Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2025 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Cezariusz Baćkowski (spr.)

Sędziowie: SA Jerzy Skorupka

SA Robert Zdych

Protokolant: Magdalena Szymczak

przy udziale prokuratora Prokuratury (...) w O.Jolanty Pawliniak

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2025 r.

sprawy J. T.

oskarżonego o czyny z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k., z art. 286 §1 k.k. i art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k., z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k., art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k., art. 18 §2 k.k. w zw. z art. 278 §1 k.k. i art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k., art. 270 §1 k.k., art. 278 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k., art. 190a §1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu

z dnia 28 maja 2024 r. sygn. akt III K 142/23

I.  na podstawie art. 105 § 1 k.p.k. prostuje oczywiste omyłki pisarskie w części wstępnej zaskarżonego wyroku:

- w punkcie VIII po zwrocie: „stycznia 2023” dodaje słowo: „roku”,

- w punkcie XII nazwisko: (...) zastępuje nazwiskiem: (...),

- w punkcie XXXIII słowo: (...) zastępuje słowem: (...);

II.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 6 i ustala, że przypisanego tam przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. oskarżony J. T. dopuścił się od 14 września 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. i od 30 kwietnia 2022 r. do 23 maja 2022 r.;

III.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

IV.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 620 złotych kosztów sądowych postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

J. T. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od dnia 04 stycznia 2022 roku do dnia 12 stycznia 2022 roku w O. na ul. (...), działając w krótkich odstępach czasu z realizacji z góry ł powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem K. O. (1) w ten sposób, że podając się za lekarza o danych Ł. W. (1) nawiązał kontakt telefoniczny z pokrzywdzonym K. O. (1) w sprawie wynajmu mieszkania za kwotę 2550zł za miesiąc, a następnie w czasie trwania umowy przedstawił ofertę sprzedaży samochodu marki V. (...) o wartości 9600 euro (50 000 zł), telefonu marki S. oraz telewizora marki S., po czym po otrzymaniu od pokrzywdzonego wpłaty pieniędzy w wysokości 11 500zł tytułem zapłaty za samochód oraz kwoty w wysokości łącznej 6050zł stanowiącej zapłatę za sprzęt w postaci telewizora i telefonu nie wywiązał się ze zobowiązania sprzedającego polegającego na przekazaniu zakupionego towaru oraz nie dokonał zwrotu środków pieniężnych w przypadku niemożności wywiązania się z umowy, wprowadzając pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się z transakcji, a także wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się zawartej umowy wynajmu, użytkowania lokalu mieszkalnego i płatności ustalonego czynszu, czym doprowadził K. O. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie łącznej 20 050zł, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. art. 12 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 k.k.

II.  w okresie od 09 lutego 2022 roku do marca 2022 roku w O. na ul. (...), działając w krótkich odstępach czasu w realizacji z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. i K. D. w ten sposób, że podając się za pracownika (...)Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa o danych Ł. W. (1) nawiązał kontakt telefoniczny z pokrzywdzoną w sprawie wynajmu mieszkania, a następnie w czasie trwania umowy przedstawił ofertę sprzedaży sprzętu elektronicznego firmy A.o wartości 4 230 euro (19 035zł), po czym po otrzymaniu od pokrzywdzonej pieniędzy w w/w wysokości stanowiącej zapłatę za towar nie wywiązał się ze zobowiązania sprzedającego polegającego na przekazaniu zakupionego towaru oraz nie dokonał zwrotu środków pieniężnych w przypadku niemożności wywiązania się z umowy, wprowadzając pokrzywdzoną w błąd co do zamiaru wywiązania się z transakcji, czym doprowadził A. i K. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie łącznej 19 035 zł, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 w zw. art. 12 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 k.k.

III.  w okresie od 17 marca 2022 roku do 10 maja 2022 roku, w O., działając w krótkich odstępach czasu z realizacji z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem A. B. (1) w ten sposób, że podając się za pracownika firmy (...) o danych Ł. W. (1) nawiązał kontakt telefoniczny z pokrzywdzoną w sprawie wynajmu mieszkania za kwotę 1 700zł za miesiąc, a następnie w czasie trwania umowy przedstawił ofertę sprzedaży roweru marki G., model (...) o wartość 3 600zł, po czym po otrzymaniu od pokrzywdzonej pieniędzy w w/w wysokości stanowiącej zapłatę nie wywiązał się ze zobowiązania sprzedającego polegającego na przekazaniu zakupionego towaru oraz nie dokonał zwrotu środków pieniężnych w przypadku niemożności wywiązania się z umowy, wprowadzając pokrzywdzoną w błąd co do zamiaru wywiązania się z transakcji, a także wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru wywiązania się zawartej umowy wynajmu, użytkowania lokalu mieszkalnego i płatności ustalonego czynszu w kwocie 1 700zł, czym doprowadził A. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie łącznej 5 300zł, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 w zw. art. 12 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 k.k.

IV.  w dniu 22 grudnia 2022r. w O. przy ul. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem T. B. (1) w ten sposób, że podając się za H. T. zaproponował mu wspólny interes polegający na wejściu na niemiecki rynek i zakup samochodów poleasingowych, po czym po otrzymaniu od pokrzywdzonego pieniędzy w kwocie 3.000 zł potrzebne do opłaty wadium nie wywiązał się z zawartej umowy ustnej oraz nie dokonał zwrotu w/w środków pieniężnych, wprowadzając pokrzywdzonego w błąd co do swojej tożsamości oraz w błąd co do zamiaru wywiązania się z transakcji, czym doprowadził T. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenie mieniem w kwocie łącznej 3.000 zł, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

V.  w okresie od listopada 2019 roku do grudnia 2022 roku w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, doprowadził A. T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 120000 zł, w ten sposób, że podając się za L. W., wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do swojej tożsamości oraz możliwości sprzedaży pokrzywdzonej mieszkania w O., przy ul. (...), a następnie za pośrednictwem J. M. (1) pobrał od niej zaliczkę na poczet zakupu tej nieruchomości w kwocie 120000 zł, zawierając na tą okoliczność w dniu 7 lutego 2020 r. umowę pożyczki z pokrzywdzoną, przy zawieraniu której użył jako autentycznego niemieckiego, podrobionego dowodu osobistego o nr (...), na dane L. W., po czym po otrzymaniu od pokrzywdzonej pieniędzy nie wywiązał się z zawartej umowy ustnej, nie przeprowadził transakcji sprzedaży mieszkania oraz nie dokonał zwrotu w/w środków pieniężnych, czym działał na szkodę A. T., czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. art 12 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VI.  w lutym 2020 r. w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził A. T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2400 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do swojej tożsamości oraz możliwości kupna w korzystnej cenie telewizora, po czym po przyjęciu gotówki za pośrednictwem J. M. (1) nie wywiązał się z zobowiązania i nie przekazał pokrzywdzonej ww. sprzętu, czym działał na szkodę A. T. w kwocie 2400 zł. czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VII.  w okresie od marca 2020 roku do grudnia 2022 roku w O. i N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, doprowadził A. U. do niekorzystnego rozporządzania mieniem znacznej wartości w łącznej kwocie 252000 zł w ten sposób, że podając się za L. W. wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do swojej tożsamości, możliwości sprzedaży pokrzywdzonej mieszkania i jego wykończenia, możliwości inwestowania jej środków pieniężnych w bliżej nieokreślone akcje giełdowe celem pomnożenia środków finansowych i w związku z powyższym przyjął od pokrzywdzonej za pośrednictwem J. M. (1):



w marcu 2020 r. kwotę 30000 zł tytułem pożyczki na zakup sprzętu RTV na terenie Słowacji,



na przełomie kwietnia i maja 2020 r. kwotę 26000 zł na zakup sprzętu RTV i zakup mebli do jej przyszłego mieszkania;



na przełomie kwietnia i maja 2020 r. kwotę 156000 zł. celem przeprowadzenia inwestycji w bliżej nieokreślone akcje giełdowe, celem pomnożenia jej środków finansowych;



we wrześniu 2021 r. kwotę 40000 zł tytułem umowy pożyczki na prowadzenie działalności gospodarczej;

zawierając na powyższe okoliczności z pokrzywdzoną umowy pożyczki, w dniach 12 marca 2020 r. i 3 września 2021 r., przy zawieraniu których użył jako autentycznego niemieckiego, podrobionego dowodu osobistego o nr (...), na dane L. W., po czym po otrzymaniu od pokrzywdzonej pieniędzy w wyżej wymienionych kwotach nie wywiązał się z zawartych umów oraz nie dokonał zwrotu w/w środków pieniężnych, działając na szkodę A. U. w kwocie 252000 zł. czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VIII.  w okresie od maja 2020 roku do stycznia 2023 w N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem S. S. w ten sposób, że podając się za L. W., zaproponował mu prowadzenie wspólnej działalności gospodarczej polegającej na zakupie z niemieckiego rynku samochodów poleasingowych, po czym po otrzymaniu od pokrzywdzonego pieniędzy w kwocie 25000 zł na poczet transportu samochodów do Polski oraz pieniędzy w kwocie 25 000 euro stanowiących równowartość około 110000 zł na poczet zakupu samochodów, nie wywiązał się z zawartej umowy ustnej oraz nie dokonał zwrotu w/w środków pieniężnych, wprowadzając pokrzywdzonego w błąd co do swojej tożsamości oraz co do zamiaru wywiązania się z transakcji, czym doprowadził S. S. do niekorzystnego rozporządzenie mieniem w kwocie łącznej 135 000 zł, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. art. 12 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 k.k.

IX.  w dniu II maja 2022 r. w Ł. woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podając się za L. W. doprowadził M. G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 4400 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do swojej tożsamości oraz co do możliwości kupna dwóch rowerów marki G. (...) za kwotę 4400 zł, po czym po przyjęciu gotówki nie wywiązał się z zobowiązania i nie przekazał pokrzywdzonej ww. sprzętu, czym działał na szkodę M. G., czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

X.  w dniu 12 maja 2022 r. w Ł. woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podając się za L. W., doprowadził J. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2800 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do swojej tożsamości oraz co do możliwości kupna dwóch rowerów telewizora marki S., za kwotę 2800 zł, po czym po przyjęciu gotówki nie wywiązał się z zobowiązania i nie przekazał pokrzywdzonej ww. sprzętu, czym działał na szkodę J. K., czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XI.  w dniu 11 maja 2022 r. w Ł. woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podając się za L. W., doprowadził Ł. W. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3000 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do możliwości kupna roweru marki G. (...) za kwotę 3000 zł, po czym po przyjęciu gotówki nie wywiązał się z zobowiązania i nie przekazał pokrzywdzonemu ww. sprzętu, czym działał na szkodę Ł. W. (2), czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

XII.  w dniu 22 grudnia 2021 r. we W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził A. D., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 7700 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do swojej tożsamości i możliwości zakupu po okazyjnych cenach 7 telefonów marki S. i na tą okoliczność przyjął od pokrzywdzonego tytułem zaliczki na poczet zakupu ww. kwotę 7700 zł, po czym po przyjęciu gotówki nie wywiązał się z zobowiązania i nie przekazał pokrzywdzonemu ww. sprzętu, czym działał na szkodę A. D., czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

XIII.  w dniu w dniu 22 listopada 2021 r. we W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podając się za L. W., doprowadził V. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2500 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do swojej tożsamości i możliwości zakupu telefonu (...) za kwotę 2500, zawierając z pokrzywdzoną umowę kupna sprzedaży, przy zawieraniu której użył jako autentycznego podrobionego dowodu osobistego o nr (...), na dane L. W., i na tą okoliczność przyjął od pokrzywdzonej tytułem zapłaty na poczet zakupu ww. sprzętu wyżej wskazaną kwotę, po czym po przyjęciu gotówki nie wywiązał się z zobowiązania i nie przekazał pokrzywdzonej ww. sprzętu, czym działał na szkodę V. S., czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XIV.  w dniu w dniu 14 lipca 2022 r. w Juracie, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podając się za L. W., doprowadził K. B. (1), do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 18000 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do swojej tożsamości i możliwości zakupu sprzętu elektronicznego i sprzętu AGD na wyposażenie punktu gastronomicznego i na tą okoliczność przyjął od pokrzywdzonej tytułem zapłaty na poczet zakupu ww. sprzętu wyżej wskazaną kwotę, kwitując jej odbiór pokwitowaniem odbioru pieniędzy, przy sporządzaniu którego, użył jako autentycznego niemieckiego, podrobionego dowodu osobistego o nr (...), na dane L. W., po czym po przyjęciu gotówki nie wywiązał się z zobowiązania i nie przekazał pokrzywdzonej ww. sprzętu, czym działał na szkodę K. B. (1), czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XV.  lipcu 2022 r. w J., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podając się za L. W., doprowadził O. M., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1200 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do swojej tożsamości i możliwości zakupu telefonu (...) i na tą okoliczność przyjął od syna pokrzywdzonej I. M. tytułem zapłaty na poczet zakupu ww. sprzętu wyżej wskazaną kwotę, po czym po przyjęciu gotówki nie wywiązał się z zobowiązania i nie przekazał pokrzywdzonej ww. sprzętu, czym działał na szkodę O. M. czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XVI.  w lipcu 2022 r. w J., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podając się za L. W., doprowadził I. M., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1800 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do swojej tożsamości i możliwości zakupu telefonu (...) i na tą okoliczność przyjął od pokrzywdzonego tytułem zapłaty na poczet zakupu ww. sprzętu wyżej wskazaną kwotę, po czym po przyjęciu gotówki nie wywiązał się z zobowiązania i nie przekazał pokrzywdzonej ww. sprzętu, czym działał na szkodę I. M., czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XVII.  w okresie od 6 czerwca 2022 r. do 10 czerwca 2022 r. w R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podając się za L. W., doprowadził P. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 10800 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do swojej tożsamości i możliwości zakupu telefonu sprzętu gastronomicznego i 4 rowerów elektrycznych i na tą okoliczność przyjął od pokrzywdzonego tytułem zapłaty na poczet zakupu ww. sprzętu w dniu 6 czerwca 2022 r. kwotę 8300 zł, a następnie tego samego dnia kwotę 2500 zł, które to kwoty zostały przekazane na konto bankowe założone na dane L. W., po czym po przyjęciu gotówki nie wywiązał się z zobowiązania i nie przekazał pokrzywdzonemu ww. sprzętu, czym działał na szkodę P. D., czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XVIII.  w bliżej nieustalonym dniu na przełomie listopada i grudnia 2022 r. we W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podając się za T. H., doprowadził M. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 3000 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do swojej tożsamości i możliwości zakupu telewizora i na tą okoliczność przyjął od pokrzywdzonego tytułem zaliczki na poczet zakupu ww. sprzętu w dniu kwotę 3000 zł, po czym po przyjęciu gotówki nie wywiązał się z zobowiązania i nie przekazał pokrzywdzonemu ww. sprzętu, czym działał na szkodę M. W., czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XIX.  w okresie od 10 grudnia 2022 r. do dnia 19 grudnia 2022 r. ze skutkiem w O., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podając się za detektywa (...), doprowadził A. Ł. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 6600 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do swojej tożsamości, wykonywanego zawodu detektywa i możliwości otrzymania informacji detektywistycznych dot. relacji jej męża z inną kobietą i na tą okoliczność przyjął od pokrzywdzonej tytułem wynagrodzenia w kilku przelewach wyżej wymienioną kwotę po czym po przyjęciu gotówki nie wywiązał się z zobowiązań i nie przekazał pokrzywdzonej obiecanych informacji, czym działał na szkodę A. Ł., czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XX.  w okresie od 6 grudnia 2022 r. do 7 grudnia 2022 r. w S., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podając się za G. T., doprowadził M. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 9800 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do swojej tożsamości i możliwości 6 telefonów (...) za kwotę 6500 zł oraz węgla ekogroszek za kwotę 3300 zł za 3 tony i na tą okoliczność przyjął od pokrzywdzonego tytułem zapłaty na poczet zakupu ww. rzeczy w dniu 6 grudnia 2022 r. kwotę 6500 zł w gotówce , a następnie w dniu 7 grudnia 2022 r. dnia kwotę 3300 zł przelewem w formie BLIK, po czym po przyjęciu gotówki nie wywiązał się z zobowiązania, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXI.  w bliżej nieustalonym okresie czasu lecz nie później niż 29 marca 2017 r. ze skutkiem w W. (Niemcy), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził D. W., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 5000 euro, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do swojej tożsamości i nakłonił pokrzywdzoną do wzięcia umowy pożyczki na kwotę 5265, 31 euro i przekazania mu kwoty 5000 euro, tytułem pożyczki na poczet zaliczki na zakup mieszkania w K., po czym po pobraniu pieniędzy nie zwrócił pokrzywdzonej gotówki, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXII.  w bliżej nieustalonym okresie czasu lecz nie później niż 14 sierpnia 2017 r. ze skutkiem w W. (Niemcy), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził D. W., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 5000 euro, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do swojej tożsamości nakłonił pokrzywdzoną do wzięcia umowy pożyczki na kwotę 7357,78 euro i przekazania mu kwoty 5000 euro, tytułem pożyczki na poczet spłaty zaległości dla niemieckiego urzędu skarbowego, po czym po pobraniu pieniędzy nie zwrócił pokrzywdzonej gotówki, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXIII.  w bliżej nieustalonym okresie czasu, lecz nie później niż w czerwcu 2021 r. w N., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, chcąc by J. M. (1) dokonała czynu zabronionego, nakłonił J. M. (1) do zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w łącznej kwocie nie mniejszej niż 56000 zł, stanowiących dochód prowadzonej Kancelarii Notarialnej prowadzonej przez K. A., po czym przyjął od J. M. (1) skradzione K. A. pieniądze, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXIV.  w dniu 12 października 2019 r. w O., przy zawieraniu z (...) Bank (...) S.A umowy rachunku bankowego nr (...) użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postaci niemieckiego dowodu osobistego o nr (...), na dane L. W.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

XXV.  w dniu 18 marca 2018 r. w W., na terenie Niemiec, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia gotówki w kwocie 496,54 euro, w ten sposób, że użył uprzednio pożyczonej karty bankomatowej wydanej przez (...)Bank (...)i wypłacił pieniądze w bankomacie, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXVI.  w okresie od stycznia 2017 r. do czerwca 2017 r. ze skutkiem w W. (Niemcy), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru doprowadził D. W., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 2183 euro, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do swojej tożsamości i możliwości zakupu sprzętu elektronicznego w postaci telefonów komórkowych i komputerów, po czym po przyjęciu gotówki nie wywiązał się z zobowiązania i nie zwrócił pokrzywdzonej pobranych zaliczek, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXVII.  w marcu 2017 r. ze skutkiem w W. (Niemcy), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził D. W., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1000 euro, w ten sposób, że wprowadził ją w błąd co do swojej tożsamości i możliwości spłaty zobowiązania i pożyczył od niej kwotę 1000 euro na wypożyczenie lawety samochodowej, po czym nie zwrócił pokrzywdzonej pożyczonych pieniędzy, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXVIII.  w okresie od 4 listopada 2022 r. do dnia 16 listopada 2022 r. w B., w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził O. Z. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej w kwocie 4900 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do swojej tożsamości, wykonywanego zawodu i możliwości uzyskania dla swojego męża i syna zaświadczeń o uzyskaniu uprawnień (...), celem zatrudnienia ich w charakterze kierowcy, po czym po przyjęciu gotów nie wywiązał się ze swojego zobowiązania, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu;

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXIX.  w dniu 11 lipca 2022 r. w J., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził I. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1000 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do swojej tożsamości i możliwości spłaty zobowiązania polegającego na pożyczeniu od pokrzywdzonego pieniędzy w kwocie 1000 zł na zakup towaru do restauracji, po czym po przyjęciu gotówki nie spłacił zadłużenia wobec pokrzywdzonego, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXX.  w dniu 21 grudnia 2021 r. we W., przy zawieraniu z A. D. umowy najmu mieszkania przy uL (...) użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postaci niemieckiego dowodu osobistego o nr (...), na dane L. W.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

XXXI.  w dniu 1 grudnia 2021 r. we W., przy zawieraniu z A. K. (1) reprezentującą J. - wypożyczalnia samochodów, umowy najmu pojazdu V. (...) o nr rej (...) użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postaci niemieckiego dowodu osobistego o nr (...), na dane L. W.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

XXXII.  w dniu 1 grudnia 2021 r. w O., przy zawieraniu z A. K. (2), umowy najmu mieszkania w O. przy ul. (...) użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postaci niemieckiego dowodu osobistego o (...), na dane L. W.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

XXXIII.  w okresie od sierpnia 2021 r. do września 2021 r., ze skutkiem w W., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził D. N. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w ten sposób, że podając się za L. W. i osobę mającą zdolności finansowe do spłaty zobowiązania, wypożyczył w prowadzonej przez pokrzywdzonego wypożyczalni (...) zs. w W. pojazd V. (...) o nr rej (...), nie uiszczając zapłaty za wypożyczony sprzęt w kwocie 3000 zł, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXIV.  w bliżej nieustalonym dniu w wakacje 2020 r. w N., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził P. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 20000 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do swojej tożsamości i możliwości zakupu w cenie 40000 zł pojazdu T. (...), po, po czym po przyjęciu gotówki w kwocie 40000 zł nie wywiązał się z zobowiązania i nie dostarczył pojazdu, zwracając pokrzywdzonemu kwotę 20000 zł, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXV.  w bliżej nieustalonym dniu w 2020 r. w G., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził A. B. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 20000 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do swojej tożsamości i wykonywanego zawodu i możliwości zakupu w cenie 20000 zł motocykla po czym po przyjęciu gotówki nie wywiązał się z zobowiązania i nie dostarczył pojazdu, zwracając pokrzywdzonemu kwotę 8000 zł, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXVI.  w dniu 10 sierpnia 2021 r. w N., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził Z. J., do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 20000 zł, w ten sposób, że wprowadził pokrzywdzoną w błąd co do swojej tożsamości i możliwości uzyskania dla niej sprzętu RTV w postaci telewizorów firmy (...), suszarki, rzutnika oraz projektora po czym po przyjęciu od pokrzywdzonej wyżej wymienionej kwoty pieniędzy, nie wywiązał się z zobowiązania i nie zwrócił gotówki, czyniąc sobie z popełniania przestępstw stałe źródło dochodu,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXVII.  w okresie od 10 września 2021 r. do 23 maja 2022 r. w N. i innych miejscach, uporczywie nękał K. P., w ten sposób, że wysyłał jej wielokrotne wiadomości SMS, oraz wielokrotnie próbował nawiązać z nią połączenia telefoniczne, wydzwaniał do jej miejsca pracy, czym powodował u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszał prywatność,

tj. o czyn z art. 190a § 1 k.k.

XXXVIII.  w dniu 28 kwietnia 2022 r. w O. przy zawieraniu z H. W. umowy najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w O., użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postaci polskiego dowodu osobistego o nr (...) , na dane L. W.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

XXXIX.  w dniu 28 kwietnia 2022 r. w O. przy zawieraniu z J. M. (2) umowy najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w O., użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postaci polskiego dowodu osobistego o nr (...), na dane L. W.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

XL.  w dniu 9 lutego 2022 r. w O. przy zawieraniu z K. D. umowy najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w O., użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postaci polskiego dowodu osobistego o nr (...) , na dane L. W.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

XLI.  w dniu 28 listopada 2019 r. W N. przy zawieraniu z J. i K. M., przed notariuszem K. A. aktu notarialnego - umowy przedwstępnej sprzedaży domu w N., użył jako autentycznego podrobionego dokumentu w postaci niemieckiego dowodu osobistego o nr (...), na dane L. W.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Opolu wyrokiem z 28 maja 2024 r., sygn. akt III K 142/23:

1.  uznał J. T. za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach I-VI, VIII-XVIII, XX-XXII, XXVI-XXIX, XXXIII-XXXVI części wstępnej wyroku, tj. przestępstw z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k., z art. 286 §1 k.k. i art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k., z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k., z art. 286 §1 k.k. i art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k., z tą zmianą, iż w zakresie czynu opisanego w pkt. VIII części wstępnej wyroku przyjmuje, że miał on miejsce w okresie od maja 2020 r. do lata 2021 r., w zakresie czynu opisanego w pkt. XIII części wstępnej wyroku przyjmuje, że miał on miejsce w dniu 29 listopada 2022 r., a w zakresie czynu opisanego w pkt. XVIII części wstępnej wyroku przyjmuje, że oskarżony doprowadził M. W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 4000 zł oraz dodatkowo przyjmuje, iż J. T. przypisanych mu wyżej przestępstw dopuścił się w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, to jest w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 §1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. przy zast. art. 91 §1 k.k. i art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności.

2.  uznał J. T. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie VII części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. i art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. i za to na podstawie art. 294 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 kk.. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności.

3.  uznał J. T. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XXIII części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 18 §2 k.k. w zw. z art. 278 §1 k.k. i art. 291 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. i za to na podstawie art. 278 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 19 § 1 k.k. wymierzył mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

4.  uznał J. T. za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach XXIV, XXX-XXXII, XXXVIII-XLI części wstępnej wyroku, tj. przestępstw z art. 270 §1 k.k., przy czym przyjmuje, że zostały one popełnione w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, tj. w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 §1 k.k. i za to na podstawie art. 270 §1 k.k. przy zast. art. 91 §1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

5.  uznał J. T. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XXV części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 278 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k. i za to na podstawie art. 278 §1 k.k. wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

6.  uznał J. T. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie XXXVII części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 190a §1 k.k. i za to na podstawie art. 190a §1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

7.  na podstawie art. 41a §1 k.k. orzekł wobec J. T.:

- zakaz zbliżania się do K. P. na odległość mniejszą niż 10 (dziesięć) metrów oraz

- zakaz kontaktowania się z K. P. osobiście oraz za pośrednictwem środków do porozumiewania się na odległość oba na okres 5 (pięciu) lat.

8.  uniewinnił J. T. od popełnienia czynu opisanego w punkcie XIX części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 65 §1 k.k.

9.  na podstawie art. 91 §2 k.k. i art. 86 §1k.k. połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierzył J. T. karę łączną 7 (siedmiu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

10.  na podstawie art. 46 §1 kk orzekł wobec J. T. obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem:



opisanym w zarzucie I, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego K. O. (1) kwoty 20.050 zł (dwadzieścia tysięcy pięćdziesiąt złotych);



opisanym w zarzucie II, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych A. i K. D. kwoty 19.035 zł (dziewiętnaście tysięcy trzydzieści pięć złotych);



opisanym w zarzucie III, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej A. B. (1) kwoty 5.300 zł (pięć tysięcy trzysta złotych);



opisanym w zarzucie IV, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego T. B. (1) kwoty 3.000 zł (trzy tysiące złotych);



opisanym w zarzucie V, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej A. T. kwoty 120.000 zł (sto dwadzieścia tysięcy złotych);



opisanym w zarzucie VI, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej A. T. kwoty 2.400 zł (dwa tysiące czterysta złotych);



opisanym w zarzucie VII, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej A. U. kwoty 252.000 zł (dwieście pięćdziesiąt dwa tysiące złotych);



opisanym w zarzucie VIII, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. S. kwoty 135.000 zł (sto trzydzieści pięć tysięcy złotych);



opisanym w zarzucie IX, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej M. G. kwoty 4.400 zł (cztery tysiące czterysta złotych);



opisanym w zarzucie X, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej J. K. kwoty 2.800 zł (dwa tysiące osiemset złotych);



opisanym w zarzucie XI, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Ł. W. (2) kwoty 3.000 zł (trzy tysiące złotych);



opisanym w zarzucie XII, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. D. kwoty 7.700zł (siedem tysięcy złotych);



opisanym w zarzucie XIII, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej V. S. kwoty 2.500 zł (dwa tysiące pięćset złotych);



opisanym w zarzucie XIV, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej K. B. (1) kwoty 18.000 zł (osiemnaście tysięcy złotych);



opisanym w zarzucie XV, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej O. M. kwoty 1.200 zł ( tysiąc dwieście złotych);



opisanym w zarzucie XVI, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego I. M. kwoty 1.800 zł (tysiąc osiemset tysięcy złotych);



opisanym w zarzucie XVII, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. D. kwoty 10.800 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych);



opisanym w zarzucie XX, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej M. B. kwoty 9.800 zł (dziewięć tysięcy osiemset złotych);



opisanym w zarzucie XXI, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej D. W. kwoty 21.400 zł (dwadzieścia jeden tysięcy czterysta złotych), co stanowi, zgodnie z kursem na dzień 14 sierpnia 2017 r., równowartość kwoty 5000 Euro,



opisanym w zarzucie XXII, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej D. W. kwoty 21.150 zł (dwadzieścia jeden tysięcy sto pięćdziesiąt złotych), co stanowi, zgodnie z kursem na dzień 29 marca 2017 r., równowartość kwoty 5000 Euro,



opisanym w zarzucie XXVI, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej D. W. kwoty 9.212 zł (dziewięć tysięcy dwieście dwanaście złotych), co stanowi, zgodnie z kursem na dzień 30 czerwca 2017 r., równowartość kwoty 2183 Euro,



opisanym w zarzucie XXVII, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej D. W. kwoty 4.210 zł (cztery tysiące dwieście dziesięć złotych), co stanowi, zgodnie z kursem na dzień 31 marca 2017 r., równowartość kwoty 1000 Euro,



opisanym w zarzucie XXVIII, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej O. Z. (2) kwoty 4.900 zł (cztery tysiące dziewięćset złotych);



opisanym w zarzucie XXIX, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego I. K. kwoty 1.000 zł (tysiąc złotych);



opisanym w zarzucie XXXIII, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego D. N. (1) kwoty 3.000 zł (trzy tysiące złotych);



opisanym w zarzucie XXXIV, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. S. kwoty 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych);



opisanym w zarzucie XXXV, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego A. B. (2) kwoty 12.000 zł (dwanaście tysięcy złotych);



opisanym w zarzucie XXXVI, szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej Z. J. kwoty 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych);

11.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył J. T. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 3 stycznia 2023 r., godz. 14:05 do dnia 28 sierpnia 2023 r.

12.  na podstawie art. 624 §1 k.k. i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił J. T. od ponoszenia kosztów postępowania i opłat, obciążając wydatkami w całości Skarb Państwa.

Apelacje od tego orzeczenia wniósł oskarżony J. T. za pośrednictwem obrońców, którzy zaskarżyli wyrok w całości.

Adw. S. W. zarzucił:

1)  odnośnie pkt 6 zaskarżonego wyroku – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegający na uznaniu przez Sąd I instancji, iż oskarżony J. T. swoim zachowaniem odnośnie K. P. wyczerpał znamiona występku z art. 190a k.k. w sytuacji, kiedy to oskarżony po rozstaniu z K. P. próbował ratować związek, który trwał 3 lat i który zdaniem oskarżonego miał rację przetrwać w przyszłości, mimo zawirowań w stosunku do osoby oskarżonego.

2)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przejawiający się w tym, iż Sąd I instancji w sposób nieprawidłowy ustalił stan faktyczny w oparciu o odczytanie protokołów zeznań świadków K. O. (zarzut I a/o), T. B. (zarzut IV a/o), V. S. (zarzut XIII a/o), K. B. (zarzut XIV a/o), I. K. (XXIX a/o), O. M. (zarzut XV a/o), I. M. (zarzut XV a/o), I. M. (zarzut XVI a/o), D. W. (zarzuty: XXI, XXII, XXVI, XVII a/o), O. Z. (zarzut XXVIII a/o), D. N. (zarzut XXXIII a/o), A. B. (zarzut XXXV a/o), w oparciu o złą podstawę prawną i przy braku uzyskania zgody obrońców oskarżonych i tym samym dokonując ustaleń stanu faktycznego tylko i wyłącznie w oparciu o treść protokołów zeznań w/w świadków nie zaś z zeznań tych świadków bezpośrednio złożonych przed sądem i tym samym pozbawienie oskarżonego J. T. prawa do obrony poprzez uniemożliwienie zadawania pytań świadkom.

3)  obrazę przepisów postępowania karnego, a to art. 424 § 2 k.p.k. poprzez brak przytoczenia w pisemnym uzasadnieniu okoliczności, które sąd miał na względzie przy wymiarze kary jak chodzi o pkt 1-6 oraz pkt 9 wyroku oraz środka karnego w zakresie pkt 7 zaskarżonego wyroku.

4)  obrazę przepisów postępowania karnego a to art. 391 § 1 k.p.k. poprzez odczytanie zeznań świadków K. O., I. K., T. B., V. S., K. B., Z. U., I. K., O. M., I. M., D. W., O. Z., D. N. na rozprawie w dniu 20.03.2024 r. oraz świadków A. B. i A. B. i A. B. na rozprawie w dniu 27.03.2024 r. – poprzez zastosowanie nieprawidłowej podstawy prawnej, bowiem podstawą prawną w zakresie odczytania zeznań wskazanych świadków winien być przepis art. 392 § 1 k.p.k. i uzyskanie w tym zakresie zgody obrońców na odczytanie takich zeznań.

5)  rażącą niewspółmierność orzeczonych kar poprzez wymierzenie oskarżonemu:

- w pkt 1 wyroku kary 5 lat pozbawienia wolności;

- w pkt 2 wyroku kary 3 lat pozbawienia wolności;

- w pkt 3 wyroku kary 7 miesięcy pozbawienia wolności;

- w pkt 4 wyroku kary 1 roku pozbawienia wolności;

- w pkt 5 wyroku kary 5 miesięcy pozbawienia wolności;

- w pkt 6 wyroku kary 1 roku pozbawienia wolności;

- w pkt 9 wyroku kary łącznej 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Podnosząc powyższe zarzuty apelujący wniósł o :

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

ewentualnie:

- zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 6 wyroku i uniewinnienie oskarżonego od stawianego mu zarzutu;

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w pkt 7 zaskarżonego wyroku;

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności.

Adw. M. A. zarzucił:

a)  w zakresie czynu opisanego w pkt XXXVII części wstępnej wyroku:

I.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i przyjęcie, że :

- oskarżony nachodził K. P. w jej domu grożąc, że jeżeli go nie wpuści, to będzie niepokoił sąsiadów, podczas gdy sama pokrzywdzona podczas składania zeznań na rozprawie w dniu 26 lutego 2024 r. wskazała, że oskarżony jej nie nachodził zatem po dokonaniu prawidłowej oceny zeznań pokrzywdzonej Sąd I instancji nie mógł ustalić, że oskarżony dokonywał tego typu działania;

- oskarżony śledził K. P., podczas gdy Sąd I instancji oparł te ustalenie na zeznaniach m.in. F. P. z dnia 27 marca 2024 r., podczas gdy z w/w zeznań wynika, że informacje na temat śledzenia pokrzywdzonej przez oskarżonego posiada ona jedynie od swojej córki, a sama nigdy nie była świadkiem takich działań oskarżonego zatem po dokonaniu prawidłowej oceny tego dowodu Sąd I instancji nie mógł przypisać przymiotu wiarygodności zeznaniom świadka w tym zakresie;

- oskarżony nękał pokrzywdzoną telefonami oraz licznymi wiadomościami wysyłanymi za pośrednictwem komunikatorów i e-maili, podczas gdy zgodnie z wyjaśnieniami oskarżonego złożonymi na rozprawie w dniu 26 lutego 2024 r. wynika, że oskarżony chciał nawiązać z pokrzywdzoną kontakt jedynie w celu rozliczenia się z nią finansowo i mówienia dogodnego terminy na odbiór jego rzeczy, a fakt ten potwierdziła m.in. F. P. na rozprawie w dniu 27 marca 2024 r. zeznając, że córka sama nawiązywała kontakt z oskarżonym, żeby poinformować go, że jego rzeczy znajdują się w garażu i wyznaczyła mu termin na ich odbiór, a także sama pokrzywdzona na rozprawie w dniu 26 lutego 2024 r. zeznając, że wywiozła rzeczy do garażu swojej mamy i przekazała informację o tym oskarżonemu;

- pokrzywdzona K. P. z powodu rzekomego nękania oskarżonego odczuwała niepokój wychodząc z domu, miała poważne problemy z koncentracją, stany lękowe, nie radziła sobie ze stresem, schudła 14 kg i rozpoczęła terapię, podczas gdy sama pokrzywdzona jako źródło w/w problemów na rozprawie w dniu 26 lutego 2024 r. wskazała, iż pogorszenie się jej stanu zdrowia psychicznego spowodowane było tym, że „oskarżony okłamywał mnie przez 2,5 roku, że pod jednym dachem żyłam z przestępcą, że okłamywał mnie i rodzinę. Wszystkich sobie urobił, wszyscy go uwielbiali, urobił też moich znajomych. Wykorzystywał moich znajomych, zawsze był miły, sympatyczny”, a także F. P. zeznając przed sądem w dniu 27 marca 2024 r. wskazała, że zły stan psychiczny jej córki wynika z tego, że oskarżony oszukał ją co do swojego życia, tożsamości i że u fundamentów takiego stanu pokrzywdzonej leżało odkrycie czym naprawdę zajmował się jej były partner, zatem po prawidłowej ocenie materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie zasadne jest przyjęcie, że pogorszenie się zdrowia pokrzywdzonej w sferze psychicznej jest efektem poznania przez nią prawdy dot. życia oskarżonego, a także dowiedzenie się przez nią o przestępstwach popełnionych przez niego.

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za postawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia, a polegający na błędnym przyjęciu, że :

- oskarżony J. T. jest winny zarzucanego mu czynu i w konsekwencji jego skazania za przestępstwo spenalizowane w art. 190a k.k., podczas gdy zarówno z zeznań samej pokrzywdzonej jak i jej matki F. P. jednoznacznie wynika, iż po zakończonym związku z oskarżonym do mieszkania pokrzywdzonej jak i jej matki przyszło dwóch mężczyzn wskazanych wprost z imienia i nazwiska jako S. G. (1) i S. R. i jak wskazywała sama pokrzywdzona cyt. „były to osoby związane ze światem przestępczym, byli wytatuowani, ich widok mnie przeraził. Rozmowa odbyła się na klatce schodowej. Jak mi to powiedzieli, ledwie o własnych siłach wróciłam do domu. Oni opowiadali mi różne historie, mówili, że dali mu pieniądze tylko dlatego, że mnie znali. Tym samym to nie zachowanie oskarżonego, ale między innymi te zdarzenia spowodowały u K. P. poczucie zagrożenia;

- oskarżony J. T. jest winny zarzucanego mu czynu i w konsekwencji jego skazania za przestępstwo spenalizowane w art. 190a § 1 k.k., podczas gdy z zeznań samej pokrzywdzonej K. P. jednoznacznie wynika, iż cyt. „… Następnie 1 listopada doszło do wydarzenia, które zapisało się w moim życiu jako traumatyczne zdarzanie. Schodząc 1 listopad na podwórko z psem, zauważyłam na kamienicy duży napis: „K. P. z fagasem oddajcie ludziom pieniądze”. Te same napisy pojawiły się w różnych częściach miast, w tym częściowo na budynku Ośrodka (...) w N., który był po remoncie. Na muralu, który zrobiłam z projektu unijnego. Na kamieniach, na płocie przy cmentarzu prywatnym przyl. (...). Zadzwoniłam wtedy do L. W., wysłałam mu zdjęcie, powiedziałam że ma to naprawić, On powiedział, że to G. i R. i że będzie się z nimi kontaktował. Przekazałam mu informację, że jadę na policję złożył zawiadomienie, co też uczyniłam” Tym samym po raz kolejny wskazać należy, iż to nie zachowanie oskarżonego wytworzyło u pokrzywdzonej K. P. poczucie zagrożenia oraz naruszenie jej prywatności;

b) w zakresie czynów opisanych w pkt I-VI, VII-XVIII, XX-XXII, XXVI-XXIX, XXXIII-XXXVI, VII, XXIII, XXIV, XXX-XXXII, XXXVIII-XLI, XXV, VII części wstępnej wyroku:

III. rażącą niewspółmierność kary wyrażającą się w nieprawidłowym zastosowaniu zasad i dyrektyw sądowego wymiaru kary i niewymierzenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w dolnym jej wymiarze, a także nieuwzględnienie w dostatecznym stopniu okoliczności łagodzących ustalonych przez Sąd, przez przecenienie znaczenia ustalonych w sprawie okoliczności obciążających, zaś niedocenienie wymowy i znaczenia okoliczności łagodzących, a w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności w wysokości 7 lat i 6 miesięcy bez należytego uwzględnienia, że oskarżony przyznał się do winy, wykazał szczerą skruchę, nie utrudniał przebiegu zarówno postępowania przygotowawczego jak i jurysdykcyjnego, złożył wyczerpujące wyjaśnienia, posiada wzorową ocenę swojego zachowania z Zakładu Karnego, w którym przebywa, a także ma świadomość obowiązku naprawienia szkody i będzie czynił wszystko co możliwe by uczynić to jak najszybciej – w związku z czym nie sposób przyjąć, iż kara łagodniejszego wymiaru nie osiągnęłaby celu o charakterze prewencyjnym.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelujący wniósł o:

a)  w zakresie czynu opisanego w pkt XXXVII części wstępnej wyroku:

- zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 6 części dyspozytywnej wyroku poprzez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku;

- zasądzenie na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów procesu, w tym wydatków na obrońcę według norm prawem przepisanych;

b) w zakresie czynów opisanych w pkt I-VI, VII-XVIII, XX-XXII, XXVI-XXIX, XXXI-XXXVI, VI, XXI, XXIV, XXX-XXXII, XXXVIII-XLI, XXV, XXXVII części wstępnej wyroku;

- zmianę zaskarżonego wyroku tj. w pkt. 1, 2, 3, 4, 5 i 9 części dyspozytywnej wyroku i rozłączenie kary łącznej oraz odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez wymierzenie wobec oskarżonego kar jednostkowych za czyny opisane w pkt I-VI, VIII-XVIII, XX-XXII, XXVI-XXIX, XXXIII-XXXVI, VII, XXIII, XXIV, XXX-XXXI , XXXVIII—XLI XXV, XXXVII części wstępnej wyroku w niższym wymiarze i o wymierzenie kary łącznej w niższym wymiarze w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonego J. T. są częściowo zasadne, a to w zakresie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych co do czasu popełnienia przestępstwa z art. 190a § 1 k.k.

1. Zarzut obrazy art. 424 § 1 k.p.k. zamieszczony w apelacji adw. S. W. jest niezasadny.

Sąd Apelacyjny wielokrotnie wskazywał, że skoro dla skuteczności zarzutu obrazy przepisu postępowania ustawa (art. 437 pkt 2 k.p.k.) wymaga wykazania możliwego wpływu naruszenia na treść zaskarżonego wyroku, to zważywszy na odrębność wyroku i uzasadnienia wady sporządzonych później pisemnych motywów, nie mogą logicznie rzecz biorąc mieć wpływu na treść wydanego wcześniej wyroku. Mogą wskazywać na błędy w rozumowaniu, ocenach prowadzące do wadliwości zaskarżonego orzeczenia, ale same w sobie ich nie dowodzą.

Sąd Okręgowy na dwóch ostatnich stronach uzasadnienia wskazał okoliczności, które miał na względzie wymierzając oskarżonemu J. T. kary za przestępstwa i ich ciągi, karę łączną i środek karny. Kwestie te zostaną bliżej omówione niżej przy ocenie zarzutów rażącej niewspółmierności kary.

2. Zarzut obrazy art. 391 § 1 k.p.k. jest niezasadny.

Obrońca adw. S. W. upatruje naruszenia wymienionego przepisu w orzeczeniu przez Sąd Okręgowy na rozprawie 20 i 27 marca 2024r. (k. 3417, 3440) o odczytaniu zeznań pokrzywdzonych: K. O. (1) (k. 3-5, 453-455), D. W. (k. 1983-1985, 2562-2563), D. N. (1) (k. 2385-2386), A. B. (4) (k.2531), A. B. (2) (k. 2528), T. B. (1) (k. 335-336), K. B. (1) (k. 1678-1681, 1686-1687, 1957-1958), Z. U. (2) (k. 1788-1789, 1969-1970, 3030-3031), O. M. (k. 1714-1715), I. M. (k. 1720-1721, 1974-1975), V. S. (k. 1631, 1661-1663), O. Z. (1) (k. 2172-2173, 2206), I. K. (2) (k. 195-197), I. K. (k. 1708-1709, 1663-1664), którzy nie stawili się na rozprawę.

Prokurator na rozprawie zmodyfikował (k. 3407, 3440) wniosek zawarty w akcie oskarżenia i wniósł o zaniechanie wzywania tych świadków na rozprawę i odczytanie ich zeznań (art. 333 § 2 k.p.k.). Nie jest kwestionowana (i nie budzi wątpliwości) możliwość zmiany na rozprawie przez prokuratora pierwotnego, zamieszczonego w akcie oskarżenia, wniosku o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków i wniesienie o odczytanie ich zeznań z postępowania przygotowawczego (przeprowadzenie dowodu z protokołów ich przesłuchania) np. w sytuacji gdy nie stawili się na rozprawę.

Ani oskarżony, ani jego obrońca, obecni na rozprawie, nie sprzeciwili się stanowisku prokuratora, nie żądali przesłuchania na rozprawie pokrzywdzonych, którzy nie stawili się, nie domagali się umożliwienia stawiania pytań tym świadkom (k. 3407, 3440).

Sąd Okręgowy, który nie był związany stanowiskiem prokuratora, nie popełnił błędu orzekając na podstawie art. 391 § 1 k.p.k. o wprowadzeniu do procesu protokołów przesłuchania tych pokrzywdzonych sporządzonych w śledztwie (o prawidłowości przyjętej podstawy prawnej por. D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, art. 391, na marginesie można wskazać, że warunki z art. 392 § 1 k.p.k. również był spełnione). Zważywszy na stanowisko J. T., który tak w postępowaniu przygotowawczym jak i przed sądem przyznał się do dokonania zarzucanych mu oszustw, nie kwestionował relacji pokrzywdzonych (k. 2147-2149, 2999-3000, 3316-3318, 3333), to Sąd I instancji bez popadania w dowolność mógł uznać, że relacje pokrzywdzonych, którzy nie stawili się na rozprawę nie są na tyle doniosłe by niezbędne było ich przesłuchanie na rozprawie (D. W. nadto przebywała za granicą) i orzec o odczytaniu ich zeznań.

Takie postąpienie nie naruszało prawa oskarżonego do obrony ponieważ świadkowie o których mowa relacjonowali okoliczności, którym oskarżony nie zaprzeczał, lecz przyznawał, ani on ani jego obrońca nie sprzeciwiali się wnioskowi prokuratora o odczytanie zeznań świadków, którzy nie stawili się na rozprawę, nie domagali się przesłuchania ich na rozprawie, czy umożliwienia zadawania im pytań. Twierdzenie obrońcy, że nieprzesłuchani na rozprawie pokrzywdzeni mogliby złożyć odmienne od wcześniejszych zeznania, którym zresztą J. T. nie przeczył, jest dowolne ponieważ apelujący w żadnym stopniu nie uprawdopodobnił, że tak w istocie mogłoby być.

3. Z zarzutem obrazy art. 391 § 1 k.p.k. łączy się zawarty w apelacji adw. S. W. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie przypisania oskarżonemu oszustw na podstawie wskazanych wyżej zeznań świadków, którzy nie zostali przesłuchani przed Sądem, lecz protokoły ich zeznań ze śledztwa zostały ujawnione w sposób opisany w punkcie 1. Obrońca nie wskazuje więc na czym konkretnie polega wadliwość określenia podstawy faktycznej co do czynów opisanych w punktach I, IV, XIII - XVI, XXI, XXII, XXVI-XXIX, XXXIII, XXXV części wstępnej zaskarżonego wyroku: jakie istotne ujawnione na rozprawie okoliczności Sąd Okręgowy pominął, jakie okoliczności ustalił mimo braku podstawy dowodowej.

Sposób określenia podstaw odwoławczych w Kodeksie postępowania karnego świadczy o potrzebie precyzyjnego zidentyfikowania ich w środku odwoławczym i oddzielenia powodów uchybień od ich następstw (por. art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.). Trzeba wskazać, że błędne ustalenia faktyczne mogą być konsekwencją wadliwych wniosków wywiedzionych z właściwie ocenionych dowodów lub pominięcia wynikających z tych dowodów okoliczności. Nie jest wewnętrznie spójne zarzucanie jednocześnie obrazy przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych, czy obrazy prawa materialnego co do tego samego rozstrzygnięcia. Natomiast podniesienie w apelacji następstw zarzucanych pierwotnych uchybień w postaci wadliwości podstawy faktycznej, obrazy prawa materialnego, rażącej niewspółmierności kary trzeba odczytywać jako próbę wykazania, w czym wyraża się możliwy wpływ zarzucanego uchybienia na treść wyroku jak tego wymaga art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k.

Jeśli więc obrońca w ramach tego zarzutu wskazuje, że błąd w ustaleniach faktycznych polegał na czynieniu ustaleń na podstawie odczytanych na rozprawie z obrazą art. 391 § 1 k.p.k. i naruszeniem prawa do obrony (art. 6 k.p.k.) zeznań nie przesłuchanych na tym forum pokrzywdzonych, to przecież nie chodzi o twierdzenie o innej, osobnej przyczynie odwoławczej – błędzie w ustaleniach faktycznych, lecz o realizację powinności wskazania w czym wyraża się możliwy wpływ obrazy przepisów postępowania na treść zaskarżonego wyroku.

Jak wskazano w punkcie 1. Sąd I instancji nie naruszył art. 391 § 1 k.p.k. i art. 6 k.p.k. orzekając o włączeniu do podstawy dowodowej złożonych w postępowaniu przygotowawczym zeznań: K. O. (1) (k. 3-5, 453-455), D. W. (k. 1983-1985, 2562-2563), D. N. (1) (k. 2385-2386), A. B. (4) (k.2531), A. B. (2) (k. 2528), T. B. (1) (k. 335-336), K. B. (1) (k. 1678-1681, 1686-1687, 1957-1958), Z. U. (2) (k. 1788-1789, 1969-1970, 3030-3031), O. M. (k. 1714-1715), I. M. (k. 1720-1721, 1974-1975), V. S. (k. 1631, 1661-1663), O. Z. (1) (k. 2172-2173, 2206), I. K. (2) (k. 195-197) i I. K. (k. 1708-1709, 1663-1664). Mógł więc (art. 410 k.p.k.) w oparciu o nie i wyjaśnienia oskarżonego czynić ustalenia o popełnieniu przez J. T. oszustw przypisanych mu w punkcie I zaskarżonego wyroku. Lektura tych relacji przekonuje o trafności ustaleń o wypełnieniu przez oskarżonego znamion oszustw na szkodę wymienionych pokrzywdzonych.

4. Obrońca oskarżonego, adw. M. A., zarzuca obrazę art. 7 k.p.k., ale zasadniczo chodzi o błąd w ustaleniach faktycznych – wyprowadzenie z dowodów: zeznań pokrzywdzonej, jej matki i M. K. dowolnych wniosków o tym, że oskarżony nachodził, śledził, nękał K. P. i że z tego powodu odczuwała lęk, niepokój, korzystała z terapii psychologicznej.

Zatem tylko na marginesie należy wskazać, że przekonanie sądu I instancji o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów korzysta z ochrony art. 7 k.p.k. i uchyla się od ingerencji sądu odwoławczego, gdy jest poprzedzone ujawnieniem na rozprawie głównej całokształtu istotnych okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w sposób podyktowany powinnością dociekania prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) i jest wyrazem rozważenia (art. 7 k.p.k.), zgodnie z regułami poprawnego rozumowania, doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy, wszystkich ważkich okoliczności (art. 4 k.p.k.) przemawiających na korzyść i niekorzyść oskarżonego (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z 16.12.1974r., Rw 618/74, OSNKW 1975, z. 3-4, poz. 47).

Tak jest w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy trafnie i przekonująco wskazał powody dla których uznał relację pokrzywdzonej K. P. (k. 3322-3332) za wiarygodną, wykazując jej zbieżność z zeznaniami F. P. (k. 3425-3429), M. K. (k. 2857, 3430-3432), K. W. (k. 3432-3434) – osoby obcej, która obserwowała niepokojące, natarczywe, agresywne zachowanie oskarżonego wobec pokrzywdzonej, protokołem oględzin telefonu oskarżonego (k. 2388-2407), wydrukiem korespondencji między pokrzywdzoną a oskarżonym prowadzonej za pośrednictwem komunikatora (k. 2683-2686, 2690, 2713-2768, 2772, 2783-2827, 2883-2886) wskazujące na liczne, ciągłe, uporczywe próby nawiązania kontaktu z pokrzywdzoną, ponawiane pod rozmaitymi pretekstami, szantażem emocjonalnym, mimo wielokrotnych próśb, wezwań o ich zaprzestanie.

Przechodząc do poszczególnych zarzutów trzeba wskazać, że Sąd Okręgowy nie popełnił błędu uznając, że J. T. nachodził pokrzywdzoną w domu. „Nachodzić” to „pojawić się niespodziewanie, odwiedzić kogoś wbrew jego życzeniu” (Słownik języka polskiego pod red. M. Szymczaka, wyd. ósme, t. II, str. 263). Jeśli więc K. P. mówi (k. 3226), że oskarżony wydzwaniał domofonem domagając się wpuszczenia do mieszkania, co wymusił grożąc, że wyłamie drzwi piwnicy i będzie dzwonił do sąsiadów, a po wpuszczeniu wypowiadał pretensje że pokrzywdzona nie chce z nim być, twierdził, że zostaje, zaś po zapowiedzi wezwania policji próbował wyrwać jej telefon i w końcu wyszedł, to takie zachowanie nie jest niczym innym jak nieoczekiwanym przyjściem do domu pokrzywdzonej, która sobie tego nie życzyła.

Matka pokrzywdzonej F. P. istotnie zeznała (k. 3428), że o śledzeniu córki przez oskarżonego wie od niej. To, że świadek sytuacji takich nie widziała, lecz o nich słyszała od K. P. nie świadczy o nieprawdziwości tego fragmentu relacji, ani o błędności takiego ustalenia. Pokrzywdzona opisuje sytuacje kiedy sąsiadka informowała ją, że oskarżony fotografował jej ogródek i zaglądał do jej sypialni, inny sąsiad powiedział, jej, że mężczyzna w aucie obserwuje jej mieszkanie, potem ten sam samochód widziała wychodząc od matki, a sekretarka rozpoznała w nim J. T. (k. 3328,3329). K. P. podaje, że oskarżony pojawiał się w miejscach gdzie się udawała: w sklepie we W., O., w restauracji w L., co opisuje K. W. (k. 3432-3434) z którym się wtedy spotkała. Przekonanie pokrzywdzonej, że jest śledzona przez oskarżonego o czym mówiła matce, zostało więc potwierdzone przez inne osoby. Poczynienie takiego ustalenia przez Sąd Okręgowy nie jest dowolne, lecz ma oparcie w cyt. zebranych dowodach.

Ustalenie Sądu Okręgowego, że J. T. nękał pokrzywdzoną telefonami oraz licznymi wiadomościami wysyłanymi za pośrednictwem komunikatorów i maili jest oczywiście trafne. Obrońca podnosi, że oskarżony temu zaprzeczył i wyjaśnił, że próby kontaktu związane z były z chęcią rozliczenia się z K. P. i odebrania rzeczy, jakie zostały w jej miejscu zamieszkania po wyprowadzce (k. 3316). Apelujący pomija, że Sąd I instancji nie dał wiary tym twierdzeniom J. T., ponieważ były sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej, jej matki, K. W., M. K. oraz treścią wiadomości przesyłanych przez oskarżonego do pokrzywdzonej.

K. P. zeznaje, że na początku listopada 2021 r. spakowała pozostałe w jej mieszkaniu rzeczy oskarżonego i przeniosła jej do garażu matki o czym go poinformowała (k. 3327,3331). Tę bezsporną okoliczność potwierdza F. P. (k. 3427). J. T. wiedział gdzie mieszka matka pokrzywdzonej, znał też numer jej telefonu, co wynika z zeznań obu kobiet. Mógł więc bez żadnych trudności w dogodnym terminie w przeciągu kilku miesięcy zabrać należące do niego przedmioty jeśli tylko taka była jego realna intencja. Co charakterystyczne J. T. wielokrotnie telefonował do F. P., ale nie w sprawie odebrania rzeczy, lecz chcąc uzyskać numer telefonu do K. P., gdy go zmieniła, lub zgłaszając pretensje i żale, że pokrzywdzona go porzuciła, gdy „pierwszy raz w życiu powinęła mu się noga”, choć on darzy ją uczuciem (k. 3426, 3427). Przez szereg miesięcy oskarżony nie potrafił wskazać żadnego terminu kiedy chce odebrać przedmioty pozostawione w mieszkaniu K. P., a podczas najścia na mieszkanie pokrzywdzonej w październiku 2021 r. nie zabrał swoich rzeczy, lecz domagał się by pokrzywdzona utrzymywała z nim bliską relację, twierdził, że zostaje w mieszkaniu i dopiero pod wpływem zapowiedzi wezwania policji opuścił je. Oczywiście naiwne, nielogiczne a przez to niewiarygodne jest twierdzenie, że oskarżony przez kilka miesięcy, wielokrotnie, o różnych porach dnia i nocy, telefonował do pokrzywdzonej, wysyłał jej wiadomości tylko dlatego, że chciał odzyskać pozostawione przedmioty i rozliczyć się, w sytuacji gdy ona, co wynika nie tylko z jej zeznań i relacji jej matki, ale i dowodów obiektywnych - treści wiadomości, które przesyłała oskarżonemu, chciała rozliczyć się z J. T. i wydać mu jego rzeczy. Prosiła tylko o podanie dogodnego dla niego terminu, czego on nie potrafił zrobić od 14 września 2021 r. do końca maja 2022 r.

Odwoływanie się do chęci odzyskania rzeczy, rozliczenia się było w takiej sytuacji tylko pretekstem do prób nawiązania kontaktu z pokrzywdzoną, przekonania jej do zmiany decyzji o rozstaniu i zgodzie na utrzymywanie bliskiej relacji z oskarżonym.

Tego dotyczyły wielokrotne telefony do pokrzywdzonej o różnych porach dnia i nocy, jej najbliższych (matki, brata), ponawiane nawet gdy pod ich wpływem zmieniła numer telefonu i wykonywane przez J. T. z innych, nie znanych pokrzywdzonej numerów. Tego dotyczyły wiadomości tekstowe przesyłane przez oskarżonego za pomocą komunikatorów internetowych. Zeznaje o tym K. P. (k. 3322-3332), jej matka (k. 3425-3429), M. K. (k. 3430-3432, 2857) pracująca z pokrzywdzoną w ośrodku kultury w N., która odbierała telefony od J. T. chcącego rozmawiać z K. P.. Świadek widziała (k. 3432) skutki tego działania oskarżonego - złą kondycję psychiczną pokrzywdzonej i słyszała jej tłumaczenia, że oskarżony chciał kontynuacji związku z nią, na co ona się nie godziła. Ujawnione podczas oględzin telefonu J. T. wiadomości i zbieżne z nimi wydruki korespondencji z oskarżonym dostarczone przez pokrzywdzoną jasno przekonują, że J. T. chciał nawiązania z nią kontaktu, kontynuacji wcześniejszej relacji. Stąd pisał o konieczności pilnej rozmowy, rozwiązania problemu zablokowanego telefonu, sięgał po techniki manipulacyjne i oddziaływania emocjonalne odwołując się do swego stanu zdrowia, zgłaszając pretensje, że pokrzywdzona nie złożyła mu życzeń urodzinowych, wyrażając zamiar skontaktowania się z córką K. P., czy obecności na lokalnym festynie organizowanym przez pokrzywdzoną, wyjaśnienia w urzędzie kwestii kradzieży pieniędzy ze zbiórki charytatywnej.

Jednocześnie K. P. wielokrotnie, co wynika z jej zeznań (k. 3327) i pominiętej przez apelujących treści wiadomości przesyłanych J. T. (np. wiadomość z 18.10.2021 r., 27.10.2021 r., 11.11.2021 r., k. 2716, 2723, 2729-2730, 2764, 2766, 2768), prosiła oskarżonego by zaprzestał prób nawiązania kontaktu z nią, by dał jej spokój, pozwolił jej żyć, zapowiadała, że zawiadomi policję, informowała o skutkach jakie wywołuje takie działanie oskarżonego: że czuje się zastraszona, nękana, niszczona, znajduje się na skraju wyczerpania psychicznego, że może dojść do tragedii. Oskarżony nie zważał na te prośby, zmiany numerów telefonów przez pokrzywdzoną, ignorował informacje o negatywnych skutkach jakie jego działania wywołują u pokrzywdzonej i nadal telefonował do niej, jej miejsca pracy, najbliższych domagając się udostępnienia kontaktu z K. P., śledził ją, wysyłał wiadomości tekstowe i emotikony, domagał się spotkania, by pokrzywdzona mu wybaczyła, zgodziła się na kontynuowanie wcześniejszych bliskich relacji.

K. P. istotnie zeznaje (k. 3330), że w tamtym czasie pojawiły się u niej problemy z koncentracją, ze snem, schudła, miała koszmary, stany lękowe, była wycieńczona psychicznie, podjęła terapię, co jej zdaniem miało związek z tym, że ona i jej rodzina była okłamywana przez J. T., że żyła z przestępcą, który „wszystkich sobie urobił”, wykorzystywał jej znajomych. F. P. ocenia (k. 3327), że stan córki, jej znerwicowanie problemy ze snem, koszmary senne, jest przede wszystkim rezultatem tego, że została oszukana przez J. T., który nie był tym za kogo się podawał, lecz oszustem.

Z relacji pokrzywdzonej znanej i szanowanej w społeczności lokalnej, jej matki, M. K. wynika, że silnie przeżyła sytuację, gdy okazało się, że jej partnerem z którym czuła się związana emocjonalnie była nie kulturalna, budząca zaufanie osoba wykonująca cieszący się prestiżem zawód, lecz oszust, dopuszczający się przestępstw m.in. na szkodę osób, które znała.

Sytuacja ta miała wpływ na kondycję psychiczną K. P.. Apelujący pomija jednak dalszą relację tego świadka, gdy mówi (k. 3330), o nadal utrzymującym się strachu przed oskarżonym, poczuciu osaczenia przez niego, obawie przed kontaktem z nim, tym, że zrobi krzywdę jej i jej najbliższym. Podobne okoliczności wynikają z przywołanych już wyżej wiadomości jakie przesyłała pokrzywdzona oskarżonemu w okresie objętym zarzutem. Pisze tam o nękaniu, poczuciu osaczenia, zastraszenia, niszczenia działaniem oskarżonego, swojej złej kondycji psychicznej („jestem na skraju wyczerpania psychicznego” – k. 2764), i w tym kontekście, że jego zachowanie może doprowadzić do tragedii (tamże), że przez niego żyje w stresie, nie sypia, boi się każdego dnia o siebie i rodzinę (wiadomość z 11.11.2021 r.).

K. W. opisuje spotkanie z oskarżonym w restauracji w L. (k.3432-3434). Wówczas J. T. w ocenie świadka zachowywał się agresywnie, natarczywie, obsesyjnie i oddalił się dopiero gdy pokrzywdzona odpowiedziała twierdząco na pytanie K. W. o wezwanie policji. Po odejściu oskarżonego K. P. rozpłakała się, była roztrzęsiona skarżyła się na „głuche” telefony, mówiła, że jest śledzona. Taka reakcja pokrzywdzonej była więc konsekwencją opisanego zachowania J. T., a nie dowiedzenia się czym się on trudni.

Widać więc z przywołanych dowodów, że omawiany tu stan pokrzywdzonej wynikał nie tylko z ujawnienia faktycznego sposobu życia i zdobywania środków finansowych przez J. T., ale także z jego zachowań polegających na ciągłym telefonowaniu, wysyłaniu wiadomości, śledzeniu, nagabywaniu, nachodzeniu pokrzywdzonej.

Adw. M. A. podnosi, że poczucie zagrożenia u pokrzywdzonej i naruszenie jej prywatności wywołały nie zachowania J. T., lecz wizyta osób związanych ze światem przestępczym, które poinformowały ją, że oskarżony przyjął od nich pieniądze na zakup sprzętu AGD i nie rozliczył się, oraz napisy wzywające ją i oskarżonego do oddania pieniędzy, które pojawiły się w N.. Spotkanie z wymienionymi mężczyznami było dla K. P. silnym przeżyciem (k. 3325), a napisy umieszczone w miejscach publicznych świadek opisuje jako traumatyczne zdarzenie.

Napisy o wskazanej przez pokrzywdzoną treści godziły w jej prawo do prywatności ponieważ naruszały jej dobre imię, reputację, honor i nie były umieszczane przez oskarżonego. Nie wynika stąd, że zachowania J. T. nie godziły istotnie w prawo K. P. do prywatności, skoro polegały m.in. na śledzeniu jej, czy fotografowaniu, co ingerowało w życie prywatne pokrzywdzonej.

Podobnie jest w wypadku kontaktu i rozmowy z S. G. (2) i S. R.. To, że wywołały one przerażenie K. P. nie przeczy ustaleniu Sądu I instancji, że działania J. T. o których tu mowa powodowały u pokrzywdzonej poczucie zagrożenia o czym ona, jak wskazano wyżej, wprost zeznaje (k. 3330) i o czym pisała oskarżonemu w powołanych także już wyżej wiadomościach, co uzasadnia rezygnację z ponownego ich przywoływania w tym miejscu. Wypowiadane przez pokrzywdzoną obawy słyszała M. K. (k. 3432) i F. P. (k. 3427). Trafne jest więc ustalenie Sądu Okręgowego, że źródłem poczucia braku bezpieczeństwa, zagrożenia eskalacją zachowań J. T. było jego zachowanie.

Jeśli K. P. miała świadomość, że oskarżony ją śledzi, fotografuje, pojawia się w miejscach gdzie przebywa (lekarz, sklep, restauracja), zagląda do jej sypialni, wielokrotnie do niej telefonuje, wysyła wiadomości, nie reaguje na prośby, wezwania do zaniechania nękania, zapowiedzi zawiadomienia policji, w krótkim czasie uzyskuje dane jej numerów telefonów mimo ich zmieniania, to Sąd Okręgowy słusznie doszedł do przekonania, że każdy przeciętny człowiek o podobnych do pokrzywdzonej cechach osobowości, psychiki, intelektu i umysłowości w podobnych warunkach także odczuwałby takie zagrożenie.

Adw. S. W. podnosi, że intencje oskarżonego nie były złe, nie chciał wywołać u pokrzywdzonej poczucia zagrożenia, lecz ratować ich związek.

Trzeba przypomnieć, że K. P. przez kilka miesięcy po zerwaniu relacji z oskarżonym wielokrotnie, konsekwentnie i stanowczo mówiła mu i pisała, że nie chce kontynuacji związku, nie chce by J. T. się z nią kontaktował, nie chce z nim rozmawiać, spotkać się z nim, zmieniała numery telefonów, blokowała numery z których dzwonił.

Oskarżony, który jest osobą dojrzałą, rozsądną i racjonalną, otrzymał wiele jasnych i jednoznacznych komunikatów, że pokrzywdzona chce definitywnie zakończyć ich związek i nie chce utrzymywać z nim żadnych relacji. Mimo to J. T. nadal do niej dzwonił, pisał wiadomości, śledził, nachodził, nagabywał domagając się kontynuowania łączącej ich wcześniej relacji.

Do znamion występku z art. 190a § 1 k.k. nie należy motyw działania osoby nękającej ofiarę. Nie musi on być naganny (np. nienawiść, zemsta, chęć dokuczenia), sprawca może kierować się również miłością, chęcią okazania podziwu, czci (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2.12.2020 r., III KK 266/20, OSNKW 2021 r., z. 1, poz. 3 i cyt. tam orzecznictwo oraz poglądy doktryny). Dlatego dla wypełnienia znamion występku stalkingu nie ma znaczenia, że oskarżony uporczywie nękał pokrzywdzoną chcąc kontynuowania bliskiej relacji z nią.

Jak była już o tym mowa wyżej K. P. informowała J. T., że śledzenie jej, nachodzenie, nagabywanie, wielokrotne telefonowanie, wysyłanie wiadomości wywołuje u niej poczucie zagrożenia, obawy, zastraszenia, istotnie pogarsza jej kondycję psychiczną. Jeśli więc wiedząc o tym oskarżony kontynuował takie działania, to wniosek Sądu Okręgowego o umyślności w formie zamiaru bezpośredniego nie budzi wątpliwości podobnie jak realizacja znamion z art. 190 § 1a k.k.

W związku z zarzutami błędu w ustaleniach faktycznych, Sąd Apelacyjny uznał za konieczne dokonanie korekty czasu popełnienia występku stalkingu. Pokrzywdzona zeznaje (k. 3325), że 10 września 2021 r. zerwała znajomość z oskarżonym i poleciła mu by się wyprowadził, co nastąpiło po trzech dniach i po tym (a więc od 14 września 2021 r.) J. T. zaczął ją nękać w sposób opisany wyżej, co trwało do końca grudnia 2021 r., a następnie od 30 kwietnia 2022 r. oskarżony ponowił te działania (k. 3327).

Skoro tak to należało uznać, że J. T. dopuścił się przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. od 14 września 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. i od 30 kwietnia 2022 r. do 23 maja 2022r.

5. Orzeczone wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, wbrew zarzutom apelacji obrońców nie rażą niewspółmierną surowością, lecz są wyrazem prawidłowej oceny stopnia karygodności czynów oskarżonego oraz stopnia winy ich wpływu na wysokość kary, a orzeczona na zasadzie asperacji kara łączna jest racjonalnym podsumowaniem przestępczej działalności J. T..

W okresie od stycznia 2017 r. do stycznia 2023 r., a faktycznie w stosunkowo krótkim czasie roku i dziesięciu miesięcy J. T. dopuścił się czterdziestu przestępstw przeciwko mieniu, wolności, dokumentom na szkodę kilkudziesięciu osób doprowadzając je do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie ponad 700.000 zł i ponad 8,5 tysiąca euro.

Sąd Okręgowy trafnie zauważa, że przybieranie fałszywych tożsamości, prezentowanie się jako osoba pracująca w powszechnie znanym podmiocie, wykonująca zawód cieszący się poważaniem w społeczeństwie, wzbudzająca zaufanie służyło wprowadzaniu w błąd niemal wszystkich poznawanych osób i doprowadzaniu ich do niekorzystnego rozporządzania mieniem i stanowiło nie tylko sposób na uzyskiwanie środków pieniężnych, ale wprost sposób życia oskarżonego.

Istotną okolicznością obciążającą jest wskazywany przez Sąd I instancji zaplanowany, przemyślany, dopracowany w szczegółach sposób działania służący uwiarygodnieniu nieprawdziwych twierdzeń i przekonaniu pokrzywdzonych, że mają do czynienia z osobą godną zaufania, której można powierzyć mienie i która wywiąże się z przyjętego zobowiązania.

O tym jak poważnych cierpień psychicznych dostarczyło K. P. uporczywe nękanie przez oskarżonego była mowa już wyżej. Dramatycznie brzmią słowa J. M. (1) (k. 3315) wyjaśniającej, że J. T. stanął na jej drodze i zniszczył ją pod każdym względem: emocjonalnym, zawodowym, finansowym. Skutkiem działania oskarżonego było podjęcie przez J. M. (1) próby samobójczej i leczenie psychiatryczne.

Wcześniejsza karalność za przestępstwa przeciwko mieniu nie zmieniła postawy oskarżonego w odniesieniu do przestrzegania porządku prawnego, respektowania powszechnie aprobowanego w społeczeństwie systemu wartości. Pozytywna opinia z zakładu karnego wskazuje więc na przystosowanie do panujących tam warunków i trudno przeceniać jej znaczenie dla wymiaru kary.

Oczywiście trafne jest spostrzeżenie Sądu Okręgowego, że deklaracje zwrotu pokrzywdzonym pieniędzy, przeproszenie ich zważywszy na wcześniejsze zachowania J. T. są gołosłowne i nie mają istotnego znaczenia w kontekście wymiaru kary. Oskarżony nieprawdziwie przedstawiał siebie jako osobę rzetelną, zapewniał że wywiąże się ze zobowiązania, czego nie robił za to mnożył nieistniejące przeszkody.

Trzeba podzielić spostrzeżenie Sądu I instancji o negatywnie kształtującej się prognozie, co do przestrzegania prawa przez oskarżonego.

Opinia sądowo-psychiatryczna (k.3054-3061) wskazuje na występowanie u oskarżonego zaburzeń osobowości z dominacją cech dyssocjalnych. U J. T. występuje utrwalona skłonność do nierespektowania norm prawnych, niezmienność zachowania mimo doświadczanych kar. Cechuje go zaspokajanie swoich potrzeb bez liczenia się z uczuciami innych, utrwalona postawa nieodpowiedzialności, lekceważenia norm społecznych. tendencja do manipulacji i brak poczucia winy.

Okoliczności te słusznie przekonały Sąd Okręgowy o konieczności dłuższego oddziaływania na oskarżonego w kierunku zmiany utrwalonych negatywnych w stosunku do porządku prawnego postaw i ochrony społeczeństwa przed jego przestępnymi zachowaniami.

Z tych powodów zarzuty apelacji obrońców oskarżonego kwestionujące wymiar kary były niezasadne.

6. Mając na uwadze opisane okoliczności, przy braku przesłanek, które należałoby uwzględnić z urzędu orzeczono jak w wyroku.

Na podstawie art. 105 § 1 k.p.k. sprostowania wymagały oczywiste omyłki pisarskie w części wstępnej zaskarżonego wyroku poprzez:

- w punkcie VIII po zwrocie: „stycznia 2023” dodanie słowa: „roku”

- w punkcie XII zastąpienie nazwiska: (...) nazwiskiem: (...)

- w punkcie XXXIII zastąpienie słowa: (...) słowem: (...).

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 627 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.

SSA Jerzy Skorupka

SSA Cezariusz Baćkowski

SSA Robert Zdych