Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2025 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Piotr Kaczmarek (spr.)

Sędziowie: SA Cezariusz Baćkowski

SA Edyta Gajgał

SA Janusz Godzwon

SA Artur Tomaszewski

Protokolant: Magdalena Szymczak

przy udziale prokuratora Prokuratury (...)w Ś. Piotra Sury

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2025 r.

sprawy M. B. (1) oskarżonego o czyny z art. 159 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 148 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 245 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 244 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

M. S. (1) oskarżonego o czyny z art. 159 kk, art. 18 § 2 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 239 § 1 kk, art. 18 § 2 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 18 § 2 kk w zw. z art. 159 kk w zw. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 159 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art. 193 § 1 kk, art. 18 § 2 kk w zw. z art. 288 § 1 kk, art. 180a kk, art. 18 § 2 kk w zw. z art. 233 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 26 lipca 2024 roku sygn. akt III K 340/23

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. S. (1) w ten sposób, że orzeczoną w punkcie VII karę pozbawienia wolności obniża do 9 (dziewięciu) lat,

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. S. (1) oraz zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. B. (1) utrzymuje w mocy;

III.  na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30.09.2023r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. łączy kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonego M. S. (1) w punkcie I wyroku Sądu Apelacyjnego oraz w punktach IX-XII zaskarżonego wyroku i wymierza oskarżonemu karę łączną
10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności, zaliczając na podstawie art. 63 § 1 k.k. na jej poczet okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 8 kwietnia 2023 roku od godz. 22.35 do godz. 23.30 oraz od dnia 17 czerwca 2023 roku godz. 14.45 do 10 kwietnia 2025 roku;

IV.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. P. 1476 zł, w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonemu M. B. (1) z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

V.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, wydatkami tego postępowania obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

M. B. (1) został oskarżony o to ,że

I. w dniu 12 czerwca 2023 r. na skarpie przy akwenie J. pomiędzy miejscowościami G. oraz G., działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) oraz używając niebezpiecznych narzędzi w postaci młotka oraz rurki od namiotu, wziął udział w pobiciu M. M. w ten sposób, ze kopał pokrzywdzonego po głowie i reszcie ciała, uderzał ostro zakończoną metalową końcówką młotka w kończyny oraz głowę, uderzał pokrzywdzonego metalową rurką w okolice krocza, czym naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 159 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II. w dniu 12 czerwca 2023 r. na pomoście przy akwenie J. pomiędzy miejscowościami G. oraz G., zabił M. M. w ten sposób, że działając w bezpośrednim zamiarze pozbawienia pokrzywdzonego życia przeciągnął nieprzytomnego pokrzywdzonego ze skarpy w okolice pomostu przy akwenie kopał pokrzywdzonego a następnie uderzył go ostrzem noża w okolice serca, po czym wrzucił pokrzywdzonego do wody, czym spowodował śmierć M. M., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

III. w dniu 12 czerwca 2023 r. na pomoście przy akwenie J. pomiędzy miejscowościami G. oraz G. używał groźby bezprawnej pozbawienia życia w celu wywarcia wpływu na J. K. (1), który był świadkiem pobicia M. M., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 245 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV. w dniu 2 czerwca 2023 r. we W. przy ulicy (...) na drodze publicznej, prowadził w ruchu lądowym, samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), a tym samym nie zastosował się do orzeczonego wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 25 kwietnia 2023 roku; data uprawomocnienia się 03.05.2023 rok sygn. akt V K 1083/22 obowiązującego od 03.05.2023 rok do 03.05.2026 roku zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym

tj. o przestępstwo z art. 244 kk

V. w okresie od 02 czerwca 2023 r. do 9 czerwca 2023 r. na terenie powiatu (...), (...) oraz we W., działając w krótkich odstępach czasu przy wykorzystaniu takiej samej sposobności i w podobny sposób, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliw o łącznej wartości 3374,57 złotych a w tym:

- w dniu 2 czerwca 2023 r. we W. przy ulicy (...)- stacja paliw (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą paliwa o wartości 764,51 złotych postępując w ten sposób, że do przygotowanych pojemników znajdujących się w bagażniku pojazdu, tankował paliwo, po czym odjechał bez uiszczenia opłaty, czym działał na szkodę (...) Sp z o.o. z siedzibą w W.

- w dniu 5 czerwca 2023 roku we W. ul. (...) – stacja paliw (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa o łącznej wartości 358,59 złotych, w ten sposób że zatankował paliwo do pojemnika znajdującego się w bagażniku pojazdu i odjechał - na szkodę (...) z siedzibą w P.,

- w dniu 5 czerwca 2023 roku w K. ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia paliwo o łącznej wartości 431,52 złotych poprzez zatankowanie go do kanistra, po czym odjechał, czym działał na szkodę (...) Sp. zo.o. z siedzibą w P.,

- w dniu 7 czerwca 2023 roku we W. ul. (...) – stacja paliw (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa o łącznej wartości 475,18 złotych, postępując w ten sposób, że przyjechał na stację wraz z inną ustaloną osobą, po czym inna ustalona osoba zatankowała paliwo do pojemników znajdujących się w bagażniku pojazdu na szkodę (...) z siedzibą w P., po czym odjechał bez uiszczenia opłaty

- w dniu 7 czerwca 2023 roku w W. przy ulicy (...)– stacja paliw (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa o łącznej wartości 341,95 złotych, w ten sposób że zatankował paliwo do pojemnika znajdującego się w bagażniku pojazdu - na szkodę (...) z siedzibą w P.,

- w dniu 9 czerwca 2023 roku w W. przy ulicy (...)– stacja paliw (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa o łącznej wartości 350,11 złotych, postępując w ten sposób, że przyjechał na stację wraz z inną osobą, która to zatankowała paliwo do pojemników znajdujących się w bagażniku pojazdu - na szkodę (...) z siedzibą w P.,

- dniu 9 czerwca 2023 roku we W. przy ulicy (...)- stacja paliw (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą paliwa o wartości 652,71 złotych postępując w ten sposób że do przygotowanych pojemników znajdujących się w bagażniku pojazdu, tankował paliwo, po czym odjechał bez uiszczenia opłaty, czym działał na szkodę (...) z siedzibą w P.,

przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k.

VI. w dniu 2 czerwca 2023 roku we W. przy ulicy (...) na drodze publicznej, prowadził w ruchu lądowym, samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), a tym samym nie zastosował się do orzeczonego wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 25 kwietnia 2023 roku; data uprawomocnienia się 03.05.2023 rok sygn. akt V K 1083/22 obowiązującego od 03.05.2023 rok do 03.05.2026 roku zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym

tj. o przestępstwo z art. 244 kk

VII. w dniu 3 czerwca 2023 roku w S. przy ul. (...)- stacja paliw (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia, wspólnie i w porozumieniu z inna ustalona osobą paliwa o wartości 871,77 złotych postępując w ten sposób że do przygotowanych pojemników znajdujących się w bagażniku pojazdu, pasażer pojazdu tankował paliwo, po czym odjechał bez uiszczenia opłaty czy działał na szkodę (...) Sp z o.o. z siedzibą w W., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo art. 278 § 1 kk w zw z art. 64 § 1 k.k

VIII. w dniu 3 czerwca 2023 roku w S. przy ul. (...) na drodze publicznej, prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), a tym samym nie zastosował się do orzeczonego wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 25 kwietnia 2023 roku; data uprawomocnienia się 03.05.2023 rok sygn. akt V K 1083/22 obowiązującego od 03.05.2023 rok do 03.05.2026 roku zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym

tj. o przestępstwo z art. 244 kk

IX. w dniu 5 czerwca 2023 roku we W. na drodze publicznej ulicy (...) prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...), a tym samym nie zastosował się do orzeczonego wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 25 kwietnia 2023 roku; data uprawomocnienia się 03.05.2023 rok sygn. akt V K 1083/22 obowiązującego od 03.05.2023 rok do 03.05.2026 roku zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym

tj. o przestępstwo z art. 244 kk

X. w dniu 5 czerwca 2023 roku w K. na drodze publicznej ulicy (...) prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...) a tym samym nie zastosował się do orzeczonego wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 25 kwietnia 2023 roku; data uprawomocnienia się 03.05.2023 rok sygn. akt V K 1083/22 obowiązującego od 03.05.2023 rok do 03.05.2026 roku zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym

tj. o przestępstwo z art. 244 kk

XI. w dniu 7 czerwca 2023 roku we W. na drodze publicznej ulicy (...) prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki M. o nr rej. (...), a tym samym nie zastosował się do orzeczonego wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 25 kwietnia 2023 roku; data uprawomocnienia się 03.05.2023 rok sygn. akt V K 1083/22 obowiązującego od 03.05.2023 rok do 03.05.2026 roku zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym

tj. o przestępstwo z art. 244 kk

XII. w dniu 7 czerwca 2023 roku w W. przy ulicy (...) na drodze publicznej, prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki M. o nr rej. (...) a tym samym nie zastosował się do orzeczonego wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 25 kwietnia 2023 roku; data uprawomocnienia się 03.05.2023 rok sygn. akt V K 1083/22 obowiązującego od 03.05.2023 rok do 03.05.2026 roku zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym

tj. o przestępstwo z art. 244 kk

XIII. w dniu 9 czerwca 2023 roku w W. przy ulicy (...) na drodze publicznej, prowadził w ruchu lądowym, samochód osobowy marki M. o nr rej. (...) a tym samym nie zastosował się do orzeczonego wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 25 kwietnia 2023 roku; data uprawomocnienia się 03.05.2023 rok sygn. akt V K 1083/22 obowiązującego od 03.05.2023 rok do 03.05.2026 roku zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym

tj. o przestępstwo z art. 244 kk

XIV. w dniu 9 czerwca 2023 roku we W. przy ulicy (...) na drodze publicznej, prowadził w ruchu lądowym, samochód osobowy marki M. o nr rej. (...), a tym samym nie zastosował się do orzeczonego wobec niego wyrokiem Sądu, a tym samym nie zastosował się do orzeczonego wobec niego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 25 kwietnia 2023 roku; data uprawomocnienia się 03.05.2023 rok sygn. akt V K 1083/22 obowiązującego od 03.05.2023 rok do 03.05.2026 roku zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym

tj. o przestępstwo z art. 244 kk

XV. w okresie pomiędzy 20 lipca 2022 r. a 21 lipca 2022 r. we W., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, telefonicznie groził A. W. pozbawieniem życia oraz uszkodzeniem ciała, przy czym groźba wzbudziła u pokrzywdzonego uzasadniona obawę, że zostanie spełniona, a czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 190§ 1 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k

M. S. (1) został oskarżony o to ,że

XVI. w dniu 12 czerwca 2023 r. na skarpie przy akwenie J. pomiędzy miejscowościami G. oraz G., działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. (1) oraz używając niebezpiecznych narzędzi w postaci młotka oraz rurki od namiotu, wziął udział w pobiciu M. M. w ten sposób, ze kopał pokrzywdzonego po głowie i reszcie ciała narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia

tj. o przestępstwo z art. 159 k.k.

XVII. w dniu 12 czerwca 2023roku na pomoście przy akwenie J. pomiędzy miejscowościami G. oraz G., działając w zamiarze, by M. B. (1) zabił M. M., nakłaniał go do tego, a następnie swoim zachowaniem ułatwił M. B. (1) zabicie M. M. w ten sposób, że solidaryzował się z M. B. (1), zwiększając przewagę M. B. (1) nad pokrzywdzonym, manifestując w sugestywny sposób zgodę na zabicie przezeń pokrzywdzonego oraz utwierdzając M. B. (1) w zamiarze zabójstwa

tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XVIII. w dniu 12 czerwca 2023 roku pomiędzy miejscowościami G. i G., w innych miejscach na terenie gminy M. oraz we W., działając w zamiarze utrudnienia oraz udaremnienia postępowania karnego przeciwko M. B. (1), pomagał M. B. (1), będącego sprawcą zabójstwa M. M., uniknąć odpowiedzialności karnej w ten sposób, że przewiózł M. B. (1) swoim samochodem z miejsca zabójstwa na teren ogrodów działkowych przy ulicy (...) we W., poszukiwał noclegu dla M. B. (1), pomagał M. B. (1) spalić przedmioty noszące ślady biologiczne pokrzywdzonego oraz ukryć nóż oraz młotek

tj. o przestępstwo z art. 239 § 1 k.k.

XIX. w dniu 12 czerwca 2023 roku na trasie pomiędzy G. a W., nakłaniał M. B. (1) do zabicia P. K. (1) chcąc, by M. B. (1) dokonał wskazanego czynu zabronionego

tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k.

XX. w dniu 20 października 2022 roku w S. powiatu (...), działając w zamiarze, by O. K. dokonał wraz z nim pobicia P. K. (1) przy użyciu niebezpiecznego narzędzia w postaci pałki teleskopowej narażającego pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określanego w art. 157 § 1 k.k. , nakłaniał O. K. w ten sposób, ze namawiał go do podbiegnięcia do pokrzywdzonego oraz zadawania mu uderzeń, po czym, działając w zamiarze popełnienia wyżej wskazanego czynu zabronionego bezpośrednio zmierzał do jego dokonania w ten sposób, że rozpylił w stronę P. K. (1) gaz pieprzowy, po czym przemocą wyciągnął pokrzywdzonego z auta oraz zaczął szarpać oraz podduszać używając w celu zaciśnięcia chwytu niebezpiecznego narzędzia w postaci pałki teleskopowej, przy czym zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na brak pomocy ze strony O. K., ucieczkę pokrzywdzonego oraz interwencję J. W.

tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

XXI. w dniu 20 października 2022 roku w S. powiatu (...), kopiąc oraz uderzając pięściami oraz używając pałki teleskopowej, wdzierał się do zamkniętego pomieszczenia gospodarczego, w którym ukrył się P. K. (1)

tj. o przestępstwo z art 193 k.k.

XXII. w dniu 20 października 2022 roku w S. powiatu (...), działając w zamiarze, by O. K. dokonał czynu zabronionego w postaci uszkodzenia pojazdu marki P. o numerze rejestracyjnym (...), nakłaniał O. K. do wybicia szyby w tymże pojeździe, działając na szkodę P. K. (1) w wysokości 2 633,43 złotych

tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art 288 § 1 k.k.

XXIII. W dniu 12 czerwca 2023 roku na drodze publicznej pomiędzy miejscowościami L. oraz G. prowadził samochód C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nie stosując się do decyzji Prezydenta W. z dnia 14 października 2022r. o numerze (...) o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi kategorii B

tj. o przestępstwo z art. 180a k.k.

XXIV. w dniu 12 czerwca 2023 roku na drodze publicznej pomiędzy miejscowościami G. oraz W. a następnie z W. do L. prowadził samochód C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), nie stosując się do decyzji Prezydenta W. z dnia 14 października 2022r. o numerze (...) o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi kategorii B

tj. o przestępstwo z art. 180a k.k.

XXV. w dniu 08 kwietnia 2023 roku na drodze publicznej ulicy (...) we W. prowadził samochód B. o numerze rejestracyjnym (...), nie stosując się do decyzji Prezydenta W. z dnia 14 października 2022r. o numerze (...) o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi kategorii B

tj. o przestępstwo z art. 180a k.k.

XXVI. w okresie pomiędzy 08 kwietnia 2023 roku a 31.05.2023r roku we W. oraz L., działając w zamiarze, by J. W. popełniła przestępstwo zeznania nieprawdy i zatajenia prawdy w dochodzeniu (...) Komisariatu Policji (...), nakłaniał ją, by złożyła zeznanie mające służyć za dowód w tymże dochodzeniu i zeznała nieprawdę, że to ona w dniu 08 kwietnia 2023 roku na drodze publicznej ulicy (...) we W. prowadziła samochód B. o numerze rejestracyjnym (...) oraz zataiła prawdę, że samochodem tym w rzeczywistości kierował M. S. (1)

tj. o przestępstwo z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z 26 lipca 2024r. sygn.akt IIIK 340/23 stosując, na podstawie art. 4§1 k.k., przepisy Kodeksu Karnego w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 7 lipca 2022 r o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2022 r., poz. 2600) orzekł :

w ramach czynów opisanych w pkt I i II części wstępnej wyroku uznał oskarżonego M. B. (1) za winnego tego, że w dniu 12 czerwca 2023 r. na skarpie przy akwenie J. pomiędzy miejscowościami G. oraz G., działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) oraz używając niebezpiecznych narzędzi w postaci młotka oraz rurki od namiotu, wziął udział w pobiciu M. M. w ten sposób, ze kopał pokrzywdzonego po głowie i reszcie ciała, uderzał ostro zakończoną metalową końcówką młotka w kończyny oraz głowę, uderzał pokrzywdzonego metalową rurką w okolice krocza, czym naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, a następnie działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia pokrzywdzonego życia dokonał zabójstwa M. M. w ten sposób, że przeciągnął nieprzytomnego pokrzywdzonego ze skarpy w okolice pomostu przy akwenie, kopał pokrzywdzonego, a następnie uderzył go ostrzem noża w okolice serca, po czym wrzucił pokrzywdzonego do wody, powodując u niego obrażenia ciała w postaci czterech ran tłuczonych na głowie, w tym jedną z płytkim włamaniem blaszki zewnętrznej kości czołowej, podbiegnięć krwawych w powłokach miękkich czaszki i lewym mięśniu skroniowym, podbiegnięcia krwawego na twarzy, pęknięcia i podbiegnięcia krwawego w powłokach miękkich czaszki i lewym mięśniu skroniowym, podbiegnięcia krwawego na twarzy, płytkiego pęknięcia i podbiegnięcia krwawego błony śluzowej wargi górnej, rany kłutej klatki piersiowej, w lewej linii przymostkowej z przekłuciem V żebra, worka osierdziowego i prawej komory serca z obecnością 200 ml płynnej krwi w worku osierdziowym i około 500 ml krwi i skrzepów w lewej jamie opłucnowej, nielicznych podbiegnięć krwawych na tułowiu i w obrębie pośladków, skupiska wybroczyn krwawych na klatce piersiowej, podbiegnięcia krwawego worka mosznowego, połączone wspólnym kanałem dwie rany kłute lewego przedramienia z przekłuciem pełnej grubości przedramienia, ścięgna mięśnia zginacza palców powierzchownego i płytkim nacięciem trzonu lewej kości promieniowej, powierzchowne otarcia naskórka i podbiegnięcia krwawe na kończynach górnych, dwie rany tłuczone podudzi, podbiegnięcia krwawe i otarcia naskórka kończyn dolnych, czym spowodował śmierć M. M. wskutek rany kłutej klatki piersiowej z przebiciem i tamponadą serca, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 30 października 2014 r. sygn. akt II K 429/14 za czyny z art. 280 § 1 kk i z art. 278 § 1 kk objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 25 lipca 2017 r. sygn. akt II K 74/17 skazującym oskarżonego na karę łączną 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 31 października 2016 r. do 15 sierpnia 2019 r. , czyn zakwalifikował jako przestępstwo z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 159 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 148 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wymierzył mu karę 25 lat pozbawienia wolności;

oskarżonego M. B. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 30 października 2014 r. sygn. akt II K 429/14 za czyny z art. 280 § 1 kk i z art. 278 § 1 kk objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 25 lipca 2017 r. sygn. akt II K 74/17 skazującym oskarżonego na karę łączną 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 31 października 2016 r. do 15 sierpnia 2019 r. i za to na podstawie art. 245 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;

oskarżonego M. B. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt IV, VI, VIII – XIV części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, iż stanowią one ciąg przestępstw z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 244 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

w ramach czynów opisanych w pkt V i VII części wstępnej wyroku uznał oskarżonego M. B. (1) za winnego tego, że w okresie od 2 czerwca 2023 r. do 9 czerwca 2023 r. na terenie powiatu (...), (...) oraz we W., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, przy wykorzystaniu takiej samej sposobności i w podobny sposób, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliw o łącznej wartości 4 246,34 złotych a w tym:

- w dniu 2 czerwca 2023 r. we W. przy ul. (...) na stacji paliw (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa o wartości 764,51 złotych postępując w ten sposób, że do przygotowanych pojemników znajdujących się w bagażniku pojazdu zatankował paliwo, po czym odjechał bez uiszczenia opłaty, czym działał na szkodę (...) Sp z o.o. z siedzibą w W.,

- w dniu 3 czerwca 2023 roku w S. przy ul. (...)- stacja paliw (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia, wspólnie i w porozumieniu z inna ustalona osobą paliwa o wartości 871,77 złotych postępując w ten sposób że do przygotowanych pojemników znajdujących się w bagażniku pojazdu, pasażer pojazdu tankował paliwo, po czym odjechał bez uiszczenia opłaty czy działał na szkodę (...) Sp z o.o. z siedzibą w W.,

- w dniu 5 czerwca 2023 roku we W. przy ul. (...) na stacji paliw (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa o wartości 358,59 złotych, w ten sposób że do przygotowanych pojemników znajdujących się w bagażniku pojazdu zatankował paliwo, po czym odjechał bez uiszczenia opłaty czym działał na szkodę (...) z siedzibą w P.,

- w dniu 5 czerwca 2023 roku w K. przy ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa o wartości 431,52 złotych w ten sposób, że do przygotowanych pojemników znajdujących się w bagażniku pojazdu zatankował paliwo, po czym odjechał bez uiszczenia opłaty, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P.,

- w dniu 7 czerwca 2023 roku we W. przy ul. (...) na stacji paliw (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa o wartości 475,18 złotych w ten sposób, że przyjechał na stację wraz z inną ustaloną osobą, po czym inna ustalona osoba zatankowała paliwo do pojemników znajdujących się w bagażniku pojazdu na szkodę (...) z siedzibą w P., po czym odjechał bez uiszczenia opłaty, czym działał na szkodę (...) z siedzibą w P.,

- w dniu 7 czerwca 2023 roku w W. przy ulicy (...) na stacji paliw (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa o wartości 341,95 złotych, w ten sposób że do przygotowanych pojemników znajdujących się w bagażniku pojazdu zatankował paliwo, po czym odjechał bez uiszczenia opłaty, czym działał na szkodę (...) z siedzibą w P.,

- w dniu 9 czerwca 2023 roku w W. przy ulicy (...) na stacji paliw (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa o wartości 350,11 złotych, w ten sposób, że przyjechał na stację wraz z inną osobą, która to zatankowała paliwo do pojemników znajdujących się w bagażniku pojazdu, po czym odjechał bez uiszczenia opłaty, czym działał na szkodę (...) z siedzibą w P.,

- w dniu 9 czerwca 2023 roku we W. przy ulicy (...) na stacji paliw (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa o wartości 652,71 złotych w ten sposób, że do przygotowanych pojemników znajdujących się w bagażniku pojazdu zatankował paliwo, po czym odjechał bez uiszczenia opłaty, czym działał na szkodę (...) z siedzibą w P.,

z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 30 października 2014 r. sygn. akt II K 429/14 za czyny z art. 280 § 1 kk i z art. 278 § 1 kk objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 25 lipca 2017 r. sygn. akt II K 74/17 skazującym oskarżonego na karę łączną 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 31 października 2016 r. do 15 sierpnia 2019 r. i czyn ten zakwalifikował jako przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wz. z art. 12 § 1 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 57b kk wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;

oskarżonego M. B. (1) uznał za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu opisanego w pkt XV części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 30 października 2014 r. sygn. akt II K 429/14 za czyny z art. 280 § 1 kk i z art. 278 § 1 kk objętym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 25 lipca 2017 r. sygn. akt II K 74/17 skazującym oskarżonego na karę łączną 4 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 31 października 2016 r. do 15 sierpnia 2019 r. i za to na podstawie art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

na podstawie art. 91 § 2 kk w zw. z art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1a kk połączył oskarżonemu M. B. (1) orzeczone w pkt I-V kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 25 lat pozbawienia wolności,

w ramach czynów opisanych w pkt XVI – XVIII części wstępnej wyroku oskarżonego M. S. (1) uznał za winnego tego, że w dniu 12 czerwca 2023 r. na skarpie przy akwenie J. pomiędzy miejscowościami G. oraz G., w innych miejscach na terenie gminy M. oraz we W., działając wspólnie i w porozumieniu z M. B. (1) oraz używając niebezpiecznych narzędzi w postaci młotka i rurki od namiotu, wziął udział w pobiciu M. M. w ten sposób, ze kopał pokrzywdzonego po głowie i reszcie ciała narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia i powodując u pokrzywdzonego M. M. obrażenia ciała w postaci czterech ran tłuczonych na głowie, w tym jedną z płytkim włamaniem blaszki zewnętrznej kości czołowej, podbiegnięć krwawych w powłokach miękkich czaszki i lewym mięśniu skroniowym, podbiegnięcia krwawego na twarzy, pęknięcia i podbiegnięcia krwawego w powłokach miękkich czaszki i lewym mięśniu skroniowym, podbiegnięcia krwawego na twarzy, płytkiego pęknięcia i podbiegnięcia krwawego błony śluzowej wargi górnej, nielicznych podbiegnięć krwawych na tułowiu i w obrębie pośladków, skupiska wybroczyn krwawych na klatce piersiowej, podbiegnięcia krwawego worka mosznowego, powierzchowne otarcia naskórka i podbiegnięcia krwawe na kończynach górnych, dwie rany tłuczone podudzi, podbiegnięcia krwawe i otarcia naskórka kończyn dolnych oraz udzielił oskarżonemu M. B. (1) pomocy w dokonaniu zabójstwa pokrzywdzonego M. M. w ten sposób, że solidaryzował się z M. B. (1), zwiększając przewagę M. B. (1) nad pokrzywdzonym, manifestując w sugestywny sposób zgodę na zabicie przezeń pokrzywdzonego, utwierdzając M. B. (1) w zamiarze zabójstwa, wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwiając oskarżonemu M. B. (1) jego popełnienie oraz przewożąc oskarżonego M. B. (1) swoim samochodem z miejsca zabójstwa na teren ogrodów działkowych przy ulicy (...) we W., poszukując noclegu dla M. B. (1), pomagając M. B. (1) spalić przedmioty noszące ślady biologiczne pokrzywdzonego oraz ukryć nóż oraz młotek, czyn ten kwalifikując jako przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 159 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 12 lat pozbawienia wolności;

oskarżonego M. S. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt XIX części wstępnej wyroku;

w ramach czynów opisanych w pkt XX i XXI części wstępnej wyroku oskarżonego M. S. (1) uznał za winnego tego, że w dniu 20 października 2022 roku w S. powiatu (...), działając w zamiarze, by O. K. dokonał wraz z nim pobicia P. K. (1) przy użyciu niebezpiecznego narzędzia w postaci pałki teleskopowej narażającego pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określanego w art. 157 § 1 k.k., nakłaniał O. K. w ten sposób, że namawiał go do podbiegnięcia do pokrzywdzonego oraz zadawania mu uderzeń, po czym, działając w zamiarze popełnienia wyżej wskazanego czynu zabronionego bezpośrednio zmierzał do jego dokonania w ten sposób, że rozpylił w stronę P. K. (1) gaz pieprzowy, po czym przemocą wyciągnął pokrzywdzonego z auta oraz zaczął szarpać oraz podduszał używając w celu zaciśnięcia chwytu niebezpiecznego narzędzia w postaci pałki teleskopowej, a następnie kopiąc oraz uderzając pięściami oraz używając pałki teleskopowej, wdzierał się do zamkniętego pomieszczenia gospodarczego, w którym ukrył się P. K. (1), przy czym zamierzonego skutku nie osiągnął z uwagi na odmowę wykonania działania ze strony O. K., ucieczkę pokrzywdzonego oraz interwencję J. W., czyn ten kwalifikując jako przestępstwo z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 159 k.k. i z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 159 kk w zw. art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności;

oskarżonego M. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt XXII części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 288 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

oskarżonego M. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt XXIII-XXV części wstępnej wyroku z tym ustaleniem, iż stanowią one ciąg przestępstw z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 180 a kk w zw. z art. 91 § 1kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

oskarżonego M. S. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt XXVI części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 19 § 1 kk w zw. z art. 233 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

na podstawie art. 91 § 2 kk w zw. z art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył oskarżonemu M. S. (1) wymierzone w pkt VII oraz IX - XII kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 15 lat pozbawienia wolności;

na podstawie art. 63 §1 kk na poczet orzeczonych w pkt VI i XIII kar łącznych pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym okresy ich zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie:

- M. B. (1) od dnia 15 czerwca 2023 r. godz. 22.30 do dnia 29 lutego 2024 r. godz. 22.30 oraz od dnia 25 marca 2024 r. godz. 22.30 do dnia 8 kwietnia 2024 r. godz. 22.30,

- M. S. (1) w dniu 8 kwietnia 2023 r od godz. 22.35 do godz. 23.30 oraz od dnia 17 czerwca 2023 r. godz. 14,45 do dnia 26 lipca 2024 r.

przyjmując, iż 1 (jeden) dzień pozbawienia wolności jest równoważny 1 (jednemu) dniowi orzeczonej kary pozbawienia wolności;

na podstawie na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 kk orzekł wobec oskarżonego M. B. (1) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat;

na podstawie na podstawie art. 42 § 1a pkt 1 kk orzekł wobec oskarżonego M. S. (1) środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat;

na podstawie art. 43 a § 2 kk orzekł od oskarżonego M. B. (1) świadczenie pieniężne w kwocie 5000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

na podstawie art. 41a § 1 i 4 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego M. B. (1) w związku z popełnieniem czynów opisanych w pkt. II i XV części wstępnej wyroku zakaz kontaktowania się i zakaz zbliżania się na odległość mniejszą niż 50 metrów do pokrzywdzonych J. K. (1) i A. W. na okres 10 lat;

na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonych M. B. (1) i M. S. (1) obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej Z. M. kwot po 20.000 zł przez każdego z nich;

na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonego M. B. (1) do naprawienia w części szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w pkt IV części dyspozytywnej wyroku poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych:

- kwoty 818,14 zł na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.,

- kwoty 1 089,27 zł na rzecz szkodę (...) z siedzibą w P.,

- kwoty 215,76 zł na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P.,

na podstawie art. 44 § 1 i 2 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych ujętych pod poz. 5-16, 18-19, 32-33, 63-78 wykazu dowodów rzeczowych na k. 1158-1163 akt sprawy i zarządził ich zniszczenie oraz dowodów rzeczowych ujętych pod poz. 79-88 wykazu dowodów rzeczowych na karcie 1165-1166 akt sprawy i zarządzaił ich pozostawienie w aktach sprawy;

na podstawie art. 230 § 2 kpk zwrócił oskarżonemu M. S. (1) dowody rzeczowe ujęte pod poz. 17, 20-25, 26-32 wykazu dowodów rzeczowych na k. 1158-1163 akt sprawy, pod poz. 4 wykazu dowodów rzeczowych na karcie 1164 akt sprawy, zwrócił oskarżonemu M. B. (1) dowody rzeczowe ujęte pod poz. 34-62 wykazu dowodów rzeczowych na k. 1158-1163 akt sprawy, pod poz. 1 wykazu dowodów rzeczowych na karcie 1164 akt sprawy, zwrócił J. K. (1) dowód rzeczowy ujęty pod poz. 3 wykazu dowodów rzeczowych na karcie 1164 akt sprawy,

na podstawie § 17 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 5, § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. P. kwotę 3 720,00 zł powiększoną o 23 % podatku VAT tytułem nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu M. B. (1) z urzędu,

na podstawie art. 624 §1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty w sprawie.

Apelację od tego wyroku wnieśli :

Prokurator na niekorzyść M. B. (1) odnośnie do kwalifikacji prawnej czynu opisanego w punkcie I sentencji wyroku oraz odnośnie do rozstrzygnięcia o karze w punkcie I sentencji wyroku jak też rozstrzygnięcia o karze łącznej zawartego w punkcie VI sentencji wyroku oraz na niekorzyść M. S. (1) odnośnie do rozstrzygnięcia o winie zawartego w punkcie VIII sentencji wyroku a także rozstrzygnięcia o karze łącznej zawartego w punkcie XIII sentencji wyroku, zarzucając :

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na wysnuciu wniosku, iż działanie oskarżonego M. B. (1) godzące w życie pokrzywdzonego, polegające na biciu młotkiem po głowie i kończynach, wbijaniu rurki od namiotu w okolice krocza, kopaniu, godzeniu nożem, wrzuceniu do stawu nie cechowało się szczególnym okrucieństwem, podczas gdy prawidłowa ocenia wskazanych okoliczności prowadzi do wniosku przeciwnego;

- obrazę przepisu prawa materialnego odnośnie do kwalifikacji prawnej czynu przypisanego M. B. (1) przez Sąd w punkcie I sentencji wyroku, a to art. 148 § 2 pkt 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że czyn przypisany temu oskarżonemu wypełnia znamiona typu podstawowego z art. 148 § 1 k.k., podczas gdy ocena wszystkich okoliczności sprawy prowadzi do wysnucia wniosku, że działanie oskarżonego M. B. (1) godzące w życie pokrzywdzonego, polegające na biciu młotkiem po głowie i kończynach, wbijaniu rurki od namiotu w okolice krocza, kopaniu, godzeniu nożem, wrzuceniu do stawu było zabójstwem ze szczególnym okrucieństwem wypełniającym znamiona czynu z art. 148 § 2 pkt 1 k.k.;

- rażącą w realiach sprawy łagodność wymierzonej oskarżonemu M. B. (1) w punkcie I sentencji wyroku jak też rozstrzygnięcia o karze łącznej zawartego w punkcie VI sentencji wyroku kary 25 lat pozbawienia wolności, wynikającą z nieuwzględnienia faktu, że wobec oskarżonego nie występują żadne okoliczności łagodzące, zaś okoliczności obciążające oskarżonego, stopień negatywnych zmian w psychice i osobowości przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary dożywotniego pozbawienia wolności, względnie wymierzenie kary 25 lat pobawienia wolności z zastrzeżeniem na podstawie art. 77 § 2 k.k. skorzystania z warunkowego zwolnienia po odbyciu kary 20 lat pozbawienia wolności

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w punkcie VIII sentencji wyroku i mający wpływ na jego treść, a polegający na wysnuciu wniosku, iż działanie oskarżonego M. S. (1) polegające na zaproponowaniu M. B. (1), by ten pomógł oskarżonemu rozwiązać kwestię wprawdzie nienazwanego z imienia i nazwiska P. K. (1) nie stanowiła podżegania M. B. (1) do pozbawienia P. K. (1) życia, podczas gdy prawidłowa ocenia wszystkich okoliczności sprawy a w szczególności kontekstu sytuacyjnego wypowiedzi prowadzi do wniosku przeciwnego;

- rażącą w realiach sprawy łagodność wymierzonej oskarżonemu M. S. (1) w punkcie XIII sentencji wyroku kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności, wynikającą z nieuwzględnienia faktu, że wobec oskarżonego nie występują żadne okoliczności łagodzące, zaś okoliczności obciążające oskarżonego, stopień negatywnych zmian w psychice i osobowości w wypadku uznania oskarżonego za winnego czynu opisanego w punkcie XIX części wstępnej wyroku przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu kary łącznej 18 lat pozbawienia wolności

Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o :

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

ustalenie, że czynu opisanego w punkcie I sentencji zaskarżonego wyroku oskarżony M. B. (1) dopuścił się ze szczególnym okrucieństwem a tym samym wypełnił znamiona czynu z art. 148 § 1 pkt 2 k.k.

wymierzenie oskarżonemu za wskazany wyżej czyn kary dożywotniego pozbawienia wolności oraz wymierzenie kary łącznej dożywotniego pozbawienia wolności;

w razie nieuwzględnienia wniosku w punkcie 2: wyznaczenie na podstawie art. 77 § 2 k.k. surowszego ograniczenia do skorzystania przez skazanego z warunkowego

zwolnienia niż przewidziane w art. 78 kk i zastrzeżenie, że M. B. (1) będzie mógł skorzystać z tego prawa po odbyciu co najmniej 20 lat kary pozbawienia wolności;

uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie VIII co do uniewinnienia M. S. (1) oraz w punkcie XIII odnośnie do kary łącznej i skierowanie w tej części sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji

Obrońca oskarżonego M. B. (1) – adw.A. P. zarzucając :

- obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a to art 7 kpk przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego i przyjęcie, że w okolicznościach niniejszej sprawy materiał dowodowy pozwalał na przypisanie oskarżonemu M. B. (1) czynu w sposób opisany w punkcie I części dvspozvtvwnei wyroku choć brak było ku temu podstaw, a w konsekwencji naruszenia przepisów postępowania błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niezasadnym przyjęciu, że oskarżony działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia pokrzywdzonego życia dokonał zabójstwa M. M. w ten sposób, że przeciągnął nieprzytomnego pokrzywdzonego ze skarpy w okolice pomostu przy akwenie, kopał pokrzywdzonego, a następnie uderzył go ostrzem noża w okolice serca, czym spowodował śmierć M. M. wskutek rany kłutej klatki piersiowej z przebiciem i tamponadą serca, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie w szczególności w postaci wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadków nie daje ku temu podstaw;

- obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a to art 7 kpk przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego i przyjęcie, że w okolicznościach niniejszej sprawy materiał dowodowy pozwalał na przypisanie oskarżonemu M. B. (1) czynu w sposób opisany w punkcie II części dyspozytywnei wyroku choć brak było ku temu podstaw, a w konsekwencji naruszenia przepisów postępowania błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niezasadnym przyjęciu, że oskarżony w dniu 12 czerwca 2023 r. na pomoście przy akwenie J. pomiędzy miejscowościami G. oraz G. używał groźby bezprawnej pozbawienia życia w celu wywarcia wpływu na J. K. (1), który był świadkiem pobicia M. M., podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie w szczególności w postaci wyjaśnień oskarżonych oraz wymienionego świadka nie daje ku temu podstaw;

- obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a to art 7 kpk przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego i niezasadnym przyjęciu, że orzeczony wymiar kary w punktach III i IV części dyspozytywnei wyroku jest wystarczający z punktu widzenia celów i funkcji kary, a także adekwatny do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu M. B. (1), co spowodowało orzeczenie wobec niego kary niewspółmiernie surowej, podczas gdy należyte uwzględnienie występujących w sprawie okoliczności takich jak przyznanie się do winy, negatywny stosunek do swoich czynów i ich negatywna ocena oraz skrucha, a także trudna sytuacja życiowa oskarżonego powinno skutkować wymierzeniem oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia ewentualnie kary nieizolacyjnej;

- obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a to art 7 kpk przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego i przyjęcie, że w okolicznościach niniejszej sprawy materiał dowodowy pozwalał na przypisanie oskarżonemu M. B. (1) czynu w sposób opisany w punkcie V części dyspozytywnei wyroku choć brak było ku temu podstaw, a w konsekwencji naruszenia przepisów postępowania błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niezasadnym przyjęciu, że oskarżony w okresie pomiędzy 20 lipca 2022 r. a 21 lipca 2022 r. we W., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, telefonicznie groził A. W. pozbawieniem życia oraz uszkodzeniem ciała, przy czym groźba wzbudziła u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie w szczególności w postaci wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków nie daje ku temu podstaw,

- obrazę prawa materialnego, a to art 63 $ 1 kk i nieprawidłowe zaliczenie oskarżonemu okresów zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie w punkcie XIV części dvspozvtvwnei wyroku na poczet orzeczonej kary;

- obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a to art 7 kpk przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego i niezasadnym przyjęciu, że orzeczony wymiar środka karnego w punkcie XV części dvspozvtvwnei wyroku jest wystarczający z punktu widzenia celów i funkcji kary, a także adekwatny do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu M. B. (1), co spowodowało orzeczenie go wobec M. B. (1) w niewspółmiernie długim okresie, podczas gdy należyte uwzględnienie występujących w sprawie okoliczności takich jak przyznanie się do winy, negatywny stosunek do swoich czynów i ich negatywna ocena oraz skrucha, a także trudna sytuacja życiowa oskarżonego powinno skutkować orzeczeniem wobec oskarżonemu środka karnego w jego dolnych granicach ustawowego zagrożenia poniżej 5 lat;

- obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a to art 7 kpk przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego i przyjęcie, że w okolicznościowych niniejszej sprawy zaistniały podstawy do orzeczenia zakazu wskazanego w punkcie XVIII części dvspozvtvwnei zaskarżonego orzeczenia, choć brak jest ku temu podstaw;

- obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a to art 7 kpk przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego i przyjęcie, że sytuacja zarobkowo majątkowa oskarżonego pozwala na dokonanie zapłaty zadośćuczynienia zawartego w punkcie XIX części dvspozvtvwnei wyroku w kwocie 20.000 zł w sytuacji, gdy brak było ku temu podstaw;

- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to art. 5 kpk poprzez wydanie zaskarżonego rozstrzygnięcia wbrew wynikającej z tego przepisu zasadzie domniemania niewinności oraz rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości w sprawie w całości na niekorzyść oskarżonego;

Podnosząc powyższe zarzuty wniosła :

1.zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie punku I części dyspozytywnej wyroku poprzez zmianę opisu czynu i wyeliminowanie z podstawy skazania art. 148 § 1 k.k. oraz art. 11 § 2 i 3 k.k. i zakwalifikowanie zachowania oskarżonego jako mogące wypełniać znamiona opisane jedynie w art. 159 kk. i wymierzenie oskarżonemu na tej podstawie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia oraz zaliczenie wymienionemu na jej poczet okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie;

2.zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie punktu II części dyspozytywnej wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu;

3.zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie punktu III i IV części dyspozytywnej wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia ewentualnie kary nieizolacyjnej;

4.zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie punktu V części dyspozytywnej wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu;

5.zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie punktu VI części dyspozytywnej wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej przy zastosowaniu zasady absorpcji i uwzględnieniu zmian w wymiarze kar jednostkowych, o których mowa wyżej;

6.zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie punktu XIV części dyspozytywnej wyroku i zaliczenie oskarżonemu całości okresu zatrzymania i tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej kary;

7.zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie punktu XV części dyspozytywnej wyroku i wymierzenie oskarżonemu zakazu, o którym w nim mowa w dolnej granicy ustawowego zagrożenia niższej niż 5 lat;

8.uchylenie punktu XVIII i XIX zaskarżonego orzeczenia;

9.przyznanie kosztów nieopłaconej obrony z urzędu przed Sądem II instancji w maksymalnej wysokości według stawek określonych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 maja 2024 r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo Jednostki Samorządu Terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu powiększonego o kwotę podatku VAT;

10. zwolnienie oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, a także odstąpienie od wymierzenia wymienionemu opłaty;

Obrońca oskarżonego M. S. (1) – adw.B. J. zaskarżył wyrok w części, a to : pkt VII. w całości co do winy, pkt IX. w całości co do winy, pkt X. w całości co do winy, pkt XI. i XVI. w części co do kary, pkt XII. w części co do kary oraz pkt XIII. i pkt XIX, zarzucając:

1.  błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, które miały wpływ na treść tego orzeczenia, polegające na niewłaściwej, niewszechstronnej i nieobiektywnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, co skutkowało :

a)  całkowitym pominięciem kluczowego faktu - z punktu widzenia ewentualnego motywu działania oskarżonego M. S. (1), który jednoznacznie wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, że przed dniem 12 czerwca 2023 r. oskarżony M. S. (1) i pokrzywdzony M. M. się nie znali, a tego dnia spotkali się i zobaczyli po raz pierwszy w życiu, a nadto oskarżony M. S. (1) nie miał z pokrzywdzonym M. M. żadnego zatargu, sporu czy konfliktu, a więc oskarżony M. S. (1) nie miał absolutnie żadnego motywu czy powodu, aby chcieć pozbawić życia pokrzywdzonego;

b)  wadliwym i bezpodstawnym przyjęciem, że w dniu 12 czerwca 2023 r przy akwenie J. oskarżony M. S. (1) najpierw słownie atakował pokrzywdzonego M. M., a następnie kopał po całym ciele pokrzywdzonego, podczas gdy prawidłowa, całościowa i obiektywna analiza zebranych dowodów wskazuje, że oskarżony M. S. (1) ani nie atakował słownie M. M., ani nie kopał pokrzywdzonego, a podczas tego zdarzenia bvł całkowicie bierny i jedynie obserwował działania oskarżonego M. B. (1), jednakże w żaden sposób nie solidaryzował się z tvm oskarżonym i nie miał wpływu na realizację przestępstwa zabójstwa przez oskarżonego M. B. (1):

c)  dowolnym i nieuzasadnionym przyjęciem, że w trakcie zdarzenia z dnia 12 czerwca 2023 r. oskarżony M. S. (1) miał krzyczeć w stronę oskarżonego M. B. (1) słowa : „co się z nim tak bawisz?” oraz „wpierdol go do wody!”, czym m.in. oskarżony M. S. (1) miał udzielić wsparcia psychicznego w dokonaniu zabójstwa pokrzywdzonego M. M. przez oskarżonego M. B. (1), podczas gdy takich ustaleń nie można było poczynić w wyniku właściwej oceny zebranych dowodów, gdyż na powyższe miał wskazywać jedynie oskarżony M. B. (1), którego wyjaśnienia bvłv wielokrotnie zmieniane, są całkowicie niewiarygodne i stanowiły nieudolna próbę obarczenia oskarżonego M. S. (1) współodpowiedzialnością za zabójstwo pokrzywdzonego M. M.;

d)  wadliwym i bezpodstawnym przyjęciem, że oskarżony M. S. (1) porzucił w przydrożnym rowie koszulkę, którą miał ubraną na sobie w dniu 12 czerwca 2023 r., podczas gdy przedmiotowa koszulkę, a także wszystkie pozostałe elementy odzieży, znaleziono i zabezpieczono w miejscu zamieszkania oskarżonego - co wynika wprost ze stosownych protokołów znajdujących się w aktach sprawy, a nadto te elementy ubioru nie zostały schowane, ukryte czy wyprane, czym oskarżony M. S. (1) dał wyraz, że w żaden sposób nie utożsamiał się z przestępstwem zabójstwa M. M. dokonanym przez oskarżonego M. B. (1);

e)  dowolnym i bezpodstawnym przyjęciem, że w dniu 20 października 2022 r. oskarżony M. S. (1) usiłował pobić przy użyciu niebezpiecznego narzędzia pokrzywdzonego P. K. (1), a także, iż oskarżony wdzierał się do zamkniętego pomieszczenia gospodarczego, w którym przebywał pokrzywdzony P. K. (1), podczas gdy właściwa ocena i analiza przeprowadzonych dowodów, w szczególności dowodu z nagrania z monitoringu, prowadzi do wniosku, że w momencie gdy oskarżony M. S. (1) otworzył drzwi od strony pasażera to został kopnięty przez pokrzywdzonego P. K. (1), który samodzielnie wyszedł z samochodu, co następnie przerodziło sie w szamotaninę i szarpaninę, która zakończyło zamkniecie się pokrzywdzonego P. K. (1) w pomieszczeniu gospodarczym, do którego nie usiłował sie wedrzeć oskarżony M. S. (1):

f)  wadliwym i nieuzasadnionym przyjęciem, że oskarżony M. S. (1) miał nakłaniać O. K., aby ten w dniu 20 października 2022 r. podbiegł do pokrzywdzonego P. K. (1) oraz zadawał mu uderzenia, a także miał nakłaniać O. K. do wybicia szyby w pojeździe pokrzywdzonego P. K. (1), podczas gdy jak wynika z treści zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego O. K. sam były inicjatorem wyjazdu do miejsca zamieszkania pokrzywdzonego P. K. (1) i bez jakiejkolwiek sugestii czy nakłaniania ze strony oskarżonego M. S. (1) samodzielnie zdecydował o uszkodzeniu pojazdu pokrzywdzonego m-ki P.:

2,  obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., przez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, wybiórczy, stronniczy i nieobiektywny, co skutkowało:

a)  całkowitym pominięciem ustaleń i wniosków poczynionych w opinii nr (...) sporządzonej w dniu 25 sierpnia 2023 r. przez (...) we W., z której wynika, że na butach oskarżonego M. S. (1) ujawniono następujące ślady : na lewym bucie nie stwierdzono żadnego materiału biologicznego, natomiast na prawym bucie ujawniono „brunatne plamki o wymiarach ok. 0,5 cm x 0,3 cm (na bocznej powierzchni w pobliżu logo) i 0,4 cm x 0,1 cm (na nosku buta)”, a więc takie ślady jednoznacznie przeczą temu, że w dniu 12 czerwca 2023 r. oskarżony M. S. (1). który jest osoba lewonożna, a nie prawonożną. miałby wielokrotnie i przez kilka minut kopać pokrzywdzonego M. M. po całym ciele, jak również zadeptywać „krwawe ślady na glebie”:

b)  uznaniem za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego M. S. (1) — w zakresie w jakim wskazał on, że od momentu kiedy oskarżony M. B. (1) brutalnie zaatakował pokrzywdzonego M. M.. to w obawie o swoje zdrowie i życie zaczął czuć paraliżujący strach przed oskarżonym M. B. (1). na skutek czego oskarżony M. S. (1) nie pomógł pokrzywdzonemu M. M., nie uciekł z miejsca zdarzenia, wykonywał wszystkie polecenia i prośby M. B. (1) oraz nie zawiadomił Policji o wydarzeniach z dnia 12 czerwca 2023 r., ale także nie wspierał oskarżonego M. B. (1). w szczególności w sugestywny sposób, nie pomagał oskarżonemu M. B. (1) zabierać rzeczy znajdujące się przy akwenie J. czy zacierać jakiekolwiek ślady przestępstwa;

c)  bezpodstawnym i nieuprawnionym uznaniem zeznań świadka J. K. (1) za w pełni wiarygodne, podczas gdy w dniu 12 czerwca 2023 r. świadek ten znajdował się w stanie po spożyciu 5-6 piw, przez całe zdarzenie przebywał kilka metrów od namiotu, w którym przed oskarżonym M. B. (1) usiłował się schronić pokrzywdzony M. M.. siedział na pomości tyłem do tego namiotu, na głowie miał założony kaptur, a w kierunku całego zdarzenia jedynie kilkukrotnie spoglądał obracając się przez swoje ramię, co powoduje, że zeznania świadka J. K. (1) należało ocenić jako mocno wątpliwe, a nawet niewiarygodne i nieprawdziwe, w szczególności, że na początkowym etapie śledztwa świadek ten nie miał żadnych obiekcji przed składaniem oczywiście fałszywych zeznań i wprowadzaniem w błąd organów ścigania;

d)  pominięciem i zignorowaniem dowodów zgromadzonych w toku przewodu sądowego przed Sądem I instancji, w tym m.in. danych o oskarżonym M. S. (1) z wywiadu środowiskowego, opinii z Aresztu Śledczego czy informacji z Krajowego Rejestru Karnego, które wskazują, że oskarżony M. S. (1) jest osobą niekarana. niezdemoralizowana. pochodzącą z normalnej rodziny, w której panowały właściwe więzi oraz relacje, a więc nie był osobą zdolną do tego, aby bez jakiegokolwiek motywu czy powodu podejmować działania „nakierowane na doprowadzenie do śmierci pokrzywdzonego ¹”;

2.  rażącą niewspółmierność kar orzeczonych w pkt XII. i XVI. sentencji wyroku w postaci odpowiednio kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz środka karnego - zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięciu) lat, które to kary, nawet przy prawidłowo ustalonym przez Sąd I instancji stanie faktycznym dotyczącym czynów opisanych w pkt XXIII. - XXV. i XXVI. części wstępnej wyroku, jawią się jako kary nieadekwatne i niesprawiedliwe, a przy tym jako naruszające dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k.;

Obrońca wniósł o :

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt VII. sentencji przez uniewinnienie oskarżonego M. S. (1) od popełnienia czynów opisanych w pkt XVI. - XVIII. części wstępnej wyroku;

2.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt IX, sentencji przez uniewinnienie oskarżonego M. S. (1) od popełnienia czynów opisanych w pkt XX. - XXI. części wstępnej wyroku;

3.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt X. sentencji przez uniewinnienie oskarżonego M. S. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt XXII. części wstępnej wyroku;

4.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt XII. sentencji przez orzeczenie wobec oskarżonego M. S. (1) kary 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

5.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt XVI. sentencji przez orzeczenie wobec oskarżonego M. S. (1) środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat;

zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego M. S. (1) kosztów obrony udzielonej z wyboru - według norm prawem przepisanych, za postępowanie przed Sądem I i II instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Z uwagi na charakter sprawy, dla jasności i czytelności wywodu oraz w celu przedstawienia w sposób pełny rozumowania i stanowiska Sądu odwoławczego w zakresie podjętych rozstrzygnięć, a także dla zapewnienia warunków rzetelnego procesu Sąd Apelacyjny we Wrocławiu odstąpił od wymogu sporządzenia uzasadnienia zgodnie ze wskazaniem art. 99a § 1 k.p.k. Sąd Apelacyjny w orzekającym składzie zgadza się z argumentacją wspierającą takie stanowisko wyrażoną w orzeczeniach m.in. Sądu Najżywszego - wyrok z 11 sierpnia 2020 r., I KA 1/20, OSNKW 2020, nr 9-10, poz. 41, Sądu Apelacyjnego w Gdańsku - wyrok z 17 czerwca 2020 r., II AKa 64/20, LEX nr 3055805 i Sądu Apelacyjnego w Poznaniu - wyrok z 12 listopada 2020 r., II AKa 217/18, LEX nr 3104650.

1.W zakresie zarzutów obrazy prawa procesowego , materialnego , ustaleń faktycznych.

Przypomnieć należy ,że zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania, nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie odwoławczym (wyrok SN z 5.09.1974 r., II KR 114/74, OSNKW 1975 /2, poz. 28). Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. wymaga jednak wykazania wad w ocenie konkretnych dowodów dokonanej przez sąd orzekający, prowadzących do wniosku, iż ocena ta przekracza granice swobodnej (wyrok SN z 20.04.2004 r. – V KK 332/03, Prok. i Pr.-wkł. (...)–8, poz. 6; wyrok SA w Poznaniu z 26.11.2012 r., II AKa 149/12, LEX nr 1264421; wyrok SA w Warszawie z 12.10.2012 r., II AKa 272/12, LEX nr 1238289). Konieczne jest wykazanie konkretnych błędów w sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiających w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu (wyrok SA w Warszawie z 12.09.2012 r., II AKa 228/12, LEX nr 1238267). W rachubę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenia się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności (wyrok SA we Wrocławiu z 19.04.2012 r., II AKa 85/12, LEX nr 1162856). Przekonanie sędziowskie, stanowiące podstawę każdego orzeczenia, wtedy tylko nie zasługuje zatem na respektowanie, gdy zostanie wykazane, że jest nietrafne (postanowienie SA w Krakowie z 12.06.2001 r., II AKz 225/01 KZS 2001 /6, poz. 34).Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów wymaga zatem wykazania w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście sąd pominął dowody istotne dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania lub że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (postanowienie SN z 18.02.2015 r., II KK 8/15, LEX nr 1654741). Nie może osiągnąć skutku środek odwoławczy, który tego nie czyni, a jedynie przedstawia polemiczne wersje zdarzeń czy rozumowanie odmienne, oparte na innym systemie wartości (postanowienie SA w Krakowie z 27.06.2000 r., II AKz 208/00, KZS 2000 /7–8, poz. 46). O przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów można mówić wtedy, gdy ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego zawiera oczywiste błędy natury faktycznej (np. niedostrzeżenie istotnych dowodów czy okoliczności) bądź logicznej (niezrozumienie implikacji wynikających z treści dowodów) (postanowienie SN z 25.02.2014 r., IV KK 31/14, LEX nr 1441277). Co oczywiste, nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych (postanowienie SN z 19.02.2014 r., II KK 17/14, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 1). Reasumując ,przekonanie sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem na rozprawie głównej całokształtu istotnych okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w sposób podyktowany obowiązkiem dociekania prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.) i stanowi wyraz rozważenia (art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k.), zgodnie z regułami poprawnego rozumowania, doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy, wszystkich ważkich okoliczności przemawiających na korzyść i niekorzyść oskarżonego (por. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16.12.1974 r., Rw 618/74, OSNKW 1975 r., z. 3-4, poz. 47). Z kolei wyrażona w art. 5 § 2 zasada nakazu tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie oznacza, że wszystkie wyłaniające się w toku postępowania zastrzeżenia faktograficzne należy a priori poczytywać na korzyść oskarżonego – chyba że i w wyniku zastosowania logicznej interpretacji innych dowodów oraz metod empirycznych i tak owych wątpliwości usunąć się nie da (wyrok SA w Łodzi z 30.12.1998 r., II AKa 241/98, Biul. PA w Ł. (...), s. 11). Zatem reguła ta ma zastosowanie dopiero wówczas, gdy zostały wyczerpane wszystkie możliwości poznawcze w postępowaniu, a mimo to nie udało się usunąć zaistniałych wątpliwości (wyrok SN z 31.08.1979 r., IV KR 173/79, OSNPG 1980/2, poz. 24; postanowienie SN z 16.06.2005 r., II KK 257/05, OSNKW 2005/9, poz. 86; wyrok SA w Lublinie z 29.05.2002 r., II AKa 66/02, P.. Orz. PA w L. (...), s. 27; wyrok SN z 10.02.2011 r., V KK 281/10, OSNKW 2011/2, poz. 20; postanowienie SN z 13.12.2013 r., III KK 312/13, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 9).

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji nie naruszył żadnych ze wskazanych w apelacjach norm postępowania norm dotyczących sfery przeprowadzenia dowodów , ich oceny , wreszcie dokonywania na ich postawie ustaleń faktycznych .W zakresie art.410 k.p.k. Sąd meriti w tym zakresie ani nie odwołał się do dowodów nieujawnionych na rozprawie ani też nie pominął dowodów wskazanych w apelacji , w tym dowodów takich jak wyjaśnienia oskarżonych , przeczących zasadności określonych tez oskarżyciela publicznego pamiętając o właściwym rozumieniu normy wynikającej z art. 410 k.p.k., którą w pewnym uproszczeniu należy rozumieć w ten sposób, iż nie stanowi ona o konieczności dokonywania ustaleń faktycznych na podstawie sprzecznych dowodów ,bowiem jest to logicznie niemożliwe , lecz nakazie aby w procesie oceny dowodów nie pomijać żadnego dowodu , w szczególności sprzeciwiającego się tezie oskarżyciela w tym znaczeniu ,iż dowody takie powinny być oceniane same w sobie z perspektywy wiarygodności dowodowej, jak też relacji z innymi dowodami np. czy nie podważają one wiarygodności dowodów mających przemawiać za tezą oskarżyciela. Skoro Sąd meriti miał w polu widzenia także dowody przemawiające na korzyść oskarżonego ,zaś ocena tych dowodów, podobnie jak dowodów przeciwnych ,nie ma charakteru dowolnego czy jednostronnego (na niekorzyść oskarżonych ) to nie doszło także do naruszenia reguły z art. 4 k.p.k..Sąd Apelacyjny w tym zakresie akceptuje ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji jako mieszczącą się w ramach nieprzekraczających art. 7 k.p.k. zaś przedstawione w apelacji argumenty nie przekonują o dowolności tej oceny, a w konsekwencji wadliwości poczynionych ustaleń faktycznych .

Nie była wadliwa z perspektywy wymogów wynikających z art.7 k.p.k. dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego M. B. (1) oraz M. S. (1) co prowadziło do oceny jako niezasadnych zarzutów w tym zakresie sformułowanych w pierwszym tirecie apelacji obrońcy oskarżonego M. B. (1) oraz zarzutów opisanych w punkcie II pkt. 1 litera a− c oraz pkt. 2 litera a − d apelacji oskarżonego M. S. (1). Treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku (m.in. karta 57 − 61) wskazuje że oceniając to dowody Sąd I instancji miał w polu widzenia nie tylko te wyjaśnienia same w sobie, zw szczególności biorąc pod uwagę ich wielokrotność, oraz przypadku M. B. (2) ich zmienność ale także , co odpowiada wymogom art. 7 i 410 k.p.k. miał w polu widzenia relacje tych dowodów do innych dowodów.W szczególności w kontekście oceny wiarygodności wyjaśnień M.S. co do tego że był całkowicie pasywny i nie kopał pokrzywdzonego, a następnie zacierał ślady, gdyż bał się oskarżonego M. B. (1), trafnie oceniając zeznania J. K. (1) wskazującego na bezpośrednią obserwację kopania i to intensywnego przez oskarżonego , w zakresie zaś deklarowanej obawy treść zapisu monitoringu w sklepie (...), jak też zeznania J. W. i P. N., którym oskarżony opowiadając o zdarzeniu sprawiał wrażenie podekscytowanego, a nie przestraszonego. Z drugiej słusznie dając wiarę konsekwentnym wyjaśnieniom w zakresie użycia noża przez oskarżonego M. B. (1), co stanowiło argument przemawiający za trafnością oceny jako wiarygodnych , wskazanych wyjaśnień osk.M. B. i nie danie wiary pozostałym wyjaśnieniom .Tej trafnej oceny Sądu I instancji wskazanych dowodów nie podważając argumenty przedstawione w w/w zarzutach mając na uwadze także . :

- nie pominął Sąd I instancji ani nie dokonał odmiennego wadliwego ustalenia co do tego ,iż oskarżony M. S. (1) znał się dobrze przed zdarzeniem z oskarżonym M. B. , natomiast nie znał pokrzywdzonego i nie pozostawał z nim związku z tym w sytuacji konfliktowej przed przyjazdem na miejsce zdarzenia . Okoliczności te nie podważają oceny dowodów , kiedy uwzględnić kontekst sytuacyjny zdarzenia opisywany m.in. przy świadka J. K. (1) z których wynika iż do inicjacji zachowania ze strony oskarżonego M. B. doszło dość nagle, po wcześniejszym zgodnym spędzaniu czasu z pokrzywdzonym , na skutek narastającego zdenerwowania tego oskarżonego subiektywnym przekonaniem o współpracy pokrzywdzonego z policją, jak też kwestiami uczuciowej mi związanymi z poprzednimi związkami oskarżonego, w przypadku drugiego z z oskarżonych połączonego oprócz solidaryzowania się z oskarżonym M. B. także przekazaną informacją o planowanym włamaniu na szkodę M. S. (1) ,

- niezależnie od tego , iż w toku postępowania odwoławczego doszło do ujawnienia informacji dotyczących kwestii karalności oskarżonego M. S. (1) innych niż podnoszona teza o niekaralności w apelacji to nawet przy jej braku to jest przyjęciu braku uprzednich karalności, opinii o zachowaniu w trakcie tymczasowego aresztowania , wreszcie danych dot. opinii w miejscu zamieszkania czy przebiegu procesu dorastania oskarżonego nie mają tak istotnego znaczenia dla oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji, w szczególności w kontekście oceny wiarygodności wyjaśnień obu oskarżonych (biorąc pod uwagę zdecydowanie odmienne ustalenia w zakresie oskarżonego M. B. (1)). Na poziomie modelowym rację ma obrońca iż ewentualna demoralizacja zwłaszcza będąca wynikiem dłużej trwającego nieprzerwanego procesu jest czynnikiem ,który może i w praktyce często prowadzi do „łatwiejszego” z perspektywy procesów psychicznych, decyzyjnych takiej osoby popełniania kolejnych przestępstw ,także tych najpoważniejszych. Nie jest jednak tak jak zdaje się sugerować apelujący ,iż brak karalności, prawidłowy co do zasady przebieg procesu wychowawczego wykluczają czy zasadniczo redukują możliwość popełnienia przez daną osobę przestępstwa ,a tym bardziej kilku przestępstw, kiedy in concreto pamiętać iż w przedmiotowym postępowaniu oskarżonemu M. S. (1) zarzucono i przypisano oprócz kwestionowanego pobicia i pomocnictwa w zabójstwie także dokładanie kilku innych, umyślnych przestępstw, w tym także związanych ze stosowaniem przemocy fizycznej,

- analogicznie ocenić należało akcentowane w apelacji obrońcy oskarżonego M. B. (2) kwestie związane z wypowiedziami M. S. (1) co do kwestii ewentualnych wyrzutów sumienia lub ich braku po stronie tego oskarżonego zarzucenia i przypisania M. S. (1) także innych przestępstw, w tym nakładania do składania fałszywych zeznań, szczególnie w kontekście zeznań świadka J. K. (1) konsekwentnie wskazującego na rolę oskarżonego M. B. (2) którego to zachowania i wypowiedzi, polegających na niczym innym jak na grożeniu mu jako świadkowi, się obawiał

Nie kwestionowane są wnioski zawarte opinii nr (...) sporządzonej przez (...) we W., z której wynika m.in. że na butach oskarżonego M. S. (1) ujawniono ślady : na lewym bucie nie stwierdzono żadnego materiału biologicznego, natomiast na prawym bucie ujawniono „brunatne plamki o wymiarach ok. 0,5 cm x 0,3 cm (na bocznej powierzchni w pobliżu logo) i 0,4 cm x 0,1 cm (na nosku buta)” .Nie oznacza to jednak , wbrew twierdzeniom apelującego , aby wykluczało to prawidłowość ustalenia kopaniu przez oskarżonego M. S. pokrzywdzonego z uwagi na jego lewonożność kiedy pamiętać ,że jak wynika z zeznań J. K. co najmniej część kopnięć nastąpiła poprzez poszycie namiotu w którym znajdowała się co najmniej część sylwetki pokrzywdzonego , kopnięcia nie musiały trafiać w krwawiące obrażenia , wreszcie do zatrzymania oskarżonego , dysponującego przez ten czas przedmiotowymi butami doszło około 5 dni po zdarzeniu (k.199), zaś buty zabezpieczono jeszcze ponad dzień później (k.232).

Zgodzić można się z twierdzeniem zawartym w zarzucie opisanym w punkcie II lit. d apelacji obrońcy M. S. (1) co do tego że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje wystarczających podstaw do ustalenia o porzuceniu przez oskarżonego w przydrożnym rowie koszulki w którą miał być ubrany nie 12 czerwca 2023 r., natomiast taka ocena nie prowadzi do podważenia prawidłowości ustaleń faktycznych poczynionych w czynie przypisanym temu oskarżonemu w punkcie VII części dyspozytywnej , bowiem z uwagi dwuczłonowych charakter zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych skuteczne postawienie tego rodzaju zarzutu wymaga nie tylko wykazania wadliwości danego ustalenia faktycznego ale możliwości jego realnego wpływu na treść orzeczenia − in concreto przypisania oskarżonemu współsprawstwa w pobiciu pokrzywdzonego oraz pomocnictwa co do zabójstwa pokrzywdzonego , które to ustalenia nawet przy pominięciu ustalenia o porzuceniu koszulki znajdują podstawę we wskazanych przez Sąd I instancji dowodach, brak też podstaw do zakwestionowania prawidłowości wniosków w tym zakresie wyprowadzonych przez Sąd I instancji.

Nie była wadliwa ocena zeznań J. K. (1) z perspektywy okoliczności na które powołano się w zarzucie opisanym w pkt. 2 litera c apelacji obrońcy oskarżonego M. S. (1) . Świadek precyzyjnie opisał rodzaj (piwo) i ilości zakupionego oraz spożytego alkoholu , czas spożywania poszczególnych porcji tego alkoholu, przerwy pomiędzy nimi związane z przemieszczaniem się. Sumaryczna ilość spożytego alkoholu, niezależnie od deklarowanej prze świadka pełnej kondycji, nie stanowi takiej ilości która biorąc pod uwagę m.in. doświadczenie sądowe prowadziłaby do zaburzenia w istotny sposób zdolności postrzegania i zapamiętywania , zwłaszcza że sama relacja o poszczególnych elementach zdarzenia jest konsekwentna i precyzyjna, świadek wskazał powody dla których przesłuchany po raz pierwszy zeznał nieprawdę. Nie przekonuje także o wadliwości oceny tego dowodu przez Sąd I instancji podniesiona okoliczność usytuowania miejsca którym przebywał świadek w stosunku do tej fazy zdarzenia w jakiej miało dojść do pobicia pokrzywdzonego. Dołączona do protokołu eksperymentu procesowego (protokołu zeznań świadka) dokumentacja fotograficzna obrazująca poszczególne usytuowania świadka wraz z polem widzenia na miejscu w którym miała znajdować się pokrzywdzony oraz opisywany przez świadka namiot nie przekonują do trafności twierdzeń apelującego o niemożności dokonania takich spostrzeżeń jakie opisuje świadek .

Jako niezasadny oceniono zarzut kwestionujący prawidłowość oceny dowodów, a w konsekwencji ustaleń faktycznych w zakresie przestępstwa gróźb karalnych popełnionego na szkodę A. W.. Odnosząc się do argumentów. wymienionych w apelacji dla poparcia tego zarzutu to po pierwsze trafnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zwrócono uwagę na to,iż z perspektywy znamion przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. będącego przestępstwem skutkowym, przy czym skutek stanowiący znamię tego przestępstwa nie polega na dokonaniu przestępstwa którym uprzednio grożono lecz wywołaniu u adresata tej wypowiedzi obawy, uzasadnionej nie tylko subiektywnie ale także obiektywnie, że groźba ta zostanie spełniona, stąd nie popełnienie przestępstwa objętego uprzednią groźbą nie oznacza nie popełnienia przestępstwa z art. 190 §1 k.k. (analogicznie ocenić należy kwestie istnienia u sprawcy groźby zamiaru jej spełnienia).Wbrew twierdzeniom apelującego treść zeznań świadka A. W. zarówno z etapu postępowania przygotowawczego jak też sądowego nie pozostawiają wątpliwości co do tego że obawiał się on spełnienia gróźb zawartych w wypowiedziach oskarżonego (w pełni prawidłowa była ocena Sądu I instancji treści wypowiedzi formułowanych telefonicznie przez oskarżonego wobec pokrzywdzonego,które mimo wielokrotnego, wulgarnego charakteru same w sobie mają jednoznaczną treść wyrażającą zapowiedź zastosowania przemocy fizycznej wobec pokrzywdzonego) bezpośrednio po wyrażeniu przez oskarżonego poszczególnych gróźb, jak też gróźb tych obawiał się, w uzasadniony wzmożony sposób, w czasie przedmiotowego postępowania kiedy pokrzywdzony był świadom treści zasadniczego zarzutu postawionego oskarżony. Nie kwestionowana okoliczność przeproszenia przez oskarżonego pokrzywdzonego na płaszczyźnie kwalifikacji prawnej pozostaje bez znaczenia, może i powinna być oceniona, natomiast na płaszczyźnie karygodności. Orzeczona za to przestępstwo kara ,choć nie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w tej części na tą okoliczność, nie jest karą rażąco niewspółmiernie surową jeśli pamiętać o zaistnieniu w tym zakresie podstawy nadzwyczajnego obostrzenia kary związanej z działaniem w warunkach recydywy, nadto wielością zachowań składających się na przypisany czyn, wreszcie brakiem jakichkolwiek powodów, mogących uzasadniać takie zachowanie ze strony oskarżonego.

Nie był zasadny zarzut kwestionujący popełnienie przestępstwa z art. 245 k.k. , przypisanego w pkt.II to jest związanego z formułowaniem określonych wypowiedzi pod adresem J. K. (1), w określonym celu (z określonym zamiarem). Treść trafnie ocenionych jako wiarygodnych zeznań świadka J. K. (1), stanowczego , konsekwentnego stwierdzenia, opisujące wypowiedź oskarżonego skierowaną do świadka, jak też jej kontekst, a więc po opisaniu brutalnego pobicia M. M. kiedy to oskarżony M. B. zszedł w pobliże świadka mając ręce i klatkę piersiową ubrudzoną krwią pokrzywdzonego i kiedy to miał stwierdzić do świadka. “*********** do domu. I ani słowa, co tu widziałeś? Bo tak samo dla ciebie się skończy. “.Treść tej wypowiedzi , samej w sobie, a tym bardziej we wskazanym kontekście w żadnej mierze nie uprawnia do twierdzenia zawartego w apelacji,iż miał na celu doprowadzenie do opuszczenia miejsca zdarzenia przez J. K. (1) aby ten nie ponosił żadnej odpowiedzialności za udział w zdarzeniu, innymi słowy że było wyrazem swoistej. “troski “ze strony oskarżonego wobec świadka. Przeciwnie, w pełni uprawnia do wniosku, jaki wyprowadził Sąd I instancji,iż celem takiej wypowiedzi, objętej zamiarem oskarżonego, było aby świadek ten nikomu i nigdy nie przekazał wiedzy związanej z własną obserwacją fazy zdarzenia związanej z pobiciem pokrzywdzonego, do którego to efektu miała doprowadzić obawa, celowo wywołana przez oskarżonego, iż w razie zachowania się w inny sposób niż oczekiwany to jest przekazania informacji świadek zostanie pobity (mając na uwadze znamiona przestępstwa z art., 245 k.k. bez prawnego znaczenia, takiego, jakie wynika z apelacji, pozostaje kwestia braku następnie zastosowania przemocy wobec świadka ze strony oskarżonego). Do zamierzonego skutku po części doszło mając na uwadze pierwotne zeznania świadka, to właśnie wypowiedziana w takim jednoznacznym kontekście groźba pobicia ze strony oskarżonego spowodowała takie pierwotne zachowanie świadka. Nie mogą być oceniane one jako przekonujące w tym kontekście twierdzenia apelującego jakoby świadek składając określone zeznania chciał się usprawiedliwić w zakresie niepodjęcia żadnych działań celem udzielenia pomocy pokrzywdzonemu i zgłoszenia informacji organom ścigania, skoro sam świadek nie kwestionując swojego zachowania na miejscu zdarzenia, jak też w trakcie pierwszego przesłuchania, w trakcie kolejnych przekonująco, uwzględniając zasady doświadczenia życiowego i logiki, wskazując przyczyny takiego zachowania ze swej strony.

Nie było zasadne twierdzenie nie mające postaci wyodrębnionego zarzutu a podniesione w uzasadnieniu apelacji o zaistnieniu uchybienia polegającego na dowolnym,bo nie mającym oparcia w zebranym materiale dowodowym ustaleniu o zadaniu przez oskarżonego pokrzywdzonemu 3 ciosów nożem. Taka ocena tego twierdzenia wynika z faktu,że ustalenie Sądu I instancji w tym zakresie ma wsparcie. w wynikach, niekwestionowanej co do swej wartości dowodowej sekcji zwłok pokrzywdzonego w trakcie której stwierdzono u niego obrażenie ciała w postaci m.in. rany kłutej klatki piersiowej oraz połączone wspólnym kanałem dwie rany kłute lewego przedramienia co uprawniało ten Sąd do ustalenia,iż są one wyrazem (efektem) 3 urazów ( uderzeń).

Jako niezasadne oceniono zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych opisane w punkcie II lit. e i f apelacji obrońcy osk.M. S.. W zakresie pierwszego z nich apelujący odwołuje się do treści dowodu z nagrania z monitoringu, dowód ten miał w polu widzenia Sąd I instancji, w związku z czym skuteczne zakwestionowanie w tym zakresie ustaleń faktycznych winno łączyć się wykazaniem w oparciu o skonkretyzowane zapisy monitoringu dlaczego ocena tego dowodu jest wadliwa, czego apelujący nie czyni , przedstawiając własne wnioski jakie wyprowadza z treści monitoringu. Po wtóre , nie sposób pominąć tego iż dowód z monitoringu nie ma in concreto wyłącznego czy nawet zasadniczego znaczenia , biorąc pod uwagę ograniczenia zawiązane z porą dnia oraz polem widzenia tego typu urządzenia , nadto mając na uwadze zebrany w sprawie dowody o charakterze osobowym , a więc nie tylko zeznania pokrzywdzonego ale także wyjaśnienie i zeznania O. K. oraz partnerki oskarżonego J. W., których wymowa, także tego ostatniego dowodu jest jednoznaczna co do inicjatora przyjazdu na miejsce zdarzenia, przyczyn takiego przejazdu , wreszcie ewidentnie atakującego roli oskarżonego. Analogicznie w przypadku drugiego ze wskazanych zarzutów do skutecznego podważenia prawidłowości ustaleń faktycznych opartych o poprzedzającą oceny dowodów nie może być skuteczne odwołanie się do „treści zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego” w sytuacji w której apelującemu chodzi wyłącznie o wersję prezentowaną przez oskarżonego w jego wyjaśnieniach, bez skutecznego na płaszczyźnie art. 7 k.p.k. podważenia prawidłowości oceny dowodów przyjętych przez Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia , jak też wadliwej oceny wyjaśnień samego oskarżonego, czego apelujący skutecznie nie czyni.

Jako niezasadne uznano zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie nie przyjęcia że działanie oskarżonego M. B. (1) godzące w życie pokrzywdzonego, polegające na biciu młotkiem po głowie i kończynach, wbijaniu rurki od namiotu w okolice krocza, kopaniu, godzeniu nożem, wrzuceniu do stawu cechowało się szczególnym okrucieństwem, połączony z jednoczesnym (co modelowo nie jest prawidłowe) zarzutem naruszenia prawa materialnego tj.art. 148 § 2 pkt 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie. W apelacji prokuratora, jej uzasadnieniu , na poziomie prawidłowym modelowo przedstawiono ,z odwołaniem się do stanowisk wyrażanych w orzecznictwie, istotę typu kwalifikowanego zabójstwa o którym mowa w art. 148 § 2 pkt.1 k.k. to jest zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem , a więc sytuacja w której sprawca działający z zamiarem zabójstwa podejmuje w sposób objęty zamiarem (niezależnie od istniejącego sporu czy chodzi o zamiar ewentualny czy wyłącznie bezpośredni) działania wykraczające poza cel w postaci zabicia człowieka , a mające przysporzyć mu i przysparzające dodatkowych dolegliwych cierpień fizycznych , psychicznych. Z tej perspektywy zdaniem Sądu Apelacyjnego prokurator formułując tego rodzaju zarzuty nie uwzględnił we właściwym stopniu ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji którym dał wyraz w dokonanym w punkcie I opisie czynu i których to ustaleń faktycznych prokurator w relewantnym zakresie nie zakwestionował na niekorzyść oskarżonego.Zwrócić należy w tym kontekście na następujące ustalenia „

działając wspólnie i w porozumieniu z M. S. (1) oraz używając niebezpiecznych narzędzi w postaci młotka oraz rurki od namiotu, wziął udział w pobiciu M. M. w ten sposób, ze kopał pokrzywdzonego po głowie i reszcie ciała, uderzał ostro zakończoną metalową końcówką młotka w kończyny oraz głowę, uderzał pokrzywdzonego metalową rurką w okolice krocza, czym naraził pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, a następnie działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia pokrzywdzonego życia dokonał zabójstwa M. M. w ten sposób, że przeciągnął nieprzytomnego pokrzywdzonego ze skarpy w okolice pomostu przy akwenie, kopał pokrzywdzonego, a następnie uderzył go ostrzem noża w okolice serca, po czym wrzucił pokrzywdzonego do wody” (wszystkie podkreślenia SA). Jasno z nich wynika iż pierwotny zamiar oskarżonego obejmował pobicie pokrzywdzonego i w jego i tylko jego ramach podejmował działania polegające na uderzaniu młotkiem oraz rurką w okolice odbytu , a dopiero później , po powzięciu nowego zamiaru zabójstwa pokrzywdzonego (co wyklucza możliwość oceny zachowań polegających na w.w użyciu młotka i rurki na płaszczyźnie dokonania zabójstwa jako takiego a tym bardziej typu kwalifikowanego) podjął działania polegające na zadaniu uderzeń nożem , z których jedno , skierowane w klatkę piersiową okazało się śmiertelne oraz wrzuceniu do wody , które to zachowania z perspektywy osoby działającej z zamiarem zabójstwa były konieczne do osiągnięcia zamierzonego celu i nie cechują się w/w nadmiarowością .

Jako niezasadny oceniono zarzut z pkt.IV apelacji prokuratora związany z kwestionowaniem prawidłowości ustaleń faktycznych w zakresie jakim doprowadziły one do uniewinnienia M.S. od zarzutu dokonania przestępstwa opisanego w pkt. XIX części wstępnej wyroku a więc podżegania do zabójstwa P. K. . Rację ma Sąd I instancji wskazując po pierwsze czy M.S. miał zamiar zabójstwa P. K., w konsekwencji podżegał do niego oskarżonego M. B. (1) czy też jedynie wyrażał niechęć pod adresem osoby opisywanej „mechanik z Szewc” , przede zaś czy tego rodzaju wypowiedzi były realizacją zamiaru wywołania , jako realnego procesu psychicznego , zamiaru zabójstwa nie zaś jedynie chwilowy wyraz emocji , czy swoistego „wybadania „ M. B. . Przekonująco w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazano , że same użyte słowa przez oskarżonego, który nawet nie wymienił imienia i nazwiska P. K. (1), nie są wystarczające dla przyjęcia zamiaru zabójstwa, a co za tym idzie - nie mogą być potraktowane jako podżeganie do zabójstwa, wypowiedź charakter incydentalny, żadne z innych późniejszych zachowań oskarżonego M. S. nie wskazuje nie tylko przygotowywanie się do zabicia ale także podejmowania jakichkolwiek dalszych rozmów z M. B. .Nie wadliwe w konsekwencji było ustalenie o braku stronie M. S. rzeczywistego zamiaru zabójstwa a konsekwencji zamiaru podżegania do zabójstwa .

2. W zakresie zarzutów związanych z karą i środkami karnymi .

W orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art.438 pkt.4 k.p.k., występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki SN: z 22.10.2007 r., (...) 75/07, LEX nr 569073; z 26.06.2006 r., (...) 28/06, LEX nr 568924; z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7–8, poz. 60). Tak orzeczona kara może wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art.53 k.k. i nast. lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 k.k. pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Oczywiście nie oznacza to, że na przykład kara mieszcząca się "pośrodku" tegoż zagrożenia zawsze będzie karą współmierną, a na zarzut rażącej niewspółmierności będą narażone wyłącznie kary niejako "graniczne". Niemniej jednak stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy za czynnik mający niebagatelne znaczenie przy całościowej ocenie, czy konkretna kara jest niewspółmierna, i to rażąco. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających konieczność wymierzenia – przy zastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary –,przy możliwym zróżnicowaniu zakresu zastosowania tej instytucji - poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia . Dyrektywa prewencji indywidualnej oznacza ,że sankcja (jej rodzaj i wysokość) powinna być tak dobrana, aby zapobiec popełnianiu w przyszłości przestępstw przez oskarżonego , co może zostać osiągnięte poprzez odstraszanie sprawcy od popełniania przestępstw albo jego wychowanie (resocjalizację). Efekt "odstraszający" kary ma zmaterializować się w umyśle sprawcy, ma wytworzyć przeświadczenie o nieopłacalności popełniania przestępstw w przyszłości, przekonanie o tym, że każde przestępstwo jest karane odpowiednio surowo, a ponowne popełnianie podobnych czynów nieuchronnie prowadzi do istotnego podwyższenia wymiaru kary ponad próg dolnego zagrożenia. Wtedy rodzi się uzasadnione prawdopodobieństwo, że sprawca skazany na karę odpowiednio surową powstrzyma się przed ponownym rozmyślnym popełnieniem czynu zabronionego (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 14 marca 2007 r., II AKa 58/07, KZS 2007, z. 9, poz. 52). Idea wychowania (resocjalizacji) przez karę zakłada z kolei takie dostosowanie wysokości i rodzaju kary kryminalnej do indywidualnych potrzeb sprawcy, aby przez sankcję został on "wychowany", tj. zrozumiał naganność swojego zachowania i w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. W obu przypadkach orzeczona kara ma być adekwatna w tym znaczeniu ,że racjonalne w realiach danej sprawy (oskarżonego) oznaczenie progu uprawniającego do wniosku o możności osiągnięcia tych celów wyznacza próg powyżej , którego orzekanie kary jest zbędne , a przez to może ona nabrać cech rażącej niewspółmierności przez swą surowość. Z kolei w zakresie prewencji ogólnej , rozumianej pozytywnie, chodzi tu o kształtowanie właściwych ocen i postaw w społeczeństwie, a w szczególności utwierdzenie ogółu w przekonaniu, że sprawcy przestępstw ponoszą odpowiedzialność za swoje czyny, a wymierzona im kara jest zawsze adekwatna do stopnia zawinienia, stopnia społecznej szkodliwości ich czynu. Tylko taka sprawiedliwa kara może bowiem wywierać pozytywny i kształtujący wpływ na zachowania społeczne, budząc jednocześnie ogólną aprobatę dla obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560). Istotą prewencji ogólnej nie jest więc wyłącznie wymierzanie surowych kar pozbawienia wolności, lecz kształtowanie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary, jej dostosowanie do stopnia winy sprawcy i okoliczności podmiotowo-przedmiotowych czynu, a zatem karanie sprawiedliwe i tworzące atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego (wyrok SA w Szczecinie z dnia 6 lutego 2014 r., II AKa 1/14, LEX nr 1441560).

Za niezasadny uznano zarzut rażącej niewspółmierności przez swą łagodność kary 25 lat pozbawienia wolności , połączonego z wnioskiem o orzeczenie kary dożywotniego pozbawienia wolności, przy jednoczesnym uznaniu za wystarczającą kary 25 lat pozbawienia wolności .Kara dożywotniego pozbawienia wolności , podobnie jak kara 25 lat pozbawienia wolności mają charakter wyjątkowy pomimo tego, że nie ma ona charakteru normatywnego w sensie wyraźnej ustawowej deklaracji (tak m.in. L. W., Kara dożywotniego pozbawienia wolności, s. 21-22; J. L., Zasady wymierzania kar, s. 25-26). W ramach tej wyjątkowości kara dożywotniego pozbawienia wolności cechuje się najwyższym stopniem surowości i trwale co do zasady eliminacyjnym charakterem, przemawia za tym także zastępczy charakter dożywotniego pozbawienia wolności w stosunku do kary śmierci, której ustawodawca wyraźnie przyznawał status wyjątkowy (zob. L. Wilk, Kara dożywotniego pozbawienia wolności, s. 21 i n.; K. Mielczarek, Wybrane zagadnienia, s. 101). Kara dożywotniego pozbawienia wolności to kara wybitnie odwetowa o charakterze eliminacyjnym (zabezpieczającym), ukierunkowana na funkcje społeczno-prewencyjne oraz izolacyjne. Wprowadzenie kary dożywotniego pozbawienia wolności jako substytutu kary śmierci potwierdza, że jej zasadniczym celem ma być zabezpieczenie społeczeństwa przed niebezpiecznymi sprawcami najpoważniejszych przestępstw. Dożywotnia kara pozbawienia wolności jest karą, która – zgodnie ze swoją nazwą – powinna być wykonywana do końca życia skazanego na nią sprawcy i tak należy ją traktować w chwili orzekania .Oceny tej nie zmienia przewidziana możliwość warunkowego zwolnienia , wskazany formalny próg liczby lat efektywnej izolacji w zakładzie karnym jest bardzo wysoki czego wyrazem jest to , że wyraża się w minimum stanowiącym więcej „ całość” poprzedzającej go pod względem surowości kary 25 lat pozbawienia wolności (w przyjętym stanie prawnym) , samo zaś spełnienia tego formalnego progu otwiera dopiero możliwość merytorycznego badania spełnienia pozostałych przesłanek uzasadniających takie zwolnienie, określonych w art. 77 § 1 k.k. ,zaś samo warunkowe przedterminowe zwolnienie może, ale nie musi nastąpić. Sąd Apelacyjny aprobuje pogląd, że kara dożywotniego pozbawienia wolności może być karą adekwatną tylko w stosunku do sprawców, których czyny charakteryzują się wyjątkowością na tle innych przestępstw tego samego typu. Ustalenie, że stopień winy i stopień społecznej szkodliwości danej zbrodni są bardzo wysokie, jest przesłanką konieczną, ale nie wystarczającą, dla wymierzenia kary dożywotniego pozbawienia wolności. Nawet bowiem najwyższy stopień społecznej szkodliwości i stopień winy nie uprawnia do orzeczenia tej kary, jeżeli wzgląd na wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary wskazuje, że kara łagodniejszego rodzaju zaspokoi potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a także osiągnie cele wychowawcze i zapobiegawcze w stosunku do sprawcy (K. Buchała, Niektóre problemy, s. 45; J. Majewski, w: Zoll, Kodeks karny, t. 1, 2012, s. 567; zob. także wyr. SA w Katowicach z 25 stycznia 2006 r., II AKa 436/05, KZS 2006, Nr 7-8, poz. 113; wyr. SA w Katowicach z 25 października 2007 r., II AKa 239/07, Prok. i Pr. - wkł. 2008, Nr 6, poz. 26; wyr. SA w Łodzi, z 10 września 2013 r., II AKa 126/13, Legalis).Wymagane jest bowiem ustalenie in concreto dlaczego konieczna jest trwała izolacja sprawcy ,innymi słowy ustalenie takich okoliczności związanych z charakterem (osobowością )sprawcy i jego szczególne aspołeczne właściwości (których wyrazem może być m.in. popełniony czyn) które uzasadniają trwale negatywną prognozę co do możliwości resocjalizowania oskarżonego i tylko kara dożywotniego pozbawienia wolności zdolna jest zabezpieczyć społeczeństwo przed ewentualną przyszłą agresją sprawcy. W tym zakresie nie pomijając uprzedniej karalności , w tym działania w warunkach recydywy z art.64 § 1 k.k. (związanej z podobieństwem z uwagi na użycie dla dokonania czynu z art.280 § 1 k.k. przemocy) , działania z zamiarem bezpośrednim (bardziej karygodnym od ewentualnego z uwagi na element „chcenia „) jednak o cechach zamiaru nagłego , nie zaś objętego premedytacją (uprzednim planowaniem) , trafnie Sąd I instancji wziął pod uwagę względnie młody wiek , jak też wnioski wynikające z opinii biegłych psychiatrów i psychologa , z której z jednej strony wynika rozpoznanie szkodliwego używanie alkoholu i środków psychoaktywnych z cechami uzależnienia, skłonność do pomniejszania problemu używania środków psychoaktywnych, zaburzenie osobowości typu antyspołecznego, cechy zaburzonej osobowości, co wyraża się w trwałym lekceważeniu i nieprzestrzeganiu norm społecznych, nieuczciwości wobec innych, lekceważeniu bezpieczeństwa własnego i innych ludzi, brak zdolności do doświadczania poczucia winy, niski poziom tolerancyjności dla przeżywania frustracji, skłonność do agresji, impulsywność, beztroskę, nieodpowiedzialność, lekkomyślność, zadowolenie z ranienia innych i sprawiania im przykrości, koncentrowanie się na egoistycznych zamiarach posługiwanie się innymi celem ich spełnienia oraz częste mijanie się z prawdą, a więc zespół cech wymagających bardzo długiej , przekraczającej ramy tzw. zwykłej kary pozbawienia wolności , resocjalizacji , z drugiej nie wskazującej na bardzo głębokie , utrwalone czy wręcz nieodwracalne zmiany , skutkujące bardzo wysokim poziomem niebezpieczeństwa dla życia innych osób , co – w razie zaistnienia – mogłoby przemawiać , oprócz okoliczności samego czynu za orzeczeniem kary dożywotniego pozbawienia wolności . Jako niezasadny w tym kontekście uznano także zarzut braku

na podstawie art.77 §2 k.k. obostrzenia w zakresie wskazania ,że warunkowe przedterminowe zwolnienie nie może nastąpić wcześniej niż w po upływie 20 lat .Sąd Apelacyjny w orzekającym składzie podziela stanowisko wyrażane w orzecznictwie ,że samo popełnienie nawet najpoważniejszej zbrodni nie może być utożsamiane ze skonkretyzowaniem się przesłanki «szczególnie uzasadnionego wypadku»” (wyrok SA w Katowicach z 15.09.2016 r., II AKa 300/16, LEX nr 2171137). Rację ma SA w Katowicach, który podnosi, że ograniczenia w zakresie warunkowego zwolnienia, o jakich mowa w art. 77 § 2 k.k., z tej racji, że mają wyjątkowy charakter, powinny być stosowane jedynie ostatecznie, gdy ponad wszelką wątpliwość sąd stwierdzi, że wychować młodego sprawcę i wdrożyć go do przestrzegania powszechnie obowiązujących norm prawnych może jedynie kara bardzo surowa, z dodatkowymi obwarowaniami, o których mowa w art. 77 § 2 k.k. (zob. wyrok z 24.10.2013 r., II AKa 355/13, Biul. SAKa (...), poz. 6; por. też wyrok SA w Katowicach z 23.11.2017 r., II AKa 484/17, LEX nr 2461352).Podzielono także stanowisko ,iż „nie można uznać za słuszny poglądu, że sąd przy wymierzaniu kary nie może się kierować okolicznościami odnoszącymi się do osoby sprawcy, bo w czasie wyrokowania nie może przewidzieć, jaka będzie prognoza kryminologiczna po odbyciu części kary” (por. postanowienie SN z dnia 25 lutego 2022 r. (...) 499/21 LEX nr 3405176 ). Biorąc pod uwagę aktualne brzmienie art. 78 § 1 k.k. r. ,oskarżony w czerwcu 2038 r. uzyska nie warunkowe przedterminowe zwolnienie, a jedynie stanie się od tego monumentu możliwym badanie istnienia przesłanki materialnoprawnej warunkowego przedterminowego zwolnienia z art. 77 § 1 k.k. , a więc możliwości osiągnięcia celów kary mimo jej kontynuowania warunkach poza zakładem karnym. Ocena ta biorąc pod uwagę charakter czynów przypisanych oskarżonemu z całą pewnością będzie obejmowała m.in. bardzo wnikliwą ocenę tego czy i w jakim kierunku doszło do zmian w zakresie osobowości oskarżonego, która w trakcie tego długiego okresu wykonywania kary pozbawienia wolności będzie nabierała już cech trwałości . Długość tego okresu w zestawieniu z aktualnym wiekiem oskarżonego prowadzi zdaniem Sądu Apelacyjnego do wniosku, iż aktualnie brak jest podstaw koniecznych do zastosowania instytucji z art. 77 § 2 k.k. a więc przyjęcia iż już aktualnie, istnieją podstawy do przyjęcia braku możliwości jej zmiany w kierunku pożądanym w okresie 15 lat, a tylko wówczas istniałaby podstawa do zastosowania tej instytucji. Brak takiego obostrzenia nie pozostaje sprzeczności z celem w zakresie społecznego oddziaływania kary, pamiętać bowiem należy ,iż oskarżonemu wymierzono karę długoterminową o charakterze nadzwyczajnej , nie powinna być oceniana z perspektywy uproszczonego a niejednokrotnie spotykanego stanowiska sprowadzającego się do stwierdzenia „wyjdzie po 15 latach” ,skoro oskarżony nie uzyskuje żadnej ekspektatywy warunkowego przedterminowego zwolnienia, przy braku korzystnych zmian będzie pozbawiony wolności niewiele krócej niż do tej pory żyje.

Mając na uwadze treść art.447 § 1 k.p.k. , kontrolą odwoławczą objęto także kary wymierzone M.S. w zakresie przestępstw co do których w apelacji kwestionowano winę .Spośród nich za karę rażącą niewspółmiernie surową oceniono karę 12 lat pozbawienia wolności orzeczoną za przestępstwo przypisana w pkt. VII. Tak oceniając tą karę Sąd Apelacyjny miał na uwadze nieuwzględnienie we właściwym stopniu tego iż oskarżonemu wymierzono karę nie za współsprawstwo w zabójstwie człowieka lecz co do tego najdalej idącego skutku pomocnictwo. Treść art. 19 § 2 k.k. jednoznacznie wskazuje ,że już sam ustawodawca, na poziomie abstrakcyjnym , uznaje tą formę zjawiskową za mniej karygodną nie tylko od sprawstwa, co wydaje się oczywiste ale także podżegania, innymi słowy mimo fakultatywnego charakteru możliwości zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary to wskazanie tej samoistnej podstawy nadzwyczajnego złagodzenia kary jest także wyraźnym sygnałem o potrzebie właściwego uwzględnienia tej formy zjawiskowej nawet w przypadku nieskorzystania, jak trafnie przedmiotowym postępowaniu uczynił Sąd I instancji z instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Jednocześnie biorąc pod uwagę zakres przedmiotowych i czasowy zachowania oskarżonego polegającego na pomocnictwie, uwzględniając także pozostałe okoliczności wzięte pod uwagę przy wymiarze kary za to przestępstwo przez Sąd I instancji, brak było zdaniem Sądu Apelacyjnego podstaw do dalszego złagodzenia orzeczonej kary, w szczególności zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Jako niezasadny oceniono zarzut rażącej niewspółmierności przez swą łagodność kary łącznej 15 lat pozbawienia wolności orzeczonej zaskarżonym wyroku M. S. (1) . Niezależnie od tego że na skutek uznania za rażąco niewspółmiernie surową karę 12 lat pozbawienia wolności obniżono do 9 lat co skutkowało upadkiem orzeczenia o karze łącznej Sąd Apelacyjny zauważa, iż zarzut ten, mając na uwadze jego uzasadnienie, jest jak się wydaje nieporozumieniem procesowym będących konsekwencją wadliwego zrozumienia reguły wynikającej z art. 443 k.p.k. w zaistniałym w postępowaniu układzie procesowym, bowiem uzasadnienie wskazuje iż zdaniem prokuratora w razie uchylenia wyroku w zakresie rozstrzygnięcia uniewinniającego (czy in concreto i tak nie nastąpi) orzeczona w takim ponownym postępowaniu hipotetyczna kara, wobec zaistnienia przesłanek do wydania wyroku łącznego, nie mogłaby spowodować orzeczenia o karze łącznej surowszej niż orzeczona w zaskarżonym wyroku kara łączna 15 lat pozbawienia wolności. Rzecz w tym, iż art. 443 k.p.k. nie znalazłbym w tym przypadku zastosowania w zakresie wysokości kary łącznej w ewentualnym wyroku łącznym co wysokości związanej z takim „nowym” skazaniem na karę jednostkową. Brak w uzasadnieniu okoliczności relewantnych na płaszczyźnie art. 85 a k.k. a więc dyrektyw wymiaru kary łącznej wskazuje, iż wyłącznie wskutek takiego wadliwego zrozumienia konsekwencji na płaszczyźnie art. 443 k.p.k. nie zaś rażącej niewspółmierności jako takiej prokurator wniósł apelacji .

Utrata , na skutek zmiany wysokości kary jednostkowej , mocy prawnej orzeczenia o karze łącznej wobec oskarżonego M. S. (1), wobec zachodzenia przesłanek do orzeczenia kary łącznej spowodowała n a podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30.09.2023r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączenie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego M. S. (1) w punkcie I wyroku Sądu Apelacyjnego oraz w punktach IX-XII zaskarżonego wyroku i wymierzenie kary łącznej 10 lat pozbawienia wolności, mając na uwadze dyrektywy wymiaru kary łącznej z art.85a k.k. w szczególności dyrektywę prewencji szczególnej nakazującej m.in. nie orzekanie wobec oskarżonego w świetle jego dotychczasowego życia kary nie będącej nadmiernie długoterminową. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na jej poczet zaliczono okresy rzeczywistego pozbawienia wolności tego oskarżonego w dniu 8 kwietnia 2023 roku od godz. 22.35 do godz. 23.30 oraz od dnia 17 czerwca 2023 roku godz. 14.45 do 10 kwietnia 2025 roku;

Nie był zasadny zarzut kwestionujący orzeczony w pkt.XVIII zaskarżonego wyroku środek karny zakazu kontaktowania się i zbliżania na wartość mniejszą niż wymieniona w tym punkcie w stosunku do wskazanych w tym orzeczeniu osób, na określony tam czas. Zgodnie z artykułem. 41a § 1 k.k. orzeczenie takiego środka jest możliwe między innymi w przypadku skazania za przestępstwo przeciwko wolności. Bez wątpienia. przestępstwem takim jest przestępstwo popełnione na szkodę A. W. tj. art.190 § 1 k.k. , którego głównym przedmiotem ochrony jest właśnie wolność (rozumiana jako wolność od obawy wynikającej z działania innej osoby) jak też przestępstwo z art. 245 k.k. , którego głównym przedmiotem ochrony jest co prawda. wymiar sprawiedliwości, natomiast ubocznym także wolność w znaczeniu wyżej określonym. Mając na uwadze,iż przedmiotem czynności wykonawczej jest między innymi groźba bezprawna, obejmująca m. in. groźbę popełnienia przestępstwa .Nie było wadliwe ustalenie,iż objęte tym środkiem osoby żywiły i żywią obawę co do oskarżonego. Istniała zatem podstawa faktyczna do fakultatywnego orzeczenia takiego środka, którego rolą, oprócz elementu represyjnego ( a więc stworzenia określonej dolegliwości dla sprawcy.– in concreto w praktyce nie występującego mając na uwadze charakter relacji łączących w przeszłości oskarżonego ze wskazanymi osobami z powodu których utrata możliwości kontaktowania się nie łączy się realnie żadną dolegliwością) jest także element zabezpieczający chronione osoby przed niepożądanym kontaktem ze sprawcą. I w kontekście ustaleń co do obawy uzasadniała ona z tej drugiej perspektywy orzeczenie przedmiotowego środka.

Jako nietrafny oceniono zarzut kwestionujący wysokość orzeczonych pkt.III i IV kar jednostkowych pozbawienia wolności. Okoliczności podniesione w apelacji nie mogą. skutecznie podważyć ocen dokonanych w zakresie tych kar przez sąd I instancji wskazującego jakie okoliczności brał przy wymiarze tych kar. W kontekście kary wymierzonej za ciąg przestępstw z art.244. Kodeksu karnego orzeczona kara roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (a której górna granica biorąc pod uwagę treść art. 91 § 1 k.k. wynosi 7 lat I 6 miesięcy) nie może być uznana za rażąco niewspółmiernie surową kiedy uwzględnić, że orzeczono ją za aż 9 przestępstw, przy braku jakichkolwiek okoliczności które mogłyby chociażby w niewielkim stopniu usprawiedliwiać zachowanie oskarżonego polegającego na naruszaniu zakazu sądowego (na przykład szczególna sytuacja motywacyjna związana z transportowanie osoby chorej, dojazdem do pracy itp. . Przeciwnie, powód dla którego oskarżony zdecydował się, i to wielokrotnie, naruszać zakaz sądowy , związane był z popełnianiem innych czynów zabronionych, polegających na kradzieży paliwa, ostatecznie ocenionych jako. przestępstwo ciągłe w rozumieniu art.12 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k.. W zakresie zaś przestępstwa kradzieży orzeczono karę roku pozbawienia wolności ,a więc wyraźnie bliższą ustawowe minimum zagrożenia, pamiętać należy iż orzeczona została za przestępstwo co do którego zaistniały 2 podstawy nadzwyczajnego obostrzenia kary., jedna związana z działaniem w warunkach recydywy, Druga związana z treścią artykułu 57b § 1 k.k. które umożliwiłyby orzeczenie kary pozbawienia wolności sięgającej 10 lat. (art. 57 b k.k. ).Stan zdrowia oskarżonego posiadane kwalifikacje nie stanowiły przy tym przeszkody do podjęcia zatrudnienia chociażby przy wykonywaniu prostych prac fizycznych, co oskarżony w przeszłości czynił. Trudno zatem byłoby przyjąć zaistnienie. sytuacji motywacyjnej polegającej na niemożności zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, swoich lub osób pozostających na ewentualnym utrzymaniu oskarżonego , w inny sposób niż poprzez dokonywanie czynu zabronionego polegającego na kradzieży.

Jako nietrafny oceniono zarzut apelacji obrońcy oskarżonego M. S. (1) rażącej niewspółmierności przez swą surowość kary roku pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie XII za n za przestępstwo z art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. Orzeczona kara w niewielkim stopniu przekracza minimum ustawowego zagrożenia (6 miesięcy), oskarżonych miał czas i możliwość przemyślenia swojego postępowania i mimo to zdecydował się wykorzystać związanie z bliską osobą do skłonienia jej do złożenia określonych, nieprawdziwych ,zeznań dla uniknięcia odpowiedzialności karnej .

Nie był zasadny zarzut kwestionujący orzeczony w XV środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat. Jego orzeczenie,biorąc pod uwagę treść artykułu 42 §1a pkt.2 k.k. było obligatoryjne stąd istotą zarzutu jest kwestionowanie wymiaru tego środka karnego na płaszczyźnie stosowanych odpowiednio (art.56 k.k. ) dyrektywy sądowego wymiaru kary z art.53 k.k. Nie przekonują do uznania za rażącą niewspółmierny przez swą surowość orzeczonego środka karnego, a tylko taka ocena uprawniałoby Sąd Apelacyjny do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie długości tegoż środka, argumenty zawarte w apelacji kiedy zestawić je z takimi okolicznościami jak liczba popełnionych przestępstw z art.244 k.k. .– 9., brak szczególnej sytuacji motywacyjnej mogącej chociażby w niewielkim stopniu zrozumieć i zaakceptować decyzję oskarżonego o naruszeniu zakazu sądowego. Przeciwnie, naruszenie tego zakazu następowało w celu dokonania kolejnych czynów odpowiadających znamionom typów czynów zabronionych, ostatecznie zakwalifikowanych jako przestępstwo ciągłe kradzieży.

Analogicznie ocenić należało zarzut kwestionujący długość tożsamego co do rodzaju środka karnego wobec osk.M. S. (pkt.XVI) orzeczonego na popełnienie 3 przestępstw z art.180 a k.k. , przy braku sytuacji motywacyjnej która pozwalałaby choć w niewielkim stopniu zrozumieć nie dostosowanie się przez oskarżonego do zakazu.

Niezasadny był zarzut kwestionujący wysokość orzeczonego w pkt.XIX tytułem środka kompensacyjnego zadośćuczynienia od osk.M. B. na rzecz matki zmarłego pokrzywdzonego . Zadośćuczynienie, o jakim mowa w przepisie art. 446 § 4 k.c. pełni funkcję kompensacyjną, przyznana suma pieniężna ma zatem stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo przywrócona została równowaga zachwiana na skutek popełnienia czynu niedozwolonego przez sprawcę. Ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną adekwatną do warunków gospodarki rynkowej, nie może jednak być nadmierna i prowadzić do wzbogacenia uprawnionego (wyrok SA w Warszawie z dnia 7 sierpnia 2018 r. I ACa 284/2018). Zadośćuczynienie winno być odpowiednie, a zatem kwota przyznana tytułem zadośćuczynienia winna być przybliżonym ekwiwalentem cierpień psychicznych i fizycznych. Charakter szkody niemajątkowej, bo taką jest w istocie krzywda, decyduje o jej niewymierności. Przyznanego jednak zadośćuczynienia nie należy traktować na zasadzie pełnej ekwiwalentności, którą charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia, o której stanowi art. 445 § 1 k.c., ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 25 października 2017 r., II AKa 296/17, wyrok SN z 9 lutego 2000 r., III CKN 582/98, podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 12 grudnia 2017 r., II AKa 146/17, KZS 2018 Nr 1, poz. 69, KZS 2018 Nr 1, poz. 70). W konsekwencji skoro zadośćuczynienie ma być "odpowiednie". to ustalenie, jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest "odpowiednia", należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Korygowanie przez Sąd II instancji zasądzonego zadośćuczynienia może być aktualne tylko wtedy, gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego wysokość, jest ono niewspółmiernie nieodpowiednie, tj. albo rażąco wygórowane, albo rażąco niskie (por . wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 września 2021 r. I ACa 469/20 LEX nr 3269027 ) .Taka sytuacja , wymuszająca zmianę danego orzeczenia , może być wynikiem nie dostrzeżenia okoliczności relewantnej dla krzywdy ( przy zaniżeniu zadośćuczynienia) , potraktowanie jako relewantnej okoliczności nie mogącej mieć znaczenia dla rozmiarów krzywdy w znaczeniu prawnym , czy wadliwe przyjęcie relewantnej okoliczności , która faktycznie nie zaistniała ( przy nadmiernym zadośćuczynieniu ) ,wreszcie wadliwe określenia znaczenia danej okoliczności dla rozmiaru krzywdy . Poddając kontroli zaskarżone orzeczenie miano na uwadze ,że do kategorii szkody niemajątkowej (krzywdy) wywołanej naruszeniem dobra osobistego w postaci zerwania więzi rodzinnych zalicza się w szczególności takie uszczerbki niemajątkowe wywołane śmiercią osoby najbliższej, jak: wstrząs psychiczny, cierpienia psychiczne, spadek sił życiowych, przyspieszenie rozwoju choroby, uczucie smutku, tęsknoty, żalu, poczucie osamotnienia, utrata wsparcia, rady, towarzystwa, niemożność odnalezienia się w nowej sytuacji, zaburzenia w prawidłowym funkcjonowaniu rodziny, zachwianie poczucia bezpieczeństwa. Doniosłe prawnie są przede wszystkim takie okoliczności, jak stopień bliskości osoby uprawnionej względem zmarłego, wiek uprawnionego, intensywność więzi między nim a zmarłym, skala bólu i cierpień przeżywanych przez uprawnionego, stopień negatywnego wpływu śmierci osoby najbliższej na życie uprawnionego. Wskazane przez Sąd I instancji okoliczności bez wątpienia pośród tych relewantnych się znajdują , niewadliwie także określono ich „wagę „ z perspektywy rozmiarów krzywdy , kiedy przypomnieć takie niekwestionowane okoliczności jak to, świadomość okoliczności śmierci pokrzywdzonego , utrata nie tylko nadziei na wsparcie na starość ze strony dziecka , ale nadziei na przyszłość jako takiej.Tym ustaleniom i ocenom apelujący nie przeciwstawia argumentów pozwalających je skutecznie zanegować , ograniczając się do stwierdzenia o zawyżonej relacji orzeczonego zadośćuczynienia do możliwości majątkowych oskarżonego.W tym kontekście przyjąć należało ,iż stanowisko to wiąże się z kwestią tzw.miarkowania odszkodowania (zadośćuczynienia ) związanego z treścią art.440 k.c zgodnie z którym w stosunkach między osobami fizycznymi zakres obowiązku naprawienia szkody może być stosownie do okoliczności ograniczony, jeżeli ze względu na stan majątkowy poszkodowanego lub osoby odpowiedzialnej za szkodę wymagają takiego ograniczenia zasady współżycia społecznego. Sąd Apelacyjny podziela w tym zakresie stanowisko wyrażane w orzecznictwie (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 30.7.2021 r., (...) 236/21) że przepis ten nie ma zastosowania w przypadku miarkowania kwoty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, należnego na podstawie art. 445 § 1 k.c. bądź na podstawie art. 448 k.c. ,bowiem istotą zadośćuczynienia jest naprawienie krzywdy w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Chociaż zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, to nie jest ono uzależnione od sytuacji materialnej poszkodowanego i sprawcy krzywdy. Przesłanką decydującą o wysokości zadośćuczynienia jest jego odpowiedniość, rozumiana jako dostosowanie sumy pieniężnej do rozmiaru doznanej krzywdy. Z tego względu miarkowanie zadośćuczynienia należnego za naruszenie dóbr osobistych możliwe jest przede wszystkim na podstawie okoliczności towarzyszących temu naruszeniu, w szczególności stopnia winy sprawcy, a również zachowanie się samego poszkodowanego i jego negatywne odczucia związane z naruszeniem dóbr osobistych, a więc w oparciu o przesłanki ogólne, za pomocą których sąd określa, jaka suma zadośćuczynienia jest odpowiednia. W wyjątkowych wypadkach możliwość ograniczenia rozmiaru odpowiedzialności sprawcy naruszenia dóbr osobistych może nastąpić na podstawie i w granicach wyznaczonych przez art. 5 k.c , w tym ze względu na stan majątkowy pokrzywdzonego i sprawcy, co związane jest jednak również z funkcją kompensacyjną zadośćuczynienia. Jednocześnie zdaniem Sądu Apelacyjnego trudno sobie wyobrazić sytuację aby zasady współżycia społecznego wymagały takiego ograniczenia w przypadku gdy źródłem krzywdy jest czyn niedozwolony polegający na zabójstwie , szczególnie w takich realiach faktycznych (co do okoliczności podmiotowych i przedmiotowych) jak in concreto .

Nie był zasadny zarzut naruszenia prawa materialnego w zakresie art. 63 §1 k.k. co zaliczenia na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego określonych w pkt.XIV okresów rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego. Sąd Okręgowy dokonując tego rozstrzygnięcia prawidłowo określił okresy podlegające zaliczeniu w stosunku do tego oskarżonego uwzględniając, co pozostaje w zgodzie z treścią normatywną art. 63 § 1 kk. , iż w czasie wykonywania wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania wprowadzono wobec niego do wykonania kary pozbawienia wolności. Zarzut naruszenia prawa materialnego w tym zakresie mógłby być modelowo zasadny gdyby mimo rzeczywistego pozbawienia wolności w danej sprawie, wbrew treści artykułu 63 § 1 kk. nie zaliczono by go na poczet orzeczonej kary., bądź też gdyby ustalając faktyczne pozbawienia wolności błędnie zakwalifikowano by je jako nie podlegające zaliczeniu na podstawie artykułu 63 §1 k.k. ., zaś zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wtedy gdyby wadliwie określono dane opisujące dany okres rzeczywistego pozbawienia wolności. Żadna z tych sytuacji nie zachodzi w przedmiotowym postępowaniu, zresztą obrońca podnosząc taki zarzut żadnej z nich nie wskazuje. Oczekiwanie oskarżonego ,wobec którego w trakcie tymczasowego aresztowania wprowadzono do wykonania określoną karę pozbawienia wolności, i to ta kara była prawną podstawą pozbawienia go wolności z jednoczesnym stosowaniem wobec niego tymczasowego aresztowania, choć nie jako pierwotnej podstawy pozbawienia wolności ,aby okres tymczasowego aresztowania w czasie wykonywania takiej kary pozbawienia wolności był jednocześnie zaliczany na poczet kary orzeczonej w postępowaniu, w którym to tymczasowe aresztowanie stosowano, a więc podwójnie , nie ma nie tylko podstawy prawnej ale pozostaje też wręcz w sprzeczności z zasadami logiki i jako takie , w żadnej mierze nie mogło zostać uwzględnione.

Brak było podstaw do uwzględnienia żądania obrońcy z urzędu w zakresie przyznania wynagrodzenia w wysokości maksymalnej wynikającej z § 4 ust. 2 rozporządzenia, a więc sześciokrotności stawki minimalnej. Sama obrończyni nie wykazała ku temu podstawy faktycznej w żaden sposób, bowiem nie podniosła żadnych okoliczności relewantnych w tym zakresie mogących przyjęcie nakładu pracy wyższego od typowego biorąc pod uwagę istotę postępowania odwoławczego. Okoliczności takich nie dostrzega także Sąd Apelacyjny biorąc pod uwagę obszerność sporządzonego środka odwoławczego, zakres postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym, wreszcie długość trwania tegoż postępowania.

W oparciu o przepisy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolniono oskarżonych od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając Skarb Państwa wydatkami postępowania odwoławczego. W tym zakresie wzięto pod uwagę stan osobisty i rodzinny oskarżonych , sytuację majątkową i możliwości zarobkowe, które to możliwości zarobkowe zasadniczo ogranicza fakt orzeczenia kar pobawienia wolności bez warunkowego zawieszenia wykonania, wielokrotnie przekraczający okres przedawnienia kosztów procesu.

Cezariusz Baćkowski	Piotr Kaczmarek	Edyta Gajgał
Janusz Godzwon		Artur Tomaszewski