Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2023 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Piotr Kaczmarek (spr.)

Sędziowie: SA Bogusław Tocicki

SA Andrzej Kot

Protokolant: Anna Konieczna

przy udziale M. K. prokuratora Prokuratury (...) we W.

po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2023 r.

sprawy

T. J. (1)

oskarżonego z art. 258 § 1 i 3 k.k., art. 69 § 1 k.k.s. i z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (tj. Dz.U.2018.2352) w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s., art. 305 ust. l i ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 65 § 1 k.k.

J. K. (1)

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k. art. 69 § 1 k.k.s. i z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (tj. Dz.U.2018.2352) w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5k.k.s., art. 305 ust. l i ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 65 § 1 k.k.

R. S. (1)

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k. art. 69 § 1 k.k.s. i z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (tj. Dz.U.2018.2352) w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s., art. 305 ust. l i ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 65 § 1 k.k.

V. K.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 69 § 1 k.k.s. i z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (tj. Dz.U.2018.2352) w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s., art. 305 ust. l i ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 65 § 1 k.k.

D. P.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 69 § 1 k.k.s. i z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (tj. Dz.U.2018.2352) w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s., art. 305 ust. l i ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 65 § 1 k.k.

O. Z. (1)

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 69 § 1 k.k.s. i z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (tj. Dz.U.2018.2352) w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5k.k.s., art. 305 ust. l i ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 65 § 1 k.k.

R. V.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 69 § 1 k.k.s. i z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (tj. Dz.U.2018.2352) w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s., art. 305 ust. l i ust.3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 65 § 1 k.k.

V. P.

oskarżonego z art. 258 § 1 k.k., art. 69 § 1 k.k.s. i z art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (tj. Dz.U.2018.2352) w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 8 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s., art. 305 ust. l i ust.3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 65 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez wszystkich oskarżonych, prokuratora co do oskarżonych T. J. (1), D. P., V. P., R. V., O. Z. (1) oraz oskarżyciela posiłkowego co do wszystkich oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 25 listopada 2021 r. sygn. akt III K 105/21

I.  przyjmując za podstawę wszelkich rozstrzygnięć kodeks karny i kodeks karny skarbowy o treści obowiązującej do 1 maja 2021r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 2 § 2 k.k.s zmienia zaskarżony wyrok wobec:

1.  oskarżonego T. J. (1) w ten sposób, że:

a.  kwalifikację przestępstwa przypisanego w pkt. 2 uzupełnia o art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 305 ust. 3 ustawy z 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej,

b.  w kwalifikacji prawnej przestępstwa skarbowego przypisanego w pkt. 2 pomija art. 37 § 1 pkt. 1 k.k.s.,

2.  oskarżonego J. K. (1) w ten sposób, że:

a.  kwalifikację przestępstwa przypisanego w pkt. 6 uzupełnia o art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 305 ust. 3 ustawy z 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej,

b.  w kwalifikacji prawnej przestępstwa skarbowego przypisanego w pkt. 6 pomija art. 37 § 1 pkt. 1 k.k.s.,

3.  oskarżonego R. S. (1) w ten sposób, że:

a.  kwalifikację przestępstwa przypisanego w pkt. 10 uzupełnia o art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 305 ust. 3 ustawy z 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej,

b.  w kwalifikacji prawnej przestępstwa skarbowego przypisanego w pkt. 10 pomija art. 37 § 1 pkt. 1 k.k.s., zaś orzeczoną za to przestępstwo skarbowe karę pozbawienia wolności obniża do roku i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 8 § 2 k.k.s określając, iż wykonaniu podlega ta kara pozbawienia wolności oraz kara grzywny 400 (czterysta) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda,

4. oskarżonego V. K. w ten sposób, że:

a.  kwalifikację przestępstwa przypisanego w pkt. 14 uzupełnia o art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 305 ust. 3 ustawy z 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej,

b.  w kwalifikacji prawnej przestępstwa skarbowego przypisanego w pkt. 14 pomija art. 37 § 1 pkt.1 k.k.s., zaś orzeczoną za to przestępstwo skarbowe karę pozbawienia wolności obniża do roku i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 8 § 2 k.k.s określając, iż wykonaniu podlega ta kara pozbawienia wolności oraz kara grzywny 400 (czterysta) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda,

5. oskarżonych D. P., O. Z. (1), R. V., V. P., w ten sposób, że:

a.  kwalifikację przestępstwa przypisanego w pkt. 18 uzupełnia o art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 305 ust. 3 ustawy z 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej, zaś orzeczone kary pozbawienia wolności podwyższa do 7 (siedmiu) miesięcy,

b.  w przestępstwie skarbowym przypisanym w pkt. 18 w kwalifikacji prawnej pomija art. 37 § 1 pkt.1 k.k.s.;

c.  kary łączne im wymierzone w pkt. 19 obniża do 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności wobec każdego z nich;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok wobec oskarżonych T. J. (1), J. K. (1), R. S. (1), V. K., D. P., O. Z. (1), R. V., V. P. utrzymuje w mocy;

III.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k. i art. 39 § 1 i 2 k.k.s. łączy kary jednostkowe pozbawienia wolności wymierzone oskarżonym R. S. (1) i V. K. i wymierza im kary łączne po roku i 6 (sześciu) miesiącach pozbawienia wolności;

IV.  zasądza od oskarżonych T. J. (1), J. K. (1), R. S. (1), V. K., D. P., O. Z. (1), R. V. i V. P. na rzecz (...) z siedzibą w Szwajcarii po 150 złotych tytułem wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym;

V.  zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

T. J. (1) został oskarżony o to, że :

I.  w okresie od 16 października 2019 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, założył a następnie kierował zorganizowaną grupą przestępczą w skład której wchodziły inne nieustalone i ustalone osoby a w tym J. K. (1), R. S. (1), V. P., D. P., R. V., O. Z., V. K., mającej na celu popełnienie przestępstw karnych i karnych skarbowych polegających na wytwarzaniu znacznych ilości wyrobów tytoniowych bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych, oznaczeniu ich podrobionymi znakami towarowymi M. w celu wprowadzenia do obrotu, uchylaniu się od opodatkowania podatkiem akcyzowym poprzez nie ujawnienie właściwemu organowi podstawy i przedmiotu opodatkowania tym podatkiem w postaci produkcji wyrobów akcyzowych - papierosów, przez co narażono ten podatek na uszczuplenie oraz podejmowaniu czynności bezpośrednio związanych z produkcją wyrobów akcyzowych bez urzędowego sprawdzenia w ten sposób, że uczestniczył w rozmowach dotyczących wynajęcia hali w K. przy ul. (...) i podejmował wspólnie z J. K. (1) czynności związane z jej przebudową w sposób umożliwiający w niej następnie uruchomienie, niezgodnie z przepisami prawa, linii produkcji wyrobów akcyzowych w postaci papierosów, polecając innym członkom grupy w tym V. K. m.in. wynajem pomieszczeń magazynowych w M. przy ul. (...) oraz przy ul. (...) we W. przeznaczonych do przechowywania komponentów służących do produkcji wyrobów papierosowych z podrobionymi znakami M. jak i magazynowania wyprodukowanych w sposób nielegalny gotowych papierosów oraz polecając wymienionemu organizację zakwaterowania obywatelom Ukrainy wykonującym prace bezpośrednio przy obsłudze nielegalnej linii produkującej owe wyroby papierosowe a także kierując zachowaniem R. S. (1), któremu wydawał polecenia związane z organizacją prac m.in. V. P., D. P., R. V. i O. Z. (1) wykonujących czynności bezpośrednio przy nielegalnej linii produkującej owe wyroby papierosowe przez innych członków grupy,

tj. o czyn z art. 258§1 i 3 k.k.

II.  w okresie od 16 października 2019 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, działając w ramach założonej a następnie kierowanej przez niego zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt. I w skład, której wchodziły nieustalone i ustalone osoby, a w tym J. K. (1), R. S. (1), V. P., D. P., R. V., O. Z., V. K., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonywaniu tego samego zamiaru, uchylał się od opodatkowania poprzez nieujawnienie właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego przedmiotu i podstawy opodatkowania z tytułu wytwarzania wyrobów tytoniowych bez wymaganego wpisu do rejestru oraz bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia w ten sposób, że kierował zorganizowaną grupą przestępczą w ramach ustalonego i opisanego w pkt I podziału ról, doprowadzając do uruchomienia, niezgodnie z przepisami prawa linii produkcji wyrobów akcyzowych w postaci papierosów służącej do ich wytworzenia w ilości 395.600 sztuk i co najmniej 1.212.400 szt. papierosów obliczonych na podstawie zatrzymanego pyłu tytoniowego poprodukcyjnego w ilości 67 kg oraz podejmując czynności związane z przetwarzaniem tytoniu pochodzącego z nieustalonego źródła o łącznej wadze 1283 kg, w wyniku czego doszło do nieujawnienia właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu i podstawy opodatkowania produkowanych wyrobów podatkiem akcyzowym i uszczuplenia należności Skarbu Państwa z tytułu niezapłaconego podatku akcyzowego w kwocie 2.528.091,00 zł,

tj. o czyn z art. 69§1k.k.s. i z art. 54§1k.k.s. w zw. z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (tj. Dz.U.2018.2352) w zw. z art. 7§1k.k.s. w zw. z art. 8§1k.k.s. w zw. z art. 37§1pkt 1 i 5k.k.s.

III.  w okresie od 16 października 2019 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, działając w ramach założonej a następnie kierowanej przez niego zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I w skład, której wchodziły nieustalone i ustalone osoby a w tym J. K. (1), R. S. (1), V. P., D. P., R. V., O. Z., V. K., doprowadził do wytworzenia wyrobów tytoniowych w ilości 395.600 sztuk i co najmniej 1.212.400 szt. papierosów obliczonych na podstawie zatrzymanego pyłu tytoniowego poprodukcyjnego w ilości 67 kg, które w celu wprowadzenia do obrotu, oznaczano podrobionymi znakami towarowymi marki M., będącymi znakami zastrzeżonymi, a których nie miał prawa używać, o łącznej wartości rynkowej nie mniejszej niż 1.457.748 zł w ten sposób, że kierował zorganizowaną grupą przestępczą w ramach ustalonego i opisanego w pkt I podziału w wyniku czego uruchomił niezgodnie z przepisami prawa, linię produkcji wyrobów akcyzowych w postaci papierosów służącą do ich wytworzenia w ilości nie mniejszej niż 1.608.000 sztuk oznaczonych podrobionym znakiem towarowym M., czym działał na szkodę pokrzywdzonego (...) S.A., z której to działalności uczyniono sobie stałe źródło dochodów,

tj. o czyn z art. 305 ust. l i ust.3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 65§1k.k.

J. K. (1) został oskarżony o to, że :

IV.  w okresie od 16 października 2019 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, brał udział założonej i kierowanej przez T. J. (1) zorganizowanej grupie przestępczej w skład, której wchodziły inne nieustalone i ustalone osoby a w tym R. S. (1), V. P., D. P., R. V., O. Z., V. K., mającej na celu popełnienie przestępstw karnych i karnych skarbowych polegających na wytwarzaniu znacznych ilości wyrobów tytoniowych bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych, oznaczeniu ich podrobionymi znakami towarowymi M. w celu wprowadzenia do obrotu, uchylaniu się od opodatkowania podatkiem akcyzowym poprzez nie ujawnienie właściwemu organowi podstawy i przedmiotu opodatkowania tym podatkiem w postaci produkcji wyrobów akcyzowych - papierosów, przez co narażono ten podatek na uszczuplenie oraz podejmowaniu czynności bezpośrednio związanych z produkcją wyrobów akcyzowych bez urzędowego sprawdzenia przy czym jego rola sprowadzała się do wynajęcia hali w K. przy ul. (...) i podjęcia czynności związanych z jej przebudową w sposób umożliwiający w niej następnie uruchomienie, niezgodnie z przepisami prawa, linii produkcji wyrobów akcyzowych w postaci papierosów,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

V.  w okresie od 16 października 2019 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, działając w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi i ustalonymi osobami a w tym, R. S. (1), V. P., D. P., R. V., O. Z., V. K., w ramach założonej i kierowanej przez T. J. (1) zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt IV brał udział w wytwarzaniu wyrobów tytoniowych bez wymaganego wpisu do rejestru oraz bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia w ten sposób, że wynajął halę w K. przy ul. (...) i podął czynności związane z jej przebudową w sposób umożliwiający w niej następnie uruchomienie, niezgodnie z przepisami prawa, linii produkcji wyrobów akcyzowych w postaci papierosów służącej do ich wytworzenia w ilości 395.600 sztuk i co najmniej 1.212.400 sztuk papierosów obliczonych na podstawie zatrzymanego pyłu tytoniowego poprodukcyjnego w ilości 67 kg i czynności związane z przetwarzaniem tytoniu pochodzącego z nieustalonego źródła o łącznej wadze 1283 kg, w wyniku czego doszło do nieujawnienia właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu i podstawy opodatkowania produkowanych wyrobów podatkiem akcyzowym i uszczuplenia należności Skarbu Państwa z tytułu niezapłaconego podatku akcyzowego w kwocie 2.528.091,00 zł,

tj. o czyn z art. 69§1k.k.s. i z art. 54§1k.k.s. w zw. z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (tj. Dz.U.2018.2352 ) w zw. z art. 7§1k.k.s. w zw. z art. 8§1k.k.s. w zw. z art. 37§1pkt 1 i 5k.k.s .

VI.  w okresie od 16 października 2019 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, działając w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi i ustalonymi osobami a w tym R. S. (1), V. P., D. P., R. V., O. Z., V. K. w ramach założonej i kierowanej przez T. J. (1), zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt IV brał udział w wytworzeniu wyrobów tytoniowych w ilości 395.600 sztuk i co najmniej 1.212.400 szt. papierosów obliczonych na podstawie zatrzymanego pyłu tytoniowego poprodukcyjnego w ilości 67kg, które w celu wprowadzenia do obrotu, oznaczano podrobionymi znakami towarowymi marki M., będącymi znakami zastrzeżonymi, a których nie miał prawa używać, o łącznej wartości rynkowej nie mniejszej niż 1.457.748 zł w ten sposób, że wynajął halę w K. przy ul. (...) i podął czynności związane z jej przebudową w sposób umożliwiający w niej następnie uruchomienie, niezgodnie z przepisami prawa, linii produkcji wyrobów akcyzowych w postaci papierosów służącej do ich wytworzenia w ilości nie mniejszej niż 1.608.000 sztuk papierosów oznaczonych podrobionym znakiem towarowym M., czym działał na szkodę pokrzywdzonego (...) S.A., z której to działalności uczyniono sobie stałe źródło dochodów,

tj. o czyn z art. 305 ust. l i ust.3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 65§1k.k.

R. S. (1) o to, że:

VII.  w okresie od daty bliżej nieokreślonej nie później niż od dnia 1 października 2020 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej założonej i kierowanej przez T. J. (1) w skład, której wchodziły inne nieustalone i ustalone osoby a w tym, J. K. (1), V. P., D. P., R. V., O. Z., V. K., mającej na celu popełnienie przestępstw karnych i karnych skarbowych polegających na wytwarzaniu znacznych ilości wyrobów tytoniowych bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych, oznaczeniu ich podrobionymi znakami towarowymi M. w celu wprowadzenia do obrotu, uchylaniu się od opodatkowania podatkiem akcyzowym poprzez nie ujawnienie właściwemu organowi podstawy i przedmiotu opodatkowania tym podatkiem w postaci produkcji wyrobów akcyzowych - papierosów, przez co narażono ten podatek na uszczuplenie oraz podejmowaniu czynności bezpośrednio związanych z produkcją wyrobów akcyzowych bez urzędowego sprawdzenia przy czym jego rola sprowadzała się do podejmowania czynności związanych z bezpośrednią organizacją prac przy obsłudze nielegalnej linii produkującej owe wyroby papierosowe przez innych członków grupy,

tj. o czyn z art. 258§1k.k.

VIII.  w okresie od daty bliżej nieokreślonej nie później niż od dnia 1 października 2020 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, działając w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi i ustalonymi osobami a w tym, J. K. (1), V. P., D. P., R. V., O. Z., V. K., w ramach założonej i kierowanej przez T. J. (1) zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt VII brał udział w wytwarzaniu wyrobów tytoniowych bez wymaganego wpisu do rejestru oraz bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia w ten sposób, że podejmował czynności związane z bezpośrednią organizacją prac przy obsłudze nielegalnej linii produkującej owe wyroby papierosowe przez innych członków grupy w sposób umożliwiający w niej następnie produkcję wyrobów akcyzowych w postaci papierosów z wykorzystaniem linii produkcyjnej służącej do ich wytworzenia w ilości 395.600 sztuk i co najmniej 1.212.400 sztuk papierosów obliczonych na podstawie zatrzymanego pyłu tytoniowego poprodukcyjnego w ilości 67 kg i czynności związane z przetwarzaniem tytoniu pochodzącego z nieustalonego źródła o łącznej wadze 1283 kg, w wyniku czego doszło do nieujawnienia właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu i podstawy opodatkowania produkowanych wyrobów podatkiem akcyzowym i uszczuplenia należności Skarbu Państwa z tytułu niezapłaconego podatku akcyzowego w kwocie 2.528.091,00 zł,

tj. o czyn z art. 69§1k.k.s. i z art. 54§1k.k.s. w zw. z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (tj. Dz.U.2018.2352) w zw. z art. 7§1k.k.s. w zw. z art. 8§1k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt 1 i 5k.k.s.

IX.  w okresie od daty bliżej nieokreślonej nie później niż od dnia 1 października 2020 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, działając w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi i ustalonymi osobami a w tym J. K. (1), V. P., D. P., R. V., O. Z., V. K. w ramach założonej i kierowanej przez T. J. (1), zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt VII brał udział w wytworzeniu wyrobów tytoniowych w ilości 395.600 sztuk i co najmniej 1.212.400 sztuk papierosów obliczonych na podstawie zatrzymanego pyłu tytoniowego poprodukcyjnego w ilości 67 kg, które w celu wprowadzenia do obrotu, oznaczano podrobionymi znakami towarowymi marki M., będącymi znakami zastrzeżonymi, a których nie miał prawa używać, o łącznej wartości rynkowej nie mniejszej niż 1.457.748 zł w ten sposób, że podejmował czynności związane z bezpośrednią organizacją prac przy obsłudze nielegalnej linii produkującej owe wyroby papierosowe przez innych członków grupy w sposób umożliwiający w niej następnie produkcję nie mniej niż 1.608.000 sztuk papierosów oznaczonych podrobionym znakiem towarowym M., czym działał na szkodę pokrzywdzonego (...) S.A., z której to działalności uczyniono sobie stałe źródło dochodów,

tj. o czyn z art. 305 ust. l i ust.3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 65§1k.k .

V. K. o to, że :

X.  w okresie od daty bliżej nieokreślonej nie później niż od dnia 1 września 2020 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, brał udział w założonej i kierowanej przez T. J. (1) zorganizowanej grupie przestępczej w skład, której wchodziły inne nieustalone i ustalone osoby a w tym, J. K. (1), R. S. (1), V. P., D. P., R. V., O. Z., mającej na celu popełnienie przestępstw karnych i karnych skarbowych polegających na wytwarzaniu znacznych ilości wyrobów tytoniowych bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych, oznaczeniu ich podrobionymi znakami towarowymi M. w celu wprowadzenia do obrotu, uchylaniu się od opodatkowania podatkiem akcyzowym poprzez nie ujawnienie właściwemu organowi podstawy i przedmiotu opodatkowania tym podatkiem w postaci produkcji wyrobów akcyzowych - papierosów, przez co narażono ten podatek na uszczuplenie oraz podejmowaniu czynności bezpośrednio związanych z produkcją wyrobów akcyzowych bez urzędowego sprawdzenia przy czym jego rola sprowadzała się do podejmowania czynności związanych z wynajmem pomieszczeń przeznaczonych do przechowywania komponentów służących do produkcji wyrobów papierosowych z podrobionymi znakami M. jak i magazynowania wyprodukowanych w sposób nielegalny gotowych papierosów oraz organizacją zakwaterowania obywatelom Ukrainy wykonującym pracę bezpośrednio przy obsłudze nielegalnej linii produkującej owe wyroby papierosowe,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XI.  w okresie od daty bliżej nieokreślonej nie później niż od dnia 1 września 2020 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, działając w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi i ustalonymi osobami a w tym, J. K. (1), R. S. (1), V. P., D. P., R. V., O. Z., w ramach założonej i kierowanej przez T. J. (1) zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt X brał udział w wytwarzaniu wyrobów tytoniowych bez wymaganego wpisu do rejestru oraz bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia w ten sposób, że podejmował czynności związane z wynajmem pomieszczeń przeznaczonych do przechowywania komponentów służących do produkcji wyrobów papierosowych z podrobionymi znakami M. jak i magazynowania wyprodukowanych w sposób nielegalny gotowych papierosów oraz organizacją zakwaterowania obywatelom Ukrainy wykonującym pracę bezpośrednio przy obsłudze nielegalnej linii produkującej owe wyroby papierosowe, umożliwiając w ten sposób produkcję wyrobów akcyzowych w postaci papierosów z wykorzystaniem linii produkcyjnej służącej do ich wytworzenia w ilości 395.600 sztuk i co najmniej 1.212.400 sztuk papierosów obliczonych na podstawie zatrzymanego pyłu tytoniowego poprodukcyjnego w ilości 67 kg i czynności związane z przetwarzaniem tytoniu pochodzącego z nieustalonego źródła o łącznej wadze 1283 kg, w wyniku czego doszło do nieujawnienia właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu i podstawy opodatkowania produkowanych wyrobów podatkiem akcyzowym i uszczuplenia należności Skarbu Państwa z tytułu niezapłaconego podatku akcyzowego w kwocie 2.528.091,00 zł,

tj. o czyn z art. 69§1k.k.s. i z art. 54§1k.k.s. w zw. z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (tj. Dz.U.2018.2352 ) w zw. z art. 7§1k.k.s. w zw. z art. 8§1k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt 1 i 5k.k.s.

XII.  w okresie od daty bliżej nieokreślonej nie później niż od dnia 1 września 2020 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, działając w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi i ustalonymi osobami a w tym J. K. (1), R. S. (1), V. P., D. P., R. V., O. Z., w ramach założonej i kierowanej przez T. J. (1), zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt X brał udział w wytworzeniu wyrobów tytoniowych w ilości 395.600 sztuk i co najmniej 1.212.400 sztuk papierosów obliczonych na podstawie zatrzymanego pyłu tytoniowego poprodukcyjnego w ilości 67 kg, które w celu wprowadzenia do obrotu, oznaczano podrobionymi znakami towarowymi marki M., będącymi znakami zastrzeżonymi, a których nie miał prawa używać, o łącznej wartości rynkowej nie mniejszej niż 1.457.748 zł w ten sposób, że podejmował czynności związane z wynajmem pomieszczeń przeznaczonych do przechowywania komponentów służących do produkcji wyrobów papierosowych z podrobionymi znakami M. jak i magazynowania wyprodukowanych w sposób nielegalny gotowych papierosów oraz organizacją zakwaterowania obywatelom Ukrainy wykonującym prace bezpośrednio przy obsłudze nielegalnej linii produkującej owe wyroby papierosowe w sposób umożliwiający w niej następnie produkcję nie mniej niż 1.608.000 sztuk papierosów oznaczonych podrobionym znakiem towarowym M., czym działał na szkodę pokrzywdzonego (...) S.A., z której to działalności uczyniono sobie stałe źródło dochodów,

tj. o czyn z art. 305 ust. l i ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 65§1k.k .

a nadto:

D. P. , O. Z. (1) , R. V. i V. P. zostali oskarżeni o to, że :

XIII.  w okresie od daty bliżej nieokreślonej nie później niż od dnia 1 października 2020 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, brali udział w założonej i kierowanej przez T. J. (1) zorganizowanej grupie przestępczej w skład, której wchodzili wymienieni D. P., O. Z., R. V., V. P. oraz inne nieustalone i ustalone osoby a w tym, J. K. (1), R. S. (1), V. K., mającej na celu popełnienie przestępstw karnych i karnych skarbowych polegających na wytwarzaniu znacznych ilości wyrobów tytoniowych bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych, oznaczeniu ich podrobionymi znakami towarowymi M. w celu wprowadzenia do obrotu, uchylaniu się od opodatkowania podatkiem akcyzowym poprzez nie ujawnienie właściwemu organowi podstawy i przedmiotu opodatkowania tym podatkiem w postaci produkcji wyrobów akcyzowych - papierosów, przez co narażono ten podatek na uszczuplenie oraz podejmowaniu czynności bezpośrednio związanych z produkcją wyrobów akcyzowych bez urzędowego sprawdzenia przy czym ich rola sprowadzała się do podejmowania czynności związanych z pracą bezpośrednią przy obsłudze nielegalnej linii produkującej owe wyroby papierosowe,

tj. o czyn z art. 258 § 1 k.k.

XIV.  w okresie od daty bliżej nieokreślonej nie później niż od dnia 1 października 2020 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, działając w krótkich odstępach czasu, wymienieni D. P., O. Z., R. V., V. P. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi i ustalonymi osobami a w tym J. K. (1), R. S. (1), V. K., w ramach założonej i kierowanej przez T. J. (1) zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt XIII brali udział w wytwarzaniu wyrobów tytoniowych bez wymaganego wpisu do rejestru oraz bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia w ten sposób, że podejmowali czynności związane bezpośrednią z pracą przy obsłudze nielegalnej linii produkującej owe wyroby papierosowe w sposób umożliwiający w niej następnie produkcję wyrobów akcyzowych w postaci papierosów z wykorzystaniem linii produkcyjnej służącej do ich wytworzenia w ilości 395.600 sztuk i co najmniej 1.212.400 sztuk papierosów obliczonych na podstawie zatrzymanego pyłu tytoniowego poprodukcyjnego w ilości 67 kg i czynności związane z przetwarzaniem tytoniu pochodzącego z nieustalonego źródła o łącznej wadze 1283 kg, w wyniku czego doszło do nieujawnienia właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu i podstawy opodatkowania produkowanych wyrobów podatkiem akcyzowym i uszczuplenia należności Skarbu Państwa z tytułu niezapłaconego podatku akcyzowego w kwocie 2.528.091,00 zł,

tj. o czyn z art. 69§1k.k.s. i z art. 54§1k.k.s. w zw. z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (tj. Dz.U.2018.2352 ) w zw. z art. 7§1k.k.s. w zw. z art. 8§1k.k.s. w zw. z art. 37§1 pkt 1 i 5k.k.s.

XV.  w okresie od daty bliżej nieokreślonej nie później niż od dnia 1 października 2020 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, działając w krótkich odstępach czasu, wymienieniu D. P., O. Z., R. V., V. P., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi i ustalonymi osobami a w tym J. K. (1), R. S. (1), V. K., w ramach założonej i kierowanej przez T. J. (1) zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt XIII brali udział w wytworzeniu wyrobów tytoniowych w ilości 395.600 sztuk i co najmniej 1.212.400 sztuk papierosów obliczonych na podstawie zatrzymanego pyłu tytoniowego poprodukcyjnego w ilości 67 kg, które w celu wprowadzenia do obrotu, oznaczano podrobionymi znakami towarowymi marki M., będącymi znakami zastrzeżonymi, a których nie mieli prawa używać, o łącznej wartości rynkowej nie mniejszej niż 1.457.748 zł w ten sposób, że podejmowali czynności związane z wykonywaniem prac bezpośrednio przy obsłudze nielegalnej linii produkującej owe wyroby papierosowe w sposób umożliwiający w niej następnie produkcję nie mniej niż 1.608.000 sztuk papierosów oznaczonych podrobionym znakiem towarowym M., czym działał na szkodę pokrzywdzonego (...) S.A., z której to działalności uczyniono sobie stałe źródło dochodów,

tj. o czyn z art. 305 ust. l i ust.3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 65§1k.k.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 25 listopada 2021 r., sygn.. kat: III K 105/21:

1.  uznał oskarżonego T. J. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 258§1 i 3 k.k. i za to na podstawie art. 258§3k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  uznał oskarżonego T. J. (1) za winnego tego, że w okresie od 16 października 2019 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, działając w ramach założonej a następnie kierowanej przez siebie zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I części wstępnej wyroku, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonywaniu z góry powziętego zamiaru wytwarzał w celu wprowadzenia do obrotu wyroby tytoniowe znacznej wartości, bez wymaganego wpisu do rejestru producentów tytoniowych zgodnie z wymogiem określonym w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 2 marca 2001 roku o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych i bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia, wytwarzając w ten sposób nie mniej niż 1 608 000 sztuk papierosów oznaczonych podrobionymi znakami towarowymi marki M., o łącznej wartości rynkowej nie mniejszej niż 1.457.748 złotych oraz podejmując czynności związane z przetwarzaniem tytoniu pochodzącego z nieustalonego źródła o łącznej wadze 1283 kg, czym działał na szkodę pokrzywdzonego (...) z siedzibą w Szwajcarii; uchylając się wbrew przepisom ustawy z dnia 6 grudnia 2008 roku o podatku akcyzowym, od opodatkowania poprzez nieujawnienie właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego przedmiotu i podstawy opodatkowania podatkiem akcyzowym, przez co naraził na uszczuplenie należności Skarbu Państwa z tego tytułu w kwocie 2.528.091,00 złotych, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu; tj. popełnienia czynu z art. 12a ust.2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 roku: O wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych w zb. z art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku: Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11§2k.k. i art. 65§1k.k. i art. 12§1k.k. i w zb. z art. 69§1k.k.s w zw. z art. 54§1k.k.s w zw. z art. 6§2k.k.s w zw. z art. 7§1k.k.s w zw. z art. 37§1pkt.1 i 5k.k.s i art. 8§1k.k.s i za to:

- na podstawie z art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku: Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11§3k.k. w zw. art. 57bk.k. i art. 65§1k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 54§1k.k.s. w zw. z art. 7§2k.k.s. w zw. z art. 38§1pkt.3k.k.s. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda,

i na podstawie art. 8§2 i 3k.k.s. orzekł, że wykonaniu w zakresie orzeczonych kar podlega kara 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz kara grzywny w wysokości 500 (pięćset) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

3.  na podstawie art. 85§1k.k. w zw. z art. 20§2k.k.s i art. 39§1 i 2k.k.s orzeczone wobec T. J. (1) w punkcie 1 i 2 kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 63§1k.k. na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec T. J. (1) zaliczył okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 18 stycznia 2021 r. godz. 11:20 do dnia 27 maja 2021 roku godz. 14:30;

5.  uznał oskarżonego J. K. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 258§1k.k. i za to na podstawie art. 258§1k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

6.  uznał oskarżonego J. K. (1) za winnego tego, że w okresie od 16 października 2019 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonywaniu z góry powziętego zamiaru, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie IV części wstępnej wyroku, poprzez wynajęcie hali w K. przy ul. (...) i dokonanie jej przebudowy w taki sposób, by umożliwić uruchomienie w niej linii produkcji wyrobów akcyzowych w postaci papierosów, brał udział w wytwarzaniu i wprowadzaniu do obrotu znacznych ilości wyrobów tytoniowych w ilości co najmniej 1 608 000 sztuk, o wartości rynkowej nie mniejszej niż 1 457 748 złotych, bez wymaganego wpisu do rejestru producentów tytoniowych zgodnie z wymogiem określonym w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 2 marca 2001 roku o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych i bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia, oznaczonych podrobionymi znakami towarowymi marki M. oraz podejmując czynności związane z przetwarzaniem tytoniu pochodzącego z nieustalonego źródła o łącznej wadze 1283 kg, czym działał na szkodę pokrzywdzonego (...) z siedzibą w Szwajcarii; w wyniku czego doszło do nieujawnienia właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu i podstawy opodatkowania produkowanych wyrobów podatkiem akcyzowym i narażenia na uszczuplenie należności Skarbu Państwa z tego tytułu w kwocie 2 528 091 złotych, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu; tj. popełnienia czynu z art. 12a ust.2 w zw. z art.14 ustawy z dnia 2 marca 2001 roku: O wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych w zb. z art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku: Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11§2k.k. i art. 65§1k.k. i art. 12§1k.k. i w zb. z art. 69§1k.k.s w zw. z art. 54§1k.k.s w zw. z art. 6§2k.k.s w zw. z art. 7§1k.k.s w zw. z art. 37§1pkt.1 i 5k.k.s i art. 8§1k.k.s i za to:

- na podstawie z art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku: Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11§3k.k. w zw. art. 57bk.k. i art. 65§1k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 54 § 1k.k.s. w zw. z art. 7§2k.k.s. w zw. z art. 38§1pkt.3k.k.s. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda,

i na podstawie art. 8 § 2 i 3k.k.s. orzekł, że wykonaniu w zakresie orzeczonych kar podlega kara 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz kara grzywny w wysokości 400 (czterysta) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

7.  na podstawie art. 85§1k.k. w zw. z art. 20§2k.k.s i art. 39§1 i 2k.k.s orzeczone wobec J. K. (1) w punkcie 5 i 6 kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

8.  na podstawie art. 63§1k.k. na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec J. K. (1) zaliczył okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 17 grudnia 2020 roku godz. 19:35 do dnia 9 czerwca 2021 roku godz. 14:55;

9.  uznał oskarżonego R. S. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie VII części wstępnej wyroku z tym, że przyjmuje, iż brał on udział w zorganizowanej grupie przestępczej w bliżej nieustalonym okresie czasu nie krótszym jednak niż od września 2020 roku do 17 listopada 2020 roku tj. przestępstwa z art. 258§1k.k. i za to na podstawie art. 258§ 1k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

10.  uznał oskarżonego R. S. (1) za winnego tego, że nie później niż od września 2020 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonywaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie VII części wstępnej wyroku, poprzez podejmowanie czynności związanych bezpośrednio z organizacją prac przy obsłudze nielegalnej linii produkującej wyroby tytoniowe przez innych członków grupy, brał udział w wytwarzaniu i wprowadzaniu do obrotu znacznych ilości wyrobów tytoniowych w ilości co najmniej 1 608 000 sztuk, o wartości rynkowej nie mniejszej niż 1 457 748 złotych, bez wymaganego wpisu do rejestru producentów tytoniowych zgodnie z wymogiem określonym w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 2 marca 2001 roku o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych i bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia, oznaczonych podrobionymi znakami towarowymi marki M. oraz podejmując czynności związane z przetwarzaniem tytoniu pochodzącego z nieustalonego źródła o łącznej wadze 1283 kg, czym działał na szkodę pokrzywdzonego (...) z siedzibą w Szwajcarii; w wyniku czego doszło do nieujawnienia właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu i podstawy opodatkowania produkowanych wyrobów podatkiem akcyzowym i narażenia na uszczuplenie należności Skarbu Państwa z tego tytułu w kwocie 2 528 091 złotych, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu; tj. popełnienia czynu z art. 12a ust.2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 roku: O wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych w zb. z art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku: Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11§2k.k. i art. 65§1k.k. i art. 12§1k.k. i w zb. z art. 69§1k.k.s w zw. z art. 54§1k.k.s w zw. z art. 6§2k.k.s w zw. z art. 7§1k.k.s w zw. z art. 37§1pkt.1 i 5k.k.s i art. 8§1k.k.s i za to:

- na podstawie z art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku: Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11§3k.k. w zw. art. 57bk.k. i art. 65§1k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 54 § 1k.k.s. w zw. z art. 7§2k.k.s. w zw. z art. 38§1pkt.3k.k.s. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda,

i na podstawie art. 8 § 2 i 3k.k.s. orzekł, że wykonaniu w zakresie orzeczonych kar podlega kara 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz kara grzywny w wysokości 400 (czterysta) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

11.  na podstawie art. 85§1k.k. w zw. z art. 20§2k.k.s i art. 39§1 i 2k.k.s orzeczone wobec R. S. (1) w punkcie 9 i 10 kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

12.  na podstawie art. 63§1k.k. na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec R. S. (1) zaliczył okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 17 listopada 2020 roku godz. 21:40 do dnia 14 czerwca 2021 roku godz. 14:00;

13.  uznał oskarżonego V. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie X części wstępnej wyroku z tym, że przyjmuje, iż brał on udział w zorganizowanej grupie przestępczej w bliżej nieustalonym okresie czasu nie krótszym jednak niż od początku września 2020 roku do 17 listopada 2020 roku tj. przestępstwa z art. 258§1k.k. i za to na podstawie art. 258§1k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

14.  uznał oskarżonego V. K. za winnego tego, w okresie od daty bliżej nieokreślonej nie później niż od września 2020 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), M. przy ul. (...), we W. przy ul. (...) i innych nieustalonych miejscach, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonywaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie X części wstępnej wyroku poprzez wynajmem pomieszczeń przeznaczonych do przechowywania komponentów służących do produkcji wyrobów papierosowych z podrobionymi znakami M. jak i magazynowania wyprodukowanych w sposób nielegalny gotowych papierosów oraz organizację zakwaterowania obywatelom Ukrainy wykonującym pracę bezpośrednio przy obsłudze nielegalnej linii produkującej owe wyroby papierosowe, brał udział w wytwarzaniu i wprowadzaniu do obrotu znacznych ilości wyrobów tytoniowych w ilości co najmniej 1 608 000 sztuk, o wartości rynkowej nie mniejszej niż 1 457 748 złotych, bez wymaganego wpisu do rejestru producentów tytoniowych zgodnie z wymogiem określonym w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 2 marca 2001 roku o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych i bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia, oznaczonych podrobionymi znakami towarowymi marki M. oraz podejmując czynności związane z przetwarzaniem tytoniu pochodzącego z nieustalonego źródła o łącznej wadze 1283 kg, czym działał na szkodę pokrzywdzonego (...) z siedzibą w Szwajcarii; w wyniku czego doszło do nieujawnienia właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu i podstawy opodatkowania produkowanych wyrobów podatkiem akcyzowym i narażenia na uszczuplenie należności Skarbu Państwa z tego tytułu w kwocie 2 528 091 złotych, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu; tj. popełnienia czynu z art. 12a ust.2 w zw. z art.14 ustawy z dnia 2 marca 2001 roku: O wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych w zb. z art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku: Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11§2k.k. i art. 65§1k.k. i art. 12§1k.k. i w zb. z art. 69§1k.k.s w zw. z art. 54§1k.k.s w zw. z art. 6§2k.k.s w zw. z art. 7§1k.k.s w zw. z art. 37§1pkt.1 i 5k.k.s i art. 8§1k.k.s i za to:

- na podstawie z art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku: Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11§3k.k. w zw. art. 57bk.k. i art. 65§1k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 54 § 1k.k.s. w zw. z art. 7§2k.k.s. w zw. z art. 38§1pkt.3k.k.s. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda,

i na podstawie art. 8 § 2 i 3k.k.s. orzekł, że wykonaniu w zakresie orzeczonych kar podlega kara 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz kara grzywny w wysokości 400 (czterysta) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

15.  na podstawie art. 85§1k.k. w zw. z art. 20§2k.k.s i art. 39§1 i 2k.k.s orzeczone wobec V. K. w punkcie 13 i 14 kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył karę łączną 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

16.  na podstawie art. 63§1k.k. na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec V. K. zaliczył okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 26 listopada 2020 roku godz. 06:05 do dnia 9 marca 2021 roku godz. 15:35;

17.  uznał oskarżonych D. P., O. Z. (1), R. V., V. P. za winnych popełnienia zarzucanego im czynu opisanego w punkcie XIII części wstępnej wyroku z tym, że przyjął, iż brali oni udział w zorganizowanej grupie przestępczej w bliżej nieustalonym okresie czasu nie krótszym jednak niż od października 2020 roku do 17 listopada 2020 roku tj. przestępstwa z art. 258§1k.k. i za to na podstawie art. 258§1k.k. wymierzył im kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

18.  uznał oskarżonych D. P., O. Z. (1), R. V., V. P. za winnych tego, że nie później niż od października 2020 roku do 17 listopada 2020 roku w K. przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonywaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie XIII części wstępnej wyroku, poprzez podejmowanie czynności związanych bezpośrednio z obsługą nielegalnej linii produkującej wyroby tytoniowe, brali udział w wytwarzaniu i wprowadzaniu do obrotu znacznych ilości wyrobów tytoniowych w ilości co najmniej 1 608 000 sztuk, o wartości rynkowej nie mniejszej niż 1 457 748 złotych, bez wymaganego wpisu do rejestru producentów tytoniowych zgodnie z wymogiem określonym w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 2 marca 2001 roku o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych i bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia, oznaczonych podrobionymi znakami towarowymi marki M. oraz podejmując czynności związane z przetwarzaniem tytoniu pochodzącego z nieustalonego źródła o łącznej wadze 1283 kg, czym działali na szkodę pokrzywdzonego (...) z siedzibą w Szwajcarii; w wyniku czego doszło do nieujawnienia właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu i podstawy opodatkowania produkowanych wyrobów podatkiem akcyzowym i narażenia na uszczuplenie należności Skarbu Państwa z tego tytułu w kwocie 2 528 091 złotych, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynili sobie stałe źródło dochodu; tj. popełnienia czynu z art. 12a ust.2 w zw. z art. 14 ustawy z dnia 2 marca 2001 roku: O wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych w zb. z art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku: Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11§2k.k. i art. 65§1k.k. i art. 12§1k.k. i w zb. z art. 69§1k.k.s w zw. z art. 54§1k.k.s w zw. z art. 6§2k.k.s w zw. z art. 7§1k.k.s w zw. z art. 37§1pkt.1 i 5k.k.s i art. 8§1k.k.s i za to:

- na podstawie z art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku: Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11§3k.k. w zw. art. 57bk.k. i art. 65§1k.k. wymierzył im kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności,

- na podstawie art. 54 § 1k.k.s. w zw. z art. 7§2k.k.s. w zw. z art. 38§1pkt.3k.k.s. wymierzył im kary po 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości po 100 (sto) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda,

i na podstawie art. 8 § 2 i 3k.k.s. orzekł, że wykonaniu w zakresie orzeczonych kar podlegają kary po 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

19.  na podstawie art. 85§1k.k. w zw. z art. 20§2k.k.s i art. 39§1 i 2k.k.s orzeczone wobec D. P., O. Z. (1), R. V., V. P. w punkcie 17 i 18 kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył im kary łączne po 1 (jednym) roku pozbawienia wolności;

20.  na podstawie art. 63§1k.k. na poczet kar pozbawienia wolności zaliczył okresy zatrzymania i tymczasowego aresztowania wobec:

- D. P. od dnia 17 listopada 2020 roku godz. 16:00 do dnia 14 czerwca 2021 roku godz. 15:40,

-O. Z. od dnia 17 listopada 2020 roku godz. 16:00 do dnia 15 czerwca 2021 roku godz. 14:55,

-R. V. od dnia 17 listopada 2020 roku godz. 16:00 do dnia 15 czerwca 2021 roku godz.14:55,

-V. P. od dnia 17 listopada 2020 roku godz.16:00 do dnia 14 czerwca 2021 roku godz. 14:00,

21.  na podstawie 46 § 1 k.k. orzekł solidarnie od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonego (...) z siedzibą w Szwajcarii, obowiązek częściowego naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zapłatę kwoty 173 569,52 złotych;

22.  na podstawie art. 230§2k.p.k. zwrócił V. K. dowód rzeczowy wskazany w wykazie Drz. (...) pod. poz. (...) (k.2029v), Drz. (...), Drz. (...);

23.  na podstawie art. 230§2k.p.k. zwrócił J. K. (1) dowód rzeczowy wskazany w wykazie dowodów rzeczowych (...) pod. poz. (...), (...) pod poz.(...) (k.2029);

24.  na podstawie art. 230§2k.p.k. zwrócił R. S. (1) dowód rzeczowy wskazany w wykazie Drz. (...), Drz. (...), Drz. (...),

25.  na podstawie art. 306 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku: Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 30§2k.k.s. w zw. z art. 29 pkt 1, 2 i 4k.k.s. w zw. z art. 31§6k.k.s i art.2§1k.k.s orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych w wykazie: od Drz. (...) do (...) oraz Drz. (...), Drz. (...), Drz. (...), Drz. (...), Drz. (...) i zarządził zniszczenie dowodów wskazanego w wykazie Drz. (...) do Drz. (...) i Drz. (...) (k.2061-2066),

26.  pozostawił w aktach sprawy dowody rzeczowe wyszczególnione w wykazie dowodów rzeczowych: Drz. (...) pod poz. 1, Drz. (...) pod poz.(...), Drz. (...) poz.(...), Drz. (...) pod poz. (...), Drz. (...) pod. poz. (...), Drz. (...) pod poz. (...), Drz. (...) pod poz.(...), Drz. (...) pod poz. (...), Drz. (...) pod poz. (...), Drz. (...) pod poz.(...) (k. 2029 akt); Drz. (...) (k.146a akt), Drz. (...) (k.2063);

27.  zasądził od oskarżonych T. J. (1), J. K. (1), R. S. (1), V. K., D. P., O. Z., R. V. i V. P. na rzecz pokrzywdzonego (...) z siedzibą w Szwajcarii po 337,50 złotych tytułem wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika;

28.  na podstawie art. 627k.p.k. i 633k.p.k. zasądził na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu:

- od oskarżonego T. J. (1) w kwocie 12 141,12 złotych (w tym opłata 10 400 złotych),

- od oskarżonego J. K. (1) w kwocie 9 777,48 złotych (w tym opłata 8 400 złotych),

- od oskarżonego R. S. (1) w kwocie 9 777,48 złotych ( w tym opłata 8 400 złotych),

- od oskarżonego V. K. w kwocie 9 757,48 złotych ( w tym opłata 8 400 złotych),

- od oskarżonych D. P., O. Z. (1), R. V. i V. P. w kwotach po 3557,48 złotych (w tym opłaty po 2180 złotych).

Apelacje od tego wyroku wnieśli wszyscy oskarżeni, prokurator oraz oskarżyciel posiłkowy.

Prokurator zaskarżył wyrok co do oskarżonych: T. J. (1), V. P., D. P., O. Z. (1), i R. V. – w części dotyczącej orzeczenia o karze i środka karnych, zarzucając:

1)  obrazę przepisów prawa materialnego w postaci art. 33 § 1 k.k.s. poprzez brak orzeczenia – niesłuszne niezastosowanie, wobec oskarżonego T. J. (1) środka karnego w postaci ściągnięcia równowartości pieniężnej korzyści majątkowej osiągniętej bezpośrednio z popełnienia przestępstwa skarbowego, nie podlegającej przepadkowi przedmiotów określonych w art. 29 pkt 1 lub 4 k.k.s., w kwocie 1.099.113,00 zł, stanowiącej wartość uszczuplonej należności publicznoprawnej – podatku akcyzowego, wynikająca z ustalenia, że zorganizowana i kierowana przez oskarżonego grupa przestępcza w okresie objętym zarzutami wyprodukowała co najmniej 1.608.000 sztuk wyrobów akcyzowych w postaci papierosów, znajdujących się poza procedurą zawieszenia akcyzy, bez oznaczenia polskimi znakami skarbowymi akcyzy, z czego nie mniej niż 1.212.400 sztuk papierosów w całości wprowadzone zostało do obrotu handlowego, a wartość uszczuplenia podatku akcyzowego w tym zakresie wynosi 1.099.113,00 zł, podczas gdy wydanie takiego orzeczenia było obligatoryjne.

2)  rażącą niewspółmierność kar jednostkowych wymierzonych wobec oskarżonego T. J. (1), a w tym wskazanej w pkt 1 części dyspozytywnej wyroku w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 258 § 3 k.k. oraz kary jednostkowej wskazanej w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku za czyn z art. 305 ust. 3 Prawo własności przemysłowej w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności oraz kary jednostkowej orzeczonej na podstawie art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s. w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 500 stawek dziennych po 100 złotych każda i na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s. orzeczenia, że wykonaniu w zakresie orzeczonych kar podlega kara 2 lat pozbawienia wolności oraz kara grzywna w wymiarze 500 stawek dziennych po 100 złotych każda, a w konsekwencji orzeczenia rażąco łagodnej kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności wskazanej w pkt 3 części dyspozytywnej wyroku, podczas gdy prawidłowa ocena stopnia winy, wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu, rodzaju i charakteru naruszonego dobra, rozmiaru wyrządzonej szkody, wymogów ogólno oraz szczególno prewencyjnych, a także motywacji i sposobu zachowania się sprawcy, a w tym fakt kierowania przez niego zorganizowaną grupą przestępczą i uczynienia z popełnienia przestępstw stałego źródła dochodu a także właściwości i warunki osobiste sprawcy, przemawiają za wymierzeniem mu surowszej kary.

3)  obrazę przepisów prawa materialnego w postaci art. 305 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 57b k.k. i art. 65 § 1 k.k. poprzez orzeczenie wobec V. P., D. P., O. Z. (1), R. V. w pkt 18 części dyspozytywnej wyroku za przepisany oskarżonym czyn, kary poniżej dolnego ustawowego zagrożenia, tj. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności podczas gdy treść art. 57b k.k. oraz art. 65 § 1 k.k. na podstawie którego wymierzono oskarżonym kary wskazuje, m.in. że przepisy dotyczące wymiaru kary przewidziane wobec sprawcy określonego w art. 64 § 2 k.k. stosuje się także do sprawcy który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu lub popełnia przestępstwa działając w zorganizowanej grupie, co w konsekwencji obligowało sąd do wymierzenia wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności przewidzianej za przypisane przestępstwo powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, tj. powyżej 6 miesięcy pozbawienia wolności.

4)  rażącą niewspółmierność kar jednostkowych wymierzonych wobec oskarżonych V. P., D. P., O. Z. (1) i R. V., a w tym kary pozbawienia wolności wskazanej w pkt 17 części dyspozytywnej wyroku za czyn z art. 258 § 1 k.k. w wysokości 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kar jednostkowych wymierzonych oskarżonym na podstawie art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z rat. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s. wskazanych w pkt 18 części dyspozytywnej tegoż wyroku w wymiarze po 10 miesięcy pozbawienia wolności i grzywien w wymiarze 100 stawek dziennych po 100 zł każda, a w konsekwencji orzeczenia, że na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s. w zakresie orzeczonych kar wykonaniu podlegają kary po 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 100 zł każda, co spowodowało orzeczenie wobec oskarżonych zbyt łagodnych kar łącznych pozbawienia wolności wskazanych w pkt 19 części dyspozytywnej wyroku w wymiarze 1 roku pozbawieni wolności, podczas gdy prawidłowa ocena stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu, rodzaju i charakteru naruszonego dobra, rozmiaru wyrządzonej szkody, wymogów ogólno oraz szczególno prewencyjnych, motywacji i sposobu zachowania się sprawców, przemawiają za wymierzeniem im surowszej kary.

Podnosząc powyższe zarzuty, wniósł o zmianę zaskrzonego wyroku poprzez:

1)  orzeczenie na podstawie art. 33 § 1 k.k.s. wobec T. J. (1) środka karnego w postaci ściągnięcia równowartości pieniężnej korzyści majątkowej osiągniętej bezpośrednio z popełnienia przestępstwa skarbowego w kwocie 1.099.113,00 zł, stanowiącej wartość uszczuplenia należności publicznoprawnej z tytułu nie odprowadzonego podatku akcyzowego.

2)  zmianę pkt 1 części dyspozytywnej wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu T. J. (1) za czyn z art. 258 § 3 k.k. kary 2 lat pozbawienia wolności.

3)  zmianę kary jednostkowej orzeczonej wobec oskarżonego T. J. (1) wskazanej w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku wymierzonej na podstawie art. 305 ust. 3 Prawo własności przemysłowej poprzez jego orzeczenie w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności oraz kary jednostkowej wymierzonej na podstawie 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s. poprzez jej orzeczenie w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 500 stawek dziennych po 100 złotych każda i na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s. orzeczenia, że wykonaniu w zakresie orzeczonych kar podlega kara 3 lat pozbawienia wolności oraz kara grzywny w wymiarze 500 stawek dziennych po 1000 złotych każda.

4)  zmianę kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej wobec oskarżonego T. J. (1) w pkt 3 części dyspozytywnej wyroku poprzez jej orzeczenie w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności.

5)  zmianę kary orzeczonej w pkt 17 części dyspozytywnej wyroku wobec oskarżonych V. P., D. P., O. Z. (1) i R. V. za czyn z art. 258 § 1 k.k. poprzez orzeczenie wobec oskarżonych kar w wymiarze po 8 miesięcy pozbawienia wolności.

6)  zmianę kar jednostkowych orzeczonych w pkt 18 części dyspozytywnej wyroku wobec oskarżonych V. P., D. P., O. Z. (1) i R. V. poprzez orzeczenie na podstawie art. 305 ust. 3 Prawo własności przemysłowej kar w wymiarze po 1 roku pozbawienia wolności oraz kar jednostkowych na podstawie art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. w zw. z art. 38 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w wymiarze po 2 lata pozbawienia wolności oraz grzywien w w wymiarze 100 stawek dziennych po 100 złotych każda i w konsekwencji orzeczenia, że na podstawie art. 8 § 2 i 3 k.k.s w zakresie orzeczonych kar pozbawienia wolności wykonaniu wobec oskarżonych podlegają kary po 2 lata pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 100 złotych każda.

7)  zmianę kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w pkt 19 części dyspozytywnej wyroku wobec oskarżonych V. P., D. P., O. Z. (1) i R. V. poprzez jej orzeczenie w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności.

zaś w pozostałej części o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

Obrońca oskarżonych D. P., O. Z., R. S. (1), R. V. i B. P. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść zapadłego w sprawie orzeczenia, a to:

- poprzez uznanie, iż oskarżeni brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej, mającej na celu popełnianie przestępstw karnych i karnych skarbowych polegających na wytwarzaniu znacznych ilości wyrobów tytoniowych bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych,, oznaczaniu ich podrobionymi znakami towarowymi M. w celu wprowadzania do obrotu, uchylaniu się od opodatkowania podatkiem akcyzowym poprzez nie ujawnienie właściwemu organowi podstawy i przedmiotu opodatkowania tym podatkiem w postaci produkcji wyrobów akcyzowych – papierosów, przy czym w rzeczywistości oskarżeni D. P., O. Z. (1), R. V., V. P. wykonywali prace porządkowe, natomiast Pan R. S. (1) jedynie dowoził i odwoził w/w oskarżonych z miejsca ich pobytu do miejsca świadczonej przez nich pracy, tym samym nie można zakwalifikować ich działań jako uczestniczenia w zorganizowanej grupie przestępczej.

2)  rażącą niewspółmierność kary przez orzeczenie wobec:

- R. S. (1) kary 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, choć okoliczności sprawy przemawiały za wymierzeniem kary w mniejszej wysokości;

- D. P., O. Z. (1), R. V., V. P. kary po 1 roku pozbawienia wolności; bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, choć okoliczności sprawy przemawiały za wymierzeniem kary w mniejszej wysokości, a nawet zawieszenie jej wykonania.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 25 listopada 2021 r., poprzez uniewinnienie oskarżonych D. P., O. Z. (1), R. S. (1), R. V., V. P. od popełnienia zarzucanych im czynów;

ewentualnie:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie kar wymierzonych wobec oskarżonych D. P., O. Z. (1), R. S. (1), R. V., V. P..

Obrończyni okrążonego T. J. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1)  obrazę przepisów prawa materialnego, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 258 § 1 i 3 k.k. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona dyspozycji tego przepisu, podczas gdy brak jest dowodów wskazujących na winę i sprawstwo oskarżonego, a przepisanie oskarżonemu dopuszczenia się zarzucanego mu czynu oparte jest jedynie na domniemaniach i nadinterpretacji zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

2)  obrazę przepisów prawa materialnego, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 69 § 1 k.k.s. i art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 2 maca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych w zw. z art. 305 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej, poprzez nieuzasadnione pozostające w rażącej sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym przyjęcie, że oskarżony dopuścił się przestępstw polegających na wytwarzaniu znacznych ilości wyrobów tytoniowych bez wymaganego wpisu do rejestru producentów wyrobów tytoniowych, oznaczeniu ich podrobionymi znakami towarowymi M. w celu wprowadzenia do obrotu, uchylania się od opodatkowania podatkiem akcyzowym poprzez nie ujawnienie właściwemu organowi podstawy i przedmiotu opodatkowania tym podatkiem w postaci produkcji wyrobów akcyzowych – papierosów, przez co narażono ten podatek na uszczuplenie oraz podejmowaniu czynności bezpośrednio związanych z produkcją wyrobów akcyzowych, doprowadzając do uruchomienia, niezgodnie z przepisami prawa linii produkcji wyrobów akcyzowych w postaci papierosów służącej do ich wytworzenia w ilości co najmniej 395.600 sztuk i co najmniej 1.212.400 szt. papierosów oraz podejmowaniu czynności związanych z przetwarzaniem tytoniu pochodzącego z nieustalonego źródła i z której to działalności oskarżony T. J. (1) uczynił sobie stałe źródło dochodu.

3)  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów co do sprawstwa i winy oskarżonego i ustalenie okoliczności faktycznych sprawy z naruszeniem zasady obiektywizmu, wbrew regule in dubio pro reo i z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów i rozstrzygniecie występujących w niniejszym postępowaniu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy jak i okoliczności faktyczne w niniejszej sprawie nie pozwalały na uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zrzucanych mu czynów.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelująca wniosła o: zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów; ewentualnie przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego J. K. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. i art.. 424 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., polegającą na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, wynikającej z naruszenia zasad logicznego i prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w tym w szczególności poprzez nieuzasadnioną odmowę nadania wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego J. K. (1), jak również poprzez kierowanie się domniemaniem w zakresie ustalenia czynności sprawczych i ich związku z ujawnionym przestępstwem, a także odnośnie świadomości oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego ustalenia, że :

a)  oskarżony J. K. (1) w okresie od dnia 16 października 2019 r. do dnia 17 listopada 2020 r. w K. i M. oraz innych nieustalonych miejscach brał udział w założonej i kierowanej przez T. J. (1) zorganizowanej grupie przestępczej w skład której wchodziły inne nieustalone i ustalone osoby, a w tym R. S. (1), V. P., D. P., R. V., O. Z., V. K., mającej na celu popełnienie przestępstw karnych i karnych skarbowych, polegających na wytwarzaniu znacznych ilości wyrobów tytoniowych bez wymaganego wpisu do rejestru, oznaczeniu ich podrobionymi znakami towarowymi M. w celu wprowadzenia do obrotu, uchylaniu się od opodatkowania podatkiem akcyzowym poprzez nie ujawnienie właściwemu organowi podstawy i przedmiotu opodatkowania tym podatkiem w postaci produkcji wyrobów akcyzowych – papierosów, przez co narażono ten podatek na uszczuplenie oraz podejmowaniu czynności bezpośrednio związanych z produkcją wyrobów akcyzowych bez urzędowego sprawdzenia, przy czym jego rola sprowadzała się do wynajęcia hali w K. przy ul. (...) i podjęcia czynności związanych z jej przebudową w sposób umożliwiający w niej następnie uruchomienie, niezgodnie z przepisami prawa, linii produkcji wyrobów akcyzowych w postaci papierosów, podczas gdy na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego nie sposób ustalić, aby oskarżony J. K. (1) czynności te wykonał w ramach popełnienia przestępstwa, działając jednocześnie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej;

b)  w okresie od 16 października 2019 r. do 17 listopada 2020 r. w K. przy ul. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonywaniu z góry powziętego zamiaru, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, poprzez wynajęcie hali w K. przy ul. (...) i dokonanie jej przebudowy w taki sposób, by umożliwić uruchomienie w niej linii produkcji wyrobów akcyzowych w postaci papierosów, brał udział w wytwarzaniu i wprowadzaniu do obrotu znacznych ilości wyrobów tytoniowych w ilości co najmniej 1.608.000 sztuk, o wartości rynnowej nie mniejszej niż 1.457.748 złotych, bez wymaganego wpisu do rejestru producentów tytoniowych zgodnie z wymogiem określonym w art. 3 ust. 3 ust. 2 ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych i bez przeprowadzenia urzędowego sprawdzenia, oznaczonych podrobionymi znakami towarowymi marki M. oraz podejmując czynności związane z przetwarzaniem tytoniu pochodzącego z nieustalonego źródła o łącznej wadze 1283 kg, czym działał na szkodę pokrzywdzonego (...) z siedzibą w Szwajcarii; w wyniku czego doszło do nieujawnienia właściwemu organowi podatkowemu przedmiotu i podstawy opodatkowania produkowanych wyrobów podatkiem akcyzowym i narażenia na szczuplenie należności Skarbu Państwa z tego tytułu w kwocie 2.528.091 złotych, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, podczas gdy na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego nie sposób ustalić, aby oskarżony J. K. (1) czynności te wykonał w ramach popełnienia przestępstwa, działając jednocześnie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

2)  rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu J. K. (1), wyrażającą się jej nadmierną surowością, bez dostatecznego uwzględnienia dotychczasowej niekaralności oskarżonego oraz tego, że jest osobą stosunkowo młodą, która w żaden sposób dotychczas nie wchodziła w konflikt z prawem i która spędziła w tymczasowym areszcie długi okres czasu, a nadto która prowadzi ustabilizowany tryb życia, działalność gospodarczą, mając na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

- uniewinnienie oskarżonego J. K. (1) od zarzucanych i przypisanych mu czynów;

ewentualnie:

- zmianę zaskarżonego wyroku co do kary, wymierzając oskarżonemu J. K. (1) kary o charakterze tzw. wolnościowym.

Obrońca oskarżonego V. K. – zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść wyroku, polegające na uznaniu przez Sąd Okręgowy wyjaśnień oskarżonego V. K. dotyczących braku świadomości co do przeznaczenia hal magazynowych za niewiarygodne, w sytuacji, gdy wyjaśnienia oskarżonego V. K. były spójne i logiczne i dawały pełny obraz podejmowanych przez niego działań, a także pozostawały w zbieżności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a w szczególności z zeznaniami świadków oraz analizą połączeń pomiędzy poszczególnymi osobami, a z informacji dotyczącymi logowań telefonów, a prawidłowa ocena tych dowodów, z uwzględnieniem zasad logiki i doświadczenia życiowego, prowadzi do konkluzji, że oskarżony V. K. dopuścił się zarzuconych mu przestępstw – tj. naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.

2)  naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść wyroku, polegające na bezpodstawnym i niepopartym żadnymi dowodami dokonaniu ustaleń w zakresie uczestnictwa oskarżonego V. K. w zorganizowanej grupie przestępczej, w sytuacji, gdy żadne ze współoskarżonych, poza T. J. (1), nie kontaktował się z oskarżonym K. lub kontaktował się z nim sporadycznie, żaden z oskarżonych nie wskazał na V. K. jako na członka takiej grupy, a okoliczność, że oskarżony działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej nie wynika też z zeznań żadnego ze świadków przesłuchanych w toku całego postępowania – tj. naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.

3)  naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść wyroku, polegające na popadnięciu przez Sąd Okręgowy w całkowitą dowolność w ocenie materiału dowodowego i pominięcie istotnych okoliczności sprawy przemawiających na korzyść oskarżonego V. K., a w szczególności części wyjaśnień oskarżonego J., w których nie potwierdził on wiedzy i świadomości V. K. o prowadzonym przez niego procederze jaki odbywał się w M., a także całkowite zignorowanie okoliczności, że żaden z pozostałych oskarżonych nie wskazywał na oskarżonego V. K. jako na uczestnika przestępczego procederu, a ponadto pominięcie dowodów z logowań telefonów, które wskazywały że oskarżony V. K. był na terenie magazynu w M. dwa razy, co pozostaje w zgodzie z jego wyjaśnieniami, - tj. naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.

4)  naruszenie przepisów prawa procesowego,, mające istotny wpływ na treść wyroku, polegające na bezpodstawnym zignorowaniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a w szczególności okoliczności związanych z faktem, że oskarżony V. K. po ujawnieniu faktu nielegalnej produkcji papierosów w wynajmowanej przez siebie hali nie próbował się ukryć lub uciekać, a także odmówił przyjęcia korzyści majątkowej od brata oskarżonego T. J. (1), który nakłaniał go do wyjazdu na Ukrainę, co wskazuje jednoznacznie, że oskarżony nie miał świadomości przestępności działania – tj. naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.

5)  naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść wyroku, polegające na braku wskazania przez Sąd Okręgowy dlaczego nie przypisał wyjaśnieniom oskarżonego waloru wiarygodności poza stwierdzeniem, że wyjaśnienia „Takie tłumaczenia jest absurdalne wręcz”, co wskazuje na powierzchowność analizy wyjaśnień oskarżonego i brak skonfrontowania ich z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym – tj. naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.

6)  naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść wyroku, polegające na zignorowaniu przez Sąd Okręgowy złożonego w toku postępowania przygotowawczego i nierozpoznanego przez Prokuraturę wniosku dowodowego z dnia 13 stycznia 2021 r. dotyczącego zwrócenia się do WM Iglica z/s w K. i braku wydania w tym zakresie, zarówno przez Prokuraturę jak i Sąd I instancji postanowienia dowodowego – tj. naruszenie art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 3 k.p.k.

7)  naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść wyroku, polegające na oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy o przeprowadzenie badania wariograficznego oskarżonego V. K., w sytuacji gdy dowód ten miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, zwłaszcza wobec braku innych dowodów bezpośrednio wskazujących na winę i sprawstwo oskarżonego, a badanie takie mogłoby być przydatne przy okazji oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego – tj. naruszenie art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k.

8)  naruszenie przepisów prawa materialnego polegające na przypisaniu oskarżonemu działania w zorganizowanej grupie przestępczej oraz przypisanie oskarżonemu popełnienia przestępstw w formie sprawstwa, w sytuacji, gdy działania oskarżonego powinny być ujęte w formie pomocnictwa co do czynów z art. 305 ust. 3 ustawy prawo własności przemysłowej, art. 54 § 1 k.k.s. oraz art. 69 § 1 k.k.s. - tj. naruszenie art. 258 § 1 k.k. oraz art. 20 § 2 k.k.s. w zw. z art. 18 § 3 k.k.

9)  rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary w wymiarze 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, gdy udział oskarżonego w procederze był marginalny i nie polegał na bezpośrednim udziale w przestępstwie, wpływ oskarżonego V. K. na działania pozostałych współoskarżonych był znikomy (jeżeli nie powiedzieć, że żaden), a ponadto oskarżony, w toku postępowania złożył obszerne wyjaśnienia, które przyczyniły się do wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o uniewinnienie oskarżonego V. K. od zarzuconych mu czynów.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zaskarżył wyrok co do wszystkich oskarżonych – zarzucając:

1)  obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 305 ust. 1 i 3 PWP i art. 12a ust. 2 oraz 14 ustawy o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych; poprzez ich niewłaściwe zastosowanie tj. zaniechanie zastosowania przepisów o usiłowaniu w zakresie wytworzenia i oznaczenia znakiem towarowym papierosów, które nie zostały jeszcze wytworzone ze zgromadzonych na terenie funkcjonującej, nielegalnej fabryki papierosów komponentów, pomimo stwierdzenia okoliczności wskazujących na bezpośrednie dążenie do wytworzenia i oznaczenia dalszych partii papierosów, gdy prawidłowe zastosowanie nakazuje kwalifikację opisanej sytuacji również jako usiłowania wytworzenia i oznaczenia podrobionymi znakami towarowymi papierosów w ilości wynikającej z ilości zgromadzonego tytoniu.

2.a) obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 33 § 1 k.k.s. i art. 45 § 1 k.k. poprzez ich niezastosowanie tj. zaniechanie orzeczenia przepadku, obowiązku ściągnięcia równowartości pieniężnej korzyści majątkowej w wymiarze odpowiadającym dokonanemu uszczupleniu należności skarbowych w sytuacji, gdy orzeczenie takie było uzasadnione; oraz ewentualnie - w przypadku uznania, że ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji nie dawały podstaw do takiego orzeczenia ze względu na brak ustalenia wprost, iż uszczuplenie nastąpiło również;

b) błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia poprzez błędne ustalenie, jakoby podatek akcyzowy został jedynie narażony na uszczuplenie w przypadku, gdy prawidłowe ustalenia winy obejmować stwierdzenie, iż został on uszczuplony.

3)  obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 30 § 2 k.k.s. w zw. z art. 31 § 6 k.k.s. i art. 179a § 1 k.k.s. w zw. art. 306 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30.06.2000 r. Prawo własności przemysłowej („PWP”) w zw. z art. 195 k.k.w. poprzez zaniechanie zarządzenia zniszczenia dowodów rzeczowych w postaci linii technologicznej do produkcji papierosów (maszyn) pozostałych w dyspozycji Sądu na podstawie przepisów k.k.s.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1)  objęcie skazaniem również usiłowania wytworzenia i oznaczenia podrobionym znakiem towarowym papierosów w ilości 1.283.000 szt.;

2)  orzeczenie obowiązku ściągnięcia równowartości korzyści majątkowej w kwocie odpowiadającej uszczupleniom skarbowym w odniesieniu do wprowadzonych do obrotu papierosów w ilości nie mniejszej niż 1.212.400 szt. o wartości rynkowej nie mniejszej niż 1.090.554 zł, a co do których to przedmiotów, Sąd nie orzekł przepadku;

3)  zarządzenie zniszczenia maszyn do produkcji wyrobów tytoniowych zgodnie z dyspozycja at. 31 § 6 k.k.s. i 306 ust. 3 PWP w zw. z at. 195 k.k.w., przy wyraźnym wskazaniu tych przepisów jako podstawy przepadku i zniszczenia linii technologicznej do produkcji papierosów (maszyn) wskazanych w wykazie dowodów rzeczowych jako Drz. (...), które służyły oskarżonym były przez nich przeznaczone do popełnienia przestępstwa;

ewentualnie:

4)  uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy właściwemu Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, przy utrzymaniu w mocy wyroku w niezaskarżonej niniejszą apelacją części.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Kierując się względami wskazanymi w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. m.in. wyrok z 16 listopada 2021 r. IV KK 448/20 , wyrok z dnia 19 stycznia 2022 r. I KA 13/21) odstąpiono od sporządzenia uzasadnienia na formularzu o którym mowa w art.99a §1 k.p.k.).

W zakresie zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych , naruszenia przepisów prawa procesowego i materialnego .

Przed odniesieniem się do poszczególnych zarzutów , w zakresie zarzutów związanych z naruszeniem art.4,7 i 410 k.p.k. przypomnieć należy ,że zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie odwoławczym (wyrok SN z 5.09.1974 r., II KR 114/74, OSNKW 1975/2, poz. 28). Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga jednak wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej przez sąd orzekający, prowadzących do wniosku, iż ocena ta przekracza granice swobodnej (wyrok SN z 20.04.2004 r. – V KK 332/03, Prok. i Pr.-wkł. (...)–8, poz. 6; wyrok SA w Poznaniu z 26.11.2012 r., II AKa 149/12, LEX nr 1264421; wyrok SA w Warszawie z 12.10.2012 r., II AKa 272/12, LEX nr 1238289). Konieczne jest wykazanie konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu (wyrok SA w Warszawie z 12.09.2012 r., II AKa 228/12, LEX nr 1238267). W rachubę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenia się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (wyrok SA we Wrocławiu z 19.04.2012 r., II AKa 85/12, LEX nr 1162856). Przekonanie sędziowskie, stanowiące podstawę każdego orzeczenia, wtedy tylko nie zasługuje zatem na respektowanie, gdy zostanie wykazane, że jest nietrafne (postanowienie SA w Krakowie z 12.06.2001 r., II AKz 225/01 KZS 2001/6, poz. 34).Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście sąd pominął dowody istotne dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania lub że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (postanowienie SN z 18.02.2015 r., II KK 8/15, LEX nr 1654741). Nie może osiągnąć skutku środek odwoławczy, który tego nie czyni, a jedynie przedstawia polemiczne wersje zdarzeń czy rozumowanie odmienne, oparte na innym systemie wartości (postanowienie SA w Krakowie z 27.06.2000 r., II AKz 208/00, KZS 2000/7–8, poz. 46). O przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów można mówić wtedy, gdy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zawiera oczywiste błędy natury faktycznej (np. niedostrzeżenie istotnych dowodów czy okoliczności) bądź logicznej (niezrozumienie implikacji wynikających z treści dowodów) (postanowienie SN z 25.02.2014 r., IV KK 31/14, LEX nr 1441277). Co oczywiste, nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych (postanowienie SN z 19.02.2014 r., II KK 17/14, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 1). Reasumując ,przekonanie sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem na rozprawie głównej całokształtu istotnych okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w sposób podyktowany obowiązkiem dociekania prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) i stanowi wyraz rozważenia (art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k.), zgodnie z regułami poprawnego rozumowania, doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy, wszystkich ważkich okoliczności przemawiających na korzyść i niekorzyść oskarżonego (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16.12.1974 r., Rw 618/74, OSNKW 1975 r., z. 3-4, poz. 47). Z kolei wyrażona w art. 5 § 2 zasada nakazu tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie oznacza, że wszystkie wyłaniające się w toku postępowania zastrzeżenia faktograficzne należy a priori poczytywać na korzyść oskarżonego – chyba że i w wyniku zastosowania logicznej interpretacji innych dowodów oraz metod empirycznych i tak owych wątpliwości usunąć się nie da (wyrok SA w Łodzi z 30.12.1998 r., II AKa 241/98, Biul. PA w Ł. (...), s. 11). Zatem reguła ta ma zastosowanie dopiero wówczas, gdy zostały wyczerpane wszystkie możliwości poznawcze w postępowaniu, a mimo to nie udało się usunąć zaistniałych wątpliwości (wyrok SN z 31.08.1979 r., IV KR 173/79, OSNPG 1980/2, poz. 24; postanowienie SN z 16.06.2005 r., II KK 257/05, OSNKW 2005/9, poz. 86; wyrok SA w Lublinie z 29.05.2002 r., II AKa 66/02, P.. Orz. PA w L. (...), s. 27; wyrok SN z 10.02.2011 r., V KK 281/10, OSNKW 2011/2, poz. 20; postanowienie SN z 13.12.2013 r., III KK 312/13, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 9).Dodatkowo , w przepisie tym jest mowa o rozstrzyganiu wątpliwości, co stanowi domenę organu procesowego, tym samym nakaz wynikający z art. 5 § 2 odnosi się jedynie do wątpliwości, jakie powziął organ procesowy. Strony i ich pełnomocnicy mogą wprawdzie podnosić wątpliwości co do okoliczności sprawy, lecz skorzystanie z art. 5 § 2 stanowi wyłączną kompetencję organu procesowego. Stąd też dla oceny, czy nie został naruszony zakaz tłumaczenia wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nie jest istotne zgłaszanie przez stronę coraz to innych wątpliwości, ale to jedynie, czy orzekający sąd rzeczywiście je powziął na tle realiów konkretnej sprawy i mimo to rozstrzygnął je na niekorzyść skazanego, względnie czy takie wątpliwości powinien był powziąć (zob. wyrok SA w Krakowie z 14.10.2004 r., II AKa 149/04, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 18; postanowienie SN z 16.06.2005 r., II KK 476/04, Biul. PK 2005/2, poz. 1.02.6; wyrok SN z 20.04.2004 r.,V KK 332/03, Prok. i Pr.-wkł. (...)–8, poz. 6; postanowienie SN z 22.12.2010 r., II KK 308/10, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 10; postanowienie SN z 14.06.2013 r., II KK 133/13, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 5; wyrok SN z 9.05.2002 r., V KK 21/02, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 13; wyrok SN z 6.05.2014 r., V KK 358/13, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 5).

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji nie naruszył żadnych ze wskazanych w apelacjach norm postępowania norm dotyczących sfery przeprowadzenia dowodów , ich oceny , wreszcie dokonywania na ich postawie ustaleń faktycznych .W zakresie art.410 k.p.k. Sąd meriti w tym zakresie ani nie odwołał się do dowodów nieujawnionych na rozprawie ani też nie pominął dowodów wskazanych w obu apelacjach, w tym dowodów takich chociażby jak wyjaśnienia samych oskarżonych , przeczących zasadności określonych tez oskarżyciela publicznego, pamiętając o właściwym rozumieniu normy wynikającej z art. 410 k.p.k., którą w pewnym uproszczeniu należy rozumieć w ten sposób, iż nie stanowi ona o konieczności dokonywania ustaleń faktycznych na podstawie sprzecznych dowodów ,bowiem jest to logicznie niemożliwe , lecz nakazie aby w procesie oceny dowodów nie pomijać żadnego dowodu , w szczególności sprzeciwiającego się tezie oskarżyciela w tym znaczeniu ,iż dowody takie powinny być oceniane same w sobie z perspektywy wiarygodności dowodowej, jak też relacji z innymi dowodami np. czy nie podważają one wiarygodności dowodów mających przemawiać za tezą oskarżyciela.Skoro Sąd meriti miał w polu widzenia także dowody przemawiające na korzyść oskarżonego ,zaś ocena tych dowodów, podobnie jak dowodów przeciwnych ,nie ma charakteru dowolnego czy jednostronnego (na niekorzyść oskarżonego) to nie doszło także do naruszenia reguły z art. 4 k.p.k.. W tej sytuacji skoro zasadnie odmówiono wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych w określonej części to nie powstała sytuacja której dotyczy prawidłowo interpretowany art. 5 § 2 k.p.k. to jest nie tylko Sąd I instancji nie powziął wątpliwości co do relewantnych okoliczności i następnie rozstrzygnął ją na niekorzyść oskarżonego (co w praktyce orzeczniczej jest w istocie niespotykane ) ,ale także nie zaistniała sytuacja w której mimo dokonania oceny wszystkich dowodów zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. co do istotnych okoliczności istnieją obiektywne wątpliwości których nie da się usunąć ,a której to sytuacji Sąd I instancji miałby nie dostrzec, w konsekwencji nie doszło do zarzuconego naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. .

Prawidłowe były oceny dowodów jak też poczynione na podstawie tak ocenionych dowodów ustalenia faktyczne w zakresie przypisanym oskarżonym przestępstw polegających na nielegalnej produkcji papierosów opatrzonych podrobionymi znakami towarowymi jak też uczestnictwa w zorganizowanej grupie przestępczej (w przypadku oskarżonego J. jej założenia i kierowania nią).W tym kontekście ustalenia i oceny Sądu I instancji uwzględniają to ,iż zorganizowana grupa cechuje się pewną strukturą, uporządkowaniem, występowaniem określonych ról w ramach struktury, wspólnym planowaniem, zdobywaniem i przysposabianiem środków, poczuciem więzi i wspólnoty pomiędzy członkami grupy. Zorganizowana grupa jest czymś bardziej zaawansowanym niż współsprawstwo. Zawiązuje się ona w celu popełnienia co najmniej jednego przestępstwa (por. wyrok SN z 16.01.2008 r., IV KK 389/07, LEX nr 346607).

W orzecznictwie wyraża się pogląd, że zorganizowana grupa nie musi mieć kierownictwa, wystarczą struktury poziome (zob. wyrok SA w Białymstoku z 19.03.2015 r., II AKa 28/15, LEX nr 1663035; odmiennie SA w Gdańsku w wyroku z 28.08.2012 r., II AKa 202/12, LEX nr 1236101), nie ulega jednak wątpliwości, że zorganizowanie grupy wymaga pewnej formy kierownictwa czy koordynacji. W przeciwnym razie może zajść inna forma współuczestnictwa, np. współsprawstwo (zob. M. Bojarski [w:] System Prawa Karnego, t. 8, red. L. Gardocki, s. 774 i n.).. Nie jest jednocześnie wymagane, aby wszyscy członkowie grupy wzajemnie się znali, brak wiedzy na temat tożsamości innych osób może być zresztą zabezpieczeniem przed rozbiciem grupy w razie zatrzymania niektórych jej członków. Nie jest też konieczna znajomość szczegółów organizacyjnych grupy i mechanizmów jej funkcjonowania (zob. wyrok SA w Lublinie z 31.05.2022 r., II AKa 318/21, LEX nr 3357327). Istotna jest jednak akceptacja danej osoby jako członka grupy przynajmniej przez osoby decydujące o jej składzie (zob. wyrok SN z 24.03.2010 r., II KK 199/09, OSNwSK 2010/1, poz. 635). Z kolei na płaszczyźnie podmiotowej przestępstwo z art. 258 k.k. § 1 może być popełnione w zamiarze zarówno bezpośrednim, jak i ewentualnym. Sprawca musi mieć świadomość (i co najmniej godzić się z tym), że grupa lub związek, do których przynależy, mają na celu popełnianie przestępstw (por. wyrok SN z 28.03.2014 r., III KK 443/13, LEX nr 1458680), zamiaru bezpośredniego (który trafnie ustalono w odniesieniu do T. J.) zaś w przypadku przestępstwa z art.258 § 3 k.k. .

Uznając za niezasadne zarzuty naruszenia art. 4,7 i 410 k.p.k. w kontekście poczynionych wyżej wskazań Sąd Apelacyjny miał na uwadze co następuje :

W zakresie apelacji obrońcy oskarżonego T. J. .

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy oskarżonego uznano w całości za niezasadne. Aczkolwiek zarzut opisany w pkt. I i II zostały wysłowione przez obrońcę jako zarzuty naruszenia prawa materialnego, poprzez przyjęcie iż zachowania oskarżonego wyczerpały znamiona przestępstw przypisanych w pkt. 1 i 2 zaskarżonego wyroku przeciwnie to jednak analiza ich uzasadnienia w kontekście trzeciego z podniesionych zarzutów wskazuje ,że istota uchybień podniesionych przez obrońcę wiąże się z kwestionowaniem oceny zgromadzonych dowodów, a w konsekwencji prawidłowości, w zakresie tego oskarżonego , poczynionych ustaleń faktycznych. Tak oceniając te zarzuty w szczególności twierdzenia jakoby Sąd I instancji oparł się wyłącznie na domysłach, domniemaniach, nie zaś dowodach, w zakresie poczynionych ustaleń miano na uwadze w pierwszej kolejności to iż ,ustalenia faktycznych między nimi w zakresie tego oskarżonego Sąd I instancji oparł nie na na jednym dowodzie, w szczególności o takiej wymowie jakiej zdaje się oczekiwać obrońca ,więc zeznaniach świadka czy wyjaśnieniach oskarżonego ,który miałby w sposób kompleksowy opisywać poszczególne, istotne z przedmiotowego i podmiotowego punktu widzenia, zachowania oskarżonego, lecz dowodach precyzyjnie wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ,które ujmowane łącznie, z uwzględnieniem zasad doświadczenia życiowego i logiki prowadzą do takich wniosków dotyczących oskarżonego jak przyjął Sąd I instancji, w szczególności w kontekście wskazań na to kto był osobą podejmującą decyzje a więc nie tylko w zakresie przedmiotowej hali, jej przystosowania wymagającego istotnych nakładów, z pewnością nie przeznaczonych do jednorazowego działania, zorganizowania profesjonalnej ligi produkcyjnej ( zorganizowania osób obsługujących, w tym w tym mających doświadczenie w produkcji papierosów -przy współdziałaniu z inną osobą, zapewnienia im zakwaterowania, zapewnienia innych pomieszczeń magazynowych, wreszcie bieżącego decydowania np. po tym co będzie wykonywane w danym dniu, jak długo będzie trwała praca). Okoliczność ta a więc kompleksowego ujmowania dowodów ma istotne znaczenie bowiem dowody dotyczące oskarżonego, jaki pozostałych oskarżonych, nie mogło być in concreto oceniane w sposób niejako wypreparowanych od pozostałych dowodów ,przeciwnie być może przy takim „sztucznym” postąpieniu a więc założeniu iż dany dowód jest jedynym w sprawie to wnioski z niego wypływające być może nie pozwalałyby na dokładnie takich ustaleń jakie przyjął Sąd I stancji, rzecz jednak w tym iż takie postąpienie byłoby nieprawidłowym. Jw. wskazano do uczestnictwa w grupie przestępczej ,ale także kierowania nią, nie jest konieczna osobista znajomość poszczególnych członków grupy, przeciwnie praktyka sądowa dowodzi iż niejednokrotnie osoby odpowiadające za zorganizowanie czy kierowanie grupą dla własnego bezpieczeństwa ograniczają dostępność wiedzy o sobie. Fakt prowadzenia równolegle legalnej działalności gospodarczej nie prowadzi do takich wniosków jakie wskazuje obrońca to jest o wykluczeniu możliwości kierowania przez oskarżonego grupą przestępczą kiedy zważyć, iż po uruchomieniu linii technologicznej a więc przeprowadzeniu także prac adaptacyjnych w hali, zapewniających (przy dużym nakładzie pracy i materiałowym) możliwe skryty charakter prowadzonej działalności, konieczne działania osoby kierującej sprowadzało się to w istocie koordynacji czy wydawania tego rodzaju poleceń jak zawarte w zabezpieczonej wiadomości typu SMS) (właściwej uwagi obrońcy uszła okoliczność licznych kontaktów telefonicznych umożliwiających wydawanie tego od zaś u poleceń, przy oczywiście świadomości iż in concreto nie zdołano utrwalić przebiegu tych rozmów), nie kolidujących w istotny sposób z możliwością prowadzenia równolegle działalności gospodarczej w takim zakresie jakim czynił to ten oskarżony. Prawdą jest ,iż w przedmiotowym postępowaniu nie zdołano ustalić okoliczności nabycia przedmiotowej linii technologicznej (podobnie jak tytoniu i innych składników niezbędnych do produkcji papierosów), profesjonalnej, technicznym zadbanej, o określonej istotnej wartości ekonomicznej, a więc źródła pochodzenia , rzeczywistej ceny, jak też tego czy została ona przez oskarżonego nabyta na własność czy też udostępniona na określonych, ekonomicznych warunkach. Sytuacja taka , nie ustalenia jakieś okoliczności w postępowaniu karnym, choć modelową niepożądana, jest elementem często spotykane w praktyce sądowej , przy czym w omawianym zakresie nie prowadzi ona w ocenie Sądu Apelacyjnego do takich wniosków jakie wyprowadza obrońca sytuacji w której trafnie ustalono, iż to oskarżony był osobą podejmującą decyzje i kierującym produkcją przedmiotowych papierosów, które to ustalenie byłoby prawidłowe niezależnie od ustalenia czy oskarżony kupiłby przedmiotową maszynę czy też np. wynajął od nieustalonej osoby. Okoliczność dotycząca wykonania lub też nie badań daktyloskopijnych co do przedmiotowej linii oraz samochodów nie ma w kontekście odpowiedzialności tego oskarżonego takiego znaczenia, kiedy prawidłowo ustalono iż oskarżony nie zajmował się ani montażem tej linii, ani tym bardziej jej bieżącą obsługą, podobnie rzecz przedstawia się w przypadku samochodów. Nie podważają prawidłowości poczynił ustaleń Sądu 1 instancji podniesione okoliczności dotyczące zgłoszenia się przez oskarżonego na policję, kiedy uwzględnić kiedy w czasie postępowania to nastąpiło i w jakim kontekście, podobnie kwestia poręczenia majątkowego mając na uwadze, iż chodzi, jak można wnioskować na podstawie powszechnie dostępnych danych o pracownika kancelarii adwokackiej.

W zakresie apelacji obrońcy oskarżonego J. K.

Analogicznie jak w przypadku apelacji obrońcy oskarżonego J. ocenić należało zarzuty zawarte w punkcie I i II apelacji obrońcy oskarżonego J. K. (1) podnoszącego wadliwość oceny dowodów i poczynionych na jej podstawie ustaleń faktycznych w zakresie dotyczącym tego oskarżonego.. Tak oceniając czy zarzuty miano na uwadze:

- Sąd I instancji miał wpływu widzenia okoliczność związaną z jakoby dokonanym przez oskarżonego wynajęciem ( podnajęciem) hali osobie wskazanej w dokumentach, trafnie oceniając iż dokument ten nie tyle odzwierciedla rzeczywistą transakcję, co winien być oceniany jako próba zapewnienia sobie przez oskarżonego dowodowych podstaw do twierdzenia, iż rzeczywiście prowadzona tam na zaadoptowanej antresoli (której wykonanie jw. wskazano wymagało istotnego nakładu czasu i materiałów, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia określonej wytrzymałości na obciążania z uwagi na wielkości i wagę linii technologicznej do produkcji papierosów) nie była objęta jego świadomością,

- nie może być skutecznie zakwestionowana ocena, iż sposób montażu windy, jedynego sposobu dostania się na antresolę z wnętrza , a więc sposób celowo skryty nakierowany był wyłącznie na ukrycie, iż na antresoli znajduje się określone pomieszczenie, a przez to do prowadzenia tam określonej nielegalnej działalności, - okoliczności braku osobistej znajomości oskarżonego z osobami zajmującymi się faktyczną produkcją papierosów nie ma takiego znaczenia jakie przypisuje mu obrońca, w tym zakresie odwołać należy się do poczynionych wcześniej wskazań, jednocześnie nie budzi wątpliwości utrzymywanie przez oskarżonego częstych kontaktów z oskarżonym J.,

- Sąd I instancji nie dokonał ustaleń obu oskarżony J. K. miał osobiście uczestniczyć, wraz z innymi oskarżonymi obsługującymi przedmiotową linię technologiczną, w produkcji papierosów, z tego punktu widzenia nie było potrzeby przekazywania mu tego typu informacji, poleceń jak przypadku korespondencji typu SMS skierowanej do innych oskarżonych

- Sąd I instancji wskazał w jakim zakresie i z jakiego powodu określonym wyjaśnieniom oskarżonego daje wiarę, którym zaś jej odmawia, ocena ta zdaniem Sąd Apelacyjnego jest zgodna z wymogami wynikającymi z art. 7 k.p.k., nie mając charakteru zarzucanego w apelacji to jest dowolności, sprzeczności czy też opierania się na domniemaniach.

W zakresie apelacji obrońcy oskarżonego V. K..

Jako nietrafny oceniono zarzut uchylenia się przez Sąd I instancji od rzeczywistego wykazania przyczyn odmowy wiarygodności, w określonym zakresie, wyjaśnieniom oskarżonego, która to ocena zdaniem obrońcy sprowadza się jakoby do stwierdzenia „takie tłumaczenia jest wręcz absurdalne”. Zgodzić można byłoby się modelowo z obrońcą kwestionującym na płaszczyźnie art. 7 k.p.k. oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego gdyby istotnie sprowadzała się ona wyłącznie do tego rodzaju stwierdzenie jak zacytowane, mogą być wówczas uznaną za niepoddającą się weryfikacji z perspektywy art. 7 k.p.k. a przez to być może arbitralną. Rzeczy w tym , iż twierdzenia w zakresie tego zarzutu są niezasadne kiedy zważyć na rozważania Sądu 1 instancji, obszerne, poświęcone dowodom którym dano wiarę oraz której takiej wiary odmówiono, w tym także dotyczącym wyjaśnień oskarżonego o czym przekonują zapisze w uzasadnieniu w części poświęconej temu dowodowi. Wynika z nich przede wszystkim, iż odmowa wiary wyjaśnieniom oskarżonego oparta była o ocenę Sądu I Instancji opartą o wskazane inne dowody , jak też ocenę treści wyjaśnień z perspektywy art. 7 k.p.k. .Wskazane przez obrońcę stwierdzenie jest jednym z elementów tej oceny, stanowczość tego rodzaju stwierdzeń z perspektywy zasad doświadczenia życiowego co do zasady nie budzi wątpliwości kiedy zważyć na twierdzenia oskarżonego o działaniu z uprzejmości , prowadzącego swoją firmę, podobnego jak oskarżony J., w nieodległych miejscach, wymagające poświęcenia czasów, w zestawieniu z twierdzeniami iż poświęcanie czasu na poszukiwanie pomieszczenia do wynajęcia dla tego oskarżonego, z ukryciem jego jako rzeczywistego najemcy poprzez zawarcie umowy, a tym samym zaciągnięciu zobowiązań, na siebie, analogicznie w przypadku samochodów czy telefonów, w sytuacji gdy nie chodzi o np. drobną kwestię, czy też sytuację w której oskarżony J. mieszkałby bądź prowadził działalność w istotnym oddaleniu. Czyni to jednocześnie niezasadnym zarzut kwestionujący oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego zakresie kwestionowania świadomości tego oskarżonego w przeznaczenia wynajmowanych pomieszczeń telefonów. Jw. wskazano Sąd I instancji oceny tej dokonywał z perspektywy art. 7 k.p.k. nie tylko zakresie dowodu jako takiego jako takiego ale uwzględniając także inne dowody, w tym także niekwestionowaną przez obrońcę okoliczność liczby kontaktów telefonicznych, przy świadomości, o czym mowa będzie przy odniesieniu się do kolejnego zarzutu, iż liczba logowań się oskarżonego w określonym miejscu nie jest wsparta, tak jak oczekuje tego obrońca, okolicznościami związanymi z wykonywaniem prac budowlanych w tym rejonie. Wskazana wyżej okoliczność podejmowania określonych czynności, wiążących się z przyjęciem formalnie na siebie określonych zobowiązań (najem, samochody) przy ukryciu żeby rzeczywistego beneficjenta tych umów trafnie zostało ocenione jako podważające twierdzenie o dokonań ich wyłącznie z uprzejmości. Odnosząc się do argumentu związanego z treścią wyjaśnień oskarżonego J. to pamiętać należy o ich istocie a więc przeczeniu przez tego oskarżonego świadomego uczestniczenia w przestępstwie, innymi słowy wykonywanie wyłącznie czynności usługowych na rzecz innej , nieustalonej osoby, z tej perspektywy podanie przez tego oskarżonego, w kontekście wskazywanym przez obrońcę, na świadomość oskarżonego K. w istocie podważałaby linię obrony oskarżonego J. bowiem w praktyce przy ujawnionych danych co do stopnia znajomości poszczególnych osób wiedza do czego mają służyć przedmiotowe pomieszczenia, i jakie działania są tam podejmowane mogłaby pochodzić tylko od oskarżonego J., jednoznacznie wskazując na jego pełną świadomość . Liczba połączeń pomiędzy poszczególnymi oskarżonymi, przy dominującej liczbie połączyć z oskarżonym J. nie podważa wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji który przecież nie ustala aby to z innymi wskazanymi w apelacji oskarżonymi oskarżony K. utrzymywał najczęstsze kontakty, jest wręcz przeciwnie. Skutecznie oceny Sądu I instancji nie podważa podniesiona przez obrońcę okoliczność związana z nieopuszczeniem Polski przez oskarżonego, do czego miało być zachęcany i wyjazdu na Ukrainę, bowiem tego rodzaju zachowanie oskarżonego, mającego już wówczas istotne i jak się wydaje trwałe związki z Polską, mogło być wynikiem określonej oceny przez samego oskarżonego, taktycznej kalkulacji, opartej o przekonanie o nie dysponowaniu przez organy ścigania dowodami pozwalającymi ustalić co do niego wszystkie konieczne znamiona danego przestępstwa.

Niezasadny był zarzut zignorowania przez Sąd I instancji nierozpoznania, zdaniem obrońcy, wniosku dowodowego złożonego w postępowaniu przygotowawczym w przedmiocie zwrócenia się do Wspólnoty Mieszkaniowej, w której oskarżony miał wykonywać określone prace budowlane (jego firma), a to w kontekście podważania prawidłowości wniosków jakie wyprowadził Sąd I instancji z danych telekomunikacyjnych dotyczących wielości logowania się telefonu należącego do oskarżonego w określonym miejscu . Taka ocena wiąże się z faktem iż wbrew twierdzeniom obrońcy prokurator uzyskał przedmiotową informację czego dowodem jest odpowiedź udzielona przez wskazaną wspólnotę mieszkaniową w piśmie z 17 lutego 2021 r. (k 1275) , a z której wynikają dwie relewantne z perspektywy znaczenie tej informacji okoliczności , po pierwsze potwierdzają one iż firma oskarżonego wykonywała określone prace ,natomiast co do zasady były one wykonywane przez pracowników firmy ,którym oskarżony czasami pomagał, przede wszystkim zaś wskazanie daty wykonywania tych prac a więc okres od kwietnia do sierpnia 2020 r. w zestawieniu czasem czynu przypisanego oskarżonemu a więc wrzesień - 17 listopada 2020 r., które ujmowane sumarycznie nakazują ich ocenę jako nie podważające wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji we wskazanym zakresie.

Nie był trafny zarzut naruszenia art. 170 §1 pkt. 3 k.p.k. w zakresie oddalenia wniosku dowodowego o przeprowadzenie badania wariograficznego tego oskarżonego. Tak oceniając decyzję podjętą przez Sąd I instancji Sąd Apelacyjny miał na uwadze po pierwsze to ,iż w orzecznictwie podkreśla się, że dowód z opinii biegłego przeprowadzającego badanie za pomocą wariografu jest dowodem o charakterze pomocniczym, ponieważ nie świadczy on o sprawstwie badanego, ale o jego reakcji na zadane pytania. Nie może zatem zastępować samodzielnych dowodów. Po drugie , że dowód ten ma największą wartość w początkowej fazie postępowania, a traci na znaczeniu z upływem czasu, a zwłaszcza w miarę zwiększania się ilości czynności procesowych, pozaprocesowych (jak in concreto) z udziałem osoby badanej. ( por. mi.in.wyrok SA w Krakowie z 26 kwietnia 2005 r., II AKa 264/04; wyrok SN z 4 grudnia 2013 r., III KK 273/13). Na późniejszym etapie postępowania nie może służyć badaniu prawdomówności, zaś wynik badania nie może być wprost wykorzystany jako dowód winy lub niewinności. Informacje uzyskane w ten sposób „ nie będą dowodem z przesłuchania, ale elementem opinii biegłego" (postanowienie SN z 28 października 2014 r. III KK 232/14).

Nie był trafny zarzut naruszenia prawa materialnego także w zakresie przyjęcia sprawczej (w formie współsprawstwa) kwalifikacji w zakresie przypisanego przestępstwa oraz przestępstwa skarbowego, nie zaś formie zjawiskowej pomocnictwa do jej dokonania. Prawdą jest, iż ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji nie wskazują aby w tym zakresie oskarżony ten osobiście zrealizował której ze znamion przypisanego przestępstwa lub przestępstwa skarbowego, tym samym przy przyjęciu teorii formalnej zachowania oskarżonego jako nie realizujące żadnego ze znamion winno być kwalifikowane jako pomocnictwo. Rozumiejąc stanowisko obrońcy w tym zakresie przypomnieć należy , iż w trwającym od pewnego czasu w sporze w literaturze oraz orzecznictwie w zakresie wytyczenia granicy pomiędzy współsprawstwem a pomocnictwem , co najmniej w orzecznictwie wydaje się aktualnie dominować teoria materialna zgodnie z którą odpowiada jak współsprawca, nie zaś pomocnik, oczywiście z uwzględnieniem strony podmiotowej, a więc zamiaru, osoba która nie realizuje osobiście żadnego ze znamion danego typu czynu zabronionego natomiast w ramach swojego zamiaru wnosi istotny wkład w dokonanie przestępstwa przez osoby (osobę) osobiście takie znamiona realizujące. W tym kontekście Sąd I instancji prawidłowo ustalając zachowanie tego oskarżonego który działając na zlecenie innego oskarżonego wynajął pomieszczenia przeznaczone do przechowywania komponentów służących do produkcji wyrobów tytoniowych z podrobionymi znakami towarowymi , jak ich magazynowania, zreorganizował zakwaterowania osób (współoskarżonych) zajmujących się bezpośrednio produkcją papierosów , taki istotny wkład w dokonanie przestępstwa wniósł i tego rodzaju współdziałanie objęte było zamiarem oskarżonego, a tym samym prawidłowo ocenione je jako działanie w ramach współsprawstwa, nie zaś wyłącznie pomocnictwa.

W zakresie apelacji obrońcy oskarżonych R. S. (1), V. K., D. P., O. Z. (1), R. V., V. P..

Jako nietrafny oceniono w zasadniczy zarzut obrońcy tych oskarżonych zawartych w punkcie I apelacji .Analiza treści tego zarzutu oraz jego uzasadnienia wskazuje, iż istotą tego zarzutu jest twierdzenie ,że działanie oskarżonego R. S. sprowadzało się do przewożenia i odwożenia pozostałych oskarżonych mających wykonywać prace porządkowe, przy braku świadomości tego oskarżonego rzeczywistego charakteru działalności na przedmiotowej nieruchomości związanych z produkcją papierosów. Sąd I instancji trafnie ocenił wiarygodność wyjaśnień tego oskarżonego chociażby poprzez odwołanie się do treści korespondencji typu SMS, w szczególności specyficznego słownictwa używanego w działalności polegającej na nielegalnej produkcji papierosów, a którego użycia jak trafnie ocenił Sąd I instancji nie da się uzasadnić innym kontekstem (np. co do zwrotu „pizza”). W zakresie twierdzenia, iż pozostali oskarżeni objęci tą apelacją wykonywali jedynie prace porządkowe, nie podejmując żadnych czynności związanych z faktyczną produkcją papierosów przy wykorzystaniu ujawnionej linii technologicznej, to odmowa wiarygodności wyjaśnień tych oskarżonych, dokonana przez Sąd I instancji znajduje pełne wsparcie w takich okolicznościach jak: przedmiotowe pomieszczenie w dniu ujawnienia działalności, podobnie jak wcześniej, było zamykane od zewnątrz, zaś wewnątrz zatrzymano wyłącznie tych oskarżonych, zabezpieczenie w postaci kamery, ujawnione wewnątrz, umożliwiało tym oskarżonym zorientowanie się kto ,a więc że są to funkcjonariusze policji usiłuje wejść do wnętrza ,a tym samym przemieszczenie się z ukrytego pomieszczenia gdzie znajdowała się linia technologiczna do głównej części hali, doświadczenie zawodowe część i tych oskarżonych dowiązane pracą w fabryce papierosów, ich liczba zupełnie zbyteczna z perspektywy wykonywania prac porządkowych, zwłaszcza codziennie, zaś odpowiednia, uwzględniając zeznania świadka - przedstawiciela producenta papierosów, o liczbie osób potrzebnych do obsługi linii technologicznej do produkcji papierosów takiej jak zabezpieczona.

Jako niezasadny, uwzględniając uwarunkowania procesowe, uznano zarzut obrazy prawa materialnego zawarte w apelacji prokuratora związany z brakiem orzeczenia wobec oskarżonego T. J. (1) środka karnego (na podstawie art. 33 § 1 k.k.s.) w postaci ściągnięcia równowartości pieniężnej korzyści majątkowej osiągniętej bezpośrednio z popełnienia przestępstwa skarbowego, a niepodlegającej przepadkowi przedmiotów określonych w art. 29 pkt. 1 lub 4 k.k.s. , o wartości określonej w apelacji. Taka ocena tego zarzutu przez Sąd Apelacyjny jest konsekwencją konieczności dostrzeżenia występujących in concreto uwarunkowań procesowych związanych z możliwością orzekania na niekorzyść oskarżonego przez sąd odwoławczy , a związanych z treścią art.434 § 1 k.p.k. . W poszczególnych punktach powołanego przepisu umieszczone są przesłanki kumulatywnie warunkujące możliwość pogorszenia sytuacji oskarżonego w związku z rozpoznaniem środka odwoławczego. Ich wyliczenie ma charakter enumeratywny, o czym zdaje się jednoznacznie świadczyć użycie partykuły „jedynie” w art. 434 § 1 in principio k.p.k. Gdy którakolwiek z nich nie jest spełniona, aktualizuje się ochrona wynikająca z zakazu reformationis in peius. Pierwsza z nich dotyczy scharakteryzowanego w poprzednim punkcie kierunku środka odwoławczego. Z jej normatywnego ujęcia wprost wynika, że orzeczenie na niekorzyść oskarżonego jest możliwe tylko wtedy, gdy wniesiono na jego niekorzyść środek odwoławczy. Orzekanie na niekorzyść oskarżonego jest więc dopuszczalne tylko zgodnie z kierunkiem zaskarżenia wniesionej na niekorzyść oskarżonego skargi odwoławczej (wyrok SA w Szczecinie z 12.10.2017 r., II AKa 95/17, LEX nr 2412814; por. odmiennie J. Matras, Postępowanie odwoławcze [w:] Kodeks postępowania karnego..., red. K. Dudka, s. 957). W aspekcie dopuszczalności orzekania na niekorzyść oskarżonego uwzględnienia wymaga to, czy wnoszący środek odwoławczy na niekorzyść oskarżonego jest do tego uprawniony.

Druga z przesłanek warunkujących po myśli art. 434 § 1 pkt 2 k.p.k. orzekanie na niekorzyść oskarżonego dotyczy granic zaskarżenia. Sprowadza się do dopuszczalności orzekania tak ukierunkowanego tylko w tych granicach, chyba że ustawa nakazuje wydanie orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia. Trzecia przesłanka warunkująca orzekanie na niekorzyść dotyczy zarzutów odwoławczych to stwierdzenie uchybień podniesionych w środku odwoławczym, przy zastrzeżeniu jednak, że nie jest ono wymagane, jeżeli środek odwoławczy nie pochodzi od oskarżyciela publicznego lub pełnomocnika i nie podniesiono w nim zarzutów albo ustawa nakazuje wydanie orzeczenia niezależnie od podniesionych zarzutów (art. 434 § 1 pkt 3 k.p.k.) – co in concreto nie ma miejsca . Nie budzi wątpliwości iż prokurator wniósł apelację na niekorzyść oskarżonego T. J. (1) także w zakresie przedmiotowego środka karnego z art. 33 § 1 k.k.s., podniósł także uchybienie polegające na nie orzeczeniu takiego środka ,natomiast właściwej procesowej uwagi oskarżyciela publicznego uszła okoliczność o zasadniczym charakterze dla możliwości orzeczenia tego rodzaju środka karnego jakim jest osiągnięcie przez sprawcę przestępstwa skarbowego korzyści majątkowej (niepodlegającą przepadkowi przedmiotów określonych w art. 29 pkt 1 lub 4 k.k.s.) in concreto mającej mieć postać uszczuplonej należności publicznoprawnej. Rzecz bowiem w tym, iż o ile oskarżyciel publiczny, mając na uwadze opis czynów zawartych w akcie oskarżenia zarzucił m.in. temu oskarżonemu spowodowanie skutku w postaci „ uszczuplenia należności Skarbu Państwa z tytułu niezapłaconego podatku akcyzowego w kwocie...” to Sąd I instancji w przestępstwie skarbowym przypisanym m.in. temu oskarżonemu przypisał skutek polegający nie na faktycznym spowodowaniu takiego uszczuplenia, a tym samym osiągnięcia faktycznej korzyści majątkowej, lecz skutek stanowiący znamię przestępstwa skarbowego z art. 54 § 1 k.k.s. w postaci konkretnego narażenia na uszczuplenie („.... przez co naraził na uszczuplenie należności Skarbu Państwa z tego tytułu... „) posiadającego swoją definicję legalną w art. 53 § 28 k.k.s. , a więc iż zaistnienie takiego uszczerbku finansowego jest wysoce prawdopodobne, choć nie musi wystąpić , w przeciwieństwie do należności publicznoprawnej uszczuplonej czynem zabronionym (art. 53 § 27 k.k.s.) gdzie taki uszczerbek finansowy musi faktycznie nastąpić (a którego swoistym refleksem jest korzyść majątkowa uzyskana przez sprawcę). Nie może budzić wątpliwości dokonanie przez Sąd I instancji odmiennego ustalenia faktycznego, relewantnego z perspektywy wskazanych przepisów, w tym także istnienia podstawy art. 33 § 1 k.k.s. i to ustalenie faktyczne (wadliwie zdaniem Sądu Apelacyjnego) musiałoby być w pierwszej kolejności skorygowane jako pierwotne w stosunku do wysłowionego zarzutu naruszenia art. 33 § 1 k.k.s., w sytuacji w której treść apelacji prokuratora nie pozostawia żadnych wątpliwości iż nie zawiera ona podniesienia zarzutu (uchybienia) w zakresie dokonanego przez sąd ustalenia faktycznego o rodzaju przypisanego w zakresie przestępstwa skarbowego skutku, co wykluczało procesową możliwość uwzględnienia” samego „zarzutu naruszenia art. 33 § 1 k.k.s. skoro pozostawałoby wówczas ustalenie o jedynie spowodowaniu narażenia na uszczuplenie, wykluczającego możliwość przyjęcia osiągnięcia przez sprawcę korzyści majątkowej w zakresie uszczuplonej należności publicznoprawnej. Sąd Apelacyjny miał w polu widzenia , iż tego rodzaju zarzut jest zawarty w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego (punkt IIb - strona 3 apelacji) natomiast zarzut ten, podobnie jak pozostałe związane z naruszeniem przepisów k.k.s. są zdaniem Sądu Apelacyjnego niedopuszczalne z uwagi na fakt, iż sama apelacja podchodzące od tego oskarżyciela posiłkowego w tym zakresie a więc związanych z oceną danych zachowań, z uwzględnieniem istoty instytucji zbiegu idealnego o której mowa w art. 8 k.k.s., wyczerpujących z jednej strony znamiona przestępstwa z art. 305 prawo własności przemysłowej, bez wątpienia naruszający prawnie chroniony interes uprawnionego do znaku towarowego a przez to czyniącego w tym zakresie pokrzywdzonym w rozumieniu art. 49 § 1 k.p.k., z drugiej zaś stanowiących przestępstwo skarbowe, znamionami którego podmiot ten nie jest pokrzywdzonym (dodatkowo uwzględniając iż w postępowaniu o przestępstwa skarbowe nie stosuje się przepisów k.p.k. o pokrzywdzonym - art. 113 § 2 pkt. 1 k.k.s.) jest niedopuszczalna jak pochodząca w tym zakresie od podmiotu nieuprawnionego. Istota instytucji zbiegu idealnego której konsekwencją jest mimo jedności czynu uznanie , iż stanowi on odrębne przestępstwo oraz przestępstwo skarbowe (także w aspekcie procesowym a więc fakt prowadzenia lub prawomocnego zakończenia postępowania o dany czyn jako przestępstwo nie oznacza zaistnienia przeszkody o której mowa w art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. dla postępowań o ten sam czyn kwalifikowany jako przestępstwo skarbowe przeciętny , i vice versa ) powoduje możliwość prowadzenia odrębnych postępowań o ten sam czyn kwalifikowany jako przestępstwo i postępowania co do tego samego czynu kwalifikowanego jako przestępstwo skarbowe, w tym drugim przypadku wykluczającym możliwość stosowania przepisów o pokrzywdzonym, a więc także o oskarżycielu posiłkowym, fakt jednoczesnego (modelową optymalnego) prowadzenia postępowania o dany czym w ramach zbiegu idealnego, co jest związane z kwestią ekonomii procesowej, tych konsekwencji procesowych w żaden sposób nie modyfikuje, innymi słowy pokrzywdzony w rozumieniu art. 49 k.p.k. czynem w ramach zbiegu idealnego kwalifikowanym także jako przestępstwo skarbowe nie jest pokrzywdzony tym ostatnim, ze wszystkimi procesowymi konsekwencjami, a więc także brakiem możliwości wniesienia skutecznego środka odwoławczego. Z tych powodów podniesienie tego zarzutu przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie mogło doprowadzić w ramach wymogów art. 434 k.p.k. do zmiany ustalenia Sądu I instancji w zakresie postaci (istoty) skutku spowodowanego przestępstwem skarbowym.

Niezależnie od powyższego wskazać należy , iż podniesione uchybienie dotyczy nie orzeczenia środka karnego w postaci przepadku równowartości osiągniętej korzyści majątkowej, mającego biorąc pod uwagę treść art. 33 k.k.s. charakter wtórny w stosunku do przepadku przedmiotów z art. 29 pkt. 1 lub 4 k.k.s. , innymi słowy aktualizującego się tylko w tych przypadkach w których nie zachodzi podstawa do przepadku przedmiotów , z których podstawa wymieniona w art. 29 pkt. 1 k.k.s. dotyczy podmiotów podchodzący bezpośrednio z przestępstwa skarbowego (jak in concreto wytworzone papierosy). Fakt, iż przedmiotowe papierosy nie zostały zabezpieczone (na skutek ich zbycia lub ukrycia) nie zmienia ich kwalifikacji z perspektywy podstawy przypadku o której mowa w art. 29 pkt. 1 k.k.s. implikuje jedynie ,iż przepadkiem nie są objęte wówczas papierosy jako fizycznie istniejące przedmioty lecz ich równowartość (art. 32 § 1 k.k.s. ), w dalszym ciągu zatem nie aktualizuje się sytuacja którym mowa w art. 33 kkks a wyłącznie ten środek karny został objęty apelacją wniesioną na niekorzyść oskarżonego (na marginesie przypomnieć należy , iż zgodnie z treścią art. 15 § 2 k.k.s. w razie orzeczenia przepadku przedmiotów, ale także ściągnięcia równowartości pieniężnej przepadku , wygasa obowiązek uiszczenia należności publicznoprawnej dotyczącej tych przedmiotów, zatem in concreto wygasłby obwiązek w zakresie podatku akcyzowego którego nie uiszczenie miało stanowić korzyść majątkową).

Brak skutecznego procesowo zakwestionowania ustalenia o istocie spowodowanego skutku (narażenia a nie uszczuplenia ) implikował konieczność zamiany kwalifikacji prawnej w zakresie przestępstwa skarbowego (co do wszystkich oskarżonych ) poprzez pominięcie art.37 § 1pkt.1 k.k.s skoro przesłanką tej podstawy nadzwyczajnego obostrzenia kary jest popełnienie przestępstwa skarbowego powodującego uszczuplenie należności publicznoprawnej dużej wartości a nie jedynie – jak wynika z przestępstwa skarbowego przypisanego – narażenia na powstanie takiego uszczuplenia .

Powyższe względy procesowe implikowały także nie uwzględnienie zarzutu opisanego w punkcie III ppkt.3 ,a więc naruszenia przepisów prawa materialnego to jest wskazanych norm przepisów k.k.s. określającego przesłanki , zakres przepadku dowodów rzeczowych oraz sposób wykonania - in concreto linii technologicznej do produkcji papierosów, dodatkowo niezależnie od powyższego, mając na uwadze zasadę lex mitior agit wyrażoną w art. 4 § 1 k.k. i art. 2 § 2 k.k.s. mieć należało na uwadze zmianę normatywną w zakresie treści art. 31 § 6 k.k.s. dokonaną z dniem 1 maja 2021 r. (ustawą z dnia 30 marca 2021 r.o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw) bowiem dopiero od tej daty skutek w postaci zniszczenia rzeczy objętych przepadkiem obejmuje nie tylko, jak pierwotnie, wyroby tytoniowe ale także, co relewantne dla przedmiotowego postępowania, urządzenia i maszyny do ich produkcji, co ma znaczenie z perspektywy wskazanej zasady kiedy uwzględnić regułę wynikającą z § 7 tegoż artykułu zgodnie z którym koszty zniszczenia przedmiotów objętych przepadkiem ponosi sprawca czynu zabronionego, a tym samym od 1 maja 2021 r. ten skutek materialny (ekonomiczny) w postaci obciążenia kosztami wykonania takiego orzeczenia w szerszym zakresie obejmuje sprawcę co oznacza, iż in concreto obciążałby wszystkich oskarżonych , w sytuacji w której nie jest kwestionowane to iż przypisanych im przestępstw skarbowych oskarżeni dopuścili się przed dniem 1 maja 2021 r. a więc w czasie obowiązywania pierwotnego (korzystniejszego) brzmienia art.31 § 6 k.k.s.

Trafny był zarzut naruszenia prawa materialnego zawarty w apelacji oskarżyciela posiłkowego związany z nie przyjęciem w ramach kumulatywnej kwalifikacji prawnej w rozumieniu art. 11 § 2 k.k., iż przestępstwo z art. 305 ust. 3 prawo własności przemysłowej, popełnione w ramach konstrukcji czynu ciągłego w rozumieniu art. 12 paragraf ten k.k. (a więc wielości tożsamych co do istoty zachowań , z których każde oceniane samodzielnie odpowiadałaby znamionom przestępstwa, popełnionych w krótkich odstępach czasu , w wykonaniu z góry powziętego zamiaru) nie tylko formy dokonanej w zakresie faktycznego, efektywnego wytworzenia określonej ilości wyrobów tytoniowych oznaczonych podrobionymi znakami towarowymi M., w celu wprowadzenia do obrotu, ale także kwalifikacji usiłowania w rozumieniu art. 13 § 1 k.k. do popełnienia przestępstwa z art. 305 ust. 3 prawo własności przemysłowej w zakresie podjęcia czynności zmierzających bezpośrednio do wytworzenia wyrobów tytoniowych oznaczonych takimi znakami towarowymi, do czego ostatecznie nie doszło na skutek zatrzymania oskarżonych. W tym kontekście z poczynionych przez Sąd I instancji, prawidłowych, ustaleń faktycznych wynika m.in. iż na terenie hali, gdzie zabezpieczono ciąg technologiczny służący do produkcji przedmiotowych papierosów odnaleziono worki z krajanką tytoniową (a więc podstawowy składnik papierosów), w tym także bezpośrednio w pobliżu maszyny wykorzystywanej do produkcji papierosów, sam stan maszyny wskazywał na nagłe przerwanie produkcji, na maszynie były założone rolki z taśmę filtra papierosowego, w innym zasobniku znajdowały się filtry do cięcia, załadowany był klej, który to stan jest typowy dla trwającej produkcji., a więc doszło do podjęcia czynności które bezpośrednio zmierzały do wytworzenia kolejnej partii wyrobów tytoniowych oznaczonych podrobionymi znakami towarowymi, innymi słowy gdyby nie wejście funkcjonariuszy policji produkcja tych wyrobów byłaby kontynuowana, skutkując w tym dniu faktycznym wytworzeniem kolejnej partii takich wyrobów. W tej sytuacji ustalone przez Sąd I instancji zachowanie oskarżonych wyczerpało znamiona nie tylko dokonania przestępstwa z art. 305 ust. 3 prawo własności przemysłowej (w zakresie faktycznie wytworzonych wyrobów tytoniowych) ale także usiłowania jego dokonania we wskazanym zakresie. Mając to na uwadze zmieniono zaskarżony wyrok poprzez uzupełnienie kwalifikacji przestępstwa z art. 305 ust. 3 prawo własności przemysłowej o kwalifikację z art. 13 § 1 k.k. związku z art. 305 ust. 3 prawo własności przemysłowej.

W zakresie zarzutów związanych z karą i innymi środkami .

W orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art.438 pkt.4 k.p.k., występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki SN: z 22.10.2007 r., (...) 75/07, LEX nr 569073; z 26.06.2006 r., (...) 28/06, LEX nr 568924; z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7–8, poz. 60). Tak orzeczona kara może wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art.53 k.k. i nast. lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 k.k. pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Oczywiście nie oznacza to, że na przykład kara mieszcząca się "pośrodku" tegoż zagrożenia zawsze będzie karą współmierną, a na zarzut rażącej niewspółmierności będą narażone wyłącznie kary niejako "graniczne". Niemniej jednak stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy za czynnik mający niebagatelne znaczenie przy całościowej ocenie, czy konkretna kara jest niewspółmierna, i to rażąco. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających konieczność wymierzenia – przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary –,przy możliwym zróżnicowaniu zakresu zastosowania tej instytucji - poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia . Dyrektywa prewencji indywidualnej oznacza ,że sankcja (jej rodzaj i wysokość) powinna być tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego , co może zostać osiągnięte poprzez odstraszanie sprawcy od popełniania przestępstw albo jego wychowanie (resocjalizację). Efekt "odstraszający" kary ma zmaterializować się w umyśle sprawcy, ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo jest karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzi do istotnego podwyższenia wymiaru kary ponad próg dolnego zagrożenia. Wtedy rodzi się uzasadnione prawdopodobieństwo, że sprawca skazany na karę odpowiednio surową powstrzyma się przed ponownym rozmyślnym popełnieniem czynu zabronionego (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 marca 2007 r., II AKa 58/07, KZS 2007, z. 9, poz. 52). Idea wychowania (resocjalizacji) przez karę zakłada z kolei takie dostosowanie wysokości i rodzaju kary kryminalnej do indywidualnych potrzeb sprawcy, aby przez sankcję został on "wychowany", tj. zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W obu przypadkach orzeczona kara ma być adekwatna w tym znaczeniu ,że racjonalne w realiach danej sprawy (oskarżonego) oznaczenie progu uprawniającego do wniosku o możności osiągnięcia tych celów wyznacza próg powyżej , którego orzekanie kary jest zbędne , a przez to może ona nabrać cech rażącej niewspółmierności przez swą surowość. Z kolei w zakresie prewencji ogólnej , rozumianej pozytywnie, chodzi tu o kształtowanie właściwych ocen i postaw w społeczeństwie, a w szczególności utwierdzenie ogółu w przekonaniu, że sprawcy przestępstw ponoszą odpowiedzialność za swoje czyny, a wymierzona im kara jest zawsze adekwatna do stopnia zawinienia, stopnia społecznej szkodliwości ich czynu. Tylko taka sprawiedliwa kara może bowiem wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, budząc jednocześnie ogólną aprobatę dla obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Istotą prewencji ogólnej nie jest więc wyłącznie wymierzanie surowych kar pozbawienia wolności, lecz kształtowanie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary, jej dostosowanie do stopnia winy sprawcy i okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynu, a zatem karanie sprawiedliwe i tworzące atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Zarzut rażącej niewspółmierności kary , niezależnie od kierunku, o którym mowa w art. 438 pkt. 4 k.p.k. w kontekście powyższych wskazań może zatem in concreto okazać się skutecznym w razie wykazania przez podnoszącego zarzut jednej z niżej wskazanych sytuacji: wykazania wpływu na wysokość orzeczonej kary wzięcia przez orzekający sąd okoliczności z tej perspektywy irrelewantnej bądź to z perspektywy art. 53 § 1 k.k. jako takiego , bądź też okoliczności na płaszczyźnie dyrektyw sądowego wymiaru kary mających znaczenie ,natomiast nie występujących in concreto, wadliwie ustalenie istnienia okoliczności obciążającej lub wadliwe nie nieustalenie okoliczności łagodzącej ,wreszcie przydanie nadmiernego znaczenia poszczególnym, relewantnym okolicznościom.

Dokonując oceny zasadności podniesionych zarzutów rażącej niewspółmierności orzeczonych kar, pozbawienia wolności, w części to jest zakresie podmiotowym apelacji prokuratora, podniesionych przeciwstawnych kierunkach a więc z jednej strony w zakresie apelacji obrońców (w tym także uwzględniając te razie art. 447 § 1 k.p.k.) ich rażącej niewspółmiernej surowości, w przypadku zaś apelacji prokuratora co do objętych nią oskarżonych rażącej niewspółmierności przez swą łagodność, Sąd Apelacyjny miał na uwadze co następuje:

- co do oskarżonego T. J. (1) to gdzie nie pomijając zmiany wyroku w zakresie przestępstwa skarbowego polegającą na pominięciu w kwalifikacji prawnej podstawy obligatoryjnego nadzwyczajnego obostrzenia kary to nie uwzględniając zarzutu jej rażącej niewspółmierności przez surowości Sąd Apelacyjny miał na uwadze trafnie podniesione pozostały okoliczności przez Sąd I instancji, w szczególności planowy charakter działania, motywację, zaistnienie dwóch innych podstaw nadzwyczajnego obostrzenia kary a więc wymienionych w art. 65 § 1 k.k. i 57 by k.k., decydującą rolę w popełnieniu przestępstwa i przestępstwa skarbowego, ich skalę wyznaczoną wolą oskarżonego .W kontekście apelacji prokuratora to zgodzić można się z prokuratorem , iż biorąc pod uwagę czas okres działania oskarżonego, jego motywację i determinację, sytuację motywacyjną, ilości wytworzonych papierosów,rolę w popełnionym przestępstwie (kierowniczą) orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe mogą być uznane za łagodne natomiast w ocenie Sądu Apelacyjnego biorąc pod uwagę to, iż za to za „główne” przestępstwo skarbowe wymierzono oskarżonemu karę wyraźnie (wielokrotnie wyższą) od minimum ustawowego zagrożenia, nie mogą być ono oceniane jako kary rażąco niewspółmierne przez swą łagodność , a tylko taka ocena biorąc pod uwagę treść art. 438 pkt. 4 k.p.k. uprawniałyby sąd odwoławczy do zmiany zaskarżonego wyroku, nakazując w pozostałych przypadkach pozostawienie orzeczenia o karze w mocy, przy poszanowaniu określonej swobody sądu 1 instancji w procesie wymiaru kary w ramach dyrektyw wynikających z art. 53 k.k. i inne .Biorąc pod uwagę silny związek przedmiotowo - podmiotowy pomiędzy oboma przestępstwami przypisanymi oskarżonemu, popełnionymi jednocześnie brak było ,biorąc pod uwagę treść art. 85 a k.k. , podstaw do zmiany wyroku w zakresie orzeczonej wobec tego oskarżonego kary łącznej . Akceptując orzeczenia o karach jednostkowych oraz o karze łącznej pozbawienia wolności ,a więc podlegających faktycznemu wykonaniu pamiętać należy , iż jest ona karą która z uwagi na swój wymiar będzie podlegała wykonaniu w warunkach zakładu karnego, przy jednoczesnym zaistnieniu obostrzenia w zakresie czasu niezbędnego do uzyskania uprawnień co do możliwości ubiegania się o warunkowe przedterminowe zwolnienie, orzeczonej wobec sprawcy do tej pory nie karanego , co do którego zapewni ona odpowiednio długi okres oddziaływania resocjalizacyjnych jak też konieczny element dolegliwości, celem skłonienia oskarżonego do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego, nie nabierają jednocześnie cech niepożądanej in concreto kary zbędnie długoterminowej.

- w zakresie oskarżonego J. K. (1) , mimo korekty w zakresie podstawy nadzwyczajnego obostrzenia kary biorąc pod uwagę pozostałe okoliczności wzięte pod uwagę przez Sąd I instancji i trafnie ocenione co do swojej wagi ( w tym rolę w popełnionym przestępstwie ) brak było zdaniem Sądu Apelacyjnego podstaw do uznania orzeczonych kar jednostkowych oraz łącznej jako rażąco niewspółmiernie surowych a tylko taka ocena uprawniałaby do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez ich obniżenie .

- w zakresie oskarżonych R. S. (1) i V. K. za zasadne uznano zarzuty kwestionujące wysokość kar pozbawienia wolności za przypisane im przestępstwo skarbowe , uznając – w ramach tzw. wewnętrznej sprawiedliwości wyroku , iż orzeczone w zaskarżonym wyroku kary , tożsame z karą wymierzoną J. K. , przy wyraźnie ważniejszej roli tego ostatniego , poprzez brak koniecznego z perspektywy art.53 k.k. zróżnicowania tych (przy tożsamości w istocie pozostałych relewantnych na płaszczyźnie kary okoliczności , innymi słowy braku po stronie R.S. i V.K. okoliczności ich obciążających bardziej niż J. K.) czyni te kary rażąco niewspółmiernie surowymi , dlatego obniżono ich wysokość do roku i 5 pięciu miesięcy .

- w zakresie oskarżonych D. P., O. Z. (1), R. V., V. P. w zakresie orzeczonych wobec tych oskarżonych kar pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 305 ust. 3 ustawy prawo własności przemysłowej oczywiście trafny był zarzut prokuratora na płaszczyźnie naruszenia prawa materialnego mającego wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt. 1a k.p.k. ) skoro nie ulega najmniejszych wątpliwości, iż minimalne ustawowe zagrożenie karą pozbawienia wolności za przestępstwo w typie kwalifikowanym o którym mowa w art. 305 ust. 3 wynosi 6 miesięcy pozbawienia wolności ,a skoro jednocześnie, trafnie ,przypisano iż popełnienie tego przestępstwa nastąpiło w warunkach czynu ciągłego w rozumieniu art. 12 § 1 k.k. oraz warunkach o których mowa w art. 65 § 1 k.k. zaktualizowało to dwie podstawy nadzwyczajnego obostrzenia kary, z których każda samodzielnie prowadzi do konieczności wymierzenia kary powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a więc (uwzględniając minimalny okres kary pozbawienia wolności na gruncie k.k. - miesiąc) obligowało to do orzeczenia, jako kary minimalnej, kar po 7 miesięcy pozbawienia wolności, dlatego zmieniono zaskarżony wyrok w tym zakresie poprzez orzeczenie takich właśnie - in concreto - minimalnych kar (biorąc pod uwagę treść zarzutu sformułowanego w punkcie IV apelacji prokuratora przyjęto , iż samo orzeczenie za to przestępstwo kar pozbawienia wolności w rozmiarze minimalnym nie jest kwestionowane). Jednocześnie jako niezasadne uznano zarzuty kwestionujące orzeczone kary jednostkowe za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k., przestępstwo skarbowe oraz orzeczone kary łączne zawarte w apelacji prokuratora. Uznając ,iż kary te nie są karami rażąco niewspółmiernie łagodnymi miano na uwadze przede wszystkim okoliczności zawiązanemu z rolą tych oskarżonych, którzy byli co prawda osobami wykonującymi czynności wykonawcze przestępstwa z art. 305 prawo własności przemysłowej, będącego jednocześnie przestępstwem skarbowym, natomiast nie ulega zdaniem Sądu Apelacyjnego wątpliwości to (biorąc pod uwagę chociażby takie okoliczności jak zamykanie tych oskarżonych wewnątrz pomieszczenia, zabieranie im telefonów komórkowych), iż w ramach osób zaangażowanych popełnienie tego przestępstwa, jak też przestępstwa polegającego na uczestnictwie w zorganizowanej grupie przestępczej, rola tych oskarżonych była zdecydowanie najmniejsza , czy też postać zamiaru w zakresie udziału w zorganizowanej grupie .

Jednocześnie mając na uwadze ścisły związek przedmiotowo podmiotowy pomiędzy przypisanymi oskarżonym przestępstwami i przestępstwem skarbowym orzeczone wobec nich kary łączne pozbawienia wolności obniżono do 10 miesięcy a więc przy zastosowaniu zasady absorpcji (przyjęty w wyroku Sądu Apelacyjnego stan prawny obowiązujący do maja 2021 r. implikował m.in. to iż podstawą wymiaru kary łącznej są przepisy k.k.s. - art. 39 § 2 k.k.s. w ówczesnym brzmieniu, które samodzielnie - art. 39 § 1 k.k.s., określają granice kary łącznej nie przewidując wówczas, jak czyni to k.k. w art. 86 § 1 k.k. wyłączenia możliwości stosowania absorpcji, poprzez zwrot normatywny „ sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych” ). W świetle pozostałych okoliczności trafnie ustalonych przez Sąd I instancji okoliczności istotnych z perspektywy art.53 k.k., przede wszystkim rozmiarów działalności oskarżonych, czasu i wielości podejmowanych zachowań w ramach przestępstwa ciągłego, skutków , prowadzą one do wniosku z jednej strony o braku podstaw do dalszego łagodzenia orzeczonych kar, z drugiej zaś, biorąc pod uwagę przyjęty przez Sąd Apelacyjny stan prawny , brak podstaw do przyjęcia za uzasadnioną dodatnią prognozę kryminologiczną o której mowa w art. 69 § 1 k.k., a więc że wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie wystarczające ,zarówno z perspektywy prewencji indywidualnej, ale także ogólnej , do osiągnięcia celów kary, dlatego nie zawieszono wykonania orzeczonych kar pozbawienia wolności uznając za konieczne ich wykonanie jako kar bezwzględnych , co nie oznacza jednocześnie konieczności wykonania jej warunkach zakładu karnego. Wymiar kar pozbawienia wolności podlegającej wykonaniu wobec tych oskarżonych (podobnie jak łącznych orzeczonych osk.R. S. i V .K.) , co miał w polu widzenia Sąd Apelacyjny określając jej wysokość, jest tego rodzaju iż umożliwia oskarżonym , biorąc pod uwagę treść art. 43la § 1 pkt. 1 k.k.w. ubieganie się o uzyskanie zgody na wykonanie kary w systemie dozoru elektronicznego, oczywiście o ile za spełnione uzna pozostałe przesłanki, właściwy do orzekania w tym zakresie sąd penitencjarny.

Sąd Apelacyjny oceniając kary orzeczone wobec wszystkich oskarżonych miała w polu widzenia ustalenie Sądu I instancji w zakresie braku karalności oskarżonych , oceniając iż brak uprzedniej karalności , niezależnie od zajętego stanowiska w występującym w dogmatyce i orzecznictwie sądowym sporze co do tego czy brak karalności jest okolicznością łagodzącą czy też oczekiwanym od każdego członka społeczności standardem zachowania, wskazuje na określony stopień demoralizacji lub jej braku, innymi słowy sprawca który do tej pory nie naruszał porządku prawnego popełniając przestępstwo co do zasady wykazuje mniejszy stopień demoralizacji od sprawcy który już wcześniej, bądź też po czynie będącym przedmiotem danego postępowania, popełnił przestępstwo, zaś ten stopień demoralizacji wyznacza konieczny zakres resocjalizacji, w tym czas jej przeprowadzenia w warunkach zakładu karnego.

Zmiana zaskarżonego wyroku, m.in. w zakresie orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności podlegających wykonaniu (art.8 § 2 k.k.s ) a tym samym łączeniu ( nie dotyczy to oskarżonych D. P., O. Z. (1), R. V., V. P. z uwagi na to ,że zmiana kar jednostkowych dotyczyła kar nie podlegających wykonaniu po myśli art..8 § 2 k.k.s , gdyż wykonaniu podlegają jako surowsze kary orzeczone za tożsamy czyn jako przestępstwo skarbowe ) skutkowała utratą z mocy prawa bytu prawnego orzeczeń o karach łącznych wobec R.S. i V.K. , obligując wobec zaistnienia przesłanek orzeczenia o karze łącznej pobawienia wolności do jej orzeczenia na nowo w postępowaniu odwoławczym. Dlatego na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k. i art. 39 § 1 i 2 k.k.s. połączono kary jednostkowe pozbawienia wolności wymierzone tym oskarżonym i wymierzono im kary łączne po roku i 6 (sześciu) miesiącach pozbawienia Przy orzeczeniu kary łącznej zbliżonej do absorpcji miano na uwadze bliski związek przedmiotowo – podmiotowy pomiędzy przypisanymi przestępstwami oraz wzgląd na prewencję indywidualną , związaną z tym ,że rola tych oskarżanych w popełnieniu przestępstw (przestępstw skarbowych) była większa niż D. P., O. Z. (1), R. V., V. P., co wskazuje na nieco wyższy stopień demoralizacji R.S. i V.K..

O kosztach procesu w zakresie wydatków poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego z tytułu ustanowienia pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym, mając na uwadze niewykazanie poniesienia wyższych kosztów niż w stawce minimalnej orzeczono poprzez jej przyjęcia to jest w wysokości 1200zł poprzez zasądzenie od oskarżonych (8 ) na rzecz (...) z siedzibą w Szwajcarii po 150 złotych,

Oskarżonych zwolniono od kosztów sądowych mając na uwadze ,iż orzeczono wobec nich karę pozbawienia wolności w wymiarze przewyższającym lub zbliżonym z terminem przedawnienia ściągalności kosztów sądowych, brak istotnych składników majątkowych, co czyni wątpliwym możliwość uiszczenia przez nich, dobrowolnie bądź też przymusowo, tychże kosztów.

SSA Andrzej Kot

SSA Piotr Kaczmarek

SSA Bogusław Tocicki