Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 239/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 6 kwietnia 2021 r. sygn. akt III K 3/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

T. B. (1)

karalność oskarżonego

informacja o karalności z KRK z 15 września 2021r.

2085

2.1.1.2.

T. B. (1)

poprawne zachowanie oskarżonego w trakcie pobytu w areszcie śledczym

opinia z Aresztu Śledczego w D. z dnia 4 października 2021r.

2086

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

informacja o osobie z KRK z 15 września 2021r.

Dowód obiektywny podchodzący z Krajowego Rejestru Karnego obrazujący dotychczasową karalność oskarżonego − dowód niekwestionowany przez strony.

opinia z Aresztu Śledczego w D. z dnia 4 października 2021r.

Opinia sporządzona przez uprawnionego przedstawiciela Służby Więziennej opisująca (według standardów opinii o osadzonym) zachowanie oskarżonego w trakcie stosowanego w sprawie tymczasowego aresztowania − dowód niekwestionowany przez strony.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego T. B. (1) adw. K. K. na podstawie art. 438 pkt. 2 i 3 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się popełnienia wszystkich zarzucanych mu w punktach I i III części wstępnej wyroku czynów, pomimo że zebrany w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności wyjaśnienia oskarżonego nieprzyznającego się do winy w zakresie kradzieży z włamaniem przypisanych oskarżonemu w dniach: 14 kwietnia 2019 r., 7 lipca 2019 r., 10 sierpnia 2019 r., 31 sierpnia 2019 r., w dniach pomiędzy 25 a 27 października 2019 r., a także do tego, że brał udział w grupie przestępczej nie pozwalają na niebudzące wątpliwości dokonanie takich ustaleń, a przynajmniej powinny nasuwać niedające się usunąć wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów, przyjęcie iż oskarżony uczynił sobie z popełnionego przestępstwa stałe źródło dochodu, że pełnił znaczącą rolę w grupie przestępczej,

2. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

- art. 4 k.p.k. przez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyć oskarżonego, a w szczególności tego, że oskarżony − przy przypisaniu mu winy za popełnienie wszystkich zarzuconych mu przestępstw - pełnił rolę podrzędną, podobnie jak współpodejrzany S.,

- art. 7 k.p.k. przez dowolną, sprzeczną ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień współoskarżonego D. S. (1), obciążających oskarżonego T. B. (1), nieuwzględnienie tego, że poza wyjaśnieniami mającego interes w obciążaniu oskarżonego D. S. (1), na podstawie których sąd dokonał ustaleń faktycznych w sprawie nie występują inne dowody wskazujące na sprawstwo oskarżonego T. B. (1), dowolną ocenę materiału dowodowego w zakresie uczynienia sobie z kradzieży stałego źródła dochodu, a także uczestniczenia w grupie przestępczej i pełnienia w niej znaczącej roli,

3. rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności orzeczonej w stosunku do oskarżonego T. B. (1), wyrażającą się wymierzeniu kary pozbawienia wolności w rozmiarze 4 lat i 2 miesięcy, niedostateczne uwzględnienie okoliczności łagodzących, nie określenie prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego, która powinna być oceniana jako pozytywna, a także rażącą dysproporcję pomiędzy wysokością kary orzeczonej wobec oskarżonego w stosunku do wysokości kary wymierzonej za te same czyny D. S., co nie spełniało celów jakie kara ta winna spełniać w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1.

Zarzut błędnych ustaleń faktycznych dotyczących niezasadnego zdaniem skarżącego przypisania oskarżonemu sprawstwa kradzieży z włamaniem aut ciężarowych w dniach 14 kwietnia 2019 r., 7 lipca 2019 r., 10 sierpnia 2019 r., 31 sierpnia 2019 r. i w dniach 25 - 27 października 2019 r., jak również zarzut udziału w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu dokonywanie kradzieży aut ciężarowych − ciągników siodłowych marki D.i V. nie jest zasadny. Obrońca konstruuje ten zarzut w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego T. B. (1), który spośród wszystkich przedstawionych mu zarzutów kradzieży aut ciężarowych przyznał się jedynie do 2, to jest do kradzieży dokonanej w dniu 30 marca 2019 r. na parkingu przy stacji paliw (...) w B. oraz do kradzieży dokonanej w dniu 30 listopada 2019 r. na terenie paliw w miejscowości S. na terenie RFN (po której oskarżeni zostali zatrzymani - przypis SA). Takie ustalenia są całkowicie dowolne, bowiem nie uwzględniają całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego. Obrońca bezpodstawnie odrzuca z podstawy ustalania faktów wyjaśnienia współoskarżonego D. S. (1), który składając wyjaśnienia (w śledztwie i na rozprawie) w sposób konsekwentny i spójny ujawnił przestępczy proceder kradzieży ciągników siodłowych dokonywany wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym T. B. w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, o czym świadczą jego szczegółowe wyjaśnienia. Skarżący zupełnie bezpodstawnie dyskredytuje wyjaśnienia złożone przez współoskarżonego D. S. (1) koncentrując się na jego wypowiedzi, że wszystkie te kradzieże przypomniał sobie, natomiast "daty zobaczyłem - dostałem od prokuratury". Przede wszystkim skarżący nie wykazał w żaden sposób, aby D. S. (1) miał fałszywie pomówić o dokonanie tych przestępstw właśnie T. B. (1), wszak nie byli skonfliktowani. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że wszystkie te kradzieże miały miejsce w rzeczywistości, i organy ścigania zgromadziły odpowiednią dokumentację procesową związaną z kradzieżami tych aut. Nie są to zatem wymyślone zdarzenia, nieistniejące w rzeczywistości. Pamiętać należy, że ustalenia faktyczne sąd czyni zgodnie z art. 410 k.p.k. na podstawie całokształtu zebranego i ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a więc również na podstawie dowodów nieosobowych − dokumentów, które to dowody w oparciu o zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.), domniemania niewinności (art. 5 k.p.k.), swobodnej oceny (art. 7 k.p.k.) ocenia, jednym dowodom dając wiarę, a innym tej wiary odmawiając. Nie istnieje przepis procesowy, który zabraniałby oparcia ustaleń faktycznych także wyłącznie na jednym dowodzie − w tym i na dowodzie z pomówienia oskarżonego. To prawda, że taki dowód wymaga szczególnej staranności w jego ocenie i weryfikacji możliwymi innymi dowodami pośrednimi wskazującymi na prawdziwość wypowiedzi. W przedmiotowej sprawie sąd I instancji prawidłowo dał wiarę wyjaśnieniom D. S. (1) w zakresie współudziału w dokonaniu wszystkich zarzuconych im kradzieży z włamaniem, a także udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, gdyż wyjaśnienia D. S. (1) należy ocenić jako wyjaśnienia w pełni wiarygodne. Jego wypowiedzi w części, w której do zarzucanych przestępstw przyznał się także oskarżony T. B. (1) są ze sobą zbieżne, precyzyjnie opisują rolę poszczególnych oskarżonych, z których to wyjaśnień wynika, że to właśnie oskarżony T. B. (1) był organizatorem przestępczego procederu, załatwiał dokumenty, wskazywał miejsca kradzieży, otwierał zamki samochodów i zmieniał tablice rejestracyjne. Nie budziły wątpliwości również te wyjaśnienia, w których D. S. (1) wskazywał, iż oskarżony T. B. (1) pokrywał koszty i wypłacał 1000 euro wynagrodzenia za skradziony i przewieziony pojazd. Warto wskazać, że ustalenia Sądu I instancji o współudziale T. B. (1) w dokonanych kradzieżach mają wsparcie w innych obiektywnych dowodach − z dokumentów. Przytoczyć tu można oględziny monitoringu ze stacji paliw z 31 sierpnia 2019 r. na których zarejestrowano jadący kradziony zestaw pojazdów, o którym wyjaśniał współoskarżony D. S. (1) (karta 912 − 913). Dalej z analizy monitoringu na stacji paliw BP w S. z 31 sierpnia 2019 r. około 21.30 -22.00, wynika że wjeżdża czarne B. (...), które następnie jest widziane jak pilotuje skradziony zestaw ciężarowy, który odjeżdża w kierunku autostrady (...) (karta 715). Z kolei 27 października 2019 r. na monitoringu stacji (...) został zarejestrowany D. S. (2), który to posługiwał się wówczas sfałszowanym dokumentem o wyróżniku (...) 603 ( k.721). Również 27 października 2019 r. około godziny 2.03 na autostradzie (...) zarejestrowano samochód S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) − o którym wyjaśniał współoskarżony, a o godz. 2 .13 samochód V. (...) , a o godz. 2:27 drugie V. (...) - skradzione samochody. Jeśli powiąże się te ustalenia wynikające z obiektywnych dowodów z wyjaśnieniami złożonymi przez współoskarżonego D. S. (1) to nie ulega wątpliwości, że jego wypowiedzi należało uznać za w pełni wiarygodne, rzeczywiście oddające prawdziwy przebieg zdarzeń. Warto wspomnieć, że współoskarżony w sposób szczery wyjaśnił (karta 767), że w przestępczym procederze prócz T. B. (1) występowały także 3 inne osoby i wskazał L. K. , kolejnego L., którego nazwiska nie znał, R. D., który przywiózł go ciągnikiem siodłowym na rosyjskich numerach z Litwy do RFN - u i co istotne również sam oskarżony T. B. (1) wyjaśniał o R. imieniem D., przy czym wskazywał inny zakres zadań. Współoskarżony D. S. (1) na okazanym monitoringu potwierdził, iż występuje i on i T. B. (1), a wreszcie istotną okolicznością jest stwierdzenie, że oskarżony T. B. mówił że od 2 lat "miał dobry interes związany z kradzieżą aut". Ta ostatnia okoliczność jest istotna także dla prawidłowych ustaleń dotyczących przestępstwa udziału w zorganizowanej grupie przestępczej i pochodzącego z tego procederu stałego źródła dochodu. Argumenty podniesione w apelacji jakoby brak było dowodów wskazujących na udział oskarżonego T. B. w grupie przestępczej nie są przekonywujące. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, iż oskarżony brał udział w grupie przestępczej, w której prócz obu oskarżonych występowały inne nieustalone osoby. Dobitnie to wynika z wiarygodnych w tym względzie wyjaśnień D. S. (2), który m.in. na karcie 98 wskazał, że na kradzież 30 listopada jechał z R. D. i był to człowiek T., "oni obaj odjeżdżali z miejsca kradzieży". To oskarżony „załatwił D. S. (2) litewski dokument tożsamości na który ten ostatni kupował w Polsce Via-toll , za wszystko płacił T.. To oskarżony telefonicznie kontaktował się z mężczyzną i wykonywał jego polecenia. Na karcie 439 D. S. (1) wskazał, że gdy zawiózł dwa skradzione w okolicach W. tiry do Czech, w pobliże P. to przyjechał po niego kolega T. samochodem marki B. (...) na berlińskich rejestracjach. Już choćby z tych wypowiedzi wynika, że w proceder kradzieży aut była zaangażowana większa nieustalona liczba osób, które miały określone zadania, sposób kontaktowania się. Jeśli uwzględni się łatwość popełnionych przestępstw, szybkość przemieszczania się oraz ukrycia skradzionych pojazdów to nie ulega wątpliwości, że były to działania zorganizowane nie tylko przez obu oskarżonych, ale także przy współudziale innych ściśle powiązanych ze sobą osób. Dość przytoczyć wyjaśnienia współoskarżonego, który wskazywał że na kradzież aut jechali z gotowymi dokumentami pojazdu i tablicami rejestracyjnymi. Okoliczności te w sposób jednoznaczny dowodzą istnienia zorganizowanej grupy przestępczej nakierowanej na kradzież samochodów ciężarowych. Okoliczność, iż współoskarżony nie znał wszystkich członków grupy świadczy tylko o jej dobrym zorganizowaniu i dużym stopniu konspiracji działania. Jest to charakterystyczna cecha współczesnych grup przestępczych, które działają (w odróżnieniu od dawnych) najczęściej bez użycia siły i przemocy, za to w sposób bardzo wyspecjalizowany do określonych czynności wykonywanych przez poszczególnych członków grupy. Np. w orzeczeniu Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 2021-01-25 II AKa 282/19 czytamy „ Zorganizowany charakter grupy przestępczej nie sprowadza się wyłącznie, a nie jest to też immamentna cecha tej organizacji, do hierarchicznej jej struktury. Zorganizowana grupa przestępcza nie musi opierać się na relacjach pionowych między jej członkami i podporządkowaniu jednych członków drugim. Zorganizowany charakter grupy przestępczej polega bowiem przede wszystkim na powtarzalnych schematach zachowań opracowanych w ramach takiej grupy, które wykorzystywane są przy popełnianiu przestępstw. W ramach takich schematów poszczególnym członkom grupy przydzielane są określone zadania, które wykonywane są samodzielnie albo pod kontrolą innych jej członków. Istnienie takich szablonów organizacyjnych ułatwia popełnianie przestępstw, ponieważ za każdym razem odtwarzany zostaje uprzednio już zaplanowany, wyuczony i utrwalony mechanizm działania”. Sąd Odwoławczy podzielając to stanowisko uznał, iż działania T. B. (1) i D. S. (1) świadczą o wypełnieniu znamion tego typu czynu zabronionego.

Ad. 2.

Nie stwierdza Sąd Odwoławczy naruszenia przepisów procesowych to jest art. 4 k.p.k., a także art. 7 k.p.k. Wbrew twierdzeniom obrońcy w tym układzie procesowym, w którym występował oskarżony T. B. (1) i D. S. (1) wiodącą rolę pełnił oskarżony T. B.. Sąd wszak nie przypisał mu, iż to on kierował zorganizowaną grupą przestępczą a jedynie był członkiem takiej grupy, przy czym niewątpliwie w układzie ze współoskarżonym pełnił rolę wiodącą. Aby nie powtarzać, wskazać należy, że to ten oskarżony decydował o miejscu kradzieży, dysponował dokumentami pojazdów które mają być skradzione, wreszcie ponosił koszty związane z przestępczym procederem płacąc za dokument tożsamości współoskarżonego, za możliwość przejazdu autostradą systemie Via-toll, wreszcie wypłacał współoskarżonemu wynagrodzenie w kwocie 1000 EUR za skradziony i przewieziony pojazd. Skarżący nie przedstawił także żadnych przekonywających argumentów (poza przywołaniem obszernego orzecznictwa sądowego) jakoby sąd przekroczył granice swobodnej oceny dowodów i naruszył art. 7 k.p.k. Zatem za zupełnie nietrafny należało uznać zarzut obrazy przepisów postępowania, a w szczególności art. 7 k.p.k. polegający (zdaniem skarżącego) na błędnym uznaniu współsprawstwa oskarżonego. Apelujący jakkolwiek zarzucił obrazę art. 7 k.p.k. dotyczącego swobodnej oceny dowodów to nie wskazał jakich to zasad oceny dowodów wynikających z tego przepisu dopuścił się sąd I instancji. Nie sposób tego doczytać także z uzasadnienia apelacji. By skutecznie podważyć prawidłowość poczynionych przez sąd ustaleń faktycznych skarżący winien w pierwszej kolejności (jeżeli zarzuca naruszenie zasad oceny dowodów) wykazać w sposób przekonujący, wsparty określonym dowodem lub okolicznością niekwestionowaną w sprawie - a nie orzecznictwem sądowym czy poglądami nauki, iż sąd oceniając określone źródło dowodowe dopuścił się błędu w zakresie odczytania relewantnej treści dowodowej, dokonania nieuprawnionej nadinterpretacji treści dowodu, bądź też wyprowadzenia wniosków sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania czy też wskazaniami wiedzy naukowej. Takich okoliczności w sformułowanym zarzucie i w uzasadnieniu apelacji brak.

Ad.3.

Podniesiony zarzut orzeczenia kar jednostkowych jako rażąco surowych jest nietrafny. Orzeczona kara za przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. na poziomie 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności nie może być uznana za karę rażąco niewspółmiernie surową. Jest to kara orzeczona raczej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia ( do 10 lat). Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku − uzasadnieniu wskazał na istnienie okoliczności obciążających, które były powodem i miały wpływ na wymiar tak orzeczonej kary. Chodzi tu o znaczną społeczną szkodliwość czynu, wysoką wartość skradzionego mienia, dużą ilość skradzionych pojazdów, fakt działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz znacząca rola oskarżonego w popełnionych przestępstwach. Wobec oskarżonego okolicznością wysoce obciążającą było uczynienie z popełnianych przestępstw stałego źródła dochodu. Sąd I instancji brał pod uwagę także okoliczności łagodzące jaką w przypadku oskarżonego była dotychczasowa niekaralność sądowa. Analiza uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wskazuje, że sąd prawidłowo ocenił okoliczności pozytywne, które stwierdził po stronie oskarżonego przy czym przewaga okoliczności obciążających powodowała, że orzeczony wymiar kary był trafny i adekwatny do wagi popełnionego czynu.

Niezasadny jest również zarzut, iż orzeczono rażąco surową karę za przestępstwo udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Orzeczona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności w żaden sposób nie nosi cech kary rażąco surowej. Za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. wymierzono karę w granicach dolnego ustawowego zagrożenia, która jawi się jako kara sprawiedliwa.

Co do kary łącznej 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności to zarzut rażącej surowości wymierzonej kary również jest nietrafny. Kara łączna może być wymierzona od najsurowszej kary jednostkowej do sumy kar jednostkowych. W przedmiotowej sprawie kara łączna oscylowała zatem w granicach od 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności do 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Już z samego tego faktu wymierzona kara łączna w granicach połowy sądowego wymiaru kary nie może być uznana za karę rażąco surową. Pamiętać należy, że w toku postępowania odwoławczego Sąd Odwoławczy nie może zmienić kary czy jej wymiaru tylko dlatego, że ma inne przekonanie, że mogłaby być wymierzona kara łagodniejsza, lub surowsza albo innego rodzaju, a orzeczenia reformatoryjnego w tym zakresie może dokonać wyłącznie wtedy, kiedy kara wymierzona za poszczególne przestępstwa czy też kara łączna razi swą niesprawiedliwością (tak m. in.: wyrok SN z dnia 16 lutego 2009r., II K 132/05, LEX nr 725034). W niniejszej sprawie sytuacja taka nie zachodzi. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że tylko wtedy możliwa jest korekta wyroku sądu I instancji w zakresie wymiaru kary, kiedy zaakceptowanie kary orzeczonej przez sąd I instancji czyniłoby to orzeczenie niesprawiedliwym. W przedmiotowej sprawie tak oczywiście nie jest, oskarżony dopuścił się szeregu czynów przestępczych, na szkodę różnych osób, naruszając w ten sposób szereg dóbr prawnie chronionych. Twierdzenie zatem, że wymierzona kara łączna 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności przy wskazanych wyżej okolicznościach negatywnych dla tego oskarżonego jest oczywiście nietrafne. Również nietrafny jest argument, że sąd zróżnicował w sposób niesprawiedliwy wymiar kary orzeczonej wobec obu współoskarżonych skoro działali i popełniali przestępstwa wspólnie i w porozumieniu. Przede wszystkim pamiętać należy, że karę należy indywidualizować wobec każdego sprawcy. I nie jest tak jak sugeruje obrońca, że udział każdego skazanego w tym postępowaniu sprawcy jest jednakowy. Przeciwnie sąd, co wyżej podniesiono prawidłowo ustalił, iż rola T. B. (1) była wiodąca w stosunku do D. S. (1), ponadto tylko ten drugi przyznał się do zarzucanych mu czynów podczas początkowych czynności śledczych, czym niewątpliwie przyczynił się do wykrycia przestępstw. Takich okoliczności nie stwierdza się u oskarżonego T. B., stąd konieczne było zróżnicowanie wymiaru orzeczonych kar jednostkowych i kar łącznych.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku, wyeliminowanie z opisu czynu z pkt. I kradzieży dokonanych w dniach 14 kwietnia 2019 r., w dniu 7 lipca 2019 r., w dniu 10 sierpnia 2019 r., w dniu 31 sierpnia 2019 r., w dniach pomiędzy 25 a 27 października 2019 r. i wymierzenie oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu w punkcie III wyroku czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na okoliczność, iż sąd I instancji prawidłowo ustalił udział oskarżonego T. B. (1) we wszystkich przypisanych mu kradzieżach z włamaniem do aut ciężarowych, które to ustalenia w całości aprobuje Sąd Odwoławczy wniosek oskarżonego o wyeliminowanie części dokonanych kradzieży z przypisanego przestępstwa jest oczywiście bezzasadny i nie znajduje żadnego umocowania faktycznego jak i prawnego. Stąd też całkowicie niezasadny byłby wniosek o obniżenie wymierzonej oskarżonemu kary i orzeczenie jej w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, albowiem brak ku temu jakichkolwiek podstaw. Wniosek alternatywny o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania jest również oczywiście bezzasadny, a wskazać przy tym należy że skarżący składając taki wniosek nie podał żadnych argumentów, które wniosek przynajmniej formalnie by uzasadniały. W świetle obecnych przepisów jedyną podstawą mogą być okoliczności wynikające z art. 437 § 2 k.p.k., a sprowadzające się do 3 wskazanych w tym przepisie okoliczności: wystąpienie przesłanek z art. 439 § 1 k.p.k., zaistnienie sytuacji określonej w art. 454 k.p.k. lub też konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości. Żadna z tych okoliczności w przedmiotowej sprawie nie zachodzi, a zatem niemożliwe było uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd Odwoławczy w badanej sprawie nie stwierdził występowania okoliczności wynikających z art. 439 k.p.k. 440 k.p.k. i 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy w całości utrzymał wyrok Sądu I instancji zarówno w zakresie sprawstwa czynów przypisanych oskarżonemu w pkt. I części rozstrzygającej co do przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. i związku z art. 65 § 1 k.k. i wymierzonej kary 3 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności, w zakresie przestępstwa przypisanego w pkt. II części rozstrzygającej za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i wymierzenie kary 10 miesięcy pozbawienia wolności, a także w zakresie kary łącznej orzeczonej w pkt. III części rozstrzygającej wyroku wymiarze 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczenie Sądu Odwoławczego pozostawiło w mocy rozstrzygnięcie sądu I instancji wydane na podstawie art. 46 § 1 k.k. dotyczące obowiązku naprawienia szkody, zaliczenia na poczet kary okresu tymczasowego aresztowania (pkt. VIII) oraz rozstrzygnięcia co do kosztów procesu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku w zakresie podniesionych zarzutów i wniosków zawartych w apelacji doprowadziła do stwierdzenia, iż sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób bardzo rzetelny, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie zarzuconych oskarżonemu przestępstw, przy czym ustalenia te wynikają z prawidłowo dokonanej oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów osobowych i dowodów z dokumentów. Ocena ta uwzględnia zasady wynikające z art. 410 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., których to przepisów jak wynika z wcześniejszej części uzasadnienia (sekcja 3) sąd I instancji nie naruszył. Skoro argumenty podniesione w apelacji nie mogły być uwzględnione to należało utrzymać w mocy rozstrzygnięcie dotyczące przesądzenia o sprawstwie winie oskarżonego T. B. (1). Wymierzone kary jednostkowe, w tym w szczególności kara za czyn związany z kradzieżami samochodów orzeczona w wysokości 3 lat i 8 miesięcy jest karą która właściwie odnosi się do wysokiego stopnia szkodliwości społecznej popełnionego czynu oraz dużego stopnia zawinienia tego oskarżonego. Nie budzi zastrzeżeń również kara wymierzona za przestępstwo udziału w zorganizowanej grupie przestępczej - 10 miesięcy pozbawienia wolności - bliżej dolnego niż maksymalnego ustawowego zagrożenia. W tej sytuacji orzeczenie kary łącznej na poziomie 4 lat i 2 miesięcy nie tylko, że mieści się w granicach określonych w przepisach art. 85 § 1 k.k. art. 86 § 1 k.k. ,ale również uwzględnia zasady wymiaru kary łącznej określone w art. 85 a k.k., który to przepis przecież stanowi, że orzekając karę łączną sąd bierze przede wszystkim pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć stosunku do skazanego, ale także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W przedmiotowej sprawie w zakresie oskarżonego T. B. (1) istotny jest zwłaszcza ten drugi element kary, albowiem ilość dokonanych kradzieży oraz wartość skradzionego mienia jest na tyle duża, że kara musi być odpowiednio surowa, adekwatna do wagi popełnionego czynu. Wymierzona przez sąd I instancji kara łączna spełnia te cele i czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonego T. B. (1) z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa głównie z uwagi na fakt orzeczonej kary izolacyjnej i brak majątku.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. B. (1) adw. K. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie dotyczące kradzieży samochodów dokonanych w dniach 14 kwietnia 2019 r. ,7 lipca 2019 r., 10 sierpnia 2019 r., 31 sierpnia 2019 r., w dniach pomiędzy 25 a 27 października 2019 r. ,rozstrzygnięcie co do wymiaru orzeczonej kary łącznej.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana