Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2025 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Kot

Sędziowie: SA Jerzy Skorupka /spr./

SA Jarosław Mazurek

Protokolant: Joanna Rowińska

przy udziale Rafała Białka prokuratora Prokuratury (...)w D.

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2025 r.

sprawy P. G.

oskarżonego z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk

T. L.

oskarżonego z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora co do obu oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy

z dnia 10 lipca 2024 r. sygn. akt III K 174/23

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. kwotę 1476 zł, w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Świdnicy wyrokiem z 10 lipca 2024 r., III K 174/23 uniewinnił P. G. i T. L. od popełnienia czynu z art. 286§1 KK w zw. z art. 294§1 KK i art. 12§1 KK.

Wyrok zaskarżył oskarżyciel publiczny w całości na niekorzyść obu oskarżonych, zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżeni nie wprowadzili w błąd (...) sp. z o.o. w R. i nie doprowadzili tej spółki do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

We wniosku odwoławczym skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zważył, co następuje.

Apelacja jest niezasadna, gdyż sąd pierwszej instancji ocenił dowody ujawnione na rozprawie głównej zgodnie z dyrektywą wyrażoną w przepisie art. 7 KPK i na podstawie tych dowodów ustalił, że oskarżeni nie wprowadzili w błąd pokrzywdzonej spółki.

Według skarżącego, z zeznań przedstawicieli pokrzywdzonej spółki wynika, że z oskarżonymi odbyło się wiele spotkań, na których składali obietnice spłaty rosnącego zadłużenia, których nie realizowali. Zachowania te miały miejsce w czasie, gdy oskarżeni znajdowali się w stanie niewypłacalności. Nie złożyli też wniosku o ogłoszenie upadłości spółki (...), stwarzając pozory posiadania dobrej kondycji finansowej i zapewniając o spłaceniu zadłużenia. W ten sposób wprowadzili w błąd przedstawicieli (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Tym samym, doprowadzili pokrzywdzoną spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci wykonania usług ocynkowania ogniowego i nieotrzymania za to zapłaty.

Zważyć zatem należy, że powyższe fakty zostały ustalone przez sąd pierwszej instancji. Dodatkowo jednak sąd ten ustalił, że przedstawiciele (...) przyjeżdżali do przedsiębiorstwa oskarżonych obserwując bezpośrednio produkcję, rozwój zakładu i negocjując spłatę zadłużenia, co prowadziło do utrzymywania współpracy z oskarżonymi (s. 3 uzasadnienia wyroku).

Na rozprawie w dniu 17 czerwca 2024 r. M. M. z (...) zeznał, że ma dużą wiedzę o sprawie, gdyż był odpowiedzialny za kontakty z przedsiębiorstwem oskarżonych. Podał, że wie o tym, że oskarżony P. G. często wyjeżdżał na Zachód, aby pozyskiwać od swoich klientów zapłatę za sprzedany im towar. Świadek utrzymywał kontakty z oskarżonymi przez cały czas trwania współpracy. W spółce oskarżonych był raz na kwartał. Omawiał wtedy z oskarżonymi bieżące sprawy finansowe. Zaległości w spłacie zadłużenia oskarżeni tłumaczyli m.in. tym, że muszą sprzedawać towar po zaniżonej cenie, gdyż kontrahenci reklamowali jakość ocynkowania. W takich wypadkach oskarżeni reklamowali jakość ocynkowania wykonanego przez (...), o czym świadek wiedział.

Na rozprawie w dniu 26 czerwca 2024 r. J. D., będący prezesem zarządu pokrzywdzonej spółki zeznał, że zapewnienia i deklaracje oskarżonych o spłacie zadłużenia były wiarygodne. Z tego względu (...) utrzymywała z nimi współpracę. Świadek wiedział, że oskarżeni osobiście wyjeżdżali za granicę, zwłaszcza do Szwajcarii, aby uzyskać zapłatę od swoich dłużników, a także o tym, że kontrahenci oskarżonych z Zachodu kwestionowali jakość ocynkowania sprzedawanych im towarów.

Oceniając zeznania wymienionych świadków, sąd a quo ustalił, że w okresie współpracy z oskarżonymi bywali w ich przedsiębiorstwie w T.. Na bieżąco obserwowali proces produkcyjny i wiedzieli, że większość towaru oskarżeni wysyłają za granicę. Z uzyskanych środków oskarżeni spłacali zadłużenie wobec (...). Wszystkie działania oskarżonych były ukierunkowane na uzyskanie należnych, ale nie uzyskanych płatności. Wiedzieli też, że na wysokość zysku oskarżonych wpływał zmienny kurs walut. Z tych względów, pokrzywdzona spółka kontynuowała współpracę z oskarżonymi.

Dla ustaleń dokonanych przez sąd meriti znamienne są zeznania J. D. o wiarygodności działań oskarżonych. Świadek ten i pokrzywdzona spółka byli świadomi trudności finansowych spółki oskarżonych oraz przyczyn i powodów, które prowadziły do takiego stanu, gdyż stan finansowy oskarżonych monitorowali na bieżąco, a raz na kwartał przyjeżdżali do ich przedsiębiorstwa. Pokrzywdzeni mieli świadomość niewypłacalności oskarżonych oraz podejmowanych przez nich działań naprawczych, a także starań w spłacie zadłużenia. Widzieli zaangażowanie oskarżonych w uzyskaniu zapłaty od swoich dłużników i przeznaczanie tych środków na spłatę zadłużenia w (...).

W świetle takich dowodów, sąd pierwszej instancji zasadnie ustalił, że oskarżeni nie wprowadzili w błąd pokrzywdzonej spółki, ani nie dopełnili innych czynności sprawczych wskazanych w typie czynu zabronionego oszustwa z art. 286§1 KK.

Skarżący nie kwestionuje oceny zeznań wymienionych świadków, tak samo, jak oceny wszelkich dowodów przeprowadzonych na rozprawie głównej. Skarżący nie podnosi też, że sąd pierwszej instancji ustalił fakty istotne dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonych na podstawie dowodów, których nie ujawnił na rozprawie głównej bądź pominął jakieś dowody w procesie ustalania faktów.

Jeżeli proces oceny dowodów nie jest kwestionowany, dziwić musi zarzut sformułowany w apelacji. Skarżącemu umknęło, że tezy aktu oskarżenia przywołane w apelacji na poparcie podniesionego zarzuty, zostały ocenione przez sąd a quo jako niewystarczające dla uznania winy oskarżonych. Zatem, zamiast wytknąć sądowi błędy w ocenie dowodów i procesie ustalania faktów, skarżący ograniczył się do przywołania tez oskarżenia. Takie działanie skazane było na niepowodzenie.

Z tych względów, apelacja jest niezasadna. Mając to na uwadze, orzeczono jak na wstępie.

SSA Jerzy Skorupka

SSA Andrzej Kot

SSA Jarosław Mazurek