Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2025 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Jarosław Mazurek (spr.)

Sędziowie: SA Agata Regulska

SA Andrzej Kot

Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz

przy udziale prokuratora Prokuratury (...)we W.Pawła Muchy

po rozpoznaniu 29 stycznia 2025 r. sprawy

D. S. (1) oskarżonej o czyn z art. 258 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

T. J. oskarżonego o czyn z art. 258 § 1 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 62 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

M. J. (1) oskarżonej o czyn z art. 258 § 1 k.k., art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez wszystkich oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 23 lutego 2024 r. sygn. akt III K 401/22

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec T. J. w ten sposób, że:

1.  uniewinnia oskarżonego od popełnienia przestępstw opisanych w punkcie XX i XXIV części wstępnej wyroku, a kosztami postępowania w tej części obciąża Skarb Państwa,

2.  przyjmuje, że pozostałe czyny przypisane oskarżonemu w pkt. VII części rozstrzygającej wyroku stanowią ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu T. J. karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i 2 k.k. karę grzywny w wysokości 450 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł,

3.  stwierdza utratę mocy kary łącznej pozbawienia wolności i kary łącznej grzywny orzeczonych w pkt. X części dyspozytywnej wyroku,

4.  w pkt. XI części rozstrzygającej wyroku dotyczącego obowiązku naprawienia szkody eliminuje rozstrzygnięcie o zasądzeniu kwoty 305.000 koron czeskich na rzecz M. P.;

II.  zmienia zaskarżony wyrok wobec M. J. (1) w ten sposób, że wymierzoną oskarżonej w pkt. XXIV karę łączną pozbawienia wolności obniża do roku i 6 (sześciu) miesięcy, zaliczając na jej poczet na podstawie art. 63 § 1 k.k. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 9 sierpnia 2021 r. godz. 6:00 do dnia 9 sierpnia 2021 r. godz. 8:45;

III.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok wobec T. J., M. J. (1) oraz wobec D. S. (1) utrzymuje w mocy;

IV.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 października 2023 r w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy oskarżonemu T. J. orzeczone wobec niego w pkt VI i VIII części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i kary grzywien oraz karę pozbawienia wolności i grzywny orzeczone w pkt I. 2. tego wyroku i wymierza T. J. karę łączną 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 700 (siedmiuset) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) zł;

V.  zasądza od oskarżonych T. J., D. S. (1) oraz M. J. (1) na rzecz Skarbu Państwa po 6,66 zł tytułem wydatków postępowania odwoławczego oraz wymierza:

- D. S. (1) opłatę w wysokości 12.600 zł za II instancję,

- T. J. opłatę w wysokości 14.600 zł za obie instancje,

- M. J. (1) opłatę w wysokości 6.300 zł za obie instancje.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny odstąpił od sporządzania uzasadnienia wydanego wyroku na formularzu UK 2, albowiem zastosowanie tego formularza z uwagi na skomplikowany charakter sprawy, czyniłoby uzasadnienie formularzowe nieczytelnym i trudnym do zrealizowania obowiązku wynikającego z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433 § 1 i 2 k.p.k. i mogłoby naruszać prawo strony do rzetelnego procesu w kontekście art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności (art. 91 ust. 2 Konstytucji RP).

Prokuratura (...)we W.oskarżyła:

D. S. (1) o to, że:

I. w okresie od czerwca 2019 roku do października 2021 roku we W. i innych miastach na terenie Polski, na terenie Republiki Czeskiej oraz na terenie Republiki Federalnej Niemiec brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez wprowadzenie ich w błąd, podawanie się za osoby bliskie celem wyłudzenia pieniędzy w znacznych kwotach, w której uczestniczyli także: D. K., T. J., M. J. (1), A. B. (1) i inne osoby,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

II. w dniach 25 i 26 września 2019 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, w B., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie I, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła obywatela Niemiec – K. V. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości nie mniejszej niż 75 000 euro, to jest 315 000zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polski rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając w błąd, podając się za najbliższą osobę, nakłoniła go do wydania złotych monet i gotówki nie mniejszej niż 75 000 euro,

tj. o czyn z art. 286 §1 k.k. i w zw. z art. 294 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k.

III. w dniu 8 listopada 2019 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, w M., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie I, wspólnie i w porozumieniu z T. J. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła obywatelkę Niemiec – F. H. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wartości nie mniejszej niż 15 000 euro, to jest 63 000zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polski rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej najbliższą osobę, nakłoniła ja do wydania pieniędzy w kwocie 1000 euro i biżuterii o wartości 14 000 euro,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

IV. w dniu 20 listopada 2019 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, w T., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie I, wspólnie i w porozumieniu z T. J. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła obywatelkę Niemiec – E. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wartości nie mniejszej niż 70 000 euro, to jest 294 0000 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polski rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej najbliższą osobę, nakłoniła ją do przeszukania pieniędzy w kwocie 70 000 euro,

tj. o czyn z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k.

V. w dniu 22 listopada 2019 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w P., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie I, wspólnie i w porozumieniu z T. J. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła obywatelkę Czech –B. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości nie mniejszej niż 689 000 koron czeskich, to jest 115 476 zł, w ten sposób, że nawiązuje z terenu Polski rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzona w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłoniła ja do wydania pieniędzy w kwocie 39 000 CZK i biżuterii wartości nie mniejszej niż 650 000 CZK,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VI. w dniu 28 listopada 2019 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w J., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie I, wspólnie i w porozumieniu z T. J. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła obywatelkę Czech – D. A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości nie mniejszej niż 400 000 koron czeskich, to jest 64 040 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu polski rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłoniła ją do przekazania pieniędzy w kwocie 400 000 CZK,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VII. w dniu 26 lutego 2020 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w P., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie I, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła obywatela Czech – F. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości 25 000 koron czeskich, to jest 41 900 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polski rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzonego w błąd, podając się za jego osobę najbliższą, nakłoniła go do wydania pieniędzy w kwocie 250 000 CZK,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VIII. w dniu 18 grudnia 2020 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, w H., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie I, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła obywatelkę Niemiec – A. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości nie mniejszej niż 10 000 euro, to jest 42 000 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polski rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej najbliższą osobę, nakłonił ją do wydania pieniędzy w kwocie 10 000 euro,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

T. J. o to, że :

IX. w okresie od marca 2019 roku do października 2021 roku we W. i innych miastach Polski, na terenie Republiki Czeskiej oraz na terenie Republiki Federalnej Nieniec brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez wprowadzenie ich w błąd, podawanie się za osoby im bliskie celem wyłudzenia pieniędzy w znacznych kwotach w które uczestniczył także: D. K., D. S. (1), M. J. (1), A. B. (2) i inne osoby,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

X. w dniu 26 marca 2019 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w V., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie, IX aktu oskarżenia wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, usiłował doprowadzić obywatela Czech – L. G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy i biżuterii wartości łącznej 15 000 koron czeskich, to jest 2 215 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polski rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzonego w błąd, podając się za jego osobę najbliższą, nakłaniał go do przekazania pieniędzy w kwocie 5 000 koron czeskich, oraz biżuterii wartości 10 000 koron czeskich, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na działania Policji i postawę pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XI. w dniu 7 maja 2019 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w P., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził obywatelkę Czech – R. H. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 180 000 koron czeskich, to jest 30 168 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polski rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej wnuka oraz prokuratora, nakłonił ja do wydania pieniędzy w kwocie 180 000 koron czeskich,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XII. w dniu 23 maja 2019 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w C., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, usiłował doprowadzić obywatelkę Czech – H. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 750 000 koron czeskich, to jest 125 700 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polski rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzona w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłaniał ja do przekazania pieniędzy w kwocie 750 000 koron czeskich, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwago na działania Policji i postawę pokrzywdzonej,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XIII. w dniu 19 czerwca 2019 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w U., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Doprowadził obywatelkę Czech – M. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 12 000 koron czeskich, to jest 17 095 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polski rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej przyjaciela, nakłonił ją do wydania pieniędzy w kwocie 120 000 koron czeskich,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XIV. w dniu 24 lipca 2019 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w M., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia, wspólnie i w porozumieniu z D. K. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził obywatelkę Czech – A. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w postaci pieniędzy w kwocie 407 000 koron czeskich, to jest 68 270 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polki rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłonił ja do wydania pieniędzy w kwocie 407 000 koron czeskich,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XV. w dniu 8 listopada 2019 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, w M., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia wspólnie i w porozumieniu z D. S. (1) i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził obywatelkę Niemiec – F. H. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości nie mniejszej niż 15 000 euro, to jest 63 000 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polki rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłonił ja do wydania pieniędzy w kwocie 1 000 euro oraz biżuterii wartości 14 000 euro,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XVI. w dniu 14 listopada 2019 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w H., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia, wspólnie i w porozumieniu z D. K. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził obywatelkę Czech – O. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w postaci pieniędzy w kwocie 82 000 koron czeskich, to jest 13744 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polki rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłonił ja do wydania pieniędzy w kwocie 76 000 koron czeskich oraz biżuterii wartości 6000 koron czeskich,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XVII. w dniu 20 listopada 2019 roku we W. i na terenie Republiki Federalnej Niemiec, w T., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia wspólnie i w porozumieniu z D. S. (1) i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził obywatelkę Niemiec – E. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości nie mniejszej niż 70 000 euro, to jest 294 000 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polki rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłonił ja do wydania pieniędzy w kwocie 70 000 euro,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XVIII. w dniu 22 listopada 2019r. we W. na terenie Republiki Czeskiej, w P., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził obywatelkę Czech – B. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości nie mniejszej niż 689 000 koron czeskich, to jest 115 476 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polki rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłonił ja do wydania pieniędzy w kwocie 39 000 koron czeskich oraz biżuterii wartości 650 000 koron czeskich,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XIX. w dniu 28 listopada 2019 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w J., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził obywatelkę Czech – D. A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości nie mniejszej niż 400 000 koron czeskich, to jest 67 040 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polki rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłonił ja do wydania pieniędzy w kwocie 39 000 koron czeskich oraz biżuterii wartości 400 000 koron czeskich,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XX. w dniu 3 grudnia 2019 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w N., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić obywatelkę Czech – H. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości nie mniejszej niż 200 000 koron czeskich, to jest 37 000 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polki rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłaniał ją do wydania pieniędzy w kwocie 200 000 koron czeskich, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję Policji,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXI. w dniu 5 grudnia 2019 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w B., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia, wspólnie i w porozumieniu z D. K. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził obywatelkę Czech – D. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 80 000 koron czeskich, to jest 13 408 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polki rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłonił ja do wydania pieniędzy w kwocie 80 000 koron czeskich,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXII. w dniu 26 lutego 2020 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w P. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić obywatelkę Czech – B. R. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 400 000 koron czeskich, to jest 67 040 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polki rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłaniał ja do wydania pieniędzy w kwocie 400 000 koron czeskich, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXIII. w dniu 5 czerwca 2020 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w P., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził obywatelkę Czech – V. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości 50 000 koron czeskich, to jest 8 380 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polki rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłonił ja do wydania pieniędzy w kwocie 25 000 koron czeskich i złotej monety,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXIV. w dniu 6 lipca 2020 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w O. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia, wspólnie i w porozumieniu z D. K. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić obywatelkę Czech – M. J. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 300 000 koron czeskich, to jest 50 280 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polki rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej bratanka, nakłaniał ją do wydania pieniędzy w kwocie 300 000 koron czeskich, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXV. w dniu 7 lipca 2020 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w B. (...) działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia, wspólnie i w porozumieniu z D. K. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić obywatelkę Czech – M. T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 300 000 koron czeskich, to jest 50 280 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polki rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłaniał ją do wydania pieniędzy w kwocie 300 000 koron czeskich, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXVI. w dniu 8 lipca 2020 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w B. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia, wspólnie i w porozumieniu z D. K. i innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić obywatelkę Czech – M. O. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w nieustalonej kwocie koron czeskich, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polki rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłaniał ją do przekazania pieniędzy, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonej,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXVII. w dniu 31 marca 2021 roku we W. i na terenie Republiki Czeskiej, w P. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie IX aktu oskarżenia, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził obywatelkę Czech – M. S. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości 286 173 koron czeskich, to jest 47 962 zł, w ten sposób, że nawiązując z terenu Polki rozmowę telefoniczną, a następnie wprowadzając pokrzywdzoną w błąd, podając się za jej osobę najbliższą, nakłonił ją do pobrania z banku i wydania pieniędzy w kwocie 286 173 koron czeskich,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXVIII. w dniu 14 lutego 2022 roku we W., w mieszkaniu przy ulicy (...) wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci 1,64 grama netto ziela konopi innych niż włókniste,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku – o przeciwdziałaniu narkomanii.

A. B. (3) o to, że:

XXIX. w okresie od stycznia 2020 roku do końca grudnia 2020 roku we W., L. i na terenie Republiki Czeskiej oraz republiki Federalnej Niemiec brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez wprowadzenie ich w błąd, podawanie się za osoby im bliskie celem wyłudzenia pieniędzy w znacznych kwotach, jak tez prania brudnych pieniędzy poprzez ich transfer przez granice państw członkowskich UE, w której uczestniczył także: M. J. (1), K. L. (1) i inne osoby,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XXX. w dniach 26 i 27 lutego 2020 roku w B. i we W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie XXIX aktu oskarżenia, wykonując telefoniczne polecenia innych członków grupy, kierując samochodem O. (...) o nr rej. (...) udał się do Republiki Czeskiej, gdzie w B. przyjął od S. C. pieniądze w kwocie 250 000 koron czeskich, równowartość 45 000 zł, stanowiące korzyści z przestępstwa wyłudzenia dokonanego w dniu 26 lutego 2020 roku w P. na szkodę obywatela Czech – F. S., które następnie – wykonując kolejne telefoniczne polecenia innych członków grupy, przewiózł przez granice czesko – polską do W. i przekazał im,

tj. o czyn z art. 299 § 5 w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXI. w dniu 18 grudnia 2020 roku w D., W.i we W., działając, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie XXIX aktu oskarżenia, udzielił pomocy D. S. (1) i innym osobom do dokonania oszustwa na szkodę obywatelki niemieckiej A. L., w kwocie 10 000 euro, stanowiącej równowartość 44 000 zł, w ten sposób, że kierując pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...), wykonując polecenia innego członka grupy, udał się z Polski do Republiki Federalnej Niemiec, w okolice D., gdzie zgłosił się do oczekującego na niego, na parkingu autostradowym kuriera – taksówkarza H. B., celem odbioru pieniędzy w kwocie 10 000 euro, które zostały uprzednio przekazane kurierowi przez wprowadzoną, przez innych członków grupy, w błąd A. L., lecz pieniędzy nie odebrał z uwagi na interwencję Policji Republiki Federalnej Niemiec,

tj. o czyn z art. 18 §1 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

M. J. (1) o to, że:

XXXII. w okresie od października 2019 roku do końca grudnia 2019 roku we W., L. i na terenie Republiki Czeskiej oraz Republiki Federalnej Niemiec brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu dokonywanie oszustw na szkodę osób w podeszłym wieku, poprzez wprowadzenie ich w błąd, podawanie się za osoby im bliskie celem wyłudzenia pieniędzy w znacznych kwotach, w której uczestniczył także: K. L. (1) i inne osoby,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XXXIII. w dniu 8 listopada 2019 roku w D. i L., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie XXXII aktu oskarżenia, wykonując telefoniczne polecenia innych członków grupy, kierując samochodem S. (...) udała się D., gdzie przyjęła od C. B. pieniądze w kwocie 15 000 euro, stanowiące równowartość 63 000 zł oraz stanowiące korzyści z przestępstwa wyłudzenia dokonanego w dniu 8 listopada roku w M., na szkodę obywatelki Niemiec – F. H., które następnie – wykonując kolejne telefoniczne polecenia innych członków grupy, przewiozła przez granice niemiecko – polską do L. i przekazała D. S. (1),

tj. o czyn z art. 299 § 5 w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXIV. w dniach 20 i 21 listopada 2019 roku w D., L. i we W., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie XXXII aktu oskarżenia, wykonując telefoniczne polecenia innych członków grupy, kierując samochodem S. (...) udała się D., gdzie przyjęła od C. B. pieniądze w kwocie 70 000 euro, stanowiące równowartość 308 000 zł oraz stanowiące korzyści z przestępstwa wyłudzenia dokonanego w dniu 20 listopada 2019 roku w V. na szkodę obywatelki Niemiec – E. S., które następnie – wykonując kolejne telefoniczne polecenia innych członków grupy, przewiozła przez granice niemiecko – polską do L. i przekazała D. S. (1),

tj. o czyn z art. 299 § 5 w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXV. w dniach 22 listopada 2019 roku w P., L. i we W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie XXXII aktu oskarżenia, udzieliła pomocy innym osobom do dokonania oszustwa na szkodę obywatelki czeskiej B. S. w kwocie nie mniejszej niż 101 000 zł, w ten sposób, że wykonując telefoniczne polecenia innych członków grupy, kierując samochodem S. (...) udała się z L. do P., gdzie odebrała od B. S. pieniądze i biżuterię o wartości nie mniejszej niż 600 000 CZK, które następnie przewiozła przez granicę czesko – polską do L. i przekazała innym osobom,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXVI. w dniu 28 listopada 2019r. w J., L. i we W., działając, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w punkcie XXXII, udzieliła pomocy innym osobom do dokonania oszustwa na szkodę obywatelki czeskiej D. A. w kwocie nie mniejszej niż 67 200 zł, w ten sposób, że kierując pojazdem marki S. (...) udała się z L. do Republiki Czeskiej do miejscowości Z. k. J., gdzie zgłosiła się po odbiór od D. A. pieniędzy w kwocie 400 000 CZK, które nie zostały jej wydane z uwagi na interwencje Policji Republiki Czeskiej,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z 23 lutego 2024 r. sygn. akt III K 401/22 orzekł następująco:

I.  uznaje oskarżoną D. S. (1) za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierza oskarżonej karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżoną D. S. (1) za winną popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w pkt II i IV części wstępnej wyroku, stanowiących ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za te czyny na podstawie 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i w zw. z 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza oskarżonej karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1,2 i 3 k.k. karę grzywny w ilości 400 (czterystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) zł.;

III.  uznaje oskarżoną D. S. (1) za winną popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w pkt III, V, VI, VII i VIII części wstępnej wyroku, stanowiącego ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. oraz 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk i za te czyny na podstawie 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk wymierza oskarżonej karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1,2 i 3 k.k. karę grzywny w ilości 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

IV.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 91 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk łączy oskarżonej D. S. (1) orzeczone wobec niej jednostkowe kary pozbawienia wolności i kary grzywien i orzeka wobec niej karę łączną w wymiarze 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny 600 (sześciuset) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (sto) zł;

V.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonej D. S. (1) obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych:

- K. V. kwoty 75.000 (siedemdziesiąt pięć tysięcy) euro,

- F. H. kwoty 7.500 (siedem tysięcy pięćset) euro,

- E. S. kwoty 35.000 (trzydzieści pięć tysięcy) euro,

- B. S. kwoty 350.000 (trzysta pięćdziesiąt tysięcy koron czeskich,

- D. A. kwoty 250.000 (dwieście pięćdziesiąt tysięcy) koron czeskich,

- A. L. kwoty 10.000 (dziesięć tysięcy) euro;

VI.  uznaje oskarżonego T. J. (J.) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt IX części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

VII.  uznaje oskarżonego T. J. (J.) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt X – XVI, XVIII – XXVII części wstępnej wyroku, stanowiących ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. oraz 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk i za te czyny na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1,2 i 3 k.k. karę grzywny w ilości 500 (pięciuset) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) złotych;

VIII.  uznaje oskarżonego T. J. (J.) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt XVII części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1,2 i 3 k.k. karę grzywny w ilości 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) złotych;

IX.  uznaje oskarżonego T. J. (J.) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt XXVIII części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za ten czyn na podstawie art. 62 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

X.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 91 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk łączy oskarżonemu T. J. orzeczone wobec niego jednostkowe kary pozbawienia wolności i kary grzywien i orzeka wobec niego karę łączną w wymiarze 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny 800 (ośmiuset) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) zł;

XI.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego T. J. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych:

- R. H. kwoty 180.000 (sto osiemdziesiąt tysięcy) koron czeskich,

- M. P. kwoty 305.500 (trzysta pięć tysięcy pięćset) koron czeskich,

- F. H. kwoty 7.500 (siedem tysięcy pięćset) euro,

- O. P. kwoty 41.000 (czterdzieści jeden tysięcy) koron czeskich,

- E. S. kwoty 35.000 (trzydzieści pięć tysięcy) euro,

- B. S. kwoty 650.000 (sześćset pięćdziesiąt tysięcy) koron czeskich,

- D. A. kwotę 400.000 (czterysta tysięcy) koron czeskich,

- D. B. kwotę 40.000 (czterdzieści tysięcy) koron czeskich,

- V. S. kwotę 50.000 (pięćdziesiąt tysięcy) koron czeskich,

- M. S. kwotę 286.173 (dwieście osiemdziesiąt sześć tysięcy sto siedemdziesiąt trzy) koron czeskich,

XII.  uznaje oskarżonego A. B. (3) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt XXIX części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XIII.  uznaje oskarżonego A. B. (3) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. XXX części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przy zastosowaniu przepisu art. 60 § 3 kk i art. 60 § 6 pkt 3 kk wymierza oskarżonemu karę 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1,2 i 3 k.k. karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (stu) zł;

XIV.  na podstawie art. 299 § 7 kk orzeka wobec oskarżonego A. B. (3) przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści osiągniętej z przestępstwa w kwocie 1.400 (jednego tysiąca czterystu) złotych;

XV.  uznaje oskarżonego A. B. (3) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. XXXI części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1,2 i 3 k.k. karę grzywny w ilości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) zł;

XVI.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 kk łączy oskarżonemu A. B. (3) orzeczone wobec niego jednostkowe kary pozbawienia wolności i kary grzywien i orzeka wobec niego karę łączną w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 100 (sto) zł;

XVII.  na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesza orzeczoną wobec oskarżonego A. B. (3) karę łączną pozbawienia wolności na 2 (dwa) lata okresu próby;

XVIII.  na podstawie art. 73 § 1 kk oddaje oskarżonego A. B. (3) pod dozór kuratora sądowego;

XIX.  na podstawie art. 72 § 1 kk pkt 1 kk zobowiązuje oskarżonego A. B. (3) – w okresie próby – co 6 (sześć) miesięcy – do pisemnego informowania kuratora o przebiegu okresu próby;

XX.  uznaje oskarżoną M. J. (1) za winną popełnienia zarzucanego jej czynu opisanego w pkt. XXXII części wstępnej wyroku, stanowiącego przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierza oskarżonej karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXI.  uznaje oskarżoną M. J. (1) za winną popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w pkt. XXXIII - XXXIV części wstępnej wyroku, stanowiących ciąg przestępstw z art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk i za te czyny na podstawie 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk wymierza oskarżonej karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1,2 i 3 k.k. karę grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) zł;

XXII.  na podstawie art. 299 § 7 kk orzeka wobec oskarżonej M. J. (1) przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści osiągniętej z przestępstw w kwocie 3.000 (trzech tysięcy) złotych;

XXIII.  uznaje oskarżoną M. J. (1) za winną popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w pkt. XXXV – XXXVI części wstępnej wyroku, stanowiących ciąg przestępstw z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk i za te czyny na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk wymierza oskarżonej karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1,2 i 3 k.k. karę grzywny w ilości 200 (dwustu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) zł;

XXIV.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 91 § 2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk łączy oskarżonej M. J. (1) orzeczone wobec niej jednostkowe kary pozbawienia wolności i kary grzywien i orzeka wobec niej karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) zł;

XXV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonej D. S. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia wolności tj. okres od dnia 16.02.2022r. godz.17.05 do dnia 27.07.2022 r. godz. 13:15

XXVI.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu T. J. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia wolności tj. okres od dnia 05.02.2021r. godz.12.00 do dnia 07.02.2021 r. godz.18.25, od dnia 14.02.2022r. godz.12.00 do dnia 20.06.2022r. godz.15.30;

XXVII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu A. B. (3) na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny, okres rzeczywistego pozbawienia wolności tj. okres od dnia 17.12.2021 r. godz. 06.20 do dnia 17.12.2021 r. godz. 10:30,

XXVIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonej M. J. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej grzywny, okres rzeczywistego pozbawienia wolności tj. okres od dnia 09.08.2021 r. godz.06.00 do dnia 09.08.2021 r. godz. 8:45,

XXIX.  na podstawie art. 627 k.p.k zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa przypadające na rzecz oskarżonych koszty sądowe, a to:

- od D. S. (1) 59.374,56 zł,

- od T. J. 148.436,40 zł,

- od A. B. (3) 22.265,46 zł,

- od M. J. (1) 37.109,10 zł,

oraz opłaty sądowe w następujących wysokościach:

- D. S. (1) w kwocie 12.600 złotych,

- T. J. w kwocie 16.600 złotych,

- A. B. (3) w kwocie 4.180 złotych,

- M. J. (1) w kwocie 6.300 złotych.

Wyrok zaskarżyli obrońcy oskarżonych: D. S. (1), T. J. oraz M. J. (3).

Obrońca oskarżonego T. J. adw. P. Ł. na podstawie art. 444 § 1 k.p.k. zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego w całości na korzyść oskarżonego.

Na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. w zb. z art. 438 pkt. 1 k.p.k., art. 438 pkt. 2 k.p.k., art. 438 pkt. 3 k.p.k. i art. 438 pkt. 4 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zb. z art. 2 § 2 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., w postaci niepełnej analizy materiału dowodowego, w szczególności badając i analizując materiał dowodowy w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego, naruszenie zasad rządzących swobodną oceną dowodów, poprzez pominięcie oraz niewyjaśnienie szeregu okoliczności ujawnionych w toku postępowania, które miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, w tym kluczowym uchybieniem Sądu I instancji była dowolna sądowa ocena dowodów w szczególności w postaci wyjaśnień oskarżonego A. B. (3) oraz zeznań świadków, które charakteryzuje powierzchowność, wybiórczość, wzajemna sprzeczność i niezgodność z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia zawodowego, które to pierwotne uchybienie procesowe, generuje wadliwe ustalenia faktyczne, przez co, ustalenia co do sprawstwa oskarżonego, nie mogą być zaakceptowane, a rozstrzygnięcie w postaci skazania uznać należy za błędne, tym bardziej, że przekonanie Sądu I instancji o wiarygodności dowodów oraz niewiarygodności innych, nie pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., ponieważ nie zostało poprzedzone, ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), nie stanowi wyniku rozważenia wszystkich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (in casu lustrowanej, art. 4 k.p.k.) oraz nie jest wyczerpująco i logicznie z jednoczesnym uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.) (Zob.: postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 24.02.2011r., III KK 382/2010; 07.07.2010r., II KK 147/2010; 13.06.2007r., V KK 5/2007; 25.09.2002r., II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22.02.1996r., II KRN 199/95; 09.11.1990r., (...) 149/90), albowiem Sąd I instancji oparł zaskarżone orzeczenie, jedynie na części materiału ujawnionego, zatem wydane rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy holistycznej ujawnionych okoliczności, zaś wśród konkretnych mankamentów Sądu I instancji w sądowej ocenie zebranego materiału dowodowego w kontekście zasad wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, które przesądzają, że Sąd I instancji nie sprostał tymże wymaganiom jest w szczególności pominięcie niektórych istotnych dla sprawy okoliczności, które nota bene podniesione zostały w pismach procesowych obrońcy oskarżonego z dnia 17.02.2023r. oraz 09.11.2023r. i nie znalazły stosownej atencji w argumentacji Sądu I instancji, który pominął określone dowody, o których przeprowadzenie wnosił niżej podpisany, w tym opinię inż. Z. S., który przeanalizował wszystkie nagrania zapisane na czterech nośnikach CD-R, wcześniej przekazanych obrońcy, które były odtworzone podejrzanemu w Prokuraturze Okręgowej we Wrocławiu w dniu 10.10.2022r. z której wynika, że wyłącznie w siedmiu przypadkach rozmów, potwierdzono autentyczność głosu oskarżonego; odtworzenie na rozprawie głównej w obecności oskarżonego zarejestrowanych nagrań rozmów, znajdujących się na kartach 7–77 (tom I); 2027–2028 (tom IX); 3575–3632 (tom XVI); sporządzenie przez stałego czeskiego biegłego sądowego z dziedziny fonoskopii opinii w sprawie rozpoznania głosu oskarżonego oraz przesłuchanie świadka B. N. i adwokata P. Ž..

2. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie obrazę art. 424 § 1 i 2 k.p.k., wyrażającą się w sporządzeniu bardzo krótkiego, w stosunku do objętości akt sprawy i jej złożoności, uzasadnienia wyroku, a wręcz mechanicznego skopiowania spisu treści elektronicznych akt sprawy, bez przeprowadzenia procesu intelektualnego, zatem zaniechano poruszyć w ogóle lub przynajmniej niedostatecznie wyjaśniono, bardzo wiele istotnych okoliczności faktycznych oraz zagadnień prawnych, w szczególności:

1.nie zawarto należytych ustaleń stanu faktycznego sprawy, a jedynie poprzestano na dosłownym lub prawie dosłownym przepisaniu opisu czynów zawartych w akcie oskarżenia,

2.nie przeprowadzono rzetelnej analizy wszystkich istotnych fragmentów wyjaśnień i zeznań oskarżonych i świadków,

3.nie wyjaśniono, dlaczego oddalono wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny fonoskopii,

4.nie odniesiono się w żadnym stopniu do wniosków dowodowych, złożonych przez oskarżonego,

5.nie wyjaśniono jaką rolę w każdym z czynów wymienionych w pkt IX–XXVII części wstępnej wyroku pełnił oskarżony, w tym czy był w stanie brać udział we wszystkich czynach,

6.nie odniesiono się do tego, że oskarżony nie przebywał w dniach 06–08.07.2020r. w apartamentach przy ul. (...) we W.,

7.nie wyjaśniono, czy oskarżony znał innych współoskarżonych,

8.nie wyjaśniono, dlaczego oskarżonemu wymierzono karę 10 lat pozbawienia wolności.

3. obrazę przepisu postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 5 § 2 k.p.k., poprzez rozstrzygnięcie licznie występujących w sprawie wątpliwości, jedynie na niekorzyść oskarżonego, nadto wbrew zasadom logicznego myślenia i doświadczenia życiowego.

4. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. i art. 201 k.p.k., polegającą na zaniechaniu przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego specjalizującego się w badaniach z zakresu fonoskopii, w sytuacji kiedy, opinie M. S. (2) nie mogły zostać wykorzystane w niniejszej sprawie, ponieważ jest ekspertem w dziedzinie grafologii i budowy maszyn, która wiedza specjalna nie ma związku z dziedziną fonoskopii.

5. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 169 § 2 k.p.k., art. 174 k.p.k., art. 175 § 2 k.p.k., art. 193 k.p.k., art. 200 k.p.k. oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji RP i art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, wyrażającą się w ustaleniu okoliczności faktycznych sprawy na materiale, który nie został w sposób prawidłowy ujawniony w toku rozprawy głównej, na co wielokrotnie zwracał uwagę obrońca przed Sądem I instancji, w tym na zaniechaniu odtworzenia na rozprawie głównej w obecności oskarżonego, zarejestrowanych nagrań rozmów, znajdujących się na kartach 7–77 (tom I); 2027–2028 (tom IX); 3575–3632 (tom XVI), które były odtworzone podejrzanemu w Prokuraturze Okręgowej we Wrocławiu w dniu 10.10.2022r., aby Sąd I instancji mógł przekonać osobiście, że poza nagraniami z dnia 23.05.2019r., oznaczonymi jako: (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...), wszystkie pozostałe rozmowy prowadził mężczyzna inny aniżeli oskarżony.

6. obrazę przepisu prawa materialnego, tj. art. 258 § 1 k.k., poprzez niewłaściwe przyjęcie, że oskarżony podejmował działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w sytuacji, kiedy w sprawie brak jest elementów konstrukcyjnych, pozwalających na przypisanie mu uczestnictwa w takiej grupie w postaci sztywnego zorganizowania jej struktury i ustalonych reguł działania, ścisłego im podporządkowania, poczucia przynależności do niej jej członków i występowania silnych powiązań pomiędzy nimi, utrwalonej i akceptowanej kierowniczej roli przynajmniej jednego z członków grupy (przy czym musi istnieć świadomość takiego przywództwa), nadto, wbrew twierdzeniom zawartym w uzasadnieniu wyroku, oskarżeni przystawali na propozycję udziału w przestępstwach i czasie dokonywanych przestępstw oszustwa, podporządkowywali się sobie nawzajem, co nie oznacza, że działali w zorganizowanej grupie przestępczej, a jedynie wskazuje na działanie wspólnie i w porozumieniu w dokonaniu czynu zabronionego, a tego nie sposób utożsamiać z działaniem w zorganizowanej grupie przestępczej, albowiem udział w przestępstwie był własną decyzją oskarżonych i sami winni byli zadbać o to, aby m.in. zorganizować sobie dojazd, mając świadomość, że jeśli nie stawią się w określonym miejscu i czasie, to nie będą mogli uczestniczyć w przestępstwie, bo zostanie dokonane bez ich udziału, a wówczas nie otrzymają gratyfikacji, na jakiej im niewątpliwie zależało, co wskazuje na brak podporządkowania, jak i organizacji na poziomie wymaganym treścią art. 258 k.k.”

7. obrazę przepisu prawa materialnego tj. art. 258 § 1 k.k., poprzez jego błędne zastosowanie w odniesieniu do czynu opisanego w pkt X-XI; XII; XV; XVII-XX; XXII–XXVIII części wstępnej wyroku i przyjęcie, że oskarżony popełnił wskazane przestępstwa, w sytuacji kiedy:

a) zgodnie z przedstawioną ekspertyzą inż. Z. S., po przeanalizowaniu wszystkich nagrań, zapisanych na czterech nośnikach CD-R, przekazanych niżej podpisanemu obrońcy, pismem sądowym tut. Sądu z dnia 17.07.2023 r. wraz z kopiami płyt, które były odtworzone podejrzanemu w Prokuraturze (...)we W.w dniu 10.10.2022 r., wyłącznie w siedmiu przypadkach rozmów, potwierdzono autentyczność głosu oskarżonego, tj. w dniu 23.05.2019 r., a mianowicie w nagraniach oznaczonych jako: (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...), tym samym oskarżony nie mógł dopuścić się następujących przestępstw: w dniu 26.03.2019 r. na szkodę L. G.; w dniu 07.05.2019 r. na szkodę R. H.; w dniu 19.06.2019 r. na szkodę M. P.; w dniu 26.02.2020 r. na szkodę B. R.; w dniu 05.06.2020 r. na szkodę V. S.; w dniu 31.03.2021 r. na szkodę M. S. (1),

b) jak wynika z wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka R. J. z dnia 26.04.2023 r., a przede wszystkim pisemnego potwierdzenia świadka P. Ž. z dnia 03.03.2022 r., to od dnia 6 do 8 lipca 2020 r., nie przebywał we W., tym samym oskarżony nie mógł dopuścić się następujących przestępstw: w dniu 06.07.2020 r. na szkodę M. J. (2); w dniu 07.07.2020 r. na szkodę M. T.; w dniu 08.07.2020 r. na szkodę M. O..

c) zgodnie z ekspertyzami (...) Policji Republiki Czeskiej autorstwa M. S. (2), mężczyzna inny aniżeli oskarżony, posiadający prawdopodobnie identyczny głos jak oskarżony, dopuścił się następujących przestępstw: w dniu 26.03.2019 r. na szkodę L. G., zamieszkałej w H.; w dniu 07.05.2019 r. na szkodę R. H., zamieszkałej w P.; w dniu 19.06.2019 r. na szkodę M. P., zamieszkałej w U. (...); w dniu 26.02.2020 r. na szkodę B. R., zamieszkałej w P.; w dniu 05.06.2020 r. na szkodę V. S., zamieszkałej w P. oraz w dniu 31.03.2021 r. na szkodę M. S. (1), zamieszkałej w P.; w dniu 08.11.2019 r. na szkodę F. H.; w dniu 20.11.2019 r. na szkodę E. S.; w dniu 22.11.2019 r. na szkodę B. S.; w dniu 28.11.2019 r. na szkodę D. A.; w dniu 03.12.2019 r. na szkodę H. Z..

8. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 5 k.p.k. i art. 74 § 1 k.p.k. oraz art. 366 k.p.k. i art. 410 k.p.k., poprzez pozostawienie bez rozpoznania wniosków dowodowych oskarżonego, złożonych w pismach procesowych z dnia 17.02.2023 r. oraz 09.11.2023 r., w postaci odtworzenia na rozprawie głównej w obecności oskarżonego zarejestrowanych nagrań rozmów, znajdujących się na kartach 7–77 (tom I); 2027–2028 (tom IX); 3575–3632 (tom XVI), które były odtworzone podejrzanemu w Prokuraturze (...)we W.w dniu 10.10.2022 r., aby Sąd I instancji mógł przekonać się osobiście, że poza nagraniami z dnia 23.05.2019 r., oznaczonymi jako: (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...), wszystkie pozostałe rozmowy prowadził mężczyzna inny aniżeli oskarżony, przesłuchania świadka B. N. na tożsame okoliczności, co świadka R. J., a także przesłuchanie w drodze wideokonferencji, z uwagi na podeszły wiek świadka adwokata P. Ž. na okoliczność miejsca pobytu oskarżonego od dnia 6 do 8 lipca 2020 r., w szczególności czy przebywał wówczas w apartamentach przy ul. (...) lub (...) we W., które to dowody miały potwierdzić, że oskarżony nie mógł popełnić ww. przestępstw.

9.obrazę przepisu postępowania tj. art. 438 pkt 4 k.p.k., poprzez wymierzenie oskarżonemu rażąco niewspółmiernych kar jednostkowych oraz kary łącznej w wymiarze 10 lat pozbawienia wolności, a także jednostkowych kar grzywny oraz kary łącznej grzywny 800 (ośmiuset) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) zł, w sytuacji, kiedy Sąd I instancji nie uwzględnił w należytym stopniu okoliczności łagodzących przemawiających na korzyść oskarżonego tj. okazanie skruchy, brak uprzedniej karalności, młodego wieku, podjęcia zatrudnienia oraz w wyniku rozważenia tylko okoliczności obciążających, co winno skutkować wymierzeniem ewentualnie kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności w zdecydowanie niższym wymiarze, a nadto braku rozważenia przez Sąd I instancji, jakie dolegliwości wymierzone zostały innym sprawcom w podobnych lub tożsamych sprawach, co skutkowałoby przeświadczeniem, że kara 10 lat pozbawienia wolności jest rażąco niewspółmierna i niespotykana,

10.obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k., poprzez zasądzenie od oskarżonego kosztów postępowania, pomimo wszelkich podstaw ku temu, aby uznać, że uiszczenie tych kosztów jest dla oskarżonego zbyt uciążliwe, z uwagi na jego sytuację rodzinną, majątkową i wysokość uzyskiwanych dochodów, jak również, kiedy za zwolnieniem w całości oskarżonego od kosztów postępowania przemawiają względy słuszności.

Wskazując na powyższe podstawy zaskarżenia, na podstawie art. 453 § 2 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k., obrońca oskarżonego wniósł o:

1.odtworzenie na rozprawie głównej w obecności oskarżonego, zarejestrowanych nagrań rozmów, znajdujących się na kartach 7–77 (tom I); 2027–2028 (tom IX); 3575–3632 (tom XVI), które były odtworzone podejrzanemu w Prokuraturze (...)we W.w dniu 10.10.2022 r., aby tut. Sąd mógł przekonać się osobiście, że poza nagraniami z dnia 23.05.2019 r., oznaczonymi jako: (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); (...) (...)- (...) (...); wszystkie pozostałe rozmowy prowadził mężczyzna inny aniżeli oskarżony.

2.dopuszczenie dowodu z opinii stałego czeskiego biegłego sądowego z dziedziny fonoskopii w sprawie rozpoznania głosu oskarżonego na czterech nośnikach CD-R, przekazanych niżej podpisanemu obrońcy, pismem sądowym Sądu I instancji z dnia 17.07.2023 r. wraz z kopiami płyt, które były odtworzone podejrzanemu w Prokuraturze (...)we W.w dniu 10.10.2022 r., albowiem opinie M. S. (2) nie mogły zostać wykorzystane w niniejszej sprawie, ponieważ jest ekspertem w dziedzinie grafologii i budowy maszyn, która wiedza specjalna nie ma związku z dziedziną fonoskopii.

3.przesłuchanie świadka B. N. na tożsame okoliczności, co świadka R. J., wskazane w piśmie procesowym z dnia 17.02.2023 r.

4.przesłuchanie w drodze wideokonferencji, z uwagi na podeszły wiek świadka adwokata P. Ž., (zgodnie z załączonym potwierdzeniem dnia 03.03.2022 r.), na okoliczność miejsca pobytu oskarżonego od dnia 6 do 8 lipca 2020 r., w szczególności czy przebywał wówczas w apartamentach przy ul. (...) lub (...) we W., celem popełnienia następujących przestępstw:

- w dniu 06.07.2020 r. na szkodę M. J. (2), zamieszkałej w O., tj. czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

- w dniu 07.07.2020 r. na szkodę M. T., zamieszkałej w B., tj. czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

- w dniu 08.07.2020 r. na szkodę M. O., zamieszkałej w B., tj. czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k,

5.zmianę zaskarżonego wyroku, poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów opisanych w pkt X–XI; XIII; XV; XVII–XX; XXII–XXVII części wstępnej zaskarżonego wyroku.

ewentualnie:

6.uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonej D. S. (1) adw. adw. H. K., na podstawie art. 444 § 1 k.p.k w związku z art. 425 §1, 2 k.p.k zaskarżyła wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu w całości - na korzyść oskarżonej. W oparciu o art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 1, 2 i 4 k.p.k. wyrokowi zarzuciła:

I. obrazę przepisów postępowania, a to:

a. art. 7 k.p.k. polegającą na błędnej - niezgodnej z zasadami prawidłowego rozumowania ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonej oraz wyjaśnień A. B. (3), który korzystając z instytucji przewidzianej przez art. 60 § 3 k.k. uniemożliwił zweryfikowanie wiarygodności jego wyjaśnień z uwagi na odmowę odpowiedzi na zadawane mu pytania, co doprowadziło do błędnego ustalenia, że D. S. (1) dopuściła się zarzucanych jej przestępstw,

II. obrazę prawa materialnego, a to:

a. art. 12 § 1 k.k. polegającą na niezastosowaniu przewidzianej w tym przepisie konstrukcji czynu ciągłego, mimo ustalenia, że między poszczególnymi zachowaniami oskarżonej występują krótkie odstępy czasu, oraz w wyniku niedostrzeżenia, że z góry powzięty zamiar popełnienia przestępstwa sprowadzać się może do chęci wielokrotnej realizacji znamion czynu zabronionego,

b. art. 53 § 2c k.k. polegającą na uwzględnieniu przy wymiarze kary - w charakterze okoliczności obciążającej okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego przypisanego oskarżonej, a to celu osiągnięcia korzyści majątkowej,

III. rażącą niewspółmierność wymierzonych oskarżonej kar jednostkowych oraz kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny, wynikającą z:

a. wadliwego przyjęcia, że wiodącą dyrektywą wymiaru kary jest zawsze dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości czynu,

b. uwzględnienia na płaszczyźnie wymiaru kary „nagminności przestępstw", związanej z niedopuszczalną w demokratycznym państwie prawnym negatywną prewencją generalną,

c. nieuwzględnienia przy wymierzaniu kary łącznej związku zachodzącego między poszczególnymi przestępstwami, za które wymierzono kary jednostkowe, a który w realiach sprawy jest szczególnie bliski i tym samym uzasadnia wymierzenie kary łącznej na zasadzie absorpcji,

d. wadliwego uwzględnienia przy wymiarze grzywny dyrektywy statusu majątkowego sprawcy (art. 33 § 3 k.k.), co doprowadziło do ustalenia wysokości pojedynczej stawki dziennej na 100 zł mimo dostrzeżenia, że oskarżona jest bezrobotna, nie ma wyuczonego zawodu oraz opiekuje się kilkumiesięcznym dzieckiem,

Obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonej od przypisanych jej czynów, ewentualnie o modyfikację wyroku w zakresie odpowiadającym zarzutom II i III apelacji.

Obrońca oskarżonej M. J. (1) adw. A. R., na podstawie art. 444 § 1 k.p.k w związku z art. 425 § 1 i 2 k.p.k zaskarżył wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu w całości - na korzyść oskarżonej. W oparciu o art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

1) co do pkt XX części dyspozytywnej wyroku, poprzez błędne przyjęcie, iż charakter działań podejmowanych przez oskarżoną realizował ustawowe przesłanki przestępstwa z art. 258 §1 k.k., podczas gdy obiektywna analiza działań M. J., w tym fakt, że znała osobiście jedynie K. L. (1), który przedstawił jej pozostałych członków grupy jako „dobrych klientów” i nie podał co do nich jakichkolwiek innych charakterystycznych informacji, fakt, że nigdy nie widziała pozostałych osób, które miały wchodzić w skład zorganizowanej grupy przestępczej i miała z nimi ograniczony kontakt, fakt, że nie posiadała informacji o wewnętrznej strukturze grupy ani o jej członkach, fakt, że podczas przekazywania jej przesyłek nikt nie informował jej o powodach takich działań, a także fakt, że nie miała świadomości, jaka jest faktyczna zawartość przewożonych przez nią przesyłek, nie pozwala na uznanie, by oskarżona swoim zachowaniem spełniała ustawowe przesłanki odpowiedzialności inkryminowanego jej czynu zabronionego.

2) co do pkt XXI części dyspozytywnej wyroku, poprzez błędne przyjęcie, iż oskarżona swoim zachowaniem dopuściła się umyślnego ciągu przestępstw z art. 299 §5 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. w zw. z art. 91 §1 k.k., podczas gdy analiza działań oskarżonej, w tym fakt, że nie miała świadomości istnienia grupy przestępczej, fakt, że nie była informowana o zawartości przewożonych przesyłek, fakt, że K. L. (1) nie poinformował jej, jakie faktycznie działania podejmują jego „klienci”, fakt, że podczas przekazywania przesyłek nikt nie informował oskarżonej, co przewozi, i najczęściej przekazanie odbywało się bez jakiejkolwiek rozmowy z przekazującymi oskarżonej przesyłki, a także fakt, że pierwotnie to za pośrednictwem K. L. (1) oskarżona otrzymywała informacje, gdzie ma być miejsce przekazania paczek, nie pozwala na uznanie, by oskarżona swoim zachowaniem spełniała ustawowe przesłanki odpowiedzialności inkryminowanego jej czynu zabronionego.

3) co do pkt XXIII części dyspozytywnej wyroku, poprzez błędne przyjęcie, iż oskarżona swoim zachowaniem dopuściła się ciągu przestępstw z art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 286 §1 k.k. i w zw. z art. 65 §1 k.k. w zw. z art. 91 §1 k.k., podczas gdy analiza działań oskarżonej, w tym fakt, że nie miała świadomości istnienia grupy przestępczej, fakt, że nie miała świadomości, że przesyłki zawierały pieniądze pochodzące z czynu zabronionego, fakt, że przekazywanie przesyłek z reguły odbywało się w milczeniu, fakt, że pełniący w rzeczywistości rolę pośrednika K. L. (1) nie informował jej, jakie faktycznie działania podejmują jego „klienci”, fakt, że oskarżona nie znała osobiście żadnego z pozostałych członków rzekomej grupy przestępczej, a także fakt, iż nie kontaktowała się z pokrzywdzonymi i nie wprowadzała ich w błąd co do swojej tożsamości, nie pozwala na uznanie, by oskarżona swoim zachowaniem spełniała ustawowe przesłanki odpowiedzialności inkryminowanego jej czynu zabronionego.

Niezależnie od powyższego, na podstawie art. 427 § 2 oraz art. 438 pkt 4 k.p.k. wskazanemu orzeczeniu zarzucił w pkt XXIV części dyspozytywnej wyroku kary łącznej niewspółmiernie surowej w oparciu o to, iż zachowanie oskarżonej cechowała nagminność oraz wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, który wymierzony miał być przeciwko osobom starszym i wrażliwym, przy czym Sąd I instancji pominął całkowicie takie okoliczności łagodzące jak fakt, iż oskarżona jest osobą wcześniej niekaraną, że w toku postępowania przygotowawczego złożyła obszerne wyjaśnienia i ujawniła wszystkie znane jej okoliczności sprawy, które posłużyły w przedmiotowym postępowaniu i przysłużyły się w znacznej mierze do ujęcia pozostałych współoskarżonych, a nadto od chwili przedstawienia jej zarzutów przebywała na wolności i nie podejmowała jakichkolwiek działań ukierunkowanych na utrudnianie przedmiotowego postępowania, jak również nie dopuściła się popełnienia innego czynu zabronionego.

Na podstawie art. 427 §1 k.p.k. obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia przez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów,

ewentualnie:

o zmianę zaskarżonego orzeczenia w pkt XXIV części wstępnej wyroku i wymierzenie oskarżonej kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny w wymiarze 210 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł.

Na skutek apelacji oskarżonych Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 29 stycznia 2025 r, sygn. akt II AKa 260/24 orzekł następująco:

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec T. J. w ten sposób, że:

1.  uniewinnia oskarżonego od popełnienia przestępstw opisanych w punkcie XX i XXIV części wstępnej wyroku, a kosztami postępowania w tej części obciąża Skarb Państwa,

2.  przyjmuje, że pozostałe czyny przypisane oskarżonemu w pkt. VII części rozstrzygającej wyroku stanowią ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu T. J. karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 1 i 2 k.k. karę grzywny w wysokości 450 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 zł,

3.  stwierdza utratę mocy kary łącznej pozbawienia wolności i kary łącznej grzywny orzeczonych w pkt. X części dyspozytywnej wyroku,

4.  w pkt. XI części rozstrzygającej wyroku dotyczącego obowiązku naprawienia szkody eliminuje rozstrzygnięcie o zasądzeniu kwoty 305.000 koron czeskich na rzecz M. P.;

II.  zmienia zaskarżony wyrok wobec M. J. (1) w ten sposób, że wymierzoną oskarżonej w pkt. XXIV karę łączną pozbawienia wolności obniża do roku i 6 (sześciu) miesięcy, zaliczając na jej poczet na podstawie art. 63 § 1 k.k. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 9 sierpnia 2021 r. godz. 6:00 do dnia 9 sierpnia 2021 r. godz. 8:45;

III.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok wobec T. J., M. J. (1) oraz wobec D. S. (1) utrzymuje w mocy;

IV.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed 1 października 2023 r w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy oskarżonemu T. J. orzeczone wobec niego w pkt VI i VIII części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i kary grzywien oraz karę pozbawienia wolności i grzywny orzeczone w pkt I. 2. tego wyroku i wymierza T. J. karę łączną 8 (ośmiu) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 700 (siedmiuset) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) zł;

V.  zasądza od oskarżonych T. J., D. S. (1) oraz M. J. (1) na rzecz Skarbu Państwa po 6,66 zł tytułem wydatków postępowania odwoławczego oraz wymierza:

- D. S. (1) opłatę w wysokości 12.600 zł za II instancję,

- T. J. opłatę w wysokości 14.600 zł za obie instancje,

- M. J. (1) opłatę w wysokości 6.300 zł za obie instancje.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Ponieważ część podniesionych przez obrońców oskarżonych zarzutów jest wspólna lub zbieżna Sąd Odwoławczy odniesie się do nich łącznie, tak by niepotrzebnie nie powielać tych samych argumentów w przypadku apelacji obrońcy każdego z oskarżonych.

Na wstępie należy poczynić kilka uwag ogólnych, które zasadniczo dotyczą wszystkich apelacji. Przede wszystkim należy wskazać, że sporządzone w tej sprawie pisemne uzasadnienie wyroku sądu pierwszej instancji w sposób oczywisty narusza wymogi wynikające z art. 424 k.p.k., gdyż nie spełnia wymogów określonych dla tego rodzaju dokumentu. Uzasadnienie to nie pozwala na jednoznaczne ustalenie, jakie konkretnie okoliczności zostały przez sąd meriti przyjęte jako podstawa rozstrzygnięcia. Można jedynie domniemywać, że sąd ustalił takie okoliczności faktyczne, które wynikają z przypisanego oskarżonym czynu karalnego. Nie wskazano jednak precyzyjnie, na jakich to dowodach sąd I instancji oparł swoje ustalenia, co stanowi istotny mankament zaskarżonego wyroku.

Podniesione w apelacjach argumenty dotyczące wadliwości pisemnego uzasadnienia są w dużej mierze zasadne, o czym szerzej będzie w dalszej części tego uzasadnienia. Należy jednak podkreślić, że błędy w pisemnym uzasadnieniu wyroku, co do zasady nie mają wpływu na samą treść orzeczenia. Wyrok zapada w określonym dniu, natomiast jego pisemne uzasadnienie sporządza się w późniejszym terminie. Z logicznego punktu widzenia treść pisemnego uzasadnienia nie może mieć wpływu na wcześniejsze zdarzenie jakim była narada nad wyrokiem i jego wydanie. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w licznym orzecznictwie Sądu Najwyższego. W związku z tym samo uchybienie w zakresie sporządzenia pisemnego uzasadnienia wyroku nie stanowi podstawy do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Kwestia kluczowa w niniejszej sprawie sprowadza się do tego, czy zgromadzone w postępowaniu przygotowawczym dowody w sposób jednoznaczny wskazują na sprawstwo i winę poszczególnych oskarżonych. W dalszej części uzasadnienia Sąd Odwoławczy naprawiając niejako błędy Sądu I instancji wskaże co do każdego czynu lub grupy czynów konkretne dowody wskazujące na sprawstwo poszczególnych oskarżonych.

W tym miejscu podnieść jedynie należy, że analizując materiał dowodowy sprawy należy stwierdzić, że dowody zgromadzone przez prokuraturę, w tym te uzyskane we współpracy z organami ścigania Niemiec i Czech, potwierdzają zasadniczo wszystkie czyny przypisane oskarżonym w akcie oskarżenia – z wyjątkiem dwóch przypadków, co do których brak było wystarczających dowodów na przypisanie sprawstwa i winy T. J..

Chcąc rzetelnie odnieść się do zarzutów podniesionych przez obrońców oskarżonych w apelacjach, sąd odwoławczy przeanalizował zgromadzone i ujawnione w toku postępowania sądowego dowody w sposób szczegółowy. Akta sprawy liczą ponad 40 tomów i Sąd Odwoławczy przeanalizował dowody zawarte w dokumentach sprawy, ale również przesłuchał wszystkie dostępne nagrania rozmów telefonicznych, zarówno te pochodzące z polskich podsłuchów, jak i te uzyskane od organów ścigania w Czechach.

Sąd odwoławczy uznał, że opinie fonoskopijne oraz inne dowody w sposób jednoznaczny wskazują na sprawstwo poszczególnych współoskarżonych.

Ostatecznie, Sąd Apelacyjny uniewinnił oskarżonego T. J. od dwóch czynów, w przypadku których brak było wystarczających dowodów potwierdzających jego sprawstwo. Decyzja ta wynikała z zasady in dubio pro reo, określonej w art. 5 §2 k.p.k.

Odnosząc się szczegółowo do zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonego T. J. to jak już wcześniej podniesiono spośród opisanych w apelacji zarzutów w pkt. 1 – 5 dotyczących obrazy przepisów prawa procesowego za zasadny uznano zarzut dotyczący obrazy art. 424 § 1 i 2 k.p.k. opisany zasadniczo w pkt. 2 zarzutu i częściowo także w pkt. 1, bowiem rzeczywiście okoliczności podniesione w zarzucie wskazujące na sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku w sposób nieakceptowalny, bowiem sprzeczny z wymogami ustawowymi tego przepisu, co znalazło wyraz w tym, iż praktycznie brak jest ustaleń faktycznych dotyczących konkretnych zdarzeń, ale co istotne brak jest wskazań konkretnych dowodów potwierdzających owe zdarzenia. Sporządzenie uzasadnienia w formie tabelarycznej na druku urzędowym sposób jaskrawy wskazuje (zwłaszcza przy ocenie wartości dowodowej poszczególnych źródeł dowodowych) na powielanie tych samych stwierdzeń dotyczących oceny dowodów np. zeznań świadków – cytat z uzasadnienia „zeznania zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności, są logiczne, spójne i korespondują z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym”- zobacz sekcja dotycząca oceny dowodów – dowody będące podstawą uchylenia ustalenia faktów.

Tak lakoniczne uzasadnienie zaskarżonego wyroku tylko w niewielkim stopniu spełnia wszystkie niezbędne wymagania przepisu art. 424 k.p.k. Nieprawidłowy jest także taki sposób sporządzenia faktograficznej części uzasadnienia, w której wymienia się en block wszystkie dowody wraz z numerami wszystkich kart zeznań czy wyjaśnień danej osoby, zamiast wskazania tylko tej karty, która dotyczy określonego ustalenia faktycznego. Powyższe uchybienia jakkolwiek utrudniają kontrolę instancyjną orzeczenia to jednak jej nie uniemożliwiają. Od 1 lipca 2015 r. od tzw. "wielkiej nowelizacji przepisów procedury karnej" braki uzasadnienia wyroku Sądu I instancji nie powodują wadliwości postępowania w sposób uniemożliwiający rozpoznania zarzutów apelacyjnych. W takim wypadku Sąd Odwoławczy powinien zmierzyć się z dowodami przeprowadzonymi w toku postępowania przed sądem I instancji i ocenić czy z przeprowadzonych dowodów poczyniono prawidłowe ustalenia faktyczne i wyciągnięto właściwe wnioski w zakresie odpowiedzialności prawnokarnej oskarżonego. Takie czynności przeprowadzono w toku postępowania odwoławczego i analiza zgromadzonego materiału dowodowego zasadniczo potwierdziła słuszność rozstrzygnięcia dokonanego przez sąd I instancji. Przypomnieć jedynie należy, że w obecnym stanie prawnym, po pierwsze zgodnie z art. 455 a k.p.k. ewentualne braki pisemnego uzasadnienia nie mogą skutkować uchyleniem wyroku, po drugie uzasadnienie wyroku jest sporządzane na piśmie po wydanym już rozstrzygnięciu i nigdy nie może mieć wpływu na jego treść, po trzecie wreszcie zgodnie z brzmieniem art. 424 § 1 k.p.k. − koniec zdania, wszelkie elementy uzasadnienia dotyczące faktów, dowodów, oceny prawnej, cech przestępstwa, wymiaru kary należy przedstawiać w sposób zwięzły. Poza elementami uzasadnienia dotyczącymi ustaleń faktycznych zdarzeń oraz oceny prawnej dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonych stwierdzić należy, iż pozostałe elementy dotyczące subsumcji prawnej jak również wymiaru kary spełniają wymogi art. 424 k.p.k., co czyni podniesiony zarzut apelacyjny tylko częściowo zasadnym, ale co najważniejsze zarzut nie mający żadnego wpływu na wydane rozstrzygnięcie. W tym miejscu przypomnieć bowiem należy, że zgodnie z art. 438 pkt. 2 k.p.k. stwierdzone uchybienie procesowe tylko wtedy powoduje uchylenie bądź zmianę wyroku, gdy obraza przepisów postępowania mogła mieć wpływ na treść orzeczenia. W przedmiotowej sprawie takich konsekwencji nie stwierdza się.

Odnosząc się do zarzutu opisanego w punkcie 1 apelacji, należy uznać go za niezasadny. Skarżący podnosił zarzut obrazy art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k., wskazując na rzekomo niepełną analizę materiału dowodowego w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego. Należy jednak zaznaczyć, że analiza zgromadzonych dowodów – zarówno osobowych, jak i dokumentów, w tym opinii biegłych – jednoznacznie wskazuje na sprawstwo T. J.. Twierdzenie, że sąd meriti dokonał dowolnej oceny dowodów, bazuje w rzeczywistości na niedociągnięciach pisemnego uzasadnienia wyroku, a nie na rzeczywistych uchybieniach w ocenie dowodów. Nie można przyjąć, że sąd meriti oparł swoje ustalenia na dowolnej interpretacji materiału dowodowego. Wręcz przeciwnie – jego ocena była zgodna z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., gdyż opierała się na logicznej analizie dowodów zgromadzonych w aktach sprawy, zasadach doświadczenia życiowego oraz wskazaniach wiedzy specjalistycznej, wynikających np. z opinii fonoskopijnych, badań śladów DNA czy odcisków palców.

Analiza dowodów zgromadzonych w toku postępowania przygotowawczego czy to w zakresie dowodów osobowych czy też dowodów z dokumentów w tym opinii fonoskopijnych wskazuje na sprawstwo T. J.. W istocie skarżący podnosząc, iż sąd meriti dokonał dowolnej oceny dowodów wskazując np. na wyjaśnienia A. B. (3) i pozostałe dowody w sposób pośredni wskazuje na mankamenty sporządzonego w sprawie uzasadnienia wyroku na piśmie. A przecież o tym czy sąd dokonał oceny dowolnej dowodów czy też oceny swobodnej nie decyduje jakość i ilość argumentów podniesionych w pisemnym uzasadnieniu wyroku, ale rzeczywista a więc zgodna z wymogami art. 7 k.p.k. w zb. z art. 410 k.p.k. analiza tychże dowodów, która ma być zgodna z treścią dowodów zawartych w aktach sprawy, zasadami doświadczenia życiowego czy też wskazaniami wiedzy wynikających (jak w przedmiotowej sprawie) z opinii biegłych specjalistów np. z zakresu fonoskopii (wielokrotnie rozpoznany głos T. J.), badań śladów DNA (ślad oskarżonego pobrany z wnętrza samochodu zatrzymanego przez policję) czy też odcisków palców oskarżonego (ujawnione na telefonie z którego dzwoniono do pokrzywdzonych). W zarzucie tym skarżący przywołuje stanowisko zawarte w szeregu orzeczeniach Sądu Najwyższego wydanych w przeszłości (w roku 1990,1996,2002, 2007, 2010 i 2011). Orzeczenia te w ocenie Sądu Odwoławczego zawierają wykładnię art. 7 k.p.k. i dotyczą tzw. swobodnej oceny dowodów. Polega ona na tym, że pod ochroną art. 7 k.p.k. pozostają takie ustalenia Sądu meriti, które były wynikiem ujawnienia w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowią wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz są wyczerpująco i logicznie uargumentowane w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Oczywiście teza wynikająca z tych orzeczeń zasługuje na akceptację, przy czym, co trzeba podkreślić orzeczenia te zapadały pod rządami nieobowiązujących już przepisów prawa procesowego, w tym zwłaszcza w zakresie postępowania odwoławczego, a więc w czasie kiedy to Sąd Odwoławczy w drodze kontroli instancyjnej nie mógł dokonać odmiennych ustaleń faktycznych, a tym samym zmienić wyroku. Aktualnie w obecnym porządku prawnym tezy tych orzeczeń zdezaktualizowały się w części dotyczącej skutków ewentualnych braków w zakresie właściwego to jest pełnego umotywowania - oceny dowodów zawartego w pisemnym uzasadnieniu wyroku. W obecnym modelu odwoławczym istnieje możliwość uzupełnienia postępowania dowodowego i choćby z tego powodu ewentualne naruszenie art. 410 k.p.k. w postępowaniu pierwszoinstancyjnym nie ma istotnego znaczenia. Podobnie należy odnieść się do wymagań wyczerpującego i logicznego uargumentowania w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Nietrafny jest argument, że sąd I instancji oparł wydany wyrok jedynie na części materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej, a wydane rozstrzygnięcie nie było wynikiem analizy holistycznej ujawnionych okoliczności sprawy. Skarżący zupełnie bezzasadnie podnosi, iż sąd meriti nie oparł swoich ustaleń na opinii prywatnej fonoskopijnej inż. Z. S., który dokonywał oceny nagrań zapisanych na nośnikach CD-R (dotyczy rozmów z czeskimi taksówkarzami − przypis Sądu Apelacyjnego). Otóż wskazać należy, że sąd meriti nie mógł oprzeć się na tym dowodzie, albowiem dowód ten nie został dopuszczony w procesie, gdyż został oddalony. Sąd Odwoławczy w całości zgadza się z rozstrzygnięciem o oddaleniu tego wniosku dowodowego, albowiem stoi na stanowisku, że dowód ten nie jest opinią w rozumieniu art. 193 i 194 k.p.k.. Nie został bowiem przeprowadzony na podstawie postanowienia organu procesowego jak również okoliczności przeprowadzenia opinii pozostawały poza sferą organu procesowego. Podniesiony w tym zarzucie tylko częściowo słuszny jest argument, że sąd meriti nie rozstrzygnął wniosku dowodowego o odtworzenie na rozprawie głównej w obecności oskarżonego zarejestrowanych nagrań rozmów szczegółowo opisanych w zarzucie, bowiem rzeczywiście sąd I instancji nie wydał postanowienia w tym zakresie. Jest to uchybienie procesowe, jednak zdaniem Sądu Odwoławczego nie mające wpływu na treść rozstrzygnięcia. Po pierwsze analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, że po złożeniu tego wniosku o odtworzenie rozmów telefonicznych w obecności oskarżonego, T. J. nie pojawił się już na żadnej kolejnej rozprawie przed sądem (zobacz protokoły z dnia 26 kwietnia 2023 roku, 5 maja 2023 r., 16 czerwca 2023r.,12 lipca 2023r.,25 sierpnia 2023r.,27 września 2023r.,8 listopada 2023r., 15 listopada 2023r.,5 stycznia 2024r., 9 lutego 2024r., 23 lutego 2024r). Natomiast na końcowej rozprawie w trybie art. 405 § 2 k.p.k. ujawniono wszelkie protokoły i dokumenty zawarte w aktach sprawy, co oznacza że wprowadzono do materiału dowodowego także rozmowy z podsłuchów telefonicznych prowadzonych przez polskie służby policyjne jak również nagrania rozmów z czeskimi taksówkarzami pochodzące z pomocy prawnej z Republiki Czeskiej. Oczywiście podstawą dowodową są także wydane opinie fonoskopijne biegłego sądowego S. B. (1) jak również biegłej z zakresu kryminologii i kryminalistyki dr M. S. (2). Nie było także uchybieniem nieodtworzenie na rozprawie głównej rozmów telefonicznych, albowiem wobec braku oskarżonego na rozprawie nie było takiej potrzeby. Sąd I instancji ujawniając te rozmowy w trybie art. 405 § 2 k.p.k. wprowadził je do materiału dowodowego w rozumieniu art. 410 k.p.k., niewątpliwie zapoznał się z nimi w trakcie prowadzonego długotrwałego postępowania sądowego. Z nagraniami tymi, co przyznał sam skarżący, zapoznał się obrońca i oskarżony T. J.. W toku postępowania odwoławczego z nagraniami zapoznał się także Sąd Apelacyjny.

Nie stwierdza się obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. czy też art. 2 § 2 k.p.k, art. 4 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania B. N. i adw. P. Z.. Okoliczności na które mieliby ci świadkowie zeznawać (że oskarżony T. J. nie przebywał w dniach od 6 do 8 lipca 2020 r. w apartamentach przy ulicy (...) we W., a w innym miejscu) były o tyle nieprzydatne, gdyż po pierwsze świadkowie ci mieli potwierdzić słowa R. J., która została przesłuchana na rozprawie 26 kwietnia 2023 r. (karta 8205) nadto z ustaleń sprawy i charakteru przestępstw popełnianych na tak zwanego „wnuczka” nie sposób przyjąć, iż zasadniczo uczestnicy grupy popełniającej to przestępstwo pozostają w jego trakcie w jednym miejscu (jak chce skarżący we W. w apartamentach przy ulicy (...) lub (...)). Zasadniczo rola T. J. w popełnieniu przestępstw polegała na podstępnym przekonaniu w trakcie kilku rozmów telefonicznych do pokrzywdzonych o potrzebie pomocy i przekazania określonej sumy pieniężnej lub kosztowności, przy czym przekazanie to często odbywało się po kilkukrotnych rozmowach telefonicznych i pewnym odstępie czasowym od pierwszej rozmowy. Powyższe wynika z odsłuchanych rozmów nagranych przez czeskich taksówkarzy, w trakcie których podczas kolejnej rozmowy taksówkarza z T. J. sam taksówkarz przekazywał telefon osobie pokrzywdzonej, która rozpoznawała jako rozmówcę swego rzekomego bliskiego, z którym rozmawiała uprzednio często z innego numeru telefonu. Sąd Odwoławczy rozpoznając wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego również nie uwzględnił go, albowiem dowód z tych źródeł dowodowych nie mógł potwierdzić tezy dowodowej wykluczającej w sposób pewny sprawstwo T. J. w zakresie popełnionych przestępstw.

Odnosząc się raz jeszcze do zarzutu opisanego w pkt. 2 wskazać należy, że skarżący zarzucił w sposób będący jedynie polemiką z argumentami Sądu meriti, że w pisemnym uzasadnieniu Sąd I instancji nie przeprowadził rzetelnej analizy wszystkich istotnych fragmentów wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków, jednakże skarżący niejako powielając ten sam błąd nie wskazał konkretnie o jakie wyjaśnienia i zeznania chodzi. A przecież w pisemnym uzasadnieniu w sekcji „ocena dowodów” sąd meriti wskazał, że oparł się (prawidłowo zresztą) na wyjaśnieniach A. B. (3), który przyznał się do zarzucanych czynów i ujawnił informacje o osobach uczestniczących w przedmiotowych przestępstwach i znane mu okoliczności ich popełnienia. Sąd ten wskazał również, iż swoje ustalenia oparł częściowo na wyjaśnieniach oskarżonej M. J. (1), rzeczywiście nie wskazując, o które konkretnie wyjaśnienia chodzi. Nieprawdą jest, iż nie wyjaśniono dlaczego oddalono wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii prywatnej biegłego z fonoskopii. Sąd meriti zawarł swoje stanowisko o oddaleniu tego wniosku dowodowego w protokole rozprawy z dnia 5 stycznia 2024r (k. 8332/2). Rzeczywiście uchybieniem jest okoliczność, iż sąd I instancji nie rozstrzygnął pozostałych wniosków dowodowych zgłoszonych przez obrońcę oskarżonego, albowiem w aktach sprawy rzeczywiście brakuje stosownego w tym zakresie postanowienia. Brak owego postanowienia jest oczywiście uchybieniem procesowym, przy czym zasady logicznego rozumowania nakazują przyjąć, że brak w protokole rozprawy głównej postanowienia pozytywnego wskazuje na decyzję negatywną, a więc na oddalenie wniosków dowodowych. W tym miejscu podnieść należy, iż tożsame wnioski dowodowe zostały zgłoszone w toku postępowania odwoławczego i Sąd Apelacyjny także rozstrzygnął je negatywnie podczas rozprawy głównej (zob. protokół rozprawy z dnia 29 stycznia 2025 r – k. 8757-58). Skarżący podnosi, iż sąd meriti nie odniósł się do dowodu w postaci zeznań R. J., która miała potwierdzić, iż oskarżony nie przebywał we W. w dniach 6- 8 lipca 2020 r. Podniesiono także zarzut, że nie wskazano w uzasadnieniu wyroku czy oskarżony znał innych współoskarżonych, a także dlaczego wymierzono mu karę 10 lat pozbawienia wolności. Jak wskazano wcześniej powyższe braki czy wątpliwości skarżącego nie dotyczą obrazy przepisów prawa procesowego w zakresie artykułu 7 k.p.k. a jednak art. 424 k.p.k., o czym była już mowa powyżej.

Odnosząc się do zarzutu opisanego w pkt. 3 apelacji to jest obrazy art. 5 § 2 k.p.k. to zarzut ten jest w dużym stopniu niezasadny. Przypomnieć należy, że przepis art. 5 § 2 k.p.k. znajduje zastosowanie wyłącznie wówczas, gdy sąd I instancji ma wątpliwości co do przebiegu zdarzenia i w sytuacji kiedy pojawiają się alternatywne wersje przebiegu takiego zdarzenia powinien na gruncie art. 5 § 2 k.p.k. przyjąć wersję dla oskarżonego najkorzystniejszą. W sytuacji natomiast, gdy w ramach art. 7 k.p.k. to jest swobodnej oceny dowodów takich wątpliwości sąd meriti nie poweźmie i ustali okoliczności przebiegu zdarzenia w sposób pewny to nie ma mowy o naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k. Wyłącznie subiektywne przekonanie strony postępowania o istnieniu wątpliwości dowodowych nie jest wystarczające do stwierdzenia obrazy tego przepisu. Te wątpliwości bowiem muszą się pojawić u organu procesowego i pomimo ich stwierdzenia podjęcie rozstrzygnięcia wbrew regule, iż wszelkie wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.

Co do obrazy art. 193§1 k.p.k. w zw. z art. 170 k.p.k. i art. 201 k.p.k . (pkt 4 zarzutów) to w zakresie zaniechania przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego specjalizującego się w badaniach z zakresu fonoskopii w sytuacji gdy opinie, co do czeskich nagrań oskarżonego z taksówkarzami wydała M. S. (2), która jest ekspertem w dziedzinie grafologii i budowy maszyn to zarzut ten jest nietrafny z kilku powodów. Po pierwsze opinia M. S. (2) została wydana przez podmiot do tego uprawniony, albowiem jak wynika z akt sprawy M. S. (2) zatrudniona była w Laboratorium Kryminalistycznym i zajmowała się m.in. ekspertyzami fonoskopijnymi. Okoliczność, iż posiada wykształcenie a także specjalizuje się w dziedzinie grafologii i budowy maszyn nie może być przeszkodą czy podstawą do podważania umiejętności biegłego i jakości sporządzonej opinii. Dość przypomnieć, że przecież nie kwestionowane przez obronę i oskarżonego rozmowy zamawiającego taksówkę z 23 maja 2019 r., co biegła ustaliła, że był to oskarżony T. J. zostały potwierdzone przez polskiego biegłego z zakresu fonoskopii S. B. (1). Wydana opinia fonoskopijna spełnia wszystkie kryteria konieczne do uznania jej za w pełni prawidłowy i wiarygodny dowód w sprawie. Zawiera nie tylko rozpoznanie głosu mówcy, ale także wskazuje na stopień i kategoryzację tego rozpoznania, a w uzasadnieniu odnosi się także do metod badawczych odwołując się zarówno do metody słuchowej jak również elektronicznej. Skarżący poza zarzutem, iż biegła jest ekspertem w zakresie grafologii i budowy maszyn nie przedstawił żadnego argumentu podważającego umiejętności tej biegłej. Także kolejna prywatna opinia fonoskopijna nie może być podstawą do kwestionowania czeskiej opinii fonoskopijnej, gdyż nie są to równoprawne opinie w znaczeniu procesowym. Tylko na marginesie zauważyć należy, że kolejna prywatna opinia fonoskopijna R. S., która dotyczy rozmów nagranych i przekazanych przez czeskich taksówkarzy zawiera w ramach końcowych wniosków stwierdzenia, iż wszystkie rozmowy tzw. klientów (zamawiającego) to ta sama osoba oraz porównanie głosów rozmówców udziela średnio silnego wsparcia dla twierdzenia, że T. J. nie jest klientem zamawiającym kierowców taksówek na ani jednym z nagrań oraz nie jest ani jednym z taksówkarzy (zob. tłumaczenie opinii k. 8711) - wnioski są częściowo sprzeczne nawet z opinią prywatną Z. S..

Odnosząc się do zarzutu opisanego w punkcie 5 apelacji, skarżący podniósł zarzut obrazy przepisów procesowych, w szczególności naruszenia art. 410 k.p.k. w zw. z art. 4, 5, 6, 7 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 169 §1 k.p.k., art. 174 k.p.k., art. 175 k.p.k., art. 193 k.p.k., art. 200 k.p.k., a także art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka (EKPC). Zdaniem skarżącego naruszenie tych przepisów wynikało z wadliwego ustalenia okoliczności faktycznych sprawy, a w szczególności z faktu, że materiały dotyczące rozmów telefonicznych i podsłuchów nie zostały odtworzone podczas rozprawy głównej. Konkretne zarzuty dotyczyły:

1. rozmów pochodzących z podsłuchów prowadzonych na terenie Polski, dotyczących K. L. (1).

2.nagranych rozmów telefonicznych zamawiających czeskich taksówkarzy, którzy byli nieświadomymi uczestnikami przestępczego procederu wyłudzania pieniędzy metodą „na wnuczka”.

Zdaniem Sądu Odwoławczego nie sposób podzielić tych zarzutów, bowiem żaden z przepisów nie został naruszony. Sąd pierwszej instancji co prawda nie odtworzył nagrań podczas rozprawy, ale wprowadził je do materiału dowodowego w trybie art. 405 §2 k.p.k. na końcowym etapie przewodu sądowego. Odtwarzanie tych nagrań było zbędne, ponieważ:

1.Skarżący domagał się ich odtworzenia w obecności oskarżonego, który nie pojawił się na rozprawie głównej (po złożeniu wniosku).

2.zarówno obrońca jak i oskarżony znali treść tych nagrań, ponieważ zostały im odtworzone na etapie postępowania przygotowawczego.

Sąd Odwoławczy uznaje, że brak formalnego odtworzenia nagrań nie naruszał prawa oskarżonego do rzetelnego procesu, gdyż oskarżony się z tymi nagraniami zapoznał, a obrońca miał możliwość ich analizy. Oskarżony rzeczywiście miałby prawo podnosić taką okoliczność, gdyby był obecny na rozprawie i domagał się odtworzenia określonych nagrań celem ustosunkowania się do nich, jednak w sytuacji jego nieobecności oczywistym jest, że odtwarzanie tych nagrań było bezprzedmiotowe. Materiał dowodowy pochodzący z przedmiotowych nagrań został wykorzystany przez sąd I instancji do dokonania ustaleń faktycznych właśnie zgodnie zasadą obiektywizmu, domniemania niewinności, z zachowaniem prawa do obrony, bowiem T. J. korzystał z pomocy obrońcy podczas całego postępowania sądowego, dowody te zostały ocenione w kontekście innych dowodów w ramach dyrektyw procesowych wynikających z zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Co prawda sąd meriti nie rozstrzygnął tego wniosku dowodowego w sposób formalny poprzez wydanie negatywnego postanowienia, niemniej jednak to naruszenie − uchybienie przepisom dowodowym art. 167,169 § 2 i 170 k.p.k. nie miało wpływu na treść wydanego orzeczenia. Zupełnie bezpodstawne są zarzuty naruszenia art. 174,175 § 2 k.p.k. w sytuacji, gdy oskarżony nie był obecny (poza pierwszą rozprawą) na dalszych rozprawach przed sądem I instancji. Zupełnie niezasadny jest zarzut obrazy art. 193 k.p.k., art. 200 k.p.k., co jak należy rozumieć miało mieć miejsce w związku z oddaleniem dowodu z prywatnej opinii fonoskopijnej. Wbrew podniesionemu zarzutowi to właśnie art. 193 i 194 k.p.k. wskazuje, że to organ procesowy powołuje biegłego określonej specjalności wskazując imię i nazwisko biegłego oraz zakres badania, gdy ma to znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i wymaga wiadomości specjalnych. Wskazane wyżej przepisy w żadnym zakresie nie dotyczą prywatnych opinii sporządzonych do sprawy przez strony postępowania. Nie można zatem zasadnie twierdzić o naruszeniu tych przywołanych wyżej przepisów. Nie stwierdza się także obrazy art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 6 ust. 1 Europejskiej konwencji ochrony praw człowieka i podstawowych wolności, zresztą sam skarżący nie rozwija tego i nie podaje w czym wyraża się naruszenie tych konstytucyjnych i konwencyjnych zasad do czego zdaniem skarżącego miało dojść w postępowaniu przed sądem I instancji. Próżno szukać jakiegoś rozwinięcia czy dalszych argumentów dotyczących tak postawionego zarzutu także w uzasadnieniu sporządzonej przez obrońcę apelacji. Obrońca w tym zarzucie przyznaje, że rozmowy zarejestrowane z czeskim taksówkarzem w dniu 23 maja 2019 r. oznaczone numerami jako pliki (...) (...) i dalsze do (...) (...) są to rozmowy z udziałem oskarżonego T. J. natomiast wszystkie pozostałe rozmowy miał prowadzić mężczyzna inny aniżeli oskarżony. Taką hipotezę obrońca wyprowadza z wyników prywatnej opinii sporządzonej na potrzeby tego postępowania przez inż. Z. S., jednak skarżący nie odnosi się w sposób wyczerpujący i przekonywający do przeprowadzonego w postępowaniu przygotowawczym dowodu z opinii biegłej z czeskiego Laboratorium Kryminalistycznego dr M. S. (2) zarzucając jej w sposób nieuprawniony, że jest ekspertem z dziedziny grafologii i budowy maszyn. Skarżący nie zauważa, że specjalizacja w zakresie fonoskopii nie wynika z żadnego konkretnego wykształcenia, nie ma takich kierunków studiów wyższych - co najwyżej specjalizacje i biegli tej specjalności nie mogą posiadać wykształcenia z zakresu fonoskopii, natomiast zajmują się tą dziedziną, gdy posiadają odpowiednie umiejętności i kwalifikacje. Zarzut skarżącego, że biegła sporządzając opinię fonoskopijną jest ekspertem w dziedzinie grafologii i budowy maszyn logicznie rozumując nie wyklucza specjalizacji w dziedzinie fonoskopii. Twierdzenie przeciwne, że biegła nie miała specjalizacji i była dyletantem w tym zakresie nie zostało poparte przez skarżącego żadnym skutecznym i przekonywającym argumentem. Wbrew sugestii obrońcy należy przyjąć, że czeskie organy ścigania działają profesjonalnie i rzetelnie, a sporządzona do sprawy opinia fonoskopijna została wydana przez osobę mającą kompetencję do tego typu badań, zwłaszcza że z okoliczności sprawy wynika, iż jest pracownikiem Laboratorium Kryminalistycznego policji czeskiej. Wreszcie za kompetencjami biegłej w tej dziedzinie przemawia przyznana przez skarżącego okoliczność, że głos zamawiającego taksówkę w dniu 23 maja 2019 r. należy do T. J., i tożsamą w tym zakresie diagnozę postawił także biegły sądowy S. B. (1). (zobacz protokół rozprawy k. 8296-97). Słusznie zatem Sąd meriti uznał opinię dr M. S. (2) za opinię rzetelną i profesjonalną, ponieważ jej ustalenia zostały potwierdzone przez polskiego biegłego z zakresu fonoskopii – dr S. B. (1). W konsekwencji uznać należy, że oddalenie prywatnej opinii fonoskopijnej było uzasadnione i zgodne z przepisami procesowymi. Nie wykazano bowiem, aby zaszły okoliczności wynikające z art. 201 k.p.k.

Odnosząc się do zarzutów opisanych w pkt. 6 i 7 dotyczących obrazy przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 258 § 1 k.k. to wskazać należy, że zasadniczo zarzut obrazy prawa materialnego jest niedopuszczalny w sytuacji, gdy skarżący kwestionuje również ustalenia faktyczne sprawy, a niewątpliwie taki zarzut przynajmniej w formalny sposób sformułował obrońca, wskazując we wstępnej części apelacji, iż skarży wyrok w zakresie obrazy przepisów określonych w art. 438 pkt. 1,2,3 i 4 k.p.k.. Co prawda skarżący nie wysłowił dokładnie w żadnym z opisanych w punktach 1 − 10 zarzutów jakich to błędnych ustaleń dopuścił się sąd I instancji, nie mniej odczytując całościowo postawione zarzuty należy przyjąć, że skarżący miał na myśli, iż błędnych ustaleń dopuścił się sąd meriti w tym zakresie, gdy przyjął iż oskarżony T. J. był uczestnikiem przypisanych mu przestępstw, w tym znaczeniu, że był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 k.k. jak również dopuścił się przestępstw oszustw w ramach przypisanych mu ciągów przestępstw. Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sposób jednoznaczny wskazuje, że niedopuszczalne jest formułowanie zarzutów obrazy prawa materialnego w sytuacji kwestionowania ustaleń faktycznych ( zob. np. V KK 340/19 - postanowienie SN - Izba Karna z dnia 01-10-2020 „Zarzut naruszenia prawa materialnego ma rację wyłącznie wówczas, gdy nie są kwestionowane ustalenia faktyczne, w odniesieniu do których prawo to stosowano”, opubl. L. oraz II AKa 359/18 - wyrok SA Warszawa z dnia 26-03-2019 „Zarzut obrazy prawa materialnego z części szczególnej Kodeksu karnego może być postawiony tylko wówczas, gdy skarżący akceptuje dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne. Sąd I instancji w pierwszej kolejności dokonuje ustaleń faktycznych sprawy w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który w procesie analizy i oceny uzna za wiarygodny. Następnie zaś ustalony stan faktyczny składający się z elementów strony przedmiotowej i podmiotowej poddaje prawno – karnej analizie w aspekcie tego, czy ustalone przez Sąd zachowanie oskarżonego wyczerpuje, czy też nie znamiona określonego przepisu lub przepisów (przy kumulatywnej kwalifikacji prawnej). Ze wskazanych powodów jednoczesne kwestionowanie dokonanych przez Sąd meriti ustaleń faktycznych oraz przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej należy uznać za błędne, a zarzut obrazy prawa materialnego dodatkowo należy potraktować jako przedwczesny. Jest on bowiem aktualny dopiero wówczas gdy skarżący akceptuje w całości ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti”, opubl. L..). Mając jednak na uwadze, że zarzut obrazy prawa materialnego w zakresie zorganizowanej grupy przestępczej podniesiony został także przez obrońców innych oskarżonych Sąd Odwoławczy odniesie się do tak sformułowanego zarzutu oczywiście w przypadku oskarżonego T. J. przy założeniu, że brał udział w przypisanych mu przestępstwach oszustw. Otóż zgodnie z art. 258 § 1 k.k. każdy kto bierze udział w zorganizowanej grupie albo związku mającym na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego podlega karze pozbawienia wolności. Dotychczasowe orzecznictwo sądowe, także poglądy doktryny przyjmują, że dla istnienia grupy przestępczej musi być ustalone współdziałanie co najmniej 3 osób, że owo współdziałanie musi być zorganizowane w ten sposób, aby uczestnicy wykonywali określone czynności konieczne do zaistnienia przestępstwa. Przyjmuje się, że uczestnicy powinni pozostawać w pewnym zorganizowaniu i w pewnej strukturze z pewnym podporządkowaniem osobie lub osobom będących przywódcą grupy i zdaniem skarżącego zebrany materiał dowodowy nie potwierdza takiego zorganizowania i podporządkowania oraz zależności członków grupy od jej kierownictwa. W ocenie Sądu Odwoławczego przywołane w uzasadnieniu apelacji orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Łodzi czy też Sądu Apelacyjnego w Katowicach i Sądu Apelacyjnego w Krakowie dotyczy grup przestępczych działających w przeszłości − świadczą o tym daty przywołanych judykatów (2009, 2012, 2014) i dotyczą grup przestępczych o charakterze kryminalnym tzw. siłowym. Taki był bowiem w tamtym czasie charakter przestępczości w ramach zorganizowanych grup przestępczych. Nie świadczy to jednak o tym, że tylko grupy w których istnieje silny przywódca i tak zwani „żołnierze” wykonujący polecenia szefa stanowią o bycie zorganizowanej grupy przestępczej w rozumieniu art. 258 § 1 k.k.. Przede wszystkim nie wynika to z treści ustawowych znamion tego przestępstwa. Sąd Odwoławczy nie podzielił tego zarzutu, uznając, że zorganizowane grupy przestępcze mogą funkcjonować w luźniejszej strukturze, a kluczowym elementem ich działania jest świadome współdziałanie w celu popełniania przestępstw. Obecna praktyka sądowa zwłaszcza w zakresie przestępstw dotyczących tzw. karuzeli vatowskich czy też innych przestępstw dotyczących środków finansowych dowodzi, że zorganizowane grupy przestępcze mają nieco luźniejszy charakter bez ścisłego podporządkowania szefowi, bowiem głównym motywem współzależności tych osób jest chęć osiągnięcia korzyści majątkowej, co bez współdziałania tych osób w sposób przemyślany i zorganizowany byłoby trudne do zrealizowania zob. np. orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 2021-01-25 II AKa 282/19 „ Zorganizowany charakter grupy przestępczej nie sprowadza się wyłącznie, a nie jest to też immamentna cecha tej organizacji, do hierarchicznej jej struktury. Zorganizowana grupa przestępcza nie musi opierać się na relacjach pionowych między jej członkami i podporządkowaniu jednych członków drugim. Zorganizowany charakter grupy przestępczej polega bowiem przede wszystkim na powtarzalnych schematach zachowań opracowanych w ramach takiej grupy, które wykorzystywane są przy popełnianiu przestępstw. W ramach takich schematów poszczególnym członkom grupy przydzielane są określone zadania, które wykonywane są samodzielnie albo pod kontrolą innych jej członków. Istnienie takich szablonów organizacyjnych ułatwia popełnianie przestępstw, ponieważ za każdym razem odtwarzany zostaje uprzednio już zaplanowany, wyuczony i utrwalony mechanizm działania”, a także wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 8 listopada 2016 r., sygn. akt: II AKa 217/16 (LEX nr 2196238) -„ Choć zorganizowana grupa przestępcza to coś więcej niż współsprawstwo czy luźny zespół osób zamierzających popełnić przestępstwo, to jednak nie jest wymagana jakaś wewnętrzna struktura organizacyjna owej grupy, ani niezmienny skład, ani określony stopień zorganizowania, jak szczegółowe określenie zasad przynależności, staż członkowski, sankcje za wystąpienie przeciw dyscyplinie itd.”. Przedmiotowa sprawa, a zwłaszcza informacje podchodzące z nagranych z podsłuchów rozmów dotyczących oskarżonej D. S. (1) (tzw. V.), współudziału w procederze K. L. (1) i M. J. (1), zaangażowania w przestępczy proceder w postaci koordynowania określonych zadań - przewozu przesyłek pieniężnych przez T. J. wskazuje w sposób oczywisty, że tylko wspólne zaangażowanie tych osób mogło doprowadzić do końcowego efektu w postaci pozyskania pieniędzy od pokrzywdzonych osób i dowiezienia tych środków do W.. Podniesione w pkt. 7 zarzutu argumenty o tym, iż oskarżony T. J. nie mógł popełnić wskazanych w tych zarzutach przestępstw nie wytrzymuje krytyki, albowiem twierdzenie skarżącego opiera się wyłącznie na jednym i do tego nieprzeprowadzanym w toku postępowania sądowego dowodzie, a mianowicie prywatnej ekspertyzie Z. S., który tylko w nagraniach z 23 maja 2019 r. wskazał na głos T. J.. Skarżący zapomina jednak lub nie chce przyjąć do wiadomości, że w opisanych dniach przestępstw rozmowy prowadził oskarżony T. J., a wynika to z opinii biegłej M. S. (2). Warto w tym miejscu odnieść się do opinii polskiego biegłego S. B. (1), który rozpoznał głos oskarżonego w 7 ściśle określonych rozmowach i ich analiza (zarówno poprzez odsłuchanie określonych komunikatów jak i też konfrontacja z zapisami stenogramów tych rozmów) prowadzi do wniosku, że głos T. J. w trakcie tych rozmów był dość charakterystyczny i sprowadzał się do powtarzającego się stałego elementu podczas każdej rozmowy – chodzi o powtarzanie określonych słów w trakcie rozmowy. Można tutaj wskazać na takie sformułowania, kiedy w trakcie rozmowy oskarżony T. J. mówi podwójnie np. „aha, aha”, innym razem „tak, tak”, lub „dobra, dobra”, „dobranoc, dobranoc”, „mówiła mi, mówiła mi wszystko”, „o witam, witam”. Takie charakterystyczne sformułowania występują także w rozmowach zamawiającego taksówki czeskie, który mówiąc w języku czeskim również formułuje podwójne sformułowania takie jak „dobri, dobri” (rozmowa 23 maja 2019 r.), „tak jo, tak jo”, „O. ano, O.”, „super, super”, „aha, aha”, „dobry, dobry”, „dobrze, dobrze”. Jeśli powyższą okoliczność powiązać ze stwierdzeniem biegłej M. S. (2) (a także niekwestionowanym przez skarżącego ustaleniem biegłej co do pozostałych rozmów, że wszystkie te rozmowy były przeprowadzone przez tego samego mężczyznę) to w pełni uzasadnionym wnioskowaniem jest, że rozmówcą tym podobnie jak rozmówcą w polskich nagraniach (według biegłego S. B.) był ten sam mężczyzna to jest T. J.. Natomiast okoliczność, że z zeznań R. J. wynika, iż nie przebywał oskarżony w dniach 6 - 8 lipca 2020 r. na terenie W. nie można oczywiście wyprowadzić wniosku, że nie dopuścił się przestępstw w tych dniach na szkodę M. T. i M. O.. Charakterystyka tego rodzaju przestępstw wskazuje, że rozmówca telefonując do pokrzywdzonych czy też taksówkarzy mógł być w dowolnym miejscu. Zupełnie bezpodstawny jest zarzut opisany w pkt. 7, w którym twierdzi się niezgodnie z wynikami opinii M. S. (2), że przestępstw opisanych w tym zarzucie (przypisanych w wyroku oskarżonemu T. J.) miał dopuścić się mężczyzna inny aniżeli oskarżony posiadający prawdopodobnie identyczny głos jak oskarżony. Taka teza zawarta w tym zarzucie jest całkowicie gołosłowna, bowiem na pewno nie wynika z opinii biegłej M. S. (2).

W zarzucie 8 apelacji skarżący podniósł obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, wskazując naruszenie: art. 167 k.p.k. w zw. z art. 5 k.p.k., art. 74 §1 k.p.k. , art. 366 k.p.k., art. 410 k.p.k. Skarżący wskazał, że sąd I instancji pozostawił bez rozpoznania wnioski dowodowe oskarżonego, zawarte w pismach z dnia 12 lutego 2023 r. oraz 9 listopada 2023 r., dotyczące:

1.odtworzenia na rozprawie głównej nagrań rozmów znajdujących się w aktach sprawy, które – zdaniem oskarżonego – miały wykazać, że jedynie rozmowy z 23 maja 2019 r. były prowadzone przez niego, natomiast pozostałe rozmowy były prowadzone przez inną osobę,

2.przesłuchania B. N. na te same okoliczności, na które była przesłuchiwana R. J.,

3.przesłuchania adwokata P. Ž. na okoliczność miejsca pobytu oskarżonego w dniach 6–8 lipca 2020 r., co – według skarżącego – miało potwierdzić alibi oskarżonego.

Należało uznać te zarzuty za niezasadne, gdyż są to jedynie uchybienia natury formalnej, które nie miały wpływu na treść orzeczenia. Sąd pierwszej instancji rzeczywiście nie odtworzył nagrań rozmów na rozprawie głównej, jednak materiały te zostały włączone do akt sprawy i ocenione zgodnie z art. 410 k.p.k., a obrońca oraz oskarżony mieli możliwość zapoznania się z ich treścią już na etapie postępowania przygotowawczego. Analiza tych nagrań została dokonana przez biegłych fonoskopii, których wnioski nie zostały skutecznie podważone. Skarżący nie wykazał, w jaki sposób odtworzenie tych nagrań na rozprawie głównej mogłoby prowadzić do innej oceny tych dowodów. Skarżący domagał się przesłuchania B. N. na te same okoliczności, na które była już przesłuchiwana R. J.. W związku z tym powielanie dowodów poprzez przesłuchanie kolejnego świadka na te same okoliczności nie było konieczne. Nie było podstaw do założenia, że zeznania B. N. dostarczyłyby nowych informacji, które mogłyby wpłynąć na treść rozstrzygnięcia. Z tego względu zarzut skarżącego w tym zakresie jest niezasadny i nie miał wpływu na treść orzeczenia.

Co do przesłuchania adwokata P. Ž. to skarżący twierdził, że przesłuchanie tego świadka miało istotne znaczenie dla ustalenia miejsca pobytu oskarżonego w dniach 6–8 lipca 2020 r., co miałoby potwierdzić jego alibi. Zauważyć jednak należy, że: miejsce pobytu oskarżonego w tym okresie nie miało decydującego znaczenia dla przypisania mu sprawstwa w zakresie zarzucanych mu czynów, gdyż w materiale dowodowym znajdują się inne dowody (opinia fonoskopijna), które pozwoliły na ustalenie sprawstwa oskarżonego, niezależnie od miejsca jego pobytu w określonych dniach. Wobec tego zarzut jest niezasadny i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary (pkt 9 ) podniesiony przez obrońcę T. J. jest całkowicie nietrafny, ponieważ wymierzone kary jednostkowe pozostają adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów – oskarżony brał aktywny udział w działalności zorganizowanej grupy przestępczej i jego rola nie była marginalna. Sąd pierwszej instancji uwzględnił wszystkie okoliczności sprawy, w tym także ewentualne okoliczności łagodzące, jednak nie były one wystarczające do istotnego obniżenia kary. Wbrew twierdzeniom skarżącego oskarżony w żadnym momencie postępowania nie wyraził skruchy, bowiem przyznał się wyłącznie do zarzutu posiadania ziela konopi. Nie ma podstaw do twierdzenia, że oskarżony został ukarany surowiej niż inni sprawcy – jego kara mieści się w granicach przewidzianych przez prawo i zgodna jest z orzecznictwem w podobnych sprawach. Kara spełnia zarówno cele prewencji indywidualnej, jak i ogólnej, co jest szczególnie istotne w przypadku przestępczości zorganizowanej. Wobec powyższego, zarzut jest bezzasadny i nie zasługuje na uwzględnienie.

Co do zarzutu 10 w zakresie obrazy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. to podkreślić należy, że w sprawach z oskarżenia publicznego zasadą jest, że jeżeli sąd nie znajduje podstaw do zwolnienia skazanego z zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych (art. 624 § 1), to ma obowiązek je zasądzić na rzecz Skarbu Państwa (art. 616 § 1 pkt 1 i 2) – zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 24 lutego 2004r., WZ 9/04, OSNwSK 2004, poz. 392; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 28 czerwca 2012r., II AKa 98/12, LEX nr 1217813. Oznacza to, że w sprawach z oskarżenia publicznego zasadą jest obciążanie skazanego kosztami sądowymi poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa, zaś wyjątkiem – zwolnienie przez sąd z ich ponoszenia. W przedmiotowej sprawie brak było podstaw do zwolnienia T. J. z obowiązku zapłaty poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatków. Oskarżony jest młodą osobą pracuje lub ma możliwości zarobkowania. W realiach rozpoznawanej sprawy nie sposób było uznać, że uiszczenie przez skazanego kosztów postępowania byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, bądź by przemawiały za tym względy słuszności - jak wymaga tego przepis art. 624 § 1 k.p.k.

I na koniec tej części uzasadnienia Sąd Odwoławczy odniesie się do każdego z osobna zarzutu wyłudzenia bądź usiłowania wyłudzenia od pokrzywdzonych określonych wartości majątkowych, w których uczestniczył oskarżony T. J. ze wskazaniem okoliczności popełnienia tych czynów, a także dowodów wskazujących na udział oskarżonego w danym przestępstwie.

I tak w zakresie zarzutu X. w dniu 26 marca 2019 roku i pokrzywdzonego obywatela Czech – L. G. zamieszkałego w V., i próby doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci wydania pieniędzy i biżuterii wartości łącznej 15 000 koron czeskich to wskazać należy, że pokrzywdzony zeznał, iż na jego telefon zadzwonił mężczyzna przedstawiający się imieniem H. i zażądał od niego określonych środków pieniężnych (karta 4142). Jednocześnie została nagrana w dniu 26 marca 2019 r. rozmowa, w której mężczyzna zamawia taksówkę z kursem przewiezienia określonych rzeczy do Polski - O. za kwotę 6 000 koron czeskich (karta 3537 – nagranie zawarte w folderze (...)), na podstawie tego właśnie nagrania biegła ustaliła, iż głos rozmówcy zamawiającego taksówkę to głos T. J. – k. 2833.

Co do zarzutu XI. w dniu 7 maja 2019 roku i obywatelki Czech – R. H. zamieszkałej w P. i wyłudzenia pieniędzy w kwocie 180 000 koron czeskich, to podnieść należy, że pokrzywdzona wskazała, iż zadzwonił do niej mężczyzna jako wnuk M. z prośbą o przekazanie pieniędzy (karta 4181). Również w tym przypadku została nagrana rozmowa czeskiego taksówkarza i zamawiającego taksówkę, a także rozmowa w trakcie której pokrzywdzona przekazywała taksówkarzowi pieniądze zapakowane w pakunek, w której to rozmowie uczestniczył również zamawiający (oskarżony T. J.) i następnie kolejne rozmowy, w których taksówkarz przekazuje przesyłkę polskiemu taksówkarzowi - w oddali słychać głos polskiego taksówkarza, „że już przesyłkę ma i że będzie we W. za około 40 minut”. (zob. pliki dźwiękowe znajdujące się w folderze (...) na płycie k. 3537). Natomiast z opinii fonoskopijnej (karta 2833) wynika, iż rozmówcą rozmowy z 7 maja 2019 r. godzina 13.34 z największym prawdopodobieństwem jest T. J..

Co do zarzutu XII. w dniu 23 maja 2019 roku i obywatelki Czech – H. L. w C. oraz próby wyłudzenia pieniędzy w kwocie 750 000 koron czeskich to wskazać należy, że rozmówcą z pokrzywdzoną był mężczyzna, który chciał pożyczyć 750.000 koron czeskich - bo wpadł w tarapaty (karta 4306), czeski taksówkarz zarejestrował rozmowę z 23 maja 2019 r. w której zamawiający zamawiał kurs do B. (folder (...) i plik o nazwie .. (...), który rejestruje rozmowę zleceniodawcy (T. J.) rozmawiającego z pokrzywdzoną o przekazanie przesyłki ) – płyta z nagraniami czeskich taksówkarzy k. 3537. Dodać oczywiście należy, że również opinia fonoskopijna wskazuje, że zarejestrowane rozmowy z 23 maja 2019 r. na plikach dźwiękowych (...) zawierają głos T. J. - k. 2872. (...).

Co do zarzutu XIII. w dniu 19 czerwca 2019 roku i obywatelki Czech – M. P. w U. nad L. oraz wyłudzenia pieniędzy w kwocie 12 000 koron czeskich. Również w tym przypadku do pokrzywdzonej zadzwonił mężczyzna podając się za jej znajomego J. i przekonał pokrzywdzoną do wydania pieniędzy (k. 4340). Na nagraniu czeskiego taksówkarza z tego dnia zarejestrowano rozmowę, w której zamawiający zamówił kierowcę czeskiego do L. na ulicę (...) – plik dźwiękowy (...) w Folderze (...) - płyta CD k. 3537. Z opinii fonoskopijnej (k. 2833) wynika, iż głos na pliku (...) z 19 czerwca 2019 r. z największym prawdopodobieństwem to głos T. J.. W tym miejscu dodać należy, że jak wynika z zeznań czeskiego taksówkarza -P. T. (karta 4347) to kierowca ten przewożone pieniądze po zorientowaniu się o przestępczym charakterze przesyłki oddał policji czeskiej. Z powyższego wynika także rozstrzygnięcie zawarte w pkt I. 4. wyroku o eliminacji obowiązku naprawienia szkody na przecz M. P., której ostatecznie nie poniosła.

Co do zarzutu XIV. w dniu 24 lipca 2019 roku i obywatelki Czech – A. S. w M. B. i wyłudzenia pieniędzy w kwocie 407 000 koron czeskich to z zeznań pokrzywdzonej (karta 2599) wynika, że dzwoniący mężczyzna podawał się za jej syna i chciał 400.000 koron czeskich a w efekcie rozmowy pokrzywdzona wydała (...) koron czeskich. Z zeznań czeskiego taksówkarza M. M. (3) (karta 2613) wynika, iż podjął pieniądze i przewiózł je do L.. Pieniądze te przejął B. D. (k. 5830), który otrzymał kurs taksówką do L. po paczkę, którą przywiózł następnie do W. i przekazał T. J..

Co do zarzutu XV. w dniu 8 listopada 2019 roku i obywatelki Niemiec – F. H. w M. i wyłudzenia pieniędzy w kwocie 1 000 euro oraz biżuterii wartości 14 000 euro to omawiając dowody wskazujące na sprawstwo T. J. należy dodać, że w przestępstwie tym uczestniczyła także D. S. (1) (jej zarzut III) oraz M. J. (1) (jej zarzut XXXIII). I tak z opinii polskiego biegłego S. B. (1) (karta 6754) wynika, że z podsłuchiwanym wówczas K. L. (1) (legalna kontrola (...)) rozmowę o przewożeniu i przewiezieniu przesyłki z Niemiec prowadziła D. S. (2) zaś z wyjaśnień M. J. (1) (k. 6113) wynika, iż ta oskarżona rozpoznała głos mężczyzny, który instruował ją gdzie ma jechać podczas wyjazdu do D. jako głos T. J.. Okoliczność, iż w przewożeniu pieniędzy uczestniczyła M. J. (1) jest bezsporna, gdyż jak wynika z treści nagranych rozmów K. L. (1) z D. S. (1) to L. dopytuje się (...) (oskarżonej D. S.), kiedy przyjedzie M. (karta 61 i karta 60/2 stenogramów rozmów oraz stosowne pliki audio z tym nagraniem). Nadto na karcie 62 znajduje się stenogram rozmowy z 8 listopada 2019 r. godz. 21:26 w trakcie której K. L. wskazuje M. hotel (...) w D..

Co do zarzutu XVI. w dniu 14 listopada 2019 roku i obywatelki Czech – O. P. i wyłudzenia pieniędzy w kwocie 76 000 koron czeskich oraz biżuterii wartości 6000 koron czeskich to wskazać należy, iż do pokrzywdzonej dzwonił mężczyzna podając się za członka rodziny o imieniu R. (karta 7973). Przewóz pobranych od pokrzywdzonej rzeczy koordynował T. J., albowiem jak wynika z zeznań świadka M. G. (karta 5848 – 5851) to właśnie oskarżony najpierw zlecił mu kurs do miejscowości na południu kraju (W., B., Ś. – świadek nie pamiętał dokładnie do której miejscowości jechał) tam odebrał pakunek od kobiety i zawiózł go do W. na ul. (...), gdzie pakunek przekazał młodszemu mężczyźnie (D. K.). Co istotne świadek na okazanych mu tablicach rozpoznał oskarżonego T. J. jako zamawiającego i koordynującego przewóz przesyłki oraz D. K. jako osoby która odebrała przesyłkę. Świadek zeznał także, że po odsłuchaniu nagrania pozyskanego z kontroli operacyjnej (...) 1 z 24 października 2019 r. godz. 20:46, że rozpoznaje głos mężczyzny który zlecał mu oba wyjazdy i rozpoznał także charakterystyczne sformułowanie używane podczas kilkukrotnych rozmów „aha” , które powtarzał kilkakrotnie (karta 5851).

Co do zarzutu XVII. w dniu 20 listopada 2019 roku i obywatelki Niemiec – E. S. i wyłudzenia 70 000 euro to dowodami wskazującymi na sprawstwo oskarżonego T. J. są zeznania pokrzywdzonej (karta 1730), w których to wskazała, że zadzwoniła do niej wnuczka J. z prośbą o pieniądze na mieszkanie, a w trakcie rozmowy włączył się także mężczyzna, który przedstawiał się jako notariusz. Co istotne w przestępstwie tym polegającym na przywiezieniu pieniędzy z Niemiec do Polski brała udział D. S. (4) (jej zarzut IV), a także M. J. (1) (jej zarzut XXXIV), która odbierała pieniądze w D. od niemieckiego taksówkarza C. B. (k. 1738/2). Świadczy o tym także zarejestrowana rozmowa K. L. (1) rozmawiającego z (...) o tym, iż do D. pojedzie jego koleżanka M. (karta 65). Z nagranych w ramach kontroli operacyjnej dotyczącej K. L. (1) rozmów wynika, iż dniu 20 listopada 2019 r. godz. 20:11.10 zarejestrowano rozmowę T. J. z K. L. (1) w trakcie której L. przekazuje informację, że „tak mówiła W.”, zaś T. J. odpowiada, że zaraz do niej zadzwoni (zob. k 66). Z treści tej rozmowy i dalszych z tego dnia wynikają dwa wnioski, że w przestępstwie tym uczestniczył jako koordynator T. J. i drugi, że oskarżony znał D. S. (1). Oczywiście przysądzającym dowodem jest opina fonoskopijna biegłego S. B. (1), który wskazał, że rozmowa zacytowana powyżej, a także pozostałe trzy rozmowy z dnia 20 listopada 2019 r. były prowadzone przez T. J. ( k. 5753 i k. 8296 -97).

Co do zarzutu XVIII. w dniu 22 listopada 2019r. i obywatelki Czech – B. S. i wyłudzenia 39 000 koron czeskich oraz biżuterii o wartości 650 000 koron czeskich to dodać należy, iż w zdarzeniu tym uczestniczyła zarówno D. S. (1) (jej zarzut V) jak również M. J. (1) (jej zarzut XXXV), a dowodami wskazującymi na udział w tym przestępstwie T. J. (który polegał na koordynowaniu wszystkich osób odbierających wartości majątkowe pochodzące z wyłudzeń i przywóz do Polski) to m.in. rozmowa tego oskarżonego z K. L. (1) z dnia 20 listopada 2019 r. godz. 11:46 w której omawiają wyjazd do P. (karta 65). Rozmowa ta była prowadzona przez T. J. - tak wynika z opinii fonoskopijnej biegłego S. B. (1) (karta 5751 – 5815 ). Istotnym dowodem w tym zakresie są także wyjaśnienia oskarżonej M. J. (3) (karta 6113), w których to wyjaśnieniach rozpoznała głos oskarżonego T. J. jako głos mężczyzny, który do niej dzwonił i instruował ją gdzie ma jechać i co robić zarówno podczas wyjazdu do D. jak i też podczas wyjazdów do P.. Co istotne wyjaśnienia te oskarżona potrzymała na rozprawie przed sądem I instancji (karta 8185/2 – 8186).

Co do zarzutu XIX. w dniu 28 listopada 2019 roku i obywatelki Czech – D. A. i wyłudzenia pieniędzy w kwocie 400 000 koron czeskich. Przy tym zarzucie należy podkreślić, że przy jego dokonaniu współdziałali także D. S. (5) (zarzut VI) i M. J. (1) (zarzut XXXVI). Jako dowody wskazujące na sprawstwo T. J. należy wskazać rozmowę z 28 listopada 2019 r. godz.19:26 oskarżonej M. J. (5) z K. L. (1), w trakcie której podała, że jedzie do Czech do H. K. na zlecenie mężczyzny, bo do niej dzwonił i zlecił jej taki kurs (karta 84/2 i k. 83- 84). W tym miejscu należy przywołać wyjaśnienia tej oskarżonej (karta 6113) w których wskazała, że osobą instruującą gdzie ma jechać i w jaki sposób był T. J..

Co do zarzutu XXI. w dniu 5 grudnia 2019 roku i obywatelki Czech – D. B. i wyłudzenia pieniędzy w kwocie 80 000 koron czeskich to dowodami na współudział w przestępstwie T. J. są zeznania pokrzywdzonej, która wskazała iż w rozmowie telefonicznej mężczyzna mówiący w języku czeskim chciał od niej najpierw (...) koron czeskich, a później gdy tyle nie miała (...) koron czeskich (karta 3488). Czeski taksówkarz P. P. (2) pobrane pieniądze zawiózł na zlecenie mężczyzny do K. i przekazał taksówkarzowi polskiemu poruszającemu się samochodem C. (...) (karta 3504). Co istotne świadek zeznał, iż rozmowę zamówiono z numeru (...), który zawiera szwedzki prefiks, a takimi posługiwał się oskarżony w przestępczym procederze.

Co do zarzutu XXII. w dniu 26 lutego 2020 roku i obywatelki Czech – B. R. i próbie wyłudzenia pieniędzy w kwocie 400 000 koron czeskich to przytoczyć należy zeznania pokrzywdzonej (karta 2901), która podała iż na jej telefon zadzwonił mężczyzna podając się za krewnego i twierdząc, że potrzebuje 400000 koron czeskich. Natomiast osobą, która odebrała pieniądze od pokrzywdzonej to D. L. - czeski taksówkarz, którego zamówił mężczyzna z akcentem romskim dzwoniąc do niego z numeru (...) (prefiks szwedzki) i zamówił kurs z P. do N. (na granicy z Polską – przypis SA) (zob. k. 2921).

Co do zarzutu XXIII. w dniu 5 czerwca 2020 roku i obywatelki Czech – V. S. i wyłudzenia pieniędzy w kwocie 25 000 koron czeskich i złotej monety to dowodami obciążającymi T. J. jest zeznanie pokrzywdzonej (karta 2959), która podała, iż dzwonił do niej mężczyzna podający się za wnuka i początkowo chciał 500000 koron czeskich, a ponieważ tyle nie miała to zgodziła się wydać 25000 koron czeskich i złotą monetę. Nadto świadek W. V. (karta 2970) zeznała, iż mężczyzna zlecił jej pobranie i przewiezienie przesyłki dzwoniąc z nr. (...). Plik z nagraną rozmową przekazała Policji czeskiej. Następnie jak wynika z ekspertyzy czeskiego Laboratorium kryminalistycznego (karta 2848) rozmówcą był T. J..

Co do zarzutu XXV. w dniu 7 lipca 2020 roku i obywatelki Czech – M. T. oraz próby wyłudzenia pieniędzy w kwocie 300 000 koron czeskich to wskazać należy na dowody w postaci zeznań pokrzywdzonej (karta 5469), która zeznała, że na jej (...) zadzwonił mężczyzna podając się za jej wnuka i domagając się przekazania (...) koron czeskich. Również i w tym przypadku rozmówca dzwonił z numeru (...) (karta 462 i karta 5488). Pamiętać także należy, że profil DNA należący do oskarżonego ujawniono na ściankach poduszki powietrznej samochodu C., który uległ rozbiciu w trakcie ucieczki przed policjantami w lipcu 2020 r we W., którzy w trakcie pościgu ustalili, że uciekinierami były 3 osoby w tym D. K. i T. J. (k. 7041 – 7044), natomiast podczas oględzin apartamentów zajmowanych przez oskarżonych we W. zabezpieczono szereg telefonów oraz kart sim. I jak wynika z opinii Laboratorium Kryminalistycznego (karta 6858 – 6860) ślad palca środkowego prawej ręki T. J. zdjęto z telefonu marki R. (...) - zabezpieczonego w apartamentach na ulicy (...) we W.. Analiza połączeń dokonanych z tel. (...) zawarta w sporządzonej notatce (karta 462), wymienia połączenia z dnia 7 i 8 lipca 2020 r. do pokrzywdzonych M. T. i M. O..

Co do zarzutu XXVI. w dniu 8 lipca 2020 roku i obywatelki Czech – M. O. i próby wyłudzenia pieniędzy w nieustalonej kwocie koron czeskich to przytoczyć należy zeznania pokrzywdzonej (karta 5501), która zeznała, iż mężczyzna dzwoniąc na jej telefon domowy powiedział, że potrzebuje pieniędzy, a gdy odpowiedziała, że nie jest jej prawnukiem B. opowiedział (...). Dodać należy, iż oskarżony dzwonił z telefonu o nr. (...) (zobacz karta 462). I w tym przypadku zlecający kurs posługiwał się numerami abonenckimi operatora szwedzkiego. Telefon o takim numerze zabezpieczono podczas przeszukania pomieszczeń na ul (...) we W. ,w których przebywał T. J. i D. K. (k. 297-301)

Co do zarzutu XXVII. w dniu 31 marca 2021 roku i obywatelki Czech – M. S. i wyłudzenia (...) koron czeskich to przede wszystkim dowody w postaci zeznań pokrzywdzonej, która opisała proceder namówienia jej do wydania pieniędzy i przekazania ich kurierowi (karta 3010), to także zeznania czeskiego taksówkarza R. K. (k. 2861), który przewiózł przesyłkę do Polski, gdzie przekazał ją oczekującemu polskiemu taksówkarzowi. Jednocześnie ekspertyza fonoskopijna rozmowy zamawiającego kurs taxi u R. K. wskazuje, iż zamawiającym był T. J. (zob. karta 2833 i karta 2861).

Co do zarzutu XXVIII i posiadania w dniu 14 lutego 2022 r. we W. przy ulicy (...) 1, 64 grama netto ziela konopi innych niż włókniste to po pierwsze przedmiotowy środek odurzający zabezpieczono protokolarnie, a po drugie oskarżony wyjątkowo przyznał się do tego zarzutu (karta 7279).

W świetle przytoczonych powyżej dowodów i okoliczności dotyczących popełnienia przestępstw metodą na tzw. „wnuczka”, a także mając na uwadze podane we wcześniejszej części uzasadnienia argumenty prawne, co do bytu istnienia „zorganizowanej grupy przestępczej” nie budzi wątpliwości w ocenie Sądu Odwoławczego uczestnictwo T. J. w zorganizowanej grupie przestępczej w okresie i okolicznościach oraz składzie osobowym jak wynika to z przypisanego mu czynu.

Utrzymując zwartość podmiotową tego uzasadnienia Sąd Odwoławczy odniesie się także do zarzutu XX i XXIV od których to czynów uniewinnił T. J.. Od razu wskazać należy, że podstawą uniewinnienia było zastosowanie art. 5 § 2 k.p.k. i zasady in dubio pro reo, gdyż zebrane w sprawie dowody nie były przekonujące w wymagany prawem sposób dla przyjęcia sprawstwa tego oskarżonego, które nie budziłoby jakichkolwiek wątpliwości.

Co do zarzutu XX. z 3 grudnia 2019 r. i usiłowania wyłudzenia (...) koron czeskich od obywatelki Czech H. Z. to wskazać należy, że dowodami w tym zakresie były zeznania pokrzywdzonej (karta 7633), która zeznała tylko że dzwonił do niej mężczyzna, chciał pieniędzy i mówił w języku czeskim. Kolejnym dowodem mogą być zeznania S. K. – kierowcy taksówki z K. (karta 7651) który zeznał, iż 2 grudnia 2019 r. otrzymał telefon ze szwedzkiego numeru kierunkowego + (...) od mężczyzny zamawiający kurs do N. po kobietę, aby zawieść ją do L.. W toku postępowania przygotowawczego nie ustalono kogo konkretnie przewoził S. K., natomiast odtworzono świadkowi rozmowę z pliku (...) (z podsłuchu K. L. – przypis SA), na którym wskazał jako rozmówcę oskarżonego T. J. określając swoje rozpoznanie na 90%. Jednocześnie prowadzący postępowanie przygotowawcze nie przekazał tego nagrania (w sposób świadomy lub nie) biegłemu S. B. (1) i brak jest profesjonalnej opinii biegłego co do tej rozmowy. Przypomnieć bowiem należy, że biegłemu S. B. przekazano do analizy tylko niektóre wytypowane rozmowy, w których rozpoznał głos T. J.. Żadnych innych dowodów nie sposób doszukać się zarówno w uzasadnieniu Sądu I instancji czy też w materiałach sprawy. Oczywiście analiza tych dowodów we wzajemnym powiązaniu może prowadzić do wnioskowania, że jednym ze współsprawców tego przestępstwa był oskarżony T. J., rzecz jednak w tym, że takiej pewności która powodowałaby brak jakichkolwiek wątpliwości, nie ma. Nie można opierać się wyłącznie na zeznaniu świadka S. K., który rozpoznał głos po dłuższym okresie czasu od prowadzonej przez siebie rozmowy, nie jest przecież specjalistą z zakresu fonoskopii, nie można wykluczyć, że skoro nie był pewny w 100 procentach w rozpoznaniu głosu, że nie popełnił omyłki w tym rozpoznaniu. Przy takich dowodach aktualizuje się art. 5 § 2 k.p.k. nakazujący wobec istniejących wątpliwości uwolnienie oskarżonego od tego zarzutu.

Podobnie rzecz ma się, jeżeli chodzi o zarzut XXIV i próbę wyłudzenia w dniu 6 lipca 2020r. od obywatelki Czech i M. J. (2) pieniędzy w kwocie (...) koron czeskich. W tym wypadku z zeznań pokrzywdzonej wynika, że dzwonił mężczyzna podający się za bratanka i chciał pożyczyć (...) koron czeskich, przy czym dzwonił na 2 jej numery (...) (karta 5447 i karta 54505). W toku postępowania przygotowawczego dokonano analizy połączeń telefonicznych wynikających z telefonów i kart sim zabezpieczonych podczas przeszukania apartamentu przy ulicy (...) we W., gdzie zabezpieczono m.in. dane o połączeniach z telefonu o nr (...) i (...), przy czym zasadniczo analiza połączeń z tych telefonów dotyczy zdarzeń z dnia 7 i 8 lipca 2020 r. (zob. Raport z analizy kryminalnej telefonów i kart sim zabezpieczonych przy apartamentach przy ulicy (...) we W. karta 488 – 511). W raporcie tym odnotowano także połączenia z telefonu z końcówką (...)w dniu 6 lipca 2020r., rzecz jednak w tym, że nie ma w nich połączenia z numerami pokrzywdzonej (k. 497/2). Również analiza połączeń numeru z końcówką 087 z tego dnia także nie zawiera połączenia z numerami telefonów pokrzywdzonej (karta 501/2). Potwierdzeniem tego stanu rzeczy może być analiza połączeń dokonana przez prokuratora i zawarta w sporządzonej notatce (karta 462), który wymienia połączenia wyłącznie z dnia 7 i 8 lipca 2020 r. w szczególności do pokrzywdzonych M. T. i M. O.. Innych dowodów w zakresie tego zarzutu Sąd Odwoławczy nie znajduje, te zaś są niewystarczające, by wskazać, że w tym przestępstwie uczestniczył T. J. i w jakim charakterze. Dość powiedzieć, że w zarzucie a/o występuje również D. K. jako współsprawca czynu. Z tych powodów również na podstawie art. 5 § 2 k.p.k. należało oskarżonego od tego czynu uniewinnić.

W związku z takimi rozstrzygnięciami dotyczącymi uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynów opisanych w pkt. XX i XXIV części wstępnej wyroku konieczna była zmiana rozstrzygnięcia zawartego w pkt. VII części rozstrzygającej dotyczącego ciągu przestępstw w skład którego pierwotnie włączono również wyżej wymienione czyny. W związku z tym Sąd Odwoławczy zmienił ten ciąg przestępstw i w zakresie wymiaru kary wymierzył za wszystkie przestępstwa w ramach tego ciągu karę 5 lat pozbawienia wolności i karę grzywny 450 stawek dziennych przy ustaleniu stawki dziennej na kwotę 100 zł. Konieczne stało się nieznaczne obniżenie wymierzonej kary, albowiem ostatecznie T. J. został skazany za mniejszą liczbę przestępstw niż przyjął to sąd I instancji. Kara w tej nowej wysokości odpowiada szkodliwości społecznej dokonanych przestępstw jak również stopniowi zawinienia sprawcy. Stopnień zawinienia jest szczególnie wysoki, albowiem przestępstwa oszustwa popełniane są w zamiarze kierunkowym (a zatem w najwyższym stopniu winy, a w okolicznościach ujawnionych w tej sprawie, kiedy to oskarżony wielokrotnie telefonował czy to do pokrzywdzonych czy też do tzw. odbieraków stopień zaangażowania w przestępczy proceder był bardzo duży, a oskarżony swoją postawą wykazywał pełne zdeterminowanie dokonania przestępstwa i zamiar jego popełnienia (w związku ze specyfiką tego typu czynów) trwał przez dłuższy czas. Tego rodzaju rozstrzygnięcie powodowało konieczność rozwiązania kary łącznej wymierzonej przez sąd I instancji i wymierzenia na nowo kary łącznej za wszystkie zbiegające się w rozumieniu art. 85§1 k.k. i art. 86 k.k. przestępstwa. Rozstrzygnięcie o karze łącznej Sąd Odwoławczy zawarł w pkt. IV wyroku określając karę łączną w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wysokości 700 stawek dziennych przy ustaleniu stawki na kwotę 100 zł. Kara łączna pozbawienia wolności została wymierzona za wszystkie przypisane oskarżonemu przestępstwa, te orzeczone jednostkowo w wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu w pkt. VI, w pkt. VIII i w pkt. IX części rozstrzygającej oraz nowej kary pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie I. 2. wyroku Sądu Apelacyjnego. Decydując o wysokości kary łącznej Sąd Odwoławczy miał na uwadze dyrektywy wynikające z art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. i nie ma chyba wątpliwości, że wymierzona kara łączna dotyczy wszystkich kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu T. J.. Jest oczywistym, że w przypadku wyroku jednostkowego sąd najpierw rozstrzyga o sprawstwie i winie za poszczególne przestępstwa, następnie wymierza za każde z nich kary jednostkowe i w sytuacji ziszczenia się warunków określonych w art. 85 i lub 91 § 2 k.k. orzeka karę łączną. Co do zasady zatem nie ma możliwości nie orzeczenia kary łącznej w przypadku istnienia kilku kar jednostkowych tego samego rodzaju. I tak było w przedmiotowej sprawie. Decydując o wysokości kary łącznej pozbawienia wolności 8 lat Sąd Odwoławczy miał na uwadze wszystkie kary jednostkowe przypisane T. J..

Co do zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonej D. S. (1).

Zupełnie nietrafny jest zarzut obrazy art. 7 k.p.k., który zdaniem skarżącej obrońcy polegać ma na wadliwej ocenie dowodów, a w szczególności wyjaśnień A. B. (3), który korzystając w tym postępowaniu z instytucji przewidzianej art. 60 § 3 k.p.k. a w szczególności w trakcie rozprawy głównej odmawiając odpowiedzi na zadawane pytania doprowadziło do błędnego ustalenia Sądu meriti, iż oskarżona D. S. (1) dopuściła się zarzucanych jej przestępstw. Przede wszystkim zasadniczo wyjaśnienia A. B. (3), które rzeczywiście są obciążajcie dla oskarżonej dotyczą tylko dwóch czynów: 1. dotyczącego zdarzenia z 26 lutego 2020 r. i doprowadzenia do wyłudzenia od F. S. (...) koron czeskich i 2. z dnia 18 grudnia 2020 r. dotyczącego niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10000 EUR przez A. L. na terenie Niemiec. Podnoszony przez obrońcę argument, iż oskarżony A. B. (3) korzystając z prawa do odmowy odpowiedzi na zadawane mu pytania spowodował utratę wiarygodności wcześniej złożonych w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnień nie może być przekonywujący. Przede wszystkim odmowa wyjaśnień czy też odmowa odpowiedzi na zadawane pytania jest prawem każdego oskarżonego, i takie korzystanie z prawa nie może powodować ujemnych dla takiej osoby następstw. Oczywiście może mieć to wpływ na ocenę wiarygodności wypowiedzi takiej osoby, ale pamiętać należy że zgodnie z art. 7 k.p.k. jest to tylko jedna z wielu okoliczności, która wpływa na danie wiary lub odmowę wiary takiej osobie. W przedmiotowej sprawie wyjaśniają oskarżonego A. B. (3) zasługiwały na wiarę również w części w której obciążały oskarżoną D. S. (1). Przede wszystkim oskarżony w swoich wypowiedziach był konsekwentny, bowiem przyznał się już podczas pierwszego przesłuchania do postawionych mu zarzutów i wskazywał od początku na udział w przestępstwach tzw. (...) – kobiety, która zamawiała kursy do Czech i do Niemiec (k. 6264-6266). W kolejnych wyjaśnieniach, po ujawnieniu mu rozmowy telefonicznej prowadzonej przez K. L. z oskarżoną rozpoznał na nagraniu głos D. S. (1) (karta 6268). W przesłuchaniu tym wskazał także na D. K. jako osobę, której przekazał przewożoną z Czech przesyłkę, a ponadto wskazać należy, że jego wyjaśnienia o uczestnictwie w wyłudzeniu pieniędzy znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonego F. S.. Również co do drugiego czynu nie może być wątpliwości, skoro w dniu 18 grudnia 2020 r. w trakcie prowadzonych przez Policję czynności operacyjnych wobec K. L. (1) nagrano głos oskarżonej D. S. (1), co potwierdził biegły sądowy S. B. (1) (karta 6755). Tak zatem o sprawstwie oskarżonej w zakresie tych czynów nie decydowały wyłącznie wyjaśnienia A. B., ale także inne wskazane wyżej dowody.

Także, co do pozostałych przypisanych oskarżonej czynów nie ma wątpliwości, iż uczestniczyła w nich D. S. (1). Co do wyłudzenia 75000 EUR od obywatela Niemiec K. V. z dnia 25 - 26 września 2019 r. to z zeznań pokrzywdzonego wynika, że zadzwoniła do niego w tej sprawie kobieta, która podała się za córkę. Pieniądze odebrała kobieta i mężczyzna, a paczkę początkowo przewoził niemiecki taksówkarz C. B. i 27 września 2019 r. przekazał ją K. L. (1), któremu kurs zleciła D. S. (1) dzwoniąc do niego z (...), co wynika ze stenogramów rozmów prowadzonego podsłuchu K. L. (1) (k. 44). O tym, iż rozmowy prowadziła oskarżona przytwierdził biegły z zakresu fonoskopii S. B. (1) - k.6759.

Co do zdarzenia z 8 listopada 2019 r. i doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem obywatelki Niemiec F. H. to częściowo wskazano dowody przy omawianiu tego zarzutu dotyczącego T. J., a w tym miejscu wskazać należy, że została zarejestrowana rozmowa telefoniczna prowadzona pomiędzy K. L. (1) ( (...)), a tak zwaną (...) ( (...)) - oskarżoną D. S. (1) (zob. stenogramy rozmów k. 54-55 i k. 61 i właściwe ścieżki nagrań audio). Dodać oczywiście należy, że zarejestrowana rozmowa została oceniona przez biegłego S. B. (1) jako rozmowa prowadzona m.in. przez D. S. (1). Także M. J. (1) podczas przesłuchania (karta 6054 – 56) na okazanej tablicy 1AA zdjęcie nr 7 rozpoznała D. S. (1) jako kobietę, której przekazała paczkę z D..

Zupełnie podobnie przedstawiają się dowody dotyczące 20 listopada 2019 r. i wyłudzenia (...) EUR od E. S. - obywatelki Niemiec przy współudziale T. J. i M. J. (1). O współudziale oskarżonej D. S. (1) świadczy m.in. rozmowa prowadzona przez K. L. (1) z (...) z (...) w dniu 20 listopada 2019 r. godz. 15:18 (karta 65) gdzie umawiają się na wyjazd do D.. Następna rozmowa z tego dnia o godz. 20:26 podczas, której W. mówi K. L. (1) by „wysłał M. (J. - przypis SA) jej telefon” (numer). Rozmowa z godz. 15:18 została oceniona przez biegłego S. B. (1), który rozpoznał głos D. S. (1) (karta 6755).

Co do zdarzeń z 22 listopada 2019 r. i doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci 39 000 koron czeskich i biżuterii o wartości 650000 koron obywatelki Czech B. S., a także w dniu 28 listopada 2019 r. i doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) koron czeskich obywatelki Czech D. A., to w obu tych przestępstwach uczestniczyli zarówno T. J. jak też M. J. (1) i dowody ich popełnienia przedstawione zostały przy omawianiu zarzutów dotyczących T. J.. Tu podkreślić jedynie należy, że pośrednim koordynatorem owych przestępstw był K. L. (1), który pozostawał w stałym kontakcie z D. S. (1), co wynika z szeregu zarejestrowanych rozmów podczas prowadzonego podsłuchu telefonów K. L. (1) (zobaczy stenogramy rozmów karta 54 – 84). Wyjazdy te zlecała bądź bezpośrednio D. S. (1) bądź też pośrednio przy wykorzystaniu T. J., który w obu przypadkach był bezpośrednim koordynatorem dla kurierów ( m. innymi dla M. J. (1)) wskazując im miejsce gdzie mają jechać i pobrać przesyłki. Świadczą o tym rozmowy zarejestrowane pomiędzy M. J. (1) i K. L. (1) np. 22 listopada 2019 r. godzina 15.03 – karta 74 czy też k. 69. Podczas drugiego wyjazdu do Czech w dniu 28 dnia listopada 2019 r. podczas przekazywania przesyłki została zatrzymana M. J. (1) przez czeską policję, i wówczas to w sposób nagły zostały zerwane kontakty telefoniczne z K. L. (1) zarówno ze strony T. J., a jak i też D. S. (1), o czym świadczą rozmowy prowadzone przez K. L. (1) z innymi osobami m.in. z mężczyzną o imieniu M. ( zob. k. 86/2), który był bardzo zatroskany o losy M. J. (1), która po wyjeździe do Czech także nie dawała żadnego znaku życia. Z rozmów tych, a w szczególności z wypowiedzi K. L. (1) wynikają istotne informacje o stopniu świadomości tych osób, co do przestępczego charakteru wykonywanych działań. Otóż z szeregu rozmów K. L. (1) z owym M. wynika, że M. J. (1) jeszcze przed wyjazdem do D. miała świadomość o przestępczym charakterze przewożonych przesyłek, o czym widział także K. L. (1) i jak tłumaczył M. M. (3) pomimo tej świadomości sama się na to godziła (k. 87/2).

W sytuacji przedstawionych wyżej dowodów zupełnie bezzasadny jest zarzut obrońcy oskarżonej, jakoby brak było dowodów na sprawstwo i winę w zakresie przypisanych jej przestępstw, a zwłaszcza brak takich dowodów w związku z postawą procesową przyjętą przez A. B. (3). Tak jak wskazano w przypadku tożsamego zarzutu podniesionego przez obrońcę oskarżonego T. J. nie stwierdza się obrazy art. 7 k.p.k., bowiem sąd meriti oceniając zgromadzony w postępowaniu przygotowawczym i ujawniony na rozprawie głównej materiał dowodowy miał pełne podstawy dowodowe do przypisania odpowiedzialności oskarżonej D. S. (1) za wszystkie zarzucane jej przestępstwa. Inną okolicznością są ewentualne braki w zakresie pisemnego uzasadnienia wyroku, ale ten zarzut po pierwsze nie został podniesiony w apelacji obrońcy oskarżonej, a po drugie został już wyjaśniony we wcześniejszej części uzasadnienia.

Co do obrazy prawa materialnego w zakresie art. 12 § 1 k.k. to wskazać i odwołać się należy do podanych wcześniej argumentów, że niedopuszczalny jest zarzut obrazy prawa materialnego, w sytuacji kwestionowania ustaleń faktycznych. Skoro obrona stoi na stanowisku, iż oskarżona nie dopuściła się zarzuconych jej czynów, nie brała w nich udziału to bezprzedmiotowe jest odnoszenie się do argumentów czy działała w tym zakresie „ z góry powziętym zamiarem popełnienia tych przestępstw” w ramach konstrukcji czynu ciągłego tyczy też popełniała cyklicznie nowe przestępstwa w ramach konstrukcji ciągu przestępstw. Do takich rozważań w zakresie odpowiedzialności w rozumieniu art. 12§1 k.k. konieczne byłyby wyjaśnienia oskarżonej, która by potwierdziła uczestnictwo w tego typu przestępstwach i szczegółowo opisała jaki był jej zamiar i strona motywacyjna przy każdym przestępstwie czy przy grupie przestępstw. Brak wyjaśnień oskarżonej w tym zakresie na takie okoliczności nie pozwala w sposób oczywisty na przyjęcie, że D. S. (1) miała z góry powzięty zamiar popełnienia tych wszystkich przestępstw.

Natomiast, co do obrazy art. 53 § 2c k.k. to uznać należało go za całkowicie nietrafny z dwóch powodów. Po pierwsze sąd I instancji w podstawie skazania i wymiaru kary przywołał art. 4 § 1 k.k., co wskazuje na to, że w dacie wyrokowania orzekał według stanu prawnego korzystniejszego dla sprawcy, a zatem z daty popełnienia czynów. Wówczas artykuł 53§ 2c k.k. nie obwiązywał, a zatem sąd meriti nie mógł obrazić tego przepisu decydując o wymiarze kary wobec oskarżonej D. S. (1). Po drugie obrońca podnosząc argument, iż sąd meriti wykorzystał jako okoliczność obciążającą element będący znamieniem ustawowym przypisanego czynu (co rzeczywiście jest wadliwie) nie zauważa, że sąd I instancji prawidłowo przywołał art. 53 k.k. jako podstawa wymiaru kary. Jakkolwiek w pisemnym uzasadnieniu wyroku rzeczywiście powołał okoliczność polegająca na osiągnięciu korzyści majątkowej jako okoliczność obciążającą to jednak zwrócić należy uwagę, że owo znamię korzyści majątkowej zostało powiązane z celem działania oskarżonej, którym było właśnie osiągnięcie korzyści majątkowej kosztem naruszenia dobra prawem chronionego – cytat uzasadnienia. Należy zatem przywołać szczegółowe okoliczności, które powinny być brane pod uwagę przy wymiarze kary, a wynikające z art. 53 § 2 k.k. (wg. stanu prawnego zastosowanego w tej sprawie przez sąd meriti). Otóż przepis ten wyraźnie wskazuje, że wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy. In concreto w tej sprawie motywacją oskarżonej była chęć pozyskania pieniędzy- korzyści majątkowej kosztem innych osób, dalej ustawodawca wskazuje, że do wymiaru kary ma znaczenie także zachowanie się sprawcy zwłaszcza w razie popełnienia przestępstwa na szkodę osoby nieporadnej ze względu na wiek lub stan zdrowia. Nie ulega wątpliwości, że przestępstwa na tzw. wnuczka, dlatego tak właśnie się nazywają, gdyż są popełnione przede wszystkim na osobach w zaawansowanym wieku, żeby nie powiedzieć na starcach, którzy (na skutek umiejętnie prowadzonej rozmowy - co samo w sobie świadczy o wyjątkowo wysokim stopniu zawinienia) z uwagi na wiek i stan zdrowia są wykorzystywani do wydania często dużych wartości majątkowych. Nie ma zatem tutaj żadnego naruszenia zasady, iż znamię przestępstwa nie powinno być ponownie brane jako okoliczność obciążająca i mająca zastosowanie dla wymiaru kary. Stopień winy każdego ze sprawców tej sprawy jest tak wysoki, że w powiązaniu z rzeczywiście wyrządzoną szkodą powoduje, iż kara musi być adekwatna do tej winy i wyrządzonej szkody.

Co do zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonych kar jednostkowych oraz kar łącznych pozbawienia wolności i kar grzywny to wskazać należy, co następuje:

Zarzut obrońcy, że sąd meriti nadmiernie oparł wymiar kary na stopniu społecznej szkodliwości czynów, jest nietrafny, ponieważ oskarżona D. S. uczestniczyła w przestępczości zorganizowanej, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, co zgodnie z art.65§ 1 k.k. stanowi okoliczność obciążającą. Popełniła liczne przestępstwa na szkodę osób starszych i szczególnie podatnych na manipulację, co dodatkowo podnosi stopień społecznej szkodliwości jej działań. Oszustwa te były zaplanowane i miały międzynarodowy charakter, co dodatkowo wpływa na ocenę ich ciężkości i przemawia za surowością kary. Wymiar kary został ustalony zgodnie z granicami ustawowymi i nie odbiega od standardów orzeczniczych w podobnych sprawach. Podkreślenia wymaga łączna wartość wyłudzonego mienia przekraczająca 900.000 zł. W tych okolicznościach Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do złagodzenia kary, ponieważ stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonej był znaczący i w pełni uzasadniał wymierzoną jej karę. Jako nietrafny uznano zarzut rzekomo błędnego odwołania się do prewencji generalnej i nagminności przestępstw. Przestępstwa oskarżonej były powtarzalne i wynikały ze świadomego działania w strukturach przestępczych, co usprawiedliwia odniesienie się do prewencji generalnej. Prewencja generalna jest istotnym elementem polityki karnej w sprawach dotyczących przestępczości zorganizowanej – ma na celu odstraszenie innych potencjalnych sprawców. Nie można traktować prewencji generalnej jako elementu negatywnego, jeśli służy ona ochronie społeczeństwa przed dalszymi podobnymi przestępstwami. Wobec tego uwzględnienie prewencji generalnej w procesie wymierzania kary nie stanowi uchybienia, lecz jest zgodne z celami kary określonymi w art. 53 § 1 k.k.. Za chybiony uznano zarzut obrońcy oskarżonej, gdy twierdzi, że pomiędzy poszczególnymi przestępstwami oskarżonej zachodził bliski związek, co powinno prowadzić do wymierzenia kary łącznej na zasadzie absorpcji. Czyny oskarżonej były odrębnymi aktami przestępczymi, popełnianymi w różnych miejscach, na przestrzeni wielu miesięcy, co nie uzasadnia zastosowania absorpcji. Zastosowanie pełnej absorpcji doprowadziłoby do niewspółmiernie niskiej kary, która nie odzwierciedlałaby skali przestępczej działalności oskarżonej. Sąd I instancji zastosował częściową zasadę absorpcji w ramach przepisów o karze łącznej, co w efekcie zmniejszyło wymiar kary w stosunku do sumy kar jednostkowych. Zastosowanie przez sąd meriti zasady asperacji było w pełni zgodne z art. 86 § 1 i 2 k.k., a zarzut o niewspółmierności nie znajduje oparcia w realiach sprawy. Nietrafny jest też zarzut obrońcy, że sąd nieprawidłowo ustalił wysokość kary grzywny, przyjmując zbyt wysoką wartość stawki dziennej, pomimo że oskarżona jest bezrobotna, nie ma wyuczonego zawodu i wychowuje małe dziecko. Sąd Apelacyjny nie podzielił tego zarzutu, gdyż wysokość stawki dziennej (100 zł) mieści się w dolnych granicach ustawowych i nie jest wygórowana. Brak zatrudnienia nie oznacza braku możliwości zarobkowania w przyszłości, a wysokość grzywny została określona tak, by była wykonalna, ale jednocześnie pełniła funkcję represyjną i wychowawczą. Obowiązek zapłaty grzywny jest rozłożony w czasie (ewentualna kara zastępcza jest wykonywana w ostatniej kolejności), co umożliwia oskarżonej jej spłatę bez nadmiernego obciążenia finansowego. Ustalona grzywna jest proporcjonalna do wyrządzonych szkód i charakteru przestępstw oskarżonej. Wobec powyższego zarzut rażącej niewspółmierności kary jest całkowicie nietrafny i nie zasługuje na uwzględnienie.

Co do zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonej M. J. (1) to wskazać należy, iż jedynie częściowo zasadny okazał się zarzut dotyczący orzeczenia kary łącznej jako niewspółmiernie surowej, natomiast zarzuty opisane w punktach 1 – 3 apelacji były całkowicie nietrafne.

Jeśli chodzi o oskarżoną M. J. (1), zarówno ustalone okoliczności faktyczne, jak i jej sprawstwo oraz wina, nie budzą żadnych wątpliwości. Podnieść należy, że okoliczności faktyczne udziału oskarżonej w przestępstwach jej zarzuconych w pewnym zakresie przyznała sama oskarżona w złożonych wyjaśnieniach w postępowaniu przygotowawczym, bo przecież nie kwestionowała swoich wyjazdów do D. i do P., o czym wyjaśniła podczas każdego przesłuchania w śledztwie (zob. k. 6054-6056,6113). Te wyjaśnienia oskarżonej, która fakty przyznała , a broniła się tym , iż nie miała świadomości, że uczestniczyła w przewożeniu przesyłek z pieniędzmi podchodzących z wyłudzeń na osobach starszych należało skonfrontować z nagraniami z podsłuchów – które zostały legalnie uzyskane w ramach tego postępowania, a które są w tej sprawie kluczowe. Dotyczą one przede wszystkim rozmów prowadzonych przez K. L. (1), który komunikował się z wieloma osobami, w tym z oskarżoną. Z analizy tych nagrań wynika, że M. J. (1) miała pełną świadomość swojej roli w przestępczym procederze ( zob. k. 87/2). Z rozmów tych jednoznacznie wynika, że oskarżona działała w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i miała świadomość charakteru swojej działalności. W związku z tym zasadne było ustalenie, że jej udział w tym procederze wyczerpywał znamiona przestępstwa z art. 258 §1 k.k. Podnoszony w apelacji argument obrony, że grupa przestępcza musi mieć jasno określoną strukturę hierarchiczną, jest błędny. Współczesne grupy przestępcze, zwłaszcza te zajmujące się przestępczością gospodarczą i finansową, często nie mają klasycznej struktury mafijnej, lecz działają w sposób rozproszony. Na temat oceny prawnej i uczestnictwa w zorganizowanej grupie przestępczej Sąd Odwoławczy wypowiedział się przy analogicznym zarzucie dotyczącym T. J..

Zarzut pierwszy apelacji obrońcy M. J. (1) dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych, co do przypisania oskarżonej działania w warunkach przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. jest całkowicie bezzasadny. Argumentacja obrony, iż M. J. nie znała innych osób z grupy poza K. L. (1) i nie miała informacji o zawartości przekazywanych przesyłek, nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym. Wprost przeciwnie – z przeprowadzonych czynności dowodowych, w tym stenogramów rozmów telefonicznych i innych środków dowodowych, wynika, że oskarżona działała w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i miała świadomość zarówno swojego udziału w procederze, jak i przestępczego charakteru wykonywanych działań. Oskarżona pozostawała w kontakcie telefonicznym z T. J. oraz z D. S. (1). Istotnym dowodem potwierdzającym świadomość M. J. (1) są nagrania rozmów telefonicznych, z których wynika, że oskarżona kontaktowała się nie tylko z K. L. (1), ale również z w/w osobami zaangażowanymi w działalność grupy przestępczej. Np. w rozmowie 22 listopada 2019 r. godz. 9.44 T. J. w rozmowie z K. L. (1) prosi go, by wysłał do M. jego nr telefonu, tak by miał on i ona już kontakt między sobą ( k. 66/2). O bezpośrednim kontakcie M. J. (1) z D. S. (1) świadczy rozmowa K. L. (1) z (...) z dnia 20 listopada 2019 r. godz. 20:21 (stenogram k. 66/2) w trakcie której to (...) zwraca się do K. L., aby M. do niej zadzwoniła bo ma jeszcze 120 km drogi. Z rozmowy oskarżonej i K. L. (1) z 22 listopada 2019 r. godzina 13.57 wynika, że M. rozmawia z W. i ma do niej 2 kontakty telefoniczne (karta 73). Kluczowe znaczenie ma właśnie analiza rozmów prowadzonych przez K. L. (1), w których informował on inne osoby (np. M.) o roli M. J. w przewożeniu przesyłek. W jednej z rozmów z M., K. L. wprost mówił, że oskarżona przed wyjazdem do D. miała pełną świadomość przestępczego charakteru przewożonych przesyłek i mimo to zgodziła się na udział w tym procederze ( zob. k. 87/2). Świadome działanie oskarżonej znajduje także potwierdzenie w jej współpracy z osobami wyższymi w hierarchii grupy przestępczej, w tym z T. J., który instruował ją w zakresie miejsc odbioru i przekazywania przesyłek. Oskarżona nie tylko wykonywała polecenia dotyczące przewozu środków finansowych pochodzących z oszustw, ale także miała świadomość, że jej działania są elementem szerszej struktury organizacyjnej. Nie może zatem być mowy o jej przypadkowym lub nieświadomym uczestnictwie w procederze. Obrońca podnosi również, że M. J. nie znała dokładnej zawartości przewożonych przesyłek. Jednak ten argument jest nieprzekonujący, ponieważ okoliczności, w jakich odbywał się transport paczek, były na tyle podejrzane, że każda racjonalnie działająca osoba powinna była powziąć uzasadnione podejrzenie co do ich charakteru. Tak właśnie zareagowali niektórzy taksówkarze czescy w analogicznej sytuacji przekazując przesyłkę policji. Dla przypisania uczestnictwa w zorganizowanej grupie przestępczej nie jest konieczne, aby uczestnik grupy znał każdy szczegół jej działania – wystarczy, że miał świadomość udziału w przestępczym mechanizmie. M. J. wielokrotnie transportowała przesyłki na polecenie osób, z którymi nie miała standardowych relacji zawodowych czy osobistych, co świadczy o jej akceptacji dla przyjętego modelu działania. Dodatkowo, moment jej zatrzymania przez czeską policję 28 listopada 2019 roku i natychmiastowe zerwanie kontaktów telefonicznych przez T. J. i D. S. (1) z K. L. (1) i z oskarżoną potwierdzają, że M. J. była ważnym ogniwem w działalności grupy przestępczej. Fakt ten wskazuje, że osoby zarządzające procederem zdawały sobie sprawę z zagrożenia, jakie mogło wynikać z zatrzymania M. J., a sama oskarżona miała istotną rolę w przestępczym mechanizmie. Z przeprowadzonych dowodów wynika również, że oskarżona nie działała sporadycznie ani przypadkowo. Powtarzalność jej działań, kontakt z wieloma osobami zaangażowanymi w proceder, gotowość do podjęcia nowego zlecenia oraz wykonywanie poleceń dotyczących przewożenia środków finansowych wskazują na jej świadomy i trwały udział w zorganizowanej grupie przestępczej. Jej rola jako tzw. "odbieraka" była niezbędnym elementem funkcjonowania tego systemu, ponieważ to ona była odpowiedzialna za transport środków pochodzących z oszustw. Podsumowując, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest całkowicie bezzasadny, ponieważ dowody jednoznacznie wskazują na świadomy udział M. J. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej. Jej kontakty z kluczowymi osobami w strukturze grupy, wykonywanie poleceń dotyczących transportu środków finansowych oraz nagrania rozmów telefonicznych, w których sama potwierdzała swoją rolę, jednoznacznie wskazują, że miała pełną świadomość przestępczego charakteru swojego działania. Tym samym sąd pierwszej instancji prawidłowo przypisał jej sprawstwo przestępstwa z art. 258 § 1 k.k., a apelacja w tym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zarzut drugi apelacji obrońcy M. J. (1), wskazujący na błędne przyjęcie przez sąd pierwszej instancji, iż oskarżona dopuściła się ciągu przestępstw z art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 91 § 1 k.k., pomimo braku świadomości istnienia grupy przestępczej, jest całkowicie nietrafny. Obrońca podnosi, że oskarżona nie wiedziała, iż przewożone przez nią środki pochodzą z przestępstwa, a także że działała w przekonaniu, iż wykonuje jedynie zlecenia transportowe na rzecz rzekomo uczciwych klientów, jednak analiza zgromadzonych dowodów jednoznacznie temu przeczy. Z akt sprawy wynika, że M. J. (1) kilkukrotnie odbierała i przewoziła znaczne sumy pieniędzy, które stanowiły korzyści majątkowe pochodzące z oszustw dokonywanych na terenie Czech i Niemiec. Nie działała przy tym jednorazowo, lecz uczestniczyła w serii powtarzalnych operacji finansowych, co stanowiło ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. Istotnym dowodem potwierdzającym jej świadome uczestnictwo w procederze są nagrania rozmów telefonicznych, z których wynika, że wykonywała polecenia osób wyżej postawionych w hierarchii grupy przestępczej, w tym K. L. (1), T. J. i D. S. (1). Analiza treści tych rozmów wskazuje, że M. J. miała świadomość charakteru przewożonych środków oraz celu ich dalszego transferu.

Przy tym prawidłowo sąd I instancji przyjął, iż dwa pierwsze zdarzenia z 8 listopada 2019 r. oraz z dnia 20 - 21 listopada 2019 r. w zakresie odpowiedzialności M. J. (1) wypełniają znamiona ciągu przestępstw z art. 299§ 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., albowiem pamiętać należy, iż oskarżona w dniu 8 listopada 2019 r. pojechała ( po raz pierwszy) niejako w zastępstwie K. L. (1) i nie była wówczas poinformowana jakie konkretnie pieniądze i z jakiego oszustwa będzie przewoziła. Tak wynika m.in. z rozmowy K. L. (1) z M. J. (1) z 8.11.2019r ,godz. 19.36 (k. 54/2- 55). Jednak z wcześniejszych rozmów z K. L., który od dłuższego czasu wykonywał zlecenia D. S. wiedziała, że przewożone pieniądze są nielegalne i poza obrotem bankowym. Podważenie świadomości M. J. (1) w zakresie istnienia grupy przestępczej i jej udziału w procederze prania pieniędzy jest również sprzeczne z innymi dowodami, w tym wyjaśnieniami współoskarżonych np. A. B. (3), który przyznał się do udziału w takim procederze z udziałem D. S. (1), K. L. (1) i M. J. (1). K. L. (1) w swoich rozmowach telefonicznych z M. (rozmowa z 28.11. 2019r. k. 87) wskazał, że J. była świadoma, iż przewożone przez nią pieniądze nie mają legalnego pochodzenia i że wykonywane przez nią kursy nie były zwykłymi przewozami komercyjnymi, lecz elementem operacji finansowej mającej na celu ukrycie rzeczywistego źródła środków finansowych. Podobne wnioski wynikają z analizy materiału dowodowego, w tym treści stenogramów rozmów telefonicznych, które jednoznacznie wskazują, że oskarżona miała wiedzę o przestępczym pochodzeniu środków. W świetle tych dowodów zarzut drugi apelacji nie znajduje uzasadnienia. Oskarżona działała w sposób ciągły, powtarzalny i świadomy, realizując kluczowy element mechanizmu prania brudnych pieniędzy w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Jej zachowanie spełnia wszelkie przesłanki przypisania jej winy za czyn z art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., a argumenty obrony dotyczące jej rzekomej nieświadomości nie znajdują potwierdzenia w materiale dowodowym. Tym samym zarzut apelacji w tym zakresie okazał się całkowicie bezzasadny i nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zarzut trzeci apelacji obrońcy M. J. (1), podnoszący błędne przyjęcie przez sąd pierwszej instancji, że oskarżona dopuściła się ciągu przestępstw z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., jest całkowicie nietrafny i nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Obrońca ponownie argumentuje, że M. J. nie była świadoma przestępczego charakteru swojego działania oraz że jej rola w całym procederze miała charakter jedynie marginalny. Jednakże dowody w sprawie jednoznacznie wskazują, że oskarżona nie tylko uczestniczyła w mechanizmie oszustw, lecz także aktywnie przyczyniała się do ich realizacji, działając w porozumieniu z innymi członkami grupy przestępczej. Z materiału dowodowego wynika, że M. J. (1) w zakresie przestępstw z dnia 22 listopada 2019 r. i w dniu 28 listopada 2019 r. była wcześniej poinformowana i podjęła świadomą decyzję o uczestnictwie w tych wyjazdach o czym świadczą rozmowy prowadzone pomiędzy M. i K. L. (1) z 22 listopada godzina 13.57, z której to rozmowy wynika, iż jest już na miejscu i czeka na kontakt (karta 73 ). Z kolei z rozmowy K. L. (1) i M. z 30 listopada 2019 r. godz. 18.05 oskarżona przyznaje, iż przewiozła (...) koron czeskich – karta 89 - 91. Działania oskarżonej nie były jednorazowe, lecz miały charakter powtarzalny, co uzasadniało przyjęcie przez sąd pierwszej instancji kwalifikacji prawnej w oparciu o art. 91 § 1 k.k., dotyczący ciągu przestępstw. Istotne znaczenie ma tu fakt, że M. J. w różnych terminach odbierała i przekazywała środki finansowe, wykonując przy tym polecenia innych członków grupy, a jej działania miały kluczowe znaczenie dla funkcjonowania całego procederu. Raz jeszcze przypomnieć w tym miejscu należy, że właśnie po zatrzymaniu oskarżonej przez policję czeską po zdarzeniach w dniu 28 listopada 2019 r. członkowie grupy przestępczej jak D. S. (1) jak również T. J. zaprzestali kontaktowania się zarówno z K. L. (1) jak i samą oskarżoną (zob. k. 88/2). Podsumowując, zarzut trzeci apelacji obrońcy M. J. (1) okazał się bezzasadny, ponieważ dowody jednoznacznie wskazują na jej świadomą pomoc w dokonanych oszustwach przez innych członków zorganizowanej grupy przestępczej. Oskarżona nie była jedynie biernym odbiorcą poleceń, lecz aktywnie uczestniczyła w mechanizmie przestępczym, co w pełni uzasadnia przyjętą przez sąd pierwszej instancji kwalifikację prawną. Tym samym apelacja w tym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zarzut dotyczący rażącej niewspółmierności kary łącznej wymierzonej M. J. (1) w pkt XXIV części rozstrzygającej wyroku jest częściowo trafny i znajduje swoje uzasadnienie w szeregu okolicznościach łagodzących, które nie zostały w pełni uwzględnione przez sąd pierwszej instancji. Przede wszystkim oskarżona nie była osobą uprzednio karaną (k. 8739), a jej rola w przestępczym procederze, choć istotna, nie miała charakteru kierowniczego ani decyzyjnego. Dodatkowo, M. J. (1) w toku postępowania przygotowawczego złożyła obszerne wyjaśnienia, które miały kluczowe znaczenie dla ustalenia rzeczywistego przebiegu zdarzeń i pozwoliły na pociągnięcie do odpowiedzialności pozostałych współoskarżonych (np. T. J.). Sąd pierwszej instancji, wymierzając karę łączną dwóch lat pozbawienia wolności, przyjął jako główne kryterium wymiaru kary wysoką społeczną szkodliwość czynu, powołując się na powtarzalność działań oskarżonej oraz fakt, że przestępstwa te były wymierzone w osoby starsze i szczególnie podatne na manipulację. Niemniej jednak, nie można pomijać faktu, że oskarżona działała w ograniczonym zakresie, realizując jedynie polecenia osób stojących wyżej w hierarchii grupy przestępczej. Nie była organizatorką procederu ani osobą czerpiącą największe korzyści z przestępstw ( uczestniczyła w wyłudzeniu 500000 zł), co powinno mieć istotne znaczenie przy wymiarze kary. Ponadto, sąd meriti nie uwzględnił w należytym stopniu sytuacji osobistej oskarżonej, która jest osobą bezrobotną, nieposiadającą wyuczonego zawodu oraz samotnie opiekującą się małym dzieckiem. Zmiana wyroku poprzez obniżenie kary łącznej do roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności jest w pełni uzasadniona zarówno z punktu widzenia funkcji kary, jak i jej adekwatności do stopnia zawinienia oskarżonej. Skrócenie okresu izolacji penitencjarnej umożliwi oskarżonej ubieganie się o odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego, co pozwoli jej na sprawowanie opieki nad dzieckiem oraz podjęcie działań mających na celu resocjalizację i powrót do społeczeństwa. Takie rozwiązanie jest zgodne z zasadą indywidualizacji kary oraz uwzględnienia okoliczności osobiste skazanej, co w omawianym przypadku przemawia za modyfikacją orzeczenia na korzyść oskarżonej.

Na koniec dodać należy, że Sąd Odwoławczy nie stwierdził występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, a określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k. Niezależnie bowiem od wniosków obrońców w postępowaniu odwoławczym zawsze z urzędu badane są okoliczności wskazane w w/w przepisach. Tak np. Sąd Najwyższy w sprawie III KK 417/18 z dnia 09-10-2018 "Przepis art. 433 § 1 KPK w zw. art. 440 KPK obliguje jednak sąd odwoławczy do kontroli zaskarżonego orzeczenia pod względem merytorycznym i prawnym nie tylko w granicach środka odwoławczego, ale także z urzędu niezależnie od tych granic – w celu stwierdzenia, czy nie zachodzi rażąca niesprawiedliwość wyroku".

Podstawą prawną obciążenia oskarżonych poniesionymi wydatkami postępowania odwoławczego jest art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k, które stanowią, że od skazanych w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. Kosztami sądowymi w tej sprawie są wydatki poniesione na doręczenia pism i zawiadomień w postępowaniu przed sądem (ryczałt 20 zł). Natomiast zgodnie z art.8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, w razie nieuwzględnienia apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego sąd ten wymierza za II instancję opłatę w wysokości opłaty należnej za I instancję (dot. D. S. (1)).

Wysokość wymierzonych oskarżonym ( T. J. i M. J. (1)) opłat za II instancję wynika z artykułu 2, 3 i 8 ustawy z 23 czerwca 1973 r o opłatach w sprawach karnych i jest następstwem wysokości wymierzonych kar pozbawienia wolności i kar grzywny. Przepisy te przewidują opłatę w kwocie 300 zł - od wymierzonej kary pozbawienia wolności do lat 5 i 600 zł od wymierzonej kary pozbawienia wolności do lat 15 oraz opłatę w wysokości 20% od wymierzonej kary grzywny.

SSA Andrzej Kot SSA Jarosław Mazurek SSA Agata Regulska