Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 203/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Opolu z 15 kwietnia 2021 roku w sprawie III K 120/20 dotyczący M. P. (1) oskarżonego o to, że:

w marcu 2019 roku w G. wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia z terytorium Francji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znacznej ilości środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 1 127,72 gr netto, a ujawnionych w dniu 4.04.2019 r. w siedzibie firmy (...) w G.;

tj. o czyn z art. 55 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

którym tenże sąd orzekł:

I.  oskarżonego M. P. (1) uniewinnia od zarzutu popełnienia czynu zabronionego opisanego w części wstępnej wyroku;

II.  na podstawie art. 632 pkt 2) k.p.k. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut apelacji prokuratora:

3.1.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, iż w sprawie brak jest dowodów, które pozwalałyby na przypisanie oskarżonemu M. P. (2) winy i sprawstwa odnośnie stawianego mu zarzutu, co skutkowało jego uniewinnieniem, podczas gdy ocena zebranych dowodów, w szczególności wyjaśnienia złożone w charakterze podejrzanego, protokoły z miejsca przeszukania miejsca zamieszkania, protokoły oględzin, protokoły użycia testerów narkotykowych, opinia biegłego z zakresu badań fizykochemicznych, zabezpieczona dokumentacja oraz analiza zeznań świadka G. G. (1), dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że zebrane dowody stanowią podstawę do uznania winy tego oskarżonego w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu co najmniej w zamiarze ewentualnym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelującego prokuratora jest niezasadny i to w stopniu oczywistym.

Należy zauważyć, że sprowadza się on do stwierdzenia, iż podstawą rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego był brak dowodów w sprawie na potwierdzenie sprawstwa oskarżonego pozwalających na przypisanie mu zarzucanego czynu.

Tymczasem przecież Sąd Okręgowy przeprowadził pełne postępowanie dowodowe i czyniąc ustalenia faktyczne w sprawie oparł się na całości materiału dowodowego, którego przeprowadzenie na rozprawie zawnioskował oskarżyciel publiczny w akcie oskarżenia. Sąd Okręgowy nie zanegował wartości dowodowej żadnego z dowodów, których wprowadzenia do procesu domagał się prokurator. Swoje ustalenia oparł na całokształcie materiału dowodowego i dokonał oceny poszczególnych, istotnych dla ustaleń faktycznych, dowodów. Co więcej, wszystkim przeprowadzonym w tej sprawie dowodom nadał walor wiarygodności, a nadto wykazał, dlaczego tak uczynił. Jeśli tak, to postąpił zgodnie z wymogami art. 410 k.p.k. Sformułowanie więc zarzutu apelującego i postawienie tezy, iż Sąd I instancji uznał, że brak jest dowodów pozwalających na przypisanie oskarżonemu winy i sprawstwa pozostaje w rzucającej się w oczy sprzeczności z tym co uczynił i jak to wyjaśnił Sąd meriti.

W zarzucie apelacji sformułowanym, jako błąd ustaleń faktycznych zawarte jest jednak także zastrzeżenie apelującego, co do prawidłowości ocen materiału dowodowego, a zatem naruszenia reguł procesowej oceny przeprowadzonych dowodów ustalonych normą art. 7 k.p.k. Wszak apelujący podnosi dokonanie ocen dowodów bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego. Skuteczność tego zarzutu pojawi się jednak tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, który realnie dowód czy dowody zostały przez Sąd meriti dowolnie ocenione oraz w czym owa dowolność się przejawia. Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k., to jest zasady swobodnej oceny dowodów wymaga wykazania, którą konkretnie regułę wskazaną w tym przepisie naruszono w danym postępowaniu i przez jakie postąpienie, a więc np. przez nielogiczność wyciągniętych przez sąd wniosków, nieuwzględnienie tego co wynika z doświadczenia życiowego, czy pominięcie tego co wynika ze wskazań określonej wiedzy. Nie można zarzucać, że ocena dowodów została dokonana dowolnie, zastępując uzasadnienie tego twierdzenia wywodami na temat własnej wizji skarżącego co do przebiegu badanego zdarzenia. Zarzut ten może być natomiast zasadny w połączeniu z zarzutem obrazy art. 410 k.p.k. a to nakazem oparcia wyroku na całokształcie przeprowadzonych dowodów, bądź w połączeniu z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., to jest powinności wykazania w uzasadnieniu wyroku, którym dowodom dano wiarę, a którym jej odmówiono i dlaczego tak postąpiono.( wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 8.06.2017 r., II AKa 30/17, KZS 2017, nr 7-8, poz. 10).

Stwierdzić trzeba, że apelujący nie tylko w samym zarzucie, ale także w motywacyjnej części apelacji nie wskazał, na czym in concreto opiera swoje twierdzenie o naruszeniu reguł poprawnego rozumowania i gdzie w rozumowaniu Sądu meriti doszło do sprzeczności z doświadczeniem życiowym. Jego wywody w istocie sprowadzają się do przedstawienia własnych wniosków wyprowadzonych z dowodów wprowadzonych do procesu. Apelujący nie przestawił argumentacji przekonującej, iż doszło do złamania zasad prawidłowego rozumowania oraz które i w jaki sposób reguły te zostały przez Sąd naruszone.

Rzeczą charakterystyczną w apelacji prokuratora jest, że przeprowadzonym przez Sąd dowodom nadaje on odmienne od Sądu I instancji znaczenie. I tak, odwołuje się do zeznań G. G. (2). Należy jednak zauważyć, że niczego nowego, istotnego i zmieniającego ocenę wartości dowodowej zeznań tego świadka skarżący w apelacji nie przedstawia. Przywołuje tylko jego wypowiedzi, nie wskazując jednak, na czym polegał błąd Sądu Okręgowego dającego wiarę zeznaniom tego świadka. Choć jak się wydaje uznaje on wypowiedzi tego świadka, jako mające istotne znaczenie obciążające oskarżonego to nie sposób pominąć tego, że w akcie oskarżenia ten sam oskarżyciel stwierdzał, że treść jego zeznań nie miała większego wypływu na ustalenia faktyczne. Ta wewnętrzna niespójność utwierdza jedynie w przekonaniu, że oskarżyciel nie ma argumentów na poparcie tezy o błędnej ocenie tego dowodu. Jest tak tym bardziej, że wbrew tezie aktu oskarżenia o nieistotności zeznań tego świadka akurat temu dowodowi Sąd I instancji nadał relewantne znaczenie i poddał go analizie oraz wyraził jednoznaczną ocenę wartości jego wypowiedzi dla ustaleń faktycznych i ocen zasadności zarzutu aktu oskarżenia. To, że za świadkiem oskarżyciel podnosi, iż oskarżony powinien ponownie skontaktować się z firmą lub z nim osobiście, aby potwierdzić dane o zawartości (...) nie oznacza, że jest to dowód źle oceniony, a jego wymowa świadczy o błędnym rozstrzygnięciu Sądu Okręgowego.

Wbrew bowiem twierdzeniom apelującego odwołującego się dokumentów (k. 9 – 17, t. I), z których, według autora apelacji, nie wynika poziom (...) poniżej 0,2%, jest wprost przeciwnie. Skarżący, jak wynika z treści apelacji, nie kwestionuje wartości dowodowej tych dokumentów i ich istotności dla prowadzonego postępowania. Wypada zatem zauważyć w kontekście stwierdzeń apelacji, że po pierwsze, z dokumentu nadania przesyłki (k. 9) wynika, że była ona kierowana właśnie do M. P. (1), po drugie z dokumentów na k. 10 – 17 wynika że są to dane z analizy badanej roślinności i wykazują, wbrew twierdzeniu skarżącego, zawartość (...) i jest to zapisane w wierszu czwartym każdego z tych dokumentów. E. zastrzeżenia apelującego są więc nieprzystającymi do dowodów, które wykorzystał w procesie ustaleń faktycznych Sąd I instancji. Jeśli więc oskarżony otrzymał przesyłkę oraz wraz z nią dokumenty potwierdzające, że susz zawiera dopuszczalne w Polsce stężenie (...) to nie sposób uznać, że przeciwko niemu przemawia fakt, że nie zwrócił się po raz kolejny do dostawcy o nadesłanie wyników badań tego suszu. Mając dokumenty dowodzące, że otrzymał to co zamawiał nie miał żadnych racjonalnych powodów do ubiegania się o kolejne, te same dokumenty, które już miał. Argument, do którego odwołuje się skarżący musi zostać uznany w tych okolicznościach za nieracjonalny.

Nie sposób uznać także, iż wywody apelującego o treści wyjaśnień oskarżonego, których wartości dowodowej tenże wszak nie kwestionuje, przekonują o nieprawidłowym rozstrzygnięciu Sądu I instancji. Zauważyć trzeba, że apelujący nadaje inne znacznie wypowiedziom oskarżonego, które uznaje za prawdziwe w zakresie przedstawianych przez oskarżonego faktów. Podważa w swej skardze motywy, na które wskazywał oskarżony, dla których nie zabrał sam i nie przewiózł zakupionych partii suszu konopi i z tych własnych wyobrażeń powodów, dla których oskarżony przetransportował do Polski ten susz z wykorzystaniem pośrednika dostarczającego mu ten zamówiony towar wyprowadza wniosek o przestępczym zamiarze towarzyszącym oskarżonemu.

Podobnie należy ocenić kolejny argument apelacji dotyczący testowania suszu konopi przez oskarżonego w oparciu o otrzymany test od policjantów szwajcarskich. Apelujący stwierdza, że dopuszczalna zawartość (...) w suszu konopi w Szwajcarii wynosi 1%. Wydaje się, że nie kwestionując otrzymania testu przez oskarżonego od policjantów szwajcarskich prokurator domniemywa, że test, który otrzymał oskarżony pozwalał zbadać stężenie (...) na poziomie 1% lub wyższym. Jednak nie przedstawił na tę okoliczność żadnego dowodu, zaś z wyjaśnień oskarżonego wynika, że badanie z wykorzystaniem tego testu, przeprowadzone przez niego wykazało poziom (...) dopuszczalny do obrotu w Polsce. Samo twierdzenie skarżącego, że było inaczej nie pozwala na uznanie zasadności jego zastrzeżenia o błędnych ustaleniach faktycznych.

Zarzut odwoławczy błędu w ustaleniach faktycznych nie może polegać, jak w niniejszej sprawie, wyłącznie na polemice z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez sąd. Skarżący nie może więc ograniczyć się do wskazania rozbieżności pomiędzy stanem faktycznym ustalonym przez sąd a postulowanym przez niego, ale powinien wykazać, na czym polega błąd w ustaleniu stanu faktycznego ( por. wyrok Sądu Najwyższego - z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 1975/9, poz. 84, s. 12). Może być on słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2014 r., sygn. SNO 46/14, Lex nr 1514772), a co więcej, wskazywać musi na merytoryczną niesłuszność wniosków sądu I instancji wyprowadzonych z określonego materiału dowodowego ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2013 r., sygn. WA 25/13, Lex nr 1396499).

Jeśli zatem Sąd I instancji dysponował wyjaśnieniami oskarżonego, którym nadał walor wiarygodności, dokumentami, które uznał za prawdziwe, zeznaniami świadków, które ocenił, jako szczere i uczciwie przekazujące przebieg zdarzeń to miał pełne podstawy do poczynienia ustalenia o braku przestępczego zamiaru działania oskarżonego. Jego ocena nie zawiera błędów logicznego rozumowania, a co więcej w zakresie, w którym wskazał na organizację sprzedaży tych środków z wykorzystaniem portalu internetowego oraz kontaktów z potencjalnymi klientami jego prowadzonego legalnie sklepu jest ta ocena także zbieżna z doświadczeniem życiowym. Tym samym tenże Sąd miał pełne podstawy do przyjęcia, że nie wykazano działania oskarżonego w zamiarze ewentualnym w zakresie zarzucanego mu czynu.

Skarżący może podważać prawidłowość ustaleń co do faktów, jeśli wykaże, że popełniono błąd przy ich rekonstrukcji w oparciu o przeprowadzone dowody. Nie powinno to jednak polegać na prezentowaniu poglądu, że te same dowody pozwalałyby na przyjęcie odmiennej wersji zdarzeń, lecz na wykazaniu, iż przy ustalaniu faktów sąd posłużył się rozumowaniem logicznie nieprawidłowym, bądź sprzecznym ze wskazaniami doświadczenia życiowego. ( postanowienie Sądu Najwyższego z 9.04.2008 r., V KK 301/07, LEX nr 398555).

Przekonanie o wiarygodności wyjaśnień oskarżonego pozostaje pod ochroną prawa procesowego, ponieważ tenże Sąd poprzedził je ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowiło ono wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), było wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zgodnie art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. – właściwie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( zobacz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 roku, Rw 618/74 OSNKW 1975/3-4/47, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 roku, (...) 149/90 OSNKW 1991/7-9/41, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2007 roku, III KK 271/06 OSNwSK 2007/1/209, por. choćby postanowienie SN z dnia 18.01.2007 roku, sygnatura III KK 271/06, OSNwSK 2007/1/9). Skoro apelujący oskarżyciel publiczny nie wykazał iżby Sąd meriti dopuścił się naruszenia reguł poprawnego rozumowania ani też nie dowiódł postąpienia sprzecznie z doświadczeniem życiowym tym samym nie podważył ustaleń w zakresie zamiaru, z którym działał oskarżony.

Rozstrzygnięcie tego Sądu uznać należało za bezbłędne, a apelację za nietrafną.

Wniosek

o zmianę wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec tego, że argumentacja skarżącego o popełnieniu błędnych ustaleń faktycznych nie przekonała, nie mógł zostać spełniony postulat uchylenia wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Podstawę rozstrzygnięcia o wydatkach poniesionych w postępowaniu odwoławczym stanowił przepis art. 632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.

7.  PODPIS

SSA Jerzy Skorupka SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Jarosław Mazurek

Jarosław Mazurek

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator (...)w G..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt. I części rozstrzygającej.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐

.