II AKa 181/24 - uzasadnienie Sąd Apelacyjny we Wrocławiu z 2025-03-18
UZASADNIENIE |
|||||||||||||||||||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II AKa 181/24 |
|||||||||||||||||
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
1 |
||||||||||||||||||
|
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
|||||||||||||||||||
|
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||
|
Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 11 marca 2024 r., sygn. akt III K 355/22 |
|||||||||||||||||||
|
1.2. Podmiot wnoszący apelację |
|||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel posiłkowy |
|||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel prywatny |
|||||||||||||||||||
|
☒ obrońca |
|||||||||||||||||||
|
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|||||||||||||||||||
|
☐ inny |
|||||||||||||||||||
|
1.3. Granice zaskarżenia |
|||||||||||||||||||
|
1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||||||||||||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||||||||||||||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||||||||||||||||
|
☐ |
co do kary |
||||||||||||||||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||||||||||||||||
|
1.1.2. Podniesione zarzuty |
|||||||||||||||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||||||||||||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||||||||||||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||||||||||||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||||||||||||||||
|
☐ |
|||||||||||||||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||||||||||||||||
|
1.4. Wnioski |
|||||||||||||||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||||||||||||||||
|
2.
Ustalenie faktów w związku z dowodami |
|||||||||||||||||||
|
1.5. Ustalenie faktów |
|||||||||||||||||||
|
1.1.3. Fakty uznane za udowodnione |
|||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|||||||||||||||
|
2.1.1.1. |
L. C. (1) |
Pozytywna opinia w czasie pobytu w jednostce penitencjarnej |
opinia Dyrektora Aresztu Śledczego we W. |
958-9 |
|||||||||||||||
|
2.1.1.2. |
L. C. (1) |
Uprzednia karalność oskarżonego |
informacja z K. |
960-1 |
|||||||||||||||
|
1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione |
|||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|||||||||||||||
|
2.1.2.1. |
|||||||||||||||||||
|
1.6. Ocena dowodów |
|||||||||||||||||||
|
1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
|||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
|||||||||||||||||
|
2.1.1.1. |
opinia Dyrektora Aresztu Śledczego we W. |
niekwestionowany dowód z dokumentu |
|||||||||||||||||
|
2.1.1.1. |
informacja z K. |
niekwestionowany dowód z dokumentu |
|||||||||||||||||
|
1.1.6.
Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
|||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
|||||||||||||||||
|
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
|||||||||||||||||||
|
Lp. |
Zarzut |
||||||||||||||||||
|
3.1. |
Obrońca oskarżonego zarzucił obrazę art. 7 k.p.k., mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku wyrażający się w uznaniu sprawstwa oskarżonego przestępstw nielegalnego obrotu narkotykami i brania udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, poprzez przyjęcie, że wyjaśnienia P. B. (1) oraz zeznania i wyjaśnienia D. B. (1) są prawdziwe, podczas gdy depozycje P. B. (1) nie znajdują potwierdzenia w jakimkolwiek innym zebranym do sprawy materialne dowodowym, zaś depozycje D. B. (1) są relacją tego, co miał on usłyszeć od innych osób, a nadto przeczą one zeznaniom i wyjaśnieniom tych właśnie innych osób, a jednocześnie obie te osoby mają wyraźny interes procesowy w obciążaniu przestępstwami oskarżonego, przez co ocena ich depozycji jako dających podstawę do skazania oskarżonego jest sprzeczna z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i nade wszystko z doświadczeniem życiowym, te bowiem nakazują zachować rezerwę wobec takich dowodów i sprawdzić jej przy użyciu innych dowodów, czego w sprawie zabrakło. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Wskazany powyżej zarzut apelacyjny okazał się niezasadny, bowiem w ocenie Sądu apelacyjnego, Sąd I instancji przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy nie dopuścił się sygnalizowanych uchybień. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który został poddany prawidłowej i wszechstronnej analizie, w istocie dostarczył jednoznacznych podstaw do przypisania L. C. (1) sprawstwa w zakresie czynów opisanych w pkt I i II części wstępnej wyroku, a przypisanych mu odpowiednio w pkt I (przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.) oraz w pkt II (przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k.) części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku. Argumenty zawarte w apelacji obrońcy w żaden sposób nie podważyły ustaleń poczynionych przez Sąd Okręgowy w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego. Wbrew wywodowi zawartemu we wniesionym środku odwoławczym, nie sposób było zdeprecjonować oceny materiału dowodowego ze strony Sądu meriti, bowiem w zupełności respektowała ona reguły wynikające z brzmienia art. 7 k.p.k. i korzystała w związku z powyższym z ochrony tegoż przepisu. Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia o winie L. C. (1) przyjął zgodnie z przepisem art. 410 k.p.k. całokształt okoliczności ujawnionych w sprawie, wywodząc z nich prawidłowe ustalenia w zakresie stanu faktycznego. Wywód skarżącego stanowi zaś polemikę ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, która w najmniejszym stopniu nie wykazywała ażeby ocena materiału dowodowego nastąpiła z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów lub naruszała zasady logiki czy też doświadczenia życiowego. Sąd merytoryczny ocenił zgromadzony materiał dowodowy wszechstronnie i we wzajemnym powiązaniu, natomiast okoliczność, iż finalne wnioski są odmienne od oczekiwań apelującego nie może być utożsamiana z dowolnością prezentowanej oceny organu orzekającego. Należycie także w sporządzonym uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przedstawił ocenę prawną zachowania oskarżonego L. C. (1). Zważywszy na powyższe, Sąd Apelacyjny w pełni podzielił dokonaną ze strony Sądu I instancji ocenę dowodów i wywiedzioną z nich rekonstrukcję zdarzeń, a także przeprowadzoną subsumcję stanu faktycznego względem norm prawa materialnego. W realiach rozpoznawanej sprawy podstawę faktyczną wyroku stanowiły przede wszystkim wyjaśnienia i zeznania przyznających się do udziału w zorganizowanej grupie przestępczej oraz współudziału w handlu środkami odurzającymi i psychotropowymi; prawomocnie skazanego już D. B. (1) oraz P. B. (2), co do której prowadzone jest odrębne postępowanie, które stanowiły dowody z tzw. pomówienia. W judykaturze przyjmuje się, że pomówienie jest - ogólnie rzecz biorąc - jedynym z rodzajów wyjaśnień osoby zainteresowanej w wyniku procesu. Istnieją dwa rodzaje pomówień. Do pierwszego z nich należą te pomówienia, w których współoskarżony, zapierając się własnej winy, pomawia inną osobę, przeważnie współoskarżonego, o popełnienie danego czynu i w ten sposób dąży do ekskulpowania własnej osoby. Do drugiego należy pomówienie, które umownie można określić jako pomówienie złożone, mianowicie zachodzi ono wtedy, gdy oskarżony przyznaje się do winy, twierdząc jednocześnie, że także inna osoba (z reguły współoskarżony) brała udział w przestępstwie, które jest przedmiotem osądu w danej sprawie. W jednej i drugiej sytuacji wspomniany dowód jest dowodem, który ze względu na zainteresowanie osoby pomawiającej inną powinien być poddany szczególnie wnikliwej ocenie z jednoczesnym rozważaniem, czy istnieją dowody potwierdzające bezpośrednio lub choćby pośrednio wyjaśnienia/zeznania pomawiającego, a nadto czy depozycje pomawiającego są logiczne i nie wykazują chwiejności albo czy nie są wręcz nieprawdopodobne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 1970 r., sygn. akt IV KR 249/69, opubl. OSNKW 1970/4-5/46). Dowód z pomówienia może być dowodem winy, o ile jest logiczny, stanowczy, konsekwentny, zgodny z logiką wypadków, nie jest wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego, wyrażającym się w przerzucaniu winy na inną osobę czy umniejszaniu swojego stopnia zawinienia. Nie można dyskredytować dowodu z pomówień współoskarżonego lub zeznań świadka pomawiającego tylko dlatego, że występują w nich drobne sprzeczności, przeinaczenia, zwłaszcza kiedy wynikają one ze znacznej odległości czasowej składanych wyjaśnień lub zeznań, odmiennej techniki przesłuchania, czy nawet właściwego, dla każdej z przesłuchujących osób, formułowania depozycji tej osoby. Tym bardziej nie można dyskredytować dowodu z pomówień na tej podstawie, że pomawiający mogli mieć interes w składaniu takich wyjaśnień, chcąc zminimalizować karę za własne czyny, w sytuacji, gdy pomówienie nie było wynikiem chęci fałszywego obciążenia, bądź przerzucenia odpowiedzialności za własne czyny na inne osoby (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 grudnia 2010 r., sygn. akt II AKa 192/10, LEX nr 785442). Nie ma racji skarżący obrońca wywodząc, że oparcie ustaleń o pomawiające wyjaśnienia/zeznania P. B. (2) oraz D. B. (1) w realiach niniejszej sprawy było działaniem nieprawidłowym. Nie było podstaw, by kwestionować wiarygodność ich wyjaśnień i zeznań w zakresie, w jakim wskazali oni na oskarżonego L. C. (1) jako współsprawcę wskazanych powyżej przestępstw i spójnie opisali odegraną przez niego rolę. Sąd I instancji przed uznaniem relacji współsprawców za pełnowartościowy materiał dowodowy badał, czy pomówienia te są konsekwentne i stanowcze, czy są zgodne z doświadczeniem życiowym i logiką wypadków, czy pomawiający nie mają interesu osobistego lub procesowego w obciążaniu oskarżonego L. C. (1). Stwierdzając po dokonaniu tej analizy, że brak jest podstaw do podważenia wiarygodności ich relacji, Sąd Okręgowy słusznie przyjął je za podstawę ustaleń faktycznych. Wyjaśnienia i zeznania tych współsprawców korespondowały bowiem z pozostałymi dowodami, przydatnymi dla odtworzenia przebiegu wydarzeń, jakie rozegrały się w inkryminowanym miejscu i czasie, są szczegółowe, konsekwentne i zasadniczo spójne, wzajemnie uzupełniają się, tworząc logiczną całość. Tak P. B. (2) jak i D. B. (1) nie kwestionowali swego udziału w przestępczym procederze i swej nadrzędnej wobec oskarżonego roli w zorganizowanej grupie, przejawiającej się w inicjonowaniu przestępczego procederu handlu narkotykami z udziałem L. C. (1), czy też przewożenia pochodzącej z niego gotówki. Tym samym nie sposób przyjąć, by przemawiała przez nich chęć fałszywego obciążenia oskarżonego L. C. (1), bądź przerzucenia na niego odpowiedzialności za własne czyny. Współsprawcy zaprezentowali szczegółowe relacje, w których nie unikali wskazania na obciążające siebie samych okoliczności, próbując się ekskulpować. Jakkolwiek D. B. (1) częściowo relacjonował informacje jakie uzyskał na temat L. C. (1) od innych osób (P. B. (2) i T. P.), to jednak część jego relacji dotyczy „nielegalnych interesów związanych z handlem tytoniem i narkotykami” jakie „robił” wspólnie z L. C. (1) w ramach zorganizowanej grupy przestępczej (vide relacje dotyczące obrotu znacznymi ilościami marihuany typu „alban”, metamfetaminy, czy 6 gramów amfetaminy), co apelujący obrońca skrzętnie pomija. Podobnie jak i materialne dowody tej współpracy w postaci korespondencji SMS, która została ujawniona w telefonie D. B. (1), a o której świadek ten zeznawał podczas przesłuchania na rozprawie (karta 897 akt sprawy). Nie jest więc tak, że obrona nie miała możliwości bezpośredniego skonfrontowania się z tym dowodem. Odnosząc się w tym miejscu do skorzystania przez P. B. (2) z przysługującego jej w niniejszym postępowaniu prawa do odmowy składania zeznań, na zasadzie art. 182 § 3 k.p.k., co skarżony wielokrotnie uwypuklał, nie sposób nie wspomnieć o postawie L. C. (1) podczas podjętej jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego próby skonfrontowania w/w. Otóż podczas tej czynności procesowej oskarżony nie tylko nie podjął próby polemiki z jej wyjaśnieniami ale nie chciał ich nawet wysłuchać – oświadczając, co następuje: „ nie chcę nawet słuchać co mówi to dziewczę .” – karta 563 akt sprawy. Jak zasygnalizowano powyżej cześć wyjaśnień P. B. (2) został potwierdzona dowodami pewnymi, jak choćby przesłanymi na jej adres elektroniczny kopiami dokumentów L. C. (1) (dowód osobisty, prawo jazdy), które były wykorzystane do zlecania oskarżonemu kursów z marihuaną z Hiszpanii do Holandii pod pozorem legalnych przewozów sprzętu AGD, gdzie ukrywano znaczne ilości tego środka odurzającego. Powracając jeszcze do depozycji D. B. (2) w kontekście przywoływanej przez apelującego postawy świadka J. K., który zaprzeczył by miał wiedzę o przewożeniu pieniędzy na jego zlecenie oraz zaprzeczył znajomości z L. C. (2), zasadnie wskazał Sąd merytoryczny, iż zatajał on swą wiedzę w tym zakresie z uwagi na potencjalną odpowiedzialność za współudział w przestępczym procederze. Zaprzeczanie niewygodnym faktom to wszak powszechna i najprostsza linia obrony. Dokonane na podstawie prawidłowo przeprowadzonej oceny dowodów ustalenia faktyczne odpowiadają prawdzie. Sąd Okręgowy szczegółowo wskazał, jakimi przesłankami kierował się uznając jedne dowody za wiarygodne, a innym waloru tego odmawiając. Oceny te w pełni podziela Sąd Apelacyjny. Z całą stanowczością stwierdzić należy, że przebieg rozprawy przed Sądem I instancji oraz treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd ten prawidłowo, nie naruszając zasady obiektywizmu wyrażonej w art. 4 k.p.k., swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 7 k.p.k. oraz zasady domniemania niewinności z art. 5 k.p.k., ocenił materiał dowodowy, przyjmując za podstawę orzeczenia całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej odpowiadających treści zebranych dowodów (art. 410 k.p.k.), zaś uzasadnienie wyroku sporządził zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 k.p.k. Reasumując, wbrew podniesionemu zarzutowi apelacyjnemu nie może budzić zastrzeżeń sprawstwo i zawinienie oskarżonego w zakresie przypisanych mu w pkt I i II części rozstrzygającej przestępstw. |
|||||||||||||||||||
|
Wniosek |
|||||||||||||||||||
|
Stawiając powyższy zarzut apelujący obrońca wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnianie oskarżonego od zarzucanych mu czynów. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||
|
Sąd Apelacyjny, nie znajdując podstaw mogących skutecznie podważyć zaskarżony wyrok – uznając podniesione przez apelującego zarzuty za niezasadne, o czym była mowa powyżej – utrzymał go w mocy. Brak było zatem podstaw do uwzględnienia wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku w pożądanym przez apelującego kierunku. |
|||||||||||||||||||
|
3.2. |
Obrońca oskarżonego zarzucił również obrazę art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez przyjęcie poglądu, że dopuszcza się tego przestępstwa ten, kto wykonał czyn poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, podczas gdy przestępstwo to można może popełnić jedynie ten, kto narusza przepisy art. 33-35, art. 37, art. 40 i art. 40a tej ustawy, a żadnego z nich nie można naruszyć poza granicami Polski. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Odnosząc się na wstępie do tak sformułowanego przez skarżącego obrońcę zarzutu dotyczącego obrazy prawa materialnego, a mianowicie przepisu art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz mając na uwadze zarzut przedstawiony uprzednio, wskazać należy, iż w tym zakresie apelujący dopuścił się istotnego potknięcia, nie wskazując, iż zarzut ten jest podniesiony ewentualnie, tj. w wypadku braku uwzględnienia zarzutu podniesionego jako trzeciego w kolejności. Odnośnie tak skonstruowanego zarzutu stwierdzić należy, że obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. Sąd Najwyższy w swych licznych judykatach słusznie podkreślał, że naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych (tak np. SN w postanowieniu z dnia 28 maja 2015 r., sygn. II KK 135/15, LEX nr 1786793). Nie można więc stawiać zarzutu rzekomego naruszenia prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia ma polegać, jak wynika z wywodów skarżących zawartych w pkt 3 petitum apelacji, na błędnych ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę tego orzeczenia lub na naruszeniu przepisów procesowych. Apelujący wdaje się w polemikę z ustaleniami faktycznymi, które legły u podstaw również rozstrzygnięcia z pkt II. części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku, a które - jego zdaniem - powinny być odmienne i powinny prowadzić do ustalenia, iż oskarżony nie dopuścił się przypisanego mu czynu związanego z uczestnictwem w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających oraz substancji psychotropowych. Tymczasem zarzut naruszenia prawa materialnego może zostać sformułowany prawidłowo jedynie wówczas, kiedy apelujący twierdzi, iż to właśnie ustalenia przyjęte przez Sąd orzekający winny prowadzić do wniosku, iż działanie takie nie wypełnia dyspozycji art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, co usiłuje wykazać w ramach zarzutu podniesionego w pierwszym rzędzie. Niezależnie od wadliwości tych zarzutów stwierdzić należy, że Sąd I instancji nie dopuścił się sygnalizowanej przez apelującego obrazy prawa materialnego. W ocenie Sądu Apelacyjnego zrekonstruowany w oparciu o wyszczególniony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku materiał dowodowy, stan faktyczny, stał się podstawą do wyczerpującej analizy prawnokarnej zachowania L. C. (1), która przywiodła Sąd merytoryczny do trafnej konstatacji, iż zachowania te wypełniły dyspozycje przepisów z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k. Subsumcja poczynionych ustaleń względem norm prawa materialnego, przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, była jednocześnie prawidłowa i kompletna, w związku z czym nie nasuwa żadnych zastrzeżeń ze strony Sądu II instancji. Sąd Okręgowy wyjaśnił, dlaczego w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie art. 113 k.k., powołując się na pogląd Sądu Najwyższego, wyrażony w uchwale z dnia 28 stycznia 2016 r. (I KZP 15/15), iż do przestępstw z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, stosuje się art. 113 k.k., nawet jeśli sprawca działa wyłącznie poza granicami Polski. Stanowisko to zostało powtórzone w postanowieniu Sądu Najwyższego z 28 września 2023 r. w sprawie V KK 177/23, LEX nr 3611588. Zasadnie w judykatach tych przyjmuje się, że skazanie za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełniony poza terytorium Polski wymusza obowiązek ścigania obrotu narkotykami wynikający z ratyfikowania przez Polskę konwencji międzynarodowych - w szczególności Konwencji o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi, sporządzonej w W. 20 grudnia 1988 r., ratyfikowanej w 1995 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 15, poz. 69). Należy więc podzielić pogląd, iż w omawianym przypadku mamy do czynienia z przepisem, który stanowi wyraz realizacji międzynarodowych zobowiązań Polski, a to oznacza konieczność stosowania przepisu art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii do czynów zabronionych popełnianych za granicą, niezależnie od ustawy obowiązującej w miejscu popełnienia. Przepis ten nie mówi przecież o obrocie w Polsce, ale o obrocie. Wobec tego oczywistym jest - wbrew twierdzeniom autora apelacji - że to polski sąd kamy jest właściwy do orzekania na podstawie zasady represji wszechświatowej. Podzielając nawet pogląd apelanta, iż nie da się, jak chce Sąd Najwyższy, zamienić przepisów polskiej ustawy, do których odsyła komentowany przepis, na przepisy obce, gdyż do owych obcych przepisów art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie odsyła, należy odwołać się do słusznego stanowiska wyrażonego w tezach 20-21 komentarza do art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii pod redakcją M. M. (Komentarz do niektórych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, [w:] Pozakodeksowe przestępstwa przeciwko zdrowiu, WKP 2017), iż nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że o braku wymaganego zezwolenia Głównego Inspektora Farmaceutycznego można sensownie mówić tylko w przypadku obrotu narkotykami na terytorium Polski, gdyż nie jest ono warunkiem legalnej działalności poza jej granicami. Komentowany przepis odsyła, wszak do zezwoleń wydawanych przez Generalnego Inspektora Farmaceutycznego, a kompetencje tego w zakresie obrotu za granicą są wąskie, jednak nie odsyła bynajmniej do regulacji dotyczących zakresu terytorialnego właściwości Inspektora, lecz do merytorycznych wymogów, to zaś sprawia, że z treści samej dyspozycji przepisu nie da się odczytać ograniczenia w jego miejscowym zastosowaniu. Dalej cytowany autor komentarza niezwykle trafnie zauważa, że podnoszony przez skarżącego problem ścigania przez polski wymiar sprawiedliwości czynów związanych z pozakrajowym obrotem środkami narkotycznymi, gdzie taki jest legalny (jak np. przywołane przykłady z Republiki Federalnej Niemiec, Czech, czy dalej – niektórych stanów USA) da się rozwiązać, z tym że nie na poziomie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego, lecz na poziomie wyłączenia bezprawności. Wszak sprawca, który działa za granicą bez wymaganego zezwolenia polskiego Generalnego Inspektora Farmaceutycznego, lecz zgodnie z regulacjami miejsca działalności, wyczerpuje ustawowe znamiona czynu zabronionego w komentowanym przepisie, lecz bezprawność jego czynu na gruncie prawa polskiego zostanie wyłączona wtórnie wobec okoliczności, że działa on w ramach swych uprawnień, co niweluje obawy ponoszone przez apelującego. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodzi. Argumentacja skarżącego w zakresie dotyczącym obrazy wskazanego przepisu prawa materialnego musiała zatem zostać oceniona jako niezasadna. Jak wskazano powyżej, stwierdzenie, że na terytorium innego państwa doszło do wprowadzenia do obrotu wymienionych w art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii środków, pomimo braku zezwolenia odpowiednich organów państwa obcego, jak i organów państwa polskiego, pozwala na dokonywanie oceny prawnej takiego czynu jako przestępstwa z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. |
|||||||||||||||||||
|
Wniosek |
|||||||||||||||||||
|
Stawiając powyższy zarzut apelujący obrońca wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnianie oskarżonego od zarzucanych mu czynów. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||
|
Sąd Apelacyjny, nie znajdując podstaw mogących skutecznie podważyć zaskarżony wyrok – uznając podniesione przez apelującego zarzuty za niezasadne, o czym była mowa powyżej – utrzymał go w mocy. Brak było zatem podstaw do uwzględnienia wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku w pożądanym przez apelującego kierunku. |
|||||||||||||||||||
|
3.3. |
Obrońca oskarżonego zarzucił ponadto obrazę art. 7 k.p.k., mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku wyrażający się w uznaniu sprawstwa oskarżonego przestępstwa nielegalnego posiadania broni palnej, poprzez przyjęcie, że jakkolwiek oskarżony kupił w ogólnodostępnym sklepie i legalnie, bo w sklepie świadka A. O. (1) w (...), rewolwer M., to jednak mógł dowiedzieć się, że jest to broń wymagająca pozwolenia, wobec czego działa w zamiarze ewentualnym nielegalnego posiadania broni, podczas okoliczności zakupu tego rewolweru oraz zeznania świadek O. oraz biegłego D. pokazują, że oskarżony nie wiedział, że posiada broń palną wymagającą pozwolenia, skutkiem czego jego czyn ma znamiona czynu nieumyślnego. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||
|
Odnosząc się do wskazanego powyżej zarzutu należy stanowczo zaznaczyć, iż posiadany przez oskarżonego L. C. (1) 19 kwietnia 2022 roku rewolwer marki M. (...) kal. (...) mm jest bronią palną, na posiadanie której wymagane jest uzyskanie stosowanego zezwolenia. Fakt ten, w zasadzie nie zakwestionowany przez skarżącego, w sposób jasny i przejrzysty został wyjaśniony w opinii biegłego z zakresu badań broni i balistyki. D. D. (2) został również przesłuchany na rozprawie przed Sądem Okręgowym i odniósł się do twierdzeń świadka A. O. (2) zajmującej się komercyjnym handlem akcesoriami militarnymi na posiadanie których nie jest wymagane zezwolenie/koncesja, jakoby w pewnym okresie na posiadanie takiej broni nie było wymagane zezwolenie – stanowczo je dyskredytując. Jest przy tym zupełnie oczywistym, że w Polsce posiadanie broni palnej jest zakazane, chyba, że uzyska się zezwolenie, o jakim mowa w ustawie z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji. Sąd Apelacyjny w pełni zgadza się z poglądem wyrażonym w orzeczeniu Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 2016 r., III KK 135/16 (LEX 2044480), iż " zakup przedmiotu mającego cechy broni (amunicji), nawet od przedsiębiorcy, który zawodowo zajmuje się sprzedażą tego rodzaju towarów, nie zwalnia kupującego od upewnienia się, czy kupowany przedmiot rzeczywiście spełnia kryteria broni (amunicji), do posiadania której nie jest potrzebne pozwolenie" (podkreśl. SA). Każda osoba nosząca się z zamiarem posiadania broni o charakterze broni palnej jest wręcz zobowiązana do powzięcia informacji, czy posiadanie określonej broni, wymaga uzyskania stosownego pozwolenia. Oskarżony L. C. (1) wszedł w posiadanie przedmiotowej broni palnej, po czym posiadał ją przy sobie wraz z amunicją inicjującą oraz kulami i nie sprawdził, czy wymagane jest na jej posiadanie zezwolenie (stosowne informacje uzyskać można w komórkach organizacyjnych komend wojewódzkich policji, właściwych do wydawania pozwoleń na posiadanie broni, także na ogólnodostępnych stronach internetowych, o czym wspominał D. D. (2)), nie mógł być zatem przekonanym, czy posiadany przedmiot ma czy też nie ma właściwości broni palnej, tym samym przewidywał i godził się, iż posiada broń palną, tj. rewolwer pozwalający na wystrzeliwanie pocisków w postaci kul gumowych o średnicy 10 mm, przy wykorzystaniu ciśnienia gazów. Nie budzi przy tym wątpliwości, iż przestępstwo z art. 263 § 2 k.k. można popełnić zarówno działając w zamiarze bezpośrednim, ale i wynikowym – co trafnie przyjął Sąd merytoryczny. Podobne stanowisko zaprezentował Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24 maja 2018 roku w sprawie IVKK 348/17 (LEX nr 2515826): " Nie jest bowiem tak, że osoba posiadająca bez wymaganego zezwolenia urządzenie odpowiadające ustawowym kryteriom broni palnej, może skutecznie powoływać się na brak wiedzy o przynależności tego urządzenia do kręgu objętego reglamentacją (…) jest bowiem oczywiste, że dostęp do szeroko rozumianej broni w naszym kraju podlega daleko idącym ograniczeniom, wobec czego już samo wejście w posiadanie przedmiotu, który ze swej istoty (sposób działania, cechy konstrukcji, przeznaczenie) należy do tego kręgu urządzeń, musi rodzić obowiązek sprawdzenia, czy i ewentualnie jakie rygory oraz wymagania ciążą na jego posiadaczu." Sąd Apelacyjny podziela pogląd, iż cechy posiadanej przez oskarżonego broni obligowały go do sprawdzenia, czy nie jest to urządzenie podlegające reglamentacji posiadania. Opieranie się na rzekomej opinii niewykwalifikowanego podmiotu (A. O. (1) potwierdziła, iż nie miała stosownych zezwoleń na handel bronią palną), jest dalece niewystarczające. Nie dopuścił się zatem Sąd Okręgowy błędnych ustaleń faktycznych przypisując oskarżonemu popełnienie przestępstwa kwalifikowanego z art. 263 § 2 k.k. w pkt. V zaskarżonego wyroku. Jak zostało bowiem wyżej wykazane, zarówno ocena dowodów, jak i wnioski z oceny tej wynikające - jako zgodne z zasadami określonymi w art. 7 k.p.k. pozwalały na ustalenie, iż oskarżony przewidywał i godził się, że posiadana przez niego broń jest bronią palną. W realiach rozpoznawanej sprawy nie można również uznać, by oskarżony był w błędzie co do bezprawności tego czynu. Zgodnie z art. 30 k.k. nie popełnia przestępstwa, kto dopuszcza się czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieświadomości jego bezprawności. Oskarżony w chwili czynu był dorosłym mężczyzną. Nie sposób przyjąć, by nie zdawał sobie sprawy, iż z posiadaniem broni palnej zawsze związane były restrykcje i w zasadzie nie było możliwości swobodnego jej posiadania. |
|||||||||||||||||||
|
Wniosek |
|||||||||||||||||||
|
Stawiając powyższy zarzut apelujący obrońca wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnianie oskarżonego od zarzucanych mu czynów. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||
|
Sąd Apelacyjny, nie znajdując podstaw mogących skutecznie podważyć zaskarżony wyrok – uznając podniesione przez apelującego zarzuty za niezasadne, o czym była mowa powyżej – utrzymał go w mocy. Brak było zatem podstaw do uwzględnienia wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku w pożądanym przez apelującego kierunku. |
|||||||||||||||||||
|
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|||||||||||||||||||
|
4.1. |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|||||||||||||||||||
|
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|||||||||||||||||||
|
1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||
|
5.1.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||
|
Całość wyroku. |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||
|
Zarzuty apelacyjne zostały uznane za bezzasadne. Sąd II instancji podzielił ustalenia faktyczne oraz ocenę prawną Sądu I instancji. Motywy zostały przedstawione w pkt 3 uzasadnienia. Sąd merytoryczny przekonująco uzasadnił także swoje stanowisko co do wymiaru kar oraz przepadku osiągniętej korzyści i jego oceny w tym zakresie Sąd Apelacyjny w pełni podziela. |
|||||||||||||||||||
|
1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||
|
5.2.1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach zmiany |
|||||||||||||||||||
|
1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||
|
1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||||||||||||||||||
|
5.3.1.1.1. |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||
|
5.3.1.2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||
|
5.3.1.3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||||||||||||||||||
|
5.3.1.4.1. |
|||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||
|
1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||||||||||||||||||
|
1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||||||||||||||||||
|
6. Koszty Procesu |
|||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||||||||||||||||||
|
Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze zapadło w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. ,nr 49, poz.223 z późn.zm.) i uzasadnione jest trudną sytuacją materialną oskarżonego oraz perspektywą wykonania kary izolacyjnej oraz orzeczonego przepadku. |
|||||||||||||||||||
|
7. PODPIS |
|||||||||||||||||||
|
Andrzej Szliwa Bogusław Tocicki Daniel Kliś |
|||||||||||||||||||
|
1.11. Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
1 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 11 marca 2024 r., sygn. akt III K 355/22 |
||||
|
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
0.1.1.4. Wnioski |
|||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu
Data wytworzenia informacji: