Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 237/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu, III Wydział Karny, z dnia 10 marca 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt III K 270/20 w sprawie oskarżonych A. S. i P. S. (1)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

A. S.

Prognoza kryminalna co do oskarżonej, jej zachowanie w jednostce penitencjarnej.

Opinia o oskarżonej

773-775

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2

A. S.

Uprzednia karalność oskarżonej

Karta karna

783-785

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

___

______________

________________________________________

_________

_________

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Opinia o oskarżonej

Opinia z jednostki penitencjarnej nie pozostaje bez wpływu na wymiar orzeczonej wobec niej kary. Opinia jest przeciętna, wskazuje na pozytywne, jak i negatywne zachowania oskarżonej. Otrzymała ona 9 wniosków dyscyplinarnych, a Komisja Penitencjarna oceniła jej postępy w resocjalizacji jako negatywne. Zachowanie oskarżonej określono jako zmienne, łamie ona regulamin oraz porządek wewnętrzny.

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2

Karta karna

Dokument obrazuje uprzednią, wielokrotną, karalność oskarżonej, głównie za przestępstwa przeciwko mieniu.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

__________

_______________________

______________________________________________

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonej A. S. zarzucił, w stosunku do czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, obrazę przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w pkt 1 (art. 438 pkt 1a k.p.k.), a to, art. 44 § 2 k.k., poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie skutkujące orzeczeniem przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci telefonów komórkowych w sytuacji, gdy przedmioty te nie służyły ani nie były przeznaczone do popełnienia przestępstwa zarzucanego oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy oskarżonej na uwzględnienie nie zasługuje. Zgodnie z treścią art. 44 § 2 k.k. Sąd może orzec, a w wypadkach wskazanych w ustawie orzeka, przepadek przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa. Przedmiotem służącym do popełnienia przestępstwa jest każda rzecz, niekoniecznie wytworzona w celu przestępczym, której użycie umożliwia lub co najmniej ułatwia sprawcy realizację zamierzonego czynu przestępnego albo jego poszczególnych stadiów ( vide: wyrok Sądu Najwyższego (7) z dnia 11 kwietnia 1984 r., sygn. akt Rnw 4/84, OSNKW 1984/11-12/113). Zatem przepadkiem przedmiotów są objęte te z nich, które umożliwiały dokonanie przestępstwa. Zakres przedmiotów służących lub przeznaczonych do popełnienia przestępstwa jest szeroki. Będą to więc nie tylko przedmioty już w istocie przygotowane i wykonane tak, by mogły służyć do popełniania przestępstwa, ale i przedmioty w podstawowym zastosowaniu służące celom zgodnym z prawem, ale wykorzystywane przez sprawcę w celach przestępczych. Chodzi zatem o przedmioty wykorzystane przy popełnieniu przestępstwa, jak i takie, które nie były wykorzystane, ale były do tego przeznaczone, nawet te nie użyte. Instytucja unormowana w art. 44 § 2 k.k. jest fakultatywna, a zatem to Sąd Orzekający dokonuje oceny, z uwzględnieniem w szczególności sposobu wykorzystania oraz stopnia ułatwienia popełnienia czynu zabronionego. Takiej też trafnej i prawidłowej oceny dokonał Sąd I instancji. W przedmiotowej sprawie oskarżone posługiwały się aparatami telefonicznymi z których kontaktowały się celem umówienia na spotkanie z mężczyznami celem uzyskania środków pieniężnych w przestępczy sposób. Tak właśnie umówiły się również na spotkanie z pokrzywdzonymi. Opinia biegłego z zakresu informatyki wyraźnie to ukazuje (k. 475-536). Pomocne jest również w tej kwestii sprawozdanie z analizy kryminalnej (k. 554-556). Korzystanie z aparatów telefonicznych służy różnym celom, ale w tym konkretnym przypadku przedmiotowe telefony były przeznaczone do popełnienia przestępstwa. Stanowiły zatem ułatwienie dokonania czynów zabronionych. W tym kontekście nie można zgodzić się ze stanowiskiem apelującego, iż nie miały one żadnego znaczenia. Właśnie owe umówienie się stanowiło warunek konieczny popełnienia przestępstw. To, że aparaty telefoniczne spełniają wiele innych funkcji jest rzeczą oczywistą, co nie oznacza bynajmniej, że nie mogą służyć do popełnienia przestępstw. Uczestnicy zdarzeń mogli umówić się za pośrednictwem innych środków komunikacji, lecz tego nie uczynili, dywagacje obrońcy na ten temat są zatem bezprzedmiotowe.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w pkt VI poprzez wyeliminowanie spośród dowodów podlegających przepadkowi telefonów komórkowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wskutek nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za bezzasadny.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obrońca oskarżonej A. S. zarzucił, w stosunku do czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, także obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt k.p.k.), a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., poprzez sformułowanie dowolnej oceny materiału dowodowego, wyrażającej się w przyjęciu, że wyjaśnienia oskarżonej w których nie przyznaje się ona do popełnienia zarzucanego jej czynu, twierdząc, w przypadku pokrzywdzonego D. K. (2), że nie trzymała w ręku noża, tylko telefon komórkowy są niewiarygodne. Podczas, gdy z całego materiału dowodowego, a w szczególności pierwszych zeznań pokrzywdzonego wynika, że pokrzywdzona trzymała telefon komórkowy oraz że nie groziła pokrzywdzonemu celem zaboru mienia. Tym samym Sąd I instancji, dokonał dowolnej oceny dowodów w tym zakresie i w konsekwencji uznał oskarżoną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu tylko na podstawie okoliczności przemawiających wyłącznie na niekorzyść oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrońcy nie jest trafny. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2018 r., sygn. akt II KK 91/18, LEX numer 2473785). Na gruncie przedmiotowej sprawy nie można mówić o naruszeniu art. 7 k.p.k. Dla skuteczności takiego zarzutu konieczne jest wykazanie przez skarżącego jakich konkretnie uchybień w procesie oceny poszczególnych dowodów dopuścił się Sąd Orzekający. Jeżeli skarżący dokonuje próby wykazania zasady swobodnej oceny dowodów to nie wystarczy, by skupiał się li tylko na okolicznościach korzystnych i przemilczał niekorzystne. Jak bowiem wskazuje się w orzecznictwie, zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej przez sąd orzekający, prowadzących do wniosku, że ocena ta przekroczyła granice swobodnej oceny, przy czym konieczne jest wykazanie konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2018 r., sygn. akt SNO 7/18, LEX numer 2531297). Ocena dowodów nie może być bowiem selektywna, ale musi mieć charakter wszechstronny. W taki sposób przeanalizował i ocenił materiał dowodowy Sąd meriti, przy czym dokonał tego po jego wnikliwym skonfrontowaniu. Wywody Sądu I instancji są jasne, zrozumiałe, wewnętrznie spójne, ale przede wszystkim pozostają w zgodzie z zasadami poprawnego rozumowania, zbieżne są ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczeniem życiowym.

Dla skutecznego podniesienia zarzutu art. 4 k.p.k. nie wystarczy ogólne stwierdzenie o nie obiektywizmie Sądu Orzekającego, wynikające w szczególności z odmiennej oceny materiału dowodowego. O braku obiektywizmu sądu można natomiast mówić wówczas, gdy poprzez naruszenie określonych norm nakazujących lub zakazujących działa on na niekorzyść określonej strony postępowania lub w sposób wyraźny faworyzuje jedną ze stron, co należy wykazać w środku odwoławczym. Zarzut naruszenia zasady obiektywizmu, jako naczelnej zasady procesu karnego, może zostać uznany za słuszny tylko wówczas, gdy skarżący wykaże naruszenie przepisów gwarantujących przestrzeganie tej zasady ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 stycznia 2019 r., sygn. akt II AKa 334/18, LEX numer 2699140). Wprawdzie apelujący wskazał naruszenie art. 4 k.p.k. obok naruszenia art. 7 k.p.k., to jednak analiza przedmiotowej sprawy nie doprowadziła do konstatacji o tym, iż nastąpiło naruszenie art. 7 k.p.k. Nie można zatem mówić skutecznie o naruszeniu zasady obiektywizmu.

Materiał dowodowy wyraźnie wskazuje na to, że oskarżona trzymała w ręku nóż. Świadczą o tym zeznania pokrzywdzonego. Wprawdzie świadek w pierwszych zeznaniach złożonych w dniu popełnienia czynu nie podaje tego, ale zważyć należy, że mówi dość ogólnie, nie podaje słów jakimi zwracała się do niego oskarżona, wskazuje oględnie opis zdarzenia, nie zwracając uwagi na detale. Jest to zupełnie zrozumiałe, pokrzywdzony był bowiem w szoku, bezpośrednio po zdarzeniu, gdzie emocje zapewne jeszcze grały niemałą rolę. Tymczasem już w kolejnych zeznaniach złożonych dwa dni później D. K. (1) wyraźnie uwypukla szczegóły zdarzenia, opisuje poszczególne czynności. Daje także dokładną relację odnośnie tak wyglądu oskarżonej A. S., jak i wypowiadanych przez nią słów i zachowań przez kobietę podjętych. „Ona była ubrana w dresy, miała krótkie włosy koloru ciemnego, ścięte jak mężczyzna i zapytała się co ja tu k…a robię w jej mieszkaniu i że mam wypie..lać stąd jak najszybciej, coś wspomniała o zadźganiu tylko nie pamiętam w którym momencie. Ta dziewczyna stała w drzwiach i widziałem, że w ręku trzyma nóż, którego ostrze miało około 10 centymetrów długości. Ona trzymała ten nóż na wysokości piersi przy ugiętej ręce” (k. 27v.). Jednocześnie świadek podał, że dyskretnie nacisnął numer 112, by go namierzono. Po wyjściu z mieszkania kontynuował rozmowę z operatorem. Świadek rozpoznał obie oskarżone i wyraźnie wskazał, że to A. S. groziła mu nożem. W kolejnych zeznaniach złożonych w dniu 2 października 2020 r. pokrzywdzony podał, że gdy znajdował się pod prysznicem to widział długi przedmiot zaostrzony na końcu. Wskazał także, że zaobserwował nóż przy klatce piersiowej oskarżonej. Wykonał także D. K. (1) szkic noża, który zauważył podczas zdarzenia. Co więcej świadek podtrzymał swoje twierdzenia również konfrontowany z dwiema oskarżonymi. Zważyć należy, że zeznając na rozprawie świadek nie pamiętał już szczegółów zdarzenia, sam stwierdził, że wszystko to co wiedział powiedział na komisariacie. Wydawało mu się, że jedna z pań trzymała nóż. Nie był natomiast tego pewien. Przyznawał, że mógł być to telefon. Jednocześnie podtrzymał swoje uprzednie zeznania. Podkreślić trzeba, że świadek był wielokrotnie przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym, konsekwentnie mówił o nożu trzymanym przez oskarżoną i o groźbach wypowiadanych w jego kierunku. Określił także długość noża, naszkicował jego wygląd. Gdyby w istocie nie był pewny trzymanego przez oskarżoną przedmiotu nie podawałby takich szczegółów. Co więcej D. K. (1) dzwonił także na numer ratunkowy prosząc o namierzenie go, a więc bał się o swoje bezpieczeństwo. W aktach sprawy figurują nagrane rozmowy z operatorem. Udał się także na Komisariat Policji celem zgłoszenia zdarzenia. Niemożliwe jest zatem, by pomylił nóż z telefonem komórkowym. Upływ czasu i zacieranie się w pamięci szczegółów zdarzenia spowodowały taką a nie inną wersję przekazaną Sądowi I instancji, której za wiarygodną uznać nie można. To, że nie zabezpieczono takiego noża w postępowaniu jest bez znaczenia, pokrzywdzony dał bowiem wyraźny jego opis, łącznie z długością. Niemożliwym jest zatem, by mógł go pomylić z aparatem telefonicznym. Godzi się przypomnieć, że oskarżona P. S. (1) opisując dwa zdarzenia, mówiła pierwotnie o kilku nożach, w tym jednym mniejszym. Zważyć także trzeba na podobną sekwencję zdarzeń co do obu czynów, a więc umawianie się z ofiarą, otwieranie drzwi przez P. S. (1), ukrywanie się A. S., kierowanie pokrzywdzonych pod prysznic i użycie noża. Wszystko to sprawia, że wyjaśnienia oskarżonej A. S. na wiarę nie zasługują. Są bowiem sprzeczne ze zgromadzonym materiałem dowodowym.

Zważyć należy, że o ile ocena przeprowadzonych dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy jest prawidłowa to jednakże zaskarżony wyrok musiał ulec zmianie. Nie było bowiem podstaw do przyjęcia art. 91 § 1 k.k. Czyny oskarżonej stanowią bowiem dwa odrębne zdarzenia, w dodatku inaczej kwalifikowane. O ile kwalifikacja prawna drugiego z zarzucanych czynów oddaje kryminalną zawartość podejmowanych zachowań, o tyle nie sposób kwalifikować czynu popełnionego na szkodę D. K. (1) z art. 280 § 2 k.k. Nie można bowiem przypisać oskarżonej A. S. takiego zachowania. Przestępstwo rozboju kwalifikowanego charakteryzuje się bowiem grożeniem ofierze użyciem ostrego narzędzia w celu dokonania zaboru rzeczy należących do tejże. Tymczasem co do osoby D. K. (1) takich kwantyfikatorów brak. Zważyć bowiem należy na sekwencję zdarzeń. Pokrzywdzony najpierw wszedł do mieszkania na umówione spotkanie, porozmawiał z P. S. (1), położył pieniądze w kwocie 240 złotych na stole i udał się pod prysznic. Nie ma co do tego najmniejszych wątpliwości, odpowiada to także zgodnym zeznaniom pokrzywdzonego i wyjaśnieniom P. S. (1). Dopiero tam pojawiła się oskarżona A. S. z nożem, grożąc pokrzywdzonemu i każąc wynosić się z mieszkania. Takie zachowanie nie wypełnia znamion opisanych w art. 280 § 2 k.k. Spełnia ono natomiast przesłanki z art. 281 k.k. Najpierw bowiem oskarżone, działając wspólnie i w porozumieniu, dokonały zaboru pieniędzy. Dopiero bezpośrednio po tym A. S. groziła D. K. (1) użyciem trzymanego w ręce noża kuchennego. Zachowanie to było podjęte nie w celu uzyskania środków pieniężnych, ale po to, by utrzymać się w ich posiadaniu. Elementy te świadczą właśnie o tym, że oskarżone swym zachowaniem wypełniły znamiona czynu określonego w art. 281 k.k. W żadnym wypadku, wbrew twierdzeniom skarżącego, mowy być nie może o popełnieniu wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. Oskarżona bowiem groziła pokrzywdzonemu natychmiastowym użyciem przemocy przy użyciu noża kuchennego, właśnie w celu utrzymania się w posiadaniu skradzionych pieniędzy.

Wniosek

Zmiana w zakresie czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku poprzez uznanie oskarżonej za winną popełnienia czynu polegającego na przywłaszczeniu pieniędzy w kwocie 240 zł, tj. winną popełnienia wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. i wymierzenie oskarżonej kary przewidzianej w/w przepisem;

ewentualnie:

wyeliminowanie fragmentu, tj. „użyciem trzymanego w ręce noża kuchennego o długości 10 cm” z opisu czynu przypisanego w punkcie I części wstępnej wyroku oraz art. 280 § 2 k.k. z kwalifikacji prawnej czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku i uznanie oskarżonej za winną popełnienia występku z art. 280 § 1 k.k. i wymierzenie oskarżonej kary przewidzianej w/w przepisem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wskutek nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za bezzasadny.

Lp.

Zarzut

3.3.

Obrońca oskarżonego A. S. zarzucił, w stosunku do czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, również błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wydanego wyroku, mający wpływ na treść zapadłego orzeczenia (art. 438 pkt 3 k.p.k.), a polegający na:

1.  ustaleniu, że pokrzywdzony konsekwentnie opisywał, iż oskarżona A. S. miała w ręku nóż i jednocześnie wulgarnie nakazała mu opuścić mieszkanie, gdy on brał prysznic oraz że mu groziła. Podczas gdy pokrzywdzony podczas pierwszych zeznań w sprawie, w postępowaniu przygotowawczym z dnia 31.05.2020 r. nie wspomniał o nożu, ani o tym, że oskarżona mu groziła. Pokrzywdzony przed Sądem również nie był w stanie powiedzieć, czy oskarżona trzymała w ręku nóż oraz czy w sposób jednoznaczny mu groziła. Tym samym te zeznania nie były konsekwentne i jako takie nie mogą stanowić podstawy do przypisania oskarżonej sprawstwa i winy zarzucanej jej czynu;

2.  bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżona działając wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), dokonała zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 240 zł. Podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności z wyjaśnień oskarżonej oraz częściowo z zeznań pokrzywdzonego, wynika, że oskarżona przywłaszczyła sobie pieniądze w kwocie 240 zł, które pokrzywdzony dobrowolnie zostawił na stole. Tym samym swoim czynem wypełniła znamiona wykroczenia opisanego w art. 119 § 1 k.w., a nie zarzucanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest nietrafny. W doktrynie i orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest trafny, gdy zasadność ocen i wniosków przyjętych przez Sąd pierwszej instancji nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Niezbędnym jest więc wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się Sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego oraz całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności. Nie może się on natomiast sprowadzać do samej polemiki z ustaleniami Sądu ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt II AKa 329/12, LEX nr 1217695). Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się – jak w przedmiotowej sprawie – tylko na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu poglądu odnośnie do własnej oceny okoliczności sprawy, zamykającego się w gołosłownej tezie, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie można wywieść, iż oskarżony jest winny zarzucanego mu czynu. Nadto błąd w ustaleniach faktycznych stanowi skutek naruszenia przepisów postępowania, a więc jeśli Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie zasady wynikające z przepisów procesowych, to nie powinien poczynić wadliwych ustaleń faktycznych. Sąd I instancji wskazał odpowiednie dowody na podstawie których poczynił ustalenia faktyczne, ocena poszczególnych dowodów została zaś zawarta w punkcie 3.2. niniejszego uzasadnienia. Wszystko to prowadzi do konstatacji o tym, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Orzekający są prawidłowe i wynikają logicznie z materiału dowodowego. O zmianie zaskarżonego wyroku w stosunku do czynu popełnionego na szkodę D. K. (1) była też już mowa w poprzednim punkcie uzasadnienia. Zważyć należy bowiem, że pierwsze zeznania pokrzywdzonego były składane pod wpływem emocji, nie dawał on dokładnego opisu zdarzenia. Niemniej jednak wskazał na zasadnicze jego elementy, choć niektóre pominął. O prawdziwości słów pokrzywdzonego zawartych w kolejnych zeznaniach świadczy cała sekwencja zdarzeń, jak dzwonienie na numer ratunkowy, co przecież wynika ze strachu i zagrożeniu własnego bezpieczeństwa. Także wizyta na Komisariacie miała miejsce bezpośrednio po opuszczeniu mieszkania oskarżonych. W końcu w kolejnych relacjach pokrzywdzony wskazuje kiedy dojrzał nóż, podaje też jego dokładny opis i wymiary, szkicuje go. Podczas konfrontacji z oskarżonymi nie wypiera się zaś swoich wcześniejszych twierdzeń. Nie mogą zmienić oceny jego zeznań także te złożone przezeń na rozprawie, gdzie przecież podtrzymał swoje uprzednie zeznania, a nadto nie pamiętał przedmiotowego zdarzenia dobrze, co sam zresztą zaznaczył. Nie może to w żaden sposób umniejszać wartości wcześniej złożonych przezeń depozycji. Konsekwentnie wypowiada się także świadek na temat grożenia mu. Zauważyć też trzeba taki sam sposób działania oskarżonych w przypadku drugiego z pokrzywdzonych i to w następnym dniu, co absolutnie nie może pozostać bez znaczenia i w przypadku pierwszego z czynów, jeśli weźmiemy pod uwagę modus operandi.

Jeśli chodzi o pieniądze pozostawione przez D. K. (1) na stole to zważyć należy, że owszem zostawił je tam dobrowolnie, ale na wyraźne polecenie P. S. (1). Miała być to zapłata za usługi seksualne, do których ostatecznie nie doszło. Cały zaś proceder wymyślony przez oskarżone polegał właśnie na zdobywaniu w ten sposób środków pieniężnych. Wypełniło to znamiona czynu z art. 281 k.k., o czym była już mowa w końcowej części poprzedniego punktu uzasadnienia.

Wniosek

Zmiana w zakresie czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku poprzez uznanie oskarżonej za winną popełnienia czynu polegającego na przywłaszczeniu pieniędzy w kwocie 240 zł, tj. winną popełnienia wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. i wymierzenie oskarżonej kary przewidzianej w/w przepisem;

ewentualnie:

wyeliminowanie fragmentu, tj. „użyciem trzymanego w ręce noża kuchennego o długości 10 cm” z opisu czynu przypisanego w punkcie I części wstępnej wyroku oraz art. 280 § 2 k.k. z kwalifikacji prawnej czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku i uznanie oskarżonej za winną popełnienia występku z art. 280 § 1 k.k. i wymierzenie oskarżonej kary przewidzianej w/w przepisem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wskutek nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za bezzasadny.

Lp.

Zarzut

3.4.

Obrońca oskarżonej A. S. zarzucił, w stosunku do czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., poprzez sformułowanie dowolnej oceny materiału dowodowego, wyrażającej się w przyjęciu, że wyjaśnienia oskarżonej w których wskazuje, że pokrzywdzony M. N. był agresywny, to on sięgnął po nóż, którym przeciął jej rękę oraz że nie działała wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1) w celu dokonania zaboru i przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 600 zł są niewiarygodne. Podczas, gdy z całego materiału dowodowego, w tym z wyjaśnień oskarżonej S., a także częściowo zeznań pokrzywdzonego wynika, że pomiędzy uczestnikami zdarzenia doszło do szamotaniny, a oskarżona stanęła w obronie oskarżonej P. S. (1) oraz że A. S. nie miała zamiaru dokonania zaboru i przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 600 zł. Nadto biegły sądowy nie wyklucza tej wersji wydarzeń, przedstawionej przez oskarżoną. Tym samym Sąd I instancji, dokonał dowolnej oceny dowodów w tym zakresie i w konsekwencji uznał oskarżoną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu tylko na podstawie okoliczności przemawiających wyłącznie na niekorzyść oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Tak postawiony zarzut nie może zostać uwzględniony. Podstawy teoretyczne poszczególnych przepisów stanowiących esencję zarzutu zostały omówione w punkcie 3.2. uzasadnienia i jak najbardziej zachowują i tutaj aktualność. Nie można zasadnie przyjmować oceny dokonanej przez Sąd Okręgowy za dowolną. Materiał dowodowy temu bowiem zdecydowanie przeczy. Pokrzywdzony M. N. kilkukrotnie zeznawał, konsekwentnie opisując przebieg zdarzenia, podając wiele szczegółów. Jego zeznania słusznie zatem zostały ocenione jako wiarygodne. Pokrzywdzony słuchany po raz pierwszy wskazał, że idąc w stronę balkonu zauważył na blacie kuchennym dowód osobisty na dane kobiety o imieniu A.. Następnie zauważył kucającą, chowającą się za firanką oskarżoną A. S.. Opisał dokładnie wymianę zdań między nim a P. S. (1), a potem zachowanie oskarżonej S.. Widział jak zmierza ona w kierunku drzwi wejściowych. Opisał, że wówczas druga kobieta przytuliła się do niego, a w rzeczywistości sięgała po nóż kuchenny z białą rękojeścią i zębatym ostrzem. Wówczas stanęła naprzeciwko niego i kazała mu „wyskakiwać z kasy”. W tym czasie A. S. stała koło drzwi wejściowych i obserwowała zdarzenie. Wówczas P. S. (1) zamknęła drzwi i zażądała pieniędzy. Opisał także świadek okoliczności odepchnięcia oskarżonej w momencie sięgania po portfel z saszetki i przypadkowe zranienie A. S.. Następnie oskarżone znowu groziły pokrzywdzonemu i ten wystraszony dał im pieniądze. Wówczas A. S. otworzyła drzwi, a pokrzywdzony opuścił mieszkanie. Świadek konsekwentnie podtrzymywał swoje zeznania, także podczas konfrontacji z oskarżonymi i na rozprawie. Relacja M. N. jest spójna, podaje on wiele szczegółów, są one przy tym konsekwentne i powtarzają się. Brak w nich sprzeczności. Okoliczności przypadkowego zranienia oskarżonej A. S. uwydatniają się w opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej. W opinii pisemnej stwierdził on, iż u A. S. stwierdzono ranę ciętą przedramienia lewego z uszkodzeniem nerwu promieniowego lewego oraz przerwaniem ścięgna prostownika promieniowego długiego i częściowo krótkiego nadgarstka lewego. Stwierdzone obrażenia ciała powstały od działania narzędzia lub narzędzi ostrych, ostrokrawędzistych, kończystych lub od uderzeń o takie narzędzia. Jednocześnie biegły zastrzegł, iż analiza akt sprawy nie pozwala na jednoznaczne wskazanie, która z podawanych wersji przebiegu zdarzenia prowadzących do powstania obrażeń ciała u oskarżonej jest bardziej prawdopodobna (k. 540-541). Biegły słuchany na rozprawie odniósł się także do wyjaśnień oskarżonej w zakresie procesu powstawania rany. Stwierdził, iż wynika z nich, że uderzenie zostało zadane z dużą siłą. „Powyższe stwierdzenie jest sprzeczne z charakterem i lokalizacją rany. Nie jest to rana głęboka zadana z dużą siłą, gdyby uderzenie takim nożem, którego opis znajduje się w materiale dowodowym zostało zadane z dużą siłą z wysokości to wówczas obrażenia w zakresie kończyny górnej lewej byłyby rozleglejsze, intensywniejsze” (k. 682v.). Wedle biegłego obrażenia u oskarżonej nie powstały w wyniku uderzenia nożem z dużą siłą. „Obrażenia te mogły powstać z niewielką siłą w wersji przypadkowego przejechania ostrzem noża po dalszej części przedramienia, która zlokalizowana jest w okolicy nadgarstka lewego” (k. 683). Mogły one natomiast powstać w czasie i okolicznościach wynikających z zeznań M. N.. Jednocześnie oceniając wiarygodność zeznań świadka trzeba mieć na względzie i sprzeczne wyjaśnienia oskarżonych. Przede wszystkim oskarżona S. pierwotnie twierdziła, że trzymała w ręku nóż, później zmieniła wersję. Nadto wskazała, że A. S. też miała nóż. Także przebieg zdarzenia oskarżone opisują całkiem inaczej. Wszystko to nie pozwala na danie im wiary w tym zakresie. Cel zaś jaki był zabór pieniędzy wynika zarówno z komunikacji prowadzonej z pokrzywdzonym, jak i z wyjaśnień oskarżonych, które wprost to przyznały. Zostały zatem przez oskarżoną wypełnione znamiona zarzucanego jej czynu. Wobec zmiany zaskarżonego wyroku koniecznym stało się wymierzenie kary jednostkowej za owe przestępstwo.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, tj. zbrodni z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wskutek nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za bezzasadny.

Lp.

Zarzut

3.5.

Obrońca oskarżonej A. S. zarzucił, w stosunku do czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, także błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wydanego wyroku, mający wpływ na treść zapadłego orzeczenia (art. 438 pkt 3 k.p.k.), a polegający na ustaleniu, że oskarżona działała wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), dokonała zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 600 zł, należących do M. N., pilnując drzwi wyjściowych z mieszkania, podczas gdy P. S. (1) groziła pokrzywdzonemu użyciem trzymanego w ręce noża kuchennego o długości ostrza 25 cm. Podczas, gdy z materiału dowodowego, w tym z wyjaśnień oskarżonych, a także częściowo zeznań pokrzywdzonego wynika, że pomiędzy uczestnikami zdarzenia doszło do szamotaniny, a oskarżona stanęła w obronie oskarżonej P. S. (1) oraz że A. S. nie miała zamiaru dokonania zaboru i przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 600 zł, a była jedynie uczestnikiem zdarzenia. Powyższy błąd poskutkował bezpodstawnym skazaniem oskarżonej za zarzucany jej czyn, opisany w pkt II części wstępnej wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest bezzasadny. Sąd Okręgowy w pełni rozważył okoliczności związane z wersją podawaną przez oskarżoną, nie znalazły one potwierdzenia w materiale dowodowym. Ocena poszczególnych dowodów świadczących o winie i sprawstwie oskarżonej została dokonana w poprzednim punkcie uzasadnienia. Nie ma zatem potrzeby jej powtarzania. Sąd I instancji w sposób jasny i klarowny wyłuszczył dowody, które przemawiały za winą i sprawstwem oskarżonej, ocenił także właściwie jej wyjaśnienia, dokonując ich konfrontacji z pozostałymi dowodami. Właściwie i pełnie oceniono także zgromadzoną w aktach sprawy dokumentację. Sąd Rejonowy w pełni i wyczerpująco odniósł się do zgromadzonego materiału dowodowego i wyjaśnił przyczyny dlaczego poszczególnym dowodom dał wiarę a innym tego waloru odmówił. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Orzekający wynikają logicznie z przeprowadzonych dowodów. Nadto każdy fakt jest odpowiednio zilustrowany odpowiadającymi mu dowodami, co sprawia, że nie sposób w tym przypadku zarzucać dowolności. Wszystko to sprawia, iż ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Orzekający są prawidłowe i poczynione na podstawie zebranego materiału dowodowego i w wyniku jego poprawnej oceny. Poczynione przez Sąd meriti ustalenia faktyczne niewątpliwie mają walor prawdziwych, a przez to zgodnych z wymogiem wynikającym z przepisu art. 2 § 2 k.p.k. Ocena zeznań M. N. i wyjaśnień oskarżonych została bowiem przeprowadzona w sposób staranny i kompletny, zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Sąd a quo wskazał powody, dla których treści zeznań pokrzywdzonego dał wiarę – dokładnie zaznaczając, która część materiału dowodowego jest spójna z przedstawioną przez świadka wersją wydarzeń. Rekonstrukcja przebiegu inkryminowanego zdarzenia na potrzeby zaskarżonego wyroku została bowiem poprzedzona wszechstronną i wieloaspektową analizą całokształtu dowodów przeprowadzonych w toku rozprawy głównej. Konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Okręgowy do trafnych ustaleń w zakresie zachowania oskarżonej, które wyczerpało znamiona przestępstwa kwalifikowanego z art. 280 § 2 k.k.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, tj. zbrodni z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wskutek nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za bezzasadny.

Lp.

Zarzut

3.6.

Obrońca oskarżonej P. S. (1) zarzuciła obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej P. S. (1), a to przepisu art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. poprzez ich zastosowanie na skutek błędnego przyjęcia, że oskarżona zrealizowała znamiona kwalifikowanego typu rozboju z użyciem noża, działała wspólnie z osobą, która takim przedmiotem się posługiwała albo groziła jego bezpośrednim użyciem podczas gdy z zebranego materiału dowodowego wynika, że oskarżona P. S. (1) nie posługiwała się nożem lub innym niebezpiecznym przedmiotem jak i owym przedmiotem nie posługiwała się oskarżona A. S..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Tak postawiony zarzut jest nietrafny. Wyrok ulec musiał zmianie, ale nie z powodów o których peroruje skarżąca. Z materiału dowodowego prawidłowo ocenionego przez Sąd Okręgowy wynika, iż oskarżona dopuściła się przestępstw. Co do osoby M. N. nie ulega wątpliwości, że przestępstwo to jest prawidłowo zakwalifikowane jako rozbój kwalifikowany. Z zeznań pokrzywdzonego wynika bowiem w sposób dobitny, że to oskarżona P. S. (1) trzymała nóż. Depozycje są klarowne i spójne, brak w nich sprzeczności. Świadek dokładnie opisał poszczególne czynności i nie ma żadnego powodu do przyjęcia wersji, by to on posługiwał się nożem. Dodatkowo wersję świadka potwierdza opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej J. M., jeśli idzie o proces powstania obrażeń u oskarżonej A. S., który biorąc pod uwagę treść jej wyjaśnień wykluczył, by w taki sposób miało dojść do posłużenia się nożem. Zważyć również należy na sprzeczność wersji przedstawianych przez obie oskarżone, jak również i występującą w poszczególnych wyjaśnieniach P. S. (1), która najpierw utrzymywała, że nóż trzymała, dopiero później zmieniła wersję w tym zakresie. Wszystko to świadczy o tym, że oskarżona zrealizowała znamiona rozboju kwalifikowanego.

Jeśli zaś chodzi o czyn I dotyczący osoby D. K. (1) to zważyć należy, że ulec musiał zmianie zarówno opis czynu, jak i jego kwalifikacja prawna. Odbyło się to jednakże nie na skutek zasadności podniesionego przez apelującą zarzutu. Nie można bowiem uznać, by – w tym przypadku – A. S. nie posługiwała się nożem a tylko telefonem komórkowym. Zeznania pokrzywdzonego, ocenione w sposób wnikliwy przez Sąd I instancji, dobitnie o tym świadczą. Wywody Sądu Odwoławczego na ten temat znajdują się w punkcie 3.2. uzasadnienia, nie ma potrzeby ich przytaczania. Materiał dowodowy świadczy o tym, że oskarżone najpierw obmyśliły plan w jaki sposób zdobyć pieniądze, a następnie przystąpiły do jego realizacji. Ich sposób działania przy popełnieniu obu przestępstw był podobny, najpierw zatem dochodziło do spotkania ofiar z P. S. (1), która kierowała mężczyzn pod prysznic, uprzednio nakazując im zostawienie pieniędzy za mającą rzekomo nastąpić usługę seksualną. Później oskarżone planowały wyrzucenie pokrzywdzonych z mieszkania za pomocą gróźb przy użyciu noża. Schemat ten obserwujemy przy obu zachowaniach. Z uwagi na szczegóły, oba zdarzenia potoczyły się nieco inaczej a to przez to, że przy drugim czynie M. N. zauważył ukrywającą się za zasłoną oskarżoną A. S.. Niezależnie od powyższego zwrócić należy uwagę, czego nie dostrzegł Sąd Okręgowy na to, że D. K. (1) pieniądze w kwocie 240 złotych pozostawił dobrowolnie, jeszcze przed udaniem się do łazienki. Następcze zachowanie A. S., dokonywanie gróźb przy użyciu noża, nie było działaniem skierowanym na odebranie pieniędzy od mężczyzny, lecz na utrzymanie się w ich posiadaniu. Wszak środki pieniężne pozostawione przez pokrzywdzonego znajdowały się już w dyspozycji oskarżonych. Nie można zatem zasadnie perorować w tym przypadku, by zachowanie oskarżonych miało miejsce w celu wydanie pieniędzy w celu ich przywłaszczenia. Najpierw zatem doszło do kradzieży, a dopiero potem oskarżone zrealizowały działania mające na celu utrzymanie się w posiadaniu pieniędzy w kwocie 240 złotych. Adekwatną kwalifikacją dla ich zachowania, podjętego wspólnie i w porozumieniu, jest zatem przepis art. 281 k.k. Przy rozboju bowiem środki jakie stosują sprawcy maja doprowadzić do dokonania kradzieży, a więc muszą poprzedzać lub nastąpić jednocześnie z dokonaniem zaboru cudzej rzeczy ruchomej. Przy kradzieży rozbójniczej natomiast czynności wykonawcze sprawców są wykonywane już po dokonaniu kradzieży i maja na celu utrzymanie się w posiadaniu zabranej wcześniej rzeczy. Czynności wykonawcze po kradzieży może realizować sam sprawca zaboru rzeczy lub inna osoba, która współdziałała z nim od początku w dokonaniu kradzieży. W sytuacji współsprawstwa zdarzenia, kiedy jeden ze współsprawców rzecz zabiera, a drugi stosuje przemoc lub groźbę działanie takie winno być kwalifikowane z art. 281 k.k. jako kradzież rozbójnicza. Innymi słowy, użycie przemocy wobec osoby lub grożenie jej natychmiastowym użyciem bezpośrednio po dokonaniu kradzieży, aby utrzymać się w posiadaniu zabranego jej mienia, może być dokonane zarówno przez sprawcę kradzieży, jak i przez inną osobę ze sprawcą kradzieży współpracującą, jeżeli przemoc lub groźba ma na celu utrzymanie się przez sprawcę kradzieży w posiadaniu zabranego mienia ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 2018 r., sygn. akt V KK 206/18, LEX numer 2521706). Właściwa chronologia poszczególnych zachowań i ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku o wypełnieniu przez oskarżone znamion przestępstwa z art. 281 k.k. a nie art. 280 § 2 k.k.

Wniosek

1)  zmiana kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przez P. S. (1) z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. na art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i wymierzenie oskarżonej łagodniejszego wymiaru kary;

2)  orzeczenie wobec P. S. (1) kary z zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego załagodzenia kary poprzez wymierzenie jej kary poniżej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności bowiem w takiej wysokości oskarżona P. S. (1) na podstawie art. 43 1a k.k.w. mogła starać się o wykonywanie orzeczonej kary w systemie dozoru elektronicznego, co umożliwi jej sprawowanie opieki nad synem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za bezzasadny.

Lp.

Zarzut

3.7.

Obrońca oskarżonej P. S. (1) zarzuciła również obrazę przepisów postępowania, mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.k. w zw. z art. 410 k.p.k. przez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez:

a)  nadanie waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego M. N., podczas gdy zeznania te są niespójne z wyjaśnieniami oskarżonych, w szczególności w zakresie przebiegu zdarzenia, zachowania oskarżonej P. S. (1), zachowania pokrzywdzonego M. N.;

b)  odmowę nadania waloru wiarygodności zeznaniom D. K. (1) złożonym w postępowaniu sądowym, podczas gdy zeznania, te są spójne z wyjaśnieniami oskarżonej A. S., w szczególności w zakresie przebiegu zdarzeń oraz trzymanego przez oskarżoną A. S. przedmiotu;

c)  odmowę nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej A. S., podczas gdy wyjaśnienia te są spójne z wyjaśnieniami pokrzywdzonego D. K. (1), które złożył w postępowaniu sądowym w szczególności w zakresie przebiegu zdarzeń oraz trzymanego przez oskarżoną A. S. przedmiotu, a także z wyjaśnieniami oskarżonej P. S. (1), że w przypadku pokrzywdzonego M. N. to on był agresywny wobec oskarżonych i to pokrzywdzony M. N. groził oskarżonym nożem;

d)  odmowę nadania waloru wiarygodności częściowo wyjaśnieniom oskarżonej P. S. (1), podczas gdy wyjaśnienia te są logiczne i spójne z wyjaśnieniami oskarżonej A. S., w szczególności, że to pokrzywdzony M. N. był agresywny wobec oskarżonych i to on użył noża raniąc rękę oskarżonej A. S..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest trafny. Powoływany przez skarżącą zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że Sąd Orzekający – oceniając dowody – naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a tym samym dokonał oceny dowolnej, a nie oceny swobodnej spełniającej dyrektywy wskazanej wyżej zasady procesowej. Natomiast ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. co sprawia, iż w konsekwencji brak jest podstaw do kwestionowania dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i końcowego rozstrzygnięcia sądu. Zarzut o tym charakterze nie może się bowiem sprowadzać do samej polemiki z ustaleniami Sądu meriti. Zważyć również należy, że ocena dowodów dokonana przez obrońcę jest subiektywna i dowolna, opierająca się o twierdzenia wygodne dlań, bez uwzględnienia całokształtu materiału dowodowego. Taka ocena jest wprawdzie prawem skarżącej, lecz nie może przesłaniać prawidłowych analiz dokonanych przez Sąd Okręgowy.

Naruszenie przepisu art. 410 k.p.k. następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności. Sąd rozpoznający sprawę winien zatem opierać swoje ustalenia faktyczne na dowodach przeprowadzonych na rozprawie głównej. Oznacza to, że sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę oskarżenia potwierdzają i tych, które ją podważają ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 lipca 1979 r., sygn. akt III KR196/79, LEX nr 17185). Naruszenia art. 410 k.p.k. nie stanowi zaś w żadnej mierze dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 2002 r., sygn. akt V KKN 34/01, LEX nr 53912). Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku przedmiotem rozważań Sądu I instancji były wszystkie dowody przeprowadzone i ujawnione w toku przewodu sądowego, oceniane z taką samą starannością. Skoro zatem Sąd I instancji oparł swe rozstrzygnięcie na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności i przeprowadzonych dowodów to nie można stawiać zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k.

Zasada obiektywizmu, określona w art. 4 k.p.k., nakazuje badać oraz uwzględniać wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, kierować się bezstronnością wobec stron oraz innych uczestników postępowania. Na organach procesowych ciąży obowiązek całościowego traktowania materiału dowodowego stanowiącego podstawę faktyczną rozstrzygnięcia. Wyklucza to selektywne oraz nieobiektywne traktowanie dowodów. Analiza akt niniejszej sprawy wskazuje, że Sąd Okręgowy w pełni miał na uwadze treść art. 4 k.p.k.

Ad a)

Zeznania M. N. są spójne, logiczne i konsekwentne. Świadek podał co zapamiętał ze zdarzenia, dokładnie opisując poszczególne sekwencje i to co robiły obie oskarżone. Opis całego zdarzenia jest przy tym pełny i nie ma w nim sprzeczności. Świadek na poszczególnych etapach postępowania dokładnie relacjonował swoje spostrzeżenia. Nie ma w nich żadnych luk ani przekłamań. W odróżnieniu od wyjaśnień oskarżonych zeznania świadka nie są chaotyczne i zachowują spójność. Gdyby istotnie M. N. składał nieprawdziwe zeznania zostałoby to wychwycone poprzez rozdźwięk w ich treści bądź ich niespójność. Taka sytuacja zaś miejsca nie miała. Nie jest też tak, że przyznanie wiary zeznaniom świadka odbyło się na zasadzie dowolności. Zważyć bowiem należy, że jego relacja koreluje z opinią biegłego z zakresu medycyny sądowej J. M. odnośnie przyczyn powstania obrażeń u oskarżonej A. S.. Także modus operandi oskarżonych jest zbieżny w obu czynach oskarżonych, a znajduje potwierdzenie w zeznaniach drugiego z pokrzywdzonych D. K. (1).

Ad b)

Sąd Okręgowy w sposób logiczny i przekonujący, zgodnie z treścią art. 7 k.p.k., ocenił zeznania pokrzywdzonego D. K. (1). Ich wnikliwa analiza znajduje się w punkcie 3.2. niniejszego uzasadnienia. W tym miejscu dodać należy, iż świadek konsekwentnie peroruje o nożu w poszczególnych zeznaniach, utrzymuje to twierdzenie konfrontowany z oskarżonymi. Na rozprawie zaś zeznaje odmiennie, nie pamięta wszak już szczegółów zdarzenia. Zważyć jednakże należy i na to, że mężczyzna czuł się zagrożony, dzwonił wszak na numer ratunkowy z prośbą o namierzanie go, po zdarzeniu udał się zaś niezwłocznie na Komisariat Policji. Świadek opisuje także nóż, daje jego obraz szkicując go. Wszystko to sprawia, że jego zeznania w tym zakresie złożone na rozprawie nie mogą być uznane za wiarygodne.

Ad c) – d)

W kontekście całokształtu materiału dowodowego wyjaśnienia oskarżonej A. S. nie zasługują na wiarę, zaś wyjaśnienia P. S. (1) jedynie w części w jakiej potwierdza swój udział w zdarzeniach oraz w zakresie ich zaplanowania z drugą kobietą. W tej części korespondują one bowiem z zeznaniami pokrzywdzonych. Wyjaśnienia oskarżonych pozostają w sprzeczności z ocenionymi jako wiarygodne zeznaniami pokrzywdzonych, nadto okoliczności podawane przez kobiety są ze sobą w wielu miejscach sprzeczne. Analiza treści materiału dowodowego dowodzi, że nie można dać wiary tym relacjom. Wyjaśnienia oskarżonej A. S. pozostają nadto w opozycji do opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej J. M.. Obrońca usiłuje wykazać prawdziwość słów oskarżonych biorąc pod uwagę cytowane wypowiedzi. Nie zasługuje to wszak na uwzględnienie. Poszczególne wypowiedzi nie mogą być podstawą oceny całości materiału dowodowego. Wyjaśnienia oskarżonych i zeznania świadków muszą być bowiem ocenione kompleksowo, w konfrontacji ze sobą i z całokształtem zgromadzonych w sprawie dowodów. Tak też postąpił Sąd Okręgowy, a jego ocena pozostaje słuszna.

Wniosek

3.  zmiana kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przez P. S. (1) z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. na art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i wymierzenie oskarżonej łagodniejszego wymiaru kary;

4.  orzeczenie wobec P. S. (1) kary z zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego załagodzenia kary poprzez wymierzenie jej kary poniżej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności bowiem w takiej wysokości oskarżona P. S. (1) na podstawie art. 43 1a k.k.w. mogła starać się o wykonywanie orzeczonej kary w systemie dozoru elektronicznego, co umożliwi jej sprawowanie opieki nad synem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec nieuwzględnienia zarzutu wniosek uznać należało za bezzasadny.

Lp.

Zarzut

3.8.

Obrońca oskarżonej P. S. (1) zarzuciła nadto rażącą niewspółmierność kary poprzez orzeczenie kary 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, gdy P. S. (1) złożyła obszerne wyjaśnienia, częściowo przyznała się do winy, wyraziła skruchę za swoje zachowanie i przeprosiła pokrzywdzonych, co w efekcie doprowadziło do poniesienia przez nią odpowiedzialności karnej. Sąd I instancji nie wziął pod uwagę również sytuacji rodzinnej oskarżonej P. S. (1), która jest matką samotnie wychowującą niespełna dwuletnie dziecko, a co powinno zostać uwzględnione przez Sąd I instancji i mieć wpływ na wymiar kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonej spowodować musiała zmianę zaskarżonego wyroku, choć nie z powodów w niej wymienionych. Faktem jest jednak, że na skutek rozpoznania środków odwoławczych doszło w niniejszej sprawie do zmiany wyroku. Eliminacja z kwalifikacji prawnej art. 91 § 1 k.k., przyjęcie popełnienia przez oskarżoną dwóch czynów o odmiennej kwalifikacji prawnej uzasadniało wymierzenie odpowiednich kar jednostkowych i wymagało orzeczenia kary łącznej. Sąd Odwoławczy uznał, że wymiar kar jednostkowych adekwatny do przedmiotu sprawy i okoliczności w niej zachodzących, jak i osoby oskarżonej to co do czynu I – 1 rok pozbawienia wolności, zaś co do czynu II – 3 lata pozbawienia wolności. Łączna kara pozbawienia wolności to 3 lata pozbawienia wolności, wymierzona na podstawie zasady pełnej absorpcji, przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. Zważyć należy, iż ingerencja Sądu Odwoławczego w orzeczenie o karze może nastąpić tylko i wyłącznie wówczas, gdy różnica między karą wymierzoną w pierwszej instancji, a karą, którą należałoby orzec jest znaczna, rażąca i nie może sprowadzać się do różnic niewielkich, nieznacznych, bo byłoby to sprzeczne z normą art. 438 pkt 4 k.p.k., z której jednoznacznie wynika, że podstawą zmian może być jedynie rażąca – a więc nie każda – niewspółmierność kary. Zasady i dyrektywy orzekania w przedmiocie kary pozostawiają organowi orzekającemu pewien zakres swobody w procesie jej wymierzania, a granice tej swobody zakreśla wskazana w przepisie art. 438 pkt 4 k.p.k. „rażąca niewspółmierność kary". Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyrażającą oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Istotnymi wyznacznikami tego, czy dana kara jest sprawiedliwa, jest to, czy została orzeczona w granicach przewidzianych przez ustawę, a jej dolegliwość nie przekracza stopnia winy. Ponadto winna ona uwzględniać stopień społecznej szkodliwości czynu oraz brać pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd Okręgowy należycie ocenił stopień społecznej szkodliwości oraz stopień winy oskarżonej. Sąd I instancji w sposób czytelny wskazał, jakie przesłanki legły u podstaw rozstrzygnięcia o wysokości orzeczonej wobec oskarżonej kary. Przeanalizował i ocenił całokształt ujawnionych w sprawie okoliczności (obciążających, łagodzących), zaś swoje stanowisko oraz argumentację towarzyszącą mu przy ferowaniu wyżej wymienionego rozstrzygnięcia przedstawił następnie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Na zmianę wysokości kary wpływ miały bowiem inne względy, związane ze zmianą zaskarżonego wyroku. Kary jednostkowe pozbawienia wolności wymierzone przez Sąd Apelacyjny mają na względzie stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów, działanie wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, popełnienie przestępstwa z niskich pobudek w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uprzednia karalność. Wszystko to nie pozwala na obniżenie wymierzonych kar. Zważyć również należy, że zostały one wymierzone w dolnych granicach zagrożenia ustawowego. Przy ustalaniu wysokości kary łącznej sąd musi mieć na uwadze zarówno warunki i właściwości osobiste skazanego, jak i rodzaj oraz ilość popełnionych przez niego przestępstw. To właśnie na podstawie tych uwarunkowań udzielana jest odpowiedź na pytanie, czy konkretna kara łączna spełni cele określone w przepisie. Ważne jest przy tym, by Sąd Orzekający miał na względzie relacje zachodzące pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, a więc łączący je związek przedmiotowo-podmiotowy, a także dzielące je odstępy czasowe. Kara łączna musi bowiem zawierać w sobie całościową ocenę przestępczej działalności skazanego i w odpowiedni sposób miarkować zastosowaną wobec niego represję. Wszystkie wymienione okoliczności składają się na decyzję o tym jaką zasadę (absorpcji, asperacji czy kumulacji) przy wymiarze kary łącznej zastosować. Priorytet winna stanowić zasada asperacji, natomiast absorpcja lub kumulacja, to rozwiązania skrajne, wyjątkowe. Jednakże nie jest to w żadnej mierze sposób na premię dla sprawcy większej ilości przestępstw. Zastosowanie zasady pełnej absorpcji przy kształtowaniu kary łącznej, o którą wnioskuje skarżąca, ma charakter wyjątkowy i zasada ta winna być brana pod uwagę tylko w takich sytuacjach, gdzie między zbiegającymi się przestępstwami zachodzi bardzo bliski związek przedmiotowy i podmiotowy. W niniejszej sprawie takie podstawy zachodziły, Sąd Apelacyjny mógł wymierzyć karę od 3 lat pozbawienia wolności do lat 4. Związek między popełnionymi przestępstwami, młody wiek oskarżonej i fakt jej przyznania się, ze wszystkimi zastrzeżeniami Sądu Okręgowego, które Sąd II instancji podziela, winny być tutaj należycie uwzględnione. Wymiar orzeczonej kary nie pozostaje w sprzeczności z dyrektywami, o jakich stanowi art. 53 k.k. Ukształtowana wobec oskarżonej represja karna stwarza realne możliwości na osiągnięcie korzystnych efektów poprawczych w stosunku do niej i nie nosi cech nadmiernej dolegliwości. Wymierzona oskarżonej kara stanowi wystarczającą, a zarazem adekwatną do stopnia jej zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanych czynów represję karną za popełnione przestępstwa i z tych powodów cele kary zarówno zapobiegawcze, jak i wychowawcze zostaną zrealizowane. Poza tym kara w określonym wymiarze będzie oddziaływała właściwie na społeczeństwo, osiągając w ten sposób cele prewencji ogólnej, poprzez odstraszanie innych od popełniania tego typu przestępstw.

Nie jest możliwe wymierzenie kary w wymiarze jaki życzyłaby sobie obrońca. To obrońca oskarżonej winna przekonać Sąd o niewspółmierności kary. Tymczasem twierdzenia apelującej nie mogą doprowadzić do wymierzenia kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Obrońca podaje szereg okoliczności, jak przyznanie się do popełnienia czynu, wyrażenie skruchy czy przeproszenie pokrzywdzonych oraz sytuację rodzinną – wychowywanie małoletniego dziecka. Podnieść jednak należy, iż przyznanie się sprawcy do popełnienia przestępstwa, wyrażenie skruchy czy złożenie przeprosin jakkolwiek pozytywnie wpływa na kwestię jego odpowiedzialności karnej, to nie może ono w sposób nieuzasadniony znacząco jej zmniejszać bądź ograniczać. Powyższa okoliczność nie może stanowić podstawy do złagodzenia represji karnej w kierunku wskazywanym przez obrońcę w sytuacji, gdy pozostałe okoliczności jednoznacznie się temu sprzeciwiają. Nadto zważyć należy, że oskarżona przyznała się jedynie częściowo, a wielu okolicznościom zaprzeczała. Jeśli natomiast chodzi o sytuację rodzinną to sytuacja nie wygląda tak, jak opisuje obrońca. Jak bowiem wynika z treści wywiadu środowiskowego z dnia 22 lipca 2020 r. (k. 301-302) dzieckiem zajmuje się matka oskarżonej. Co więcej nie jest to atypowa sytuacja, wyłącznie kiedy oskarżona przebywa w izolacji. Już bowiem w momencie wyprowadzki od matki (przełom marca-kwietnia 2020 r.) oskarżona pozostawiła syna pod opieką matki. W rodzinie założona jest niebieska karta, gdzie jako sprawczyni widnieje P. S. (1). Ponadto matka nie chce aby córka wróciła do jej mieszkania, boi się bowiem, że będzie próbowała odebrać jej wnuka lub sprawując nad nim opiekę będzie sprowadzała do domu podejrzane towarzystwo.

Wniosek

1.  zmiana kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przez P. S. (1) z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. na art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i wymierzenie oskarżonej łagodniejszego wymiaru kary;

2.  orzeczenie wobec P. S. (1) kary z zastosowaniem instytucji nadzwyczajnego załagodzenia kary poprzez wymierzenie jej kary poniżej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności bowiem w takiej wysokości oskarżona P. S. (1) na podstawie art. 43 1a k.k.w. mogła starać się o wykonywanie orzeczonej kary w systemie dozoru elektronicznego, co umożliwi jej sprawowanie opieki nad synem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec zmiany wyroku dokonanej z innych przyczyn niż podniesione w zarzucie konieczne okazało się wymierzenie oskarżonej kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności. Wnioski obrońcy przedstawione we wniosku są przeto bezzasadne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

______________________________________________________________________________

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1_____________________________________________________________________

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

_______________________________________________________________________________________

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmiana zaskarżonego wyroku w ten sposób, że:

1.  odnośnie do czynów przypisanych oskarżonym: A. S. w pkt I i P. S. (1) w pkt II części rozstrzygającej wyeliminowano działanie w warunkach ciągu przestępstw, a z przyjętej kwalifikacji prawnej art. 91 § 1 k.k.;

2.  odnośnie do czynu zarzuconego A. S. w pkt I a/o i P. S. (1) w pkt III a/o uznano oskarżone za winne tego, że 31 maja 2020 roku we W. przy ulicy (...), działając wspólnie i w porozumieniu, w celu utrzymania się w posiadaniu pieniędzy w kwocie 240 złotych, bezpośrednio po dokonaniu kradzieży na szkodę D. K. (1), A. S. groziła pokrzywdzonemu użyciem trzymanego w ręce noża kuchennego o długości 10 cm, przy czym A. S. czynu tego dokonała będąc uprzednio skazana wyrokiem Sądu Rejonowego w Lęborku w VII Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w B., sygn. akt VII K 325/14 na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 286 § 1 k.k., którą odbyła od 18 grudnia 2015 r. do 13 października 2016 r., to jest przestępstwa: A. S. z art. 281 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., P. S. (1) z art. 281 k.k. i za to, na podstawie art. 281 k.k. wymierza im kary: A. S. – 2 lat pozbawienia wolności, P. S. (1) – 1 roku pozbawienia wolności;

3.  odnośnie do czynu zarzuconego A. S. w pkt II a/o, a P. S. (1) w pkt IV a/o, na podstawie art. 280 § 2 k.k. wymierzył im kary: A. S. – 4 lat pozbawienia wolności, P. S. (2) – 3 lat pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu z przed 15 czerwca 2020 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonych w pkt I ppkt 2 i 3 niniejszego wyroku połączył i wymierzył im kary łączne pozbawienia wolności: A. S. – 4 (czterech) lat, P. S. (1) 3 (trzech) lat;

5.  okresy pozbawienia wolności oskarżonych określone w pkt V części rozstrzygającej zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych wobec nich w ppkt 4 niniejszego wyroku kar łącznych pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn wskazanych przy okazji rozpoznania apelacji obrońców oskarżonych zmiana wyroku Sądu I instancji w podanym zakresie okazała się konieczna i uzasadniona. Już tylko dość pobieżna analiza art. 91 § 1 k.k. pozwala zauważyć, że przepis ten wymienia cztery przesłanki, od spełnienia których uzależnione jest przyjęcie konstrukcji ciągu przestępstw. Jedną z nich jest tożsamość przepisu stanowiącego podstawę wymiaru kary dla każdego z przestępstw składających się na ciąg. Chodzi zatem, by kwalifikacja prawna każdego z przestępstw nie była identyczna, a o to, by wspólna była podstawa wymiaru kary za każde z nich. W przedmiotowej sprawie tak nie jest, mamy bowiem do czynienia z dwoma czynami kwalifikowanymi z różnych artykułów, gdzie podstawy wymiaru kar są rozbieżne. Czyn popełniony na szkodę D. K. (1) nie może być bowiem uznany za rozbój, a za kradzież kwalifikowaną, o czym szerzej w punktach 3.2. i 3.7. niniejszego uzasadnienia. Wobec tego konieczne stało się także wymierzenie kar jednostkowych tak za przestępstwo kwalifikowane z art. 281 k.k., jak i za przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. Sąd Okręgowy uznał, że kary adekwatne to, w stosunku do A. S. – 2 lata pozbawienia wolności, zaś w stosunku do P. S. (1) – 1 rok pozbawienia wolności. Także zasadnym stało się wymierzenie kar za przestępstwo rozboju, i tak będą to odpowiednio: 4 lata i 3 lata pozbawienia wolności. Na kary te składają się elementy określone w art. 53 k.k., jak znaczny stopień społecznej szkodliwości, użycie noża, działanie wspólnie i w porozumieniu, niskie pobudki. Wymiar poszczególnych kar różni się między sobą tak ze względu na rolę A. S., która proceder zainicjowała, jak również z uwagi na jej działanie w warunkach recydywy. Konieczne stało się również wymierzenie kary łącznej. Sąd zastosował tu zasadę pełnej absorpcji, w związku z art. 4 § 1 k.k., który na to pozwalał i związkiem podmiotowo-przedmiotowym popełnionych czynów. Jest to premia dla sprawców, którzy winni taką formę kary docenić. O przyczynach wymierzenia kar jednostkowych i kar łącznych mowa jest szerzej w punkcie 3.8. niniejszego uzasadnienia. Uwagi odnoszące się do P. S. (1) znajdują odpowiednie zastosowanie także i co do A. S.. W związku z wymierzeniem kar łącznych zaliczenie okresów pozbawienia wolności musiało zostać orzeczone na ich poczet.

W pozostałym zakresie wyrok Sądu Okręgowego należało utrzymać w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Ocena zeznań świadków oraz całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów prowadzi do konstatacji o sprawstwie i winie oskarżonych.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

___________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

_________________________________________________________________________

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

_______________________________________________________________________________

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

O wynagrodzeniu z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 5 w zw. z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Zwalniając oskarżone od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto się na przepisie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.). Oskarżone przebywają w warunkach izolacji, a ich sytuacja materialna nie pozwala na poniesienie kosztów postępowania.

7.  PODPIS

SSA Robert Zdych SSA Piotr Kaczmarek SSA Agata Regulska

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej A. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonej sprawstwa i winy

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej P. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonej sprawstwa i winy

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana