Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2024 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Cezariusz Baćkowski (spr.)

Sędziowie: SA Agata Regulska

SA Andrzej Szliwa

Protokolant: Anna Konieczna

przy udziale Tadeusza Kaczana prokuratora Prokuratury (...)we W.

po rozpoznaniu 14 listopada 2024 r.

sprawy wnioskodawcy K. K.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji wniesionych przez wnioskodawcę i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z 19 czerwca 2024 r. sygn. akt III Ko 174/24

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w punkcie I wniosek K. K. o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie oddala,

- uchyla orzeczenie zawarte w punkcie III,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  odmawia przyznania wnioskodawcy K. K. zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym,

IV.  określa, że wydatki postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Pełnomocniczka wnioskodawcy K. K. wniosła o zasądzenie na jego rzecz od Skarbu Państwa łącznie 10000 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z 19 czerwca 2024 r., sygn. akt III Ko 174/24,

I.  na podstawie art. 552 § 4 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy K. K. kwotę 100 (stu) złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 100 (stu) złotych tytułem odszkodowania za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku;

II.  dalej idące żądanie wnioskodawcy oddalił;

III.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego kwotę 288 złotych;

IV.  kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelacje od tego wyroku wnieśli prokurator i pełnomocniczka wnioskodawcy K. K..

Pełnomocniczka wnioskodawcy K. K. zaskarżyła wyrok w części oddalającej wniosek i zarzuciła:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść:

a)  polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, jakoby K. K. przebywał nielegalnie na cudzej nieruchomości i na przestrzeni niemal tygodnia nie zareagował na zgłaszane przez R. Z. żądanie opuszczenia bezprawnie zajętej nieruchomości, podczas gdy Wnioskodawca przebywał na przedmiotowej nieruchomości – przed zatrzymaniem – dwa dni, w celu pomocy wolontariackiej, nie zaś w celu zajmowania cudzej nieruchomości, nadto zaś przed dniem 20 lipca 2021 r. nie były do niego kierowane żądania opuszczenia budynku;

b)  polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, jakoby K. K. nie podjął próby deeskalacji sytuacji, podczas gdy zwrócić się on do mężczyzny wyłamującego kraty łomem, aby ten się odsunął, a dopiero gdy ten nie zaprzestał podejmowanych prób – użył w obronie własnej oraz mienia, gazu pieprzowego w kierunku agresora, nie mając świadomości, że kilka metrów za nim stoi funkcjonariusz Policji Ł. K.;

c)  polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, jakoby K. K. w momencie zdarzenia miał świadomość obecności funkcjonariuszy policji na nieruchomości, podczas gdy Wnioskodawca został wyrwany ze snu wskutek hałasu, wywołanego próbą wyłamania krat w oknie, przez nieznane Mu osoby cywilne i w świetle toczących się zdarzeń nie miał on możliwości rozeznania w sytuacji, w tym zauważenia funkcjonariuszy Policji (którzy stali w pewnym oddaleniu od budynku nie reagowali na widoczną przemoc i groźby wobec osób znajdujących się w budynku);

d)  polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, jakoby K. K. przyczynił się do swojego zatrzymania poprzez swoje zachowanie, a konieczność braku zamiaru popełnienia przypisanego mu czynu musiała zostać stwierdzona dopiero w toku prowadzonego postępowania karnego, a z perspektywy funkcjonariuszy istnienia takiego zamiaru nie dało się wykluczyć w momencie zatrzymania, podczas gdy K. K. nie był agresywny, spokojnie tłumaczył funkcjonariuszom, dlaczego i w czyim kierunku użył gazu, nadto zaś sam i bez konieczności użycia jakichkolwiek środków przymusu opuścił budynek, oddając się do dyspozycji Policji, a funkcjonariusze Policji od początku mieli świadomość, że wnioskodawca użył gazu bezpośrednio w kierunku nieznanego mężczyzny, uderzającego łomem w kraty – nie zaś w kierunku funkcjonariusza, który znajdował się kilka metrów za nim i był dla Wnioskodawcy niewidoczny;

e)  polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, jakoby kwota 100 zł, zasądzona tytułem zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie w dniu 20 lipca 2021 r. była kwotą odpowiednią, adekwatną do okoliczności długości zatrzymania, jak też do doznanych cierpień i rozmiaru krzywdy Wnioskodawcy, nadto zaś inna winna mieć ona charakter symboliczny ze względów moralnych, podczas gdy okoliczności wskazują, że nie odpowiada ona krzywdzie, której doznał Wnioskodawca, a Sąd meriti ustalił rażąco zaniżoną wartość rekompensacyjną świadczenia; nie sposób także dopatrzyć się jakichkolwiek względów moralnych, przemawiających za obniżeniem należnego Wnioskodawcy zadośćuczynienia;

f)  polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji, jakoby kwota 100 zł, zasądzona tytułem odszkodowania za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie w dniu 20 lipca 2021 r. wyczerpywała szkodę Wnioskodawcy, który został pozbawiony wolności na ponad 24h, utracił też szansę na zarobek zagraniczny, nadto zaś poprzez przyjęcie, że odszkodowanie to winno mieć charakter symboliczny ze względów moralnych, podczas gdy okoliczności wskazują, że nie odpowiada ono szkodzie, której doznał Wnioskodawca; nie sposób także dopatrzyć się jakichkolwiek względów moralnych, przemawiających za obniżeniem należnego Wnioskodawcy odszkodowania.

2)  rażące naruszenie art. 554 § 1 i 4 k.p.k. w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c., mogące mieć wpływ na rozstrzygnięcie, polegającą na naruszeniu zasad obowiązujących przy ustalaniu odszkodowania i zasądzeniu Wnioskodawcy odszkodowania w nieadekwatnej i zaniżonej wysokości, która nie rekompensuje poniesionej przez niego szkody wskutek zastosowani wobec niego niesłusznego zatrzymania.

3)  rażące naruszenie art. 554 § 1 i 4 k.p.k. w zw. z art. 445 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 558 k.p.k., mogące mieć wpływ na rozstrzygnięcie, poprzez błędną ich wykładnię polegającą na nieuwzględnieniu przesłanki stanowiącej, że zadośćuczynienie ma być „odpowiednie” do rozmiaru krzywdy osoby poszkodowanej, a także ma spełniać kompensacyjny charakter, jak i poprzez naruszenie zasad obowiązujących przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia i przyjęciu nieodpowiedniej, rażąco zaniżonej, wręcz symbolicznej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzoną niesłusznie zastosowanym zatrzymaniem i w konsekwencji zasądzeniu kwoty nieadekwatnej i zbyt niskiej w stosunku do krzywdy, jakiej doznał Wnioskodawca.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia w części zaskarżonej i zasądzenie na rzecz Wnioskodawcy dalszej kwoty 7900 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 1.900 zł tytułem odszkodowania.

Prokurator zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść wnioskodawcy i zarzucił: obrazę przepisów prawa materialnego wypadku innym niż kwalifikacja prawna czynu, a mianowicie art. 555 k.p.k. w zw. z art. 552 § 4 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i zasądzenie na rzecz wnioskodawcy K. K. zadośćuczynienia i odszkodowania w kwotach po 100 złotych za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie w okresie od dnia 20 lipca 2021 r., godz. 8.30 do dnia 21 lipca 2021 r., godz. 12.30, pomimo tego, że w świetle tegoż przepisu roszczenia wnioskodawcy uległy przedawnieniu w związku z upływem roku pomiędzy datą jego zwolnienia z zatrzymania, a złożeniem wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie oraz pomimo podniesienia przez prokuratora i pełnomocnika Skarbu Państwa – Komendanta (...)Policji we W. na rozprawie zarzutu przedawnienia roszczeń wnioskodawcy.

Podnosząc powyższy zarzut, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu i umorzenie postępowania w przedmiotowej sprawie.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja prokuratora jest zasadna. Uwzględnienie podniesionego tam zarzutu obrazy art. 555 k.p.k. w zw. z art. 552 § 4 k.p.k. i podzielenie twierdzenia apelującego, że roszczenie wnioskodawcy K. K. o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie uległo przedawnieniu skutkowało uznaniem, że rozpoznanie zarzutów apelacji pełnomocniczki wnioskodawcy kwestionującej wielkość zasądzonego odszkodowania i zadośćuczynienia było bezprzedmiotowe (art. 436 k.p.k.).

K. K. został zatrzymany 20 lipca 2021 r. o godz. 8.30 w związku z przypuszczeniem popełnienia przestępstwa naruszenia nietykalności cielesnej policjanta w trakcie wykonywania czynności służbowych, uzasadnioną obawą ukrywania się oraz zacierania śladów i zwolniony 21 lipca 2021 o godz. 12.30 (k.2 – 3 akt XII K 939/22).

Postanowieniem z 28 września 2021 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu uznał to zatrzymanie za legalne, zasadne i prawidłowe (k. 53-54 akt XII Ko 80/21).

22 września 2022 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu wydał wyrok uniewinniający K. K. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 222 § 1 k.k. art. 223 § 1 k.k., art. 224 § 2 k.k., art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. (k. 143 akt XII K 939/22).

13 kwietnia 2023 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu (sygn. akt IV Ka 1510/22) po rozpoznaniu apelacji prokuratora utrzymał w mocy cyt. wyżej wyrok Sądu I instancji, (k. 175 akt XII K 939/22).

15 marca 2024 r. (k. 1) pełnomocniczka K. K. wniosła o zasądzenie do Skarbu Państwa na jego rzecz 10.000 zł tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie od 20 do 21 lipca 2021 r.

Stosownie do art. 552 § 4 k.p.k. odszkodowanie i zadośćuczynienie przysługuje osobie, w wypadku jej niewątpliwie niesłusznego zatrzymania.

Zasadą jest że, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu (art. 117 § 1 k.c.).

Tak jest również z roszczeniami o jakich mowa w art. 552 k.p.k. Art. 555 k.p.k. stanowi, że przedawniają się one po upływie roku:

- od daty uprawomocnienia się orzeczenia dającego podstawę do odszkodowania i zadośćuczynienia,

- w wypadku tymczasowego aresztowania - od daty uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie,

- a w razie zatrzymania - od daty zwolnienia.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 11 października 2012 r. (sygn. SK 18/10, OTK-A 2012/9/105) stwierdził, że roczny okres przedawnienia takich roszczeń, jest proporcjonalny, nie jest nadmiernie uciążliwy dla poszkodowanych i nie narusza istoty prawa do odszkodowania, jako taki nie narusza Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Roczny termin z art. 555 k.p.k. jest cywilnoprawnym terminem przedawnienia (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 19 lutego 1997 r., I KZP 38/96, LEX nr 28472). Konsekwencje jego upływu, wobec braku regulacji w karnej ustawie procesowej, określa art. 117 § 2 k.c. zgodnie z którym po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Tak więc przedawnione roszczenia określone w Rozdziale 58 k.p.k. nie wygasają, lecz stają się zobowiązaniami naturalnymi.

W wypadku niewątpliwie niesłusznego zatrzymania roczny termin przedawnienia żądania odszkodowania i zadośćuczynienia z tego tytułu jest liczony, jak wprost wynika z art. 555 k.p.k., od daty zwolnienia osoby zatrzymanej (J. Matras [w:] Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. III, red. K. Dudka, Warszawa 2023, art. 555., D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, art. 555, K. Sychta [w:] Kodeks postępowania karnego. Komentarz, red. J. Zagrodnik, Warszawa 2024, art. 555, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 17 kwietnia 2024 r., II AKa 104/24, LEX nr 3747348, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 15 lutego 2019 r., II AKa 305/18, LEX nr 2637226, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 19 października 2017 r., II AKa 418/17, LEX nr 2420919).

Rozstrzygając w przedmiocie odszkodowania i zadośćuczynienia za zatrzymanie Sąd samodzielnie ocenia kwestię, czy było ono niewątpliwie niesłuszne w rozumieniu art. 552 § 4 k.p.k, czy było zastosowane z obrazą przepisów rozdziału 27 Kodeksu postępowania karnego, czy spowodowało dolegliwość, jakiej osoba zatrzymana nie powinna była doznać, czy trwało dłużej niż pozwala ustawa, uwzględniając całokształt ujawnionych okoliczności znanych w dacie orzekania. Warunkiem skutecznego dochodzenia odszkodowania za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie nie jest istnienie postanowienia uwzględniającego zażalenie na tę decyzję, ani nawet jego złożenie, czy zapadnięcie prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie, w sprawie, w której nastąpiło zatrzymanie, w szczególności korzystnego dla osoby zatrzymanej. Ustawa nie zawiera takiego wymogu. Jeżeli takie rozstrzygnięcie zapadło (np. wyrok uniewinniający), to może ono mieć znaczenie dla oceny zasadności żądania, ale jej nie determinuje. W każdym razie roczny termin przedawnienia roszczeń z tytułu niewątpliwie niesłusznego zatrzymania biegnie zawsze od daty zwolnienia osoby zatrzymanej (uchwała Sądu Najwyższego z 23 maja 2006 r., I KZP 5/06, OSNKW 2006 r., z. 6, poz. 55). Trafnie na tę okoliczność zwraca uwagę prokurator w apelacji.

Z opisanych wyżej okoliczności wynika, że przedawnienie roszczenia K. K. o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie od 20 do 21 lipca 2021 r. nastąpiło z dniem 22 lipca 2022 r. Zatem wystąpienie przez pełnomocniczkę wnioskodawcy z takim żądaniem 15 marca 2024 r. nastąpiło po roku i blisko ośmiu miesiącach od upływu okresu przedawnienia.

W przemówieniu końcowym na rozprawie 14 czerwca 2024 r. zarzut przedawnienia podniósł prokurator. Lektura akt nie wskazuje natomiast, wbrew apelacji prokuratora, by zarzut taki podniosła działająca w imieniu Skarbu Państwa Komenda (...)Policji we W., czy pełnomocniczka tego podmiotu.

Prokurator, jako strona postępowania i rzecznik interesu społecznego, jest uprawniony do podniesienia takiego zarzutu (por. J. Matras [w:] Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. III, red. K. Dudka, Warszawa 2023, art. 555, D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, art. 555 i cyt. tam orzeczenie) i zgłosił go skutecznie jeszcze w czasie postępowania przed Sądem I instancji.

Sąd Okręgowy, mimo to, pominął milczeniem powyższą kwestię, w pisemnych motywach wyroku uwzględniającego w części żądanie wnioskodawcy. Podniesienie zarzutu przedawnienia może być uznane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 5 k.c., por. np. cyt. wyżej uchwałę Sądu Najwyższego). Jednak to nie osoba podnosząca przedawnienie roszczenia i realizująca w tym zakresie uprawnienie z art. 117 § 2 k.c. jest zobligowana do wykazywania, że czyni to zgodnie z owymi zasadami, lecz strona powołująca się na naruszenie art. 5 k.c. musi wykazać (art. 6 k.c.), że podniesienie zarzutu przedawnienia jest z powodu okoliczności występujących w sprawie sprzeczne ze skonkretyzowanymi zasadami współżycia społecznego (postanowienie Sądu Najwyższego z 8 listopada 2007 r., IV KK 406/07, LEX nr 346747). Wnioskodawca i jego pełnomocniczka we wniosku i potem, choćby zważywszy na treść apelacji prokuratora, w postępowaniu międzyinstancyjnym, czy w postępowaniu odwoławczym nie podjęli żadnych czynności by wykazywać, że podniesienie zarzutu przedawnienia stanowi nadużycie prawa podmiotowego.

Do stwierdzenia naruszenia art. 5 k.c. nie wystarczy to, że zatrzymanie było niewątpliwie niesłuszne, osoba zatrzymana doznała szkody i krzywdy, a uwzględnienie przedawnionego roszczenia odpowiada poczuciu sprawiedliwości, czy słuszności. W takim bowiem razie klauzula generalna z art. 5 k.c. niweczyłaby regulacje o przedawnieniu roszczeń z Rozdziału 59 k.p.k. i jego konsekwencjach, czyniąc je przepisami martwymi, w istocie zbędnymi (por. cyt. wyżej postanowienie SN). Chodzi natomiast o takie wyjątkowe, niezwyczajne sytuacje, które są niezależne od woli osoby domagającej się odszkodowania i zadośćuczynienia. Jako przykłady takich sytuacji podaje się: rzeczywistą niemożność zgłoszenia żądania w terminie zawitym, długotrwałą obłożną chorobę, całkowity upadek sił, chorobę psychiczną, ubezwłasnowolnienie, długotrwały pobyt za granicą połączony z niemożnością nawiązania kontaktu z krajem (postanowienie Sądu Najwyższego z 3 stycznia 2019 r., III KK 213/18, LEX nr 2602127, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 19 kwietnia 2023 r., II AKa 26/23, LEX nr 3661666. i cyt. tam orzecznictwo).

Opóźnienie w dochodzeniu roszczenia było poważne bo wynosiło, jak wskazano, ponad rok i siedem miesięcy. Lektura akt nie przybliża żadnych okoliczności, które wskazywałyby, że owa bezczynność wynikła z powodów na które wnioskodawca nie miał żadnego wpływu. W orzecznictwie konsekwentnie przyjmuje się, że brak wiedzy o przysługującym roszczeniu a także brak pouczenia ze strony prowadzących postępowanie karne policji, prokuratora, sądu nie są okolicznościami usprawiedliwiającymi opóźnienie w dochodzeniu roszczenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2015 r., IV KK 197/15, LEX nr 1844093, wyroki: Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 20 kwietnia 2016 r., II AKa 77/16, LEX nr 2047156, Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 kwietnia 2015 r., II AKa 63/15, LEX nr 1799395, Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 9 października 2014 r., II AKa 342/14, LEX nr 1594497, Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 21 sierpnia 2014 r., II AKa 238/14, LEX nr 1540788). Niezależnie od tego K. K. przez cały okres, poczynając od zatrzymania, korzystał z pomocy fachowych podmiotów i to zarówno w postępowaniu w którym doszło do zatrzymania jak i incydentalnym w przedmiocie zażalenia na tę czynność (k. 23, 27, 107 akt XII K 939/22, k. 46 akt XII Ko 80/21) mógł więc liczyć na profesjonalne wsparcie i informację o obowiązujących przepisach, przesłankach, warunkach (w tym terminie przedawnienia) skutecznego dochodzenia odszkodowania i zadośćuczynienia w związku z zatrzymaniem, któremu uległ. Brak jest danych wskazujących na uchybienia obrońców w tym względzie. Brzmienie art. 555 k.p.k. jest zresztą w omawianym tu zakresie jasne i czytelne także dla osób nie będących prawnikami. Oczekiwanie na zapadnięcie wyroku uniewinniającego nie jest szczególną okolicznością usprawiedliwiającą opóźnienie w wystąpieniu z roszczeniem zwłaszcza w sytuacji gdy wnioskodawca korzystał z pomocy prawnej fachowego przedstawiciela. W przeszłości wnioskodawca miewał epizody depresyjne i leczył się z powodu takich zaburzeń (k. 56 akt XII K 939/22), jednak nie miały one tak nasilonego charakteru by uniemożliwiały zwyczajne funkcjonowanie, postępowanie z rozeznaniem, w tym zainicjowanie postępowania odszkodowawczego w związku z zatrzymaniem (por. opinię sądowo-psychiatryczną k. 58-62 akt XII K 939/22, zachowania podczas czynności procesowych w tamtej sprawie) jeśli taka byłaby wola wnioskodawcy. Nie widać też żadnych okoliczności leżących po stronie organów postępowania karnego, które wpłynęły na opóźnienie w dochodzeniu roszczenia.

Wnioskodawca, ani jego pełnomocniczka nie wskazali na żadnym etapie postępowania sądowego okoliczności, które opóźnienie w dochodzeniu roszczenia o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie by usprawiedliwiały. Sąd Apelacyjny także ich inie dostrzegł, podobnie jak powodów wskazujących, że podniesienie zarzutu przedawnienia przez prokuratora było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Z tych powodów orzeczono jak w wyroku (art. 437 § 2 k.p.k.) skoro nie zachodziły okoliczności, które należałoby uwzględnić z urzędu. Bezprzedmiotowe było, jak zaznaczono na wstępie odnoszenie się do zarzutów apelacji pełnomocniczki wnioskodawcy, kwestionujących wielkość zasądzonego odszkodowania i zadośćuczynienia skoro żądanie podlegało oddaleniu w całości.

Skoro roszczenie zostało w całości oddalone, to nie było podstaw do uwzględnienia żądania zwrotu kosztów zastępstwa procesowego tak w postępowaniu pierwszoinstancyjnym jak i odwoławczym (art. 554 § 4 k.p.k.).

O wydatkach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 554 § 4 k.p.k.

SSA Agata Regulska SSA Cezariusz Baćkowski SSA Andrzej Szliwa