana była przez sąd odwoławczy, jak też i Sąd Najwyższy w ramach postępowania kasacyjnego”. Nie ulega przecież wątpliwości, iż kontrola ta może być dokonana jedynie poprzez zapoznanie się z argumentami sądu, przemawiającymi za przyjętym rozstrzygnięciem. Tym samym jakość uzasadnienia wyroku jest istotnym elementem prawa. Obligatoryjne nakazanie sporządzenia uzasadnień w formie formularzy (art. 99a § 1 k.p.k.), nie dawałoby w realiach niniejszej sprawy właściwego instrumentarium procesowego dla zrealizowania standardu prawa do rzetelnego procesu, gdyż niejednokrotnie, zwłaszcza w sprawach wieloosobowych i wielowątkowych, zarzuty ujęte w części wstępnej apelacji nie przystają do jej wniosków lub wykluczają się od strony formalnoprawnej, czy pozostają oderwane od wskazanej podstawy odwoławczej, bądź też formułowane są dopiero w uzasadnieniu.

W omawianej sprawie zakres podmiotowo-przedmiotowy sprawy, liczba oskarżonych, sposób sporządzenia apelacji (a przede wszystkim liczba zarzutów podniesionych we wszystkich apelacjach), w odniesieniu do przedmiotu samej sprawy oraz tych elementów, które wskazywane przez autorów wniesionych środków odwoławczych nie były, lecz musiały być brane pod uwagę z urzędu, prowadzi do wniosku, że sporządzenie uzasadnienia na formularzu UK 2 skutkowałoby niemożnością rzetelnego i konkretnego ustosunkowania się w toku postępowania do każdego istotnego argumentu zawartego w apelacji stron, a przede wszystkim przedstawienia konkluzji, które dla stron byłyby czytelne i wskazywałyby w jaki sposób dany wniosek został wyprowadzony.

Uzasadnienie stanowiska tut. Sądu stanowią nadto orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego oraz (...). Zważyć bowiem należy, że w sytuacji, kiedy art. 91 ust. 2 Konstytucji RP stanowi, iż „ umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową” oraz wobec jednoczesnego stwierdzenia, że formularz nie pozwala na realizowanie obowiązku wynikającego z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433 § 1 i 2 k.p.k. zaniechanie sporządzenia uzasadnienia formularzowego okazało się konieczne.

Sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób tradycyjny znajduje oparcie w stanowisku Trybunału Konstytucyjnego wyrażonym w wyroku z dnia 19.12.2006r. w sprawie P 37/05 (OTK-A 2006/11/177). Stosowany zatem wprost przepis art. 6 ust. 1 Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności (Dz.U z 1993r., poz. 61, poz. 284 ze zm.) obliguje sąd drugiej instancji do odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do każdego istotnego – na tle konkretnej sprawy – argumentu. Tym samym brak odniesienia do takiej argumentacji stanowi o naruszeniu standardu rzetelnego procesu (tak m.in. ETPC w wyroku z 9.12.199r. Riuz Torija przeciwko Hiszpanii, A. 303-A, w: M.A. Nowicki: „Europejski Trybunał Praw Człowieka, Orzecznictwo, tom 1, Zakamycze 2001, s. 515- 516 i SN w wyroku z 16.01.2007r., sygn. akt V KK 328/06, z 6.04.2011r., sygn. akt V KK 368/10 i inne). Podobne stanowisko przedstawił Trybunał Konstytucyjny na tle art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, wskazując że uzasadnienie orzeczeń jest decydującym komponentem prawa do rzetelnego procesu sądowego i podstawą kontroli zewnętrznej orzeczenia przez organ wyższej instancji, bowiem dokumentuje argumenty przemawiające za przyjętym rozstrzygnięciem (wyrok TK z 16.01.2006r., sygn. SK 30/05, OTK-A 2006, nr 1 poz. 2, teza 4.3 uzasadnienia).

Mając powyższe na uwadze, uwzględniając także stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w sprawie P 37/05 oraz Sądu Najwyższego przedstawione w sprawie I KA 1/20, formułujące obowiązek sądu odwoławczego do każdorazowej oceny, w związku z kategorycznym brzmieniem art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433 § 1 i 2 k.p.k., czy w danej sprawie może sporządzić uzasadnienie swojego wyroku na formularzu UK 2, nie naruszając podstawowych gwarancji strony do rzetelnego procesu odwoławczego, Sąd Apelacyjny w sprawie omawianej odstąpił od sporządzenia uzasadnienia w formie przewidzianej w art. 99a § 1 k.p.k.

Prokurator (...) skierował akt oskarżenia wobec kilku oskarżonych, w tym – zachowując numery zarzutów aktu oskarżenia – m.in. przeciwko :

1)  A. (...) o to, że :

1.  w okresie od lutego 2018 roku do 28 czerwca 2018 roku we W. i innych miejscowościach, działając z inną osobą współkierował zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym, w skład której wchodzili m.in. Ł. B. (1) ps. (...), K. R. (1) ps. (...), K. C. ps. (...), P. R. ps. (...), T. K. (1) ps. (...) oraz inne dotychczas nieustalone osoby mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu, przeciwko zdrowiu i życiu w tym m.in. związanych z pobiciami członków innych grup przestępczych na terenie W., wymuszeniami rozbójniczymi, groźbami, zmuszaniem do określonego działania oraz innych przestępstw z użyciem przemocy,

- tj. o przestępstwo z art. 258 § 3 k.k. w zw. z art. 258 § 2 k.k.;

2.  w dniu 3 kwietnia 2018 roku we W., na parkingu sklepu (...) przy ul. (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, wspólnie i w porozumieniu z K. C. ps. (...), Ł. B. (1) ps. (...) dokonał rozboju na osobie A. J. w ten sposób, że grożąc użyciem wobec niego broni palnej w postaci pistoletu samopowtarzalnego (...) kaliber 9 mm nr (...) produkcji ukraińskiej, doprowadził pokrzywdzonego do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia należący do niego pojazd m-ki A. (...) o nr rej. (...) wartości nie mniejszej niż 45.000 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się działając warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia, Wydział V Kamy z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 za czyn z art. 160 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. art. 11 § 2 k.k., którą odbywał w okresie od 15 listopada 2013 roku do 15 listopada 2015 roku,

- tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

3.  w dniu 9 maja 2018 roku we W. przy ulicy (...), wbrew przepisom ustawy posiadał środek psychotropowy w postaci 3 tabletek (...), przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia, Wydział V Kamy z dnia 22 października 2010 roku, sygn. akt VK 1159/10 na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, obejmującym między innymi wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia, Wydział II Kamy z dnia 11 kwietnia 2008 roku, sygn. akt IIK 237/08 za czyn z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia, Wydział V Kamy z dnia 7 lipca 2008 roku, sygn. akt II K 581/08 za czyn z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii oraz inne wyroki, którą odbywał w okresie od 15 listopada 2015 roku do 11 stycznia 2018 roku,

- tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

4.  w dniu 09 czerwca 2018 roku we W., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym wspólnie i w porozumieniu z P. R. ps. (...) i inną nieustaloną dotychczas osobą dokonał umyślnego zniszczenia elewacji, stolarki okiennej i drzwiowej domu przy ulicy (...) we W. w ten sposób, iż obrzucając kamieniami i innymi przedmiotami ściany, okna, drzwi wejściowe do wymienionego budynku mieszkalnego spowodował szkody w wysokości nie mniejszej niż 40.000 złotych na szkodę (...) S.A.,

- tj. o przestępstwo z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

5.  w okresie od 09 czerwca do 20 czerwca 2018 roku we W., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z K. C. ps. (...), Ł. B. (1) ps. (...) i innymi nie ustalonymi dotychczas osobami, usiłował dokonać wymuszenia rozbójniczego na osobie T. A. w ten sposób, że wielokrotnie groził mu pobiciem, pozbawieniem życia, spaleniem warsztatu oraz mieszkania chcąc doprowadzić pokrzywdzonego do rozporządzenia w kwocie 40.000 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego T. A., przy czym czynu tego dopuścił się działając w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia, Wydział V Kamy z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 za czyn z art. 160 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., którą odbywał w okresie od 15 listopada 2013 roku do 15 listopada 2015 roku,

- tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w z w. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

6.  w dniu 12 czerwca 2018 roku we W., jako kierujący zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym polecił nieustalonym do chwili obecnej członkom wyżej wymienionej zorganizowanej grupy przestępczej sprowadzenie w nocy z 12 na 13 sierpnia 2018 roku zagrażającemu mieniu w wielkich rozmiarach pożar domu jednorodzinnego przy ulicy (...) we W. stanowiącego własność T. A.,

- tj. o przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 163 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

7.  w dniu 13 czerwca 2018 we W., używając słów wulgarnych w rozmowie telefonicznej groził E. K. i jej dzieciom oblaniem kwasem, spaleniem i pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione,

- tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k.;

8.  w dniu 15 czerwca 2018 roku we W. przy ulicy (...), na terenie klubu muzycznego (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej zbrojnym, wspólnie i w porozumieniu z K. C. ps. (...), K. R. (1) ps. ”B.” i Ł. B. (1) ps. (...), brał udział w pobiciu M. B. (1) ps. (...), narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo wystąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. w ten sposób, że podczas wielokrotnego zadawania pokrzywdzonemu ciosów nogami, pięściami, przytrzymywania i przyduszania przez K. C., przy pomocy niebezpiecznego przedmiotu przypominającego broń palną powstrzymywał i uniemożliwiał udzielenie pomocy M. B. (1) poprzez przystawianie jej do głowy, klatki piersiowej pracownika ochrony obiektu, kiedy to Ł. B. (1) jednorazowo kopnął pokrzywdzonego w twarz, zaś K. R. (1) stał obok i odpychał pracownika ochrony, uniemożliwiając swoim działaniem udzielenie pomocy pokrzywdzonemu, w następstwie czego w wyniku uderzeń zadawanych przez K. C. i Ł. B. (1), M. B. (1) doznał obrażeń w postaci tępego urazu głowy z obrzękiem tkanek miękkich licznych otarć naskórka oraz złamania kości żuchwy i kości klinowej, przy czym obrażenie te naruszyły czynności narządów jego ciała na okres powyżej dni siedmiu, przy czym czynu tego dopuścił się działając w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia, Wydział V Karny z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 za czyn z art. 160 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., którą odbywał w okresie od 15 listopada 2013 roku do 15 listopada 2015 roku,

- tj. o przestępstwo z art. 159 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

9.  w dniu 29 czerwca 2018 roku we W. przy ulicy (...), wbrew przepisom Ustawy posiadał środek psychotropowy w postaci 11 sztuk tabletek (...) oraz środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 0,64 grama netto, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia, Wydział V Kamy z dnia 22 października 2010 roku, sygn. akt V K 1159/10 na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, obejmującym między innymi wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia, Wydział II Kamy z dnia 11 kwietnia 2008 roku, sygn. akt II K 237/08 za czyn z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia, Wydział V Kamy z dnia 7 lipca 2008 roku, sygn. akt II K 581/08 za czyn z art.62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii oraz inne wyroki, które odbywał w okresie od 15 listopada 2015 roku do 11 stycznia 2018 roku,

- tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

10.  w okresie od nieustalonego czasu do dnia 27 czerwca 2018 roku we W., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym wspólnie i w porozumieniu z Ł. B. (1) ps. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom określonym w art. 33-35, 37 i 40 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci m.in. kokainy w ilości nie mniejszej niż 2 kg netto, co stanowi nie mniej niż 20.000 porcji konsumenckich o wadze 0,1 grama w ten sposób, iż uzyskał wymienione narkotyki od dotychczas nieustalonej osoby lub osób, które następnie przechowywał przy sobie oraz w miejscu swojego zamieszkania, porcjował, przekazywał je innym osobom w celu dalszej odsprzedaży z czego uzyskał korzyść majątkową w wysokości nie mniejszej niż 25 000 złotych przy czym czynu tego się będąc uprzednio skazanym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla - Śródmieścia, Wydział V Karny z dnia 22 października 2010 roku, sygn. V K 1159/10 na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, obejmującym między wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia, Wydział II Kamy z dnia II kwietnia 2008 roku, sygn. akt II K 237/08 za czyn z art.62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia, Wydział V Karny z dnia 7 lipca 2008 roku, sygn. akt II K za czyn z art.62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu oraz inne wyroki, które odbywał w okresie od 15 listopada 2015 roku do 11 stycznia 2018 roku,

- tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

11.  w czerwcu 2018 roku we W. na terenie posesji przy ulicy (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, wspólnie i w porozumieniu z Ł. B. (1) ps. (...), (...) i innymi nieustalonymi dotychczas osobami, brał udział w pobiciu M. U. ps. (...), narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo wystąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. w ten sposób, że uderzał go pięściami oraz zadawał silne ciosy gaśnicą, w szczególności w okolice głowy podczas gdy Ł. B. (1) przy pomocy przedmiotu przypominającego broń palną strzelał do pokrzywdzonego wielokrotnie, zadawał pokrzywdzonemu ciosy oraz uderzał go rękojeścią przedmiotu przypominającą broń palną po głowie i rękach w następstwie czego w wyniku uderzeń zadawanych przez A. W. (1) i Ł. B. (1) i inne nieustalone dotychczas osoby, co do których wyłączono materiały od odrębnego postępowania, M. U. doznał obrażeń w postaci tępego urazu twarzoczaszki z następczym krwiakiem i ropniem przegrody nosowej, przy czym obrażenie te naruszyły czynności narządów jego ciała na okres powyżej dni siedmiu, przy czym czynu tego dopuścił się działając w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia, Wydział V Kamy z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 za czyn z art. 160 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., którą odbywał w okresie od 15 listopada 2013 roku do 15 listopada 2015 roku,

- tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

12.  w okresie od marca do kwietnia 2018 roku we W., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał wymuszenia rozbójniczego na osobie Ł. Ś. w ten sposób, że grożąc zamachem na życie i zdrowie, doprowadził pokrzywdzonego do rozporządzenia mieniem w kwocie 20.000 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się działając w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia, Wydział V Kamy z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 za czyn z art. 160 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., którą odbywał w okresie od 15 listopada 2013 roku do 15 listopada 2015 roku,

- tj. o przestępstwo z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.;

13.  w czerwcu 2018 roku, daty dokładnie nie ustalonej, we W. na terenie posesji przy ulicy (...), działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi dotychczas osobami, dokonał wymuszenia rozbójniczego na osobie P. C. w ten sposób, że wielokrotnie grożąc mu zamachem na życie i zdrowie, żądając od pokrzywdzonego pieniędzy w kwocie 20.000 złotych, doprowadził P. C. do rozporządzenia mieniem w kwocie 10 000 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się działając w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia, Wydział V Kamy z dnia 22 marca 2010 roku o sygn. akt V K 2268/09 za czyn z art. 160 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., którą odbywał w okresie od 15 listopada 2013 roku do 15 listopada 2015 roku,

- tj. o przestępstwo z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.;

14.  w maju 2018 roku, daty dokładnie nieustalonej, we W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował dokonać wymuszenia rozbójniczego na osobie W. J. w ten sposób, że grożąc zamachem na życie i zdrowie jej oraz jej najbliższych zażądał wydania samochodu osobowego marki A. w wartości 45 0000 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej W. J., przy czym czynu tego dopuścił się działając w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia, Wydział V Kamy z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 za czyn z art. 160 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., którą odbywał w okresie od 15 listopada 2013 roku do 15 listopada 2015 roku,

- tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w z w. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.;

15.  w okresie od 6 czerwca 2018 roku do 15 czerwca 2018 roku, we W., działając w krótkich odstępach czasu i wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał wymuszenia rozbójniczego na osobie S. C. w ten sposób, że grożąc mu zamachem na życie i zdrowie, żądając od pokrzywdzonego pieniędzy w kwocie 20.000 złotych, doprowadził S. C. do rozporządzenia mieniem w postaci samochodu osobowego marki A. (...) o nr rej. (...) o szacunkowej wartości 15 000 zł, który następnie sam użytkował, przy czym czynu tego dopuścił się działając w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia, Wydział V Kamy z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 za czyn z art. 160 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., którą odbywał w okresie od 15 listopada 2013 roku do 15 listopada 2015 roku,

- tj. o przestępstwo z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.;

2)  Ł. B. (2) o to, że :

30. w okresie od lutego 2018 roku do 28 czerwca 2018 roku we W. i innych miejscowościach, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez A. W. (1) ps. (...), w skład której wchodzili K. R. (1) ps. (...), K. C. ps. (...), P. R. ps. (...), T. K. (1) ps. (...) i inne nieustalone dotychczas osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przeciwko mieniu, przeciwko zdrowiu i życiu w tym m.in. związanych z pobiciami członków innych grup przestępczych na terenie W., wymuszeniami rozbójniczymi, groźbami, zmuszaniem do określonego działania oraz innych przestępstw z użyciem przemocy,

- tj. o przestępstwo z art. 258 § 2 k.k.;

31. w dniu 3 kwietnia 2018 roku we W. na parkingu sklepu (...) przy ul. (...), w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. ps. (...), A. W. (1) ps. (...) i T. K. (2) oraz w zamiarze uzyskania od A. J. kwoty 10.000 zł przy pomocy broni palnej w postaci pistoletu samopowtarzalnego F. kaliber 9 mm nr L 1330 produkcji ukraińskiej przywiezionego na miejsce zdarzenia przez T. K. (2) dokonali napadu rabunkowego na jego osobie w ten sposób, że grożąc jej użyciem A. J. doprowadzili go do stanu bezbronności, a następnie wobec odmowy pokrzywdzonego przekazania napastnikom pieniędzy, dokonali oni zaboru w celu przywłaszczenia należący do niego pojazd m-ki A. (...) o nr rej. (...),

- tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

32. w okresie od nieustalonego czasu do 9 maja 2018 roku we W., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom określonym w art. 33-35, 37 i 40 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 4,81 g netto, co stanowi nie mniej niż 48 porcji konsumenckich o wadze 0,1 grama, w postaci (...) w ilości 13 sztuk co stanowi 13 porcji konsumenckich, oraz kokainy w łącznej ilości 20,07 g netto co stanowi 200 porcji konsumenckich o wadze 0,1 grama w ten sposób, iż uzyskał wymienione narkotyki od dotychczas nieustalonej osoby lub osób, który następnie przechowywał przy sobie oraz w miejscu swojego zamieszkania w celu dalszego wprowadzenia ich o do obrotu, sprzedaży innym nieustalonym odbiorcom,

- tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

33. w dniu 15 czerwca 2018r we W. przy ul. (...), na terenie klubu muzycznego (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym wspólnie i w porozumieniu z A. W. (1) - ps. (...), K. C. - ps. (...) i K. R. (1) - ps. (...), brał udział w pobiciu M. B. (1) narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo wystąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. w ten sposób, że w czasie wielokrotnego zadawania pokrzywdzonemu ciosów przy użyciu nóg i rąk, przytrzymywaniu i przyduszaniu pokrzywdzonego przez K. C., jednorazowo kopnął pokrzywdzonego w twarz podczas, gdy A. W. (1) przy pomocy niebezpiecznego przedmiotu przypominającego broń palną powstrzymywał i uniemożliwiał ochronie’ obiektu udzieleniu pomocy M. B. (1), natomiast K. R. (1) udzielał pozostałym sprawcom wsparcia w pobiciu stojąc obok i odpychając pracownika ochrony, w następstwie którego to zdarzenia pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci tępego urazu głowy z obrzękiem tkanek miękkich, licznych otarć naskórka oraz złamania żuchwy i kości klinowej, a które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała M. B. (1) na okres powyżej 7 dni,

- tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

34. w dniu 28 czerwca 2018 roku we W. przy ulicy (...), wbrew przepisom Ustawy posiadał środek odurzający w postaci kokainy w ilości 0,49 grama netto,

- tj. o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

35. w okresie od nieustalonego czasu do dnia 27 czerwca 2018 roku we W., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym wspólnie i w porozumieniu A. W. (1) ps. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom określonym w art. 33-35, 37 i 40 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci m.in. kokainy w ilości nie mniejszej niż 2.100 gram netto, co stanowi nie mniej niż 21.000 porcji konsumenckich o wadze 0,1 grama w ten sposób, iż uzyskał wymienione narkotyki od dotychczas nieustalonej osoby lub osób, które następnie przechowywał przy sobie oraz w miejscu swojego zamieszkania, porcjował, przekazywał je innym osobom w celu dalszej odsprzedaży z czego uzyskał korzyść majątkową w wysokości nie mniejszej niż 25 000 złotych,

- tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

36. w okresie od nieustalonego czasu do czerwca 2018 roku we W., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom określonym w art. 33-35, 37 i 40 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków psychotropowych w postaci m.in. amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 1000 gram netto, co stanowi nie mniej niż 10.000 porcji konsumenckich o wadze 0,1 grama w ten sposób, iż uzyskał wymienione narkotyki od dotychczas nieustalonej osoby lub osób, które następnie przechowywał, porcjował, przekazywał je innym osobom w celu dalszej odsprzedaży z czego uzyskał korzyść majątkową w wysokości nie mniejszej niż 15 000 złotych,

- tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

37. w czerwcu 2018 roku we W. na terenie posesji przy ulicy (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, wspólnie i w porozumieniu z A. W. (1) ps. (...) i innymi nieustalonymi dotychczas osobami, brał udział w pobiciu M. U. ps. (...), narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo wystąpienia skutku określonego w art. 157 §1 k.k. w ten sposób, że przy pomocy przedmiotu przypominającego broń palną strzelał do pokrzywdzonego, podczas gdy A. W. (1) ps. (...) wielokrotnie zadawał pokrzywdzonemu ciosy i uderzał go rękojeścią przedmiotu przypominającą broń palną po głowie i rękach w następstwie czego w wyniku uderzeń zadawanych przez A. W. (1) i Ł. B. (1), M. U. doznał obrażeń w postaci tępego urazu twarzoczaszki z następczym krwiakiem i ropniem przegrody nosowej, przy czym obrażenie te naruszyły czynności narządów jego ciała na okres powyżej dni siedmiu,

- tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art.. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

38. w dniu 19 czerwca 2018 roku we W., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z K. C. ps. (...) i innymi nie ustalonymi dotychczas osobami, usiłował za pomocą groźby zamachu na zdrowie i mienie dokonać wymuszenia rozbójniczego na osobie T. A. chcąc doprowadzić pokrzywdzonego do rozporządzenia w kwocie 40.000 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego T. A.,

- tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w z w. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

39. w maju 2018 roku we W., działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem w celu użycia za autentyczny podrobił podpisy P. K. znajdujące się na umowie najmu pomieszczenia magazynowego K. S. S. nr 442, zawartej w dniu 21 maja 2018 roku oraz podpisy P. K. figurujące w pozycjach „Czytelny podpis Najemcy” znajdujący się na oświadczeniach stanowiących załącznik nr 2b do umowy najmu powierzchni magazynowych oraz podpis P. K. figurujący w pozycji ” Potwierdzam odbiór wyciągu z OWU Czytelny podpis Najemcy” opcji ubezpieczeniowej - wyciągu z Ogólnych Warunków Ubezpieczenia z dnia 21 maja 2018 roku stanowiącej załącznik do przedmiotowej umowy,

- tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.;

3)  K. R. (2) R. o to, że :

40. w okresie od lutego 2018 roku do 28 czerwca 2018 roku we W. i innych miejscowościach, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym kierowanej przez A. W. (1) ps. (...), w skład której wchodzili K. C. ps. (...), Ł. B. (1) ps. (...), P. R. ps. (...), T. K. (1) ps. (...) i inne nieustalone dotychczas osoby, mającej na celu popełnianie przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przeciwko mieniu, przeciwko zdrowiu i życiu w tym m.in. związanych z pobiciami członków innych grup przestępczych na terenie W., wymuszeniami rozbójniczymi, groźbami, zmuszaniem do określonego działania oraz innych przestępstw z użyciem przemocy,

- tj. o przestępstwo z art. 258 § 2 k.k.;

41. w dniu 15 czerwca 2018 roku we W. przy ulicy (...), na terenie klubu muzycznego (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, wspólnie i w porozumieniu z A. W. (1) ps. (...), K. C. ps. (...) i Ł. B. (1) ps. (...), brał udział w pobiciu M. B. (1) ps. (...), narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo wystąpienia skutku określonego w art.l57§lkk w ten sposób, że podczas wielokrotnego zadawania pokrzywdzonemu ciosów nogami, pięściami, przytrzymywania i przyduszania przez K. C., udzielał im wsparcia w pobiciu poprzez stanie obok nich odpychanie pracownika ochrony, podczas gdy A. W. (1) przy pomocy niebezpiecznego przedmiotu przypominającego broń palną powstrzymywał i uniemożliwiał ochronie obiektu udzielenie pomocy M. B. (1) a Ł. B. (1) jednorazowo kopnął pokrzywdzonego w twarz, czym uniemożliwiał swoim działaniem udzielenie pomocy pokrzywdzonego, w następstwie uderzeń zadawanych przez K. C. i Ł. B. (1) M. B. (1) doznał obrażeń ciała w postaci tępego urazu głowy z obrzękiem tkanek miękkich licznych otarć naskórka oraz złamania kości żuchwy i kości klinowej, przy czym obrażenie te naruszyły czynności narządów jego ciała na okres powyżej dni siedmiu,

- tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

42. w dniu 21 czerwca 2018 roku we W., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z K. C. ps. (...), P. R. ps. (...) i innymi nie ustalonymi dotychczas osobami, usiłował za pomocą groźby zamachu na zdrowie i mienie dokonać wymuszenia rozbójniczego na osobie T. A. chcąc doprowadzić pokrzywdzonego do rozporządzenia w kwocie 40.000 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego T. A.,

- tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w z w. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2021r. sygn. akt III K – 57/20Sąd Okręgowy we Wrocławiu orzekł następująco :

I.  uznał oskarżonego A. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie pierwszym części wstępnej wyroku, eliminując z opisu czynu udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym P. R. ps. (...) i przyjmując jednocześnie, że czyn ten stanowi przestępstwo z art. 258 § 2 i 3 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 3 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności (punkt I części rozstrzygającej);

II.  uznał oskarżonego A. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie drugim części wstępnej wyroku, przyjmując w opisie czynu, że wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 został skazany za opisane w nim przestępstwa na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, to jest przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k. – stosownie do art. 57 § 1 k.k. – w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu grzywnę w ilości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych (punkt II części rozstrzygającej);

III.  uznał oskarżonego A. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, opisanych w punktach trzecim i dziewiątym części wstępnej wyroku, przyjmując, iż stanowią one ciąg przestępstw z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – stosownie do art. 57 § 1 k.k. – przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności (punkt III części rozstrzygającej);

IV.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek środków psychotropowych w postaci łącznie 14 sztuk tabletek (...) oraz środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 0,50 grama netto (pozostałość po badaniu) wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) i nr (...) (...) (punkt IV części rozstrzygającej);

V.  uznał oskarżonego A. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie czwartym części wstępnej wyroku, przyjmując w opisie czynu, że oskarżeni spowodowali w ten sposób szkody w wysokości 22 387,49 złotych, to jest przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności (punkt V części rozstrzygającej);

VI.  uznał oskarżonego A. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w punkcie piątym części wstępnej wyroku, przyjmując w opisie tego czynu, że oskarżony chciał ponadto doprowadzić pokrzywdzonego do rozporządzenia mieniem w postaci bezpłatnej naprawy samochodu marki M., usiłując doprowadzić go tym samym do rozporządzenia łącznie mieniem wartości co najmniej 75 000 złotych, tj. czynu stanowiącego przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w z w. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k., w punkcie dwunastym, przyjmując w opisie tego czynu, że do jego popełnienia doszło w lutym 2018r. a oskarżony doprowadził Ł. Ś. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 5 000 złotych, w punkcie trzynastym i piętnastym części wstępnej wyroku, tj. czynów stanowiących przestępstwa z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 2 k.k. oraz czynu opisanego w punkcie czternastym części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., przyjmując, że oskarżony popełnił je wszystkie w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k., a ponadto przyjmując także w opisach wszystkich tych czynów, że wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 oskarżony został skazany za opisane w nim przestępstwa na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności i za to na podstawie art. 282 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. – stosownie do art. 57 § 1 k.k. – w zw. z art. 64 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k., wymierza mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu grzywnę w ilości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych (punkt VI części rozstrzygającej);

VII.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. W. (1) obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Ł. Ś. kwoty 5 000 zł (pięciu tysięcy złotych), a na rzecz pokrzywdzonego P. C. kwoty 10 000 zł (dziesięciu tysięcy złotych) (punkt VII części rozstrzygającej);

VIII.  uznał oskarżonego A. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie szóstym części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 163 § 1 pkt. 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 163 § 1 pkt. 1 k.k. w zw. z art. 19 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności (punkt VIII części rozstrzygającej);

IX.  uznał oskarżonego A. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie siódmym części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności (punkt IX części rozstrzygającej);

X.  uznał oskarżonego A. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie ósmym części wstępnej wyroku, przyjmując w opisie czynu, w miejsce zapisu o narażeniu pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, że oskarżony działał, narażając pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. oraz, że wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia, z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 oskarżony został skazany za opisane w nim przestępstwa na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności oraz przyjmując, że czyn ten stanowi przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. – stosownie do art. 57 § 1 k.k. – w zw. z art. 64 § 2 k.k., wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności (punkt X części rozstrzygającej);

XI.  na podstawie art. 47 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. W. (1) nawiązkę w kwocie 5 000 zł (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu (...) (punkt XI części rozstrzygającej);

XII.  uznał oskarżonego A. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie dziesiątym części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k., przyjmując w opisie czynu, że oskarżony uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci m.in. kokainy w ilości nie mniejszej niż 1 kg netto i osiągnął z tego korzyść majątkową w wysokości nie mniejszej niż 250 000 złotych i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – stosownie do art. 57 § 1 k.k. – w zw. z art. 64 § 2 k.k., wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych (punkt XII części rozstrzygającej);

XIII.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego A. W. (1) nawiązkę w kwocie 10 000 zł (dziesięciu tysięcy złotych) na rzecz (...) Towarzystwa (...) dla (...) w W. (...), (...)-(...) G., (...) S.A. (...) (...) (punkt XIII części rozstrzygającej);

XIV.  na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. W. (1) przepadek równowartości korzyści osiągniętej z przestępstwa w kwocie 250 000 zł (dwustu pięćdziesięciu tysięcy złotych) (punkt XIV części rozstrzygającej);

XV.  uznał oskarżonego A. W. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie jedenastym części wstępnej wyroku, eliminując z opisu czynu stwierdzenie o zadawaniu przez oskarżonego silnych ciosów gaśnicą oraz przyjmując jednocześnie w opisie czynu, że Ł. B. (1) strzelał do pokrzywdzonego plastikowymi kulkami oraz, że wymienionym w opisie czynu wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 A. W. (1) został skazany za opisane w nim przestępstwa na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności i przyjmując, że przypisany oskarżonemu czyn stanowi przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. – stosownie do art. 57 § 1 k.k. - w zw. z art. 64 § 2 k.k., wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności (punkt XV części rozstrzygającej);

XVI.  na podstawie art. 47 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. W. (1) nawiązkę w kwocie 5 000 zł (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu (...) (punkt XVI części rozstrzygającej);

XVII.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. oraz art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego A. W. (1) kary pozbawienia wolności oraz grzywny i wymierzył mu karę łączną 12 (dwunastu) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w ilości 500 (pięciuset) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych (punkt XVII części rozstrzygającej);

XVIII.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu A. W. (1) okres jego zatrzymania od dnia 09 maja 2018 roku od godziny 19:55 do dnia 11 maja 2018 roku do godziny 15:35 oraz okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 28 czerwca 2018r. od godz. 06:00 do dnia 29 stycznia 2021 roku, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności (punkt XVIII części rozstrzygającej);

XIX.  uznał oskarżonego Ł. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie trzydziestym części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art. 258 § 2 k.k., eliminując z opisu czynu udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym P. R. ps. (...) i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności (punkt XXXVI części rozstrzygającej);

XX.  uznał oskarżonego Ł. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie trzydziestym pierwszym części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu grzywnę w ilości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych (punkt XXXVII części rozstrzygającej);

XXI.  uznał oskarżonego Ł. B. (1) , w miejsce czynów opisanych w punktach trzydziestym drugim, trzydziestym piątym i trzydziestym szóstym części wstępnej wyroku, za winnego tego, że w okresie od nieustalonego czasu do czerwca 2018 roku we W., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom określonym w art. 33-35, 37 i 40 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 1004,81 g netto, co stanowi nie mniej niż 10048 porcji konsumenckich o wadze 0,1 grama, w postaci (...) w ilości 13 sztuk co stanowi 13 porcji konsumenckich, oraz kokainy w łącznej ilości 1020,07 g netto co stanowi 10200 porcji konsumenckich o wadze 0,1 grama, w tym działając wspólnie i w porozumieniu A. W. (1) ps. (...) uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci m.in. kokainy w ilości nie mniejszej niż 1000 gram netto, co stanowi nie mniej niż 10000 porcji konsumenckich o wadze 0,1 grama w ten sposób, iż uzyskał wymienione narkotyki od dotychczas nieustalonej osoby lub osób, który następnie przechowywał przy sobie oraz w miejscu swojego zamieszkania w celu dalszego wprowadzenia ich o do obrotu, sprzedaży innym nieustalonym odbiorcom, w tym w celu dalszej odsprzedaży, z czego uzyskał korzyść majątkową w wysokości nie mniejszej niż 280 000 złotych, to jest przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w ilości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych (punkt XXXVIII części rozstrzygającej);

XXII.  na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego Ł. B. (1) przepadek równowartości korzyści osiągniętej z przestępstwa w kwocie 280.000 (dwieście osiemdziesiąt tysięcy) złotych (punkt XXXIX części rozstrzygającej);

XXIII.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w sześciu woreczkach strunowych w łącznej ilości 4,41 grama netto (po badaniu), trzech różowych i dziesięciu zielonych tabletek (...), woreczków z zawartością kokainy w ilości łącznej 19,86 grama netto (po badaniu), wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) (punkt XL części rozstrzygającej);

XXIV.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego Ł. B. (1) nawiązkę w kwocie 15 000 (piętnastu tysięcy) złotych na rzecz (...) Towarzystwa (...) dla (...) w W. (...), (...)-(...) G., (...) S.A. (...) (...) (punkt XLI części rozstrzygającej);

XXV.  uznał oskarżonego Ł. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, opisanych w punktach trzydziestym trzecim części wstępnej wyroku, przyjmując w opisie czynu w miejsce zapisu o narażeniu pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, że oskarżony działał, narażając pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. oraz w punkcie trzydziestym siódmym części wstępnej wyroku, przyjmując w opisie tego czynu, że oskarżony Ł. B. (1) strzelał do pokrzywdzonego plastikowymi kulkami oraz przyjmując, że czyny te stanowią ciąg przestępstw z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności (punkt XLII części rozstrzygającej);

XXVI.  na podstawie art. 47 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego Ł. B. (1) nawiązkę w kwocie 5 000 zł (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu (...) (punkt XLIII części rozstrzygającej);

XXVII.  uznał oskarżonego Ł. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie trzydziestym czwartym części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za to podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności (punkt XLIV części rozstrzygającej);

XXVIII.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek środka odurzającego w postaci kokainy w ilości 0,46 grama netto (po badaniu), wymienionego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) (punkt XLV części rozstrzygającej);

XXIX.  uznał oskarżonego Ł. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie trzydziestym ósmym części wstępnej wyroku, przyjmując w opisie czynu, że oskarżony chciał ponadto doprowadzić pokrzywdzonego do rozporządzenia mieniem w postaci bezpłatnej naprawy samochodu marki M., usiłując doprowadzić go tym samym do rozporządzenia łącznie mieniem wartości co najmniej 75 000 złotych, to jest przestępstwa z 13 § 1 k.k. w z w. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 282 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności (punkt XLVI części rozstrzygającej);

XXX.  uznał oskarżonego Ł. B. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie trzydziestym dziewiątym części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności (punkt XLVII części rozstrzygającej);

XXXI.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. oraz art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego Ł. B. (1) kary pozbawienia wolności oraz grzywny i wymierzył mu karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w ilości 500 (pięciuset) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych (punkt XLVIII części rozstrzygającej);

XXXII.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu Ł. B. (1) okres jego zatrzymania od dnia 9 maja 2018r. od godz. 20:00 do dnia 11 maja 2018r. do godz. 14:20 oraz okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 28 czerwca 2018r. od godz. 6:10 do dnia 8 kwietnia 2019r. przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności (punkt XLIX części rozstrzygającej);

XXXIII.  uznał oskarżonego K. R. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie czterdziestym części wstępnej wyroku, eliminując z opisu czynu zbrojny charter grupy przestępczej, w której skład wchodził oskarżony oraz eliminując z opisu czynu udział w zorganizowanej grupie przestępczej P. R. ps. (...), przyjmując, że czyn ten stanowi przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności (punkt L części rozstrzygającej);

XXXIV.  uznał oskarżonego K. R. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w punkcie czterdziestym pierwszym części wstępnej wyroku, przyjmując w opisie czynu, w miejsce zapisu o narażeniu pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, że oskarżony działał, narażając pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. oraz eliminując z opisu czynu zbrojny charter grupy przestępczej, w ramach której działał oskarżony i przyjmując, że czyn ten stanowi on przestępstwo z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności (punkt LI części rozstrzygającej);

XXXV.  uznał oskarżonego K. R. (1) , w miejsce czynu opisanego w punkcie czterdziestym czwartym części wstępnej wyroku, za winnego tego, że w dniu 21 czerwca 2018r. we W., wspólnie i w porozumieniu z K. C. ps. (...), P. R. ps. (...) i innymi nieustalonymi dotąd osobami, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłował za pomocą groźby zamachu na zdrowie i mienie T. A. wymusić na pokrzywdzonym naprawę samochodu marki M. pozostawionego w tym celu przez A. W. (1), to jest przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 191 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności (punkt LII części rozstrzygającej);

XXXVI.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego K. R. (1) kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności (punkt LIII części rozstrzygającej);

XXXVII.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu K. R. (1) okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 28 czerwca 2018r. od godz. 6:05 do dnia 20 listopada 2018 roku, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności (punkt LIV części rozstrzygającej);

XXXVIII.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego A. W. (1) i oskarżonego P. R. obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę przez obu oskarżonych solidarnie na rzecz (...) S.A. kwoty 22.387,49 zł (dwudziestu dwóch tysięcy trzystu osiemdziesięciu siedmiu złotych i czterdziestu dziewięciu groszy) (punkt LVIII części rozstrzygającej);

XXXIX.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci deski o długości 120 cm z licznymi otworami, wymienionej w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) pod poz. 16; waga elektronicznej koloru srebrnego, kastetu koloru żółtego wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) pod poz. 148 i 150, kastetu koloru żółto-srebrnego, kastet koloru czarnego; pudełka z wagą elektroniczną marki C., wagi elektronicznej P. (...), kastetu połączonego z nożem napis na klindze (...) (...), wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) pod poz. 19, 23, 33, 35 (punkt LXXIII części rozstrzygającej);

XL.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił oskarżonemu A. W. (1) dowody rzeczowe w postaci koszulki z krótkim rękawem marki H., telefonu komórkowego marki M. z karta SIM sieci (...) nr abonencki (...), wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) pod poz. 203-204, telefonu komórkowego marki L. z karta SIM sieci (...), wymienionego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) pod poz. 200; telefonu komórkowego marki A. z karta SIM sieci P., nożyc metalowych do drutu koloru niebiesko-czarnego, łomu tzw. łapki, tłuczka do mięsa drewnianego z metalowymi wstawkami, młotka marki T., kluczyka z napisem F. z pilotem, kluczy na jednym kółku, 8 kluczy różnego rodzaju, noża kuchennego z rękojeścią z napisem Zepter, noża składanego z okładzinami koloru czarnego z napisem (...), czarnego pojemnika z napisem (...), wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) pod poz. 189-199, notatnika koloru zielonego z naklejką (...) (...), telefonu komórkowego marki H. z kartą (...), 2 kluczy koloru srebrnego i kluczy koloru złotego, wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) pod poz. 186-188 (punkt XXLIV części rozstrzygającej);

XLI.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił oskarżonemu Ł. B. (1) dowody rzeczowe w postaci plastikowego worka strunowego z 494 miarkami do czarnego prochu, czarnego etui z tworzywa sztucznego z zawartością przyborów do czyszczenia krótkiej broni czarnoporchowej, opakowania papierowego koloru szarego (...) z zawartością 176 filcowych przybitek, aluminiowej prasy do kul, plastikowego pojemnika z napisem smar do broni czarnoprochowej, telefonu marki I.model (...) A (...) z kartą Sim sieci (...), noża z rękojeścią i pochwą koloru zielonego z napisem na klindze (...), recepty in blanco z pieczęcią o treści T. M., pary czarnych rękawiczek, karty sim (...), pamięci przenośnej S. 16 GB, opakowania kartu SIM sieci (...), pamięci przenośnej, niebieskiej walizki z napisem (...), magazynku z zawartością siedmiu gumowych kulek, opakowania foliowego z zawartością woreczków strunowych, wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) pod poz. 12-18, 20-22, 24-33, 45, 68, 69 (punkt LXXVI części rozstrzygającej);

XLII.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił oskarżonemu K. R. (1) dowody rzeczowe w postaci scyzoryka z rękojeścią koloru brązowego, telefonu komórkowego marki N. (...) nr (...) wraz z kartą SIM, karty SIM (...) nr (...), karty wyłamki po karcie SIM na nr (...) z sieci (...), wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...) pod poz. 131-138 (punkt LXXVII części rozstrzygającej);

XLIII.  na podstawie art. 29 ustawy Prawo o adwokaturze i § 17 ust. ust. 2 pkt 5, § 20 oraz § 4 ust. 2 pkt. 1 i ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. A. kwotę 3173,40 zł (trzy tysiące sto siedemdziesiąt trzy złote czterdzieści groszy), a na rzecz adw. P. S. (1) kwotę 1697,40 zł (tysiąc sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych i czterdzieści groszy) tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu A. W. (1) (punkt LXXIX części rozstrzygającej);

XLIV.  na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 633 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt. 3, 4, 5, i 6 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonych: A. W. (1), K. C., Ł. B. (1), K. R. (1), P. R. i T. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa przypadające od nich koszty sądowe, w tym wymierza im opłaty: A. W. (1) w kwocie 5 600 (pięciu tysięcy sześciuset) złotych, K. C. w kwocie 5 400 (pięciu tysięcy czterystu) złotych, Ł. B. (1) w kwocie 5 600 (pięciu tysięcy sześciuset) złotych, K. R. (1) w kwocie 300 (trzystu) złotych, P. R. w kwocie 180 (stu osiemdziesięciu) złotych, T. K. (1) w kwocie 4 300 (czterech tysięcy trzystu) złotych (punkt LXXX części rozstrzygającej).

Powyższy wyrok zaskarżyły obrończynie oskarżonych:

1)  obrończyni z urzędu oskarżonego A. W. (1), adw. K. A. – w całości;

2)  obrończyni z wyboru oskarżonego: Ł. B. (1), adw. O. P. – w odniesieniu do czynów wskazanych w punktach: XXXVI, XXXVII, XXXVIII, XLII (w części dotyczącej M. U.), XLVI części dyspozytywnej wyroku – w całości co do winy, zaś w punktach: XLIV, XLVIi, XLII (w części dotyczącej M. B. (1)) – co do kary, przy czym w konsekwencji zaskarżyła także rozstrzygnięcia zawarte w punktach XXXIX, XL, XLI, XLIII, XLV, XLVIII i XLIX wymienionego wyroku;

3)  obrończyni z wyboru oskarżonego K. R. (1), adw. O. P. – w całości.

Obrończyni z urzędu oskarżonego A. W. (1), adw. K. A., powołując się na przepisy art. 438 pkt 1, 2, 3 i 4 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1)  odnośnie do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I. wyroku – obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ jego na treść, tj. przepisów:

⚫

art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w przyjęciu, że przyznanie oskarżonego do zarzucanych mu czynów należy odczytywać jako przyznanie się do winy, podczas gdy przyznanie oskarżonego w niniejszej sprawie miało charakter potwierdzenia zaistnienia pewnych stanów faktycznych i nie jest równoznaczne z przyznaniem się oskarżonego do winy, zwłaszcza co do współkierowania zorganizowaną grupą przestępczą,

⚫

art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w przyznaniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom współoskarżonych, w tym zwłaszcza współoskarżonego K. C., w zakresie, w jakim wskazywał on na pełnienie funkcji kierowniczej przez oskarżonego A. W. (1), podczas gdy w świetle okoliczności sprawy i globalnej oceny złożonych przez oskarżonego wyjaśnień takiego waloru przyznać im nie można,

⚫

art. 167 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie w sprawie i zaniechanie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka T. D., podczas gdy zeznania te były niezbędne do wyjaśnienia okoliczności sprawstwa oskarżonego w zakresie, w jakim zarzucono mu współkierowanie zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym wraz z inną osobą,

⚫

art. 410 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie wyrażające się w całkowitym pominięciu przy ocenie możliwości przypisania oskarżonemu sprawstwa współkierowania zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym dowodu z zeznań świadków: T. A. i E. K. w zakresie, w jakim samoistnie wskazywali oni, że funkcję kierowniczą w organizacji będącej przedmiotem postępowania pełnił wyłącznie T. D.,

która to obraza wymienionych przepisów postępowania doprowadziła do błędu w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia i polegającym na przypisaniu oskarżonemu zamiaru bezpośredniego współkierowania zorganizowana grupą przestępczą o charakterze zbrojnym oraz ustalenia faktycznego wykonywania czynności kierowniczych nad pozostałymi oskarżonymi, a tym samym przypisania realizacji znamion przestępstwa z art. 258 § 2 i 3 k.k.;

2)  odnośnie do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II. wyroku – obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ jego na treść, tj. przepisu art. 7 k.p.k. polegającą na:

⚫

przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w przyjęciu, że przyznanie oskarżonego do zarzucanych mu czynów należy odczytywać jako przyznanie się do winy, podczas gdy przyznanie oskarżonego w niniejszej sprawie miało charakter potwierdzenia zaistnienia pewnych stanów faktycznych i nie jest równoznaczne z przyznaniem się oskarżonego do realizacji znamion rozboju z posłużeniem się bronią palną, w tym zwłaszcza znamienia podmiotowego tego przestępstwa,

⚫

przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w uznaniu wyjaśnień oskarżonego jako niewiarygodnych w zakresie, w jakim wskazał on, że nie miał zamiaru użycia broni w trakcie spotkania z pokrzywdzonym, nie miał zamiaru przywłaszczenia pojazdu A. (...) oraz że przebieg spotkania z jego strony miało spokojny charakter, podczas gdy na okoliczności te jednoznacznie wskazywali sam pokrzywdzony, świadek P. S. (2) oraz Ł. B. (1),

⚫

przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w uznaniu wyjaśnień oskarżonego Ł. B. (1) za niewiarygodne w zakresie, w jakim wskazywał on, że K. C. zorganizował broń na spotkanie z pokrzywdzonym na własną rękę, tj. bez wiedzy i udziału oskarżonego A. W. (1) i podjął decyzję o jej użyciu w celu przywłaszczenia pojazdu A. J. bez wiedzy i zgody oskarżonego W., podczas gdy na okoliczności te jednoznacznie wskazywali sam pokrzywdzony, świadek P. S. (2), Ł. B. (1) oraz A. W. (1),

⚫

przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w uznaniu wyjaśnień oskarżonego K. C. w całości za wiarygodne w zakresie, w jakim opisał on przebieg zdarzenia z dnia 3 kwietnia 2018 r.,

⚫

przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w uznaniu za wiarygodne zapisów kontroli operacyjnej, pomimo tego, że stanowią one tylko urywek relacji między oskarżonymi i pokazują wyrwany z kontekstu przekaz,

która to obraza wymienionego przepisu doprowadziła do błędu w ustaleniach faktycznych polegających na uznaniu, że oskarżony miał w dniu 3 kwietnia 2018 r. zamiar bezpośredni dokonania rozboju na pokrzywdzonym A. J. z posłużeniem się bronią palną i zaboru w celu przywłaszczenia będącego w jego władaniu pojazdu m-ki A. (...) i tym samym przypisanie A. W. (1) sprawstwa czynu z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

3)  odnośnie do czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie III. wyroku – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść, a polegający na błędnym uznaniu, że czyny opisane w części wstępnej wyroku w jego punktach 3. i 9. nie stanowią wypadku mniejszej wagi, który to błąd doprowadził do ustalenia, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem w obu przypadkach znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności obu czynów winna prowadzić do wniosku, że oskarżony wyczerpał znamiona przepisu art. 62 ust. 3 cyt. ustawy;

4)  odnośnie do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie V. wyroku – obrazę prawa materialnego, tj. przepisu art. 288 k.k. polegającą na jego błędnej wykładni wyrażającej się w przyjęciu, że znamiona zniszczenia i uszkodzenia rzeczy wyrażone w tym przepisie są sobie jakościowo równe, podczas gdy jego prawidłowa wykładania winna prowadzić do wniosku, że są to dwa odmienne typy czynu zabronionego;

5)  odnośnie do czynów przypisanych w punkcie VI., i tym samym punktowi VII. wyroku:

a)  w zakresie czynu opisanego w punkcie 5. części wstępnej wyroku – obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ jego na treść, tj. przepisu art. 7 k.p.k. polegającą na uznaniu za wiarygodne zeznań T. A. w zakresie, w jakim wskazał on, że odczuwał uzasadnioną obawę co do tego, że oskarżony może spełnić kierowane w stosunku do niego groźby, która to nieprawidłowa ocena doprowadziła do błędu w ustaleniach faktycznych i przyjęciu, że groźby A. W. (1) kierowane w stosunku do T. A. wzbudziły w nim uzasadnioną obawę ich spełnienia przez oskarżonego co doprowadziło do przyjęcia, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił komplet znamion z przepisu art. 282 k.k. i finalnie przypisanie mu sprawstwa za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. § 1 k.k. 12 64 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

b)  w zakresie czynu opisanego w punkcie 13. części wstępnej wyroku – obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ jego na treść, tj. przepisu art. 7 k.p.k., który to poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w uznaniu za niewiarygodne:

⚫

zeznań K. K. (3) w zakresie, w jakim wskazywała ona, że na podstawie ustnej umowy o dzieło zawartej z P. C. wykonała u niego tatuaż, który okazał się być zrobiony wadliwe, podczas gdy Sąd I instancji uznał za wiarygodne w tym przedmiocie (spójne z jej przekazem) zeznania P. S. (3),

⚫

wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim wskazywał, że widział wadliwie wykonany tatuaż u K. K. (3) i w zakresie w jakim wskazywał, że dążył jedynie do pomocy jej w odzyskaniu odszkodowania za nieprawidłowo wykonany tatuaż,

która to nieprawidłowa ocena doprowadziła do błędu w ustaleniach faktycznych wyrażającym się w przyjęciu, że pokrzywdzonego i K. K. (3) nie łączyło zobowiązanie umowne i związku z nie istniało roszczenie K. K. (3) w stosunku do P. C. o zadośćuczynienie za nieprawidłowo wykonane dzieło (tatuaż), a tym samym ustalenie, że oskarżony obejmował swoim zamiarem dokonanie wymuszenia rozbójniczego, podczas gdy faktycznie dążył on do wypłaty przez P. C. na rzecz K. K. stosownego zadośćuczynienia i tym samym przyjęcie, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem znamiona przestępstwa z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § k.k. i w zw. z art. 64 § 2 k.k., jak również błędne ustalenie, że to w majątku pokrzywdzonego powstała szkoda i orzeczenie na jego rzecz obowiązku naprawienia szkody w kwocie 10 000 zł na podstawie przepisu art. 46 § 1 k.k.;

c)  w zakresie czynu opisanego w punkcie 14. części wstępnej wyroku – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść wyroku, a polegający na przyjęciu, że A. W. (1) skierował w stosunku do W. J. groźbę, która spowodowała u niej uzasadnioną obawę jej spełnienia przez oskarżonego, podczas gdy z zeznań świadków, tj. samej pokrzywdzonej oraz A. J. wynika, że oskarżony podczas spotkania zachowywał się spokojnie, nie przekroczył progu posesji, a pokrzywdzona bardziej obawiała się oskarżonego ze względu na jego aparycję, aniżeli przyjęta przez Sąd możliwość spełnienia jakiejkolwiek groźby, co doprowadziło do przyjęcia, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił komplet znamion z przepisu art. 282 k.k. i finalnie przypisanie mu sprawstwa za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 §2 k.k.;

6)  odnośnie do czynu przypisanego w punkcie VIII. wyroku – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, który to błąd miał wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że oskarżony działając jako kierujący zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym polecił nieustalonym do chwili obecnej członkom w/w grupy sprowadzenie w nocy z 12 na 13 sierpnia 2018 r. zagrażającemu mieniu w wielkich rozmiarach pożaru domu jednorodzinnego przy ul. (...) we W. stanowiącego własność T. A., tj. przypisania zrealizowania przez oskarżonego przestępstwa z art.18 § 1 k.k. w zw. z art. 163 § 1 pkt 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k., podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że sprawcom bezpośrednim finalnie nie udało się sprowadzić pożaru w wymienionym mieniu w wielkich rozmiarach;

7)  odnośnie do czynu przypisanego w punkcie IX. wyroku – rażącą niewspółmierność kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z uwagi na nienależyte uwzględnienie dyrektyw wymiaru kary w stosunku do oskarżonego;

8)  odnośnie do czynu przypisanego w punkcie X. wyroku – rażącą niewspółmierność kary 2 lat pozbawienia wolności z uwagi na nienależyte uwzględnienie dyrektyw wymiaru kary w stosunku do oskarżonego;

9)  odnośnie do czynu przypisanego w punkcie XII. wyroku, i tym samym w punkcie XIV. wyroku – obrazę prawa materialnego, tj. przepisu art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez jego błędną wykładnię w okolicznościach sprawy wyrażającą się w przyjęciu, że jedna porcja konsumencka (konsumpcyjna) kokainy to 0,1 grama i finalnie przyjęcie, że 1000 gram tej substancji starczy do odurzenia 10 000 osób i tym samym jest to ilość „ znaczna", podczas gdy prawidłowa wykładnia tego znamienia winna prowadzi do wniosku, że 1 kg można przeznaczyć najwyżej na 1 000 stawek konsumpcyjnych oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, który to błąd miał wpływ na treść orzeczenia, a polegający na przyjęciu, że oskarżony uzyskał jakąkolwiek korzyść majątkową z uczestnictwa w obrocie środkami odurzającymi, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, by A. W. (1) jakąkolwiek korzyść z tego tytułu uzyskał i wobec tak poczynionych ustaleń orzeczenie w stosunku do niego przepadku na podstawie art. 45 § 1 k.k.;

10)  w zakresie czynu przypisanego punktem XV. – rażącą niewspółmierność kary 1 roku pozbawienia wolności z uwagi na nienależyte uwzględnienie dyrektyw wymiaru kary w stosunku do oskarżonego;

Podnosząc powyższe zarzuty, obrończyni z urzędu oskarżonego A. W. (1), adw. K. A. wniosła aby Sąd II instancji zmienił zaskarżony wyrok i orzekł odmiennie co do istoty sprawy:

1)  w zakresie czynu przypisanego punktem I. zaskarżonego wyroku – wyeliminował z opisu czynu współkierowanie zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym, a przyjął w zamian, że oskarżony wyłącznie w niej uczestniczył i tym samym zmienił kwalifikacje prawną czynu na art. 258 § 1 i 2 k.k. i na jego podstawie wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

2)  w zakresie czynu przypisanego punktem II. wyroku – uniewinnił oskarżonego od zarzucanego mu czynu;

3)  w zakresie czynów przypisanych punktem III. wyroku – zmienił kwalifikację prawną obu przestępstw i przyjął, że oskarżony dopuścił się w obu przypadkach wypadku mniejszej wagi i tym samym uznał go za winnego ciągu przestępstw z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 §1 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 62 ust. 3 cyt. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – stosownie do art. 57 § 1 k.k. i przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. – wymierzył mu karę pozbawienia wolności w wymiarze 3 miesięcy;

4)  w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu punktem V. zaskarżonego wyroku – zmienił go w ten sposób, że w jego opisie zostanie przyjęte, że oskarżony dopuścił się wyłącznie uszkodzenia elewacji i stolarki okiennej i drzwiowej domu przy ul. (...) i finalnie wymierzył mu za ten czyn karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;

5)  w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu punktem V. zaskarżonego wyroku:

a)  uniewinnił oskarżonego od czynu opisanego w punkcie 5. części wstępnej wyroku,

b)  uniewinnił oskarżonego w zakresie czynu opisanego w punkcie 13. części wstępnej wyroku,

c)  uniewinnił oskarżonego od czynu opisanego w punkcie 14. części wstępnej wyroku

i finalnie uznał oskarżonego winnego wyłącznie czynu zarzucanego mu w punkcie 12. części wstępnej wyroku z tą zmianą, że do jego popełnienia doszło w maju 2018 r., a oskarżony doprowadził Ł. Ś. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 5 000 zł, tj. przestępstwa z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 2 k.k. i wymierzył mu za ten czyn wyłącznie karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz w zakresie punktu VII. wyroku uchylił orzeczony tam obowiązek naprawienia szkody na rzecz P. C. w kwocie 10 000 zł;

6)  w zakresie czynu przypisanego A. W. (1) punktem VIII. zaskarżonego wyroku uniewinnił go;

7)  w zakresie czynu przypisanego punktem IX. zaskarżonego wyroku – zmienił orzeczoną tam karę i wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka jest równa 10 zł;

8)  w zakresie czynu przypisanego punktem X. zaskarżonego – zmienił orzeczoną tam karę i wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności;

9)  w zakresie czynu przypisanego punktem XII. zaskarżonego wyroku – wyeliminował z opisu czynu, że oskarżony uczestniczył w obrocie „znacznymi ilościami" środków odurzających i tym samym wyeliminował z podstawy skazania ust. 3 art. 56 u.p.n. i przyjął, że oskarżony wypełnił znamiona przestępstwa z art. 56 ust. 1 u.p.n. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i finalnie wymierzył mu za ten czyn karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz w zakresie przepadku orzeczonego punktem XIV. uchylił to rozstrzygnięcie;

10)  w zakresie czynu przypisanego punktem XV. zaskarżonego wyroku – zmienił orzeczoną tam karę i wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

11)  i finalnie na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. oraz art. 91 § 1 k.k. połączył wyżej wymienione kary pozbawienia wolności oraz grzywny i wymierzył oskarżonemu karę łączną 6 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość stawki na kwotę 10 zł.

Niezależnie od powyższych zarzutów, obrończyni z urzędu oskarżonego A. W. (1), adw. K. A. postawiła również zarzut ewentualny w postaci: rażącej niewspółmierności orzeczonej kary łącznej w wymiarze 12 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej 500 stawek dziennych grzywny, podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności dotyczących wymiaru tych kar uzasadnia orzeczenie ich w niższej wysokości.

Stawiając ten zarzut obrończyni oskarżonego A. W. (1) wniosła o: zmianę wyroku w tym zakresie i orzeczenie w stosunku do oskarżonego kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności i kary łącznej grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki na kwotę 20 zł.

Obrończyni z wyboru oskarżonego Ł. B. (1), adw. O. P., powołując się na przepisy art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1)  w odniesieniu do czynów opisanych w punktach: XXXVI, XXXVII, XXXVIII, XLII, XLVI, części dyspozytywnej wyroku – obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz nieuwzględnienie przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, wyrażające się w szczególności w przyznaniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom K. C. oraz T. K. (1), pomimo że treść ich wyjaśnień, pozostająca w sprzeczności z zeznaniami świadków, oceniana przez pryzmat zasad logicznego rozumowania oraz przy uwzględnieniu doświadczenia życiowego, nie pozwala na taką ich ocenę, zwłaszcza że motywowane były chęcią osiągnięcia procesowych korzyści, a także wyrażające się w dowolnym ustaleniu wysokości korzyści majątkowej osiągniętej przez oskarżonego z czynu przypisywanego mu w punkcie XXXVIII wyroku;

2)  w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie XXXVI części dyspozytywnej wyroku:

a)  obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 7 k,p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, wyrażające się w przyjęciu, że oskarżony Ł. B. (1) uczestniczył w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, pomimo że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, wskazujący w szczególności na charakter znajomości miedzy oskarżonym a pozostałymi współoskarżony mi nie pozwala na dokonanie takiego ustalenia;

b)  ewentualnie – obrazę prawa materialnego w zakresie objętym kwalifikacją prawną wyroku, a to art. 258 § 2 k.k. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na niezasadnym przyjęciu, że zbrojny charakter grupy sprowadzać się może do incydentalnego jedynie używania broni przez niektórych jej uczestników do własnych celów, podczas gdy grupa ma tylko wówczas charakter zbrojny, gdy użycie broni wiąże się z celami działalności grupy;

3)  w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie XXXVII części dyspozytywnej wyroku:

a)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony Ł. B. (1) popełnił zarzucany mu czyn z art. 280 § 2 k.k., podczas gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania;

b)  ewentualnie także – obrazę prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, a to art. 280 § 2 k.k. poprzez niezasadne zakwalifikowanie czynu oskarżonych z tego przepisu zamiast z art. 191 § 2 k.k.;

4)  w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie XXXVIII części dyspozytywnej wyroku – obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażające się w niezasadnej odmowie przydania waloru wiarygodności wyjaśnieniom Ł. B. (1) przy jednoczesnym niezasadnym jego przydaniu wyjaśnieniom K. C. i A. W. (1), co wynikało z nienależytego uwzględnienia wypracowanych w orzecznictwie kryteriów oceny dowodu z pomówienia;

5)  w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie XLII części dyspozytywnej wyroku – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony Ł. B. (1) popełnił zarzucany mu czyn z art. 158 § 1 k.k. polegający na udziale w pobiciu M. U., podczas gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania;

6)  w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie XLVI części dyspozytywnej wyroku – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony Ł. B. (1) usiłował popełnić zarzucany mu czyn z art. 282 k.k., podczas gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania;

7)  w odniesieniu do czynu opisanego w punkcie XLIV i XLVII części dyspozytywnej wyroku – rażącą niewspółmierność orzeczonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy za przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, oraz kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy za przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., wynikającą z całkowitego pominięcia potrzeby ustalenia stopnia społecznej szkodliwości i winy, jak również analizy względów prewencji indywidualnej i generalnej, całkowitego pominięcia potrzeby ustalenia i uwzględnienia okoliczności obciążających i łagodzących przy wymiarze kary, podczas gdy należyte uwzględnienie tych czynników i okoliczności, o których mowa w szerzej w uzasadnieniu apelacji, prowadzić winno do wymierzenia kar jednostkowych istotnie złagodzonych, a kary łącznej – z uwzględnieniem zasady pełnej absorpcji.

Podnosząc powyższe zarzuty, obrończyni z wyboru oskarżonego Ł. B. (1), adw. O. P. wniosła o:

1)  stwierdzenie, że utraciła moc orzeczona w punkcie XLVIII wyroku kara łączna;

2)  uniewinnienie oskarżonego od czynów wskazanych w punktach: XXXVI, XXXVII, XXXVIII, XLII (w części dotyczącej pobicia M. U.), XLVI wyroku;

3)  stosowne obniżenie kary wymierzonej za czyny z punktów: XLIV I XLVII wyroku oraz XLII w części dotyczącej pobicia M. B. (1);

4)  w razie zaistnienia potrzeby wymierzenia kary łącznej – o zastosowanie zasady pełnej absorpcji na zasadzie art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Obrończyni z wyboru oskarżonego K. R. (1), adw. O. P., powołując się na przepisy art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I. obrazę przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, nieobiektywną i fragmentaryczną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przejawiającą się w:

a)  niezasadnym daniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego K. C., podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego są niewiarygodne, nie znajdują oparcia w innych dowodach i motywowane były chęcią osiągnięcia procesowych korzyści;

b)  niezasadnej odmowie dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego K. R. (1), podczas gdy były one spójne i konsekwentne, a także znajdowały potwierdzenie w dokumentach;

c)  niezasadnym wyciągnięciu z materiału dowodowego wniosku logicznie zeń niewynikającego o działaniu przez oskarżonego w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, podczas gdy żaden ze zgromadzonych dowodów nie dawał podstawy do istnienia pomiędzy oskarżonymi tego struktury w jakikolwiek względnie trwały sposób zorganizowanej, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia, albowiem doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych o sprawstwie oskarżonego w zakresie obu zarzucanych mu czynów;

d)  nieprzydaniu należytej wagi uprzedniej niekaralności oskarżonego i prowadzeniu przez niego ustabilizowanego trybu życia – wieloletniego prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie m.in.: działalności taksówek osobowych, jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia, albowiem w konsekwencji doprowadziło do rażącej surowości wymierzonej kary;

II.  obrazę prawa materialnego w zakresie objętym kwalifikacją prawną czynu, a to art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 1 k.k. – poprzez jego błędną wykładnię polegającą na niedostrzeżeniu, że nie może zostać uznana za współsprawcę osoba, której sprawcy nie wtajemniczyli w zamiar dokonania pobicia, i która nie odegrała istotnej roli w realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego, zaś jej zachowanie było bierne;

III.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony K. R. (1) usiłował popełnić zarzucany mu czyn z art. 191 § 1 k.k., podczas gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o winie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania.

Podnosząc powyższe zarzuty, obrończyni z wyboru oskarżonego K. R. (1), adw. O. P. wniosła o: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. R. (1) od wszystkich czynów tj. w punktach: L, LI, LII części dyspozytywnej wyroku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Nie były zasadne zarzuty apelacji wniesionych przez obrończynie oskarżonych: A. W. (1), Ł. B. (1) i K. R. (1), gdyż Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i wnikliwy, wyczerpując wszystkie dostępne możliwości dowodowe w celu ustalenia czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonym zarzuconych im przestępstw.

Wbrew zarzutom wszystkich apelacji, Sąd Okręgowy we Wrocławiu przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy respektował zasady procesowe, w tym zasadę prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.), zasadę bezstronności (art. 4 k.p.k.), zasadę in dubio pro reo (art. 5 k.p.k.), a także zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Dokonane w wyroku ustalenia faktyczne wolne są od błędów i uwzględniają całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy (art. 410 k.p.k.). Swoje stanowisko Sąd Okręgowy we Wrocławiu uzasadnił w sposób prawidłowy i wręcz analityczny, nie pomijając żadnej z istotnych okoliczności i odnosząc się do każdego istotnego i ujawnionego na rozprawie głównej dowodu. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób rzeczowy odnosi się do najistotniejszych okoliczności sprawy i, wbrew zarzutom obrończynie oskarżonych: A. W. (1), Ł. B. (1) i K. R. (1), wypełniało w pełni wymogi określone w przepisie art. 424 k.p.k. i pozwalało na kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku.

Mimo swoistej i pozornej szczegółowości, zarzuty formułowane przez obrończynie oskarżonych, były w istocie jednostronne i oparte wyłącznie na wyjaśnieniach wymienionych oskarżonych na poszczególnych etapach postępowania karnego, a mianowicie oskarżonych: A. W. (1) (k. 3016, 3025 – 3026, 3028, 3030, 3043, 3071, 3217-3218, 3344-3346, 5462-5464, 5504, 5691-5693, 5705-5709, 5718-5721, 5764-5765, 6056, 6133a-6137 oraz z rozprawy głównej), Ł. B. (1) (k. 3885, 3893-3894, 3956-3959, 3969-3971, 3984, 4111-4114, 4162-4163, 4165, 4189-4193, 4201-4202, 5935, 6040 oraz z rozprawy głównej i K. R. (1) (k. 4375-4376, 4386, 4424-4425, 4456-4458, 4465-4566, 5920, 6161 oraz z rozprawy głównej), z całkowitym ignorowaniem pozostałego materiału dowodowego, szczególnie przedstawionego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a tym nie tylko dowody ze źródeł osobowych, lecz także z materiałów z kontroli operacyjnej, a także wyjaśnień zaangażowanych w działalność przestępczą współoskarżonych: T. D., K. C. i T. K. (1). Oceny przedstawione w apelacjach przez obrończynie oskarżonych, zakładające wiarygodność wyjaśnień oskarżonych: A. W. (1), Ł. B. (1) i K. R. (1) (w odniesieniu do oskarżonego A. W. (1) w apelacji jego obrończyni zakwestionowano także wiarygodność tej części wyjaśnień, w których przyznawał się do przestępstw i współkierowania zorganizowaną grupą przestępczą), były życzeniowe i bezkrytyczne, a zatem dowolne i sprzeczne z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 7 k.p.k.

Jak podkreślano w doktrynie, błąd w ustaleniach faktycznych ( error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. (T. Grzegorczyk – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. III, Zakamycze 2003,– s. 1133-1134).

Wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może ograniczać się wyłącznie do polemiki z ocenami dokonanymi przez Sąd I instancji, bez wskazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Wyraża to wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2005r. sygn. WA – 10/05: „ Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz musi zmierzać do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji (…) nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji” (OSNwSK 2005, z. 1, poz. 949 oraz poz. 947; podobnie T. Grzegorczyk – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, , wyd. III, Zakamycze 2003 s. 1134 oraz P. Hoffmański, E. Sadzik, K. Zgryzek – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. II, Warszawa 2007, s. 666-667).

W realiach niniejszej sprawy, poza polemiką z ustaleniach faktycznymi, w swojej apelacji obrońca oskarżonego nie postawił zaskarżonemu wyrokowi rzeczowych zarzutów dotyczących niewłaściwego odczytania treści dowodów, błędów logicznego rozumowania i wnioskowania, a także sprzeczności ustaleń Sądu I instancji ze wskazaniami wiedzy i zasadami doświadczenia życiowego.

Nie można w żadnym wypadku doszukiwać się także naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów w tym, że Sąd I instancji uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonych: A. W. (1), Ł. B. (1) i K. R. (1) jedynie częściowo, odrzucając szereg podanych przez nich faktów jako niewiarygodnych, natomiast uznając za wiarygodne ich wyjaśnienia w tym zakresie, jaki był zgodny ze stanem faktycznym zrekonstruowanym przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu. Właśnie konsekwencją obowiązywania zasady swobodnej oceny dowodów jest to, że nie ma reguły nakazującej całkowite uznanie wiarygodności lub jej braku określonego środka dowodowego. Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w zachowującym pełną aktualność wyroku z dnia 28 marca 1974r. sygn. Rw 152/74: „ Kierując się przepisem art. 4 § 1 [obecnie art. 7] k.p.k., sąd może określonym zeznaniom świadka lub wyjaśnieniom oskarżonego częściowo dać lub nie dać wiary, pod tym jednak warunkiem, że stanowisko swoje w sposób przekonujący uzasadni w konfrontacji z całokształtem zebranego materiału dowodowego. Sama zaś okoliczność, że świadek lub oskarżony dotychczas nienagannie się zachowywali albo przeciwnie - że dotychczasowy ich tryb życia był naganny, bez ustalenia innych okoliczności nie może stanowić o tym, że dane zeznanie lub wyjaśnienie jest albo nie jest wiarygodne” (OSNKW 1974, z. 7-8, poz. 154 ). W kolejnym wyroku z dnia 14 lipca 1975r., sygn. Rw 323/75 Sąd Najwyższy odniósł się także do możliwości uznania za wiarogodne nawet pewnych fragmentów relacji świadka. Stwierdził, że „ z istoty (…) zasady swobodnej oceny dowodów wynika, że sąd realizując ustawowy postulat poczynienia ustaleń faktycznych odpowiadających prawdzie (art. 2 § 1 pkt 2 [ob. 2 § 2] k.p.k.) ma prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka co do niektórych przedstawionych przezeń okoliczności i nie dać wiary zeznaniom tego samego świadka co do innych okoliczności - pod warunkiem że stanowisko sądu w kwestii oceny zeznań świadka zostanie należycie uzasadnione” (OSNKW 1975, z. 9, poz. 133). Mając powyższe na uwadze, stanowisko Sądu Okręgowego we Wrocławiu w zakresie wiarygodności wyjaśnień oskarżonych: A. W. (1), Ł. B. (1) i K. W. bezsprzecznie pozostawało pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k.

Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (por. wyrok SN z 3.09.1998r. sygn. V KKN 104/98 – Prokuratura i Prawo 1999, nr 2, poz. 6; a także wyrok S.A. w Łodzi z 20.03.2002r. sygn. II AKa 49/02 – Prokuratura i Prawo 2004, nr 6, poz. 29). Wszystkim tym wymogom Sąd Okręgowy we Wrocławiu sprostał, nie naruszając także przepisu art. 5 § 2 k.p.k. nakładającego obowiązek rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonych. Słusznie zatem Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że oskarżeni: A. W. (1), Ł. B. (1) i K. R. (1) dopuścili się przypisanych im przestępstw i swoje stanowisko uzasadnił wyczerpująco i przekonująco, wypełniając wymogi określone w przepisie art. 424 k.p.k., uwzględniając przy tym okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonych (art. 4 k.p.k.). Uzasadnienie to pozwalało także na kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku. Mając na uwadze potrzebę analitycznego, a jednocześnie czytelnego, odniesienia się do zarzutów postawionych w apelacjach obrońców, należy się do nich odnieść na tle każdego z przestępstw przypisanych poszczególnym oskarżonym.

W odniesieniu do przestępstw przypisanych oskarżonemu A. W. (1)

Zarzut 1. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 1 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego A. W. (1) (w punkcie I części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 258 § 3 k.k. w zw. z art. 258 § 2 k.k., popełnionego od lutego 2018r. do 28 czerwca 2018r., przy czym wyeliminowano z opisu czynu udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym P. R. ps. (...), przyjmując, że czyn ten stanowi przestępstwo z art. 258 § 2 i 3 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 3 k.k. wymierzono mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności.

Obrończyni oskarżonego, adw. K. A. domagała się w tym zakresie wyeliminowania współkierowania zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym przez oskarżonego A. W. (1) i przyjęcie, że oskarżony wyłącznie w niej uczestniczył i tym samym zmianę kwalifikacji na art. 258 § 1 i 2 k.k. oraz wymierzenie kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a wręcz życzeniowe i sprzeczne nawet z częścią wyjaśnień samego oskarżonego w tym zakresie, w jakim potwierdził swój udział w przypisanym przestępstwie (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644). Zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

2)  wyjaśnienia oskarżonego T. K. (1) (k. 5576-5580, 5581-5583, 5611-5613, 5617-5621, 5638-5641, 5700-5703, 5790-5792, 6165-6166, 6733-6734);

3)  wskazane wyżej wyjaśnienia samego oskarżonego A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644);

4)  zapisy Kontroli Operacyjna kryptonim (...) – komunikat zbiorczy (k. 1428-1431);

5)  zapisy nagrań z kontroli operacyjnej na nośniku DVD (k. 1481-1490);

6)  zapis odsłuchu nagrania z kontroli operacyjnej (k. 1432-1480);

7)  Zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – komunikat zbiorczy (analiza zapisów) (k. 1491-1508);

8)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

9)  zapis treści odsłuchów z nagrań z kontroli operacyjnej (...) (k. 1509-1699);

10)  zeznania świadka S. B. (k. 5400-5401);

11)  zeznania świadka M. B. (2) (k. 5496-5497);

12)  kopia listu (k. 5499);

13)  materiały z kontroli operacyjnej o kryptonimie (...), a w tym: komunikat zbiorczy nr 1;

14)  płyty DVD z Kontroli Operacyjnej kryptonim (...) .

Szczególne znaczenie dla ustalenia struktury zorganizowanej grupy przestępczej i roli oskarżonego A. W. (1) w niej miały zapisy kontroli operacyjnej (...) oraz zapisy odsłuchu nagrania z kontroli operacyjnej, a w tym:

⚫

rozmowa z dnia 07.06.2018 rok od godz. 17:54 między mężczyzną przedstawiającym się jako S. (właściciel agencji towarzyskiej (...)) a A. W. (1);

⚫

wiadomość SMS z dnia 03.06.2018 r. od godz. 17:30 od A. W. (1) do jego córki N.;

⚫

rozmowa z dnia 14.06.2018 rok od godz. 16:00 między A. W. (1) a P. S. (2) ( (...));

⚫

wiadomość SMS z dnia 18.06.2018r. godz. 15:32 od K. P. do A. W. (1);

⚫

rozmowa między mężczyzną o pseudonimie (...) a A. W. (1) z dnia 22.06.2018 r. od godz. 19:14.

Natomiast zbrojny charakter zorganizowanej grupy przestępczej potwierdziły nie tylko wyjaśnienia oskarżonych: K. C. (k. 3487-3492, 6709-6710) i T. K. (1) (k. 5576-5580, 6733-6734), lecz także Zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – komunikat zbiorczy (k. 1493-1508), zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702) oraz zapis treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) a w tym szczególnie rozmowa z dnia 07.05.2018 od godziny 12:57:38 między A. W. (1) a K. C. (k. 1509-1699).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle zmiennych i niekonsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego A. W. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego A. W. (1). Można traktować zarzuty obrończyni o braku wiarygodności wyjaśnień oskarżonego A. W. (1) co do przyznania się współkierowaniem zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym. Oskarżony A. W. (1) nie był nowicjuszem w postepowaniu karnym, miał doświadczenia jako podejrzany i oskarżony, wiedział o wadze, znaczeniu i charakterze składanych wyjaśnień, nawet jeżeli występował podczas przesłuchań bez obrońcy. W tej sytuacji, wyłącznie życzeniowo należało traktować zarzuty apelacji o niewiarygodności tej części wyjaśnień.

Już na wstępie należy stwierdzić, że główny ciężar zarzutów stawianych zaskarżonemu wszyscy oskarżeni i ich obrońcy kierowali przeciwko wiarygodności wyjaśnień współoskarżonych, szczególnie K. C. oraz T. K. (1), którzy opisali przestępczy charakter zorganizowanej grupy przestępczej, nie ukrywając roli własnej i pozostałych sprawców, w tym oskarżonego A. W. (1). Zarzuty te, związane były przede wszystkim z podnoszeniem, że wymienieni współoskarżeni, aby zyskać złagodzenie odpowiedzialności karnej za szereg przestępstw na podstawie art. 60 § 3 k.k., mieli interes w przedstawieniu pozostałych oskarżonych, jako zdemoralizowanych przestępców, popełniających wiele przestępstw. W apelacjach i stanowiskach obrońców i oskarżonych podnoszono, że nie można dać wiary rzekomo skruszonemu przestępcy. Wskazana argumentacja już na wstępie nie wytrzymuje krytyki, gdyż wyjaśnienia „skruszonych” współoskarżonych: K. C. i T. K. (1), podlegały ocenie co do ich wiarygodności, tak jak każdego świadka, czy oskarżonego, a Sąd I instancji ocenił je, tak jak inne dowody i dał im wiarę, zgodnie z dyrektywami z art. 7 k.p.k., a nie zakładał a priori i bezkrytycznie, że mówili prawdę.

Trudno zarzucać współoskarżonym: K. C. i T. K. (1), że są niewiarygodni dlatego, bo dopuścili się w przeszłości wielu przestępstw i byli za nie skazani, a także działali w zorganizowanej grupie przestępczej. Właśnie do takich osób ma zastosowanie instytucja małego świadka koronnego z art. 60 § 3 i 4 k.k., a ustawodawca przez jej wprowadzenie miał na celu rozbicie solidarności grup przestępczych i skłonienie aktywnych uczestników działalności przestępczej do ujawnienia przestępstw popełnionych przez tę osobę i inne osoby z nim współdziałające. Dość groteskowo brzmią zarzuty o niewiarygodności współoskarżonych z powodu ich przestępczej przeszłości kierowane w imieniu np. oskarżonego A. W. (1) oraz domaganie się dania wiary właśnie tym oskarżonym. Przecież występujący w niniejszym postępowaniu oskarżony A. W. (1) także był wielokrotnie karany za groźne przestępstwa umyślne, a ponadto miał również interes procesowy w uniknięciu odpowiedzialności karnej i dlatego nie przyznawał się do popełnienia przypisanych przestępstw.

Nie miały znaczenia pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1), szczególnie podnoszone kwestie wyłącznie przywódczej roli T. D. w utworzonej przez siebie organizacji, w tym to T. D. wydał „ zgodę na dojechanie" T. A. oskarżonemu W. (co wynika z rozmowy T. D. z A. W. (1) z dnia 9.06.2018r., g. 16:09), jak również rozmowa oskarżonego z T. D. z dnia 16 czerwca 2018r., w której T. D. w związku z zajściem w klubie (...) mówi, że „ nie ma już kontroli nad W. ", właśnie potwierdzają współkierowanie przez oskarżonego A. W. (1) zorganizowana grupa przestępczą i jego rosnącą rolę wobec T. D.. Nie miała racji obrończyni, traktując oskarżonego A. W. (1) jako „ samodzielnego lidera założonej przez T. D. organizacji”, ponieważ przypisano mu jedynie współsprawstwo kierowania zorganizowaną grupą przestępczą z art. 258 § 3 k.k., a nie samodzielne kierowanie grupa.

Ustaleniom Sądu Okręgowego co do roli i znaczenia oskarżonego A. W. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej nie sprzeciwiały się, powołane przez obrończynię oskarżonego A. W. (1), zeznania świadka T. A. i jego ówczesnej partnerki – świadka E. K., gdyż sama autorka apelacji przyznawała, że osoby te pozostawały jednak na poza strukturą zorganizowanej grupy przestępczej i nie mogły jej obserwować od wewnątrz. Stąd oceny i obserwacje świadków nie mogą przesądzać o nieprawidłowości ustaleń i ocen dowodowych Sądu I instancji. Wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie zostały odrzucone jako niewiarygodne, a dowody świadczące o przestępczych działań oskarżonego jawiły się jako spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające. Były to dowody przekonujące. Ponieważ dowody te zostały omówione szczegółowo, wręcz analitycznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji, nie ma potrzeby ponownie argumentów tych przytaczać, a sąd odwoławczy przyjął je za własne.

Także orzeczona w stosunku do oskarżonego A. W. (1) za to przestępstwo kara 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego, nie razi nadmierną surowością. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut 2. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 2 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego A. W. (1) (w punkcie II części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w dniu 3 kwietnia 2018r., przy czym przyjęto, jak podstawę recydywy, że wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 został A. W. (1) został skazany za opisane w nim przestępstwa na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, to jest przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k. – stosownie do art. 57 § 1 k.k. – w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzono mu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzono mu grzywnę w ilości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

Obrończyni oskarżonego, adw. K. A. domagała się w tym zakresie uniewinnienia oskarżonego A. W. (1) wyolbrzymiając znaczenie zeznań świadka P. S. (2) – kolegi pokrzywdzonego A. J., a także kwestionując konstatację Sądu I instancji, że zeznania pokrzywdzonego A. J. są w całości za wiarygodne, a jego sposób relacji całego zdarzenia i (rzekome) umniejszanie roli oskarżonego w jego przebiegu wynika ze strachu, jaki świadek czuł przed oskarżonym A. W. (1).

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a wręcz życzeniowe i sprzeczne z zebranym przez Sąd I instancji materiał dowodowy, który w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  zeznania świadka A. J. (k. 669-670, 688-689, 5398-5399, 6822-6824);

2)  zeznania świadka W. J. (k. 684-685, 5674-5675, 6821-6822);

3)  zeznania świadka W. Z. (k. 5658-5660, 6920-6921);

4)  Zapisy Kontroli Operacyjna kryptonim (...) – komunikat zbiorczy (k. 1428-1431);

5)  zapis nagrań z kontroli na nośniku DVD (k. 1481-1484);

6)  zapis odsłuchu nagrania z kontroli operacyjnej, a w tym:

- rozmowa Ł. B. (1) z K. C. z dnia 28 marca 2018r.

- rozmowa K. C. z T. K. (2) z 5 kwietnia 2018r.

- rozmowa K. C. z Ł. B. (1) z dnia 5 kwietnia, 9 kwietnia 2018r. (k. 1432-1480);

7)  opinia nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu broni i balistyki (k. 5381-5384);

8)  notatka służbowa z dnia 19.10.2018 r. dotycząca zatrzymania pojazdu marki A. (...) kierowanego przez A. W. (1) (k. 646);

9)  kserokopia notatnika służbowego dot. interwencji podjętej w dniu 23.05.2018r. (k. 647-652);

10)  zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – komunikat zbiorczy (k. 1493-1508);

11)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

12)  zapis treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) a w tym: rozmowa z dnia 18.06.2018 między A. W. (1) a M. Z. (k. 1509-1699);

13)  częściowo zeznania świadka P. S. (2) (k. 5439-5440, 6750-6751);

14)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 6643-6644);

15)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 6709-6710).

Natomiast popełnienie przez oskarżonego A. W. (1) przestępstwa w warunkach recydywy z art. 64 § 2 k.k. potwierdziły dane o jego karalności i dane o odbywaniu kar, wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji (k. 3274-3280, 3302-3337).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle zmiennych i niekonsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego A. W. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego A. W. (1).

Nie zasługiwały na uwzględnienie pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1), szczególnie podnoszone kwestie rzekomego braku uzgodnienia przestępczego miedzy oskarżonymi K. C. i A. W. (1), a także rzekome dystansowanie się tego ostatniego od przestępstwa. Faktycznie, nawet przy przyjęciu różnicy zdań miedzy wymienionymi sprawcami, ostatecznie akceptowali oni wzajemnie swoje zachowania, co świadczy o współsprawstwie w przestępstwie. Zresztą, zachowanie oskarżonych po popełnieniu wspomnianego przestępstwa, w pełni potwierdza ustalenia Sądu I instancji.

Wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie zostały odrzucone jako niewiarygodne, a dowody świadczące o przestępczych działań oskarżonego jawiły się jako spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające. Były to dowody przekonujące. Ponieważ dowody te zostały omówione szczegółowo, wręcz analitycznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji, nie ma potrzeby ponownie argumentów tych przytaczać, a sąd odwoławczy przyjął je za własne.

Także orzeczone w stosunku do oskarżonego A. W. (1) za to przestępstwo kary 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych, wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego (ocenianym na gruncie art. 447 § 1 k.p.k.), nie razi nadmierną surowością. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzuty 3. i 9. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutów postawionych w punktach: 3 i 9 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego A. W. (1) (w punkcie III i IV części rozstrzygającej) za winnego ciągu przestępstw z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k., popełnionych w dniach: 9 maja 2018r. oraz 29 czerwca 2018r., i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – stosownie do art. 57 § 1 k.k. – przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Ponadto, na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek środków psychotropowych w postaci łącznie 14 sztuk tabletek (...) oraz środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 0,50 grama netto (pozostałość po badaniu) wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr VIII/27/19/N/ (...) i nr IV/20/19/N/ (...).

Obrończyni oskarżonego, adw. K. A. domagała się w tym zakresie zmiany kwalifikacji obu przestępstw i przyjęcia w obu przypadkach wypadku mniejszej wagi z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 §1 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za to wymierzenie kary 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanych przestępstw. Chodzi o następujące dowody co do zdarzenia z dnia 9 maja 2018r.:

1)  notatka służbowa (k. 1-2);

2)  raport z przebiegu służby (k. 3);

3)  protokół oględzin miejsca zdarzenia (k. 6-16);

4)  protokół oględzin pojazdu z dokumentacją fotograficzną (k. 17-22, 23);

5)  zeznania świadka M. K. (k. 45-47);

6)  zeznania świadka P. P. (2) (k. 59);

7)  zeznania świadka S. L. (k. 71-72);

8)  zapis monitoringu (k. 125-126, 144);

9)  protokół zatrzymania osoby A. W. (1) z dnia 9.05.2018r. (k. 2925-2926);

10)  protokół przeszukania osoby A. W. (1) z dnia 9.05.2018r. (k. 2928-2929);

11)  protokół zatrzymania rzeczy od A. W. (1) z dnia 10.05.2018r. (k. 2937-2941);

12)  opinia nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu chemii (k. 3174-3176);

a także następujące dowody co do zdarzenia z dnia 29 czerwca 2018r.:

13)  wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1) (k. 5717-5721, 6643-6644);

14)  protokół zatrzymania osoby A. W. (1) z dnia 28.06.2018r. (k. 2989-2990);

15)  protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych, samochodu marki A. o nr rej. (...) z dnia 28.06.2018r. (k. 2996-2998);

16)  opinia nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu chemii (k. 3174-3176).

Natomiast popełnienie przez oskarżonego A. W. (1) przestępstwa w warunkach recydywy z art. 64 § 1 k.k. potwierdziły dane o jego karalności i dane o odbywaniu kar, wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji (k. 3336-3337).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle zmiennych i niekonsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego A. W. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego A. W. (1).

Nie miały znaczenia pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1), szczególnie podnoszone kwestie rzekomego nieprawidłowego ustalenia, że oskarżony dopuścił się przestępstwa posiadania narkotyków w warunkach typu podstawowego przestępstwa, a nie typu uprzywilejowanego (wypadku mniejszej wagi). Zarówno ilość, rodzaj narkotyków (substancji psychotropowej w postaci tabletek (...) oraz środka odurzającego w postaci ziela konopi), łatwość do naruszenia zakazu posiadania narkotyków, a także krótki okres dzielący oba zdarzenia i rozmiar pozostałej działalności przestępczej oskarżonego, potwierdza, że wskazane naruszenia norm prawnych nie miały charakteru incydentalnego, a wręcz świadczyły o tym, że było to codzienności ze strony oskarżonego.

Także orzeczona w stosunku do oskarżonego A. W. (1) za ten ciąg przestępstw kara 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego, nie razi nadmierną surowością. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut 4. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 4 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego A. W. (1) (w punkcie V części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w dniu 9 czerwca 2018r. i przyjmując, że oskarżeni spowodowali w ten sposób szkody w wysokości 22 387,49 złotych, za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Obrończyni oskarżonego, adw. K. A. domagała się w tym zakresie zmiany opisu czynu przez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się wyłącznie uszkodzenia elewacji i stolarki okiennej i drzwiowej domu przy ul. (...) i wymierzenie mu kary 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  zapisy Kontroli Operacyjna kryptonim (...) – komunikat zbiorczy (k. 1428-1431);

2)  zapisy nagrań z kontroli operacyjnej na nośniku DVD (k. 1481-1490);

3)  zapis odsłuchu nagrania z kontroli operacyjnej (k. 1432-1480);

4)  Zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – komunikat zbiorczy (analiza zapisów) (k. 1493-1508);

5)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

6)  zapis treści odsłuchów z nagrań z kontroli operacyjnej (...), w tym:

- wiadomości tekstowe T. A. do A. W. (1),

- rozmowa A. W. (1) z nieznaną kobietą z dnia 8 czerwca 2018r.,

- rozmowa A. W. (1) z T. A. z dnia 8 czerwca 2018r. godz. 19:31,

- rozmowa A. W. (1) z T. A. z dnia 9 czerwca 2018r. godz. 16:58,

- rozmowa A. W. (1) z T. A. z dnia 9 czerwca 2018r.,

- rozmowa A. W. (1) z R. B. z dnia 9 czerwca 2018r.,

- rozmowy A. W. (1) z nieznaną kobietą z dnia 9.06.2018r. od godz. 11:49,

- wiadomości tekstowe E. K. do A. W. (1) z dnia 9 i 10 czerwca 2018r. (k. 1509-1699);

7)  opinia biegłego z zakresu informatyki (analiza zapisów w telefonach) (k. 2210-2471);

8)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

9)  wyjaśnienia oskarżonego T. K. (1) (k. 5576-5580, 5581-5583, 5611-5613, 5617-5621, 5638-5641, 5700-5703, 5790-5792, 6165-6166, 6733-6734);

10)  zapis z odsłuchów treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) , w tym rozmowa K. C. z M. U. z dnia 14.02.2018r. od godziny 13:21:13 do godziny 13:24:58;

11)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. R. (k. 370);

12)  protokół oględzin miejsca z dnia 9.06.2018r. - elewacji budynku oraz okien budynku jednorodzinnego przy ul. (...) we W. (k. 389-392);

13)  protokół oględzin zapisu monitoringu (k. 5622-5631);

14)  protokół zatrzymania rzeczy od E. K. z dnia 15.06.2018r. (k. 405-407);

15)  płyta CD i płyta DVD – zapis z monitoringu przy ul. (...) we W. (k. 423-424);

16)  materiał poglądowy – wydruk z monitoringu budynku przy ul. (...) we W. (k. 428);

17)  opinia biegłego z zakresu informatyki z dnia 3.07.2018r. wraz z płytą DVD (k. 480-496);

18)  zeznania świadka E. K. (k. 399-401, 426-427, 477-478, 628-629, 4840-4843, 6924-6926);

19)  zeznania świadka K. F. (k. 4865-4866, 6921);

20)  zeznania świadka S. K. (k. 5339-5340, 6922);

21)  zeznania świadka W. K. (k. 6167-6168, 7038);

22)  pismo (...) S.A. wraz z płytą CD zawierająca akta szkody dot. nieruchomości T. A. (k. 4858-4859);

23)  notatka urzędowa (k. 430);

24)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1) (k. 5717-5721, 6643-6644);

25)  częściowo zeznania świadka T. A. (k. 382-385, 408-410, 524- 530, 630-637, 5058, 6824-6826).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle zmiennych i niekonsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego A. W. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego A. W. (1).

Nie zasługiwały na akceptację pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1), szczególnie podnoszone kwestie rzekomego nieprawidłowego ustalenia, że oskarżony nie dopuścił się wyłącznie uszkodzenia elewacji i stolarki okiennej i drzwiowej domu przy ul. (...) we W. i potrzebę wymierzania mu w konsekwencji łagodniejszej kary. Zakres szkód w ramach przestępczego współdziałania oskarżonych: A. W. (1) i P. R. oraz nieustalonego trzeciego sprawcy, którzy razem przyjechali na ul. (...) we W. pod posesję nr (...) należącą do T. A., a następnie dokonali zniszczeń i uszkodzeń, został prawidłowo ustalony przez Sąd I instancji. Na podstawie dokumentacji ubezpieczyciela (...) S.A., u którego T. A. zgłosił szkodę wypłacono mu odszkodowanie w wysokości 22.387,49 złotych.

Wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie zostały odrzucone jako niewiarygodne, a dowody świadczące o przestępczych działań oskarżonego jawiły się jako spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające. Były to dowody przekonujące. Ponieważ dowody te zostały omówione szczegółowo, wręcz analitycznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji, nie ma potrzeby ponownie argumentów tych przytaczać, a sąd odwoławczy przyjął je za własne.

Także orzeczona w stosunku do oskarżonego A. W. (1) za ten ciąg przestępstw kara 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego, nie razi nadmierną surowością. Uwzględnia wysoką społeczną szkodliwość przestępstwa popełnionego we współdziałaniu z innymi osobami, a także motywację oskarżonego, przedstawioną szeroko w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzuty 5. 12. 13. 14. i 15. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutów postawionych w punktach: 5, 12, 13, 14 i 15 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego A. W. (1) (w punkcie VI i VII części rozstrzygającej) za winnego ciągu przestępstw z art. 13 § 1 k.k. w z w. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. (popełnionego w dniach od 9 czerwca do 20 czerwca 2018r.); z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. (popełnionego w lutym 2018r.); z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. (popełnionego w czerwcu 2018r.) oraz z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. (popełnionego w maju 2018r.); z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. (popełnionego od 6 czerwca 2018r. do 15 czerwca 2018r.) w zw. z art. 91 § 1 k.k.

Jednocześnie Sąd I instancji co do przypisanych czynów przyjął następująco:

1)  co do czynu opisanego w zarzucie w punkcie 5 części wstępnej wyroku, że oskarżony A. W. (1) chciał ponadto doprowadzić pokrzywdzonego T. A. do rozporządzenia mieniem w postaci bezpłatnej naprawy samochodu marki M., usiłując doprowadzić go tym samym do rozporządzenia łącznie mieniem wartości co najmniej 75 000 złotych, tj. czynu stanowiącego przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w z w. z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k.;

2)  co do czynu opisanego w zarzucie w punkcie 12 części wstępnej wyroku, że do jego popełnienia doszło w lutym 2018r., a oskarżony doprowadził Ł. Ś. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 5 000 złotych, jak również na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego A. W. (1) obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Ł. Ś. kwoty 5.000 złotych (pięciu tysięcy złotych);

3)  co do czynu opisanego w zarzucie w punkcie 13 części wstępnej wyroku, na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego A. W. (1) obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. C. kwoty 10.000 złotych;

4)  ponadto przyjał także w opisach wszystkich tych czynów, że wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 oskarżony został skazany za opisane w nim przestępstwa na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności;

Za tak przypisany ciąg przestępstw, na podstawie art. 282 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. – stosownie do art. 57 § 1 k.k. – w zw. z art. 64 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. Sąd Okręgowy we Wrocławiu wymierzył oskarżonemu A. W. (1) karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu grzywnę w ilości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

Obrończyni oskarżonego, adw. K. A. domagała się w tym zakresie:

1)  uniewinnienia oskarżonego co do czynu opisanego w zarzucie w punkcie 5 części wstępnej wyroku (dot. pokrzywdzonego T. A.);

2)  zmiany zaskarżonego wyroku co do czynu opisanego w zarzucie w punkcie 12 części wstępnej wyroku przez przyjęcie, że do czynu doszło w maju 2018r., a oskarżony doprowadził pokrzywdzonego Ł. Ś. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie co najmniej 5.000 zł, tj. przestępstwa z art. 282 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 2 k.k. i wymierzenie mu za ten czyn wyłącznie kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

3)  uniewinnienia oskarżonego co do czynu opisanego w zarzucie w punkcie 13 części wstępnej wyroku oraz uchylenie obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego P. C. w kwocie 10.000 zł;

4)  uniewinnienia oskarżonego co do czynu opisanego w zarzucie w punkcie 14 części wstępnej wyroku (dot. pokrzywdzonej W. J.);

5)  uniewinnienia oskarżonego co do czynu opisanego w zarzucie w punkcie 15 części wstępnej wyroku (dot. pokrzywdzonego S. C.).

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanych przestępstw. Chodzi o następujące dowody co czynu opisanego w zarzucie w punkcie 5 części wstępnej wyroku (dot. pokrzywdzonego T. A.):

1)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

2)  wyjaśnienia oskarżonego T. K. (1) (k. 5576-5580, 5581-5583, 5611-5613, 5617-5621, 5638-5641, 5700-5703, 5790-5792, 6165-6166, 6733-6734);

3)  wykaz połączeń telefonicznych (k. 434-476);

4)  zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – komunikat zbiorczy (k. 1493-1508);

5)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

6)  zapis treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) , w tym:

- rozmowa A. W. (1) z abonentem nr 516 542 360 z dnia 13 czerwca 2018r.

- rozmowa z dnia 21.06.2018 rok od godz. 14:02 miedzy A. W. (1) a A. Z.,

- rozmowa z dnia 21.06.2018 rok godz. 14:45 między A. W. (1) a mężczyzną o imieniu K. (nr (...)) (k. 1509-1699);

7)  opinia biegłego z zakresu informatyki (analiza zapisów w telefonach) (k. 1924-1986);

8)  zeznania świadka T. A. (k. 384, 409, 525-530, 632-636, 5085-5060, 6824-6826);

9)  zeznania świadka E. K. (k. 399-401, 426-427, 477-478, 628-629, 4840- 4843, 6924-6926);

10)  zeznania świadka D. B. (k. 534-536, 6737-6738);

11)  zeznania świadka J. S. (k. 6172-6173, 539-541, 6736-6737);

12)  częściowo wyjaśnienia samego oskarżonego A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644);

a także następujące dowody co do czynu opisanego w zarzucie w punkcie 12 części wstępnej wyroku (dot. pokrzywdzonego Ł. Ś. ):

13)  zeznania świadka Ł. Ś. (k. 676-681, 5442-5445, 6678-6679, 6828-6832);

14)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

15)  zeznania świadka A. Ś. (k. 6830, 6674-6675);

16)  zeznania świadka M. U. (k. 691-693, 5680-5681, 6827);

17)  wyjaśnienia oskarżonego T. K. (1) (k. 5576-5580, 5581-5583, 5611-5613, 5617-5621, 5638-5641, 5700-5703, 5790-5792, 6165-6166, 6733-6734);

18)  zapisy Kontroli Operacyjna kryptonim (...) – komunikat zbiorczy (k. 1428-1431);

19)  zapis nagrań z kontroli na nośniku DVD (k. 1481-1490);

20)  zapis odsłuchu nagrania z kontroli operacyjnej, a w tym:

- zapis rozmowy K. C. z M. U. z dnia 12.02.2018r. od godz. 21:48 oraz z dnia 14 lutego 2018r.

- zapis rozmowy z dnia Ł. B. (1) z K. C. z 26 marca 2018r. (k. 1432-1480);

21)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644);

a także następujące dowody co do czynu opisanego w zarzucie w punkcie 13 części wstępnej wyroku (dot. pokrzywdzonego P. C.):

22)  częściowo zeznania świadka K. K. (3) (k. 5985-5986, 5988-5993, 6751-6754);

23)  dokumentacja fotograficzna (k. 5990-5993);

24)  zapisy kontroli operacyjnej o kryptonimie (...) (k. 1493-1508);

25)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

26)  zapis treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) , w tym:

- rozmowa z dnia 7 czerwca 2018r. między A. W. (1) a mężczyzną o pseudonimie (...),

- rozmowa z dnia 7 czerwca 2018r. między P. S. (3) a A. W. (1),

- rozmowa z dnia 12 czerwca 2018r.między A. W. (1) a K. K. (3) (k. 1509-1699);

27)  opinia biegłego z zakresu informatyki (analiza zapisów w telefonach) (k. 2210-2471);

28)  zeznania świadka P. S. (3) (k. 5343-5345, 6747-6748);

29)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644);

a także następujące dowody co do czynu opisanego w zarzucie w punkcie 14 części wstępnej wyroku (dot. pokrzywdzonej W. J.):

30)  zeznania świadka W. J. (k. 684-685, 5674-5675, 6821-6822);

31)  zeznania świadka A. J. (k. 669-670, 688-689, 5398-5399);

32)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644);

a także następujące dowody co do czynu opisanego w zarzucie w punkcie 15 części wstępnej wyroku (dot. pokrzywdzonego S. C.):

33)  Zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – protokół zbiorczy (k. 1493-1508);

34)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

35)  zapis treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) , w tym:

- rozmowa A. W. (1) z Ł. B. (1) z dnia 8 czerwca 2018r.

- rozmowa A. W. (1) z S. C. z dnia 8 czerwca 2018r. (k. 1509-1699);

36)  opinia biegłego z zakresu informatyki (analiza zapisów w telefonach) (k. 1924-1986);

37)  częściowo zeznania świadka S. C. (k. 5636-5637, 6754);

38)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

39)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644).

Natomiast popełnienie przez oskarżonego A. W. (1) przestępstwa w warunkach recydywy z art. 64 § 2 k.k. potwierdziły dane o jego karalności i dane o odbywaniu kar, wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji (k. 3334-3335, 3336-3337).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle zmiennych i niekonsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego A. W. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego A. W. (1).

Nie zasługiwały na uwzględnienie w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1), szczególnie podnoszone kwestie rzekomego braku przekonujących dowodów na potwierdzenie przestępczych działań oskarżonego. Wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie zostały odrzucone jako niewiarygodne, a dowody świadczące o przestępczych działań oskarżonego jawiły się jako spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające. Były to dowody przekonujące. Ponieważ dowody te zostały omówione szczegółowo, wręcz analitycznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji, nie ma potrzeby ponownie argumentów tych przytaczać, a sąd odwoławczy przyjął je za własne.

Także orzeczona w stosunku do oskarżonego A. W. (1) za ten ciąg przestępstw kary 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych, wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego (także ocenianym na gruncie art. 447 § 1 k.p.k.), nie raziły nadmierną surowością, zwłaszcza wobec wielości przestępczych zachowań oskarżonego i jego niskich pobudek, a także pozostałych okoliczności obciążających omówionych przez Sąd I instancji. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut 6. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 6 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego A. W. (1) (w punkcie VIII części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 163 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w dniu 12 czerwca 2018r. i za to na podstawie art. 163 § 1 pkt. 1 k.k. w zw. z art. 19 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Obrończyni oskarżonego, adw. K. A. domagała się w tym zakresie uniewinnienia oskarżonego A. W. (1) podkreślając, że o dokonaniu przestępstwa w formie sprawstwa polecającego można mówić dopiero wtedy, gdy bezpośredni wykonawca zrealizuje czyn zabroniony będący przedmiotem polecenia. Dowodziła, że niekwestionowany przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu materiał dowodowy prowadzi do zupełnie odmiennych wniosków, gdyż bezsprzecznie wynika, że sprawcom bezpośrednim nie udało się uzyskać zmierzonego celu (a więc wywołania pożaru). A skoro finalnie nie doszło do zrealizowania znamion czynu z art. 163 § 1 pkt 1 k.k. przez sprawców bezpośrednich (brak sprowadzenia pożaru), to tym bardziej nie można uznać, że ich wypełnienia dopuścił się sam oskarżony, jak to przyjął Sąd w niniejszej sprawie. Skoro zatem ze zgromadzonych w sprawie dowodów wynika, że bezpośredni sprawcy (a co za tym idzie i oskarżony) nie wypełnili wszystkich znamion z przypisanego oskarżonemu wyrokiem czynu, to nie można uznać, że dopuścił się tego oskarżony jako sprawca polecający.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  zeznania świadka T. A. (k. 384, 409, 525-530, 632-636, 5085-5060, 6824-6826);

2)  zeznania świadka E. K. (k. 399-401, 426-427, 477-478, 628-629, 4840- 4843, 6924-6926);

3)  Zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – protokół zbiorczy (k. 1493-1508);

4)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

5)  zapis treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) , w tym:

- rozmowa A. W. (1) z T. A. z dnia 9 czerwca 2018r.,

- wiadomości SMS od T. A. do A. W. (1),

- rozmowa A. W. (1) z dnia 13 czerwca 2018r. z mężczyzną z ps. (...),

- rozmowa z dnia 13 czerwca 2018r. A. W. (1) z Ł. B. (1) (k. 1509-1699);

6)  zapis monitoringu (k. 414, 423, 424, 496);

7)  opinia biegłego z zakresu informatyki z dnia 3.07.2018 r. wraz z płytą DVD (k. 480-496);

8)  zeznania świadka J. W. (k. 6749-6750, 5133-5135);

9)  zeznania świadka E. K. (k. 426-427, 477-478, 628-629, 4840- 4843, 6924-6926);

10)  zeznania świadka P. B. (k. 6749, 4862-4863);

11)  zeznania świadka R. K. (k. 6749, 4868-4869);

12)  opinia z zakresu kryminalistycznych badań elektrotechnicznych i pożarowych (k. 5244-5257);

13)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle zmiennych i niekonsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego A. W. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego A. W. (1).

Nie zasługiwały na akceptację pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1), szczególnie podnoszone kwestie rzekomego nieprawidłowego ustalenia, że oskarżony dopuścił się, jako sprawca polecający, przestępstwa z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 163 § 1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. Kluczowe znaczenie w tym zakresie ma przepis art. 20 k.k., wedle którego każdy ze współdziałających w popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w granicach swojej umyślności lub nieumyślności niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających. Z tej perspektywy, zarówno polecając podpalenie, jak i wykonując wszelkie czynności w tym zakresie, które miał oskarżony A. W. (1) w swoich możliwościach, wyraził on jednoznacznie wolę tego, by podpalić dom pokrzywdzonego T. A.. W dniu (...), jako kierujący zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym polecił nieustalonym do chwili obecnej członkom wyżej wymienionej zorganizowanej grupy przestępczej sprowadzenie w nocy z (...) zagrażającemu mieniu w wielkich rozmiarach pożar domu jednorodzinnego przy ulicy (...) we W. stanowiącego własność T. A.. Działanie oskarżonego, w granicach jego zamiaru zostało w pełni zakończone, a na skuteczność dalszych zachowań bezpośrednich sprawców nie miał już wpływu.

Na podstawie kluczowego dowodu w postaci opinii biegłego z zakresu kryminalistycznych (k. 5244-5257), jak również na podstawie przeprowadzonych przez niego badań elektrotechnicznych i pożarowych biegły stwierdził, że dwie osoby utrwalone na monitoringu około godziny (...) w nocy z (...)roku przed bramą wjazdową na posesję przy ulicy (...) we W. posługiwały się najprawdopodobniej substancjami wysoce łatwopalnymi. Materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie, zdaniem biegłego, wskazywał jednoznacznie, że podczas zdarzenia z dnia (...) roku użyte były najprawdopodobniej dwie małe butelki z substancją łatwopalną. Gdyby przedmiotowe butelki, rzucane w kierunku budynku przy ulicy (...) we W., wybiły szybę w którymś z okien, a ciecz łatwopalna rozlałaby się po pomieszczeniu, to jej palące się pary mogłyby zainicjować proces spalania wyposażenia przedmiotowego domu, który mógłby stanowić bezpośrednie zagrożenie dla życia i zdrowia czterech osób przebywających wówczas w budynku przy ulicy (...). Rozwinięty pożar mógłby się rozprzestrzenić na więźbę dachową na sąsiedni budynek przy ulicy (...) stwarzając bezpośrednie zagrożenie dla mienia w postaci budynków nr (...) przy ulicy (...) we W., stanowiąc pożar w rozumieniu treści art. 163 § 1 pkt 1 k.k.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego, a w ślad za tym wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie zostały odrzucone jako niewiarygodne, a dowody świadczące o przestępczych działań oskarżonego jawiły się jako spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające. Były to dowody przekonujące. Ponieważ dowody te zostały omówione szczegółowo, wręcz analitycznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji, nie ma potrzeby ponownie argumentów tych przytaczać, a sąd odwoławczy przyjął je za własne. Idąc śladem argumentacji obrończyni oskarżonego, prawnokarnie obojętne byłoby zachowanie sprawcy polecającego podpalić dom pokrzywdzonego i wykonującego wszelkie w tym zakresie działania, aby skierować na miejsce bezpośrednich sprawców, którzy dysponując odpowiednim sprzętem i materiałami łatwopalnymi, rzeczywiście podjęli działania w celu podpalenia, lecz w efekcie działania te okazały się nieskuteczne.

Także orzeczona w stosunku do oskarżonego A. W. (1) za ten ciąg przestępstw kara 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego (ocenianym na gruncie art. 447 § 1 k.p.k.), nie razi nadmierną surowością. Uwzględnia wysoką społeczną szkodliwość przestępstwa popełnionego we współdziałaniu z innymi osobami, a także motywację oskarżonego, przedstawioną szeroko w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut 7. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 7 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego A. W. (1) (w punkcie IX części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 190 § 1 k.k., popełnionego w dniu 13 czerwca 2018r. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Obrończyni oskarżonego, adw. K. A. domagała się w tym zakresie zmiany zaskarżonego wyroku i wymierzenia za ten czyn wyłącznie kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka jest równa 10 złotych.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  zeznania świadka E. K. (k. 426-427, 477-478, 628-629, 4840- 4843, 6924-6926);

2)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1493-1508);

3)  zapisy odsłuchów rozmów z kontroli operacyjnej, a w tym rozmowy z dnia (...) (k. 1509-1699, 4840-4843);

4)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle zmiennych i niekonsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego A. W. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego A. W. (1).

Nie zasługiwały na akceptację pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1), szczególnie podnoszone kwestie znajomości pokrzywdzonego T. A. i jego ówczesnej partnerki E. K. z oskarżonym A. W. (1), a także sposób komunikowania się stron, właściwego dla osób związanych ze środowiskiem przestępczym, nie wyłączając wypowiedzi emocjonalnych. Nie ma to w ogóle znaczenia w kontekście tego, ze ostatecznie pokrzywdzona E. K. obawiała się gróźb wypowiadanych przez oskarżonego A. W. (1). Obiektywnie, także wyrażane wulgarnie groźby w rozmowie telefonicznej wobec E. K. i jej dzieci obejmujące oblanie kwasem, spalenie i pozbawienie życia, niewątpliwie wzbudziły uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione, a zatem oskarżony zrealizował znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. Jeśli się do tego doda, że rzeczywiście została podjęta na polecenie oskarżonego A. W. (1) próba podpalenia domu T. A., w którym także mieszkała E. K., to groźby jawiły się jako w pełni realne.

Nie można także podzielić zarzutu obrończyni oskarżonego A. W. (1), że pokrzywdzona E. K. nie złożyła wniosku o ściganie karne oskarżonego A. W. (1). Należy bowiem zauważyć, że dla złożenia wniosku o ściganie nie została przewidziana żadna szczególna forma, co oznacza, że przedmiotowy wniosek może zostać złożony zarówno ustnie do protokołu przesłuchania, jak i pisemnie. Jednakże należy zauważyć, że od dawna ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym samo złożenie zawiadomienia o przestępstwie nie stanowi złożenia wniosku. Wola ścigania musi zostać bowiem wyrażona wyraźnie (por. wyrok SN z dnia 5.10.1977 r., sygn. Rw 291/77, OSNKW 1977/12, poz. 137; wyrok SN z dnia 7.05.1982 r., sygn. IV KR 72/82, OSNPG 1983/4, poz. 42; wyrok SN z dnia 12.12.1985 r., sygn. II KR 372/85, NP (...), s. 142). Analiza wypowiedzi zawartych w zeznaniach złożonych przez pokrzywdzoną E. K. w postępowaniu przygotowawczym i jurysdykcyjnym (k. 399-401, 426-427, 477-478, 628-629, 4840- 4843, 6924-6926) nie pozostawia wątpliwości co do woli ścigania oskarżonego A. W. (1). Świadczy o tym nie tylko treść wymienionych zeznań, jak rozważania, czy przyjąć ochronę zaproponowaną przez funkcjonariuszy Komendy Wojewódzkiej Policji we W..

Co więcej, groźbami z dnia 13 czerwca 2018r. użytymi w formie wulgarnej w rozmowie telefonicznej objęta byłą nie tylko E. K., lecz także wspólne dzieci, które ma z T. A., a w tym zakresie wniosek o ściganie niewątpliwie złożył sam T. A. (k. 526), podtrzymując wolę ścigania tak ze podczas przesłuchań w charakterze świadka (k. 384, 409, 525-530, 632-636, 5085-5060, 6824-6826).

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego, a w ślad za tym wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie zostały odrzucone jako nieuzasadnione.

Także orzeczona w stosunku do oskarżonego A. W. (1) za to przestępstwo kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego, nie razi nadmierną surowością. Uwzględnia wysoką społeczną szkodliwość przestępstwa popełnionego we współdziałaniu z innymi osobami, a także motywację oskarżonego, przedstawioną szeroko w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut 8. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 8 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego A. W. (1) (w punkcie X i XI części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k., popełnionego w dniu 15 czerwca 2018r., Sąd Okręgowy przyjął, w miejsce zapisu o narażeniu pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, że oskarżony A. W. (1) działał, narażając pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. oraz, że wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia, z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 oskarżony został skazany za opisane w nim przestępstwa na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. – stosownie do art. 57 § 1 k.k. – w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności. Jednocześnie, na podstawie art. 47 § 1 k.k. Sąd I instancji orzekł wobec oskarżonego A. W. (1) nawiązkę w kwocie 5.000 zł (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu (...).

Obrończyni oskarżonego, adw. K. A. domagała się w tym zakresie zmiany zaskarżonego wyroku i wymierzenia za ten czyn wyłącznie kary 1 roku pozbawienia wolności.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

2)  Zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – protokół zbiorczy (k. 1493-1508);

3)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

4)  zapis treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) (k. 1509-1699);

5)  analiza zapisów w pamięci telefonu oskarżonego, a w tym wiadomość z dnia 8 maja 2018r. z komunikatora W. (k. 2210-2471);

6)  analiza połączeń telefonicznych i lokalizacji (k. 314-318);

7)  opinia biegłego z zakresu informatyki (analiza zapisów w telefonach) (k. 2210-2471);

8)  częściowo zeznania M. B. (1) (k. 199-200, 6826);

9)  płytę DVD z zapisem z monitoringu - nagrania z kamer klubu (...) (k. 232);

10)  protokół zatrzymania rzeczy z dnia 18.06.2018 r. od Ł. R. managera klubu (...) (k. 218-222);

11)  sprawozdanie nr (...) z przeprowadzonych czynności z zakresu zapisów wizualnych z dnia 27.06.2018 r. (k. 229-231);

12)  protokół oględzin płyty DVD z zapisem z monitoringu (...) z dnia 15.06.2018r. wraz z załącznikiem w postaci płyty DVD zawierającej zdjęcia (k. 233-271);

13)  sprawozdane nr (...) z przeprowadzonych czynności z zakresu badań informatycznych wraz z płytą CD zawierająca nagranie z monitoringu i dyskiem zawierającym odzyskane dane (k. 274-278);

14)  protokół oględzin płyty DVD z odzyskanym zapisem video z monitoringu klubu (...) z dnia 27.06.2018r. wraz z płytą CD (k. 294-302);

15)  sprawozdanie nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu broni i balistyki i badań zapisów wizualnych (...) z dnia (...) (k. 305-308);

16)  sprawozdanie nr (...) z przeprowadzonych czynności z zakresu zapisów wizualnych z dnia 31.07.2018r. wraz z płytą CD (k. 330-333);

17)  opinia nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu zapisów audiowizualnych (k. 3076-3111);

18)  zeznania świadka E. W. (k. 280-281, 6735);

19)  zeznania świadka Ł. R. (k. 285-286, 6736);

20)  zeznania świadka T. B. (k. 4846-4848, 6748-6749);

21)  zeznania świadka Ł. S. (k. 667-668, 6737);

22)  opinia sądowo-lekarska dot. obrażeń ciała M. B. (1) (k. 180-181);

23)  dokumentacja medyczna M. B. (1) (k. 184-192);

24)  płyta CD zawierająca treść rozmów z numerem alarmowym „112” z dnia 15.06.2018r. (k. 312);

25)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

26)  kserokopia protokołu zatrzymania rzeczy z dnia 8.08.2018r. wraz z pamięcią przenośną pendrive z zapisem monitoringu stacji (...) w L. (k. 3563-3567);

27)  kserokopia protokołu oględzin pamięci przenośnej pendrive z zapisem monitoringu kamer umieszczonych na stacji (...) przy ul. (...) L. z dnia 16.06.2018r. (k. 3568-3572);

28)  tablica poglądowa (k. 3582-3583, 3612);

29)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. R. (1) (k. 4375-4376, 4386, 4424-4425, 4456-4458, 4465-4566, 5920, 6161, 6711);

30)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle zmiennych i niekonsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego A. W. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego A. W. (1).

Nie zasługiwały na akceptację pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1), szczególnie podnoszone kwestie potrzeby zmiany zaskarżonego wyroku i wymierzenia za ten czyn wyłącznie kary 1 roku pozbawienia wolności. Orzeczona w stosunku do oskarżonego A. W. (1) za to przestępstwo kara 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego, nie razi nadmierną surowością. Uwzględnia wysoką społeczną szkodliwość przestępstwa popełnionego we współdziałaniu z innymi osobami, a także motywację oskarżonego, przedstawioną szeroko w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut 10. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 10 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego A. W. (1) (w punkcie XII, XIII i XIV części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego od nieustalonego czasu do dnia 27 czerwca 2018r., po przyjęciu, że oskarżony uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci m.in. kokainy w ilości nie mniejszej niż 1 kg netto i osiągnął z tego korzyść majątkową w wysokości nie mniejszej niż 250 000 złotych. Za to przestępstwo, na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – stosownie do art. 57 § 1 k.k. – w zw. z art. 64 § 2 k.k. Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu A. W. (1) kary 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych, z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych. Ponadto, na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono wobec oskarżonego A. W. (1) nawiązkę w kwocie 10.000 złotych (dziesięciu tysięcy złotych) na rzecz (...) Towarzystwa (...) dla (...) w W. (...), (...)-(...) G., (...) S.A. (...) (...), zaś na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeczono wobec A. W. (1) przepadek równowartości korzyści osiągniętej z przestępstwa w kwocie 250.000 złotych (dwustu pięćdziesięciu tysięcy złotych).

Obrończyni oskarżonego, adw. K. A. domagała się w tym zakresie zmiany zaskarżonego wyroku przez wyeliminowanie ustalenia, że oskarżony uczestniczył w obrocie „znacznymi ilościami" środków odurzających i tym samym wyeliminowanie z podstawy skazania przepisu art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz przyjęcie, że oskarżony A. W. (1) popełnił wyłącznie przestępstwo z art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 2 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i wymierzenie mu kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a także uchylenie orzeczonego wobec A. W. (1) w punkcie XIV, na podstawie art. 45 § 1 k.k., przepadku równowartości korzyści osiągniętej z przestępstwa w kwocie 250.000 złotych (dwustu pięćdziesięciu tysięcy złotych).

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

2)  wyjaśnienia oskarżonego T. K. (1) (k. 5576-5580, 5581-5583, 5611-5613, 5617-5621, 5638-5641, 5700-5703, 5790-5792, 6165-6166, 6733-6734);

3)  notatka urzędowa w zakresie ustalenia wartości rynkowej środków odurzających i substancji psychotropowych (k. 313);

4)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644).

Natomiast popełnienie przez oskarżonego A. W. (1) przestępstwa w warunkach recydywy z art. 64 § 2 k.k. potwierdziły dane o jego karalności i dane o odbywaniu kar, wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji (k. 3336-3337).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle zmiennych i niekonsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego A. W. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego A. W. (1).

Nie zasługiwały na akceptację pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1), szczególnie podnoszona kwestia braku znamion przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, jeżeli przedmiotem obrotu są środki odurzające w postaci m.in. kokainy w ilości nie mniejszej niż 1 kg netto. Na podstawie przedstawionego opracowania naukowego, a także zdecydowanie odosobnionego w orzecznictwie stanowiska Sądu Apelacyjnego w Krakowie (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 8 listopada 2013 r., sygn. akt II AKa 220/13, LEX nr 1437995), obrończyni doszła do przekonania, ze taka ilość nie stanowi znacznej ilości środków odurzających po myśli art. 56 ust. 3 cyt. ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, gdyż stanowi nie około 10.000 porcji konsumenckich o wadze 0,1 grama, lecz „zaledwie” 1.000 porcji konsumpcyjnych. Wyraziła tym samym pogląd, że znaczna ilość środka odurzającego to taka, która wystarcza do odurzenia się jednorazowo kilkudziesięciu tysięcy osób.

Kwestionując ustalenie Sądu I instancji, że ilość środków odurzających, o których mowa w punkcie VIII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, była ilością znaczną w rozumieniu ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (a tym samym kwestionując kwalifikację prawną z art. 56 ust. 3 cyt. ustawy), apelująca pomija argumenty faktyczne i prawne wyrażone w owej kwestii w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, które są w pełni prawidłowe i opierające na jednolitym w tym względzie stanowisku Sądu Najwyższego, aprobowanym powszechnie przez przedstawicieli doktryny. W orzecznictwie podkreśla się, że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to "znaczna ilość" w rozumieniu tej ustawy (pr. postanowienie SN z dnia 23 września 2009r., sygn. I KZP - 10/09, OSNKW 2009 r., Nr 10, poz. 84; także np. wyrok z dnia 14 listopada 2018r. sygn. II AKa – 251/18, LEX nr 2609639). Z tych powodów, apelacja obrończyni oskarżonego A. W. (1) w tej części była bezzasadna.

Orzeczone w stosunku do oskarżonego A. W. (1) za to przestępstwo kary 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych, z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych, uzupełnione orzeczeniami, na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii o nawiązce w kwocie 10.000 złotych (dziesięciu tysięcy złotych) na rzecz (...) Towarzystwa (...) dla (...) w W. (...), (...)-(...) G., (...) S.A. (...) (...) oraz, na podstawie art. 45 § 1 k.k., o przepadku równowartości korzyści osiągniętej z przestępstwa w kwocie 250.000 złotych (dwustu pięćdziesięciu tysięcy złotych), czyniły wyrok sprawiedliwym i prawidłowym, uwzgledniającym wszelkie cele kary z art. 53 § 1 i 2 k.k. Kary w tej postaci nie rażą nadmierna surowością i uwzględniają wysoką społeczną szkodliwość przestępstwa popełnionego we współdziałaniu z inną osoba, a także motywację oskarżonego, przedstawioną szeroko w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut 11. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 11 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego A. W. (1) (w punkcie XV i XVI części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k., popełnionego w czerwcu 2018r. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k., po wyeliminowaniu z opisu czynu stwierdzenia o zadawaniu przez oskarżonego silnych ciosów gaśnicą oraz przyjęcia, że Ł. B. (1) strzelał do pokrzywdzonego plastikowymi kulkami oraz, że wymienionym w opisie czynu wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 22 marca 2010 roku, sygn. akt V K 2268/09 A. W. (1) został skazany za opisane w nim przestępstwa na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. Za to przestępstwo, na podstawie art. 158 § 1 k.k. – stosownie do art. 57 § 1 k.k. - w zw. z art. 64 § 2 k.k. Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu A. W. (1) karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, a na podstawie art. 47 § 1 k.k. orzekł wobec niego nawiązkę w kwocie 5.000 złotych (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu (...).

Obrończyni oskarżonego, adw. K. A. domagała się w tym zakresie zmiany zaskarżonego wyroku i wymierzenia za ten czyn wyłącznie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

2)  Zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – protokół zbiorczy (k. 1493-1508);

3)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

4)  zapis treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) . W tym:

- rozmowa A. W. (1) z A. Z. i G. z dnia 10.06.2018r.,

- rozmowa z dnia 10 czerwca 2018r. miedzy A. W. (1) a Ł. B. (1),

- rozmowa A. W. (1) z nieznaną kobietą z dnia 11 czerwca 2018r. od godz. 11:40 (...)- (...),

- rozmowa A. W. (1) z A. Z. z 15.06.2018r. (k. 1509-1699);

5)  częściowo zeznania świadka M. U. (k. 691-693, 5680-5681, 6827);

6)  częściowo zeznania świadka D. P. (k. 5506-5509, 7038-7039);

7)  dokumentacja medyczna dot. M. U. (k. 694-696, 5319-5338);

8)  informacja z (...) Narodowego Funduszu Zdrowia dot. M. U. (k. 704);

9)  opinia sądowo-lekarska dot. M. U. (k. 5392-5393);

10)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644).

Natomiast popełnienie przez oskarżonego A. W. (1) przestępstwa w warunkach recydywy z art. 64 § 2 k.k. potwierdziły dane o jego karalności i dane o odbywaniu kar, wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji (k. 3334-3335, 3336-3337).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle zmiennych i niekonsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego A. W. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego A. W. (1).

Nie zasługiwały na akceptację pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1), szczególnie podnoszone kwestie potrzeby zmiany zaskarżonego wyroku i wymierzenia za ten czyn wyłącznie kary 6 miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczona w stosunku do oskarżonego A. W. (1) za to przestępstwo kara 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, uzupełniona orzeczeniem o nawiązce na podstawie art. 47 § 1 k.k. w kwocie 5.000 złotych (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu (...), wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego, nie razi nadmierną surowością. Uwzględnia wysoką społeczną szkodliwość przestępstwa popełnionego we współdziałaniu z innymi osobami, a także motywację oskarżonego, przedstawioną szeroko w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a także realizuje cele kary z art. 53 § 1 i 2 k.k. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Ocena wymierzonych oskarżonemu A. W. (1) kar jednostkowych oraz kary łącznej

Należało w pełni zaakceptować drobiazgową i wyczerpującą argumentację Sądu Okręgowego we Wrocławiu przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do podstaw orzeczenia kar jednostkowych za poszczególne przestępstwa przepisane oskarżonemu A. W. (1).

Sąd Okręgowy szczegółowo umotywował orzeczenie o karach jednostkowych, oddzielnie przedstawiając argumentację co do każdego z przypisanych przestępstw. Ocena ta jest prawidłowa, a wymierzone kary jednostkowe uwzględniają stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego A. W. (1) przestępstw, w tym wszelkie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynów, oceniane według kryteriów z art. 115 § 2 k.k., jak również właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jego dotychczasową karalność (k. 3274-3280, 3302-3337, 7483-7486), sposób życia przed przestępstwem i zachowanie po przestępstwie, jak również postawę procesowa w trakcie niniejszego postępowania karnego. Uwzględniono przy tym dane z wywiadu środowiskowego dot. A. W. (1) (k. 6014), informacje specjalisty terapii uzależnień dot. A. W. (1) (k. 6194-6204), opinie sądowo-psychologiczna dot. A. W. (k. 6205-6211) oraz opinie sądowo-psychiatryczną dot. A. W. (k. 6222-6227).

Ocena Sądu Okręgowego co do orzeczonych kar, jako kompleksowa, uwzględnia wszelkie dyrektywy kary z art. 53 § 1 i 2 k.k., a zatem cele wychowawcze i zapobiegawcze w stosunku do oskarżonego, jak również cele w zakresie społecznego oddziaływania kary. Nie ma potrzeby ponownie przywoływać tych samych argumentów, skoro sąd odwoławczy w pełni ją akceptuje.

Inną ocenę miał natomiast Sąd Apelacyjny co do orzeczenia o karze łącznej wymierzonej oskarżonemu A. W. (1), obniżając karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w stosunku do oskarżonego A. W. (1) w punkcie XVII części rozstrzygającej do 10 (dziesięciu) lat. Wymierzając taką karę, Sąd odwoławczy częściowo podzielił zarzuty obrończyni oskarżonego, adw. K. A. wyrażone w apelacji, o potrzebie głębszego zastosowania zasady asperacji, kierując się tym zastrzeżeniem, by niezasadnie nie premiować sprawców popełniających kilka przestępstw, ale również uwzględniać zbieżność czasową i podmiotową popełnionych czynów.

Zasada asperacji może znaleźć zastosowanie jedynie w tych wypadkach, gdy zachodzi ścisły związek podmiotowy i przedmiotowy między pozostającymi w zbiegu przestępstwami. Przez związek ten rozumie się przede wszystkim podobieństwo rodzajowe zbiegających się przestępstw, motywację oraz czas popełnienia każdego z nich (por. wyrok SA w Krakowie z 2 lipca 1992 r. II AKr 117/92, KZS 1992, z 3-9, poz. 50). Więź czasowa i sytuacyjna między poszczególnymi przestępstwami, których dopuścił się oskarżony A. W. (1), jest szczególnie ścisła, nie sposób marginalizować tego, że działał on w ramach grupy przestępczej jedynie w okresie kilku miesięcy, na przestrzeni 2018r.

Nadto, uwzględnić należało okoliczność nieznaną Sądowi i instancji i ujawnioną dopiero na etapie postępowania odwoławczego, a mianowicie opinię z Aresztu Śledczego w P. dot. A. W. (1), z której wynika, że mimo karalności dyscyplinarnej, nie uczestniczy w podkulturze przestępczej i jest krytyczny do popełnionych przestępstw (k. 7478, 7490-7494), dającą podstawy do wniosku, że dla osiągnięcia celów kary w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej, nie ma potrzeby sięgania do surowszej kary łącznej przekraczającej 10 (dziesięć) lat pozbawienia wolności. Co więcej, niektóre cele kary zostały osiągnięte podczas stosowania w niniejszej sprawie tymczasowego aresztowania w stosunku do oskarżonego A. W. (1).

W realiach przedmiotowej sprawy, powyższe okoliczności wpłynęły na orzeczenie kary łącznej wedle systemu asperacji, co ostatecznie przemawiało za obniżeniem kary łącznej do 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności.

Nie było natomiast podstaw do dalszego łagodzenia kary licznej, zgodnie z wniosku apelacji obrończyni oskarżonego A. W. (1), adw. K. A., przez zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie kar łącznych: 6 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość stawki na kwotę 10 zł, albo wniosku ewentualnego o zmianę i wymierzenie kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności i kary łącznej grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych, ustalając wysokość stawki na kwotę 20 zł. Kary w tej postaci nie byłyby sprawiedliwe i nie spełniałyby celów kary określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k., tym bardziej gdy chodzi o łagodzenie obciążeń majątkowych, które są potrzebne, aby wyrobić w oskarżonym przekonanie, że przestępstwo się nie opłaca, a jego czyny zostały napiętnowane.

W odniesieniu do przestępstw przypisanych oskarżonemu Ł. B. (1)

Zarzut 30. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 30 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego Ł. B. (1) (w punkcie XXXVI części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 258 § 2 k.k., popełnionego od lutego 2018r. do 28 czerwca 2018r., przy czym wyeliminowano z opisu czynu udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym P. R. ps. (...), i za to na podstawie art. 258 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Obrończyni oskarżonego, adw. O. P. domagała się w tym zakresie zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego Ł. B. (1) od przypisanego mu przestępstwa.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a wręcz życzeniowe i nie respektujące wymowy ujawnionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego, który w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

2)  wyjaśnienia oskarżonego T. K. (1) (k. 5576-5580, 5581-5583, 5611-5613, 5617-5621, 5638-5641, 5700-5703, 5790-5792, 6165-6166, 6733-6734);

3)  częściowo wyjaśnienia samego oskarżonego A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644);

4)  zapisy Kontroli Operacyjna kryptonim (...) – komunikat zbiorczy (k. 1428-1431);

5)  zapisy nagrań z kontroli operacyjnej na nośniku DVD (k. 1481-1490);

6)  zapis odsłuchu nagrania z kontroli operacyjnej, w tym:

- rozmowa z dnia 28.02.2018 od godziny 22:33:51 (C. – B.),

- rozmowa z dnia 19.04.2018 od godziny 15:21:23 do godziny 15:22:37 (W. – C.) (k. 1432-1480);

7)  Zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – komunikat zbiorczy (analiza zapisów) (k. 1491-1508);

8)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

9)  zapis treści odsłuchów z nagrań z kontroli operacyjnej (...) (k. 1509-1699);

10)  zeznania świadka S. B. (k. 5400-5401);

11)  zeznania świadka M. B. (2) (k. 5496-5497);

12)  kopia listu (k. 5499);

13)  materiały z kontroli operacyjnej o kryptonimie (...), a w tym: komunikat zbiorczy nr 1;

14)  płyty DVD z Kontroli Operacyjnej kryptonim (...);

15)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) (k. 6644-6645, 3885, 3893-3894, 3956-3959, 3969-3971, 3984, 4111-4114, 4162-4163, 4165, 4189-4193, 2101-2102, 5935, 6040).

Zbrojny charakter zorganizowanej grupy przestępczej potwierdziły nie tylko wyjaśnienia oskarżonych: K. C. (k. 3487-3492, 6709-6710) i T. K. (1) (k. 5576-5580, 6733-6734), lecz także Zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – komunikat zbiorczy (k. 1493-1508), zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702) oraz zapis treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) a w tym szczególnie rozmowa z dnia 07.05.2018 od godziny 12:57:38 między A. W. (1) a K. C. (k. 1509-1699).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle wyjaśnień oskarżonego Ł. B. (1), prawidłowo ustalając zakres jego odpowiedzialności karnej. Można traktować zarzuty obrończyni o braku wiarygodności dowodów niekorzystnych dla oskarżonego Ł. B. (1) i obalających jego wyjaśnienia, jako sprzeczne z dyrektywami art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i życzeniowe.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut obrończyni oskarżonego Ł. B. (1) przeciwko wiarygodności wyjaśnień współoskarżonych, szczególnie K. C. oraz T. K. (1), którzy opisali przestępczy charakter zorganizowanej grupy przestępczej, nie ukrywając roli własnej i pozostałych sprawców, w tym oskarżonego Ł. B. (1). Zarzuty te, związane były przede wszystkim z podnoszeniem, że wymienieni współoskarżeni, aby zyskać złagodzenie odpowiedzialności karnej za szereg przestępstw na podstawie art. 60 § 3 k.k., mieli interes w przedstawieniu pozostałych oskarżonych, jako zdemoralizowanych przestępców, popełniających wiele przestępstw. W apelacjach i stanowiskach obrońców i oskarżonych podnoszono, że nie można dać wiary rzekomo skruszonemu przestępcy. Wskazana argumentacja już na wstępie nie wytrzymuje krytyki, gdyż wyjaśnienia „skruszonych” współoskarżonych: K. C. i T. K. (1), podlegały ocenie co do ich wiarygodności, tak jak każdego świadka, czy oskarżonego, a Sąd I instancji ocenił je, tak jak inne dowody i dał im wiarę, zgodnie z dyrektywami z art. 7 k.p.k., a nie zakładał a priori i bezkrytycznie, że mówili prawdę.

Trudno zarzucać współoskarżonym: K. C. i T. K. (1), że są niewiarygodni dlatego, bo dopuścili się w przeszłości wielu przestępstw i byli za nie skazani, a także działali w zorganizowanej grupie przestępczej. Właśnie do takich osób ma zastosowanie instytucja małego świadka koronnego z art. 60 § 3 i 4 k.k., a ustawodawca przez jej wprowadzenie miał na celu rozbicie solidarności grup przestępczych i skłonienie aktywnych uczestników działalności przestępczej do ujawnienia przestępstw popełnionych przez tę osobę i inne osoby z nim współdziałające. Dość groteskowo brzmią zarzuty o niewiarygodności współoskarżonych z powodu ich przestępczej przeszłości kierowane w imieniu np. oskarżonego A. W. (1) oraz domaganie się dania wiary właśnie tym oskarżonym. Przecież występujący w niniejszym postępowaniu oskarżony Ł. B. (1), w obliczu stawianych poważnych zarzutów o groźne przestępstwa umyślne, miał również interes procesowy w uniknięciu odpowiedzialności karnej i dlatego nie przyznawał się do popełnienia przypisanych przestępstw.

Dokonując ustaleń faktycznych o przynależności oskarżonego Ł. B. (1) do zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym Sąd Okręgowy słusznie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że „ dla przyjęcia, że oskarżeni, w tym Ł. B. (1), brał udział w grupie przestępczej o charakterze zbrojnym nie było konieczne, by oskarżony ten posiadał broń osobiście, łub by stykał się z nią w jakikolwiek sposób. Wystarczyło, że inni uczestnicy grupy, w tym A. W. (1) i K. C.. działali z bronią. a Ł. B. (1) miał tego świadomość i to akceptował. O zbrojnym charakterze grupy decydują bowiem łącznie popełnianie przestępstw przy użyciu broni, zaopatrywanie się w broń przynajmniej przez niektórych członków grupy i uświadamianie sobie tego faktu przez tych członków, którzy osobiście bronią nie dysponują”. Właśnie zaufanie, jaki pozostali członkowie grupy przestępczej obdarzali oskarżonego Ł. B. (1) podczas przestępczych zachowań, w tym związanych z przestępstwami z użyciem przemocy i broni palnej, a także brak reakcji oskarżonego Ł. B. (1), brak odmowy udziału w tych działania, albo zdecydowanego dystansowania się od nich, świadczy o przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej.

W tym kontekście, nie mają znaczenia wyolbrzymiana przez obrończynię wymowa rozmowy telefonicznej K. C. z Ł. B. (1) z dnia 26.03.2018 r. godz. 18.23.42, z której rzekomo miało nie wynikać, aby oskarżony Ł. B. (1) akceptował pomysł K. C., w którym proponuje zabranie na spotkanie z A. J. broni palnej, jak również kolejna rozmowa telefoniczna oskarżony ponownie tłumaczy K. C., żeby nie zabierał broni, ponieważ A. J.: „ sam zadzwonił, przyjechał, chce się spotkać”. Już sama świadomość, że oskarżony K. C. dysponuje bronią palną i mógłby się nią posłużyć, a następnie przekonywanie o tym, że jej zabranie jest niepotrzebne, świadczy o głębokiej znajomości ze strony oskarżonego Ł. B. (1) w jakiej grupie się znalazł i braku odmowy udziału w przestępczych zachowaniach.

Wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) w tym zakresie zostały odrzucone jako niewiarygodne, a dowody świadczące o przestępczych działań oskarżonego jawiły się jako spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające. Były to dowody przekonujące. Ponieważ dowody te zostały omówione szczegółowo, wręcz analitycznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji, nie ma potrzeby ponownie argumentów tych przytaczać, a sąd odwoławczy przyjął je za własne.

Także orzeczona w stosunku do oskarżonego Ł. B. (1) za to przestępstwo kara 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego, nie razi nadmierną surowością. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut 31. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 31 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego Ł. B. (1) (w punkcie XXXVII części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w dniu 3 kwietnia 2018r., i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzono mu grzywnę w ilości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych.

Obrończyni oskarżonego, adw. O. P. domagała się w tym zakresie uniewinnienia oskarżonego Ł. B. (1) wyolbrzymiając znaczenie zeznań świadka P. S. (2) – kolegi pokrzywdzonego A. J., a także kwestionując konstatację Sądu I instancji, że zeznania pokrzywdzonego A. J. są w całości za wiarygodne, a jego sposób relacji całego zdarzenia i (rzekome) umniejszanie roli oskarżonego w jego przebiegu wynika ze strachu, jaki świadek czuł przed oskarżonym A. W. (1).

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a wręcz życzeniowe i sprzeczne z zebranym przez Sąd I instancji materiał dowodowy, który w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  zeznania świadka A. J. (k. 669-670, 688-689, 5398-5399, 6822-6824);

2)  zeznania świadka W. J. (k. 684-685, 5674-5675, 6821-6822);

3)  zeznania świadka W. Z. (k. 5658-5660, 6920-6921);

4)  Zapisy Kontroli Operacyjna kryptonim (...) – komunikat zbiorczy (k. 1428-1431);

5)  zapis nagrań z kontroli na nośniku DVD (k. 1481-1484);

6)  zapis odsłuchu nagrania z kontroli operacyjnej, a w tym:

- rozmowa Ł. B. (1) z K. C. z dnia 28 marca 2018r.

- rozmowa K. C. z T. K. (2) z 5 kwietnia 2018r.

- rozmowa K. C. z Ł. B. (1) z dnia 5 kwietnia, 9 kwietnia 2018r. (k. 1432-1480);

7)  opinia nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu broni i balistyki (k. 5381-5384);

8)  notatka służbowa z dnia 19.10.2018 r. dotycząca zatrzymania pojazdu marki A. (...) kierowanego przez A. W. (1) (k. 646);

9)  kserokopia notatnika służbowego dot. interwencji podjętej w dniu 23.05.2018r. (k. 647-652);

10)  zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – komunikat zbiorczy (k. 1493-1508);

11)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

12)  zapis treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) a w tym: rozmowa z dnia 18.06.2018 między A. W. (1) a M. Z. (k. 1509-1699);

13)  częściowo zeznania świadka P. S. (2) (k. 5439-5440, 6750-6751);

14)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 6643-6644);

15)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 6709-6710);

16)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) (k. 6644-6645, 3885, 3893-3894, 3956-3959, 3969-3971, 3984, 4111-4114, 4162-4163, 4165, 4189-4193, 2101-2102, 5935, 6040).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle niewiarygodnych wyjaśnień samego oskarżonego Ł. B. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego Ł. B. (1).

Nie zasługiwały na uwzględnienie pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1), szczególnie podnoszone kwestie rzekomego braku uzgodnienia przestępczego miedzy oskarżonymi K. C. i Ł. B. (1) oraz pozostałymi sprawcami, a także rzekome dystansowanie się tego ostatniego od przestępstwa. Faktycznie, nawet przy przyjęciu różnicy zdań miedzy wymienionymi sprawcami, ostatecznie akceptowali oni wzajemnie swoje zachowania, co świadczy o współsprawstwie w przestępstwie. Zresztą, zachowanie oskarżonych po popełnieniu wspomnianego przestępstwa, w pełni potwierdza ustalenia Sądu I instancji.

Wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) w tym zakresie zostały odrzucone jako niewiarygodne, a dowody świadczące o przestępczych działań oskarżonego jawiły się jako spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające. Były to dowody przekonujące. Ponieważ dowody te zostały omówione szczegółowo, wręcz analitycznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji, nie ma potrzeby ponownie argumentów tych przytaczać, a sąd odwoławczy przyjął je za własne.

Także orzeczone w stosunku do oskarżonego Ł. B. (1) za to przestępstwo kary 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych, wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego (ocenianym na gruncie art. 447 § 1 k.p.k.), nie razi nadmierną surowością. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzuty 32. 35. i 36. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutów postawionych w punktach: 32, 35 i 36 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego Ł. B. (1) (w punktach: XXXVIII, XXXIX, LX i LXI części rozstrzygającej) za winnego tego, że w okresie od nieustalonego czasu do czerwca 2018 roku we W., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom określonym w art. 33- 35, 37 i 40 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 1004,81 g netto, co stanowi nie mniej niż 10048 porcji konsumenckich o wadze 0,1 grama, w postaci (...) w ilości 13 sztuk co stanowi 13 porcji konsumenckich, oraz kokainy w łącznej ilości 1020,07 g netto co stanowi 10200 porcji konsumenckich o wadze 0,1 grama, w tym działając wspólnie i w porozumieniu A. W. (1) ps. (...) uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci m.in. kokainy w ilości nie mniejszej niż 1000 gram netto, co stanowi nie mniej niż 10000 porcji konsumenckich o wadze 0,1 grama w ten sposób, iż uzyskał wymienione narkotyki od dotychczas nieustalonej osoby lub osób, który następnie przechowywał przy sobie oraz w miejscu swojego zamieszkania w celu dalszego wprowadzenia ich o do obrotu, sprzedaży innym nieustalonym odbiorcom, w tym w celu dalszej odsprzedaży, z czego uzyskał korzyść majątkową w wysokości nie mniejszej niż 280 000 złotych, to jest przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w ilości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych. Ponadto, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego Ł. B. (1) przepadek równowartości korzyści osiągniętej z przestępstwa w kwocie 280.000 (dwieście osiemdziesiąt tysięcy) złotych, a na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w sześciu woreczkach strunowych w łącznej ilości 4,41 grama netto (po badaniu), trzech różowych i dziesięciu zielonych tabletek (...), woreczków z zawartością kokainy w ilości łącznej 19,86 grama netto (po badaniu), wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...), jak również na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono wobec oskarżonego Ł. B. (1) nawiązkę w kwocie 15.000 (piętnastu tysięcy) złotych na rzecz (...) Towarzystwa (...) dla (...) w W. (...), (...)-(...) G., (...) S.A. (...) (...).

Obrończyni oskarżonego, adw. O. P. domagała się w tym zakresie uniewinnienia oskarżonego od przypisanych oskarżonemu czynów opisanych w zarzutach w punktach: 32, 35 i 36 części wstępnej wyroku, potwierdzając, że oskarżony Ł. B. (1) już w trakcie postępowania przygotowawczego przyznał się do posiadania na własny użytek 4,8 grama amfetaminy 13 tabletek (...) oraz 20 gram kokainy, następnie podtrzymał swoje wyjaśnienia w postępowaniu sądowym, a także cytując wyjaśnienia oskarżonych: K. C. i T. K. (1). Chociaż obrończyni nie widziała w tym sprzeczności, lecz treść wyjaśnień obu wskazanych oskarżonych nie pozostawiała wątpliwości co do tego, jak głęboko tkwił oskarżony Ł. B. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej i jaki się cieszył zaufaniem jej członków, jak również to, że niewątpliwie dysponował narkotyki uzyskanymi w ramach swoich kontaktów z członkami zorganizowanej grupy przestępczej.

W tym kontekście całkowicie niewiarygodne były wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) dystansującego się od tej działalności, a w ślad za tym bezzasadne były zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanych przestępstw. Chodzi o następujące dowody:

1)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

2)  wyjaśnienia oskarżonego T. K. (1) (k. 5576-5580, 5581-5583, 5611-5613, 5617-5621, 5638-5641, 5700-5703, 5790-5792, 6165-6166, 6733-6734);

3)  wyjaśnienia samego oskarżonego A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644);

4)  informacja (...) Bank (...) S.A. (k. 5602);

5)  zapis kontroli operacyjnej M. – protokół zbiorczy (k. 1428-1431);

6)  zapis kontroli operacyjnej na nośniku DVD (k. 1481-1490);

7)  zapis odsłuchów z kontroli opresyjnej (k. 1432-1480);

8)  protokół przeszukania ( klub (...)) (k. 107-109);

9)  dokumentacja fotograficzna (k. 115a);

10)  protokół zatrzymania Ł. B. (1) (k. 3813);

11)  protokół przeszukania osoby Ł. B. (1) (k.3815-3817);

12)  protokół użycia wagi z dnia 10.05.2018r. (k. 3819-3820);

13)  protokół użycia testera narkotykowego z dnia 9.05.2019r. (k. 3821-3826)’

14)  sprawozdanie nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu chemii z dnia 11.05.2018r. (k. 3850-3852);

15)  sprawozdanie nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu chemii z dnia 23.07.2018r. (k. 3860-3868);

16)  protokół przeszukania pomieszczeń przy ul. (...) we W., zajmowanych przez Ł. B. (1) (k. 3877-3881);

17)  opinia nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu chemii z dnia 26.07.2018r. (k. 4243-4245);

18)  opinia nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu chemii z dnia 26.07.2018r. (k. 4248-4249);

19)  opinia nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu chemii z dnia 23.07.2018r. (k. 4252-4253);

20)  opinia nr (...) (...) z przeprowadzonych badań z zakresu chemii z dnia 30.11.2018r. (k. 4257-4261);

21)  opinia nr (...) (...) z przeprowadzonych badań z zakresu chemii z dnia 08.03.2019r. (k. 4278-4280);

22)  notatka urzędowa w zakresie ustalenia wartości rynkowej środków odurzających i substancji psychotropowych (k. 313);

23)  wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) (k. 6644-6645, 3885, 3893-3894, 3956-3959, 3969-3971, 3984, 4111-4114, 4162-4163, 4165, 4189-4193, 2101-2102, 5935, 6040).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle zmiennych i niekonsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego Ł. B. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego Ł. B. (1).

Nie zasługiwały na uwzględnienie w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1), szczególnie podnoszone kwestie rzekomego braku przekonujących dowodów na potwierdzenie przestępczych działań oskarżonego. Wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) w tym zakresie zostały odrzucone jako niewiarygodne, a dowody świadczące o przestępczych działań oskarżonego jawiły się jako spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające. Były to dowody przekonujące. Ponieważ dowody te zostały omówione szczegółowo, wręcz analitycznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji, nie ma potrzeby ponownie argumentów tych przytaczać, a sąd odwoławczy przyjął je za własne.

Także orzeczone w stosunku do oskarżonego Ł. B. (1) za to przestępstwo kary 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w ilości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, z ustaleniem wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych, uzupełnione o orzeczenia:

⚫

na podstawie art. 45 § 1 k.k. o przepadku równowartości korzyści osiągniętej z przestępstwa w kwocie 280.000 (dwieście osiemdziesiąt tysięcy) złotych,

⚫

na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii o przepadku środków odurzających i substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w sześciu woreczkach strunowych w łącznej ilości 4,41 grama netto (po badaniu), trzech różowych i dziesięciu zielonych tabletek (...), woreczków z zawartością kokainy w ilości łącznej 19,86 grama netto (po badaniu), wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...),

⚫

jak również na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono o nawiązce w kwocie 15.000 (piętnastu tysięcy) złotych na rzecz (...) Towarzystwa (...) dla (...) w W. (...), (...)-(...) G., (...) S.A. (...) (...),

wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego (także ocenianym na gruncie art. 447 § 1 k.p.k.), nie raziły nadmierną surowością, zwłaszcza wobec wielości przestępczych zachowań oskarżonego i jego niskich pobudek, a także pozostałych okoliczności obciążających omówionych przez Sąd I instancji. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzuty 33. i 37. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutów postawionych w punktach: 33 i 37 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego Ł. B. (1) (w punktach: XLII i XLIII części rozstrzygającej) za winnego ciągu przestępstw z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k., przyjmując w opisie czynu z punktu 33 części wstępnej wyroku (popełnionego w dniu 15 czerwca 2018r.), w miejsce zapisu o narażeniu pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, że oskarżony działał, narażając pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k., a także przyjmując w opisie czynu z punktu 37 części wstępnej wyroku (popełnionego w czerwcu 2018r.), że oskarżony Ł. B. (1) strzelał do pokrzywdzonego plastikowymi kulkami. Za ten ciąg przestępstw, na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. Sąd Okręgowy wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 47 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego Ł. B. (1) nawiązkę w kwocie 5.000 złotych (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu (...).

Obrończyni oskarżonego, adw. O. P. domagała się w tym zakresie obniżenia kary w części dotyczącej zarzutu 33 (dot. pobicia M. B. (1)) oraz uniewinnienia oskarżonego co do czynu przypisanego oskarżonemu w zarzucie z punktu 37 części wstępnej wyroku (dot. pobicia M. U.). W tym kontekście całkowicie niewiarygodne były wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) dystansującego się od tych przestępstw albo pomniejszającego swoja rolę, a w ślad za tym bezzasadne były zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanych przestępstw. Chodzi o następujące dowody co do pobicia pokrzywdzonego M. B. (1) :

1)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

2)  Zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – protokół zbiorczy (k. 1493-1508);

3)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

4)  zapis treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) (k. 1509-1699);

5)  analiza zapisów w pamięci telefonu oskarżonego, a w tym wiadomość z dnia 8 maja 2018r. z komunikatora W. (k. 2210-2471);

6)  analiza połączeń telefonicznych i lokalizacji (k. 314-318);

7)  opinia biegłego z zakresu informatyki (analiza zapisów w telefonach) (k. 2210-2471);

8)  częściowo zeznania M. B. (1) (k. 199-200, 6826);

9)  płytę DVD z zapisem z monitoringu - nagrania z kamer klubu (...) (k. 232);

10)  protokół zatrzymania rzeczy z dnia 18.06.2018 r. od Ł. R. managera klubu (...) (k. 218-222);

11)  sprawozdanie nr (...) z przeprowadzonych czynności z zakresu zapisów wizualnych z dnia 27.06.2018 r. (k. 229-231);

12)  protokół oględzin płyty DVD z zapisem z monitoringu (...) z dnia 15.06.2018r. wraz z załącznikiem w postaci płyty DVD zawierającej zdjęcia (k. 233-271);

13)  sprawozdane nr (...) z przeprowadzonych czynności z zakresu badań informatycznych wraz z płytą CD zawierająca nagranie z monitoringu i dyskiem zawierającym odzyskane dane (k. 274-278);

14)  protokół oględzin płyty DVD z odzyskanym zapisem video z monitoringu klubu (...) z dnia 27.06.2018r. wraz z płytą CD (k. 294-302);

15)  sprawozdanie nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu broni i balistyki i badań zapisów wizualnych (...) z dnia 27.06.2018r. (k. 305-308);

16)  sprawozdanie nr (...) z przeprowadzonych czynności z zakresu zapisów wizualnych z dnia 31.07.2018r. wraz z płytą CD (k. 330-333);

17)  opinia nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu zapisów audiowizualnych (k. 3076-3111);

18)  zeznania świadka E. W. (k. 280-281, 6735);

19)  zeznania świadka Ł. R. (k. 285-286, 6736);

20)  zeznania świadka T. B. (k. 4846-4848, 6748-6749);

21)  zeznania świadka Ł. S. (k. 667-668, 6737);

22)  opinia sądowo-lekarska dot. obrażeń ciała M. B. (1) (k. 180-181);

23)  dokumentacja medyczna M. B. (1) (k. 184-192);

24)  płyta CD zawierająca treść rozmów z numerem alarmowym „112” z dnia 15.06.2018r. (k. 312);

25)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

26)  kserokopia protokołu zatrzymania rzeczy z dnia 8.08.2018r. wraz z pamięcią przenośną pendrive z zapisem monitoringu stacji (...) w L. (k. 3563-3567);

27)  kserokopia protokołu oględzin pamięci przenośnej pendrive z zapisem monitoringu kamer umieszczonych na stacji (...) przy ul. (...) L. z dnia 16.06.2018r. (k. 3568-3572);

28)  tablica poglądowa (k. 3582-3583, 3612);

29)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. R. (1) (k. 4375-4376, 4386, 4424-4425, 4456-4458, 4465-4566, 5920, 6161, 6711);

30)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644);

31)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) (k. 6644-6645, 3885, 3893-3894, 3956-3959, 3969-3971, 3984, 4111-4114, 4162-4163, 4165, 4189-4193, 2101-2102, 5935, 6040);

a także chodzi o następujące dowody co do pobicia pokrzywdzonego M. U. :

1)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

2)  Zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – protokół zbiorczy (k. 1493-1508);

3)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

4)  zapis treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) . W tym:

- rozmowa A. W. (1) z A. Z. i G. z dnia 10.06.2018r.,

- rozmowa z dnia 10 czerwca 2018r. miedzy A. W. (1) a Ł. B. (1),

- rozmowa A. W. (1) z nieznaną kobietą z dnia 11 czerwca 2018r. od godz. 11:40 (...)- (...),

- rozmowa A. W. (1) z A. Z. z 15.06.2018r. (k. 1509-1699);

5)  częściowo zeznania świadka M. U. (k. 691-693, 5680-5681, 6827);

6)  częściowo zeznania świadka D. P. (k. 5506-5509, 7038-7039);

7)  dokumentacja medyczna dot. M. U. (k. 694-696, 5319-5338);

8)  informacja z (...) Narodowego Funduszu Zdrowia dot. M. U. (k. 704);

9)  opinia sądowo-lekarska dot. M. U. (k. 5392-5393);

10)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644);

11)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) (k. 6644-6645, 3885, 3893-3894, 3956-3959, 3969-3971, 3984, 4111-4114, 4162-4163, 4165, 4189-4193, 2101-2102, 5935, 6040).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle zmiennych i niekonsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego Ł. B. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego Ł. B. (1).

Nie zasługiwały na uwzględnienie w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1), szczególnie podnoszone kwestie rzekomego braku przekonujących dowodów na potwierdzenie przestępczych działań oskarżonego.

Po pierwsze, już sama obrończyni przyznała, że na rozprawie głównej w dniu 23 kwietnia 2020 r. oskarżony Ł. B. (1) przyznał się do udziału w pobiciu M. B. (1): „ Przyznaje się, że pojechałem z własnej woli do klubu (...) i jednorazowo kopnąłem B. w głowę. Nie miałem świadomości, że jest to pobicie na zlecenie. K. C. przedstawił mi sprawę zupełnie inaczej. W tej kwestii składałem wyjaśnienia i nadal je podtrzymuję. Prawdą jest. że pożyczyłem A. W. (1) atrapę broni, znajdowała się ona w Klubie (...), skąd pojechaliśmy razem na miejsce zdarzenia. O tym, że było to pobicie na zlecenia dowiedziałem się dopiero po przeczytaniu pełnych akt sprawy. Nie znam osób, które zlecały to pobicie. Prawdą jest, że A. W. (1) poprosił mnie o nagranie filmu. Jednak zrobił to dopiero na miejscu zdarzenia. Prawdą jest, że A. W. (1) chciał otrzymać ten film na pendrivie, jednak ja mu go ostatecznie nie przekazałem. Żałuję, że uczestniczyłem w tym wydarzeniu. Przez upływ czasu nie pamiętam już powodów, dla którego uderzyłem M. B. (1). W tej chwili jest to dla mnie nie zrozumiałe. Pragnę także podkreśli, że nie uczestniczyłem w planowaniu tego pobicia". Oskarżony Ł. B. (1) w tym zakresie wyraził skruchę, żal i wniósł o łagodny wymiar kary, jednak niewątpliwie nie można bagatelizować jego przestępczego zachowania, gdyż udział w pobiciu nie polega wyłącznie na własnych działaniach poszczególnego sprawcy, lecz także na akceptowaniu i traktowaniu jako własne zachowania innych sprawców. Tak było także w wypadku udziału oskarżonego Ł. B. (1) w pobiciu pokrzywdzonego M. B. (1).

Po wtóre, jeśli chodzi o udział w pobiciu pokrzywdzonego M. U., to na rozprawie głównej dniu 26 czerwca 2020r. świadek M. U. potwierdził, że strzelano do niego plastikowymi kulkami: „ Miałem obrażenia tylko na głowie. Tylko jedno. Coś chyba było z kulkami plastikowymi, bo miałem ślady. Przypomniałem sobie. Nie mam pojęcia, kto strzelał, bo miałem zasłoniętą twarz”. Chociaż oskarżony Ł. B. (1) nie przyznawał się do takich zachowań, a pokrzywdzony nie potrafił potwierdzić, czy to on był sprawcą strzelającym plastikowymi kulkami, to jednak na sprawstwo oskarżonego Ł. B. (1) wskazywały wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1). Wyjaśnienia te w tym zakresie były wiarygodne i podlegały ochronie zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażona w art. 7 k.p.k.

Wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) w tym zakresie zostały odrzucone jako niewiarygodne, a dowody świadczące o przestępczych działań oskarżonego jawiły się jako spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające. Były to dowody przekonujące. Ponieważ dowody te zostały omówione szczegółowo, wręcz analitycznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji, nie ma potrzeby ponownie argumentów tych przytaczać, a sąd odwoławczy przyjął je za własne.

Także orzeczone w stosunku do oskarżonego Ł. B. (1) za ten ciąg przestępstw kary 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, uzupełnione orzeczeniem, na podstawie art. 47 § 1 k.k. nawiązki w kwocie 5.000 złotych (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Funduszu (...), wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego (także ocenianym na gruncie art. 447 § 1 k.p.k.), nie raziły nadmierną surowością, zwłaszcza wobec wielości przestępczych zachowań oskarżonego i jego niskich pobudek, a także pozostałych okoliczności obciążających omówionych przez Sąd I instancji. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut 34. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 34 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego Ł. B. (1) (w punkcie XLIV i XLV części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii., popełnionego w dniu 28 czerwca 2018r., i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek środka odurzającego w postaci kokainy w ilości 0,46 grama netto (po badaniu), wymienionego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...).

Obrończyni oskarżonego, adw. O. P. domagała się w tym zakresie obniżenia kary wymierzonej wobec oskarżonego Ł. B. (1), nie kwestionując jego sprawstwa. Swoje stanowisko uzasadniała właściwościami i warunkami osobistymi oskarżonego Ł. B. (1), który nie był wcześniej karany. Zdaniem obrończyni, Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił, w stopniu wystarczającym przy wymiarze kar jednostkowych i kary łącznej, młodego wieku oskarżonego i jego postawy procesowej (wyrażeniu skruchy i przyznaniu się do części zarzucanych mu zachowań już na etapie postępowania przygotowawczego). Ponadto podnosiła obrończyni, że już po kilku dniach po opuszczeniu aresztu śledczego został zatrudniony w firmie (...), w której otrzymał kilkukrotnie awans zawodowy. Ł. B. (1) jest cenionym pracownikiem, pozytywnie ukończył szereg szkoleń (co udokumentowano w aktach sprawy), jest w trakcie kolejnego kursu zawodowego pt. „Programista rozwiązań internetowych i oprogramowania”. Zatem wymierzenie mu surowej kary pozbawienia wolności może prowadzić do zniweczenia dotychczasowych osiągnięć w doskonaleniu zawodowym, we wdrażaniu się przez oskarżonego do prawidłowego funkcjonowania i poszanowania norm prawnych i społecznych.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  protokół zatrzymania Ł. B. (1) z dnia 28.06.2018r. (k.3922-3924);

2)  protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych na terenie agencji towarzyskiej we W., przy ul. (...) z dnia 28.06.2018r. (k. 3928-3932);

3)  protokół przeszukania samochodu osobowego marki B. o nr rej (...) z dnia 28.06.2018r. (k. 3933-3937);

4)  wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) (k. 6644-6645, 3885, 3893-3894, 3956-3959, 3969-3971, 3984, 4111-4114, 4162-4163, 4165, 4189-4193, 2101-2102, 5935, 6040).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle wyjaśnień samego oskarżonego Ł. B. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego Ł. B. (1).

Nie zasługiwały na uwzględnienie pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1), szczególnie podnoszone kwestie rzekomej nadmiernej surowości orzeczonej kary.

Orzeczona w stosunku do oskarżonego Ł. B. (1) za to przestępstwo kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, uzupełniona na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczeniem o przepadku środka odurzającego w postaci kokainy w ilości 0,46 grama netto (po badaniu), wymienionego w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (...), wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego, nie razi nadmierną surowością. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut 38. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 38 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego Ł. B. (1) (w punkcie XLVI części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w z w. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w dniu 19 czerwca 2018r., po przyjęciu, że oskarżony chciał ponadto doprowadzić pokrzywdzonego do rozporządzenia mieniem w postaci bezpłatnej naprawy samochodu marki M., usiłując doprowadzić go tym samym do rozporządzenia łącznie mieniem wartości co najmniej 75 000 złotych. Za to przestępstwo, na podstawie art. 282 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. Sąd Okręgowy wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

Obrończyni oskarżonego, adw. O. P. domagała się w tym zakresie uniewinnienia oskarżonego Ł. B. (1), kwestionując jego sprawstwo i winę. Jednocześnie swoje stanowisko uzasadniała wyłącznie potrzebą dania wiary oskarżonemu Ł. B. (1), odrzucając szczególnie obciążające go wyjaśnienia oskarżonych: K. C. i A. W. (1).

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

2)  wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644);

3)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego T. K. (1) (k. 5576-5580, 5581-5583, 5611-5613, 5617-5621, 5638-5641, 5700-5703, 5790-5792, 6165-6166, 6733-6734);

4)  częściowo wykaz połączeń telefonicznych (k. 434-476);

5)  częściowo zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – komunikat zbiorczy (k. 1493-1508);

6)  częściowo zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

7)  częściowo zapis treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) , w tym:

- rozmowa A. W. (1) z abonentem nr 516 542 360 z dnia 13 czerwca 2018r.

- rozmowa z dnia 21.06.2018 rok od godz. 14:02 miedzy A. W. (1) a A. Z.,

- rozmowa z dnia 21.06.2018 rok godz. 14:45 między A. W. (1) a mężczyzną o imieniu K. (nr (...)) (k. 1509-1699);

8)  częściowo opinia biegłego z zakresu informatyki (analiza zapisów w telefonach) (k. 1924-1986);

9)  zeznania świadka T. A. (k. 384, 409, 525-530, 632-636, 5085-5060, 6824-6826);

10)  częściowo zeznania świadka E. K. (k. 399-401, 426-427, 477-478, 628-629, 4840- 4843, 6924-6926);

11)  częściowo zeznania świadka D. B. (k. 534-536, 6737-6738);

12)  częściowo zeznania świadka J. S. (k. 6172-6173, 539-541, 6736-6737);

13)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) (k. 6644-6645, 3885, 3893-3894, 3956-3959, 3969-3971, 3984, 4111-4114, 4162-4163, 4165, 4189-4193, 2101-2102, 5935, 6040).

Oceniając wskazany materiał dowodowy, Sąd Okręgowy słusznie uznał, że oskarżony Ł. B. (1), jako osoba zaufana i dyspozycyjna, wręcz najbliższa oskarżonemu A. W. (1), od samego początku wiedział o konflikcie oskarżonego A. W. (1) z T. A.. W dniu 19 czerwca 2018r. oskarżony Ł. B. (1) brał udział w wizycie w warsztacie T. A. i był świadkiem rozmowy A. W. (1) z pracownikami pokrzywdzonego, w tym kierowanych do nich żądań. Miał zatem świadomość celu takiego działania oraz skutków, jakie wywoływało ich zachowanie. Jednocześnie sam oskarżony Ł. B. (1) nie potrafił wyjaśnić dlaczego pojechało ich tam aż tylu, a także przyznał, że właśnie wtedy mógł przekazać A. W. (1) pistolet – straszak (na kulki). Stąd słuszny wniosek Sąd I instancji, że w takich okolicznościach oskarżony Ł. B. (1) musiał zdawać sobie sprawy, dlaczego właśnie pojechali właśnie w takiej liczbie i to podobnie wyglądających, umięśnionych mężczyzn. K. C. wskazał przy tym wprost, że pracownicy T. A. byli przestraszeni. Podkreślił, że zachowanie oskarżonego A. W. (1) ps. (...) i ich umięśnione sylwetki miały wzbudzić strach i tak się stało.

Jak słusznie stwierdził Sąd Okręgowy, z analizy zapisów rozmów i wyjaśnień oskarżonego K. C. wynika, że oskarżony Ł. B. (1) pozostawał z A. W. (1) w zażyłych relacjach, często się z nim kontaktował, także poza wiedzą K. C.. W tych okolicznościach Sąd przyjął, że znał powód wizyty w warsztacie T. A. i jako członek grupy przestępczej był uczestnikiem działania, mającego zastraszyć T. A. w celu zapłacenia przez niego haraczu i bezpłatnego naprawienia samochodu marki M. przyprowadzonego przez A. W. (1).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł zatem, a następnie je szczegółowo przeanalizował i krytycznie ocenił, po czym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle wyjaśnień samego oskarżonego Ł. B. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego Ł. B. (1).

Nie zasługiwały na uwzględnienie pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1), szczególnie podnoszone kwestie rzekomej nadmiernej surowości orzeczonej kary.

Orzeczona w stosunku do oskarżonego Ł. B. (1) za to przestępstwo kara 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego, nie razi nadmierną surowością. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut 39. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 39 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego Ł. B. (1) (w punkcie XLVII części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k., popełnionego w maju 2018r., i za to przestępstwo, na podstawie art. 270 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Obrończyni oskarżonego, adw. O. P. domagała się w tym zakresie obniżenia kary wymierzonej wobec oskarżonego Ł. B. (1). Swoje stanowisko uzasadniała właściwościami i warunkami osobistymi oskarżonego Ł. B. (1), który nie był wcześniej karany. Zdaniem obrończyni, Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił, w stopniu wystarczającym przy wymiarze kar jednostkowych i kary łącznej, młodego wieku oskarżonego i jego postawy procesowej (wyrażeniu skruchy i przyznaniu się do części zarzucanych mu zachowań już na etapie postępowania przygotowawczego). Ponadto podnosiła obrończyni, że już po kilku dniach po opuszczeniu aresztu śledczego został zatrudniony w firmie (...), w której otrzymał kilkukrotnie awans zawodowy. Ł. B. (1) jest cenionym pracownikiem, pozytywnie ukończył szereg szkoleń (co udokumentowano w aktach sprawy), jest w trakcie kolejnego kursu zawodowego pt. „Programista rozwiązań internetowych i oprogramowania”. Zatem wymierzenie mu surowej kary pozbawienia wolności może prowadzić do zniweczenia dotychczasowych osiągnięć w doskonaleniu zawodowym, we wdrażaniu się przez oskarżonego do prawidłowego funkcjonowania i poszanowania norm prawnych i społecznych.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1) w tym zakresie nie były zasadne. W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  upoważnienie Ł. B. (1) do zawarcia umowy najmu (k. 4068);

2)  protokół pobrania materiału porównawczego od oskarżonego Ł. B. (1) (k. 4071-4072);

3)  umowa najmu pomieszczenia magazynowego K. S. S. nr 442 z dnia 21.05.2018r. (k. 4063-4065);

4)  opinia nr (...) z przeprowadzonych badań porównawczych pisma ręcznego (k. 4075-4100);

5)  wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) (k. 6644-6645, 3885, 3893-3894, 3956-3959, 3969-3971, 3984, 4111-4114, 4162-4163, 4165, 4189-4193, 2101-2102, 5935, 6040);

6)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł zatem, a następnie je szczegółowo przeanalizował i krytycznie ocenił, po czym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle wyjaśnień samego oskarżonego Ł. B. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego Ł. B. (1).

Nie zasługiwały na uwzględnienie pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1), szczególnie podnoszone kwestie rzekomej nadmiernej surowości orzeczonej kary.

Orzeczona w stosunku do oskarżonego Ł. B. (1) za to przestępstwo kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego, nie razi nadmierną surowością. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Ocena wymierzonych oskarżonemu Ł. B. (1) kar jednostkowych oraz kary łącznej

Należało w pełni zaakceptować drobiazgową i wyczerpującą argumentację Sądu Okręgowego we Wrocławiu przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do podstaw orzeczenia kar jednostkowych za poszczególne przestępstwa przepisane oskarżonemu Ł. B. (1).

Sąd Okręgowy szczegółowo umotywował orzeczenie o karach jednostkowych, oddzielnie przedstawiając argumentację co do każdego z przypisanych przestępstw. Ocena ta jest prawidłowa, a wymierzone kary jednostkowe uwzględniają stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego Ł. B. (1) przestępstw, w tym wszelkie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynów, oceniane według kryteriów z art. 115 § 2 k.k., jak również właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jego dotychczasową niekaralność (k. 5980, 7481), sposób życia przed przestępstwem i zachowanie po przestępstwie, jak również postawę procesową w trakcie niniejszego postępowania karnego. Uwzględniono przy tym dane z wywiadu środowiskowego dot. Ł. B. (1) (k. 6007-6008), informacje specjalisty terapii uzależnień dot. Ł. B. (1) (k. 6088-6101), opinię sądowo-psychiatryczną dot. Ł. B. (k. 5999-6004).

Ocena Sądu Okręgowego co do orzeczonych kar, jako kompleksowa, uwzględnia wszelkie dyrektywy kary z art. 53 § 1 i 2 k.k., a zatem cele wychowawcze i zapobiegawcze w stosunku do oskarżonego, jak również cele w zakresie społecznego oddziaływania kary. Nie ma potrzeby ponownie przywoływać tych samych argumentów, skoro sąd odwoławczy w pełni ją akceptuje.

Inną ocenę miał natomiast Sąd Apelacyjny co do orzeczenia o karze łącznej wymierzonej oskarżonemu Ł. B. (1), obniżając karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w stosunku do oskarżonego Ł. B. (1) w punkcie XLVIII części rozstrzygającej do 5 (pięciu) lat. Wymierzając taką karę, Sąd odwoławczy częściowo podzielił zarzuty obrończyni oskarżonego, adw. O. P. wyrażone w apelacji, o potrzebie głębszego zastosowania zasady asperacji, kierując się tym zastrzeżeniem, by niezasadnie nie premiować sprawców popełniających kilka przestępstw, ale również uwzględniać zbieżność czasową i podmiotową popełnionych czynów.

Zasada asperacji może znaleźć zastosowanie jedynie w tych wypadkach, gdy zachodzi ścisły związek podmiotowy i przedmiotowy między pozostającymi w zbiegu przestępstwami. Przez związek ten rozumie się przede wszystkim podobieństwo rodzajowe zbiegających się przestępstw, motywację oraz czas popełnienia każdego z nich (por. wyrok SA w Krakowie z 2 lipca 1992 r. II AKr 117/92, KZS 1992, z 3-9, poz. 50). Więź czasowa i sytuacyjna między poszczególnymi przestępstwami, których dopuścił się oskarżony Ł. B. (1), jest szczególnie ścisła, nie sposób marginalizować tego, że działał on w ramach grupy przestępczej jedynie w okresie kilku miesięcy, na przestrzeni 2018r.

Nadto, uwzględnić należało okoliczność nieznaną Sądowi i instancji i ujawnioną dopiero na etapie postępowania odwoławczego, a mianowicie opinię z Aresztu Śledczego w Ś. dot. Ł. B. (1), z której wynika, że nie odnotowano negatywnych zachowań i nie był uczestnikiem podkultury przestępczej (k. 7487-7488), dającą podstawy do wniosku, że dla osiągnięcia celów kary w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej, nie ma potrzeby sięgania do surowszej kary łącznej przekraczającej 5 (pięć) lat pozbawienia wolności. Co więcej, niektóre cele kary zostały osiągnięte podczas stosowania w niniejszej sprawie tymczasowego aresztowania w stosunku do oskarżonego Ł. B. (1).

W realiach przedmiotowej sprawy, powyższe okoliczności wpłynęły na orzeczenie kary łącznej wedle systemu asperacji, co ostatecznie przemawiało za obniżeniem kary łącznej do 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności.

Nie było natomiast podstaw do dalszego łagodzenia kary licznej, zgodnie z wniosku apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1), adw. O. P., przez zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie jeszcze bardziej złagodzonej kary łącznej. Kara w tej postaci nie byłaby sprawiedliwa i nie spełniałaby celów kary określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k., aby wyrobić w oskarżonym przekonanie, że przestępstwo się nie opłaca, a jego czyny zostały napiętnowane.

W odniesieniu do przestępstw przypisanych oskarżonemu K. R. (1)

Zarzut 40. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 40 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego K. R. (1) (w punkcie L części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 258 § 1 k.k., popełnionego od lutego 2018r. do 28 czerwca 2018r., przy czym wyeliminowano z opisu czynu, aby oskarżony K. R. (1) odpowiadał za udział w grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, a także wyeliminowano udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym P. R. ps. (...), i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Obrończyni oskarżonego, adw. O. P. domagała się w tym zakresie zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego K. R. (1) od przypisanego mu przestępstwa.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego K. R. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a wręcz życzeniowe i nie respektujące wymowy ujawnionego przez Sąd I instancji materiału dowodowego, który w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

2)  wyjaśnienia oskarżonego T. K. (1) (k. 5576-5580, 5581-5583, 5611-5613, 5617-5621, 5638-5641, 5700-5703, 5790-5792, 6165-6166, 6733-6734);

3)  częściowo wyjaśnienia samego oskarżonego A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644);

4)  zapisy Kontroli Operacyjna kryptonim (...) – komunikat zbiorczy (k. 1428-1431);

5)  zapisy nagrań z kontroli operacyjnej na nośniku DVD (k. 1481-1490);

6)  zapis odsłuchu nagrania z kontroli operacyjnej, w tym:

- rozmowa z dnia 28.02.2018 od godziny 22:33:51 (C. – B.),

- rozmowa z dnia 19.04.2018 od godziny 15:21:23 do godziny 15:22:37 (W. – C.) (k. 1432-1480);

7)  Zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – komunikat zbiorczy (analiza zapisów) (k. 1491-1508);

8)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

9)  zapis treści odsłuchów z nagrań z kontroli operacyjnej (...) (k. 1509-1699);

10)  zeznania świadka S. B. (k. 5400-5401);

11)  zeznania świadka M. B. (2) (k. 5496-5497);

12)  kopia listu (k. 5499);

13)  materiały z kontroli operacyjnej o kryptonimie (...), a w tym: komunikat zbiorczy nr 1;

14)  płyty DVD z Kontroli Operacyjnej kryptonim (...);

15)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1) (k. 6644-6645, 3885, 3893-3894, 3956-3959, 3969-3971, 3984, 4111-4114, 4162-4163, 4165, 4189-4193, 2101-2102, 5935, 6040);

16)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. R. (1) (k. 4375-4376, 4386, 4424-4425, 4456-4458, 4465-4566, 5920, 6161 oraz z rozprawy głównej).

Oceniając świadomość i wolę oskarżonego K. R. (1), na tle innych członków tej grupy, Sąd I instancji doszedł do wniosku, że nie może on odpowiadać za udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym.

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle wyjaśnień oskarżonego K. R. (1), prawidłowo ustalając zakres jego odpowiedzialności karnej. Można traktować zarzuty obrończyni o braku wiarygodności dowodów niekorzystnych dla oskarżonego K. R. (1) i obalających jego wyjaśnienia, jako sprzeczne z dyrektywami art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i życzeniowe.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut obrończyni oskarżonego K. R. (1) przeciwko wiarygodności wyjaśnień współoskarżonych, szczególnie K. C. oraz T. K. (1), którzy opisali przestępczy charakter zorganizowanej grupy przestępczej, nie ukrywając roli własnej i pozostałych sprawców, w tym oskarżonego K. R. (1). Zarzuty te, związane były przede wszystkim z podnoszeniem, że wymienieni współoskarżeni, aby zyskać złagodzenie odpowiedzialności karnej za szereg przestępstw na podstawie art. 60 § 3 k.k., mieli interes w przedstawieniu pozostałych oskarżonych, jako zdemoralizowanych przestępców, popełniających wiele przestępstw. W apelacjach i stanowiskach obrońców i oskarżonych podnoszono, że nie można dać wiary rzekomo skruszonemu przestępcy. Wskazana argumentacja już na wstępie nie wytrzymuje krytyki, gdyż wyjaśnienia „skruszonych” współoskarżonych: K. C. i T. K. (1), podlegały ocenie co do ich wiarygodności, tak jak każdego świadka, czy oskarżonego, a Sąd I instancji ocenił je, tak jak inne dowody i dał im wiarę, zgodnie z dyrektywami z art. 7 k.p.k., a nie zakładał a priori i bezkrytycznie, że mówili prawdę.

Trudno zarzucać współoskarżonym: K. C. i T. K. (1), że są niewiarygodni dlatego, bo dopuścili się w przeszłości wielu przestępstw i byli za nie skazani, a także działali w zorganizowanej grupie przestępczej. Właśnie do takich osób ma zastosowanie instytucja małego świadka koronnego z art. 60 § 3 i 4 k.k., a ustawodawca przez jej wprowadzenie miał na celu rozbicie solidarności grup przestępczych i skłonienie aktywnych uczestników działalności przestępczej do ujawnienia przestępstw popełnionych przez tę osobę i inne osoby z nim współdziałające. Dość groteskowo brzmią zarzuty o niewiarygodności współoskarżonych z powodu ich przestępczej przeszłości kierowane w imieniu np. oskarżonego A. W. (1) oraz domaganie się dania wiary właśnie tym oskarżonym. Przecież występujący w niniejszym postępowaniu oskarżony Ł. B. (1), w obliczu stawianych poważnych zarzutów o groźne przestępstwa umyślne, miał również interes procesowy w uniknięciu odpowiedzialności karnej i dlatego nie przyznawał się do popełnienia przypisanych przestępstw.

Dokonując ustaleń faktycznych o przynależności oskarżonego K. R. (1) do zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym Sąd Okręgowy słusznie wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że: „ w swoich wyjaśnieniach K. C. wskazał, że to A. W. (1) zwerbował K. R. (1) do grupy. W innym miejscu C. ponownie wyjaśnił, że w tej grupie był też K. R. (1) ps. (...). Ponownie wskazał wówczas, że zwerbował go A. W. (1). Według C. K. R. (1) był dobrym znajomym T. D., z którym się znali się z bramek. Według C. A. W. (1) mówił o R., że to jest dobry chłopak i trzeba mu pomóc". Ponadto, Sąd I instancji słusznie zinterpretował przestępcze zaangażowanie oskarżonego K. R. (1) w grupie przestępczej i zaufanie jakim się w niej cieszył, na podstawie nagrania zarejestrowanego w czasie kontroli operacyjnej o kryptonimie (...). W jednej z rozmów mężczyzny o ps. (...) z A. W. (3), oskarżony K. R. (1) przejął słuchawkę i w emocjonalny sposób rozmawia z W. o problemach z osobą o ps. (...) (rozmowa z dnia 25.06.2018r. godz. 18:31).

Wyjaśnienia oskarżonego K. R. (1), zaprzeczającego popełnieniu przestępstwa z art. 258 § 2 k.k., w tym zakresie zostały odrzucone jako niewiarygodne, a dowody świadczące o przestępczych działań oskarżonego jawiły się jako spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające. Były to dowody przekonujące. Ponieważ dowody te zostały omówione szczegółowo, wręcz analitycznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji, nie ma potrzeby ponownie argumentów tych przytaczać, a sąd odwoławczy przyjął je za własne.

Także orzeczona w stosunku do oskarżonego K. R. (1) za to przestępstwo kara 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, wbrew zarzutom apelacji obrończyni oskarżonego, nie razi nadmierną surowością. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut 41. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 41 części wstępnej wyroku, to Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego K. R. (1) (w punkcie LI części rozstrzygającej) za winnego przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., popełnionego w dniu 15 czerwca 2018r., Sąd Okręgowy przyjął w opisie czynu, w miejsce zapisu o narażeniu pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, że oskarżony działał, narażając pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. oraz eliminując z opisu czynu zbrojny charter grupy przestępczej, w ramach której działał oskarżony K. R. (1). Za to przestępstwo Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu K. R. (1), na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z 65 § 1 k.k. karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

Obrończyni oskarżonego, adw. O. P. domagała się w tym zakresie zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego K. R. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

2)  Zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – protokół zbiorczy (k. 1493-1508);

3)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

4)  zapis treści nagrań z kontroli operacyjnej (...) (k. 1509-1699);

5)  analiza zapisów w pamięci telefonu oskarżonego, a w tym wiadomość z dnia 8 maja 2018r. z komunikatora W. (k. 2210-2471);

6)  analiza połączeń telefonicznych i lokalizacji (k. 314-318);

7)  opinia biegłego z zakresu informatyki (analiza zapisów w telefonach) (k. 2210-2471);

8)  częściowo zeznania M. B. (1) (k. 199-200, 6826);

9)  płytę DVD z zapisem z monitoringu - nagrania z kamer klubu (...) (k. 232);

10)  protokół zatrzymania rzeczy z dnia 18.06.2018 r. od Ł. R. managera klubu (...) (k. 218-222);

11)  sprawozdanie nr (...) z przeprowadzonych czynności z zakresu zapisów wizualnych z dnia 27.06.2018 r. (k. 229-231);

12)  protokół oględzin płyty DVD z zapisem z monitoringu (...) z dnia 15.06.2018r. wraz z załącznikiem w postaci płyty DVD zawierającej zdjęcia (k. 233-271);

13)  sprawozdane nr (...) z przeprowadzonych czynności z zakresu badań informatycznych wraz z płytą CD zawierająca nagranie z monitoringu i dyskiem zawierającym odzyskane dane (k. 274-278);

14)  protokół oględzin płyty DVD z odzyskanym zapisem video z monitoringu klubu (...) z dnia 27.06.2018r. wraz z płytą CD (k. 294-302);

15)  sprawozdanie nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu broni i balistyki i badań zapisów wizualnych (...) z dnia 27.06.2018r. (k. 305-308);

16)  sprawozdanie nr (...) z przeprowadzonych czynności z zakresu zapisów wizualnych z dnia 31.07.2018r. wraz z płytą CD (k. 330-333);

17)  opinia nr (...) z przeprowadzonych badań z zakresu zapisów audiowizualnych (k. 3076-3111);

18)  zeznania świadka E. W. (k. 280-281, 6735);

19)  zeznania świadka Ł. R. (k. 285-286, 6736);

20)  zeznania świadka T. B. (k. 4846-4848, 6748-6749);

21)  zeznania świadka Ł. S. (k. 667-668, 6737);

22)  opinia sądowo-lekarska dot. obrażeń ciała M. B. (1) (k. 180-181);

23)  dokumentacja medyczna M. B. (1) (k. 184-192);

24)  płyta CD zawierająca treść rozmów z numerem alarmowym „112” z dnia 15.06.2018r. (k. 312);

25)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

26)  kserokopia protokołu zatrzymania rzeczy z dnia 8.08.2018r. wraz z pamięcią przenośną pendrive z zapisem monitoringu stacji (...) w L. (k. 3563-3567);

27)  kserokopia protokołu oględzin pamięci przenośnej pendrive z zapisem monitoringu kamer umieszczonych na stacji (...) przy ul. (...) L. z dnia 16.06.2018r. (k. 3568-3572);

28)  tablica poglądowa (k. 3582-3583, 3612);

29)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. R. (1) (k. 4375-4376, 4386, 4424-4425, 4456-4458, 4465-4566, 5920, 6161, 6711);

30)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle zmiennych i niekonsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego K. R. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego K. R. (1).

Nie zasługiwały na akceptację pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego K. R. (1), szczególnie podnoszone kwestie potrzeby zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego, szczególnie podnoszone kwestie rzekomego braku przekonujących dowodów na potwierdzenie przestępczych działań oskarżonego.

Oskarżony K. R. (1) przyznał, że był obecny podczas pobicia M. B. (1), twierdząc, iż został tym pobiciem zaskoczony. Jednak nie zdystansował się od takich zachowań, rzekomo obawiając się o swoje bezpieczeństwo. Tymczasem, analiza zachowania oskarżonego K. R. (1), jego rozmów z innymi oskarżonymi, zaufanie jakim się cieszył z ich strony, potwierdza w pełni to, ze akceptował działania i cele zorganizowanej grupy przestępczej. Na rozprawie głównej w dniu 21 maja 2020r. oskarżony K. R. (1) wyjaśnił: „ Widziałem jak C. bije mężczyznę, stałem wtedy z tyłu, może pół metra. Nie było nawet możliwości żebym coś robił, nie powstrzymywałem go i bo bałem się o własne bezpieczeństwo. Całej tej sytuacji nie bardzo pamiętam. widziałem monitoring". W tym kontekście całkowicie absurdalnie i sprzecznie z rzekomymi obawami o siebie były twierdzenia oskarżonego K. R. (1), ze dopiero na etapie zaznajomienia się z aktami postępowania przygotowawczego dowiedział się, że K. C. pobił M. B. (1) na zlecenie osób trzecich.

Wyjaśnienia oskarżonego K. R. (1) w tym zakresie zostały odrzucone jako niewiarygodne, a dowody świadczące o przestępczych działań oskarżonego jawiły się jako spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające. Były to dowody przekonujące. Ponieważ dowody te zostały omówione szczegółowo, wręcz analitycznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji, nie ma potrzeby ponownie argumentów tych przytaczać, a sąd odwoławczy przyjął je za własne.

Także orzeczone w stosunku do oskarżonego K. R. (1) za to przestępstwo kary 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności, nie raziła nadmierną surowością, zwłaszcza wobec wielości przestępczych zachowań oskarżonego i jego niskich pobudek, a także pozostałych okoliczności obciążających omówionych przez Sąd I instancji. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzut 42. części wstępnej

W odniesieniu do zarzutu postawionego w punkcie 42 części wstępnej wyroku (a nie jak omyłkowo wskazano w punkcie 44 części wstępnej wyroku), Sąd Okręgowy we Wrocławiu uznał oskarżonego K. R. (1) (w punkcie LII części rozstrzygającej) za winnego tego, że w dniu 21 czerwca 2018r. we W., wspólnie i w porozumieniu z K. C. ps. (...), P. R. ps. (...) i innymi nieustalonymi dotąd osobami, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, usiłował za pomocą groźby zamachu na zdrowie i mienie T. A. wymusić na pokrzywdzonym naprawę samochodu marki M. pozostawionego w tym celu przez A. W. (1), to jest przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 191 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Obrończyni oskarżonego, adw. O. P. domagała się w tym zakresie zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego.

Zarzuty i wnioski apelacji obrończyni oskarżonego K. R. (1) w tym zakresie nie były zasadne, a zebrany przez Sąd I instancji materiał dowodowy w pełni potwierdził popełnienie przez oskarżonego przypisanego przestępstwa. Chodzi o następujące dowody:

1)  wyjaśnienia oskarżonego K. C. (k. 3487-3492, 3498-3499, 3510-3511, 3527-3532, 3533-3538, 3549-3552, 3553-3560, 3575-3583, 3608-3612, 3613-3615, 3616-3621, 3625-3626, 3631-3633, 3669-3671, 3672-3674, 3675-3678, 3679-3681, 3682-3685, 3686-3689, 3690-3692, 5607-5610, 5956-5960, 6048-6049, 6709-6710);

2)  Zapis Kontroli Operacyjnej o kryptonimie (...) – protokół zbiorczy (k. 1493-1508);

3)  zapis nagrań z kontroli operacyjnej ”P.” na nośniku DVD (k. 1700-1702);

4)  opinia biegłego z zakresu informatyki (analiza zapisów w telefonach) (k. 2210-2471);

26)  częściowo zeznania świadka T. A. (k. 382-385, 408-410, 524- 530, 630-637, 5058, 6824-6826);

5)  częściowo wyjaśnienia oskarżonego K. R. (1) (k. 4375-4376, 4386, 4424-4425, 4456-4458, 4465-4566, 5920, 6161, 6711);

6)  częściowo wyjaśnienia A. W. (1) (k. 5717-5721, 5763-5765, 5948-5950, 6055-6056, 6133-6138, 6643-6644).

Wszystkie wskazane dowody Sąd Okręgowy dostrzegł, przeanalizował i krytycznie ocenił, a następnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku szeroko odniósł się do wiarygodności przedstawionych dowodów na tle zmiennych i niekonsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego K. R. (1), prawidłowo ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego K. R. (1).

Nie zasługiwały na akceptację pozostałe formułowane w tym zakresie zarzuty apelacji obrończyni oskarżonego K. R. (1), szczególnie podnoszone kwestie potrzeby zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia oskarżonego, szczególnie podnoszone kwestie rzekomego braku przekonujących dowodów na potwierdzenie przestępczych działań oskarżonego.

Oskarżony K. R. (1) przyznał, że był obecny podczas wizyty u T. A.. Podczas tego wyjazdu w dniu 21 czerwca 2018r., na polecenie A. W. (1), K. C. zadzwonił do oskarżonego K. R. (1) i przyjechał do jego miejsca zamieszkania na ul. (...) i stamtąd razem należącym do K. C. samochodem m-ki V. (...) udali się na B.. Czekali na R. B. i jego znajomych, którzy przyjechali samochodem marki V. (...), którym kierował A. Z.. Z samochodu wysiadł jeszcze R. B., P. R. i czwarty nieustalony dotąd mężczyzna. Następnie wszyscy poszli w kierunku bramy przesuwanej na teren placu przed warsztatem. Tam na krześle siedział T. A.. Na ich widok wstał i zaczął iść w ich stronę, trzymając w ręce dwa pistolety czarnoprochowe. Następnie zaczął oddawać strzały w stronę mężczyzn i postrzelił R. B. w nogę. Wszyscy, w tym oskarżony K. R. (1) zaczęli uciekać. Nie ma powodów, aby uznać, że tak opisana „wizyta” sprawców miała przypadkowy charakter.

Wyjaśnienia oskarżonego K. R. (1) w tym zakresie zostały odrzucone jako niewiarygodne, a dowody świadczące o przestępczych działań oskarżonego jawiły się jako spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniające. Były to dowody przekonujące. Ponieważ dowody te zostały omówione szczegółowo, wręcz analitycznie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd I instancji, nie ma potrzeby ponownie argumentów tych przytaczać, a sąd odwoławczy przyjął je za własne.

Także orzeczone w stosunku do oskarżonego K. R. (1) za to przestępstwo kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, nie raziła nadmierną surowością, zwłaszcza wobec wielości przestępczych zachowań oskarżonego i jego niskich pobudek, a także pozostałych okoliczności obciążających omówionych przez Sąd I instancji. Z tych powodów apelacja wniesiona na korzyść oskarżonego w tym zakresie nie zasługiwała na uwzględnienie.

Jednocześnie, na podstawie art. 105 § 1 i 2 k.p.k. sprostowano oczywistą omyłkę pisarską zawartą w punkcie LII części rozstrzygającej w ten sposób, że w miejsce słów: „ opisanego w punkcie czterdziestym czwartym części wstępnej wyroku” umieszcza prawidłowy zapis: „ opisanego w punkcie czterdziestym drugim części wstępnej wyroku”.

Ocena wymierzonych oskarżonemu K. R. (1) kar jednostkowych oraz kary łącznej

Należało w pełni zaakceptować drobiazgową i wyczerpującą argumentację Sądu Okręgowego we Wrocławiu przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do podstaw orzeczenia kar jednostkowych za poszczególne przestępstwa przepisane oskarżonemu K. R. (1).

Sąd Okręgowy szczegółowo umotywował orzeczenie o karach jednostkowych, oddzielnie przedstawiając argumentację co do każdego z przypisanych przestępstw. Ocena ta jest prawidłowa, a wymierzone kary jednostkowe uwzględniają stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego K. R. (1) przestępstw, w tym wszelkie okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynów, oceniane według kryteriów z art. 115 § 2 k.k., jak również właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jego dotychczasową niekaralność (k. 5977-5978, 7480), sposób życia przed przestępstwem i zachowanie po przestępstwie, jak również postawę procesową w trakcie niniejszego postępowania karnego. Uwzględniono przy tym dane z wywiadu środowiskowego dot. K. R. (1) (k. 6010-6011), informacje specjalisty terapii uzależnień dot. K. R. (1) (k. 6057-6070), opinię sądowo-psychiatryczną dot. K. R. (k. 5994-5998).

Ocena Sądu Okręgowego co do orzeczonych kar, jako kompleksowa, uwzględnia wszelkie dyrektywy kary z art. 53 § 1 i 2 k.k., a zatem cele wychowawcze i zapobiegawcze w stosunku do oskarżonego, jak również cele w zakresie społecznego oddziaływania kary. Nie ma potrzeby ponownie przywoływać tych samych argumentów, skoro sąd odwoławczy w pełni ją akceptuje.

Inną ocenę miał natomiast Sąd Apelacyjny co do orzeczenia o karze łącznej wymierzonej oskarżonemu K. R. (1), obniżając karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w stosunku do oskarżonego K. R. (1) w punkcie LIII części rozstrzygającej do 10 (dziesięciu) miesięcy. Wymierzając taką karę, Sąd odwoławczy częściowo podzielił zarzuty obrończyni oskarżonego, adw. O. P. wyrażone w apelacji, o potrzebie zastosowania zasady absorpcji, kierując się tym zastrzeżeniem, by niezasadnie nie premiować sprawców popełniających kilka przestępstw, ale również uwzględniać zbieżność czasową i podmiotową popełnionych czynów.

Zasada absorpcji może znaleźć zastosowanie jedynie w tych wypadkach, gdy zachodzi ścisły związek podmiotowy i przedmiotowy między pozostającymi w zbiegu przestępstwami. Przez związek ten rozumie się przede wszystkim podobieństwo rodzajowe zbiegających się przestępstw, motywację oraz czas popełnienia każdego z nich (por. wyrok SA w Krakowie z 2 lipca 1992 r. II AKr 117/92, KZS 1992, z 3-9, poz. 50). Więź czasowa i sytuacyjna między poszczególnymi przestępstwami, których dopuścił się oskarżony K. R. (1), jest szczególnie ścisła, nie sposób marginalizować tego, że działał on w ramach grupy przestępczej jedynie w okresie czterech miesięcy, na przestrzeni 2018r. i w ramach tej grupy dopuścił się wyłącznie dwóch przestępstw o mniejszym ciężarze niż inni członkowie tej grupy. Daje to podstawy do wniosku, że dla osiągnięcia celów kary w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej, nie ma potrzeby sięgania do surowszej kary łącznej przekraczającej 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności. Co więcej, niektóre cele kary zostały osiągnięte podczas stosowania w niniejszej sprawie tymczasowego aresztowania w stosunku do oskarżonego K. R. (1) od dnia 28 czerwca 2018r. od godz. 6:05 do dnia 20 listopada 2018r.

W realiach przedmiotowej sprawy, powyższe okoliczności wpłynęły na orzeczenie kary łącznej wedle systemu asperacji, co ostatecznie przemawiało za obniżeniem kary łącznej do 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Nie było natomiast podstaw do dalszego łagodzenia kary licznej, zgodnie z wniosku apelacji obrończyni oskarżonego Ł. B. (1), adw. O. P., przez zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie jeszcze bardziej złagodzonej kary łącznej, w tym z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Kara w tej postaci nie byłaby sprawiedliwa i nie spełniałaby celów kary określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k., aby wyrobić w oskarżonym przekonanie, że przestępstwo się nie opłaca, a jego czyny zostały napiętnowane.

Pozostałe rozstrzygnięcia

Jeżeli chodzi o pozostałe rozstrzygnięcia, to w stosunku do wszystkich oskarżonych Sad Apelacyjny dał wyraz temu, że za podstawę wszelkich rozstrzygnięć zawartych w zaskarżonym wyroku przyjmuje przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym na dzień 23 czerwca 2020r., które były względniejsze dla nich (zgodnie z przepisem art. 4 § 1 k.k.).

Następnie, respektując wyrażoną w art. 413 § 2 k.p.k. potrzebę prawidłowego odniesienia orzeczeń o obowiązkach naprawienia szkody, o nawiązkach oraz o przepadku, do przypisanych oskarżonym poszczególnych przestępstw, Sąd Apelacyjny orzekł następująco:

1)  zmienił zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego A. W. (1) w ten sposób, że:

a)  stwierdził, że przepadek środków odurzających i substancji psychotropowych został orzeczony w punkcie IV części rozstrzygającej w związku z ciągiem przestępstw przypisanym oskarżonemu A. W. (1) w punkcie III części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 3 części wstępnej);

b)  stwierdził, że obowiązek naprawienia szkody w wysokości 5.000 złotych na rzecz pokrzywdzonego Ł. Ś. został orzeczony w punkcie VII części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu A. W. (1) w punkcie VI części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 12 części wstępnej);

c)  stwierdził, że obowiązek naprawienia szkody w wysokości 10.000 złotych na rzecz pokrzywdzonego P. C. został orzeczony w punkcie VII części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu A. W. (1) w punkcie VI części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 13 części wstępnej);

d)  stwierdził, że nawiązka w wysokości 5.000 złotych na rzecz Funduszu (...)została orzeczona w punkcie XI części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu A. W. (1) w punkcie X części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 8 części wstępnej);

e)  stwierdził, że nawiązka w wysokości 10.000 złotych na rzecz (...) Towarzystwa (...), Ośrodek (...) dla (...) w W. (...), (...)-(...) G., (...) S.A. (...) (...), została orzeczona w punkcie XIII części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu A. W. (1) w punkcie XII części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 10 części wstępnej);

f)  stwierdził, że przepadek równowartości korzyści majątkowej w wysokości 250.000 złotych został orzeczony w punkcie XIV części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu A. W. (1) w punkcie XII części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 10 części wstępnej);

g)  stwierdził, że nawiązka w wysokości 5.000 złotych na rzecz Funduszu (...) została orzeczona w punkcie XVI części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu A. W. (1) w punkcie XV części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 11 części wstępnej);

2)  zmienił zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonego Ł. B. (1) w ten sposób, że:

a)  stwierdził, że przepadek równowartości korzyści majątkowej w wysokości 280.000 złotych został orzeczony w punkcie XXXIX części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu Ł. B. (1) w punkcie XXXVIII części rozstrzygającej (opisanym w punktach: 32, 35 i 36 części wstępnej);

b)  stwierdził, że przepadek środków odurzających i substancji psychotropowych został orzeczony w punkcie XL części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu Ł. B. (1) w punkcie XXXVIII części rozstrzygającej (opisanym w punktach: 32, 35 i 36 części wstępnej);

c)  stwierdził, że nawiązka w wysokości 15.000 złotych na rzecz (...) Towarzystwa (...), Ośrodek (...) dla (...) w W. (...), (...)-(...) G., (...) S.A. (...) (...), została orzeczona w punkcie XLI części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu Ł. B. (1) w punkcie XXXVIII części rozstrzygającej (opisanym w punktach: 32, 35 i 36 części wstępnej);

d)  stwierdził, że nawiązka w wysokości 5.000 złotych na rzecz Funduszu (...) została orzeczona w punkcie XLIII części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu Ł. B. (1) w punkcie XLII części rozstrzygającej (opisanym w punkach: 33 i 37 części wstępnej);

e)  stwierdził, że przepadek środków odurzających został orzeczony w punkcie XLV części rozstrzygającej w związku z przestępstwem przypisanym oskarżonemu Ł. B. (1) w punkcie XLIV części rozstrzygającej (opisanym w punkcie 34 części wstępnej).

W pozostałej części zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonych: A. W. (1), Ł. B. (1) i K. R. (1) utrzymano w mocy (art. 437 § 1 k.p.k.).

Orzeczenia o kosztach postępowania

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. – Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2020r. poz. 1651) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. Ż. 900,- (dziewięćset) złotych tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą obronę z urzędu oskarżonego A. W. (1) w postępowaniu odwoławczym oraz dalsze 207,- (dwieście siedem) złotych tytułem zwrotu podatku VAT. Wysokość wynagrodzenia adwokackiego wynikała z § 17 ust. 2 pkt 5 w zw. z § 4 ust. 1-3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016r., poz. 1714).

Ponadto zasądzono od oskarżonych: A. W. (1), Ł. B. (1) i K. R. (1) na rzecz Skarbu Państwa przypadające na nich koszty sądowe za postępowanie odwoławcze oraz wymierza im opłaty za obie instancje odpowiednio:

a) oskarżonemu A. W. (1) w wysokości 5.600,- (pięciu tysięcy sześciuset) złotych;

b) oskarżonemu Ł. B. (1) w wysokości 5.400,- (pięciu tysięcy czterystu) złotych;

c) oskarżonemu K. R. (1) w wysokości 180,- (sto osiemdziesiąt) złotych.

Orzeczenie to znalazło oparcie w przepisach art. 635 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k., a także art. 2 ust. 1 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami). W zakresie tego rozstrzygnięcia uwzględniono stan osobisty rodzinny i majątkowy wszystkich oskarżonych oraz ich możliwości zarobkowe, zwłaszcza w zakresie orzeczonych bezwzględnych kar pozbawienia wolności.

Maciej Skórniak

Cezariusz Baćkowski

Bogusław Tocicki