Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 343/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 21 czerwca 2022 roku w sprawie III K 83/22 dotyczący D. K. oskarżonego o to, że:

I. w dniu 16 października 2021 roku we W. na terenie sklepu (...) przy ul. (...) we W., działając w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy, bezpośrednio po dokonaniu wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą kradzieży 16 sztuk zabawek pluszowych o łącznej wartości 800 złotych oraz koszyka sklepowego o wartości 100 złotych o łącznej wartości skradzionego mienia w wysokości 900 złotych, stosował przemoc w postaci napierania na ochroniarza sklepu w osobie Y. K., szarpania, kilkukrotnego jego popychania oraz uderzenia z otwartej ręki, czym działał na szkodę Y. K. oraz (...) S.A.;

- tj. o czyn z art. 281 k.k.

I I. w dniu 16 października 2021 roku we W. na terenie sklepu (...) przy ul. (...) we W. groził pobiciem i pozbawieniem życia obywatela Ukrainy Y. K. z powodu jego przynależności narodowej, wzbudzając w nim uzasadnioną obawę, że groźby zostaną spełnione, a także publicznie znieważał pokrzywdzonego słowami powszechnie uznanymi za obraźliwe oraz w wulgarny sposób kazał wrócić mu na Ukrainę, a także naruszył jego nietykalność cielesną poprzez oplucie z powodu jego przynależności narodowej;

- tj. o czyn z art. 119 § 1 k.k. i art. 257 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

którym, tenże Sąd orzekł, że:

I.  uznaje oskarżonego D. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 281 k.k. i za to na podstawie art. 281 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  uznaje oskarżonego D. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa z art. 119 § 1 k.k. i art. 257 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 119 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. łączy wymierzone oskarżonemu D. K. kary pozbawienia wolności i wymierza mu karę łączną 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 16 października 2021r., godz. 15:15 do dnia 27 kwietnia 2022r., godz. 15:10, przyjmując że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalania oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca adwokat M. S.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia –

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Opinia sądowo-psychiatryczna k. 329 – 338, T. II.

Opinia została sporządzona przez mających odpowiednie wykształcenie i doświadczenie zawodowe oraz orzecznicze lekarzy specjalistów. Jest przy tym jasna, pełna i wewnętrznie spójna.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty apelacji obrońcy

3.1.

Obrończyni oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez przyjęcie, iż okoliczności zdarzenia, a w tym wartość zabranych w celu przywłaszczenia przedmiotów oraz zachowanie oskarżonego polegające na utrzymaniu się ich w posiadaniu w postaci szarpania z ochroniarzem skutkowały zakwalifikowaniem czynu z art. 281 k.k. w przypadku gdy wyżej wskazane okoliczności wskazują, że czyn zarzucony oskarżonemu powinien być zakwalifikowany jako wypadek mniejszej wagi wskazany w art. 283 k.k.

2)  rażącą niewspółmierność kary łącznej wymierzonej oskarżonemu D. K. w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynika, iż oskarżony będąc pod wpływem upojenia alkoholowego nie kontrolował zupełnie swojego zachowania, nie zadając sobie sprawy z okoliczności przebiegu zdarzenia w tym miejsca ani czasu w jakim się znajdował, wypowiadał nieświadomie słowa, które pod wpływem silnych emocji kierował do nieumundurowanego ochroniarza traktując jego interwencję jako rzekomy atak na swoją osobę, co biorąc pod uwagę okoliczności popełnionego przestępstwa, w tym brak świadomego – umyślnego działania wskazuje, iż oskarżony nie działał umyślnie z góry powziętym zamiarem, a orzeczona kara jest zbyt surowa, jak również nie wypełnia typowej funkcji indywidualnego oddziaływania na skazanego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Co do zarzutu 1.

Podnoszony przez skarżącą zarzut pierwszy nie mógł zostać uznany za skuteczny, bo apelująca poza wymienieniem wartości zabranych przedmiotów jako powodu, dla którego należało czyn przypisany oskarżonemu uznać za wypadek mniejszej wagi nie przytoczyła żadnych innych okoliczności przemawiających za ustaleniem wskazującym na niewielki stopień szkodliwości społecznej czynu.

Wartość mienia, jakkolwiek w znacznej mierze przesądza o kwalifikacji z art. 283, niemniej nie jest elementem ani jedynym, ani decydującym. W grę bowiem mogą wejść w konkretnych układach faktycznych, jako posiadające większe znaczenie, te elementy zachowania sprawcy, które są związane z naruszeniem czy narażeniem na niebezpieczeństwo dóbr osobistych. Oznacza to, że wartość mienia nie przesądza całkowicie o uznaniu danego czynu za wypadek mniejszej wagi. W grę wchodzą również inne elementy decydujące o takiej kwalifikacji: sposób działania, wielkość szkody, jej subiektywne odczucie przez pokrzywdzonego, okoliczności modalne przestępstwa (czas, miejsce i inne), pobudki zachowania sprawcy, stopień naruszenia reguły postępowania z dobrem prawnym. ( G. Łabuda [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, red. J. Giezek, Warszawa 2021, art. 283). W realiach niniejszej sprawy nie można zapominać, że przecież czyn przypisany oskarżonemu był kierowany nie tylko przeciwko mieniu, ale także przeciwko nietykalności cielesnej oraz zdrowiu. Wszak nie tylko zabrał on mienie, lecz także szarpał, popychał i uderzył pokrzywdzonego. Przy czym co nie mniej istotne działania swoje podejmował w środku dnia w sklepie w obecności innych osób, wręcz czynił to ostentacyjnie z rażącym lekceważeniem norm prawnych i społecznych. Jego postawa wpisuje się, mimo jego dość zaawansowanego wieku, w jego linię życiową wskazującą na wysoki stopień demoralizacji, albowiem był on w przeszłości wielokrotnie karany w tym także za przestępstwa przeciwko mieniu, ale również przeciwko działalności instytucji państwowych. Dowodzi to braku właściwego zrozumienia konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego i powinności dostosowania się do niego. Nie sposób uznać, jak stara się przekonać obrońca, faktu działania oskarżonego pod wpływem alkoholu jako przemawiającego za przyjęciem, iż nie miał on świadomości tego co czynił. Ta okoliczność była przedmiotem badania zarówno w toku postępowaniu pierwszoinstancyjnym jak i w czasie rozprawy apelacyjnej. Ustalenia biegłych psychiatrów nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do tego, że oskarżony miał zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia swego czynu i pokierowania swym postępowaniem. W kontekście argumentacji o wykluczonej świadomości działania z powodu alkoholu biegli bez wątpliwości i jednoznacznie stwierdzili, że zna on swój sposób reagowania na alkohol, zna i rozumie obowiązujące normy społecznoprawne. Dodatkowo należy przez pryzmat stanu nietrzeźwości oskarżonego w chwili czynu stwierdzić, że choć Sąd I instancji fakt działania oskarżonego pod wpływem alkoholu dostrzegł i ustalił, to nie uwzględnił go przy wymiarze kary. Wymaga to jednak akcentacji. Ta okoliczność jest o tyle istotna, że jest powszechnie wiadomym, że alkohol rozhamowuje emocje, pomniejsza możliwości racjonalnego myślenia, ogranicza refleksję, powoduje rozluźnienie etyczno-moralne i niweluje obawy przed odpowiedzialnością, co powoduje, że sprawca nie kontroluje swych zachowań, w tym i siły jakiej używa. Nie panują nad swym zakłóconym alkoholem zachowaniem, czyniąc działania i podejmowane decyzje bezmyślnymi. Nie może być ona traktowana jako przemawiająca na korzyść oskarżonego jak zdaje się widzieć to apelująca, lecz jest wprost przeciwnie. A już w żadnym razie nie może być uznana za umniejszającą stopień szkodliwości społecznej prowadząc do konieczności przyjęcia, iż czyn oskarżonego był wypadkiem mniejszej wagi.

Sąd Apelacyjny nie odszukał w skardze żadnych innych okoliczności i argumentów, które uzasadniałby zarzut 1. apelującej. Nie wskazała ich ona w środku odwoławczym, a z urzędu takich nie dostrzega Sąd odwoławczy.

Z tego powodu uznaje zarzut za chybiony, a ocenę prawnokarną zachowania oskarżonego za właściwą, odpowiadającą ustaleniom faktycznym w tej sprawie.

Co do zarzutu 2.

Na wstępie, wobec treści zarzutu drugiego oraz zakresu apelacji określonej w jej petitum należy ustalić mając na uwadze unormowanie art. 433 § 1 k.p.k. jakie są granice zaskarżenia. Poddany kontroli odwoławczej wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 21 czerwca 2022 roku obejmował dwa czyny oskarżonego. Pierwszym był czyn naruszający normy art. 281 k.k. zaś drugim występek z art. 119 § 1 k.k. i art. 257 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Za pierwszy z tych czynów Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, za drugi 4 miesięcy pozbawienia wolności. Orzekając karę łączną tenże Sąd określił ją na poziomie 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Wobec tego, że apelację w imieniu oskarżonego sporządziła profesjonalnie przygotowana jego reprezentantka (art. 427 § 2 k.p.k.) konsekwencją sformułowania określonej treści zarzutu odwoławczego jest, iż wiąże on sąd odwoławczy, który poza jego granice może wyjść tylko w przypadkach wskazanych w ustawie. ( D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 433). Apelacja obrońcy oskarżonego wskazuje, że kwestionuje ona tę część wyroku, która dotyczy kary (zakres zaskarżenia). Omawiany tu zarzut natomiast doprecyzowuje, której spośród trzech orzeczonych kar skarga dotyczy i wskazuje, że skarżąca kwestionuje wymiar kary łącznej pozbawienia wolności, akcentując jej rażącą surowość.

Tak sformułowana apelacja powoduje, że Sąd Apelacyjny zobowiązany jest odnieść się głównie do zarzutu popełnienia przez Sąd I instancji uchybienia wymierzenia oskarżonemu niesprawiedliwie surowej kary łącznej, niezależnie od faktu, iż skarżąca we wniosku apelacyjnym podnosi, że według niej oskarżonemu należałoby wymierzyć łagodniejsze kary jednostkowe za poszczególne czyny. Zauważyć bowiem trzeba, że w żadnej mierze na granice orzekania nie wpływają wnioski odwoławcze. Nie wiążą one sądu i nawet przy uwzględnieniu zarzutów jako zasadnych sąd nie musi orzec tak, jak wnosi skarżący, lecz także w inny, uznany in concreto za właściwy sposób. ( wyrok SN z 13.01.2015 r., IV KK 262/14, LEX nr 1621359).

Mając jednak na względzie powinność wynikającą z normy art. 433 § 2 k.p.k. należy stwierdzić, że nie sposób uznać, iż orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe rażą surowością i to w stopniu oczywistym, nieakceptowalnym w ocenie społecznej. Każdy z tych czynów został popełniony w miejscu publicznym, przez nietrzeźwego sprawcę z bogatą kryminalną przeszłością i w odniesieniu zwłaszcza do niego należało określić wymiar kar, które będą właściwą odpłatą za popełnione występki.

W żadnym razie nie jest możliwe uznanie, że oskarżony winien ponieść odpowiedzialność karną na poziomie niższym niż określony w wyroku za jego czyny.

Byłoby tak tylko wtedy, gdyby Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, przekonany argumentacją apelacji, że kary wymierzone oskarżonemu są niesprawiedliwe, bo rażąco surowe. A zatem że zostały wymierzone na poziomie nieakceptowalnym w odbiorze powszechnym. Zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa …, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej, rażącej, wręcz „bijącej w oczy” (wyrok SN z 2 lutego 1995 roku - KZS 4/96 poz. 42). Tutejszy Sąd Apelacyjny również przyjmuje domniemanie słuszności wyroków I instancji, to jest odmawia im swej aprobaty jedynie w razie stwierdzenia, że są (mogą być) niesprawiedliwe. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 21 września 2000 roku II AKa 154/00, KZS 2000/10/37). Okoliczności mające wpływ na rozstrzygnięcie o sankcjach wymierzonych oskarżonemu, wymienione w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji, przekonująco wykazały powody, dla których kary określono na poziomie, jaki wyrażono w zaskarżonym orzeczeniu.

Apelująca nie przedstawiła w motywacyjnej części skargi żadnych argumentów na poparcie zarzutu 2. o rażąco surowej karze łącznej wymierzonej oskarżonemu. Jedynym był ten sformułowany w treści zarzutu dotyczący działania oskarżonego pod wpływem alkoholu, którego skutkiem było niekontrolowane działanie oskarżonego, a zatem faktu niedziałania oskarżonego umyślnie z góry powziętym zamiarem. Zauważyć należy, że w istocie choć skarżąca określa zakres środka zaskarżenia i skierowała go w części dotyczącej orzeczenia o karze to treść zarzutu odnosi się do ustaleń faktycznych, zamiaru z jakim działał oskarżony, poprzez podnoszoną nieświadomość jego zachowania spowodowaną alkoholem. Jak to sformułowano już w uzasadnieniu wyroku z 26 września 2016 roku w sprawie II AKa 198/16 tutejszego Sądu Apelacyjnego ( LEX 2152845) i co należy, przez pryzmat rozważanego tu zarzutu, powtórzyć: Zamiar oznacza (...) zjawisko obiektywnej rzeczywistości, realny przebieg procesów psychicznych, nie jest zaś pojęciem z dziedziny ocen czy też z dziedziny wartości. Ustalenie zamiaru - lub jego braku - jest więc ustaleniem natury faktycznej. (wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2011 r., III KK 280/10, Biul.PK 2011/7/20, podobnie tenże Sąd w sprawie IV KK 168/10, tak też Sąd Apelacyjny w Lublinie w sprawie II AKa 16/11). Obowiązkiem Sądu orzekającego jest zatem wskazanie określonych, jednoznacznych dowodów potwierdzających wystąpienie zamiaru popełnienia zarzuconego oskarżonemu czynu, dokonanie ich oceny, wskazanie którym tenże Sąd dał wiarę oraz dlaczego i wykazanie, dlaczego dowodom przeciwnym wiary odmówiono, lecz przede wszystkim przeprowadzenie rozważań na potwierdzenie iż określony w przypisanym oskarżonemu czynie zamiar występował.

I tak postąpił Sąd I instancji. Skoro zaś apelująca określiła zakres zaskarżenia i wskazała, że kwestionuje wyrok w zakresie kary łącznej natomiast w zarzucie w istocie podnosi okoliczności dotyczące ustaleń faktycznych nie można, zdaniem Sądu odwoławczego, mimo ograniczeń ustalonych normatywnie przez art. 433 § 1 k.p.k. pominąć treści zarzutu, choć nie przystaje on do zakresu wskazanego we wstępie apelacji i konieczne jest jej skomentowanie.

Odnosząc się zatem do treści tego zarzutu należy stwierdzić, że rozważania Sądu meriti w sposób jednoznaczny przekonały o świadomości działania oskarżonego i to działania z zamiarem bezpośrednim, a co do kradzieży popełnionej w powiązaniu z inną osobą nie może być wątpliwości co do tego, że także z góry powziętym. Natomiast w żadnym miejscu uzasadnienia Sąd ten nie wskazał, że oskarżony czyn II. (występek z art. 119 § 1 k.k. w zw. z art. 257 k.k. i art. 11 § 2 k.k.) popełnił z góry powziętym zamiarem. Trudno zresztą byłoby o takie ustalenie w sytuacji, gdy oskarżony z inną osobą zamierzali dokonać kradzieży zakładając przy tym, że wykonają to skrycie i nie zostaną złapani na gorącym uczynku oraz że nie zostaną podjęte czynności ich zatrzymania. Nie mogli oni wiedzieć, że interwencję podejmie pracownik ochrony sklepu, a co więcej, że będzie to obywatel Ukrainy. Argumentacja skarżącej co do tych okoliczności jest w stopniu oczywistym nieprzystającą do ustaleń Sądu I instancji i w żadnym razie nie ma ona wpływu na wymiar kwestionowanej kary łącznej.

Podobnie jak kary jednostkowe także i kara łączna nie razi surowością. Sąd a quo ustalił ją z zastosowaniem zasady asperacji. Jej wymiar, mając na uwadze kary jednostkowe oraz treść art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym od 24 czerwca 2020 roku mógł zamknąć się w granicach 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Ustalenie kary na poziomie określonym w wyroku, a zatem w dolnej granicy możliwej do wymierzenia kary łącznej świadczy o łagodnym potraktowaniu oskarżonego przez Sąd I instancji i przy braku przekonujących okoliczności mogących podważyć oceny Sądu Okręgowego wymiar tejże kary łącznej został uznany za sprawiedliwy. Pamiętać bowiem należy w głównej mierze przeszłość kryminalną oskarżonego i brak wyciągnięcia wniosków związanych z naruszaniem przez niego porządku prawnego i wynikających z tego faktu konsekwencji. Jeśli oskarżony, osoba w zaawansowanym wieku, nie wyprowadza właściwych nauk z postępowania w przeszłości i nadal dokonuje przestępstw, konieczna jest jego odpowiednio długa izolacja, w czasie której jest szansa na uświadomienie mu, że dopuszcza się czynów społecznie nagannych, ale także surowo karanych i prowadzących do pozbawienia wolności, co być może skłoni go do zmiany postępowania. Na pewno natomiast będzie izolować społeczeństwo od osoby, która stanowi dlań zagrożenie, bo popełnia cyklicznie czyny karalne.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I i II części dyspozytywnej wyroku i wymierzenie oskarżonemu karę łączną w wymierzenie 8 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skoro Sąd Apelacyjny nie został przekonany argumentacją skarżącej, że oskarżony zasługiwał na złagodzenie wymierzonych mu kar jednostkowych oraz że kara łączna jest rażąco surowa, tym samym należało uznać wniosek apelującej za niezasadny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparto na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych tekst jednolity Dz. U z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z p.zm.). Należy bowiem mieć na uwadze sytuację materialną oskarżonego i jego fakt pozostawania bez pracy oraz utrzymywanie się z prac dorywczych, a zatem nieposiadania własnych stabilnych dochodów tym samym nie będzie on w stanie ponieść obciążeń materialnych związanych z postępowaniem odwoławczym, a więc wydatków i opłat.

Wszystkie przytoczone wyżej rozważania doprowadziły do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie Sąd odwoławczy.

7.  PODPIS

SSA Jerzy Skorupka SSA Wiesław Pędziwiatr SSA Artur Tomaszewski

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego adwokat M. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt I. oraz III. wyroku.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmianę