Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2018 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Robert Kuczyński

Sędziowie: SSA Jacek Witkowski

SSO del. Artur Tomanek (spr.)

Protokolant: Monika Horabik

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2018 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z odwołania S. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O.

o wysokość zadłużenia z tytułu składek

na skutek apelacji S. O.

od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 maja 2017 r. sygn. akt V U 911/16

I.  uchyla zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję organu rentowego oraz przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz odwołującego się 3.630,- zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 kwietnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. określił zadłużenie S. O. na jego koncie ubezpieczeniowym obejmujące okres od listopada 2013 r. do stycznia 2015 r. z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy oraz odsetek z tytułu zwłoki, naliczone na dzień wydania decyzji, w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Wskutek zaskarżenia tej decyzji przez wnioskodawcę sprawę rozpoznał Sąd Okręgowy w Opolu, Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, który wyrokiem z 17 maj 2017 r. oddalił odwołanie S. O. i zasądził od niego na rzecz organu rentowego kwotę 4.800,- zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy wydał w oparciu o następująco ustalony stan faktyczny:

Wnioskodawca S. O. mieszka w Polsce, na terytorium, której od dnia 6 listopada 2013 r. prowadzi działalność gospodarczą na własny rachunek (nr NIP: (...))

W dniu 7 listopada 2013 r. S. O. złożył do ZUS Oddziału w O. wniosek o ustalenie ustawodawstwa właściwego informując, iż w dniu 7 listopada 2013 r. zawarł umowę o pracę z pracodawcą mającym swoją siedzibę na terenie Wielkiej Brytanii. Jednocześnie oświadczył, iż kserokopię tejże umowy o pracę dostarczy w okresie dwóch tygodni.

Pismem z dnia 20 listopada 2013 r. ZUS Oddział w O. zwrócił się do wnioskodawcy o przedstawienie:

­

umowy o pracę z brytyjskim pracodawcą,

­

dowodów na jego zamieszkiwanie w Wielkiej Brytanii,

­

numeru Brytyjskiego Państwowego Ubezpieczenia,

­

analizy schematu pracy, który powinien zawierać dokładny czas spędzony w Wielkiej Brytanii i w Polsce,

­

dowodów podróży między Wielką Brytanią a Polską,

­

dokładnych okresów wykonywania pracy w poszczególnych firmach angielskich,

­

oświadczenia o miejscu zamieszkania.

W odpowiedzi na pismo ZUS S. O. przedstawił umowę o pracę najemną zawartą z (...) LTD, (...), (...), (...) oraz numer Brytyjskiego Państwowego Ubezpieczenia.

Pismem z dnia 10 grudnia 2013 r. oraz z 3 lutego 2014 r. organ rentowy zwrócił się do brytyjskiej instytucji ubezpieczeniowej – National Insurance Conributions Office International Caseworker z prośbą o potwierdzenie objęcia wnioskodawcy S. O. angielskim ubezpieczeniem społecznym z tytułu zatrudnienia w (...) LTD, (...).

Pismem z 4 kwietnia 2014 r. (wpływ 22 kwietnia 2014 r.) National Insurance Conributions Office International Caseworker poinformowała ZUS Oddział w O., że nie może uznać za właściwe stosowanie ustawodawstwa Wielkiej Brytanii dla S. O. od 6 listopada 2013 r. Instytucja brytyjska wskazała, że numer Brytyjskiego Państwowego Ubezpieczenia należy do S. O., natomiast jego konto nie wykazuje żadnych składek. Nie jest jej znane przedsiębiorstwo (...) LTD, ale bardzo dobrze znanym jest (...) Ltd i adres (...), (...). Wskazała, że podmiot ten zajmuje się rachunkowością i specjalizuje się w pomocy Polakom w zakładaniu organicznych przedsiębiorstw w Wielkiej Brytanii. Żaden z tych podmiotów nie posiada miejsca prowadzenia działalności w Wielkiej Brytanii.

W piśmie z dnia 14 maja 2014 r. ZUS Oddział w O. ustalił dla wnioskodawcy ustawodawstwo polskie jako właściwe, poczynając od dnia 6 listopada 2013 r. W piśmie tym poinformowano wnioskodawcę, iż ustalenie wobec niego polskiego ustawodawstwa stanie się ostateczne w ciągu dwóch miesięcy od poinformowania o tym fakcie przez ZUS Oddział w O. brytyjskiej instytucji właściwej, jeżeli nie zgłosi ona zastrzeżeń do tak ustalonego ustawodawstwa. Nadto pouczono, że jeżeli wnioskodawca nie zgadza się z takim określeniem ustawodawstwa właściwego, przysługuje mu prawo do wystąpienia o wydanie decyzji administracyjnej przez niniejszy Oddział ZUS. Pismo to w dniu 19 maja 2014 r., zostało doręczone wnioskodawcy oraz brytyjskiej instytucji ubezpieczeniowej.

Brytyjska instytucja ubezpieczeniowa nie sprzeciwiła się tym ustaleniom, wobec czego ustalone ustawodawstwo stało się prawomocne.

Wnioskodawca nie wystąpił o wydanie decyzji administracyjnej.

Decyzją z dnia 7 kwietnia 2016 r. ZUS Oddział w O. ustalił wysokość zadłużenia wnioskodawcy z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne oraz na Fundusz Pracy.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy, powołując się na przepisy art. 32, 46 ust. 1, art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, art. 53 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacji podatkowej, uznał, że odwołanie wnioskodawcy nie było zasadne.

Zdaniem Sądu Okręgowego, S. O. prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą w Polsce nie dopełnił ciążącego na nim ustawowego obowiązku zapłaty składek w ustawowym terminie, co oznacza, że zaskarżona decyzja organu rentowego, niekwestionowana przez wnioskodawcę, określająca wysokość zaległości składkowych i odsetek znajduje oparcie w obowiązujących przepisach prawnych.

Jak wskazał Sąd I instancji, polski organ rentowy w dniu 14 maja 2014 r. ustalił dla wnioskodawcy ustawodawstwo polskie jako właściwe poczynając od dnia 6 listopada 2013 r. Pismo to zostało doręczone wnioskodawcy oraz brytyjskiej instytucji ubezpieczeniowej. Brytyjska instytucja ubezpieczeniowa, w ustawowym terminie, nie zgłosiła zastrzeżeń do tak ustalonego ustawodawstwa, a wnioskodawca, mimo pouczenia, nie wystąpił o wydanie decyzji administracyjnej przez polski organ rentowy. Powołując się na te ustalenia, Sąd Okręgowy uznał, że kwestia ustawodawstwa polskiego została w ten sposób prawomocnie rozstrzygnięta.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego złożył wnioskodawca, zaskarżając go w całości oraz zarzucając mu:

1)  naruszenie przepisów postępowania:

­

art. 233 § 1 k.p.c., poprzez błędna wykładnię i sprzeczną z zasadami logiki ocenę znajdujących się w aktach sprawy dokumentów, w tym przedłożoną przez wnioskodawcę umowę o pracę najemną, co skutkowało brakiem wszechstronnej oceny materiału dowodowego i błędnym uznaniem, iż zawarcie przez wnioskodawcę umowy o pracę najemną nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, w sytuacji, gdy umowa o pracę najemną w rzeczywistości była realizowana, opierała się o zasadę wzajemności uzgodnionych świadczeń, wnioskodawca wykonywał zleconą jemu pracę i otrzymywał wynagrodzenie, co uzasadnia objęcie wnioskodawcy ubezpieczeniem emerytalnym i rentowym z tytułu wykonywanej pracy najemnej;

­

art. 328 § 2 k.p.c., albowiem Sąd I instancji nie ustalił pełnego stanu faktycznego w sprawie, ale przede wszystkim nie odniósł się do wszystkich dowodów zaoferowanych przez strony, a zgromadzonych w toku postępowania dowodowego, nie przeprowadził ich oceny, nie wyjaśnił, które dowody stanowiły podstawę rozstrzygnięcia, jak również Sąd I instancji zaniechał rozważenia twierdzeń stron, nie odniósł się do znaczenia zawartej przez wnioskodawcę umowy o pracę najemną, faktu wyrejestrowania wnioskodawcy z ubezpieczenia społecznego z tytułu wykonywanej działalności gospodarczej z uwagi na zawartą umowę o prace w Anglii oraz faktu, że wnioskodawca posiadał numer Brytyjskiego Państwowego Ubezpieczenia;

2)  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, wynikające ze zmarginalizowania i pominięcia faktu zawarcia przez wnioskodawcę umowy o prace najemną w Anglii, posiadania numeru Brytyjskiego Państwowego Ubezpieczenia oraz wyrejestrowania wnioskodawcy z ubezpieczenia społecznego w Polsce z tytułu wykonywanej działalności gospodarczej, które to okoliczności uzasadniały zastosowanie art. 13 ust. 3 rozporządzenia nr 883/2004.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o zmianę wyroku i uwzględnienie odwołania oraz zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do rozpoznania Sadowi I instancji.

W odpowiedzi na apelację organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy jest zasadna, a jej uwzględnienie prowadzić musi do uchylenia zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającej go decyzji i przekazania sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpoznania.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, decyzja organu rentowego z dnia 7 kwietnia 2016 r. o określeniu zaległości odwołującego się z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy była przedwczesna. Jak wynikało bowiem z twierdzeń odwołującego się, w jego zatrudnieniu występował element transgraniczny w rozumieniu przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zaopatrzenia społecznego (dalej: rozporządzenie podstawowe; Dz. Urz. UE.L.2004, nr 166, poz. l). Istotnym elementem sporu, wpływającym na sposób jego rozstrzygnięcia, było zatem to, czy w spornym okresie wnioskodawca podlegał polskiemu ubezpieczeniu społecznemu. Sam wnioskodawca twierdził, że nie podlegał polskiemu ubezpieczeniu, z uwagi na wykonywanie pracy najemnej w Wielkiej Brytanii. Kwestia podlegania polskiemu ustawodawstwu powinna być zatem przesądzona decyzją organu rentowego, z której wynikać będzie status ubezpieczonego w powyższym zakresie. Decyzji takiej jednak zabrakło w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną i pracę na własny rachunek w różnych państwach członkowskich podlega ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym wykonuje swą pracę najemną lub, jeżeli wykonuje taką pracę w dwóch lub w kilku państwach Członkowskich, ustawodawstwu określonemu zgodnie z przepisami ust. 1.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych, podobnie jak sąd ubezpieczeń społecznych, jest pozbawiony kompetencji do samodzielnej oceny istnienia i treści stosunku prawnego stanowiącego tytuł ubezpieczenia społecznego w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej wobec osoby wnoszącej o ustalenie właściwego ustawodawstwa. Co prawda właściwa instytucja miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o ustalenie ubezpieczenia społecznego w innym państwie członkowskim może powziąć wątpliwości co do określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa, lecz może chodzić jedynie o wątpliwości co do określenia ustawodawstwa mającego zastosowanie do zainteresowanego z uwzględnieniem art. 13 rozporządzenia podstawowego, czyli niepewność co do tego, czy osoba wnosząca o ustalenie prawa właściwego jest objęta systemem zabezpieczenia społecznego w więcej niż jednym państwie członkowskim. Wątpliwości tych instytucja miejsca zamieszkania wnioskodawcy nie może rozstrzygać sama, lecz musi dostosować się do trybu rozwiązywania sporów co do ustalenia ustawodawstwa właściwego, uregulowanego w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 (dalej: rozporządzenie wykonawcze; Dz. Urz. UE nr L.2009.284/1 ze zmianami).

Tryb ten został określony w art. 16 rozporządzenia wykonawczego. Według art. 16 ust. 1 tego rozporządzenia, osoba, która wykonuje pracę w dwóch lub więcej państwach członkowskich, informuje o tym instytucję wyznaczoną przez właściwą władzę państwa członkowskiego, w którym osoba ta ma miejsce zamieszkania. Następnie wyznaczona instytucja państwa członkowskiego miejsca zamieszkania niezwłocznie ustala ustawodawstwo mające zastosowanie do zainteresowanego, uwzględniając art. 13 rozporządzenia podstawowego oraz art. 14 rozporządzenia wykonawczego; takie wstępne określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa ma charakter tymczasowy; instytucja ta informuje wyznaczone instytucje każdego państwa członkowskiego, w którym wykonywana jest praca, o swoim tymczasowym określeniu (art. 16 ust. 2). Tymczasowe określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa staje się ostateczne w terminie dwóch miesięcy od momentu poinformowania o nim instytucji właściwych zainteresowanych państw członkowskich, o ile ustawodawstwo nie zostało już ostatecznie określone na podstawie art. 16 ust. 4, lub przynajmniej jedna z zainteresowanych instytucji poinformuje instytucję właściwą państwa członkowskiego miejsca zamieszkania przed upływem tego dwumiesięcznego terminu o niemożności zaakceptowania określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa lub o swojej odmiennej opinii w tej kwestii (art. 16 ust. 3). Wspomniany wyżej art. 16 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego dotyczy przypadku, gdy z uwagi na brak pewności co do określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa niezbędne jest nawiązanie kontaktów przez instytucje lub władze dwóch lub więcej państw członkowskich, na wniosek jednej lub więcej instytucji wyznaczonych przez właściwe władze zainteresowanych państw członkowskich lub na wniosek samych właściwych władz.

Z akt organu rentowego wynika, że wnioskodawca poinformował Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. o wykonywaniu przez niego pracy najemnej w Wielkiej Brytanii w okresie, za który przypadają sporne należności z tytułu składek, określone w zaskarżonej decyzji organu rentowego. Organ rentowy wszczął postępowanie w przedmiocie ustalenia ustawodawstwa właściwego, na podstawie wymienionych wyżej przepisów Unii Europejskiej o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Pismem z dnia 14 maja 2014 r. (karta 30 akt) organ rentowy ustalił dla wnioskodawcy tymczasowo ustawodawstwo polskie jako właściwe. Należy zatem przyjąć, że organ rentowy ustalił wstępnie ustawodawstwo właściwe, przy czym decyzja ta miała charakter tymczasowy, zgodnie z art. 16 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego. Ze strony organu rentowego zabrakło jednak decyzji ostatecznej o ustaleniu ustawodawstwa właściwego dla wnioskodawcy.

Faktem jest, że rozporządzenie wykonawcze nie przewiduje wyraźnie, że w powyższej sprawie właściwa instytucja państwa członkowskiego powinna wydać decyzję ostateczną. Przepis art. 16 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego ogranicza się jedynie do wskazania, że tymczasowe określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa staje się, co do zasady, ostateczne w terminie dwóch miesięcy od momentu poinformowania o nim instytucji wyznaczonych przez władze zainteresowanych państw członkowskich. Wskazany wyżej ostateczny charakter ustalenia ustawodawstwa ma jednak wymiar „horyzontalny”, co oznacza, że dotyczy on wyłącznie ostateczności decyzji pomiędzy instytucjami ubezpieczeniowymi państw członkowskich i pod warunkiem, że instytucje te korzystają z tak ustalonej prawomocności formalnej. Zarówno tymczasowość, jak i ostateczność należy zatem rozumieć w kontekście skutków wywoływanych wobec instytucji innego państwa członkowskiego, a nie wobec ubezpieczonego (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 28 kwietnia 2015 r., III A Ua 1934/14, LEX nr 1711384; postanowienie Sądu Najwyższego z 18 listopada 2016 r., I UZ 39/16 LEX nr 2188785; K.Ślebzak, Ustalenie ustawodawstwa tymczasowego na podstawie rozporządzeń 883/2004 oraz 897/2009, PiZS 2014, nr 7, s. 5).

Oznacza to, że tymczasowe ustalenie ustawodawstwa ma wymiar odnoszący się do relacji pomiędzy instytucjami państw członkowskich, a nie reguluje praw i obowiązków ubezpieczonego. Adresatem tymczasowego określenia ustawodawstwa jest bowiem instytucja ubezpieczeniowa innego państwa członkowskiego, a nie sam ubezpieczony; jego dotyczy bowiem decyzja indywidualna wydana przez organ rentowy na podstawie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w powiązaniu z przepisami rozporządzeń podstawowego i wykonawczego (zob. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z 18 listopada 2016 r., I UZ 39/16). Z tego względu przyjęto trafnie, że decyzja o tymczasowym ustaleniu ustawodawstwa nie podlega zaskarżeniu przez ubezpieczonego (zob. K.Ślebzak, jw., s. 6). W stosunku do ubezpieczonego organ rentowy powinien jednak wydać decyzję indywidualną, Nie ulega bowiem wątpliwości, że kwestia ustalenia ustawodawstwa właściwego stanowi indywidualną sprawę z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 83 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych), która wymaga wiążącego rozstrzygnięcia w stosunku do ubezpieczonego oraz powinna podlegać zaskarżeniu do sądu ubezpieczeń społecznych. Organ rentowy jest zatem obowiązany wydać w stosunku do ubezpieczonego, po upływie terminu określonego w art. 16 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego, ostateczną decyzję odnośnie do mającego zastosowanie ustawodawstwa właściwego. Decyzja ta, wskazująca podstawę określenia ustawodawstwa właściwego, może być zaskarżona przez ubezpieczonego do Sądu ubezpieczeń społecznych.

W niniejszej sprawie organ rentowy wydał decyzję tymczasową i poinformował o tymczasowym ustaleniu ustawodawstwa brytyjską instytucję ubezpieczeniową (art. 16 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego). Zabrakło jednak decyzji ostatecznej organu rentowego o określeniu ustawodawstwa mającego zastosowanie do wnioskodawcy. Nie było wystarczające poinformowanie wnioskodawcy przez organ rentowy w piśmie z dnia 14 maja 2014 r., wskazującym tymczasowo ustawodawstwo polskie jako właściwe, że: „jeżeli nie zgadza się Pan z niniejszym ustaleniem ustawodawstwa właściwego, przysługuje Panu prawo do wystąpienia o wydanie decyzji administracyjnej przez tut. Oddział ZUS” (k. 31). W świetle powyższych rozważań decyzję taką organ rentowy powinien wydać z urzędu, a nie na wniosek ubezpieczonego, skoro dopiero ta decyzja stanowi rozstrzygnięcie o prawach i obowiązkach ubezpieczonego. Niezależnie jednak od tego, należy zauważyć, że już w dniu 2 czerwca 2014 r. wnioskodawca złożył pismo (w aktach organu rentowego), z którego wynika, że nie zgadzał się on z ustaleniem dla niego ustawodawstwa polskiego jako mającego zastosowanie w spornym okresie. Tym bardziej zatem organ rentowy powinien wydać wobec wnioskodawcy ostateczną i zaskarżalną decyzję w przedmiocie ustalenia ustawodawstwa właściwego. Błędna była zatem ocena Sądu I instancji, że „kwestia ustawodawstwa polskiego została prawomocnie rozstrzygnięta”.

Skoro zatem wnioskodawca kwestionuje podleganie ubezpieczeniom społecznym na terenie Polski w spornym okresie powołując się na podleganie takiemu ubezpieczeniu na terenie Wielkiej Brytanii z uwagi na wykonywanie tam pracy najemnej w spornym okresie, to organ rentowy miał obowiązek przeprowadzić w pełnym zakresie postępowanie w zakresie określenia ustawodawstwa właściwego, którego koniecznym i rozstrzygającym elementem jest decyzja ostateczna, stwierdzająca ustawodawstwo właściwe dla ubezpieczonego.

W związku z brakiem wydania wobec wnioskodawcy decyzji ostatecznej o ustaleniu ustawodawstwa właściwego nie jest możliwe dokonanie przez Sąd kontroli zaskarżonej obecnie decyzji. Prawidłowość określenia zadłużenia wnioskodawcy z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy jest bowiem uzależniona od tego, czy wnioskodawca podlegał w spornym okresie polskiemu ubezpieczeniu społecznemu, a kwestia ta powinna być rozstrzygnięta odrębną decyzją organu rentowego, podlegającą zaskarżeniu do Sądu. Z uwagi na powiązanie tej kwestii z wynikami postępowania prowadzonego na podstawie 16 rozporządzenia wykonawczego, w trybie współpracy wyznaczonych instytucji państw członkowskich, określenie ustawodawstwa właściwego wymaga decyzji organu rentowego, która nie może być zastąpiona ustaleniami Sądu dokonanymi na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszym postępowaniu. Wskazany wyżej brak nie może być zatem naprawiony przez Sąd I instancji, a jedynie przez organ rentowy, który powinien wydać w stosunku do wnioskodawcy decyzję w przedmiocie ostatecznego ustalenia mającego zastosowanie ustawodawstwa oraz doręczyć tę decyzję wnioskodawcy, a dopiero po ewentualnym uprawomocnieniu się tej decyzji – wydać decyzję określającą rozmiar zaległości z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy.

Z tych względów orzeczono jak w punkcie I., uchylając zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego z dnia 7 kwietnia 2016 r. i przekazując sprawę do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu (art. 477 ^14a k.p.c.).

Orzekając o kosztach postępowania, Sąd Apelacyjny miał na uwadze, że w przypadku wydania przez sąd odwoławczy wyroku uchylającego wyrok sądu pierwszej instancji i poprzedzającą go decyzję organu rentowego oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu (art. 477 ^14a k.p.c.) istnieje potrzeba rozstrzygnięcia o kosztach postępowania w każdym wydanym wcześniej orzeczeniu kończącym sprawę w danej instancji (art. 108 § 1 k.p.c.). Ewentualna nowa decyzja, która zostanie wydana przez organ rentowy w wyniku ponownego rozpoznania sprawy, może być bowiem jedynie przedmiotem nowego odwołania i odrębnej sprawy sądowej (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2011 r., I UZ 3/11, LEX nr 1402599).

Wobec treści niniejszego rozstrzygnięcia Sądu Apelacyjnego należało przyjąć, że organ rentowy przegrał postępowanie w całości. W związku z tym należało zasądzić od organu rentowego na rzez wnioskodawcy zwrot kosztów postępowania apelacyjnego w wysokości 3.630,- zł, obejmującej 3.600,- zł tytułem zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym oraz 30,- zł tytułem opłaty od apelacji.

Orzeczono zatem jak w punkcie II. wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, mając na względzie wartość przedmiotu zaskarżenia oraz okoliczność, że pełnomocnik wnioskodawcy nie prowadził sprawy w pierwszej instancji, w związku z czym jego wynagrodzenie za udział w postępowaniu apelacyjnym wyniosło 100% stawki minimalnej.

SSA Jacek Witkowski SSA Robert Kuczyński SSO del. Artur Tomanek