Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2024 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Piotr Kaczmarek (spr.)

Sędziowie: SA Maciej Skórniak

SA Cezariusz Baćkowski

Protokolant: Daria Machnik

przy udziale Jerzego Prędoty prokuratora Prokuratury (...)

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2024 r.

sprawy T. W. oskarżonego o czyn

z art. 159 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy

z dnia 29 września 2023 r. sygn. akt III K 97/23

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w czynie przypisanym w punkcie I pomija ustalenie o usiłowaniu spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, tak przypisany czyn kwalifikuje jako przestępstwo z art. 159 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 159 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C. 1200 (tysiąc dwieście) zł, w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

T. W. został oskarżony o to, że :

I.  w dniu 21 maja 2023 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu z M. S., wziął udział w pobiciu D. W., w którym narażono go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, w ten sposób, iż zadawał mu wielokrotnie uderzenia z otwartej ręki oraz pięści w twarz, głowę oraz brzuch, a następnie gdy pokrzywdzony leżał na ziemi, działając w zamiarze bezpośrednim, usiłował spowodować u niego ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, w ten sposób iż przy użyciu niebezpiecznego narzędzia w postaci noża próbował kilkukrotnie zadać mu uderzenia w klatkę piersiową oraz szyję, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z powodu pozostawania w stanie znacznego upojenia alkoholowego, w wyniku czego wyżej wymieniony doznał obrażeń ciała w postaci urazu głowy z obrzękiem w okolicy ciemieniowej prawej, urazu twarzoczaszki z zaczerwienieniem w zakresie brwi, obrzękiem i zaczerwienieniem pod prawym okiem, a także na powiece tego oka, drobnej rany wargi dolnej, urazu klatki piersiowej z otarciem naskórka na lewym obojczyku i zasinieniem w okolicy lędźwiowej lewej, które to obrażenia naruszyły czynności narządu jego ciała na okres trwający poniżej 7 dni, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio karanym w warunkach art. 64 § 1 k.k. w ciągu 5 lat po odbyciu kary 4 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Kłodzku z dnia 12 marca 2019 roku, o sygn. II K 957/18 za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., którą to karę odbywał w okresie od 1 października 2018 roku do 16 września 2022 roku;

tj. o czyn z art. 159 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w Świdnicy wyrokiem z dnia 29 września 2023 r., sygn.. akt: III K 97/23:

I.  uznał oskarżonego T. W. za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt. I części wstępnej tego wyroku, tj. przestępstwa z art. 159 kk i 13 § 1 kk w związku z art. 156 § 1 pkt 2 kk i art. 157 § 2 kk w związku z art. 11 § 2 kk w zw. 64 § 2 kk i za to na podstawie artykułu 14 § 1 kk w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 kk w zw. art. 11 § 3 kk w zw. z art. 64 § 2 kk wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu T. W. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od 22.05.2023r. godz. 14:40 do 29.09.2023r.;

III.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz kancelarii adwokackiej (...) w K. 1800 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu T. W. w sprawie;

IV.  zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, przy czym wydatki za to postępowanie poniesione przez Skarb Państwa zaliczył na rachunek tegoż Skarbu Państwa.

Apelację od tego wyroku wniosła obrończyni oskarżonego, zarzucając:

1)  obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przechodzącą w dowolną ocenę, dokonaną wbrew doświadczeniu życiowemu i logice przez odmowę przyznania wiarygodności wyjaśnieniom T. W. w zakresie w jakim wyjaśnił, że nie chciał zrobić pokrzywdzonemu poważnej krzywdy, podczas gdy oskarżony konsekwentnie od momentu zatrzymania składa zeznania tej samej treści, a także biorąc pod uwagę fakt, że gdyby oskarżony miał taki zamiar to miał możliwość osiągnięcia celu, bowiem pomimo ruchu pieszych, nikt nie przeszkodził oskarżonemu w żaden z możliwych sposobów.

2)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że lokalizacja ciała w jakiej oskarżony przystawiał nóź do pokrzywdzonego pozwala na niebudzące wątpliwości ustalenie, że oskarżony bezpośrednio zmierzał do osiągnięcia skutku dalej idącego, w sferze zdrowia pokrzywdzonego poprzez spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu oraz, iż w tym zakresie podsądny działał z zamiarem bezpośrednim, podczas gdy właśnie wyjaśnienia oskarżonego, brak ponawiania prób przystawiania noża do pokrzywdzonego, samowolne zaprzestanie ataku na pokrzywdzonego, które to okoliczności oceniane kompleksowo i we wzajemnym ich powiązaniu, pomimo treści opinii sądowo-lekarskiej, winny prowadzić do przyjęcia, iż oskarżony w sferze wolicjonalnej w ogóle nie obejmował możliwości wyrządzenia pokrzywdzonemu skutku z art. 156 § 1 pkt 2 k.k.

3)  arbitralnego i błędnego przyjęcia, iż dokonanie przez oskarżonego czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. nie nastąpiło z uwagi na pozostawanie w stanie znacznego upojenia podczas, gdy analiza okoliczności zajścia w tym przede wszystkim charakter obrażeń pokrzywdzonego oraz nieznacznych ujemnych następstw w sferze zdrowia pokrzywdzonego w połączeniu z tym, że bezspornie sprawca pomimo przystawiania noża do pokrzywdzonego mógł atak ten kontynuować, powinna prowadzić do uznania, iż usiłowanie czynu przypisanego oskarżonemu nie miała ukończonego charakteru, a więc że oskarżony w takim układzie sytuacyjnym i procesowym, nie kontynuuje ataku, in casu odstąpił od dokonania czynu zabronionego.

4)  rażącą surowość orzeczonej wobec oskarżonego T. W. kary pozbawienia wolności w wymiarze łącznym 3 lata i 4 miesięcy pozbawienia wolności w stosunku do celów jakie kara winna spełniać w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej, właściwości i warunków osobistych oskarżonego.

Podnosząc powyższe zarzuty, apelująca wniosła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu inkryminowanego podsądnemu zachowania – siłowania dokonania zbrodni z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., a przez to zmianę wyroku w zakresie wymierzonej podsądnemu kary zasadniczej;

ewentualnie:

- zmianę wyroku poprzez znaczne złagodzenie kary i wymierzenie kary w wymiarze 3 lat i jednego miesiąca pozbawienia wolności, albowiem biorąc pod uwagę okoliczności sprawy orzeczona kara jest rażąco surowa w stosunku do ewentualnego zawinienia oskarżonego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Kierując się względami wskazanymi w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. m.in. wyrok z 16 listopada 2021 r. IV KK 448/20) odstąpiono od sporządzenia uzasadnienia na formularzu o którym mowa w art.99a §1 k.p.k.).

Analiza treści zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. w zakresie oceny zgromadzonych dowodów w zestawieniu z mające być jego konsekwencją błędu w ustaleniach faktycznych , wreszcie z wnioskiem odwoławczym to jest procesowym oczekiwaniem zmiany zaskarżonego wyroku poprzez pominięcie w czynie przypisanym usiłowania spowodowania tzw. ciężkich obrażeń ciała, a więc kwalifikacji z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. prowadzi zdaniem Sądu Apelacyjnego do wniosku , iż istotą tego zarzutu nie jest kwestionowanie przypisania oskarżonemu zamiaru spowodowania u pokrzywdzonego obrażeń w ogóle ,jak też narażenia na możliwość zaistnienia tego rodzaju skutku (a więc znamiona przestępstwa z art. 159 k.k. i art. 157 § 2 k.k.), a jedynie usiłowania spowodowania skutku najdalej idącego to jest choroby realnie zagrażającej życiu. Tak dookreślony zarzut apelacji obrończyni jest w ocenie Sądu Apelacyjnego trafnym, czego efektem było zmiana zaskarżonego wyroku polegająca na pominięciu ustalenia faktycznego (zmiany opisu faktycznego czynu przypisanego) o usiłowaniu spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, co implikowało kwalifikację prawną to jest przyjęcie iż tak ustalone zachowanie oskarżonego wyczerpuje znamiona występku z art. 159 k.k. i 157 § 2 k.k. związku z art. 11 § 2 k.k. związku z art. 64 § 2 k.k., nie odpowiada zaś, z uwagi na brak znamienia podmiotowego - zamiaru spowodowania tzw. ciężkich obrażeń ciała, znamionom usiłowania zbrodni z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k.

Tak oceniając ten zarzut Sąd Apelacyjny miał na uwadze co następuje:

W praktyce postępowania karnego precyzyjne określenie treści strony podmiotowej napotkać może znaczne trudności, co w kontekście gradacji skutków na zdrowiu, której wyrazem są różne odmiany typów uszczerbku na zdrowiu, a tym samym i zagrożenie karą. W większości zamachów na zdrowie od strony dowodowej utrudnione jest niewątpliwe stwierdzenie granic zamiaru sprawcy i precyzyjne określenie wyobrażonego przez niego rodzaju uszczerbku, innymi słowy ustalenie, czy swoim zachowaniem zmierzał do realizacji skutku opisanego w art. 156 § 1 KK, czy "tylko" w art. 157 § 1 lub 2 KK, zwłaszcza jeżeli czyn sprawcy zakończył się w fazie usiłowania. Z reguły możliwe więc będzie jedynie wskazanie przedziału skutków zbliżonych rodzajowo. Sytuacja taka w praktyce tworzy więc naturalny grunt do posługiwania się konstrukcją tzw. zamiaru ogólnego, nieokreślonego ( dolus generalis), który opiera się na założeniu, iż sprawca musi mieć zamiar spowodowania jakiegokolwiek, choćby niesprecyzowanego skutku na zdrowiu, odpowiadać zaś będzie za taki, który faktycznie zaistnieje, pod warunkiem wszakże, iż okoliczności podmiotowo-przedmiotowe towarzyszące czynowi pozwalają na przypisanie mu takiego skutku – in concreto z art.156 k.k. ( W. Grudziński, Z problematyki, s. 46 i n.; W. Wolter, w: I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, KK. Komentarz, 1973, s. 459–460; B. Michalski, w: SPK, t. 10, 2012, s. 249 i n.; por. wyr. SA w Lublinie z 13.5.2015 r., II AKa 82/15, Legalis; wyr. SA w Białymstoku z 30.12.2016 r., II AKa 180/16, Legalis). Sprawca przestępstwa z art.156 k.k. (usiłowanego lub dokonanego) musi obejmować świadomością przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu innej osoby i chcieć takiego skutku albo przynajmniej się godzić przy czym postać ciężkiego uszkodzenia ciała nie musi być wyraźnie sprecyzowana w świadomości sprawcy. O zamiarze sprawcy wnioskować można w oparciu o okoliczności towarzyszące zdarzeniu, takie jak rodzaj użytego narzędzia, sposób jego użycia, siła zadanych uderzeń, ich umiejscowienie, zachowanie się sprawcy po zdarzeniu". Przykładowo w wyroku . SN z 13.1.2011 r. (II KK 188/10, OSNKW 2011, Nr 2, poz. 17) stwierdzono, że " nie budzi wątpliwości, że przyjmowanie tzw. zamiaru ogólnego przy przestępstwach przeciwko życiu i zdrowiu wymaga, gdy chodzi o art. 156 § 1 KK, aby zamiar sprawcy obejmował nie jakiekolwiek naruszenie czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia, ale w aspekcie choćby ewentualnym ciężki uszczerbek na zdrowiu, w tym wynikający np. ze sposobu działania sprawcy. Ponadto między zachowaniem sprawcy a tym skutkiem musi istnieć związek przyczynowy, choć oczywiście nie jest wymagane uświadomienie sobie przez niego dokładnego przebiegu tego związku". Dowodząc istnienia zamiaru spowodowania uszczerbku na zdrowiu odpowiadającego znamionom określonym w art. 156 § 1 KK SA w B. w wyroku z 28.1.2014 r., (II AKa 272/13, L.),wskazał " zadając cios w newralgiczną części ciała, używając do tego specyficznego narzędzia (nóż o długości 33 cm i długości ostrza 20,5 cm) oskarżony musiał obejmować swoją świadomością przynajmniej możliwość spowodowania swoim zachowaniem ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, in concreto w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, z tym wszak, że sama postać ciężkiego uszczerbku mogła nie być sprecyzowana w jego świadomości, a zamiar ten miał postać tzw. zamiaru ogólnego. Wskazuje to na zamiar nie tylko obejmujący jakiekolwiek naruszenie czynności narządów ciała u pokrzywdzonego lub rozstroju jego zdrowia, ale choćby ewentualny, spowodowania u niego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu".

Analiza treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku w części poświęconej ustaleniom w zakresie postaci i zakresu zamiaru z jakim miał działać oskarżony wskazuje, iż Sąd I instancji ustalenie o działaniu z zamiarem bezpośrednim spowodowania tzw. ciężkich obrażeń ciała w postaci choroby realnie zagrażającej życiu wiązał z niekwestionowanym faktem, iż oskarżony po pierwotnej część swojego zachowania polegającego na wielokrotnym zadawaniu uderzeń pokrzywdzonemu zarówno otwartą ręką jak też pięścią, w tym w głowę, miał podjąć zachowania opisane przez ten sąd jako „dźganie pokrzywdzonego nożem zwłaszcza w nieosłonięte okolicę szyi” przy jednoczesnym stwierdzeniu iż nie wyrządziły one „większej szkody” z uwagi na ubranie pokrzywdzonego w „grubą odzież” a ciosy „nie są szczególnie mocne i nie wyrządzają większej szkody, podobnie jak te zadawane w okolicy szyi” ,rekapitulując następnie , iż to szczęśliwy zbieg okoliczności spowodował ,że takie zachowanie oskarżonego nie spowodowało u pokrzywdzonego zamierzonych ciężkich obrażeń ciała. Jednocześnie dostrzec należy, iż w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu to jest wskazania przyczyn nie zaistnienia tego najdalej idącego skutku wskazano na „pozostawanie w stanie znacznego upojenia alkoholowego”. Oceniając trafność tych ustaleń i ocen zgodzić się w pierwszej kolejności można z Sądem I instancji, iż in concreto, mając na uwadze stan głębokiej nietrzeźwości obu sprawców, jak też pokrzywdzonego , zasadniczym dowodem jest utrwalenie przebiegu zdarzenia w postaci nagrania z monitoringu (k 25) ,którego jakość w znaczeniu precyzji zapisów jego kompletności, objęciach obrazem w istocie wszystkich istotnych elementów działania obu napastników ale także wyglądu i zachowania samego pokrzywdzonego pozwala na dokonanie jednoznacznych i precyzyjnych ustaleń :

- zachowanie pokrzywdzonego siedzącego na murku ,praktycznie przesypiającego z uwagi na stan głębokiej nietrzeźwości, nie podejmującego w praktyce żadnych realnych prób obrony, czego najlepszym wyrazem jest zadawanie i to wielokrotnie przez obu oskarżonych, także znajdujących się w stanie nietrzeźwości, w wybrany przez siebie sposób (to jest pięścią lub otwartą dłonią) i z wybraną siłą (w ocenie Sądu Apelacyjnego średnią lub dużą) w wybrane części ciała pokrzywdzonego to jest brzuch, ale także głowę, w tym przy jej przytrzymywaniu za włosy, nie stanowiło żadnej przeszkody do zrealizowania przy użyciu noża takiego skutku jaki miał być objęty zdaniem Sądu I instancji zamiarem oskarżonego, a więc choroby realnie zagrażającej życiu. W tym kontekście tożsamo należy ocenić zachowanie pokrzywdzonego który po zadaniu mu szeregu ciosów przez oskarżonych położył się na twardej powierzchni z głową w pobliżu elementów typu balustrada które jeśli ograniczyły to w niewielkim stopniu dostęp do takich część ciała pokrzywdzonego jak jego szyja, jednocześnie przedmiotowe nagranie nie pozostawia wątpliwości, iż pokrzywdzony znajdując się w tej pozycji, w praktyce nieruchomej, praktycznie całkowicie odsłonił klatkę piersiową, przede wszystkim zaś brzuch, które pozostawały całkowicie nie osłonięte przed zadaniem uderzeń nożem. Nie wymaga wiedzy specjalistycznej a jedynie elementarnego doświadczenia życiowego, dostępnego przez to także oskarżonemu, świadomość iż zadanie, zwłaszcza w nieosłonięte niczym klatkę piersiową czy brzuch, przy braku mechanizmów osłabiających siłę takiego uderzenia ,nożem o parametrach widocznych na nagraniu , ręką dojrzałego, sprawnego z uwzględnieniem stanu nietrzeźwością mężczyzny, z zasady prowadzi do spowodowania obrażeń zagrażających życiu a więc najczęściej skutkujących chorobą realnie zagrażającą życiu.

- treść nagrania sprzeciwia się trafności ustalenia a w konsekwencji oceny, iż przyczyną nie powstania tego rodzaju obrażeń u pokrzywdzonego była gruba odzież , bowiem takiej w istocie brak u pokrzywdzonego, oprócz typowej dla tej pory roku (maj ) a tym samym to nie ta odzież była jedną z przyczyn nie spowodowania skutku w postaci choroby realnie zagrażającej życiu.

-jak wyżej wskazano w czynie przypisanym jako okoliczność do tego prowadzącą wskazano stan nietrzeźwością oskarżonego, który sam w sobie jest okolicznością niekwestionowaną bo prawidłową ,znajdującą potwierdzenie nie tylko w wyjaśnieniach oskarżonego ale także w samym nagraniu ,chociażby w zakresie utrzymania równowagi, przemieszczania się. Jednocześnie stan ten nie był tego rodzaju iżby upośledzał zadawanie przez tego oskarżonego, podobnie jak drugiego , wielokrotnie, w wybrany przez siebie sposób i wybrane przez siebie część ciała pokrzywdzonego uderzenia, których siły należy oceniać uwzględniając chociażby widoczne na nagraniu ” odskakiwanie „głowy pokrzywdzonego po tych uderzeniach. W tym kontekście nie przekonuje ocena, iż przyczyną niezrealizowania zamiaru spowodowania ciężkich obrażeń ciała poprzez zadanie uderzeń nożem był stan nietrzeźwością rozumiany zarówno z perspektywy możliwości trafienia w miejsce na ciele pokrzywdzonego mogących do takiego skutku doprowadzić, skoro w grę wchodziła nie tylko szeroko rozumiana szyja, ale także klatka piersiowa, brzuch, praktycznie nieruchomo leżącego pokrzywdzonego, nie broniącego się, jak też brak odpowiedniej siły fizycznej aby doprowadzić do przeniknięcia trzymanego w ręce noża na odpowiednią głębokość w dane części ciała pokrzywdzonego , biorąc pod uwagę iż w zakresie takich część ciała jak szyja czy brzuch , duże naczynia krwionośne czy narządy ciała tam zlokalizowane nie są chronione żadną twardszą ochroną w znaczeniu element układu kostnego np. żeber.

- ustalając postać i zakres zamiaru właściwej uwadze Sądu I instancji uszły zdaniem Sądu Apelacyjnego wnioski jakie wynikają z analizy opinii biegłego w zakresu medycyny sądowej (k 121 - 122 ) , nie tylko w zakresie wniosku końcowego to jest oceny skutków rzeczywiście spowodowanych jak też skutku w postaci narażenia, ale efektywnie stwierdzonych obrażeń (pkt. 6) przy pełnej świadomości biegłego (pkt. 8) mechanizmu zadawania poszczególnych uderzeń oraz sposobu użycia noża bowiem biegły zapoznał się z przedmiotowym nagraniem monitoringu. Wynika z nich jednoznacznie, iż wszystkie stwierdzone u pokrzywdzonego rzeczywiste obrażenia (urazy) powstały od działania narzędzi tępych, tępokrawędzistych lub od uderzenie się o takie narzędzia, innymi słowy żadne z nich, mimo kilkukrotnego powtarzania mechanizmu użycia noża nie były wynikiem działania tego narzędzia skoro nie stwierdzono obrażeń od narzędzia ostrego czy kończystego jakim bez wątpienia jest przedmiotowy nóż. W sytuacji uwzględnienia powyższych okoliczności, a więc co miał na uwadze także biegły , zadawania wcześniej wielokrotnie celowanych uderzeń pięścią, z dużą siłą, z zamachem, które osiągały zamierzony przez sprawców ” cel „nie spowodowanie u pokrzywdzonego obrażeń w mechanizmie posługiwania się nożem nie było wynikiem okoliczności od oskarżonego niezależnych przy istnieniu zamiaru spowodowania tzw. ciężkich obrażeń ciała, lecz w ocenie Sądu Apelacyjnego było konsekwencją nieistnienia po stronie oskarżonego tego rodzaju , dalej idącego zamiaru, innymi słowy określony sposób posługiwania się przedmiotowym nożem przez oskarżonego mieścił się w granicach jego zamiaru nie obejmującego zamiaru spowodowania ciężkich obrażeń ciała a wyczerpującego się w znamionach przestępstwa z art. 159 k.k. i 157 § 2 k.k..

Za tak przypisane oskarżonemu przestępstwo wymierzano (obniżono do tego poziomu karę orzeczoną przez Sąd I instancji) karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności , mając na uwadze z jednej strony nie przyjęcie najdalej idącej kwalifikacji to jest usiłowania zbrodni z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. (a przez to zmniejszenia karygodności zachowania od strony podmiotowej , a więc w zakresie zakresu zamiaru, nie zaś skutku skoro mowa była o formie stadialnej usiłowania), z drugiej zaś istnienia szeregu okoliczności obciążających oskarżonego, a więc działania warunkach recydywy wielokrotnej, ledwie kilka miesięcy po zakończeniu odbywania kary pozbawienia wolności za przestępstwo popełnione z użyciem przemocy (także w warunkach z art. 64 § 2 k.k. ), działaniu pod wpływem alkoholu, którego skutku oskarżony był w pełni świadom , brak pozytywnej opinii w miejscu zamieszkania z uwagi na nadużywania alkoholu oraz utrzymywanie kontaktów z osobami o negatywnej opinii społecznej, przede wszystkim zaś brutalne działanie, w centrum miasta, wobec w praktyce bezbronnego pokrzywdzonego, składające się z zadawania wielu uderzeń, przy nie istnieniu powodów takiego zachowania które mogłyby znaleźć jakiekolwiek zrozumienie a tym bardziej akceptację. Nagromadzenie tych negatywnych okoliczności zdecydowanie zdaniem Sądu Apelacyjnego sprzeciwiało się dalszemu złagodzeniu kary orzeczonej wobec oskarżonego

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu orzeczono mając na uwadze udział w postępowaniu odwoławczym, przy zakończeniu postępowania na jednym terminie rozprawy, należny podatek od towarów i usług, wniosek obrońcy wraz z oświadczeniem iż koszty te nie zostały do tej pory w żadnej części pokryte,. Podstawę ku temu dawał przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity: Dz. U. z 2019r., poz. 1513, z późniejszymi zmianami). Wysokość wynagrodzenia adwokackiego, mając na uwadze orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego , Sądu Najwyższego, wskazujące na brak konstytucyjnych podstaw do różnicowania wysokości dla wynagrodzenia obrońcy (pełnomocnika ) działającego z wyboru oraz z urzędu ustalono uwzględniając w zakresie samych stawek § 11 ust.2 pkt.5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.poz.1800 z późn.zm).

Oskarżonego zwolniono od kosztów sądowych mając na uwadze ,iż orzeczono wobec niego karę pozbawienia wolności w wymiarze zbliżonym z terminem przedawnienia ściągalności kosztów sądowych, brak istotnych składników majątkowych, co czyni wątpliwym możliwość uiszczenia przez niego, dobrowolnie bądź też przymusowo, tychże kosztów, narażając jednocześnie przez to wysokie ryzyko braku efektywnej egzekucji na kolejne koszty sensu largo ( zaangażowanie organów w nie rolkujące powodzenia czynności ).

Maciej Skórniak

Piotr Kaczmarek

Cezariusz Baćkowski