Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 263/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1 (załącznik w treści uzasadnienia)

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy z dnia 6 maja 2021 r. sygn. akt III K 11/20

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

ZAŁĄCZNIK Nr 1

1.3. Granice zaskarżenia – apelacja obrońcy z urzędu oskarżonego K. J. (1), adw. M. B. (1)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1.

K. J. (1)

Oskarżony K. J. (1) w okresie od lipca 2018r. do 8 kwietnia 2019r. w D., w woj. (...), znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją konkubiną M. G. w ten sposób, że wszczynał awantury w trakcie których znieważał pokrzywdzoną słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, bił zadając urazy i powodując widoczne obrażenia na twarzy i szyi, naruszał nietykalność cielesną, ciągnął za włosy po klatce schodowej i szarpał, zaś w nocy z 8 na 9 kwietnia 2019r., przewidując możliwość pozbawienia życia M. G. i godząc się na to zadał jej około pięćdziesięciu ciosów w tułów, szyję i głowę, powodując u niej rozległe obrażenia ciała w zakresie dolnej części tułowia w postaci licznych podbiegnięć krwawych z licznymi złamaniami żeber, stłuczenia obydwu nerek, uszkodzeniem krezki jelita cienkiego z niewielkim pęknięciem płata prawego wątroby, a także rozległym stłuczeniem twarzoczaszki, ze złamaniem kości nosa i uszkodzeniem mózgu powodującym powstanie krwiaka podtwardówkowego, które to obrażenia wywołały zgon pokrzywdzonej, tj. popełnił przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. i art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Dowody szczegółowo przedstawione i omówione na stronach 1-26 uzasadnienia zaskarżonego wyroku

k. 736-448v akt sprawy

1.

K. J. (1)

Oskarżony K. J. (1) nie jest chory psychicznie i upośledzony umysłowo. Jest uzależniony od alkoholu, jednak nie miało to wpływu na poczytalność oskarżonego w czasie przestępstwa. Przestępcze zachowanie oskarżonego K. J. (1) wobec konkubiny M. G. nie było wynikiem motywacji chorobowej, a wyzwoleniu agresji wobec niej sprzyjał spożyty wcześniej alkohol, który w typowy sposób obniża intelektualną kontrolę zachowań i sprzyja wyzwalaniu zachowań agresywnych. Stan psychiczny oskarżonego oraz jego poziom intelektualny pozwalają mu na kontrolowanie własnych zachowań. Oskarżony K. J. (1) nie miał zniesionej lub ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia zarzucanego mu czynu i pokierowania swoim postępowaniem, po myśli art. 31 § 1 lub § 2 k.k. Aktualny stan zdrowia psychicznego oskarżonego pozwala mu na udział w postępowaniu, jak i prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Sprawność intelektualna oskarżonego K. J. (1) jest na poziomie inteligencji poniżej przeciętnej (co odpowiada tzw. ociężałości umysłowej). Ujawnia głębokie zaniedbania edukacyjno- środowiskowe. Jest intelektualnie prymitywny, nie ma jakichkolwiek zainteresowań i ambicji poznawczych. Zna i rozumie obowiązujące normy społeczne, lecz bardziej złożone zależności interpretuje w uproszczony sposób. Zdolność spostrzegania i odtwarzania spostrzeżeń oskarżonego K. J. (1) nie wykazuje istotnych odchyleń od normy. W reprodukcjach pamięciowych mogą pojawiać się niedokładności i opuszczenia. Nie wykazuje skłonności do konfabulacji i podatności na sugestię. Bez problemu rozgranicza spostrzeżenia własne od zasugerowanych.

U oskarżonego K. J. (1) istnieje prawdopodobieństwo organicznej dysfunkcji CUN. Nie można wykluczyć przyczynowego związku z przebytym we wczesnym dzieciństwie zapaleniem opon mózgowych oraz wieloletnim nadużywaniem alkoholu. Ma osobowość nieprawidłową, ze skłonnością do nadużywania alkoholu oraz reakcji agresywnych w stanach upojenia alkoholowego.

Nie istnieją psychopatologiczne przesłanki pozwalające przyjąć, że oskarżony K. J. (1) może nie pamiętać okoliczności popełnionego przestępstwa, w tym zdarzenia z 9 kwietnia 2019r. Biegły psycholog ocenił rzekomą niepamięć za jeden z elementów strategii obronnej oskarżonego, gdyż jego wyjaśnienia wykluczają lukę pamięciową, gdyż wynika z nich, że część zdarzeń dobrze pamięta.

Wśród motywów oraz specyfiki reakcji i zachowań, oskarżonego K. J. (1) podczas przestępstwa należy uwzględniać: jego zazdrość o byłego męża ofiary, pragnienie ofiary - lub być może otwarcie wypowiedziany przez nią zamiar - zakończenia związku z oskarżonym i powrotu do byłego męża, pretensje ofiary co do pracy oskarżonego w delegacji, dysforyczny wzorzec upojenia alkoholowego K. J. (1) skutkujący znacznie obniżonym progiem reagowania rozdrażnieniem i skłonnością do agresji, przedłużający się stan napięcia, niezadowolenia i rozdrażnienia u oskarżonego, który mógł być związany również z innymi - poza zazdrością - czynnikami np. uciążliwym zachowaniem dzieci partnerki.

opinia sądowo-

psychiatryczna

k. 432-441

karta informacyjna z leczenia szpitalnego K. J. (1) w związku z zapaleniem opon mózgowych

k. 173

opinia sądowo-psychologiczna

k. 296-302

Oskarżony K. J. (1) nie był uprzednio karany.

Bezpośrednio przed tymczasowym aresztowaniem oskarżony K. J. (1) podejmował prace dorywcze na wysokościach oraz przy pielęgnacji terenów zielonych. W przeszłości, przez okres ok. 5 lat, miał on zarejestrowaną działalność (...).

Bezpośrednio przed tymczasowym osadzeniem oskarżony K. J. (1) mieszkał z matką i bratem, prowadząc z nimi wspólne gospodarstwo domowe. W miarę możliwości łożył na swoje utrzymanie. W miejscu zamieszkania zdarzały się incydentalnie awantury, zazwyczaj spowodowane przez oskarżonego K. J. (1) pod wpływem alkoholu. Od początku 2018 r. K. J. (1) związał się z M. G. i pod jej wpływem zmienił się na korzyść, pomagał w opiece nad jej dziećmi, wspierał ją, także materialnie. Ich zdaniem pomiędzy M. G., jej dziećmi, oskarżonym i jego rodziną wytworzyły się „relacje rodzinne”. Matka oskarżonego pomagała w opiece nad małoletnimi dziećmi partnerki oskarżonego. Oskarżony K. J. (1) i M. G. nadużywali razem alkohol.

dane o karalności

k. 491, 552, 573, 627, 786

wywiad środowiskowy

k. 136-137

Podczas tymczasowego aresztowania oskarżony K. J. (1) został osadzony w Areszcie Śledczym w D.. Stara się przestrzegać regulaminu oraz porządku wewnętrznego jednostki penitencjarnej. W miejscu zakwaterowania utrzymuje ład i porządek. W kontaktach z przełożonymi przyjmuje postawę regulaminową. W grupie wychowawczej funkcjonuje właściwie. Skazany nie był uczestnikiem zdarzeń nadzwyczajnych, nie przejawiał zachowań agresywnych, nie stosowano względem niego środków przymusu bezpośredniego. Nie dokonywał aktów samoagresji. W początkowym okresie izolacji penitencjarnej był objęty wzmożonymi oddziaływaniami jako osadzony zagrożony samobójstwem. Nie był nagradzany regulaminowo. Był dwa razy karany dyscyplinarnie za wykrzykiwanie przez okno celi mieszkalnej wulgaryzmów w kierunku innego osadzonego. Nie korzystał z przepustek oraz widzeń poza terenem zakładu karnego. Nie jest zatrudniony i nie pobiera nauki. Nie uczestniczył w programach resocjalizacyjnych. Jest szeregowym uczestnikiem podkultury przestępczej.

opinia z aresztu śledczego

k. 784-785

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

1.

K. J. (1)

Nie zostało udowodnione to, że oskarżony K. J. (1) nie dopuścił się przestępstwa z art. 148 § 1 k.k. i art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. polegającego na fizycznym i psychicznym znęcaniu się nad swoją konkubiną M. G. w okresie od lipca 2018r. do 8 kwietnia 2019r. w D., a także że w nocy z 8 na 9 kwietnia 2019r. przewidując możliwość pozbawienia życia M. G. i godząc się na to, dokonał jej zabójstwa w zamiarze ewentualnym poprzez ciężkie pobicie.

Dowody szczegółowo przedstawione i omówione na stronach 1-26 uzasadnienia zaskarżonego wyroku

k. 736-448v akt sprawy

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Wszystkie istotne dowody omówiono w pozostałych częściach niniejszego uzasadnienia wyroku.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

Wszystkie istotne dowody omówiono w pozostałych częściach niniejszego uzasadnienia wyroku.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty apelacji obrońcy z urzędu oskarżonego K. J. (1), adw. M. B. (1)

1.

2.

6.

Zarzut obrazy przepisów procesowych, tj. naruszenia m.in. art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. oraz art. 424 k.p.k. poprzez niedążenie Sądu I instancji do wyjaśnienia najistotniejszych kwestii sprawy, zinterpretowanie wszystkich okoliczności na niekorzyść oskarżonego K. J. (1), dokonanie ustaleń w sposób dowolny, przekraczający zasadę swobodnej oceny dowodów, a także nie oparcie wyroku na całokształcie materiału dowodowego sprawy, bez należytego wyjaśnienia tych kwestii w uzasadnieniu wyroku- co zostanie opisane w uzasadnieniu apelacji oraz równoczesne odrzucenie dowodów przemawiających za wersją oskarżonego, a w konsekwencji

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, polegającego na przyjęciu, że oskarżony K. J. (1) swoim działaniem dopuścił się zbrodni zabójstwa, przy przyjęciu, iż przewidywał i godził się na to, że w ten sposób może pozbawić pokrzywdzoną życia, a zatem z zamiarem ewentualnym pozbawienia jej życia tj. czyn z art. 148 § 1 k.k. i art. 207 § 1 k.k. w zw. w art. 11 § 2 k.k. (mimo, że cały materiał dowodowy absolutnie tego nie wykazał), co skutkowało orzeczeniem wobec K. J. (1), iż jego czyn charakteryzuje się najwyższym stopniem społecznej szkodliwości i wymierzeniem tak surowej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego szczegółowo przedstawionego i omówionego na stronach 1-26 uzasadnienia zaskarżonego wyroku (k. 736-448v), w szczególności: wyników śledczych oględzin zwłok M. G. w miejscu ich ujawnienia (k. 8-11, 158-160), wyników śledczych oględzin miejsca przestępstwa (k. 12-14, 14a-b), wyników sądowo-lekarskich oględzin otwarcia zwłok ludzkich wraz z dokumentacją fotograficzna oraz opiniami biegłego z zakresu medycyny sądowej (k. 208-213, 513, 367-371, 389-392), sprawozdanie z badań zawartości alkoholu w płynach ustrojowych wraz z protokołem pobrania krwi dot. M. G. (k. 218-219), protokołu zgonu (k; 64), wyników oględzin osoby oskarżonego K. J. (1) (k. 15-16), wyników przeszukań (k. 23-24, 25-26), wyników oględzin odzieży i obuwia zabezpieczonych od oskarżonego K. J. (k. 33-35), protokołu pobrania materiału porównawczego od K. J. (k. 36, 161-162, 372), danych operatora dot. numeru telefonu użytkowanego przez oskarżonego K. J. (k. 180-194), opinii z badań kryminalistycznych z zakresu badań biologii - DNA co do śladów zabezpieczonych na miejscu zdarzenia (k. 234-263, 414-428), wyników oględzin telefonu oskarżonego K. J. (k. 404-405), wyników oględzin telefonu M. G. (k. 406-411), wyników eksperymentu procesowego wraz z nośnikiem DVD (k. 478-490), raport z policyjnych interwencji w mieszkaniu M. G. przy ul. (...) (k. 507-511), nośników z danymi uzyskanymi od operatorów sieci komórkowych dot. telefonów zabezpieczonych do sprawy (k. 512), uzupełnionych zeznaniami świadków: H. L. (k. 17-18, 163-164, 293-294, 709-710), A. O. (k. 20-21, 165-166), M. P. (1) (k. 30-31, 465-467, 616-617), P. G. (k. 40-42, 131-132, 691-692), M. P. (2) (k. 46, 618), I. K. (k. 48-49), M. Ł. (1) (k. 121-124, 458-460, 618-619), M. M. (k. 126-127, 618), J. K. (k. 129-130), K. J. (3) (k. 134-135, 453-455, 619-620), A. S. (k. 146-147), R. Ł. (k. 155-156, 617-618), E. Ś. (k. 279-280), A. K. (k. 317-318, 692), S. S. (k. 320-321, 642-643), M. P. (3) (k. 463-464, 644), B. M. (k. 470-471, 645), Sąd Okręgowy w pełni trafnie zrekonstruował stan faktyczny.

Przede wszystkim Sąd Okręgowy w Świdnicy trafnie ustalił, że oskarżony K. J. (1), w okresie od lipca 2018r. do 8 kwietnia 2019r. w D., w woj. (...), znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją konkubiną M. G. w ten sposób, że wszczynał awantury w trakcie których znieważał pokrzywdzoną słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, bił zadając urazy i powodując widoczne obrażenia na twarzy i szyi, naruszał nietykalność cielesną, ciągnął za włosy po klatce schodowej i szarpał.

Ponadto trafne było ustalenie, że w ciągłości ze fizycznym i psychicznym znęcaniem się na konkubiną, w nocy z 8 na 9 kwietnia 2019r., oskarżony K. J. (1) przewidując możliwość pozbawienia życia M. G. i godząc się na to, dotkliwie ją pobił zadając jej około pięćdziesięciu ciosów w tułów, szyję i głowę, powodując u niej rozległe obrażenia ciała w zakresie dolnej części tułowia w postaci licznych podbiegnięć krwawych z licznymi złamaniami żeber, stłuczenia obydwu nerek, uszkodzeniem krezki jelita cienkiego z niewielkim pęknięciem płata prawego wątroby, a także rozległym stłuczeniem twarzoczaszki, ze złamaniem kości nosa i uszkodzeniem mózgu powodującym powstanie krwiaka podtwardówkowego, które to obrażenia wywołały zgon pokrzywdzonej, tj. popełnił przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. i art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Dowody te, wbrew twierdzeniom oskarżonego K. J. (1) (k. 60, 74-75, 331-334, 407, 478-490, 614v-625v), a także argumentacji przedstawionej w apelacji jego obrońcy z urzędu, adw. M. B. (1) (k. 754-756), przekonywały, że to oskarżony był inicjatorem awantur i rękoczynów z konkubiną, dopuszczając się wobec niej agresji słownej i czynnej w okresie wspólnego pożycia. Te agresywne zachowania oskarżonego K. J. (1) miały miejsce, gdy znajdował się on pod wpływem alkoholu, co w pełni korespondowało z jego cechami osobowości, ukształtowanej nieprawidłowo i rozhamowującym działaniem alkoholu, od którego oskarżony był uzależniony.

Okoliczności znęcania oskarżonego nad konkubiną M. G. zostały szczegółowo opisane przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (k. 736-748v) i nie ma potrzeby ich ponownie przytaczać, przy czym analizując treść zeznań świadków, szczególnie osób z kręgu sąsiadów i znajomych M. G., a także jej byłego męża, zostały przez Sąd I instancji ocenione wręcz drobiazgowo i analitycznie. Analiza wspomnianych dowodów prowadziła do wniosku, że pokrzywdzona M. G., także nadużywająca alkoholu, była osobą skrytą i nie ujawniała agresywnych zachowań oskarżonego K. J. (1). Nie wynikało to wyłącznie z ambicji i wstydu przed ujawnieniem, że ponowny związek jej się nie ułożył, lecz także z faktu, iż oskarżony K. J. (4) przyczyniał się do utrzymania pokrzywdzonej i jej dzieci, a kiedy zachowywał trzeźwość wykazywał troskę o konkubinę i jej dzieci i się nimi opiekował. Mimo tego, były bezsprzeczne dowody znęcania się oskarżonego nad konkubiną nie tylko w postaci raportu z policyjnych interwencji w mieszkaniu M. G. przy ul. (...) (k. 507-511), lecz także niebudzące w tej części wątpliwości co do wiarygodności zeznania świadków:

1)  H. L. (k. 17-18, 163-164, 293-294, 709-710), opisującego oskarżonego K. J. (1) jako osobę agresywną, zwłaszcza po wypiciu alkoholu, zaczepnego słownie i czynnie, skłonnego do rękoczynów i bójki, a także relacjonującego wielokrotne odgłosy kłótni dobiegające z mieszkania pokrzywdzonej, głównie krzyki oskarżonego na pokrzywdzoną, zazwyczaj w nocy, a także odgłosy jakby tupania w podłogę, skakania, średnio raz na 2 miesiące. Świadek potwierdził także, że czasem widział u pokrzywdzonej siniaki na twarzy, przy czym ona nie mówiła skąd je ma;

2)  M. P. (1) (k. 30-31, 465-467, 616-617), potwierdziła częste awantury i nieporozumienia między oskarżonym K. J. (1) a jego konkubiną, którzy spożywali alkohol, wyzywanie pokrzywdzonej przez oskarżonego, kierowane przez niego zarzuty zdrady i wielką zazdrość o nią. Potwierdziła, iż widziała u pokrzywdzonej obrażenia na ciele, przy czym wskazała, iż było to we wcześniejszym okresie;

3)  P. G. (k. 40-42, 131-132, 691-692), wskazujące na wielką zazdrość o konkubinę M. G. ze strony oskarżonego K. J. (1), a także skłonności do działań agresywnych i dotkliwe pobicie tego świadka przez oskarżonego;

4)  I. K. (k. 48-49), która potwierdziła, że widziała u córki M. G. siniaki na twarzy, przy czym pokrzywdzona twierdziła wówczas, iż pobił ją nie oskarżony, lecz były mąż – P. G.;

5)  M. Ł. (1) (k. 121-124, 458-460, 618-619), który opisał oskarżonego K. J. (1) jako bardzo agresywnego pod wpływem alkoholu, zeznawał o sytuacjach, w których musiał interweniować w związku z przemocą stosowaną wobec pokrzywdzonej, gdy K. J. (1) ją wyzywał, szarpał i krzyczał na nią;

6)  J. K. (k. 129-130), która nie miała dużej wiedzy na temat relacji oskarżonego i pokrzywdzonej, jednak opisywała sytuację z czasu bezpośrednio poprzedzającego zdarzenie z nocy z 8 na 9 kwietnia 2019 roku, tj. z dnia 7 kwietnia 2019 roku kiedy to pokrzywdzona do niej telefonowała. Świadek łączyła to zdarzenie z obawami o zachowanie oskarżonego K. J. (1), a nadto potwierdziła, że już po śmierci M. G. matka mówiła jej, że widziała wcześniej u niej podbite oko.

Również przebieg zdarzenia z nocy z 8 na 9 kwietnia 2019r. związane z zabójstwem pokrzywdzonej M. G. został prawidłowo zrekonstruowany przez Sąd I instancji, gdyż wymowa zgromadzonych dowodów była jednoznaczna co do wniosku, że jedyną osobą, która mogła dokonać zabójstwa M. G. był jej konkubent – K. J. (1), jako jedyna osoba – poza małymi dziećmi konkubiny - obecny tej nocy w mieszkaniu, czyli na miejscu przestępstwa. Co więcej, szczegółowa analiza śladów ujawnionych na miejscu przestępstwa, w tym w szczególności: wyników śledczych oględzin zwłok M. G. w miejscu ich ujawnienia (k. 8-11, 158-160), wyników śledczych oględzin miejsca przestępstwa (k. 12-14, 14a-b), wyników sądowo-lekarskich oględzin otwarcia zwłok ludzkich wraz z dokumentacją fotograficzna oraz opiniami biegłego z zakresu medycyny sądowej (k. 208-213, 513, 367-371, 389-392), sprawozdanie z badań zawartości alkoholu w płynach ustrojowych wraz z protokołem pobrania krwi dot. M. G. (k. 218-219), protokołu zgonu (k; 64), wyników oględzin osoby oskarżonego K. J. (1) (k. 15-16), wyników przeszukań (k. 23-24, 25-26), wyników oględzin odzieży i obuwia zabezpieczonych od oskarżonego K. J. (k. 33-35), protokołu pobrania materiału porównawczego od K. J. (k. 36, 161-162, 372), danych operatora dot. numeru telefonu użytkowanego przez oskarżonego K. J. (k. 180-194), opinii z badań kryminalistycznych z zakresu badań biologii - DNA co do śladów zabezpieczonych na miejscu zdarzenia (k. 234-263, 414-428), wyników oględzin telefonu oskarżonego K. J. (k. 404-405), wyników oględzin telefonu M. G. (k. 406-411), nośników z danymi uzyskanymi od operatorów sieci komórkowych dot. telefonów zabezpieczonych do sprawy (k. 512), wskazywała jednoznacznie, że:

1)  oskarżony K. J. (1) spędził noc w domu konkubiny M. G., a potwierdzają wyniki oględzin zabezpieczonego w sprawie monitoringu ze sklepu (...) w D. oraz stacji paliw (...) w D. i N. nie potwierdziły jego wersji, że w nocy kiedy doszło do zgonu M. G. przebywał w którymś z tych miejsc;

2)  oskarżony K. J. (1) nie korzystał z taksówek i nie opuszczał domu konkubiny, aby jeździć tej nocy w celu zakupu alkoholu, co potwierdzają wyniki oględzin telefonu oskarżonego K. J. (k. 404-405) oraz wyniki oględzin telefonu M. G. (k. 406-411), że tej nocy dzwonił on pod jakikolwiek numer związany z przewozem osób;

3)  oskarżony K. J. (1) nie udzielił w nocy pomocy konkubinie M. G., dotkliwie pobitej, której uprzednio zadał jej około 50 ciosów w tułów, szyję i głowę, powodując u niej rozległe obrażenia ciała w zakresie dolnej części tułowia w postaci licznych podbiegnięć krwawych z licznymi złamaniami żeber, stłuczenia obydwu nerek, uszkodzeniem krezki jelita cienkiego z niewielkim pęknięciem płata prawego wątroby, a także rozległym stłuczeniem twarzoczaszki, ze złamaniem kości nosa i uszkodzeniem mózgu powodującym powstanie krwiaka podtwardówkowego, które to obrażenia wywołały zgon pokrzywdzonej, ani tej nocy, ani rano, co potwierdzają nie tylko wyniki oględzin telefonu oskarżonego K. J. (k. 404-405) oraz wyniki oględzin telefonu M. G. (k. 406-411), że tej nocy dzwonił on pod jakikolwiek numer związany z przewozem osób, ale także zeznania osób, które spotkały oskarżonego K. J. (5) w godzina rannych w dniu 8 kwietnia 2019r., ani sam oskarżony;

4)  przebywając w nocy z 8 na 9 kwietnia 2019r. w nocy w mieszkaniu M. G., oskarżony K. J. (1) zacierał ślady przestępstwa, czyli dotkliwego pobicia konkubiny, co potwierdzają wyniki śledczych oględzin zwłok M. G. w miejscu ich ujawnienia (k. 8-11, 158-160), wyniki śledczych oględzin miejsca przestępstwa (k. 12-14, 14a-b), wskazujące na brak istotnych śladów krwi denatki na twarzy i głowie oraz na jej odzieży oraz w mieszkaniu (poza niedużymi śladami z podłogi i szafy), a także ujawnienie krwi denatki na ręczniku odnalezionym podczas oględzin mieszkania, co potwierdzają ustalenia opinii z badań kryminalistycznych z zakresu badań biologii - DNA co do śladów zabezpieczonych na miejscu zdarzenia (k. 234-263, 414-428);

5)  przebywając w nocy z 8 na 9 kwietnia 2019r. w nocy w mieszkaniu M. G., oskarżony K. J. (1) zacierał ślady przestępstwa, czyli dotkliwego pobicia konkubiny, co potwierdzają ustalenia opinii z badań kryminalistycznych z zakresu badań biologii - DNA co do śladów zabezpieczonych na miejscu zdarzenia (k. 234-263, 414-428) o odnalezieniu śladów krwi oskarżonego w syfonie zlewu i wanny oraz wyniki oględzin osoby oskarżonego K. J. (1) (k. 15-16), wyniki przeszukań (k. 23-24, 25-26) oraz wyniki oględzin odzieży i obuwia zabezpieczonych od oskarżonego K. J. (k. 33-35), potwierdzających usunięcie zakrwawionej odzieży przez oskarżonego;

6)  przebywając w nocy z 8 na 9 kwietnia 2019r. w nocy w mieszkaniu M. G., oskarżony K. J. (1) zacierał ślady przestępstwa, czyli dotkliwego pobicia konkubiny, co potwierdzają ustalenia, że przeglądał telefon pokrzywdzonej (wybierając pomiędzy godz. 3:40 a 7:02 niezapisany nr telefonu pizzerii (...), bądź robiąc aparatem z tego telefonu ustawionym w opcji „autoportretu”, o godz. 7:22, kilka zdjęć swojej twarzy), co potwierdzają wyniki oględzin telefonu M. G. (k. 406-411);

7)  przebywając w nocy z 8 na 9 kwietnia 2019r. w nocy w mieszkaniu M. G., oskarżony K. J. (1) zacierał ślady przestępstwa, czyli dotkliwego pobicia konkubiny, co wyniki oględzin odzieży i obuwia zabezpieczonych od oskarżonego K. J. (k. 33-35), na których śladów krwi nie odnaleziono, jak również zeznania świadka M. P. (1) (k. 30-31, 465-467, 616-617) o tym, że w krytycznym dniu oskarżony K. J. (1) był ubrany w czarną polarową bluzę, której nie ujawniono u niego, jak również zeznania świadka M. P. (2) (k. 46, 618), który jako pracownik Przedsiębiorstwa (...) w D., wywożący śmieci z ul. (...) w dniu 9.04.2019 r. o godz. 8:00 opisał wyrzuconą do kontenera na śmieci czarną bluzę.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy w Świdnicy jednoznacznie wyjaśnił dlaczego przekonujące okazały się opinie z zakresu badań biologii - DNA przeczące obecności osób trzecich w miejscu zdarzenia, w tym P. G., który w dacie zdarzenia przebywał w miejscu swojego zamieszkania, co z kolei potwierdzili przesłuchani w sprawie świadkowie. Przeprowadzony w sprawie eksperyment procesowy z udziałem ekspedientek pracujących w sklepach znajdujących się w pobliżu miejsca zamieszkania oskarżonego, przeczy jego relacji dot. jego pobytu w sklepie rankiem po godz. 7:00 w dniu 9.04.2019 r.

W końcu stan zwłok pokrzywdzonej ok. godz. 10:00, wskazujący, że nie żyje ona już od kilku godzin, z bardzo licznymi widocznymi gołym okiem obrażeniami na odsłoniętych partiach ciała, w tym twarzy (przybyły na miejsce zdarzenia lekarz zauważył, że kobieta była bardzo posiniaczona i że była najbardziej posiniaczoną osobą jaką pamięta), czyni nieprawdopodobnym tłumaczenie oskarżonego, iż nie widział obrażeń na ciele pokrzywdzonej, a zobaczył je bezpośrednio przed powiadomieniem służb.

Z zeznań świadka M. Ł. wynika, że słyszał on o godz. 6:40 jak oskarżony rozmawia z dziećmi, co przeczy relacji oskarżonego, iż dzieci obudziły się dopiero w czasie gdy próbował on budzić pokrzywdzoną. Oznacza to, że w godzinach rannych, w obliczu ujawnionego stanu denatki, nie podjął żadnych działań aby ratować jej życie, lecz aby zacierać ślady popełnionej przez siebie zbrodni zabójstwa.

Sąd Okręgowy skonkludował słusznie, że wiarygodność wyjaśnień oskarżonego podważają również wnioski opinii biegłego psychologa oraz psychiatrów. W opinii psychologicznej wskazano m.in., iż oskarżony w trakcie badania psychologicznego zaprezentował zmasowaną postawę obronną w postaci niechęci do odsłaniania swoich myśli i przeżyć. Przedstawił zakłamany, nieadekwatny, oderwany od realiów obraz własnej osoby jako człowieka spokojnego, wolnego od uczucia zazdrości, nieskłonnego do agresji, nie wdającego się w bójki pod wpływem alkoholu oraz wyidealizowany, nie przystający do rzeczywistości oraz konkubinatu z M. G. jako związku.

Dowody te, wbrew twierdzeniom oskarżonego K. J. (1) (k. 60, 74-75, 331-334, 407, 478-490, 614v-625v), a także argumentacji przedstawionej w apelacji jego obrońcy z urzędu, adw. M. B. (1) (k. 754-756), przekonywały, że to oskarżony K. J. (1) pod wpływem alkoholu dotkliwie pobił konkubinę M. G., przewidując możliwość zadania jej śmierci i na to się godząc. To agresywne zachowania oskarżonego K. J. (1) miało miejsce, gdy znajdował się on pod wpływem alkoholu, co w pełni korespondowało z jego cechami osobowości, ukształtowanej nieprawidłowo i rozhamowującym działaniem alkoholu, od którego oskarżony był uzależniony.

Oskarżony popełnił przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. i art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. polegające na tym, że w okresie od lipca 2018r. do 8 kwietnia 2019r. w D., w woj. (...), znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją konkubiną M. G. w ten sposób, że wszczynał awantury w trakcie których znieważał pokrzywdzoną słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, bił zadając urazy i powodując widoczne obrażenia na twarzy i szyi, naruszał nietykalność cielesną, ciągnął za włosy po klatce schodowej i szarpał, zaś w nocy z 8 na 9 kwietnia 2019r., przewidując możliwość pozbawienia życia M. G. i godząc się na to zadał jej około pięćdziesięciu ciosów w tułów, szyję i głowę, powodując u niej rozległe obrażenia ciała w zakresie dolnej części tułowia w postaci licznych podbiegnięć krwawych z licznymi złamaniami żeber, stłuczenia obydwu nerek, uszkodzeniem krezki jelita cienkiego z niewielkim pęknięciem płata prawego wątroby, a także rozległym stłuczeniem twarzoczaszki, ze złamaniem kości nosa i uszkodzeniem mózgu powodującym powstanie krwiaka podtwardówkowego, które to obrażenia wywołały zgon pokrzywdzonej.

Wracając do realiów niniejszej sprawy, obrońca oskarżonego K. J. (1) dowodził w apelacji, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy prawa procesowego, a mianowicie zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.) przyjmując, że oskarżony działał z ewentualnym zamiarem pozbawienia życia M. G., chociaż mogła to zrobić inna osoba niż oskarżony, jednak okoliczności tcyh nie potwierdzały wskazane wyżej dowody, a wręcz je wykluczały.

Oceniając całokształt wskazanych wyżej okoliczności, odnoszących się zarówno do zachowania oskarżonego, jak i jego gróźb wypowiadanych w trakcie zdarzenia, a także analizy motywów, pobudek oskarżonego i cech jego osobowości, należy zaakceptować wnioski Sądu Okręgowego w Świdnicy, że oskarżony K. J. (1) działał z ewentualnym zamiarem pozbawienia życia pokrzywdzonej M. G., co było konsekwencją długotrwałego znęcania się nad nią fizycznie i psychicznie. W związku z tym zarzuty apelacji formułowane na tym tle nie mogły zostać uwzględnione.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Nie był zasadny wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. J. (1) od zarzucanego mu przestępstwa z art. 148 § 1 k.k. i art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.). Sąd Okręgowy nie dopuścił się bowiem błędu w ustaleniach faktycznych, ustalając zakres odpowiedzialności karnej oskarżonego K. J. (1) za to przestępstwo.

Jak wskazywano w doktrynie, błąd w ustaleniach faktycznych ( error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. (T. Grzegorczyk – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. III, Zakamycze 2003,– s. 1133-1134).

Wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może ograniczać się wyłącznie do polemiki z ocenami dokonanymi przez Sąd I instancji, bez wskazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Wyraża to wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 maja 2005r. sygn. WA – 10/05: „ Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz musi zmierzać do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji (…) nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji” (OSNwSK 2005, z. 1, poz. 949 oraz poz. 947; podobnie T. Grzegorczyk – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, , wyd. III, Zakamycze 2003 s. 1134 oraz P. Hoffmański, E. Sadzik, K. Zgryzek – Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. II, Warszawa 2007, s. 666-667).

W realiach niniejszej sprawy, jak już wyżej wskazano, poza polemiką z ustaleniach faktycznymi, w swojej apelacji obrońca oskarżonego nie postawił zaskarżonemu wyrokowi żadnych rzeczowych zarzutów dotyczących niewłaściwego odczytania treści dowodów, błędów logicznego rozumowania i wnioskowania, a także sprzeczności ustaleń Sądu I instancji ze wskazaniami wiedzy i zasadami doświadczenia życiowego. Mając powyższe na uwadze apelacja ta, w zakresie zarzutów odnoszących się do sprawstwa i winy, nie zasługiwała na uwzględnienie.

Nie można w żadnym wypadku doszukiwać się także naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów w tym, że Sąd I instancji uznał za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, odrzucając szereg podanych przez niego okoliczności jako nieistotnych, niewiarygodnych i wynikające wyłącznie z obaw przed odpowiedzialnością karną. Co więcej, właśnie analiza dowodów przedstawiona przez obrońcę oskarżonego, oceniona wyłącznie przy założeniu prawdomówności oskarżonego, jest rażąco sprzeczna z zasadą swobodnej oceny dowodów z art. 7 k.p.k. Jest bowiem zdecydowanie jednostronna, niepełna i niewiarygodna.

Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (por. wyrok SN z 3.09.1998r. sygn. V KKN 104/98 – Prokuratura i Prawo 1999, nr 2, poz. 6; a także wyrok S.A. w Łodzi z 20.03.2002r. sygn. II AKa 49/02 – Prokuratura i Prawo 2004, nr 6, poz. 29). Wszystkim tym wymogom Sąd Okręgowy w Świdnicy sprostał, nie naruszając także przepisu art. 5 § 2 k.p.k. nakładającego obowiązek rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego.

Sąd Najwyższy odnosił się w szeregu swoich orzeczeń do tego jak należy rozumieć i stosować zasadę in dubio pro reo. Jak stwierdził w jednym z nich: „ Zasada in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) nie ogranicza utrzymanej w granicach racjonalności swobody oceny dowodów. Jeżeli zatem z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzenia, to nie jest to jeszcze równoznaczne z zaistnieniem "nie dających się usunąć wątpliwości" w rozumieniu tego przepisu. W takim wypadku sąd jest zobowiązany do dokonania ustaleń właśnie na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero wtedy, gdy - po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości - wątpliwości nie zostaną usunięte, należy je wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k. (bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości), a tylko powstaje kwestia, czy ustalenia te są prawidłowo dokonane (bez naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów)” (postanowienie SN z dnia 17.12.2003r. sygn. V KK 72/03 - LEX nr 83771).

Podobne stanowisko znajdujemy w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1999r. sygn. IV KKN 714/98: „ Stan określany przez ustawodawcę, jako "nie dające się usunąć wątpliwości" (art. 5 § 2 k.p.k.), powstaje - jeśli pominąć wątpliwości natury nie faktycznej, lecz prawnej - dopiero w następstwie oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Dopiero wówczas bowiem można stwierdzić, czy wątpliwości w ogóle wystąpiły, czy były rozsądne, a nie wydumane, czy i jakie miały znaczenie dla kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonego, czy udało się je przezwyciężyć w sposób dopuszczalny przez prawo procesowe itp. O naruszeniu zasady in dubio pro reo nie można zatem mówić wówczas, gdy sąd w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów uznał, że brak jest wątpliwości, albo że nie mają one znaczenia dla odpowiedzialności prawnej oskarżonego. Jest jednocześnie dobrym prawem obrony oskarżonego mnożenie, a nawet wyolbrzymianie na każdym etapie postępowania takich faktów i ich ocen, które pozwalają na powątpiewanie w jego winę, pod warunkiem wszakże nieprzeinaczania faktów (lojalności wobec faktów)” (Prokuratura i Prawo 2000, nr 4, poz. 8).

W wyniku analizy dowodowej Sąd Okręgowy ocenił wyjaśnienia oskarżonego K. J. (1) i zeznania wszystkich świadków, opinie biegłego z zakresu medycyny sądowej M. B. oraz zebraną dokumentację medyczną i dowody zabezpieczone na miejscu przestępstwa. Zatem, Sąd Okręgowy nie tylko nie podjął wątpliwości co do wiarygodności dowodów obciążających oskarżonego, lecz wręcz uznał je za prawdziwe, a wyjaśnienia oskarżonego ocenił wyłącznie jako przyjętą linię obrony, obliczoną na uniknięcie odpowiedzialności karnej. Słusznie zatem Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że oskarżony K. J. (1) dopuścił się przestępstwa z art. 148 § 1 k.k. i art. 207 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., kwestionowanego przez obrońcę.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Nie zachodziły okoliczności uwzględniane z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Mając na uwadze domniemanie z art. 447 § 1 k.p.k., że apelacja obrońcy oskarżonego skierowana przeciwko całości wyroku, jest także zwrócono co do orzeczenia o karze, Sąd Apelacyjny przeprowadził także analizę prawidłowości orzeczenia o wymierzonej oskarżonemu K. J. (1) kary 15 lat pozbawienia wolności. Orzeczona wobec oskarżonego kara 15 lat pozbawienia wolności nie jest rażąco niewspółmierna (niesprawiedliwie i rażąco surowa). Mimo surowości jest to kara sprawiedliwa, zważywszy na wszystkie wskazane wyżej okoliczności odnoszące się do czynu oskarżonego K. J. (1), a także do jego właściwości i warunków osobistych, a także sposobu życia przed przestępstwem i zachowania po przestępstwie.

Poza dotychczasową niekaralnością (k. 491, 552, 573, 627, 786) i umiarkowanie pozytywną opinią środowiskową (k. 136-137), trudno dopatrzyć się po stronie oskarżonego K. J. (1) istotnych okoliczności łagodzących, szczególnie wobec ujawnienia tego, że po przestępstwie zacierał jego ślady, zmierzając do uniknięcia odpowiedzialności karnej. Realizując prawo do obrony, oskarżony nie przyznał się do popełnienia przestępstwa, jednak w obliczu opinii sądowo psychiatrycznej (k. 432-441) i sądowo-psychologicznej (k. 296-302) trudno uznać, by w jego postawie zauważalna była skrucha i rzeczywisty głęboki żal za uczynioną krzywdę. Wniosków tych nie dyskwalifikuje opinia oskarżonego z Aresztu Śledczego w D. (k. 784-785).

Wskazane okoliczności łagodzące nie były zatem na tyle istotne, by przekreślać wnioski Sądu Okręgowego w Świdnicy, że w realiach niniejszej sprawy cele kary wypełni wyłącznie kara 15 lat pozbawienia wolności. Chociaż tego rodzaju kara jest surowa, to jednak daje oskarżonemu nadal perspektywę powrotu na wolność przed jej końcowym terminem, choćby korzystając z warunkowego przedterminowego zwolnienia w trybie art. 78 § 1 k.k. Takiej perspektywy nie ma natomiast pokrzywdzona, dla której przestępstwo popełnione przez oskarżonego ma charakter nieodwracalny.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

Nie dotyczy.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano zaskarżony wyrok w mocy, a motywy ku temu przedstawiono i omówiono we wcześniejszych fragmentach niniejszego uzasadnienia wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Powody utrzymania zaskarżonego wyroku w mocy omówiono we wcześniejszym fragmencie niniejszego uzasadnienia wyroku.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany.

Powody zmiany zaskarżonego wyroku w mocy omówiono we wcześniejszym fragmencie niniejszego uzasadnienia wyroku.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

Nie uchylono zaskarżonego wyroku.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Nie było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Nie zachodziły podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku w celu przeprowadzenia przewodu sądowego w całości.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

Nie było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

Nie było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i warunkowego umorzenia postępowania.

5.

Nie zachodziły okoliczności z art. 454 § 1 k.p.k.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Nie było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku. Nie zachodziły okoliczności z art. 454 § 1 k.p.k.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie było podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku, wobec czego nie formułowano zapatrywań prawnych i wskazań co do dalszego postępowania.

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

Nie dotyczy.

Nie dotyczy.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

K. J. (1)

Punkt II.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. (1) 600 zł tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz 138 zł tytułem podatku VAT. Podstawę ku temu dawał przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2019r., poz. 1513, z późniejszymi zmianami). Wysokość wynagrodzenia adwokackiego, w tym co do zwrotu podatku VAT, ustalono w oparciu o § 17 ust. 2 pkt 5, a także § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2019r. poz. 18).

K. J. (1)

Punkt III.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 635 k.p.k. zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa. Przy orzeczeniu tym uwzględniono stan majątkowy, rodzinny i osobisty oskarżonego K. J. (1) oraz jego możliwości zarobkowe, które będą niewielkie wobec orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

7.  PODPISY SĘDZIÓW