Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

1.na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawcę

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 253/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 10 maja 2023r., sygn. akt III Ko 127/23 dotyczący A. S.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Sąd Apelacyjny nie poczynił nowych ustaleń faktycznych

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Pełnomocnik A. S. adw. K. G. zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu w całości i wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach IPN i poczynienie ustaleń faktycznych jedynie w oparciu o wybrane przez Sąd okoliczności, bez odniesienia ich do realiów niniejszej sprawy oraz kontekstu historycznego,

2. naruszenie prawa materialnego mające wpływ na treść orzeczenia to jest art. 8 ust. 5 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie, że:

a) działalność represjonowanego stanowiła zaprzeczenie działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego,

3. naruszenie prawa materialnego mające wpływ na treść orzeczenia to jest art. 8 ust. 5 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r., o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że wstąpienie represjonowanego w szeregi MO do pełnienia służby w okresie od 1944 r. do 1945 r., a kolejno w 1948 r. wyłącza możliwość uzyskania przez niego zadośćuczynienia za wykonanie wobec niego kary pozbawienia wolności.

☒ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad.1.

Zdaniem Sądu Odwoławczego podniesiony zarzut obrazy art. 7 k.p.k. w zakresie ustaleń faktycznych jest całkowicie nietrafny, albowiem w świetle zebranych w sprawie dowodów, sąd I instancji prawidłowo ustalił istotne w sprawie okoliczności faktyczne, które przecież nie są kwestionowane przez skarżącego. Sąd meriti ustalił bowiem, że ojciec wnioskodawcy w 1942 r. wstąpił w szeregi Armii Krajowej i w organizacji tej pozostawał do 1944 r., zaś po wyzwoleniu w 1944 r. wstąpił w szeregi Milicji Obywatelskiej skąd w październiku 1945 r. na własną prośbę został zwolniony. Sąd ustalił następnie, że w sierpniu 1946 r. E. S. osiedlił się wraz z rodziną w K. i rozpoczął pracę w Milicji Obywatelskiej na stanowisku kierownika konsumu, w której to służbie pozostawał do 1948 r. Sąd I instancji ustalił także, że wobec ojca wnioskodawcy było prowadzone postępowanie karne mocą którego E. S. został skazany wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu z 22 marca 1951 r. w sprawie o sygnaturze Sr 140/51 na karę 4 lat więzienia, a karę tą odbywał od 27 października 1950r. do 24 kwietnia 1953 roku. Sąd ustalił także, że E. S. skazany był za czyn określony w art. 4 § 1 i 2 Dekretu z 26 października 1949 r. oraz za czyn z art. 22 Dekretu z 13 czerwca 1946 r., przy czym in concreto ustalił, iż podstawą skazania było przechowywanie w domu akt służbowych stanowiących tajemnicę państwową, a także negatywne wypowiedzi o władzy socjalistycznej wypowiadane w mieszkaniu A. C. w maju 1950 r. Sąd I instancji ustalił także, że postanowieniem z 6 lutego 2023 roku w sprawie III Ko 721/22 Sąd Okręgowy we Wrocławiu stwierdził nieważność wyroku Wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu z 22 marca 1951 r. w sprawie Sr 140/51 w oparciu o art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec Osób Represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Z ustaleń Sądu I instancji wynika nadto, że warunki więźniów były ciężkie, a pobyt w izolacji był traumatycznym przeżyciem dla E. S., który po opuszczeniu więzienia zaczął nadużywać alkoholu, próbował popełnić samobójstwo, nie mógł utrzymać stałej pracy i był schorowany. W istocie zatem sąd I instancji ustalił wszystkie fakty istotne dla merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy, dodać nadto należy że fakty co do zasady zgodnie z wnioskiem złożonym przez wnioskodawcę.

Ad. 2 i 3

Postawiony zarzut obrazy prawa materialnego to jest art. 8 ust.5 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego należy uznać za słuszny, przy czym wskazać wypada, że obraza tego przepisu wynikała z wadliwego przyjęcia przez sąd I instancji, iż praca w Milicji Obywatelskiej w okresie ustalonym przez Sąd, a priori wyklucza możliwość zasądzenia zadośćuczynienia, bowiem zachodzą warunki do zastosowania art. 8 ust. 5 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r., o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Takie rozumienie tego przepisu jest oczywiście wadliwe. W przedmiotowej sprawie najważniejsze jest jednak postanowienie wydane w dniu 6 lutego 2023 roku przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu stwierdzające nieważność wyroku Wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu z dnia 22 marca 1951r. sygn. akt Sr 140/51. Postanowienie to jak wynika z jego treści wydano na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec Osób Represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Postanowienie to jest prawomocne i wywołuje skutek określony w artykule 8 ust.1 tejże ustawy, który stanowi że „osobie wobec której stwierdzono nieważność orzeczenia…., przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wydania lub wykonania orzeczenia albo decyzji. W razie śmierci tej osoby uprawnienie to przechodzi na małżonka, dzieci rodziców. Właśnie ten przepis w przedmiotowej sprawie musi znaleźć pozytywne zastosowanie, albowiem mocą prawomocnego orzeczenia Sądu Okręgowego we Wrocławiu stwierdzono nieważność orzeczenia stalinowskiego, a to w związku z działalnością osoby, której ten wyrok dotyczył na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. W obecnym postępowaniu nie wolno było zatem ustalać, że takowej działalności ojciec wnioskodawcy nie prowadził, bowiem wskazane wyżej postanowienie (jakkolwiek z lakonicznym uzasadnieniem), przesądziło o to prowadzeniu działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Innymi słowy obecny sąd rozstrzygający o wysokości zadośćuczynienia związany jest przesądzeniem prawnym Sądu, który stwierdził nieważność orzeczenia Wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu z 22 marca 1951r. Oczywiście rację ma sąd I instancji, że w świetle art. 8 ust. 5 ustawy lutowej przepisów o odszkodowaniu i zadośćuczynieniu nie stosuje się do osób, których działalność w okresie będącym podstawą stwierdzenia nieważności stanowiła zaprzeczenie działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Rzecz jednak w tym, że przepis ten nie zawiera definicji działalności stanowiącej zaprzeczenie działania niepodległościowego. Zarówno literatura przedmiotu jak i też dostępne orzecznictwo sądowe wskazują, że ust. 5 tego przepisu jako wyjątek od zasady przyznawania odszkodowania i zadośćuczynienia musi być interpretowany ściśle (jak każdy wyjątek od reguły), a zatem należałoby wskazać uzasadnione argumenty, że praca w Milicji Obywatelskiej stanowiła w sposób oczywisty zaprzeczenie działalności niepodległościowej. Takiego stwierdzenia nie sposób poczynić, bo gdyby tak rzeczywiście było to stosowna zmiana w ustawie zostałaby wprowadzona. W ocenie Sądu Odwoławczego sama służba w MO bez wykazania konkretnych zachowań funkcjonariusza przeciwko osobom walczącym o niepodległy byt Państwa Polskiego nie jest wystarczająca do odmówienia odszkodowania czy też zadośćuczynienia, skoro jednocześnie stwierdzono o skazaniu ojca wnioskodawcy w okolicznościach i warunkach określonych w art. 1 § 1 ustawy lutowej. Dostępne orzecznictwo sądów apelacyjnych i SN w tej problematyce wskazuje, iż wykluczeniem przyznania odszkodowania jest ustalenie, że osoba ubiegająca się o odszkodowanie lub zadośćuczynienie była świadomym i tajnym współpracownikiem służby bezpieczeństwa – zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach II AKa 374/10, LEX nr 785452, np. działalność przestępcza – zobacz wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie II AKa 150/22, LEX 3447219, osoby będące tajnymi świadomymi współpracownikami, byli członkowie kierownictwa PZPR oraz wszyscy inni, których działalność była zaprzeczeniem działalności patriotycznej – zobacz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach II AKa 429/10, także każda działalność przestępcza w zakresie przestępstw pospolitych na szkodę innych obywateli – wyrok Sądu Najwyższego z 19 kwietnia 2023 w sprawie I KA 21/22, „działalność polegająca na zwalczaniu opozycji demokratycznej jak również działalność jawnie wspierającą ówczesne władze komunistyczne, co oznacza że przepis (art. 8 ust. 5 ustawy lutowej – przypis SA) miałby zastosowanie do tych, którzy w okresie od 1 stycznia 1944 do 31 grudnia 1989 r. byli funkcjonariuszami służby bezpieczeństwa, a także milicji obywatelskiej (do 14 grudnia 1954 r.) zwalczających przeciwników władz PRL- u oraz że zajmowali wysokie stanowiska w ówczesnym aparacie władzy, aparacie partyjnym jak również do tych, którzy byli osobowymi źródłami informacji dla ówczesnych organów bezpieczeństwa – jak tajni współpracownicy lub kontakty operacyjne”– wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 29 czerwca 2023 roku II AKa 8/23 , LEX 3610872. We wszystkich tych judykatach mowa jest jednak o tym, że to konkretna działalność osoby ubiegającej się o odszkodowanie jest zaprzeczeniem działalności patriotycznej. Zresztą wynika to z gramatycznej wykładni art.8 ust. 5 ustawy lutowej. W przedmiotowej zaś sprawie żadnej takiej działalności prowadzonej przez E. S. nie wykazano, dlatego też błędne było zastosowanie wobec niego art. 8 ust.5 ustawy ludowej i w tym zakresie sąd I instancji dopuścił się obrazy prawa materialnego niewłaściwie interpretując pojęcie „działalności” stanowiącej zaprzeczenie działalności na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego.

Wniosek

Wskazując na powyższe zarzuty pełnomocnik wniósł o :

I. na podstawie art. 427 § 1 i art. 437 § 2 k.p.k. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwoty 2 500 000, 00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, a ewentualnie:

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Niezależnie od powyższych wniosków wniósł o:

zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek pełnomocnika wnioskodawcy, co do zasądzenia zadośćuczynienia okazał się zasadny, ale tyko w części tj. do wysokości zasądzonego zadośćuczynienia w kwocie 300.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku. Z niekwestionowanych ustaleń wynika, że ojciec wnioskodawcy odbył w ramach kary 4 lat więzienia 910 dni, co stanowi około 30 miesięcy pozbawienia wolności. Uwzględniając trudne warunki bytowe, długotrwały okres niezasadnego pozbawienia wolności, ale także mając na uwadze znaczny upływ czasu od przedmiotowych zdarzeń oraz praktykę orzeczniczą w podobnych sprawach Sąd Apelacyjny we Wrocławiu uznał, iż zasadnym zadośćuczynieniem należnym od Skarbu Państwa będzie kwota 300.000 zł, albowiem z jednej strony kwota ta jest godną rekompensatą za wyrządzone krzywdy, a z drugiej strony nie może być uznana za nadmierne wzbogacenie się wnioskodawcy.

W tym miejscu należy wskazać na ugruntowane orzecznictwo Sądu Najwyższego, które dotyczy wysokości zadośćuczynienia należnego osobom, które były pozbawione wolności w okresie państwa komunistycznego. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2019 r. V KK 263/18 ,LEX nr 2615849 "Zawarte w dyspozycji przepisu art. 445 § 1 k.c. - sformułowanie "suma odpowiednia" ma charakter nieokreślony, stąd jej ustalenie pozostaje w granicach swobodnego uznania sędziowskiego ....", wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2014 r. III CSK 69/13 LEX nr 1463872 - "Ze względu na niewymierność krzywdy, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy pozostawione zostało sądowi, który w tym zakresie dysponuje większą swobodą, niż przy ustalaniu szkody majątkowej i sumy potrzebnej do jej naprawienia, co sprawia, że korygowanie przez sąd wyższej instancji wysokości zasądzonego zadośćuczynienia uzasadnione jest jedynie wtedy, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego wysokość, jest ono niewspółmiernie nieodpowiednie do doznanej krzywdy".

Sąd Apelacyjny podziela powyższe poglądy i uznając, że wysokość zasądzonego zadośćuczynienia jest właściwym wyrównaniem wyrządzonej wnioskodawcy krzywdy i cierpienia. Wysokość zasądzonego zadośćuczynienia jest indywidualnie oceniana przez pryzmat okoliczności indywidualnej sprawy i przez określony skład orzekający.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Brak było podstaw do podjęcia działań z urzędu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

W przedmiotowej sprawie brak było podstaw do podejmowania czynności z urzędu, albowiem przeprowadzone przed sądem I instancji postępowanie, a zwłaszcza postępowanie dowodowe było prawidłowe bez jakichkolwiek uchybień formalnych czy dowodowych, przeprowadzone dowody pozwalają na wydanie merytorycznej decyzji rozstrzygającej wniosek o zasądzenie zadośćuczynienia. Jakkolwiek sąd I instancji nie określił wysokości należnego zadośćuczynienia, albowiem żądanie na podstawie art. 8 ust 5 ustawy lutowej w całości oddalił to wielkość odniesionej przez ojca wnioskodawcy krzywdy, można wyprowadzić z dowodów przedstawionych przez wnioskodawcę, a ujawnionych w toku postępowania sądowego.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu:

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w pkt I części rozstrzygającej:

a) zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego we Wrocławiu na rzecz wnioskodawcy A. S. 300 000 /trzysta tysięcy/ złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku, tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy i cierpienia wynikłe z wykonania w okresie od 27 października 1950 roku do 24 kwietnia 1953 roku kary 4 lat więzienia orzeczonej wobec ojca wnioskodawcy E. S. wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu z dnia 22 marca 1951 roku, sygn. akt Sr 140/51;

b) dalej idące żądanie wnioskodawcy oddala;

II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

Zwięźle o powodach zmiany

Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego oddalające w całości żądanie zasądzenia zadośćuczynienia za niesłuszne pozbawienie wolności ojca wnioskodawcy nie mogło się ostać. Zapadło ono bowiem z rażącym naruszeniem zasad odpowiedzialności Skarbu Państwa wobec osób, których niesłusznie pozbawiono wolności. Co do wysokości zasądzonego zadośćuczynienia należy odesłać do argumentów podniesionych w sekcji Ad 3. 1 - Wnioski.

Za zupełnie nieprzekonywające i całkowicie oderwane od rzeczywistości należało uznać żądanie skarżącego wnioskodawcy zasądzenia 2.500.000 zł. Oczywiście wnioskodawca ma prawo do subiektywnej oceny należnego zadośćuczynienia, ale nie oznacza to, że musi się to spotkać z akceptacją jedynie uprawnionego do zasądzenia odszkodowania organu jakim jest sąd powszechny.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy 240 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym;

stwierdza, że Skarb Państwa ponosi koszty procesu za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

SSA Bogusław Tocicki SSA Jarosław Mazurek SSA Janusz Godzwon

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy A. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia w zakresie zadośćuczynienia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana