Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Ireneusz Lejczak spr.

Sędziowie: SSA Barbara Ciuraszkiewicz

SSA Monika Kiwiorska-Pająk

Protokolant: Monika Horabik

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2019 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy A. S. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.     

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

na skutek apelacji A. S. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Legnicy Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 7 listopada 2018 r. sygn. akt V U 147/18

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 grudnia 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. stwierdził, że wnioskodawczyni A. S. (1) od dnia 11 lutego 2013 r. do 28 lutego 2014 r. podlega ustawodawstwu polskiemu w zakresie ubezpieczeń społecznych. Od powyższej decyzji wnioskodawczyni odwołała się.

Wyrokiem z dnia 7 listopada 2018 r. Sąd Okręgowy w Legnicy, V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, odwołanie to oddalił i zasądził od wnioskodawczyni na rzecz organu rentowego kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd pierwszej instancji ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

A. S. (1) prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą na terenie Polski w okresie od 03 grudnia 2007 r. do 06 października 2014 r.

Z tego tytułu w okresie od 03 grudnia 2007 r. do 10 lutego 2013 r. była zgłoszona i podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym: emerytalnego rentowych i wypadkowego

W okresie od 11 lutego 2013 r. do 28 lutego 2014 r. wnioskodawczyni zgłosiła się jedynie do ubezpieczenia zdrowotnego.

We wniosku z dnia 09 listopada 2017 r. A. S. (1) zwróciła się do Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. Referat ds. Osób Migrujących o ustalenie, że podlegała ustawodawstwu słowackiemu.

Do ww. wniosku dołączone zostały skan umowy o pracę z 30 stycznia 2013r. zawartej z firma (...) s.r.e. (...) z siedzibą na terenie Słowacji w przedmiocie wykonywania pracy przedstawiciela handlowego ds. usług i produktów świadczonych przez pracodawcę.

Ponadto wnioskodawczyni dołączyła skan deklaracji zgłoszeniowej i faktur za wykonywane usługi konsultingowe na podstawie umowy o prace z 30 stycznia 2013r.

Pismem z dnia 16 listopada 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. Referat ds. Osób Migrujących – działając na podstawie art. 2 pkt.2 oraz art. 16 ust.4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE L 166/1 z dnia 30 kwietnia 2004 r.) oraz w związku z art. 16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2014 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE L 284/1 z dnia 30 października 2009 r.) - zwrócił się do (...) w B. B. o udzielnie informacji czy w okresie od 01 lutego 2013 r. do 31 stycznia 2014 r. A. S. (1) faktycznie wykonywała pracę na terenie Słowacji na rzecz firmy (...) s.r.e. (...) z siedzibą na terenie Słowacji i czy w tym okresie podlegała ubezpieczeniom społecznym na terenie Słowacji.

Ponadto zwrócono się do słowackiej instytucji ubezpieczeniowej o udzielenie informacji na okoliczność czy w podanym okresie A. S. (1) otrzymywała wynagrodzenie i w jakim wymiarze czasu pracy pracowała.

We wskazanym piśmie ZUS Oddział w L. wskazał, że istnieje przypuszczenie, że firmy (...) s.r.e. jest ” wirtualną skrzynką” mającą na celu obejście przepisów art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004. W konsekwencji ZUS zwrócił się o ustalenie czy wskazana firma nie jest ” wirtualną skrzynką”.

Podano, że w okresie od 03 grudnia 2007 r. do 06 października 2014 r. A. S. (1) prowadziła działalność gospodarczą na terenie Polski.

Pismem z dnia 21 listopada 2017r. – kierowanym do ZUS Oddział w L. i do A. S. (1) P. w B. B. przesłała zawiadomienie, że przy współpracy z Państwowym Inspektorem Pracy przeprowadzono kontrolę w firmie (...) s.r.e., w wyniku której stwierdzono, że w przypadku pracowników tej firmy nie dochodzi do realnego wykonania pracy zarobkowej na terytorium Republiki Słowackiej.

Ponadto podano, że (...) w B. B. już pismem z dnia 25 lipca 2013 r. – nr (...)–poinformowała polską instytucję ubezpieczeniową Zakład Ubezpieczeń Społecznych w W. Departament Ubezpieczeń i Składek o nie podlegania ustawodawstwu słowackiemu przez pracowników firmie (...) s.r.e. w B. B..

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w W. nie wniósł zastrzeżeń do powyższych ustaleń słowackiej instytucji ubezpieczeniowej.

Pismem z dnia 05 lutego 2018 r. ZUS Oddział w L. poinformował A. S. (1) i S. P. w B., że w związku z prowadzoną przez ubezpieczoną pozarolniczą działalnością gospodarczą na terytorium Polski podlegała ona ustawodawstwu polskiemu w okresie od 03 lutego 2007 r. do 06 października 2014 r.

W piśmie wskazano, że ustalenie ustawodawstwa polskiego stanie się ostateczne po upływie dwóch miesięcy od poinformowania o tym fakcie przez ZUS Oddział w L. właściwych instytucji ubezpieczeniowych zainteresowanego państwa członkowskiego UE, jeżeli nie zgłoszą one zastrzeżeń do ustalenia przez ZUS ustawodawstwa właściwego (art. 16 ust. 3 Rozporządzenia 987/2009).

Do daty wydania orzeczenia w sprawie (...) w B. nie zgłosiła zastrzeżeń co do ustalenia przez ZUS Oddział w L. ustawodawstwa właściwego dla A. S. (1) w okresie od 03 lutego 2007 r. do 06 października 2014 r.

W dniu 30 stycznia 2013 r. ubezpieczona zawarła umowę o pracę ze słowackim pracodawcą – spółką (...) s.r.e. z siedzibą B. B..

W zawartej umowie o pracę strony postanowiły, że A. S. (1) będzie wykonywała dla pracodawcy – (...) s.r.e. – pracę przedstawiciela handlowego za wynagrodzeniem w wysokości 2,24 euro na godzinę. Jako miejsce pracy strony określiły Republikę Słowacką i terytorium UE.

W umowie określono, że charakter pracy nie pozwala by czas pracy został podzielony równomiernie na poszczególne tygodnie. Pracownik wyraził zgodę na nierównomierny podział czasu pracy przez pracodawcę i normowanie czasu pracy w zależności od potrzeby pracodawcy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych pismem z dnia 16 listopada 2017 r. zobowiązał A. S. (1) do podania informacji mogących potwierdzić faktyczne zatrudnienie w (...) s.r.e. w B. B. m.in.:

-

jakie dochody otrzymywała wnioskodawczyni w poszczególnych okresach od 01 lutego 2013 r. do 31 stycznia 2014 r. z każdej aktywności zawodowej w poszczególnych państwach członkowskich UE,

-

ile czasu poświęcała na wykonywanie usług w Polsce,a ile na terenie Słowacji,

-

jakiego rodzaju prace wykonywała w Polsce, a jakie na terenie Słowacji,

-

przedłożenia harmonogramu potwierdzającego wykonywanie pracy w Polsce oraz na Słowacji w poszczególnych okresach w rozbiciu na godziny przepracowane w poszczególnych państwach i miejscach.

Wnioskodawczyni przed wydaniem zaskarżonej decyzji nie przestawiła powyższych informacji, ale w odwołaniu wskazała na powyższe okoliczności świadka.

A. S. (1) w okresie 30 stycznia 2013 r. do 28 lutego 2014 r. – jako osoba prowadząca działalność gospodarczą – świadczyła usługi na rzecz firmy (...), późniejsze L..

Wnioskodawczyni miała zawartą umowę o świadczenie usług w zakresie zarządzania składem towarów w magazynie. Ubezpieczona ww. umowę realizowała po 8 godzin dziennie w systemie pracy kontrahenta tj. trzyzmianowym. Najwięcej pracy było w pierwszych dwóch godzinach zmiany kiedy trzeba było zaplanować pracę na dany dzień i w ostatniej godzinie przed zdaniem zmiany. W pozostałych godzinach pracy (5 godzin) zadaniem wnioskodawczyni było czuwanie nad realizacja zleconych zadań. W praktyce wyglądało to tak, że wnioskodawczyni znajdowała się w pobliżu komputera i w razie wystąpienia błędów w realizacji pracy musiała przenieść w systemie pozycję magazynową we właściwe miejsce, co faktycznie wiązało się z wykonaniem kilku kliknięć w programie magazynowym. Nie mogła opuścić jednak stanowiska pracy.

Od 1 lutego 2013 r., wykorzystując pozostający m.in. do jej dyspozycji telefon komórkowy – dzwoniła jako przedstawiciel handlowy firmy słowackiej z ofertą sprzedaży produktów. Prace tę wykonywała w czasie realizacji zadań z umowy o świadczenie usług z firma (...).

Z tytułu wykonywanej umowy o pracę wynagrodzenie wnioskodawczyni wynosiło 350 zł miesięcznie.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji uznał, że odwołanie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Mając na uwadze poszczególne przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zaopatrzenia, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. (tzw. „rozporządzenie wykonawcze”) oraz wyniki przeprowadzonego postępowania przez organ rentowy i ustalenia dokonane ze słowacką instytucją ubezpieczeniową, Sąd Okręgowy stwierdził, że wnioskodawczyni nie zakwestionowała skutecznie naruszenia procedury w zakresie ustalania właściwego ustawodawstwa przez polską instytucję ubezpieczeniową.

Wnioskodawczyni swoje twierdzenia wywodzi z faktu zawarcia umowy o pracę, której miejsce wykonywania zostało określone w Republice Słowacji, co ma przesądzać o jej podleganiu ustawodawstwu słowackiemu. Zdaniem Sądu Okręgowego, jest to twierdzenie nieuzasadnione, ponieważ skarżąca nie wykazała, że została objęta słowackim ubezpieczeniem społecznym. W takim przypadku polski organ ubezpieczeniowy, wobec prowadzenia przez wnioskodawczynię działalności gospodarczej w Polsce i faktu jej zamieszkania w Polsce, miał nie tylko prawo, ale i obowiązek ustalić dla wnioskodawczyni, jako właściwe, polskie ustawodawstwo. W przypadku, gdyby słowacka instytucja ubezpieczeniowa wydała decyzję o objęciu wnioskodawczyni słowackim ubezpieczeniem, istotna byłaby kwestia, które ustawodawstwo jest właściwe. Na dzień orzekania takiego sporu między instytucjami ubezpieczeniowymi nie było.

Zadaniem Sądu w sprawach ubezpieczeniowych jest kontrola merytorycznej prawidłowości decyzji ZUS i dokonana w niniejszym postępowaniu kontrola Sądu daje podstawę do oceny, iż sporna decyzja ZUS jest niewadliwa.

Mając powyższe okoliczności na względzie Sąd Okręgowy, na podstawie cytowanych przepisów i stosownie do treści art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie, zaś o kosztach procesu rozstrzygnął w oparciu o przepis art. 98 § 1 k.p.c. oraz § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804).

Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżyła w całości wnioskodawczyni, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zarzucając temu wyrokowi:

1)  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 13 ust. 3 rozporządzenia PE i Rady WE nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego – poprzez jego niezatasowanie i stwierdzenie, że ubezpieczona podlega prawodawstwu polskiemu, w sytuacji, gdy ubezpieczona w Polsce prowadziła działalność gospodarczą na własny rachunek, natomiast na Słowacji wykonywała prace najemną;

2)  naruszenie przepisów postępowania:

-

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodów w sprawie i sprzeczność istotnych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że ubezpieczona w okresie od 11 lutego 2013 r. do 28 lutego 2014 r. na terenie Republiki Słowackiej wykonywała pracę w stopniu minimalnym, marginalnym, w sytuacji, gdy praca ta była świadczona w nielimitowanym czasie pracy i nie była marginalna;

3)  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, że w okresie od 11 lutego 2013 r. do 28 lutego 2014 r. na terenie Republiki Słowackiej ubezpieczona wykonywała pracę w stopniu minimalnym, marginalnym, w sytuacji gdy ubezpieczona miała zawartą umowę o pracę z (...) sre, natomiast system czasu pracy był nienormowany, ubezpieczona wykonywała stosowne czynności na rzecz wnioskodawcy droga elektroniczną, telefonicznie.

Wskazując na te zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także o zasądzenie od organu rentowego na swoją rzecz kosztów zastępstwa procesowego.

Sad Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawczyni nie zasługuje na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy, wbrew podniesionym przez wnioskodawczynię w apelacji zarzutom, przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c., nie popełnił też uchybień w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej uzasadniających ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia. W konsekwencji Sąd Apelacyjny zaakceptował w całości ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji, traktując je jak własne, nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNP 1999, nr 24, poz. 776). Sąd Odwoławczy w pełni podziela także ocenę prawną, jakiej dokonał Sąd pierwszej instancji, uznaje ją za wyczerpującą, a tym samym uznaje, że nie ma potrzeby powtarzać w całości trafnego wywodu prawnego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2006 r., IV CK 380/05 LEX nr 179977; z dnia 16 lutego 2005 r., IV CK 526/04, LEX nr 177281).

Przypomnienia wymaga, co nie było przez strony kwestionowane, że A. S. (1) od 3 grudnia 2007 r. do 6 października 2014 r. prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą na terenie Polski, a jednocześnie w dniu 30 stycznia 2013 r. zawarła umowę o pracę ze słowacką spółką (...) s.r.o. w B. B.. Z tego też względu ubezpieczona złożyła do ZUS-u wniosek o ustalenie właściwego ustawodawstwa.

Zasady ustalania ustawodawstwa właściwego w zakresie zabezpieczenia społecznego dla obywateli Unii Europejskiej przemieszczających się w obrębie Unii Europejskiej od 1 maja 2010 r. regulują przepisy Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U.UE.L.2004.166.1 ze zm.) oraz Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z 16 września 2009 r. dotyczące wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. (Dz.U.UE.L.2009.284.1 ze zm.). W myśl przepisów tych aktów pracownicy migrujący – obywatele UE podlegają w zakresie zabezpieczenia społecznego ustawodawstwu tylko jednego państwa członkowskiego, przy czym czynnikiem decydującym dla ustalenia tzw. ustawodawstwa właściwego jest miejsce wykonywania pracy najemnej/działalności na własny rachunek. Rozporządzenie nr 883/2004 i przewidziane w nim przepisy, w zakresie ustalania ustawodawstwa właściwego służą skutecznej realizacji praw pracowników migrujących, m.in. poprzez zapobieganie ewentualnym kolizjom ustawodawstw państw członkowskich w zakresie obowiązku ubezpieczenia. Kolizje te mogłyby bowiem wywoływać szereg niepożądanych skutków dla ww. grupy osób, polegających albo na zobowiązaniu ich do opłacania składek w dwóch/wielu państwach (kolizja pozytywna), albo na całkowitym pozbawieniu ich ochrony ubezpieczeniowej (kolizja negatywna).

Stosownie do art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego nr 883/2004, osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną i pracę na własny rachunek w różnych Państwach Członkowskich podlega ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym wykonuje swoją pracę najemną. Oznacza to, że przyjęcie związania się stosunkiem pracy na Słowacji przez wnioskodawcę prowadzącego równolegle działalność gospodarczą w Polsce w świetle tego przepisu skutkować winno co do zasady podleganiem przez niego w zakresie ubezpieczeń społecznych ustawodawstwu słowackiemu. Jednocześnie jednak należy zauważyć, że przepis art. 14 ust. 5b rozporządzenia wykonawczego stanowi, że praca o charakterze marginalnym nie będzie brana pod uwagę do celów określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa na mocy art. 13 rozporządzenia podstawowego.

W tym miejscu wskazania wymaga, że Sąd Najwyższy wyznaczył już jednolitą linię orzeczniczą, z której wynika, że niedopuszczalna jest ocena stosunku prawnego, stanowiącego tytuł ubezpieczenia społecznego w innym państwie członkowskim (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6 czerwca 2013 r., II UK 333/12, OSNP 2014/3/47). Wbrew zaś stanowisku apelującej, Sąd Okręgowy nie poddał ocenie zakresu i rozmiaru pracy świadczonej przez odwołującą się na rzecz słowackiego pracodawcy, a jedynie wskazał i uzasadniał stanowisko słowackiego organu rentowego co do odmowy objęcia A. S. (1) kognicją słowackiego ustawodawstwa w zakresie ubezpieczeń społecznych z uwagi na fakt, że ubezpieczona nie świadczyła realnie pracy na rzecz słowackiego pracodawcy. Takie stanowisko znalazło bowiem odzwierciedlenie w piśmie S. P. z dnia 21 listopada 2017r., w treści którego organ ten ustalił, że w przypadku pracowników firmy (...) s.r.o. nie dochodzi do rzeczywistego wykonywania pracy zarobkowej na terenie Republiki Słowackiej, co dotyczyło także odwołującej się.

W sprawie natomiast polski organ rentowy przyjął, że od 11 lutego 2013 r. do 28 lutego 2014 r. wnioskodawczyni podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej w Polsce, bowiem wyniki kontroli przeprowadzonej na terenie Słowacji uzasadniały stwierdzenie, że A. S. (1) nie podlegała w spornym okresie słowackiemu ustawodawstwu w zakresie zabezpieczenia społecznego z tytułu zawartej w tym państwie umowy o pracę.

Nie ulega wątpliwości, że organ ubezpieczeń społecznych miejsca zamieszkania wnioskodawcy był uprawniony do wskazania ustawodawstwa właściwego stosownie do art. 13 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2004, a następnie, zgodnie z trybem rozwiązywania sporów określonym w art. 6, art. 15 oraz art. 16 rozporządzenia nr 987/2009, zwrócenia się do instytucji innego państwa członkowskiego.

Procedura określona w ostatnim z ww. przepisów została w sprawie zachowana i ta okoliczność ma dla sprawy najistotniejsze znaczenie.

W następstwie złożonego przez A. S. (1) wniosku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia 883/2004, w dniu 5 lutego 2018 r. tymczasowo ustalił wnioskodawcy podleganie ustawodawstwu polskiemu w okresie od 11 lutego 2013 r. do 28 lutego 2014 r. i pismem z tego samego dnia poinformował o tym słowacką instytucję ubezpieczeniową.

Słowacka instytucja ubezpieczeniowa natomiast nie zgłosiła żadnych zastrzeżeń do decyzji tymczasowej. Ponadto z pisma słowackiej instytucji ubezpieczeniowej z dnia 21 listopada 2017 r. wynika, że nie zgodziła się na zastosowanie w przypadku A. S. (1) ustawodawstwa słowackiego jako właściwego, uzasadniając to wynikami kontroli przeprowadzonej u słowackiego pracodawcy wnioskodawcy, tj. spółki (...) s.r.o., stwierdzającymi, że przedsiębiorstwo to działa na zasadzie skrzynki pocztowej i na terytorium Słowacji nie doszło do faktycznego wykonywania pracy przez wnioskodawczynię.

W związku z powyższymi okolicznościami zarówno ZUS, jak i Sąd Okręgowy są takimi ustaleniami związane i w tym stanie organ rentowy umocowany był do określenia wobec odwołującej się w spornym okresie jako właściwego ustawodawstwa polskiego, co w konsekwencji przekłada się na stwierdzenie obowiązku podlegania przez wnioskodawczynię w tym okresie ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w Polsce.

Podniesiony w apelacji zarzut naruszenia prawa materialnego jest chybiony i podniesiony w całkowitej sprzeczności z powołanymi wyżej przepisami regulującymi tryb postępowania pomiędzy instytucjami ubezpieczeniowymi i wykluczającymi uprawnienie sądu polskiego czynienia ustaleń w przedmiocie ważności umowy o pracę, wykonywanej i zawartej ze słowackim pracodawcą.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację wnioskodawczyni jako bezzasadną, o czym orzekł w sentencji wyroku.

SSA Barbara Ciuraszkiewicz SSA Ireneusz Lejczak SSA Monika Kiwiorska-Pająk

R.S.