Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II.A.Ka.192/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 17 marca 2021 roku w sprawie sygn. akt III K 2/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

Z. G.

Oskarżony kilkakrotnie przeprosił pokrzywdzonego M. Z..

Po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji, oskarżony pojednał się z pokrzywdzonym, który wybaczył mu doznaną w następstwie czynu krzywdę. Oskarżony zapłacił pokrzywdzonemu 35.000 złotych zasądzoną w pkt. 2 wyroku Sądu Okręgowego w Opolu, na podstawie art. 46 § 1 kk, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywę.

Oskarżony zobowiązał się także wobec pokrzywdzonego M. Z. do zapłaty renty odszkodowawczej za spowodowanie "uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia" na okres 7 lat w kwocie po 300 złotych miesięcznie.

oświadczenie z dnia 26 kwietnia 2021 roku stwierdzające pojednanie między stronami oraz uiszczenie przez oskarżonego kwoty zasądzonej jako zadośćuczynienie.

153

umowa renty dobrowolnej z dnia 28 kwietnia 2021 roku.

165

oświadczenie oskarżonego

166v

2.1.1.2.

Z. G.

Oskarżony Z. G. nie był w przeszłości karany sądownie.

dane o karalności

163

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

oświadczenie z dnia 26 kwietnia 2021 roku stwierdzające pojednanie między stronami oraz uiszczenie przez oskarżonego kwoty zasądzonej jako zadośćuczynienie.

Dokument ten nie budzi wątpliwości co do swej autentyczności. Stwierdzone w nim okoliczności zostały potwierdzone przez oskarżonego w toku rozprawy. Dokument ten został załączony do apelacji obrońcy i doręczony stronie przeciwnej (pokrzywdzonemu występującemu w sprawie jako oskarżyciel posiłkowy oraz jego pełnomocnikowi), którzy nie zgłosili żadnych zastrzeżeń w tym przedmiocie.

umowa renty dobrowolnej z dnia 28 kwietnia 2021 roku.

Także ten dokument nie budzi wątpliwości co do swej autentyczności, a zaciągnięcie takiego zobowiązania potwierdził oskarżony w toku rozprawy.

oświadczenie oskarżonego.

Oświadczenia oskarżonego pozostają zgodne z treścią dokumentów oraz stwierdzają fakt, że doszło między stronami do pojednania i obecnie ich relacje są poprawne.

2.1.1.2

dane o karalności

Informacja ma charakter dokumentu urzędowego.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelację od wyrok Okręgowego w O. wywiodła wyłącznie obrońca z urzędu oskarżonego Z. G. adw. M. A. zaskarżając go w całości, zarzuciła - na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 2,3 i 4 k.p.k.:

1)  obrazę przepisów postępowania, tj. przepisu art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie istotnych okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i wymiaru kary, a mianowicie: kilkukrotnych przeprosin pokrzywdzonego, incydentalności czynu, powodów zaistnienia zdarzenia, przyczynienia się pokrzywdzonego do powstania szkody, motywacji sprawcy, braku przedstawionych następstw przestępstwa, jak również poczynionych przez oskarżonego starań w zakresie naprawienia szkody, wynikających z dowodów: zeznań pokrzywdzonego, wyjaśnień oskarżonego, dokumentacji lekarskiej zgromadzonej w sprawie, które to dowody zostały uznane za wiarygodne przez sąd, a zatem powinny stanowić podstawę dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, w konsekwencji czego doszło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na treść wyroku poprzez nieustalenie powyższych okoliczności i na tej podstawie niezasadne ustalenie, że nie zachodzą przesłanki do zastosowania wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary określonego w art. 60 § 2 k.k.

2)  obrazę przepisów postępowania, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. przepisu art. 7 k.p.k., wyrażającą się na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonego oraz opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegającego na niewłaściwym ustaleniu stopnia winy oskarżonego, przyjmując zamiar bezpośredni, podczas gdy z ww. dowodów wynika, iż oskarżony nie działał bez powodu, jak również niemożliwe było ustalenie czy do powstania urazu pokrzywdzonego doszło wskutek uderzenia wymierzonego w głowę, czy też upadku i uderzenia w głowę o podłoże czy podczas późniejszych kopnięć w głowę.

3)  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż działania oskarżonego spowodowały konsekwencje zdrowotne pokrzywdzonego w postaci upośledzenia poruszania się i mowy, podczas gdy z dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach sprawy owe konsekwencje nie zostały potwierdzone, wręcz przeciwnie w treści karty informacyjnej z dnia 14.09.2020 r. nie stwierdzono u pokrzywdzonego żadnych ubytków neurologicznych, jak również pokrzywdzony w dniu 15.03.2018 r. spadł z wysokości na twarz, co spowodowało u niego mnogie złamanie kości twarzoczaszki, ranę tłuczoną prawej strony brody i okolic podoczodołowej lewej, krwiak lewy strony twarzoczaszki, a zatem podnoszone dolegliwości mogą być związane z konsekwencjami ww. upadku, nie zaś działaniami oskarżonego.

4)  rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego Z. G., która nie uwzględnia istotnych okoliczności (tj. kilkukrotnych szczerych przeprosin pokrzywdzonego, incydentalności czynu, powodów zaistnienia zdarzenia, przyczynienia się pokrzywdzonego do powstania szkody, motywacji sprawcy, braku opisanych następstw przestępstwa, jak również poczynionych przez oskarżonego starań w zakresie naprawienia szkody), mających wpływ na jej wymiar, a ponadto poprzez uwzględnienie okoliczności łagodzących (tj. uprzedniej niekaralności oskarżonego, pozytywnych opinii zawodowych, dotychczasowego sposobu życia, wyrażonej na rozprawie skruchy) w stopniu niedostatecznym, co doprowadziło do niezastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenia wobec oskarżonego kary rażąco surowej, pomimo zaistnienia uzasadnionego wypadku, kiedy najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek o uzasadnienie wyroku został złożony wyłącznie przez prokuratora, który na podstawie art. 524 § 1 k.p.k. oraz art. 422 § 2 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k., określił zakres rozstrzygnięcia, którego wniosek dotyczy. W tych okolicznościach uzasadnienie zostało ograniczone do części odnoszącej się do zarzutów apelacji i rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego dotyczącego właśnie rozstrzygnięcia o karze.

Sąd Apelacyjny rozpoznając zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego zaakceptował w szczególności zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu pkt. 4 apelacji. Kwestia podstaw wymiaru kary została podniesiona przez skarżącego obrońcę także w zarzucie z pkt. 1, gdzie podniesiono naruszenie przepisu art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie przez Sąd I Instancji okoliczności odnoszących się do sposobu życia oskarżonego, jego sposobu zachowania się po dokonaniu czynu, w szczególności zaś starań o pojednanie i naprawienie szkody. Otóż Sąd meriti wskazał na te okoliczności, w tym dotychczasowy sposób życia i zachowanie się oskarżonego po dokonaniu czynu, powołując właśnie te okoliczności w 4 części uzasadnienia. Sąd mówi tam jednoznacznie o szeregu okolicznościach łagodzących jakie dostrzega w odniesieniu do oskarżonego, w tym wymienia także wyrażoną przez oskarżonego skruchę. Stąd nie mogło budzić wątpliwości wymierzenie oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za przypisane mu w wyroku przestępstwo (3 lata pozbawienia wolności).

Zasadniczymi okolicznościami, które karzą weryfikować trafność orzeczenia Sądu I Instancji w zakresie surowości wymierzonej kary są zdarzenia, które miały miejsce już później, po wydaniu wyroku. Oskarżony nie tylko konsekwentnie wyrażał skruchę i przepraszał pokrzywdzonego, ale wykazał się czynnym żalem. Doprowadził do faktycznego pojednania się z pokrzywdzonym tj. sytuacji kiedy ten przebaczył mu doznane krzywdy, zaakceptował zaistniałą sytuację i nie ma już obecnie pretensji z powodu krzywd jakie doznał w wyniku zdarzenia. Zachowanie oskarżonego ma przy tym zdecydowanie konkretny wymiar majątkowy. Nie kwestionował on w treści złożonej apelacji wielkości orzeczonego zadośćuczynienia, choć jest to kwota znaczna. Jeszcze przed uprawomocnieniem wyroku, zapłacił pokrzywdzonemu w całości taką kwotę jako zadośćuczynienie. Warto w tym miejscu też odnotować, że istotnie kwota ustalonego przez sąd zadośćuczynienia jest wysoka. Jest to też kwota duża z uwagi na możliwości zarobkowe i majątkowe samego oskarżonego. Oskarżony jest bowiem emerytem górniczym i uzyskuje świadczenie w kwocie 4.800 złotych miesięcznie (wyjaśnienia oskarżonego - k. 108). Jednocześnie, już poza orzeczeniem sądu, oskarżony zobowiązał się płacić pokrzywdzonemu wieloletnią rentę odszkodowawczą z tytułu szkody majątkowej wyrządzonej przestępstwem. Szkoda ta miałaby polegać na zmniejszeniu możliwości zarobkowania przez pokrzywdzonego. Należy więc przyjmować, że oskarżony z istotnym dla siebie wysiłkiem wykonał naprawdę wszystko, aby naprawić szkodę wyrządzoną przestępstwem. Można przyjmować, że jego zachowanie w tym aspekcie można traktować jako wzorowe.

Zachowanie sprawcy po dokonaniu czynu, starania o pojednanie się i naprawienie szkody, zostały docenione przez ustawodawcę i potraktowane jako zasadnicze okoliczności, które mają przemawiać za nadzwyczajnym złagodzeniem kary, tj. za wymierzeniem kary poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia (art. 60 § 2 k.k.). Warto w tym miejscu wskazać, że pojednanie i naprawienie szkody, jako przesłanki nadzwyczajnego złagodzenia kary zostało zrównane z takimi okolicznościami jak: usiłowanie nieudolne z art. 13 § 2 k.k. (art. 14 § 2 k.k.), dobrowolne staranie o zapobieżeniu skutkowi czynu zabronionego (art. 15 § 2 k.k.), pomocnictwo (art. 19 § 2 k.k.), czy też ograniczenie poczytalności sprawcy przestępstwa (art. 31 § 2 k.k.). Ustalone zachowanie się oskarżonego po dokonaniu czynu faktycznie nie może zostać zignorowane, musi ono zostać uwzględnione i zyskać konkretny wymiar, w postaci zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. W tym zakresie całkowicie uzasadnione jest stanowisko apelującego obrońcy.

W okolicznościach niniejszej sprawy, kara minimalna, w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności, musi być traktowana jako kara sprawiedliwa, adekwatna do czynu oraz realizująca cele kary w zakresie prewencji ogólnej, ale także kształtująca w sposób oczekiwany świadomość prawną w społeczeństwie.

Oprócz wskazanych tu okoliczności, należy także przywołać inne jeszcze okoliczności, które były już przedmiotem rozważań Sądu Okręgowego: nagły charakter zamiaru dokonania przestępstwa, dotychczasowy sposób życia oskarżonego, jego niekaralność, długoletnią pracę jako górnik i ratownik górniczy, akceptowalny społecznie sposób funkcjonowania także obecnie, już po dokonaniu czynu. Wszystkie te okoliczności karzą formułować wobec oskarżonego dodatnią prognozę kryminologiczną. Nawet w przypadku niewykonania kary pozbawienia wolności i jej warunkowego zawieszenia na okres próby, cele kary zostaną osiągnięte. Cele kary praktycznie zostały już osiągnięte przez samo postępowanie karne oraz starania oskarżonego o naprawienie szkody. Można z wysokim prawdopodobieństwem przyjmować, że oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni przestępstwa w przyszłości, a także zweryfikuje swoje postępowanie także w odniesieniu do nadużywanie alkoholu. Nadmierne spożycie alkoholu miało bowiem w tym przypadku istotne znaczenia jako przyczyna samego przestępstwa. Za warunkowym zawieszeniem wykonania kary przemawia także interes samego pokrzywdzonego. Ten uzyskał satysfakcję moralną i finansową. Nie ma już pretensji do oskarżonego. Odnoszą się oni do siebie poprawnie. W przyszłości ma on też dostawać comiesięcznie świadczenie rentowe. Wszystkie te okoliczności przesądziły o spełnieniu warunków z art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k., które dały podstawę do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Na podstawie art. 72 § 1 pkt. 1 k.k. nałożono na oskarżonego obowiązek informowania kuratora o przebiegu okresu próby, co będzie też obejmować nadzór nad wykonaniem obowiązku płatności renty.

Wniosek

Obrońca w oparciu o podniesione zarzuty, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k., wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez zastosowanie dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Uwzględnienie zarzutu rażącej niewspółmierności kary, musiało skutkować akceptacją wniosków apelacji o orzeczenie kary z nadzwyczajnym jej złagodzeniem.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

pkt. I. Co do winy oskarżonego i dalszych rozstrzygnięć zaskarżonego wyroku (pkt. 2-4)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok utrzymano w mocy wobec niestwierdzenia w toku kontroli odwoławczej:

- istnienia bezwzględnych powodów odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k.,

- tego, że utrzymanie w mocy wyroku skutkowałoby rażącą niesprawiedliwością orzeczenia (art. 440 k.p.k.),

- wadliwości kwalifikacji prawnej (art. 455 k.p.k.),

- a także stwierdzenia nietrafności podniesionych w apelacji zarzutów (art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.).

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt. I wyroku. Sąd Apelacyjny uwzględniając zarzut rażącej niewspółmierności kary oraz wnioski apelacji, na podstawie art. 60 § 2 pkt. 1 i § 6 pkt. 2 k.k. orzeczoną oskarżonemu Z. G. karę pozbawienia wolności nadzwyczajnie złagodził i obniżył do 1 roku pozbawienia wolności. Dodatkowo, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. oraz art. 72 § 1 pkt. 1 k.k., wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby oraz zobowiązano oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody uwzględnienia zarzutu apelacji i zmiany zaskarżonego wyroku zostały wyjaśnione w pkt. 3 niniejszego uzasadnienia.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Obrońca z urzędu oskarżonego Z. G. adw. M. A. uczestniczyła w rozprawie odwoławczej, złożyła oświadczenie o tym, że koszty obrony z urzędu w tym postępowaniu nie zostały uiszczone, dlatego na podstawie art. 29 ust. 1 prawa o adwokaturze i § 2, § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz.18) zasądzono na jej rzecz 600 zł kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym i 138 zł zwrotu podatku od towarów i usług oraz dodatkowo zwrot uzasadnionych kosztów dojazdu na rozprawę odwoławczą.

IV.

Sąd orzekając o skazaniu oskarżonego, na podstawie art 634 k.p.k. oraz art. 627 k.p.k. obciążył go wydatkami za postępowania odwoławcze oraz na podstawie art. 2 i 10 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983.49.223 tj.) wymierzył mu nową opłatę należną od wymierzonej kary pozbawienia wolności (opłatę za obie instancje).

7.  PODPIS

SSA Cezariusz Baćkowski SSA Maciej Skórniak SSA Janusz Godzwon

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca z urzędu oskarżonego Z. G. adw. M. A.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o sprawstwie i winie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana