Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2023 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Cezariusz Baćkowski (spr.)

Sędziowie: SA Jerzy Skorupka

SA Robert Zdych

Protokolant: Anna Konieczna

przy udziale Dariusza Sulikowskiego prokuratora Prokuratury (...) we

W.

po rozpoznaniu 29 listopada 2023 r.

sprawy J. T.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżycieli posiłkowych

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z 25 lipca 2023 r. sygn. akt III K 144/23

I.  zmienia zaskarżony wyrok ten sposób, że na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego J. T. nawiązkę w kwocie 40.000 zł na rzecz (...) Sp. z o.o. w W.;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

J. T. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 12 listopada 2020 roku we W., działając w zamiarze umyślnym, wspólnie i w porozumieniu z innym nieustalonym mężczyzną, co do którego wyłączono materiały procesowe do odrębnego prowadzenia, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 299.900,00 złotych, poprzez wprowadzenie w błąd co do faktycznej osoby leasingodawcy, dotyczącej umowy leasingu operacyjnego niekonsumenckiego o numerze (...), zawartej z (...) sp. z o.o., przy czym czyn ten dotyczył mienia znacznej wartości, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk;

II.  w dniu 5 stycznia 2021 roku w W., działając w zamiarze umyślnym, wspólnie i w porozumieniu z innym nieustalonym mężczyzną, co do którego wyłączono materiały procesowe do odrębnego prowadzenia, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pojazdu marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o wartości 246.000,00 złotych, poprzez wprowadzenie w błąd co do faktycznej osoby leasingobiorcy, dotyczącej umowy leasingu operacyjnego o numerze (...), zawartej z (...) sp. z o.o., przy czym czyn ten dotyczył mienia znacznej wartości, tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk;

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z 25 lipca 2023 r., sygn. akt III K 144/23:

I.  uznał oskarżonego J. T. za winnego tego, że w okresie od 12 listopada 2020 r. do 5 stycznia 2021 r. we W. i w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk, wspólnie i w porozumieniu z inną nieustaloną osobą, dopuścił się dwóch przestępstw oszustwa, w ten sposób, że:

- w dniu 12 listopada 2020 r. we W., doprowadził (...) sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci samochodu marki A. (...) nr rej. (...) o wartości 299.900,00 zł, wprowadzając w błąd pracowników tej firmy co do rzeczywistej osoby leasingobiorcy, możliwości i zamiaru wywiązania się z umowy oraz zwrotu pojazdu, w ten sposób, że zawarł umowę leasingu operacyjnego o nr (...), na podstawie której przekazano mu do korzystania opisany wyżej pojazd, który niezwłocznie oddał innej osobie, czym działał na szkodę (...) sp. z o.o.;

- w dniu 5 stycznia 2021 r. w W., doprowadził (...) sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci samochodu marki B. (...) nr rej. (...) o wartości 246.000,00 zł, wprowadzając w błąd pracowników tej firmy co do rzeczywistej osoby leasingobiorcy, możliwości i zamiaru wywiązania się z umowy oraz zwrotu pojazdu, w ten sposób, że zawarł umowę leasingu operacyjnego o nr (...), na podstawie której przekazano mu do korzystania opisany wyżej pojazd, który niezwłocznie oddał innej osobie, czym działał na szkodę (...) sp. z o.o.;

tj. uznał oskarżonego J. T. za winnego popełnienia przestępstw z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 294 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od godz. 18.20 dnia 19 grudnia 2022 r. do godz. 14.17 dnia 30 grudnia 2022 r., przyjmując że jeden dzień zatrzymania i tymczasowego aresztowania równo jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego J. T. obowiązek naprawienia szkody, poprzez zapłatę na rzecz (...) sp. z o.o. kwoty 246.000 (dwieście czterdzieści sześć tysięcy) zł;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od tego orzeczenia wniosła pełnomocniczka oskarżyciela posiłkowego (...) sp. z o.o. w W., która zaskarżyła wyrok w części – co do środka kompensacyjnego i zarzuciła:

1)  obrazę przepisu prawa procesowego, tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. oraz art. 2 poprzez zaniechane inicjatywy dowodowej i nieprzeprowadzenie dostępnych dowodów, w szczególności:

a)  zaniechanie zwrócenia się do Prokuratury (...) w D. z zapytaniem o realizacje wydanego w dniu 19 sierpnia 2022 r. przez Prokuraturę (...) postanowienia o zwrocie samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) do (...) SP. z o.o., czy postanowienie to zostało zrealizowane, jeżeli nie - powód jego niezrealizowania;

b)  zaniechanie zwrócenia się do Komisariatu Policji w D. Wydziału Spraw Karnych z zapytaniem o realizację wydanego w dniu 19 sierpnia 2022 r. przez Prokuraturę (...) postanowienia o zwrocie samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) do (...) Sp. z o.o., czy postanowienie to zostało zrealizowane, jeżeli nie – powodów jego niezrealizowania, czy decyzja nr (...) w sprawie uchylenia zajęcia samochodu osobowego marki A. (...) o nr podwozia (...) jest prawomocna, czy została zaskarżona, a jeżeli tak przez kogo i na jakim etapie jest postępowanie zażaleniowe;

c)  zaniechanie zwrócenia się do pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. z zapytaniem o realizacje wydanego w dniu 19 sierpnia 2022 r. przez Prokuraturę (...) postanowienia o zwrocie samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) do (...) Sp. z o.o., czy postanowienie to zostało zrealizowane, jeżeli nie – powodów jego niezrealizowania, jakie są informacje przekazane przez władze węgierskie, czy jest perspektywa odzyskania samochodu.

2)  obrazę przepisu prawa procesowego, tj. art. 46 § 1 k.k., polegającą na nie orzeczeniu względem oskarżonego środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody w sytuacji, gdy wobec złożenia przez pełnomocnika pokrzywdzonego wniosku w tym zakresie, sąd był do takiego orzeczenia na mocy wymienionego przepisu zobowiązany.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelująca wniosła o: zmianę zaskarżonego wyroku poprze orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 282.900,00 zł, która odpowiada wartości samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) stanowiącego przedmiot leasingu w umowie nr (...) na dzień przywłaszczenia, na rzecz (...) SP. z o.o.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja pełnomocniczki oskarżyciela posiłkowego (...) sp. z o.o. w W. jest częściowo zasadna.

Wskazany w apelacji zakres zaskarżenia wyroku Sądu Okręgowego skutkował prawomocnością zawartych tam rozstrzygnięć co do winy i kary. Sąd Apelacyjny nie znalazł przesłanek pozwalających na orzekanie poza granicami wniesionego środka odwoławczego (art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k.).

Oskarżony J. T. zastał skazany za ciąg przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. obejmujący m.in. wprowadzenie podczas zawierania umowy leasingu operacyjnego niekonsumenckiego z 12 listopada 2020 r. w błąd finansującego - (...) sp. z o.o. w W. i doprowadzenie tej firmy do niekorzystnego rozporządzenia samochodem A. (...) wartości 299.900 zł poprzez oddanie auta oskarżonemu do korzystania.

Ze względu na to, że dane utraconego pojazdu zostały wpisane do Systemu Informacyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) auto zostało ujawnione i zajęte przez właściwy organ na Węgrzech 16 lutego 2022 r. podczas próby jego zarejestrowania przez obywatela tego kraju A. F., który je nabył w styczniu 2022 r. w Austrii (k. 264, 265, 222).

Pełnomocniczka pokrzywdzonego poinformowała prokuraturę prowadzącą śledztwo, że umowa ubezpieczenia auta nie obejmowała zdarzenia o które jest oskarżony J. T. i właścicielem pojazdu jest (...) sp. z o.o. w W.. Pokrzywdzony jest zainteresowany odzyskaniem samochodu.

Decyzją uprawnionego organu Strony węgierskiej - Naczelnika Wydziału Spraw Karnych Komisariatu Policji w D., Komendy Policji K. P. ((...)) zajęcie samochodu A. (...) wyłudzonego od (...) sp. z o.o. w W. zostało umorzone i zarządzono wydanie auta pokrzywdzonemu - (...) sp. z o.o. w W. (k. 436-440, dokument dołączony do apelacji).

Postanowieniem z 19 sierpnia 2022 r. prowadzący postępowanie prokurator orzekł o zwróceniu samochodu A. (...) pokrzywdzonemu - (...) sp. z o.o. w W. (k. 273-274).

Pełnomocniczka tego pokrzywdzonego złożyła w terminie wniosek o nałożenie na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody przez uiszczenie na rzecz (...) sp. z o.o. w W. 282.900 zł. ( k. 379). Dopiero apelacja precyzuje, że jest to kwota odpowiadająca wartości pojazdu w czasie popełnienia przestępstwa.

Uzasadniając rezygnację z nałożenia na J. T. obowiązku naprawienia szkody Sąd Okręgowy wskazał, że albo pokrzywdzony odebrał auto zajęte na terenie Węgier, a jeśli nie, to było to rezultatem przedłużającej się korespondencji między Stroną polską a Stroną węgierską i bierności przedstawicieli pokrzywdzonego, gdy prokurator wydał postanowienie o zwrocie pojazdu, za co oskarżony nie ponosi odpowiedzialności.

Pełnomocniczka podnosi obrazę art. 167 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 2 § 2 k.p.k. i art. 169 § 2 k.p.k. poprzez zaniechanie przez Sąd Okręgowy zwrócenia się do pokrzywdzonego, Prokuratury (...)w D. i tamtejszego Komisariatu Policji o informację dotyczącą realizacji postanowienia Prokuratury (...) o przekazaniu auta (...) sp. z o.o. w W., a do tego ostatniego organu także o podanie czy decyzja o uchyleniu zajęcia jest prawomocna, czy została zaskarżona.

Art. 169 § 2 k.p.k. stanowi, że wniosek dowodowy może zmierzać do wykrycia lub oceny właściwego dowodu. Tymczasem apelująca zarzuca Sądowi i instancji, że zrezygnował z przeprowadzenia dowodów z urzędu. Skoro wniosku dowodowego nie było to i Sąd Okręgowy nie mógł obrazić art. 169 § 2 k.p.k.

Art. 167 k.p.k. dopuszcza przeprowadzenie przez sąd dowodu z urzędu, niezależnie od inicjatywy stron, a nawet wbrew ich intencjom. Nie można jednak tracić z pola widzenia, że przepis ten zawiera wyraźną sekwencję: w pierwszej kolejności wskazuje, że wprowadzenie dowodów do procesu następuje z inicjatywy stron i dopiero w końcowej części, wymienia przeprowadzenie dowodów z urzędu. Jest to zrozumiałe, przecież zgodnie z zasadą kontradyktoryjności sprzyjającej prawdziwym ustaleniom, to równouprawnione strony toczą ze sobą spór a bezstronny sąd rozstrzyga o przedmiocie procesu w granicach zakreślonych skargą uprawnionego oskarżyciela. To przecież stronom przysługuje prawo do udziału w czynnościach procesowych, składania wniosków, w tym inicjatywa dowodowa, prawo przedstawienia swego stanowiska, co do każdej rozstrzyganej kwestii, zadawania pytań osobom przesłuchiwanym, składania oświadczeń o przeprowadzanych dowodach, porozumiewania się odnośnie skazania i wymiaru kary, zaskarżania rozstrzygnięć sądu. Strony nie są biernymi obserwatorami poczynań sądu i ich recenzentami w razie zapadnięcia niesatysfakcjonującego rozstrzygnięcia, lecz aktywnymi, równoprawnymi uczestnikami procesu mogącymi ponosić negatywne konsekwencje braku aktywności. Inne ujęcie prowadziłoby do obciążenia sądu powinnością realizacji zasady śledczej, poszukiwania dowodów sprawstwa i winy grożąc uchybieniem zasadzie obiektywizmu i ciężaru dowodu.

W konsekwencji przy braku inicjatywy stron, powinność sądu wynikająca z art. 167 k.p.k. powstaje tylko wtedy, gdy możliwy do przeprowadzenia dowód, o którym sąd powziął informację, może mieć istotne znaczenie w sprawie, a zaniechanie jego przeprowadzenia stwarza niebezpieczeństwo dokonania błędnych ustaleń faktycznych i wydania nietrafnego rozstrzygnięcia kończącego postępowanie w sprawie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 20 marca 2014 r., II AKa 56/14, LEX nr 1451878, postanowienie Sądu Najwyższego z 4 lutego 2015 r., V KK 318/14, LEX nr 1652730).

Sąd Okręgowy nie wiedział o istnieniu decyzji Naczelnika wydziału Spraw Karnych Komisariatu Policji w D. (Węgry) o umorzeniu zajęcia auta A. (...) i wydaniu go pokrzywdzonemu, stąd i nie mógł z urzędu zwrócić się do tego Komisariatu o podanie czy decyzja o uchyleniu zajęcia jest prawomocna, czy została zaskarżona, ewentualnie przez kogo i na jakim etapie jest postępowanie zażaleniowe. Już w marcu 2023 r. (cztery miesiące przed wydaniem zaskarżonego wyroku) wiedziała o niej, jak wynika z dołączonej do apelacji korespondencji, pełnomocniczka oskarżyciela posiłkowego. Nie zawiadomiła jednak Sądu o jej istnieniu, nie wnosiła o sprawdzenie dalszych losów tego postępowania. Oskarżyciel posiłkowy, ani jego pełnomocnik nie sygnalizowali jakichkolwiek problemów z wydaniem pojazdu, a na podstawie danych zawartych w aktach, w szczególności korespondencji ze Stroną węgierską, Sąd Okręgowy nie miał podstaw by sądzić, że poza kwestiami technicznymi istnieją przeszkody by (...) sp. z o.o. w W. odzyskała wyłudzony samochód.

Trzeba też stwierdzić, że w istocie dowody, które miałby z urzędu przeprowadzić dotyczą okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego – niezwrócenia zabezpieczonego pojazdu i konsekwencji tego dla obowiązku z art. 46 § 1 k.k., gdzie ciężar dowodzenia spoczywa w zasadzie na stronie oskarżającej (art. 6 ust. 1 dyrektywy 2016/343 Parlamentu i Rady (UE) z 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym), w tym wypadku na prokuratorze i oskarżycielu posiłkowym działającym z pełnomocnikiem.

O ile słusznym jest oczekiwanie od sądu większej aktywności z urzędu w zakresie ustalania rozmiaru szkody i krzywdy doznanej przez osobę pokrzywdzoną, która nie radzi sobie, ma trudności z aktywnym działaniem w postępowaniu karnym, wykazywaniem okoliczności relewantnych dla wielkości szkody, to w wypadku dużego podmiotu prowadzącego szeroką, ogólnopolską działalność gospodarczą, zastępowanego przez fachowego pełnomocnika i działającego w charakterze strony można zasadnie oczekiwać podejmowania w procesie działań służących wykazaniu podstaw żądania zasądzenia odszkodowania: istnienia i rozmiaru uszczerbku majątkowego, sposobu wyliczenia dochodzonej kwoty itp. W przeciwnym razie dochodzi do zachwiania i tak wątpliwej równowagi w procesie między osobą oskarżoną i stroną oskarżycielską gdzie działa nie tylko prokurator i inne organy ścigania, ale i oskarżyciel posiłkowy wyposażony w niewspółmiernie większe od oskarżonego możliwości wynikające choćby z zasobów finansowych. Żądanie by w takiej sytuacji Sąd poszukiwał dowodów na niekorzyść oskarżonego, a na rzecz takiego biernego, zastępowanego przez fachowego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego godzi w zasadę ciężaru dowodu i obiektywizmu.

W realiach sprawy okoliczności, które miałyby być wyjaśnione przez uzyskanie informacji od Prokuratury (...) w D. i tamtejszego Komisariatu Policji oraz (...) sp. z o.o. w W. zostały wyświetlone w koniecznym zakresie dokumentami dołączonymi do apelacji.

Nie budzi więc wątpliwości, że oskarżyciel posiłkowy, jak podnosi w apelacji pełnomocniczka, nie odzyskał wyłudzonego samochodu, który został zajęty w lutym ub.r. na W.. Nie otrzymał też od ubezpieczyciela ekwiwalentu pieniężnego.

Tłumaczka języka węgierskiego informowała pod koniec marca 2023 r. pełnomocnika (...) sp. z o.o. w W., że w rozmowie z węgierską policjantką zajmującą się sprawą zajętego auta ustaliła, że odbiór pojazdu przez pokrzywdzonego „jest na razie niemożliwy” ponieważ nabywca auta (tj. A. F.) wniósł sprawę do sądu cywilnego przeciwko Prokuraturze (...) w D. i Komisariatowi Policji w D., które zdecydowały o wydaniu pojazdu S. polskiej (k. 441). Z tego maila dołączonego do apelacji nie wynika by dołączona również do apelacji decyzja uprawnionego organu krajowego - Naczelnika Wydziału Spraw Karnych Komisariatu Policji w D., o zwolnieniu spod zajęcia samochodu A. (...) i wydaniu go pokrzywdzonemu [por. art. 39 rozporządzenia Parlamentu i Rady (UE) (...) z 28 listopada 2018 r. w sprawie utworzenia, funkcjonowania i użytkowania Systemu Informacyjnego Schengen (…)] została zaskarżona przez A. F., ale że dochodzi on swych roszczeń wynikających z zajęcia auta przed sądem cywilnym.

Z danych zawartych w aktach wynika natomiast, że zarówno w Polsce gdzie toczyło się postępowanie karne o przestępstwo, którego przedmiotem było omawiane auto, jak i na W., gdzie zostało zajęte stosownie do art. 39 rozporządzenia Parlamentu i Rady (UE) (...) rozstrzygnięto o przekazaniu tego pojazdu pokrzywdzonemu - (...) sp. z o.o. w W.. O ile więc w przedstawionych okolicznościach nie bez racji apelująca pełnomocniczka oskarżyciela posiłkowego wskazuje, że obecnie trudno określić perspektywę odzyskania pojazdu przez (...) sp. z o.o. w W., to z pewnością nie ma podstaw by twierdzić, że wymienione wyżej rozstrzygnięcia nie zostaną wykonane i pokrzywdzony nie odzyska wyłudzonego samochodu.

Ustalenie czy i kiedy możliwa będzie restytucja w naturze, jaka jest wartość pojazdu, czy był nadmiernie, ponad zwykły użytek eksploatowany po wyzbyciu się go przez oskarżonego wymagałoby pracochłonnych i czasochłonnych ustaleń m.in.: zwracania się do właściwych organów Strony węgierskiej: Prokuratury (...) w D., tamtejszej Komendy Policji, Sądu przed którym toczy (toczyło się) postępowanie cywilne zainicjowane przez nabywcę samochodu (po jego ustaleniu), czy (co trudno wykluczyć) powołania biegłego. Dowodzenie rzeczywistej wielkości szkody łączyłoby się więc z istotnymi komplikacjami i trudnościami prowadząc do ryzyka przewlekłego toczenia się postępowania w sytuacji gdy sprawa karna w swym zasadniczym aspekcie - odpowiedzialności oskarżonego za zarzucane przestępstwa została dostatecznie wyjaśniona.

Jednocześnie z pewnością pokrzywdzony poniósł niezrekompensowaną szkodę w wyniku oszustwa, którego dopuścił się J. T. związaną choćby ze zmniejszeniem się wartości pojazdu od daty czynu ( listopad 2020 r. - 282900 zł jak wskazuje pełnomocniczka (...) sp. z o.o. w W.) do chwili orzekania.

Apelująca zasadnie podnosi, że skoro w imieniu pokrzywdzonego złożyła wniosek o naprawienie szkody, która istniała w czasie wydania wyroku Sądu I instancji, to Sąd ten nie mógł pominąć tego żądania.

Rozwiązaniu sytuacji, gdy (jak w niniejszej sprawie) ustalenie realnej szkody napotyka wyliczone wyżej, istotne trudności służy nawiązka z art. 46 § 2 k.k. będąca rodzajem zryczałtowanego odszkodowania nie pozbawionym elementów penalnych, na co wskazuje treść art. 56 k.k. (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z 10 listopada 2021 r., V KK 673/19, LEX nr 3327677).

Dlatego za uzasadnione Sąd Apelacyjny uznał sięgnięcie po te instytucję.

Ustalając wielkość nawiązki Sąd uwzględnił średnią, na datę orzekania, cenę w kraju samochodów A. (...) z 2020 r. wynoszącą 249750 zł (źródło: www.autocentrum.pl) o którą pomniejszył podaną przez pokrzywdzonego wartość utraconego pojazdu (282900 zł). Tak wyliczone zmniejszenie, przez okres trzech lat od daty czynu, wartości wyłudzonego pojazdu Sąd Apelacyjny pomniejszył w niewielkim zakresie mając w polu widzenia znacznie ograniczone możliwości majątkowe i zarobkowe oskarżonego (art. 53 § 2 k.k.), lecz przydając prymat względom kompensacyjnym.

Z tych wszystkich powodów orzeczono jak w wyroku (art. 437 § 2 k.p.k.).

J. T. nie pracuje, jest osobą starszą, nie ma majątku poniesienie kosztów postępowania byłoby dla niego nadmiernie uciążliwe, obciążenie go tymi kosztami byłoby też niesłuszne zważywszy, że na stwierdzone uchybienie podniesione w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie miał wpływu (art. 624 § 1 k.p.k.).

SSA Jerzy Skorupka

SSA Cezariusz Baćkowski

SSA Robert Zdych