Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2021 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący sędzia SA Jarosław Mazurek

Sędziowie: SA Jerzy Skorupka (spr.)

SA Wiesław Pędziwiatr

Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz

przy udziale prokuratora Prokuratury (...) Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu 8 grudnia 2021 r.

sprawy G. W. (1)

oskarżonego z art. 148 § 1 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k. w związku z art. 31 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 14 lipca 2021 r. sygn. akt III K 95/21

I.  na podstawie art. 105 § 1 i 2 k.p.k. prostuje oczywistą omyłkę pisarską w dacie wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu w ten sposób, że w miejsce słów „Dnia 15 lipca 2021 roku” wpisuje prawidłowo „Dnia 14 lipca 2021 roku”;

II.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. W. (2) 738 zł, w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonego G. W. (1) od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, a poniesionymi wydatkami obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 15 lipca 2021 r., III K 95/21 uznał G. W. (1) za winnego zabójstwa S. W. (1), tj. czynu z art. 148§1 KK w zw. z art. 64§1 KK i art. 31§2 KK, za co wymierzył mu karę 15 lat pozbawienia wolności, zaliczając na poczet tej kary okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania oskarżonego od 19.05.2020 r. do 14.07.2021 r.

Apelację od tego wyroku w zakresie dotyczącym wymiaru kary wniósł obrońca oskarżonego adw. G. W. (2), zarzucając:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mogący mieć wpływ na jego treść, przez pominięcie okoliczności związanych z konfliktem pomiędzy G. W. (1) i S. W. (1) oraz zachowania S. W. (1) poprzedzającego atak ze strony oskarżonego, gdyż zebrany w sprawie materiał dowodowy, zwłaszcza spójne wyjaśnienia oskarżonego i J. M. pozwala na ustalenie, że pokrzywdzony S. W. (2) bezpośrednio przed atakiem oskarżonego posądził go o kradzież bransoletki użyczonej J. M. oraz obrażał oskarżonego nazywając go cwelem, a także, że osoby te pozostawały w konflikcie w związku z kradzieżą jedzenia z namiotu oskarżonego, wskutek czego okoliczności te nie zostały wzięte pod uwagę przy wymierzaniu oskarżonemu kary,

2)  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 KPK i art. 410 KPK polegającą na dowolnej ocenie materiału dowodowego w sposób, który potwierdzają okoliczności świadczące na niekorzyść oskarżonego, do czego doszło na skutek pominięcia części dowodów przy dokonywaniu ustaleń faktycznych i ocenie całego zebranego materiału dowodowego, tj. wyjaśnień G. W. (1) i J. M.,

3)  rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu, polegającą na:

a)  niedostatecznym uwzględnieniu przy jej wymiarze stopnia zawinienia oskarżonego, a zwłaszcza tego, że odpowiadał on w warunkach ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania postępowaniem (art. 31§2 KK), to jest na niedostatecznym uwzględnieniu, że:

⚫

oskarżony posiadał obniżone możliwości przewidywania skutków spożywania alkoholu przez siebie, to wynika z opinii psychiatrycznej z dnia 19.08.2020 r., co wpływa na ocenę stopnia jego zawinienia,

⚫

oskarżony w krytycznym czasie posiadał obniżony próg wyzwalania agresji oraz charakteryzował się zwiększoną drażliwością i przewagą sfery emocjonalno - popędowej nad intelektem oraz obniżeniem stopnia krytycyzmu, kontroli i przewidywania skutków swojego postępowania, co wpływa na ocenę stopnia jego zawinienia,

⚫

ograniczone zaburzenia osobowości oskarżonego w sposób istotny determinowały jego zachowanie w krytycznym czasie, co wpływało na ocenę stopnia zawinienia, zachowanie oskarżonego nie stanowiło działania zaplanowanego na chłodno i tak zrealizowanego, a działanie w stanie silnych emocji oraz przy koncentrowaniu się na rozładowaniu tych emocji, a nie na przewidywaniu skutków, co wpływało na ocenę stopnia jego zawinienia,

wskutek czego orzeczona kara 15 lat pozbawienia wolności przekracza stopień winy oskarżonego;

b)  niedostatecznym uwzględnieniu przy wymiarze kary pozostałych okoliczności korzystnych dla oskarżonego w postaci:

⚫

zachowania się po popełnieniu przestępstwa, w tym jego przyznania się do winy w postępowaniu przygotowawczym, ujawnieniu przed oskarżycielem zasadniczych oraz nieznanych wcześniej okoliczności popełnienia czynu oraz rzetelnego wyjaśnienia tych okoliczności, w stopniu na jaki pozwalały właściwości oskarżonego związane z organicznymi zaburzeniami osobowości, co w kontekście rozpatrywanej sprawy powinno być przesłanką pozytywną wymiaru kary przemawiającą za orzeczeniem niższego jej wymiaru,

⚫

zachowanie się pokrzywdzonego S. W. (1) przed atakiem ze strony oskarżonego, który swoim zachowaniem zaognił konflikt pomiędzy nimi, jak również prowokował oskarżonego przez ubliżanie mu, grożenie mu oraz posądzenie o kradzież bransoletki, to w kontekście rozpatrywanej sprawy powinno być przesłanką pozytywną wymiaru orzekania kary przemawiającą za orzeczeniem niższego jej wymiaru.

We wniosku odwoławczym skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie I przez wymierzenie G. W. (1) kary 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zważył, co następuje. Apelacja jest niezasadna, gdyż sąd pierwszej instancji przy wymiarze kary oskarżonemu prawidłowo ocenił dowody i okoliczności sprawy wskazane w skardze, dokonując na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych, a także w należyty sposób uwzględnił okoliczności korzystne dla oskarżonego, w tym popełnienie przez niego czynu z art. 148§1 KK w warunkach ograniczonej poczytalności, o której mowa w art. 31§2 KK.

Lektura pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie pozostawia wątpliwości, że sąd meriti na podstawie wyjaśnień oskarżonego i J. M. ustalił, że widzieli oni, jak pokrzywdzony S. W. (1) wynosił z ich koczowiska torbę z żywnością, co wywołało gniew oskarżonego. Następnego dnia, przed sklepem (...) pokrzywdzony dał J. M. bransoletkę, którą nosił na nadgarstku. Później, na koczowisku, gdy wszyscy spożywali alkohol, doszło do sprzeczki pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym, której powodem była kradzież torby z jedzeniem przez pokrzywdzonego dzień wcześniej, czemu S. W. (1) zaprzeczał. Sąd a quo ustalił również, że oskarżony okazywał pokrzywdzonemu niechęć i dochodziło między nimi do konfliktów.

Wymienione okoliczności sąd meriti uwzględnił przy wymiarze kary, jednoznacznie ustalając, że powodem zachowania oskarżonego była niechęć do pokrzywdzonego i kłótnia z nim spowodowana błahą, banalną przyczyną.

Tym samym niezasadny jest zarzut, że przy wymiarze kary sąd pominął okoliczności związanych z konfliktem między oskarżonym i pokrzywdzonym oraz że nie uwzględnił zachowania S. W. (1). Co prawda, ustalając, że w czasie picia alkoholu oskarżony i pokrzywdzony sprzeczali się, sąd a quo nie stwierdził wprost, że S. W. (1) nazwał oskarżonego cwelem, ale nie wynika to z wyjaśnień złożonych przez G. W. (1) i J. M. na rozprawie głównej. Poza tym, brak tego ustalenia, nie miał znaczenia dla treści zaskarżonego wyroku.

Bezzasadny jest zarzut dowolnej oceny wyjaśnień oskarżonych W. i M. i pominięcia tych dowodów przy ustalaniu faktów mających znaczenie dla wymiaru kary orzeczonej w stosunku do G. W. (1). Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że wymienione dowody zostały wnikliwie rozważone i ocenione przez sąd a quo, a podnosząc zarzut obrazy art. 7 KPK i art. 410 KPK skarżący nie podał na czym polegało naruszenie swobodnej oceny wyjaśnień obu oskarżonych, a także, jakie dowody zostały pominięte przy ocenie tych wyjaśnień.

Niezasadny jest także zarzut, że sąd meriti przy wymiarze oskarżanemu kary w niedostateczny sposób uwzględnił, że miał on ograniczona zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem oraz pozostałe okoliczności korzystne dla oskarżonego.

I w tym wypadku, lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie pozostawia wątpliwości, że wymienione kwestie zostały przez sąd a quo uwzględnione we właściwy sposób. W sposób jasny i rzeczowy sąd odniósł się do tego, że oskarżony G. W. (1) w czasie czynu miał ograniczona zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, objaśniając znaczenie tych okoliczności dla wymiaru kary oraz wyjaśniając powody, które zaważyły na odstąpieniu od zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary.

W procesie wymiaru kary sąd pierwszej instancji uwzględnił także zachowanie oskarżonego przed i po czynie oraz zachowanie pokrzywdzonego przed czynem oskarżonego. Dość powiedzieć, że sąd wziął pod uwagę pobudki i motywy, które skłoniły oskarżonego do zabicia S. W. (1), a więc ogólną niechęć do niego oraz zabranie torby z jedzeniem i nabycie nalewki o smaku wiśniowym, gdy wszystkie miały być brzoskwiniowe. Sąd miał również na względzie sposób dokonania zamachu, tj. zadanie pokrzywdzonemu nożem 13 uderzeń w okolice brzucha, pleców, lewego uda i szyi, co spowodowało jego śmierć i krzyczenie przy tym „a teraz kurwo zdychaj”. Sąd uwzględnił również zachowanie oskarżonego po czynie, tj. pozostawienie pokrzywdzonego na miejscu i kontynuowanie picia alkoholu z J. M. przy palenisku oddalonym o kilka metrów od zwłok pokrzywdzonego oraz przeciągnięcie zwłok pokrzywdzonego następnego dnia w krzaki znajdujące się kilkanaście metrów od miejsca zdarzenia. Sąd miał też w polu widzenia wcześniejszą karalność oskarżonego i odpowiadanie w warunkach recydywy z art. 64§1 KK, a także zachowanie pokrzywdzonego, który zabrał torbę z jedzeniem, do czego się nie przyznał i kupno przez niego dwóch nalewek brzoskwiniowych i jednej wiśniowej, zamiast trzech brzoskwiniowych i bagatelizowanie tego faktu przez pokrzywdzonego. Co prawda, sąd pominął przyznanie się oskarżonego do winy i złożenie przez niego wyjaśnień, ale okoliczności tych nie można przeceniać w świetle dowodów jednoznacznie wskazujących na sprawstwo oskarżonego G. W. (1).

W świetle wymienionych okoliczności, bezzasadny jest wniosek odwoławczy o wymierzenie oskarżonemu W. kary 2 lat i 8 miesięcy pozbawiania wolności.

Mając na względzie powyższe okoliczności wskazujące, że w procesie wymiaru kary oskarżonemu sąd meriti nie popełnił żadnego uchybienia podanego w apelacji, odnosząc się do wszystkich kwestii podniesionych w skardze, orzeczono jak na wstępie.

SSA Jerzy Skorupka

SSA Jarosław Mazurek

SSA Wiesław Pędziwiatr